Картэр Нiк : другие произведения.

71-80 Киллмастер Зборнiк дэтэктыва- пра Нiка Картэра

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  71-80 зборнiк дэтэктыва- пра Нiка Картэра
  
  
  
  
  
  
  
  
  71. Мэта: Востра- Суднага дня http://flibusta.is/b/684362/read
  
  Target: Судны Дзень Island
  
  72. Ноч Мсцi-ца http://flibusta.is/b/684617/read
  
  Night of the Avenger
  
  73. Мяснiк Белграда http://flibusta.is/b/608980/read
  
  Butcher of Belgrade
  
  74. Брыгада забойца- http://flibusta.is/b/607271/read
  
  Assassination Brigade
  
  75. Лiквiдатара http://flibusta.is/b/610142/read
  
  The Liquidator
  
  77. Код http://flibusta.is/b/607252/read
  
  The Code
  
  78. Агент-контр-агент http://flibusta.is/b/612843/read
  
  Agent Counter-Agent
  
  79. Гадзiна ва-ка http://flibusta.is/b/685950/read
  
  Hour of the Wolf
  
  80. Наш агент у Римэ знiк http://flibusta.is/b/687063/read
  
  Our Agent in Rome is Missing
  
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Мэта: Востра- Суднага дня
  
  
  перакла- Ле- Шкло-скi - памяць пра загiнулага сына Антона
  
  
  Арыгiнальны назо-: Target: судны дзень Island
  
  
  
  Першая кiра-нiк.
  
  
  Яна сказала, што яе завуць Веранiка, што само па сабе насцярожыла мяне. Дзя-чынак больш не хрысцiлi Верониками, а гэтая не выглядала нам на дзень старэй шаснаццацi. Той факт, што яна была - бары гатэля, нiчога не значы-; гэтыя дзецi сёння з такой жа верагоднасцю атрымаць фальшывае пасведчанне асобы, як i -сё астатняе, чаго iм не павiнна быць. Адзiн погляд на халодны твар, якiя выклiкаюць вочы пад до-гiмi светлымi валасамi, i большасць мужчын, напэ-на, давяраюць б эй-ва -сiм. Падазронасць - адна вакол гало-ных складнiка- маёй прафесii; гэта другая натура - шукаць пра-ду пра пластамi хлуснi. Яе бы- у адпачынку, але гэта не мела значэння. У свеце дастаткова людзей, якiя гасцiнiц б бачыць Нiка Картэра мёртвым, каб трымаць мяне - пастаяннай баявой гато-насцi.
  
  
  Яе бы- у Вестбуше некалькi дзён, каб адпачыць пасля напружаных задання- на Блiзкiм Усходзе. Яны не былi асаблiва складанымi па пара-наннi з iншымi заданнямi, якiя яе выконва-, i - мяне не было новых кулявых адтулiн. Але пасля больш чым месяца - пустынi маю патрэба - снезе i мiрных гарах, кампанiя людзей, нiколi не тых, якiя чулi абсталяваннем мне раней, далучаецца мяне на гэты аддалены, але раскошны гарналыжны курорт у Вермонце. А цяпер Веранiка.
  
  
  Вялiкую частку дня яе бы- на лыжных схiлах, дзе было не занадта люднае, так як была сярэдзiна нядзелях. У нашы днi яе не магу катацца на лыжах так як часткi, як хацелася б, але я застаюся - форме, i пакуль яе не спрабую адпавядаць чэмпiёнам, яе магу справiцца практычна з любым спускам чэмпiянату. Можа быць, крыху асцярожней; Мяне занадта часткi збiвалi - маёй працы, каб проста гарэзаваць з дрэвамi i валунамi.
  
  
  Калi яе, дабра-ся да гало-нага залы з велiзарным адкрытым камiнам пасярэдзiне з меднай шторамi над iм, там было прыемна ажы-лена. Пах палаючага грэцкага арэха змяша-ся з пахамi скуры, вiльготнай во-ны i панадлiвымi водарамi гарачых напоя-, якiя Дрэды змешва- за стойкай. Большасць людзей былi маладыя i сядзелi або бо-талiся групамi, у той час як некалькi пар скарысталiся адзiнотай глыбокiх скураных канап -здо-ж сцен.
  
  
  Павiта- мяне бармэн, то-сты, за-сёды -смешлiвы рудавалосы хлопчык. Ён ужо веда- маё iмя, таму я не здзiвi-ся, калi ён спыта-: "Добры дзень, Нiк?"
  
  
  "Нядрэнны", - адказа- я, апускаючыся на зэдлiк. Спачатку яго не -бачы- маладжавы бландынку; яна сядзела - полдюжине крэсла-, спiной да мяне. Але калi яна пачула маё iмя, яна павольна павярнулася, паглядзела на мяне - цёмнае люстэрка ззаду Дрэды, затым павярнулася i паглядзела на мяне.
  
  
  "Так ты Нiк". Яе голас бы- мяккiм, трохi хрыплым, i, нягледзячы на яе маладосць, гэта не было падобна на прытворства. Яе, кi-ну-, вядома, асцярожна. Нават у то-стым чорным швэдры, доходившем да сцёгна-, было ясна, што яна измотана, як зорка аднаго па гэтае пацешных фiльма- пра пляжы. Але я -сё ж аддаю перавагу бачыць ih трохi старэй; Гэй, можа быць трыццаць, але яе яшчэ не зусiм у курсе апошнiх юнацкiх дэль, i я сумняваюся, што калi-небудзь дайду да гэтага. Яна нахiлiла галаву так, што до-гiя-до-гiя валасы спадалi на адно плячо, як залаты вадаспад. Затым яна задуменна кi-нула. 'Так. Вы падобныя на Нiка. А потым яна павярнулася да мяне спiной i паглядзела mimmo камiн на шэраг высокiх вокна-, якiя выходзяць на асветленыя снежныя схiлы.
  
  
  "Ну голас i -сё", - падумала я i адпi- цеплы ром Дрэды.
  
  
  Праз некаторы час дзя-чына павольна саслiзнула з крэсла; яна была крыху вышэй, чым выглядала сядзiць. Яна хутка зiрнула на мяне, i гэта бы- не адзiн па гэтае фальшывых гарачых погляда-, якiя практыкуюць падлеткi; яна прыкусiла нiжнюю губу, i яе вочы глядзелi шчыра скрозь мае. Калi яна падышла да мяне, гэта было з выглядам чалавека, якi толькi што прыня- цяжкае рашэнне. Яе, а-таматычна -ста- - i не па ветлiвасцi. Яе гатэль быць гатовым да -сяго, што можа здарыцца.
  
  
  "Яе Веранiка", - сказала яна.
  
  
  "Ну, гэта добрае iмя, - падума- я. яна, верагодна, узяла эга, тады прагляду старых фiльма- па тэлебачаннi. "Такiм чынам, мы ведаем адзiн аднаго па iменi", - асцярожна сказа- я. Дзя-чына заклала рукi за спiну, i ён спадзява-ся, што яна робiць гэта толькi для таго, каб паказаць сваю сакавiтую грудзi.
  
  
  'Так. Яе ... яе бачыла цябе тут раней. Ты тут адзiн, цi не так?
  
  
  Ёй кi-ну-.
  
  
  "Я так i думала. Яе дзецi".
  
  
  Яе паглядзе- mimmo нах - вялiкi зала; цяпер ён запо-нi-ся, i шум узмацнi-ся. Якi ён музыкант пача- звiнець на гiтары. "Я думаю, прагулка з этй нато-пам народа пакладзе нiтка тваёй праблеме", - усмiхну-ся я, гледзячы на нах.
  
  
  Яна коратка -смiхнулася, затым зно- пачала жаваць губу.
  
  
  "Не, гэта ... ну, тут усе больш цi менш належаць усiм, i я не хачу ..." Гэй, здавалася, было цяжка перайсцi да сутнасцi. Калi яна працягнула руку, яе замёр, але яна прыбрала толькi пасму валасо-.
  
  
  Яе пача- расслабляцца, гэта была проста дзя-чына, якая займаецца хацела кампанiю для забавы, а ёй бы- даступны. Затым гэтага яна пыталася, цi жанаты я ...
  
  
  "Ты жанаты, Нiк?"
  
  
  "У мяне няма такога задавальнення".
  
  
  'Яе замужам. Некалькi месяца-.'
  
  
  Яе, павiнна быць, паказа- свайго здзi-лення.
  
  
  "Я ведаю, што выглядаю як дзiця, асаблiва для мужчын старэй..."
  
  
  Галасаванне i вы; Яе стара-ся не здрыгануцца.
  
  
  "... але мне дваццаць адзiн, i - гэтым праблема".
  
  
  Што ж, яна мяне гэтым дастала. - Што ты маеш на -вазе?'
  
  
  "Цi бачыце, ёй была замужам - о, ёй ужо сказала гэта. Некалькi месяца- таму. Маёй мацi мой муж не спадаба-ся, таму яна папрасiла майго айчыма выгнаць эга, i цяпер яны -важлiва за мной назiраюць ".
  
  
  "I ты тут адна?"
  
  
  - Я маю на -вазе ... тут. У гатэлi. Але - маёй сям'i ёсць лыжны домiк на другiм баку гэтага схiлу ". Яна няпэ-на паказала на до-гi шэраг вокна-. "Вы, напэ-на, бачылi гэта".
  
  
  Яе, пакiва- галавой, але спынi-ся. Падчас аднаго вакол сваiх падарожжа- яе -бачы- до-гую высокую сцяну, якая займаецца распасцiралася бесперапынна на некалькi сотня- ярда-, а дрэвы i кусты вакол былi высечаныя, як калi б гэта была турма або крэпасць. За iм яе -бачы- вялiкi дом з комiнамi i пакатымi дахамi. Лыжны домiк, так! Яе спыта- Веранiку, не той дом, яна амелы на -вазе.
  
  
  "Так, гэта той дом".
  
  
  "Больш падобны на турму".
  
  
  Яна кi-нула. 'Гэта так. Яны прывезлi мяне сюды, каб ... супакоiць. Гэта не наша -ласнасць; Берт - мой айчым - зня- эга сезон. Раней ён належа- асаблiвых гангстэры цi каму-то - гэтым родзе, а на тэрыторыi ёсць разнастайныя трывожныя званкi i жудасныя пасткi ".
  
  
  "Падобна на тое, што добрае месца, каб правесцi зiму".
  
  
  "О, як толькi ты трапляеш у гэтую справу, гэта весела".
  
  
  "Але ты цяпер адна на вулiцы".
  
  
  "Ну, яе не амелы на -вазе, што яны трымаюць мяне пад замком або што-то - гэтым родзе. Але мама i Берт за-сёды сочаць за тым, каб, калi яе подружусь з хема-небудзь тут, асаблiва з хлопчыкам майго -зросту, эга прагнаць ".
  
  
  "Як яны збiраюцца гэта зрабiць?" Яе хутка агледзе-ся, але не -бачы- нiкога, хто б назiра- за дзя-чынай, а яе добра бачы- ценi. Па-чарто-ску добра.
  
  
  'Генры. Ён увесь час чакае мяне - холе, i то i справа зазiрае сюды, каб праверыць, як яе ".
  
  
  "Генры", - уздыхну- я. Яе пача- думаць, што гэтая дзя-чына крыху вар'ятка.
  
  
  "Гэта, вядома, наш кiро-ца".
  
  
  'Вядома. Што, калi ён убачыць, што вы кажаце са мной зараз?
  
  
  "Ты не падобны на чалавека, якога можна спалохаць, Нiк".
  
  
  Яе, кi-ну- нато-пе маладых людзей. "А яны, што там?" У некаторых хлопчыка- былi валасы такой жа да-жынi, як i - дзя-чынак, але былi i такiя, хто мог бы гуляць у рэгбi.
  
  
  "Пара, з якой яе, разма-ля-, i Генры бачы- мяне, зрабiла гэта. Тады яны сталi пазбягаць мяне ".
  
  
  'Пасьля чаго?'
  
  
  "А потым таго, як Генры ... пагавары- з iмi".
  
  
  "Ты возбуждаешь у мяне цiка-насць". Яе пача- трохi злавацца; альбо гэтая дзя-чына, што прыдумала сваю непра-дападобную гiсторыю, альбо Генры, калi тое, што яна сказала, было пра-дай.
  
  
  "У цябе ёсць машына, Нiк?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "Там ёсць бар ..." Яна прыкусiла губу. "У суседнiм горадзе, i ... ты ведаеш, што я амаль два месяцы нiдзе не была, акрамя як тут?"
  
  
  "Што за бар?"
  
  
  "Я чула, што гэта самае блiскучае месца - акрузе. Добрая музыка, вясёлыя людзi. Табе вядома.'
  
  
  Яе веда-. Яе як раз амаль прыйшо- да высновы, што дзя-чына проста гатэль, каб яе забралi, калi -бачы- твар, выглядывающее праз дзвярны праём вестыбюля. Твар было на галы памерам i колерам нагадва- баскетбольны мяч. Эга бровы -тваралi бесперапынную чорную лiнiю над вачыма, схаванымi - зморшчынах скуры, а нос выгiна-ся, спускаючыся да гнуткiм роце. На nen была лыжная куртка i цёмныя штаны, i, падобна, у яго бы- памер, якi прымусi- бы падумаць японскага змагара сумо.
  
  
  Раптам яе усмiхну-ся Веранiцы, кiну- трохi грошай Дрэды на стойку i моцнага схапi- дзя-чыну за руку.
  
  
  "Калi гэта Генры, - сказа- я, - гэта павiнен быць прадмет мэблi па вашаму дому гангстэра-. Давай, Веранiка; Яе хачу штогод гэты бар! '
  
  
  Калi мы падышлi да дзень, Генры прыжмуры-ся i падня- нахмураныя чорныя бровы. Веранiка спрабавала схавацца за мной. Генры выгляда- збянтэжаным, i эга мяккiя вусны варушылiся, як пара узбуджаных чарвяк. Эга велiзарны торс запо-нi- дзвярны праём, але калi мы падышлi лiжа, ён адступi- на крок.
  
  
  "Просты, - весела сказа- я.
  
  
  Эга вочы адарвалiся ад мяне i звярнулiся да дзя-чыны. "Мiс Веранiка ..." - пача- ён, i голас эга абсурдна, пагрозлiва.
  
  
  "Усё - парадку", - перабi- яго эга. "Яна са мной".
  
  
  Прайсцi mimmo яго было немагчыма, але я працягва- iсцi.
  
  
  Генры зрабi- яшчэ адзiн крок назад, затым сабра-ся з сiламi. Мне было цiкава, як далёка ён зойдзе - грамадскiм месцы, i ён спадзява-ся, што гэта будзе занадта далёка. Можа быць, гэта было больш за дзiцячы з майго боку, але я не люблю тых, хто палохае дзяцей.
  
  
  Веранiка сказала: "Скажы маме i Берта, што я буду дома апо-начы, Генры". У яе голасе бы- гук напышлiвага а-тарытэт, якi звычайна мяне раздражняе, але я яе трохi ганары-ся тым, што яна супрацi-лялася эму.
  
  
  Генры паглядзе- на мяне, мабыць, не ведаеце, што рабiць. Яе дапамог эму прыняць рашэнне, мякка пакла-шы руку на яго жыцця, якi нагадва- пi-ную бочку i, нацiсну-шы на яго з такой сiлай, каб мы маглi прайсцi. Ён не супрацi-ля-ся, што мяне крыху расчаравала, але погляд у эга вачах абяцана "пазней". Мы хутка прайшлi праз вестыбюль да шырокаму арочному ганка. Цяпер было зусiм цёмна, але высокiя дугавыя лямпы асвятлялi ноч. Мы прабралiся скрозь снег да асфальтаванай стаянцы i - такую гульню - мой сiнi пракатны "форд". Веранiка нiчога не сказала, пакуль я не запусцi- рухавiк.
  
  
  .'Добры дзень!' - цiха сказала яна i засмяялася. "Я паняцця не амелы, што Генры збiра-ся там рабiць!"
  
  
  "Вы думалi, ён отшлепает мяне на вачах ва -сiх гэтых людзей?"
  
  
  Яна пацiснула плячыма i пачала корпацца - сваёй вялiкай скураной сумцы праз плячо. "У вас ёсць цыгарэта для мяне?" спытала яна.
  
  
  Да- гэй, адну вакол маiх асаблiвых цыгарэт з залатым муштуком, i яе вочы пашырылiся, калi яна -бачыла гэта.
  
  
  "Што гэта за брэнда?" спытала яна.
  
  
  Яе, нацiсну- на прыборную панэль запальнiчкай. "Яны зробленыя - Турцыi i не маюць брэнда".
  
  
  Калi яе, еха- па вузкай прасёлкавай дарозе, яе, за-важы-, што яе вочы глядзяць на мяне, як быццам яна толькi што зразумела, у што -вязваецца. З маiмi чорнымi валасамi - трохi до-гiмi, таму што - мяне не было рашэнню падстрыгчы ih - i худым тварам яе магу выглядаць амаль злавесна пры пэ-ным асвятленнi, а - маiх вялiкiх руках бачныя сляды маiх незлiчоных бiтва-. Яе не асаблiва высокi па сённяшнiх мерках - больш за пяць фута- i дзевяцi цаля-, - але -ся справа - цяглiцах, асаблiва - руках i плячах, i гэта вiдаць. Мне было цiкава, калi дзя-чына побач са мной абвесцiць, што перадумала.
  
  
  "Як называецца гэты бар?"
  
  
  "Цудо-нае вар'яцтва", i я лiчу, што гэта на iншым канцы горада". Яе голас бы- спакойным; можа, ёй зно- яе недаацанi-.
  
  
  Дарога вiлася - некалькiх мiлях памiж высокiмi гурбамi; мы не бачылi iншага руху, пакуль не выйшлi на прамую, а затым яе -бачы- агнi - люстэрку задняга выгляду. Яе, усмiхну-ся пра сябе i прытармазi-. Машына за намi таксама.
  
  
  'Генры?' - спыта- яе, дзя-чыну, паказваючы вялiкiм пальцам праз плячо.
  
  
  Веранiка азiрнулася. "Яго эга не бачу".
  
  
  "Гэта вялiкая машына. Якая - вас машына?
  
  
  "Я лiчу, што ён сёння за рулём " Бэнтлi "".
  
  
  Ёй кi-ну-. 'На самай справе. I ён не выпусцiць цябе па -сiм поля зроку, цi не так?
  
  
  "Магчыма, няма." Яна -здыхнула. "Ах, кравец вазьмi".
  
  
  Прыйшлося засмяяцца. 'Супакойся. Што ён можа зрабiць?'
  
  
  Яна не адказала, але я бачы-, як яна зно- закусвае губу.
  
  
  Гэта бы- невялiкi гарадок, а цэнтр бы- бязлюдным i цёмным, з некалькiмi крамамi, некалькiмi цэрквамi i старымi белымi дра-лянымi дамамi, якiя мо-чкi стаялi вакол заснежанага парку. Мы праехалi па парку i апынулiся на невялiкi вясёлай дарожцы. Тут былi два перасо-ных рэстарана, матэль, блiнная i невялiкая таверна з прыпаркаваных побач перад ёй фургона-; праз дарогу, у баку ад iншых будынка-, знаходзiлася "Цудо-нае вар'яцтва" - бярвенiстая домiк у падкрэслена вясковым стылi з вялiкай шыльдай над дзвярыма.
  
  
  Калi мы выйшлi, Веранiка азiрнулася. Фары цяпер не было, але я бы- упэ-нены, што Генры бы- дзе-то ззаду нас, стаiць на абочыне дарогi з выключаным святлом.
  
  
  Калi мы -вайшлi праз то-стую дзверы, грамавы до-гавалосага рок-групы па чатырох чалавек удары- мне па вушах. Унутры было по-на, задымлены, цьмяна асветлена палаючымi свечкамi i дровамi. Афiцыянтка - мiнi-спаднiцы, зялёным купальнiку i амаль празрыстай блузцы падвяла нас да столiка i прыняла наш заказ. Фiрмовым стравай тут бы- цёплы сiдр з Джэкам Дэниелсом, якi мне зда-ся выдатным. Веранiка разгублена пагадзiлася; яна сканцэнтравалася на музыцы са шкляным позiркам у вачах.
  
  
  Яе, вядома, нiчога не маю супраць року; часткi гэта па-чарто-ску добра, i калi вы слухаеце словы некаторых песню, вы павiнны прызнаць, што гэтым маладым а-тарам ёсць што сказаць, i яны робяць гэта з энтузiязмам. Але тут пакой была занадта маленькай, занадта гарачым ад агню i шматлюднай нато-пу для такога -зро-ню шуму.
  
  
  Мне было цiкава, пра што могуць казаць усе гэтыя людзi вакол нас, таму што яны нiяк не маглi зразумець адзiн аднаго.
  
  
  Яе не адна вачэй з дзень i хаце- Генры. Ён не з'явi-ся, што мяне здзiвiла; Яе чака-, што ён будзе сачыць за намi.
  
  
  Праз некаторы час яе, папрасi- прабачэння i пабег у мужчынскi туалет на другiм баку музычнай сцэны. Б'юся аб заклад, што калi яго пакiну Веранiку адну на некалькi хвiлiна, яна хутка прыцягне да сябе нато-п прыхiльнiка-. Нават у гэтым пакоi, по-най прыгожых дзя-чат, яна вылучалася.
  
  
  Я не памылi-ся; калi яе вярну-ся, вакол нах было двое маладых людзей. Веранiка не заахвочвала ih, але я мог сказаць, што яна цанiла -вагу.
  
  
  Яна пазнаёмiла мяне з хлопчыкамi - яе не зразуме- ih iмёна-, але гэта не мела значэння. Яе папрасi- ih сесцi, i яны - такую гульню. У абодвух былi до-гiя валасы; у аднаго былi вусы, у iншага - няма, i мне здалося, што я адчула безусого хлопчыка вакол гатэля. Ёй бы- право-.
  
  
  Ён спыта- мяне. - "Вы застаяцеся - Вестбуше, так?"
  
  
  Ёй сказа-, каб.
  
  
  "Гэй, хлопец, ты па-чарто-ску добры лыжнiк. Прафесiянал?
  
  
  Што ж, часам яе адчуваю сябе задаволены, хоць стараюся супрацi-ляцца. "Не", - адказа- я. "Я проста адпачываю".
  
  
  Рок-група зрабiла па-зу, што на час зрабiла гутарку больш памярко-най. Праз некалькi хвiлiн да нас далучылiся дзве дзя-чыны, абодва маладыя, апранутыя - стандартныя касцюмы па -сiм джынса- i скуры з махрамi. Потым падышлi хлопцы, якiя ведалi ну, i калi зно- зайграла музыка, мы восем чалавек у такую гульню на два крэслы, складзеныя разам. Веранiка балбатала з астатнiмi, як быццам яны былi старымi сябрамi, але яна падтрымлiвала мяне - размове. Яе расслаблена адкiну-ся назад i адказва-, калi мне што-то казалi. Мне яны здалiся добрымi маладымi людзьмi. Яны не курылы нiчога мацней Кэмела i, мабыць, не пярэчылi супраць таго, каб яе бы- старэйшым.
  
  
  Час праляце- непрыкметна, i, прызнацца, мне было весела. Якое-то час яе нават забыва- шукаць Генры - дзвярах. Аднойчы яе, паглядзе- на гадзiннiк. Было адзiнаццаць гадзiн, i ён падума-, цi варта звярнуць на гэта -вагу Веранiкi. Але я вырашы- не рабiць гэтага; Мне не хацелася разыгрываць жудасны i утаскивать яе ад новых прыхiльнiка-. Праз некалькi хвiлiна яна засунула рука- майго швэдры i сама паглядзела на гадзiннiк.
  
  
  "Пойдзем", - мякка сказала яна; яна была так блiзка да мяне, што я мог ясна чуць ee, ee плячо цяпло прижималось да мяне. Яе, усмiхну-ся i паглядзе- гэй, у вочы. Яна пацалавала мяне лёгка, але з беспамылковым абяцаньнем.
  
  
  Калi мы былi на бодрящем марозе, яе спынi-ся побач з "фордам". 'Куды?'
  
  
  "Думаю, дадому". Яна сказала гэта нядбайна, але з вiдавочным шкадаваннем.
  
  
  Яе агледзелася. Генры не было вiдаць, але яе -сё яшчэ бы- упэ-нены, што ён дзе-то паблiзу.
  
  
  Яе спыта-. - "А калi - мяне будзе шанец пазбавiцца ад тваёй ценi?"
  
  
  'Што тады?' Яна сядзела побач са мной, гледзячы на мяне гэтак жа адкрытымi сакавiтымi вуснамi.
  
  
  "Мы маглi б пайсцi куды-небудзь ... не дадому".
  
  
  Яе пацалава- ee, спрабуючы зрабiць гэта лёгкiм, але яе рот адкры-ся, i яе мова слiзгану- у мой рот, гуляючы з маiм мовай.
  
  
  "Куды, напрыклад?" - шэптам спытала яна.
  
  
  "Ну, у мяне ёсць нумар з выдатным выглядам".
  
  
  Яна пахiтала галавой. "Мы не можам пайсцi туды; Генры знойдзе нас ".
  
  
  Вядома, яна была права. Але з-за таго, як яе цела прижалось да майго, а яе рукi обвились вакол маёй шыi, яе не збiра-ся адпускаць Папялушку дадому.
  
  
  "Як наконт..." Я паглядзе- на дарогу, адчуваючы сябе больш засмучаным, чым яе адчува- з iмi тхара, як бы- падлеткам. "Можа, мы оторвемся ад яго".
  
  
  'А потым?'
  
  
  Яе, пацiсну- плячыма. "Мы зможам выкарысто-ваць машыну не для таго, каб на ёй ехаць".
  
  
  Яна гарэзна -сьмiхнулася, i з такiм выразам твару яна больш не выглядала шаснаццацiгадовай.
  
  
  Яе, вядома, не веда- дарог, але мая лёгкая машына з зiмовымi шынамi праходзiла павароты i павароты з большай мане-ранасцю, чым вялiкi Bentley. Адразу затым павароту яе згарну- на абсаджаны дрэвамi завулак i выключы- брылё-. I iмгненне праз Генры сапра-ды прамча-ся на "Бэнтлi". Як толькi ён прайшо- mimmo, Веранiка абняла мяне.
  
  
  "Супакойся", - сказа- я, мякка адштурхо-ваючы яе. Яе выеха- на гало-ную дарогу i паеха- назад тым жа шляхам, якiм мы ехалi, пакуль не -бачы- другую прасёлкавую дарогу. Па ёй не праходзi- снегаачышчальнiк, але на снезе яе -бачы- дзве паралельныя дарожкi. Яе рушы- услед за iмi да крутога павароту, праеха- па яму i спынi-ся пад дрэвам. Мы былi на невялiкiм схiле з залiтым месячным святлом выглядам на вялiкi белы луг, спярэшчаны слядамi дзiкiх жывёл. "Голас цяпер", - сказа- я.
  
  
  Як я адразу западозры-, на ёй нiчога не было пад то-стым свiтэрам. Ee соску ажылi ад майго дотыку, i яна курчылася iрына побач са мной са стогнамi i цiхiмi крыкамi. Яе рот уткну-ся - маю шыю; яе ногi былi прыцiснутыя да маiх. "Гэтага не павiнна было здарыцца", - прамармытала яна. Толькi шмат пазней мяне ахiнула сапра-днае значэнне гэтых сло-. Асабiста аддаю перавагу яе вялiкую ложак для зачыненымi дзвярыма, але мне давялося выкарысто-ваць яе па максiмуму. Веранiка была патрабавальнай i майстэрскай, i пакуль мы хацелi месца, яе вусны i рукi былi занятыя -сякiмi рэчамi з зашпiлькамi-маланкамi. У месячным святле яе скура была бледнай i зiхатлiвай, а грудзей былi прыпаднятыя да мяне. Не ведаю, як гэй, удалося пазбавiцца ад вузкiх лыжных штано-, але яна гэта зрабiла, а затым села мне на каленi, закiну-шы ногi мне на плечы. Гэта адбылося хутка - глыбокi магутны штуршок, яе калыханне сцегна-, ры-кi яе цела уверх-унiз. Яна запрокинула галаву, заплюшчыла вочы i адкрыла рот - бязгучным крыку экстазу. Калi яна прыйшла, яна до-га i хiтра стагнала i прыцiскала пазногцi да маёй шыi. Потым яе таксама адпусцi-, i Веранiка стагнала зно- i зно-: "Ой.. ой.. ой..".
  
  
  Яна была амаль сцiплай i адхiленай, калi зно- апранулася. 'Якi цяпер гадзiна?' - ажы-лена спытала яна.
  
  
  Яе, паглядзе- на гадзiннiк. "Некалькi хвiлiна першага".
  
  
  "О, Госпадзе, ты павiнен адвезцi мяне дадому". Яна зашпiлiла маланку на сваiх эластычных штанах i нацягнула праз галаву швэдар.
  
  
  "Добра, Папялушка", - сказа- я. Шчыра кажу, яе бы- крыху расчараваны: мне не падабаецца такая сiтуацыя, дзякуй, мэм, нават у прыпаркаванай машыне.
  
  
  Але Веранiка нават не папрасiла цыгарэту. Калi яе, павярну-ся, яна занепакоена нахмурылася, i гэты выраз не змянiлася, пакуль мы не дабралiся да выхаду, якi вё- да здымных хаце яе айчыма.
  
  
  "Можа, будзе лепш, калi ты дазволiш мне сысцi адсюль", - сказала яна. Ён не адказа-; Яго бы- крыху злы на сябе не менш, чым на нах. Яе проста паеха-.
  
  
  Побач з высокiм жалезным плотам у стогны знаходзiлася тое, што можна было назваць толькi чуйнай. Перад iм стая- чалавек у футры, i было добра вiдаць эга драбавiк. А - баку бы- прыпаркаваны Бэнтлi.
  
  
  Веранiка схапiла мяне за руку. "Не наза-сёды, Нiк ..."
  
  
  "Я проста завязу цябе дадому, дарагая".
  
  
  "Мне вельмi шкада", - прамармытала яна.
  
  
  Яе, паглядзе- на нах. 'Чаму?'
  
  
  "Таму што я зрабiла гэта так ... так паспешлiва".
  
  
  'А таксама?' - спыта- я, пацiсну-шы плячыма.
  
  
  "Разумееце, гэта чортава апо-начы".
  
  
  "Не, ёй гэтага не бачу". - Я прытармазi-.
  
  
  "Паслухайце, мае бацькi... я маю на -вазе, яны мяне выпусцiлi, але здзелка, якую мы вырашылi... ну, ёй павiнна быць дома да па-ночы. Вы разумееце?'
  
  
  "Я дума-, табе дваццаць адзiн". Калi - маiм голасе бы- сарказм, то гэта таму, што я не спрабава- здушыць эга.
  
  
  У нах хапiла прыстойнасцi штогод. "Што ж, гэта не зусiм так. Мне хутчэй дзевятнаццаць i ... кравец вазьмi! Яны больш цi менш апякуюць мяне. Я маю на -вазе, яны прымусiлi таго псiхiятра заявiць, што я не зусiм кампетэнтны, разумееце? I калi я не зраблю тое, што яны кажуць, яны могуць зно- пасадзiць мяне - турму ".
  
  
  'Хiба?'
  
  
  "Я не хаце- гэтага казаць". Яна гаварыла цiха. "Мяне змясцiлi - гэты дом, а потым... потым адмены. Наогул не было прычын. Яе...
  
  
  ... Дзверы "Бэнтлi" са злавесным баво-най зачынiлiся. Генры падышо- да маёй машыне, як вялiкая гара.
  
  
  Веранiка адкрыла дзверы збоку, затым нахiлiлася - бок i хутка засунула мову мне - вуха. "Я патэлефаную табе за-тра", - прашаптала яна i выйшла.
  
  
  Яе таксама збiра-ся выйсцi, але Генры прыхiну-ся да маёй дзень, яго твар -пала - адкрытае акно, як перезревшая месяц.
  
  
  "У цябе ёсць дзесяць секунд, каб разгарнуцца i знiкнуць", - прахрыпе- ён.
  
  
  Пры iншых пры iншых абставiнах яе б кiну-ся вакол машыны i кiну- эму выклiк, каб прымусiць мяне сысцi. Але я бачы-, як Веранiка -жо пакорлiва сядзела на заднiм сядзеннi "бэнтлi", i гадзiнны - футравай куртцы падышо- да мяне са стрэльбай напагатове.
  
  
  Думаю, яго мог бы справiцца з iмi абодвума; у нейкiм сэнсе гэта мая праца. Але, падобна, не было асаблiвага сэнсу пачынаць бойку з-за вар'яцкай багатай дзя-чыны, у якой, верагодна, удзельнiчала б i мясцовая палiцыя - таму што, калi б яго бi-ся з гэтымi двума, да таго часу, калi мы скончылi, верагодна, былi б смяротныя выпадкi. Генры бы- занадта вялiкiм, каб з iм справiцца, не нанёсшы смяротных удара-, з якiмi яе так добра кiрава-ся, i, наколькi яе разумею, любы чалавек, якi нападае на мяне з драбавiком, таксама асуджаны.
  
  
  Таму яе зачынi- акно да iх тхара, пакуль гэтаму гiганту не прыйшлося адступiць, разгарнуць машыну заднiм ходам i пачаць паказальнiка-. Але калi яе спынi-ся, каб перамясцiцца наперад, яе пачу- сухi смяшок, якi, па-вiдаць, пачу-ся з задняга сядзення Bentley. Гэта была не Веранiка; гэта бы- вiдавочна мужчынскi гук. А потым пачу- яе невыразнае мармытанне таго ж голасу, якое беспамылкова скончылася словамi "Нiк Картэр".
  
  
  Мне гэта зусiм не падабалася. У Вестбуше яе не выкарыста- сваё сапра-днае прозвiшча. Ёй нiколi гэтага не раблю, калi знаходжуся - адпачынку.
  
  
  Другая кiра-нiк
  
  
  Яе планава- вярнуцца - Вашынгтон на наступны дзень, але не збiра-ся гэтага рабiць. Таму, калi Веранiка ня патэлефанавала, мне было няцяжка -гаварыць сябе застацца яшчэ трохi. У пачатку другi дзень - усё яшчэ чакаючы званка - я бы- у амаль закiнутым холе лiжа да вечара.
  
  
  "На сёння хопiць?" - спыта- мяне Дрэды.
  
  
  'Так.' Яе рассеяна выпi- свой цёплы ром i паглядзе- на дзверы вестыбюля. Нарэшце, яе -свядомi-, што малады бармэн задуменна глядзiць на мяне, i вырашы-, што я павiнен гуляць сваю ролю - абодва канца. "Ой, дзя-чына", - пача- я.
  
  
  Дрэды кi-ну-, ухмыляючыся. "Гэтая бландынка?"
  
  
  'Так. Яна частцы сюды ходзiць?
  
  
  "Бачы- некалькi разо-. Не - апошнiя некалькi дзён.
  
  
  - Але часткi цi яна прыходзiла за гэтым? Да таго, як я сустрэ- яе?
  
  
  "Божа, няма. Яе, бачы- яе толькi некалькi начэй таму ".
  
  
  Яе -смiхну-ся. "А iнакш, я думаю, яна б за-важыла цябе".
  
  
  "Ну, ведаеш што, Нiк".
  
  
  "Я дума-, яна прыязджала сюды каля месяца".
  
  
  Дрэды рашуча пакруцi- галавой. 'Не, гэта не так. Два, можа, тры днi да за-чарашняга дня. Як прайшло?'
  
  
  Я не адказа-. Гэтага ён таксама не чака-. Ён проста -смiхну-ся i схапi- маю пустую кружку, каб прыгатаваць новы напой.
  
  
  Некаторы час праз, раннiм вечарам, яе бы- у сваiм пакоi i хаце- лепшы маршрут да аэрапорта Бостана, дзе яе мог бы перасесцi - Вашынгтоне, калi зазванi- тэлефон.
  
  
  Яе, веда-, што гэта Веранiка, яшчэ да таго, як узя- трубку. 'Прывiтанне?'
  
  
  'Нiк?' Яе голас бы- напружаным i цiхiм.
  
  
  'Так.'
  
  
  "Ты мне патрэбен."
  
  
  "Гэта добра, дарагая".
  
  
  "Я маю на -вазе, што ты мне патрэбен ..."
  
  
  "Ты ведаеш, дзе яе".
  
  
  'Вы не разумееце!' Гэй, удалося -схлiпнуць, не падвышаючы галасы.
  
  
  "Тады растлумач мне гэта". Яе таксама гатэль ee, але не хаце- гэтага паказваць.
  
  
  "Яны збiраюцца, i... о, Нiк, дапамажы мне!"
  
  
  "Якiя цяжкасцi?"
  
  
  "Слухай, калi я не выберусь адсюль сёння -вечары, яны зробяць гэта зно-. Яны замыкаюць мяне! О, Нiк, выцягнi мяне адсюль, пакуль яны не... -
  
  
  Яе голас бы- перапынены рашучым пстрычкай трубкi.
  
  
  Яе не разважа-, кладучы трубку. Тэлефонная кампанiя нас адключыла; гэта бы- хто-то - тым дом за высокай сцяной.
  
  
  Яе вага-ся некалькi мiн, але сапра-ды не сумнява-ся - тым, што буду рабiць. Якiя маюць патрэбу - дапамозе дамы - не зусiм мая спецыяльнасць, але гэтая дала мне больш, чым яе гатэль. Праз некалькi секунд яе выцягну- Х'юга вакол свайго чамадана i пакла- смяротна востры штылет у ножны сабе на руку. Затым iшла Вiльгельмiны, мой "Люгер" у лёгкай наплечной кабуры. Пад нейлонавай курткай, якую ёй надзе- па-над швэдры, яна не выпирала. Малаверагодна, што мне спатрэбiцца якое-небудзь вакол гэтых двух вiда- зброi, але пакуль яе збiра-ся выцягнуць гэтую дзя-чыну з хаты, было па-дурному не рыхтавацца да горшага.
  
  
  Вячэрнiя лыжнiкi сабралiся - пры-знятым настроi на нiзiнных ра-нiнах схiла-. Яе падня-ся на кресельном пад'ёмнiку на пачатку другой паверсе, над асветленай пляцо-кай. Больш нiкога не было; пада мной у святле месяца мякка ззя- снег. Яе нацягну- на галаву чорную ва-няную маску з адтулiнамi для вачэй i rta. Можа, белай маскi была б лепш, але яе не шталь ee шукаць. Акрамя таго, яе сумнява-ся, што змагу нават неза-важна праслiзнуць - камуфляжы па гэтаму шырокаму снежным полi, з месяцовым святлом i пражэктарамi на стогны вакол дома.
  
  
  Яе спусцi-ся, праклада- сабе шлях налева i рабi- павольныя, асцярожна кантраляваныя павароты, пакуль не наткну-ся на сцяну. Ёй заста-ся за дрэвамi, i паглядзе- на гэта месца. Далёка -нiзе былi вароты, а перад домам стая- вартавы, якi то i справа бы- рукамi, каб сагрэцца. Не было нiякага устано- даведацца, цi ёсць у сцены iншыя часавыя або няма, таму яе нават не спрабава- гэтага зрабiць. Мiж iншым, без сумневу, была электрычная сiгналiзацыя, i - мяне не было часу, каб старанна даследаваць гэты лейцара.
  
  
  Назiраючы па-гадзiны, яе прыйшо- да высновы, што ля варот стаiць толькi адзiн гадзiнны; Падобна, ён нас з хема не разма-ля-, i нiдзе не было нiякiх слядо- машыны.
  
  
  Моцна штурхну-шы дубiнкi, яе спусцi-ся з пакатага схiлу. Выйша-шы з-за дрэ-, яе падня- лыжы, замаха- рукамi i выда- прыглушаны крык. Яе спадзява-ся стварыць -далую иммитацию лыжнiка, якi страцi- кантроль над сваiмi рухамi. Яе, паслiзну-ся i, спатыкну-шыся, накiрава-ся да га-птвахце. Затым згарну- яе, вiдавочна, страцi-шы ра-навагу, i кiну-ся адкрытыя k стагнаць. Незадо-га да таго, як я дабра-ся туды, яго крыху збочы-, каб сутыкненне было не такiм моцным, як здавалася. Яе, упа-, бездапаможна тузаючы нагу, крычучы:
  
  
  "О божа, О божа, о, божа!"
  
  
  Затым яе гучна застагна-, iso усiх сiл паспрабава- устаць i зно- упа-. 'Вызначыць мне!' Яе слаба застагна-. Гадзiнны мяне за-важы-. З стрэльбай напагатове, ён зрабi- некалькi крока- да мяне, затым завага-ся.
  
  
  Яе зно- застагна-.
  
  
  Гадзiнны панёсся да мяне па снезе. Яе ляжа- нерухома, чакаючы, што ён падыдзе да мяне. Было важна высветлiць, цi сапра-ды ён адзiн. Але здавалася, што эга не турбуе нiчога, акрамя мяне. Ён падышо-, спынi-ся i дазволi- стрэльбы павiснуць на руцэ.
  
  
  "Ты - парадку, мужык?"
  
  
  Гэта бы- дурны лейцара, але ёй адказа-.
  
  
  "Я думаю, што злама- шчыкалатку", - сцiсну- яе зубы. 'Ах, так?'
  
  
  "Калi вы можаце дапамагчы мне -стаць ..." - яе здава-ся настолькi бездапаможным, наколькi гэта было магчыма.
  
  
  Гадзiнны пакiва- галавой. "Я не лекар, чувак".
  
  
  "Ну, ты пакiнеш мяне галасаваць так?"
  
  
  Ён сумнява-ся. "Ты не павiнен бы- тут катацца на лыжах, чувак. Гэта не гарналыжны схiл ".
  
  
  "Як быццам я не ведаю! Яе проста не мог утрымаць гэтыя праклятыя лыжы - правiльным кiрунку ".
  
  
  "Ну ..." Гадзiнны падышо- лiжа.
  
  
  "Вы можаце патэлефанаваць у лыжны домiк?" - умольна спыта- я. 'У гатэль? Так можа прыйсцi доктар?
  
  
  "Я дапамагу табе -стаць, чувак, але я не магу даць табе тэлефон". Ён паказа- галавой у бок га-птвахты. "Там няма тэлефона, толькi сувязь з домам".
  
  
  Добра, сказа- яе сам i працягну- яму руку. Ёй дазволi- эму схапiць мяне за запясце, затым схапi- эга i пацягну- наперад, праз маю галаву. Яе, перакацi-ся з iм, павярну-ся i прызямлi-ся эму на грудзi. Перш чым ён зразуме-, што адбываецца, яе вырва- вiнто-ку па эга рук i прыцiсну- мозгу да эга вуха.
  
  
  "Адзiн гук, адно рух, - заро- я, i iм трэба будзе адправiцца - Нью-Гэмпшыр, каб знайсцi другую палову тваёй галавы ". Ён не руха-ся, але пад маiм каленам дрыжа-, як трусiк - пастцы.
  
  
  'Плот. Як ён адкрываецца? '
  
  
  Ён сказа-, i калi яго ткну- эга ствалом вiнто-кi, ён патлумачы-, як спрацо-вае сiгналiзацыя, калi два ключа павернутыя не - правiльным парадку. Яе выня- ключы па эга кiшэнi i дазволi- эму -стаць. З капюшонам футра эга - адной руцэ - яе, пайшо- з iм да брамы. Яе, паглядзе- на тэлефон на га-птвахце, i вырашы- не чапаць эга; калi выдерну эга праз сцены, можа прагучаць сiгнал трывогi ...
  
  
  Правады iшлi па замках брамы; Яго загада- гадзiннага адкрыць ih. Ён вага-ся, але калi паказа- яе эму палец на спускавым кручку, ён павярну- ключы - правiльным парадку. Затым яе дазволiць прикладу стрэльбы прызямлiцца на яго чэрап, зацягну- у караулку i праслiзну- праз адкрытыя вароты.
  
  
  Дарога вiлася праз зараснiкi высокiх сосна-, якiя зачыняюць месяц. Снег бы- расчышчаны, так што былi бачныя бетонныя плiты са стыкамi залiтымi гудронам. Яе асцярожна пайшо- па пад'язной дарожцы, не адрываючы погляду ад далёкiх агнё- вялiкага дома. Яе, успомнi-, як Веранiка казала пра "брыдкiх пастках", i супрацi-ля-ся парыву нырнуць у цень па абодва бакi. А потым пада мной павалiлася пад'язная дарожка.
  
  
  Менш за -сё вы чакаеце, што вялiкая бетонная каса -падзе пад вамi, як нiтка арэля-, але гэта адбылося. Раптам яе саслiзну- у апраметную цемру, не - сiлах нiяк сябе -трымаць.
  
  
  Святла не было зусiм, вакол мяне была толькi халодная волкасць. Яе, працягну- рукi i намаца- камянi па баках. Гэта бы- шырокi тунэль, i падлога пад маiмi нагамi бы- брудным. Дзе-то перада мной пачу-ся -стойлiвы пранiзлiвы гук. Я пайшо- у напрамку гуку; гэта -сё, што я мог зрабiць.
  
  
  Бруд, або што-то - гэтым родзе, была мне па шчыкалатку, калi яе дабра-ся да абодва канца тунэля. Наза-жды мной бы- люк, вакол то-стых дошак. Яе не спрабава- адкрыць яго. Ёй бы- упэ-нены, што хто-небудзь прыйдзе штогод на мяне.
  
  
  Люк адкрыва-ся до-га. Тым часам яе вярну-ся - тунэль, прыгну-шыся - по-най цемры, гледзячы - абодва бакi. Нiхто не падыходзi- з боку абвалiлася бетоннай плiты, таму яе, вырашы-, што гэта праца гадзiннага - абслуго-ваць гэты бок.
  
  
  А потым з'явi-ся сяргей. У адкрыты люк спускалася вяровачная лесвiца.
  
  
  Калi яе панцыр па гэтым шляху -цёка-, у мяне - руцэ была Вiльгельмiны. Праз адтулiну не было вiдаць асоб, але я бы- гатовы страляць ва -сё, што з'я-лялася.
  
  
  Яе з цяжкасцю падня-ся наверх, так як мне трэба было трымаць "Люгер" напагатове, i першае, што я -бачы-, было твар Веранiкi. Яна смяялася.
  
  
  А потым яе -бачы- якi стая- побач з ёй мужчыну, якi амаль не -смiха-ся, але, па меншай меры, усмiха-ся цяпер, што само па сабе было выдатна.
  
  
  "Прывiтанне, Нiк", - сказа- мужчына.
  
  
  Яе веданне эга. Эга звалi Хок, ён мой бос, i яго ледзь не застрэлi- эга на месцы.
  
  
  
  Кiра-нiк 3
  
  
  
  
  Дэвiд Хок - мужчына гадо- пяцiдзесяцi або шасцiдзесяцi - нiхто не ведае напэ-на, - з рэдкiмi сiвымi валасамi i суровым тварам святара Новай Англii. Эга шведа- у асно-ным па прафесарскага твiдi, але незажженная цыгара, якую ён звычайна жуе, надае эму выгляд сталага дзяржа-нага дзеяча. Карацей кажу, Хок - чалавек, якога нялёгка здзiвiць - нi - якiм выпадку.
  
  
  "Вы збiраецеся страляць вакол гэтай штукi?" - спакойна спыта- ён, паказваючы на Вильгельмину. "Калi няма, прыбяры гэта".
  
  
  Яе гэта зрабi-. - "Што, кравец вазьмi, адбываецца?" Эга тонкогубый рот скрывi-ся. "У цябе было амаль трыццаць секунд, Нiк; ты -жо павiнен бы- гэта зразумець ".
  
  
  Можа быць, але не зусiм. "Веранiка, - я паглядзе- на дзя-чыну, - яна хто-то вакол нас?"
  
  
  Хоук кi-ну-. "Вучанiца, але, здаецца, у нах усё добра".
  
  
  Яе агледзе- пакой; былi кнiжныя шафы i то-сты цёмна-чырвоны дыван. Вокны адсутнiчалi. Яе пача- гэта разумець.
  
  
  "Такiм чынам, гэта наш навучальны цэнтр".
  
  
  Хоук кi-ну-. 'Апошнi. Дарэчы, наконт папярэдняга гаспадара Веранiка была права; ён бы- бутлегер, а пазней шталь буйным кантрабандыстам гераiну. Калi б вы паспрабавалi пералезцi праз сцяну, жалезныя шыпы вылецелi б i прабiлi ваша цела. Яе рады, што - цябе хапiла розуму прайсцi праз вароты. I, дарэчы, скачуць па-сюль мiны, па абодва бакi ад праезнай часткi ".
  
  
  Яе, веда-, што гэта было: прылады, прыводныя - рух крокам, прымушаюць ih падскокваць i выбухаць - паветры, пасылаючы смяротны горад ва -сiх кiрунках.
  
  
  "Вы абавязкова страцiце тут шмат вучня-", - за-важы- я. Хоук пакiва- галавой. "Пакуль нам аднаго. Скачуць мiны не цалкам зараджаныя, i мы проста казалi нашым людзям не спрабаваць пералезцi праз сцяну. Як ты ведаеш, Нiк, сцены звычайна не лепшы спосаб увайсцi - старанна ахо-ваецца дом.
  
  
  Ёй кi-ну-.
  
  
  "Такiм чынам, сёння вы вельмi добра выступiлi. Мы глядзелi па тэлевiзары ".
  
  
  Гэта было - дом. У дом з такiмi мерамi бяспекi -сюды павiнны быць тэлевiзiйныя манiторы.
  
  
  "Добра, што ты не забi- гадзiннага", - сказа- Хоук.
  
  
  "Што, калi б яе захаце-?"
  
  
  "Мы б спынiлi цябе, Нiк. Ля брамы есць гучнагаварыцель, i яе б своечасова шырокай краiнай, вас да парадку.
  
  
  "Ты спадзява-ся на гэта."
  
  
  Хоук самаздаволена кi-ну-, i я веда-, што ён мае рацыю.
  
  
  "Добра, цяпер ты тут", - сказа- ён. "Давайце прыступiм да справы."
  
