Пантушэвiч Алесь : другие произведения.

Прыгоды

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
   Прыгоды.
  
   Грог i Дранiкi.
  
  Вып'ем па чарачцы, зъядом па шкварачцы-беларуская прымаука.
  У канцы дваццатага пачатку дваццаць першага стагоддзя палiтычная арэна зямлi апынулася зачыненай ад старонняга погляду i адкрытай для жыхароу некаторых тэрыторый. Многiя народы страцiлi сваю незалежнасць, эканамiчную iндывiдуальнасць, а iншыя наадварот набылi масу волi. На стыку стагоддзяу яшчэ не паспеушыя адаптавацца жыхары зямлi звярталiся да розных выкрутау i авантур, каб выкарыстоуваць свой, магчыма, апошнi шанец, вярнуць тое, што належыць па праве. На жаль, не ва усiх гэта атрымалася, зараз ужо i не сустрэнеш тых людзей, з якiмi калiсьцi весялiлiся i танцавалi на вялiкiх i малых пляцоуках сталiцы. Некаторыя пакiнулi бацькоускi дом i адправiлiся у далёкiя падарожжа. Адна сяброука спытала мяне:
  - Што такое каханне?
  - На гэтае пытанне не так проста адказаць.
  - Мусiць, для цябе гэта назiраць i атрымлiваць асалоду ад прыгажосцi блiзкага чалавека, але гэта не так!
  - Якая дурнiца, - падумау я, - але не стау агучваць сваё меркаванне з гэтай нагоды.
  Каханне для мяне у той час была ужо зусiм не тым, чым была некалькi гадоу таму, яна набыла дакладныя абрысы, з'явiлася усведамленне адказнасцi за уладанне ёй, а таксама адчуванне яе страты i наступствау якiя цягнуць гэты працэс. Для сябе я толькi адзначыу у той дзень, што каханне гэта калi муж сыходзiць у кругасветнае плаванне, на доугiя гады, у поуным няведаннi вернецца цi не, i кажа да сваёй прыгажунi, безумо?на прыгажунi жонцы:
  - Ты не чакай, калi мяне не будзе занадта доуга, жывi з задавальненнем i успамiнай добрым словам.
  А яна усмiхаецца, цалуе i кажа:
  - Я буду чакаць цябе заусёды ...
  -Алу!
  На адным з канцоу пачулася шыпенне.
  - Алу, Алу! Кажыце.
  Адказу не было. Мужчына гадоу трыццацi, моцнага целаскладу i неабмежаваных магчымасця? адкры? буфет, схапiу бутэльку рома i шклянку. У туркi ён зварыу сабе грог, развёушы яго чырвоным вiном. Грог выдатны напой, асаблiва калi яго правiльна прыгатаваць, галоунае захоуваць прапорцыi, а з чым ён, з каньяком, цi вiном, на аматара. Асноватворная грога, вядома ж, ром. Добры ром рэдка можна купiць у звычайнай краме, таму лепш злятаць на выспы i набыць у мясцовых жыхароу пару бочачак крамянага рому. Паверце, калi правiльна прыгатаваць грог, то ужо, праз падлогу гадзiны, гадзiну, вы будзеце ляжаць на сваiм траходроме, пырскаючы слiной i пускаючы бурбалкi з носу.
  Зазванiу тэлефон:
  - Алу! Хто гэта? Я вас не ведаю. Можна i пазнаёмiцца, Нiк Дранiкау, вельмi прыемна Крыс
  - А мы як раз праводзiм шэраг сацапытанняу. Вы ведаеце якiя-небудзь рэцэпты? У вас гучнае прозвiшча-Дранiкау, вы што беларус?
  - Так, я беларус, ад Белая Русь! Магу вам расказаць рэцэпт грога.
  - Не, не, распавядзiце лепш рэцэпт дранiкау.
  - Што распавядаць, ператвараеце тры кiлаграма бульбы у пюрэ, i смажыце аладкi.
  - I усё, так проста?
  - Так! Вы ж там у сябе на радзiме смажыце аладкi? Лавашы вашыя - Нiк глынуу яшчэ грогу i працягнуу, - давайце лепш я вам распавяду выдатны звычай. Ён папулярны у беларускай глыбiнцы. Адзiнае, я не здолею перакласьцi усе тэрмiны на рускую мову.
  - Нiчога, нiчога, я скончыла курсы беларускай мовы i трасцянцы.
  -Тады, думаю, праблем не узнiкне. Звычай гэты называецца "Забойства хрушы".
  - Оу! Выдатна. Цудоуна! Я думаю можна перайсцi на "Т", Нiк.
  З усiх куткоу Беларусi, прыязджаюць у вёску сваякi i пачынаецца. Хто самы смелы выпiвае шклянку грога, бярэ стрэльбу або нож i б'е скацiну.
  З першымi пеунямi сям'я Драниковых ужо на нагах: старая бабуля, дачка Святлана з мужам сынам i дачкой, якiя прыехалi з горада i вечна п'яны пляменнiк Грыша, канепас. Настрой прыузняты i трохi трывожны, чакалi Рыгора, ён адзiны з мужчын здольны на забойства.
  - Дзе ж ён, чаго не iдзе? - Перажывала баб Марыся, - Эх! Раздалбай, бацька не бачыць, зямелька яму пухам.
  - Коля можа ты? - Спытала Святлана.
  - Не, каб ружжо было, то, калiласка, а нажом, тым больш гэтым, - ён паказау на ляжачы, паляунiчы нож ? 2, - гэтым нажом толькi разiну рэзать, хто прыдумау iм карыстацца, якi мудак.
  - Ну чаго ты Светка да яго причапiлася, не хоча, няхай! Зараз Грышка прыйдзе.
  За драуляным плотам пачууся голас п'янага Грышы:
  - Налiвай! А то ничога рабить блядзь не буду!
  Жанчыны уцяклi на кухню, баб Марыся за грогам, а Святлана рыхтаваць посуд для мяса. Рыгор, выпiушы шклянку грог, узяу нож ? 2.
  -Дапамажыце! SOS!!! HELP ME!!!-Парсюка выпусцiлi з загону, i пачалася мiтусня.
  - Вяжи яго, - крычау Грыша, - вяжы Светка!
  Святлана з бабай Марысяй трымалi ногi парсюка, i спрабавалi абвязаць iх вяроукай, той шустры брыкаецца, ён капытом наступiу бабе на руку i раздрапау яе, Марыся закрычала:
  - Ах, ты ж праказнiк, Барыска, Борушка, чаго табе так неймецца, супакойся хлопчык, супакойся.
  У гэты момант Грыша з усяго размаху уваткнуу нож у горла кабанчыка, прамахну?ся i ледзь не закрануу артэрыю.
  - Акуратней, што ты робiш, артэрыю падрэжаш, i усё мяса сапсуецца.
  - Ничога блядзь не сапсуецца, - i яшчэ раз з усяго свайго дуру уваткнуу нож у сэрца кабана.
  Парсючок засвiстау, нiбы паветраны шарык, у якога развязалася вяровачка, Грыша яшчэ раз праткнуу яму горла, i свяння сьцiхла. Бабы адразу падставiлi вялiкi медны таз, каб кроу сцякала у яго. Нi адзiн прадукт з цела свiнёнка не павiнен застацца без увагi беларускiх кулiнарау.
  - Мам дай мне, крывi, - прасiу Грыша
  
   Нiк выпiу яшчэ шклянку грога i скочыу на ложак, гатовы адказваць на любыя пытаннi журналiста.
  - Калi толькi забiлi i кроу цячэ, банкi падстауляюць?
  -Таз, бальшы медны таз.
  -Кроу зтекла, далей па парадку, Нiк.
  -Даляй тушу трэба абсмалiць, абычна паяльнай лампай цi гарэлкай газавай i прапанным чырвоным балонам. Пасля можна трошкi смаленым сенам, каб быу пах капчонага (але так любяць хахлы). Потым з дапамогай нажа i вады нагар саскабливаюць i змываюць, не, спачатку вымаюць нутро, а потым смаляць, бо цяжка тушу варушыць. - Рэжуць з пуза пласт сала i вываливаюць кiшкi. Потым кружкай вычэрпываюць астатак крывi. А потым смаляць:
  -А иншыя патраха, у момант калi i кiшкi?
  -Усё разам.
  -Ага. А што там печань сэрца, ныркi, кiшкi для крывянки?
  -Кiшкi для каубас. Селязенка i лёгкiя.
  -Усё органы вывалiваюць у розны посуд?
  -Гэта як хочаш, калi шмат посуду можна i так, алё галоунае кiшкi асобна, бо там гауно.
  -Гуано?
  -Гауно. Кiшкi вызваляюць i мыюць. Усё астатнее проста мыюць. Пасля таго, як тушу пасмалiлi (Каб шчацiны небыло, як ты здагадалася) i памыли, яе рубяць. Адсякаюць галаву у самаго аснавання, чэрап. Потым рубяць акарака (заднiя ногi) i лапатки (пярэднiя ногi), ад ног адзяляюць галёнкi (капыты для халоднага).
  
   - Светачка, выкладай кiшкi у адзельны посуду, каб гауно з астатнiм не змяшалася.
  Святлана пераклала кiшкi iншую рондаль i пайшла, адмываць iх ад свiнога кала.
  - Любанька, милачка, а ты детанька мая бяры вось гэтую, з кветкай каструльку i таксама мый, тут пячонка, сярдэчка i ныркi, - баба Марыся вельмi любiла сваю унучку Любу, тая была проста копiя яе у маладосцi, - ах ты маё сонейка, прыгажуня, - казала Марыся.
  Калi усе вантробы былi выразаны, баб Марыся вялiкiм кубкам зачарпнула рэшткi крывi i вылiла у таз. А Рыгор узяу гарэлку i обсмалил тушу:
  - Сенам абсмалиць, каб пах капчонага быу? - Спытау ён.
  - Не Грышка не трэба, i так не дрэнна, - сказала яна.
  Грыша узяу сякеру i адсек галаву парася:
  - Ох! Ты мой прыгажун!
  Потым ён адрэзау капыты, i два вялiкiх кумпякi, рассек тушу на чатыры часткi. Выразау мяса i пайшоу у дом. Яны усёй дружнай сям'ёй селi за стол, баб Марыся нарыхтавала бульбы, свежанiну, яечню, на стале стаяла вялiкая бутэлька грога, смачна папалуднава?шы, мужчыны паехалi на паляванне, а бабы засталiся для падрыхто?кi розных далiкатэсных запасау.
  
   -Прабач, а ёсць такiя хто вось з гэтай апошняй скрынкi пьюць свежую кроу?
  -Ёсць такiя, але яны пьюць з першай, каб неастыла яшчэ.
  -Ага, зразумела.
  -Тушу бяз ног сякуць на чатыры (мiнiмум), цi больш часткi. Аснауны запас чыстага сала на пузе. Астальное з мясам. Калi свянню бьюць на прадажу, яе рубяць уздоуж храбцiны на дзве частцы. Вушы адразаюць i вараць, для многiх гэта дэлiкатэс. Потым галаву рубяць на дзве частцы, уздоуж (у каждай частцы па аднаму воку). Яе вараць, можна есци так, на гурмана, цi выкалупаць неабходнае на халоднае, а астатки аддацi жывёлам (катам ды сабакам). Незабудзь, што цэнны язык вымыць перад гэтым.
  
  Пасля гэтай займальнай размовы па тэлефоне прайшло не мала часу, многае змянiлася, Нiк збiрауся у злучаныя штаты Амерыкi, але адправiуся у армiю, дзе прабыу каля двух гадоу, а потым ён апыну?ся не выязным, так як служыу сувязiстам i часта зазiрау у архiвы перамоу высокапастауленых асоб. За што не раз быу пакараны старшыной роты прапаршчыкам Шыкараном i камандзiрам батальёна, палкоунiкам, таварышам Быкавым, якi неяк раз сказау, каб падлога на узлётке ранiцай блiскацела як яго яйкi.
  Крысцiна доугi час працавала выхавальнiкам у дзiцячым садзе. Пасля паступлення ва унiверсiтэт захапiлася дзiцячай псiхалогiяй, займалася выхаваннем малалетнiх дзяцей. Напiсала некалькi навуковых прац, абаранiла кандыдацкую дысертацыю, тэма якой была невядомая раней, гучала прыкладна так:
  "Магчымасцi дзiцяцi дашкольнага узросту, абмежаваная прастора".
  Калi яна казала, што хлопчык умее тварыць у абмежаваным прасторы, узнiкала карцiнка:
  Вялiкi пакой, звязаныя дзецi, цi прышпiленыя кайданкамi да батарэi. У блiжэйшай будучынi Крыс мела намер напiсаць яшчэ адну працу толькi у выглядзе кнiжкi разукрашки, дзе гаворка пойдзе пра нонсэнс, аб тым як дзецi разнявольваюцца i ствараюць мадэлi сваiх думак у абмежаваным, да мiнiмуму прасторы. Кнiга будзе мець каля ста старонак, з чорна-белымi фатаграфiямi дзяцей, шрыфт хутчэй за усё будзе рознакаляровым, праз лiтару: сiнi, чырвоны, зялёны. У свой час Крыс праславiлась тым, што эксперыментавала з нованароджанымi, вывучаючы фармiраванне асобы дзiцяцi шляхам фалiчнага развiцця, гэты метад уключау у сябе замену дзiцячых цацак фатаграфiямi мужчынскiх палавых органау.
  
  
  
   Траццякоуская галерэя.
  
  Красная плошча квiтнела i багацела, людзi, у асноуным прыезджыя з iншых рэшт святла, разглядалi маузалей, вежы крамля i вясельныя працэсii. Рух адбывауся у хаатычным парадку, натоупы з марозiвам або цукровай ватай пазiравалi фатографам. Iншыя слухалi экскурсаводау i самi фатаграфавалi выдатныя вiды гэтага месца. З вокнау гарадскога унiвермага адсвечвала сонца, разлiваючы яркiм святлом па усёй плошчы, акуратныя дрэвы уздоуж фасада будынка, быццам паказальнiкi накiроувалi да Пакроускага храма, дзе шмат гадоу таму адбывалася шэсьце осляти, з усiмi вынiкаючымi з гэтага наступствамi, А цяпер група таджыкау у iльняных кашулях i кепачках на бок, абня?шыся чакалi калi вылецiць птушачка з "Sigma" 90-х гадоу выпуску. Фатаграфавалiся усе i паусюды, i стар i млад i джэнтльмены i лэдзi. На лобным месцы стаупiлiся школьнiкi, яны пералазiлi праз агароджу, а стары настаунiк гучна крычау i лаяуся, ледзь цiшэй чым на усю Iванаускую, але усё роуна гучна. Адзiн хлопчык адарвауся ад групы i назiрау, як сiмпатычная бландынка прыстае да свайго хлопцу, яе спаднiца раздзiмалася на ветры i можна было убачыць белыя у попу трусiкi. Мiма прабеглi Ленiн са Сталiным, штосьцi звiнела у iх пакетах, хутка абмiнулi храм i схавалiся за дзвярыма доугага ружовага лiмузiна. Фа! Фа! На Васiльеускiм спуску спынiлася патрульная машына, белы форд з двума вялiкiмi мiгцелкамi, разгарнулася i павольна пакацiлася уздоуж будаунiчых збудаванняу, дзе рабочыя усталёувалi свае канструкцыi. Верагодна хтосьцi збiрауся выступаць, магчыма Джон Ленан, прабачце Пол Макартнi, а можа Дзiма Бiлан, але раяля пакуль вiдаць не было. У любым выпадку вызначауся грандыёзны выступ грандыёзнага чалавека, гэта адчувалася, таму Iпалiт Iгнацьевiч Аушвiц радасна збочвау папяросу, яго погляду адкрывауся цудо?ны выгляд, бо з маста, ён ведау гэта з дзяцiнства, самы лепшы агляд ва усёй акрузе. Гэты стары габрэй ведау i Ленана i Макартнi, а цяпер мусiць пазнае i Бiлана, стоячы на магутным асфальтаваным гмаху, якi пралягау праз Маскву раку. Хiба можна забыць, як шмат гадоу таму ён назiрау адсюль высновы палкоу на фронт, i як сустракау iх жа на гэтым месцы, пазiраючы з вышынi птушынага палёту. Як радасна падкiдвау шапку разам з пераможцамi той жудаснай вайны. Аднойчы шапка, набытая мачахай на Арбаце, вырвалася з явоных моцных маладых рук i паляцела унiз, ён доугi час яшчэ успамiнау гэты выпадак, а калi б змог нарадзiць дзяцей, то напэуна цяпер распавёу бы гэтую гiсторыю. А сваiх унучак абавязкова павёу унiз, праз Балчуг, мiма Райфайзен банка у бок парку, дзе некалi галавы мужоу рускiх ляцелi направа i налева, дзе слауная галовачка Емелюшки Пугачова пакацiлася. Пакацiлася. Шымякiнскiя грахi схавалiся сярод гэтых акультураных часам хмызнякоу: Абыякавасць, сквапнасць, наркаманiя, прастытуцыя, а дзе мужалоства? Напэуна яго няма таму што помнiк мае вызначаную назву "Дзецi-заганы дарослых"? Цiкава як бы аутар адлюстравау гэты, агiдны грэх. Ансамбль так спрытна схавауся сярод дрэу, што нават зiмой не заусёды можна убачыць яго, цi сам колер скульптур так абараняе iх ад вока людскога? Помнiк вялiкаму рускаму мастаку Рэпiну, бачны з далёка, гэтага хлопца нельга не зауважыць. Дзе мой мальберт! Дзе маi пэндзлi! Дзе мой бярэт! - Крычау ён у дзевятнаццатым стагоддзi, а яшчэ раней тут бiлi морды мужыкi пацехi дзеля, не вядома заспеу цi Iлья Яфiмавiч гэты час. Тут весела i нават ноччу, грае музыка, моладзь круцiць падпаленыя шарыкi, цырк ды i толькi, вядома не такi, як на каляровым бульвары. Iзноу зьявiлiся Ленiн са Сталiнам, толькi цяпер чаму то замест Сталiна апынууся Мiкалай II Iмператар i Самадзержац Усерасiйскi i iншая, i iншая, i iншая ". Вось такi вось дзядзька! Яны, Мiкалай, узышлi на масток з выдатнымi дрэуцамi, абвешанымi золатам i срэбрам, алмазамi, дыяментамi iншымi дарагiмi камянямi i вясельнымi замочкамi. Шчаслiвыя маладыя на векi вечныя скоуваюць гiсторыяй сваю блiзкую сувязь i нiколi не разлучацца, i ужо захмялелы Ленiн гэтаму сведка. А на Траццякоуцы iзноу iдуць працы, ужо некалькi гадоу тут нешта дзяубуць нiяк не прадзяубуць. Працы вядуцца ААТ "Iнструмэнтанет" просiм прабачэння за нязручнасцi. Нязручнасцi размясцiлiся акурат ля задняга двара Траццякоускай галерэi, спачатку Лаурушанскага завулка так казаць. У блiскучага, абрамленага залатымi рамамi фантана, на лавачцы размясцiлiся маладыя людзi. Нiк прыехау у Маскву ранiцай, на вакзале яго не сустрэлi. Ён злавiу машыну i накiравауся да Траццякоуцы, да адкрыцця, як апынулася было некалькi гадзiн, Нiк дастау з торбы бутэльку Дняпроускага пiва i сеу у прыгожага не вялiкага фантанчыку. Маладая пара, насупраць, пра штосьцi, жыва дыскусiравалi, верагодна у iхнiх адносiнах штосьцi не ладзiлася. Чорнавалосы хлопец атлетычнага целаскладу у моднай блакiтнай футболцы, джынсах i белых крассоуках "puma", менавiта так яго апiсау для сябе Нiк, нешта цiха спакойна тлумачыу сваёй дзяучыне, яна ж у адказ таксама спакойна, ледзь знiзiушы тон, цiснула гэтым, выказвала сваё меркаванне. Разумення не было, але яны трымалiся, i працягвалi спакойна размауляць, а потым яна таксама спакойна забрала сваю сумачку i выдалiлася:
  - Iра, - не вытрымау хлопец, - стой!
  - Я дадому.
  Аб лауку ён адкрыу бутэльку пiва i нарэшце убачыу Нiка назiралага за iх сцэнай.
  - Прывiтанне! Будзеш пiва?
  - Так.
  - Iдзi сюды.
  Нiк падышоу, i яны пазнаёмiлiся?
  - Нiк Дранников.
  - Клеапатр, - ты адкуль? - Адразу спытау ён.
  - З Беларусi.
  - Бульбаш? А я з Саратава.
  - Татарын? - Спытау Нiк.
  - Не, рускi, а ты чё бульбу там сеяу?
  - Бывала, у нас усё сеят, а у вас няма?
  - У нас больш макаронам аддаюць перавагу. Дауно тут?
  - Першы дзень, вось толькi з вакзала.
  - Ха, добрая сустрэча, - Клеапатр глынуу пiва i запалiу цыгарэту.
  - Мяне таксама пачастуй цыгарэткай, папрасiу Нiк.
  Клеапатр дастау пачак цыгарэт i паклау на лауку:
  - Слухай, а скажы што-небудзь па-свайму, па-картофельнаму
  - Я нарадзиуся за дротам.
  - Што гэта азначае?
  - Я нарадзiуся за проволкой.
  - За проволкой бульбяной краiны, - фiласоуствавау Клеапатр, - i як жа вы там жывеце, ня?цямнымi, яшчэ чагосьцi супраць Расеi маеце.
  - Ды нiчога мы не маем,
  - Вы пастаянна крычыце, што без Расеi абыйдзецеся.
  - Не, гэта вы кажаце што мы без вас нiкуды, тут трэба разглядаць пазiцыi з розных бакоу, а вы заусёды разважаеце аднабока. Iмперыя адным словам, амбiцыi, ды газ, ды капiталы, ды развiтая грамадства, хоць у нас у Беларусi таксама шмат адукаваных людзей.
  - Ды вас там усяго 2 мiльёны.
  - Вось бачыш як ты, нават не уяуляеш, а кажаш, па-першае не 2 а 12 усяго толькi на дзесяць мiльёнау памылiуся. Па-другое, мы толькi з табой пазнаёмiлiся, а ты адразу мяне бульбяным чалавекам обзывешь, мне гэта не вельмi прыемна. Гэта не павага з твайго боку.
  - Ды добра табе, я ж у жарт, адчыняй яшчэ пiва.
  - А па-трэцяе, калi вы хочаце узаконiць з намi адносины, то трэба праводзiць пiсьменную палiтыку па зблiжэннi, а не душыць нас газам i iншымi эканамiчнымi рычагамi, пры кожным выпадку затыкаючы нам гэтым рот. Мы ж не вядзем дыялогi з iншымi развiтымi краiнамi.
  - Ды каму вы патрэбныя, што у вас ёсць?
  - Шмат чаго, але не гэта галоунае.
  - А што?
  - Геаграфiчнае становiшча нашай краiны вельмi выгадна як Расеi, так i iншым дзяржавам у прыватнасцi некаторыя уваходзяць у вядомы нам абодвум альянс.
  - I чэ вы нам зробiце дзве ракеты i размовы скончаны.
  - Эх! Клепа, гарачы ты хлопец, усе рускiя такiя? Ты ж понимешь што проста так ракеты нiхто накiроуваць не стане, трэба каб паустау сур'ёзны канфлiкт. I тым не менш пашырэнне НАТА на усход дасягае свайго апагею. Мы адзiны ваш верны сябар i таварыш, якi нiколi i не думау, каб прадаць вас, як некаторыя. А калi кальцо замкнецца? Прыемна будзе знаходзiцца пад ракетамi з усiх бакоу? Так што сябр мой трэба быць крыху прадбачлiвее, Беларусь заусёды з Расеяй! А вы нас усё газам тычыце.
  - Вы яго адвеку стагоддзяу на халяву атрымлiваеце.
  - Так, гэта так. Наузамен вы праз нас яго транспартыруеце у Еуропу, а таксама маеце магчымасць у выпадку пагаршэння сiтуацыi на сусветнай арэне разлiчваць на умацаванне паветранай абароны. Цi ты думешь, што вайны больш не будзе? Яе можа i не будзе, але цiск застанецца. Хоць ты зауважыу, як апошнi час угневалася палiтыка амерыканскiх мiратворцау i iх прадажных жапалiзау. У кожную дзiрку сукi лезуць!
  Клеапатр задумауся.
  - Ты ж разумеешь, што яны ужо на Украiне косцi параць, у Грузii, што усе гэтыя рэвалюцыi, гэта толькi паказуха, нешта змянiлася? А ты мне тут байкi распавядаеш "у вас, ды у вас"! Наш бацька усю гэтую шушару пад пазногцем трымае i трымаць будзе. Таму я б на тваiм месцы ставiуся больш паважлiва.
  - Добра, не крыудуй. Проста смешныя вы. А бацька ваш, малодшы сын нашага бацькi.
  - Так, просты наiуны народ, гаспадарка па вялiкай часткi, не трэба смяяцца, трэба развiваць! Бо Палессе, гэта балота. Хоць з iншага боку заехаушы да вас у вёску я ледзь не павесiуся, усюды бруд, смурод, людзi нiбы абарванцы, гэта стыль такi? Ты не прырауноувай Маскву да Расii. Масква заусёды была гандлёвым горадам за кошт чаго i развiлася. Мудрая палiтыка князёу, якiя доугi час плацiлi татарам. А то тыя ужо дауно i Маскву i усю Расiю спалiлi, яны ж качэунiкi, чаго iм губляць. Усе змяшалiся, перажанiлiся, дзецi i гэтак далей, вось табе i Русь. Таму хахлы так i разрывюцца, хоць самi ужо дауно незразумела хто. Не пра гэта зараз трэба думаць сябры! Iншы свет. Прагрэс. Мы усе ужо не маем чыстай крывi, дык хоць не чапайце гэтую, аб'яднацеся i сябруйце.
  - Масква была, ёсць i будзе! - Падсумавау Клеапатр, - пойдзем прагуляемся, а ты што збiраешся рабiць, дзе жыць будзеш?
  - Я пазнаёмiуся з дзяучынай, яна навукоуца, хоча пра мяне дысертацыю напiсаць i абаранiць. А жыць пакуль не ведаю, мяне павiнны былi сустрэць, але вось я перад табой адзiн.
  - Зразумела, пажывеш у мяне трохi пару месяцау, таму што да мяне сябр прыязджае, я з iм дамовiуся.
  - Добра, а там вiдаць будзе.
  - Толькi дзiуна чаго цябе вывучаць, ты накшталт не малпа, даступна выкладаеш, сiмпатычны, я б цябе трахнуу, i апранаешся прыстойна, у чым яна знайшла нонсэнс, лепш асобнiка не было? Там жа вас шмат.
  - Па-нагоды трахнуць ты мяне крыху натуг, ты што пiдар?
  - Не.
  - А па-нагоды нонсэнсу, я магу быць i iншым. Вось такiм, - i Нiк гучна перднул.
  Яны падышлi да Макдоналдс, каса была вольная:
  - Што ты будзеш? -
  - Мне адзiн з каубасой, а лепш Клепа пазыч мне трохi грошай, я сам сабе куплю.
  Клеапатр купiу тры двайных чизбургера, дзве бульбы па-вясковаму, дзве сырных падлiукi i дзве колы.
  - Разумееш Коля, Масква гэта даволi жорсткi горад, твае словы людзi успрымаюць з не павагай, таму радзей манiпулюй гэтымi тэрмiнамi. Оддалжывая ты трапляеш у залежнасць ад чалавека у якога пазычыу. У яго у сваю чаргу фармуецца пра цябе негатыунае меркаванне, якое з кожным днём набывае усё больш яркi фарб, i праз некаторы час ён цябе зусiм не паважае. Таму кажуць, хочаш страцiць сябра пазыч у яго грошай.
  - Ммм ... зразумела, так што ты мне пазычыш цi не?
  - Калi аддасi?
  - Няведаю, Можа празь тыдзень, можа праз год.
  - На, праз год аддасi, я проста ведаю, што такое адсутнасць грошай. На уласнай шкуры прочухау. Жорсткая штука хачу табе казаць. Масква гэта капiталiзм, а капiталiзм гэта рынак, а рынак гэта зносiны з людзьмi, базар, сячэш фiшку?
  - Ну ...
  - Там дзе няма базару, людзi замкнёныя, i няма руху ад слоу да справы, значыць няма справы, а гэта значыць няма грошай. Напрыклад як у Пiцяры, шыпка разумныя там, а грошай няма, разумееш? А у нас накшталт i тупей, а грошай ва усiх больш, во як!
  - Прауда, тут народ тупей?
  - Вядома нет, розум на усходзе адвеку стагоддзяу ацэньваецца у грашовым эквiваленце. Разумны i жабрак гэта цiкава, але не цягне нiякага развiцця.
  - Тупы, але багаты мне таксама не вельмi па душы, прызнацца, - зауважыу Нiк.
  - Бывае i такое, аднак гэта папрауна, у першым жа выпадку зрабiць ужо нiчога нельга. Зразумей калi чалавек разумны, але па нейкай прычыне не змог зарабiць грошай, значыць ужо штосьцi не то. Значыць яму гэта цi не трэба цi чагосьцi не дастае да розуму для паспяховага развiцця свайго умення i, адпаведна спрау.
  - Дзякуй за инфармацыю, паспрабую быць лiмiтава адкрытым.
  - Так, так, заусёды будзь адкрыты да зносiн, гэта значыць усмешка на твары ...
  - Амерыканская?
  - Менавiта, распалагает да зносiн, людзi не любяць сумных тыпчыкау, iх абыходзяць бокам.
  У гэты момант з-за вугла, як звычайна, з'явiлiся два асобы кауказскай нацыянальнасцi:
  - Мужыкi не скажыце дзе тут мячэць?
  - Вунь, - Нiк паказау пальцам на маляунiчы храм стаячы памiж зялёнай лiстоты старажытных дрэу.
  - Ты што, - з жахам запярэчылi яны, - а Нiк зсмеяуся.
  - Тады не ведаю, а вы што мусульмане?
  - Так.
  - Цiкава нiколi не бачыу мусульман, давайце сябраваць?
  Але яны хутка пайшлi у бок Новакузнецкай. Ранiца выдатна: сонца прыгравала грыву. Людзей было вельмi мала, толькi залатая моладзь адпачывала на лавачках пасля наведвання клуба. Хлопцы наблiзiлiся да дзяучыны, каб пазнаёмiцца:
  -Дзяучына купiце хлопчыка, - жартавау Клеапатр, трымаючы Нiка за руку.
  - За колькi? - Пацiкавiлася яна
  -500р
  - А чаго так танна?
  - Ну, хочаце можна за 500р падлогу гадзiны, - Клеапатра расшпiлiу верхнi гузiк на кашулi Нiка.
  - Я падумаю. А член?
  - Крыудзiце, Афрыканскi банан!
  - Гэта цiкава, давайце тэлефон.
  Яна была пiрсiнгована, i у масцi, але не губляла пры гэтым жаноцкасцi i сэксуальнага запала. Брутал так i iскрыуся з яе карычневых вачэй. Клепа запiсау тэлефончык.
  - Як пагуляла?
  - Выдатна, а вы?
  - Таксама не дрэнна, пiва п'ем.
  У гэты момант з кустоу выйшау яе хлопец, як потым апынулася, Фiлiп. Нiк збегау за пiвам, i сталi пiць, слова за слова, жарт за жартам, сонца паднялося яшчэ вышэй, па вулiцы прабег басаногi хлопчык, за ларком прачнууся п'яны бомж. Жанчына з каляскай перайшла дарогу у неналежным месцы, пранёсся лупаты Мэрсэдэс, пакiнуушы за сабой лятаючы па Пятнiцкай пакет. Потым з'явiуся яшчэ адзiн малады чалавек з бутэлькай вiскi:
  - Дзецюкi! Будзеце бухаць?
  - Здарова, давай.
  Яны зрабiлi па вялiкiм глытку:
  - З добрай ранiцай, - сказау Клеапатр, - i глынуу яшчэ разок.
  А дзяучына нарэшце вырвалася з абдымкау любвиобильного Пiлiпа.
  - Дзецюкi, я ужо так напiуся забiрайце усю бутэльку, а я пайшоу дадому.
  - Ратуй Бог, зрабiу ласку, - крыкнуу яму науздагон Нiк.
  Яны павольна, злёгку хiсталiся па вулiцы з думкай зацягнуць гэтую дзяучыну у ложак.
  - Мы пазбавiмся ад Пiлiпа, - планавау Клепа, - зловiм тачцу i праз пяць хвiлiн будзем дома.
  - А ты што блiзка тут жывеш?
  - Пятнаццаць хвiлiн пешшу. На Павялецкай.
  Нiк задумауся, нездарма яму так вязе, гэта добры знак, значыць усё будзе окей. Цiкава, чаму гэты кучаравы буцыфал так моцна хоча трахнуць сустрэную незнаёмку, дзяучына, якая была з iм на Траццякоускай, бо нашмат прыгажэй.
  Трамвай праграмыхау сваiмi цяжкiмi коламi i на iмгненне збiу Нiка з думкi.
  - Клеп, а ты чэ са сваёй дзяучынай пасварыуся?
  - Гэта не дзяучына, гэта мая жонка! - Горда заявiу ён, - ща дадому прыйдзем яна нам сняданак прыгатуе i спаць ляжам.
  - А як жа Фiлiп?
  Клеапатра паглядзеу па сторанам:
  - А дзе яны?
  Сапрауды растварылiся, напэуна вельмi стамiлiся, i не змаглi больш падарожнiчаць. Шкада!
  Аб кватэре усё стала вядома у гэты ж дзень. Нiку быу выдзелен асобны пакой, i увесь хлам, разам з iм. Разламаная шафа, стол 1967 года, iрваны матрат, з пастаянна вылетющими пёрамi, i куча старажытных рэчау. Гэта было нова, i Нiк атрымлiвау асалоду ад камфорта i адзiноты, таму што Клепа вельмi часта адсутнiчау дома, не пакiдаючы пры гэтым ежу для Нiка. Але перажыць падобнае было у сiлах.
  Iрына апынулася, вельмi ветлiвай i вясёлай жанчынай, са сваiмi прусамi натуральна. Верагодна, гэта яна прышчапiла Клеапатру нормы прыстойнасцi i этыкету, таму што у яе адсутнасць ён мог спакойна кiнуць казюльку у стол, а потым прымусiць Нiка искть яе пад падставай кавалачка гашышу. Чаму яны расталiся ён не рассказывау, а толькi некаторыя падрабязнасцi з сумеснага жыцця, напрыклад як аднойчы ён напалохау яе: Замовiушы гумовую ляльку, брунэтку, яна да гэтага часу ляжыць пад ложкам Нiка. Клепа надзеу ёй свае трусы i уначы пасадзiу на унiтаз, калi Iрына ранiцай вырашыла папiсяць i пайшла у туалет, здарылася страшнае. I яшчэ шмат шмат цiкавых гiсторый распавёу свайму новаму сябру.
  - Клеп, а мы па музеях хадзiць будзем? - Спытау як-та Нiк.
  - Вядома будзем, i па тэтрах, i цырк i заапарк.
  I Нiк засынау як немауля, з аптымiзмам i здаровым эгаiзмам. Прачынаючыся ранiцай ён чуу цiуканнi птушачак i мурлыканне катоу, цяуканне дваровых сабачак i крыкi дзятвы збiраушыхся на пляцоуцы каб абмеркаваць свае дзiцячыя праблемы. Недалёка размяшчауся храм Флора i Лаура, заступнiкi конiкау, а адпаведна i фурманау, таму месца нагадвала Нiку аб доме. Вельмi часта з балкона ён назiрау як мясцовыя прыхаджане падымаюцца па лесвiцы у гэты храм. Як цыганы шнараць у пошуках не з арыентаванага на месцы чалавека. Мястэчка люднае-вакзал. Масква. Прайшоу час прыехалi сябры з Саратава, Iрына ужо жыла у iншы кватэре, магчыма з iншым хлопчыкам або з дзяучынкай. Клеапатра вельмi моцна перажывау i знаходзiу заспакаенне у гутарках з Нiкам, нягледзячы на усю прастату i наiунасць новага сябра, усё-такi было нешта, да чаго варта было прыслухацца i Клепа разумеу гэта. Аднак асадак заставауся i прымушау выносiць усю пыху на сваiх сужыцелях: то валасы на срацы спалiць, то святло у туалеце выключыць, яго фантазii не было мяжы, а аб'екты для эксперыментау былi побач. За гэта яго часта называлi Прiдуркамбляць.
  У суботнi вечар у кватэры на Павялецкай адбывалася сварка:
  - Я табе зараз у рот насру, - крычау Клеапатр.
  - Сябе лепш абасры i захлынiся, - адказвау яму Хазар.
  Iльiн гучна рыгнуу, зрабiу характэрны рух рукой:
  - Ша падла. Забiваць цябе будзем.
  - Ща сам пляць, з акна паляцiш, - адразаючы кавалак чорнага хлеба казау Хазар.
  - Крыс прабач, пачакай трошкi, зараз хлопцау супакою, - сказау Нiк i прыбрау ад вуха тэлефонную трубку, - Хлопцы!!! Вас па тялявизеру паказваюць!
  - У цябе чэ пюрэ замест мазгоу, - абурыуся Клепа, - гэта не мы.
  Прыгледзеуся i сапрауды у предаче сэкс з Анфiсай Чэхавай у раздзеле вячэрняя масква камера хутка прабегла па не зусiм цвярозым, знаёмым асобам - Добра сучоныш, пачакаем пакуль ты заснеш, - Клепа стау адломлiваць сабе шарбет.
  - Э, чуеш бля, зусiм ох% еу, iдзi жры свае смярдзючыя пяльменi.
  - Хазар чэ ты, я ледзь-ледзь, дай колы глынуць.
  Клёпа глынуу колы i вярнууся у вялiкi пакой, дзе распалагауся яго бог-тэлевiзар. У калiдоры святла дауно не было перагарэла лямпа, таму даводзiлася iсцi навобмацак. Ён закрануу чые та чаравiкi, а увайшоушы у пакой зачапiу телефонны шнур, з-за гэтага тэлефон звалiуся з невялiкай размалёванай сперматазоiдами табурэткi, i увесь развалiуся
  - Плядь, иобанны у рот! Толькi ранiцай адрамантавау. Хазар!
  - Што?
  - Паглядзi я тэлефон разбiу ...
  Такiм чынам тэлефонная размова Нiка з Крыс была скончана.
  - Ну ты ж Клепа, iдзi патоп на кухнi. Палундра!!!
  - Бля, а я забыуся, я ж шмоткi сцiраю, - Клеапатра пабег на кухню, выцiраць падлогу, таму што калена якое пад ракавiнай, працякала, i уся вада пры паласканнi у пральнай машыне, расцякалася па кухнi.
  Што толькi не рабiлi, што толькi не прыдумлялi, але самым рацыянальным апынууся варыянт з агароднiнай палiцай з халадзiльнiка, гэтая палка шчыльна уваходзiла пад калена. Прауда прыходзiлася сачыць, каб вада не пералiвалася, у такiх выпадках трэба было хутка злiць ваду ва унiтаз i пакуль машынка знаходзiлася у стане чакання перад чарговым рыуком павароту дыска, куляй вяртацца i усталёуваць прыбор пад калена. Патэлефанавау Казах, ён прыехау з Саратава на пару дзён i яму не было дзе спынiцца:
  - Здаровы Клепа, я каля пад'езду.
  - Чакай, магнiт скiну.
  Казах увайшоу у кватэру:
  - Уключыце святло нi х% я не вiдаць.
  - Лямпа перагарэла, трэба новую ушрубаваць, - сказау Клепа,-ну дабрыдзень мангол.
  - Сам ты мангол, Клепа чэ ты вось толькi я прыехау, пачынаеш.
  - Ды добра ня крыудуй, заходзь, пiва прынёс?
  - Ды у пакеце.
  - Крута ... Мангол. Iдзi помойся ад цябе смярдзiць.
  - А што ты хочаш суткi у дарозе.
  - Няведаю я хоць суткi не суткi нiколi не смярдзiць, а ты заусёды колькi памятаю.
  - Ды пайшоу ты.
  - Ногi добра памый, а то палы нам выпацкаеш.
  Прайшло некалькi сонечных дзён i месяцовых начэй за гэты час хлопцы выпiлi каля скрынi гарэлкi i двух скрынь Байкала, пасля чаго параiушыся прапанавалi Нiку знайсцi працу, бо грошай у яго не было, а гэта, прызнацца шчыра, напружвала.
  
  
   НИИБИ мозгу.
  
   - Здароу ну я свабодны. А я табе пра што. Уладкавауся страицелям на будоулi, жаву у бараку. Львоу раблю ..- Хранова як там, пытаешь тожа. А да iх хлопец прыехау месца няма, Клёпа казау праз пару дзен можна вяртацца. Давай на плошчы у тры.
  Ён аддау мабiльны тэлефон брыгадзiру. Вызiрнуушы у акно убачыу двух выдатных жанчын якiя iдуць па вузенькай асфальтаванай дарожцы. Яны трымаючы у руках свае туфлiкi пераскоквалi праз лужыны. Сонца паднялося ледзь вышэй гарызонту, насупраць амбасады арабскага халiфата выбудавауся натоуп мiтынгоуцау, сцяг развiвауся высока над ларкамi i жалезнымi платамi вулiцы. Два мiлiцыянта заклiканыя ахоуваць мерапрыемствы ад незапланаваных агрэсiяу, стаялi у баку i разам з чарнаскурымi мужчынамi дзеясловiлi нецэнзурныя выразы замежнага характару.
  -Хлопцы абед, - крыкнула цётка Надзя, - яна была кухарка на будоулi.
  I дваццаць, а то i трыццаць галодных мужчын селi за стол. У бляшаных глыбокiх талерках развалiлiся кавалкi сала, у iншых кабачковая iкра, таксама ляжау белы i чорны хлеб. Цётка Надзя накладвала першае, боршч па-украiнску.
  Загрымеу посуд:
  - Прыемнага апетыту, - сказау малады хлопец-тынкоушчык, зусiм нядауна прыехау з вёскi.
  - А якая табе справа ды нашага апетыту, - падхапiу тоусты бамбiза, засоуваючы у свой смярдзючы рот кавалачак хлеба.
  Так адбывауся абед на застроечной пляцоуцы па адрасе вулiца Астожанка в 23.
  - Але, Але
  - Алё, ты Дзе?
  - Гэта ты дзе я цябе ужо гадзiну чакаю.
  - Я стаю Каля НИИБИ мозгу,
  - НИИ мозгу-паправiла яго Крыс.
  - Ага, куды мне iйсцi?
  - Выходзь на набярэжную, бачыш?
  - Ага там дзе машын шмат, так?
  - Так, так, я там на куце стаю.
  - Тыб яшчэ дзе небудзь на дрэве сустрэчу прызначыла., - Сказау ён падышоушы да Крыс.
  - Мне тут проста побач, а на плошчы не зручна, усё ж такi маузалей, - яна усмiхнулася.
  - Побач, а мне чалавеку з дзяроуни, як? Мазги ёсць?
  - У НИИБИ мозгу, ёсць, - Крыс выцягнула тэлефон i пачала з кiмсьцi размауляць:
  - Так, так окей, добра, дамовiлiся. Прабачце яшчэ раз, а яны будуць як апранутыя, у сэнсе куды пойдзем? усё зразумела ....
  - Нiк паехалi паямо, я галодная як вепр.
  - Як хто? Вепрук, гэта ж свяння?
  - Гэта такi выраз.
  - Рускi?
  - Не, асабiсты мой.
  - Зразумеу, ну паехали свя ..., - ён запнууся, - вепрук, бо у жываце ужо глушчыць.
  Аутамабiль спынiуся каля Старага Арбату у пераходу:
  -Вось мы i прыехалi, вылазiм.
  Нiк выйшау з машыны, шум вакол крыху дэзарыентавау яго i ён з цяжкасцю разумеу што ж рабiць далей, або зачынiць дзверы i iсцi да рэстарана, альбо стаяць з адкрытай дзвярыма i чакаць пакуль Крыс расплацiцца з кiроуцам, ён выбрау другое:
  - Крыс! А я хоць фэйс кантроль прайду?
  - Фэйс можа i пройдзеш, а вось дрэс, - яна агледзела яго з ног да галавы. Напэуна варта спачатку наведаць сетку крам, пойдзем у "Масквiчку", там бываюць нядрэнныя варыянты для цябе.
  - Ды мне усё роуна хоць у "Масквичку", хоць у "Мянчанку", адно прамежжа.
  - Пойдзем, пойдзем, я сабе таксама чаго-небудзь абяру.
  Так яны i пайшлi узяушыся за рукi, гуллiва прапускаючы раучуком маленькiх дзяцей, закруцiлiся быццам у iспанскiм танга, звярталi на сябе увагу навакольных. Нiк то i справа падскоквау на срэбных прыступках эскалатарау, а Крыс падымала падол сваёй чырвонай паркалёвай спаднiцы. Раптам яна спатыкнулася аб непрыкметны бардюр, i ледзь не звалiлася, але удержадась на нагах:
  - Мата фака еееааа ... .- Санава битч, - сказау ён, - страляючы з iмправiзаванага пiсталета.
  - Ну ты прама Джон Дальтона Милимитрон.
  - Гэта хто? Шо за Дальтона?
  - Дальтона гэта той, хто колеру не адрознiвае, напрыклад зялёны ад салатавага, гэта ужо Дальтона.
  - Гэта хiба Дальтона вось калi з чайнiка кола льецца чорная, вось гэта Дальтона. Было у мяне такое.
  - Гэта напэуна у цябе шызафрэнiя, а не дальтона.
  - Алкагалiзм, дарагая мая, алкагалiзм.
  - Ой якi ты Нiк, прама як вожык, калючы, слова не скажы, два у адказ.
  - Вожык?
  - Так, так вожык, калючы, поузае якi па трауцы.
  - Вож?
  - Госпадзi, як з табой складана, ты што па-руску наогул не бельмеса?
  - А ты раптам беларускага не ведаеш?
  - Я ведаю, алё ты чаго па-руску не размауляешь. Нават можна падумаць ты яго не ведаеш?
  - Ведаю, алё ж калi ты мяне разумееш, зачым?
  - Слова "вожык" ведаеш? - Не вытрымала Крыс, яе твар паторгвауся ад напружання.
  Ведаеш! Слухай, - Нiк убачыу сонцаахоуныя акуляры, - Я вось сабе акуляры хачу купиць. Фирэ цi Габана? што лепей?
  - Гэта на аматара i тая, i iншая марка вельмi каштоуныя ...
  - А Полiс?
  - Полiс таксама, але гэта спецыфiчны стыль.
  - Ведаю, Рэмба у такiх бегау.
  - Сталлоне, наогул аматар Полiс.
  - Хто?
  - Сталонне, акцёр якi выконвау галоуную ролю у фiльме "Рэмба", а яшчэ раней у парнухах здымауся.
  Да Нiку падышла дзяучына, верагодна галоуны менеджэр крамы. Яна лiслiва усмiхалася i паказвала яму розныя мадэлi ачкоу, Нiк не адмауляуся i прымервау усё, што яму прапаноувалi. Прызнацца, акуляры яму iшлi, падле, усё да асобе, хоць гэта паняцце расцяжнае i не дакладнае.
  
  
  
   Зорачкi Iллiча.
  
  
   Нiк нiколi не быу падлай, аднойчы у дзяцiнстве ён вяртауся з крамы, у далёкiя васьмiдзесятыя, калi яму было усяго сем гадоу. У сумцы ляжау батон хлеба i дзве бутэлькi кефiру, у той час мама яшчэ не давярала яму куплю каубасы i мяса. Нiк плёуся па мiлых вулачках, дварах, дзе калiсьцi жылi старыя сябры. Снег валiу, як з вагона, яго шматкi мякка клалiся на зямлю i на маленькi з гарбiнкай нос хлопчыка. Насустрач амаль ля самага дома ён убачыу жанчыну гадоу сарака, якая трымала пажылога мужчыну за руку. Нiк падышоу блiжэй:
  - О! Вось пiянер, ён вас праводзiць, - сказала жанчына i пачала клiкаць Нiка да сябе рухам рук.
  Нягледзячы на тое што Нiк быу досыць малы для пiянерскага гальштука, але сказаць нiчога не асмелiуся, у хаце чакалi бацькi, але дзядулю таксама шкада, ён бедны патрапiушы у складаную сiтуацыю, чакае дапамогi. Вiдаць, што у мiнулым моцны мужчына, напэуна ветэран, такiя у той час заусёды вылучалiся бравым характарам нават у самы цяжкi час, не такi вядома як зараз, у камунiстычны. Ён моцна схапiу Нiка за плячо:
  - Вам куды? - Спытау Нiк.
  - Пппрр .. рраммма, потым направа за краму, - з цяжкасцю адказау дзед.
  Трэба было вярнуцца назад да крамы. Так яны i прасоувалiся крок за крокам па выбоiнах, агiнаючы ледзяныя горы, гурбы, i деффекты створаныя умяшаннем прыроды у асфальтаванай палатне гарадскiх дваро? i завулкау. Дзядуля стамiуся, ён усiм целам i духам абапiрауся на маленькага хлопчыка, разумеючы што малому сур'ёзна цяжка, але не у сiлах што альбо змянiць i Нiк таксама разумеу гэта, яму было крыху сорамна, не зразумела чаму, але у душы яму было сорамна, за усiх, што такi пажылы ветлiвы чалавек апынууся у гнятлiвым становiшчы, што яму сорамна перад Нiкам за абцяжаранне, што яго сваякi не побач, што цётка яго скiнула, i што Нiк не пiянер, але акцябронак вядзе яго, а астатнiм дарослым няма справы, гэта жорстка, i у галаву закрадаюцца думкi пра дом, будуць лаяць, што я скажу, павераць цi, бо мне нiхто не верыць, я такi врунiшка. Гэта не было выхаванне, партыя, i значок з кучаравым хлопчыкам на грудзях тут зусiм не прычым. Нiк такi па характары, ён з дзяцiнства усiм сэрцам перажывау за абражаных. У срацу думкi, пракляцце, людзi такiя подлыя, i слёзы прабiваюцца у яго скрозь заледзенеушы фон сятчаткi. Дзед нiбы адчувау усе перажываннi Нiка:
  - Яшчэ ледзь-ледзь, ледзь-ледзь засталося, хутка прыйдзем.
  - Добра, - адказау Нiк.
  Яны дайшлi да хаты, аказалася, што кватэра знаходзiцца на пятым паверсе, дом быу стары, без лiфта. Яны пачалi сваё узыходжанне, якое доужылася каля паугадзiны. Калi, нарэшце Нiк патэлефанавау у дзверы, усiм стала нашмат лягчэй, як фiзiчна так i духоуна. Дзверы адкрыу малады мужчына з усмешкай на твары, ззаду выглядалi мiлыя жанчыны: жонкi, цешчы, унучкi, Нiк тады яшчэ не iдэнтыфiкавау людзей па падобных народна-сацыялагiчных прыкметах, таму вылучыу толькi сiмпотную дзяучынку, хутчэй за усё унучка.
  - Вялiкае табе дзякуй, - сказала жанчына па-старэй, верагодна дачка цi жонка сына.
  - Калi ласка, - сказау Нiк, ком падкацiу да горла.
  Ён зрабiу добрую справу. Справа годная гэтага чалавека. А камунiсты толькi лекцыi чыталi седзячы на кухнях у трыко i белых майках з шлейками на валасатых плячах.
  А зараз хто-небудзь так зробiць? Часу няма, колькi грошай заплацiце? Падонкi!
  -Крыс, Вось гэцi хачу, дай грошы.
  Крыс дастала з сумкi пяць тысяч рублёу i ветлiва перадала дзяучыне:
  - Вазьмiце.
  А Нiк у гэты час красавауся перад люстэркам:
  - Не, добрыя акуляры.
  - Добрыя пашли, я табе джынсы купiла майку i ...
  - Трэба было мяне спрасiць, я абы што не нашу.
  - У мяне з густам усё у парадку не хвалюйся.
  - Добра, па-бачым.
  Нiк пераапранууся, рэчы былi дарагiя i даволi прыемныя на выгляд. Ды яшчэ прыйшло доугачаканае паведамленне ад невядомай асобы:
  - Спiш?
  - Не дачакаецеся
  - Як справы чым займаешся?
  - Нормуль прымаю душ Шарко, а што ты хочаш кудысьцi мяне запрасiць?
  - Бачыу бы ты мой стан.
  - Напiлася я п'яная?
  - Што тыпу таго. Спакойнай ночы Нiк
  - I табе таго ж дарагая, цалую.
  - Спi.
  - Я гучна храплю?
  Рушыла услед хвiлiнная пауза:
  - Не ведаю, - адказала яна.
  - Правiльны адказ, - трохi падумаушы над гэтым, адказау ён.
  -Хто гэта? - Спытала Крыс.
  - Гэта Глаша сяброука цёх Ашота цi Ашаса, запамятавау, iмёнау навыдумывали, язык зламаешь.
  - Зразумела.
  - Яна хоча мне працу прапанаваць.
  - Якую?
  - Па фота. Рэпартаж зрабиць трэба у суботу.
  
   Крыс, таксама успомнiла дзяцiнства, яно у яе было менш патрыятычнае i больш каляровае, яна накупляла сабе усялякiх сукенак, спаднiц ружовага колеру, басаножкi, трусы: з вiшнямi з ананасамi, з гумкай у жопу i бiкiнi. Яны вырашылi зазiрнуць у буцiк перад выхадам з цэнтра, дзе i затрымалiся яшчэ на цэлую гадзiну. Нiк зазiрау за шырму распранальняу, i спрабавау паглядзець на выдатны бюст Крысцiны у люстэрка:
  - Якiя у цябе грудзi эратычныя, - казау ён па-руску.
  Яна смяялася i закрывала грудзi рукамi, але вiдаць ёй падабалася нахабства i безадказнасць маладога чалавека. На усе прэтэнзii работнiкау буцiка, ён умела выкручвауся. Прыкiдваючыся то мужам, то братам.
  - Малады чалавек, удваiх нельга уваходзiць у прымеркавую.
  - Як, гэта, я ёй шмоткi пакупаю, я ж доужан бачыць як на ёй гэта сядзиць.
  Скончыушы з адзежай Крыс вывела разгарачэлага Нiка на вулiцу, ён паспеу пазнаёмiцца з двума працаунiцамi i трыма наведвальнiцамi крамы, ва усiх узяу тэлефоны i сказау, што капiтан парахода "Калыханка".
  
  
   У кафэ "Яечня".
  
  
   - Дайце нам адбiуныя i два салаты,
  У нас толькi яечня вы шыльду на уваходзе бачылi? Там чырвоным па сiнiм напiсана "Яечня"
  - Мы наогул у рэстаран уваходзiлi.
  - Вы мусiць памылiлiся дзвярыма, але не спяшаецеся сыходзiць, у нас вельмi вытанчаная кухня i трапiць сюды вельмi складана, магчыма вам пашанцавала што вы пераблыталi, i вас прапусцiла ахова без прад'яулення нашай карты.
  - Ну i што гэта азначае, што нiчога iншага у вас няма, гэта абуральна.
  - А я што вiнаваты, што наш кухар акрамя яек, нiчога больш рыхтаваць не умее.
   Калi яны адкрылi меню, то убачылi, што яйкi тут не толькi курыныя:
  Кракадзiлавыя яйкi па пяць штучак порцыя, бычыныя па тры, свiныя, мядзведжыя, воучыя.
  - Ого! - Здзiвiуся Нiк, - нават зубрыныя ёсць.
  - А паглядзi нiжэй Нiк, яйкi казулi, чатырыста пяцьдзесят рублёу сто грамау, а лiсiныя па пяцьсот за сто грамау.
  - Яйкi яшчура таксама пяцьсот, не дрэнна.
  Нiк працягвау гартаць старонкi нязручнага меню, яго цiкавiла вiнная карта. Аднак з напояу можна было выбраць толькi кефiр i кумыс.
  - Ну што за хлусня, калi ужо на сталах будуць нармальныя чалавечаскiя яйкi? - Разгарачыуся ён, вельмi ужо хацелася выпiць. Давай замовiм па яйку кожнага, адразу.
  - Ты усё гэта з'ясi?
  - Не зъем, дык пакусаю.
  - Добра i графiн кумысу, - Крыс закрыла меню.
  - Зараз жа секунду мадам, - паспяшауся афiцыянт, - вы не адкрылi апошнюю старонку.
  - Так, i што ж там? - Яна яшчэ раз узяла меню.
  - Курыныя жопки з перцам, - адрапартавау афiцыянт.
  - Чылi?
  - Так, перчык чылi.
  - Яны як прама адтуль тырчаць або молаты?
  Афiцыянт суме?ся:
  - Як бы вам лепш растлумачыць, гэта лепш убачыць.
  - А перчык там апынууся яшчэ пры жыццi курыцы або пасля смерцi? - Працягвау Нiк
  -Нiк супакойся, чаго ты да яго прычапiуся.
  - Я маю на увазе страва для гурманау або так звычайная гастраномiя?
  - Калi пажадаеце зробiм для гурманау.
  - Акей, давай курыныя жопки з перчыкам Чылi.
  - Яшчэ што-небудзь будзеце?
  - Яйкi мы ужо замовiлi, а i уключы музыку грамчэй.
  - Добра.
  - Red hot chili pepper.
  - Што, прабачце?
  - Red hot chili peppers, - яшчэ раз паутарыу Нiк.
  - Зразумеу, - i афiцыянт пайшоу.
  - Я проста у дзяцiнстве катам на срацу перац чырвоны сыпау, ведаеш як бегалi, ого! - Ён ушчыкнуу Крысцiну за калена.
  - Нiк, а якое жаночае iмя табе больш за усё падабаецца?-Хiтра спытала яна
  Нiк трохi асалапеу, потым сказау, запiваючы свае словы кефiрам:
  - Крiстына ...
  - А мужчынскае?
  Нiк зрабiу некалькi глыткоу кефiру, адкусiу кавалак пернiка, запiу, а потым задуменна выцiснуу:
  - Изя.
  -Заутра паедзем у вобласць Изя, пячоры для вячоркi шукаць, дапаможаш?
  - Так, Крыся.
  - Не называй мяне так, крыса нейкая.
  - Не крыся, а кися ..
  -Ты прыкалоуся? З нагоды Iзi?
  - Ды не прыкалуюсь я, Iзяслау быу такi князь вялiкi, у яго яшчэ два браты былi, бiлiся памиж сабой. Вось це дакладана гэтыя яйцы жэрлi неусабе. Я уверан проста.
  - Ну, не ведаю, што яны там елi
  - Так, яны дажа гауно кароуя елi. Калi першыя людзей шукалi ежу, не раз на гауно натыкалiся.
  - Мне здаецца пах iх адпуджвау, як i звяроу цяпер.
  - А калi больш ничога няма? Жывела будзе есци гауно калi iншым не кормюць?
  - Не ведаю, трэба праверыць.
  - Вось праверым, як небудзь на тваим Лолiку, месяц не будзьма даваць харчавацца, паглядзiм тады, як першыя людзi жыли.
  - Слухай а можа давай на табе праверым.
  - На цябе ...
  - Пайшоу ты ведаеш куды.
  - Прабач.
  - У амерыкашек забауныя меню, усё гэци Гамбургi.
  - Амерыканцы шмат жруць. Таму i тоустыя, як свiннi.
  - Яшчэ ж назвы прыдумали, усё з дзяучынками ? iх звязана.
  - Што менавiта?
  - Ну гэта, Як там: Гамбыргерл, Чызбургерл, Пигмак. Гамбурская дзяучынка у битлоу ёсць песня.
  - Ну ты дурань, - прашаптала Крыс.
  - Чаго, дурань?
  - У цябе што, пюрэ у галаве застыла? Ты адкуль гэта узяу, нiкому не кажы, добра? Не рабi ганьбы перад людзьмi.
  - Добра, а ты тады чаравики сабе iншых купi, як чырвоная шапка у iх. I сiськi спрач, а то як гэта, як яе, проблядзь з Чэхава.
  Нiк адышоу пакiнуушы Крыс аналiзаваць размову.
  Пацыент вядома не просты,-думала Крыс, - але працаваць можна. Вывучаць народныя прыкметы не так проста. Народ, асаблiва з глыбiнкi, а тым больш замежнай дзяржавы, справа вельмi далiкатная. Тут патрэбен адмысловы, педагагiчны падыход. Толькi не зразумела дастасавальна гэта да дадзенага чалавека. Яго тэорыя выклiкае буру адмоуных эмоцый. Будзь на двары дзесятае стагоддзе, ужо дауно секанула бы па галаве мячом i справа з канцом, калi б ён вядома раней не перакусiу мне горла. Гэтыя дзеравенцы куслiвыя.
  Нiк увайшоу у прасветлены i пахкi лесам туалет. У кiно ён бачыу, як вядомыя гумарысты мылi рукi у писуарах, елi мыла, i пiлi туалетныя воды вядомых вытворцау, таму абмежавауся толькi маленькiм свавольствам. На графiку, у якiм распiсвалiся аб дзяжурствах работнiкi рэстарана:
  -10:00 Чыста
  -11:30 Чыста
  -13:00 Чыста
  Ён пакiнуу i свой афтограф:
  -14: 30 Гразна
  Вярнуушыся, Нiк выявiу запоунены прысмакамi стол i маленькую Крыс сярод усёй гэтай ежы:
  -Ого, прама каралеуски абед.
  - Ды перастань, давай перакусiм ды паедзем, потусуемся, пазнаёмлю цябе са сваiмi сябрамi.
  - Што за сябры?
  - Ну, - Крыс усьмiхнулася, - у мяне могуць быць сябры?
  - Могуць.
  - Вось, таму я хачу цябе з iмi пазнаёмiць, яны усё вельмi цiкавыя творчыя людзi, i амаль такiя ж вясёлыя як ты.
  - Больш цi менш?
  - Што?
  - Вяселыя.
  - Сам убачыш. Пагутарыш, вып'ем, пакурым, паржэш, а потым аутапацi на кравацi.
  Нiк праглынуу першае яйка, забыушыся пацiкавiцца чыё яно:
  - А што за аута пацi? У машынах цi што? Аутапацi на кравацi, гэта як?
  Але праглынаючы яйка ён адцягнууся на кампанiю за суседнiм столiкам, таму Крыс не стала адказваць на пытанне, а дастала цыгарэты. Вясёлая кампанiя маладых людзей ажывiла рэстаран, iх яшчэ не сфармаваныя юнацкiя галасы гучалi так гучна, нават у туалеце Нiк падумау аб тым, што чутнасць у кабiнцы дастаткова высокая. У кампанii была цудоуная бландзiнка з блакiтнымi вачыма, гадоу васемнаццаць, але выглядала яна старэй, у чым сакрэт? Можа незвычайнай прыгажосцi доугiя ногi? Або вучебник па тэалогii, якi ляжыць каля попельнiцы на стале? Яна усмiхалася, адгукаючыся на жарты маладых людзей радасным ускрыкам, магчыма хтосьцi з iх падабауся ёй. Кэт, так яе назвау доугавалосы з вуграмi на левай шчацэ хлопчык, устала i лёгкай хадой адправiлася у бок туалетнай кабiнкi. Дзвер была зачынена таму дзяучынка спынiлася у чаканнi i усмiхнулася, мiла i наiуна мяркуючы, што сябры якiя так яе любiлi несумненна праводзяць поглядамi i чакаюць яе вяртання, якога ж было яе здзiуленне, калi яна не знайшла нi аднаго знаёмага погляду, хлопцы былi захопленыя гутаркай. Дзяучына глядзела у iх бок i зразумела, што акрамя мужчыны, якi сядзеу за суседнiм столiкам, трымау у руцэ маленькi парцалянавы кубачак, напоунены, бразiльскiм водарам, яна нiкому не цiкавая, яе пяшчотная усмешка павольна мэтамарфазавалася у сумную мiну, а сябры працягвалi гаварыць i смяяцца.
  - Так хочацца ногi закiнуць на крэсла, - паведамiла Крыс.
  - Ну ты ж у штанах можна i закiнуць, - сказау Нiк i перавёу свой погляд на яе, пакуль думка аб сэксе з бландынкай не запоунiла чашу яго чарапной каробкi.
  - Што дзяучынка спадабалася?
  - Так, такое хараство, я не магу стрымаць жадання дакрануцца, калi бачу гэтую прыгажосць.
  - Дык iдзi пазнаёмся з ёй, я ключы ад кватэры дам, усё роуна я заутра у камандзiроуку.
  - Куды?
  - У Рыгу еду на сiмпозiум.
  - На доуга?
  - На тры днi i дзве ночы, - было вiдаць, як Крыс напружвае цяглiцу левай нагi, глыбока зацягваючы сiнi дым у свае лёгкiя, яна страляла у Нiка вачыма, спрабавала прастрэлiць гэтага тупагаловага падонка.
  - Лепш два днi i тры ночы, чым тры днi i дзве ночы, - парыравау Нiк.
  - Як хочаш, толькi парадак падтрымлiвай, а то хутка гаспадыня прыедзе.
  - Ды я можа наогул у цябе начаваць не буду, ёсць месцы, дзе можна перакантавацца.
  
  
   Машына iмчалася па маскоускiх праспектах. Крыс уважлiва назiрала за неадэкватнай рэакцыяй свайго сябра, ён так пiльна углядауся ва усе што трапляла у поле яго зроку, i пастаянна задавау пытаннi, ад якiх у кiроуцы пацелi рукi.
  - Шэф, Што гэта у цябе гуляе, Кобрын-блюз нейкi?
  - Гэта Джетро Талл, - растлумачыу кiроуца.
  - Га!
  - Што такое Нiк?
  - Я здаецца свой шкарпэтник у бары заставiу.
  - Кiроуца разгортвай, - папрасiла Крыс.
  - Ды добра хер з iм, там усё роуна нi граша. Шэф ганi!
  Машына прамчалася па Кутузаускiм, мiма парку перамогi.
  - Што гэта за гадзiны на клумбе?
  - Гэта сонечны гадзiннiк, гонар нашага мунiцыпалiтэта. Прауда, нядауна у iх врыли матор, на слупе усталявалi вiдэакамеру.
  - Ха, дык яны ж сонечныя, - Нiк мiжволi засмяяуся i закурыу цыгарэту.
  - Справа у тым, мой дарагi, што у Маскве няма сонца.
  - Га! вось яно як, трэба будзе вiдэакамеру адкруцiць.
  
  
  
   Чыста чос.
  