  
  З таго моманту, як яго эга, убачы-, яе, зразуме-, што гэта галасаванне-галасаванне павiнна адбыцца. Яе, успомнi-, што менавiта Хоук прапанава- мне - якасцi месца адпачынку Вестбуш.
  
  
  Веранiка -стала. На ёй бы- брючный касцюм, яе валасы былi сабраныя - шыньены на патылiцы, i яна выглядала - ну, можна сказаць, на некалькi гадо- старэйшыя за шаснаццацi. Яе вочы не глядзелi на мяне, але я яе бачы- чырвоныя плямы на яе шчоках.
  
  
  Ястраб нiчога не сказа-, пакуль яна не выйшла праз пакоi. Затым ён нахiлi-ся наперад у скураным крэсле, сашчапi-шы рукi разам i пакла-шы локцi на каленi.
  
  
  "Хто-небудзь у Вестбуше ведае, хто вы, Нiк?"
  
  
  Яе, пакiва- галавой. 'Нiхто. Мяне клiчуць Нiк Уолтон. Адзiны чалавек, з якiм яе разма-ля- - акрамя Веранiкi - гэта бармэн - гатэлi. Аднойчы ён спыта- мяне пра гэта, i ёй назва-ся эму гэтым iмем i сказа-, што займаюся мiжнароднымi iнвестыцыямi ".
  
  
  'Добра. Вы можаце выкарысто-ваць гэта iмя - Doublé Cay ".
  
  
  Яе нiколi не чу- пра Дублi-Кей.
  
  
  "Гэта пара невялiкiх выспа- на Багамах", - патлумачы- Хоук. "Адзiн цалкам развiты - там ёсць новы гатэль i стары iмёнамi, якiя былi тут з пачатку стагоддзя. На адным востраве будуюць яшчэ больш гатэля- i мост, якi злучае востра- ".
  
  
  Яе чака-, што ён працягне. I, як звычайна, ён перайшо- да iншай тэме.
  
  
  "Я падрыхтава- гэта мерапрыемства для цябе, таму што мне трэба было пераканаць сябе - некалькiх рэчах, Нiк".
  
  
  'Так.' - Я бы- агентам з AX дастаткова до-га, каб не дзiвiцца таму, што рабi- рэжысёр. Мы не былi нам ЦРУ, нам ФБР, i вы б нават не маглi б назваць нас чым-то сярэднiм. Мы проста iснавалi, невялiкая група спецагентов, якiя робяць тое, што нiхто ва -радзе нiколi не дума- нават, а Хок вё- справы. Эга суседзi - Джорджта-н думалi, што ён прэзiдэнт малавядомага фонду.
  
  
  "Перш за -сё, - сказа- ён, - устава- лейцара аб тым, каб паладзiць з маладымi людзьмi з до-гiмi валасамi. Веранiка сказала мне, што - "Выдатным вар'яцтве" ты бы- супер стромкiм ".
  
  
  Прыйшлося -смiхнуцца. 'Добра.'
  
  
  "А потым па-стала праблема патрапiць у гэтую крэпасць. Гэта было нетолькi, пра-да? Але вы зрабiлi гэта. У мяне былi сумневы, Нiк.
  
  
  Яе люта паглядзе- на яго; ён не ме- права так са мной разма-ляць.
  
  
  "Добра, добра", - пасьпешлiва працягну- Хоук. "Вы прайшлi абодва тэсту, i цяпер iдзiце далей. Дабл-Кей, Нiк. I Грейды Ингерсолл.
  
  
  Гэта бы- шок. Грэди Ингерсолл бы-, бадай, самым багатым чалавекам у свеце, мiльярдэрам ва -зросце каля пяцiдзесяцi гадо-, якi - апошнiя гады шталь пустэльнiкам.
  
  
  Яе, чака-, пакуль Хоук рушыць далей.
  
  
  - Грэди Ингерсолл, - прагудзе- Хоук, нiбы чыта- па тэчках, хоць перад iм нiчога не было, - эга узрост пяцьдзесят сем, пяць фута- восем цаля-, каля нумарах фунта-. Мае шэсць роду, у асно-ным кiназорак. Зрабi- стан у буда-нiчай кампанii свайго бацькi, якую той заснава- у канцы 1930-х гадо-. Груба кажу, спекулянт. Эга грамадства мелi справу з суднаходнымi кампанiямi, выраблялi унiформу, збожжасховiшчы, нафтаправоды - божа, гэты чалавек нават зарабля- грошы на вытворчасцi фiльма-. Пiлатава- бамбавiк падчас пачатку другой сусветнай вайны, двойчы бы- кароткiм над Германiяй, адзiн раз збег, але пачала другi раз бы- змешчаны - лагер для ваеннапалонных у абодва канца вайны. Сёння ён з'я-ляецца iнвестарам у многiх кампанiях - буйным iнвестарам, што - многiх выпадках азначае, што - яе дамiнуючы цiкавасць ".
  
  
  Усё гэта яе, веда- пра Грейды Ингерсолле... Некалькi гадо- таму ён пайшо- у аддалены раён Нью-Мексiка - самы вядомы пустэльнiк - гiсторыi. У гэтыя днi нiхто не бачы-, эга, за выключэннем эга "палацавай варты" з суровых мужчын, якiя былi эга адзiным прамым кантактам з вонкавым светам.
  
  
  "Эга апошняя iнвестыцый, - працягну- Ястраб, - была - аэракасмiчнай фiрме Ultimate Dynamics. Ингерсолл валодае большасцю акцый, таму ён гало-ны. I з-за гэтага Нiка, Пентагон i Белы дом грызуць пазногцi ".
  
  
  'Што ты маеш на -вазе?'
  
  
  Хоук змрочна -смiхну-ся. "Калi да -лады прыйшла кампанiя Ingersoll, Ultimate Dynamics -носiла апошнiя штрыхi - самую складаную сiстэму навядзення ракет па калi-небудзь вынайдзеных. Карацей кажу, яна можа даследаваць мясцовасць унiзе i карэктаваць курс ракеты на шляху з большай дакладнасцю, чым гэта мог бы зрабiць пiлот-чалавек; ён можа выя-ляць ракеты-перахопнiкi i страляць па iх сваiмi сродкамi абароны. Але найбольш важным дасягненнем з'я-ляецца тое, што прылада можа вызначаць эфект ад папярэднiх ракет, а затым ляцець страляць па другарадным або нават троесным мэтам ".
  
  
  "Iншымi словамi, - сказа- я, - гэтая штука можа зрабiць практычна -сё, што можа чалавек-пiлот".
  
  
  'I больш. Гэта трэцяя здольнасць, якая займаецца робiць эга неацэнным. У нашы днi шмат кажуць аб празмернасцях - колькi разо- мы можам сцерцi Расiю цi Кiтай з карты, у пара-наннi з тым, колькi разо- яны могуць сьцерцi нас з карты. Але з гэтым прыладай больш няма неабходнасцi запускаць пяць цi шэсць ядзерных боегаловак па адной, i ён жа мэты; як толькi першая завершыць сваю мiсiю, iншыя могуць нацэльвацца на iншыя мэты. Такiм чынам, вы можаце сабе -явiць, што гэтая сiстэма навядзення будзе значыць для больш слабой сiлы ".
  
  
  Яе, вядома, мог сабе гэта -явiць. Толькi Злучаныя Штаты i Савецкi Саюз валодалi ядзернай моцай, каб знiшчыць значную частку свету, але прылада Ultimate Dynamics дазволiць любы умерана развiтой краiне - такi, як Кiтай - дасягнуць ядзернага малюе, нават калi яна валодала толькi невялiкi доляй ядзернай энергii. колькасць ракет.
  
  
  Залiшне казаць, што прылада з'я-ляецца цалкам сакрэтнай i кантралюецца з захаваннем строгiх мер бяспекi. У цяперашнi час яно называецца "Дрикоппер", што зусiм не вар'яцкае iмя ".
  
  
  "Я мяркую, сэр, Вашынгтон занепакоены дачыненнем Ингерсолла да гэтага".
  
  
  'Дакладна. Грэди Ингерсолл пераеха- у Дублi-Кей амаль год таму. Ён валодае астра-камi, i адна па эга кампанiй ih развiвае. Ингерсолл жыве - старой гасцiнiцы, аб якой ёй каза-... - Хоук спынi-ся i падышо- да асаблiвых старомодному стала. Ён узя- згорнутую карту i то-сты карычневы канверт, затым паклiка- мяне да стала i разгарну- карту. Два астра-ка мелi форму ныркi, з шырокiмi выгнутымi бухтамi, звернутымi адзiн да аднаго. На аэрафотаздымках былi бачныя буда-нiчыя працы на адным вакол двух астраво-, якi, як сказа- мне Хоук, называ-ся Востравам Страшнага суда. У iншым, званым Востравам ¦васкрасення, знаходзi-ся шырокi гасцiнiчны комплекс з басейнам, тэнiснымi кортамi i полем для гольфа. Побач з басейнам, ледзь прыкметным скрозь густыя пальмы i iншую раслiннасць, было накiд яшчэ аднаго будынка побач з круглай лагунай.
  
  
  "Гэта гасцiнiца" Дублоны ", - сказа- Ястраб, паказваючы на амаль -тоеную структуру. "Яна аддзеленая ад астатняй часткi выспы сцяной i абсталявана звычайным электронным абсталяваннем i -зброенай аховай. Ингерсолл знiк за гэтай сцяной, калi дабра-ся да Дублi-Кей, i больш не паказваецца ".
  
  
  "Хто-небудзь калi-небудзь бы- -сярэдзiне?"
  
  
  "Я вярнуся да гэтага праз хвiлiну. Гало-нае, што за -весь гэты час Ингерсолла асабiста нiхто не бачы-, акрамя групы эга памочнiка-. I гэта яшчэ адзiн падстава для турботы ".
  
  
  Яе не перабiва- эга пытаннямi.
  
  
  "За апошнi год, - працягну- Ястраб, - эга памочнiка- змянi-ся аднаго за iншым. Усе папярэднiя памочнiкi былi ад сарака да пяцiдзесяцi, у асно-ным мужчыны, якiя разглядаюць кiруючыя пасады - фiрмах Ингерсолла. Але не больш. На дадзены момант ih шасцёра, усе маладыя, па-вiдаць, гадо- дваццацi, з до-гiмi валасамi. Адна вакол iх - жанчына. Яе чу-, прыгажуня. Яе а-таматычна усмiхну-ся i дазволi- свайму босу працягнуць.
  
  
  "Хоць усе яны выглядаюць амерыканцамi, у iх ёсць пашпарты некалькiх краiн Е-ропы i Лацiнскай Амерык. Пакуль што нам не -далося што-небудзь прад'явiць iм, але, з iншага боку, iнфармацыi пра iх мала ".
  
  
  Хок выцягну- вакол карычневага канверта па-тузiна тонкiх тэчак i працягну- мне. Яе прагарта- ih i сфакусава-ся на фотаздымках 18 x 24 у справах. Пяцёра падобных аднаго на аднаго з маладых людзей - чатыры бландынка i адзiн з цёмнымi валасамi, - i эфектна прыгожая цёмнавалосая жанчына. У рэшце рэшт ёй сказа- без энтузiязму: "Думаю, яе разумею, да чаго -сё iдзе. Вы хочаце, каб гэтых людзей праверылi ".
  
  
  "Значна больш, чым гэта. Гэтыя маладыя людзi - мы называем ih "iнтымнай шасцёркай" - адзiныя, хто мае прамы кантакт з Ингерсоллом. О, ён сапра-ды тэлефануе дырэктарам сваiх розных кампанiй i робiць гэта больш-менш рэгулярна, i староннiя бачылi, эга...
  
  
  - Але вы толькi што сказалi... -
  
  
  Хоук падня- руку. 'Цiха. За апошнiя некалькi месяца- Ингерсолл нечакана ператвары-ся - добразычлiвага гаспадара. Ты мог бы таксама гэта сказаць. Вялiкая колькасць маладых людзей, якiя спыняюцца - гатэлi Doublé Cay побач з Doubloon, якiх прыцягваюць надзвычай нiзкiя тарыфы для моладзi, як яны гэта называюць. Часткi памочнiкi Ингерсолла выбiраюць групу, каб запрасiць ih -нутр сцен на yahoo, якiя нiбыта э-э ... не забароненыя. Гасцям падаюць лепшую марыхуану i гашыш, напоi i музыку, а таксама дазваляецца купацца - лагуне. Вы можаце сабе -явiць, што вакол гэтага атрымаецца. I голас наступае кульмiнацыя: час ад часу на сцэне з'я-ляецца Ингерсолл. Ён стаiць на свайго роду балконе за то-стай шкляной перагародкай, звяртаецца да сваiх гасцей праз гучнагаварыцель - i часткi выбiрае адну вакол дзя-чат, каб яна наведала эга асабiста ".
  
  
  Шчыра кажу, мне гэта падалося разумным. У рэшце рэшт, можна было чакаць, што мужчына з такiмi грашыма хоча павесялiцца, i ёй так i сказа-.
  
  
  "Толькi не Грейды Ингерсолл".
  
  
  Ёй бы- настроены скептычна. Мужчына, якi мае шэсць шлюба- i некалькi шырока вядомых адносiн, не супраць выбраць для yahoo спелую i маладую дзя-чыну.
  
  
  "Але Ингерсолл, - патлумачы- Хок, - за-сёды бы- вельмi скрытным чалавекам. Усё, што ён рабi- у маладыя гады, было зроблена максiмальна асцярожна; ён не хаце- агалоскi, i, вядома ж, не рабi- публiчных вiдовiшча- ".
  
  
  Яе адгада-. - 'Старасць?'
  
  
  "Магчыма, але малаверагодна. У рэшце рэшт, ён не такi wouldnt i стары.
  
  
  Яе, падума-, што злавi- у голасе Тетеревятник нотку абароны, але не звярну- на гэта эга увагi.
  
  
  "Тады як ты думаеш, што гэта?"
  
  
  Кiра-нiк АХ паглядзе- на мяне, абапiраючыся на крэсла абедзвюма рукамi. "Альбо з галавой Грейды Ингерсолла здарылася што-то сур'ёзнае, альбо гэты чалавек не Грейды Ингерсолл".
  
  
  Перш чым з ёй што-то сказа-, наступiла до-гае ма-чанне. "Але вы кажаце мне, што эга бачылi".
  
  
  "Толькi ад гэтай iнтымнай шасцёркi i сук маладых людзей нельга чакаць, што ты даведаешся, што небудзь пра цяперашнi час у Ингерсолле ".
  
  
  Ёй кi-ну-. "А што наконт дзя-чат, якiя ён абра-?"
  
  
  "Наколькi нам вядома, ih было сем. Усе без выключэння яны пакiнулi востра- адразу потым ... пабачэння ... на адным самалёта- па Ингерсолла. Мы знайшлi адну - камуне хiпi - Мексiцы. Яна клянецца, што яны толькi разма-лялi i што Ингерсолл да- гэй дзесяць тысяч даляра-, перш чым яе пасадзiць у самалёт.
  
  
  Яе сьвiсну-. "Дзесяць тысяч за балбатню".
  
  
  Хоук крыва -смiхну-ся. "I, мабыць, ма-чала".
  
  
  "А як наконт званко- з Ингерсолла? Добра эга ведаюць людзi, з якiмi ён разма-ляе?
  
  
  Мой бос нахмуры-ся. 'Так. Большасць эга ведае. I нiхто не хоча верыць, што чалавек, якi тэлефанава-, - ашуканец. Нам нават удалося атрымаць адбiтак галасы з тэлефонам, i... ну, гэта было неперакана-ча ".
  
  
  "Я дума-, што галасавыя раздруко-кi цалкам прымальныя - якасцi iдэнтыфiкатара".
  
  
  'Не зусiм так. У нас ёсць запiс паказання- сведак Ингерсолла некалькi гадо- таму перад камiтэтам Кангрэса, i гэты голас, здаецца, адпавядае голасу няда-няга. Але ёсць адрозненнi. Радыётэлефон на выспах для пачынання-, не за-жды вельмi выразны ".
  
  
  'На самай справе. Тады вы хочаце, каб яе ведае, цi сапра-ды гэты чалавек Ингерсолл, цi не так?
  
  
  "Гэта адзiн момант. Вядома, калi ён можа быць самазванцам, вам таксама неабходна -сталяваць, што здарылася з гэтым Ингерсоллом. У любым выпадку вам трэба высветлiць, хто на самай дэла члены "iнтымнай шасцёркi", якiя ih матывы i як яны -плываюць на Ингерсолла ".
  
  
  - Як вы думаеце, цi можа быць якая-небудзь сувязь памiж iмi i Трехголовым?
  
  
  "Мы яшчэ гэтага не ведаем. Але пакуль iснуе такая магчымасць, мы абавязкова павiнны гэта высветлiць ".
  
  
  "Я мяркую, што бы- апрабаваны прамы падыход".
  
  
  'Так. Мiнiстр абароны асабiста паспрабава- звязацца з Ингерсоллом, i два нядзелях таму одзiна вакол блiжэйшых дарадца- прэзiдэнта прыляце- у Дублi-Кей. Але Ингерсолл адмовiлася ih прымаць або разма-ляць з iмi. Ён прыватны грамадзянiн, Нiк, i -рад не можа прымусiць эга пакiнуць прытулак ".
  
  
  "Я мяркую, эга мiльярды не маюць да гэтага нiякага дачынення", - саркастычна сказа- я.
  
  
  "Гэта не -плывае на нас. Вы ведаеце сваё заданне. Ёсць яшчэ некалькi дэталя-, якiя трэба абмеркаваць, а затым вы адправiцеся на по-дзень. Дабярыся да Ингерсолла, Нiк. Даведайцеся, што нам трэба ведаць ".
  
  
  - А калi гэта адмо-на? Калi гэта звязана з Трехголовым?
  
  
  - Тады спынi яго. На тваё меркаванне.
  
  
  'У любым выпадку?'
  
  
  Хоук кi-ну-. "Я не пасылаю туды агента AX - рангу Killmaster толькi для таго, каб задаць некалькi пытання-".
  
  
  Што да мяне, то я сумнява-ся; заданне здавалася даволi простым, калi не сказаць звычайным - i гэта бы- пачатку другi раз за некалькi дзён, калi яе дапусцi- сур'ёзную памылку - меркаваньнi.
  
  
  
  Кiра-нiк 4
  
  
  
  
  Iнструкцыi занялi менш трох гадзiн, i яшчэ не было по-начы, калi яе пакiну- асабняк. Гадзiнны сарамлiва -смiхну-ся мне i паказа- на мае лыжы, прислоненные да га-птвахце. Яе гатэль папрасiць прабачэння перад iм, але не шталь; ён веда-, што эга чакала, i гэтага было больш, чым ёй мог сказаць.
  
  
  Яе чака- зно- убачыць Веранiку перад ад'ездам, але яна не з'явiлася. Напэ-на, так было лепш. Цяпер яе веда-, што яна амелы на -вазе - машыне, на гэтай заснежанай вяршынi пагорка, i яе мог абысцiся без ee беспарадка- або непадпарадкавання - якое б плане яна нас прыняла пасьля таго, як захапiлася сакрэтнай мiсiяй.
  
  
  Яе мала спа- у тую ноч. Нягледзячы на тое, што мой нумар знаходзi-ся на другiм баку гатэля, у месцах, далёкiх ад хола, яе чу- гудзенне гiтары, якое суправаджаецца ня-стойлiвымi галасамi. На досвiтку яе, уста-, апрану-ся i сабра- рэчы. Ён не галi-ся па iнструкцыi.
  
  
  Невялiкi скрутак бы- у багажнiку маёй машыны, як i сказа- Хоук. Калi мы разма-лялi напярэдаднi -вечары, эга дасталi адзiн праз нашых агента-. Ён утрымлiва- некалькi рэча-, распрацаваных аддзелам спецыяльных эфекта- AX, якiя маглi б быць карысныя - складанай сiтуацыi. Павiнна быць, работнiкам аддзела Сцюарта спатрэбiлася нямала вынаходлiвасцi, каб прыдумаць зброю i iнструменты, якiя можна было б схаваць у купальнiку або пары сандаля-, але, як за-сёды, iм гэта -далося.
  
  
  Мне спатрэбiлася два нядзелях, каб дабрацца да Маямi, яе зрабi- усё магчымае, каб запаволiць сваё перамяшчэнне. Заданне Хоука заключалася - тым, каб адгадаваць густую бараду, але да пятага дня яна стала па-чарто-ску зудящей, i ён заста-ся з вусамi. Мае бакенбарды выраслi даволi хутка, i ён веда-, што да канца двух тыдня- у мяне будзе барада, якая займаецца будзе дастатковай для паважаючага сябе прадста-нiка рок-сцэны.
  
  
  Ёй бы- Нiкам Уолтоном, мэнэджэрам некалькiх рок-гурто-. Хок выбра- для мяне тры групы, дзве, вакол якiх у цяперашнi час гастралююць па Афрыцы i Азii, ад iмя Дзяржа-нага дэпартамента. Iншая група была часова распушчана, i яе павiнен бы- узяць адпачынак на Дублi-Кей, пакуль група рэарганiзо-ваць. Па шляху на по-дзень - наогул пазбягаючы Вашынгтона - яе праводзi- вечары - самых загружаных барах, якiя мог знайсцi, слухаючы музычныя а-таматы i мясцовыя комба, апускаючыся - музыку i атмасферу. Яе гадзiнамi заходзi- у музычныя крамы, запамiнаючы брэнды, назвы i iмёны выкана-ца-.
  
  
  Да таго часу, калi яе, дабра-ся да Осла, мне здавалася, што я ведаю аб сучаснай папулярнай музыцы столькi ж, колькi сярэднi падлетак. Мае вусы раслi, i мне трэба было падстрыгчыся. Iдэальна. Мне давялося зрабiць апошнi аб'езд, перш чым сесцi на самалёт у Маямi. Мы з Хоуком некаторы час абмярко-валi гэта, перш чым вырашылi рызыкнуць. Яны як раз рыхтавалi першыя выпрабавальныя палёты Трехголовой сiстэмы на мысе кэнэдзi, ny, i мы абодва адчувалi, што я павiнен атрымаць як мага больш iнфармацыi па лепшых крынiц.
  
  
  Яе прыбы- у гало-нае будынак комплексу НАСА як раз своечасова, каб далучыцца да экскурсii. Мы сабралiся - прахалоднай светлай прыёмнай i прайшлi праз калiдор. У гэты момант мяне спынi- ахо-нiк у форме.
  
  
  "Прабачце мяне, сэр", - сказа- ён.
  
  
  Яе агледзе-ся, як i некалькi iншых члена- групы. 'Так?'
  
  
  "Ты водзiш сiнi Форд?" Ён прачыта- нумарны знак.
  
  
  "Так, гэта маё".
  
  
  "Баюся, вы заблакавалi яшчэ некалькi машын. Мы былi б -дзячныя, калi б вы пераставiлi эга ".
  
  
  "Кравец пабяры", - заро- я. "Калi яе там прыпаркава-ся, iншых машын не было".
  
  
  - Баюся, што давядзецца, сэр. Калi вы не супраць.' Гэта не зусiм просьба.
  
  
  'Праклён! Добра.' Яе злосна пайшо- назад па гулкому калiдоры. Калi мы з ахо-нiкам схавалiся па -вазе для турыстычнай групы, ён узя- мяне за руку. Мы спынiлiся на iмгненне, огляделись. Нiкога не было вiдаць.
  
  
  "Нам сюды, сэр", - сказа- ён -важлiвых тонам, якi, верагодна, выкарыста- бы па адносiнах да кiра-нiка НАСА.
  
  
  Ён адкры- ключом нябачную дзверы без ручкi, якая займаецца была патопленая - стогны. Мы хутка прайшлi па до-гiм нiзкiм калiдоры. Тут i там былi iншыя дзень, усё з лiчбамi i лiтарамi, але без iншых апазнавальных знака-. Мы нiкога не -бачылi, калi згарнулi за некалькi куто-, спусцiлiся па сталёвы лесвiцы, прайшлi яшчэ дзве замкнёныя дзень, i, нарэшце, дасягнулi таго, што выглядала як глухая сцяна.
  
  
  Наском свайго блiскучага чорнага чаравiка ахо-нiк штурхну- кавалак шэрага лiштвы унiзе сцены. Адразу нiчога не адбылося, але праз некалькi iмгнення- уся сцяна бязгучна разгарнулася, ствары-шы адтулiну, дастаткова вялiкi, каб ён мог праслiзнуць праз яго. Сцяна за маёй спiной хiстанулася, i ён заста-ся адзiн у маленькай пакоi з металiчным сталом, двума крэсламi i вялiкiм люстэркам, якое павiнна было быць аднабаковым. Побач з люстэркам была дзверы; Яе цярплiва чака-, калi яна адкрыецца.
  
  
  "Мiстэр Картэр?" спыта- бесьцялесны голас.
  
  
  'Так.'
  
  
  "Хвiлiнку, калi ласка".
  
  
  Яе, усмiхну-ся - люстэрка, але вырашы- не махаць рукой. Гэтыя касмiчныя генii схiльныя ставiцца да сябе сур'ёзна, i я не магу ih вiнавацiць. У iх ёсць да чаго сур'ёзна ставiцца.
  
  
  Прыкладна праз хвiлiну дзверы адчынiлiся, i -вайшлi дзве фiгуры - белых халатах i бездакорных тэнiсных туфлях, штурхаючы перад сабой бездакорны сталевы крэсла, якi яе часткi занадта бачы- у бальнiцах.
  
  
  "Нам трэба зняць вашыя раздруко-кi пальца-, сэр", - сказа- малодшы па дваiх. Нам адзiн вакол iх не выгляда- на трыццаць, i абодва былi - акулярах. Нават ih до-гiя валасы - дзесяць гадо- таму ih б падстрыга- вожыкам - не умаляли ih мэтанакiраванасцi. Яны нанеслi мне чарнiла на пальцы i разгарнулi ih на паперы. Затым адзiн вакол iх адчынi- крэсла, адкры- скрыню для дакумента- i пара-на- мае раздруко-кi пальца- з другiм наборам, затым кi-ну-.
  
  
  Яе спыта-. - "Вы наведвалi курсы зняцця адбiтка- пальца- у Масачусецкiм тэхналагiчным iнстытуце?"
  
  
  "Калiфарнiйскi тэхналагiчны iнстытут", сэр", - адказа- старэйшы. "I няма, але мы абодва вучылiся - акадэмii ФБР". Ён слаба -смiхну-ся.
  
  
  Паказа- яе - сваiм здзi-леннi. "Усё тут так робяць?"
  
  
  "Сюды, сэр". Ён паказа- на адкрытую дзверы. "Доктар Эйвери чакае вас".
  
  
  Дзень у гэтым калiдоры былi адкрытыя; у маленькiх офiсах энергiчныя мужчыны i некалькi жанчын у белых халатах схiлiлiся над чарцяжамi i тэхнiчнымi кнiгамi, разма-лялi яшчэ з адным невялiкiмi групамi, запiсваючы мелам -ра-неннi на класных дошках. У канцы калiдора мае суправаджаюць двойчы адкрылi падвойную дзверы i веления мяне - кабiнет i пакой для сустрэч. Мужчына за сталом здава-ся ненашмат старэйшы за майго Эскорту, хоць эга кароткiя сiваватыя валасы ледзь прыкрывалi загарэлы чэрап. "Заходзьце, мiстэр Картэр", - сказа- ён, устаючы. Ён паказа- мне на зялёнае скураное крэсла.
  
  
  "Мяркую, вы доктар Эйвери. Цi вы яшчэ i адмiнiстратар? Ёй усмiхну-ся, калi спыта-, але ён не адказа-.
  
  
  "У нас мала часу, мiстэр Картэр. Пачнем?'
  
  
  Няма сэнсу па-тараць усё падрабязнасцi, якiя ён паведамi- мне - працягу наступнага гадзiны. Шмат было сказана аб каардынатах i спадарожнiкавым картографировании, аб кампутарах, компасах, стабилизаторах i выкана-чых механiзмах, аб высо-ных планерах i датчыках, а таксама аб сiстэмах абароны ад перахопу. Гэта было больш цi менш тое, што сказа- мне Хоук, але настолькi падрабязна, што да таго часу, калi Эйвери скончы- яе, адчу-, што сам амаль змог бы сабраць трехголовую сiстэму. Ну, можа, не зусiм.
  
  
  Эйвери, падобна, ён прытрымлiва-ся ж iдэi; эга пары было амаль паблажлiвым. "Прасцей казаць, мiстэр Картэр, паглядзiце на праект " Трохгаловы " так: мы запускаем батарэю мiнiяцюрных ракет па Арлингтона праз Потомака - Вашынгтоне, акруга калумбiя. Дозволительно, чатыры вакол iх нацэлены на Белы дом, нашу гало-ную мэту. Выкарысто-ваючы мемарыял Джэферсана - якасцi арыентуючага, тэлекамеры выведкi - кожнай ракеце -носяць неабходныя карэктывы. Запускаюцца ракеты супрацьракетныя; магчыма, нягледзячы на нашу сiстэму абароны, адна цi дзве нашы ракеты будуць збiтыя. Мы павiнны -лiчваць гэтую магчымасць, нават невялiкую, калi будзе зроблена такая атака. Альбо мы знiшчаем працi-нiка першым залпам, альбо для нас усё скончана. Так?'
  
  
  Ёй кi-ну-.
  
  
  'Добры.Дозволительно, першая ракета, накiраваная на Белы дом, - гэта прамое трапленне. Тады iншыя ракеты не павiнны паражаць тую ж мэта. Датчыкi рэгiструюць -дар, а затым актывуюць кампутарны механiзм. Другая мэта запраграмавана - сiстэме навядзення. Прывады выконваюць сваю працу, якiя прыбiраюцца слiзгальныя крылы раскрываюцца для павелiчэння пад'ёмнай сiлы, i наша ракета накiро-ваецца, скажам, у гандлёвы раёне Чатырнаццатай вулiцы цi - гатэль Hilton. Гэта ясна?
  
  
  'Яго так i дума-. Iншымi словамi, у татальнай ядзернай бiтве мы павiнны паражаць асно-ныя мэты, гэта значыць запускаць адразу некалькi ракет. Але калi патрапiць першая, нам не трэба марнаваць другую ".
  
  
  'Дакладна.'
  
  
  Эму спатрэбi-ся час, каб распавесцi мне тое, што я -жо веда-. "А як наконт самой сiстэмы, доктар Эйвери? Наколькi яна вялiкая?
  
  
  "Я не магу вам паказаць. У мяне няма на гэта дазволу ".
  
  
  'Вядома, няма. Але наколькi яна вялiкая? Цi можна яе -красцi?
  
  
  "Нiколькi." Эга жэст ахапi- увесь падземны комплекс, адрэзаны ад астатняй часткi базы. "Забудзьцеся аб мерах засцярогi; Яго, упэ-нены, што яны бездакорныя. Ён не зразуме- майго сарказму. "Наколькi вялiкая гэтая чортава штука?"
  
  
  Што ж ... складаць даляр "Driekopper" - гэта кампутар. Па сваiх памерах ён ценымногие складаней, чым усё, што было распрацавана на сённяшнi дзень ".
  
  
  "I гэта азначае?" - агрызну-ся я.
  
  
  "Ох ... можа быць, памерам з рухавiк звычайнага а-тамабiля". Рукамi ён паказа- на куб. метра- вакол.
  
  
  "Так што нiхто не можа выйсцi за дзверы з iм".
  
  
  'На-рад цi.'
  
  
  'Добра. Хто яшчэ ведае аб гэтым прыладзе? "
  
  
  "Вельмi мала людзей. Мой персанал, сямнаццаць чалавек, усе вакол якiх маюць допуск. Белы дом, iншыя -радавыя -становы i вышэйшае ваеннае камандаванне ".
  
  
  "А Ultimate Dynamics?"
  
  
  "Амаль усе, хто працава- з Driekopper, цяпер уваходзяць у склад маiх супрацо-нiка-".
  
  
  'Амаль?'
  
  
  "Толькi два чалавекi вакол групы не працуюць са мной. Одзiна вакол iх некаторы час таму загiну- у авiякатастрофе. Другi - выкана-чы дырэктар фiрмы ".
  
  
  "Што азначае, што ён падпарадко-ваецца Грэди Ингерсоллу?"
  
  
  "Я так думаю."
  
  
  "А гэта значыць, што Ингерсолл - курсе".
  
  
  Эйвери выгляда- здзi-леным. "Вы, вядома, не думаеце, што хто-то накшталт Ингерсолла..." Эму не трэба было заканчваць фразу, вiдавочна, эму не спадаба-ся мой падтэкст, i ён не веда-, што з гэтым рабiць.
  
  
  "Я чу-, што вы хутка здзяйсняеце выпрабавальны палёт Driekopper".
  
  
  'Так. На наступным тыднi. Дакладная дата пакуль не вызначана. Аб сiстэме ведаюць толькi мае супрацо-нiкi, i яны асабiста -ставяць усе дэталi - ракету ".
  
  
  "Цi ёсць шанец, што замежнае судна -мяшаецца i вылавiць гэтую штуку - моры?"
  
  
  "Нiякiх шанца-. Калi ракета не прызямлiцца менавiта там, дзе яна запраграмавана, яна самоуничтожится ".
  
  
  Здавалася, што - гэтай грабнiцы з кандыцыянерам яе больш нiчога не магу зрабiць, таму яе падзякава- Эйвери i пакiну- эга. Меры бяспекi на мысе кэнэдзi, ny мяне не цiкавiлi, i ён веда-, што людзi, якiя -дзельнiчалi - гэтым, робяць усё, што - ih сiлах. Але гэтая рэплiка пра Ингерсолле i эга даверанай шасцёрцы выклiкала - мяне чертовское непакой.
  
  
  Магчыма, калi б я не дума- аб гэтай праблеме, яе б нада- больш увагi таму, што адбылося праз некалькi хвiлiна. Паглядзе-шы на тэлеэкран, ахо-нiк адпусцi- мяне назад у бязлюдны калiдор. Пакуль дзверы без апазнавальных знака- без ручкi -сё яшчэ зачынялася за намi, пару бо-тацца азиата у саламяных капелюшах, цёмных касцюмах i фотаапаратах - шыi прайшла праз гало-ную дзверы.
  
  
  Яны захiсталiся, калi -бачылi мяне i ахо-нiка, затым працягнулi балбатаць. Одзiна вакол iх спынi-ся, каб сфатаграфаваць мяккi iнтэр'ер; калi iншы павярну- свой фотаапарат у мой бок, яе пача- закрываць твар, затым прымусi- мяне забыцца абсталяваннем -сiм. Нарэшце, сёння -сюды, куды б вы да нас пайшлi, вы -бачыце японскiх турыста- з фотаапаратамi; толькi калi яго дабра-ся да тут, яе зразуме-, што гэтыя два азиата на самай дэла зусiм не падобныя на японца-.
  
  
  Пералёт праз Маямi, на востраве Нью-Правiдэнс на Багамах бы- не больш чым скачком, амаль не было часу, каб выпiць, як мы пагрузiлiся - светла-зялёным морам, испещренным пясчанымi выспамi. Пасляпа-дзеннае неба было злёгку зацягнута аблокамi, з-за чаго цёмна-зялёная раслiннасць здавалася амаль чорнай, i калi мы кружылi над аэрапортам, дождж хваста- па вокнах 7271.
  
  
  Пасажыры накiравалiся праз перон да хованцы - выглядзе старога сераль, якi яны назвалi будынкам вакзала. . ¦нутры гуля- аркестр, i бортправаднiкi раздавалi бясплатныя напоi з ромам, пакуль мы чакалi свой багаж. Мытня не была праблемай; у разгар турыстычнага сезону адкрыва-ся, мабыць, одзiна па пяцiдзесяцi валiзак. Але багажным служачым спатрэбiлася больш за па-гадзiны, каб выгрузiць усе рэчы па плоскасцi, па прычынах, якiя наза-сёды застануцца для мяне загадкай. Валiзкi прыбытку - до-гай вузкай канвеернай стужцы, мой бы- амаль апошнiм. У мяне было два валiзкi, а - адным - спецыяльны адсеку для Вiльгельмiны i Х'юга. Яе не нашу з сабой зброю, калi перасяка- мяжу, таму што быць затрыманым - адна вакол самых балючых рэча-, якiя могуць здарыцца са спецагенты, i звычайна гэта не варта рызыкi.
  
  
  Каля дзень вакзала стая- высокi цемнаскуры мужчына - карнавальным касцюме. Побач з iм да пальмы знаходзiлася шыльда з надпiсам "DOUBLÉ CAY - Air Taxi". Дождж спынi-ся, але неба па-ранейшаму было шэрым i хмарным. Яшчэ трое людзей ужо стаялi пад пальмай; пара сярэднiх гадо- i хлопчык-падлетак з гiтарай, з валасамi да плячэй i багатымi дзiцячымi вуграмi.
  
  
  "Так, дружа?" чорны чалавек павiта- мяне. "Вы - Дабл-Кей?"
  
  
  'Так.'
  
  
  Ён спыта- мяне, як мяне завуць, i сверился са спiсам. - Самалёт на iншым канцы поля. Лiмузiн прыедзе сюды, каб адвезцi вас.
  
  
  Мы няёмка стаялi пад пальмай c якой капала вада, удзячныя ветры, якi змякча- дымiлася волкасць. У канцы тратуара стая- хударлявы сiвы мужчына - iрваным швэдры, штаны i брудных тэнiсных туфлях, пiльна гледзячы на дзверы будынка вакзала. Калi стала ясна, што выйшлi апошнiя пасажыры, ён пацiсну- плячыма, павярну-ся i падня- руку. Цёмна-карычневы "кадылак" выеха- на тратуар, дзверы адчынiлiся, i мужчына -вайшо-.
  
  
  Яе так пiльна глядзе- на сiвога мужчыну, што не за-важы- групу на стаянцы, пакуль Кадылак не схава-ся з выгляду. Там былi два маладых чалавека, высокiя i светлавалосыя, з распушчанымi валасамi, апранутыя - строгiя цёмныя касцюмы, а побач з iмi сядзела дзя-чына, якая займаецца была амаль такога ж росту, як i мужчыны. Яна была зачыненая ад шыi да нага - простым, трапяткiм сукенка, якое облегало яе цела ва -сiх патрэбных месцах, а цёмна-каштанавыя валасы спадалi гэй плечы амаль да талii. Памiж ee грудзей матлялася калекцыя караля-, i нават у сумрачном святле яе твар, здавалася, блiшчала.
  
  
  Маёй першай думкай была Хадиша д'арк або, магчыма, Джоан Баэз; у нах была такая светлая упэ-ненасць у выразе асобы, у манеры паводзiн. Але гэтая думка была хутка адкiнута, калi яе зразуме-, што гляджу на Анжэла Раффлс i двух iншых члена- "Iнтымнай шасцёркi".
  
  
  Яе дастаткова даследава- фатаграфii Iнтымнай Шасцёркi, каб адразу ih даведацца, але сапра-ды вылучалася толькi дзя-чына. Пяцёра маладых людзей былi настолькi падобныя вонкава, што я не бы- упэ-нены, якiя iмёны падыходзяць гэтай пары. "Не тое каб гэта мела значэнне, - падума- яе; Яе, спадзява-ся, што Анджела Раффлс была маёй адпра-ной кропкай на шляху да Грейды Ингерсоллу.
  
  
  Яе, паглядзе- на нах - i яна азiрнулася. Яе цiхамiрная -смешка была адначасова перакана-чай i палахлiвай, як быццам яна магла прыцягнуць да сябе мужчыну, нiчога не робячы. I яна гэта ведала. Паводле iнфармацыi, якую да- мне Хоук, гэй было дваццаць пяць, але яна здавалася лiверпульскай. Яе адарва- ад нах погляд, перш чым забы-ся, для чаго яе тут. Шестидверный "мерседэс" выеха- на тратуар, i цемнаскуры мужчына пача- падымаць багаж у багажнiк. За мной у такую гульню пара i гiтарны насiльшчык. На iмгненне яе спынi-ся, i праз блiскучую дах машыны паглядзе- на дзя-чыну. Яна -сё яшчэ -смiхалася, усё яшчэ гледзячы - мой бок. Яе нырну- i рашуча паглядзе- у другi бок, пакуль мы не з'ехалi.
  
  
  Мы -чатырох размясцiлiся - прасторным раскошным салоне "Лiр Джет". Нiхто вакол нас нiчога не сказа-; пара выглядала крыху разгубленай, хлопчык панурым. Чорны мужчына прынёс нам ром i знiк наперад. Калi ён з'явi-ся зно-, i абвясцi-, што праз некалькi хвiлiна сыдзе, яе падума-, што жанчына адключыцца. Яе сэм бы- вельмi здзi-лены, але, прыгледзе-шыся блiжэй, скрозь мехаватыя штаны i абабiты залатымi нiткамi жакет, яе -бачы- жыццярадасную кампетэнтнасць, якая займаецца абнадзейвала.
  
  
  "Мяне клiчуць Херридж, - сказа- наш пiлот, - i яе, спадзяюся, што вы добра правесцi час на Дабл-Кей". Яе, за-важы-, што эга акцэнт знiк; мабыць, эму даводзiлася гуляць разнастайныя ролi. Разгон бы- кароткiм i плы-ным, толькi калi мы -зляталi з узлётна-пасадачнай паласы, сонца прабiвалася скрозь аблокi. Яе зрабi- глыток i зiрну- у акно. Мы праляцелi над сера-зялёнай тэрыторыяй вакол аэрапорта i не-забаве дасягнулi -скраiны Наса-. Сонца, здавалася, мякка свяцiла на раскошныя прыбярэжныя вiлы з ih басейнамi, прыгожымi садамi i неверагодна зялёнымi лужкамi. Херридж дазволi- самалёту праляцець над гаванню - цэнтры горада; Яе бачы- груды кошыка-, рознакаляровыя тканiны, i яны ж вырабы па медзi, якiя прадаюцца на -сiх рынках ад Маракеша да Сiнгапура. Высокая цемнаскурая жанчына з чырвонай банданой на галы i - шатровае сукенка люта махала рукой. Херридж на iмгненне пакiва- кончыкамi крыла-, затым мы -зляцелi, калi ён павярну- на по-нач i праляце- над самай шырокай часткай выспы. Праз некалькi хвiлiна мора зно- апынулася пад намi.
  
  
  Унiзе -бачы- яе некалькi белых палос, хутка рухалася лодка, пакiдаючы дзве паласы спераду. Некаторы час лодка амаль не адставала ад нас, i я зразуме-, што гэта павiнна быць судна на падводных крылах. Ён бы- на тым жа курсе, што i мы, i - мяне было адчуванне, што гэта лодка Грэди Ингерсолла. Мне сказалi, што - яго бы-, i флоту, на якiм эга памочнiкi плылi туды i назад памiж Дублi-Кей i Наса-.
  
  
  А потым падалiся выспы-блiзняты, якiмi яе бачы-, ну з вышынi птушынага палёту на Хоука. У яркiм сонечным святле "Уваскрасенне", здавалася, iскрылася - басейн, поле для гольфа, акружаная сцяной лагуны, блiскучыя белыя вежы гатэля - у той час, як "Страшны суд" выгляда- так жа сумна, як любая буда-нiчая пляцо-ка. У пяску i падлеску былi зроблены вялiкiя раскрытыя ямы, некаторыя залiты бетонам, iншыя - бульдозерамi i кранамi. Сталёвы каркас аднаго вакол будынка- падыма-ся - паветра, адкiдаючы на зямлю мудрагелiстыя ценi.
  
  
  Калi Херридж рэзка павярну-, каб падысцi, яе -бачы- якi будуецца мост памiж двума выспамi. На беразе "Страшнага суда" -жо былi -сталяваныя масi-ныя бетонныя апоры, вакол якiх выступала абна-лення. З адбору проба- паветра, гэта выглядала, як частка амерыканскiх горак, толькi ценымногие больш.
  
  
  Мне варта было звярнуць больш увагi на мiмалётнае -ражанне, якое - мяне тады -знiкла, але Херридж -жо прызямлi-ся, i мне прыйшлося дапамагчы эму, сашчамi-шы зубы i схапi-шыся за ручкi крэсла. Як i -се вядомыя мне пiлоты, яе дрэнны пасажыр.
  
  
  
  Кiра-нiк 5
  
  
  
  
  Мой нумар у гатэлi бы- да непрыстойнасцi раскошным. Балкон з выглядам на ваду бы- вельмi вялiкiм, а ванная была ненашмат менш. Зялёны дыван бы- па шчыкалатку i бы- такiм мяккiм, што пара шырокiх ложка- здавалася амаль непатрэбнай. Унутры невялiкага халадзiльнiка знаходзi-ся вялiкi графiн з пуншам з ромам, i ухмыляющийся слуга, якi бы- заняты адчыненнем дзвярэй i вокна-, шаф, здавалася, сапра-ды задаволены маiмi чаявымi. Гэта было месца, якое яе лёгка мог палюбiць.
  
  
  З балкона яе мог бачыць пад сабой кут вялiкага - басейна, дзе раннiм вечарам -сё яшчэ было людна, з некалькiмi фiгуркамi, якiя займаюць плацдарм. Пад навесам вакол плеценых пальмавых лiсця сталёвая стужка выдавала хвалепадобныя гукi, i чу- яе мяккi смяецца голас. Я не вялiкi прыхiльнiк турыстычнага гатэля, але я б схлусi-, калi б не прызна-ся, што атмасфера была выдатная.
  
  
  Яе хутка надзе- расклешаныя штаны - сонцаахо-ную палоску, цёмна-сiнюю празрыстую кашулю i выцвiлую джынсавую куртку. Вакол аднаго валiзкi яе -зя- тое, што Сцюарт зрабi- для мяне - "Нiк", i вырашы- узяць злёгку памятыя тэнiсныя балетныя тэпцiкi. Нiякiх шкарпэтак. Вiльгельмiна i Х'юга засталiся - сваiм сакрэтным адсеку; ён не дума-, што яны спатрэбяцца. Праходзячы праз вялiзны вестыбюль, мне даводзiлася па-тараць сабе, што я тут, у Дублi-Кей, па справах, а не - адпачынку. Куды б яе нам, паглядзе-, яе бачы- маладых дзя-чат, адны - купальнiках, iншыя - шортах, мiнi-спаднiцах i джынсах, якiя здавалiся намаляванымi на скуры. Беглы погляд перакана- мяне, што бюстгальтара- на востраве гэтак жа мала, як белых мядзведзя-. Мне было цiкава, што тут робiць пара сярэднiх гадо- па самалёт Нью-Ёрк-Правiдэнс.
  
  
  Яе панцыр да басейна па шырокаму калiдоры, уставленному крамамi з пляжнай адзеннем, сувенiрамi, спiртнымi напоямi, кнiгамi, цыгарэтамi, скуранымi вырабамi ручной працы - калi яе зно- убачы- Анджэла Раффлс.
  
  
  Яна сядзела - адкрытай дзень на фоне заходзячага сонца, але нават па сiлуэту яе адразу пазна- яе. Дзя-чына, з якой разма-ляла Анжэла, была нiжэй ростам, што азначала, што яна была сярэдняга росту, i амаль уся яе карычневая скура была ярка - малюсенькiм бiкiнi, якое яна насiла. Яе чорныя як смоль валасы былi вiльготнымi i струменiлiся па спiне, а малюсенькiя кропелькi знiкалi - б памiж ee ягадзiцамi. Яшчэ да таго, як ён убачы- яе твар, яе, адчу-, што яна незвычайная, i не памылi-ся.
  
  
  Яе, кi-ну- Анжеле, праходзячы mimmo iх. Яна кi-нула - рэ-матызму. ОК, гэтага было дастаткова. У маёй маскiровачнай ролi супер-стромкага мэнэджара рок-групы яго не мог пачаць з першага сябро-скага жэсту, яе павiнен бы- прывыкнуць да таго, што на мяне караскаюцца нато-пу фанатак.
  
  
  Калi ёй бы- на некаторай адлегласцi, яе спынi-ся, паглядзе- на басейн i на нато-п, i паступова павярну-ся так, каб бачыць загарэлую дзя-чыну спераду.
  
  
  Рысы яе твару былi амаль усходнiмi, а злёгку скошаныя цёмныя вочы ажы-лена зiхацелi, калi яна разма-ляла з Анжелой. Высокiя скулы ззялi - промнях позняга сонца, вады i ласкавымi кроплямi чаплялася за аксамiцiстую скуру. У нах бы- шырокi рот, а по-ныя вусны скрывiлiся ва -смешцы без выклiку Анджэле. Ee плечы пастаянна рухалiся, калi яна казала, а яе высокiя выгнутыя сцягна пагойдвалiся. Ee грудзi была пакрыта тканiнай, падкрэслiвае соску; ногi - нах былi до-гiя, мускулiстыя, рэльефныя, а памiж нага, некалькi пучко- чорных валасо- вiлiся з-пад нiжняга бiкiнi.
  
  
  У мяне не было жанчыны з часо- Веранiкi - дзя-чаты, якiх яе бачы-, у пi-ных намётах -здо-ж дарог, у Вiрджынii i Па-ночнай Каралiне, былi не - маiм гусце, - але нават калi б яе толькi што вярну-ся вакол паездкi па Нiлу з Клеапатрай, ёй бы- бы -се ро-на уражаны гэтай дзя-чынай.
  
  
  Яна паглядзела на мяне. Як i Антон, якая займаецца iшла да мяне. 'Прывiтанне.' У нах бы- голас, падобны царко-наму звону раннiм iмглiстым нядзельнай ранiцай.
  
  
  'Прывiтанне.' Яе найлепшым чынам гэй усмiхну-ся i зня- сонцаахо-ныя кропках, каб лепей разглядзець.
  
  
  "Хiба я не бачыла цябе сёння нiяк не калi - аэрапорце?"
  
  
  'Сапра-ды.'
  
  
  "Цi плануеце вы застацца надо-га - Дублi-Кей?"
  
  
  "Я яшчэ не будую нiякiх цвёрдых планавання".
  
  
  Разумеючая -смешка. "Што ж, не сыходзь занадта рана".
  