   Дзяучаты крыху прыадчынiушы вусны i цярэбячы iх паказальным пальцам левай рукi, инстыктывна лыпалi сваiмi вялiкiмi, як у палявых цялушак, вочкамi, хацелася абняць гэтых кiсак i напаiць нектарам ураджаю 1980 года, года алiмпiяды, года пепсi i Мальбара, ды i проста прыемная дата года, круглая, як попка маладзенькай студэнткi з медыцынскага унiверсiтэта.
  - Хэндэ хох, дойче пидарасен, - прысутныя засмяялiся .- Я iндзеец з племя Ебай ... а вы?
  -Яны украiнцы, - растлумачыла Крыс.
  I як жа тваё iмя iндзеец? - Спытау самы вялiкi i вусаты украiнец з завушнiцамi у вушах i масцю у выглядзе срэбнага дзiды на левым плячы.
  - Беларус Убейбашка ... во як, - Нiк усмiхнууся, аглядаючыся па баках, столькi прыгожых жанчын адразу ён яшчэ не бачыу.
  -Здароу бульбаш, як там бацька, не пагналi яшчэ?
  -А здароу хлопцы, Вiльня Украiна! Жаве, Бацька, як i Беларусь. А ваш прышчавы як?
  Але адказу не было. Адзiн станiсты украiнец у зялёнай футболцы La Coste, прапанавау далучыцца:
  -У нас тут мерапрыемства тыпу дня нараджэння.
  -Дык у каго дзень нараджэння?
  -Дзень нараджэння нашага сяброуства.
  З другога пакоя выйшла прыгожая дама, яна ?смiхалася i гладзiла свае чорныя валасы.
  -Пазнаёмцеся гэта Алiна, яна i ёсць наша агульная сяброуства, ёй сёння дваццаць гадоу, прауда хараство.
  -Вельмi прыемна Алiна, мяне завуць Крыс, а вы чым займаецеся?
  -Я мадэль.
  -Зразумела, гэта мой беларускi таварыш Нiк, прыбыу для пражывання i праходжання сур'ёзных выпрабаванняу у сталiцы.
  -Вельми прыемна, якая прыгожая мадэлька! - Усклiкнуу здзiулены прыгажосцю дзяучыны Нiк.
  -Вып'ем, налiвайце смагi, - крычалi украiнцы
  -Вып'ем па чарачцы, зъядом па шкварачцы.
  -Сапрауды, - усё моцна развесялiлiся, яны распавядалi гiсторыi елi сала, потым Нiк падрыхтавау рондаль дранiкау, якiя вельмi спадабалiся, хтосьцi збегау яшчэ за скрыняй гарэлкi, за двума, i так вечарынка працягвалася усю ноч. Гучау Стыу Уандэр i Гурская, вось такi быу мiкс, i яшчэ Рэй Чарльз, песцiу сваiмi неймавернымi джазавымi iмправiзацыямi.
  -А я пра цябе ведаю, - заявiу Нiк Алiне, пакуль Крыс размауляла з адным з прамоутэрау вечарынак.
  -Што? Што ты пра мяне ведаеш, - зацiкавiлася дзяучынка i пайшла за Нiкам у iншы пакой.
  -Што у цябе прыгожая попа, - ён абняу яе i пацалавау у шыю.
  -Ты такi класны, - казала яна.
  Яны стаялi каля халоднай сцены, Нiк задрау спаднiцу Алiны, так што яе цудоуныя ногi асвятляу фiялетавы свяцiльнiк. Нiк гладзiу яе, потым сцiскау сваiмi дужымi рукамi яе ягадзiцы, яны былi далiкатныя i мяккiя. Дзяучына раставала, проста расцякала па сцяне, i не адрываючы вуснау ад Нiка, цiха стагнала. Ах, якоя хараство. Як салодка, гэта неапiсальнае пачуццё, калi у жываце, у грудзях ... чаканне выбуху, нiбы у здранцвеннi. Мурашкi носяцца як ачмурэушыя па усiм арганiзму. Цела, разгарачанае цела, фiксуе салодкiя порцыi жыцця, дзеля гэтага яно павiнна iснаваць, дзеля гэтага яно павiнна узбуджаць, i прыносiць задавальнення, толькi трэба вельмi, вельмi моцна хацець. Свяцiльня сарвауся са сцяны, i упау на падлогу. Шум пачулi у iншых пакоях, Крыс сцямiла у чым справа, i з разуменнем паведамiла:
  - Нiк вялiкi распуснiк.
  -Алiна усiм падабаецца, - расмеялись украiнцы, мы толькi за, значыць Нiк прыняты у нашу дружную кампанiю?
  -Не ну ён усё ж такi мудак, хоць спытау, а раптам гэта чыясьцi дзяучына была, - абурыуся хлопец з Чарнiгава родам, у белых джынсах i ружовым шалiку.
  -Тады Алiна яму б не дала, - склала Крыс, верагодна паставiушы сябе на яе месца.
  -Наогул так, згодны, - i яны працягнулi палiвання, - не дрэнна было б у такiм выпадку аттапырыць Крыс, - скончыу сваю думку украiнец i засмяя?ся.
  -Махно, чаго ты такi злы сёння, - спытау Вусаты.
  -Так Жынка зусiм ад рук адбiлася. Дадому прыходзiць ранiцай, то выставы, то вячоркi.
  -Можна падумаць ты лепш, цябе наогул дома не бывае.
  -Ну, я ж мужык ...
  Настау ранак, рэстаран быу дауно закрыты, Нiк прачнууся ад прыемнай цiхай музыкi, ён прыузняуся, i убачыу сябе ляжалым на падлозе з Алiнай, яны былi цалкам голыя, сталы былi перавернутыя, крэслы зламаныя, трэскi валялiся па усёй зале, далей пад барам спау вусаты хахол з Крыс. Па зале блукала прыбiральшчыца, i збiрала пабiтыя куфлi i бутэлькi. Прыбiральнiца падышла да iмянiннiцы i сказала:
  -З днём нараджэння вас, здароуя шчасця,- на секунду яна задумалася, яе твар расцягнууся у напрузе, - i любовi, - працягнула яна i пачала выграбаць з побач стаячай сьметнiцы выкарыстаныя шклянкi i агрызкi садавiны.
  -Дзякуй вялiкае, - скрозь сон казала Алiна, - дзякуй, - яна адкрыла вока, каб паглядзець хто гэта, - Iна Валянцiнауна.
  Трохi заварушылася, закруцiлася, народ стау адупляцца, некаторыя уцяклi у басейн, трахацца, народу як апынулася, прыйшло шмат, каля ста, а то i больш чалавек. Нiк пакiнуу Алiну i пайшоу мыцца:
  -Нада бiунi пачысцiць, - казау ён.
  -Махно, - спытау вусаты,-хлеб выкiдаць?
  - Не, пакiнь, прыбiральнiцы з'ядуць.
  Уборка працягвалася не доуга, з'явiлiся людзi у яркiх уборах, а хто i зусiм без. Загучала музыка, зарыпалi пласцiнкi, у адным зале шумеу драм, у другiм электра, У басейне сiнцi-поп, у саунах жорсткае тэхна.
  -Дайце мне цыгару, людзi, - крычау Нiк, - уключыце дыска
  Прыбег афiцыянт з цыгарамi:
  -Калi ласка сэр.
  -Дзякуй, Амаль мне з х% й.
  -Што? З чый прабачце, мадам.
  -Ён жартуе, прабачце нас, - сказала Крыс i адвяла яго у бок, - Нiк вядзi сябе прыстойней, ты зусiм расперазауся.
  -А чаго вы усё такiя скованыя, цiхiя, паржаць не даеце.
  -Таму што мы культурныя.
  -Культура, культура гэта добра, калi безкультуръе ёсць.
  У чымсьцi ты прау. Ну як ты дарагi? Адаптавауся? Жах ты белы, як смяроцце.
  -Дрэнна, Учора мяне дзве сабакi пакусалi, вялiкая цапнула за бок, а маленькая падла за калашнiну, джынсы парвала.
  -Нiчога не хвалюйся купiм новыя.
  -Слухай, а чым ты займаесся, такiя сябры багатыя, i грошы у табе е.
  -Шоу бiзнесам Нiк.
  -Вось яно што, дыска-мяска у дупе ношка, - задуменна сказау ён.
  -Цi наадварот, - дадала Крыс.
  -Крысцiна, бяры свайго беларуса, iдзiце да нас, - крычау вусаты хахол.
  -Сябры пазнаёмцеся, з арыгiналам
  -Яшчэ з аналам скажы, - усё заржалi.
  -Гэта Нiк, бульбаш, згламэздзiць дранiкi за пяць хвiлiн, п'е толькi спатыкач i Крамбамбулю.
  -Крыс, скажы iм што я усё п'ю, а то яшчэ вiскара не нальюць, - прашаптау ён Крысцiне.
  Вусаты украiнец, працягвау прадстауленне Нiка сваiм сябрам, якiя развалiлiся у мяккiх скураных крэслах, за вялiкiм драуляным сталом, абабiтым чырвоным дзерманцiнам:
  -Гэта выдатны чалавек, учора не доуга думаючы ахамутау нашу цудоуную Алiну. Яна засталася задаволеная. Ён выдатны фатограф, спецыялiзуецца па беларускай глыбiнцы
  -Оу! Цiкава, як можна паглядзець вашыя працы? - Спытау малады чалавек у бярэце, з казлiнай бародкай В.I. Ленiна.
  -Будуць выставы спадары, мы зараз шчыльна супрацоунiчаем з гэтым маладым чалавекам, натуральна арыгiнал, уяуляеце у яго адна старонка у бальнiчнай кнiжцы, i ён не можа пасраць не расклаушы тры пас'янса.
  -Ну, ды покуль тры разы не саупадзе не магу, прывычка.
  -Вау! Гэта крута!
  -Прауда?
  -Яны сцябуцца, але па добраму не крыудуй, усё ок,- успакоiла Нiка, Крыс
  -А мне можна пасцябацца?
  -Вядома.
  -Хлопцы налiвай, харош пяздзелi, - Нiк схапiу бутэльку вiскаря i разлiу па шклянках. Учора вас менш трошкi было.
  -У плынi ночы наехалi. У нас заусёды так, прывыкай.
  -Окэ. А чаго вы не прадстауляецесь, я вас не ведаю.
  -Я. - Пачау Чупрына.
  - Табе ужо ведаю, як вы гаворыця, шо?
  - Не, бульба, мы гаворым Чо, з буквай о.
  -Ага, зразумеу, а гэта што за дзяучына?
  - Гэта Рыта з Рыгi, яна дыск жакей.
  - Ого, у мяне дома чатырнадцать гигоу драма, алё миксаваць не спрабавау, лянота. Рыта-Маргарыта, я табе па почце кiну пару гигоу бруссельскага тэхна, можа прыгадзiцца.
  Нiк, хачу пазнаёмiць цябе з Армэном.
  - Мэн Армэн дабрыдзень, я табе як Гiвi Гiву гавару, у Бiшкеку усё спакойна.
  - Хахол, што ён меле? Можа табе перакладчыка наняць хлопец?
  - Ммм ... Нiк з iм трэба ветлiва, ён запальчывы.
  - Ха, я ведаю гэтую вашу азиацкую нацыю. Не злуй гавару, я Беларус убей башка!
  - Нiк, бачыш за акном мустанг? Ну, гэта Армэна, ён уплывовы чалавек. I жартау не разумее.
  Нiк вырашыу прагуляцца па клубу i сустрэу Крыс:
  - Крыс, бачыш мустанга?
  - Так, гэта Армэна.
  - Мэна Армэна? А у цябе такi ё?
  - Не, яшчэ не запрацавала, чым вы там займаецеся?
  - Хахол мяне з сябрамi знаёмiць, пойдзем туды.
  - Бульба пазнаёмься з нашым бацькам i натхняльнiкам, яго клiчуць Бiл, але мы яго ласкава называем Iван Шалапаевiч.
  - Узаемна, - адвiтацца Бiл.
  Нiк гучна засмяяуся:
  -Шалапаевiч- гэта крута, Шалапай Шалапаевiч. У прозвiшча, ого го!
  -Нiк працягнуу сваю рабочую, з абгрызанымi пальцамi руку. Кампанiя размясцiлася у цёмным пакоi. На стале знаходзiлася велiзарная колькасць iмпартнага спiртнога, жалезныя банкi кока-колы, куфлi, шклянкi, падшклянкi, перапоуненыя попельнiцы змянялi афiцыянткi. Гаворка за сталом iшла аб войнах, парнаграфii, музычных прыхiльнасцях. Нiк прыпаднёс сваё бачанне развiцця музычнай культуры. Калi Бiл успомнiу такiя группы, як Воплi Вiдаплясава, Акiян Эльзы, падкрэслiваючы гэтым сiлу украiнскай музычнай культуры, Нiку прыйшлося вылучыць Трубяцкога, а таксама некаторых кампазiтарау электроннага кiрунку, якiя у апошнi час сталi вельмi паспяховыя i вядомыя ва украiнскай сталiцы. Бiл так разгарачыуся, што з пенай у рота даказвау кожнаму, што украiнская культура на прыступку, а то i дзве вышэй астатнiх. Ён нават падзяляу народы па родах, каб прысутныя усведамлялi, што не аднаго мы роду i племенi.
  - Русь i Славены бiлi хазар, але палiтычныя i эканамiчныя погляды заусёды разыходзiлiся, - казау ён.
  Аднак на пытанне Крыс, кiм тады з'яуляуся Святаслау сын вялiкай княгiнi Вольгi, Бiл паспяшауся выдалiцца у прыбiральню.
  - Вiкiнг, - прапанавау Нiк.
  Дыскусiю падтрымалi астатнiя. Рэплiкi i выказваннi на гiсторыка-палiтычныя тэмы чулiся то у адным канцы стала, то у iншым. Бiл пачау зводзiць усё да музычнай канцэпцыi i закрануу моманты альтэрнаты?нага рока, яго развiццё i удзел у iм многiх народау зямлi:
  - Ю2 (U2), рэд хот (Red hot chilli peppers), бэд релижн (Bad religion), Грын Дэй (Green day), агли Кiд Джой (Ugly kid joy), пэрл джэм (Pearl Jam), Рэм (REM), инксэс (INXS), нiрвана (Nirvana), тэрапi (Therapy), саундгаден (Soundgarden). Якi велiзарнаы уплыу аказала музыка гэтых выканауцау. Вы толькi падумайце сябры, - крычау ён, узбiраючыся на стол з пышногрудай бландынкай.
  Нiк выпiу пару шклянак крамянога вiскi i таксама ускараскауся блiжэй да сiсяк:
  Так яны i стаялi павiсшы на далiкатнай дзя?чыне i лапалi яе не саромеючыся навакольных. Бузгалтэр даволi яшчэ юнай лэдзi дауно паляцеу на танцпляц, а маленькiя трусiкi вiселi на правай ступнi.
  - Айве, - крычау Бiл, пляскаючы яе па попцы, - Айве!
  -Крыс iдзi да мяне, чаго ты такая сумная сядзiш? - Вусаты, якога, дарэчы, усё клiкалi Iгарам, абняу яе за плячо i наблiзiу да сябе.
  - Ды нiчога, проста гляджу на яго i думаю колькi у iх, у правiнцыялау непасрэднасцi. Бо робiць, гад, што хоча.
  - Гэта у яго пройдзе не хвалюйся маскоуская бляха выб'е з яго галавы усю дур, з якой ён нарадзiуся у сваёй вёсцы.
  - Ён дарэчы у Нью-Иорку нарадзiуся.
  - Сур'ёзна, па iм не скажаш.
  - Ён проста так размауляе.
  - Спецыяльна цi што?
  - Сумуе па радзiме, - яна усмiхнулася, гледзячы, як Нiк зрабiу сальта са стала i упау на спiну, ледзь не зламаушы рэбры сабе i дзя?чынцы, якая кульнулася разам з iм.
  Неузабаве каму-та стала дрэнна i прыехала хуткая дапамога, людзi у белых халатах змяшалiся з ашалелым натоупам. Транс павольна апусцiуся на падлогу i кружыу вакол стройных i не вельмi ног. У промнях трохузроуневага асвятлення, пранеслiся насiлкi з пасiнелым чалавекам. Клуб запоунiуся мяккiм шэптам:
  - У каго-дык разрыу сэрца.
  Музыка не спынялася, прабiрала да самых касцей, якiя як аголеныя правады бауталiся на паветры, дрыжалi i трапяталi перад вiбруюшчымi сценамi установы.
  Наш госць не спалоханы гэтай раптоунай выпадковасцю? - З'явiуся Бiл.
  -Не гэта для мяне прывычна, мы у дзяроунi кожны месяц кабаноу бiлi, i я сам биу. Добрыя у цябе акуляры, - Нiк пакратау рагавую аправу ачкоу фатографа.
  -У мяне адно вока блiзарукае, iншае дальназоркае.
  - А як жа ты фоткаешь?
  - Раней усё было добра, с часам так здарылася, а цяпер я ужо i з закрытымi вачыма магу ... за гэта i шануюць, - Бiл паляпау Нiка па плячы i усмiхнууся, i яшчэ за тое што у мяне тата дырэктар металургiчнага завода у Канстанцiнопалi.
  -Бiл, а ты мяне навучыш фоткаць па вашаму, па гламурнаму.
  -Так сёння пагуляем i пачнем тваё навучанне.
  -Грэйт, у мяне дзед быу дырэктарам заапарка.
  -Маскоускага?
  -Нью-Ёркскага.
  -А вунь той хлопец з бландынкай на каленях,-Бiл адвёу Нiка у сторну, - гэта Зюзик, акцёр вялiкiх i малых пляцовак, цяпер у яго працы няма i ён здымаецца у порна фiльмах .. А х% й як у кiтайца, а нос як у свiннi,-гэта аб iм.
  Зала фотастудыi запоунiлася разнамаснай публiкай, дзе Бiл ужо паказвау Нiку як лепш сфатаграфаваць грудзi жанчыны яе вачыма, таму што нiхто так не ацэнiць прыгажосць жанчыны, як жанчына, спытаеце аб гэтым у кожнай лесбiянкi. Толькi нi у якiм выпадку не у блакiтнага. Манаблокi ярка асвятлялi экстравагантную мадам, цалкам агалiушыся яна юрлiва атрымлiвала асалоду ад шыпення шампанскага i адурманiваючага цяпла выходзiчага з асвятляльных прыборау. Цёмна-сiнi фон зрабiу яе яшчэ больш чаро?най каралевай, чым яна хацела здавацца свайму мужу. Бiл фатаграфавау мiмiку жанчыны, размахваючы сваёй нагой каб рассмяшыць яе, потым кiнуу у яе гнiлы памiдор, i паспеу сфатаграфаваць злосць i разуменне. Бiл паспяшауся супакоiць дзяучыну i патлумачыу, што на фота гнiлы памiдор глядзiцца, мякка кажучы, арыгiнальна, у святле сiняй дабрынi шауковага фону асветлены з некалькiх бакоу тамат сапрауды вылучауся, у гэтым пераканалiся запрошаныя, трохi прыадчынiушы свае ненаедныя роцiкi пры выглядзе кадра выпушчанага на плазменны манiтор. Эластычны здымак у цёмна-сiнiх тонах, ледзь-ледзь гламура i буржуазной эстэтыкi, а памiдор як дадатак, растау гранжевой непасрэднасцю.
  Бiл сфатаграфавау фас i профiль, выкарыста?шы разнастайныя прыёмы зверху i знiзу.
  - Нiк, дапамажы памяняць фон?
  - Так, так, канешне ... Бульбашыш табе.
  -Што?
  Нiк прыцягну лесвiцу для фатографа i той взабрауся наверх, мадэль запалiла ...
  - Змяняйце адзення, - крыкнуу Нiк.
  I дама выдалiлася.
  - Зараз будзем выкарыстоуваць зонд, - казау Бiл, - гэта электрофлэш, якi дазволiць нам фатаграфаваць праз сятчатку вока мадэлi.
  Ого! - Усклiкнуу Нiк, - можна фатаграфаваць i праз дупу?
  - Так, можна але няма сэнсу, фатаграфуючы мадэль праз сятчатку мы атрымлiваем цiкавы заслон, чымсьцi нагадваючый матавае шкло, але нашмат у мастацкiм сэнсе, танчэй i псiхадэлiчней. Цяпер ты сам у гэтым пераканаешся.
  - Бiл! Я прапаную навушнiкi прасунуць празь яе дупу, выцягнуць праз рот, а плэер апусцiць у кiшэню. Гэта што тычыцца гранжа!
  - Цiкавая думка Нiк, але не сучасная, цяпер людзi працуюць у трохмерных прасторах, а сэнс вычварэнства над выявай чалавецтва вычарпаны.
  За дзвярыма пачулiся узвiзгi прыбiральшчыцы, яна нешта крычала на кiргiскай мове.
  Бум трах бах! Дзе-небудзь штосьцi выбухнула, зламалася, звалiлася, кашаль, памяшканне завалакло дымам
  - Хто вы такiя? - Закрычалi пацярпелыя, ад шматлiкiх ударау у вобласць галаунога мозгу, запрошаныя.
  - Мы хлопцы -смецце,-адказау галоуны.- Ляжаць, усiм тварам унiз, рукi за спiну!
  Людзей было шмат, таму верагодна, лепш было сказаць рукi за спiны, аднак пакiнем капiтана у спакоi.
  - Што вы сабе дазваляеце, - залямантавау Нiк, - я буду скардзiцца, я грамадзянiн рэспублiкi Беларусь! Грамадзянiн!
  -Затыкнiся Бульбаш. Я табе зараз тут зладжу фотасесiю! З навушнiкамi праз дупу.
  - Вы нарываецiся на мiжнародны скандал! Я вам зладжу з Лукой тэлемост i мы абмяркуем усе вашы справункi.
  - Затыкнiся, апошнi раз паутараю, - сказау чалавек у чорным панчосе, i моцна штурхнуу Нiка нагой у жывот,
  - Ай! Ды што ж гэта такое, Хто вы такiя? Прадстауцеся.
  Людзi у масках бегалi па клубу, пераварочвалi усё дагары нагамi. Напэуна кагосьцi шукалi.
  - Так прыдуркi, тлумачу, мы шукаем Чупрыну. Дзе ён?
  - Мы не знем тут такога не было, - пачау бармэн, i тут жа атрымау прыкладам аутамата па галаве.
  - Што вы сабе дазваляеце, я вас усiх пасаджу, вы у мяне яшчэ па плачыце. Сатрапы! Я Луке буду скардзiцца, ён вас усiх прышчучыць!
  - Хлопцы! Зразумейце ж, нарэшце, Чупрыны няма, Вазьмiце Бульбаша, - сказау хтосьцi з ляжачых на падлозе.
  Карцiна засмучае, некалькi дзесятка? чалавек распластаушыся на падлозе шапталiся адзiн з адным. У кагосьцi зазванiу мабiльны.
  - Гэй! Мабiльныя усе сюды, Корж, ты што не сабрау мабiльныя? Два нарады па-за чаргi i падыдзеш у роце да мяне у капцёрку.
  -Ёсць, таварыш капiтан.
  - Яшчэ раз пытаюся пидарасня галубiная, дзе Чупрына?
  - Яго тут не было, вы памылiлiся, - працягвау настойваць бармэн.
  - Мы не памыляемся. Мы не пойдзем адсюль без яго.
  Прагучау стрэл пiсталета, такi мяккi, лёгкi бавоуна, нiбы з пукауки. Нiк ашалеу, у Беларусi ён чуу пра такое толькi з паведамлення? СМI. А тут прама у культурнай установе, жах. Яны пачалi шманать прысутных, забiраць грошы, тэлефоны, золата, брыльянты, крэдытныя карткi. Калi Нiк убачыу што яны лапаюць яго мiлую Крыс, не вытрымау, ускочыу, вiртуозна выканау сальта-мартале, i апынууся каля аднаго з падонка, за што i паплацiуся.
  Ачууся Нiк ад недахопу паветра, ён задыхауся, захлынауся крывёю. Побач без прытомнасцi ляжала Крыс, ужо лепш. Гэта быу аутамабiль маркi Лотуса. Ён набiрау хуткасць i не збiрауся спыняцца. Нiк выглянуу у акно: палi, палi, лясы. Эх! Лепота!
  - Ну што сучоныш, ачууся, - сказау галоуны, i ударыу дзяржальняй пiсталета у скронь.
  
  
  
  
   Дзяцел.
  
  
   У цемры паустала святло фар аутамабiля. Машына спынiлася ля абочыны, два рослых мужчыны выкiнулi штосьцi не лёгкае, прычым зрабiлi гэта два разы. Грукнулi дзверы, завiшчалi колы, пасля чаго машына кранулася наперад, але спынiлася, выйша? чалавек i прагуча? пiсталетны стрэл. Цi будзе яшчэ? Не, дзверы грукнулi i машына схавалася у пёрах начной цiшынi.
  Крыс цягнула за ногi мiнаючага крывёю Нiка, яго жывот яна пераматала сваёй ружовай сукенкай, якая стала барвова чырвонай. Ужо некалькi кiламетрау па бясконцаму полi, дзе няма нi дома нi двара, нi кала, нi вады. Настау ранак, сонца выглядвала з-за лесу.
  -Вады .... Крыс вады..
  -Пацярпi мiлы, пацярпi ужо хутка, - Крыс сама елi стаяла на нагах, сволачы адбiлi ёй грудную клетку.
  -Вады ...
  -Так, хопiць табе ужо ныць, - як раптам яна пачула плёскат вады з боку ярка асвятляючага дарогу месяца, - Ура! Ёсць. Я знайшла!
  -Ты малайчына, у мяне ..
  -Ты можа хочаш есцi?
  -Не, толькi пiць.
  Крыс напаiла яго з далонькi рачной вадой.
  Цяпер можна i паесцi, - Нiк праглыну? засохлы камяк у горле, задуменна зiрнуу на неба - Масква! Ябi яго у горла. Мяне латашыць, напэуна цiск, Крыс трэба развесцi вогнiшча i сагрэцца. Гэта можна зрабiць з дапамогай павелiчальнага шкла i сухiх галiнак.
  - У мяне ёсць запальнiчка, а у ёй трохi бензiну, - Крысцiна без складанасцi развяла вогнiшча i яны заснулi, на беразе не вялiкай рачулкi.
  Дабраушыся да горада на папутках, за што Крыс прыйшлося зрабiць два мiнэту, рабяты накiравалiся да тэлефоннага апарата. Апынуушыся у прыгараднай маскоускай гасцiнiцы, Крыс запатрабавала тэлефон. Мэтрдотэль дакладна ацанiу сiтуацыю i падау апарат.
  - Алё Саша, прыязджайце за намi мы трапiлi у складаную сiтуацыю, прыйшлi каго-небудзь Мажайская шаша, гасцiнiца "Дзяцел".
  Мэтродотэль прапанавау каньяк i кава з бутэрбродамi.
  -Спасiбог, - Крыс кiунула галавой у знак падзякi.
  -Бывае, бывае, са мной таксама адзiн раз здарылася падобнае, збiлi цi ведаеце, згвалцiлi у анальную адтулiну.
  - Ха, - Нiк праглядау газету i краем вуха слухау займальны аповед мэтрдотэля.
  -Нiк табе дарэчы таксама не дрэнна было б патэлефанаваць Бiлу, ты не забыуся што вы дамовiлiся з iм аб сустрэчы у яго студыi. Ты, здаецца, абяцау яму знайсцi пецярых японцау для фотасесii.
  - Сапрауды, але мы ж яшчэ не прыехалi.
  - Тут нельга губляць нi хвiлiны нават калi ты у самай глыбокай дупе. Запомнi гэтае правiла, яно адно з самых важных.
  - Окей! Паважаны я скарыстаюся апаратам?
  - Так вядома, - адказау мэтр, i прысеу да Крыс за кубачак кавы, - ешце, ешце бутэрброды, цяпер яшчэ прынясуць.
  Нiк вярнууся да столiка i узяу два бутэрброда, - раз яшчэ прынясуць-, сказау ён i пайшоу рабiць важны званок Бiлу.
  - Ой, бiлi мяне тады вельмi моцна, усё адбiлi селязёнку, грудную клетку, пахвiну, ныркi, ну i як я казау раней, згвалцiлi у анальную адтулiну. Пасля гэтага выпадку Крыс я нiколi, паутараю, нiколi не гуляу без мамы.
  Дык гэта у вас у дзяцiнстве здарылася? - Спытала Крыс, глынуу кавы.
  - Не што вы, гэта было пару гадоу назад, калi мне споунiлася семдзесят, я як раз уладкавауся сюды працаваць. Пенсiя маленькая, а сын вось валодае гэтай гасцiнiцай, ён мяне i узяу. Калi б гэта у дзяцiнстве здарылася я б не перажыу, напэуна, - стары усмiхнууся, - а так было нават ледзь-ледзь прыемна, - ён прыкрыу рот рукой i трошкi пасмяяуся.
  Вярнууся Нiк:
  - Крыс усё окей, заутра Бiл чакае мяне да абеду.
  - Ну, малайчына, сядай да нас.
  - Там у вас пацукi!
  - Не можа быць, - стары схапiуся за сэрца.
  - Там iх чалавек дзесяць, такiя тоустыя, з доугiмi, як ляза зубамi, таму я гэтую каубасу жэрцi не буду. Яны прама па стале у вас бегаюць.
  - Ой, ну што за пакаранне, я ужо пасткi па усёй гасцiнiцы расставiу, i толку нiякага ад iх. Каты iх баяцца.
  Нарэшце з'явiуся Саша:
  - Прывiтанне небаракi, што з вамi здарылася?
  - Прывiтанне Саша, паехалi па дарозе распавядзем, я спадзяюся ты не на матацыкле?
  - Не вядома, я зразумеу што вы удваiх тут. Вас куды везцi?
  - Мяне на Астоженку, - сказа? Нiк.
  - Да мяне вязi нас, на Прэабражэнку, - Крыс паглядзела на Нiка, - у мяне пажывеш.
  I яны паехалi.
  
  
  
  
   Дзе Бiл?
  
   Ранiца наступiла блiжэй да поудня, Нiк скiнуу коудру пакласiу свой паустаушы член i рушыу у прыбiральню:
  - Залатая чара, залатая, - голасна раздавауся яго голас, быццам з унiтаза.
  А Крыс, накрыушыся амаль з галавой коудрай, спрабавала не чуць i яшчэ раз заснуць, так салодка спалася гэтай ноччу, цёплая пасцелька, духмяная падушачка, родная сьвяцiльня i тэлевiзар.
  -Залатая чара, залатая, - зноу заспявау Нiк, ужо на кухнi.
  - Ты бенефiс Аляксандра Ревы глядзеу? - Спытала Крыс.
  - Залатая чара, залатая, - не сунiмауся Нiк, - што?
  -Нiчога, падрыхтуй там чаго-небудзь, што знойдзеш.
  -Добра.
  А знайсцi тое было няма чаго. Нiк налiу шклянку вады з чайнiка, паперчыу яе чырвоным i чорным перцам:
  - Добры кактейль! Red Hot Chili Peppers!
  - Цябе не ванiтуе? - Жахнулася Крыс выглядаючы з-пад коудры.
  - Не, гэта укусна, паспрабуй.
  - Дзякуй, не трэба.
  Халадзiльнiк быу пусты, што раззлавала Нiка да белага каленi.
  На плiце стаяла вялiкая рондаль супу. Нiк доуга шукау запальнiцу, i натыкнууся на старэнькi каробак запалак "Гомельдрэу"
  -Абодва-на, - як дзiця узрадавауся ён, - праверым.
  Чырка чырка, запалка узгарэлася, Нiк подкурыу цыгарэту i запалiу комфорку, - дваццаць першага стагоддзя, аднак, - падумау ён.
  - Хутка дваццаць другая, - падумала Крыс.
  Нiк з'еу падлогу каструлi супу:
  - Вельмi смачна Крыс, гэта ты сама варыла такую ежу?
  - Так, дарагi, кiлаграм гароху вяндлiна, брынза, зелянiна спецыi i два яечных жаутка узбiтых з малаком.
  - Вельмi смачна!
  - А ты мне дранiкi абяцау прыгатаваць.
  - Увечары, пасля фотасесii, мне за японцамi трэба бегчы, яны, напэуна, ужо чакаюць.
  - Як мы з табой звяжамся?
  - Я у Бiла тэлефон вазьму, патэлефаную, акей?
  - Тэлефон мой памятаеш?
  - 433 - х% й проссышь-8
  - Запiшы, 433-23-74, а наогул табе трэба тэлефон купiць, не справа пастаянна жабраваць.
  - Мне не прывыкаць, я чалавек маленькi,-ён скурчыу сумную мiну у люстэрка, - ну што з мяне узяць.
  Дзверы грукнулi i Крыс паднялася з ложку. Яна з замiлаваннем выявiла, што у ваннай i на кухнi Нiк забыуся закрыць краны, а таксама не выключыу газ. Беларуская марнатраунасць забауляе.
  Нiк трохi нервавауся, велiзарная колькасць жыхароу i гасцей сталiцы напружвала. У яго японскiх слухауках гучала выдатная музыка, нешта накшталт асид джаза, раптам ён убачыу свайго старога таварыша, мiрна сядзячага на галёрцы маршрутнага аутобуса ? 3, той таксама зауважыу яго i радасна махау рукамi.
  - Сука, - падумау Нiк, такую тэму абламау, - i выцягнуу навушнiкi.
  - Здароу Алесь
  - Прывiтанне Пётр.
  Яны абнялiся.
  - Толькi я не Пётр, а Андрон, - сказау Нiк, - Пётр жыу пауз рэчки, а наш дом каля школы.
  - Оу! Прабач калiласка.
  - Пашоу ты, сябр завецца, я з-за цябе музычны момант выпусцiу, а ты нават не памятаеш хто я, рукамi тут машыш.
  - Прабач Андруш, пераблытау, але мы ж былi сябрамi накшталт?
  -Накшталт? Ды я, каб цябе ад мянтоу адмазаць, стрэльбу бацькаву выкрау i прадау. Ды ужо! Не дарма я значыць тваю жонку у дзевятым класе трахнуу. Ну добра бывай здаровы, - i Нiк выскачыу на прыпынку Б. Купавiнскi праезд, хутка знайшоу адрас, падняуся па лесвiцы i патэлефанавау у дзверы. Адчынiу не малады чалавек з выгаленай галавой i вялiкiм бульбачкай носам, гэтакi Шандыбiн.
  -Здароу, Дзе Бiл? - Спытау Нiк.
  - Сам дзебiл, - фыркнуу мужчына, i дзверы зачынiлiся.
  Нiк патэлефанава? яшчэ, на гэты раз дзверы адкрыу сам Бiл:
  - А Нiк, прывiтанне!
  - Прывитанне!
  - Заходзь дарагой, будзь, як дома.
  - Добра.
  -Выбачай, што Джа не пазнау цябе.
  - Якi такi Джа?
  - Джа Азербайджановiч Бакурау, ты таксама ужо забыуся? - I Бiл засмяяуся.
  - Не памятую, Джа. Джа,-Нiк спрабавау успомнiць, штосьцi круцiлася у галаве, але не прыходзiла у канчаткова змадэляваным варыянце, - не, зараз не успомню.
  -Ну добра, - сказау Бiл, - не сутнасць важная.
  -Иииик, - iкнуу Джа, - блядзь ...
  Ён iкнуу яшчэ некалькi разоу, ледзь не разлiваючы на беласнежную падлогу сваё чырвонае вiно, пры гэтым курчачы грымасу чалавека iканне якому дастауляе як мiнiмум нязручнасцi i як максiмум востры боль у раёне страунiка.
  Бiл тачыу нажы, вастрыльны брусок прывезены яго сябрам з Японii, вылучауся сярод iншых вытанчана падабраных прадметау:
  - Япошки малайцы, - сказау Бiл, - добрыя рэчы робяць, бачыш якi брусок?
  Брусок быу з маторчыкам, яго падстава вылiта суцэльна з эннай колькасцi унцый срэбра ахоплiвала сам круцяшчыйся пры дапамозе матора брусок, такiм чынам, Бiл тачыу свае нажы, па-майстэрску праводзiу лязом па верцiчамуся бруску, i судотык суправаджауся iстэрычным фальцэтам. Джа прапанавау Нiку выкурыць з iмi адну з цыгарэт, што ляжалi у крыштальнай пасудзiне.
  - Ды не, я не куру анашу, - адмауляуся бульбаш, - у нас з гэтым дрэнна. Калi бацька даведаецца, па голоуцы не паглядзiць.
  - Так, здзiвiуся Бiл, - так строга?
  - Канешне, нават бамжы на сметнiк стукаюць, дзе якi недакурак знойдуць, дзе бульбулятор.
  - Гэта звычайныя цыгарэты, палi Нiк.
  Так як у Нiка грошай не было, а Крыс забылася яму iх падсунуць у вэльвэтавы пiнжак ад шанэль, даводзiлася палiць, ён узяу цыгарэтку i дужа зацягнууся.
  - А мы вось тут вырашылi сушы прыгатаваць, рыхтавау калi небудзь сушы? Нiк.
  - Неа, вельмi цикава будзе паглядзець.
  - Спецыяльна для тваiх японцау тое, - Бiл падмiргнуу правым вокам.
  - Ииик, блядзь, - Джа яшчэ раз паказау усiм як можа быць дрэнна i балюча усяго толькi ад аднаго незапланаванага на рэфлекторным узроунi скарачэння цяглiц грудзей i гартанi.
  - Ёсць тэлефон, дайце патэлефанаваць, - сказау Нiк.
  - Вядома, скажы iм, што ужо можна выяжджаць.
  -Алё Diman, сустрэу? ... прыязджайце па паказаным адрасе, спачатку у нас невялiкi фуршэт будзе, - Нiк адчуу што падлога каструлi гарохавага супу з'едзенага ранiцай даюць аб сабе ведаць, - А дзе у вас туалет?
  - Унiз па лесвiцы, насупраць статуi Геракла.
  - Окей яны выехалi, будуць праз гадзiну.
  У "Япошке" на Цвярской сядзеу Diman са сваёй дзяучынкай, а японцы не прыйшлi.
  - Епць, што рабiць будзем, - пытау ён, - iдэя знаходжуся? - загуглiу "downs", выскачыла дваццаць старонак, - слухай, надрадковая коска дзе?
  - Ты хочаш сказаць што алiгафрэны падобныя на японцау? - Спытала, адарваушыся ад кактэйлю, Кэт, - я дзесьцi чытала што яны паходзяць ад армян, можа iх паспрабаваць?
  - Хто? Алiгафрэны або армяне?
  - Армяне.
  -Мммг, я ж спытау, дзе на клаве надрадковая коска? Вось здаецца паслугi: "хлопчык даун здымаецца у кiно", выдатна ёсць яго тэлефон, алё дабрыдзень я па аб'яве на сайце, вы можаце зарабiць па тры штукi, ммгг, ды ... .., ды ...., Ды .. Яшчэ траiх сваiх сяброу прыхопiш, ок? Вось i дамовiлiся ? пяць на курскай радыяльнай, у цэнтры залы.
  Diman пракруцiу тэлефон у руцэ:
  - Умею я усё ж такi праблемы вырашаць, гэта дар напэуна, - ён паглядзеу на Кэт.
  - Хе, нармальна замест японцау алiгафрэнау прывядзеш, у гэтым нешта ёсць.
  - Дзе надрадковая коска?
  - На клаве Dima, на клаве.
  
  
  
  
  
   Асисяй.
  
   Аднак фотасесiя адбывалася без удзелу Нiка. Ён так доуга шукау туалет, што страцiу прытомнасць, апынулася, траумы нанесеныя у дзень выкрадання таксама далi пра сябе ведаць, нервовы зрыу, шок, а таксама рондаль гарохавага супу i трохдзённы запой дапаунялi гэты не доугi пералiк баулення часу. Праз два днi яго перавялi у хiрургiчнае аддзяленне у сувязi з тым, што здарылася запаленне апендыксу. Крыс не давала яму там сумаваць, кожны дзень прыносiла абеды i усякiя прысмакi, назiрала як змяняецца яго погляд, яго стауленне да яе. А сапалатнiкi, якiя пакутуюць у асноуным гастрытам у цяжкiх яго праявах, бязмерна шчаслiвыя былi, калi адразу пасля абеду Крыс цiха стукала у дзверы i усмiхаючыся прывiтала усiх, у тым лiку i спячых мужчын не дачакаушыхся яе прыходу. Ёй распавядалi небылiцы пра Нiка, напрыклад як ён крычау адыходзячы ад наркозу:
  - Хачу на дыскатэку!
  За дзень да выпiскi Нiк, пакiнуу палату, сышоу у самаволку. На вулiцы усё ззяла, зайчыкi скакалi па асфальце i каменным будынкам, знiкаючы толькi на iмгненнi у адкрытых насцеж вокнах. Нiк сядзеу на лавачцы ля помнiка Ф. М Дастаеускаму, i разглядау комiксы вядомых маскоускiх мастакоу аб'яднаных у клубе мёртвай рыбы. Каля лесвiцы стаяла дзяучына, вецер раздзiмау яе свабоднае сукенка. Вочы вузкiя, як у лiсы, валасы чорныя, як том Голсуорсi "Сага аб Форсайтах"
  -Мэйд iн Карэя, - падумау Нiк.
  Яна так спадабалася, што беларус паспяшауся пазнаёмiцца, проста кiсачка карэйская, не ведаю якiя у iх там пароды.
  - Дзяучына прабачце, як мне прайсци ды Новага цi Старога Арбату?
  Яна засмяялася:
  - Гэта польскi?
  - Не, гэта трасянка. Але я напалавiну паляк. У нас у Беларусi вельми шмат палякау.
  - Амаль усё зразумела, вось толькi "Шмат"
  - Ну, шмат сала, напрыклад.
  - А! то есць шмат?
  - Так. Можа прысядзем у кафэ?
  - Дзяучына задумалася, i какетлива вiляла хвастом.
  - Я частую, - настойвау Нiк.
  - Ды добра, - яна садзьмула парушынку з яго пiнжака, - я бачу, што ты не мясцовы, хопiць прыкiдвацца, гавары па-руску.
  - Прабач, я не ведаю рускай мовы, у нашай вёсцы яе не вучыли, Толькi вось гэтая ведаю, - ён прыняу клоунскi поз, - Асисяй!
  - Ха-ха-ха!
  -Хлапчук прынясi калi ласка два два два двайных капучына
  - Хвiлiнку.
  - Ды хоць дзве, - Нiк запалiу цыгарэту.
  - А вось бачыш, кажаш па-руску, яна па -сяброуску паляпала яго па плячы.
  - Рэдка, а ты з Бангкока?
  - Не, што ты, я з Пiцера
  - Я Вось толькi аттуда прыехау, вельмi прыгожая краiна.
  - Так, масажыстак шмат?
  - Ага, ёсць там гэта, - Нiк сумеуся, - индустрыя.
  - Тайскi масаж усе спасцiглi, прауда? - Яна падмiргнула.
  - Не, не, я толькi масаж.
  - Сапрауды?
  - Масаж, масаж.
  - I што не хацелася нават?
  - Хацеу, алё ж цярпеу.
  - Ха-ха-ха! Навошта?
  - Потым скажу, алё там усё прапiтана гэтай срадой. Iду я па Бангкоксу, прабач Бангкоку, гляджу, а там Каля райспалкома сланы трахаюцца, слiны цякуць, сланы у слiне, прама самка стала пярэднiмi лапамi, цi капытами, што там у яе, на трэцi паверх, аж карнiз пагнула, а самец ззаду прыбудавауся, i шпацыруя, шпацыруя яе. Малады таец, верагодна старшыня, пачау панiкаваць, крычаць, зваць палицэйских, у мяне не было дакументау i я уцёк, каб не павязалi.
  Потым яшчэ акулы Коля i Слава у гэтым, у тэрарыуму, цi як яго?
  - Акварыуме?
  - Во, так, у акварыуме.
  - Ды што ты кажаш?
  - Ага, - працягвау Нiк, - прама гомоакварыум якiсць.
  У нумары нейкай з гасцiнiц на кiеускай, Нiк разлiвау шампанскае.
  - За цябе мурлыка! - Ён перакулiу келiх шампанскага i падышоу да карцiны, вiсячай над ложкам, - паглядзi, гэта хто, Васняцоу або Рэпiн?
  - Ты што, яны нiколi не пiсалi людзей на аслах,- дзяучына, паправiушы сукенку, падышла блiжэй,- па-мойму гэта Верашчагiн.
  - Так, тады трэба выпiць за Верашчагiна, добры быу мужык, душэуны. Я кiно пра яго глядзеу у дзяцiнстве. Пi да дна за добрых людзей! Памiж першай i другой прамежак не вялiкi.
  - Годзе, не прыспешвай падзеi, можа яшчэ я не буду з табой трахацца.
  - Так, гэта меркавалася? - Ён гладзiу ёй спiнку, - я пакажу табе беларускi пацалунак.
  Нiк наблiзiуся да яе, далiкатна крануу выдатных вуснау, пацалавау у шыю. Здымау з яе вопратку, i кiдау на падлогу. Аблiзвау яе з ног да галавы. Гэта беларускi пацалунак, - сказау ён, - а цяпер беларускi пацалунак у мундзiры, - i разцегнуу шырынку.
  Ранiцай наступнага дня, Нiк пасадзiу яе у таксi, не забыушыся пры гэтым нумар тэлефона, а сам вырашыу прагуляцца пешшу. Так лепш думаецца. На унiтазе зусiм не тое.
  Прайшло некалькi тыдняу перш чым Нiк стау разумець якiм чынам можна ператрымаць, а якiм недатрымаць. Звычайнае правiла, якiм ён часта кiравауся па жыццi, як паказала практыка, пры фотаздымцы не заусёды спрацоувала. Часта здымкi атрымлiвалiся такiмi цёмнымi, што нават праграмнае забеспячэнне не дазваляла што альбо выправiць, гэта абурала. Таму Нiк выкарыстоуау такiя фота для манiпуляцый з крывымi. Атрымлiвалiся неапiсальнай прыгажосцi, на яго погляд, карцiны, некаторыя з iх сапрауды былi добрыя, i Бiл нават рэкамендавау iх вядомым карцiнiстам, якiя задавальняюць выставы у рэстаранах Масквы. Працы у Нiка не было, ды i не асоба хацелася, прызнацца, ён цалкам пагрузiуся у вывучэнне тэхнiкi кадра. Цэлымi днямi боутауся па набярэжных, завулках i вулiцах горада, у пошуках добрага, дынамiчнага цi наадварот, статычнага моманту. Паралельна, выконвау дробныя даручэннi сваёй каханай. Прыходзiлася сустракацца з акцёрамi, музыкантамi, i iншай скамарошшай публiкай. Нiк пабывау у многiх клубах, пазнаёмiуся з прамоутэрамi, меу вольны доступ i наведванне. Практыкавау студыйную здымку, але чагосьцi усё-такi не хапала, верагодна, аб'ектыу дрэнны, - думау ён. Але адмовлiвацца ад сваёй iдэi не збiрауся, чым радавау Бiла.
  - Нiк табе трэба набыць добрую камеру i аб'ектыу, - казау ён
  - Ага, а грошы дзе узяць, ты маю Крысцiну не ведаеш, за капейку удавiць.
  - Растлумач ёй, што гэта неабходна, iнакш прагрэсу не будзе.
  - Не будзе?
  - Будзе, але не хутка.
  - Я пагавару з ёй.
  - Патрэбен Canon 40D Canon 24-70 f / 2,8
  
  
  
  Шлюб.
  
   Бляваць я хацеу! - Сказау ён.
  Яна у чарговы раз гучна засмяялася.
  - Андрюшенька, не кiпяцiся.
  - Кiпяцiся не кiпяцiся, бляваць я хацеу на гэтыя законы. Чаго ён садрау з нас тры шкуры, няужо пашкадаваць не мог.
  - Не мог яму таксама есцi хочацца, напэуна у яго сям'я.
  - Ну, мог як небудзь ужо прабачыць на першы раз.
  - У яго, такiх як ты у дзень тысячы.
  - Тым горш, свяння! Калi я працава? на Крыжопальскай чыгунки, дык нас мытнiкi прабачалi на мяжы, калi мы вяно вазiлi, у сябра бацька на КРЫЖОПОЛЬАБЛГАНДЛЬХАРЧу працавау, былi каналы. Аб пабач! Яшчэ адзин.
  На дарозе сапрауды стаяу даiшнiк i паказвау жазлом спынiцца. Здзiвiла, што не было нi патрульнай машыны i наогул нiкога. Сутаргава сцiскаючыся у канвульсiях вартавы парадку зазiрнуу у акенца.
  -Вввааааши дакументы, - выгiнаючыся i павольна круцячы ротам, пырскаючы слiной на куртку Нiка, казау ён.
  -А што такое, што мы парушылi?
  - Хххуууткасссцьь, - мiлiцыянта пахiснула, нос скрывiуся у адзiн бок, рот у iншы, яго нiбы ламала. У Нiка прабегла думка, што гэты небарака, дзесьцi надыбау мянтоускую форму i зарабляу, няужо ён не разумее, што усiм становiцца зразумела, што ён хворы чалавек.
  - Не можа быць мы ехалi не больш 60, - Крыс сабралася даставаць дакументы.
  - Рэмень, рэмень бяспекi, - круцячы вачамi у хаатычным парадку, казау мiлiцыянт.
  - Сяржант я на хвiлiну яго зняу, каб куртку скiнуць.
  - Штраф, штраф, - як заведзены паутарау мiлiцыянт, i загiнаючы назад правую руку ледзь выварочвауся або штосьцi выварочвала яго назад.
  - Нiк, ды гэта ж даун, кiдалава.
  - Толькi аб гэтым падумау. У! Малайца браценiк, прыдумау.
  Нiк стау падыходзiць блiжэй да даiшнiка.
  - Якая выдатная магчымасць - падумау ён,-палучы падла! - Нiк стау малацiць Даiшнiка у твар, нават быка навалiу два разы.
  - Нiк перастань, паехалi, грошы толькi забяры.
  - Усе?
  - Так.
  - Не, хай жаве, гэта нiшчы.
  - А ты багаты?
  - Дык я ж здаровы, малады, i прыгожы, зразумей гэта Зязюля.
  Крыс успомнiла песню Мiхалка "Зязюля"
  - Можа сядзеш за руль?
  - Давай, запраста.
  - Ну, паехалi.
  Нiк завёу машыну i яны кранулiся:
  - Каробка аутамат гэта дабра. Не тое што у нас, на трактаре.
  Крыс расмеялась i зрабiла музыку цiшэй:
  - Давi на газ, трактарыст.
  - Зараз, - ён набрау хуткасць 200км / ч, i шалёна нёсся наперад.
  Праз пятнаццаць хвiлiн такой язды, Крысцiну стала злёгку падмлоснiваць.
  - Нiк перастань, зменш хуткасць, калi ласка, я веру, ты добры кiроуца.
  - Добры, - ён плюнуу у адкрытае акно, - лепшы на тры дзяроунi.
  - Добра, добра, як скажаш мой уладар.
  Нiк хiтра ухмыльнууся. За акном мiльгалi бярозы, нiбы бярозавы плот, вецер разбiвау казюляк аб люстэркi задняга вiду злева i справа. А стрэлка спiдометра рвалася на адзнаку 260.
  - Нiк, паутараю, што ты робiш, зараз паварот будзе, спынiся я выйду.
  - Замуж за мяне выйдзеш?
  - Што?
  Ён дадау газу да 300.
  - Вар'ят!
  - Выйдзешь, iнакш я яшчэ прыбавлю.
  Крыс была страшна напалохана, яна нiколi, нават са сваiм былым бойфрэндом, якi не раз займау першыя месцы на гоначных спаборнiцтвах, не ездзiла так хутка. Страху наганяла i тое, што гэты прыдурак не спынiуся на двух пастах, а проста праляцеу як птушка, пакiнуушы за сабой глыбокi шлейф i тоны пяску, паднялiся уверх з-пад колау аутамабiля. А пра шакавальны выгляд з акна i казаць не варта было:
  - Выйду, спынi машыну.
  - Скажы я выйду за табе замуж Нiк, i мы едзем у ЗАГС распiсвацца.
  - Я выйду за цябе замуж Нiк, i мы едзем у ЗАГС.
  - Мы едзем у ЗАГС не трэба было паутараць, гэта я табе гавару, калi скажаш, то адразу едзем.
  - Спынi, - ужо з надрывам цi ледзь не плачучы, скавытала Крыс.
  - Ты сама кажы па свайму, як хочаш.
  - Нiк я сёння выйду за цябе замуж, паедзем у ЗАГС, распiшамся i будзем жыць мiрна i шчаслiва, - яна прыкусiла паказальны палец, - я кахаю цябе Нiк.
  Стрэлка упала да 100, а крыху пазней да 40, потым i зусiм машына спынiлася.
  Нiк стау распранаць Крысцiну.
  - А можа тады пачакаем да вяселля? - Сказала яна, здымаючы станiк.
  Нiк задумауся:
  - Не, не будзем чакаць, - i цэлы ноч ауто падскоквала пад кваканне жаб.
  
   Яны ляжалi на падлозе велiзарнага пакоя, з адзення на ёй быу толькi заручальны пярсцёнак, на iм прэзерватыу маркi дюрекс, прайгравальнiк круцiу заезджаную пласцiнку Милен Фармер, а сонца заглядвала у адкрытае акно
  -Шэсць разоу, вось гэта кайф
  - Вось калi б я табе ТТ у дупу засунуу i нацiснуу на спускавы кручок, вось гэта быу бы кайф
  - А уявi мы разам дасягаем аргазму, а куля разрывае нас на кавалачкi.
  - Ага ведаеш колькi гауна па хаце будзе, я думау адзин такi дурань, алё яшчэ аднаго зямля носiць.
  
  
   Дзве тысячы дзесяць сно?.
  
  Брэх, ла, брэх ла ла ... Брэх ла, брэх ла ла.
  Цудоуны летнi вечар прыйшоу у вёску Нiка, сонца апусцiлася так нiзка, што толькi чырвоныя пёры тырчалi з-за макушек доугiх дрэу. Асвятлення у вёсцы нiколi не было, толькi агнi вогнiшчау у гонар яго вяселля з Крыс, ды святло газавых лямпау з вокнау старых хатак асвятлялi асобы шчаслiвых гасцей i сваякоу. Гасцей было шмат, з суседняй вёскi, дзед Iван з жонкай i унукамi, Баба Марыся i зусiм ужо пажылым Лабановiчам, вартаунiк мясцовай школы. Сябры Нiка i аднакашнiкi: Вiталiк Вiшня i Дзiма Белы, якi обкакауся на уроку рускай лiтаратуры у трэцiм класе. Дронь, шчаслiучык Дронь, так яго празвалi за уменне кiдаць мячы у баскетбольную сетку, а памiж сабой яго назаужды празвалi Бебай. З Крыма прыехалi: Саша Прусак, Юрышка Iваноу, Бачок, Шнурок, Сява, Дэмiк, Яворскi Юры, падпаукоунiк украiнскай армii. Таксама прысутнiчалi тры папы i каля сотнi дзяучат, з якiмi Нiк пазнаёмiуся у аднакласнiках. З Масквы прыехау DJ Кiрыл на аутамабiлi, новенькiм японскiм аутамабiлi з беларускiмi нумарамi, i апаратурай у багажнiку. Трохi са спазненнем, але сапрауды да пауночы пад'ехау i Мiк Якубоускi, драматург, мастак, добры сябар i настаунiк Нiка. Весялосць у самым разгары, на ражнах круцяцца парасяты, у пяцiлiтровых бутэльках самбука i самагонка, спецыяльна для дзяучын хатняе вiно, i настой на разынкi, каб ранiцай не хварэла галава. Такой разнастайнасцi жаночых уборау вёска яшчэ не бачыла, i стары i млад сабралiся ля двара Драниковых, каб паглядзець на дзiва нябачанае. Прыгажунi сяброукi атачалi Крыс, нiбы фройлены каралеву, а Мiк Якубоускi прытрымлiвау ёй падол. У гэты дзень дзверы былi адкрыты для усiх, гэтага не хавау i бацька Нiка:
  - Праходзiць моладзь, - крычау ён.
  I усё хорам падтрымлiвалi:
  - DJ K-Real! DJ K-Real! DJ K-Real!
  Сярод палескiх балот зазiхацелi успышкi фатографау i сродкi пiратэхнiкi.
  - Дарагiя дзеци, я хачу вiншаваць вас з гэтым цудоуным днём. Будьце шчастливы i нiколi не забывайце вашых бацькоу, - сказала Баба Марыся, - Горка, горка.
  -Горка, горка, - крычалi дзяучынкi, з балкона, якi бацька Нiка з дзядзькам прысабачылi на даху свiнарнiка, надаушы унутранаму выгляду двара, некаторы шарм часоу Рэнесансу.
  Крымскiя сябры размясцiлiся за вялiкiм круглым сталом, сярод сваякоу Нiка i мацi Крыс, яна была адзiнай прадстаунiцай нявесты, не лiчачы шматлiкiх сябровак. Мама Крыс прыехала з Парыжа, дзе выйшла замуж за французскага iнжынера. У мiнулым тэлевядучая, яна захапiлася лiтаратурай. I цяпер мае шмат вольнага часу для напiсання дзiцячых кнiжак.
  - Дарагая мама, - звярнууся да яе Мiк, - вы непараунальна, мне вельмi прыемна сядзець побач з вамi.
  -О! дзякуй малады чалавек, я улiчу, - яна усмiхнулася.
  - Жадаеце фламбе цi можа тырамiсу?
  - Што вы, як можна, перадайце лепш дранiкау, галубок.
  - Струйный! Струйный! - Працягвалi скандаваць дзяучынкi са свайго гаубца, - чым выклiкалi недауменне гасцей.
  - Што за струйный, дзеукi, - Што вы такое гаворыце?
  - Струйный! Струйный! - Смяялiся яны.
  У гэты момант праз акно вылецелi куры i пабеглi па двары у бок агарода.
  - Гулi Гулi Гулi, - падскачыла баба Марыся, - гулi гулi, - яна загнала iх назад у куратнiк i закрыла фортку, - Якимауна, ты чаго птушку не заплюшчваеш, гэта ж наша паляванне на заутра, - i бабулькi пад акампанемент заспявалi.
  - Цячэ вада у ярок, Цячэ вада у ярок,
  - Цячэ вада у ярок, - падхапiу Лабановiч, - яго цяжкi голас гарманавау з бабьiмi, тонкiмi.
  Двор быу вельмi вялiкi, дзве танцпляцоуцы, старыя выскачылi з-за стала i кiнулiся у скокi, асаблiва дзед Iван, ён так спрытна круцiуся упрысядкi, i так хутка, нават фатограф не паспеу адбегчы у бок i дзед штурхнуу яго ботам у калена, той упау, i разбiу камяру. Маладыя дзяучаты, нарэшце злезлi з даху свiнарнiка, накiнулi хусткi i круцiлi сваiмi мускулiстымi задкамi на радасць вясковых мужыкоу. Мiлая кiса i Дзiкi анёл, у свеце Святлана i Таня, прыгажунi у ружовых сукеначках, каленкi загарэлыя, толькi з Турцыi. Яны так вытанцоувалi вакол Лабановiча, што той зусiм ашалеу i нават пусцiу слязу.
  - Морыс, вам не здаецца што мiкс Кiрыла з аднаго боку, - Мiк паказау на пляцоуку, дзе Кiрыл усталявау сваю апаратуру, - i вясёлыя разлiваные гукi баяна з другога, - ён паказау на баянiста, якi ужо у куражы круцiуся, як змей, пад цяжарам свайго любiмага iнструмента, - ствараюць незвычайную атмасферу французскай глыбiнкi? - працягну? Мiк.
  - Цалкам дакладна, мой хлопчык.
  - Морыс, я хачу вас, - ён зрабiу невялiкую паузу.
  - Працягвайце дарагой.
  - Хачу запрасiць вас танцаваць з гэтымi выдатнымi людзьмi.
  - Я з вялiкiм задавальненнем, - Морыс выйшла з-за стала, махнула падолам спаднiцы, падмiргнула Крыс i улiлася у карагод, якi быу падобны ужо на бразiльскую самбу. Некаторыя дзяучаты скiнулi свае сукенкi i танчылi у адных празрыстых пенюарчыках. Баба Марыся таксама засталася у адным белым, як святло месяца бюстгалтэре.
  - Спрач свой ругзак, - крычау ёй п'яны муж, - во старая даець!
  Карагод працягвауся доугi час, пакуль баянiст з дыджэем не вырашылi выпiць:
  - Дарагiя маладыя, ад iмя усiх музыкау планеты мы вiншуем вас i жадаем, каб вам заусёды спадарожнiчала толькi добрая музыка. Горка!
  - Горка, горка! - Закрычалi усё, - i зноу кiнулiся танцаваць.
  У гэты час дзятва з суседскiх дамоу, дачкi пана Лук'яна i яго малалетнi сын дапамаглi цёткам абнавiць сталы, стары посуд знеслi на мыйку, а прынеслi свежага жаранага мяса, толькi з пожагау, агуркоу, памiдорау, хрэна з хрэнавухай i некалькi канiстрау Крамбамбулi, вядома. Бацька крыкнуу старшынi:
  - Якiм! Каней давай, зараз у блуд паедзем!
  Тут ён меу на увазе святочны шпацыр па беларускiх шырынях, лугах, палях, азёрах i лясах.
  - Якiм! Давай каней гавору!
  - Зараз, зараз хлопцы пачакайце, дзядзька Лабановiч казаць хоча!
  - Дарагiя госцi, - пачууся голас DJ у мiкрафон, - гггг .... Гоооооо .. ссттиииии ....- Цяпер з святочнай прамовай выступiць вартавальнiк вёскi Лабановiч.
  Кiрыла не стау называць iмя, таму што колькi не спрабавау даведацца яго, нiхто дакладнага адказу даць не мог, усё ужо дауно забылiся i проста клiкалi дзядзьку Лабановiч.
  - За Ляксандра Рыгоравiча хлопцы! За бацьку нашага!
  - Ай! Аяяй! - Раптам закрычау Сява, - яго зуб мудрасцi зламауся, аб цвёрдую косць парсючка, - але гэтага амаль нiхто не пачуу, таму што за варотамi здалiся конi.
  Прыгожыя i моцныя конi, бацька Нiка спецыяльна выпiу не адзiн лiтр спатыкача са старшынёй сельпо i калгасу, каб гэтыя жывёлы сёння чакалi жанiха i нявесту каля брамы. Зазвiнелi бразготкi, застагна? баян, дзесяць калёс запрэжаных канямi iмчалiся па вузкай дарожцы уздоуж лесу. Дзявоцкiя галасы раздзiралi беларускую цiшыню, а Сява з бачком i двума брунэткамi, схавалiся за пухнатай лiстотай вясновага лесу. Кiрыл, якiя ехау ззаду на сваёй Хондзе прасiгналiу i усе спынiлiся.
  - Нам далёка яшчэ ехаць? - Спытау ён.
  - Не тут радам, да возера, а патом налева.
  Ах! Беларусiчы, добрыя людзi! Няма дабрэй i прасцей народа на зямлi, яны як i iх зямля адкрытыя, спакойныя i задаволеныя тым, што маюць. Картэж iмчауся па лясных пагорка i выбоiнах, колы рыпелi, нiбы вось-вось збiралiся пакацiцца у бок. Запявала крычау украiнскую песню:
  - Ты ж мяне пiдманула, ты ж мяне пiдвiла, ты ж мяне маладому
  - Не дала! Не дала! - Падпявалi хлопцы, - Гэй! Запявала выпi з намi!
  - Я не п'ю, я спяваю! Ты ж мяне пiдманула, ты ж мяне пiдвiла, ты ж мяне маладому
  - Не дала! Не дала, - зноу прыпявалi дзецюкi.
  Раптам раздауся аглушальны роу, побач з коламi выбухнула граната, клуб дыму узвiуся уверх, а зямля балюча паласнула Нiка па твары:
  - Што гэта, - закрычалi дзяучаты! - I з вiскам саскочылi з колау.
  Нiк схапi? Крыс i панес яе ? бяспечнае месца, ён бег так хутка, што нават не паспе? запомнiць, куды. Крыс вельмi спалохалася, абхапiла Нiка за шыю, упiваючыся вострымi пазногцямi у яго плечы, i у такой позе правiсела пакуль гукi выбухау не ацiхлi.
  - Не бойцеся, - спрабуючы перагарлапанiць шум выбухау, гаворыу дзед Iван, - у нас тут зауседы вучэннi праводзяць.
  За кустамi мiльгалi блакiтныя бярэты, дарослыя, пампаваныя мужчыны у цяльняшках пераскоквалi праз яры. Паусюль стральба i шалёны крык камандзiрау, танк павалiу тры сасны i ледзь не падмяу пад сябе старога Лабановiча.
  -Цiкай дзед! - Да яго падбег Толiк, i сiлай штурхнуу у бок.
  Танк, на не малай хуткасцi прамчауся каля крывячыйся каляскi, з якой яшчэ не вылезла баба Марыся з унукамi.
  - Зараз яны уйдуць, - казау дзед Iван, ён прысеу на пянёк i курыу самакрутку, - а мы ужо амаль прыехалi.
  Кiрыл адагнау ауто у бок i схавау сваю малую лiстотай, сам стаяу каля дуба i глядзеу, як развiваюцца падзеi. Стральба пацiшэла, толькi дзесьцi удалечынi чулiся стрэлы i выбухi бронетэхнiкi. Народ стау падцягвацца да фурманка.
  - Усё, пайшлi назад, - Нiк паспрабавау адчапiць яе, - балюча Крыс адчапiсь!
  - Сапрауды усё?
  - Так, цяпер спусцiмся у яр, а на тым баку па лесе пройдзем i там пачуем нашых.
  Крыху супакоiушыся Крыс, як жвавая козачка пабегла наперад.
  - Не уцякай далёка!
  - Я хачу пабегаць тут так класна, як у казцы.
  - Гэта i ёсць казка. Акуратна, зараз будзе круты спуск, не упадзi.
  - Гэта ты мне кажаш? Горнай козачцы?
  Iнтуiтыуна узмахнуушы рукой, Крыс пакацiлася унiз, затуляючы рукамi галаву ад непажаданых судотыкау з каранямi буйных дрэу. Яна, доугi час пражывала на Алтаi, там нарадзiлася, пайшла у школу i мела першы сэксуальны досвед.
  - Не ударыласяу - Нiк спусцiуся да яе i пакратау за плячо.
  Крыс смяялася i не магла спынiцца:
  - Гэта ты мне кажаш? Горнай козачцы?
  Ранiцай Нiк выявiу выблiск свайго фотаапарата, ён быу падобны на шчыпаную курыцу. Праводкi i металiчныя антэнкi тырчалi з яе у розныя бакi. Прыкрая сiтуацыя, - падумау ён. Хто ж гэта так паздзекавауся над ёй, няужо я?
  Крыс ляжала зусiм голая, нават дзед Iван не адважыуся увайсцi, каб забраць кошык з грыбамi на сняданак.
  - Андрэй, - шаптау ён, - Андрушка, падай кошык, а то твая жонка зусiм голая.
  - А што ты хочаш дзед, першая ноч.
  - Давай, давай карзiну, тваi ужо есцi просяць, i самi хутчэй, не прымушайце чакаць, трэци дзень, гэта як у формуле.
  Але што як у формуле ён не патлумачыу. Трэцi дзень, а калi другi быу?
  - Крыс, - ён штурхнуу яе i пацалавау у спiну, - што мы учора рабiлi?
  Крыс пацягнулася i выпiла морса, запалiла цыгарэту:
  - Мы з табой каталiся на машыне Кiрылы па лесе i патрапiлi у балота, добра што Алiна з Толiкам былi, а то б мы яе не выцягнулi.
  - А астатнiя?
  - Дзяучынкi голыя у басейне купалiся, дарэчы, твае сваякi з iмi усю ноч прабуутыхалiся.
  - Хто, i мама з бабуляй?
  - Не дзядзькi твае i браты, тата з мамай з намi спалi.
  - Спадзяюся, яны нiчога не бачылi.
  Крыс звонка засмяялася.
  - Нiхто не з'ехау?
  - Не ведаю.
  У двары было цiха, спакойна, горача i усе загаралi, хто у басейне на матратах, а хто побач на тапчане i ляжаках. Заспявалi курыцы i парасяты паутаралi iм нязвыклым для гарадскiх жыхароу, але прыемным павсвiскiваннем.
  - Два днi гудзяжа, а сёння адхадняк, - сказала Дыяна, i паклала газету сабе на грудзi.
  - Дыяна, здымi трусiкi, такое сонейка яркае.
  - Адчапiся, нахабнiк
  Бачок пасябравау з ёй яшчэ у першы дзень вяселля i не мог адарвацца. Сява сышоу у лес з сябрамi i мясцовымi правадырамi, ён хацеу знайсцi траву, якой па словах мясцовых, у Палессе вельмi шмат. Гэтая думка спадабалася усiм, у тым лiку i Нiку, таму што крымскiя людзi паляць i празмернае ужыванне алкалоiдау згубна уплывае на iх арганiзм. За хатай на верандзе размясцiлiся дзядзькi i цёткi, а бабуля Нiка смажыла бульбу i распавядала пра яго.
  - Юзэф Каспаравiч, прывез нам персикау, абрыкосау, винаграду, ой як Андрушка яшчэ маленькi зусим, з нагаток, памятаю ён вось прама тут у гэцiх каробках з персiкамi поузае, туды сюды, туды сюды, такi карапуз, па жывоцiку сок цячэ.
  - Так, памятаю матуля, - казала мама, - ён цэлую скрыню мог з'есцi.
  Прыйшоу Кiрыл:
  - Цётка Леся, а дзе Нiк?
  - А ён зараза з Крiстынай на двары у басейна.
  - Леся, а чаго яны Андрушу Нiкам завуць? - Здзiвiлася баба Марыся.
  - Нiк у яго такi, Драникау, я ж табе паказвала у аднакласнiках.
  - Дык там проста "Драникау".
  - Гэта i ёсць яго нiк.
  Кiрыл прыйшоу на двор, зняу трусы i бомбачкай скокнуу у басейн, так што пырскi паднялiся, аж да балкончыка на свiнарнiку.
  - Брр ... Добра, - адпырхауся ён.
  - Кiрыл, дзякуй што асвяжыу, - сказала Дыяна
  - Няма за што, у цябе газетка прамокла, вазьмi iншую,-ён яшчэ раз пырснуу у яе бок.
  - Мм .. Кiрыл, ну хопiць.
  Дыяна самая капрызная мадэльерша Малдавii, астатнiя дзяучынкi ляжалi моучкi, iм было вельмi прыемна адчуваць, як прахалодныя кроплi слiзгаюць па раскалёнаму целе. Бачок трывожна зiрнуу на ды-джэя.
  -Нiк, ты навошта маю машыну загубiу? - Фыркаясь, як марскi каток, пачау Кiрыл.
  Нiк ляжау на тапчане i нiчога не хацеу адказваць, Крыс гладзiла яго мяккую спiну.
  - Ты на ёй у балота заехау, памятаеш?
  - Не, не памятаю, а што яна зламалася?
  - Дэмик яе адрамантава?, там аказваецца праводак перагарэу, i ён узяу яго з тваёй успышкi.
  - Так, а я думаю, што за пiдар паздзеквауся над ёй.
  - Ты не у крыудзе?
  - На здароуе, галоунае, каб машына працавала.
  - Працуе, яна жывучая, - Кiрыл нырнуу i пад вадой паплыу да Жульеты, лепшай сяброукi дзяцiнства Крыс.
  Увесь гэты час з адкрытага акна чулася мармытанне Дэмика:
  - Я ёй плазму купiу, рамонт у кватэры зрабiу, а яна.
  - Так яна кахала цябе, цi не? - Спытала Эн
  - Казала, што вельмi любiць, але нiчога не можа з сабою зрабiць.
  - Дык у чым праблема? Чаму у вас так усё дрэнна?
  За варотамi пачууся радасны голас Сявы, ён рыгатау як пяцiкласнiк, такога Сявы я ужо дауно не бачыу, бадай, гадоу дваццаць таму, калi ён першы раз зацягнуу дым марыхуаны. У той сонечны дзень у Крыму ён глядзеу на яшчэ недаспелыя слiвы i кацiуся са смеху. Не мог спынiцца.
  - Дзецюкi! Я знайшоу! Дзецюкi! - Крычау ён.
  З адкрытага акна зноу пачууся голас Дэмика:
  - I вось iду я увечары, шукаю яе па усiм раёне, гляджу, каля дрэва нехта варушыцца, спачатку мiма прайшоу.
  - Дэмик зноу распавядае, як сваю чыксу з х% я зняу? - Спытау Сява.
  - Так, - пасмяяуся Прусак, - гэтую гiсторыю ведаюць амаль усе, Дэмик яе любiць распавядаць, - задуменна дадау, - як страшна i адначасова прыемна адчуваць сябе у целе iншага чалавека
  Нават Кiрыл падвеславау да борцiка i прыслухауся.
  - Цiкава, вось так вось Аня, зняу я яе з х% я.
  - Гэта значыць? Гэта як? - Эн была з прыстойнай сям'i, i падобныя тэрмiны успрымала вельмi падазрона.
  - Ммм .. ну, злавiу яе у здрадзе, - растлумачыу Дэмик.
  - А хто гэта быу?
  - Ды так, нейкi чорт галiмы з Сiмферопаля.
  Прыйшла баба Марыся:
  - Дзiмачка, ты гаварыу шашлыком займесся, а то дзяучынкi сення у лес пайшлi па ягады, - сказала яна Дэмiку.
  - Так, так баба Марыся, зараз iду.
  Марыся пакiнула на стале смажаную рыбу, квас i чырвоныя крымскiя памiдоры. На верандзе працягвалiся апавяданнi аб Нiку.
  Ён пайшоу у чатыры месяцы, потым яго бацька спугнуу, i у другi раз пайшоу у восем месяцау.
  - Ды не, што гаворыш, не мог ён у чатыры пайсцi, - спрачалася Марыся.
  - А я табе гаварэ пайшоу, i па ангельску у чатыры пачау пытацца размауляць.
  - Ага, вось гэта памятаю, усё думалi што пераводчыкам будзе.
  - Морыс вам налiць вiна?
  - Так Мiк, будзьце ветлiвыя.
  Баба Марыся адразу звярнула увагу на прыцiснуушыся адзiн да аднаго маладых людзей, хоць маме Крыс было далёка не дваццаць i не трыццаць, а трыццаць пяць, яна выглядала, асаблiва ранiцай, маладзей сваёй дачкi.
  - Морыс, дык мы з табой доча цёзкi, я Марыся, а ты Марысi, так?
  - Атрымлiваецца так баба Марыся, у мяне французскае iмя, а у вас беларускае.
  - Вось гэты выдатны лiнгвiстычны сiнтэз моу, мы усе побач, - размахваючы цыгарэтай фiласофствавау Мiк, - дарэчы, у мяне цыгарэты скончылiся, дзе крама?
  - Сення выхадны, мiлок, усё крамы зачыненыя.
  - Ды ужо, праблема.
  - Хiба што у "таварах здароуя", дык гэта у саседняй вёскi.
  - Прыйдзецца iсцi, што зробiш, прагуляюся, - ён паглядзеу на Морыс.
  - Мабыць я складу вам кампанiю, хачу атрымаць асалоду ад вясковай прыроды.
  Яны iшлi праз неагляднае поле пшанiцы. Каласы прыемна казыталi ногi, вецер абдзiмау валасы i дзьмуу Морыс пад спаднiцу.
  - Мiк, навошта ты узяу фотаапарат?
  - Хачу пафатаграфаваць цябе у пшанiцы, мне здаецца гэта будзе добра.
  - Мне здаецца, што будзе добра, калi я цябе сфатаграфую. Ты нагадваеш мне Ван Гога.
  - Оу! Дзякуй Морыс, пахвальна. Добра, калi так я распрануся?
  - Вядома, толькi капялюш не здымай.
  Яны убачылi умятый астравок у моры жоутай пшанiцы, i накiравалiся да яго. Верагодна тут хтосьцi ужо хвалебна пакуляуся. Мiк зняу сваю вопратку: Джынсы, чорную майку i трусы, капялюш засталауся на галаве.
  - Мiк iдзi на камеру, i сваiм нажом ссякай каласы, быццам прасоуваешся па джунглях, уявi гэта.
  Морыс зрабiла некалькi кадра?
  - Манiфiк! - Усклiкнула яна, - зараз сядай на кукiшкi i падумай пра што-небудзь патаемнае.
  Мiк прысеу, потым рэзка ускочыу на ногi:
  - Морыс! - Мне здаецца гэтая фатаграфiя не зусiм этычна.
  - Я этычна сфатаграфую, не хвалюйся, вопыт дваццаць гадоу.
  - Прауда? - Ён прысеу на кукiшкi, з выглядам быццам здымае капялюш i задуменна утаропiуся на сонца.
  - Выдатна Мiк, ты вельмi прыгожы, - яна буйным планам сфатаграфавала яго член сабе у калекцыю.
  Налюбавалася маладым драматургам, скiнула сукенку i не шкадуючы нi сябе нi яго нацешылася усiмi любатамi салодкай заганы. "Фотасесiя у пшанiцы", - так яна назвала сваю выставу у Парыжы. Капялюш Мiка сапрауды зрабiу асаблiвае уражанне на аматарау мастацтва, а яго блакiтныя вочы, на знатакоу жаночага полу.
  Увечары Нiк i Крыс сядзелi пад вялiкiм прыгожым дубам, было цiха i цёпла, яны трымалiся за рукi, гладзiлi адзiн аднаго i казалi пра каханне, казалi пра тое якiя учынкi яны маглi б зрабiць адзiн для аднаго, клялiся у вернасьцi i цалавалiся, а потым зноу казалi.
  - Нiк ты такi класны, я люблю цябе.
  - Мая прынцэса.
  - Ды, мой капiтан, ой штосьцi капнула, дожджык?
  - Ды няма накшталт, можа проста дрэва плача, - Нiк выставiу руку наперад, - не, нiчога не капае, - iдзi сюды мая мiлая, я для цябе усё зоркi з неба сарву.
  - А я буду кахаць цябе усё жыццё, мне больш нiхто не патрэбен, толькi ты.
  - I мы iмчым па ветры, i панясу я цябе на руках, опа, а вось цяпер дакладна штосьцi капнула, - Нiк яшчэ раз выставiу руку наперад.
  - Нiк, скажы, бо прауда мы з'едзем далёка далёка i будзем толькi разам.
  - Ды мы з'едзем у далёкую чароуную краiну, дзе разлiваецца мора, i пахнуць паветрам горы, дзе заусёды цёпла i добра, - ён пацалавау яе у азяблыя плечыкi, - радасць мая.
  Чарговы раз нешта упала яму на галаву. Нiк ускочыу i паглядзеу наверх, на дрэве хтосьцi вiсеу. Не тое малпа, не то чалавек
  - Гэй! Ты хто?
  - Беба я! Што не даведауся?
  - Капейка у дупе талерка, гэта ты цi што?
  - Так, я.
  - I што ты весь гэты час вiсеу тут над намi?
  - Так, i чуу якую херню вы тут адзiн аднаму гарадзiлi.
  - Адкуль ты тут узяуся?
  - Не памятаю я толькi тразвець пачау, хачу пiць, а яшчэ я прастыу, - i ён гучна чхнуу, што дрэва, патрэскiвая скаланулася i некалькi лiсткоу плыуна апусцiлiся на зямлю.
  Адразу стала зразумела, што гэта быу за дожджык. Падонак! Ведаючы, што Беба таксама прыедзе на вяселле, Нiк спецыяльна для яго купiу фiрмовую майку "BEBA GUN", i скураны мячык фiрмы "Bebeton", а гэты нягоднiк аблiу яго сваiмi саплямi.
  Нiк прачнууся з лёгкай патцой пад пахамi, сонца прыпякала не па-дзiцячаму. Кватэра нейкая iдыёцкая ад сонца не схавацца нават у туалеце, таму што сцены былi з чэшскага шкла, пра якiх з юнацтва марыла Крыс.
  - Ты мне сення снiлася.
  - Так? - Яна усмiхнулася, - i чым мы займалiся?
  - Ад немцау па лесе бегалi.
  - Мама казала, што мой пасаг сабалiнае футра i кватэра у Парыжы з падземным гаражом, - парадавала мяне.
  - Так? - Нiк прыустау з ложка i уважлiва паглядзеу на Крыс, як бы ацэньваючы сваю нявесту, - а ад нас падлога хаты у Жлобiне i маленькi Белаз.
  