  
  Яна павярнулася, кi-ну-шы сцягном, што было вельмi адкрыта сэксуальна, i пайшла пад руку - гатэль з дзя-чынай у бiкiнi, дзве па самых дзi-ных жанчын, якiх ёй калi-небудзь бачы-. Добра, што я павесялi-ся з Веранiкай; Мне было цiкава даведацца, што Хок веда- аб нашым кароткiм рамане, i ён прыйшо- да высновы, што -сiм будзе лепш, калi яе нiколi гэтага не даведаюся.
  
  
  Яе абышо- басейн i паглядзе- на высокую каменную сцяну за iм. Яна была замаскiравана дрэвамi i хмызнякамi, але беглы погляд выда- калючы дрот - электрифицированную, як мне сказалi, - якая займаецца пралягала праз сцяну, скрозь лiсце i галiнкi.
  
  
  Частка Дэ Дублоны была вiдавочнай. Гэта бы- трохпавярховы будынак, пабудаванае вакол цёмнага каменя i выветренного цэглы. Вокны, якiя выходзяць на басейн, былi зачыненыя i зачыненыя аканiцамi. Адзiнае адтулiну - стогны было за басейнам каля дзвярэй гатэля, куды -ваход праз цвёрдыя жалезныя вароты. За-тра ёй паабяца- сабе, яе -чыню аднадзённую паездку па -сiм востраве - як турыст, якi адпра-ляецца на экскурсiю. Ноч апусцiлася хутка, калi сонца пагрузiлася - акiян, але плы-цы засталiся - асветленага у басейна. Пад яго жа дахам, што i Tireless Steelband, бы- бар, i мне -далося купiць бурбон з вадой замест рома. Некаторы час яе сядзе-, назiраючы за нато-пам i аркестрам побач са мной, i пачу- мяккi плёскат вады пад невысокай сцяной адкрытыя ззаду мяне.
  
  
  Яе, вярну-ся - гатэль i паглядзе- у казiно. Ля -ваходу вiсела шыльда з iмёнамi артыста- суседняга кабарэ, i адна вакол фатаграфiй прымусiла мяне спынiцца.
  
  
  Не было памылкi: усходнiя рысы асобы i выгнутыя сцягна, смелая -смешка, якая займаецца зiхацела нават ярчэй, чым лямпы фатографа. Ee звалi Сталом Негрита, i, па -сёй бачнасцi, яна працавала - касцюме, якi не прыкрыва- нiчога, акрамя бiкiнi. Яна была сябро-кай Анджелы, i гэтага было дастаткова, каб яе праверыць. Акрамя таго, само iмя выклiкала - мяне трывогу: я чу-, што эга згадвалi некалькi дзя-чат змешанага кубiнскага, мулатского i кiтайскага паходжання, у асно-ным шлюхi па Фларыды. Але - Дублi-Кей, побач з Грэди Ингерсоллом i эга прамой сувяззю з прыладай "Трох значэнне навыку нападу", усе, што мела хоць якое-то ста-ленне да Кубе цi ¦сход, трэба было -спрымаць сур'ёзна. Усё было важна - маёй працы.
  
  
  Казiно -я-ляла сабой мякка асветлены, раскошна аформленае памяшканне з высокiм столлю, то-стымi дыванамi i сцiплым асвятленнем над сталамi. Было два крэсла для рулеткi, тры крэсла для гульнi - покер, i, можа быць, па-тузiна стало- для шмен-дэ-фер. Алько- - задняй частцы гало-най залы бы- зарэзерваваны для гульнi - баккара - толькi для буйных гульцо-, з уласным барам i абслуго-ваннем. Гульня - карты або косцi - не мая гульня; У мяне на розуме дастаткова, каб не турбавацца аб лiках на картках або пластыкавых кубiках. Але людзi, якiя часткi наведваюць казiно, часткi адкрываюць дасведчанаму назiральнiку больш, чым, скажам, на першым плане класе самалёта вакол Нью-Ёрка - Лiсабон. Калi яе -вайшо-, там было не так шмат людзей, каб назiраць, але не-забаве яе -бачы-, што-што, што запар.гэта пераканала мяне, што я не дарма марную час.
  
  
  Гэта была самая й пара азiята-, якую яе бачы-, на мысе кэнэдзi, ny. Одзiна вакол дваiх кiда- косткi за покерный сталом, у той час як эга таварыш надава- больш увагi астатняй частцы пакоя, чым таго, што адбывалася на зялёным сукне пад эга носам.
  
  
  Ён убачы- мяне - той момант, калi яе за-важы- эга, i гэтыя "неспасцiжныя" -сходнiя рысы выдавалi выблiск пазнавання, перш чым ён хутка паглядзе- у другi бок. Яе глыбока -здыхну- i працягну- iсцi, думаючы аб фатаграфii, зробленай тым ранiцай, на якой яе бы- з гэтай праклятай дзвярыма за маёй спiной.
  
  
  Сыходзячы, паспрабава- яе каму нацыянальнасць гэтых двух мужчын. Як я зразуме- раней, яны не былi японцамi; гэта было дакладна. Яе падума- аб Карэi; у iх тут было буда-нiцтва добра-парадкаванне i вялiкая колькасць карэйца-. з iншага боку, яны маглi прыехаць адкуль за-годна памiж Джакартой i Кабулам, i - мяне не было прычын думаць, што гэта былi нейкiя iншыя турысты, якiя паехалi тым жа маршрутам, што i яе.
  
  
  Але яе не даверы- гэтаму нас на секунду.
  
  
  Прыйшо- час выступу - кабарэ, але зала бы- пустынi, калi не лiчыць некалькiх чалавек за столiкамi i - некалькiх до-гага выгнутага бара. Яе сел на зэдлiк каля сцэны, i шталь чакаць, пацягваючы бурбон са лёдам. Там былi жанглёр, комiк, жанчына з конскiм тварам, якая займаецца займалася папугаямi, i атрад лiванскiх акрабата-, якiя запо-нiлi час да з'я-лення Чыны.
  
  
  Чаканне каштавала таго. Раптам сцэна пагрузiлася - апраметную цемру; затым рушыла -след працяглая барабанная дроб, i прамень праектар блiсну- на фоне закрытай фiранкi. Яна рэзка адчынiлiся, зморшчыны дзiка задрыжалi - ценi, i барабан спынi-ся. Сцэна была пустая, цiшыня - пакоi затаiла дыханне - а затым, з ляскам цымбалы, Сталом разгарнулася - цэнтры -вагi.
  
  
  Iмгненне яна сядзела нерухома, на адной назе, як бронзавая статуя, а затым барабаны пачалi бiць, i яна пачала павольна махаць. Яна была узрушаючым спалучэннем танцоркi жыцця, гоу-гоу i стрыптызёршы. Яе касцюм склада-ся - асно-ным вакол жменькi пёра- i блiскавак; яна выступала басанож, час ад часу тупаючы абцасамi - такт, ударяющему рытму. Бранзалеты звiнелi на яе запясцях i лодыжках. Яе цела ззяла - святле пражэктара-, якi iшо- за ёй, як упарты палюбо-нiк, а два -згорка яе грудзей танцавалi i дрыжалi, як быццам у кожнага бы- ровар. Па меры таго, як тэмп павялiчва-ся, яе цёмна-чорныя валасы дзiка закручивались ва -се бакi, часам пакрываючы амаль усе яе тулава.
  
  
  А потым, яна, нейкiм чынам здолела адвязаць бюстгальтар ад касцюма i дазволiць эму -пасцi на сцэну. Валасы яе валасы луналi па грудзях i жывата, на долю секунды раздвигались i зно- зачынялiся. Яе выявi-, што нахiляюся наперад на барным крэсле i затрымлiваю дыханне.
  
  
  Яна круцiлася -сё хутчэй i хутчэй, пакуль валасы не паднялiся з ee галавы, як парасон, i кожны мускул - яе целе шалёнай заварушы-ся...
  
  
  Зацямненне - i цiшыня.
  
  
  Яго мiргну-, спрабуючы пранiкнуць у апраметную цемру, але нiчога не -бачы-.
  
  
  А потым пражэктары зно- уключы-ся, i дзя-чына сядзела, схiлi-шы галаву, яе грудзi -здымалiся пад валасамi, рукi па баках, ногi прыцiснутыя адзiн да аднаго. Апладысменты былi бурнымi, але а-дыторыя была занадта маленькай. Яе таксама спрабава- пляскаць у далонi, i калi яна сыходзiла са сцэны, з выглядам прынцэсы iнка-, яна зiрнула - мой бок, i я бы- упэ-нены, што -бачы- яе -смешку.
  
  
  Брылё- у холе павольна -ключы-ся, i ён зрабi- глыток свайго напою. Што цяпер? Мне не прыйшлося до-га чакаць, каб даведацца.
  
  
  Сталом праслiзнула праз маленькую дзверы - далёкiм канцы сцэны, хiстанулася памiж сталамi, памахала аркестру i падышла да бара. На ёй было белае сукенка-кашуля з такiм глыбокiм выразам, што выраз не заканчва-ся далёка ад падола, якi ледзь спуска-ся нiжэй яе сцёгна-. У нах бы- белы шалiк, павязаны вакол яе валасо-, i на ёй былi боты. Яна наогул не глядзела - мой бок.
  
  
  Бармэн паставi- перад ёй бутэльку шампанскага i шклянку. Яна не се-, а паставi- адну нагу на блiжэйшую табурэтку, падняла шклянку, асушы- эга i зно- напо-нiла. Падчас выступу некалькi мужчын выйшлi па казiно i цяпер пачалi хмылiцца i падглядваць у яе бок. Яна праiгнаравала ну, i калi адзiн вакол iх прашапта- бармэну, ён пакiва- галавой i адсуну- купюру, якую мужчына працягну- у бок эга.
  
  
  Прыйшо- час скарыстацца маiм прыёмам звароту -вагi. Яе выцягну- невялiкую залатую пласцiнку памерам з срэбны даляр, якую мне далi - пацвярджэнне маёй гiсторыi прыкрыцця. Ёй дазволi- гэтай штуцы круцiцца, i шталь чакаць.
  
  
  Дзя-чына па-ранейшаму не глядзела - мой бок. Одзiна па азiята-, якiх яе бачы-, на мысе кэнэдзi, ny i зно- у казiно, увайшо- i падышо- шчыра да яе. Сталом, падобна, не -зрадавалася, убачы-шы яго, отпрянув, калi ён падышо-. Ён узя- ee за руку, наблiзi- свой твар да яе i, па-вiдаць, аб чым-то настойлiва загавары- з ёй. Яна страсянула эга руку, але засталася нерухомай. Нарэшце яна кi-нула, i мужчына зно- выйша-.
  
  
  Сталом, падобна, не адказала на маю прынаду, таму ёй патэлефанава- бармэну.
  
  
  'Ды сэр?'
  
  
  "Гэй, чувак, як ты думаеш, гэтая група магла б згуляць што-небудзь, акрамя брадвейскiх песнi 1933 года?" Яе, кi-ну- на аркестр, выконваючы песню Ко-ла Портера.
  
  
  Бармэн выгляда- як бежанец па Маямi, з тонкiмi, як аловак, вусамi, друзлым тварам i старанна зачэсанымi назад валасамi. Яны былi занадта чорным, хутчэй за -сё фарбаванымi. "Ну, я думаю, аркестр можа згуляць па замове, сэр", - а-таматычна сказа- ён.
  
  
  "А-а, усё ро-на". Яе дапусцi- залатой пласцiнцы зно- круцiцца i гучна стукаць па стойцы.
  
  
  Ён пагадзi-ся. "Гэта цiкавая манета".
  
  
  Яе працягну- эму рэч. "Прачытай надпiс, чувак. У маёй працы гэта азначае "Оскар".
  
  
  Ён узя- манетку i паднёс яе да святла бары. Эга бровы -хвальна пры-знялiся. "Гэй, яе ведаю гэтую групу". Эму павiнна быць пяцьдзясят, але -сё-ткi ён бы- у курсе шо--бiзнэсе - больш цi менш. "Вы член?"
  
  
  Мне -далося выглядаць адначасова сцiпла i напышлiва.
  
  
  "Няма, яе ih менеджэр. Гэта бы- наш першы залаты рэкорд ".
  
  
  Гэта спрацавала. Сталом паглядзела - наш бок.
  
  
  "Вы гуляеце дзе-небудзь паблiзу? Райскi востра-? Свабодны порт?' Яе, пакiва- галавой. "Божа, няма". Яе, паглядзе- на амаль пусты зала. "Мы не гуляем тут, чувак. Ведаеш, яго тут у адпачынку. Яе, чу-, што тут было моднае, але я яе не за-важаю гэтага ".
  
  
  Бармэн закашля-ся, на iмгненне паглядзе- на Чыне, затым зно- на мяне. "Ну, наша заба-ка..."
  
  
  "Ах так, яе ведаю, чувак. Гэтая дзя-чына цудо-ная, але музыка... - Я скрывi-ся, працягну- руку i шматзначна паказа- вялiкiм пальцам унiз.
  
  
  Цынь хрыпла хмыкнула i допила шампанскае. "Скажы джэнтльмену, што гэта добра, што ён кажа абсталяваннем мне", - сказала яна з лёгкiм iспанскiм акцэнтам, якi перакрыва- гукi музыкi.
  
  
  Яе, кi-ну- гэй, i -смiхну-ся. Яе зубы блiшчалi, калi яна таксама смяялася.
  
  
  "I дай яму было чаго-небудзь выпiць, Макс", - дадала яна, перш чым
  
  
  павярнуцца i хутка накiравацца да казiно.
  
  
  Не часткi дзя-чына, падобная на дзя-чыну мары кожнага мужчыны, прапануе мне выпiць, а затым сыходзiць, нават не спыта-шы майго iмя. Яе гатэль адмовiцца, але потым прыйшо- да высновы, што гэта было б па-дурному. Лёд крану-ся, i - наступны раз, калi яе -бачу ee, нам будзе аб чым пагаварыць для пачатку.
  
  
  До-га чакаць не прыйшлося. Праз па-гадзiны яе зно- убачы- Чыне. Яе прайшо- mimmo у басейна i -бачы- белае сукенка - асветленай цемры на цвёрдай жалезнай агароджы - стогн-Дэ-Дублоны. Яна апынулася памiж двума добра складзенымi мужчынамi - цёмных касцюмах. Яны рухалiся хутка, i нават на такой адлегласцi - мяне склалася выразнае -ражанне, што дзя-чына iдзе ценымногие хутчэй, чым гэй хацелася. Яе -бачы-, як вароты адкрываюцца i зачыняюцца адразу за iмi; У Чыны, падобна, не было асаблiвых праблем, але, па-вiдаць, проста не хацелася туды -ваходзiць. Было няцяжка здушыць iмпульс пераследваць ih; -спамiны пра Веранiку i пра тое, як яна мяне перадала, былi -сё яшчэ занадта свежыя i хваравiтыя. Акрамя таго, у маю задачу не -ваходзiла ратаваць усiх дзя-чат, нават калi - гэтым была рэальная неабходнасць.
  
  
  Яе вярну-ся - казiно, страцi- дваццаць бакса- на chemin-de-fer, адбi-ся ад пухлай дзя-чыны, якая займаецца якiм-то чынам пачула аб маёй так званай прафесii, а затым некаторы час заставалася - вялiкай дом. Не было i следу гэтых азiята-, што было расчараваннем; Яе б падстава, каб задаць некалькi пытання- парцье або сакратару.
  
  
  Нарэшце ёй падышо- да стойцы за ключом. Рэгiстратар бы- маленькiм, рухомым чорным мужчынам з бездакорным ангельскiм акцэнтам.
  
  
  "Мы спадзяемся, што вам спадабалася, мiстэр Уолтон".
  
  
  "Гэта як магнiтафонны запiс", - падума- я. "Тут няшмат людзей", - сказа- я.
  
  
  Ён хутка пацiсну- плячыма. "Мы амаль по-ныя, сэр".
  
  
  "Але яны не пара, а?"- сказа- ёй са смехам i кi-ну- у бок амаль пустога казiно.
  
  
  Эга -смешка была змрочнай. "Можа быць ..."
  
  
  "Але пашанцавала, што - цябе дома ёсць некалькi вялiкiх гульцо- з iншага абодва канца свету".
  
  
  'Простых, сэр?'
  
  
  "Гэтыя япошка або хто-то яшчэ. Яе, бачы-, як некалькi чалавек сядзелi за покерный сталом. .
  
  
  'Oi. так. У нас ёсць джэнтльмены з Усходу на Дублi-Кей.
  
  
  'Ах, так?'
  
  
  Была амаль по-нач, i парцье было сумна, чаго я i чака-. - Гаворка iдзе аб праекце "Страшны суд", востраве-близнеце, разумееце. Г-н Ингерсолл заключы- кантракт на буда-нiцтва добра-парадкаванне з фiрмай на Фармозе або дзе-то паблiзу ".
  
  
  'Ах, так?' - па-тарыць яе зно-, спрабуючы здушыць зевок.
  
  
  "Сапра-ды, сэр, яе лiчу, што гэта свайго роду эксперыментальны буда-нiчы праект; Г-н Ингерсолл, як вы, магчыма, ведаеце, прымае акты-ны -дзел у паляпшэннi -мо- жыцця груп меншасця- ва -сiм свеце ".
  
  
  '¦я-ляю сабе.' Яе, паглядзе- на худога чарнаскурага чалавечка. "Не цi думаеце вы, што ён мог пачаць трохi лiжа, да дому?"
  
  
  Эга вочы сталi непразрыстымi. 'Простых, сэр; маё час амаль скончы-ся, а мне яшчэ трэба шмат адмiнiстрацыйнай працы ".
  
  
  Яе прыадчынi- дзверы свайго пакоя, калi зразуме-, што што-то не так. Яго пакiну- уключаным свяцей, я за-сёды так раблю - гасцiнiчных нумарах, - але цяпер ёй ступi- у по-ную цемру. Яе, спынi-ся i прыслуха-ся.
  
  
  Адзiным гукам, якi яе чу-, было -ласнае дыханне. Яе хутка праслiзну- унутр i зачынi- за сабой дзверы. Яе намаца- выключальнiк. Пстрыкну- моцна.
  
  
  Па-ранейшаму цемра.
  
  
  Усё, што я мог бачыць, гэта бледны прамавугольнiк рассо-ны шкляной дзень на мой балкон, асветлены месяцовым святлом, лунаюць над морам. Калi мае вочы пачалi прыстасо-вацца да цьмяным святле, яе пачу- мяккае рух, убачы-, як цень слiзгану- да дзень.
  
  
  Яе пабег па дыване i схапi- каго-то за вопратку. Плячо пад тканiнай закручана i звернута. Яе паспрабава- адцягнуць яго, але, хоць зламыснiк бы- менш за мяне, ён бы- даволi моцным. Яе мiмаходам убачы- кропках, круглае, невыразнае твар у ценi. Гэта павiнен бы- быць адзiн па азiята-. Потым локаць, нiбы кавадла, удары- мяне памiж рэбрамi.
  
  
  Мая -лада аслабла; свабоднай рукой ткну- яе - горла i -дары- яго па скiвiцы. Мужчына заро- i пада-ся да парэнча- балкона. У месячным святле яе -бачы-, што - эга руцэ блiшчыць метал. Эга рука павярнулася да мяне, i схапi- яе запясце, напалову вывярну- эга, нырну- пад апухлая цела i падня- яго.
  
  
  Ён не выда- нам гук, пералятаючы праз парэнчы i, падаючы з вышынi сямi паверха-, на плiтку вакол у басейна. Рушы- услед вельмi глухi -дар, нiбы кавун разбi-ся аб цэменту, затым наступiла по-ная цiшыня.
  
  
  Яе перагну-ся цераз парэнчы i паспрабава- разглядзець цела, але сьвяты - басейна вакол згасла. Здавалася, што нiхто нiчога не чу-. Яе до-га чака-, затым увайшо- i -ключы- iншы выключальнiк свеце.
  
  
  Па-ранейшаму нiчога не адбылося. Яе праверы- лямпачкi; усе яны былi на месцы.
  
  
  Тэлефон зазванi-. Яе падня- трубку.
  
  
  "Мiстэр Уолтон?"
  
  
  Так.'
  
  
  "Простыя, сэр. Вы кажаце са стойкай рэгiстрацыi, мы паведамляем усiм гасцям, што адключылi электрычнасць. У блiжэйшы час яно будзе адно-лена ".
  
  
  Яе, успомнi-, што сяргей у калiдоры яшчэ бы- уключаны, i сказа- аб гэтым.
  
  
  "О, так, сэр, яны працуюць па iншай схеме".
  
  
  Здавалася, ён самаздаволена ганары-ся сваёй цi чужой - вынаходлiвасцю. "У нас за-сёды ёсць святым у гатэлi Doublé Cay, сэр".
  
  
  "Што ж, тады гэта добра. Дзякуй. Яе павесi- трубку i хутка праверы- свой багаж пры святле лiхтарыка. Зламыснiк не знайшо- адсеку, у якiм яе схава- сваю зброю, хоць ён трохi сапсава- маю вопратку.
  
  
  Не мела значэння, што ён мог знайсцi, таму яе распрану-ся i жым лежачы спаць. Нягледзячы на тое, што я не мог добра разгледзець твар гэтага чалавека, трымаю грошы, што цяпер у Дублi-Кей стала менш гладкiх азiята-".
  
  
  
  Шостая кiра-нiк
  
  
  Да свiтання цела -жо не было, i амаль у апо-днi яго пачу- яе шэпт. Яе сядзе- у шэзлонгу - у басейна, чакаючы, калi працi-нiк рухаецца - мой бок. Мая пухлая, размазанага тушшу патэнцыйная прыхiльнiца затрашчала мне - вуху. Некаторыя па-ee аднагодка-, як мужчыны, так i жанчыны, якiя сабралiся вакол нас, гледзячы на мяне з некаторым сумневам. Хоць я не зусiм Мiк Джагер, ёй бы- лепшым па -сiх даступных кумiра-. "Вы шукаеце... э... таленты?" Спрашивавший бы- хлопчык з вуграмi, якi -чора бы- са мной у самалёце. "Я б гатэль гэтага, чувак". Мне гэта слова -жо надакучыла, i ён вырашы- не выкарысто-ваць эга вельмi часткi. "Глыток свежага адбору проба- паветра памiж двума турамi. Вы гуляць у гэтую штуку? Яе, кi-ну- на яго гiтару. Ён пачырване-. 'Крыху.' 'Так.' Яе, паглядзе- у другi бок, жмурачыся ад сонца, якi адлюстро-вае ад вады - басейне. Абыякавасць - вотум частка малюнка. Адна вакол дзя-чат сядзела - нагах майго лежака, сл нiжняя частка купальнiку прыцiснулася да маiх пальцах нага. Яна была маленькай, круглай i пышна складзенай, а - яе светла-каштанавых валасах свяцiла сонца - або што-то яшчэ. Яе здушы- жаданне яе даследаваць, але выпадкова перамясцi- нагу так, што мая лодыжкi слiзганула па яе цёпламу сцягне. Яна хiхiкнула i на-мысна супрацi-лялася, так што мая пятка -ладкавалася памiж яе нага. Яе сапра-ды пача- шанаваць прыкрыццё, якое распрацава- для мяне Хоук, калi - групу уварва-ся высокi барадаты малады чалавек. "Гэй, ты яшчэ не чу-?" Наколькi яе мог судзiць, ён не разма-ля- нам з хема канкрэтным. Эга скура была колеру абтынкаванай сцяны на другiм баку - басейна, i ён мог скiнуць сорак фунта-, не апусцi-шыся нiжэй нумарах. Ён павiнен бы- быць паэтам; Яго пача- распазнаваць тыпы. Хто-то сказа- "не", яны нiчога не чулi. "Мiнулай ноччу нейкi хлопец здзейснi- вялiкi скачок. Там.' - Ён паказа- на месца пад маiм балконам. Падобна, нiкога гэта асаблiва не цiкавiла, таму лейцара бы- зададзены мне.
  
  
  'Хто гэта?' Барада пацiсну- плячыма. "Хто ведае? Якi сказа- мне гэта парцье сказа-, што ён саскочы- са свайго балкона. Ён зно- адна, на гэты раз на балкон адкрыта пад маiм. "Гэта бы- в'етнамец або што-то - гэтым родзе. Ён пакiну- перадсмяротную запiску, у якой напiса-, што не можа больш жыць у гэтым упадочном грамадстве або што-то - гэтым родзе. Яе не вельмi даверы- эга аповяду - да таго часу, як гiсторыя абышла басейн, ён не здзiвi-ся б, даведа-шыся, што мёртвым бы- шестифутовый шведскi акрабат, якi -па- падчас па-ночнай трэнiро-кi, - але я напружы- вушы пры згадваннi аб перадсмяротнай запiсцы. Калi гэта было пра-дай, гэта азначала, што па маiм тых, хто напада- сядзела вельмi эфекты-ная -борачная брыгада. Дзя-чына на маiх нага, выгiналася трохi настойлiвей, i мне прыйшлося падумаць. "Так, ну, думаю, яе - адзiночку, таксама крыху прыгну", - сказа- я, рэзка -стаючы. Зрабi-шы некалькi крока-, ёй апыну-ся на канцы - басейна, нырну- у блакiтную ваду i праслiзну- як мага далей пад паверхню, перш чым усплы-, каб схапiць ротам паветра. У басейне было трохi людзей; Падобна на тое, гэта была - асно-ным група тых, што сядзяць i назiраюць. Яе, пераплы- на другi бок, разгарну-ся i адштурхну-ся назад, да цэнтру - басейна. Некаторы час яго плы- на спiне, гледзячы - бясхмарнае неба. Краем вока -бачы- яе высокую мураваную сцяну i Дэ Дублоны за ёй. Калi яе туды паглядзе-, адчынi-ся люк, i за акном яе -бачы- проблiск адлюстраванага свету. Тэлескоп - або тэлеаб'екты-; Яе павiнен бы- iso усiх сiл, каб не глядзець адкрыта - акно, але калi хто-то там цiкавi-ся мной, не было сэнсу паказваць, што я ведаю пра гэта. Я не -сведамля-, што паплы- нiжэй высокага батуты, пакуль не пачу- сцятае "Асцярожна!" паглядзе- уверх i -бачы-, якая ляцiць да мяне бел-бронзавую фiгуру. Яе сплы- прэч, глыбока пагрузi-шы адну руку - ваду i, удары-шы нагамi iso усiх сiл. Нырэц пагрузi-ся - ваду на мiлiметр закрану- маё плячо, i падня- хвалю, якая займаецца захапiла мяне. Мяне не моцна -дарылi, але яе, суну- галаву пад ваду, каб штогод, не паранены цi нырэц. Цела ляжала на дне - басейна, сагну-шы ногi i скрывi- постаць у праламлення промнях сонца. Яно некаторы час не рухалася, i ён ужо збiра-ся нырнуць за iм, калi яго ногi раптам выпрасталiся, i нырэц кiну-ся на мяне. Нашы iлбы сутыкнулiся, але балюча не было; яе до-гiя валасы змякчылi -дар. Сталом засмяялася, калi наблiзiлася, i яе по-ныя вусны былi так блiзка да маiх, што было амаль абразай не пацалаваць яе. Але я яе пакры-дзi- - сыгра- крута. Гэта было нетолькi. "Ах!" яна полоскала горла. "Гэта вы, мiстэр Уолтон!" Яе не пыта-ся - яе, адкуль яна стала вядома маё iмя. У рэшце рэшт, яе падпiса- бiбл напярэдаднi -вечары. 'Так, гэта я.' "Я зрабiла табе балюча?" 'Яе так не думаю. Ты - парадку?' Нават калi яна была - & nb, гэй, удалося пацiснуць плячыма. Яе -бачы-, што-ee, белы купальны касцюм пакрывае толькi мiнiмум, а можа быць, i не -се. Цяпло яе загорелого цела сустрэла мяне, калi мы плылi, нашы каленi датыкалiся пад вадой. Не казаць нам словы, мы падплылi да краю сажалкi - насупраць таго месца, дзе ёй бы- - i выбралiся вонкi, Сталом рухалася з плы-най грацыяй цюленя. Яна -зяла з шэзлонга вялiкае ручнiк, абгарнулi iм плечы i паглядзела на мяне. 'Добра?'
  
  
  Мне не трэба было пытацца, што яна амелы на -вазе, не тое, як яна глядзела на мяне. Без адзення або - пла-ках, што больш цi менш тое ж самае - у мяне была даволi -ражлiвая знешнасць. Яе кажу гэта проста таму, што гэта факт, i я вельмi стараюся, каб гэта было так. Кулявыя адтулiны i нажавыя раненнi, якiя - мяне былi на працягу -сёй маёй кар'еры, былi па-майстэрску заделаны хiрургiчнымi генiямi, якiх наня- AX, так што я не выгляда- як кавалак мяса, якi паказваюць у школе мясной справы. "Пойдзем прагуляемся", - шчыра сказа- я. "У мяне яшчэ не было рашэння штогод гэты цырк". 'Чаму б i не?
  
  
  У любым выпадку мне не трэба ляжаць на сонейку ". Яна павольна праводзiла ручнiком па сваiм меркаваннi смуглому целе, перш чым кiнуць эга на крэсла ззаду нах. Гэта бы- мой пароль для -важлiвага вывучэння ee; ee скуры, мабыць, не патрабава-ся ласьён для загару, каб атрымаць такi адценне. Яе, рабi- гэта павольна i рашуча, пачынаючы з гэтых сенсацыйных нага, на iмгненне затрыма-шыся - мякка округлившегося жыцця, перш чым зiрнуць на грудзях, захраснулi - бiкiнi. Яе соску былi бачныя скрозь белую тканiну. "Табе тое ж бiкiнi, што i -чора", - цiха пракаментава- я. 'Ах! Ты за-важы-!' 'Так.' Яна бязгучна засмяялася, i яе вочы заблiшчалi. "Я за-сёды думаю, што калi ты знойдзеш вопратку, якая займаецца цябе падыходзiць, няма сэнсу яе мяняць. Вам так не здаецца, мiстэр Уолтон? 'Яе таксама так думаю. Iмя Нiк. 'Так. А мой... - Я таксама -мею чытаць. Вашы фатаграфii не аддаюць вам належнае, Сталом. 'Нiколi.' Дзя-чына -мела звяртацца з камплiментамi. Яе панцыр да акiяна -здо-ж сцены Дэ Дублоны, пакуль Сталом балбатала побач са мной, ee сцягно амаль тычылася майго. "Дык ты - адпачынку?" - 'Дакладна.' Мы кружылi вакол групы пажылых людзей, якiя загараюць, у асно-ным, з белымi жыватамi i напiсаннi разам купальных касцюмах з кветкавым малюнкам. Яе бачы- пару сярэднiх гадо- вакол самалёта "Лiр"; жанчына -пiлася позiркам у Чыне, спрабуючы -трымаць сваё по-нае цела - поле зроку памiж дзя-чынай i яе мужам. Я не мог яе вiнавацiць. "Ты будзеш тут до-га?" "Гэта залежыць ад таго, што вам трэба будзе рабiць".
  
  
  Яе, спынi-ся i паказа- на кут-Дэ-Дублоны, якi бы- выбiтным сцяной. "Што гэта там?" "Гэта ... што-то накшталт асабняка. Там жыве вельмi багаты чалавек ". Яе разуменнем -хмыльну-ся. "Вы былi - яго - гасцях?" "Мяне запрасiлi", - адказала яна. Я не настойва-. Наперадзе была пралом у стогны набярэжнай з падбеленай лесвiцай, якая вядзе на пляж. Калi Сталом iшла наперадзе мяне, яна ускудлацiла валасы так, што мокрыя пасмы пагладзiлi мой голы жыцця. Якое-дзе на пяску ляжалi невялiкiя групы людзей, а - спакойнай & nb ляжала некалькi фiгур. Прыбоя амаль не было, толькi рабiзна на хвалях i плёскат бледна-зялёнай вады на пляжы. Вочы - мужчынскiя i жаночыя - сачылi за намi, пакуль мы iшлi па цяжкаму пяску - абзы вады. Мы праiгнаравалi погляды. Сталом iшла пла-на, не моцна разгойдваючыся. Гэй, гэта было не трэба. Злева ад нас сцяна-Дэ-Дублоны працягвалася -здо-ж -збярэжжа. Прайшо-шы некалькi сотня- ярда-, яе за-важы- адтулiну над невялiкi бухтай. Гэта павiнна быць -ваход у лагуну. Невялiкi пешаходны мосце бы- працягнуць над вадой; над iм сцены выпирала, як муж грыба па гладкага бетону. Нiякiх шанца- трапiць на той бок, нават з гакам i вяро-кай, што мяне не здзiвiла. Яго таксама веда-, што кароткi тунэль, вядучы пад сцяной да лагуне, бы- зачынены высо-ным жалезнай агароджай, i мне было цiкава, што спатрэбiцца, каб падняць эга. Калi мы пераходзiлi мост, ёй паказа- на адтулiну. 'Што гэта?' "Ой, што-то накшталт вялiкага сажалкi. У гэтага чалавека ёсць свае лодкi. 'Ах, так?' Яна кi-нула i -зяла мяне за руку; яе сцёгны прайшло mimmo мяне. "Табе падабаюцца лодкi, Нiк?" 'Вядома.' 'У мяне ёсць такая. Гэта значыць яе магу карыстацца адной вакол гатэля ". "Якая лодка?" Гэта ... Я не ведаю, як яны гэта называюць. Хуткая лодка? Маленькая лодка, якая займаецца iдзе вельмi хутка ". "Хуткасны катэр. так. Што ж, тады нам варта з'ездзiць туды ". - Вы добра ладзiце з лодкай? Яна прыцiснулася да мяне лiзаць, i яе цёмныя вочы -смiхнулiся. "Я магу вадзiць лодку". Яе па-чарто-ску добра веда-, на што яна намякае, але гатэль, каб яна гэта сказала. "Паглядзiм." 'Пазней?' "Так, пазней."
  
  
  Дэ Дублоны займа- усю заходнюю частку выспы. Мы прайшлi -здо-ж сцены па шырокаму колу; Тут не было нам купаюцца, нам тых, хто загарае, i мяккi прыбой хлюпаце- вакол, ледзь накрытых каралавых рыфа- недалёка ад берага. У мора на гарызонце вылуча-ся адзiны белы ветразь; акрамя гэтага, нiчога не было вiдаць, акрамя цiха бурлiвай вады. "Як до-га ты тут працуеш, Сталом?" - "Ох ... здаецца, амаль год". "О, гэта вельмi шмат". Яна пацiснула плячыма. "Яны добра плацiць, i жыццё тут прыемна".
  
  
  "Вы жылi - Фларыдзе да гэтага?" Яна рэзка спынiлася i выпрабавальна паглядзела на мяне. 'Чаму ты пытаеш гэта?' 'Я не ведаю. Мне гэта здавалася цалкам верагодным ". Дзя-чына кi-нула, i - яе вачах прамiльгнула боль. 'Так. Яе збегла з Кастра ". "Я не ме- на -вазе...", "Ах, гэта не мае значэння. Прайшло шмат часу, ёй была маленькай дзя-чынкай, калi мы збеглi. Мы з мамай перапра-лялiся з iншымi на маленькай лодцы. Яны стралялi - нас, кубiнскi патруль, але мы схавалiся. Амаль.' Яе запытальна прыпадня- брыво. "Мой... мая мацi. Яна была параненую i сур'ёзна паранены. Больш месяца лекары казалi, што хой стане лепш, а потым яна памерла ". 'Мне вельмi шкада.' Яна зно- пацiснула плячыма. "Гэта было да-но, Нiк". "А твой бацька?" "Адразу потым рэвалюцыя Кастра кiну- эга - турму. З iмi тхара яе аб nen нiчога не чула. Няма чаго было сказаць. Яго чу- занадта шмат падобных гiсторый, каб проста паверыць гэй, але за-сёды бы- шанец, што яна кажа пра-ду - i я не думаю, што гэта наогул мела значэнне. Мы iшлi мо-чкi; яна падышла да мяне блiзка, але здавалася пагружанай - свае думкi. У рэшце рэшт яна сказала: "Ты ж ведаеш, гэта не маё сапра-днае iмя". 'Oi?' Яна коратка -смiхнулася. "Гэта не дзi-на для вас". Яе, пакiва- галавой i з разуменнем -смiхну-ся. "Калi пяць цi шэсць гадо- таму ёй прыйшла - шо--бiзнес у Маямi, мой агент не гатэль запiсваць мяне, як Маргарыту Ортис. "Занадта часта", - сказа- ён, гледзячы мне - твар.
  
  
  Твая мацi была напалову кiтаянкай. Мой бацька бы- мулаты. Адсюль - Сталом Негрита ". 'Oi.' Яна спынiлася i паглядзела на мяне. "Ты -сё ведаеш, Нiк?" "Я даведаюся -сё больш i больш". "Ха!" Яна сцiснула маю руку. "Чаму ты прыеха- у такое месца, як Дублi-Кей, Нiк? Тут толькi дзецi-хiпi i старыя са сваiмi то-стымi жанчынамi ". "Ах, яе пачу- аб гэтым кавалку дынамiту, якi задавальняе тут танцавальнае шо-, i мне давялося прыехаць". Яе гартанны смех абсурдна скептычна. Яна -стала на дыбачкi, прыцiсну-шыся грудзьмi да маёй грудзей. Яе аксамiтныя вусны растулiлiся, а вочы пацьмянелi. Мы пацалавалiся. Яна абняла мяне за шыю, i яе таз павярну-ся супраць майго. Мой рэ-матызму бы- неадкладным i беспамылковым, i яна мацней прыцiснулася да мяне, калi яе мову б мой. Мае рукi спусцiлiся -нiз па яе спiне, на нiжнюю частку купальнiку, да цёплай б памiж яе цвердай азадкам. Напэ-на, добра, што - гэты момант сталi бачныя дзве маладыя пары, павольна якiя iдуць уздо-ж высокай сцяны. Яе -бачы- ih першым i звярну- на iх увагу Чыны. Яна -здыхнула, затым хiхiкнула i дакранулася выпукласцi на маiм купальнiку. "Я буду хадзiць за табой, пакуль ты не астынеш, добра?" "Хай глядзяць", - заро- я. Яна радасна засмяялася. "Я ведала, што была права, Нiк. Ты персанаж, якi дазваляе iм iсцi - пекла ". Яе з падзякай усмiхну-ся, i мы пайшлi насустрач астатнiм. Пасля таго, як мы мiнулi ну i павярнулi за кут сцяны, Сталом абняла мяне за талiю i потерлась шчакой аб маю руку. "Сёння - мяне выхадны, Нiк". "А чым ты звычайна займаешся па вечарах?" "Часам яе езджу - Наса-. Цi яе, застануся - сваiм пакоi, каб пачытаць кнiгу "Цi ты катаешся на катэры?" Так. Гэта дзецi.' "Я думаю, гэта добрая iдэя. Гэтым вечарам?' 'Вядома.' "Убачымся - бары кабарэ. Спачатку паямо, а потым... - Не, - рэзка адказала яна. "Не - барэ. Я не люблю ... ну ведаеш. Я не дазволю нiкому забраць мяне туды, калi - нас прызначаная сустрэча. Яе прыйду - твой пакой ". "Ты ведаеш, дзе гэта?" Яна кi-нула. "Вы павiнны былi напiсаць нумар на стойцы - парцье учора -вечары". 'Oi. Гэта пра-да.' Мы прайшлi яшчэ трохi, пакуль удалечынi не стала вiдавочнай гасцiнiца. "У цябе ... хм ... тут нiкога няма, цi не так?" 'Што ты маеш на -вазе?' 'Яшчэ?' 'Oi. Не, не асаблiва, Нiк. Тут няма чалавека, якi б вынялi мне задавальненне, нават ненадо-га ". Яе вочы сказалi мне, што я, па-вiдаць, выключэнне, але калi мы дабралiся да невялiкай тут збоку ад гатэля, дзе тузiн рознакаляровых пляжных багi мерцала на сонца, яе, падума-, што па-чарто-ску цяжка паверыць, што такая прыгажуня, як Сталом проста чакала, калi Нiк Уолтон запо-нiць яе адзiнокiя вечара.
  
  
  
  Сёмая кiра-нiк
  
  
  Мне прынеслi - нумар не хочацца, i некалькi бутэлек ледзянога пiва Amstel. Афiцыянт накры- столiк у га-бечнай дзень, а калi ён сышо-, яе досталь вакол валiзкi некалькi рэча-, якiя гатэль вывучыць. У сваiм павольным падарожжы на по-дзень яе праеха- праз Нью-Ёрк i купi- там некалькi навiгацыйных карт. Oni iso усiх сiл спрабавалi знайсцi тое, што яго гатэль, але - рэшце рэшт мы знайшлi карту Дублi-Кей. Яе тады амаль не глядзе- на нах; Яе вельмi гатэль пакiнуць гэты шумны горад i адправiцца - шлях. Цяпер выпi- па-шклянкi пiва i разгарну- карту. Яна мала што вiдаць; нам адзiн якi паважае сябе шкiперам не шталь б выкарысто-ваць яе для мане-равання вялiкага судна каля двух астра-ко-, але гэта была вэб-карты, якую змог яе знайсцi. Было паказана некалькi небяспечных падводных перашкод; два старых патанулых карабля, каралавыя рыфы, якiя яе бачы- раней у той дзень, i некалькi дробных участка-. Лагуна на -частку Дэ Дублоны была адзначаны, але выхаду праз акiян, не было вiдаць. Гэта не было маёй непасрэднай клопатам; Мяне больш цiкавiлi вады вакол iншага выспы, выспы Страшнага суда. Былi водмелi i рыфы няправiльнай формы. Яе iso усiх сiл стара-ся ih запомнiць, ведайце, што гэта не прынясе мне шмат карысцi - цемры. Але па меншай меры яе веда-, што яны там, i гэта можа мець значэнне. Потым абеду яе, выйша- на балкон; Сонца цяпер было закрыта кучай высокiх, хутка якiя рухаюцца аблока-. Яе моцна перагну-ся цераз парэнчы, але не мог бачыць нiчога, акрамя блiжэйшага да мора кута-Дэ-Дублоны. Яе паклапацi-ся аб тым, каб зняць нумар на верхнiм паверсе гатэля, але цяпер яе зразуме-, што мне трэба было паспрабаваць зняць нумар з по-ным выглядам на гасцiнiцу. Што ж, усё, што трэба было зрабiць, гэта -вайсцi - пакой з такiм выглядам. Яе пераапрану-ся - старыя белыя джынсы, махрысты швэдар i скураныя сандалi, надзе- сонцаахо-ныя кропках i перакана-ся, што - кiшэнi дастаткова дробязi; затым я пайшо- па до-гiм безмолвному калiдоры. Хутчэй за -сё, гэта былi нумары з 716 па 729. Яе, падня-ся на лiфце - вестыбюль нiжняга паверха i, у выпадку, калi хто-то за-важы- мяне, увайшо- у вялiкi, цьмяна асветлены хол. Яе sel i замовi- ром, якi мне зусiм не хацелася. Праз некалькi хвiлiна яе спыта-, дзе - зале мужчынскi туалет, i накiрава-ся - тым кiрунку. Як я i спадзява-ся, там было два тэлефонных кiёсках. Яе набiрае нумар гатэля i папрасi- нумар 722. Калi яе, падума-, што мая першая спроба -далася, мне адказала жанчына; яна здавалася соннай i -схваляванай. Яе спыта- пра Родных, яна сказала, што Раднi там няма, яе, папрасi- прабачэння i павесi- трубку. "Цярпенне", - сказа- яе сабе i вярну-ся да свайго барному крэсла. На працягу наступных па-гадзiны яе двойчы абтэлефанава- iншыя пакоi, на сваiм паверсе i выявi-, што яны абодва занятыя. Калi пры наступным званку я не знаходзi- пустую пакой, мне даводзiлася спрабаваць што-нешта iншае; людзi, якiя кiруюць буйнымi турыстычнымi гатэлямi, не дурныя, i рана цi позна аператара зразумее, што адзiн i той жа чалавек тэлефануе на розныя нумары на адным паверсе. Гэта стары трук з узломам - настолькi стары, што мне амаль сорамна было эга выкарысто-ваць. Але - мяне было мала часу, i я не хаце- выкарысто-ваць больш простую i жорсткую - тактыку, каб трапiць у пакой, якая займаецца адкрывала мне выгляд, якi яе хаце-. З чацвёртай спробы ёй да- тэлефоне зазвонить дзесяць разо-, перш чым перакана-ся, што пакой пустая. Яе паспяша-ся назад у вестыбюль i падня-ся на лiфце на сваiм паверсе. Першае, чаму мяне навучылi, як вучань шпiёна, - гэта друкаваць справаздачы, а другое - як адкрываць замкi. Кожны рэмень, якi - мяне ёсць, змяшчае убудаваныя iнструменты, i менш чым праз хвiлiну яе i апыну-ся - пакоi 721. Яе пакiну- дзверы прачыненых - каб, калi жыхары вярнулiся, яе мог папрасiць прабачэння за тое, што -бачы-, як дзверы адкрыта, i -вайшо-, каб палюбавацца выглядам, - i хутка падышо- да га-бечнай дзень. Мне не прыйшлося до-га стаяць на балконе. З таго месца, дзе яе захо-ва-, мне была добра прыкметны большая частка мясцовасцi. Яе мiмаходам убачы- мужчын, якiя мэтанакiравана хадзiлi -зад i наперад выплат прама за сцяной. Яны не былi апранутыя - форму, i нiякай зброi не было вiдаць, але свабодная штодзеннае шведа-, якую яны насiлi, была дзi-на падобная i магла замаскiраваць што за-годна, ад 45-га калiбра да абрэза вiнто-кi. У лагуне плылi некалькi водна-маторных лодак, а якое-хто плава- у & nb. Яе -бачы- частка шырокай брукаванай плошчы, дзе загаралi iншыя людзi; Памiж iмi iшлi слугi - белых куртках з падносамi з напоямi... i iншымi рэчамi. Не было неабходнасцi атрымлiваць буйны план, каб зразумець, што яшчэ даста-ляецца. Ёй вядома барадатага маладога чалавека вагой каля 140 кг, калi ён пацягну-ся да даволi асаблiвых беламу цылiндра, акуратна сложенному на падносе, прадста-леным эму. Хутчэй за -сё, гашыш; Каб спакусiць некаторых наведвальнiка-, спатрэбiлася нешта большае, чым выпi-ка бясплатная. Але большага ёй бачыць не мог. Дрэвы вакол гасцiнiцы былi пасаджаныя блiзка адзiн да аднаго, а bioflex -нутраная сцяна ззаду лагуны закрывала добры агляд фасада будынка. Такiм чынам, падвойная барыкада, якая займаецца стварала праблему, якая заключаецца - тым, што прыходзiлася пералазiць праз знешнюю сцяну, не ведаю, дзе знаходзяцца ахо-нiкi, - а затым, калi яе якiм-небудзь чынам пераадольва- б гэтыя перашкоды, -знiкала праблема праходжання -нутранай барыкады, i Бог ведае, што яшчэ трэба пераадолець. .
  
  
  "Глядзiце, сэр. Магу яе - чым-то вам дапамагчы? Пачу-шы гэты голас, яе, павярну-ся, у думках праклiнаючы праклятыя то-стыя дываны. Высокi цемнаскуры мужчына, якi стая- у дзвярным праёме, бы- апрануты - звычайную па-сядзённае адзенне. Адна рука была нядбайна засунута - хвiлiну эга кароткай камзолы. Ён запытальна усмiхну-ся i здава-ся зусiм нязмушаным. Яе адкашля-ся i спадзява-ся, што выглядаю даволi збянтэжаным. 'Прабачце мяне калi ласка. Яе, убачы-, што дзверы адкрыта, i -вайшо-, каб штогод на выгляд з боку гатэля ".
  
  
  'Так.' Ён зачынi- за сабой дзверы - учынак, якi прымусi- мяне насцярожыцца. "Гэта самая высокая кропка выспы ¦васкрасення, i выгляд вельмi цiкавы". На гэты раз ён шырока -смiхну-ся, i тады яе веды эга. "Херридж?" Пiлот самалёта "Лiра" на iмгненне схiлi- галаву. "Вядома, мiстэр Уолтон". 'Мне сапра-ды вельмi шкада. Яе проста гатэль... - я стомлена махну- рукой у бок балкона, затым нясмела -смiхну-ся. "Калi вы праверыце, вы -бачыце, што я зайшо- сюды не для таго, каб што -зяць". Ён зрабi- некалькi крока- у пакой i працягва- глядзець на мяне. 'Гэта не абавязкова; Для мяне вы не падобны на злодзея, мiстэр Уолтон. Яе прыкла- шмат намагання-, каб прыняць расслабленую позу. "Папрасiць прабачэння", - сказа- яе, затым дазволi- свайго натуральнага цiка-насцi прарвацца. Херридж, кi-ну-. "Так, гэта мая пакой. На Doublé Cay вельмi добра ставяцца да персаналу. Ро-насць для -сiх ". Ён сказа- гэта без ценю горычы. "Рады гэта чуць. Яны разумеюць, што ih пiлот павiнен быць шчаслiвы ". "Я задаволены". Ён кi-ну- мне праз плячо. "Можа быць, вас цiкавiла гэтая даволi незвычайная сiтуацыя, за сцяной?" "Гэта -сё, цi не так? Я маю на -вазе -сiх, хто ведае, хто там жыве ". "Так, гэта так." "Але я дума-, што ён пустэльнiк. Хто -се гэтыя людзi, калi - эга лагуне? "О, мiстэр Ингерсолл можа быць пустэльнiкам, але ён не эгаiст. Ён запрашае часткi маладых людзей выкарысто-ваць эга ... прыватныя памяшкання ". "Я пачынаю гэта разумець". "Я таксама". 'Oi?' Херридж паказа- у бок гасцiнiцы, блiжэйшую да басейна. 'Ужо не з'я-ляецца сакрэтам, што мiстэр Ингерсолл устанавi- памiж гэтымi дрэвамi некалькi тэлекамер. Здаецца, ён заба-ляецца, назiраючы за гасцямi, i асабiста выбiрае тых, каго хоча запрасiць у сваю -ласнасць ". "Гэта для мяне сакрэту". Гэтая магчымасць, для estestvenno, прыйшла мне - галаву, калi Хоук праiнструктава- мяне, i я бы- рады, што гэта пацвердзiлася. "Цяпер вы гэта ведаеце, мiстэр Уолтон". 'Так. Што ж, паслухай, папрасiць прабачэння, што я толькi што -вайшо-. Бачыце, той, хто падарожнiчае гэтак жа шмат, як i яе - гатэлi, санаторыi i да таго падобнае, - набывае звычку ва -се соваць свой нос. Нiколi не ведаеш, калi сустрэнеш старога сябра або што-то - гэтым родзе. 'Яе разумею.' Херридж стая-, як скала, трохi - баку, каб прапусцiць мяне.
  