  
  
  
   Галава iльва.
  
  
   Ён беларускi будаунiк, яна руская перакладчыца, пасля выпадку у машыне, ужо месяц як складалiся у шлюбе i кахалi адзiн аднаго да вар'яцтва, успамiналi як распiсаушыся яны выйшлi з загса, Крыс адкрыла парасон каб схавацца ад дажджу, а Нiк паправiу штаны i абняу яе.
  - Яшчэ i месяца не прайшло, а мы з табой ужо успамiнаем мiнулае, як старыя.
  - Гэта ты успамiнаеш, а я ем мандарыны,-сказау Нiк.
  - Таму што мне так добра з табой Нiк.
  - Ага так харашо, што прыйшлося трыста километрау у гадзiну разагнацца.
  Крыс каталася па стале адлюстроуваючы тыгрыцу i смяялася:
  - Рррррр ....- Рыкала яна, - ну i што, ты мяне любiш?
  - Вядома дарагая, вельмi, ты мая тыгрыца ... Я табе кахаю.
  - Я цябе таксама мiлы
  Яна захапiлася тыгрынымi паставамi i павалiлася на падлогу:
  - Якая ж я дурнiца, - падумала нявiнна усмiхаючыся.
  Зверху з-за стала з'явiлася калматая галава Нiка:
  - Рррррррр, а я твой леу.
  Фачылiся яны, фачылiся, як лаяуся вядомы сатырык 21 стагоддзя, Гарык Бульдог Харламау, i дафачылiся да таго, што вырашылi прагуляцца у тэатр або цырк, або у кафэ марозiва, тым больш што стала вядома аб адкрыццi новай сеткi кавярняу. Праходзячы па выдатных вулiцах сталiцы, Нiк пастаянна будавау дзяучатам вочкi, гэта весялiла яго, а Крыс лавiла гарэзныя погляды мужчын. Яны выйшлi на парку культуры i рушылi па Астожэнке, мiма дома дзе раней працава? Нiк.
  - Вось ён, - ён паказау на не высокi будынак упрыгожаны гiпсавымi постацямi.
  - А дзе твае?
  - Вунь, на тарце, дзве галавы iльвоу, я рабiу.
  - Малайчына, ты у мяне на усе рукi майстар.
  - Хутка тут будзе вiсець таблiчка "Тут жыу i працавау вялiкi рускi пiсьменнiк дваццаць першага стагодзя Нiк", псеуданим Яшчэ не прыдумау.
  - Можа Дранiкау?
  - Паглядзiм, не на самой справе, я вялiкi лянцяй i лодары. Цябе са мной не звязло, - Нiк усмiхну?ся.
  - Нiчога, я таксама не падарунак, напрыклад, магу талерку разбiць, калi што не па мне, ведаеш як гэта выводзiць?
  - Гэта яшчэ што, я у парыве раз бабе у лоб бульбу кiну не пажалеу.
  - А яна.
  - Смяялась ...
  - Крыс звярнула увагу Нiка на стаячага у украiнскага рэстарана "Карчма", маладога таджыка, нададзенага нацыянальнымi атрыбутамi украiнскiм адзеннем: чырвоныя шаравары, саламяны капялюш i праiераглiфаваная кашуля, цёмны колер скуры, яго раскосасць адразу кiдалася на навакольных.
  Нiк блiснуу вачыма:
  - Здоровэньки булы, - забiяцка, але ветлiва звярнууся ён да таджыкi.
  - Здоровэнька були, - з таджыкскiх акцэнтам, па-руску адказау разгубiушыся хлопец.
  - Сала Малекум, - працягвау Нiк, прытрымваючы рот Крыс, якая сцiскалася ад смеху, i гатова была разарвацца галосным гогатам на ?сю Астожэнку.
  - Малекум ассалям, - усмiхнууся таджык, i выцягнуу з кiшэнi шырокiх атласных шаравар, драуляную калыску.
  А пашпарта у таджыка наогул не было, яго забралi старэйшыя браты па бiзнэсу у Маскве, юнак доугi час захапляуся наркотыкамi i верагодна не выклiкау даверу бацькi. Таму, дзевер стрыечнай сястры малодшага брата Алiма, па просьбе аднаго з братоу зладзiу хлопчыка ва украiнскi рэстаран, да свайго дауняга знаёмага яшчэ па Афганiстане, сяржанту Пiхто, духам ён яго быу.
  Крыс i Нiк пранiклiся перажываннямi ад гiсторыi расказанай аутарам i паспяшалiся у кавярню.
  - Што будзеце заказваць? - Паустала лагодная афiцыянтка.
  - Я буду фраппэ Рызлi Дызлi.
  - Фраппэ Рызлi Дызлi? - Перапытала афiцыянтка.
  - Ага, i чаю бальшы бутлю "Лапсан Сушон".
  - Што? - Дзяучына ледзь збянтэжылася.
  - Вялiкi чайнiк "Лапсан Сушонг", фраппэ Рызлi Дызлi, два, i самбуку, вазьмiце, калi ласка, флаер.
  - Добра, - сказала афiцыянтка i выдалiлася выконваць замову.
  - Нiк ты б хоць iмкнууся па-руску казаць, каб людзi разумелi.
  - У першае я не магу, па-другое усё яны разумеюць, проста не адразу даходзиць, славянскiя мовы у нас усих у крывi. Настаяшчы славянiн душой яго чуя.
  Яны сядзелi на высокiх крэслах глядзелi у вялiкае акно з вiдам на грузiнскi рэстаран, дзе развiвалася мноства сьцягоу, сярод iх быу i расейскi.
  - Ну раскажы мне мой сябар, чым жа збiраешся займацца? - Пачала гутарку Крыс.
  - Чым Чым, Яшчэ не ведаю нада абжыцца.
  - Значыць, на маёй шыi вiсець збiраешся?
  - Яшчэ чаго не хапала, каб яшчэ у бабы грошы брау, не дачакаецесь, зараблю як-небудзь, не парся. Ваабшчэ я чалавек творчы, буду на творчасьцi зарабляць, - ён проха-ха-кал два разы i паутарыу, - зарабляць ...
  - На творчасцi шмат не заробiш, мой сябар.
  - Эскью зе муа мадам, гэта як паглядзець.
  - Мадмуазэль, - паправiла яго Крыс.
  - Не, ты ужо мадам, ты ж замужам, за мяне выскачыла, ха-ха.
  Крыс успомнiла, што сапрауды замужам за гэтым чароуным маладым чалавекам з радзiмкай над губой з правага боку:
  - Пардон мэсью, глядзець можна доуга, а грошы патрэбныя, - Крыс рэальна хацела высветлiць чым зьбiраецца займацца муж, каб ведаць чым яму можна будзе дапамагчы.
  - Ну, шо ты настрой паганiшь, чаго ты мяне чапаеш, яшчэ дрэнна ведаеш мяне, а ужо, туды жа. Баба аднiм словам. Будуць грошы, не ссыся.
  - Ды я жартую, чаго ты хвалюешся, ведаю я, што ты возьмеш, што захочацца.
  - Во, так бы раней, у мяне тут пара праэктау ёсць, так што усё окей. Толькi мне фатааппарат патрэбен, буду вучыцца.
  - Добра, табе прафесiйны?
  - А як жа ж, мы людзi суръезныя
  - Значыць купiм "Cannon" 20D.
  - Добра, Вось гэта разгавор, хадзi пацалую.
  Нiк пяшчотна пацалавау жонку, i яны працягнулi фраппэ i самбуку.
  - Давай я выпiваю, а ты нюхай праз трубачку.
  - Як гер?
  - Ну, прыкладна так.
  Крыс запалiла змесцiва куфля, i ён напоунiуся блакiтным полымем, языкi якога нястрымна вырывалiся на адкрытую прастору, яна пералiла вадкасць у iншы куфель, назiраючы як полымя, нiбы танцуючая жанчына, распускае блакiтнае сукенка i лунае у паветры. Напой прайшоу праз глотку Крыс, аблiу горла прыемнай цеплынёй:
  - Нюхай, - яна пасунула да яго перавернуты шклянак на сподку i трубачку, якая тырчыць з-пад гэтай не вычвараванай канструкцыi.
  Нiк засмактау левай ноздрай незвычайнага паху паветра, i адчуу лёгкае хваляванне у левым паушар'i, вочы расслабiлiся, пацякла сляза, i стала дваiцца, але працэс хутка спынiуся:
  - Прыкольная штука, - сказау ён, - чапае.
  
  
  
  
  
   Сцуко тушканчег!
  
   На наступны дзень Нiк адправiуся у краму электронных таварах, яму проста неабходны быу мабiльны тэлефон, таму што у Маскве без сувязi зусiм туга. Нi прастiтутку выклiкаць, нi табе пароль на порна сайт атрымаць. Тым больш, што ён трапiу на прома акцыю, купiушы такой жа тэлефон за 2900 рублёу, дасталася знiжка у дзевяцьсот рублёу. Гэта вельмi узрадавала. Навошта яму другi тэлефон? Першы ён падарыу свайму таварышу на дзень нараджэння, загадзя вырашы?шы што знiжку, якая пачне сваё дзеянне праз тыдзень, у гонар дня абаронцы айчыны, выкарыстуе для пакупкi новага тэлефона. Нiк разлiчва? адхапiць мабiльны за дзве тысячы. Нядрэнна. Наступiу урачысты дзень, знiжка мiнус трыццаць адсоткау. Нiк прыняу ванну, прычасау валасы, апрануу свой любiмы вельветавы пiнжак, джынсы i зялёную майку з надпiсам "не вучыце мяне жыць, я вас сам навучу казлы смярдзючыя", надпiс натуральна быу на англiйскай мове. Дзень адрознiва?ся шэрасцю i смуткам, вакол шнарылi гастарбайтэры, мiльгацелi клецiстыя сумкi, расталы снег павольна пранiкау у абутак i ногi халадзелi. Зiма падыходзiла да канца, Нiк ужо дастау свой палiтончык, якi гарманавау з пiнжаком i майкай. На выхадзе з метро ён зауважыу мiлiцыянта, якi разглядау людзей як бы пагардлiва. Зносiны з мiлiцыяй часцяком сканчалiся стратай сотнi, а то i больш, што зусiм не уваходзiла у планы:
  - Прабачце вы не падкажаце як прайсцi да Траццякоуцы? - Звярнууся Нiк.
  - Прама i налева за фантанам, - ветлiва адказау мент.
  Звычайна нават самы мудафiцыраваны мiлiцыянт не можа сабе дазволiць пакрыудзiць госця сталiцы. А госцем сталiцы дазваляецца быць не больш за трох сутак.
  - Дзякуй, - Нiк задаволены сабой накiравауся да крамы.
  - Гэй! Вашы дакуменцiкi.
  - Ой прабачце, не зразумеу?
  - Пашпарт, пашпарт?
  - Што? Пашпарт?
  - Так, пашпарт.
  - Зараза хвiлiнку калi ласка.
  - Прашпарт, пашпарт, - крычау мiлiцыянт.
  - Вось, - Нiк працягнуу яму свае дакументы.
  - Рэгiстрацыя дзе?
  - А я толькi прыехау ...
  - Штраф.
  - Грошай няма
  - Ты што, шыраеш або нюхаеш, адказвай кажу, штосьцi выгляд у цябе забiты.
  - Нюхаю
  - Што нюхаеш?
  - Дупу ...
  - Я табе зараз пагавару, - мiлiцыянт яшчэ раз паглядзеу пашпарт Нiка.
  - Ды я жартую, я проста галодны, не еу тры днi, як прыехау.
  - Ага, дык ты тут ужо тры днi?
  - Так.
  - А ты ведаеш што Масква каменданцкi горад, тут нельга знаходзiцца больш трох дзён без рэгiстрацыi.
  - Ведаю, дык я сення з'яжджаю.
  - Цяпер да маёру пойдзем там больш аддаць прыйдзецца, давай колькi ёсць.
  - У мяне толькi картачка тэлефонная ёсць, там nры гадзiны размауляць можна, бяры.
  Мiлiцыянт паглядзеу на картку, дыхнуe перагарам:
  - Ну добра давай, iдзi.
  - Дзякуй.
  На тэлефоннай картцы заставалася адна хвiлiна, пра гэта сяржант пазнае у канцы кнiгi калi будзе дазвоньвацца у службу 911, i не паспее паведамiць сваё месца знаходжання.
  У краме Нiка спасьцiгла яшчэ адно расчараванне тэлефон чамусьцi каштавау не дзве дзевяцьсот, як тыдзень таму, а тры шасьцьсот. Падаражанне! Таму прыйшлося выкласцi дзве сямсот драулянымi i радавацца двухсот рублёвым наварам. Вось так акцыя! Сцуко тушканчег!
  
  
  
   Аб зубах пабiтых малатком.
  
  
   Яны iшлi уздоуж сцен Данiлаускага манастыра. Iх гаворка лiлася, як вада з незамотанага шклаватай вадаправода
  -Лер Мамантау-вялiкi рускi паэт.
  - Штосьцi я такога паэта не ведала раней.
  - Ну гэта памятаеш, Бялее ветразь адзiнокi ..
  - Дык гэта ж Лермантау.
  - Як?
  - Лермантау ...
  - А Лер Мамантау, гэта хто?
  - Не ведаю.
  Нiк сфатаграфавау убягаючы трамвай:
  - Добрая фотка, такая цiхая, улагоджвае ...
  Раптам з'явiлася машына, яна спынiлася з акна здалася лысая галава не вельмi маладога мужчыны:
  - Вы не падкажаце дзе тут бальнiца?
  Нiк як раз бачыу таблiчку з надпiсам "Шпiталь ?5":
  - Прама праедзiце i направа, а што у вас здарылася?
  - Дзякуй нiчога, так прама i направа, кажаце?
  - У вас з жонкай штосьцi? - Ён зазiрнуу у акно, на заднiм сядзеннi сядзела жанчына, на першы погляд здаровая.
  - Дзякуй малады чалавек, мы спяшаемся.
  - Не калi праблемы, мы можам дапамагчы, можа перавязаць што трэба, я курсы медбрата скончыу месяц таму, патрэбна трэнiроука.
  Машына кранулася i спачатку павольна, а потым ледзь хутчэй набiраючы хуткасць, схавалася за паваротам.
  - Вось чаго ты да iх прычапiуся? - Спытала Крыс.
  - Проста, сумна чагосьцi ... я вось думаю i ...
  - Ты яшчэ i думаць умееш? - Пажартавала Крыс.
  - Не я толькi вучусь, дык вось, калi б Мiкеланджэла нарадзиуся у Афрыцы то мы б з вамi захаплялiся б не Давiдам, а неграм з хрэнам па калена, вось такiя думкi.
  - А ну гэта вядома, а калi б ён нарадзiуся у В'етнаме, то мы б захаплялiся Хо Шы Мiнам з рысавай семечкай замест члена, твае асцярогi зразумелыя, дарагой.
  - Вось часам думаеш, няужо яны усё псiхi былi.
  - Хто?
  - Ну гэтыя Микилянжэлы, Гидоты, Сафоклы.
  - Яны былi вельмi мудрымi людзьмi, мусiць.
  - Ну я вось вумны, але ж разумею як мае мазгi кипяць, калi дабираюсь да сэнсу жыцця.
  - Ну ты наогул у нас асоба неадэкватная.
  - Я кахаю табе Крыс, ты такая добрая жанчына, а Кашчанка гэта псiх?
  - Не лекар-псiхiятр. У гонар гэтага лекара названая бальнiца.
  - А я думау у чэсць самога буйнога псiха.
  - Цiкавая тэорыя, мае права на жыццё, толькi не у нашай дзяржаве, ды наогул не на нашай зямлi, мараль мой любiмы, у нас зусiм у iншым накiрунку працуе.
  - Як нармальны чалавек можа дадумацца усё сваё жыццё звязаць з дэбiламi. Я прадстауляю, як ён у акулярах, у белым халаце i каупаке дасматрывае исцякаючага слiной крычашчага хворага. Такi аля Шарыкау, дык Прэабражэнскi вопыты практыкавау каб праславицца, а гэты што? Ён хоць аднаго вылячыу? Не ён толькi кайф лавау, таму шта сам параноiк. А прозвiшча, што ажна скулы зводзиць. Кашчэнка ... Аднака трэба пазванiць Сашу, - Нiк набрау нумар свайго таварыша, - бляха муха не бярэ, Можа ён ад нас скрываецца?
  - Не можа быць, ён зацiкаулены у сустрэчы. Патэлефануй крыху пазней, пакуль дойдзем думаю ён вызвалiцца.
  Нiк паказау пальцам каб Крыс змоукла:
  - Але, Але чаго трубу не бярэшь, я табе ужо десяць разоу набiраю.
  - Я не магу казаць я на матацыкле еду.
  - А, зразумеу, ну празь десяць хвилин на плошчы.
  - Добра, давай я не адзiн з сябро?кай.
  - Я таксама, - i ён схавау тэлефон.
  - Ну што?
  - На матацыкле едзиць з падругай, даездицца.
  - Сплюнь ...
  Уначы Масква так выдатна, яе агнi цяплом асвятляюць душу, мозг вызваляецца ад лiшнiх думак, на манер куды пайсцi, куды схавацца, як не чуць цi як пачуць. Банальныя думкi якiя у дзённы час дапамагаюць выжыць у гэтай вар'яцкай зоне пластмасавых вырабау, то i справа пераплавляючайся з аднаго недаразвiтага стану у iншы. Тое, як чалавек падае сябе iншым людзям, не азначае, што ён такi i ёсць, у большасцi выпадкау кожны прыкрываецца тым, чым на яго погляд можна ахутаць сябе, элемент таямнiчасцi, загадкi, чалавек узвышаецца сам i узвышае сябе над iншымi, атрымлiваючы ад гэтага порцыю салодкай любовi i павагi ад навакольных. Сам жа у некаторыя моманты, усведамляючы, што гэта толькi шаль, разрываецца ад гаркаты i смутку, тым больш што на зямлi жывуць такiя арыгiналы, якiя здольныя бачыць скрозь шаль, яны i нагадваюць пра подласьць i бездапаможнасць дасканалых учынкау. Некаторыя скiдаюць яе i пакутуюць усё астатняе жыццё, а iншыя наадварот атрымлiваюць асалоду. Таму кожнаму з нас iндывiдуальна трэба вырашыць насiць гэтую бяздольную шаль або скiнуць яе i забыцца назаусёды. Хоць кожны выпадак глыбока iндывiдуальны, сутнасць адна, адзiная. Хлусiш, хлусi прыгожа, без прычынення болю i нязручнасцi астатнiм, калi ж у цябе гэта не атрымлiваецца, лепш скiнь шаль, мон шэры, лепш скiнь. Будзь самiм сабой, павер гэта дапаможа. А што тычыцца гумару, то ён вялiкi i разнастайны. Гэта наш выратавальнiк i наш праваднiк, якi дапамагае перажыць шматлiкiя няудачы i непрыемнасцi. Гумар - ствол агромнiстага дрэва, а жэрсткач, якi мы нясем аб дупе на выхлапной трубе матацыкла, пра кроплi сернай кiслаты упалай на сфiнктар, аб зубах пабiтых малатком, i аб адкусанай дзвярной ручцы, у вынiку удара молатам па патылiцы. Аб выляцелай скiвiцы, заспiртаванай i стаячай на драулянай падстауцы з надпiсам "29/07.07, аб патэльнi "тефаль" закручанай у клааку нашага цела. Усё гэта апагей гумару, яго кепская iстота, яго канчатковая кропка. Аднак, калi стрымлiваць сябе, не даводзячы да стану абурэння, да гэтага крытычнага узроуню, то ствол можа мець адгалiнаваннi, i такiх галiнак вельмi шмат. Мы з вамi, яшчэ дыхаючыя не зусiм свежым, але паветрам, iстоты, жывы прыклад таго, як смех i радасць на вуснах нашых здольныя перавярнуць верх дном усё, што знаходзiцца унутры яшчэ не расклаушагася цела.
  Нiк ужо дауно не мог гаварыць, а Крыс распавядала пра тое, як дзесяць гадоу таму з венгеркi расстраляла атрад мурашак.
  - Пайдзем хутчэй, - спяшауся Нiк, - зараза Саша ужо падъедзе.
  - Паспеем, а калi што пачакае, нiкуды не дзенецца.
  - Усё роуна пайшлi, я есцi хочу.
  - Колькi можна, ты толькi што з'еу дзве мiскi пельменяу, куды у цябе улазiць?
  У той час Нiк важыу каля дзевяноста кiлаграмау, пры росце метр семдзесят пяць.
  - Туды ... Я многа энергii марную.
  - Якiм чынам, лежачы на беразе мора i разважаючы аб выдатным?
  - Ага, - Нiк усмiхну?ся, - калi я там ляжау?
  - Вось з-за такiх недахопнiкау як ты, жыхароу Валгаграда, Тальяцi, Астраханi, Самары i Саратава завуць, галадоунiкамi з Паволжа. А сам ты адкуль, прабач я забылася?
  - З Саратава, - адказау Нiк.
  - Пардон, ты ж беларус.
  - Ага беларус з Саратава.
  Гутарка была завершаны таму што з'явiуся Саша з дзяучынай:
  - Я вас сёння бачыу мiлэдзi, - не паспеушы падысцi блiжэй пачау, Саша.
  - Дзе, - спалохалася Крыс.
  - У асьцы ...
  - Я увесь час у ёй.
  - Ну што, куды пойдзем?
  - Што? - Не зразумеу Саша i паглядзеу на Крыс.
  - Ён пытаецца куды пойдзем?
  - Прапаную паспытаць рускiх блiноу.
  - Добра, айда у блiны.
  Яны зайшлi у блiную, яна чым-то нагадвала веранду у дзiцячым садку:
  Добры дзень пане ...
  - Хэло дайце два па два блiна з iкрой i дзве па дзве гурткi квасу ...
  - У сэнсе усё па чатыры?
  - Ага.
  Прабачце я у клозэт ...
  - Ён у туалет, - пераклала Крыс.
  - Ну, гэта мы зразумелi, - сказала сяброука Сашы i яны уладкавалiся за столiкам у сцяны.
  - Ой як тут горача, проста апарня, - зауважыла Крыс
  У маленькiм памяшканнi, з дзiунай назвай "Пук-пук", сапрауды было не прадыхнуць, галоуная кухарка стаяла у прыадчыненых халадзiльнiках i атрымлiвала асалоду ад прахалоднага струмянi свежага паветра.
  У гэты час Нiк стаяу ля туалетнай кабiнкi, у чаканнi. Ён засунуу рукi у кiшэнi i прытрымлiвау iмi свой пенiс, пiсаць хацелася неверагодна моцна, у кабiне верагодна хтосьцi абасрауся. Нарэшце, дзверы адчынiлiся, выйшла асоба кауказскай нацыянальнасцi, мадненькi, нагеляны, з перакрухмаляным каунерыкам азербайджанец. Нiк адразу ж убег унутр, i жахнууся, у унiтазе жауцела пена:
  -Гэй, паважаны, а змываць за сабой не трэба? Я не хачу каб мая мача злiвалася з тваёй.
  - Прабач брат, забыуся.
  - Нiчога нiчога, змывай, а то зараз абассуся.
  Знаходзячыся у прыбiральнi Нiк чамусьцi адчуу востры боль у грудзях, гэта захварэла сэрца, ён зразумеу што прычынай гэтаму Крыс. Дзiуна, так рэзка. Крыс выклiкае боль у маiм сэрцы, цикава. Ён паспяшауся выйсцi i забыуся змыць мачу ва унiтазе. Праходзячы мiма кухары пачуу:
  - Вашы блiны васпан, прыемнага апетыту.
  Калi Нiк падышоу да столiка дзе размясцiлiся сябры, Крыс нешта пыталася у афiцыянткi на рахунак кандыцыянерау. Афiцыянтка Алена, нервова спрабавала вымавiць яшчэ не вывучаныя тэрмiны, убачыушы Нiка, вельмi узрадавалася:
  Нiку стала не па сабе, Крыс уся узмокла, як качка пасля купання у возеры Мiчыган, ён выцер пот з iлба:
  - Дзякуй за блiны! Мы прадстаунiкi прадпрыемства па вытворчасцi кандэнсатарау, вы выпадкова не маеце патрэбу?
  - Не, - адказала кухарка, i злосна зiркнула на яго.
  -А кандыцыянерау?
  - Таксама не ...
  - Не жадаеце асвяжыць ваша памяшканне? - Працягвау Нiк.
  -Не.
  Першыя кавалкi упалi у рот, у Сашы на падлогу, хлопцы загаварылi аб маючай адбыцца фотасесii:
  - Вось значыць трэба будзе отфатаграфаваць яго, гэта будучая зорка, калi ён раскруцiцца, то для Нiка гэта вялiкi плюс.
  - А ён хто?
  - Спявак.
  - Не я маю на увазе, педык?
  Саша крыху памаучау:
  - Тыпу таго, вось яго фота.
  Нiк паказау фатакартку Крыс:
  - Ну сапрауды педык, ты лепш нiчога знайсцi не магла?
  - Якая рознiца Нiк, гэта будучая зорка, цяпер увесь шоу бiзнэс заграз у пiдэрсii, так што зараз не фатаграфаваць?
  - Так, нада на сайце павесiць абъяву "пiдарам не турбаваць".
  - Ты так шмат не заробiш.
  - Так Нiк, гэта бiзнэс, тут цябе не павiнна хваляваць хто ёсць чалавек, якога ты здымаеш, галоунае грошы i статус, якiя ён прапануе, - падключыуся Саша.
  - Ну, добра, панятна усё, калi здымка?
  - Заутра у сем вечара. У вас студыя дзе?
  - На кiтай-горадзе, - адказала Крыс.
  - Выдатна, вось i дамовiлiся, а блiны тут смачныя, - Саша усмiхнууся, - а то Шанэль Алюр, Кракадзiляцiна, кенгурацiна, i страусяцiна ужо у пячонкач сядзяць.
  - Ды ты гурман, - здзiвiлася Крыс.
  - Саша наогул вялiкi эстэт Крыс, - нарэшце загаварыла сяброука Сашы, - ён у нас i у кiно разбiраецца i у музыцы.
  - Прыемна мець справу з адукаванымi людзьмi.
  - Зараза б Крамбамбулi цi спатыкачу накацiць, - перабiу iх Нiк.
  - А да замежных напояу ты як ставiсся? - Спытала сяброука Сашы.
  - Да буржуйскiх? Як? А вось так: Марцiнi, уаааа, - ён засунуу два пальцы у рот, - Блэк лэйбл, уаааа ...., Тэкила, уааа ..., Ром, уааа ...
  Толькi служачыя блiннай не смяялiся, думаючы што Нiк паказвае сваё адносiны да iх блiноу.
  - Нiк а ты кiно любiш? - Ужо не хаваючы смеху, пытала сяброука Сашы, далей будзем называць яе, як бы ... ммм ... Пэппи, сапрауды Пэппи, хоча у попу ...
  - А хто ж яго не любиць. Кассэль i Клауе Вось гэта монстры.
  - О, так, я згодная, яны такiя розныя.
  - А яшчэ я люблю, - i пачау пералiчваць знакамiтых акцёрау, - Dolph Lundgren Jackie Chan Mark Dakaskas Stiven Sigal Lorenco Lamas Michael Dudikov Halk Hogan, баба каратыстка i тоусты япошка.
  Прысутныя зьдзiвiлiся:
  - Ты жартуеш? - Спытала Крыс.
  Нiк сцвярджальна кiуну? галавой.
  
  
  
   Хабiба.
  