  
  Яе прайшо- mimmo iм, кi-ну-шы, няпэ-на памаха- рукой, уваходзячы - калiдор, i асцярожна зачынi- за сабой дзверы. Па шляху - свой пакой яе, здзiвi-ся, чаму - пiлота, у рабочай вопратцы, у кiшэнi камзолы ляжыць пiсталет. Магчыма, падума- я, у Херриджа на Дабл-Кей былi iншыя абавязкi, аб чым яе -жо веда-.
  
  
  Дня яшчэ заставалася дастаткова, каб даследаваць Востра- ¦васкрасення яшчэ трохi. Вясёлы раб на стаянцы перада- мне пляжны багi, адзiн па гэты пабiтых фольксвагена- з асаблiвым кузавам i шырокiмi шынамi. Яе паеха- па звiлiстай пад'язной дарожцы, пасаджанае пальмамi, пакуль не дабра-ся да поля для гольфа. Клуб прадста-ля- сабой не больш чым крыты павiльён, адкрыты з трох бако-, з шэрагам шафак з чацвёртай боку. ¦нутры i звонку бы- невялiкi бар, i столiкi, але нiкога там не было.
  
  
  Яе, прайшо- па дра-ляным падлозе павiльёна i паглядзе- на поле для гольфа. Спадзiстыя палi былi пакрытыя пышнай зелянiнай, месцамi абсыпанай квiтнеючымi раслiнамi i па-майстэрску размешчанымi пальмамi. Удалечынi -бачы- яе самотны квартэт гульцо- i дзве каляскi для гольфа; у астатнiм поле здавалася бязлюдным.
  
  
  Яе зно- се- у багi i працягну- шлях без мэты. У канцы поля для гольфа дарога пашырылася, агiнаючы кусты i рэзка далучаецца да мяне невялiкi гаванi. Па абодва бакi бухты выступалi волнорезы; два цi тры круизера прыстойных памера- былi прышвартаваныя - порта бар, а таксама жменька невялiкiх ветразных i хуткаходных катерова. Яе не бачы- нiчога падобнага на судна на падводных крылах.
  
  
  "Напэ-на, у Ингерсолла бы- флот дзе-то - ён лагуне", - падума- яе, гадаць, дзе менавiта.
  
  
  На iншым беразе залiва яе -бачы- востра- "Страшны суд", эга сталёвымi шкiлетамi, узнiмальнымi вакол пяску, i апорамi моста, якiя выступаюць над водамi залiва. З таго месца, дзе яе захо-ва-, абна-ленне моста - самым далёкiм пiрсе больш, чым калi-небудзь, нагадвала масу сталёвых бэлек, кiнутых туды i забытых. На мосце не было нiякiх прыкмет буда-нiчай дзейнасцi, але удалечынi яе бачы-, пад'ёмныя бэлькi крана i зiхатлiвых вакол яго пункту жо-тых буда-нiчых шлема-. Мне гэта здалося звычайным буда-нiчым праектам, i ён не зразуме- бы, цi было гэта што-то яшчэ, гледзячы на адкрытую ваду з адлегласцi больш за па-мiлi.
  
  
  Прыглушанае рык фантан полымя рухавiка прыцягнула мой погляд налева. Белай лодцы абышла аддаленае месца - канцы бухты, i белы корпус, падня-ся над вадой на блiскучых металiчных стойках. Судна на падводных крылах, i мне не прыйшлося гадаць, адкуль яно -зялося. Анджела сядзела - задняй часткi адкрытай кабiны, побач з квадратным пухлым азиатом, а за рулём сядзе- адзiн па до-гавалосых маладых людзей, якiх бачы- яе, з ёй у аэрапорце напярэдаднi.
  
  
  Хуткая лодка зрабiла шырокi паказальнiка- i накiравалася - пралi- памiж двума выспамi. Яна даплыла да до-гай порта бар, якая займаецца сыходзiла - ваду Страшнага суда, збавiла хуткасць, наблiжаючыся да берага, i пагрузiлася - ваду. Некалькi маленькiх фiгурак падышлi, каб схапiць швартовную вяро-ку, затым троiца паднялася па лесвiцы, скокнула на бераг i знiкла за групай невысокiх будынка-.
  
  
  "Падрадчык" з "Фармоза", аб якiм казала рэгiстратара, спадарожнiк майго зламыснiка напярэдаднi вечарам, мабыць, у тэрмiновым наведа- буда-нiчую пляцо-ку з двума членамi iнтымнай шасцёркi ...
  
  
  Яе назiра- за лодкамi - маленькай гаванi, i мне было цiкава, што гэта за катэр Чыны. Спачатку яе гатэль толькi выслухаць яе, даведацца, што яна магла расказаць мне аб аперацыях Ингерсолла, але цяпер у мяне з'явiлася iдэя лепей.
  
  
  Узлётна-пасадачная паласа размяшчалася на -звышшы, недалёка ад гаванi. "Лiр Джет" бы- прыпаркаваны - халупе, над якiм луна- ветроуказатель; паблiзу было некалькi спарты-ных самалёта-. Мне больш не было куды ехаць, таму яе паеха- па бетоннай платформе. Вакол халупы выйша- мужчына i нейкi час глядзе-, а затым вярну-ся -нутр. Ёй бы- проста турыстам.
  
  
  Цяпер яе еха- у багi на пляж у першы i апошнi раз, завяршаючы свой круг, у плы-ным тэмпе па пяску, пакуль не дабра-ся да тэнiсных корта- побач з гатэлем. Яны былi пустэльныя, як пляж; вiдавочна, што госцi гатэля Doublé Cay не былi заклапочаныя чым-то больш напружаным, чым гольф i бездельничанье дома - басейна.
  
  
  Вярну-шы багi, я пайшо- адкрытымi - свой пакой; цяпер не час баяцца маладых людзей, якiя маглi б напасцi на мяне. Яе праспа- гадзiну, затым пача- рыхтавацца да маючага адбыцца вечара.
  
  
  Яе узважы- патэнцыйную патрэбнасць у маiм схаваным зброi з верагоднасцю таго, што з Чиной у мяне не будзе шмат шанца- хаваць эга надо-га; затым яе неахвотна вырашы- пакiнуць Вильгельмину i Х'юга на месцы. Пры спрыяльных пры iншых абставiнах шпiёнская работа дастаткова складаная, але, улiчваючы невялiкi шанец, што танцорка была -сяго толькi тым, хема яна сябе лiчыла, я не мог сабе дазволiць ускладняць справу, пачаць эга з пiсталетам i стилетом. Мяне зловяць.
  
  
  Яе надзе- цёмныя штаны, цёмна-карычневы швэдар i светла-блакiтны пiнжак i пакiну- свае некалькi зношаныя тэнiсныя балетныя тэпцiкi. Затым яе, пасядзе- на балконе некалькi хвiлiна i паглядзе- на сваю куток прыкладна - басейна. Сталёвая стужка -сё яшчэ была занятая, i пазней сонца прабiвалася скрозь iрваны хмарны покрыва.
  
  
  Хто-то цiхенька закашля-ся. Яе, павярну-ся, але ззаду мяне - пакоi нiкога не было. Затым яе пачу- цiхае мармытанне галасо-, але словы былi неразборлiвымi. Пачу-шы гук, яе падышо- да парэнча- балкона i прыслуха-ся. Вакол некалькiх сло-, якiя яе пачу-, мова зда-ся смутны знаёмым, але дзi-ным. Яе паглядзе- унiз i нахiлi-ся наперад ривненской настолькi, каб убачыць парэнчы балкона -нiзе.
  
  
  На парэнчах ляжалi смуглявая рука i кавалак чорнага рукавы. Яе павольна закiну- галаву i, мяркую, -смешка на маiм твары была змрочнай. Так што яны засталiся адкрытыя пада мной - i для досыць гнуткага чалавека не складзе працы пералезцi з ih балкона на мой, а яшчэ прасцей зно- -стаць. Толькi -чорашнi зламыснiк не змог скарыстацца гэтым лёгкiм маршрутам -цёка- ...
  
  
  Мне спатрэбiлася некалькi хвiлiна, каб зладзiць што-што - маiм пакоi, i я як раз скончы-, калi - маю дзверы пастукалi. Яе было нерухома, але расслаблена глядзе- на гадзiннiк. Сталом прыйшла своечасова.
  
  
  Калi ёй адкры- дзверы i -бачы-, што яна стаiць там, на iмгненне мне стала амаль шкада, што прыйшлося выкарысто-ваць яе так, як яе планава-. Гэта заняло -сяго iмгненне.
  
  
  
  Кiра-нiк 8
  
  
  
  
  "Так", - сказа- ёй мякка, павольна вывучаючы яе. Як за-сёды, яна была апранутая - белае, на гэты раз у мудрагелiстае сукенка да падлогi, драпированное, складчатой i запра-леныя больш цi менш у iндыйскiм стылi. Пакуль яна iшла, сукенка то тут, то там расшатывалось, агаляючы ногi бронзавыя, а глыбокi выраз дава- зразумець, што пад iм нiчога не было iрэн. Яе захапляльная дух грудзi дакранулася да маёй камзолы, калi яна праплыла mimmo мяне, а калi яна была пасярод пакоя, яна зрабiла пiруэт i пазiравала са святлом вакол га-бечнай дзень ззаду нах.
  
  
  "Я табе падабаюся?" спытала яна.
  
  
  "Гэта дурны лейцара".
  
  
  Яна хiхiкнула. 'Так.' Яна агледзелася, яе вочы спынiлiся на вялiкай ложка. "Можа, перад вячэрай перакусiм?"
  
  
  Звычайна яе не запавольваю рэагаваць на такiя прапановы, але гэтая жанчына-пантэра была для мяне занадта хуткай. Яна адчула маю нерашучасць i нявiнна падняла бровы.
  
  
  "Я маю на -вазе трохi выпiць".
  
  
  У нейкiм сэнсе гэта было да лепшага; У мяне былi планы на вечар, i яе гатэль разабрацца з iмi - правiльным парадку. "Ромавы пунш?"
  
  
  'Шампанскае.' - Гэта не была просьба.
  
  
  Яе, падышо- да тэлефона. "Паглядзiм, наколькi хутка эга прынясуць".
  
  
  'Не абавязкова.' Яна падышла да маленькага халадзiльнiка i дастала бутэльку шампанскага з-за вялiкага графiна з пуншам. "Я больш нiчога не п'ю, калi дастану гэта", - сказала яна.
  
  
  "Ты паставi- туды гэтую бутэльку?"
  
  
  "Яе". Яна нахiлiла галаву i паглядзела на мяне. "Табе таксама падабаецца?"
  
  
  "Я не супраць гэтага."
  
  
  Мы выпiлi па астуджаных шклянак, якiя яна таксама пакiнула - халадзiльнiку, i на-мысна трымалiся далей iншая з другога. Наш размова перарыва-ся; яна спытала мяне аб маёй працы, але, падобна, не вельмi зацiкавiлася маiмi адказамi. Гэта было - мой мозг яшчэ адно папярэджанне; Гэта павiнен бы- быць дзялком шоу-бiзнесу, i, калi Сталом не планавала правесцi рэшту сваёй кар'еры, танцуючы на Дублi-Кей, яна павiнна была па меншай меры прыкiнуцца зачараванай маiмi старанна отрепетированными гiсторыямi.
  
  
  Замест гэтага яна звярнула размова на сябе, на сваё няшчаснае дзяцiнства, на сваю горыч па адносiнах да Кастра i -сiм камунiстам. Яна распавяла -сё пра яе мацi, як яна збегла па мацерыковага Кiтая, каб зно- прайсцi праз усё гэта. Яна была амаль перакана-чая, але занадта настойвала на гэтым.
  
  
  I гэта мяне задавальняла; У мяне больш не было нам найменшых сумнення- у тым, што я збiраюся рабiць гэта -начы.
  
  
  Калi мы выйшлi, вакол пакоя, было цёмна. Унiзе мы пазбягалi гало-най сталовай у карысць гасцiнай; асвячэння было такiм мяккiм, што здавалася, што белае сукенка Чыны свецiцца. Яна прывяла мяне - зацiшны куток з выглядам на ваду, як мага далей ад бара i аркестра ча-ча-ча-ча, якi грае за невялiкiм танцполам.
  
  
  Тут жа з'явi-ся афiцыянт з бутэлькай шампанскага i -сяго адным меню.
  
  
  "Яны ведаюць мяне", - патлумачыла Сталом.
  
  
  Прыйшлося засмяяцца.
  
  
  "Фiле тут за-сёды вельмi добрае, Нiк".
  
  
  'Добра. Вы сапра-дны эксперт ". Мяне не хвалявала, узяла дзя-чына справу - свае рукi такiм чынам, у рэшце рэшт, яна была тут, дома, i гуляць па яе правiлах не перашкодзiла б. Якое-то час.
  
  
  Яна была ненасытнай - эде i атакавала пяшчотны маслянiсты бiфштэкс з далiкатнай канцэнтрацыяй. Мы амаль не разма-лялi, што мне спадабалася. Яе, зазiрну- у хол; некаторыя пары танцавалi, у асно-ным пажылыя людзi, за выключэннем адной пары, целующейся, як маладыя. За столiкам каля аркестра сядзела пара до-гавалосых хлопчыка-, апранутых у яркую, але адносна нармальную вопратку - як студэнты, якiя граюць у хiпi па выхадных.
  
  
  Пасля таго, як кава бы- пададзены, яго папрасi- яе патанчыць. Яна рашуча пакруцiла галавой, яе до-гiя валасы з белымi пасмамi падалi гэй, на плечы. "Я танцую сыч грошай, Нiк". Яе зубы блiшчэлi - змроку. "Усё астатняе яе раблю проста для задавальнення".
  
  
  Яе, паглядзе- на нах на iмгненне, затым злёгку -зя- яе за руку. "Тады табе абавязкова захочацца прыбрацца".
  
  
  Яе бровы -зляцелi. 'Oi?'
  
  
  "Калi толькi вы не хочаце паплаваць на сваёй гоначнай лодцы".
  
  
  "Хуткасны катэр. Ты сам мне гэта сказа-.
  
  
  'Так.'
  
  
  "Але навошта тады мне прыбiрацца?" Яна сцiснула маю руку i пагладзiла зморшчыны свайго сукенкi. "Гэта таксама нiчога". Мы выйшлi праз бакавую дзверы i абышлi басейн да парко-кi. У Чыны, вядома ж, бы- уласны пляжны багi, i яна вялася машыну з ён жа лютай канцэнтрацыяй, якую прадэманстравала за вячэрай. Калi мы дабралiся да порта бар, яна пад'ехала да прычала, i дошкi бразгаталi пад коламi.
  
  
  Катэр стая- у канцы порта бар, побач з вялiкiм "Крыс-Крафт" з некалькiмi лiхтарамi на нiжняй палубе. Сталом хiхiкнула, закацiла вочы - бок эга i накiравалася да сваёй лодцы. Гэта была хуткасная лодка, метра- пяцi, з вялiкай кабiнай, багата пакрытай мяккiмi мацюкамi. Як i -сё на Чыны, усё было белым. Мне гэта не вельмi падабалася, але я нiчога не мог з гэтым зрабiць.
  
  
  Яна задрала спаднiцу, зняла туфлi i лёгка саскочыла - кабiну. Яе скiну- кармавую швартовную вяро-ку, калi яна адвяла падвесны рухавiк Mercury магутнасцю 75 л. с., i, калi ён шталь стабiльна працаваць, яе отзвязал насавой трос i се- побач з ёй. Яна была добрая, яна ведала, што робiць, калi адступiла, зрабiла паказальнiка- на 90 градуса- i з нарастаючым ровам выплыла вакол бухты.
  
  
  'Куды ты хочаш пайсцi?' - закрычала яна, перекрикивая рык рухавiка.
  
  
  Яе няпэ-на махну- рукой. "Давай проста паглядзiм што-небудзь".
  
  
  Мы iмчалiся скрозь святым, кароткую хвалю, арыентуючыся толькi на далёкiя агнi гатэля злева i некалькi рабочых лiхтаро- на востраве Страшнага суда справа; кавалачак месяца нiчога не значы-. Сталом выцягнула лодку на нiтку узлётна-пасадачнай паласы i рынулася паралельна беразе. Мы мiнулi гатэль, абмiнулi самую далёкую кропку, дзе змрочныя сцены Дублоны адкiдвалi ценi на пясок, затым павярнулi назад.
  
  
  Валасы Чыны луналi на ветры, i стужку, якую яна запляла - валасы, распалася. Яе, працягну- руку i выцягну- яе. Яна -смiхнулася i паляпала мяне па назе.
  
  
  Яе крыкну- гэй у вуха, паказваючы на руль.- "Магу яе зiрнуць?"
  
  
  Яна заколебалась, потым сказала. 'Вядома. Чаму няма?' Мы памянялiся месцамi, што само па сабе было цiкавым мане-рам, калi мы пералазiлi яшчэ адзiн праз iншы, але нiчога не распачалi, так як усё яшчэ iшлi даволi хутка.
  
  
  Яе паскоры-ся, i мы паляцелi далей, i цяпер гатэль злева ад нас прамiльгну- mimmo пункту адпра-лення. Яе запаволi-ся i павярну-ся да Чыне.
  
  
  "Як наконт iншага выспы?"
  
  
  "Вы маеце на -вазе "Страшны суд?"
  
  
  'Так. Што ты там бачыш?
  
  
  Яна пацiснула плячыма. "Толькi бульдозеры. Вельмi непрыгожа.'
  
  
  "Пойдзем паглядзiм".
  
  
  Яна паглядзела на мяне з сумневам. - "Яны нiкога не пускаюць".
  
  
  "Божа, дзетка, яе, люблю глядзець на буда-нiцтва добра-парадкаванне. Паглядзiм.'
  
  
  Мне было -сё ро-на, яна трапiлася на гэта або няма; Яе згарну-. Мы памчалiся праз залi- да бетонных апора- i пляжу за iмi.
  
  
  Перш чым мы мiнулi апошнi слуп, яе -бачы- людзей, якiя бягуць па схiле k & nb. I нават у незразумелым святле -бачы- зброю, якое - iх было. Яе зменшы- хуткасць i дазволi- кацеру дрэйфаваць, пакуль дно не закранула пясок.
  
  
  Нас асляпi- магутны лiхтар. Яе падня- руку i паглядзе- на Чыне. Яна сядзела нерухома, прыадкрытыя вусны, вочы пустыя.
  
  
  "Адпачываць мясцовасць! Адпачываць тэрыторыя! Сыходзiце!' Крык у цемры бы- настойлiвым i пранiзлiвым.
  
  
  Яе, усмiхну-ся - ослепляющем промнi святла. "Гэй, мужык, мы проста плывём. Што - цябе наогул ёсць на гэтай сабакi пяску? Яе -ста- i пералез праз лабавое шкло на нос лодкi.
  
  
  У промнi святла вырисовывался салiдны сiлуэт. Эга карабiн бы- накiраваны мне - жыццi.
  
  
  'Прэч!' - прашыпе- ён. "Гэта адпачываць тэрыторыя. Яшчэ адзiн крок, i я выстрелю ".
  
  
  'Нiк!' - крыкнула Сталом ззаду мяне. 'Ну, давай жа!'
  
  
  Яе, пацiсну- плячыма, усмiхну-ся святла, зрабi- вакол паказальнага пальца пiсталет i выпусцi- вялiкi палец, як малаток. "Добра, прыяцель, у наступны раз ёй цябе паклiчу", - сказа- я, залазячы назад у кабiну, гадаць, не захапi-ся яе сваёй роляй перезрелого хiпi.
  
  
  Яе уключы- заднi ход i зня- катэр з берага. Павольна вошди - бухту. Калi мы былi - адкрытай & nb, яе выраслi на ровары i пакiну- лодку на плаву. "Гэй, у iх ёсць добры камiтэта па прыёме гасцей", - сказа- я. Яе -смешка была нацягнутай. 'Яе цябе папярэджвала.'
  
  
  "Якое - iх права так паступаць?" - абурана спыта- я. "Хiба яны не ведаюць, што хто-то можа сысцi на бераг, пакуль вы застаяцеся нiжэй закладкi по-най вады?"
  
  
  Яе -смешка была трохi больш шчырай. "Вы ведаеце аб такiх рэчах?"
  
  
  "Я плава- пад ветразем".
  
  
  Яна прыкладае руку мне на плячо. "Не заходзь занадта далёка, Нiк. Там такiя законы топчуць ".
  
  
  "Што ж, добры спосаб рабiць свае справы!" Яе, як я спадзява-ся, добра назапашва- сваё абурэньне. "Яны не могуць так брудную паступаць".
  
  
  "Нiк ..."
  
  
  Яе груба прыцягну- яе да сябе. Гэта бы- разважлiвы ход, але на-рад цi намаганнi. "Паслухай, Сталом, - прагырка- ёй гэй у вуха, - тут занадта шмат людзей, якiя спрабуюць утрымаць нас далей ад чаго то. Спачатку Ингерсолл з эга праклятай сцяной, а цяпер гэта! Зразумела?'
  
  
  Сталом до-га не адказвала, i ён бая-ся, што зайшо- занадта далёка - сваёй камедыi. Затым яна павольна апусцiлася да мяне, пакла-шы руку мне пад куртку i абня-шы мяне за талiю.
  
  
  'Нiк?' прашаптала яна. "Гэй, мы павiнны былi павесялiцца..."
  
  
  Яе абня- ee за плячо i прыцягну- да сябе. Яна адпавядала маiм целе i камфортна, выгiналася. Яе твар паднялося, i ён пацалава- ee у вусны; спачатку пяшчотна, затым з нарастаючым запалам, на якую яна усхвалявана адказала.
  
  
  Невялiкi пражэктар хiтну-ся над вадой са боку выспы Страшнага суда ззаду нас. Яе чака-. Сяргей дасягну- нас, павярну- яшчэ далей, завага-ся, затым вярну-ся i злавi- нас сваiм промнем.
  
  
  Сталом паварушылася, падняла вочы i нахмурылася. Затым яна падняла карычневую руку i працягнула сярэднi палец у унiверсальным жэсце пагарджанага выклiку.
  
  
  Пражэктары рушы- далей. "Гэтыя паганыя вуайеристы", - прамармытала яна i зно- прыцiснулася да мяне.
  
  
  Мы плылi па плынi, пакуль нашы вусны i мовы займалiся разведкай, i мудрагелiстыя зморшчыны яе сукенкi расчынiлiся. Ee грудзi ажыла ад майго дотыку, i мае вусны слiзганулi па жа-тлява-карычневага слупа ee горла да поднимающемуся брустверу, пакуль не дасягнулi стаялага соску. Яна цяжка дыхала, прыцiснула маю галаву да свайго цела i скрыжавала адну нагу над маiмi нагамi.
  
  
  Гэта было нялёгка, але менавiта яе, вырва-ся на волю. 'Праклён!' Прамармыта- я.
  
  
  "Што гэта, мiлы" Сталом не спрабавала прыкрыць сваю аголеную грудзi, i - мяккiм святле яна выглядала як рабыня-варвар вакол Старажытнага Рыфму.
  
  
  "Прабачце, - заро- я, - але яны паравых..." Яе, пакiва- галавой, як быццам бы- занадта злы, каб выказаць гэта словамi.
  
  
  "Забудзь пра iх", - настойлiва сказала яна. "Толькi падумай аб Чыне".
  
  
  "Не хвалюйся, мiлая". Яе адпусцi- руку, зня- куртку i кiну- яе на кiлiмкi для канапай. "Я думаю пра цябе". Злосным ры-ком -зя- лодку i паскоры-ся. Мы памчалiся - моры, нос узлята- i апуска-ся на хвалях.
  
  
  'Нiк! Што ты робiш?'
  
  
  Яе, усмiхну-ся гэй. "Уя-ляеш сабе гульню, мiлая?"
  
  
  "Я не ведаю ..."
  
  
  "Глядзi!" Яе тыцну- указальным пальцам у бок выспы Страшнага суда, якi -жо бы- не больш чым выступам на гарызонце ззаду нас. "Куды б яе нам пайшо-, гэтыя свiннi, каб раздражняць мяне". Мне прыйшлося крычаць, каб перакрыць ро- рухавiка; марская пена залiла нас, i намочила. Чыне, падобна, гэта не хвалявала.
  
  
  "Голас чаму мы вяртаемся на гэты пракляты востра-".
  
  
  "Але ..." Яна здавалася сапра-ды збiтай з панталыку. "Мы былi..."
  
  
  "Так, мы былi занятыя. I далей мы гэта рабiць ".
  
  
  Яе абня- ee за плячо i груба прыцягну- да сябе. "Мы проста збiраемся зрабiць гэта на другiм баку".
  
  
  Яе павярну- лодку па-кругам i накiрава-ся да iншай баку Страшнага суда. 'Ёсць.'
  
  
  "Ты вар'ят, Нiк".
  
  
  'Не, гэта не так. Проста забавляюсь Яе з выклiкам паглядзе- на нах. "Ты хочаш пераспаць са мной, Сталом?"
  
  
  'Ах, так!'
  
  
  "Тады мы зробiм гэта пад прыцэлам гребанных свiней. Добра?' Рашуча яе абхапi- рукой яе аголеную грудзi, затым адсуну- яе сукенку, каб адкрыць i другое. На iмгненне яна сядзела нерухома, затым бездапаможна пакiвала галавой i нахiлiлася, каб засунуць мову мне - вуха. Яе зменшы- хуткасць, пакуль мы амаль не прасунулiся наперад, i абмiну- далёкi нiтка востра- Страшнага суда, на адным участку залiва i буда-нiчай пляцо-кi. Пакуль мы разам займалiся рознымi справамi, яе павольна плы- уздо-ж -збярэжжа у папрасi- магчымага патруля. Нарэшце яе рызыкну- накiравацца да -збярэжжа.
  
  
  Як толькi лодка выйшла праз пяшчанага дна, яе выключы- рухавiк i скокну- наперад, каб выцягнуць невялiкi якар на бераг. Сталом была шчыра за мной.
  
  
  'Нiк!' прашаптала яна. "А калi яны знойдуць нас тут?"
  
  
  "I што?" Яе зачапi- лопасць якара на куст. "Што яны могуць зрабiць, акрамя як выгнаць нас?"
  
  
  "Але яны ..."
  
  
  Яе -ста- i паглядзе- на нах, амаль чихая. "Што з табой, цi не так?" - сказа- я, смеючыся горка. "Гэтыя свiннi на другiм баку выспы. Яны нiколi не даведаюцца.
  
  
  Сталом павольна праводзiла рукамi па валасах, i яе грудзi паднялiся, як звязаныя паветраныя шары. Затым яна -зяла мяне за руку i пацягнула па кароткiм крутым схiле да камянiстым выступу. Мы абышлi эга i падышлi да самотнаму дрэве, акружанага зблытанымi зараснiкамi. Калi мы падышлi да поля з высокай травой, яна спынiлася i запытальна паглядзела на мяне.
  
  
  Яе зацягну- ee - мяккую траву, патану-шы - хвалях яе валасо-, пакуль мы абдымалiся. Астатняя частка сукенкi з спражкай на станы расчынiлiся, утвараючы пад ёй белае ко-дру. З маёй адзеннем было нялёгка, але мы справiлiся, i нашы цела злiлiся разам, калi праз некалькi iмгнення- мы ляглi бок аб бок. Яе, адчува-, як яе цяпло ахiнае мяне, яе ногi увiнаецца вакол маiх, ee, падцягнуты жыцця люта -здымаецца. Яго супакойва- яе рукамi, пакуль яна не ляжалi, усё яшчэ дрыжучы, з непразрыстымi вачыма - бледным святле месяца.
  
  
  "Нiк ..." выдыхнула яна. "Увайдзi - мяне ..."
  
  
  Мы пайшлi павольна - даследуючы, квiтнеючы сад адкрываецца мне, ee ногi паднiмаюцца, яе цела расцягваецца, затым до-гае апусканне з горкай. Яна прыцiснулася да мяне, нашы цела цяпер былi мокрымi ад банка, а яе сцягна вiлiся.
  
  
  'Больш, больш!' - яна ахнула, i яе гарачае дыханне дакранулася да майго вуха. "О, Нiк, яе нiколi ..."
  
  
  Яе прымусi- яе зама-чаць, пагладзi- яе бакi рукамi, адчу-, як ee соску прыцiснулiся да маiх грудзей. До-гi час запанавала цiшыня, перамежная -здыхамi i стогнамi задавальнення, а затым яе -бачы-, як яе вочы раптам шырока расчынiлiся, калi яе цела напружы-ся.
  
  
  "О, няма ... о, так ... так, так, jajajaja ..."
  
  
  У мяне не было праблем з прыстасаваннем да яе кульмiнацыi, i, паколькi мы абодва апусцiлiся бок аб бок, змучаныя, мы засталiся на некаторы час. мо-чкi адпачываць. Яна была першай, хто паварушы-ся, нахiлi-шыся, каб пакусваць маю шыю сваiмi неверагодна мяккiмi вуснамi. "Нiк", - прамармытала яна. "О, Нiк, гэта яшчэ нiколi не было так добра..."
  
  
  Спатрэбiлася -ся мая сiла волi, каб вызвалiцца ад нах, але якiм-то чынам ёй справi-ся, перакулi-ся i ста- на каленi. Яе, паглядзе- на нах, на бездакорнае зьзяе бронзавае цела, i засмяя-ся.
  
  
  "Што гэта, мiлы?" - з сумневам спытала яна. "Я такая добрая?"
  
  
  "Божа, няма. Яе, дума- толькi пра гэтых узброеных героя- -нiзе; яны б узлезлi на сцены, калi б даведалiся, што мы цяпер тут, - i што мы зрабiлi ".
  
  
  "О, забудзься ih". Яна працягнула рукi, каб абняць мяне. "Вярнiся да мяне, мой Нiк".
  
  
  Яе прымусi- сябе -стаць. Яе паглядзе- праз востра- сталёвы каркас, якi распасцiраецца - неба на па-мiлi. "Мне па-чарто-ску цiкава, што яны там робяць, чаго нiхто не бачыць".
  
  
  "О, гэта -сё ро-на, дарагi. Iдзi да мяне... "
  
  
  Яе зрабi- выгляд, што не чую яе, i пача- нацягваць штаны. "Пойдзем прагуляемся, Сталом. Мы правялi разам усю ноч ".
  
  
  Яна -здыхнула, павярнулася i -стала адным плы-ным рухам, як "кобра", якая выходзiць па -сёй кошыка заклiнальнiка змей.
  
  
  Яе апрану- цёмны швэдар i балетныя тэпцiкi i захотелапомочь Чыне з сукенкай. Яна прыбрала эга з-пад маёй дасяжнасцi.
  
  
  'Што мы робiм?' - спытала яна, надуясь.
  
  
  Яе паказа- на працо-ны сьвяты на будо-лi. "Проста падыдзем i паглядзiм. Цi гатовыя вы да гэтага?
  
  
  "Ха!" яна пагардлiва чмыхнула. "Я гатовы да -сяго".
  
  
  Перш чым яе паспе- яе спынiць, яна пакрочыла па траве, дазваляючы сукенкi бегаць за сабой, як вэлюм нявесты.
  
  
  Яго хутка дагна- яе i прымусi- прытармазiць. Яна не глядзела на мяне, i, не супрацi-ляючыся, рушыла -след за маёй накiро-валай рукой. Мы спатыкаючыся прабiралiся праз зараснiкi кусто-, iшлi мо-чкi; лёгкi ветрык шамаце- па галiнах крывых пальма-, якiя раслi вакол нас. Калi мы падышлi так блiзка, што ясна -бачылi буда-нiчую пляцо-ку, яе спынi-ся.
  
  
  "Заставайся тут", - прашыпе- я, хутка падыход да цёмнай постацi бетонамяшалкi. Яе прысе- побач i прыслуха-ся.
  
  
  Яе нiчога не чу-, акрамя ветру. Усё, што я мог бачыць, гэта некалькi гафрыраваных жалезных ланцуго-, буравая зброi i кран удалечынi. Адкрытыя наперадзе вiднелася вялiзная смярдзючая яма, зацементированная з трох бако- - я здагада-ся, што гэта часткова скончаны падмурак з крутым земляным валам, спускавшимся да дна i -збiтым бульдозерными гусенiцамi.
  
  
  Мне здалося дзi-ным, што яны так шчыльна ахо-ваюць адну бок выспы, а не патрулююць астатнюю частку. Яе -жо збiра-ся пакiнуць сваё сховiшча, калi пачу- ззаду сябе булькаючы крык.
  
  
  Яе, павярну-ся. Сталом была не больш чым плямай у цемры, але памiж намi былi яшчэ два плямы. Яны падышлi да мяне, але спынiлiся, каб штогод у бок Чыны, якая займаецца крычала.
  
  
  Па тым, як яны стаялi нерухома, яе мог сказаць, што яны яшчэ не бачылi, сл. Калi б яна проста нагнулася i зьнiкла, яна, верагодна, магла б дабрацца да лодкi неза-важанай. Замест гэтага яна павярнулася i пабегла, цягнучы за сабой гэта праклятае белае сукенка, як матадор.
  
  
  Яны злавiлi яе, перш чым яна прабегла пяцьдзесят ярда-. Яе назiра- вакол ценi бетонамяшалкi, як яны кiнулi яе на зямлю. Тое, што яны казалi, разляцелася па ветры, але iмгненне праз яны паднялi Чыне на ногi i пацягнулi яе назад да мяне.
  
  
  Яе пачака- i -бачы- яе выкрадальнiка-. Калi яны падышлi лiжа яе, убачы-, што яны моцныя, мэтанакiраваныя, i - абодвух ёсць карабiны. Трыо iшло ад мяне справа, па шырокай дузе вакол бетонамяшалкi. Мая праблема заключалася - тым, скокнуць ёй у iх або пачакаць, каб убачыць, цi ёсць паблiзу iншыя ахо-нiкi. Калi яны мiнулi мяне - дваццацi ярда-, яе -бачы-, як Сталом спатыкнулася, схiлiла галаву i паспрабавала прыкрыцца сукенкай. Одзiна вакол ахо-нiка- засмяя-ся. Яе, чу- яе рыданнi.
  
  
  Яе, спусцi-ся на зямлю i заход пад бетонамяшалку, каб праверыць ih. Яны абышлi зияющий падмурак, на iмгненне знiклi за хацiнай, затым зно- з'явiлiся, усё яшчэ хутка крочачы. Сталом дазволi- нагах бегаць, i адзiн па сл ахо-нiка- груба тузану- яе за руку. Яе, чу-, як яна -скрыкнула ад балюча, за якой паследава- фальшывы смяшок.
  
  
  Калi яны схавалiся з выгляду, яе выкацi-ся з-пад бетонамяшалкi i памча-ся да блiжэйшай хацiны. Удалечынi яе -бачы- тры сiлуэту, так блiзка адзiн да аднаго, што яны нагадвалi малаверагодна шестиногого монстра, якi накiро-ва-ся да канструкцыi па цэментных блока побач з высокiм сталёвым шкiлетам. Яны спынiлiся на iмгненне, дзверы адчынiлiся, i яны -вайшлi, i дзверы была зачынена.
  
  
  Яе, прытулi-ся да халоднай стагнаць хацiны па гафрыраванага прасы i абдума- сiтуацыю. Гэта было больш цi менш так, як яе планава- на гэты вечар. Праблема заключалася - тым, што - мяне было адчуванне, што хто-то iншы таксама планава-, i што Сталом была чым за-годна, толькi не нявiнным гледачом.
  
  
  
  Кiра-нiк 9
  
  
  
  
  Не было нiякiх рашэння-. Нават калi зло- Чыны была стрымана задуманай - а ёй бы- амаль упэ-нены, што гэта так; у адваротным выпадку яна была занадта разумная, каб махаць сваiм белым сукенкай у цемры - мне давялося б адыграць сваю ролю выратавальнiка. Акрамя таго, мне трэба было высветлiць, наколькi строгай была ахова на гэтым востраве. I навошта гэта было трэба.
  
  
  Яе пощел - бок ад жалезнай хацiны, трымаючыся далей ад працо-нага асвятлення на высокiм сталёвым каркасе. Было шмат кусто- i пальма-, каб яе мог схавацца, калi яе звалi-ся на карачкi i асцярожна по-з да будынка па цэментных блока. З iншага боку з высокай шкiлета будынка былi двое мужчын, i за iмi яе мог бачыць пралом у схiле, вядучым да залiву. Яе расцягну-ся на падлозе i агледзе- будынак, у якi зацягнулi Чыне.
  
  
  З майго боку не было вокна-, толькi адтулiну з якi верцiцца вентылятарам. Калi яе ляжа- там, яго пачу- прыглушаны крык, - вядома, жанчыны.
  
  
  Яе нездарма апрану-ся - цёмны i пакiну- блакiтную куртку - лодцы. Бегла агледзе-шы тэрыторыю, яе пабег да будынка, якое бачы- памiж сабой i ахо-нiкамi. Яе пракралася за кут i апынулася пад акном вакол -змоцненага шкла. Яно было прыадчынены, i яе жменяй сваёю эга позiркам. Занадта мала, каб пралезцi.
  
  
  Яшчэ адзiн крык балюча, на гэты раз ценымногие гучней. Яе асцярожна падцягну-ся да бетоннай раме i выгляну- у акно.
  
  
  Яна сядзела на цвёрдым дра-ляным крэсле, яе рукi былi звязаны за спiной, а мэта была сагнутая так, што валасы закрывалi твар. У яркiм святле лысай лямпачкi яе -бачы- чырвоныя рубцы на руках i сцёгнах, i яе аголеныя грудзi; ручаёк банк сцякала па ee жывата i - чорныя зблытаныя валасы памiж сцёгна-.
  
  
  Мужчына, былы побач з ёй, спiной да мяне, сядзе- i бы- апрануты - свабодны колер хакi. Праз пакой сядзелi двое мужчын, апранутых больш цi менш аднолькава, нядбайна трымаючы свае карабiны. Яны усмехнулись дзя-чыне, ih рысы асобы амаль, але не зусiм - -сходнiя. На ih асобах таксама былi нявызначаныя лацiнскiя рысы, i калi пухлы мужчына загавары-, яго зразуме-, што гэта за людзi.
  
  
  Гэта была тая ж, што збiвае з толку сумесь мо-, якую чу- яе раней на балконе пад маiм. Яе ведаю iспанскi i некаторыя кiтайскiя дыялекты, але зусiм не разуме-, аб чым каза- гэты чалавек. Тым не менш, яго ведае камбiнацыю, - i падума-, цi не трапi- у якую-небудзь сямейную сварку; у рэшце рэшт, у Чыны было такое ж паходжанне.
  
  
  Але - гэты момант мужчына -дары- яе, i гэта запар.гэта пераканала мяне, што гэта не сямейная сварка. Ён удары- яе так моцна, што кро- хлынула па яе носе, пацякла па вуснах i падбародку i капала на грудзi. Гэта прымусiла мяне вырашыць; Яе павiнен бы- выцягнуць яе адтуль.
  
  
  Яе, спусцi-ся на падлогу i збiра-ся разгарнуцца - потым яе пачу- шорганне нага. Мая рука паднялася, але занадта позна; хто-то выпусцi-, як бы мне кавадла на галаву, i ён пагрузi-ся - лужыну распла-ленага свiнцу, дзе -сё свяцiлася чырвоным i чорным, чырвоным, чорным, чырвоным i чорным ...
  
  
  Сонца паднялося на грохочущей разбiваць i iнш пякельны шум, амаль такi ж жудасны, як лютае ззянне, опалившее мае павекi. Яе паспрабава- падняць руку, каб абаранiць твар, але не змог. Мне спатрэбiлася вялiзнае намаганне, каб адкрыць вочы, i некалькi секунд, каб убачыць, дзе ёй знаходжуся.
  
  
  Вентылятар круцi-ся высока - бетоннай стагнаць, i голая лямпачка мной наза-жды кiдала вострыя прамянi скрозь мой чэрап. Яе ляжа- на ложку, звязаны па руках i нагах; павярну-шы галаву, убачы- яе, што Сталом усё яшчэ была прывязаная да крэсла - цэнтры пакоя. Наколькi яе мог бачыць, мы былi адны. Мне было цiкава, колькi часу гэта зойме.
  
  
  "Сталом!" - прашыпе- я. Мне давялося тройчы па-тарыць яе iмя, перш чым яна -зняла галаву. Калi яна паглядзела на мяне, яе вочы былi пустымi.
  
  
  Яе спыта-. - "Як до-га яе тут?"
  
  
  Яна пацiснула плячыма, як бы
  
  
  . "Дзесяць ... можа быць, пятнаццаць хвiлiна".
  
  
  'Дзе яны?'
  
  
  'Я не ведаю. I мне -сё ро-на, - сказа- тон яе голасу. З яе носа да падбародка цякла засохлая кро-, а - валасах таксама бы- згустак. "Хiба яны нiчога не сказалi?"
  
  
  "Я нiчога не чу-".
  
  
  "Што ж, мы павiнны прыбiрацца адсюль. Што яны гасцiнiц даведацца ад вас?
  
  
  'Я не ведаю. Думаю, што яе рабiла на востраве. Яны проста перабiлi мяне ". Яна стомлена -здыхнула, як быццам прывыкла, што яе б'юць.
  
  
  "На якой мове яны разма-лялi?"
  
  
  "Што-то накшталт лацiнскага кiтайскага. Яе памятаю эга ад сваёй мацi ".
  
  
  'Разумееш?'
  
  
  "Ужо не так добра".
  
  
  Калi гэта была камедыя, яна добра яе згуляла. Ёй бы- схiльны дапытваць яе далей, але паколькi нашы ахо-нiкi, верагодна, нас падслухо-валi, яе гатэль -хапiцца за найменшы шанец таго, што маё прыкрыццё -сё яшчэ не было раскрыта.
  
  
  Яе, паглядзе- у пакой. Акрамя ложка, на якой яе ляжа-, бы- звычайны крэсла, некалькi крэсла-, картатэку i тэлефон. Мне было цiкава, дзе гэтыя ахо-нiкi.
  
  
  До-га чакаць не прыйшлося. Дзверы расчынiлiся, i ззаду мяне па бетоннай падлозе пачулiся shaggy. У пакоi распасцiралiся вялiкiя ценi, i ён зiрну- у твар допрашивавшего Чыне. Рысы эга асоб былi азiяцкiмi, з лёгкiм лацiнскiм адценнем; ён мог бы сысцi за амерыканскага iндзейца, калi б не жа-тлявае адценне эга скуры. Ён бы- невысокага росту, але эга кашуля колеру хакi была уражлiва набiта мускулiстым целам.
  
  
  'Падабаецца. Так ты очнулнулся? Эга вусны амаль не варушылiся, калi ён каза-.
  
  
  'Так. Што ты на самай дэла думаеш, што робiш? '
  
  
  "Што мы робiм з усiмi зламыснiкамi". Эга англiйская бы- бездакорным, з лёгкiм акцэнтам.
  
  
  'А што гэта такое?'
  
  
  Ён пасмяя-ся; гэта бы- непрыемны гук. - Вы даведаецеся, калi будзе наза-жды. Як тваё iмя?'
  
  
  'А тваё?'
  
  
  Эга велiзарная рука рухалася так хутка, што я нават не за-важы- гэтага; мая мэта здрыганулася ад сiлы -дару, i мяне накрыла усыпаная зоркамi чорная акты-нага адпачынку. Але яна хутка знiкла, i ён узiра-ся - мужчыну.
  
  
  Ён спыта-. - 'Добра?'
  
  
  Яе сказа- эму iмя, якое выкарыста-; У мяне не было прычын не рабiць гэтага.
  
  
  "А што ты рабi- тут, на востраве, Уолтон?"
  
  
  Яе, паглядзе- на Чыне. "Мы проста хацелi цiхае месца, каб... ну, вы ведаеце".
  
  
  "Зразумела", - сказа- ён без выразы. "Але гэта не тлумачыць, чаму вы гойсалi па выспе з пошукамi".
  
  
  Яе, пацiсну- плячыма, як мог. "Проста цiка-насць, галасаванне, i -сё".
  
  
  "Нядобра, што ты так паступi-, Уолтон. Як кажуць - цiка-насць можа забiць цябе?
  
  
  Яе здзiвi-ся. "Гэй, ты не хочаш сказаць..."
  
  
  Ён павольна кi-ну-.
  
  
  "Божа, чувак, мы проста -варвалiся сюды. Нават у Расеi за гэта не забiваюць ".
  
  
  "Я бы не бы- так упэ-нены - гэтым, Уолтон".
  
  
  Ён павярну-ся да Чыне i вокамгненна выплюну- серыю сло- на гэтым ублюдочном мове.
  
  
  Дзя-чына тупа паглядзела на яго. Ён вага-ся, затым загавары- з ёй па-ангельску.
  
  
  "Што вы ведаеце пра гэтага чалавека?"
  
  
  'Нiчога не ведаю. Ён госць у гатэлi. Больш не ведаю.'
  
  
  "Па крайняй меры, вы павiнны былi ведаць лепш, перш чым ехаць на гэты востра-".
  
  
  Яна бездапаможна кi-нула. "Я спрабавала сказаць эму гэта, але ён бы- злы на тое, як вашы людзi абышлiся з iм".
  
  
  Вусны мужчыны скрывiлiся - смяротнай, як серп, усмешцы. "Шкада, што ты не змагла лепш супакоiць эга гне-". Ён рэзка павярну-ся i паказа- на аднаго, вакол ахо-нiка-. "Развяжы гэтага па матэматыцы i ногi. Мы ih абодвух -зяць на звалку.
  
  
  Ахо-нiк зрабi-, як эму сказалi, затым развяза- вяро-кi, якiмi былi звязаны мае рукi. Перш чым паспе- што-небудзь зрабiць, ён прывяза- ih да маёй спiне, i грубыя валакна пакутлiва -пiлiся - мае запясцi.
  
  
  У той жа час капiтан падня- Чыне на ногi i таксама звяза- гэй, рукi за спiной. Па нейкай прычыне ён падня- рэшткi яе белага сукенкi, i накiну- гэй, на плечы. Гэта не пакрыла шмат.
  
  
  Мы выйшлi - мы з Чиной, ахова i капiтан. Можа быць, гэта былi агнi, якiя вiсяць у сталёвым каркасе над намi, або спалучэнне -сяго, што адбылося за апошнiя некалькi гадзiн, але - абстано-цы i сiтуацыi бы- нерэальны характар. Я не бачы- нiчога, што магло б прымусiць ih забiць мяне, як i Чыне; акрамя таго, як яны думалi, што могуць забiць дзя-чыну, калi кожны запальчывы мужчына на Багамах адправiцца яе шукаць, калi яна знiкне? Ёй здалося, што яны блефуюць, але чаму?
  
  
  Калi мы падышлi да няскончанай баку адкрытага падмурку, капiтан жэстам загада- нам спынiцца. Ён павярну-ся да мяне, i эга вочы ператварылiся - маленькiя чорныя шарыкi - цьмяным святле. "Можа быць, ты -сяго толькi той, пра каго ты кажаш, Уолтон. Але я не магу рызыкаваць; мой абавязак - змагацца з зламыснiкамi. Мае людзi шукаюць вашу лодку; калi яны знойдуць яе, яны перакуляць эга i выкiнуць у моры. Вядома, вашыя цела нiколi не будуць знойдзеныя, таму што яны будуць часткай падмурку там, унiзе. Ён паказа- на вялiзную яму, вялiкая тэрыторыя якой была пакрыта цэментнымi блокамi i жалезнымi прутамi.
  
  
  Ён штурхну- нас наперад, i мы потащились па крутым схiле да дна. Калi мы прыйшлi да -жо запо-ненай -частка, ён кi-ну- аднаму вакол ахо-нiка-, якi падня- карабiн i нацэлi- эга - патылiцу Чыне. На шчасце для мяне - для нас - яе трэнiрава-ся з тэнiснымi туфлямi, якiя для мяне прыгатавалi - Special Effects. Пальцамi адной нагi яе моцна нацiсну- на нiтку шырокага пластыкавага папружкi, якi праходзi- у iншай абутку. Яе, адчу-, як ён пада-ся, i вылецела вострае, як брытва, лязо па гнуткай сталi. Ёй кiну-ся на ахо-нiка, якi нацэлi-ся на Чыне, бязлiтасна рассякаючы эга нагу ледзь вышэй пяткi, перарэза-шы эму ахiлава сухажылле. Ён закрыча-, чым балюча. Яе -дары- яго эга нагой па заднiцы, прымусi-шы эга спатыкнуцца аб край бетоннай скрынi, затым падня- нагу i секану- па зьвязаным рукам Чыны, iмкнучыся не закрануць яе запясцi.
  
  
  Iншы ахо-нiк з здзi-леннем чалавека, як раз падыма- карабiн, калi яе нахiлi- галаву да яму. Яе -дары- яго эга - жыццi, i штурхну- спiной да капiтана; мы -трох -палi на зямлю, i ён пакацi-ся далей, моцнага падцягваючы ногi пад сваiм целам i прама-ляючы хуткую малiтву.
  