  
   -Толькi будзь уважлiвы, - прасiла Крыс, - яны там ушлыя, прыставучыя, i нахабныя, у iх гэтыя якасцi шануюцца.
  Самалёт прызямлiуся у Кабуле у сем ранiцы, было горача. Нiк насцярожыуся, гэтыя людзi ветла махалi турыстам рукой. У тэрмiнале, мiтусня, чэргi у касы афармлення дакументау. Афганцы з таблiчкамi на грудзях ветлiва накiроуваюць прыезджых у правiльным кiрунку, рускiя скандаляць, бегаюць па звычцы, як-быццам спазняцца на апошнi цягнiк. Якiя стамiлiся пасля пералёту, з чырвонымi мордамi бегла шукаюць вачыма свае полiэтыленавыя торбы. Нiк замер сярод гэтай мiтуснi, i зразумеу што у жыццi бывае усякае, на стэндзе раскладу палётау, ён зафiксавау нумар патрабаванай касы.
  - Kriss Kross у пашпарце, а на бiлеце Kriss Krozz? Мне трэба звярнуцца да старэйшага,-малады хлопец у акулярах, цалкам iнтэлiгентнага выгляду, штосьцi нешта накшталт матэматыка або шахматыста, iндуса-тэхнолага, аператыуна выклiкау старэйшага, яны аб чымсьцi патрашчалi, i старэйшы кiунуу галавой.
  - Усё ок? - Спытау Нiк, гледзячы на раздражнёную Крысс Крос, адрасуючы пытанне афганцу.
  - Та всо корошо, 10 толларов-з глыбокiм спачуваннем за iнцыдэнт адказау касiр.
  - А цяпер бягом на прахадную, - Крысс схапiла Нiка за руку, а той за чамадан на колах, у якiм было шмат жаночай бялiзны, сукенак, басаножак, касметыкi, - як быццам тут нельга купiць.
  Каля уваходу стаяу мiкрааутобус, вельмi стары, часоу сацыялiстычнага узвышэння над брацкiмi народамi зямлi.
  - Хей, америан? Рашн? - Пачулася з машыны.
  Нiк спынiуся, - ес ай ду.
  - Сядайце, я вас у отэль звязу.
  - Бясплатна?
  - Конэшно, - ауганец усмiхнууся.
  Нягледзячы на незвычайнасць сiтуацыi, Нiк усё-ткi вырашыу рызыкнуць, а заадно i праверыць прауда цi, што яны такiя хiтрыя. Рэчы загрузiлi у машыну, самi селi наперад.
  - Дую cпiка инглиш?
  - Лiтл, - Нiк на пальцах паказау, што чытае па-ангельску добра, але на слых iнфармацыю успрымае не вельмi.
  - Як вас завуць?
  - Нiкалайм.
  - Оу, - ауганец засмяяуся, - Нiколайм, корошее iмя! А мяне Мiша.
  - Як, прабачце Мойша?
  - Не, не Мiша.
  - Мiша, а чаму бясплатна?
  - Гасцiннасць.
  - А можаш нас тады па цэнтру пракацiць, паглядзець што у горадзе ёсць?
  - Та, вядома, а што вам трэба? - Ауганец спынiу машыну, i адвёрткай адкруцiу заднюю панэль люстэрка, адтуль выцягнуу кавалачак гашышу.
  - Не, не, уратуй Бог, нас проста пракацi.
  - Вазьмi зусiм нядорага, гэта вельмi корошый гашыш.
  - Хау мач? - Нiк вырашыу перайсцi на ангельскую.
  - 10 паундс.
  - What? Why much?
  - 8 паундс.
  - No no, thank you? Go to the hotel.
  Па прыбыццi да гатэля якi надыходзiуся у пауднёва-усходняй частцы горада, Нiк паляпау хлопца па плячы i збiрауся было пакiнуць машыну услед за Крыс, якая хуткiм крокам выдалялася да уваходу гатэля. Аднак ауганец спынiу Нiка, - мy money?
  - How much?
  - 70 паундс
  - What? Fuck you bitch.
  На расэпшане усе тыя ж усходнiя матэматыкi, якiя ведаюць як мiнiмум пяць замежных моу i не менш за восем мясцовых прыслоуяу. Крыс ужо аформiла усе дакументы. Як увайшоу Нiк лаючыйся матам на пераследуючага яго ауганца.
  - Абурдык гвалхама иизмарех пумпу, - спытау нешта адмiнiстратар установы.
  Ауганец ледзь ледзь не учапiушыся у Нiка са слязамi на вачах патлумачыу сiтуацыю
  - Ён кажа што вазiу вас, а вы не жадаеце заплацiць?
  - Дык ён гаварыу, што бясплатна.
  - Хфал гамар андушна, - зноу загаварыу на арабскай, - вы бачылi каб дзе-небудзь, што-небудзь было бясплатна?
  Нiк асалапеу, а Крыс стаяла чырванеючы у баку:
  - Бачыу, многа дзе, калi нарэшце мужык гавора, бясплатна, значыць бясплатна.
  - Корошо, я скiнуу вам 20 паундс, дайце яму 50.
  Нiк наблiзiуся да адмiнiстратара:
  - Слухай, калi праз дзесяць сякунд гэтая малпа у трыко па iмя Мiша не адчалiць адсюль на сваiм пердавозе, я падыйду да палiцэйскага, якi дзяжурыць каля уваходу, з аутаматам якi, i распавяду дзе шукаць гашыш, якi спрабавала упарыць мне гэтая малпа.
  У цэлым нумар быу добры, дарагая мэбля, люстэркi, лоджыя з выглядам на моры, Нiк i Крыс завалiлiся спаць, пасля званага абеду з арганiзатарам фестывалю месяцаходау.
  - Цяпер на мора?
  - Так, ой, Нiк глядзi яны нам лебедзяу з ручнiкоу звязалi.
  - А колькi iм чаявых даваць?
  - Няведаю далярау дзесяць напэуна.
  - Ахранеть, за лебедзяу?
  - Гэта мала, Нiк, паехалi нас чакае таксi.
  - Гуд, я бутэльку тэкiлы вазьму, окей?
  Яны дабралiся да цяснiны, як паказана на карце. Якое прыгожае слова, толькi Услухайцеся:
  - Цяснiна, - вымавiу у слых Нiк.
  - Цяснiна ... цяснiна ... цяснiна ....,- разносiлася рэха.
  Гэта месца яны выявiлi у правiнцыi Гюгль Оз. Яшчэ у самалёце, адзiн з суправаджалых раiу абавязкова прыняць мясцовыя ванны, брудовыя ванны.
  Танцпляцоука знаходзiлася глыбока у каньёне, пад гiганцкiм пяшчаным абвалам, унiзе, пад галоунай пляцоукай фестывалю пралягалi пячоры. У самой вялiкай i глыбокай з iх крама запчастак месяцаходау знойдзеных на розных планетах сусвету, там прысутнiчалi экспанаты з Урана, Сатурна, Венеры, Марса i iншых планет. Вакол гарэлi бочкi i гучала манатонная музыка, у асноуным Trip-hop.
  Тусоука атрымалася разнамаснай, прыехалi людзi з Голанда, Германii, Iталii, Францыi, Англii, краiн былога СССР, Кубы i гаiцянскiх выспау. Усяго прысутнiчала каля тысячы пыс, мерапрыемства акупiлася. Калi Крыс вырашыла усе пытаннi па арганiзацыi фестывалю на наступныя гады, Нiк неадкладна замовiу квiткi назад, яму здалося, што гэта будзе цiкава. Вечарынка працягвалася, вакол маладыя людзi, некаторыя у басейне, займаюцца любоую, iншыя танчаць. Беларускi рэалiзатар кiтайскiх прэзерватывау "Снiд ня спiць" на працягу двух тыдняу праводзiу сацыялагiчныя апытаннi. Хлопчыкi з рознакаляровымi прэзерватывамi на галовах прыставалi да навакольных з наступнымi пытаннямi:
  1. Пара бакалау пiва, зверху каннячок, або марцiнi?
  2. Вы жанатыя?
  3. Цi ёсць у вас дзецi?
  4. Ваш любiмы колер?
  5. Якiмi прэзерватывамi вы карысталiся мiнулым летам?
  Нiк убачыу некалькi доугавалосых хлопцау, на iх п'яных асобах яшчэ заставауся след юнацкасцi i запалу.
  - Здарова дзецюкi, як вам у нас на вечарыне?
  - Круцi, а мы аб року успомнiлi.
  - Так было,-з нацiскам на апошнi склад сказау Нiк.
  Хлопцы зрабiлi выгляд што усё нармальна.
  -Я таксама вельмi часта успамiнаю:
  AC / DC ацэ Маланка дэцэ .))). Яшчэ быу такi гурток Джэнезiс (Phil Collins), Полiс (Sting) таксама, Але ж AC / DC раней былi, яна побач з Queen (Freddy Mercury). Да, крупныя музыкi, яны ужо як Стравiнскi i Мусаргскi. Mercury як Чайкоускi. Потым ужо iдуць Scorpы, Aerosmith, Mettalica. Бачна як яны выдзяляюцца, прадстаунiкi часу. Было акрамя Mettalica, яшчэ добра гуртоу, але iх я ужо запамятавау. Музыкальныя стылi так хутка змянялiся, рок станавiуся усё цяжей i цяжей, а таксама уселякiя псiхадэлiчныя увядзення, пачали напрауляць яго у электронiку, якая зараз, як мы бачым, поунасцю увайшла у наша жыццё, i як бачна надоуга. Паэтаму можна здагадацца, што мы бачыли вясома рэдкасны факт, догляд эпохi, гэта як калiсьцi сышлi ад класiкi. Гэтыя хлопцы вязуны. Яны трапiлi у гадзiну рэвалюционнага настрою усяго свету. I це з iх, хто не паспеу да 1998 года, ужо не уваходзяць у элiту. Мабыць на Курце усё i спатыкнулася, ён паставiу кропку на року. Ленан пачау, а Курт закончыу, ды вось ён, кароткi i трагiчны лёс рока. А можа яго забiлi не прадзюсеры, а хлопцы пабольш, не дзеля адкатау за прададзеныя дыскi, а за змены стылю музыкi на электронны, хацелi каб ён сваiмi псiхадэлiчнымi кампазiцыямi плауна прывёу рок музыку да электрычнага схiла? Спадобiушы электра i рок, усё самае смачнае ад яго электронiка паглынула адразу, непатрэбнае забыта.
  - Хлопец, а ты хто?
  -Я iндзеец з племя Ебай ...
  - I як жа тваё iмя iндзеец? - Спытау цыбаты хлапчук, у зялёных джынсах, аранжавай майцы, з маленькай бародкай i чырвоным каменем у левым вуху.
  - Беларус Убейбашка ... во як, - Нiк усмiхнууся.
  Нiк быу апрануты у клецiстыя штаны Лакоста, зялёную майку з надпiсам " Свабоду калгаснiкам", на нагах туфлi аля 70-е, валасы ледзь прыкрывалi вушы.
  - З Кубы толькi прыехау.
  - О там крута, - падтрымалi хлопцы.
  -Цыгары там, во, - ён стау паказваць на манер велiчынi рыбы, - з Харошы х% й, карацей.
  - Ха-ха-ха, зразумела ...
  - А вы хлопцы чым займаецесь? - Перайшоу на рускую Нiк.
  - Мы? Ды так музыкай, у нас свой калектыу у Маскве, на фестывалях выступаем.
  - На Водстоке выступалi?
  - На Вудстоку? Не, ты што, - яны весела засмяялiся.
  - Разумела, ну чым магу дапамагу вам.
  - Можаш пафоткаць нас на канцэртах? Усе правы на фоткi твае.
  - Окей, трэба будзе сустрэцца у вас на рэпетыцыi.
  - Вядома, сазванiмся.
  - Я з сябрам пад'еду, можа вырашым пытанне са студыяй запiсу.
  - Так, было б не дрэнна. Мы вядома поуныя аптымiзму, але сам ведаеш як цяпер цяжка музыкам, асаблiва нашаму брату па року.
  - Ведаю, вы цяпер нахран нiкому не патрэбныя. Усе месцы ужо забiтыя. Куды ужо вам да Алiсы або Акварыума.
  Гэтыя словы крыху засмуцiлi маладых хлопцау i таму Нiк дадау:
  -Аднак хто не грукае у дзверы, таму не адчыняюць, правiльна я кажу?
  - Гэта дакладна!
  - Так распавядзiце хто на чым у вас?
  - Дэн на басу, Кейт на клавiшах, Ваван на ударных.
  - А ты на чым?
  - Я не на чым, я вакалiст i арганiзатар нашага гурта.
  - I што добра спяваеш? - Нiк заусёды успамiнау свайго старога добрага сябра па мянушцы фармацэут, якi дауно ужо марыу прабiцца на вялiкую сцэну. Але на думку Нiка, хлопцу не хапала зносiн з музыкамi i кручэння у рокерскi колах. Бо для таго каб быць у тэме аднаго слыху i голасу не дастаткова.
  - Нармальна, я яшчэ i вершы да песень пiшу.
  - Ммм .. якi малайчына, можаш узяць верхнюю сi?
  Хлопец зрабiу глыток колы, яго вены на шыi напружылiся, а твар набыу барвова чырвонае адценне:
  - Сiiiiiiiiii ...., - Прасiпеу ён.
  - Стэлефануемся, - сказау Нiк, таму, што убачыу як у баку Крыс флiртавала з адным з арабскiх дыджэяу, - мне пара рабяты, у вас нажнiцы ёсць?
  - Вазьмi на стале, поспехау, пакуль! - Хорам праводзiлi яго музыкi.
  Нiк назiрау, як Крыс прыняла ад араба букет пахкiх пунсовых руж. Калi той пайшоу, Нiк падышоу да яе абняу i паказальна пацалавау у шыйку, пры гэтым нажнiцамi адрэзау галоукi руж, яны упалi на падлогу. Працягвалiся танцы у вазялiне, бруснiчным варэннi. Зачынiушы вушы ад староннiх саветау, яны паляцелi з Кабула у Шарамеццева у дзве гадзiны ночы. У самалёце Крыс выпiла i распавяла адкрыта Нiку, як яе бойфрэнд калiсьцi скончыу у шапку аля пеунiк з надпiсам "alberville 89".
  - Мы займалiся гэтым на арэлях, было так рамантычна.
  - А што, iншых месцау для гэтага бойфрэнд не знайшоу, абавязкова у шапку?
  - Мы былi яшчэ маладыя, трынаццаць гадоу, уяуляеш? Калi прыйшоу тата, не ведаю зразумеу ён цi не, але шукау менавiта гэтую шапку, яна была напамiнам пра паездку на зiмовыя алiмпiйскiя гульнi у 1989году. Мне давялося зманiць, хоць я часта гэта рабiла i згрызот сумлення не адчувала:
  - Шапка на арэлях на вулiцы, там з ёй Чэд гуля?.
  - Чэд, на хрэн яму мая шапка? - Задуменна сказау татка.
  Ён выйшау з веранды, надзеу на галаву сваю любiмую шапку узяу вуду i накiравауся да ракi, верагодна сперма паспела засохнуць таму ён нi пра што не здагадауся. Вось такi вось пеунiк, залаты грабеньчык.
  - Ды ужо, гiсторыя, асаблiва калi успомнiць, што у 89 выводзiлi войскi з Аугана.
  У аэрапорце iх сустрэу Мiк са сваёй новай пасiяй у гадах. Ён адбiу яе у вядомага цяпер дзеяча культуры. I быу вельмi задаволены гэтай акалiчнасцю. Яна душы у iм не чаяла, Мiк, у сваю чаргу выконвау абавязак вернасцi i гонару, за выключэннем некаторых маленькiх нявiнных фрагментау, так калiсьцi бударажучых уяуленне.
  - Оу! Вiтаю вас Княгiня! - Пачау Мiк.
  Ён iшоу нiбы матрос па палубе, разлiваючы ва усмешцы, адной рукой абдымаючы Нiколь, а iншай прытрымваючы у роце доугую цыгарэту.
  - Чаму ён назвау мяне княгiняй? - Спытала Нiка Крыс.
  - Таму шта я князь!
  - Што?
  - Я цябе хiба не гаварыу: Я князь Бабруйскi! Толькi разкулачаны.- Нiк абняу сябра, - Вiтаю вас граф.
  - Як палёт? Як справа? Расказвай сябрук.
  Размясцiушыся у раскошным аутамабiлi, беларусы захапiлiся успамiнамi, дзяучаты сядзелi ззаду i спрабавалi знайсцi агульную мову:
  - Як вам у Кабуле, - пачала Нiколь.
  - Ой, ты ведаеш выдатна, такi яркi i пышны прыём, што да гэтага часу не магу забыць твар аднаго сiмпатычнага ауганца, ён гуляу у нас на вечарынцы.
  - Ой, Крыс, ты ведаеш я таксама калiсьцi ездзiла туды, у нас быу канцэрт у палацы, я зусiм не так уяуляла сабе гэтую краiну. А ауганцы вельмi ветлiвыя i культурныя кавалеры, проста нонсэнс, нiколi не думала.
  - Не, Мiк гэта нонсэнс, Сержа памятаеш? Ён выглядае гадоу на 30. а яму прыкладна 45.
  - Вось Што значыць стан душы, - падтрымала размову Крысцiна, скоса назiраючы за рэакцыяй Нiколь, якая ацанiла тонкi камплiмент.
  - Ага, трахацца хоча вось так молада i выглядае, - перапынiу яе Нiк, i яны з Мiкам гучна зсмеялись.
  Крыс зауважыла, як Нiколь прыкусiла язык, i яе вочы загарэлiся яркiм полымем злосцi.
  - А Святлана, Света, вiдаць, проста жудасць, 23 гады ёй, а выглядае як баба саракалетняя, кiрмашовая.
  -Святлана Рутт? - Нiколь зноу нервова запалiла цыгарэту, гэтыя хамы выводзiлi яе з раунавагi.
  - Добра прыступiм да трапезы.
  - Так, а то мы аб працы, ды аб працы.
  - Як прама у машыне цi пасядзiм дзе-небудзь?
  - У машыне, толькi у прыгожае месца адвязi Мiк.
  - Я ведаю месца выдатней ауганскiх пяскоу.
  Па сакрэце кажучы Нiколь самой было каля сарака, i таму яна адчула вiдавочны дыскамфорт, апынуушыся мiжвольным удзельнiкам размовы аб саракалетнiх бабах i сэксуальных фантазiях. Некалькi гадоу таму да Нiку прыбегла Жанка, былая сяброука Якубоускага, яна рыдала, не хаваючы эмоцый, прасiла каб Нiк паспрыяу, пауплывау на Мiка, паспрыяу iх сямейнаму уз'яднанню:
  - Ты ведаеш чаму ён з ёй, ведаеш? У нас ужо вяселле павiнна было быць.
  - Не Жанна не ведаю, Мiк мне аб гэтым нiчога не гаворыу, змiрыся.
  - Таму што яна у яго сасе, - i Жанна яшчэ больш пачынала плакаць.
  Не, Нiколь прыгожая, дагледжаная жанчына, але мiнулае ... не мала гадоу мiнула з першага пацалунку. Можна сказаць не маладая медытуючая жанчына. Яна ужо прывыкла да вульгарных жартам свайго каханага Мiка, i старалася не звяртаць увагi. А бульбашыш, верагодна аматар пасмяяцца, што ж ён сябар майго каханага Мiка, i гэтым усё сказана. Мудрая жанчына.
  -Так вось ён мне i кажа, працую кiроуцам на Мiкаянаускiм камбiнаце, мы каубасу самому прэзiдэнту пастауляем,-ха-ха, ты толькi пранiкнi Нiк.
  - Атрымлiваецца, калi б я працавау на папяровай фабрыцы, якая прывозiць паперу у крэмль, так я усiм казау бы што я дупу прэзiдэнту выцiраю, - абурауся Нiк, пырскаючы слiны, i раскiдваючы кавалачкi мяса па усiм салоне,-што акрамя прэзiдэнта няма каму больш? Што за звычка. Адзiн таварыш мне заявiу, што аплата яго кватэры залежыць ад прыезду у Маскву Iглесiяса, таму што калi прыедзе Iглесiяс, то у прадзюсера, якi займаецца раскруткай нейкага чарговага пiдара, якому жонка аутара гiсторыi выкладае вакал, а сам аутар робiць дызайн вiзiтнай карткi, з'явяцца грошы. Во, пiдар як закруцiу. Галоунае прыгожа падаць. А прыезд Iглесiяса у сваю чаргу залежыць ад таго, аддам я грошы каралю Iспанii або не, - адказау яму я, i настаяу, каб той вярнуу мне доуг у памеры пяцiстах баксау.
  
  
   Бытавая спадчына саюза Савецкiх Сацыялiстычных Рэспублiк.
  
   - Сустрэнемся пад кайфам
  - Ок.
  Праз гадзiну яна убачыла Нiка якi ледзь стаяу на нагах.
  - Ты што нажэрся?
  - Дык я ж не п'ю. Я пад кайфам.
  - Я рэстаран мела на увазе.
  - Нада паясняць.
  - Iдыёт, - Крыс сарвала з сябе белы капялюшык, якi Нiк падарыу ёй на 23 красавiка, i кiнула яго у лужыну.
  - Хопiць, досыць мяне тэрарызаваць, досыць! - Не вытрымау ён, - Што ты пэцкаешь, не пэцкай. Усё ужо запэцкала, дзе я табе столькi грошау зараблю, на твае гэтыя хустачкi у рамонкi ...
  - Калi любiш, то заробiш.
  - Ага, як загаварыла. А ты мне трусоу купiш?
  - Вядома каток.
  - А шкарпэткi?
  - I шкарпэткi куплю.
  Ужо два днi Нiк быу пакрыуджаны на Крысцiну. Ён збiрауся заняцца уборкай, пакуль Крыс дзесьцi шастае са сваiмi новымi сябрукамi па шоу-бiзнесу.
  - Прывiтанне маляня, - абвяшчала паведамленне, якое прыйшло у чатыры гадзiны ранiцы.
  Нiк, схавау тэлефон у кiшэню, потым зноу прачытау гэта паведамленне. Ён зусiм не так уяуляу сабе сумеснае жыццё з жанчынай. У вёсцы усё па-iншаму. Гэта ён, мужчына, павiнен займацца сваiмi мужчынскiмi справамi, i не думаць аб усякiх глупствах, накшталт мыцця трусоу i мыцця посуду, трызненне! Накручваючы сябе усё больш i больш, ён яшчэ раз прачытау паведамленне i адказау:
  - Пакуль Карлсан!
  Абрыдла! Шаруючы унiтаз паралонавай анучкай, ён любавауся сваiм адлюстраваннем у iм. Вось усё добра! Нiякiх заган, акрамя аднаго. Прыгожы падлец! Нiк паправiу чубок, прыгладзiу яго рукой, пры гэтым зняушы жоутую гумовую пальчатку. Што за няраха гэтая жанчына. Надакучыла валяцца у гэтай гразi, няужо я павiнен сачыць за чысцiнёй i парадкам у гэтым доме? - Думау ён.
  - У гэтым доме, - яшчэ раз паутарыу Нiк.
  Трэба падзялiць зоны уплыву i адказнасцi за парадкам, а то прывыклi на гарбу працоунага чалавека выязджаць. Газу iм шкада! Арэш, арэш, як лось тайговы, яны усё смяюцца. Смешна, няма сiл, аж пукнуть хочацца. Дупай сваёй прыкрываць iх, прыкрываць, а iм смешна. У Польшчы ужо ракеты стаяць, а iм усё смешна. Калi ж нарэшце, прыйдзе усведамленне усёй сур'ёзнасцi становiшча? З такiмi думкамi Нiк працягнуу адшкрабаць гауно ад унiтаза.
  Так прайшло яшчэ некалькi дзён. Крыс пiсала паведамленне, але не вярталася, верагодна таксама мела свой погляд на сiтуацыю, якая склалася. Гэты разгiльдзяй ужо год вiсiць на яе шыi, не працуе, а толькi штосьцi пiша, каму? Можа бацьку? Цi матцы? Апiсвае сваё шчаслiвае жыццё у сталiцы. Якi малайчына! Усяго дамогся, усё у яго добра. Хутка радня у госцi прыедзе, прывязуць бульбы, будзем жыць пажываць i дабра нажываць, як выдатна! А капейка рубель беражэ, няужо не зразумела, дастау ужо. Цэлымi днямi дома святло гарыць, вада льецца i на кухнi i у ваннай, газ гарыць пастаянна, яму холадна. Грае музыка, працуе ТV, iнтэрнэт.
  - Мне сумна, не магу знаходзiцца у цiшынi, я творчая асоба, i часам забываюся, не варта мяне за гэта вiнавацiць.
  - Нiк, зразумей, я люблю цябе, але ты павiнен узяць сябе у рукi.
  - Якiм чынам, дарагая?
  - Займiся справай, ты ж мужчына.
  - Крыс, я з усiх сiл спрабую, пакуль нiчога не атрымлiваецца, цi не хочаш ты сказаць, што па гэтай прычыне мне трэба iсцi на будоулю?
  - Так, калi па-iншаму зарабiць не можаш.
  - Дык як жа я пiсьменнiкам стану? Цi як буду фатографам, калi кожны дзень буду глiну мясiць.
  - А ты што думау, усе так.
  - Я-гэта не усе, запамятуй гэта. Зарубi сабе на насу.
  - Ой, усё запарыш ты мяне, больш я табе грошай не дам.
  - Так, толькi крадыт на цябе выпiсаны, ты плацi пакуль, потым аддам.
  - Iдзi на працу.
  - Буду шукаць, калi што добрая падвернецца, тады пайду. Можа ты што пасаветуеш?
  - Сам шукай.
  - А ты тады тампоны па усей хаце не раскiдуй. I посуд за сабой мый. Мне ужо абрэдла за табой убярацца. Абрэдла!
  - А ты ежу маю з халадзiльнiка больш не бяры.
  - Што? А ты маю не бярэш?
  - Калi яна у цябе была?
  - Калi у мяне грошы былi, я табе нi слова пра гэта не казау, а зараз значыць мяне тыкаць будзеш?
  - Усё размовы скончаны, i выключы газ.
  - Не скончаны, што газу шкада?
  - Ды шкада.
  Нiк прыцягнуу назапашаныя у кватэры запальнiцы i стау па чарзе разбiваць iх малатком.
  - Вось табе раз газ, вось табе два газ, вось табе тры.
  У кватэры чулiся гучныя воплескi, i суседзi падумвалi пра забойства.
  - Перастань! - Завiшчала Крыс.
  Але Нiк з вялiкiм задавальненнем працягвау ?зрываць запальнiцы, - Ху а ю факiн лэкча мi?
  А яна пайшла, пляснула дзвярыма, так што тынкоука разляцелася па прыхожай.
  - Хутка прыйдзе, - падумау Нiк, - выключыу газавую плiту, святло у кухнi i прыбiральнi, таксама зачынiу кран з якога тоустай бруёй вырывалася празрыстая маскоуская вада, вельмi моцна адрозная ад пiцерскай, каламутна-жоутай вадзiцы. Хоць усюды ёсць свае плюсы, там кажуць i мыла не трэба, вада такая, што валасы нiбы шауковыя, адна памыйнiца, не ведаю выяуляюцца цi так, у слоунiку па крайняй меры ёсць падобны тэрмiн, так вось адна памыйнiца галавы у Пiцеры сумяшчальная з некалькiмi у Маскве. Вада цi ведаеце справа такая, затое у Маскве ежа смачней, а у Пiцеры усё дрыгвай прапахла i цвiллю пакрылася, напэуна сыр з цвiллю там смачны, трэба паспрабаваць. Так i памерцi не доуга у барацьбе за справядлiвасць.
  - Я ж не вiнаваты, не вiнаваты я у тым, што няма у мяне залатой сярэдзiны, або так цi не, няужо гэта не зразумела? - Думау Нiк, - жорсткасць-адзiная мера уцiхамiрвання усiх крывадушнiкау, злодзеяу, i блазнау, якiя уладкоуваюць бессэнсоуны цырк, прадаюць адзiн аднаго i купляюць. Ламаючы натуральны рух падзей нiкчэмнымi iнтрыжкамi i гнюснымi справамi. Гэта не гуманна? Не адпавядае рамкам маралi? I нават не законна? Усё гэта не гуманiзм, а фальсiфiкацыя, сваiмi саплямi i саплямi iншых iдыётау звязалi рукi, а самi публiчна пакаралi смерцю прэзiдэнта незалежнай дзяржавы, варта задумацца аб гэтым. Нiчога сукi, вы яшчэ за усе адкажаце. I ваша, самая галоуная хворая малпа, ой страшна падумаць. Закон цi ведаеце справа сумнiуная. А калi гэта скрадзены нож, для таго каб перарэзаць вяроуку бязвiнна абвiнавачанаму i асуджанаму да смяротнага пакарання, праз павешанне? Нiк выкручвау лямпачкi з люстры, i пастаянна шаптау сабе розныя варыянты развiцця падзей, як у свеце так i у гэтай маленькай кватэрцы, дзе Крыс, абаяная дзяучына, спрабуе прагнуць яго ракам i сесцi на шыю метадам цiску на мужчынскую годнасць. Эмансiпацыя, так выберы яе i атрымлiвай асалоду. Будзь эмансiпаванай, а я буду дома сядзець бульбу чысцiць. З iншага боку эмансiпацыя падзейнiчае поспех пасля з'яулення кiбаргау. Але справа не у гэтым. Далiкатнае iстота, якая патрабуе ласкi, кахання, абароны i павагi цi патрэбна улада, грошы? Зараз прысутнасць ва уладзе некаторых прадстаунiкоу жаночага полу выклiкае лёгкае недамаганне.
  - Бляха муха, лямпачка упала, - прашаптау Нiк i саскочыу з крэсла.
  Але яна не разбiлася, трэба было усё старанна прыгатаваць да прыходу Крыс, яе чака? прыемны сюрпрыз, якi б дазволiу на час забыцца, адцягнуць сябе ад сталiчнай мiшуры. Змяркалася, Нiк вызвалiу месца у шафе, i прывязау нiтку да дзвярэй гасцiнай, тузануу яе, дзверы са скрыпам ледзь прыадчынiлiся, выдатна! Эмансiпацыя, вашу мацi! Добра я пакажу вам Кузькiну мацi. Ён усталявау стоп кадр на моманце з фiльма "Крык", дзе гэты жудасны крык, бударажыць цела, выключыу ТV. Схавауся у шафе, потым успомнiу, што забыуся пульт i хуценька выскачыу, таму што Крыс вось-вось павiнна вярнуцца. Ён яшчэ раз праверыу усе лямпы, святла у кватэры не было.
  
  
   Крышачка.
  
   I чужыя былi яму усе гэтыя непрыемныя крыуляннi, пластмасавыя прывiтання. Ён iшоу па тратуару i радавауся возеру, якое накрыла зграя галодных лiпеньскiх камароу. Цёпламу духмянаму паветры, i цёмным небе над галавой. З навушнiкау разлiвалася Марчыба, i ён глядзеу на мiнакоу з усмешкай на твары, што iх моцна бянтэжыла. Малады чалавек паказвау рукамi, не знойдзецца цi закурыць, на што Нiк адказвау мовай глуханямых, што няма, i не спыняу руху. Ззаду лебедзi, ныраюць за кормам, рэстаранныя парасоны, лодкi, катамараны, голас спевака разносiуся па усёй акрузе, i дзе-то за фантанам крычалi падлеткi. У Екацярынiнскiм садзе ён знаходзiу аддуху, сваю адзiноту аддавау перавагу хаваць ад Крыс, якая не раз цiкавiлася, што яго так прыцягвае у гэтым месцы.
  - Там ваенны музей радам.
  - Дык ты туды нiколi не ходзiш.
  - Я хачу зайсцi, алё спазняюся вечна.
  - Давай заутра туды сходзiм, я перамалюю ваенныя атрыбуты для мультыка на твой аповяд.
  - Добра.
  - Добро, - узрадавалася Крыс.
  - Азы, букi, вядзi, дабро.
  - Дзеяслоу прапусьцiу, - усмiхнулася Крыс.
  I яны пацалавалiся. На самай жа справе у парку шпацыравалi дзяучынкi, якiя так падабалiся Нiку, i якiх ён не мог прамяняць нi на што у жыццi. Iх было так шмат, розных масцей, кветак, i канфесiй, гэта бударажала яго прытомнасць. Аднойчы позна увечары Нiк вырашыу зайсцi у парк, там знаходзiлася кафэ дзе можна было паслухаць жывую музыку i выпiць пару кубкау квасу.
  - Уладзiмiрскi цэнтрал, вецер северны, - разрывауся спявак Dima, стары i добры сябар Нiка, якi марыць трапiць на вялiкую сцэну, а пакуль зарабляе у карчмах падобнага тыпу i падзарабляе разрулiваннем усякага роду сiтуацый, як то пошук алiгафрэнау для фотосесii аб японскiх самураях.
  Адзiнай непрыемнай штукай было тое што, афiцыянты у гэтай установе нiколi не падыходзiлi да столiкау, таму у барнай стойкi заусёды збiрауся натоуп галодных жыхароу i гасцей сталiцы. Нiк замовiу порцыю шашлыка, бульбу фры, салата з памiдорамi i агуркамi, таксама папрасiу прынесцi яму дзве гурткi маскоускага квасу. Ён сеу за столiкам у возера, i удыхау водары прыроды. На тым беразе шпацыравалi маладыя парачкi, маладыя з дзецьмi у калясках. Купка таджыкау сядзелi на маленькай лавачцы пад стройнай елкай. Масква самы выдатны горад на рускай зямлi.
  - Прывiтанне Нiкi.
  - Прывiтанне Diman, Як яно?
  - Працуем, а ты чаго адпачываеш?
  - Ды вось вырашыу зайсцi цябе паслухаць. Можаш для тых рудых праспяваць "а я кручу кручу педалi кручу".
  - Окей, што спадабалiся?
  - Ага, хачу iх прывабiць у сваю бярлогу.
  - А Крыс дзе?
  - Працуе, у яе заказ.
  - Зразумела, добра я яшчэ падыду. Пасядзiм, пагаворым.
  - Добранька, пагаманим, у мяне да цябе справа ёсць.
  - Так, з нагоды?
  - Карацей пазнаёмiуся з музыкамi, на мой погляд тое што трэба. У адрозненнi ад тых гуляць умеюць.
  - Хто такiя?
  - Зусiм маладыя, з запалам i поуныя аптымiзмам, па крайняй меры запiсацца з iмi можна, i навеяць свой стыль таксама, думаю атрымаецца.
  - Выдатна, дзякуй Нiк, калi паедзем да iх?
  - Яны зараз у Афганiстане на вечарыне, напэуна у канцы месяца прыедуць. Я табе паведамлю.
  - Дарагiя сябры, - пачау Dima, - а цяпер прагучыць песня з мультыплiкацыйнага фiльма "Кот Леапольд", для двух чароуных рудых прыгажунь, ад гламурнага падонка за суседнiм столiкам, дзяучаты будзьце асцярожныя ён хоча з вамi пазнаёмiцца, - i загучала музыка.
  Нiк крыху сумеуся, ён не адчувау сябе гламурным падонкам, i дзiуна было чуць, гэта ад Dimy, якi так добра ведау яго. Але калi дзве рудыя асобы пераселi да яго за стол думкi аб гэтым хутка знiклi.
  - П'яце?
  - Вядома, каньяк, гарэлку не п'ем.
  - Ну тады замоуце бутэльку армянскага тут ён добры, пару сацывi, i тры шашлыка, толькi барановага, свiнiна у iх учорашняя. У мяне грошы скончылiся, дакладней у казiно прайграу, - i Нiк паказау дзяучатам карту казiно "Навальнiца".
  Яны пасмяялiся i зрабiлi заказ, ужо п'яныя замовiлi яшчэ дзесяць кружак пiва. Танцы працягвалiся да ранiцы. Нiк выкiнуу некалькi ашаламляльных па, а дзяучаты сталi распранацца, навакольныя пляскалi у ладкi, усiм было весела i добра. Толькi рудзенькай дзяучыне стала дрэнна, зусiм абмякла, схадзiла у туалет, званiтавала, потым званiтавала за сталом i заснула, яе сяброука больш не пiла. Ён лашчыу яе як стомленую самку далiкатна i горача, цалавау яе цудоуны грудзi, сцiскау ягадзiцы, вылiзвау шыю, вусны. Толькi месяц асвятляу пакой, два сiлуэту, цiхi шолах лiсця.
  -Яшчэ, яшчэ, яшчэ, - крычала яна, - хутчэй, яшчэ ...
  У моманты магчымага выкiду народку Нiк выпiвау чарку гарэлкi, зразумеушы што маладая жанчына ужо не можа, ён пажадау вырабiць кантрольны стрэл у рот.
  - Зараз будзе Бульбатронiк, - сказау ён,-яшчэ, яшчэ ... зусiм крышачку.
  - Якую яшчэ крышачку?-Не вымаючы з рота спытала Валя.
  - Ён сказау зусiм трошкi, - пераклала Крыс i уключыла святло.
  - Адкуль ты тут узялася? - Нiк адскочыу у бок i схавауся за запавесай.
  Адбылася вядомая сцэна, да нас прыехау рэвiзор, а потым, ужо вечарам, усе трое мiрна атрымлiвалi асалоду ад пуншу, мяса i грузiнскiх памiдорау.
  - Мне ужо астачарцелi твае крышачкi, - смяялася ладна паддаяна Крыс.
  - Крыс, прабач калiласка, у яе ж дупло што дрэва, ну бывае, такiя мы, мужыкi, а вы?
  - Пайшоу ты.
  
  
  
  
  
  Юрый.
  
   Нiк вяртауся ад сябра, з якiм калiсьцi дауно абiвалi парогi казармы, ганялi ласёу i зараджалi буйнакалiберныя прылады. Некаторая настальгiя абрынулася на светлую галаву беларускага партызана. Ён успомнiу як яшчэ пражываючы на будоулi, весела праводзiу цёплыя бесклапотныя вечара. Як напiвауся да ашаламлення з калегамi, як разбiу морду аднаму з тынкоушчыкау. Успомнiлася нават тое, што успамiнаць не моцна хацелася. Тады здарылася непрыемная i трагiчная гiсторыя. Юры-забiяцкi хлопец, у свеце птушка гаварун, так яго празвалi за неацугляны талент чэрававяшчанне. Сапрауды зачыныць рот гэтаму чалавеку было гэтак жа складана, як дабрацца ракам да Пякiну. Розныя жарты, прыказкi, прымаукi, вясёлай арганiзацыi быу чалавек. Як i належыць такiм, быу майстар па частцы алкаголю, ну i закусiць быу не дурань. У той лiпеньскi вечар Масква вабiла, запрашала у свае казачныя обветреныя гадамi палацы. Зiхацела шклом i жалезам, пахла пiвам, гарэлкай i булькаюшчай вялiкiмi бурбалкамi шаурмой. Выпiушы некалькi выдатных напояу сябры апынулiся на чырвонай плошчы, дзе натоупы народа шпацыравалi абменьвалiся iнфармацыяй i разглядалi каравульных. Салдаты стаялi не рухаючыся, грэлiся ля вогнiшча i невядома якiя думкi кружылi у iх яшчэ не зусiм натранараваных мазгах, напэуна аб тым, як хутчэй скончыць гэтую эпапею i вярнуцца да мамы. Эх! Хлопцы калi б вы ведалi, што вярнуушыся атрымаеце па заслугах не толькi ад дзяржавы i сяброу, але i ад усiх навакольных у цэлым. Такi закон новага часу, атрымлiваць па заслугах! I нiякай павагi i разумення, а толькi насмешкi, абвiнавачвання у нiзкасаслоуным паходжаннi i адсутнасцi iнтэлекту. Да, сябры мае, гэта так. Вярнуушыся дадому вы адчуеце усю абыякавасць соцыума да уласнай персоны. Будзеце шукаць разумення у першых сустрэчных, седзячы у парках i напiваючыся да белага каленi. Важна своечасова спынiцца i зрабiць нешта дауно свярбучае ваш мозг, як то ажанiцца цi пакiнуць бацькоускi дом назаусёды.
  Юра прапанавау памыцца у фантане, так як на будоулi вады дауно не было, i хлопцы распранулiся да гала. Яны каля гадзiны буутыхалiся у iмправiзаваным басейне сярод каменных ваукоу i мядзведзяу. Ныралi з маленькага мастка, паказваючы мясцовай дзятве майстэрску выкананыя фiгуры. Было добра:
  - Хлопец, збегай, вазьмi пару бляшанак пiва, - папрасiу Нiк аднаго з назiральнiкау.
  -А грошы? - Здзiвiуся той.
  - А у цябе што няма?
  - Ммм ... няма, - разгубiушыся вёу гутарку хлопчык.
  Нiк падплыу да сваiх штанау i дастау дзве купюры:
  - На, i сабе банку вазьмi за ногi.
  Цямнела. Сярод шматлiкiх гасцей сталiцы вымалёувалiся асобы мiлiцыянта?. Яны нервова пакурвалi i нешта шапталi адзiн аднаму на вуха. Сканавалi мясцовасць, сучаснымi крышталь-аптычнымi прыборамi. Напэуна шукалi тых, хто прыехау у Маскву на аутамабiлi i забыуся узяць чэк на аутазапрауцы, для доказу сваёй невiнаватасьцi i незарыгiстраванасцi. Аднак гэта нiкога не бянтэжыла i народ працягвау хадзiць, узiрацца, час ад часу запраулены пiвам, а то i гарэлкай. Таму чырвоная плошча да гэтага часу засталася месцам народнага сходу дзяржавы рускай. Тут прадстаунiкi усiх губерняу i валасцей, тут можна убачыць асаблiвасцi стылю моды як разанскай вобласцi, дык i тамбоускай. У той дзень Нiк паказвау шэдэуры маскоускага градабудаунiцтва. Звiлiстыя вулачкi хадзiлi нiбы мышы. Каменныя груды звiсалi з белых, як снег гаубцоу. Цёплы асфальт грэу пяткi праз тонкую падэшву красовак. Шымякiнскi ансамбль на балотнай плошчы прыцягвау iншаземцау, а побач на маленькай карусельке каталiся два хлопчыка i дзяучынка, яны штосьцi з'елi, i зараз iм хочацца кружыцца i не думаць нi аб чым. Сама балотная плошча увабрала у сябе усе агнi гэтага вечара. Людзi з паходнямi i агнiстымi шарамi бясплатна выступалi перад моладдзю, прауда пазней падышоу хлопец з шапкай i прыйшлося выкласцi некалькi сотняу. У iншы раз будзем глядзець у старонцы. Гуляла музыка. Нiрвана раздзiрала усiх на часткi. Рэпiн, ах Рэпiн! Няужо ты габрэй! Напэуна крыудна, што зараз каля цябе збiраюцца тусоукi анархiстау i неанацыстау, прапагандыстау, гамасэксуалiстау i антыфашыстау. А яшчэ гэтыя подлыя галубы, пацукi з крыламi пастаянна злiваюць бруд табе на галаву. Дворнiкi ужо дауно далi вызначэнне гэтай з'яве:
  - Курсант, - так клiкалi маладога таджыка, - iдзi у склеп за лесвiцай, цяпер засеру мыць будзем.
  Да чаго не ахайныя птушкi, жах. З нядаунiх часоу стала прыкметна, што яны маюць тэндэнцыю да неапiсальнага нахабства, сталi лётаць свабодна, на узроунi чалавечага росту. Крылы ёсць значыць можна сраць усiм на галаву. Эх! Дзе мая рагатка.
  Мiлiцыянты затрымалi маладога хлопца з завушнiцай у воку, акурат насупраць дрэу з вясельнымi замкамi, гэта там дзе усялякiя Толiкi, Марусi, Кiрылы, Лiзаветы, Жульетты, Вiялеты, Жоржетты, Антоны, Максiмы, Барысы:
  - Малады чалавек, - трымаючы за рукау хлопца пачау сяржант, - ваша имя?
  - Антушевеш Аляксандр Александровиш.
  - Чаму вы так кажаце, што у вас у роце?
  - Хуашыш.
  - Што?
  Загучала музыка i далейшая гутарка не была чутны. Толькi вiдаць было як хлопец зацягнуу поуны рот сопляу i сплюнуу прама пад дрэва з ланцугамi Гiменея. Мiлiцыянт пагразiу яму пальцам, адказырау i патруль накiравауся да парку. Масква рака спакойная як нiколi, нi павеву ветру нi штармавога хвалявання. Маленькi караблiк закалыхвае сваiм манатонным рыкам, на iмгненне выдаляючы ад усёй любаты гэтых месцау. Хацелася яшчэ пiва, мабыць банкi па дзве.
  -Дзяучына будзьце добрыя два салацiка i набор кексау, - Нiк купляу пiва у суседнiм аддзеле, а Юра вырашыу набыць што-небудзь да стала, каб усё як у людзей.
  Хоць грошай было не так шмат, аднак марку трымаць трэба, па-чалавечы. Такi быу Юра.
  - Да салацiку вiдэлец даць? - Спытала мiлая прадаушчыца.
  - У нас дом побач, не трэба.
  Ён успомнiу што iх хата хоць i знаходзiлася побач, але не зусiм уяуляла дом, то ёсць гэта вядома дом, - падумау ён, - але без парэнчау, без вокнау i дзвярэй, - а потым дадау: поуная святлiца людзей.
  - Але ж давайце. А кексау у упакоуцы 5?
  - Так.
  - Блiн, давядзецца адзiн разрэзаць.
  - Ды ладна не парся Юрык, - здрадлiва загаварыу Нiк, - паламаем.
  Павольна але упэунена прасоуваючыся па завулках яны рэдка размаулялi, толькi часам перакiдаючыся парай фраз, гэта было дзiуна для Нiка, таму што там, на будоулi, Юра славiуся самым хутка размаулялым гауналяпам.
  - Слухай раскажы чаго небудзь? - Не вытрымау Нiк
  - Аб чым табе расказаць прыдурак?
  - Пра свайго жыцця, казёл.
  - Што? Ты ведаеш каго на зоне казлом называюць?
  - Не, тых хто у дупу тарашчыцца?
  Юра махнуу рукой, верагодна Нiк не быу яму цiкавы як суразмоуца.
  - Раскажы пра сваех цёлак. У цябе iх шмат было?
  - Досыць, а у цябе мусiць дзве?
  - Тры.
  - Адзiны выпадак якi я табе распавяду сёння сынок, здарыуся шмат гадоу таму, калi ты яшчэ гауно па сценах размазвау.
  - Было такое, ага працягвай.
  - Мой тата самых сумленных правiл, - калiсьцi у Юры быу уплывовы бацька, дакладней айчым, - захоувау у сэйфу апупеную кучу грошай, i зусiм не сачыу за працэсам расходу.
  - I ты iх звяздануу?
  - Не, я брау сабе на прыгожае жыццё: рэстараны, клубы, дзяучынкi, сауны, хлопчыкi.
  Аднойчы узяу у бацькi тачку, пакатацца, я у той час шафёрам працавау на малаказаводзе, шмат грошай меу i малако кожны вечар па канiстры прывозiу дадому. Як цяпер памятаю кожны божы дзень канiстра малака, канiстра бензiну, iншы раз нальешь кубак з ранiцы сушняку прыдзяубцi, i разумееш, што малако у iншай канiстры.
  Зрэшты паехалi мы з сябрам пакатацца, у багажнiку скрыня шампунi, пiва, мяса у марынадзе. У цэнтры знялi двух дзяучынак i давай з iмi ганяць, паехалi у вобласць, як бы на прыроду. Завезлi мы iх у лес, там натуральна вогнiшча, рамантыка, птушкi свiшчуць, звяры выюць. Паддалi мы.
  - I ты пiу?
  - Так, хоць i за рулём. А што мне, у той час я мог зрабiць адзiн званок i правы мянты самi прывозiлi.
  - Ух ты!
  - Я пачау сваю дзяучынку прымушаць да сэксуальных адносiнаe. Яна ламалася, нiбыта дзяучына прыстойная. Потым пачала спасылацца на рознае кровазлiццё па здароую i гэтак далей. Мы з сябрам пачасалi рэпы, а сам разумееш паддалi ужо не дрэнна, наогул даволi цёплыя i сiнiя, ды i дзяучынкi у такiм жа стане, калi не больш п'яныя. Прапанавалi iм даставiць аральнае задавальненне. Iзноу адмова i двухсэнсоуныя погляды.
  - Пачакай, пачакай, вы iм арал цi яны вам?
  - Яны нам, вось ты цёмны, я сабе не дазваляю гэтага.
  - А мне спадабалася, - падумау Нiк.
  - Карацей, кажу я iм, цi так, цi пакiдаем вас тут адных у лесе i з'яжджаем.
  - Вось вы звяры.
  - Так, самому сорамна, але затое спрацавала.
  Нарэшце яны дабралiся да роднай будоулi на Астожэнке, Нiк паплёуся у туалет, адлiць, не паспеу ён змыць ваду ва унiтазе, як дзверы адкрылася i з'явiуся малады таджык у сiнiм камбiнезоне з надпiсам "Pepsi".
  - Чаму дзверы не заплюшчваеш, - абурыуся таджык, яны прыбiралi смецце на будоулi за сто далярау у месяц, небаракi.
  - Слухай, Пэпсi, я табе зараз гэты унiтаз на галаву надзену, - Нiк не хацеу удавацца у палемiку, сышоу i адразу брыкнууся на нары. Юра пайшоу яшчэ даганяцца, два браты з Лоева атрымалi грошы за выкананую працу i праста?лялiся, так належыла. Звычайна, такiя папойкi суправаджалiся нецэнзурнай лаянкай з ужываннем фiзiчнай сiлы. У тры гадзiны ночы па маскоускiм часе Нiк атрымау паведамленне:
  - Грамадзяне у мэтах вашай жа бяспекi просьба, не прыходзьце на плошчу незалежнасцi 2007/08/01, дзе магчымыя сутычкi апазiцыоных структур з унутранымi органамi мiлiцыi.
  - Што за херня, - падумау Нiк i паплёуся на кухню.
  Тэлефон быу Юркiн. Нiк выйшау у парадную, якая уяуляла сабой адкрытую бятоную пляцоуку з велiзарнай ззяючай дзiркай у дыяметры трох метрау, дзе парэнчы адсутнiчалi i лесвiца змейкай завiвалi ад першага да апошняга паверху. З'явiуся Бык, яго вочы, самi ведаеце ...
  - Там Юрка упау.
  - Куды упау?
  - З лесвiцы.
  Яны падышлi да краю.
  - З лесвiцы якога паверха ён упау?
  - З пятага.
  Унiзе ледзь варушылася цела, кроу паглынала яго.
  - Варушыцца.
  - Ага, - цiха сказау Бык, - ён ляцеу з пятага, але зачапiуся нагой на трэцiм i павiс, а потым далей паляцеу.
  - Вось Юрка! Юрка-лётчык! Юрка-хулiган! Выклiкай хуткую гань глядзiш.
  - Можа не трэба?
  - З розуму сышоу? Ён спруцянее цяпер. У момант падзення ты з iм быу?
  - Так, таму i не хачу выклiкаць.
  - Трэба i мянтоу выклiкаць, - сказау Нiк, але убачыушы на сабе шалёны погляд Быка ..- Добра толькi хуткую выклiкай.
  Хавалi Юрыя у Хамовниках усёй брыгадай, з папамi, вянкамi i аркестрам.
  