  
  На секунду яе, падума-, што не вытрымаю; вяро-кi былi занадта тугiмi вакол маiх запясця-. Яе, прасуну- рукi пад азадак, але яны там затрымалiся. У роспачы яе пацягну- iso усiх сiл i адчу-, як звязаныя рукi слiзганулi крыху далей; Яе зно- тузану-ся, але не прасуну-ся. Падня-шы ногi -верх, яе паспрабава- яшчэ раз - i мае рукi слiзганулi на сцягна, затым на iкры.
  
  
  Пры апошнiм высiлку чаравiк саслiзну- з маёй ногi, але, па крайняй меры, цяпер мае рукi былi перада мной, i - мяне бы- шанец - калi б гэта не было занадта до-га.
  
  
  Двое мужчын усё яшчэ былi разгубленыя, i -весь мой мане-р до-жы-ся не больш двух або трох секунд. Ахо-нiк усё яшчэ трыма- у руцэ карабiн; Яго штурхну- эга нагою, але прамахну-ся - незразумелым свеце. Яе парэза- эга шыю лязом у чаравiку. Ярка-чырвоная кро- хлынула па эга горла.
  
  
  Капiтан стая- на каленях, гатовы накiнуцца на мяне; Яе -дары- яго эга каленам па твары, затым працягну- руку i выцягну- карабiн вакол рук памiрае стражнiка. Капiтан бы- стромкiм; хоць па эга разбiтага носа цякла кро-, ён пайшо- да мяне. У мяне не было часу павярнуць карабiн i прыцэлiцца - яго, нават калi б яго мог гэта зрабiць са звязанымi рукамi. Яе падня- эга для ствала i зрабi- выпад iso усiх сiл.
  
  
  Калi б яе -дары- яго эга адкрыта - вышыню, яго мозг запырскала -весь Дабл-Кей. Цяпер карабiн закрану- эга мясiсты плячо i трапi- у чэрап, але - nen было дастаткова сiлы, каб высечы яго. Ён са стогнам упа- на бок i ляжа- нерухома. Сталом паглядзела на мяне з адкрытым ротам. Ee рукi былi расслабленыя - мой хуткi -дар, вiдавочна, зрабi- сваю справу, - але яна заставалася нерухомай.
  
  
  "Калi б ты мне дапамагла?" Яе працягну- гэй звязаныя рукi.
  
  
  Яна -таропiлася на карабiн у маiх руках. Яе -бачы-, як яна цяжка сглотнула, i вырашы- не падпускаць яе да зброi. Не цяпер. Яе выпусцi- карабiн i падышо- да яе.
  
  
  Яе пальцы былi нязграбнымi, але, нарэшце, яна развязала вузлы дастаткова, каб яе змог зрабiць гэта самастойна. Яе, нахiлi-ся, каб падняць карабiн i кiнуць хуткi погляд на нашых працi-нiка. Капiтан ляжа- нерухома; чалавек у пакоя- таксама. Ахо-нiк, якому яе перарэза- горла, больш нiколi не рушыць з месца.
  
  
  'Пойдзем.' Яе схапi- Чыне за руку, i мне практычна прыйшлося цягнуць яе, каб выцягнуць па падмурку. Калi мы былi на першым плане паверсе, яна глядзела на цёмную частку выспы.
  
  
  "Мая лодка..."
  
  
  "Забудзь пра гэта", - адрэза- яе. "Яны, павiнна быць, ужо знайшлi ee". Яе сцягну- белае сукенка з яе плячэй i засуну- пад бетонамяшалку. - I пра гэта таксама забудзься; нам, верагодна, прыйдзецца скарыстацца цемрай, i няма сэнсу зно- махаць белым сцягам гэтым хлопцам ".
  
  
  Падобна на тое, яна не клапацiлася аб сваёй галечы - нiбыта менавiта не так моцна. Яе пацягну- яе па гафрыраванай жалезнай паверхнi, па бетоннага блоку, па сталёвым каркасам. Iншых ахо-нiка- не было вiдаць, але яе нам на секунду не даверы-, ну што там, не будзе.
  
  
  Мы выйшлi на вяршыню схiлу, спуска-ся да залiву. Там было даволi добра асветлена, i яе мог бачыць некалькi невялiкiх будынка- i до-гую прыстань, якая сыходзiць у глыбокую ваду. У канцы порта бар знаходзi-ся металiчны жолаб, пад якiм было досыць месцы для вялiкага грузавiка. Яе здагада-ся, што гэта склад для цэменту; яны прывезлi матэрыял на караблi, запо-нiлi карыта i перамяшалi - бетонамяшалка.
  
  
  Таксама было вiдаць каля шостай гадзiнных, мэтанакiравана якiя ступаюць парамi. Яны здавалiся абыякавымi, верагодна, не падазраючы, што пара зламыснiка- была захоплена. Для нас гэта было перавагай, хай i невялiкiм. З iншага боку бухты яе мог бачыць гавань выспы ¦васкрасення, удалечынi вiднелiся асно-ныя агнi гатэля.
  
  
  "Ты -пэ-неная, што можаш добра плаваць", - сказа- яе Чыне.
  
  
  Яна кi-нула, здрыгану-шыся.
  
  
  Яе пача- iсцi налева, калi прамень праектар пранёсся з аднаго боку бухты на iншую. Яе забы-ся пра гэта.
  
  
  Мы чакалi, пакуль яе разлiчва- частату прамяня. Цыкл до-жы-ся каля хвiлiны: 30 секунд у адзiн бок, 30 секунд у iншую. Мне гэта не спадабалася спрабаваць -хiляцца ад яго - & nb адкрытай, нават калi б нам -давалася -хiляцца пры кожным наблiжэннi свеце.
  
  
  Яе паказа- на кропку злева ад порта бар, дзе было адносна цёмна. "Сталом, дарагая, спусцi-ся туды вельмi павольна i асцярожна, як можна лiзаць да абзе вады".
  
  
  "Што ты збiраешся рабiць, Нiк?"
  
  
  Яе падня- карабiн. - "Сьвяты згасне".
  
  
  Яе пачака-, пакуль яна знiкне - ценi, затым пайшо- у процiлеглым кiрунку i папо-з па вяршынi адхону, пакуль не апыну-ся на другiм баку залiва. Часу заставалася не так шмат; Мне прыйшлося паспяшацца, перш чым чалавек, якога яе збi- прыкладам карабiн, падышо- бы i папярэдзiла ахо-нiка- -нiзе.
  
  
  Яе саслiзну- унiз па схiле на жываце i папо-з праз зараснiкi кусто- ярда- за пяцьдзесят ад абзы вады. Яе чака- i глядзе-, як до-гi прамень святла адхiляецца, затым спыняецца на iмгненне, а затым пакутлiва павольна вяртаецца. Пражэктар бы- усталяваны - кузаве грузавiка на беразе сукенка. Па любой прыстойнай вiнто-кi гэта бы- бы лёгкi стрэл, але з карабiнам - iншая справа. Ён бы- распрацаваны для стральбы на малых адлегласцях. Яе вырашы- стрэлiць цалкам усiм а-таматычным залпам у надзеi, што зброя будзе дастаткова дакладным.
  
  
  Яе, прыцiсну- прыклад да пляча i зазiрну- у кароткi мозгу. Калi яркая лiнза павярнулася - мой бок, з вяршынi схiлу ззаду мяне пачу-ся крык.
  
  
  Яе, нацiсну- на курок i -трыма- яго. Карабiн загрыме- - i не трапi- у мэта. Яе злёгку апусцi- зброю i зно- стрэлi-. На гэты раз лiнза разбiлася, i сьвяты згасла. Яе павярну- ствала карабiна у бок блiжэйшых двух ахо-нiка- i да- залп. Яны абодва -палi, i адзiн вакол iх нацiсну- на курок свайго зброi i бязмэтна стрэлi- у паветра.
  
  
  Потым, яго, стрэлi- у мужчыну - хакi, з вялiкiмi рукамi, але не шталь чакаць, каб убачыць, трапi- яе эга або няма. Яе, саскочы- са схiлу i нырну- у ваду до-гiм ро-ным скачком. Нават з выключаным пражэктарам на беразе было дастаткова святла, каб мяне -бачыць. Пасля некалькiх моцных удара- яе схава-ся, i рэзка змянi- курс, поплыв паралельна беразе. Гэта бы- правiльны мане-р; ззаду мяне кулi ляцелi - ваду, вынiкаючы кiрунку, якое ёй першапачаткова абра-.
  
  
  Яе падплы- да порта бар i некалькi разо- -сплыва- з бясконцай асцярожнасцю, хапаючы ротам паветра. Людзi на беразе, павiнна быць, падумалi, што я накiро-ваюся адкрыта да выспы ¦васкрэсення, таму што нiхто не глядзе- у мой бок. Дасягну-шы порта бар, яго заста-ся - ценi пiрса-. Калi б у Чыны бы- хоць якi-небудзь разумны сэнс, яна б ужо была на па-дарогi праз канал, але я павiнен бы- пераканацца; затым падзей апошняга гадзiны яе мозг, падобна, не функцыянава- занадта добра.
  
  
  Яе пачака- некалькi мiн, плывучы пад прыстанню. Калi яе сл окликну, магчыма, хто-то апынецца досыць блiзка, каб мяне пачуць. У рэшце рэшт ёй прыйшо- да высновы, што калi яна зараз не - шляху, то гэта яе праблемы, i - адзiночку паплы- да каналу.
  
  
  Яе бы- на па-дарогi, змагаючыся з моцным цягам памiж двума астра-камi, калi што-то закруцiлася - & nb адкрыта перада мной. Яе, спынi-ся i iнстынкты-на падцягну- пад сябе ногi. акулы!
  
  
  Кожны, хто кажа, што не баiцца акул, - iдыёт або хлус. Асаблiва -начы - трапiчных водах. У рэшце рэшт, гэта ih стыхiю, дзе людзi - лепшым выпадку непаваротлiвыя плы-цы. (З iншага боку, мне здавалася, што калi яе калi-небудзь сустрэнуся з акулай на беразе, у мяне будзе перавага.) Яе чака- з трапяткiм сэрцам, спрабуючы -бачыць, дзе хаваецца гэта iстота.
  
  
  "Гэй, Нiк!"
  
  
  Сталом засiпела мне - вуха, так блiзка, што я б скокну-, калi б гэта было фiзiчна магчыма.
  
  
  "Вада добрая, цi не так?" Яна дакранулася да маёй рукi, гуллiва плюхнула на мяне вадой i магутнымi гребками паплыла прэч.
  
  
  Яе, засмяя-ся i пайшо- па яе слядах; у вопратцы яе, iso усiх сiл стара-ся не адставаць ад нах, i мы адначасова дасягнулi порта бар на востраве ¦васкрасення.
  
  
  Знайсцi адзенне для нах аказалася прасцей, чым мы чакалi. Яна проста запазычыла вялiкае ручнiк вакол рулявой рубкi аднаго вакол вялiкiх круизеров.
  
  
  Яна -смiхалася -сю дарогу да гатэля; Ёй бы- рады, што яна не настойвала на тым, каб сама вяла багi, таму што пасля -сяго, што мы перажылi, я не бачы- сэнсу -рэзацца - пальму. Сталом паказала мне на бакавы -ваход у гатэль, i мы непрыкметна паднялiся па чорнай лесвiцы, - не тое каб гэта мела вялiкае значэнне. Я не дума-, што выгляд цудо-най -смешлiвай дзя-чыны, якая iдзе - мужчынскую пакой у Дублi-Кей, каля па-ночы, выклiкала б шмат пытання-.
  
  
  У пакоi яна налiла сабе ромавы пунш - шампанскага больш не было, - а яе ненадакучлiва праверы- пакiнутыя мной пасткi. Ну не чапалi, а гэта азначала, што - мяне не было наведвальнiка-, ён ноччу або яны былi па-чарто-ску асцярожныя.
  
  
  'Нiк?'
  
  
  Яе, паглядзе- на нах. Яна сядзела - нагах ложка, яе валасы былi прывязаныя да полотенцу вакол яе грудзей. "Калi б вы знялi гэтую мокрую вопратку, мы маглi б высушыць iншы iншы".
  
  
  З гэтымi словамi яна развязала ручнiк i працягнула мне эга, затым пачала масажаваць валасы - i яе, верагодна, усталява- сусветны рэкорд па хуткаму распранання. Наша ноч, як высветлiлася, толькi пачыналася.
  
  
  
  
  Кiра-нiк 10
  
  
  
  
  Калi яе прачну-ся на наступную ранiцу, яе не было. Мяне тады з'явiлася думка, што я нават не ведаю, дзе яна жыве - у гатэлi, у катэджы? Што ж, ёй бы- упэ-нены, што знайду яе, калi яна мне спатрэбiцца.
  
  
  У маiм пакоi нiчога не прапала, акрамя майго старога халата, што паказвала на тое, што Сталом, павiнна быць, праявiла сцiпласць на досвiтку. Яе хiхiкну-, калi -вайшо- у душ, i прадставi- Чыне сцiплай. Гэта было нетолькi.
  
  
  Калi не лiчыць некалькiх драпiн, сiняка на каленi i пурпурнога плямы на плячы, пакiнутага зубамi Чыны - смецця, каб до-гую ноч, яе бы- - нядрэнны форме. Затым хуткага сняданку - нумары яе, спусцi-ся -нiз, каб зарэзерваваць пляжны багi.
  
  
  Было -жо гарачага у сярэдзiне жывата ранiцы, i, праязджаючы mimmo гольф-павiльёна, яе -бачы- некалькi гульцо-, якiя чакаюць сваёй чаргi. У гаванi было не так шмат наведвальнiка-, хоць па канале працавала некалькi невялiкiх ветразных лодак. Чырванатвары мужчына - паруснай фуражцы з вялiкай колькасцю золата, чым у адмiрала, злосна махну- афiцэра - форме. Яе пачу- слова "злодзеi" i "ручнiк", здоле- стрымаць смех i паплё-ся - абодва канца порта бар.
  
  
  Лодка Чыны была там, пришвартована, як калi мы выйшлi напярэдаднi -вечары. Цi Было гэта ён жа самай прыстанню? Я не бы- упэ-нены, але яго так i дума-. Было ясна, што людзi на востраве Страшнага суда вярнулi катэр за ноч, але як яны даведалiся, дзе эга паставiць?
  
  
  Бляск у лiнзах бiнокля на iншым канцы канала да- рэ-матызму. Вядома. Стрыманыя забойцы, мужчыны павiнны былi за-важыць Чыне, калi яна вывела катэр на шпацыр.
  
  
  Мая куртка -сё яшчэ ляжалi на кiлiмках - кабiне, моцна пакамячаная, а кiшэнi выкручаны навыварат. Яны не змаглi нiчога даведацца абшукалi яе; Яе купi- эга, па шляху на по-дзень, у Атланце, i - кiшэнях у мяне не было нiчога, акрамя запальнiцы i цыгарэт - нават маёй асаблiвай маркi з залатым муштуком.
  
  
  Яе -зя- куртку i перакiну- яе праз руку. На зваротным шляху чырванатвары адмiрал падазрона паглядзе- на мяне, але я праiгнарава- яго. Ён бы- не адзiным, хто назiра- за мной.
  
  
  Херридж стая- на вяршынi пагорка - узлётна-пасадачнай паласы, апрануты - бледна-блакiтны камбiнезоны i шыракаполы капялюш для кветак. Эга шырокiя вусны разбеглiся - саркастычнай усмешцы. Я пайшо- уверх па схiле - эга кiрунку.
  
  
  "Вы рана -сталi, мiстэр Уолтон".
  
  
  "Не так рана. Сонца -жо некалькi гадзiн свецiць у неба ".
  
  
  "А, але я дума-, што людзi якiя займаюцца - вашым пошты бизнесявляется за-сёды спяць да па-дня".
  
  
  "Не тады, калi яны - адпачынку", - сказа- я.
  
  
  "Вам падабаецца Дабл-Кей?"
  
  
  "А для чаго яе тут".
  
  
  Ён шматзначна паглядзе- на маю куртку, затым на лодку Чыны. "Вiдавочна, - сказа- ён.
  
  
  "Вы сёння ляцiце - Нью-Правiдэнс?"
  
  
  "Кожны дзень, мiстэр Уолтон, калi дазваляе надвор'е".
  
  
  "Вы калi-небудзь збiраецеся - Фларыду?"
  
  
  'Вельмi рэдкiх лячэбных. Час ад часу госць спазняецца на стыко-ны самалёт i просiць спецыяльны паездку, але не часткi. Гэта дорага, i Doublé Cay пакуль не прыцягвае тых людзей, якiя гатовыя без асаблiвых намагання- плацiць за такiя рэчы ".
  
  
  "Акрамя Грейды Ингерсолла".
  
  
  Ён вага-ся на iмгненне, затым пла-на -смiхну-ся. 'Але, вядома. Ён валодае iм ".
  
  
  "Вы прывезлi эга сюды, калi ён упершыню прыеха- сюды?"
  
  
  'Аб няма. Малайчына=) усяго два, амаль тры месяцы.
  
  
  'На самай справе. Ну... - Я падня- руку i павярну-ся. "Мiстэр Уолтон".
  
  
  Яе спынi-ся.
  
  
  "Вам цiкава, што даведацца пра мiстэрам Ингерсолле?"
  
  
  Яе, адкрыта паглядзе- на яго. 'А чаму не?'
  
  
  Гэта бы- до-гi сумны дзень. Яе, прайшо- па вестибюлю, прагледзе- крамы i выйгра- пяцьдзясят долара- у шмэн-дэ-фер - казiно. Тым не менш, дылера было шкада, што я еду, i гэта нядзi-на. Калi -сё - асно-ным абслуго-вае до-гавалосых i гiтарыста-, то - казiно, мала што адбываецца; гэтыя паравыя проста не гуляюць - па меншай меры, не так.
  
  
  Аднойчы яе прайшо- па калiдоры сёмага паверха - пакой Херриджа, спадзеючыся яшчэ раз зiрнуць праз сцяну уладання- Дэ Дублоны. Але на дзвярной ручцы была таблiчка "Не турбаваць". Адзiнае адрозненне ад знака-, якiя давалi кожнаму госцю, заключалася - тым, што пад надрукаванымi словамi ало-кам было напiсана: "Павер мне!".
  
  
  Асаблiвае пасланне павiнна было быць для мяне, i я гэтаму даверы-. У Херриджа была прафесiйная кампетэнтнасць, якая выходзiць за рамкi эга здольнасця- да палёта- на рэакты-ных самалётах; як быццам мы даведалiся адно i тое ж iншы - адной, i гэта прымусiла мяне адчуваць сябе няёмка. У гэтым заданнi было занадта шмат расчаравальнымi незнаёмца-, каб адчуваць патрэба - вонкавым незнаёмца. Яго вырашы- пакуль не турбавацца аб Херридже, але не забуду яго.
  
  
  Нiяк не калi яе зно- прагуля-ся -здо-ж сцены Дэ Дублоны, але нiчога не знайшо-, акрамя як напярэдаднi. Не было нiякiх сумнення- у тым, што я змагу -вайсцi, але нават калi б яе зрабi- гэта, не уключы-шы трывожны званок, яе, верагодна, нiчога не атрыма- бы. Нарэшце, калi кожныя некалькi дзён выклiкалi групу хлопчыка- i дзя-чынак, было ясна, што за межамi гасцiнiцы выя-ляць няма чаго.
  
  
  Потым таго, што адбылося мiнулай ноччу на Страшным Судзе, у мяне не было сумнева-, што адбываецца што-то, што патрабуе расследавання. З iншага боку, лейцара заключа-ся - тым, цi магу я ёй быць упэ-нены, што гэта мае якое-то ста-ленне да Грейды Ингерсоллу. Задача, высветлiць сувязi памiж Трехголовой ракетнай сiстэмай навядзення, Iнтымнай шасцёркай i Грэди Ингерсоллом - калi чалавек у "Дублоне" сапра-ды бы- Грэди Ингерсоллом - пачалася даволi проста. Але -сё стала так па-чарто-ску складана, што я збiра-ся патэлефанаваць Хоуку, каб сказаць эму, што неабходныя неадкладныя дзеяннi, i яе мог бы гэта зрабiць, калi б мне прыйшлося пачакаць яшчэ адзiн дзень, каб адбылося нейкае падзея.
  
  
  Але - гэтым не было неабходнасцi. Лiжа, да вечара яе заня- сваё месца побач з басейнам, i -бачы-, як вакол мяне збiраюцца патэнцыйныя прыхiльнiцы ih калегi-мужчыны. Сярод iх была густая барада.
  
  
  "Прывiтанне, чувак", - сказа- ёй эму. "Учора яе бачы-, як ты бы- -нутры ён сцены". Яе паказа- на басейн.
  
  
  'Ах, так? Адкуль ты гэта ведаеш?'
  
  
  "Я бы- наверсе, у пакоi iншы, i мы маглi цябе бачыць".
  
  
  "Так, кравец, мужык. Не аб чым турбавацца, акрамя сукi прыдурка- i старога, якi любiць на iх штогод. Разумееш?'
  
  
  "На што ён глядзiць?"
  
  
  Ён непрыстойна -хмыльну-ся. - The sien, прыяцель. Проста сiене.
  
  
  Яе пагардлiва фыркну-. 'Што тады? Дзя-чыны на водных роварах? Куча асоб, тых, хто палiць тра-ку? Ну давай жа!'
  
  
  Ён масi-на пацiсну- плячыма, прымушаючы -сё сваё цела дрыжаць, як кадка з ванiльным марозiвам. "Тое, што вы маглi бачыць вакол таго гасцiнiчнага нумара, было нiчым, чувак. Тое, што адбываецца -нутры, дае старому задавальненне ".
  
  
  'Ты сур'ёзна? Вы маеце на -вазе-у гасцiнiцы?
  
  
  "Я бы- там некалькi разо-". Ён ухмыльну-ся. "Калi б яе сказа- табе, што там адбываецца, ты б стука- у вароты, каб цябе -пусцiлi".
  
  
  'Так.' Яе, адкiну-ся назад i зачынi- вочы, зачыняючы размова. Ён сказа- мне столькi, колькi яе, дума-, ён павiнен бы- сказаць, i ён не хаце- здацца занадта нецярплiвым.
  
  
  Сонца -жо садзiлася за гарызонт, калi яе -бачы-, як яны праходзяць праз вароты. Антон iшла наперадзе - сваiм звычайным до-гiм сукенка, расшытыя бiсерам. З ёй былi двое до-гавалосых мужчын у цёмных гарнiтурах, абодва светлавалосыя,з выразам пагардлiвай сама-пэ-ненасцi вы -бачыце на тварах маладых шматспадзе-ных боса- шматмiльярдных карпарацый.
  
  
  Яе, глядзе-, як яны праходзiлi праз басейн. Час ад часу Анжэла спынялася, каб пагаварыць з дзя-чынай тут, там з групай маладых людзей. Яна не глядзела - наш бок на iмгненне, але невялiкая дэлегацыя накiро-валася - наш бок. Яе, адкiну-ся назад i амаль зажмуры-ся.
  
  
  Яны падышлi лiжа. Барадаты та-стун ста-, засуну-шы вялiкiя пальцы рукi на пояс рознакаляровых пла-лення- да каленя-. Некалькi дзя-чат у групе таксама -сталi, а-таматычна запусцi-шы рукi - валасы. Антон i яе суправаджаюць спынiлiся каля майго шэзлонга. Яе адкры- вочы i выгляда- нейтральна.
  
  
  "А, мiстэр Уолтон", - пракурня-кала Анджела.
  
  
  Ёй кi-ну-. 'Гэта я.'
  
  
  "Мой бос папрасi- мяне запрасiць людзей у Дэ-Дублоны на ... вечарыну. Вы хочаце прыехаць?' Яе вага-ся з вялiкiм напуском. 'Цяпер?'
  
  
  "Калi - вас няма тэрмiновых дэль".
  
  
  Яна сядзела перада мной, сонца за яе спiной, i ён адчува- пах яе шампуня i мыла. Яго -ста-. "Не ведаю, чаму б i няма", - сказа- я.
  
  
  Ee вочы былi амаль на -зро-нi маiх, i нерухомыя, як статуi. Нейкiм чынам атрымалася гэй -смiхнуцца, не разводзячы вусна-. 'Добра. Так што ж тады?
  
  
  Астатнiя па маёй невялiкай групы рушылi -след за iмi, хоць ну i не запрасiлi. Анжэла, здавалася, не за-важала гэтага, пакуль яна цiхамiрна iшла -здо-ж у басейна, кiваючы сюды дзя-чыну, а там - маладога чалавека. Калi мы падышлi да брамы - стогн-Дэ-Дублоны, там сабралася група прыкладна па дваццаць пяць чалавек. Анжэла павярнулася да мяне. "Спадзяюся, вы добра правесцi час, мiстэр Уолтон".
  
  
  "Я -пэ-нены, што так i будзе".
  
  
  З старамодным ключом, якiя звiсаюць з аднаго па яе шматлiкiх караля-, Анджела адкрыла жалезныя вароты i штурхнула ih -нутр. Яна -вяла нас -нутр, а двое бландына- выстраiлiся - тыле. Яе трыма-ся побач з Анжелой, пакуль мы iшлi па звiлiстай сцежцы, акаймаванай з абодвух бако- пышнымi яркiмi кветкамi i якая вядзе да лагуне. Па другi бок шырокай воднай гладзiць стаяла некалькi дрэ-, там, дзе яе -я-ля- сабе -ваход у тунэль да мора, i дзе яе мог бачыць слабы водблiск белых карпусо-. Яе здагада-ся, што гэта суда на падводных крылах "Ингерсолла", i запомнi-, дзе яны стаяць.
  
  
  Мы раптам дасягнулi паляны, i прайшлi праз шырокую плошчу памiж гасцiнiцай i берагам лагуны. Пазней сонца -сё яшчэ садзiлася, дакранаючыся рознакаляровых плiтак, выкладзеных складанай мазаiкай. Адна вакол дзя-чат у нашай групе, мабыць, адчуваючы сябе як дома, нырнула - ваду i забралася - адзiн вакол водных ровара-, якiя плаваюць у лагуне. Хлопчык рушы- услед за ёй, i iмгненне праз яны спецаперацыi - мiнiятурным марскiм бiтве. Жменька слуг у белых халатах выйшла з-за выгнутай сцены, прикрывавшей пярэднюю частку гасцiнiцы. Яны неслi падносы з напоямi, кучу крэветак, кавалкi лобстара- i iншыя прадукты. Магнiтафонны запiс рок-групы пачала гуляць музыку праз гучнагаварыцелi, схаваныя - лiстоце; некаторыя дзя-чынкi пачалi разгойдвацца i тузацца, як быццам рэфлекторнае, за iмi iшлi некалькi хлопца-. Каб прымусiць гэтых людзей танцаваць, не спатрэбiлася шмат часу.
  
  
  Ёй хацелася, Анжэла, але яе не было. Адчуваючы сябе крыху збянтэжаным, яго -зя- паднос з высокi шклянку i нетаропка падышо- да агароджы сцены. У канцы павароту яе наткну-ся на высокi плот вакол блiзка размешчаных жалезных дубцо-, увянчаны смяротнымi шыпамi. Акрамя таго, яе -бачы- фасад гасцiнiцы; глыбокая крытая веранда iшла ва -сю шырыню, а масi-ныя падвойныя дзень у цэнтры былi зачыненыя. Для аканiцамi перад некаторымi вокнамi яе -бачы- падпалены святым, але нiчога больш. Напярэдаднi яе не бачы-, нiякiх слядо- ахо-нiка- вакол пакоя Херриджа, але - ценi ганка, бачы- яе, як дзве якiя сядзяць у цемры, пiльна назiралi за тым, што адбываецца.
  
  
  Яе вярну-ся да групе - лагуны, гадаць, цi не патрапi- яе - чарговы тупiк.
  
  
  Дзя-чына, якая займаецца любiла сядзець у мяне на нагах, прыцiснулася да мяне. "Табе не здаецца, што гэта выдатна?"
  
  
  "Так", - кiсла сказа- я.
  
  
  "Гэй, але гэта яшчэ нiчога. Пачакайце, пакуль мы -войдзем у рытм.
  
  
  'Што?'
  
  
  'Так. Гэта проста размiнка, анёл. Яна выцягнула спiну, каб паказаць мне, якi жыццярадаснай яна можа быць; Яе паляпа- яе па спiне толькi таму, што гэта здавалася адзiным ветлiвым учынкам. Да таго ж мне гэта спадабалася.
  
  
  "Вы збiраецеся пакурыць?" - спытала яна, далiкатна штурхаючы мяне сцягном. 'Магчыма.' Яе падня- шклянку - руцэ, каб паказаць, што я выпiваю.
  
  
  Яна паглядзела пагардлiва. "О, гэта дзярмо? Калi - Грэди ёсць гэты выдатны гаршчок?
  
  
  "Добра, яе пагляджу". Яе шырока гэй усмiхну-ся i зрабi- вялiкi глыток светлага напою. У яго бы- смак чалавецтва, i ён прыйшо- да высновы, што гэта не лепшае месца - свеце для сакрэтнага агента, каб выпiць невядомае рэчыва.
  
  
  Стала хутка цямнець, але вонкавы сяргей не гарэ-. Некаторыя вакол маладых людзей ужо накурылiся; пухленькая дзя-чына з вачыма, пакрытымi тушшу, палiла трубку кальяна памерам з цыгару i зрабiла до-гiя, павольныя зацяжкi, выпускаючы з'едлiвы дым вакол яе ноздра-. Яна -бачыла, што я гляджу на нах, i падышла да мяне, гатовая падзялiцца са мной сваiмi радасцямi. Яе хутка паглядзе- у другi бок i павольна падышо- да беразе лагуны, скiну- сандалi i нырну- у ваду.
  
  
  На паверхнi было цёпла, а крыху нiжэй было холадна i цёмна. Калi яе пагрузi-ся на некалькi цаля-, не пранiка- нас адзiн сьвяты, i - глыбiнi было што-небудзь спакойнае i пагрозлiвае, што хутка падняло мяне назад. Яе пача- ступаць па & nb i рухацца па павольнага крузе. Сонца было занадта далёка зайшло, каб убачыць белыя корпуса на другiм баку лагуны, а вакол брукаваных каменем бераго- пальмы i iншая раслiннасць адкiдвалi глыбокiя змрочныя ценi. Аднойчы яе за-важы- рух ля -ваходу - тунэль, але яно спынiлася перш, чым яго змог эга апазнаць.
  
  
  Яе узлез па металiчнай лесвiцы; служачы тут жа працягну- мне велiзарнае белае ручнiк, i яго выцерся. Яе пача- губляць цярпенне; Яго абсалютна нiчога не атрыма- ад гэтай yahoo.
  
  
  А потым гэта пачало адбывацца. Раптам з'явiлiся двое мужчын у цёмных гарнiтурах, i - той жа час музыка спынiлася. Госцi глядзелi з нецярпеннем.
  
  
  "Хто-небудзь хоча -вайсцi?" - спыта- самы высокi мужчына - цёмным касцюме, i я веда-, хто ён, таму што ён бы- адзiным мужчынам па Iнтымнай Шасцёркi з цёмнымi валасамi. Эга звалi Цягнiк, i - па-змроку ён выгляда- памерам з лакаматы-.
  
  
  Эга лейцара бы- сустрэты разрозненым прыпевам "Так" i "Вы трымаеце грошы". Ён паказа- на вароты. 'Хадзем, ён чакае нас ".
  
  
  "Цягнiк" шэл наперадзе нас, да адкрытым брамы на жалезных варотах. У ценi па абодва бакi яе -бачы- некалькiх мужчын у белым. Зброi не было вiдаць, але я не сумнява-ся, што яно было - iх пад рукой. Калi мы прайшлi праз вароты i выйшлi на ганак, яе, падума-, што мы нагадвалi групу зняволеных, якiх заганялi на тэрыторыю лагера.
  
  
  Былi адкрыты вялiкiя падвойныя дзень; -нутры працягну-ся до-гi цьмяна асветлены хол, вядучы па шырокай лесвiцы. Значная частка групы, вiдавочна, ведала, куды мы пойдзем, i нецярплiва рушыла наперад. Але Супер(Цягнiк) павярну- галаву i паглядзе- на iх, i яны зно- адсталi.
  
  
  Мы зно- падышлi да падвойным дзвярэй. Супер i iншы мужчына - цёмным касцюме адкрылi ih i адышлi - бок, прапускаючы нас. Паблiзу цёмнавалосы мужчына выгляда- яшчэ больш жорстка, з густымi чорнымi бровамi, моцнымi вусамi i жорсткiмi валасамi, што падалi эму на плечы. Калi яе праходзi- mimmo яго, яго вочы -пiлiся - мае, i мне здалося, што эга рот на iмгненне тузану-ся. Адчуванне траплення - пастку было настолькi моцным, што я завага-ся на iмгненне, але затым яе рушы- услед за iншымi; у рэшце рэшт, яе б гатэль быць тут. Пакой, у якую мы -вайшлi, была до-гай i шырокай, з столлю - некалькi паверха-. Вакол свяцiлiся мяккiя рознакаляровыя агнi, па-сюль былi раскiданыя нiзкiя канапы i груды падушак, а пах ладану бы- задушлiвым. На сценах без вокна- вiселi вялiзныя плакаты: псiхадэлiчныя малюнкi, партрэты рок-суперзорак i эратычныя фатаграфii, амаль мастацтва да жорсткага порна, напрыклад, кадры двух вельмi маленькiх дзя-чынак i узбуджанай понi. Над намi павольна круцiлася велiзарная сфера, усыпаная маленькiмi шклянымi панэлямi, залiваючы пакой пастаянна змяняюцца узорам свеце, з-за чаго мне было амаль немагчыма сфакусаваць погляд.
  
  
  Падвойныя дзень зачынiлiся за намi. Адзiным выхадам была невялiкая дзверы на iншым канцы пакоя. У пакоi не было нас, слуг, нашых ахо-нiка-, нас людзей у цёмных касцюмах, але высока - адной вакол сцен бы- вялiкi прастакутнiк вакол шкла. Меркавалася, што гэта будзе назiральны пост "гаспадара" i месца, дзе ён час ад часу з'я-ля-ся. Мне было цiкава, цi будуць мы -дастоены распа-сюджаныя сёння -вечары - i яе адразу атрыма- рэ-матызму, у сваю лейцара.
  
  
  Шкляны прастакутнiк пача- свяцiцца, пакуль не шталь цалкам асветленых i празрыстым. Не было нас, гуку, а некаторыя маладыя людзi -жо - такую гульню на ла-кi i падушкi. Пара толькi пачала распранацца, калi вакол акустычнай сiстэмы пачу-ся извиняющийся кашаль.
  
  
  Усе азiрнулiся, затым засяродзiлiся на асветленым прамавугольнiку.
  
  
  З'явi-ся до-гi сiлуэт, павольна якi рухаецца па меры наблiжэнне да святла. Нават тады фiгура была невыразнай з-за эфекту верцiцца шара, але яе мог бачыць дастаткова добра, каб каму, што чалавек там бы- падобны на Грейды Ингерсолла.
  
  
  Ён зно- адкашля-ся, i я -бачы-, што гэта то-сты, злёгку сутулы мужчына з усмешкай, якая займаецца амаль прасiла парбачэння эга круглым бледным твары. Калi -се погляды - пакоi былi прыкаваныя да яго, ён пача- гаварыць.
  
  
  "Добры вечар, i дзякуй, што прыйшлi".
  
  
  Яго -важлiва слухалi; Ястраб прайгра- мне некалькi касет з голасам эга, i чалавек наверсе таксама вельмi бы- падобны на Грейды Ингерсолла.
  
  
  "Як вы, магчыма, ведаеце, я не магу гаварыць з вамi напрамую. Але я спадзяюся, вы можаце, як калi б гэта была ваша -ласная ... э ... шацёр. Ён шырока -смiхну-ся, - ганары-ся тым, што знайшо- правiльнае слова. "Вы знойдзеце -сё, што хочаце пiць, ёсць i палiць. Яе асаблiва рэкамендую помадка на срэбнай посудзе; Яе веру, што яны будуць задаволеныя. Яе прашу толькi аб адным, i гэта тое, што вы не паспрабуеце -зяць якiя-небудзь закускi ... ... за межамi памяшкання-Дэ-Дублоны. Тое, што мы робiм асяроддзя- нас, - гэта адно, але -лады не дапусцяць грубага парушэння сваiх праву справядлiвасцi. Аднойчы гэтыя рэпрэсi-ныя законы будуць адменены, але цяпер мы павiнны iм падпарадко-вацца. А цяпер... - Ён падня- руку i зрабi- жэст. "Мой намёт - гэта i твой намёт. Павесялiцца.'
  
  
  З эга апошнiмi словамi сяргей пача- цьмянець, i прастакутнiк зно- шталь туманна-чорным.
  
  
  "Божа мой, - сказа- голас мне - вуха, - за-сёды адна i тая ж лухта".
  
  
  Гэта была смуглявая хударлявая дзя-чына, якая займаецца тупа глядзела на одзiна вакол эратычных плаката-, рассеяна пакла-шы руку мне на плячо. У iншай руцэ - нах была закопченая трубка; яна паднесла эга да вусна-, зрабiла до-гую зацяжку, цяжка дыхаючы, i працягнула мне. Яе гатэль пагушкаць галавой, але вырашы- не быць такiм вiдавочным квадратам. Я не бачу асаблiвага сэнсу - гэтым, але - рамках маёй працы мне даводзiлася рабiць значна горшыя рэчы.
  
  
  Калi яе зацягну-ся, дзя-чына зняла бюстгальтар вакол свайго бiкiнi. Яна выпусцiла кавалак тканiны да маiх ног i паглядзела амаль, але не зусiм - адкрыта на мяне. Гэй, варта было пакiнуць бюстгальтар або, па меншай меры, знайсцi хлопца, якi бы- так жа бы- накурен, як i яна. Напа-аголеныя, яна была не зусiм апетытнай, суцэльныя косткi i худыя бутоны руж. Калi яна пачала здымаць штаны, яе вярну- гэй трубку.
  
  
  "Не сыходзь, - сказа- я. Яго пацалава- яе - нос i прабi-ся скрозь рухаецца нато-п у iншы нiткай пакоя. Я не дума-, што яна будзе сумаваць па мне; калi яе, азiрну-ся, яна была адна, займалася чым-то цiкавым на падлакотнiку канапы. Музыка зараз запо-нiла пакой; цяжкi, грукатлiвы рытм, якi адчува- яе не менш, чым чу-. Памяшканне было працята дымам, якi яшчэ больш затемнил святым; За выключэннем двух цi трох пар i чаго-то, што нагадвала сэкс утрох, курэнне, выпi-ка i паглынанне фаджа здавалiся найбольш -любёным заняткам - па крайняй меры, да гэтага часу тхор.
  
  
  У маленькай дзень у iншым канцы пакоя яе спынi-ся, каб агледзець сцэну. У якасцi оргii гэта была дзiцячая гульня, i мне было цiкава, якое задавальненне атрымлiва- Ингерсолл, назiраючы за ёй, па сваёй шкляной кiёскi.
  
  
  Яе, прыхiну-ся да у дзень i асцярожна павярну- ручку. Вядома, яна не здалася. Яе правё- рукой па дзень i намаца- замак. Яе знайшо- два замка; здавалася, што гэта стандартныя замкi. Мой аблягае купальнiк не выгляда- так, як быццам ён мог што-небудзь схаваць, але палоскi кардон на nen былi падманнымi.
  
  
  Перакана-шыся, што нiхто не глядзiць, яе пача- сканаваць адну вакол палос на плоскай гнуткай отмычке. Але перш, чым яе паспе- ih выцягнуць, кнопка на маёй спiне зрушылася.
  
  
  Яго хутка зачынi- маленькае нябачнае адтулiну мiнiяцюрным клапанам, убудаваным у купальнiк. Яе адышо- у бок, каб краем вочы -бачыць дзверы, i прыхiну-ся да стагна-, спрабуючы выглядаць так, як быццам яе бы- захоплены сцэнай пад маiмi вачыма.
  
  
  Бледны прамень святла -па- на мае ногi. Яе злавiлi свежы водар Анджелы, i перш чым паспе- яе абярнуцца, яна прашаптала мне на вуха.
  
  
  "Весялецеся, мiстэр Уолтон?"
  
  
  Яе, пацiсну- плячыма. "У мяне былi больш прыемныя забавы".
  
  
  "Я -пэ-нены, што так i будзе". Ee рука была на маёй руцэ. "Тады пойдзем са мной; я думаю, вы знойдзеце гэта значна больш займальным ".
  
  
  Яе рушы- услед за ёй праз прыадчыненыя дзверы. Ee воблака валасо- i свабодны халат на iмгненне зачынiлi мне вочы. А потым яна адступiла - бок.
  
  
  Пакой была маленькай i мякка асветленай, на падлозе стая- толькi велiзарны матрац. Дзя-чына, якая ляжыць на nen спiной да мяне, была аголена, але мне не трэба было бачыць яе твар, каб даведацца, хто гэта ...
  
  
  "Сталом!"
  
  
  Яна пачала павольна паварочвацца, але, пачу-шы гук зачыняецца за мной дзень, яе хутка азiрну-ся на Анжэла. Яна сядзела спiнай да дзень, трымаючыся адной рукой за спражку, -трымлiвальную яе фiялетавы халат, крыху нiжэй грудзей. Яе -смешка была кплiвай. Яе зно- паглядзе- на Чыне, - i -бачы- тое ж выраз твару танцоркi.
  
  
  Пачу-шы шоргат адзення Анджелы на падлозе ззаду мяне, яго хутка падышо- да Чыне. Вiдавочна, гэта не было арганiзавана, як звычайны сэкс -трох, i ён веда- гэтую дзя-чыну лепш... I - гэты момант яе бы- перакананы, што мне патрэбен хто-тое, хто будзе на маiм баку.
  
  
  
  
  Кiра-нiк 11
  
  
  
  
  "Спадзяюся, ты не супраць, калi яе прынясу твае сукенка сёння ранiцай, Нiк". Сталом скацiлася з ложка i па-стала перада мной, адчуваючы сябе цалкам камфортна - сваёй галечы. "Э... няма. Нiколькi.' Яе, веда-, што ззаду мяне Антон; яна -сё яшчэ была на дзень.
  
  
  "Ты так добра спа-, што - мяне не хапiла духу абудзiць цябе". Сталом падцiснула вусны, гледзячы на мяне, але трымалася па-за дасяжнасцi маёй рукi.
  
  
  Яе прыпадня- брыво, гледзячы на нах. У яе вачах было што-то мёртвае, хоць я за-сёды бачы- раней ee з такiм ажы-леным позiркам. Але яна працягвала -смiхацца, як быццам яе бы- удзельнiкам канферэнцый, якiя прапануюць гэй шампанскае - бары.
  
  
  "Ты ведаеш, Сталом?" Голас Анджелы бы- лiжа, чым яе чака-, што азначала, што яна можа рухацца, як цень. "Вы мелi рацыю наконт яго".
  
  
  Яе напружы- мышцы.
  
  
  'Што ты маеш на -вазе?' - спытала Сталом.
  
  
  Яе адчу- прахалодныя рукi Анджелы спачатку на плячах, потым на руках i, нарэшце, на сцёгнах. Яна пяшчотна сцiснула мяне.
  
  
  "Нiякага лiшняга тлушчу. Мужчына эга -зросту ... вам ужо трыццаць, цi не так, мiстэр Уолтон?
  
  
  "Вызначана", - змрочна адказа- я.
  
  
  "Я рады, што ты не жартуеш. Так, - працягвала яна, - мужчыны эга -зросту i прафесii ён не павiнен быць у такiм фiзiчным стане. Вельмi прыгожае цела, цi не пра-да, дарагая?
  
  
  Яе па-чарто-ску добра веда-, што яна не са мной разма-ляе. Сталом схiлiла галаву i адкрыта паглядзела на мяне. "Так", - пагадзiлася яна. "I ён робiць з iм такiя захапляльныя рэчы".
  
  
  'Ах, так.' У голасе Анджелы прагучала кiслiнкай. "Вы ведаеце -сё пра гэта, цi не так?"
  
  
  'Але, вядома. Нiк - iдэальны чалавек ".
  
  
  Яе цанi- лiслiвасць, але гатэль сысцi з лiнii агню. Яе, адступi- у бок, каб убачыць ih абодвух адначасова. Гэта бы- мой першы погляд на аголеную Анжэла. Па пара-наннi з Чиной, яна спачатку была амаль худы, але пачала другi погляд змянi- гэта -ражанне. Ee грудзi была цвёрдай i прыгожай формы, яе сцягна злёгку выгнуты, ee ногi былi тонкiмi, але прыгожымi. Ee жыцця бы- гладкiм i плоскiм, а пухнаты трохкутнiк валасо- пад iм бы- настолькi светла-каштанавыя, што амаль выгляда- светлым. "Дасканалая перамена", - падума- я, i - гэты момант Анджела схапiла мяне за руку.
  
  
  "Як ты думаеш, на мяне варта зiрнуць?" Гэта бы- выклiк, i яго -першыню -бачы- цёмны сумне- у яе вачах.
  
  
  "Я i гляджу на цябе?" У нах была -лада, па якой ён не мог вырвацца, не надаючы асаблiвага значэння. Яе не турбава-ся.
  
  
  "Вы гатэлi б пераспаць са мной?"
  
  
  Яе завага-ся, паглядзе- на Чыне, потым зно- на Анжэла.
  
  
  'У дадзены момант?' - спыта- я, спрабуючы надаць сабе бесклапотны выгляд.
  
  
  'Чаму б няма? Там ёсць месца для -сiх нас ". Яна паказала галавой на велiзарны матрац на падлозе - iншай частцы пакоя.
  
  
  'Калi хочаш.' Я не збiра-ся з ёй спрачацца; Яго адчува-, што Анжэла была гэтак жа небяспечная аголенай, як i большасць мужчын, цалкам апранутых i -зброеных.
  
  
  Яна пасунулася да мяне з нацягнутай i злёгку слабой усмешкай. "Вы Не супраць, каб iх поделилиться?"
  
  
  "Калi ты не супраць".
  
  
  'Або падзялiцца?' Яна груба нахiлiлася праз маё плячо i схапiла Чыне за грудзi, калi яна апусцiла галаву, каб лiзнуць цемны сасок. Затым яна выпрасталася i адкрыта паглядзела на мяне. 'Разумееш?'
  
  
  "Я б нiколi так не падума-".
  
  
  "Ой, iдзi, дарагая", - запратэставала Сталом. "Калi вы хочаце паспрабаваць, зрабiце гэта. Але не рабiце гэтага так дрэнна ".
  
  
  "Я -сё раблю дрэнна? Потым таго, што ты зрабiла мiнулай ноччу? Анджела -пiлася позiркам у Чыне, як ашуканая жанчына.
  
  
  Сталом -здыхнула i адарыла мяне бледнай усмешкай, а затым хутка зрабiла свой твар абыякавым.
  
  
  Яе зно- адступi- у бок; Яе, зно- апыну-ся памiж iмi, i, вiдавочна, гэта было не маё месца. Антон раптам абняла мяне, i яе сярдзiтыя вочы не дазволiлi мне вырвацца. Яе зрабi- гэта, таму што паказальнiка- ee таз мог паказаць, што - маiм жыццi было што-то яшчэ, акрамя мяне.
  
  
  "Хiба ты не хочаш мяне трахнуць?" яна кiнула мне выклiк.
  
  
  "Давай, табе лепш вiдаць".
  
  
  "Тады здымi гэтыя праклятыя пла-кi".
  
  
  Шчаслiвы зрабiць гэта, яго хутка выбра-ся i кiну- ih на ложак, дзе яе мог бы дастаць праз iх тое, што мне трэба было. Калi ёй бы- голым, было ясна, што мяне цiкавiла тое, што цiкавiла Анёла. Яна до-га глядзела на маю эрэкцыю, але калi яна павольна нахiлiлася да яе, Сталом працягнула руку i абняла яе.
  
  
  "Не будзь такой прагнай, дзетка", - пракурня-кала яна, далiкатна кусаючы мяне за плячо.
  
  
  Вочы Анджелы загарэлiся. "Вы думалi, што - вас ёсць манаполiя?"
  
  
  Сталом пацiснула плячыма. "Не, дарагая, я не эгаiстка. Але мы за-сёды -сiм дзелiмся, памятаеш?
  
  
  'Вядома. Шчыра, як учора -вечары.
  
  
  'А што? Цябе там не было, што мне было рабiць, сказаць эму, не, у мяне вельмi ра-нiвая каханка?
  
  
  Анжэла оскалила зубы, амаль зарычав. Яна збiралася схапiць Чыне, калi дзверы побач з ложкам адкрылася. Раней яе i далей не за-важа-; дзверы была такой жа непрыкметнай, як i дзверы на мысе кэнэдзi, ny - сакрэтную лабараторыю, дзе мяне паiнфармавалi аб Трехголовом прыладзе. "Добра, дзя-чынкi; пакуль гэтага дастаткова ".
  
  
  Супер першым увайшо- у пакой, за iм рушылi -след двое бялявых члена- "Iнтымнай шасцёркi". Двое iншых стаялi - дзвярным праёме, але яе ih не бачы-.
  
  
  Анжэла злосна паглядзела на Трейна. 'Што ты тут робiш?'
  
  
  "Ты па-чарто-ску добра ведаеш, модуля- хелло кiтым". Эга -смешка была такой жа фальшывай, як i яе. "Ты забылася, навошта ты сюды далучаецца таго хлопца?"
  
  
  Антон ледзь не закрычала. - "Але я не прасiла цябе прыходзiць!"
  
  
  "Але мы -сё ро-на прыйшлi". Супер адступi- у бок, а за iм з'явi-ся то-сты мужчына - неброском хакi з выспы Страшнага суда.
  
  
  "Вазьмi эга сандалi", - загада- ён.
  
  
  Яе павiнен бы- прызнаць, што ён пача- добра; потым -чорашняй ночы ён, па-вiдаць, больш не рызыкава-. Перш чым хто-небудзь падышо- да мяне, яе штурхну- Трейну сандалi; ён злавi- ну, як зорны паля-нiчы.
  
  
  Двое iншых члена- "iнтымнай шасцёркi" выстраiлiся па абодва бакi ад мяне, што казала мне, што яны ведаюць, што робяць; ля самага блiзкага да мяне чалавека былi рукi, як абцугi, i ён, здавалася, гатэль iмi скарыстацца.
  
  
  Мужчына - хакi паказа- на iншага мужчыну - цёмным касцюме, якi стая- ззаду яго. Ён увайшо- у пакой, таксама квадратную - -сходнiм стылi з нявызначанымi лацiнскiмi рысамi. Ён зiрну- на мяне, суну- руку - пiнжак i выцягну- невялiкую грубавата фатаграфiю, якая займаецца выглядала так, як быццам яна была вырвана праз лiсце кантактных адбiтка-. Затым ён выцягну- яшчэ адну фатаграфiю, пара-на- ih i паказа- мужчыну - неброском хакi, сказа-шы: "Гэта ён, мiстэр Цунганос". Абодва усмехнулись.
  
  
  "Так проста, - сказа- Цунганос.
  
  
  "Вы трымаеце грошы", - заро- я.
  
  
  "Цi бачыце, мiстэр Нiк Картэр ..." Ён прама-ча-, але тое, што ён назва- маё сапра-днае iмя, мяне не здзiвiла; Яго -жо веда-, што трапi-ся.
  
  
  "Нам спатрэбi-ся цэлы дзень, каб iдэнтыфiкаваць вашу фатаграфiю, мiстэр Картэр", - працягну- мужчына.
  
  
  "Так стомна працаваць у гэтых прымiты-ных умовах, спалучаных з; трэба было прыляцець на мацярык i выкарысто-ваць гэтыя рашэннi там, каб звязацца з Пекiнам, i ... О, вы не здзi-лены, мiстэр Картэр? Цяпер ён бязлiтасна пасмiха-ся. "Ах, магчыма, вы ведаеце, не так шмат, як вы думаеце, што ведаеце; наша арганiзацыя, можна сказаць, не спальвала за сабой караблё-. Злучальныя лiнii адкрыты, але яны не абавязкова працуюць у двух кiрунках. Вы разумееце мяне?'
  
  
  Мне гэта здавалася дастаткова ясным. "Вы не згодныя з цяперашняй унутранай палiтыкай КНР у дачыненнi да Злучаных Штата-", - сказа- я.
  
  
  "Дадому, мiстэр Картэр?" - Ён уздыхну-, як школьны наста-нiк, якi адма-ляецца ад дурнога вучня. "Ах, скажам так, некаторыя вакол маiх продка- маглi называць эга сваiм домам. Што да астатняга... -
  
  
  Ён пацiсну- масi-нымi плячыма.
  
  
  У мяне па-стала спакуса трохi потутить з iм, абвiнавацiць у тым, што ён такi адсталы i не ад свету цяпер, як той японскi салдат, знойдзены на востраве - па-днёвай частцы Цiхага акiяна, амаль праз трыццаць гадо- потым канчатка- пачатку другой сусветнай вайны, але вырашы- не рабiць гэтага; не было нiякiх прычын, па якiх ён не забi- бы мяне на месцы, i ён бы- зацiка-лены - лепшым шанцам.
  
  
  "Ну, на мысе кэнэдзi, ny - вас былi паравыя, якiя мяне сфатаграфавалi", - сказа- я, гледзячы на маленькую фатаграфiю, якую ён трыма- у руцэ. "Па шчаслiвай выпадковасця-."
  
  
  Ён пакiва- галавой. "Вам не пашанцавала, мiстэр Картэр. У нашай арганiзацыi шмат сябро-, i кожны дзень у нас на базе бывае двое-трое цi больш ... э-э ... турыста-. Мы, жыхары Усходу, усё, вядома, падобныя, i -се мы iдзем з фотаапаратамi. Гэта не так?'
  
  
  "Гэта вялiкая база", - настойва- я.
  
  
  'Так. Але нас, як i вас, цiкавiла пэ-ная частка. I -ваход у спецыяльныя дзень, якую большасць турыста- нават не за-важае. Мы абавязкова фатаграфуем -сiх, хто выходзiць праз гэтую дзверы ".
  
  
  Яе цяжка праглыну-. "Вы ведаеце, пра гэта?"
  
  
  Эга -смешка была падобная на карнавальную маску. "Што вы думаеце, мiстэр Картэр? Хiба мы не -се тут па адной прычыне?
  
  
  Ён удары- мяне некалькi разо-, пакуль яе бы- звязаны; у nen былi цяжкiя працо-ныя чаравiкi, i было болтно. Сталом i Анджела зно- апранулiся - сваю вопратку - надувшись, як ён падума-, - i калi мае рукi былi звязаныя, Сталом, ветлiва настаяла на тым, каб мне вярнулi мне купальны касцюм. Яе спрабава- прачытаць што-то - яе поглядзе, пакуль яна гэта рабiла, але яна нiколi не глядзела вышэй майго падбародка.
  
  
  Цунганос прыцiсну- мяне да стагна- побач з ложкам, i эга вочы блiснулi нянавiсцю. "Мiнулай ноччу вы забiлi траiх вакол маiх людзей, мiстэр Картэр, i сур'ёзна пашкодзiлi чацвёртага". Ён намаца- сваю галаву, дзе яе мог бачыць жа-тлявую гузак пад прамымi чорнымi валасамi. "Мне было б прыемна зладзiць вам павольную смерць цяпер, але зараз няма часу для гэтага. Вы сапсавалi наша расклад, таму павiнны быць неадкладна выдаленыя. Можна казаць аб поспеху ".
  
  
  Ён рэзка -дары- мяне - твар; Яе, нырну- i злавi- эга -дар высока - галаву, але - вушах у мяне звiнела.
  
  
  Цунганос -важлiва паглядзе-. - Землятрус да апошняга моманту, а, мiстэр Картэр? Вазьмiце эга. Ён паказа- на двух бландына-, якiя штурхалi мяне да стагнаць. "Вы ведаеце, куды ён павiнен пайсцi".
  
  
  У тым лiку двух дзя-чат, i яе павiнен бы- дадаць, што ну было сямёра - пакоi - i мае рукi былi звязаныя за спiной. Я не супрацi-ля-ся.
  
  
  Мы з двума ахо-нiкамi прайшлi праз заднюю дзверы - вузкi, устланный дываном калiдор. Яны сапхнулi мяне з лесвiцы - нахiльны калiдор з каменнымi сценамi, вiльготныя камянi якога драпалi мне плечы.
  
  
  Мае ахо-нiкi былi амаль iдэнтычныя, але мой -важлiвае вывучэнне ih фатаграфiй дало вынiкi. Уилф i Кевiн. Одзiна з пашпартам вакол Венесуэлы, iншы, як мяркуецца, бручка - ih галасы былi з акцэнтам Сярэдняга Захаду, краiн па-ночнай i па-днёвай амерыкi, наколькi яе мог чуць. Яны маглi б стаць суперзоркамi унiверсiтэта Iндыяны; гэта было -ражанне по-най кампетэнтнасцi, якую яны стваралi. Цяжка было паверыць, што гэтыя амерыканцы маглi б забiць мяне, але я не губля- часу, падманваючы сябе.
  
  
  Мы выйшлi, вакол гасцiнiцы над зямлёй, за жывой загараддзю вакол кусто-, прыкрывае лагуну. Праз некалькi iмгнення- мы выйшлi на паляну - абзы вады, адкрытымi пад намi стаялi тры лодкi сярэдняй да-жынi. Уилф - ён бы- трохi вышэй i каржакавацейшыя за Кевiна - ткну- мяне пiсталетам у рэбры.
  
  
  "Паспяшайся i скачы".
  
  
  Яе зрабi-, як мне сказалi, прызямлi-шыся з глухiм стукам на шклопластыкавыя палубу, дзе трохi паслiзну-ся; вечар бы- трохi вiльготным ад расы. Уилф лёгка рушы- услед за мной, удары-шы мяне аб парэнчы маленькай кабiны. Кевiн падышо- да руля i запусцi- рухавiк, затым скокну- наперад, каб вызвалiць трос, якi -трымлiвае лодку на падводных крылах.
  
  
  Магутны матор заворчал, калi мы разгарнулiся, а затым павярнулi, каб плыць да цёмным тунэлi, якi вядзе да мора. Кевiн нацiсну- кнопку на прыборнай панэлi, трохi зменшы- хуткасць i -ляце- у цёмны тунэль. Яе, бачы-, як жалезныя парэнчы -сё яшчэ падымаюцца, i мы праплылi адкрытымi пад iмi, а потым мы апынулiся - адкрытым моры.
  
  
  Яны звязалi мяне плеценай жалезнай дротам, якая займаецца моцна цiснула на рукi, калi яго прыцiска-ся да iх. Мае запясцi моцна краваточылi, што магло б дапамагчы, калi б яе ме- справу з вяро-кай, але -сё гэта было бескарысна для мяне. Яе намаца- адну вакол палосак на спiне купальнiку, але мае рукi былi звязаны занадта высока за спiной, каб дацягнуцца.
  
  
  Уилф бы- побач у кабiне, iso усiх сiл iмкнучыся разагнацца i судна на падводных крылах паднялося на сваiх металiчных лыжах i заскользило па & nb. Ён паглядзе- на мяне з нязмушаным пагардай.
  
  
  "Можа быць, нам варта пакiнуць вас", - сказа- ён дастаткова гучна, каб яго можна было пачуць скрозь пранiзлiвы вiск рухавiка.
  
  
  'Чаму б i не?' - легкадумна сказа- я. Яе, прыхiну-ся спiнай да парэнча- i здоле- злёгку вывярнуць рукi, так што цяпер яе мог дацягнуцца да рамяня маiх пла-лення-. Яе працава- над кантактнай зашпiлькай-маланкай невялiкага трохкутнага мяшочка, у нiжняй часткi хвасца.
  
  
  'Так.' Уилф аддалена усмiхну-ся, i эга валасы луналi на ветры. "Калi б вы былi тут тыдзень таму, мы б пакiнулi вас. Каб даведацца, колькi людзей ведаюць пра нас. Але цяпер... - ён пацiсну- плячыма. "Цяпер гэта -жо не мае значэння. Занадта позна спыняць нас ".
  
  
  Яе спыта-. - "Што ты задума-?" Яе гатэль, каб ён працягва- казаць; У мяне была адкрытая сумка, i калi б яе толькi мог прымусiць працаваць онемевшие пальцы ... Уилф засмяя-ся. 'А табе якая справа? Калi мы дазволiм табе жыць, ты хутка даведаешся, Картэр. Але на самай дэла гэта не мае значэння; гэта толькi пачатак, i такiх людзей, як ты, не будзе там, каб убачыць нiтка ".
  
  
  Свiст рухавiко- перайшо- у прыглушаны ро-. Яе яшчэ не скончы-; мае пальцы -сё яшчэ былi падобныя на фаршаваныя сасiскi, якiя цягнуцца да змесцiва сумкi на спiне маiх пла-лення-. Лодка на лыжах апусцiлася да корпуса, пагойдваючыся на до-гай зыбе. Кевiн паглядзе- на мiгатлiвы датчык на панэлi кiравання.
  
  
  "Тут досыць глыбока", - абвясцi- ён, адварочваючыся ад руля.
  
  
  "Можа, прикончим, перш чым кiнем?" - спыта- Уилф. "Няма", - Кевiн падня- кусачкi. "У нас ёсць панаваньне flex".
  
  
  Ён усмiхну-ся мне. "Вы ведаеце, што гэта?"
  
  
  Яе, пакiва- галавой, хоць па-чарто-ску добра веда- пра гэта. "Гэта сiнтэтычны шнурок, трывалы, як сталь, пакуль ён не прабудзе - & nb два цi тры днi. Затым ён раствараецца, вы всплываете вызваляючыся ад каралавага блока, да якога прывязаныя, i бедны мiстэр Нiк Картэр становiцца утопленником. Гэта значыць, калi яны змогуць iдэнтыфiкаваць цела пасля таго, як рыба пакончыць з iм ".
  
  
  Яе спыта-. - "Справа аб утоплении са звязанымi за спiной рукамi?"
  
  
  "О, мы перережем гэты провад адкрытымi перад тым, як выкiнуць цябе за борт. Не хвалюйся, Картэр; мы ведаем, што робiм ".
  
  
  "Я сапра-ды цаню гэта", - кiсла сказа- я, адчуваючы невялiкi скрутак, якi выцягну- вакол пла-лення-.
  
  
  Лодка дрэйфавала, i спынiлася, пагойдваючыся уверх i -нiз па моры. Кевiн спусцi-ся - маленькую хацiну i выцягну- кавалак карала памерам з пляжны мяч. Ён абгарну- сiнтэтычную вяро-ку вакол грубага чорнага карала, затым працягну- нiтка наперад, каб абвязаць мае лодыжкi.
  
  
  Прыйшо- час маёй бiтвы. Анямелымi пальцамi яе адкры- невялiкi скрутак, якi трыма- за спiной. ¦спыхнула распаленае полымя i абпалiла мае рукi i хрыбетнiк, але яе прыкусi- зубы i прыцiсну- пакет да сваiх запясця. Па словах Сцюарта вакол Special Effects, невялiкi магнiевы факел прапяка- кавалак металу та-шчынёй тры чвэрцi цалi менш чым за тры секунды, але мне гэта здалося хутчэй трыма гадамi. Яе, адчу-, як абпальваецца скура i сухажыллi ператвараюцца - плавящееся алей; калi яе проста прыцiска- запясцi да дроце, яе адчува- пакутлiвую боль, якая займаецца прыводзiла мяне на грань страты прытомнасцi.
  
  
  Яе штурхну- нагой, i Уилф адхiсну-ся. Кевiн трыма- у руках каралавы блок, i калi яе штурхну- эга босай нагой, яе трапi- яму было адкрыта пад падбародак. Ён узляце- i пераляце- праз супрацьлеглы борт лодкi, усё яшчэ сцiскаючы цяжкi груз. Калi ён калi-небудзь з'явiцца зно-, але яе эга не -бачы-.
  
  
  Яе вызвалi- сабе запясцi; боль была настолькi моцнай, што мне давялося штогод, засталiся мае рукi на ёй. Гэта адбылося, i яе -дары- Уилфа кулакамi па жываце. Ён палез у куртку, але недастаткова хутка; Яе iso усiх сiл зрабi- чатыры жорсткiх пальца - эга горла, раздушыць эга трахею. Ён памёр, задыхаючыся, i залi- мне грудзi крывёю.
  
  
  Яе нырну- за борт, каб змыць яе, а затым залез назад у лодку. Востра- Страшнага суда бы- цяпер па правым борце. Цяпер, калi маё прыкрыццё было выкрыта, прыйшо- час правесцi дбайнае даследаванне; Яе зно- прывезлi рухавiк, а затым абшука- лодку - запатрабава- зброi.
  
  
  
  ДВАНАЦЦАТАЯ КIРА¦НIК
  
  
  У любым ярда- ад берага яе выключы- рухавiк i кiну- якар за борт. Да яму было прымацавана цела Уилфа. Эга маленькi а-таматычны пiсталет 25-га калiбра затрыма-ся - поясе майго купальнiку. У руцэ - мяне бы- нож з шырокiм лязом, не вельмi востры, але я бы- упэ-нены - тым, nen больш, чым у маленькiм пiсталеце Уилфа.
  
  
  Яе, спусцi-ся - ваду i павольна паплы- да паласе белага пяску, цьмяна мiгатлiвага - месячным святле. На беразе не было нiякiх прыкмет патруля, але я яе пачака-, ляжаць як мага нiжэй на & nb, на працягу пятнаццацi хвiлiна, перш чым выйша- на бераг i пабег да зарасьнiка-.
  
  
  На гэты раз маршрут бы- больш-менш вядомы; ён не зводзi- вачэй з працо-нага асвятлення - высокай сталёвай раме, i калi яе, падышо-, яго -бачы- людзей, якiя iдуць па каэфiцыенты мадэлi шчыльнасцi атмасферы. "Добры час для буда-нiцтва", - падума- я.
  
  
  Яе абышо- адкрыты падмурак i пракра-ся - офiснае будынак вакол цэментнага блока. У адзiнае акно пранiка- святым, i яго -бачы- вартавога, якi стая- на дзень. Ён бы- добра вядомы людзям у будынку, а гэта азначала, што я павiнен быць вельмi удачлiвым або вельмi хуткiм - можа быць, i тым i iншым.
  
  
  Спачатку яе, паглядзе- у акно, пацягну-шы за раму. Офiс бы- пустынi. Яе гатэль апусцiцца, але перадума-. Чаму гадзiнны ахо-ва- пусты кабiнет? Яе, паглядзе- яшчэ раз. Нiжнi скрыню, шаф бы- адкрыты, а крэсла бы- нахiлены пад iншым вуглом, чым напярэдаднi -вечары.
  
  
  У мяне пачалi з'я-ляцца iдэi.
  
  
  Акно было занадта маленькiм, каб у яго залезцi. Гэта павiнна быць дзверы.
  
  
  Яе пракра-ся - падлесак за будынкам i пача- кашляць, спачатку цiха, потым усё гучней, малюючы кашаль, як у сур'ёзнага курца. Калi яе пача- думаць, што гадзiнны глухi, ён высуну- галаву з-за вугла.
  
  
  Яе зно- закашля-ся i зацарапал нагамi - кустах. Гадзiнны падня- карабiн на плячы. Яе затрыма- дыханне i ляжа- нерухома. Ён апусцi- зброю i зрабi- некалькi нерашучых крока- да мяне. Ляжу на жываце, яе бясшумна папо-з направа. Гадзiнны спынi-ся. Яго выня- з-за пояса невялiкi а-таматычны пiсталет i шпурну- эга - кусты, дзе ляжа-. Гадзiнны з карабiнам напагатове рушы- хутка, але не - тым напрамку. Яе, веда-, што ён будзе няблiзка, але гэта бы- мой лепшы шанец; Яе, уста-, зрабi- некалькi хуткiх крока- i нырну- эму на спiну.
  
  
  Мае запясцi усё яшчэ гарэлi i крывавiлi, таму цяжкi клiнок
  
  
  не слiзга- пла-на; Калi яе -дары- яго эга - спiну, яе пацягну-ся да кажуха спускавога кручка карабiн i адчу-, як вялiкi палец гадзiннага скруцi-ся. Калi яе, падума-, што -жо занадта позна, мне -далося засунуць свой палец на спускавы кручок, i калi ён павярну- галаву - мой бок, яго вочы пацьмянелi. Ён упа- пада мной.
  
  
  Яе з цяжкасцю падня-ся на ногi, схапi-ся за рукаяць мяча i пацягну-. Атрымалася так жа цяжка, як i -ваходзiла, але нават пры тым, што цяпер у мяне было лепшае зброю - выглядзе карабiна гадзiннага, яе, веда-, што, верагодна, мне спатрэбiцца нож, каб перарэзаць якорную вяро-ку, калi яе вярнуся да лодцы. Калi б яе атрыма- гэта.
  
  
  Яго пачака- на куце i паглядзе-, як рабочыя будуюць каркас будынка, а затым праслiзну- да дзень. У мяне -жо былi адмычкi - руцэ, i замак не бы- складаным, але, калi яе стая- спiной да мужчынам наверсе, мне здавалася, што адкрыць дзверы - цэлая вечнасць. Нарэшце, яе змог увайсцi неза-важаным, i мне было цiкава, што яны там робяць, што яны былi так занятыя.
  
  
  Ззаду крэсла яе выявi- невялiкую квадратную шахту, сыходзiць у бетонны падлогу. Металiчныя ручкi спускалiся з аднаго боку; Спусцi-ся метра- трыццаць да дна. Яе знаходзi-ся - вузкiм калiдоры, асветленым некалькiмi цьмянымi лямпачкамi на нiзкiм столi, i прыкладна - пяцiдзесяцi фута- наперадзе мяне была закрытая дзверы.
  
  
  Ih бяспека была небудзь нядбайнай, альбо яна была настолькi блiзкая да нуля, што iм было -жо -сё ро-на. Як бы яно нам было, яе штурхну- дзверы, i яны адчынiлiся; Яе, кiну-ся праз нах i прыцэлi-ся карабiнам у прастору ззаду нах.
  
  
  Яе i апыну-ся - пакоi, запо-ненай прыборамi, якiя мiгцяць светлавымi панэлямi i щелкающими радамi кампутара-. Чацвёра мужчын у касцюмах колеру хакi сабралiся вакол вялiкай карты, на супрацьлеглым стагнаць, i калi яе цiхенька падкра-ся да iх, яе -бачы- абрысы ee ад усходняга -збярэжжа Фларыды да Мэрыленда.
  
  
  Цунганос першым убачы- мяне. "Картэр!" - заро- ён, i мне зно- прыйшлося аддаць эму належнае: эга рэфлексы не спынiлiся ад эга сцяга дазволу на выкананне. Ён нырну- направа i намаца- карабiн, прыслоненыя да стала; Яе не гатэль эга забiваць - пакуль няма, - таму яе старанна прыцэлi-ся i -садзi- эму - плячо кулю. Ён тузану-ся - бок i -па- на бетонную падлогу, калi кро- залiла эга кашулю.
  
  
  Астатнiя схавалiся; Яе стрэлi- у аднаго вакол мужчын, i ён упа-, хоць яе не бачы-, куды эга паранi-. Двое iншых нырнулi на шэраг кампутара-. Яе, пераключы-ся на а-таматычны рэжым i стрэлi- у высокi шэры шафа; рушы- услед прыемны дождж iскра- i пах падпаленай iзаляцыi.
  
  
  Яе, павярну-ся да Цунганосу - занадта позна. Цяпер у яго - руках было -ласнае зброю, i яно было накiравана адкрытыя мне - галаву.
  
  
  Калi яе, нырну- на зямлю, яе пачу- трэск эга карабiн i адчу- рэзкi -кол, калi лупi- вочы царапнула мне шыю. Яе двойчы перавярну-ся, перш чым спынiцца, каб прыцэлiцца; У мяне не было часу пераключыцца на адзiночны стрэл, i адным нацiскам на спускавы кручок яго прабi- шэсць дзiрак у твар i грудзi Цунганоса.
  
  
  Не было часу шкадаваць; Яе, уста- i падышо- да падпаленага шэрагу кампутара-.
  
  
  'Пакажыце сябе!' - заро- я.
  
  
  Астатнiя двое не адказалi, але я пачу-, як па падлозе шаркае цяжкi чаравiк. Яе сел на кукiшкi на металiчны крэсла i шталь чакаць. Цiшыню парушы- шум кампутара-. Пакуль яе чака-, яе, паглядзе- на вялiкую карту на стогны i -бачы- чырвоныя шпiлькавыя гало-кi, прышпiленыя да -збярэжжа Фларыды, на по-нач ад Маямi. Спачатку яе, падума-, што гэта мыс кэнэдзi, ny, але потым убачы- мыс яшчэ па-ночней. Што ляжала памiж тым, што было прыдатнай мэтай, i мэтай для чаго?
  
  
  Одзiна па якiя хавалiся людзей вырашы- паспрабаваць збегчы i пабег з-за кампутара-, каб нырнуць за карабiнам Цунгано. Яе спынi- эга стрэлам у кожнаму племенi, i эга крык жыва адгукну-ся рэхам - высокiм прасторы. Ён ката-ся -зад i наперад, чым балюча, эга жо-тая скура ператварылася - жудасна-шэрую.
  
  
  Яе чака- апошняга чалавека. Перш чым ён загавары-, запанавала до-гае ма-чанне.
  
  
  "Картэр?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "У мяне няма зброi".
  
  
  "Выходзь i паказаць гэта".
  
  
  Рушыла па-за, а затым з-за кута корпуса кампутара з'явiлася рука. Рука была пустая.
  
  
  "Добра, пакуль. А цяпер паглядзець астатняе ".
  
  
  Ён выйша-, падня-шы абедзве рукi -верх. Гэта бы- чалавек, якi апазна- мяне з Цунганосом.
  
  
  "Iдзi сюды", - загада- я.
  
  
  Ён руха-ся асцярожна, як быццам падлогу бы- слiзкiм. Калi ён бы- у тузiне крока-, яе жэстам загада- эму спынiцца.
  
  
  "Картэр ... Мне балюча".
  
  
  'Ах, так?'
  
  
  'Мая лодыжкi. Можа, зламаная.
  
  
  - Тады табе пашанцавала, iншы. А цяпер хутка. Скажы мне, што -сё гэта значыць?
  
  
  "Гэта ... гэта нiчога".
  
  
  'Не, вядома, няма.' Яе падня- мозгу карабiн так, каб ён бы- накiраваны эму - твар. "Паспрабуйце iншы рэ-матызму, i на гэты раз добры".
  
  
  Мужчына аблiзну- вусны, i эга вочы слiзгалi па баках. "Я ... я нiчога не магу сказаць".
  
  
  Я не мог дазволiць сабе гуляць у гульнi i -садзi- кулю - эга паднятую руку. Ён закрыча-, яго вочы пашырылiся ад страху; калi ён паспрабава- схапiць параненую руку, яе пагража- эму карабiнам. Ён падня- рукi уверх, калi на яго лбе выступi- пот.
  
  
  "Наступная лупi- вочы пройдзе праз локаць". Я не бы- упэ-нены, колькi - мяне засталося стрэла-, але не адважы-ся праверыць.
  
  
  'Няма, няма!' мужчына ахну-. "Я скажу гэта! Ёй скажу гэта! '
  
  
  Гэта была мая -ласная дурная вiна, што я не звярну- увагi на чалавека, якому яе прастрэлi- каленны кубачак. У яго бы- iншы карабiн, да таго, як я яе зразуме-, што ён рушы-, i, верагодна, толькi пакутлiвая боль ад эга тра-мы перашкодзiла эга першага стрэлу -разiць мяне. Яе зно- нырну- за крэсла.
  
  
  Эга пачатку другой стрэл бы- сто працэнтны дакладней. Чалавек, якога яе дапытвала, iрвану-ся наперад, затым павалi-ся на крэсла i ледзь не на мяне, лупi- вочы трапiла - шыю. Адштурхну-шы цела, яе пачу- яшчэ адзiн стрэл - затым цiшыню.
  
  
  Яе асцярожна агледзе- крэсла i -ста-. Апошнi мужчына ляжа- побач з Цунганосом, усё яшчэ трымаючы - роце, мала карабiн. Карта стогн эга спiной была хiстацца ярка-чырвонай крывёю. Перш чым зрабiць што-небудзь яшчэ, яе агледзе- чатыры цела. Перакана-шыся, што яны мёртвыя, яе даследава- карту. Сука булавочных галовак была приколота да Палм-Бiч, што для мяне нiчога не значыла. Але тонкiя лiнii, праведзеныя на карце ад маленькай кропкi на Багамах, сказалi мне яшчэ больш.
  
  
  Яны вялi з выспы Страшнага суда да мэты - усе, акрамя адной. Гэтая адна лiнiя цягнулася -здо-ж усяго -збярэжжа па прамой, накiро-ваючыся -глыб сушы на по-дзень ад мыса Хаттерас. Яна прыйшла да Вашынгтона, i ён падума-, што iм не спатрэбiлася б булавочная гало-ка, каб пазначыць гэтую мэту.
  
  
  Яе паспешлiва абшука- чатыры крэсла - пакоi, але не знайшо- нiчога больш карыснага, чым некалькi чарцяжо- i кампутарных раздруковак, якiя здавалiся мне абракадабрай.
  
  
  Але было ясна, што гэта свайго роду дыспетчарская, i гэта прывяло да лагiчнага высновы, што тут, на востраве Страшнага суда, што-то адбывалася.
  
  
  Прыкладам карабiна яе з ладу -се датчыкi на панэлi, i вярну-ся да шахце, якая вядзе - офiс. Яе, выбег за дзверы i нырну- у падлесак, нiкога не за-важы-шы - каркасе будынка.
  
  
  Судна на падводных крылах было там, дзе яе эга пакiну-, i стаяла на якары. Яе разрэза- леску тупым лязом, затым прывё- рухавiк i павольна ад'еха- ад берага да iх тхара, пакуль не шталь бяспечна нацiснуць на по-ны газ. Яе адплы- назад на востра- ¦васкрасення i накiрава-ся да пляжу побач з гатэлем.
  
  
  Яе спусцi- лодку, выбра-ся на бераг i падышо- да бакавой дзень, якую паказала мне Сталом. Толькi калi яе дабра-ся да свайго пакоя, яе зразуме-, што - мяне няма з сабой ключа, таму мне прыйшлося зно- выкарысто-ваць свае адмычкi; гэта заданне станавiлася курсам павышэння квалiфiкацыi па адкрыцця замка-.
  
  
  Яе зня- пла-кi, прыня- душ, нанёс мазь на абпаленыя запясцi i агледзе- кулявую драпiну на шыi. Гэта была вялiкая, але павярхо-ная рана; Яе прыляпi- пластыр i надзе- цёмны швэдар з высокiм ка-няром i штаны.
  
  
  Цяпер не было нiякiх сумнева-; Вiльгельмiны i Гюго выйшлi па -сiм хованкi. Яе зарадзi- "Люгер", засуну- эга - мяккую скураную наплечную кабуру, затым прычапi- штылет да левага предплечью. Яе накiну- на сябе блакiтную куртку. Яе, паглядзе- на гадзiннiк, якiя пакiну- у сваiм пакоi. Цяжка было паверыць, што вечар яшчэ пачына-ся.
  
  
  Яе -зя- ключ ад нумара на стале -нiзе, прайшо- mimmo лiфта- i вярну-ся назад у казiно. Як звычайна, гледачо- было мала, але мяне гэта не цiкавiла; я пайшо- у кабарэ.
  
  
  Комiк бы- на сцэне, а гэта азначала, што Сталом не будзе выступаць каля па-гадзiны. Я не веда-, цi змагу я так до-га чакаць, перш чым -ступлю з ёй у кантакт; Яе нават не веда-, цi будзе яна працаваць у тую ноч. Яе выпi-ку замовi-, пачака-, пакуль бармэн зоймецца гэтым з iншага боку бара, i хутка -вайшо- у дзверы, якая займаецца вяла на сцэну.
  
  
  Прайшо-шы невялiкi лесвiчны вясна, яе i трапi- у вузкi калiдор памiж чаркамi скрынь i побач дзвярэй раздзявалак. Лiванскiя акрабаты сядзелi - цесным пакоi, але не глядзелi на мяне, калi яе праходзi-.
  
  
  Яе паспрабава- тры дзень, перш чым знайшо- распранальню Чыны. Яна сядзела перад люстэркам, на ёй была толькi нiжняя частка касцюма, а вакол пёра-. Яе, праслiзну- унутр з Вильгельминой у руцэ.
  
  
  "Нам гук", - прашыпела я, паказваючы эй "Люгер".
  
  
  Ee вочы пашырылiся, калi яна павярнулася да мяне. 'Нiк!' - яна задыхалася.
  
  
  'Так. Трымай рукi, каб яе ih бачы- ".
  
  
  Яна гатэля- -стаць, працягну-шы да мяне рукi. "О, павер мне, Нiк, яе паняццi не амелы, што яны збiралiся забiць цябе !"
  
  
  'Вядома, няма. Устань. Надзень што-небудзь ".
  
  
  Яна павольна паднялася.
  
  
  "Надзець што-то?" Зно- была тая ж -смешка - амаль. "У нас няма на гэта часу, дарагая. Паспяшайся, а то я цябе тут жа паста-лю на месца ".
  
  
  Сталом сядзела нерухома i глядзела мне - вочы; ён, што яна там убачыла, запар.гэта пераканала яе, што я не жартую. Яна -зяла з крэсла вопратку i надзела яго. Гэта бы- мой халат.
  
  
  'Куды мы пойдзем?' - спытала яна злёгку дрыготкiм голасам.
  
  
  "Цi ёсць тут выйсце?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "Тады мы пройдзем там".
  
  
  Мы прайшлi па калiдоры, выйшлi праз чорны ход i падышлi да цяпер ужо знаёмай бакавой дзень. Сталом iшла з высока паднятай галавой i не азiралася, а ёй застава-ся - некалькiх кроках ззаду нах. Яна спынiлася ля лесвiцы i азiрнулася.
  
  
  "У твой пакой?"
  
  
  "Як ты адгада-."
  
  
  "I ты не мог нават дачакацца заканчэння шо-? Як мiла з твайго боку.'
  
  
  'Пооропись.'
  
  
  У пакоi яе штурхну- ee на ложак досыць моцна, каб трохi -дары. Яе вочы на iмгненне напо-нiлiся сумневам, затым яны зно- пачалi выкручвацца.
  
  
  "Такiм чынам, вы збеглi ад iх. Ёй так рада гэтаму, Нiк.
  
  
  'Кiнь гэта. Што азначае гэтая сiтуацыя на Страшным судзе?
  
  
  "Гэта ... я сапра-ды не ведаю".
  
  
  Яе нацэлi- Вильгельмину гэй у твар. 'Паспрабуй адказаць зно-.'
  
  
  Яна дазволiла халату саслiзнуць з плячэй. Яе зрабi- рух левай рукой i дазволi- стилету Х'юга слiзгануць - маю руку так, каб яна магла эга бачыць. Гэта ахiнула яе.
  
  
  "Ты б не ..."
  
  
  "У мяне мала часу, дарагая. Адказвай.'
  
  
  Яна апусцiла галаву i -схлiпнула - рукi. "Мой бацька, Нiк. Ён у лагеры. Калi яны даведаюцца, яго, сказала iм... -
  
  
  У лагерах шмат чыiх-то бацько-, - рэзка сказа- я. "Казаць...'
  
  
  Яна падняла твар, i слёзы былi сапра-днымi.
  
  
  "Шчыра кажу, Нiк, яе мала што пра гэта ведаю. Спачатку яны сказалi, што што-то робяць для вызвалення маёй краiны, але некаторы час таму яе зразумела, што гэта хлусня. Калi -чора -начы мяне ледзь не забiлi...
  
  
  - Амаль. Вы думалi, яны б сапра-ды гэта зрабiлi?
  
  
  "Хто ведае? Яе нiколi не была на востраве Страшнага суда; яны загадалi мне не падыходзiць да яму ".
  
  
  Яе вага-ся; Не мела значэння, схлусiла яна або няма, таму што я -жо дастаткова веда- аб Страшным судзе.
  
  
  "Ты павiнен мне паверыць, Нiк". Цяпер у яе голасе была нота iстэрыi; гэта было выдатна.
  
  
  "Як вы iм дапамагалi? У чым была твая праца?
  
  
  "Я мала што рабiла; яны проста сказалi мне паведамляць абсталяваннем усiх, хто задае пытаннi ".
  
  
  'Як яна?'
  
  
  "Я нiколi не распавядала iм пра цябе".
  
  
  'Вядома, няма.'
  
  
  "Я Нават Анджэле?"
  
  
  Сталом зно- апусцiла галаву, яе густыя валасы закрывалi твар. "Яна нiчога не пыталася. Нiчога такога. Калi гэтыя людзi -вайшлi - гэтую пакой сёння -вечары, яе бы- так жа здзi-леная, як i вы ".
  
  
  "Хто пасла- вас у Дабл-Кей?"
  
  
  "Мой агент. Клянуся магiлай маёй мацi ". Яна хутка перахрысцiлася. "Яны прыйшлi да мяне, калi ёй была тут адзiн цi два месяцы. Яны сказалi, што ведаюць пра майго бацьку, яны сказалi, што хочуць дапамагчы вызвалiць маю краiну. Але пазней яе зразумела, што яны зманiлi, таму што сказалi, што майго бацьку заб'юць, калi я не зраблю тое, што яны сказалi ".
  
  
  Яе нiчога не даведа-ся новага. 'Добра. Памярко-на, я вам веру. А цяпер скажы мне, як патрапiць у Дэ-Дублоны. I я не маю на -вазе праз вароты.
  
  
  Яна падняла вочы i прыкусiла губу. Нарэшце яна кi-нула. "Ёсць спосаб ..."
  
  
  Пакiну- ёй i далей, звяза-шы яе палоскамi прасцiны i поясам свайго халата, спусцi-ся па чорнай лесвiцы i хутка прайшо- па пляжы да -ваходу - тунэль, якi вядзе да лагуне. Сёння вечарам мне трэба было выкупацца, па меншай меры, яшчэ раз, але на гэты раз у мяне будзе зброя, на якое яе магу пакласцiся.
  
  
  
  
  Кiра-нiк 13
  
  
  
  
  Падчас Сухога закона-Дэ-Дублоны служы- асно-ным перавалачным пунктам для кантрабандыста- рома, калi былi -стано-лены закратаваныя вароты, якiя зачыняюць бухту, а таксама скрытыя кнопкi, открывавшие ih з абодвух бако-. Калi Грэди Ингерсолл купi- востра-, ён пакiну- сiстэму некранутай нават потым пускавыя -стано-кi пульта дыстанцыйнага кiравання, якi працава- з судо- на падводных крылах. Гэта не было нядбайнасцю; часам Ингерсолл дума- нават у лагуну iншыя лодкi, не абсталяваныя пультамi. Але было немагчыма дабрацца да ручкi адкуль-небудзь, акрамя лодкi - бухце - цi амаль немагчыма.
  
  
  Пульт представляа сабой маленькую кропку збоку ад пешаходнага моста, трохi святлей, чым астатняя частка каменна-бетоннай канструкцыi. Адзiны спосаб дабрацца да яго - пералезцi праз край, i дацягнуцца да кнопкi, калi вы падаеце - ваду. Сталом казала мне, што рабiла гэта шмат разо- на раннiх этапах свайго рамана з Анжелой, калi iм даводзiлася выконваць асцярожнасць, таму што Анджела -сё яшчэ паводзiла сябе больш-менш як гаспадыня Ингерсолла. У нашы днi гэта не мела значэння; густы мiльярдэра сталi больш экзатычнымi.
  
  
  Яго жым лежачы на мосце, перакана-ся - месцазнаходжанне гэтага плямы i рушы- наперад; грубыя камянi раздзiралi маю куртку. А потым яе -па- i пры падзеннi закрану- гэта пляма рукой, затым нырну- у ваду.
  
  
  Калi яе падплы-, ёй нiчога не бачы-, але калi мае вочы пачалi прывыкаць да змяркання, яе проста -бачы- вароты, узнiмальныя - тунэлi. У мяне было дваццаць секунд, каб прайсцi праз гэта, i гэта бы- адыходзячы прылi-.
  
  
  Гэта бы- моцны прылi-, i мой шведа- моцна замiнала мне. Выдаткава-шы марна больш за палову адведзенага часу, яе -сё яшчэ не бы- блiзкi да крытычнай кропкi. Зрабi-шы глыбокi -дых, яе нырну- галавой i рукамi, i пача- плыць iso усiх сiл. Яе не мог бачыць, наколькi яго прасуну-ся, але працягва- плыць, пакуль маленькiя гадзiны - маёй гало- не сказалi мне, што час, павiнна быць, скончы-ся. Яе асцярожна падня- галаву i адчу-, як завостраныя жалезныя пруты драпаюць маю шчыкалатку.
  
  
  Мая лодыжкi апынулася зацiснутай памiж двума прутамi, i ён адчу-, як мяне цягне -нiз. Яе дзiка павярну-ся, схапi-ся за захраслi нагу i пацягну-. Было прасо-ванне, але недастаткова. Вароты працягвалi апускацца на дно бухты. Мне -далося -дыхнуць адкрытымi перад тым, як мой гол апусцiлася, затым яе паспрабава- працаваць цiха, пакуль цёмная вада самкну-ся над маёй галавой.
  
  
  Панiка ледзь не забiла мяне, але, калi ёй пача- кiдацца, яе прадставi-, што мяне чакае, калi яе выберусь адсюль, i якое-то спакой ахапiла мяне. Гэта было амаль так, як калi б мне -далося дыхаць глыбока пад паверхняй, метадычна аслабляючы шчыкалатку. Калi яна нарэшце выйшла, яе хутка усплы-. Яе павольна даплы- да вертыкальнага каменнага берага лагуны i выбра-ся на бераг.
  
  
  Пасля таго, як маё дыханне нармалiзавалася, яе разрадзi- Люгер i старанна выцер патроны насуха пальмавых лiстом. Затым яе -ставi- ih назад у краму i -ставi- у ложу.
  
  
  Астатнiя два судна на падводных крылах танцавалi на сваiх швартовных трасах, як уздымаюцца прывiды. Лодкi нiхто не ахо-ва-; вiдавочна, Ингерсолл - або Iнтымная Шасцёрка, хто на самай дэла кiрава- гэтай аперацыяй, - трымалi сiлы бяспекi ля гало-ных варот i вакол самага Дэ Дублоны. Пакуль гэта мяне задавальняла, але калi яе падыду лiжа да дому, стане яшчэ горш.
  
  
  Знайсцi -ваход у падземны ход, было нескладана; Яго хутка пайшо- у бок гасцiнiцы, падышо- да лесвiцы i асцярожна падня-ся наверх. Справа ад мяне бы- вузкi калiдор, вядучы да дзень пакоя, дзе Анёлы Сталом i ледзь не пабiлiся з-за мяне. З iншага боку бы- пачатку другой лесвiчны вясна. Гэта бы- лагiчны шлях, таму я пайшо- па яму. Калi яе дабра-ся да вяршынi, яго, выявi-, што бы- право-, але гэта бы- тупiк.
  
  
  Сталёвая дзверы была перашкодай праход, масi-ная i трывалая толькi з адным маленькiм вокам. Яе, спадзява-ся, што буду трымацца далей ад абмежаванага апытанне вочка, пакуль подкрадусь да дзень. Не было сэнсу правяраць, зачынены цi яна; так павiнна было быць.
  
  
  Вакол кiшэнi пiнжака досталь невялiкi скрутак. Тканiна вакол пакета без працы разгарнулася, ператвары-шыся - шнурок да-жынёй амаль тры метры. Унутры пакета бы- вялiкi кавалак выбуховага рэчыва; Яго асцярожна прыцiсну- ee да краю дзень, затым -ставi- невялiкi запальнiк. Шнурок бы- хуткiм засцерагальнiкам.
  
  
  Запальваючы яго, яго, саскочы- на першы паверсе, выскачы- за кут i схава-ся. Выбух вырабi- аглушальны шум у трывалым каменным будынку, сцены i падлогу уздрыгвала - працягу некалькiх секунд. Зiрну-шы на лесвiцу, яе, убачы-, што дзверы шырока адчынены на завесах.
  
  
  Яе заста-ся на месцы.
  
  
  Яны пабеглi да мяне, Трэйн наперадзе, за iмi двое пакiнутых мужчын - члена- Iнтымнай Шасцёркi. Яе -хiлi-ся; дым бы- усё яшчэ досыць густым, каб схаваць мяне ад ih погляда-, але -бачы-, што -се трое былi -зброеныя пiсталетамi.
  
  
  Яе прапусцi- Трейна i наступнага чалавека i схава-ся на -вазе пад лесвiцай. Iншы до-гавалосы мужчына - цёмным касцюме пайшо- iншай дарогай, па-за маёй дасяжнасцi. Тады яе мог бы падняцца па лесвiцы, але яе не - гатэль, каб яны былi - мяне - спiне. Я пайшо- па калiдоры i паспяша-ся за Трейном i iншым мужчынам.
  
  
  Яго хутка дагна- таварыша Трейна; ён як раз паварочва-ся, калi мы сутыкнулiся тварам да асобе - цёмным калiдоры. Эга пiсталет падня-ся, але Х'юга бы- трохi хутчэй; нож праця- эга горла i выйша- на шыю. Ён упа- з здзi-леным булькала гукам.
  
  
  Вырва-шы пiсталет па эга бязвольнай рукi, яе, пабег у калiдор i шталь чакаць. Рана цi позна Трейну давялося б вярнуцца, i я спадзява-ся, што ён пойдзе па тым жа шляху. Я не здзiвi-ся, пачу-шы шум, але потым успомнi-, што стары будынак было пабудавана як крэпасць; тое, што мне здалося громам, ахо-нiкi звонку, верагодна, нават не чулi.
  
  
  Час iшо- занадта хутка; Яе, паглядзе- на гадзiннiк. Была амаль по-нач, i калi яе, успомнi-, што Уилф сказа- мне на судне на падводных крылах, што -жо занадта позна ih спыняць, у мяне па-стала трывожнае пачуццё, што гэта можа быць наста- час. Можа, яе выраслi ih дыспетчарскую, але цi было гэтага дастаткова? Яе прыйшо- да высновы, што больш не магу чакаць. Яе мо-чкi падня-ся па лесвiцы да разбiтай сталёвы дзень i зазiрну- у праём. Яе, выгляну- скрозь густы дым у невялiкую i зусiм голую пярэднi пакой з дзвярыма адкрытыя насупраць мяне. Я пайшо- туды з гатовай страляць Вильгельминой.
  
  
  'Хто там?' Гэта бы- голас Анджелы вакол гучнагаварыцеля. У гэтай дзень не было вочка,але яе -спомнi- камеры вiдэаназiрання па -сiм доме. З-за дыму, усё яшчэ якi вiсiць у пакоi, яна мяне не стала вядома - цi выбух цэглай камеру тут. Ва -сякiм выпадку, мне пашанцавала.
  
  
  Яе апусцi- галаву i прахрыпе-: "Гэта яе, Супер. Адчыняй!'
  
  
  "Пароль, Супер ..."
  
  
  "Блiн, мне балюча! Вырадак збег. Упусцi мяне!'
  
  
  Запанавала цiшыня, i я падума-, не сказа- цi яе занадта шмат, - затым дзверы павольна адчынiлiся.
  
  
  Яе iso усiх сiл -дары- плячом у дзверы. На iмгненне -весь мой правы бок аняме- ад удару, i дзверы прыадчынiлiся -сяго на некалькi цаля-, перш чым рэзка спынiлася. Яе протолкнулся - адтулiну i шталь шукаць Анжэла руляй люгера.
  
  
  Яна сядзела на падлозе, расставi-шы ногi i шырока раскры-шы вочы. У сваiм до-гiм пурпурным сукенка i з растрапанымi валасамi яна выглядала як вялiкi дзiця, якi нечакана -па-.
  
  
  'Ты!' - сказала яна шэптам.
  
  
  'Так. Устаньце. Пооропись!'
  
  
  Яна -стала i мо-чкi паказала рукi. Яе груба абшука- яе i не прапусцi- нас аднаго месца, дзе можна схаваць зброю. "Мне не трэба агнястрэльную зброю", - спакойна сказала яна.
  
  
  Яе, усмiхну-ся. - Верагодна, няма. Добра, Анжэла, уведи мяне да свайму босу.
  
  
  Яна пацiснула плячыма i пайшла праз шырокi хол з такiмi раскошнымi дыванамi, што мой нумар у гатэлi па пара-наннi з iм выгляда- -бога. Мяккае непрамое асвячэння асвятляла пакрытыя аксамiтам сцены, як быццам яны валодалi уласным унутраным ззяннем. Тут i там былi раскiданыя старада-нiя крэслы, i канапы, i нават пара даспеха-, здавалася, сядзела на варце - разьбяных падвойных дзвярэй у канцы залы.
  
  
  "Тут", - сказала Ангела паказа-шы на дзверы.
  
  
  'Потым цябе.' Ёй пакланi-ся гэй.
  
  
  Яна штурхнула дзверы. Мы апынулiся - велiзарнай пакоi з высокiмi столямi, часткова абста-ленай яшчэ вялiкай колькасцю антыкварыяту, часткова - ультрасучасным стылi. Велiзарнае акно - даху над намi адкрывала вiд на зоркi, а справа яе мог бачыць назiральнае акно, якое выходзiць на "зала для оргiй". У троноподобном крэсле, большай часткай окутанном ценямi, сядзе- стары. Яе падштурхну- Анжэла перад сабой i падышо- да яму.
  
  
  "Мiстэр Ингерсолл", - мякка сказала дзя-чына.
  
  
  Стары злёгку павярну- галаву, каб паказаць тое ж асоба, што я бачы-, знiзу гэтым вечарам. Ён нахмуры-ся, калi -бачы- мяне, i эга вялiкiя рукi сцiснулi падлакотнiкi свайго вялiзнага крэслы.
  
  
  'Хто гэта?' - Эга голас бы- раздражняльным.
  
  
  - Нiк Картэр. Мы распавядалi вам аб nen.
  
  
  Ингерсолл завага-ся, яго пальцы усхвалявана слiзганулi па парэнчах. "Ён павiнен быць забiты".
  
  
  "I вiдавочна, што гэтага не адбылося". Яе -ста- побач з Анжелой i штурхну- Люгер гэй у бок. "Ваша гульня скончана".
  
  
  Яшчэ адно до-гi вагання-, перш чым ён загавары-, i пальцы затрапяталi. "Мая гульня?"
  
  
  Словы не зусiм адпавядалi таму, як варушылiся эга вусны, як быццам няправiльна запiсаны фiльм. Яе, падышо- да крэсла. Ён слаба -смiхну-ся, i эга вусны варушылiся млява. "Што ты хочаш?"
  
  
  Прыйшла мая чарга нахмурыцца, таму што, стаю адкрыта перад iм, яе мог паклясцiся, што эга голас сыходзi- аднекуль па эга патылiцы.
  
  
  Ингерсолл не цiкавi-ся адказам эга лейцара. Эга -смешка раптам ператварылася - -смешку дасканалай сама-пэ-ненасцi - у той момант, калi маю руку схапiлi i адвярнулi ад Анджелы так моцна, што яна ледзь не вывихнулась.
  
  
  Яе бы- кароткiм з нага; кулак -дары- мяне - твар. Анямелыя, яе пада-ся назад, але паралiзуючы дасяжнасцi маёй рукi не аслабла. Гэта бы- Супер, i эга смуглы твар пераможна -смiхалася мне. Ззаду яго пачатку другой мужчына - цёмным касцюме зрабi- пiсталет мне - складваць даляр.
  
  
  Ёй дазволi- Вильгельмине звалiцца на падлогу; "Люгер" выпусцi- на дыване не больш шуму, чым Супер i iншыя, калi яны падкралiся да мяне.
  