   Потым Нiк успомнiу, як яму падсунулi гнiлы чабурэк на рыжскiм вакзале. Як ён пагражау выклiкаць санэпiдэм iнспектарау, але дарэмна. Прадавец глядзеу сваiмi маленькiмi узбецкiмi вочкамi, а грошы аддаць усё роуна адмовiуся, стварэнне. Усяго дваццаць рублёу, падла. Так крочачы па рыжскаму мосце Нiка закруцiла настальгiя. I Крыс на званкi не адказвае. Можа хопiць яе крыудзiць, пара стаць сур'ёзней i адказнее, яна ж дзяучына! Штосьцi ёкнула у сэрцы беларуса, нешта змянiлася. Так хацелася яе убачыць, абняць i пацалаваць. Зрабiць ёй што-небудзь прыемнае, напрыклад, пасмажыць дранiкау. Усё! Хопiць. Пачынаю жыць па новаму, больш нiякiх жанчын, нiякiх сяброу, нiякiх злоужыванняу. Ну, чаму ж яна не бярэ трубку. Нiк патэлефанавау яшчэ раз, тэлефон быу заблакаваны. Дзiуна, такое упершыню, каб ноччу не прыйшла, i навошта я яе адпусцiу да гэтага таустазадага пiнгвiну, ён жа дауно на яе зуб точыць. А яшчэ ён успомнiу, як Юры па старажытнаму будаунiчаму звычаю спакавау у валiзку Нiка дваццаць пяць чырвоных цаглiн i усе смяялiся. Загучала меладычная песня групы Nathareth, а ён iшоу па гарадскiх вулiцах глядзеу на мiнакоу i ком падкочвау да горла.
  
  
  
   Здрада Кастрычнiцкай рэвалюцыi.
  
  
  
   На праспекце свету было людна, усюды шнарылi вернiкi. У пераходзе разносiлася амерыканская музыка i ззялi кальяны. Спускаючыся па эскалатары, Нiк адзначыу некалькi сiмпатычных дзяучат, якiя мiмаволi сустрэлi на сабе яго дзёрзкi погляд. Нiк у сваю чаргу сустрэу погляд мiлiцыянта, i апусцiу бессаромныя вочы. Ён зайшоу у вагон i уладкавауся акурат пад картай, насупраць сядзелi маладыя людзi ? кепках i кажухах на голае цела, яны штосьцi абмяркоувалi i разглядалi пасажырау. Ледзь далей некалькi маладых дзяучат весела цвыркалi тупаючы ад задавальнення, сваiмi убранымi у цёмна-сiнi джынс, ножкамi. Яшчэ далей размясцiлася цяжарная дама, яна склала рукi на сваiм ужо не малым жываце i глядзела у адну кропку, не жадаючы ведаць, што думаюць навакольныя аб тым, як ёй зараз. На Крапоткiнская увайшлi кiтайцы, iх было чацвёра i яны зусiм не гаварылi па-руску у адрозненнi ад сваiх землякоу навучэнцау у МДIМА i Рудэна. Уся увага была звернута на iх, i iх маленькi фотаапарацiк. Зрабiушы некалькi фота, кiтайцы сталi пстрыкаць панараму вагона, з усiмi прысутнымi, натуральна. Што ж фон не дрэнны, але якая мне да гэтага справа.
  - Не фоткай мяне, гэта вельмi шмат каштуе, - падумау Нiк.
  Кiтайцы працягвалi фотасесiю, не зауважаючы, як людзi сталi адварачвацца i хаваць свае асобы.
  - Не фатаграфуй мяне гэй! - Не вытрымау адзiн з кампанii у кажухах, - у мяне крымiнальная будучыня.
  - Вась? - Жмурачы вочкi паспрабавау паглыбiцца у сутнасць размовы кiтаец. Але не пачуушы больш нiчога працягнуу пазiраваць свайму таварышу.
  - Перастаньце нарэшце, - не вытрымала цяжарная дама, - у мяне плод у жываце, не фатаграфуйце мяне, гэта не прыгожа i не адпавядае нормам маралi.
  На самай справе яна баялася народнай прыкметы, якая абвяшчае аб тым што першыя шэсць месяцау дзiцяцi нельга паказваць людзям. Такое паняцце як сурокi ёй стала вядома зусiм нядауна. Але нешта кiравала ёю, напэуна гэта матчын iнстынкт, i яна ужо як самка гатовая перагрызцi горла любому хто асмелiцца дакрануцца да яе i да яе дзiцяцi. Цягнiк тузанууся i кiтаец звалiуся на падлогу, фотасесiя была скончана, таму што увесь вагон палёгкай загагатау, i прастора запоунiлася добрымi усмешкамi i смехам.
  Нарэшце Крыс узяла трубку, яна была не у сабе, як здалося нават плакала. Штосьцi зашчымела у грудзях маладога чалавека, ён адчуу завяршэнне цыкла. Яны сустрэлiся на кастрычнiцкай, Крыс вельмi дрэнна выглядала, была безгустоуна апранутая аля "я хлопчык з першага класа у сiнiм швэдры"
  - Нам патрэбна растанне, - выцiснула яна, i слёзы палiлiся ручаём на яе далiкатныя рукi.
  - Як гэта, ты што? Што здарылася?
  - Я пераспала з Антонам, заутра пераязджаю да яго.
  Ноч была незвычайна доугай i трагiчнай, як раз што патрабавалася дауно не вылiваючай душу Крыс. Гэты халуй загiпнатызавау яе, скарыстауся ведамi чорт яе душы, псiхолаг хероу.
  - У нас ёсць прычына заняцца любоую без прэзерватыва, - прашаптау Антон.
  - Якая ж?
  - Яго адсутнасць.
  Нiк атрымау удар у спiну, здрада! Вось гэта салодкае i забароненае! Як балюча! Дайце мне пiсталет iмя Макарава, цi iмя Токарава, або iншых вытворцау i я прастрэлю сабе руку, пра iншых частках цела Нiк спрабавау не задумвацца. Аднак нешта радаснае лунала у яго галаве, нешта салодкае, як карамель, цёплы струменьчык прабег унiз, там дзе шырынка упiралася у трусы.
  - Добра! Мы расталiся! Застанемся сябрамi, - ён прыцiснуу яе да сабе.
  Мы пражылi адно жыццё з п'янкамi гулянкамi, бойкамi, дэбошамi, ламаннем слупоу, лавачак, бiццём бутэлек на галаве, бязладнымi сувязямi, сарказмам, велiччу, непавагай да грамадства. Зараз нам выпала магчымасць пражыць другое, правiльнае жыццё, з разумнымi думкамi у галаве, правiльным ладам жыцця, iншымi забаукамi, тэатрамi, як кiно так i вялiкiмi i малымi, цыркамi, паркамi, без наркотыкау, без алкаголю. Дыхаецца нашмат лягчэй i спакайней, а тым больш пiшучаму чалавеку. Гэта i ёсць сэнс вучэннi жыцця. Жыццё вучыць! Таму тыя хто ведаюць некалькi вiдау развiцця жыцця у грамадстве, па праву могуць лiчыць сябе прамудрэйшымi персонамi, а той, хто не спазнау, не можа парауноуваць. Так што усё у нашых руках дарагая. У кавярнi нiбы начныя матыльки пархали афiцыянткi Ганны, Людмiлы, Валянцiны i Вiялеты.
  "Maria Call me tomorrow in the eight morning oclock. Nick. "- Ён аплацiу кошт, пакiнуушы гасцiнец у памеры дзесяцi рублёу, хоць ведау, што культурныя людзi пакiдаюць дзесяць адсоткау ад замовы, у нашым выпадку гэта семдзесят рублiкау, можна пяцьдзесят. Напiсау гэтыя словы на чэку, якi прэзентавала Марыя, цудоунае стварэнне, асаблiва чаравалi яе вочы, у iх было нешта незабыунае, прапальваючае i улагоджваючае. Марыя забрала папку з якой красамоуна тырчау спiсаны сiнiмi чарнiламi чэк, яна прпалiла яго поглядам, i не паказваючы выгляду выдалiлася. Крысцiна не звярнула увагi на гэта. Хай дурэе. Ёй было усё роуна.
  - Нiк заутра паедзем здаваць кватэру гаспадынi, таму што я з'язджаю.
  - Добра, дарагая.
  - Што добра?
  - Добра заутра сустракаемся на кватэры.
  - Ты так проста гэта кажаш.
  - А як трэба, ты пераспала? Пераспала, значыць усё, можна не хвалявацца, назад дарогi няма.
  - Ты сволач!
  - А ты свiння!
  - Затыкнiся iдыёт.
  - Шлюшка!
  - Блядзь! Трыперная!
  - Гэта ты блядзь трыперная, а я кабель! Я вас ператрахiвау i ператрахiваць буду! Току з гандонамi, зразумела?
  На кватэры было цёпла i утульна, нiшто не замiнала застацца i жыць тут яшчэ шмат гадоу, аднак Крыс была катэгарычная, i збiрала рэчы.
  - Посуд пакiнь ён табе не падабауся, - вырашыу трохi разрадзiць напружаную абстаноуку Нiк.
  - Нажы я забiраю, вiдэльцы можаш пакiнуць.
  - А микровэйв, грыль?
  - Пакiнь сабе.
  - Комп? Забярэш? Адзiн з iх я падарыу табе на 8 сакавiка.
  - Свой забiраю.
  - Дык яны твае, - Нiк сядзеу на любiмым крэсле i глыбока зацягвау дым доугай папяросы
  - Стары мне не патрэбны.
  - Машыну забiрай, яна мне не патрэбна.
  - Як табе такое i у галаву прыйшло, вядома забяру, няма я яму Мэрсэдэс пакiну, вы чулi? Мэрсэдэс якi прыгнала мне родная матуля з самога з Парыжа.
  - Я пральную маю на увазе. Што гаспадынi казаць?
  - Што хочаш то i кажы, ты ужо з ёй у добрых адносiнах, я звальваю..
  - Я адзiн здымаць не змагу ты ж ведаеш.
  -А я табе казала на працу уладкоувацца, ты ж у нас генiй. Па маiх справах пакуль пабегаеш, а паралельна шукай што-небудзь.
  - Давай ёй запiску напiшам, што плацiць больш не можам.
  - Добра пiшы толькi па-руску.
  - Добра.
  Паважаная Сися Мацауна, грошы за кватэру мы паклалi пад збанок з кветкамi каля адчыненага акна на кухнi, па мойму гэта вельмi рамантычна, прауда iх можа садзьмуць вецер, таму мы былi б вельмi вам удзячныя каб вы паспяшалiся. Чао ... Нiк i Крыс.
  Напiсау,-Нiк аддау запiску Крыс для праверкi арфаграфii, а сам задумауся.
  - Крыс, а як можна абгрэйдзiць кватэру на развiтанне?
  - Можна запальнiцай выпалiць слова х% й на стале i запалак на утыкаць.
  - Можна паркет ломiкам павыкалупаць
  - А яшчэ можна насраць на шафе, - Нiк а дзе мой фен i тэпцiкi?
  - Фен я вынюхау яшчэ учора, а тэпцiкi шукай у Антона, слухай можна выклiкаць некалькi гоунавозоу, каб яны увесь балкон дзярмом залiлi.
  - Тады лепш гэта зрабiць зiмой, каб увесну адтала, так сказаць вясновае прывiтанне, - Крыс капалася у сваёй сумачцы, дзе было маса непатрэбных рэчау, пачынаючы ад секундамера i заканчваючы будзiльнiкам, - а вось i фен, - яна згарнула драты i акуратна паклала яго у торбу, - МНС, i доблесныя ратавальнiкi будуць отскребать дзярмо лёзамi. Во, работка.
  - А мы яшчэ снегавiка з дзярмом у двары злепiм i замест морквы тоусты кавалак уставiм.
  - Хопiць Нiк, дастау ужо. Мне проста ужо моташна становiцца ...
  У пакоi з'явiуся Вектар Яугенавiч.
  - О-ппа! А гэта што за Марыё-дудачка? - Здзiвiуся Нiк.
  - Цiшэй ты, - Крыс схапiла са стала напiсаную Нiкам запiску, - дабрыдзень Вектар Я?генавiч, а Сися Мацауна з вамi?
  - Не, яна мяне на праверку паслала, як вы тут жывяце, i калi грошы аддасце?
  - Як раз збiралася заутра да вас з працы заехаць.
  - А, зразумела парадак гляджу тут у вас, малайцы.
  - Баця вып'еш?
  - Не, не сынок заутра на працу.
  - Якая праца табе колькi гадоу бацька?
  - Шэсцьдзесят восем.
  - У гэтыя гады на печы спаць трэба ды гарэлку глушыць. Вы з жонкай за хату мала грошай маеце?
  - Не хапае, жыццё дарагое тут.
  - А калi на прыроду пераехаць.
  - Падумваем аб гэтым.
  - Во, а хату нам з Крыс прададзiце ...
  - Ну добра, бач, якi спрытны.
  - Ну, а як жа ж, трэба круцiцца.
  - Не дарагi, кватэра аформлена на iмя бацькi.
  - На iмя бацькi i сына i святога духу, - задуменна паутары? Нiк, - i атрымау калкi удар у нагу ад краснеючай Крыс.
  - Што? - Не пачуу Вектар Яугенавiч.
  - Нiчога, нiчога, гэтая я так, успамiны. Адмауленне Бога пачынаецца там, дзе узнiкае сумненне, - цiха прашаптау Нiк, як бы нагадваючы сабе, што з гэтым жарты дрэнныя.
  - А ну добра дзеткi, значыць заутра?
  - Так Вектар Яугенавiч, пасля працы заеду да вас, або Нiк завязе грошы.
  - Добрая прыгажуня, - Вектар Яугенавiч не змог утрымаць сябе i датыкнууся да аголенага жаночага плячы, - да заутра.
  Але заутра нiхто не прыехау i не патэлефанавау, старыя занепакоiлiся i сталi названiваць Крысцiне, аднак тэлефон быу выключаны. Калi яны прыехалi на кватэру, то выявiлi запiску i усё стала зразумела. Зразумела, што пасварылiся, што больш нiколi не будуць разам, i што каханне, чыстае i гарачае згасла назусiм. Адкуль iм стала пра гэта вядома, няужо слова у запiсцы? А можа суседзi разтрашчалi, што апошнi час у Крыс не усе у парадку на асабiстым фронце, бо яе усе так любiлi i паважалi, i былi здзiулены раптоуным знiкненнем. Асаблiва сусед зверху, якi пастаянна затапляу яе, наракау на адсутнасць сваёй улюбёнкi. Яна заусёды даравала i не патрабавала нiчога наузамен. Чалавек з вялiкай лiтары, а колькi дапамагала мясцовым сабакам, якiя яе ледзь не разарвалi уначы. А як прытулiла на месяц маленькую дзяучынку, якая страцiлася у Маскве, потым даказвала сваю невiнаватасць у органах бяспекi, i ледзь пазбегла тэрмiну за незаконнае хаванне дзiцяцi, а яна проста пакiнула дзяучынку дома, купiла ежы, прауда забылася схаваць фатаграфii з малюнкамi палавых органау, Добра што федэралы не дадумалiся праглядзець запiсы схаваных камер усталяваных па усёй кватэры, вось так, i з'ехала на падлогу года у камандзiроуку, у той час чытала лекцыi ва унiверсiтэтах пауднёвай Амерыкi. Аб грошах гаспадары нават не успомнiлi, хоць i былi фарысэйскага паходжання, так iм падабалася гэтая дзяучынка па iменi Крыс.
  
  
   Мост.
  
   Нiк стаяу ля вялiзнай плазмы вiсячай над печкай, дзе смажылiся пiражкi з яблычным мусам, з адной i другога боку старарускiя вынаходкi iярданскiх гарлачы, у якiх горда раслi раслiны трапiчнага паходжання, за акном пархали матылi, а крыху далей блiжэй да дзiцячай пляцоуцы, людзi у ярмолках. Памяшканне было душным i вельмi асвятлённым, нi схавацца нi уздыхнуць, людзi бегалi з кута у кут, то маленькiмi групамi, то па чарзе, то цэлым натоупам штосьцi люта абмяркоувалi. Як старыя малпы, фатографы i рэпарцёры маячылi за калонамi гэтай цудоунай залы урадавага апарата.. Усе сабралiся каб паудзельнiчаць у прамым эфiры у гутарцы з прэзiдэнтам рэспублiкi Беларусь, сустрэча з якiм была арганiзавана па неаднаразовай просьбе Нiка Дранiкова, беларускага эмiгранта, якi у пачатку дваццаць першага стагоддзя вымушана пакiнуу краiну. Прэзiдэнт таксама не хавау жадання пазнаёмiцца з маладым чалавекам i паглядзець яму прама у вочы. Да эфiру заставалася 10 хвiлiн i чакаючыя тарашчылiся у экран з галасячай "Dido" ... Фэнк ююю ... фэнк юююю, рознылася чамусьцi яна. Народ мiтуслiва закусвау каньяк, шоргат па перыметры нагадвау курыную валтузню, жанчыны таксама прымалi удзел у гэтым. Аб чым пойдзе размова, цi будуць закрануты пытаннi газавай палiтыкi i пераузбраеннеу
  З'явiлася галава рэспублiкi, але гуку пакуль не было. Аляксандр Рыгорьевич ветла усмiхнууся
  - Добры дзень Паважаныя сябры, - урачыста прамовiу ён.
  - Добры дзень, Ляксандр Рыгоравiча, яны расейскiя, па-беларуску не размауляюць.
  - Я ведаю Коля, але ж гэта патрэбна па этыкету незалежнага гасударства.
  - Ага, прабачце я зразумеу, я вельми рады вас бачыць у эфiры, i ад асобы беларусскай дiяспары хачу пажадаць усяго самаго найлепшага, трымаць той жа палiтычны курс i змагацца з несправядлiвасцю.
  - Вялiкi дзякуй Коля, мы так сама жадаем вам усяго добрага i чакаем у госцi, у Менск, там мы вас сустрэцiм.
  - Дзякуй Ляксандр Рыгоравiч.
  - Коля, не Ляксандр, а Аляксандр, гэта грэчэская iмя i яно не метамарфазуецца.
  - А Мiхаiл яурэйская iмя, алё па- беларуску гучыць як Мiхась, як гэта разумець?
  Кiраунiк Беларусi ненадоуга задумауся:
  - Мы працуем, старанна працуем над гэтым вапросам.
  - Вялiкi вам дзякуй, што згадзiлiся на гэты мост, мне спадабалася, алё, маё iмя не Коля, гэта нiк у аднакласнiках, Дранiкау, а завуць мяне Андрэй.
  -Добра Андруш, прабач, яшчэ ка мне ёсць выпрабаваннi? А то мне яшчэ сення да афрыканскму паслу у госцi ехаць.
  - У мяне больш няма, можа у маiх каллег, - Нiк адышоу ад камеры да буфета i больш на экране не з'яуляуся.
  У зале смех змяняуся дэмакратычнай лаянкай:
  - Бульба гоу хоум! Бульба гоу хоум!
  У фантана, каля жменькi людзей з плакатамi, Нiк зауважыу нерухомую дзяучыну.
  - Дзяучынку-мiм хочу! - Падумау ён.
  У гэты момант раздауся званок тэлефона, ды так гучна, што удзельнiкi дыскусii з Лукашэнкам, сталi абгортвацца i незадаволена хмылiцца. Эма, якая сядзiць побач з Нiкам за стойкай бара спытала:
  - Хто гэта? Што за Крыс?
  - Крыс Кельмi, напэуна.
  Яны працягнулi моучкi пiць самбуку.
  - Ты яшчэ мой прыхiльнiк? - Спытала яна, гледзячы Нiку прама у вочы.
  - Вядома, што за пытаннi, я канчаю ад аднаго твайго голасу.
  - Врун! - Эмануэль усмiхнулася потым яшчэ некалькi усплёскау смеху, але яна паспрабавала стрымаць свае незразумелыя эмоцыi.
  - Дарагая, я пайду прагуляюся, можа з людзьмi пазнаёмлюся, сама разумееш.
  - Iдзi, што ты мяне пытаеш?
  Масаж ног адно з самых прыемных мерапрыемствау у яе жыццi. Крыс нiколi не забудзе, як Нiк гладзiу яе iкры i ягадзiцы. Ягадзiцы мусiць да ног не ставяцца, але усё роуна прыемна. Так прайшоу вечар, Нiк не з'явiуся. Апошнi раз ён знаходзiуся у полi яе гледжання, калi дзяучына-мiм паказвала некаторыя сэксуальныя рухi у мiм стылi. Нiку вельмi падабалася, ён смяяуся i спрабавау пераймаць ёй. Потым яны схавалiся за партэр. Накшталт ён быу зусiм цвярозы, а калi i выпiу, дык пару шклянак самбукi. Я чамусьцi падумала што ён кiнуу пiць, было такое? Яна развiталася з арганiзатарамi маста, падзякавала тых, хто аказау непасiльную дапамогу у гэтым, таму што Нiку неабходна было засвяцiцца на палiтычным узроунi. Ён меу сваё меркаванне i хацеу усiм паказаць, што не кiне родную дзяржаву у цяжкую хвiлiну. I дапаможа чым зможа. Прауда у яго нiчога не было, толькi галава, у якой, як многiя былi упэуненыя, замест мазгоу пюрэ, i рукi растуць з прычыннага месца, якiмi ён толькi i мог што набiваць на клаве маленькiя апавяданнi i вершы. Фота чапаць не будзем, творчыя людзi вельмi ранiмыя, i размова аб фотаапаратах, выблiсках i уменнi карыстацца гэтымi рэчамi прывядуць яго душэ?ны стан да апатыi або дэпрэсii. Яна выйшла з будынка. Селаi у аутамабiль i убачыла Нiка з двума жанчынамi, якiя лiтаральна неслi яго на сваiх руках, дакладней ён павiс на iх далiкатных плячах, часам прыпаднямая ад асфальту ногi, такiм чынам лунау над зямлёй.
  Крыс паехала па справах, а дзяучаты пацягнулi Нiка у бок кiтайскага рэстаранчыка на беларускай, гэта той, у якiм шпалеры з парнаграфiчным малюнкам японцау. Хоць рэстаранчык накшталт кiтайскi.
  - Дас гiст фантасиш, - радавалiся дзяучыны патрапiушы у незвычайную установу.
  - Нiк! Я тут нi разу не была.
  - Сюды не усiх пускаюць.
  Прыйшоу кiтайскi хлопчык i моучкi падау меню, аднак Нiк пакiнуу гэта i прапанавау графiн сакэ пiражкi з краветкамi, смажаных амарау i яшчэ штосьцi з кiтайскага. Хлопчык выслухау кiунуу галавой i хацеу быу пайсцi.
  - Ашот,-паклiкау яго Нiк, той павярнууся, - прыняси адразу шчот.
  - Як скажаце.
  - Нешта па-рускiм загаманiу?
  Яны разглядалi малюнкi на сценах i гладзiлiся, Марта i Агнеся дзве сяброукi лесбiянкi, вучацца у МДУ i працуюць мiм-мадэлямi на розных урадавых мерапрыемствах.
  - Дык, а вы з Менска, - спытау Нiк зазiраючы Марце пад спаднiцу.
  - Не я з Лоева, а Агнеся з Брагiна.
  - Ого, а як вы у МДУ з такой радавой трапiлi?
  - Шмат будзеш ведаць хутка састарэеш.
  Ашот прынёс зэдальку на кароткiх ножках, на ёй заказаныя стравы.
  - Ох дзяучынкi дауно мне так добра не было, вы заутра вольныя?
  - I заутра i послезвтра, - смяялiся дзяучынкi.
  Пазней яны замовiлi яшчэ адзiн збан сакэ, дзяучаты распранулiся i зараз танцавалi перад Нiкам, выстауляючы на паказ свае iнтымныя месцы, маршчынкi на попках i лёгкую няголенасць маладога лабка. Марта апынулася фарбаванай бландынкай, Агнеся не гледзячы на свае каштанавыя валасы на самай справе была рыжай, як лiсiца у перыяд летняга сонцастаяння. Ляжалi на мяккiх падушках, датыкаючыся адзiн да аднаго, цалавалiся, толькi спынялiся каб выпiць кубак сакэ i з'есцi краветку, Ашот прынёс калы за кошт установы i кампанiя накурылася у анучы. Марта не змагла вымавiць слова, зазiрнуу японец, пры установе знаходзiлася секцыя сумо.
  - Масаж, масаж, - не гучна i працягла паутарау ён, - не дарагi масаж, бландынкам знiжка.
  - Мне, - нарэшце прамовiла Марта.
  Тут жа з'явiуся яшчэ адзiн вiдавочна сумiст, у кабiнцы стала цесна, гэтыя жардзяi запоунiлi амаль усе прастору. Затое масаж яны зрабiлi самавiта, патрапiу i Нiк за кампанiю. Не дрэнныя хлопцы. Потым Нiк ужо п'яны забрауся на Агнес i стау сцiскаць яе скуру.
  - Ай, Нiк балюча!
  - Пiшчы, - ён яшчэ мацней сцiснуу яе аксамiтную шкуру.
  - Пiп-Пiп-Пiп, - падпарадкавалася Агнеся
  - Цяпер крапиука
  - Што?
  - Крапiва, - i Нiк стау выкручваць скуру, адчуваеш быццам цябе штосьцi абпальвае?
  - Не трэба Нiк, хопiць, - крычала Агнеся
  - Дай памацать
  - Што?
  - Памацаць дай кажу, курыца не руская., - Нiк прасунуу сваю руку ёй у трусы i заснуу.
  Яны сядзелi на незразумелым узвышшы, наперадзе нiчога не было, толькi белыя аблокi i не тое баранчыкi, не то авечкi буутыхалiся сярод навiслай белай заслоны. З'явiлася Агнеся, рудая кошка, яе пушок на нагах i жывоцiку, золатам пералiвауся на святле. А памiраць усё ж такi страшна. Трыццаць плюс трыццаць плюс трыццаць i яшчэ колькi Бог дасць, а потым ... Як яны засыхаюць, як мусiць шкадуюць аб мiнулым. Не рабi Агнеся нiчога, каб потым прымушала цябе шкадаваць пра гэта, пра гэта ты будзеш думаць бабулькай, бяззубай бабулькай, бездапаможна тузаючы сваiмi вуснамi, якiмi некалi аблiзвала чыйсьцi член, i нi адзiн, а шмат, шмат ... пра гэта ты шкадаваць не будзеш. Падумай, усё што ты робiш, да чаго iмкнешся варта гэтага? Цi ты нешта хочаш даказаць, але каму? Гэта не тое, што ты думаеш. Гэта падман, самападман калi хочаш. Каб дасягнуць спакою, зрабi добрую справу, або справай цi словам, i душа твая перад тым, як пакiнуць цела, будзе знаходзiцца у стане спакою, не будзе рэагаваць на розныя перашкоды апынуушыся у патоках касмiчнай энергii, здольнай закiнуць цябе у дзiрку, дзе няма святла, дзе няма прыемнай пяшчоты, Дзе пастаянна нешта шумiць i грукоча, дзе заусёды нехта глядзiць, i пасмейваецца. Дзе нi горача нi холадна i нешта праймае кожнае iмгненне, якiя расцягнулiся на вечнасць.
  - Наша служба i небяспечная i цяжкая
  - А ты каму служыш?
  - Я служу людзям.
  - Пахвальна.
  - А добрым людзям удвая служу i табе раю Агнеся. Толькi гэта застанецца i нiчога больш, усё матэрыяльнае рухаецца па крузе. Калi яно ёсць, тое лагiчна разважаць, што яго няма i наадварот. Што ты бачыш за аблокамi? Оу! Адкуль у цябе крылы?
  Агнеся дрыжала i спрабавала схаваць наяунасць крылау за спiной.
  - Там лес, я бачу лес. А за iм возера.
  - А яшчэ далей?
  - Таксама лес, усё зялёнае, быццам вялiкае зялёнае пляма.
  - Хiба гэта не выдатна? Лес гэта мох зямлi!
  - О! ды ты маеш рацыю. А Палескiя балоты яе лёгкiя!
  Нiк глыбока удыхнуу усю свежасць навакольнай яго атмасферы.
  - Нiк давай пакурым.
  - Я не палю
  - Як, ты кiнуу?
  - Так, надакучыла насiць з сабой гэтыя пакеты з тытуню, фiльтры, паперу, машынку
  - Ой, прабач, я цябе пэцкаю нагамi так? - Агнеся глядзела на Нiка, вочы у вочы, дыхала на яго, здзiмала пёры, якiя учапiлiся у валасах яго генiяльнай галавы.
  - Проста дзiуна, накшталт ножкi у цябе кароценькiя, а усё адно дастаеш, цi гэта стол такi вузкi?
  - Тут няма стала. I ножкi у мяне доугiя, дурань.
  - Што? - Нiк жахнууся, ён на iмгненне апынууся у нейкiм цёмным пакоi, дзе у сцяне была прабоiна з выглядам на бушуючы акiян, ён быу такi вялiкi, што пачуццё бездапаможнасцi хутка нагнала Нiка, сумiсты бегалi з аднаго боку у iншы. Мiльгалi у гэтай драулянай дзюры. I Агнеся ужо не тая, ужо без крылау, а проста амаль голая, яна анёл. Нiк адсунуу стол i прытулiуся да яе грудзей. Ён гуляу з ёй, як з цацкай. Гладзiу ногi, цалавау жывот. Нiк атрымлiвау асалоду ад кожнай секунды салодкага задавальнення. Прыузняу яе i зняу шауковыя трусiкi. Яна выгiналася на мяккай пастэлi, падушкi упалi на падлогу. Вецер раздзiмае мангольскiя вiсюлькi, залiваючы струменi паветра, нiбы з вядра, порцыямi па пяць, шэсць лiтры. Рукi жанчыны раздзiраючы скуру ад задавальнення, саграваюць цела. Атласная пяшчотна зялёнага колеру, амаль салатавага, блузка расшпiлена, i грудзi, як на хвалях калыхалiся ад кожнага руху.
  
   Анёл.
  