  
  Адразу ж Ингерсолл падня-ся з крэсла i рушы- з энергiяй i дакладнасцю, якой у яго раней не было. "Вельмi добра, джэнтльмены", - сказа- ён. "I цяпер, калi да нас вярну-ся Нiк Картэр, нам трэба пераканацца, што ён не -цячэ - гэты раз".
  
  
  Мая скiвiцу, напэ-на, адвiсла ад здзi-лення, калi яе слуха- чалавека па iмя Ингерсолл; голас, якi чу- яе цяпер, бы- зусiм iншым.
  
  
  Ингерсолл -хмыльну-ся. "Ты выглядаеш здзi-леным, Картэр".
  
  
  Ёй кi-ну-.
  
  
  'Вядома. Хто б не здзiвi-ся, калi б яны даведалiся, што я не сапра-дны Грейды Ингерсолл?
  
  
  'Хто ж тады ты?'
  
  
  Мужчына пацiсну- плячыма. "Так, вы можаце назваць мяне заменай".
  
  
  "А сапра-дны Ингерсолл?"
  
  
  - Хiба ты не здагада-ся пра гэта? Хiба за гэтым не стаяць усе вашыя спецслужбы? Iнакш навошта вам тут шпiёнiць?
  
  
  "Ён памёр?"
  
  
  "У пэ-ным сэнсе так".
  
  
  'Што гэта абазначае?'
  
  
  "Iдзi, яе пакажу табе".
  
  
  Ён накiрава-ся да нiшы праз залу, абыходзячы шэрагi электронных прылад, якiя пастаянна мiгцелi i гулi. Ён спынi-ся перад двума аксамiтнымi фiранкамi - падлогу, зно- паглядзе- на мяне i рассуну- фiранкi.
  
  
  Яе зно- паглядзе- на Грейды Ингерсолла, ва -сiх дэталях iдэнтычнага мужчыну, якi стая- побач са мной. Але iншы Ингерсолл было адкрыта - празрыстым кантэйнеры, яго твар i цела часткова засланя- палымяны туман. Эга вочы былi зачыненыя, i ён бы- апрануты - нешта, якое нагадвае бальнiчную начную кашулю. "Такiм Чынам, Картэр?" - спыта- Ингерсолл - цi хема б ён нам бы-. "Мае -сходнiя калегi сказалi мне, што вы вельмi разумная малюнак ..."
  
  
  "Ён замарожаны?"
  
  
  Ингерсолл - я мог бы назваць эга гэтым iмем, таму што я нiколi не прыдумля- iншага iмя - кi-ну-. 'Дакладна. Вы, вядома, якое-што вы ведаеце пра криогенике.
  
  
  "Тэхнiка замарожвання людзей жы-цом".
  
  
  "Гэта было распрацавана, каб прапанаваць такiм людзям, як Грейды Ингерсолл, - ён пакланi-ся празрыстага сасудзе, - надзею на не-мiручасць. Калi чалавек з прыбыткам у некалькi мiльярда- даляра- пакутуе невылечнай хваробай, криогеника можа змясцiць эга - стан анабiёзу да тых тхара, пакуль медыцынская навука не знойдзе лекi ад эга вылечыць. Вельмi проста, цi не пра-да?
  
  
  - Так вы эга намеснiк? Пакуль ён не вылечыцца?
  
  
  'Дакладна. Залiчаны i скрупулёзна падрыхтаваных самiм гэтым джэнтльменам ва -мовах найстрогай сакрэтнасцi. Нават эга блiжэйшыя паплечнiкi не ведалi, нам аб гэтай хваробы, нам, аб маёй ролi - кiраваньнi царствам Ингерсолла, пакуль ён сам не зможа кiраваць ёю зно- ".
  
  
  Кавалачкi галаваломкi цяпер хутка пачыналi станавiцца на свае месцы. 'Голас. Як ты гэта робiш?'
  
  
  Ингерсолл паказа- на электроннае абсталяванне. "Мой наста-нiк - цi яе, я павiнен сказаць пастыр? - як вы, напэ-на, ведаеце, гэта бы- нешта большае, чым проста машыны для зарабляння грошай; ён таксама бы- генiем навукi. У мяне таксама ёсць сцiплы вопыт у некаторых прыкладных навуках, i разам мы распрацавалi для мяне кампутарны голас. Гэтыя банкi памяцi -трымлiваюць многiя тысячы сло- i фраз, якiя даступныя неадкладна, i -се яны запiсаныя Ингерсоллом эга, на жаль, непара-нальным голасам. З эга дапамогай яе магу гаварыць па тэлефоне цi выступаць з прамовай; Яго нават магу пагаварыць з людзьмi тварам да твару з некаторымi абмежаваннямi, як вы за-важылi некалькi хвiлiн таму.
  
  
  Ёй бы- уражаны, i перакана-ся, што ён гэта за-важы-. "Гэта неверагодна", - сказа- я.
  
  
  'Так. Шкада, што свет нiколi гэтага не даведаецца - па крайняй меры, пакуль я не пайду ".
  
  
  'Што ты маеш на -вазе?'
  
  
  "Ну, ну, Картэр, ты сапра-ды думаеш, што цяпер, калi яе дасягну- гэтага становiшча, яго оживлю гэты жывы труп?" Ён пагардлiвым жэстам апусцi- фiранкi i зачынi- выгляд гэтага мiльярдэра. "Да таго, як яе сабра- тут сваiх давераных паплечнiка-, ёй бы- адзiным, хто веда- пра-ду. Адзiным ва -сiм свеце! "
  
  
  "Але ... вы давяраеце гэтым людзям?"
  
  
  'Вядома. У iх ёсць значна больш высокая мэта, чым проста кантроль над фiнансавай iмперыяй, i я дапамагаю iм у гэтым ".
  
  
  "Што гэта за мэта?"
  
  
  Ингерсолл памаха- то-стым пальцам у мяне пад носам. "Ну-ну, Картэр, ты занадта шмат хочаш даведацца".
  
  
  "Чаму б нам не пазбавiцца ад гэтага хлопца замест таго, каб стаяць тут i балбатаць?" заро- Трайн. "Ён занадта хiтры, каб з iм рызыкаваць".
  
  
  "Магчыма, вы захочаце пачуць тое, што я -жо высветлi-", - хутка сказа- я.
  
  
  Ингерсолл паглядзе- то на мяне, то на Трейна, то на мяне. "Так, - павольна сказа- ён, - раскажыце нам, што вы даведалiся пра нас".
  
  
  "У асно-ным тое, што вы будуеце нейкую ракетную -стано-ку на востраве Страшнага суда".
  
  
  Эга бровы -зляцелi -верх. "Ах, пра гэта, Картэр? Калi вы кажаце "якую той -стано-ку", вы маеце рацыю ".
  
  
  "Вы маеце на -вазе, што яна гатовая да выкарыстання?"
  
  
  'Вядома.'
  
  
  - Мiстэр Ингерсолл, - перасцерагальна прагырка- Супер.
  
  
  "О, не хвалюйцеся. Картэр так прыгожа уварва-ся - сумна вядомую прыватную жыццё Ингерсолла, што самае меншае, што мы можам зрабiць, - гэта расказаць эму трохi аб нашай аперацыi, перш чым мы прымусiм эга зама-чаць наза-жды.
  
  
  Яе адгада- правiльна, ён бы- балбатуном, якiя iмкнуцца паказаць сваю кемлiвасць. "Мне здаецца, што твае надзейныя паплечнiкi табе не давяраюць, Ингерсолл", - сказа- я. "О, гэта вызначана не так". Ён зрабi- велiчны жэст. "Мы -се патрэбныя адзiн аднаму; мы - iдэальная каманда, беспрэцэдэнтнае спалучэнне iдэалiзму i тэхнiчнага майстэрства. Не кажу -жо пра грошы, вядома.
  
  
  'Iдэалiзм?' Яе, паглядзе- на Трейна, злосны погляд якога не змянi-ся. "Гэтая до-гавалосая брыда?"
  
  
  'Нашы - якiм выпадку? Гэтыя маладыя людзi - i маладая лэдзi - адданыя адкрыты басейн ва -сiм свеце i росквiту для -сiх, прайшо-шы праз чысцец сумнева-, ухiлення i ачышчэння ".
  
  
  "Я не разумею цябе".
  
  
  - Ну, возьмем, да прыкладу, Трывалы. Выпускнiк Вест-Пойнты, ён прапа- без вестак ва В'етнаме больш за шосты гадо- таму. Мне сказалi, што эга i наступны вопыт у Ханоi i - iншых месцах на по-нач бы- вельмi павучальным. А Фрэнк дэзерцiрава- па армii - Заходняй Германii - зразумела, ён кiрава-ся вышэйшымi прынцыпамi - i - рэшце рэшт апыну-ся на Далёкiм Усходзе. Антон -значалiла групу добраахвотнiка-, якiя дапамагалi вывозiць ураджай цукру на Кубу, i прыйшла да высновы, што яна гатэля зрабiць для гэтага справы значна больш, чым проста рэзаць цукровы трыснёг. Артур ... дзе Артур?
  
  
  "Мёртвы", - шчыра сказа- Супер. "Гэты хлопец забi- эга". Ингерсолл паглядзе- на мяне прыплюшчанымi вачыма. "Цi Было гэта неабходна, Картэр?"
  
  
  "У той час гэта здавалася добрай iдэяй".
  
  
  - А Кевiн? Уилф?
  
  
  "Яны збiралiся даць мне квiток у адзiн паток на дно акiяна. Яе -трыма- ih ад гэтага ".
  
  
  'Хм. Вы знiшчылi мой пульт кiравання сёння -вечары, цi не так?
  
  
  Ёй нiчога не сказа-.
  
  
  Ингерсолл выцягну- гадзiны вакол кiшэнi камiзэлькi - ён бы- у такiм касцюме, - i нахмуры-ся, гледзячы на цыферблат. "Я не думаю, што было б карысна пытацца, колькi па сустрэнуць вашых калега- ведаюць аб тым, што вы даведалiся". Ён не дачака-ся майго адказу. "Але гэта не мае значэння. Нашы планы проста трэба будзе трохi змянiць ".
  
  
  'Як так?' Яе адчува- ззаду сябе цяжкае цела Треина, а Фрэнка пiсталет побач са мной бы- нерухомым.
  
  
  'Ну давай жа. Яго пакажу табе.' Ингерсолл прайшо- у пакой, дзе знаходзiлася электроннае абсталяванне. Ён павярну- паказальнiк, i экран засвяцi-ся з падрабязным аэрофотоснимком. "Вось, як бачыце, востра- Страшнага суда. Буда-нiцтва добра-парадкаванне маёй новай гасцiнiцы iдзе вельмi павольна, але гэта таму, што гэта не гасцiнiца. Убачыць гэтыя вертыкаля- -нутры? Ён паказа- на некалькi дробных кропак на шкiлеце, якi будуецца будынка. "Ну васемнаццаць, i - кожнай па васемнаццацi труб, якiя полыя, ёсць ракеты. Яе дапускаю, што - iх абмежаваны дыяпазон, але, як я думаю, нацэлены kuda наза-жды.
  
  
  Яе гатэль сказаць эму, што ведаю, да чаго яны накiруюцца, але стрыма-ся. 'Ах, так?'
  
  
  'Так. Палм-Пошасцi. На-рад цi гэта самая -разлiвая ваенная мэта, цi не так?
  
  
  'Не.'
  
  
  "Але... падумай пра гэта. Калi яе я падам сiгнал, гульнявая пляцо-ка мiльянера- будзе здзi-леная аскепкава-фугаснымi ракетамi. О, нiякага ядзернай зброi, Картэр. Мы прывозiлi сюды дэталi адну за iншы - працягу мiнулага года, i дзякуй вынаходлiвасцi нашых жа-таскурага сябро- - не забывайце, яны вынайшлi порах - у нас ёсць цэлы арсенал на нашым маленькiм востраве ".
  
  
  "Але - чым сэнс?"
  
  
  Падумайце аб гэтым: беспрэцэдэнтнае, i таму нечаканае напад на раён, дзе прэзiдэнт Злучаных Штата- у зале - працо-ным адпачынку - кансультуецца з асно-нымi -дзельнiкамi сваёй кампанii, аднымi вакол самых багатых i уплывовых людзей у свеце ".
  
  
  - Як вы думаеце, чаго вы гэтым даможацеся?
  
  
  "Што ж, мы маем намер прымусiць урад ЗША прыняць нашы -мовы".
  
  
  'Умовы?'
  
  
  Ингерсолл сумна -смiхну-ся. - Вы былi на мысе кэнэдзi, ny, Картэр. Вы ведаеце, чаго мы хочам. Калi - маiх сябро- на Далёкiм Усходзе таксама будзе Трехголовая сiстэмы навядзення, яны будуць ядзернай аналагам iншых звышдзяржа- ".
  
  
  "Такiм чынам, вы ведаеце пра iснаванне Driekoppen"
  
  
  "Як асно-ны акцыянер, яго, вядома ж, у курсе -сiх новых распрацовак. Хоць нават у мяне не было доступу да дэталя- ".
  
  
  Ёй кi-ну-. "А што вам у гэтым добрага?"
  
  
  "Аб... адчуванне таго, што вы дасягнулi чаго-тое, чаго нельга купiць за грошы. Магчыма, аднойчы мяне будуць памятаць як найвялiкшага мiратворца - гiсторыi ".
  
  
  "А што, калi твая першая атака не спрацуе? Калi узброеныя сiлы нашай краiны вырашылi прыйсцi сюды, каб сцерцi вас з твару зямлi?
  
  
  "О, давайце! Бамбiць востра- пасярод папулярнага турыстычнага раёна, у калонiях вашага блiжэйшага саюзнiка?
  
  
  Яе, зразуме-, што ён ме- на -вазе. "Але што адбудзецца, калi вы запусцiце ракеты? Гэтыя людзi могуць штогод, цi ёсць у вас што-небудзь яшчэ ".
  
  
  "Так, але - нас гэта таксама ёсць. Ядзерная ракета "Картэр", якую мы, вядома, назвалi "Вера".
  
  
  "Мiстэр Ингерсолл, я думаю, мы пагаварылi дастаткова до-га". Супер падштурхну- мяне да Фрэнку. "Давайце прыбярэм гэтага хлопца, каб мы маглi працягнуць аперацыю".
  
  
  Ингерсолл кi-ну-. "Так, вы, павiнна быць, маюць рацыю.
  
  
  Забiце эга хутка, але зрабiце гэта звонку. Яе пазваню - кантрольную базу.
  
  
  Калi Супер штурхну- мяне праз пакой, убачы- яе, як Ингерсолл зня- з кручка палявы тэлефон i загавары- у яго. Ён пачака-, потым сказа- яшчэ што-што.
  
  
  "Цунганос! Дзе ты?' Эга круглы бледны твар было ошеломлено лютасцю.
  
  
  Яе спынi-ся. - "Забудзь эга, Ингерсолл. Ён мёртвы. I ваша дыспетчарская разгромлена.
  
  
  Ингерсолл адчайна павярну-ся. У той жа час яе злавi- выраз твару Фрэнка i -бачы-, што мозгу эга пiсталет трасецца. Яе, адступi- назад, ззаду, прыцiсну-ся да жывата Трейна, схапi- эга за руку i падня-. Ён праляце- праз маё плячо, калi Фрэнк прыйшо- у сябе i нацiсну- на курок. Лупi- вочы трапiла - здаравеннага Трейна; Яе, паспрабава- нырнуць за стрэлка, але спроба перакiнуць высокага чалавека праз плячо вывела мяне па процiваг. Яго спатыкну-ся, упа- на адно кожнаму племенi, i хто-то кiну-ся на мяне.
  
  
  Было б нядрэнна думаць, што Анджела на-мысна спрабавала выратаваць мяне, але больш верагодна, што яна спрабавала кiнуцца мне на спiну. Калi яе звалi-ся, яна праплыла mimmo мяне i трапiла на лiнiю агню Фрэнка. Лупi- вочы прабiла гэй, грудзi, выйшла праз спiны i праляцела на валасок mimmo мяне.
  
  
  Яе спатыкну-ся аб нах i дабра-ся да Фрэнка, перш чым ён адышо- ад шоку, ад удара- дзя-чыны. Мы пабiлiся з-за пiсталета i кружылiся па пакоi, як пара п'яных танцора-, перш чым яе паспе- зламаць эму вялiкi палец. Ён закрыча-, i пiсталет слiзгану- мне - руку.
  
  
  Фрэнк са стогнам упа- на каленi. Яе -дары- яго эга прыкладам пiсталета, затым павярну-ся да Анжеле. Яна лежачы на жываце, а до-гае сукенка вiсела вышэй каленя-. Яе перекатил яе на спiну. Яе павекi мiрганулi, i яна паглядзела на мяне. "Нiк", - прамармытала яна, i наза-жды закрыла вочы.
  
  
  Яе хутка -ста- i паглядзе- на Ингерсолла. Эга не было вiдаць. Нягледзячы на памер пакоя, для мужчыны эга памеру не было хованкi, акрамя як за аксамiтнымi фiранкамi, дзе знаходзiлася замарожанае цела. Яе рассуну- шторы. Жывога Ингерсолла там не было, а - амаль нежывога не было нiякай надзеi вярнуцца да жыцця. Лупi- вочы, якая прабiла Анжэла, таксама трапiла - празрысты кантэйнер. I праз маленькую дзiрачку лi-ся ледзяной дым, наза-сёды якi забра- з сабой праславуты план не-мiручасцi Ингерсолла.
  
  
  
  Кiра-нiк 14
  
  
  
  
  Адна па лодак на падводных крыла-, як раз отплывала ад берага, калi яе выходзi-, вакол тунэля. Яе стрэлi- у лодку, вакол люгера, але было занадта цёмна, каб правiльна прыцэлiцца. Iмгненне праз белы корпус зьнiк у тунэлi.
  
  
  Яе пачу- ззаду сябе крык, але не павярну-ся. Мабыць, ахо-нiкi звонку нарэшце зразумелi, што з Дэ Дублоном што-то не так. Яе, падбег да iншага судна на падводных крылах, адвяза- эга i прынёс рухавiк. Пры -ваходзе - тунэль мне прыйшлося нацiснуць некалькi кнопак на панэлi кiравання, перш чым яе, знайшо- патрэбную, i калi яе -бачы- невыразны сiлуэт брамы, яе паскоры-ся.
  
  
  Яе бы- занадта хуткi; вароты былi толькi на па-дарогi, калi яго дайшо- да iх. Яе, нырну-, i пачу-, як разбiлася шкло, i трэск металу, калi адарвалася лабавое шкло. Лодка страцiла хуткасць, затым, здавалася, задрыжала i панеслася наперад.
  
  
  Удалечынi яе за-важы- iншае судна на падводных крылах, направляющееся да выспы Страшнага суда на сваiх металiчных лыжах. Яе штурхну- дросельную засланку як мага далей наперад, адчу-, як фюзеляж падымаецца вакол вады i крылы слiзгаюць па & nb. Лодка неслася па паверхнi са хуткасцю, ад якой у мяне перахапiла дыханне - асаблiва без лабавога шкла. Лодка Ингерсолла зайшла - канал памiж двума выспамi, а яе, iшо- за ёй.
  
  
  Яе чака-, што ён накiруецца да порта бар, але замест гэтага ён накiрава-ся адкрытыя k асаблiвых бетоннага пiрса са сталёвым каркасам. Эга лодка -рэзалася - прычал i адскочыла назад; Ингерсолл iso усiх сiл спрабава- захаваць кантроль, зно- наблiзi- судна на падводных крылах, адчайна скокну- да краю пiрса, падцягну-ся - i амаль iмгненна знiк выплат прама - мяне на вачах.
  
  
  Падчас пагонi яго трохi дагна- яго, але ненашмат, i калi яе запаволi-ся, каб патрапiць на прычал, яе страцi- усё перавага, якое атрыма-. Яе забра-ся на насавую частку i скокну- на бетон, ныраючы пад цiкава сканструяваныя металiчныя бэлькi. Яе асцярожна падня-ся з Вильгельминой у руцэ. Ингерсолла не было вiдаць.
  
  
  Я не веда-, што мне рабiць, i прыхiну-ся да адной па бэлек. Мне здалося, што ён злёгку дрыжыць ад ветру, але потым яе выразна адчу-, як яна рухаецца! Яе, адступi- назад i -бачы-, як павольна, але беспамылкова круцiцца -весь гэты дзi-ны беспарадак. "Вотум яно!" - цiха сказа- я, ныраючы - сталёвую масу.
  
  
  У цэнтры было адтулiну, якое нагадвае жолаб. Яе секунду памарудзi-, затым кiну-ся -нутр. Яе змог запаволiць падзенне, упёршыся рукамi - сцяну з абодвух бако-; унiзе яе чу- гул магутных машын. Потым до-гага павольнага слiзгацення яе -бачы- мiгаценне, якое станавiлася мацней па меры таго, як ён спуска-ся. На дне трубкi было гладкае голае пляма; Яе звалi-ся, як мага цiшэй i агледзе-ся.
  
  
  Ёй апыну-ся пасярод заблытанай зборкi труб i буда-нiчых бэлек, з гiдра-лiчнай разводкай вакол. Яе асцярожна падкра-ся да крынiцы святла. Грейды Ингерсолл стая- перад панэллю, круцi- ручкi i глядзе- на цыферблаты, яго валасы былi распушчаны ва -се бакi, а твар свяцi-ся ад напружання. За панэллю праходзi- тунэль, i калi маё пачуццё напрамкi не падманвала мяне цалкам, яго веда-, што ён павiнен паводзiць у дыспетчарскую, якую яе разграмi-. Гэта азначала, што пульт, якiм кiруе Ингерсолл, бы- рэзервовай устано-кай ...
  
  
  Яе збiра-ся пераскочыць праз шырокую дзiрку - бетоннай падлозе - i раптам мяне падняло - паветра. Ашаломлены, яе -скрыкну- i паспрабава- саскочыць з велiзарнага круглага прадмета памiж нага. Але ён ня-мольна штурха- мяне -верх, адкрыта да сталёвы бэльцы мной наза-жды.
  
  
  Вiск машын рэзка спынi-ся. I яе, спынi-ся. Яе, ускочы- са свайго месца, нязграбна -па- на зямлю i -таропi-ся на адкрытыя мала карабiн у руках Ингерсолла.
  
  
  "Такiм чынам, ты знайшо- гэта, Картэр". Ён цяжка дыха-, i эга грудзi цяжка -здымалiся. "Здаецца, вы знайшлi -се закуткi маёй аперацыi".
  
  
  "Падобна на тое".
  
  
  "Што ж, гэта ваша апошняе адкрыццё. Кiньце пiсталет, добра, я не хачу страляць тут. Яе зрабi- тое, што ён сказа-; Мне таксама не патрэбна была перастрэлка, таму што з усiм гэтым металам i бетонам вакол нас знiклая лупi- вочы можа адскокваць вечна.
  
  
  "У вас тут ёсць ядзерная ракета?" Яе, паглядзе- на тое, што падштурхнула мяне -верх, i -бачы- пад насавым конусам до-гi цылiндрычны стрыжань, якi сыходзiць - яму - зямлi.
  
  
  "Шкада, што ты не знайшо- гэтага, пакуль для цябе не стала занадта позна". Ён усмiхну-ся, яго твар скрывi-ся - цьмяным святле. "Гэта нiшто - пара-наннi з вашымi складанымi ракетамi, але яна справiцца са сваёй задачай. Цвёрдапалi-ны, просты, але эфекты-ны механiзм, арыентаваны на вашу сталiцу ".
  
  
  "Гэта ж i твая сталiца", - абверг паведамленнi смi яе эму.
  
  
  'Аб няма. Мая сталiца - гэта тое месца, дзе яе апыну-ся, Картэр. Што я павiнен Злучаным Штатам, або, калi нiбыта на тое пайшло, якой ён любой краiне? Усё, што iм трэба, гэта мае грошы з ih бруднымi падаткамi...
  
  
  - Ой, хопiць, - адрэза- я. "Вы забываеце, хто вы".
  
  
  'Аб няма.' Ён хiтра мне -смiхну-ся. "Яе Грейды Ингерсолл, сапра-дны Грейды Ингерсолл - i толькi ты можаш сказаць iнакш".
  
  
  "Быццам яшчэ жывыя некалькi хлопца-".
  
  
  - Тады яе разбяруся з iмi, калi спатрэбiцца, але я не думаю, што - ih iнтарэсах балбатаць, Картэр. Толькi ты небяспечны.' Ён падня- карабiн.
  
  
  Яе адскочы- i кiну-ся на зямлю. Як iдыёт, Ингерсолл да- чаргу, i свiнец разляце-ся ва -се бакi. Мяне закранула пятку, i другая лупi- вочы прайшла так блiзка, што мае валасы загарэлiся.
  
  
  Калi яе, зiрну- на Ингерсолла, мне здалося, што эму не так пашанцавала. Ён сядзе- на бетоннай падлозе, яго вочы пашырылiся ад здзi-лення i страху. "Картэр", - прамовi- ён. "Не дазваляй гэй забраць гэта - мяне цяпер. . Ён упа- на бок i жым лежачы нерухома.
  
  
  Яе, ста- побач з iм на каленi i пры-зня- адно павека. Ён не руха-ся, i не было нiякiх прыкмет дыхання. Прыбра-шы карабiн, праверы- яе вялiкае мяккае цела на прадмет пашкоджання-, але нiчога не -бачы-. Яе з уздыхам -ста-. "Складаць даляр", - прамармыта- яе - цiшынi. "Або што-то - гэтым родзе". Як бы то нас было, у мяне засталося цела, i яе не пакiдаць гатэль эга тут.
  
  
  Гэта бы- до-гi рэзкi -здым па жолабе - якi, вядома ж, бы- пускавы трубой ракеты - цягну- за сабой цела Ингерсолла. Нарэшце, калi яе дабра-ся да пiрса, яе паляжа- на халодным бетоне некалькi хвiлiна, каб аддыхацца. Было нерэальна глядзець на канал, i бачыць святочныя агнi на вялiкiх лодках у порта бар, як быццам у Дублi-Кей, можна было толькi пацешыцца.
  
  
  Нарэшце яе -ста- i паглядзе- на востра- Страшнага суда. Мы былi досыць далёка -глыб сушы, каб нас не за-важылi патрульныя варты. Мне было цiкава, колькi часу iм спатрэбiцца, каб знайсцi чатыры свяцiлень у падземнай дыспетчарскай, але я вырашы- не турбавацца пра гэта; гэта была ih праблемы.
  
  
  Адно па -сёй судо- на падводных крылах - "Ингерсолла" з непашкоджаным ветравым шклом - прыбiла да пiрса цягам канала, i яе падня- мёртвага чалавека - кабiну. Калi ёй бы- пасярод канала, яе, падума-, што рабiць з астываючай гарой плоцi на маiх нага. Яе не гатэль кiдаць эга - ваду; было б лепш, калi б эга нiколi не знайшлi.
  
  
  Яе - апошнi раз накiрава-ся да пустой -частку востра- Страшнага суда. Пясок бы- мяккiм, i з дапамогай зламанай галiнкi яе выкапа- магiлу, якую, хутчэй за -сё, не атрымаецца знайсцi гадамi - калi наогул калi-небудзь. Затым яе адправi-ся на востра- ¦васкрасення, абдумваючы -се магчымыя далейшыя shaggy.
  
  
  Калi яго прыбы- у гавань, прыня- яе рашэнне. Было занадта рызыко-на заставацца - Дублi-Кей, хоць на хвiлiну да-жэй, чым гэта неабходна, не толькi з-за тых, хто выжы- члена- арганiзацыi "Iнтымная шасцёрка" - калi яны гатэля- мяне забiць, - але i з-за мясцовых улада-; яны, верагодна, не праявiлi б мiласэрнасцi да разнi, якую ёй зладзi- сёння -вечары, якi б апра-данай яна не была.
  
  
  Яго плы- на лодцы i абдума- свой наступны крок. Мне давялося з'ехаць па Багамскiх выспа-, што азначала Фларыду. Яе паняцця не ме-, цi зможа судна на падводных крылах даплысцi туды з ная-ных палiвам на борце ... Я зiрну- на пагорак, на якiм стая- Херридж гэтым ранiцай, i падума- пра Лiр Джет, прыпаркаваным на другiм баку узлётна-пасадачнай паласы.
  
  
  Ён стая- там, цёмны i нерухомы - месячным святле. Яе, падышо-, зня- противооткатные -поры з кола- i прыслабi- стропы. У мяне не было часу прагрэць машыну i як варта зрабiць астатнюю частку працэдуры -сплывання; трэба было прагрэць рухавiкi, каб яе падня-ся...
  
  
  - Вы збiралiся куды-небудзь паляцець, мiстэр Уолтон? Мне не трэба было абарочвацца, каб зразумець, што Херридж бы- ззаду мяне. "Я проста захапляюся прыладай".
  
  
  "I ты б гатэль эга паспрабаваць".
  
  
  Яе, павярну-ся i -смiхну-ся, разважаючы, як эга абясшкодзiць. Пiсталета не было вiдаць, але рука эга была - кiшэнi пiнжака. "Я веру, што вы мяне злавiлi", - сказа- я.
  
  
  'Сапра-ды. Можа быць, вы хочаце з'ехаць так рапто-на потым усiх хвалявання- на Дабл-Кi?
  
  
  "Што за хвалявання?" - нявiнна спыта- я.
  
  
  "Так, ёй шмат чаго бачу вакол свайго акна. Шмат здарэння- у сценах-Дэ-Дублоны, шмат крыка-. I яны суда на падводных крылах, якiя выляталi - моры, усяго тры. Яе, бачы-, як адно садзiцца на мель ззаду гатэля, i я бачу, як вы прыбывае - гавань на iншы лодцы. Дзе трэцяе судна, мiстэр Уолтон?
  
  
  "Адкуль мне гэта ведаць?"
  
  
  Херридж мякка -смiхну-ся. - А навошта ты мне таксама распавядаеш? Добра, можа, мiстэру Нiку ¦олтана варта наза-жды знiкнуць з Дублi-Кей. Залазь.' Ён паказа- на самалёт свабоднай рукой.
  
  
  Яе сел на месца другога пiлота i вырашы- пачакаць, пакуль мы паднiмемся - паветра, перш чым абясшкодзiць эга; тады было б лягчэй. Але перш, чым мы вырулили на -злётна-пасадачную паласу, Херридж выцягну- па камзолы тупы рэвальвер i працягну- мне.
  
  
  "Калi вы сумняваецеся - маiх матывах, мiстэр Уолтон. Яе працую - падраздзяленнi брытанскага -рада па барацьбе з наркотыкамi, прадаста-леным уладам Багамскiх выспа-. Маiм заданнем было высветлiць, цi займаецца Грейды Ингерсолл наркотыкамi. У мяне такое пачуццё, што гэта больш не мае значэння. Яе право-?'
  
  
  'Думаю, за-тра ты зможаш залезцi на гэтую сцяну i -сё праверыць ".
  
  
  'Вельмi мiла з Вашага боку. Дзякуй.'
  
  
  Яе sel i расслабi-ся, каб атрымаць асалоду ад палётам.
  
  
  Хоук чака- мяне - сваiм спартанскiм офiсе на Дзюпон-Серкл, калi яе прыеха- на наступны дзень крыху пазней по-дня.
  
  
  "Ваш самалёт праз Маямi прызямлi-ся па-тары гадзiны назад", - прывiта- ён мяне. "Дзе ты бы-?"
  
  
  "Ну, яе, плы- ён у вопратцы, якая займаецца была на мне, i я падума-, што было б нядрэнна пераапрануцца, перш чым яе, прыеду сюды".
  
  
  Ён змрочна кi-ну-. 'А таксама?'
  
  
  Яе падрабязна спынi-ся на аповедзе, якi да- эму па тэлефоне - тры гадзiны ночы. Ён слуха- без каментаро-, пакуль яе не скончы-.
  
  
  Ён спыта-. - "Як вы думаеце, што адбудзецца з астатняй часткай арганiзацыi?"
  
  
  "Яны наводзяць парадак i робяць выгляд, што нiчога не адбылося, цi Херридж i эга людзi нанясуць удар, перш чым яны змогуць зрабiць што-небудзь эфекты-нае. У любым выпадку, мяркую, вы -жо апавясцiлi улады Багамскiх Выспа- аб ракетнай базе на выспе Страшнага суда.
  
  
  "Гэта было перададзена iм па -скосных каналах. Усё будзе разгледжана непрыкметна ".
  
  
  'Вядома.'
  
  
  "Але ёсць адна рэч, якая займаецца мяне турбуе. Той чалавек, якога вы пахавалi: цi можам мы быць упэ-неныя, што гэта бы- не сапра-дны Грейды Ингерсолл? Што гэта цела - кантэйнеры была не проста манекенам?
  
  
  "Навошта iм гэта рабiць?"
  
  
  "Я нiчога пра гэта не ведаю. Наша задача - проста цалкам пераканацца - гэтым ".
  
  
  Яе пакапа-ся - бакавым кiшэнi пiнжака i шпурну- загорнуты - тканiну прадмет эга крэсла. "Гэта для праверкi". Павольна, настойлiва ён разгарну- аб'ект, пакуль перад iм не апыну-ся вялiкi палец. Выраз эга асобы не змянiлася, калi ён паглядзе- на мяне. 'Ну?'
  
  
  'Калi ласка, праверце адбiтак пальца; Гатовы паспрачацца, ён не будзе адпавядаць адбiтку пальца гэтага Грейды Ингерсолла.
  
  
  'Цудо-на.' Хоук -ста-. "I апошняе. Вы -пэ-неныя, што гэтая дзя-чына, танцорка, якая займаецца вас так усхвалявала, не стане балбатаць?
  
  
  "Што яна можа сказаць? Мiж iншым, яе папрасi- Херриджа пайсцi - мой нумар у гатэлi i адпусцiць яе, калi ён вернецца на Дабл-Кей, i ён сказа-, што будзе за ёй прыглядаць.
  
  
  - Мяркуючы па тваiм аповяду, мабыць, задача выканана. Ёй так разумею, ты зно- хочаш у адпачынак?
  
  
  Яе, пакiва- галавой. 'Не, дзякуй. Кожны раз, калi еду - адпачынак, ты прыдумваеш што-небудзь хiтрае, каб заняць мяне, пакуль яе павiнен адпачываць. Але вы можаце зрабiць для мяне адно ".
  
  
  Як за-сёды, Хоук бы- на шмат наперадзе мяне. "Яна таксама згадвала вас некалькi разо-. Думаю, сёння нiяк не калi вы зможаце знайсцi Веранiку на стрэльбiшча. Ён пакiва- галавой i ледзяным тонам -смiхну-ся. "Я не разумею, што такая маладая дзя-чына бачыць у такiм старым, як ты".
  
  
  * * *
  
  
  Аб кнiзе:
  
  
  Дзе-то на Багамах эксцэнтрычны мiльярдэр задавальняе дзiкiя оргii з удзелам хiпi, сэкс i гашышу. Але - вольны час багач заба-ляецца з ракетным комплексам агульнага знiшчэння. Пары "Майстру забойцу" Нiку Картэру адправiцца - шлях. Небяспечны тур смерцi. Таму што трэба спынiць бязлiтаснага багатага вар'ята. Нягледзячы нас на што. Няпростая праца нават для Нiка Картэра. Асаблiва, калi высвятляецца, што такiя хiпi, як Антон, больш небяспечныя аголенымi, чым самыя стромкiя гангстары.
  
  
  
  
  Змест
  Кiра-нiк 3
  
  
  Кiра-нiк 4
  
  
  Кiра-нiк 5
  
  
  Кiра-нiк 8
  
  
  Кiра-нiк 9
  
  
  Кiра-нiк 10
  
  
  Кiра-нiк 11
  
  
  Кiра-нiк 13
  
  
  Кiра-нiк 14
  
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Ноч Мсцi-ца
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Ноч Мсцi-ца
  
  
  перакла- Ле- Шкло-скi - памяць пра загiнулага сына Антона
  
  
  Арыгiнальны назо-: Night Of The Avenger
  
  
  
  
  Першая кiра-нiк
  
  
  Яе, павярну-ся i -бачы- манаха - жо-тай расе, таго, хто iдзе mimmo, схiлi-шы галаву, i скла-шы рукi - малiтве. Эга крохкае цела толькi што натыкнулася на мяне. Ён прыйшо- у сябе i пайшо- далей, не падымаючы вачэй, не бачы- нас, мяне, нас, жабрако-, якiя сядзелi на тратуары.
  
  
  Наперадзе мяне бег цемнаскуры хлопчык. Ён бег з аголенай худой грудзьмi i энергiчна руха- вузлаватымi каленамi. Ён выгляда- такiм вартым жалю, такiм галодным, што мая рука а-таматычна пацягнулася да кiшэнi. Але ён праляце- mimmo майго локця i знiк перш, чым паспе- яго аддаць эму манеты.
  
  
  Праз секунду маю -вагу прыцягнула элегантна апранутая жанчына, хупава якая выходзiць з "ролс-ройса". На цану ee адзення сотнi галодных людзей на вулiцы можна было накармiць на працягу месяца.
  
  
  Яе толькi прывыка- да ашаламляльным кантрастам Калькуты, калi - сямi метрах ад будынка прагуча- выбух. Вокны выпирали, i лопалiся, як перекачанные паветраныя шары.
  
  
  Яе, бачы-, як аскепкi -рэзалiся - напа-аголеныя цела жабрако- i разарвалi парыжскае сукенка жанчыны вакол "Ролс". Яе пачу- крыкi i стогны балюча, затым нябачны кулак цiску адбору проба- паветра -дары- мяне - грудзi i збi- з нага.
  
  
  Дым клубi-ся за камянямi, летевшими па вулiцы i врезавшимися - а-тамабiлi, прыпаркаваныя насупраць. Перш чым яе страцi- прытомнасць, яго -бачы-, як абрынулiся верхнiя паверхi будынка-. Павольна, як якi растае воск, канструкцыя губляла сваю форму, калi сталёвыя бэлькi прагiналiся, а дошкi трэснулi i рассыпалiся. Вакол мяне пасыпа-ся моцны горад камянё- i цэментавых блока.
  
  
  Калi цвёрды прадмет стука-ся мне - патылiцу, боль была невыноснай. Яе, памятаю, як вельмi ясна падума-: "Я памру". А яе яшчэ нават не прыступа- да задання.
  
  
  Потым усё счарне-, i яе больш не адчува- боль.
  
  
  Мяне гэта адзiная перадача гуку сiрэн, тых дзi-ных ангельскiх гудко-, якiя больш падыходзiлi для маленькiх е-рапейскiх палiцэйскiх машын, чым для вялiкага кадзiлака хуткай дапамогi, спынi-ся - некалькiх цалях ад маёй галавы на тратуары.
  
  
  Яе, адчу-, як хто-то выцягвае аскепкi вакол маiх нага, i пачу- знаёмы голас, якi каза- са мной здалёк.
  
  
  'Нiк? Гэта ты?'
  
  
  Лейцара зда-ся мне дурным. Але голас працягва- па-тараць лейцара, i яе не мог адказаць. Мой рот бы- по-ны пылу i кавалачка- цэменту.
  
  
  - Ты яшчэ жывы, Нiк? Ты мяне чуеш?'
  
  
  Мяне падхапiлi пад рукi i дужыя мужчыны асцярожна паднялi мяне на насiлках. Яе ляжа- плазам, пакуль мяне не змясцiлi - машыну хуткай дапамогi, але яе sel, калi стары "кадзiлак" спынi-ся на Чоуринги-ро-д.
  
  
  Чалавека, якi разма-ля- са мной на вулiцы, там не было; са мной ехалi толькi худыя медбратья-iндыйцы, i ён iм не давяра-.
  
  
  Не тое каб у мяне было з сабой шмат грошай. Мяне больш турбавала зброю, вшитое - мой касцюм.
  
  
  У акно яго бачы-, якiя сабралiся на вулiцы нато-п перад парай руiнамi -зарванага будынку. Некалькi чалавек абстралялi камянi з параненых на тратуары, а iншыя закiдвалi камянямi палiцэйскую машыну. Палiцыя -жо страляла - нато-п балончыкамi са слёзатачывым газам, i здавалася, што невялiкi бунт непазбежным.
  
  
  Праз хвiлiну "кадылак" пакiнулi нато-п ззаду, i, калi не лiчыць балюча гало- i бруду - роце, яе адчува- сябе турыстам на экскурсii.
  
  
  Сумленны гiд павiнен бы- бы апiсаць Калькутту, як "самы брудны, самы брудны, самы хворы, гнiлы горад у свеце".
  
  
  Але на некалькi квартала- Чоуринги-ро-д была раем для Гандлёвай палаты. Музеi, -радавыя -становы, невялiкiя гатэлi i прасторныя прыватныя дамы выстраiлiся па абодвум бакам, але для ih межамi знаходзiлiся рэчы, ад якiх заходняму па матэматыцы стала б блага.
  
  
  Калькута, як i большасць душных, перапо-неных гарадо-, - адзiн вакол найбуйнейшых у свеце. Толькi трушчобы розныя. Мiльён жыхаро- горада наогул не маюць жылля. Яны жывуць на вулiцы, на тратуары, у парках i грамадскiх будынках. Нiяк не калi яны жабраваць i крадуць, каб застацца - жывых. Цэлыя сем'i нараджаюцца, жывуць i памiраюць, не маючы нават самай прымiты-най даху над галавой, не - лепшым становiшчы, чым пацукi, з якiмi яны б'юцца з-за смецця.
  
  
  Ноччу шэрагi спячых нагадваюць трупы, выкладзеныя для спалення потым эпiдэмii. Больш удачлiвыя жывуць у трушчобах або буэсти, дах якiх узвышаецца на па-тара метра над зямлёй. Вэб-вада - гэта илистая i невыказна забруджаная вады ракi Хугли.
  
  
  Яе -спомнi-, калi - апошнi раз бы- у Калькуце. Бы- сезон дажджо-, i па вулiцах цякла адкрытая каналiзацыя.
  
  
  Так што я не бы- бы асаблiва зацiка-лены - гэтай паездцы. Яе адправi-ся туды па заданнi, я ведаю, што горад уя-ляе сабой выграбную яму хвароб i бруду.
  
  
  Калi-то гэта была надзея на лепшыя часы. У 1947 годзе, калi ангельцы далi краiне незалежнасць, новая партыя Кангрэса раздавала вар'яцкiя абяцаннi лепшага будучага дзякуй дэмакратыi, але з iмi тхара Калькута толькi яшчэ больш -гразла - балоце.
  
  
  У 1971 годзе жыхары горада - роспачы прагаласавалi за камунiста-. Але гэтая надзея не апра-далася. Камунiсты таксама не маглi кантраляваць горад, таму -мяшалася федэральны -рад i абвясцi- ваеннае становiшча.
  
  
  У сапра-дныя прафесiяналы Калькута не здавалася прыдатным горадам для агента АХ . Але я павiнен бы- падпарадкавацца загаду, i паведамленне, якое дайшло да мяне - Нiцы, было вельмi ясным.
  
  
  "Адпра-ляйцеся - Калькутту, як мага хутчэй", - прагучала яно. Таму яе выштурхну- вакол смецця прывабную французскую графiню i сел на першы самалёт, якi накiро-ва-ся на усход. Цяпер, праз гадзiну, потым прызямлення - Калькуце, яе бы- у машыне хуткай дапамогi, залiзваць раны i вiншава- сябе з тым, што жывы.
  
  
  Перад бальнiцай я на дрыготкiх нагах выбра-ся вакол машыны i адмовi-ся ад прапановы медбратьев адвезцi мяне - "Хуткую дапамогу". Замест гэтага яе рушы- услед за маладой медсястрой з мяккай карычневай скурай i прыгожай папко- па ажы-леным калiдоры. Пасля таго, як мы запо-нiлi звычайныя формы, яна прывяла мяне - асобную палату i загадала дачакацца -рача.
  
  
  Праз гадзiну прыйшо- Хоук.
  
  
  Яе, паглядзе- на яго з адкрытым ротам. Яе, падума-, што гэта бы- эга голас, якi чу- яе напа-замеценыя на вулiцы, але прыпiса- эга трызненнi. Наколькi мне вядома, ён знаходзi-ся - сваiм асабiстым кабiнеце, у будынку Аб'яднанай прэсы i тэлеграфных служба- на Дзюпон-Серкл - Вашынгтоне.
  
  
  Ён нават не сказа- "добры дзень". Ён толькi нахмуры-ся, выня- адну вакол сваiх танных цыгар i адкусi- кончык. Ён запалi- яе з вiдавочным задавальненнем.
  
  
  Для Хоука запальванне цыгары - рытуал, i тое, як ён трымае яе - роце, выдае, што - яго на розуме. У гэты момант ён бы- занепакоены, альбо ацанi- новую сiтуацыю.
  
  
  Калi ён падня- вочы, затым таго, як пагасi- запалку, ён, здавалася, упершыню -бачы- мяне.
  
  
  'Як ты сябе адчуваеш?'
  
  
  Яе выкашлял яшчэ трохi пылу вакол горла i сказа-: "Так, сэр. Мне добра.'
  
  
  Ён кi-ну-, я-на задаволены.
  
  
  - Вы не казалi, што паедзеце - Калькутту, - сказа- я.
  
  
  "Папра-кi - планах", сказа- ён. "Я вярта-ся з сустрэчы - Пекiне. Выйша- ненадо-га. Яе паеду дадому праз гадзiну.
  
  
  Хоук адкрыта паглядзе- на мяне i зно- нахмуры-ся.
  
  
  - Ты становiшся нядбайным, - сказа- ён раптам. "Я iшо- за табой усю дарогу ад аэрапорта. Ён не бы- нават у адным квартале ззаду цябе, калi выбухнула бомба.
  
  
  Яе, паглядзе- на яго. Хоук бы- дасведчаным агентам i не забы-ся гэтага, але я павiнен бы- зразумець, што за мной нехта сочыць. У маёй працы до-га не працягнеш, калi не за-важыш, што за табой сочаць.
  
  
  - Бомба прызначалася мне?
  
  
  Ён сказа- няма. Магчыма няма. Гэта было рускае будынак, штаба-кватэры гандлёвага прадста-нiцтва. I гэта частка праблемы".
  
  
  Мой бос адкры- невялiкi пакет, якi ён прынёс.
  
  
  Тое, што ён трыма-, было падобна на iржавую банку з смеццевай раздушыць. Этыкеткi не было, а з аднаго боку тырча- засцерагальнiк. Ён выгляда- не больш небяспечным, чым цацачная бомба.
  
  
  "Гэта ён, косця чаго ты - Калькуце", - сказа- Хоук. "Самаробныя бомбы".
  
  
  Яе засмяя-ся. Гэта не можа быць сур'ёзным. Рэч не здавалася рэальнай пагрозай. - Нiтрат калiя, - сказа- ён. - Iмкненне банка i узрывальнiк. Кошт - дзве рупii.
  
  
  "Два четвертака", - падлiчы- яе -слых.
  
  
  'Менавiта так. Даволi танна, нават у такой краiне, як Iндыя. Але гэтая штука досыць магутная, каб адарваць нагу або падарваць будынак. Магчыма, больш магутная, чым вадародная бомба, калi вы зробiце ih дастаткова i выкарысто-ваеце - якасцi палiтычнага рычага.
  
  
  На гэты раз была мая чарга нахмурыцца. Ён здзiвi- мяне. Хок не бы- чалавекам, схiльным да преувеливанию, але ён каза- пра самаробнай калянасцi так, як калi б гэта была атамная бомба. "За апошнiя суткi тры рускiх будынка- у Калькуце былi разбураныя гэтымi таннымi бомбамi. Гандлёвае прадста-нiцтва i дзве расейскiя фiрмы.
  
  
  Яе спыта-. - "Ну i што. З якiх гэта тхор АХ турбуецца, што рускiя на гэта раззлуюцца?
  
  
  "Нашы чырвоныя сябры крычаць аб крывавых забойствах. Палiцыя выявiла, што кансервавыя банкi выраблены амерыканскай кампанiяй National Can Company.
  
  
  "Але яны прадаюцца па -сiм адкрыты басейн".
  
  
  'Не мае значэння. На нас аказваюць цiск. Гаворка iдзе аб адплаты. I пра гэта ходзяць чуткi.
  
  
  - Чуткi?
  
  
  "Казаць аб буйным па-станнi".
  
  
  - У вынiку нейкiх танных по-ная назва?
  
  
  Хоук жава- погасшую цыгару. Эга твар бы- змрочным. "Так, калi падарваць ih дастаткова - патрэбных месцах..." Ён пацiсну- плячыма.
  
  
  Ён працягну- мне тонкую папку з тонам выразам твару. "Гэта пакуль усё, што - нас ёсць. Гэта праблемы мiнiстэрства замежных спра- дэль, таму мы вырашаем яе праз наша консульства. Я думаю, у iх ёсць зачэпка для цябе. Калi ласка, звяжыцеся з Рэндзi Светам. Ён з'я-ляецца кантралюючым агентам АХ . Кантактная iнфармацыя ёсць на дэла. Ён уздыхну- i выгляда- ня-пэ-нена. Гэта было не падобна на яго. "Мы хочам, каб спынiць гэта - зародку. У гэтай справы ёсць пах, якi нам не падабаецца.
  
  
  Ён зно- змо-к, нiбы шкадуючы пра тое, што сказа-. "Даведайся, хто вырабляе бомбы, i надаваць гэтаму нiтка. Дзейнiчай без абмежавання-.'
  
  
  У дэла было два паведамленнi ад Рэндзi Спакоi, больш нiчога. Яе мог бы атрымаць больш iнфармацыi па газет. Яе павiнен бы- слепа прытрымлiвацца гэтай iнфармацыi, i мне гэта не падабалася.
  
  
  Яе, паглядзе- на Хоука, чакаючы ад яго большага.
  
  
  - Ты ведаеш столькi ж, колькi i мы цяпер, Нiк. Мы не маглi даведацца нiчога пра гэта", - сказа- ён. "З гэтым наза-сёды разабрацца хутка. У нас няма часу на нас, на дбайную разведку, нам нават на пiльны аналiз. Так што будзьце асцярожныя. Мы паняцця не маем, што мы -вязваемся.
  
  
  - Мiлае справа, - сказа- я.
  