   Нiк устау рана ранiцай агледзеу фотаапарат, узяу зарадныя прылады i выйшау з кватэры. Прыбыушы на месца ён пераканауся, што першы i накiравауся у краму, за энергетыкам i колай. Ранiца цудоуная, яркае сонца, цёпла, а паветра чыстая i свежае, быццам нiхто яшчэ не паспеу удыхнуць яго у свае лёгкiя. Праз некаторы час з'явiлася пышная Маджонга i рэжысёр, аператар прыбыу крыху пазней.
  - Машэ, спазняецца.
  -Ёсць маленька, але мiкрааутобус яшчэ не прыехау, так што усё ок.
  - Ну, гэта так, я для падтрымання размовы.
  - Так, усе у зборы, аутобус на месцы, што грузiмся?- крычау iз машыны, недалёка прыпаркаванай ад месца сустрачы, аператар.
  Рэжысёр сеу на пярэдняе сядзенне, а Нiк разам з Машэ i аператарам размясцiлiся ззаду.
  Чорны мiкрааутобус з танiраванным шклом, пранёсся па кальцавой аутадарозе, пакiдаючы ззаду паваротлiвых кiроуцау i накiравауся у вобласць. Дарога была прыемнай, такi сур'ёзны падыход да справы цешыу Нiка. Тым больш што верталёт чакау групу на аэрадроме.
  Пiлоты папрасiлi заняць свае месцы.
  - Цяпер паляцiм над нашымi аб'ектамi, можна здымаць.
  Аператар, малады хлопец з добрым пачуццём гумару пачау здымаць праносячыя знiзу грузавыя аутамабiлi, экскаватары. Нiк зрабiу некалькi пробных фота i зразумеу што забыу дома флэш-карту.
  - Госпадзе Ратуй, што ж рабiць? - Шапнуу ён на вушка Машы.
  Маша адрознiвалася спакоем i разважлiвасцю, яе стауленне да жыцця выклiкала павагу, уся няухiльнасць быцця здавалася ёй толькi вызначаным iмгненнем, якое павiнна здарыцца i нiчога нельга выправiць.
  - Хм. Што рабiць? - Яна задумалася, - будзем прызямляцца.
  Яна паведамiла аб неабходнасцi прызямлення прадстаунiку клiента, патлумачыушы сiтуацыю. Той аператыуна выклiкау кiроуцу, якi i чакау iх на узлётнай паласе. Аб'екты знаходзiлiся недалёка ад Разанi.
  - Мы што у Разань паедзем? - Спытау Нiк
  - Не, у Касiмау, мы пакуль тут паздымаем, а ты язджай купi флэшку.
  - Окей.- Смутныя сумненнi наведалi Нiка, што у Касiмаве будзе флэшка для прафесiйнага фотаапарата Canon.
  Кiроуца чарнявы хлопчык гадоу дваццацi, весела паглядау на Нiка, яму было вельмi цiкава пагутарыць са сталiчным фатографам, ён з павагай звярнууся да яго:
  - Мяне завуць Вадзiм, а вас як?
  - Будуць там флэшкi?
  - Не ведаю, цi ёсць там пару магазiна?.
  Адказ не вельмi парадавау Нiка, i ён ста? глядзець у адкрытае акно:
  - Я запалю?
  - Так вядома, палi.
  Было горача, свежае паветра супакойвала, нешта нагадала Нiку яго вёску.
  - А што за горад Касiмау, - спытау ён.
  - Гэта вельмi стары горад, татарскi.
  - А вось яно чэ, я i думаю дух тут нейкi рускi.
  Касiмау уяуляу сабой маленькi дрэнна дагледжаны, зауважу, але не брудны гарадок. Людзi павольна перасоувалiся па галоунай вулiцы горада, працягласць якой складала каля пяцiсот метрау. Яшчэ у яе пачатку Нiк зауважыу шыльду "мабiльнiкi, фотаапараты, прасы, бульбачка, куры".
  - А што спецыяльнай крамы няма? - Спытау ён у свайго павадыры.
  - Не, у нас такога яшчэ няма, - адказау той i мякка усмiхнууся, паказаушы свае беласнежныя зубы, i тры вясёлыя iскры у разрэзе татарскiх вачэй.
  - Епць, калi я не знайду флэшку усё прапала, - падумау Нiк, i сэрца яго засакатала яшчэ хутчэй.
  - Зараз знойдзем не хвалюйся, тут некалькi магазiнау дзе прадаюцца фотатавары, - супакоiу яго Вадзiм.
  Аглядаючы напоуненыя розным таварам крамы, Нiк мiжволi лавiу сябе на думцы, што горад Касiмау вельмi спакойны i бескарысны ва умовах рынкавай эканомiкi горад. Аднак людзi добрыя i простыя да каранёу душы. П'янiца у разарванай кашулi пераходзiу цэнтральную дарогу, у яго руках зялянела бутэлька вiна, ён нешта мармытау праходзячым мiма дзяучатам, i зазiрау iм у вочкi. Дзяучынкi смяялiся i перабягалi вулiцу:
  - Ды ну цябе Пятровiч! - Крыкнула адна.
  - Эх! Люська усе мамцы распавяду.
  З дзiкiм ровам пранёсся матацыкл, пакiдаючы за сабой здзiуленыя, ледзь незадаволеныя асобы гараджан, i зграi падняушыхся уверх цукерка-шакаладных абгортак.
  - Iрад! - Крыкнуу п'янiца.
  Крамы на манер камiсiйных тут з'ява звычайная, людзi заходзiлi, i выходзiлi, гутарылi, дзялiлiся навiнамi i запрашалi адзiн аднаго у госцi. Аднак флэшкi нiдзе не было, нават у салоне сувязi вядомага аператара, дзяучына з цяжкасцю змагла адказаць на зададзеныя Нiкам пытаннi. Але неузабаве зразумела сваю памылку i хутка выправiлася, намякнуушы што падобныя рэчы могуць быць непадалёк, а менавiта праз дарогу. Нiк ветрам адправiуся туды. Сапрауды, за прылаукам знаходзiуся не малады мужчына з выразным тварам i лёгкай няголенасцю, у iм Нiк апазнау чалавека дасведчанага, i узрадавауся, што нарэшце хтосьцi зможа яму дапамагчы i выбавiць, бо справа была сур'ёзная.
  - Добры дзень.
  - Здрвствуйте.
  - Мне патрэбна флэшка кэнон.
  - Пожалста.
  Вадзiм лiха завёу свайго каня i аутамабiль абгiнаючы маляунiчае возера панёсся у бок зачаканых аб'ектау. Нiк адчынiу вокны, i закурыу цыгарэту.
  - Дзякуй табе Вадзiм, сёння ты стау маiм анёлам выратавальнiкам.
  - Ды няма за што, - заiскрыуся той.
  Па дарозе яны абмянялiся тэлефонамi, Нiк распавёу аб складанасцях знаходжання у сталiцы, i дау кароткi ЦО на прадмет пражывання там. Вадзiм загарэ?ся, ён дауно марыу з'ехаць у Маскву i паступiць ва унiверсiтэт, мясцовая жыццё ужо дауно надакучыла, алкагалiзм, вырату няма. Бессэнсоунасць iснавання, i прапальванне жыцця марна, гложылi яго яшчэ чыстую, чыстую ад людской нянавiсцi i сквапнасцi душу.
  Група загрузiлася у маленькi аутобус i адправiлася да найблiзкага i самага даступнага наземным шляхам, аб'екту. Шлях пралягау праз балоцiстую мясцовасць: дзiуныя ягады, грыбы, лiстота дрэу. Аутобус, як батыскаф праз водарасцi прабiрауся скрозь зараснiкi лесу. Сонца палiла i нават насычанасць зялёнай лiстоты не прымяншала пранiкальнага скрозь галiнкi цяпла. Акрамя усяго гэтага кiдалася у вочы наяунасць мноства яшчарак, i змей, мабыць адзiнае што адрознiвала гарачае палессе ад сухога разанскага лесу. Яны прыбылi на месца у 13:00 па маскоускiм часе. Праца кiпела, вакол равелi катэрпiллеры, нябачаныя агрэгаты перасоувалiся па трубах уздоуж i упоперак. Мноства людзей у аранжавых касках скакалi праз траншэю, зазiралi пад трубу. I гучна крычалi адзiн аднаму:
  - Iваныч, хутка на абед пойдзем?
  - Працуем, працуем, журналiсты прыехалi.
  Так складна i дружна яны рабiлi сваю справу, прыемна было назiраць за працэсам. Сэрца радавалася. Адзiн, якога Нiк адразу зауважыу, стаяу на пагорку i эмацыйна, нiбы Моцарт жэстыкулявау рукамi, падаючы розныя каманды.
  - Нiк ты iдзi паздымай, пашукай добрыя моманты, а мы пакуль тут пазаймаемся, - казала Маша.
  Адразу апынуушыся у велiзарнага экскаватара, Нiк прыпау да вiдашукальнiку. Ён доуга назiрау, як вопытны экскаватаршчык спрытна кiравау сваёй машынай. Вытварау на ёй такiя вiртуозныя фiгуры, любы гiмнаст б пазайздросцiу.
  - Добры дзень, - Нiк працягнуу руку гэтаму майстру.
  - Здаровы, - ледзь збянтэжана, але па-мужчынску адказау дзядзька, - журналiсты?
  - Тыпу таго.
  - Мм ... цiкавая мусiць праца?
  - Так, катаемся туды сюды, здымаем.
  - Пацешна, вось i да нас прыехалi, кiно здымаеце?
  - Дакументальны фiльм пра вашу арганiзацыю, я параю, каб у вас узялi iнтэрв'ю, як у самага вопытнага спецыялiста.
  - Дзякуй, не трэба, я двух слоу звязаць не магу, а тым больш перад камерай, сфатаграфавацца яшчэ куды нi iшло.
  У гэты час падышлi тры зваршчыкi. Iх касцюмы нагадвалi касцюмы вадалазау часоу Жуля Верна, толькi замест круглага шлема, квадратны са шклом на вачах. Яны селi на бервяно i закурылi, назiралi за намi, разглядалi i штосьцi казалi адзiн аднаму. Маша прысела побач, а потым, пасябравала, села памiж iмi i задавала пытаннi, што датычыцца рабочага працэсу i спецыфiкi кладкi труб. Нiк захавау гэтыя моманты сваёй дальнабойных камерай. Настау час абеду i будаунiцтва спынiлася, апусьцелi катэрпiллеры, толькi каскi раскiданыя вакол нагадвалi аб прысутнасцi тут чалавека.
  - Хто каскi раскiдау, мацi вашу, - крычау брыгадзiр.
  Зашумелi маторы, закруцiлiся шрубы, верталёт зноу узнёсся над вялiкай шырыню зямлi рускай. Нiк некалькi разоу сфатаграфавау спячую Машу, яна была прыгожая i незвычайна добрая. Яе вочы блакiтныя, як ранiшнi прылiу! Жаночыя вочы-гэта хараство жыцця. Ах, гэтыя вочы! Чыстыя як сляза! Штосьцi навеяла Нiку радкi новага верша, якое ён прысвяцiу неузабаве iншай незвычайнай дзяучыне. А унiзе праплывала возера, бясконцы лес суправаджау iх у палёце, часам па вузкiх дарогах нiбы сцежках праносiлiся грузавыя машыны, распаусюджваючы пыльную заслону. Нiк атрымлiвау асалоду ад, здыму, вертыкальна i гарызантальна, з большай вытрымкай i з меншай. Дырэктар трубаправода бегау ад аднаго iлюмiнатара да iншага, бразгаючы дробяззю у кiшэнях. А можа гэта i не дробязь была зусiм. Можа у яго шырынкi са званочкамi, або замест яек скрыначка на шрубах.
  - Фатаграфуй гэта, важны аб'ект!
  Нiк зрабiу парачку кадрау. Дырэктар ужо крычау з другога боку борта:
  - Фатаграфуй гэтыя трубы, спатрэбiцца!
  Так працягвалася да канца палёту. Яшчэ нiколi Нiк Дранiкау не адчувау гэта пачуццё, пачуццё поунай самадастатковасцi, пачуццё таго, што ён робiць нешта важнае, неабходнае людзям. Гэта пауплывала на яго далейшае светауспрыманне, i накiравала у патрэбнае рэчышча. На аэрадроме чакау мiкрааутобус. Толькi зараз Нiк успомнiу, што гэта быу газаправод. Газ, якi абагравае усю Еуропу i краiны былога савецкага прасторы. Госпадзе! Гэта ж такiя грошы. Колькi яго у iх? Калi б бацьку столькi. I усё бясплатна. А мы кантракт на бульбу падпiшам, на сто гадоу наперад. Па руках? Браты!
  
  
   Рэпа.
  
   - Алё! Прывiтанне Diman! Ну што ёсць час з'ездзiць на рэпетыцыю?
  Памятаеш я распавядау пра дзецюко? рокерау? Так, так, можна у сераду або чацвер. Окей, у чацвер вечарам будзь гатовы.
  Dima спазнiуся на пятнаццаць хвiлiн, але гэта не засмуцiла Нiка, ён як раз паспеу закiнуць пару бутэрбродау з чорнай iкрой, якiх яму так не хапала у дзяцiнстве. Па корках дабралiся да палаца культуры i спорту, у Канькова. Па схеме карава намаляванай адным з музыкау Нiк правёу Dimu у залу, дзе яны рэпетавалi.
  - Хай пацаны, гэта мы, як скончылi у Афгане?
  - Оу! Вау! Чалавек-фатограф, прывiтанне, рады цябе бачыць! Выдатна, пасля вашага ад'езду такiя кайфы пачалiся. Народ у экстазе, я табе кажу Вудсток побач не стаяу. Памятаеш там кар'ер з лячэбнымi гразямi?
  - Вядома памятаю, мы з Крыс перш за усё прынялi гэтыя гаючыя ванны.
  - А вы паху не адчувалi?
  - Якога?
  - Гауна, - музыкi не маглi стрымаць смеху.
  - Не памятаю ужо, мы п'яныя былi, - адказау Нiк
  - Дык вось натоуп у трансе кiнууся у кар'ер, кiдалiся брудам, два чалавекi патанулi. Як раптам група юнакоу i дзяучат з вiскам i агiдным смехам выскачылi адтуль.
  - Гэта дзярмо, гэта дзярмо, - крычалi яны.
  - I сапрауды я стау прынюхвацца, пахла сапраудным свежым дзярмом чалавека, але адкуль так шмат, - падумау я? - Апынулася лячэбны кар'ер быу за пагоркам, а гэта проста каналiзацыю прарвала, там у iх заусёды з гэтым праблемы, гэта нам мясцовы кiраунiк раёна распавёу, - прыкiнь Нiк, а мы усе там купалiся.
  - Ммм ... дзякуй за iнфармацыю, - Нiк на час сышоу у сябе.
  Dima пачау знаёмiцца з хлопцамi. Ён быу рады, што нарэшце хоць хтосьцi прыцягнуу яго, адарвау ад усiх спрау i настаяу, што для ажыццяулення мары трэба часам i развеяцца. Калi яны зайгралi, Dima яшчэ больш натхнууся, адчуушы што гэтыя хлопцы змогуць дапамагчы яму у вырашэннi яго пытання, адразу прадумау план аб запiсы з iмi альбома, аб выступе з iмi на фестывалях, пра якiя распавядау Нiк, i аб прарыве на вялiкую сцэну, нарэшце.
  - Ну як Dima? Што скажаш?
  - Малайцы пацаны, мне спадабалася.
  - А ты чым займаешся? - Спытау Дэн.
  Diman прыняу нявiнную позу, ледзь апусцiу галаву i падняу на рабят вочы са словамi:
  - Спяваю.
  Наступiла пауза ад якой на час аслупянелы Нiк выйшау з комы:
  - Так, хлопцы, Dima прафесiйны спявак, з вялiкiм вопытам працы на самых вядомых пляцоуках Масквы.
  - Музыкi пераглянулiся, асаблiва насцярожыуся Андрэй, якi як вядома з'яуляуся i вакалiстам групы, а так як гуляць ён нi на чым не умеу, то яго асцярогi прынялi крытычны характар.
  - Так спяваю, - працягвау Dima. Хлопцы убачылi яго глыбокi шнар, якi праходзiць ад левага скронi да правага вока, - а што тут такога?
  Ён зрабiу два пальчыка на манер забадае i пачау наблiжацца да испуганных хлопцау:
  - Спяваю ....
  Рэзкiм рухам рук Dima разарвау на сабе чорную атласную кашулю:
  - Порввуууу ..., - закрычау ён, - умоткi.
  Чалавек-фатограф уключыу выблiск i стау фатаграфаваць тое, што адбываецца. Кадры былi надзвычайныя. Dima, у мiнулым чэмпiён Масквы па кiкбоксiнгу, ударам нагi пабiу Андрэя, той павалiуся прама на барабанную устаноуку, момант суправаджауся звонам талерак. Астатнiя удзельнiкi каманды сталi адыходзiць назад, каб пазбегнуць прэцэдэнту, аднак некалькi моцных ударау кулака, прататуiраванага яшчэ у васьмiдзесятыя, рассеялi iх надзеi на прыемнае заканчэнне вечара. Dmitry адабрау гiтару, слэмам, прыгнятая абстаноуку у зале, ён закрычау у мiкрафон нейкую старую песню. Нiк назiрау за страцiушым свядомасць вакалiстам, яго пабiты у крывi твар гарманавау, з ляжачымi на падлозе элементамi ударнай устаноукi, праз iмгненне мiкрафон паляцеу туды ж. Бедны Андрэй атрымау яшчэ i за Дэна, якi паспеу ухiлiцца. Dima скакау па сцэне, разбiу гiтару аб узмацняльнiк, уторкнуу яе у дынамiк i паказау член у камеру.
  - Хопiць Diman, - сказау Нiк.
  I усё супакоiлася, толькi лёхкi пiск з калонак парушау цiшыню.
  - Дзецюкi вы павiнны зразумець правiльна, гэта мы па дарозе да вас прыдумалi такi розыгрыш.
  - Хлопцы, - пачау Dima, - ха, жорсткi прыкол разумею.
  - Ды ужо Нiк ну i розыгрышы у вас.
  - Нармальна хоць павесялiлiся, будзе што успомнiць, забей, не грузiся. Давайце лепш пагуляем.
  - У мяне уся рожа разбiта, куды гуляць?
  -Дык гэта ж крута фоткi атрымлiваюцца супер, цяпер яшчэ падсвятленне арганiзуем, чырвона сiняе .. Гранж епць!
  Рэпетыцыя працягвалася, Diman прынес пяць скрынь пiва, прыйшлi дзяучынкi, усё як у старыя добрыя часы, грандыёзна. Шмат песень было спета, Diman нiбы усё жыццё выступау з гэтымi выдатнымi музыкантамi, i яны таксама не скардзiлiся, толькi зрэдку спынялiся, каб працерцi ад крывi свае ноздры. А пра гэты розыгрыш яшчэ да гэтага часу успамiнаюць у палацы культуры i спорту.
  
  
   Ты сама дасканаласць.
  
   Малымi ды не малымi, хуткiмi ды не вельмi крокамi, Нiк наблiжауся да сваёй дасканаласцi. Дасканаласць асацыявалася у яго з магчымасцю не задумваючыся вырабляць паслядоунасць дзеянняу прыводзячых да цудоунага вынiку у фотапаляваннi. Паляванне вялося у асноуным на асоб жаночага полу, радзей мужчынскага, але вялося. Чалавек-фатограф гэта нiбы робат, але робат з багатым запасам жыццёвых рэсурсау, уяуленнi, любовi да навакольным, гэта кiбарг здольны увасобiць секундны момант у вечнае доугую памяць аб тым, што здарылася. Яго шанавалi i ацэньвалi, пакуль не так як ён гэтага хацеу, але некалькi фотавыстау i паказау праведзеных Нiкам прымусiлi некаторых крытыкау, дзерцi iх у тазiк, задумацца i змянiць стауленне да новага адгалiнаваннi фота мастацтва.
  - Алё Нiк прывiтанне!
  - Прывiтанне!
  - На вулiцы холадна?
  - Вельмi, у мяне ледзь башка не адкалолася.
  - Зразумела, мне прыехаць?
  - Прыязджай кiса.
  Што тычыцца грошай, iх было мала, крытычна мала для нармальнай арганiзацыi творчага працэсу, таму даводзiлася падпрацоуваць i выкручвацца з не простых сiтуацый. Адных даугоу у яго было каля дзясяткi. Востра адчувалася адсутнасць Крыс. Нiк працавау не пакладаючы рук i днём i ноччу, але ж гэтая праца падабалася яму i таму не зауважау стомленасцi. Ён падпрацоувау на вяселлях, на канцэртах, прымау удзел у стварэннi дакументальных фiльмау, таксама у фiльмах глыбока-эратычнага характару, дзе адламау не малы куш, i ледзь не паламау сярэднi. Летнi сязон Нiк фатаграфавау для папулярнага партала, асвятляу клубнае жыццё сталiцы i iншых гарадоу свету. Гэта было цудоуна, вось толькi з Оперы у Тэму даводзiлася хадзiць пешшу усё па той жа непрыдатнай прычыне, грошы. Па начной Маскве, сярод завулачкау i сядзiб, скрозь старыя цэнтральныя двары, па бруку мiма iльвоу i бегемотау мiрна вынiкау не паддаючыся на правакацыi спыняючыхся таксiстау, выхадцау Кауказа.
  У Дантесе народ чакау выступу ангельскага музыкi.
  - Прывiтанне, я ад Кешы, - сказау Нiк, дзяучыне, якая стаiць ля уваходу, верагодна адмiнiстратару рэстарана, - Веранiка?
  - Так, прывiтанне. Праходзь. Размяшчайся.
  - А ёсць вольнае месца? Я ж не буду увесь вечар як дурань стаяць?
  - Коля ты што новенькi?
  - Ага.
  Веранiка падмiргнула сваёй малодшанькай .
  - Прабач, але у нас не мяркуюцца месца для фатографау, ты ужо як-небудзь так.
  Нiк паглядзеу вакол, сапрауды было б не зусiм натуральна калi ён сядзеу за сталом напрыклад побач з чароунай бландынкай у адкрытым дэкальтэ. Ён кiнуу торбу у ды-джэя, i прыступiу да працы. Фатографау было шмат, а месцы мала, таму усе церлiся адзiн аб аднаго, як ракi у банкi i ракам спяшалiся заняць пазiцыю ямчэй. Iх было усяго чатыры, чатыры адкрываючыхся выгляду i столiк каля акна. Нiк зрабiу пару пробных кадрау, асляпiушы пры гэтым фатографа Vogue, пасля чаго атрымау некалькi кароткiх успышак у яблычак вока. Хацеу сфатаграфаваць музыку збоку, але штосьцi у вачах змянiлася, iскрылася, белы фон з сiняватым адлiвам пракрауся у мозг, а у вушах забзыкала. Вось гэта стрэл, Нiк паглядзеу на фатографа якi зрабiу гэта, хацеу быу ругануцца. У вачах хлопца ён прачытау:
  - Прыемна?
  Фотаздымкi атрымалiся сярэдняй пархатасьцi прыйшлося апрацаваць у фоташопе. Пасля апрацоукi яны сталi яшчэ горш i Нiк вырашыуся залiваць iх у такiм канчатковым варыянце, разумеючы, што гэта можа адбiцца на яго ужо i так заплямленай рэпутацыi.
  Ад мiлай Яначка ён з'ехау у тры гадзiны дня.
  - Прабачце спытау Нiк у пажылога чалавека, - вы не падкажаце як праехаць у Карачарава?
  - Куды, - здзiвiуся стары.
  - Карачарава, раён такi, мне казалi што трэба рухацца у гэтым кiрунку.
  - А-а-а, штосьцi узгадваю, Карачаева-Чаркесiя, калi не памыляюся?
  Нiк не ведау што адказаць, ён толькi дастау з белай пачкi цыгарэту i прыкурыу яе ад запалкi.
  - А на Лубянку як прайсцi?
  - Да Лубянцы гэта прасцей дарагой, iдзеш прама, прама па Мясаедаускай, там яшчэ будзе Чырвонаусцiнскi завулачак, памятаю былi часы мы там з рабятамi пiва пiлi.
  - Дзякуй.
  - Па Мясаедаускай прайдзi i там спытаеш як далей.
  - Акей.
  Нiк iшоу у згаданым кiрунку, праходзячы мiма высокага будынка у кiтайскiм стылi ён мiмаволi успомнiу, як Крыс цёмнымi вечарамi даставала свае японска-Кiтая-карэйскiя прыбамбасiкi: палачкi, чайнiчкi, кубачкi. Не забыць гэтых вечароу, спакойная музыка, цёплае паветра з кандыцыянеру, на падлозе часопiсы, фарбы. Крыс упрыгожвала сваё цела каштоунымi камянямi, i пяшчотнымi тканiнамi.
  - Гэй, дарагi, - раптам з-за вугла выскачыу п'яны i брудны чалавек з пабiтым, якi нагадвае садзьмуты мячык тварам, - выручы на пiва.
  Нiк нiчога не сказау i прайшоу мiма, думкi аб кiтайскiм доме знiклi i успамiны пра Крыс у тыя вячэрнiя моманты перасталi кружыцца над яго галавой.
  - Апусцiшся нiжэй лiштвы, пагляджу я на цябе, - пакрыудзiуся чалавек.
  - Пайшоу ты на хуй сука, - падумау Нiк, - я толькi падняуся.
  Толькi у канцы вулiцы стала зразумела, што ён цi няправiльна iдзе, цi адбылася памылка. Мясаедаускай вулiцы не было, Нiк упэунена рухауся па Мяснiцкай.
  Людная вулiца, кажуць па ёй правозiлi мёртвага Кiрава. Шмат сямейных, з каляскамi i проста з маленькiмi дзецьмi.
  - Вы патрапiлi прама у кропку, - казау бацька сямейства, гандлюючай пiражкамi бабе, - гэты сярэднi, у калысцы малодшы, а гэты старэйшы, - ён пагладзiу хлопчыка па галаве, - сыночак.
  Нiк адзначыу для сябе, што сярэднi ростам быу сантыметрау на дзесяць вышэй старэйшага, i па-буйней разы у два, дзiуна. Хутка цi павольна цi, Нiк дабрауся да прыпынку, дзе павiнен быу пагрузiцца у маршрутнае таксi, якое даставiла бы яго у Карачарава, што i адбылося пасля дваццацi хвiлiн чакання i разглядвання полiтэхнiчнага музея.
  Фотасесiя не атрымалася думау Нiк, перакiдаючы нагу на нагу, маршрутчык запатрабавау двдцать рублёу, пра якiх Нiк забыуся ва усёй гэтай прыгоднiцкай кутурме. Праляталi вулiцы, птушкi, станцыi метро: Лубянка, Кiтай-горад, Таганка, прасвiстау манастыр бабулi матроны, дай бог ёй спакою i мауклiвасцi. Людзi перабягалi дарогу у неналежных месцах, дзецi на роварах i ролiках абганялi тралейбусы, мiлiцыянты правяралi рэгiстрацыi у безадказных жыхароу сталiцы, iншыя мiлiцыянты лавiлi парушальнiкау дарожнага руху i строга штрафавалi iх па усiх канонах расiйскай федэрацыi. Дзверы маршрутнага мiкрааутобуса нiбы насiлкi на колах, рухалiся з боку у бок выпускаючы пры гэтым жадаючых на вулiцу. Кiроуца паглядзеу на спiдометр i у люстэрка задняга выгляду. Нiк адчуу як той хоча паведамiць пасажырам навiну:
  - Нэкто нэ супраць калi я на запрауку заеду, я хутка, iзвэнице, я хутка.
  Пасажыры верагодна не паспелi усвядомiць сказанае. Ён рэзка крутануу руль i наш вясёлы аутобус, з тырчачымi з вокнау жопамi апынууся у бензазаправачнага апарата.
  - Паважаны, а вы не супраць калi я запалю? Спытау хтосьцi ззаду.
  
  
  
  Сустрэча ля помнiка Рэпiну.
  
  
   - У чым ты будзеш?
  - У чырвонай куртцы з капялюшчам.
  - У той, што мiнулы раз, - з жахам спытау Нiк.
  Калi ён нарэшце дачакауся Палiну, было каля гадзiны.
  - А вы вядомы фатограф?
  - Ага, сусветнага маштабу у пятым пакаленнi.
  - Нiчога сабе, - дзяучына не зауважыла як шырока адкрыла рот i некалькi хвiлiн быццам у здранцвеннi стаяла не рухаючыся.
  Фатаграфую з пяцi гадоу, - перапынiу яе Нiк, - Палiна, я кожную ранiцу шпацырую па гэтай выдатнай вулачцы i разважаю, якiм я буду стыльным дзедам у кедах, французскам шалiку. Калi ёсць густ, то i жыць ты будзеш прыгожа, з густам, калi не, гэта вiдаць, жыццё тваё шэрая панурая каша. I няма у гэтым жыццi салодкага прысмаку волi. Няма вострага адчування колеру, няма думак здольных змянiць хоць бы адно iмгненне. Нiколi не будзь побач з шэрымi мумiфiкаванымi людзьмi, з iмi лепш не звязвацца, памрэш хутка, Палiна. Тэлевiзары, Мелевизоры, такая каша, такое бязладдзе, нядауна паглядзеу кулiнарную перадачу:
  - Дарагiя тэлегледачы, гэту беларускую страву вы зможаце прыгатаваць за 10 хвiлiн.
  Картофель 6 штук, лук рэпчаты 1 штука, 2 сталовыя лыжкi мукi, яйка 1штука, соль, перац, раслiнны алей.
  - Выдатна, а тое, што гэтыя шэсць картошын яшчэ трэба з склепа прынесцi, дастаць з мяшка, памыць i пачысцiць, зусiм забылiся? Потым трэба гэтую бульбу прапусцiць праз тарку, змяшаць усе iнгрэдыенты да аднастайнай масы. I толькi потым, у выглядзе не вялiкiх аладак выкладваць на загадзя разагрэтую патэльню. Гэта зойме як мiнiмум падлогу гадзiны. Табе цiкава пра бульбу, Палiна?
  - Вельмi, але я хацела спытаць.
  - Калi ласка.
  - Можна вашымi паслугамi па фота скарыстацца?
  - Вядома, так, 500 $, вас у профiль або у фас?
  - У позе сабачкi, пажадана.
  - Добра, - уздыхнуу ён,-значыць у фас, хадзем за ашыйнiкам.
  
   Ну вось мы i прыйшлi, дзесьцi тут павiнен быць Diman, а вось ён.
  Diman стаяу насупраць уваходу у Люмьер, пра штосьцi напружана думау, у яго вачах не было таго гарачыня i агню, як раней. Усмешка перастала упрыгожваць яго яшчэ малады твар, шнары пасiнелi, быццам нехта спешна, неакуратна размалявау iх фарбай. Чорная адзенне некалi падкрэслiваючае яго брутальнасьць, цяпер выглядала хутчэй як жалобны вэлюм, чорны шалiк развiвауся на пауднёва-заходнiм ветры, а успамiны сцерлiся i патанулi у бяздонным рэзервуары на балотнай.
  - Ну здароу, дабрыдзень, - яны абнялiся, - ты усё з дзяучынамi забауляешся? Ажанiцца табе пара, дарагi мой Андрэйка.
  -Dima, я ужо год як развёуся, ты хiба не памятаеш?
  - Не, трэба глiцыну папiць, штосьцi з памяццю зусiм дрэнна стала.
  - П'еш?
  - Бывае, асаблiва калi у карчме працую, доза нашмат больш, а спяваць па iншаму мне складана. Палову песень ужо не памятаю.
  - Зразумела, а травяная жаба не мучыць?
  - А калi яна мяне мучыла, - Dima паварушыу куткамi рота, i твар зноу заiскрыуся усмешкай, - хадзем, не май месяц.
  - Палiна, там цяпер працуе маэстра, па iмi Бiл, ён скончыць i мы з табой працягнем.
  - Добра, я не зразумела пра якiх жабах вы казалi, я iх баюся страшна.
  - Поля, там дзе пахне ганжжу, там не страшна, травяная жаба, гэта не жаба якая жыве у траве, а калi шкада марыхуаны.
  - Пацешна.
  - А ты як думала? Не супраць калi падчас здымкi будуць людзi?
  - Ну калi па iншаму нiяк?
  - Нiяк, яны усё мастакi, музыкi, наогул людзi творчыя.
  - Пацешна.
  - Пацешна, - працытавау яе Нiк, гледзячы на Dimu.
  - Пацешна,-адказау Dima i яшчэ раз усмiхнууся.
  -Diman, толькi адзiнае "але".
  - Ну што яшчэ? Якi ты доугi.
  - Я люблю свайго бягiмоцiка i хачу ажанiцца, толькi Сяргей не павiнен ведаць пра гэта.
  - Хто такi?
  - Убачыш.
  - Добра, калi не прагаварся.
  - Прашу быць больш уважлiвым, вяселле зусiм хутка.
  - Ну што мне яшчэ сказаць, вiншую вас, савет ды любоу, як гаворыцца.
  - Дзякуй, але Палiна тут зусiм не прычым, бягiмоцiк цяпер дома чэрцiць спальню.
  - Пазнаёмiш?
  - Пасля здымкi паедзем да мяне, я цяпер каля цябе жыву, у суседнiм доме.
  - Сур'ёзна, дауно?
  - Каля года. Сяргей аб гэтым таксама не ведае.
  З гэтым таямнiчым настроем яны зайшлi у Люмьер, на скураным канапе сядзеу лысы каток, убачыушы гасцей, ён пераскочыу на высокую шафу, ледзь не звалiушыся на падлогу. Потым зверху назiрау як Нiк уяуляе сяброу Сяргею:
  - Прывiтанне, My name is Dima.
  - Прывiтанне, праходзьце,- Серж быу адзеты у блакiтны швэдар и джынсы
  Нiк выпiу колы:
  - Diman, а чаго ты уяуляеш сабе, ты што Сяргея не ведаеш?
  - Не.
  - Памятаеш пяць гадоу таму новы год у склепе?
  - Ну ...
  - Там хлопец бегау у касцюме дзед мароза, у конкурсы гуляць усе зазывал, нiхто не хацеу.
  - Дрэнна, але памятаю.
  - Гэта ён.
  - Зразумела, вельмi прыемна.
  Серж засмяяуся, - праходзiце прыкалiсты, ён так i не зразумеу, што Dima сапрауды забыу яго.
  - Вы ужо напэуна пазнаёмiлiся з Брутам, ён у нас Данскi сфiнкс i памочнiк Машы, хлопец сур'ёзны, па бухгалтэрыi дапамагае ёй паперкi перабiраць, вельмi моцна цiкавiцца, малайчына, а вось цяпер напрыклад, ён зацiкавiуся, што за херь тырчыць з шафы, не тое чыйсьцi хвост, не тое вяроука са званочкам.
  Яны зайшлi у студыю:
  - Серж, дзе ты гэтых дзевак адкапау? - Нiк паказау на аголеных дзяучат, размаляваных гуашшу.
  - У "Пробцы", яны у мяне у тэлефоне запiсаны як Дызайнер Нэт, i дызайнер Джэйн, п'яны быу у дрыз, нават на вачах з'яуляцца не хочацца, шчыра кажучы, не думау што яны пагодзяцца.
  Гэта пры тым пры усiм, што ён у iх быу запiсаны як Педык Сяргей, таму што пры сустрэчы не ведау што тварыу, вульгарна вёу сябе з двума сымпатычнымi хлапчукамi.
  - Дзiуна яны сябе вядуць, гэтыя дзеукi, яны у здаровым розуме? Бiлу не пагражае небяспека?- Нiк шторхау сержа у бок
  - Танец яны танчаць, выклiкаючы гэтым духау, каб папрасiць у iх у рот,- адказау Сяргей
  - Сур'ёзна цi што? - Спытау Dima.
  - Ну давай ужо, давай, - думау Серж, - раток шырэй адчыняй, - жартую гэта сакрамэнт, старажытны абрад, цяпер яны упадуць на падлогу i будуць тузацца у канвульсiях, а Бiл зафiксуе пялёсткi iх ценяу на ломакамеру.
  - I гэта увесь эксперымент? Здарова Бiл, - у гэты момант зазванiу тэлефон i Нiк паднес трубу да вуха,- на провадзе, ды я вас слухаю. Нiк Дранiкау, так, i у асьцы таксама, ага. Там шэсць сотак мае, усе дакументы аформленыя правiльна. Якiя прэтэнзii? Уплочана за дзесяць месяцау наперад, i за ваду, i за друз, i за дарожкi вашы з ямамi. Якi басейн? Нiчога не ведаю, я нiчога там не рыу. Пару раз купауся у iм i што? Гэта забаронена? Паслухайце, гэты басейн не на маiм участку, а побач, калi таджыкi вырылi яго, прычым тут я. Я iх не прасiу. Хто гаворыць? Яны па-руску не разумеюць, каго вы слухаеце. Я iм заплацiу за працы? Лухта! Дзе пiсьмовае пацверджанне вашых слоу? Цяпер кожны разумнiк будзе самаупраунасцю займацца, а вы гонар i годнасць паважаных людзей брудам засмучаць будзеце? Вось шукайце таджыкау, якiя без ведама уладаы вырылi гэты басейн i судзiцеся з iмi, а да мяне больш не звяртайцеся. У мяне з-за гэтага басейна бульба не расце, яшчэ i плiткай паклалi яго, фраера. Я на вас у суд падам, - Нiк выключыу гук i схавау тэлефон ва унутраны кiшэнь пiнжака.
  Падыйшоу Бiл,- добры дзень Нiк, - ён працягнуу сваю вялiкую маршчынiстую руку, - прабачце можна на падлогу прыступкi цiшэй, бо калi задумацца трэба зразумець, што кожнай жанчыне падыходзiць сваё пэунае святло, а так як жанчыны, гэтыя райскiя стварэння маюць моду пераваплашчацца, то адпаведна кожная з iх у нейкi асобны прамежак часу мае свае iндывiдуальныя адценнi, i вось мая задача улавiць гэтыя адценнi .... Тады фатаграфiя будзе радаваць нас.
  Зноу зазванiу тэлефон, Нiк вiнавата узяу трубку, i цiха спытау:
  - Алё? Ды ты што? - Ён паспяшауся пакуль Бiл не пачау фатаграфаваць, i ужо ледзь гучней i смялей сказау, - Сябры, Лужка прыбралi.
  
  
  
  @antuzhewicz 2007-05-05
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"