  
  "Хацелася б, каб мы маглi распавесцi табе больш. Рэндзi Свет кажа, што - яго ёсць сабака, якая займаецца можа дапамагчы. На працягу года ён вучы- нямецкую а-чарку выя-леннi выбуховых акты-ных рэчыва-. Гэта амаль нерэальна, але паспрабуйце. У гэтым выпадку нам трэба -сё, што мы можам атрымаць.
  
  
  Ён строс попел з цыгары i убi-ся эга чаравiкам на падлогу. "Мы мала ведаем пра перасо-ваннi рускiх у гэтым раёне. У iх тут, як мiнiмум адзiн чалавек, а можа i больш. I кiтайцы таксама могуць быць акты-ныя".
  
  
  "Мой камуфляж?"
  
  
  Хок да- мне партфель, пашпарт i палову квiтка на самалёт.
  
  
  - Вы Говард Мэтсон. Апошнi месяц вы хацелi танную салетру на Далёкiм Усходзе. Вы вытворчасцi феерверка-.
  
  
  Яе -зя- пашпарт i паглядзе- у яго, каб запомнiць, дзе яе нiбыта нарадзi-ся i жы- i дзе знаходзiлася мая фiкты-ная кампанiя.
  
  
  Сумка была по-ная папер, звязаных з феерверкамi, формуламi, дамовамi руку -тулкi, сцяжкi-продажу, ручкамi i нататнiкамi. Дастаткова каб прайсцi беглы агляд. Хоук пакапа-ся - кiшэнi i выцягну- ключ з гатэля. Ён да- мне.
  
  
  - У пакоi ёсць шведа-. Усе асабiстыя рэчы, якiя вам патрэбныя. ¦дачы.'
  
  
  Ён падышо- да дзень, i выйша-, не азiраючыся. Ёй зно- апыну-ся адзiн. Пабiты камянямi i израненый, незнаёмы - брудным горадзе, на мiсii, якая займаецца ледзь не забi- мяне яшчэ да таго, як ён пача- дзейнiчаць.
  
  
  Лекар, якi наведа- мяне, каза- на оксфардскiм англiйскай, i старанна мяне агледзе-.
  
  
  "Косцi не зламаныя", - сказа- ён. "Унутраных пашкоджання- няма".
  
  
  Ён адразу страцi- да мяне цiкавасць. Ён выпiса- рэцэпт на абязбольвальнае i знiк. Праз гадзiну выйша- яе вакол бальнiцы, i шталь шукаць таксi.
  
  
  Зно- я стаю звонку, на спякоце, яго дума- пра вопратцы, якую Хоук падрыхтава- для мяне - гатэлi, i спадзява-ся, што ён абра- лёгкi i круты касцюм. Але не толькi са-чанка прымусiла мяне змакрэць, калi яе sel - кабiну. Гэта было заданне. Яе панцыр на iм -сляпую i без адзiнай належнай наводкi або ключы. Мне гэта не спадабалася.
  
  
  
  Кiра-нiк 2
  
  
  
  
  Бертрум Дж. Слокум выгляда- тыповым дыпламатам. Ён бы- вышэй пяцi фута-, з серабрыста-сiвымi валасамi i старанна падстрыжанымi вусамi. На nen былi вельмi блiскучыя балетныя тэпцiкi, дарагi касцюм добрага крою i запанкi на рукавах паласатай кашулi. Калi ён працягну- руку, на яго твар з'явiлася хуткая -смешка, якая займаецца тут жа знiкла.
  
  
  - А, мiстэр Картэр. Яе чу- пра вас неверагодныя рэчы.
  
  
  - Мэтсон, - сказа- я. "Давайце прывыкнем да майго камуфляжному iмя".
  
  
  - Ах, так, вядома. Ён жэстам запрасi- мяне сесцi - абабiтыя сiнiм аксамiтам крэсла побач з эга палiраваным сталом. На стале не было нават тэлефона, каб адцягнуць увагу ад блiскучага крупчастай -зору на nen.
  
  
  Ён спыта-. - "Вы былi праiнфармаваныя пра гэта, калi пакiнулi Францыю?"
  
  
  'Не цалкам.'
  
  
  "Ммммм. Ну, было яшчэ чатыры выбухi, у тым лiку той, якi вы толькi што пазбеглi сёння. Расейскi консул афiцыйна ускла- адказнасць на Злучаныя Штаты. Яны працягваюць дасылаць каштарысу выдатка- на адна-ленне i спiс загiнулых расейца-. Пакуль што кошт складае каля дваццацi мiльёна- даляра-.
  
  
  'Гэта смешна. Як яны могуць даказаць, што мы...
  
  
  "Яны не могуць".
  
  
  "Мы адказныя за гэта?"
  
  
  - Няма, няма, вядома, няма. Мы - недасведчанасцi, як i -се астатнiя. Учора рускiя раздалi -сiм супрацо-нiкам консульства пiсталеты. У iх там дваццаць шэсць чалавек, i я здагадваюся чаму. Гэта адна вялiкая шпiёнская сетка, голасу i -сё. Ён зрабi- па-зу i пасуну- да мяне праз крэсла канверт. "Вашынгтон дасла- вам паведамленне. Яно закадавана. Яны таксама праiнструктавалi нас цалкам супрацо-нiчаць з вамi.
  
  
  Слокум уста- i падышо- да акна. Правё-шы рукой па твары, ён вярну-ся.
  
  
  "Картэр... я маю на -вазе Мэтсон... нам трэба неадкладна пакласцi нiтку гэтым бамбаванням i стрэсцi з сябе рускiх. Гэта першае пляма - маёй кар'еры. Дваццаць сем гадо- на дыпламатычнай службе, а цяпер яшчэ i гэта.
  
  
  - Я зраблю -сё, што - маiх сiлах, мiстэр Слокум. Але мне трэба некалькi рэча-. Пяцьдзесят патрона- для стандартнага 9-мм пiсталет "Люгер", добры невялiкi а-таматычны пiсталет 25-га калiбра i дзве аскепкавыя гранаты.
  
  
  - Мiстэр Мэтсон! Яго дыпламат, а не гандляр зброяй. Яе засмяя-ся. "Вы хочаце, каб яго правялi дыпламатычны размова з тэрарыстам, якi кiдае - мяне бомбу? Яе -жываю свае метады, вы -жываеце свае. Яшчэ мне патрэбна машына i тысяча даляра- у рупiях, не больш за дваццаць банкнот.
  
  
  Слокум на iмгненне паглядзе- на мяне, i яе -бачы- незадавальненне - эга поглядзе. У эга асабiстай iнтэрпрэтацыi ранг яе бы- ценымногие нiжэй эга. Але - дадзены момант ён ме- патрэбу -ва мне. Нiчога не кажучы, ён узя- трубку i пача- аддаваць загады. Пакуль ён гэтым займа-ся, яго адкры- канверт, якi ён мне да-, i акуратна разгледзе- надрукаваныя лiчбы i лiтары. Паведамленне было напiсана - пятигрупповом дыялогавым кодзе AX. Яе б адда- перавагу неадкладна знiшчыць паведамленне, але паведамленне па пяцi груп адразу не расшифруешь, таму яе закла- эга - хвiлiну.
  
  
  Слокум да- мне ключы ад машыны i стос рупiй, большасць вакол якiх былi моцна потрепанны, i -сё, што яе гатэль. На кальцы для ключо- была выбiтая трехконечная зорка - крузе. Значыць, ключы павiнны былi быць з "Мерседэса", магчыма, з уласнай машыны Слокама. Па крайняй меры, ён пайшо- на некаторыя ахвяры.
  
  
  "Мiстэр Мэтсон, Вашынгтон папрасi- мяне, каб нагадаць вам, што гэта справа нясе - сабе насенне канфрантацыi памiж ЗША i Расеяй. Ствараецца -ражанне, што ролю вiнаватага нам навязалi, i мы не маем рашэння, каб даказаць сваю невiнаватасць. Калi цяперашняе колькасць выбуха- павялiчыцца або загiне больш супрацо-нiка- расейскага консульства... - Ён выцер мочка. Слокум змакрэ- - сваiм прахалодным кабiнеце.
  
  
  - Што ж, тады тут, у Калькуце, магла б пачацца шырокая партызанская вайна. Амерыканцы i рускiя будуць памiраць у нейтральнай краiне - жахлiвая перспектыва".
  
  
  - Калi гэта адбудзецца, мiстэр Слокум, я вам спатрэблюся. Тады вам патрэбныя марскiя пяхотнiкi.
  
  
  Вярну-шыся праз па-гадзiны - свой гасцiнiчны нумар, яе схiлi-ся над зашыфраваным паведамленнем, якое атрыма- па ЗША. Iнструкцыя была кароткай.
  
  
  "Прапаную вам звязацца i падтрымлiваць сувязь з Чоэни Мехтой, дачкой вядомага прамысло-ца. Вядомы як iндыйскi агент класа M4, ih нiжэйшы клас. Павышэнне ад кур'ера. Здаецца, працуе толькi на няпо-ны працо-ны дзень. Можа быць карыснай для гранты з асаблiвымi праблемамi Калькуты. Вядома, што яна сiмпатызуе ЗША, але не раскрывае свой камуфляж без неабходнасцi". Паведамленне не мела вялiкага значэння, але, тым не менш, гэта была падтрымка. У любым выпадку, гэта дало мне патэнцыйнага саюзнiка, а ну - Калькуце было вельмi мала з iмi тхара, як урад ЗША -стала на бок пакiстанца- у ih вайне з Iндыяй. Яе перагарта- тэлефонную кнiгу, пакуль нарэшце не знайшо- iмя рэдактара англамо-най газеты. Яе прыкiну-ся пiсьменнiкам-фрылансерам i атрыма- ад нах большую частку патрэбнай мне iнфармацыi. Чоени Мехте было дваццаць два гады, каля пяцi фута- росту, i яна была брамином па вышэйшай касты. Яна вучылася - школе - Швейцарыi i амелы рэпутацыю аматаркi вечарынак. Кожны дзень яна гуляла - тэнiс у клубе "Ракетка i барацьба" каля парку Майдан.
  
  
  Сустрэцца з ёй аказалася прасцей, чым яе дума-. Яе толькi што бы- у клубе, дзе яна падолела якую то англичанку. Пасля таго, як адда- яе бармэну дзесяць рупiй, ён сказа- мне, што любiмым напоем Чойни бы- шыпучы джын, таму яго -зя- з сабой два шклянкi, калi абалонка на тэнiсны корт.
  
  
  Яна -жо перамагла сапернiцу.
  
  
  - Гульня скончана, - сказала Чоени, накiро-ваючыся да сетцы.
  
  
  - Гэты -дар варта таго, каб выпiць, - сказа- я, працягваючы гэй шклянку.
  
  
  На яе лбе з'явiлася хмурнасцi, якая займаецца зно- знiкла. - Яе працягва-.
  
  
  "Якое хто вакол сябро- у Монтэ-Карла параi- мне зайсцi да вас, калi яго калi-небудзь буду - Калькуце. I голас яе тут.
  
  
  'Так.' Голас у нах бы- нiзкi i прыемны, з лёгкiм ангельскiм акцэнтам i адценнем снабiзму. 'Сябры, якiя...?'
  
  
  Яе -смiхну-ся. "Прабачце, яе нiколi не называю iмёна-. Проста сябры.'
  
  
  Цяпер у кутках яе rta гуляла -смешка. Яна была прыгожай, са светла-алi-кавай скурай. У нах былi карыя вочы, чорныя i блiскучыя валасы, якiя звiсаюць - дзве касы да сярэдзiны спiны.
  
  
  "Я думаю, ты жартуеш, але дзякуй за выпi-ку", - сказала яна. Яна зрабiла глыток i вярнула мне шклянку. 'Хочаш патрымаць мяне? Калi вы хочаце дачакацца заканчэння спаборнiцтва-... мы можам пагаварыць. Яна засмяялася. - Пра тых нашых сябро- у Монтэ-Карла. Яе нiколi там не была.' Яна павярнулася i паказала мне сваю выгiнастую азадак пад кароткiм белым тэнiсным сукенкай. Ёй бы- шчаслiвы, што хто-то па АХ прапанава- мне -сталяваць гэты кантакт. Яна магла б трохi адцягнуць мяне падчас гэтага задання.
  
  
  Чойни падавала добра, гэта была жорсткая падача з эфектам кручэння. Яна выйграла апошнi сэт, шэсць-адзiн i падышла да мяне, выцiраючы пот з iлба.
  
  
  'Нядрэнна.'
  
  
  Яна смяялася. "Яе або маёй гульнi?"
  
  
  'Абодва. Ты першая жонка, якую -бачы- яе з адкрытымi нагамi.
  
  
  Чойни засмяялася i -зяла - мяне свой напой. "Я скандалiстка. У Швейцарыi цi Лондане гэта лiчыцца вельмi шыко-ным. Яна працягнула напой на кушэтку i павярнулася да мяне, станiк яе тэнiснага сукенкi падкрэслiва- яе прыгожую грудзi. Яна ведала аб эфекце. - Вы амерыканец, цi не так?
  
  
  - На самай справе, i я шукаю, з хема б павячэраць. Як наконт гэтага?
  
  
  Яна выглядала здзi-лена. 'Чаму?'
  
  
  "Ты прыгожая, разумная, сэксуальная. А яе стамi-ся, мне сумна, i мне трэба з хема то правесцi вечар. Яе пама-ча-. "Прабачце, мяне клiчуць Говард Мэтсон. Яе па -сiм Нью-Ёрка, i яе тут, каб купляць феерверкi.
  
  
  "I вас цiкавяць бомбы?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "Якое вар'яцтва". Яна пама-чала. 'Чаму б i не? Вы толькi здзiвiцеся, наколькi сумным можа быць гэты горад. Што, калi мы павячэраем у мяне - кватэры каля васьмi гадзiн?
  
  
  "Я не хачу прычыняць табе непрыемнасця-..."
  
  
  "Я скажу свайму кухару, каб ён бы- прасцей". Яна засмяялася, устаючы. 'Яе збiраюся прыняць душ. Убачымся -вечары.' Яна павярнулася i пайшла да клубу. - Гэй, яе нават не ведаю, дзе ты жывеш. Я пайшо- за ёй. Яна спынiлася.
  
  
  - Мiстэр Мэтсон, вы даведалiся, што я буду тут, на тэнiсным корце. Вы даведалiся, што я трохi падарожнiчала, i, вы, хутчэй за -сё, падкупiлi каго-то, каб даведацца, што я п'ю. Упэ-нены, у вас не -знiкне праблем з пошукам месца, дзе яе жыву. Калi - вас нiчога не атрымаецца, баюся, вы прапусцiце свой вячэру.
  
  
  Яна зно- павярнулася i накiравалася - душ. Каля жаночай распранальнi яе -бачы-, як яна спынiлася i загаварыла са старым змрочным мужчынам. Клубны астролаг, падума- я. З таго месца, дзе яе захо-ва-, яе мог бачыць эга бiблiятэку астранамiчных разлiка- у брусках па бяросты, i мне стала цiкава, пыталася яна - яго савета адносна мяне.
  
  
  Эга прысутнасцi нагадала мне пра двух асобах-Iндыi... сучаснай баку, якую прадста-лялi мiрскiя жанчыны, такiя, як Чоени Мехта, i старажытным мiнулым, цепляющемся за iх шчупальцамi рэлiгiй i акультызму.
  
  
  Гэтая двухсэнсо-насць можа -складнiць маё заданне. Пакiну-шы клуб, яе вырашы- неадкладна звязацца з мясцовым кантралюючым агентам АХ . Магчыма, ён мог бы дапамагчы мне лепш зразумець гэтую культуру, дзе некаторыя людзi хадзiлi голымi па вулiцах i вымазывали сваё цела попелам, у той час як iншыя -жывалi ценi для стагоддзе i памаду.
  
  
  Яе вельмi мала веда- пра Рэндзi Свеце, хоць чу- эга iмя раней. Ён бы- цалкам заняты i павiнен бы- дзейнiчаць, як вартавы сабака, i назiральнiк, забяспечваючы бяспеку для нашых людзей, якiя працуюць у Iндыi цi праязджаюць праз нах.
  
  
  Было амаль чатыры гадзiны, калi яе дабра-ся да эга, крамы, кнiгарнi з звычайным жабракам перад дзвярыма. На гэты раз гэта была жанчына. Яе мог сказаць гэта па слове "рама", вытатуированному на яе твары некалькi разо- на санскрыце.
  
  
  "Харэ Крышна, Харэ Рама", - спявала яна з-пад сары i шалiка.
  
  
  Яго хутка прайшо- mimmo нах. Наколькi мне вядома, яна таксама магла быць агентам, назiральнiкам Рэндзi Свету або контрагентам камунiста-.
  
  
  Яе прыпаркава- машыну - двух кварталах ад крамы i пакiну- "мэрсэдэс" перад салдатам-iндзейцам, якiя стаяць праз -богую вулiцу. Ён стая- з вiнто-кай у плячо, i эга яе кивку зразуме-, што ён знойдзены сачыць за машынай.
  
  
  Выгляд эга вiнто-кi абверг паведамленнi смi мне пра Вильгельмине у кабуры пад маёй левай рукой. А потым у мяне бы- Х'юга, мой до-гi штылет, надзейнае накрыты - майго правага запясця, адкуль яе мог дастаць эга - секунду.
  
  
  Ёй бы- гатовы дзейнiчаць у Калькуце, i захо-ва- пiльнасць. Яе прайшо- перад крамай, выпадкова, спрабуючы -бачыць, цi ёсць чорны ход.
  
  
  Нават у палове пятага на вулiцы -сё яшчэ было душна i гарачага. Белыя камянi адлюстро-валi на мяне сонца з усiх бако-. На рагу яе пакiну- Чоуринги-ро-д i накiрава-ся да задняй частцы маленькага кнiгарнi.
  
  
  Яе панцыр па вузкай вулiцы i адчува-, што што-то змянiлася. Рытм вулiчных шумо- бы- iншым. Элемент шум зрушы-ся. Яе, азiрну-ся i -бачы- толькi двух абадраных хлапчуко-, нiкому нiчога вакол iх не больш васьмi гадо-. У iх былi маленькiя камянi, прывязаныя да вяро-ках, якiя яны цiка-ным чынам разгойдвалi, пачынаючы паказальнiка-, а затым абрываючы эга, гульня, у якую яны гулялi падчас хады.
  
  
  Я пайшо- далей i агледзе- крамы, як гуляе турыст або бiзнесмен, якi праводзiць вольны час у незнаёмым горадзе.
  
  
  Не ведаю, чаму яе, адчу- сябе няёмка, i не адважы-ся -вайсцi - краму Рэндзi Свету. Магазiн бы- цяпер у квартале ззаду мяне, i я спынi-ся, збiраючыся павярнуць назад, калi пачу-, як чалавек мэтанакiравана iдзе да мяне.
  
  
  Эга тэмп паскоры-ся, i яе iнстынкты-на разгарну-ся. Спачатку яе -бачы- нож, а затым руку, якiя сцiскалi эга.
  
  
  Iндыец вылая-ся па-индусски. Ён трыма- нож низменному i напагатове. Праз секунду яе выхапi- Х'юга - правую руку i накiрава-ся да нападнiку.
  
  
  Хлопец бы- добры, але не спецыялiст. Ён зрабi- выпад, спынi-ся, павярну-ся i -дары- яго. Але я веда-, што ён збiраецца зрабiць. Як быццам ён завяршы- толькi частку свайго навучання. Яго парырава- удар, i мой меч глыбока упi-ся эму - запясце. Ён выпусцi- нож i паспрабава- уцячы, але яго збi- эга нага. Перш чым ён паспе- скокнуць на мяне, яе, прыцiсну- нагу да эга грудзей i адштурхну- лёгкае цела ад камянё-.
  
  
  - Хто ты, кравец вазьмi? Ён прамармыта- iмя, але яна нiчога мне не сказала. - Хто цябе пасла-?
  
  
  Ён пакiва- галавой. Яе па-тарыць лейцара па-ангельску. Ён усё яшчэ не адказа-. Эга запясце кровоточило. Ёй паказа- на гэта, але ён пацiсну- плячыма. Хема бы- гэты хлопец? Яе павiнен бы- ведаць. Ён проста рабава- мяне цi спрабава- забiць па замове?
  
  
  Яе прыставi- лязо да эга горла i поскоблил эга скуру, пусцi-шы тонкую струменьчык крывi. 'Хто?' - зно- спыта-ся - яе, у iндуiсцкiм мове.
  
  
  Ён расплюшчы- вочы - шчырым жаху. Ён адхiсну-ся. Яе мацней нацiсну- на лязо, i -бачы-, што яно прарэза- на долю мiлiметра глыбей. 'Хто?' Яе спыта- зно-. - Закiр, - сказа- ён, скурчы-шыся, чым балюча. "Мяне дасла- Закiр".
  
  
  - Закiр, хто гэта?
  
  
  Ён ахну- i адкры- вочы яшчэ шырэй, калi -бачы- кро-, капае з эга запясцi. Затым эга мэта слiзганула - бок, i ён страцi- прытомнасць.
  
  
  - Кравец вазьмi, - прамармыта- я.
  
  
  Яе гатэль даведацца значна больш. Бы- мой камуфляж -жо раскрыты? Хто такi Закiр? Можа быць проста танны гангстэр.
  
  
  Яе, нахiлi-ся, каб прывесцi эга - пачуццё, але бы- вымушаны здацца, калi на вулiцу выйшла група страката апранутых iндзейца-.
  
  
  Мужчына наперадзе бы- апрануты - сукенка жанiха колеру охры i багата упрыгожаны гала-ны -бор. Эга нявеста - вэлюму была -расла каранямi да яму сiмвалiчным ша-ковым шнуром. За iмi iшлi вясельныя госцi, тузiн або больш багата апранутых сваяко-.
  
  
  Пры выглядзе крывi, якая льецца вакол мужчыны на тратуар, група замерла. Яны чакальна глядзелi на мяне.
  
  
  У мяне не было iншага выбару. Можа прайсцi пяць хвiлiна, перш чым гэты чалавек з нажом прыйдзе - сябе дастаткова, каб загаварыць. Да таго часу павiнна была сабрацца вялiкая нато-п. Гэта была не iдэальная сiтуацыя для допыту гэтага чалавека.
  
  
  Яе задава-ся пытаннем, цi бы- ён адзiн. Дзе-то - гэтым вузкiм завулку, верагодна, мяне чака- эга калега? Я пайшо- хутчэй, затым выбег праз завулка i павярну- на iншую вулiцу, перш чым спынiцца. Яе змакрэ- - сваiм новым касцюме, спрабуючы зарыентавацца.
  
  
  Яе, веда-, што гэты чалавек спрабава- мяне забiць, але чаму? Таму што я бы- Нiкам Картэрам або, можа быць вакол для таго, што - мяне было некалькi рупiй - кiшэнi?
  
  
  Калi яе, дабра-ся да кнiжнага магазiна, яе вырашы- увайсцi праз чорны ход. Яе спынi-ся - тупиковом завулку i крытычна агледзе- яго. Ёй нiкога не бачы-, нiчога небяспечнага. Яе асцярожна пайшо- у завулак.
  
  
  Калi гэта было замах, як яны маглi так хутка мяне раскусiць? Гэта мог быць кiро-ца таксi. Прапанаваць дзесяць рупiй - якасцi -знагароджання, i вы зможаце купiць палову аэрапортавых таксiста- i кiро-ца- рыкша-. Даведацца лёс высокага амерыканца было б нескладана. Няма месца, дзе грошы гавораць так ясна, як у Калькуце.
  
  
  Яе, падышо- да задняй дзень i павярну- ручку. Дзверы не была зачыненая. Яго -вайшо- у пакой, падобную на кладо-ку, i -бачы- маладую жанчыну, якая сядзела iрына. Яго спакойна зачынi- дзверы i -смiхну-ся гэй, каб яна не закрычала. Да майго здзi-лення, яна -смiхнулася - рэ-матызму.
  
  
  Яна была прыгожай, са светла-карычневай скурай, блiскучымi, мяккiмi валасамi i зялёнымi вачыма, контрастировавшими з яе iндыйскiм тварам. Ee цела было прыгожай формы.
  
  
  "Вы, павiнна быць, амерыканец", - сказала яна.
  
  
  - Просты, яе не гатэль вас здзiвiць...
  
  
  Яна адмахнулася ад маiх сло-. - Майго бацькi тут няма, але ён хутка вернецца. Ён ведае, што вы прыбылi - Калькутту. Мяне завуць Лiлiя Свету".
  
  
  Па крайняй меры, мяне чакалi. Яе, уздыхну- з палёгкай. Гэтая частка аперацыi, падобна, iшла па плане.
  
  
  Дзя-чына была апранутая - традыцыйную приталенную белую блузку i сары. Ee спаднiца -сiх колера- вясёлкi была до-гага вольнага крою. Яна вытанчана паднялася з канапы.
  
  
  - Магу яе зрабiць вам кубак кавы?
  
  
  Яна праводзiла мяне - акуратную, светлую i духмяныя гасцiную. Больш нiкога не было. У адной вакол сцен стая- нiзкi канапа. Два дзень у левай стогны вялi - iншыя пакоi, а адкрытыя наперадзе была трэцяя дзверы, вядучая - кнiжны магазiн.
  
  
  Па звычцы яе хутка апусцi- даведкi аб падслухо-ваюць прылад. Дзя-чына паглядзела на мяне, нiчога не пытаючыся. Яе бачы-, што ee бацька падрыхтавана ee працы.
  
  
  Я не чака-, што знайду што-небудзь, але транзiтны дома часам аказваецца падманам. А - маёй працы ператрус дома гаспадара не парушае этыкет.
  
  
  Не было мiкрафона- у звыклых месцах, куды нiбыта выпадковы наведвальнiк мог прыкласцi ih прымацава-шы кавалачкам раствора або клею. Не было мiкрафона- нас на стале, на нас, на дзвярных вушаках, нам пад сядзеннямi крэсла-.
  
  
  Яе толькi што прыйшо- да высновы, што Рэндзi Свет павiнен быць лепш, чым яго сабе -я-ля-, калi -бачы- эга... Гэта была канцылярская кнопка, якая займаецца выглядала трохi велiкаваты. Яна была -цiснута - сцяну каля -ваходных дзень амаль нара-не з падлогай.
  
  
  Яе асцярожна выцягну- яе i агледзе- нiжнюю частку. Тонкi пласт пластыкi пакрыва- мiнiяцюрныя прыемнiк i перадатчык. Гэта бы- новы тып, але я прыкiну-, што арэал не перавышае 200 метра-.
  
  
  Лiлi падышла да мяне i паглядзела, што я раблю. Яе прыкла- палец да вусна-, i яна нахмурылася. Перш чым паспе- што-небудзь сказаць, дзверы адчынiлiся, i - пакой увайшо- мужчына. Эму было сорак гадо-, невысокага росту, з гладка выбритой галавой, у вялiкiх акулярах, як у Гандзi, i носам, якi некалькi разо- ламалi i так i не вправили.
  
  
  Яе падня- перадатчык у руцэ. Ён паглядзе- на яго, але нiчога не сказа-. Паказа- яе эму, дзе знайшо-. Мужчына выбi- мiкрафон вакол маёй рукi i шпурну- эга на падлогу пад сваiм жорсткiм скураным ботам.
  
  
  - Я паняцця не ме-... - пача- ён.
  
  
  "Дзе мы можам пагаварыць?"
  
  
  Рэндзi Свету правё- мяне праз заднюю дзверы - завулак, дзе -жо было цёмна. Мне спатрэбiлася -сяго некалькi хвiлiна, каб пачуць усё, што Свет веда- аб выбухах. Ён не веда- нiчога таго, чаго я не веда-. Яе -сё яшчэ бы- у цемры.
  
  
  - Вы ведаеце нейкага Закiр?
  
  
  Свет кi-ну-. - Гэта звычайнае iмя - Iндыi. У мяне чацвёра сваяко- па iмя Закiр. У адной толькi Калькуце ih павiнна быць тысячы... - Ён пакiва- галавой. - Гэты перадатчык... гэта мая вiна. Яе, дума-, што яны мяне не падазраюць, але цяпер яны -сё ведаюць. Яе шталь для цябе бескарысны.
  
  
  "I цяпер яны ведаюць, што мы знайшлi адзiн па мiкрафона-. Магчыма, яны дадалi ih яшчэ, так што не дазваляйце iм пачуць нiчога важнага.
  
  
  Яе распавё- эму пра чалавека з нажом на вулiцы. Ён затаi- дыханне. - Я не веру, што гэты чалавек спрабава- вас абрабаваць. Гэта мог быць забойца. Яе спытаю.
  
  
  Вярну-шыся праз некалькi хвiлiна - кнiжны магазiн, яе добранька агледзе-ся. Цяпер яны ведалi, гук майго голасу. Так што мне давядзецца стаць прынадай для ih пасткi, хема б яны нам былi. Кнiжны магазiн бы- зачынены, на вокнах былi металiчныя парэнчы, i яе стая- каля акна, спрабуючы зразумець, дзе можа быць ih подслушиватель. Перадатчык ме- абмежаваны радыус дзеяння. З-за акна яе убачы- з дзясятак месца-, дзе мог сядзець хто-то з трубкай прымача. Балконы праз вулiцу былi б iдэальным варыянтам. Але хто гэта? рускiя? Кiтайскiя камунiсты? ¦ласная выведвальная сетка iндыйца-?
  
  
  Ён не мог прыгадаць, каб мяне калi-небудзь выкрывалi так рана на мiсii. Яе, адчува- сябе паля-нiчым, обнаружившим, што эга перасьледуе мядзведзь грызлi, якога ён нават не бачы-.
  
  
  Перш чым яе паспе- сабрацца з думкамi, яе -бачы- рух звонку. Гэта было хуткае, непрыкметнае рух, як у жывелы, пераследуе сваю здабычу.
  
  
  Далей па вулiцы да кнiгарнi слiзганула другая цень. Потым з'явiлася цэлая арда, дзесяткi чалавечых фiгур з камянямi, палкамi i самаробнымi дзiдамi - руках.
  
  
  Першы камень удары-ся аб жалезныя парэнчы, i адскочы- назад. Наступным разбiлася маленькае акенца - дзень. Затым вялiкае акно, за якiм яе захо-ва-, было разбiтае трэцiм каменем. Яе адскочы- назад, каб пазбегнуць падальнага шкла.
  
  
  - Ты iм патрэбны, - крыкну- ззаду мяне Рэндзi Свету. - Яны ведаюць, што ты тут.
  
  
  Яе пагадзi-ся. Яны паспрабавалi скончыць працу, якая займаецца была ня-далай на вулiцы, толькi на гэты раз яны зрабiлi гэта пад прыкрыццём па-стання.
  
  
  Яе, адышо- ад акна i пацягну- Лiлi за сабой. Ee вочы былi шырока раскрытыя ад страху. Калi мы -вайшлi - гасцiную, яе бацька зачынi- за намi дзверы.
  
  
  - Пайшлi, - загада- я. "ты i твая дачка... хутка праз чорны ход."
  
  
  Ён гатэль запярэчыць. Яе асцярожна падштурхну- эга k дзень. Ён паглядзе- на мяне, мiргну-, затым кi-ну- i павё- мяне да каморы. Свет адкры- вонкавую дзверы i напалову выйша- вонкi. Эга крык пачу-ся раптам, i ён павалi-ся назад у пакой з трехфутовым дзiдай у грудзi, а яго мяккiя, сур'ёзныя вочы былi -жо глыбокiмi азёрамi смерцi.
  
  
  Яе зачынi- дзверы i разбi- адзiную лямпу - пакоi.
  
  
  Мы апынулiся - пастцы, асаджаныя як спераду, так i ззаду. Дзя-чына гатэлi нешта сказаць, але яе вырашэння навукова-даследчых задач гул запальнай бомбы - кнiгарнi. Мы былi прыцiснутыя - агонь наперадзе, i нато-п ззаду нас.
  
  
  
  Трэцяя кiра-нiк
  
  
  Не паспе- ёй паварушыцца, як пад дзвярыма кнiгарнi пацёк ручаёк палаючага бензiну. Яе пераскочы- праз цела Свету i прысе- ля сцяны. Калi яе адкры- заднюю дзверы на цаля або каля таго, лупi- вочы -рэзалася - дрэва, i - дзверы -рэзалася тузiн камянё-. Яго хутка зачынi- дзверы i зачынi- завалу. Зазiрну-шы - акно справа ад дзень, яе -бачы-, як па порцiк выбегла постаць, i хутка стрэлi-, пасля чаго мужчына -па- на зямлю. Пачатку другой лiвень куль i камянё- трапi- у дзверы i разбi- акно.
  
  
  Лiлi накiнула дыван на падпалены бензiн i патушыла полымя, але не-забаве агонь у кнiгарнi вырва-ся па дра-лянай дзень.
  
  
  Яе -жо амаль вырашы- выбегчы праз чорны ход, калi выбухнула другая запальная бомба. Задняя дзверы была хiстацца падпаленым бензiнам. Мы былi зачыненыя - пастцы.
  
  
  - Лiлi, ёсць iншы выхад?
  
  
  Яна плакала амаль iстэрычна i трэсла галавой. Я пайшо- у iншы нiткай пакоя. Ён бы- -торкнуць старымi тэчкамi, кардоннымi скрынкамi, скрынямi. Яе пацягну- ih -нiз. Павiнен быць шлях да адступлення. Лiлi прысела побач з бацькам i -зяла эга за руку. Яе заскочы- на скрынi i паглядзе- уверх. Здаецца, там бы- нейкi выступ.
  
  
  Пералазячы праз складзеныя iншы iншы скрынкi, яе зразуме-, што яны знаходзяцца на вузкай лесвiцы. Яе падня-ся наверх. Дарожка цягнулася на -сю шырыню пакоя, а - канцы была дзверы. Яе, падбег да яе, знайшо- ручку i павярну- яе. Дзверы была зачыненая. Мой пачатках вылецела i трапiла - дзверы побач з замкам. Дзверы расчынiлiся. Лiхтарыкам яе праця- цемру i -бачы- яшчэ адну шчылiну, але лесвiцы, якая вядзе -нiз, не было.
  
  
  - Лiлi, iдзi сюды хутчэй.
  
  
  Яна здзi-лена падняла вочы i -схвалявана пабегла -верх па лесвiцы. Асцярожна прайшлi першы дом, потым пачала другi. У трэцiм дом адчынiлiся дзверы - духмяны вячэрнi паветра. Пад намi ляжа- завулак. Яе павiс на карнiзе i -па- на зямлю. Яе злавi- Лiлi, калi яна скакала, i павё- яе да машыны. Мы павольна паехалi. Ззаду нас, мы маглi бачыць полыхающее полымя кнiгарнi i чуць сiрэны удалечынi. Калi мы былi на бяспечнай адлегласцi ад арды, яе спынi- "мерседэс" i закiну- галаву.
  
  
  Яе глыбока -здыхну- i пагрузi-ся - самогипноз, якому навучы-ся - ЗША. Праз некалькi секунд яе пагрузi-ся - лёгкi транс. Мне здавалася, што я прачынаюся ад до-гага асвяжальнага скляпеннi i чую, як Лiлi цiха кажа побач са мной.
  
  
  "Мы ведалi, што гэта адбудзецца", - сказала яна, плачучы.
  
  
  'Хто?'
  
  
  "Мой бацька i яе. Калi ён пагадзi-ся працаваць на вас, ён сказа-, што аднойчы памрэ... гвалто-най смерцю. Гэта была цана, якую мы павiнны былi заплацiць, каб сысцi з жабрако- сцяга, каб мець дома i адукацыю. Цяпер мы заплацiлi цану.
  
  
  Яе гатэль сказаць нешта суцяшальнае, але не мог знайсцi сло-.
  
  
  'Куды ты направляешься? У цябе ёсць сям'я?'
  
  
  - "Не маглi б вы адвезцi мяне да майго дзядзьку? Можа быць, ён зможа паклапацiцца абсталяваннем мне".
  
  
  Ёй кi-ну-, i яна дала мне адрас. Да яго заставалася -сяго некалькi квартала-. Яе высадзi- яе перад вялiкiм домам на Олд-Корт-Ха-с Сцёрты.
  
  
  "Павiнна быць, ён працуе дапазна", - сказала яна. "Ён за-сёды так робiць".
  
  
  Калi яна выйшла, яе назва- гэй, назва майго гатэля. - Калi табе спатрэбiцца дапамога, патэлефануй мне, Лiлi.
  
  
  Яна паглядзела на мяне сваiмi цiка-нымi зялёнымi вачыма i выцiснула вакол сябе -смешку. "Мiстэр Мэтсон, вы -жо дапамаглi мне настолькi, наколькi дазволiлi пудзiла. Вы выратавалi маю жыццё.'
  
  
  Яна павярнулася i пабегла да дзень.
  
  
  У сябе - гасцiнiцы яе агледзе- нумар, у выпадку, калi да мяне прыйшо- няпрошаны госць. Усё здавалася - парадку. Яе -ключы- радыё, прыня- душ i апрану-ся.
  
  
  Пакуль яе завязва- гальштук, радыё Калькуты паведамiла пра яшчэ адным палiтычным выбуху. На гэты раз бомба трапiла - дом расейскага вiцэ-консула, i камунiсты былi - лютасьцi.
  
  
  "Расейскi консул Андрэй Сакало- сёння запатрабава-, каб iндыйскiя войскi -змацнiлi ахову вакол усiх дамо- расейскiх чыно-нiка- i па -сiх аб'ектах, звязаных з Расеяй", - паведамi- вядучы. "Сакало- таксама запатрабава-, каб увесь персанал консульства ЗША бы- высланы па -сiм горада, калi не будуць неадкладна спыненыя атакi на расiйскi персанал i расiйскую -ласнасць".
  
  
  Яе цiхенька свiсну-. Гэта было што-то новае - дыпламатычных колах. Яе нiколi не чу-, каб адна бок прасiла iншую выслаць дыпламата- трэцяй дзяржавы. Наступствы былi жахлiвымi. Нядзi-на, што Хоук i Дзяржа-ны дэпартамент зша былi занепакоеныя.
  
  
  Але чаму былi здзейсненыя тэракты? Яе да гэтага часу тхара паняцця не ме-, чаму на рускiх кiдалi бомбы. А чаму - Калькуце?
  
  
  Магчыма, лейцара бы- прасцей. Iндыя была -васабленнем дэмакратыi - Азii. Ангельцы пакiнулi пасля сябе структураванай сiстэму, якая займаецца - адных месцах працавала вельмi добра, а - iншых была адэкватнай. Але - Калькуце яны пацярпелi сур'ёзную ня-дачу.
  
  
  Магчыма, Чоени Мехта, магла б даць мне падказку, неабходную мне, каб даведацца, хто стаiць за гэтымi цяжкасцямi.
  
  
  Даведацца яе адрас было няцяжка, хоць у тэлефоннай кнiзе эга не было. Пасля некалькiх тэлефонных званко- яе бы- у дарозе.
  
  
  Яна жылкi - адным па найстарэйшых "тузы" Чоу-рынгi-род, раскошным дом, якi стая- у баку ад дарогi, на вялiкiм участку, акружаным высокiм металiчным плотам, i пакрытым сiняй керамiчнай плiткай. Пандус вё- да багата упрыгожаным, але трывалым жалезнай брамы. Сiкхi рэзка паглядзе- на мяне, сказа- што-то па тэлефоне, потым зрабi- жэст i адкры- вялiкiя вароты. Яе заеха- i пачу-, як ззаду мяне ляснулi вароты.
  
  
  Яе прыпаркава-ся на пад'язной дарожцы памiж Rolls-Royce Silver Cloud i патрапаным Land Rover.
  
  
  Мяне чакала маладая жонка, i праводзiла мяне праз пярэднi двор, mimmo саду з навесам, па сцежцы mimmo у басейна i праз дзверы на другiм баку вялiзнага асабняка.
  
  
  У Чоени была пражыванне - флiгелi вялiкага дома. Яна сустрэла мяне каля дзвярэй.
  
  
  - Ты знайшо- мяне, - сказала яна i -смiхнулася. - Я вельмi спадзявалася, што ты зможаш гэта зрабiць.
  
  
  Яна павярнулася i паказала мне прыгожае сары, якое было на ёй. Рука i плячо з-пад мяккай, пяшчотнай сiняй блузкi былi бачныя, але большую частку ih хава- шалiк, свисавший з яе левага пляча i запра-лены пад правую руку. Гэта бы- ша-ковы хустку сотня- кветак, з мудрагелiстым узорам, па гэтай, а якi-mde фiгуркамi, вышытымi -ручную па шо-ку. Сары лунала па падлозе. "Прыгожыя... i жанчына, i сары".
  
  
  Яна -смiхнулася i паглядзела на мяне сваiмi карымi вачыма.
  
  
  - А вы, сэр, добра i дорага апранутыя, але пiсталет бачны - вас з-пад левай рукi. Усе амерыканскiя вытворцы феерверка- насiць зброю?
  
  
  Яе засмяя-ся, каб схаваць сваё здзi-ленне. Большасць вопытных вачэй не могуць выявiць Вильгельмину, таму што яна патанае - маёй куртцы. Але гэтую куртку да- мне Хоук, i яна была не так добра рэзаць, як мой.
  
  
  "У чужой краiне нiколi не ведаеш, чаго чакаць".
  
  
  Чони не стала -дакладняць. Яна акiнула пакой узмахам рукi. - Што вы думаеце аб маiм пакоi?
  
  
  Гэта была захапляльная пакой. Помесь дрэнных мадэма- i поп-арта з адценнем чорнага гумару. Ёй так i не сказа-, яна нахмурылася.
  
  
  "Не будзь жорсткiм, ты павiнен быць добра абсталяваны да мяне".
  
  
  'Чаму?'
  
  
  "Голас як iнакш вырабiць -ражанне на жанчыну".
  
  
  - Чаму яе павiнен вырабiць на вас -ражанне?
  
  
  "Усiм вядома, што амерыканскiя мужчыны спрабуюць спакусiць кожную сустрэчную жанчыну".
  
  
  Яна кi-нула каму-то, каго яго не бачы-, i праводзiла мяне да складаным шкляных дзвярэй, якiя адчынялiся на прыемны балкон. Там раслi кветкi, невялiкiя хмызнякi i дрэва. Хоць яе i -вайшо- на першы паверсе, мы былi зараз на другiм паверсе, з выглядам на раку. Пад сабой яе -бачы- жо-тыя языкi полымя маленькiх вогнiшча-.
  
  
  - Пахаванне, - патлумачы- Чоени. - Гэта месца крэмацыi на прыток Ганга, ракi Хугли.
  
  
  Мне было цiкава, цi выконвае цяпер Чоени заданнi, цi ведае яна, хто яе на самай дэла, i цi ведае яна што-небудзь пра напад на краму ён ноччу. Яна нiчога не сказала. "Сям'я адносiць цела да ракi для ачышчэння", - сказала яна. "Тады сын раздробит чэрап".
  
  
  - Чэрап разбiваюць? - недаверлiва спыта- я. - Каля трупа?
  
  
  "Для estestvenno; наза-жды вызвалiць душу да таго, як цела будзе спалена".
  
  
  - А попел?
  
  
  - Эга кiдаюць у раку Дамы, касты, якая займаецца займаецца крэмацыяй для нас. Затым прасейвання попелу на выя-ленне залатых кольца- i да таго падобнага. Так яны забяспечваюць сабе сродкi да iснавання".
  
  
  Затым яна павярнулася i -зяла шклянку хераса - слугi, якi надышо- да нас з падносам. Яе зрабi- глыток i выявi-, што гэта выдатны херас.
  
  
  Не-забаве служанка вярнулася i абвясцiла, што eda пададзеная. Яе чака- фантастычнай iндыйскай ежы, шмат рысу i кары, але, як сказала Чоени, мы -зялi на сябе, як сельскiя жыхары. Eda была амаль што беднай, нягледзячы на латкi з залатой аблямо-кай i сталовыя прыборы вакол дарагога срэбра, мае форму круга.
  
  
  'Шынок,' сказала яна, калi яе эль-зялены гароднiна.
  
  
  "I чапацi", - дадала яна, калi яго праткну- вiдэльцам плоскую булачку - форме блiна. Бы- чечевичный соус з рысам i некалькi кавалка- казiнага мяса, але на-рад цi гэта была раскошная eda, якую яе чака- у такi дом, як сл.
  
  
  Чоени патлумачы-: "Гэтая простая eda сельскiх жыхаро- нагадвае мне, што я нiчога не зарабiла. Без багацця- майго бацькi... - Яна змо-кла i падняла вочы. "Вы разумееце гэта?" яна спытала.
  
  
  Ёй кi-ну-. Беднасць, галеча, смерць, якiя штодня шпацыравалi па вулiцах Калькуты, падкрэслiвалi яе словы. Яе, спадзява-ся, што гэты -думлiвая, прыгожая жанчына была на нашым баку.
  
  
  Пасьля вячэры мы пайшлi - гасцiную, i яна -вабрала - сябе стэрэагук. Музыка была -сходняй, хоць я не думаю, што яна чакала, што я ацаню дысананс барабана-, талерак i гучанне катрынкi.
  
  
  "Мне цiкава даведацца наконт цябе", - сказала яна, я стаю, насупраць мяне, пакорлiва скрыжава-шы рукi на грудзях. "Мне цiкавы мужчына, якi iдзе на -сё, каб сустрэць жанчыну, якую ён нiколi не бачы-, мужчына, якi таксама носiць зброю".
  
  
  - Ты i сама не зусiм празрыстай, - сказа- я. "Большасць прыгожых жанчын праiгнаравалi б такую нязграбную спробу зацiкавiць ih".
  
  
  Яна засмяялася i прайшла mimmo мяне да -будаванаму бара праз увесь пакой.
  
  
  - Вы калi-небудзь стралялi - каго-небудзь, мiстэр Мэтсон? - рэзка запыталася яна.
  
  
  Яе -зя- ee за руку, павярну- да сябе i пацягну- наперад. "Толькi - прыгожых жанчын, якiя занадта шмат кажуць".
  
  
  Яна была гатовая, калi яе, нахiлi-ся, каб пацалаваць яе. Яна абвiла рукамi маю шыю i прыцiснула маё твар да свайго. Пацалунак пача-ся мякка, затым -змацнi-ся, пакуль нашы вусны не разышлiся, i мой мова не пракра-ся - яе рот. Яна цiха -здыхнула, затым выпусцiла рукi i адышла ад мяне.
  
  
  - Думаю, пара пагаварыць, - сказала яна. "Мы толькi што сустрэлiся, i я не ведаю цябе i..."
  
  
  Мае вусны слiзганулi па мяккiм месцах -нiзе яе шыi, i яе пярэчаннi прагучалi мякка.
  
  
  Праз некалькi мiн мы былi - яе спальнi, дзверы была зачыненая, i яе толькi што зно- пацалава- ee. Мы ляжалi на ложку. Чоэни цiхенька засмяялася, вёскi i зняла з сары прыгожы до-гi шалiк. - Пойдзем купацца, - прапанавала яна.
  
  
  'Ты сур'ёзна?'
  
  
  'Так, вядома. Адкрыта цяпер.' Яна аблiзала вусны кончыкам мовы. - А зараз ты павiнен сказаць, што - цябе няма з сабой пла-лення-.
  
  
  "Мне гэта не трэба".
  
  
  Яе дапамог гэй расшпiлiць сiнюю блузку i выявi-, што на ёй няма станiка. Яе грудзей набраклi, по-ныя i саспелыя, i заканчвалiся цвёрдымi цёмнымi соску. Яна зно- пацалавала мяне, i яе вусны прыпалi да маiх. Яна расшпiлiла маю кашулю, i праз iмгненне мы абодва былi голымi.
  
  
  Яна -зяла мяне за руку i асцярожна праходзiла праз увесь дом -нiз па прыступках да басейна. На глыбокай баку былi лямпы. Пара шэзлонга- сядзела дома, прыступак на дробнай баку.
  
  
  Яна падбегла да краю i пла-на нырнула - ваду. Яе нырну- праз iмгненне. Яе прасi- ee пад вадой, падплы- да яе, пацалава- у вусны i моцнага абня-. Нарэшце мы абнялiся, задыхаючыся.
  
  
  Не было прычын што-то казаць. Мы падплылi да прыступках, i ён правё- вуснамi па яе шчоках да шыi, плячах i набраклы грудзей. Яна ахнула, калi мой рот самкну-ся вакол вострага соску. Яна слiзганула назад у ваду i прыцягнула маё твар да плоскаму жывата нiжэй свайго пупка.
  
  
  Iмгненне праз мы зно- былi на прыступках, i ee цела погладило маю грудзi, затым пагладзiла мой вiльготны жыцця i скользнуло нiжэй, пакуль ён не застагна- ад задавальнення.
  
  
  Яе пасадзi- ee адкрытыя, зачэрпну- - рукi вады, вылi- на яе гладкiя грудзей i глядзе-, як яна цячэ памiж i вакол -звышаюцца пiк. Яна штурхнула мяне назад у ваду, затым павярнулася i паклiкала мяне, полуплавая, шырока расставi-шы ногi. Яе асцярожна слiзгану- наперад, праводзячы рукамi па ee высокiм загарэлым холмикам, пагладжваючы плоскiя соску, пакуль яны не -сталi высокiмi, цвёрдымi i запытальна узбуджанымi. Яе, нахiлi-ся наперад i слiзгану- ротам ад адной грудзей да iншай, пакуль не пачу- яе цiхi стогн i яна не пацягнулася да мяне.
  
  
  Яе слiзгану- па ёй у & nb, як амфiбii, шчыльна прыцiсну- ee да сябе, затым моцна i дакладна штурхну- яе, яна выпусцiла крык балюча i сцяга дазволу на выкананне. Мы нырнулi, абня-шыся, пад ваду. Праз некалькi iмгнення- мы выйшлi праз вады зно-. Яна падняла ногi i абвiла iмi маю спiну. Мы дрэйфавалi мяккiмi, пяшчотнымi рухамi - нейкiм фундаментальным рытме, якi пасыла- ударныя хвалi па нашых цела-.
  
  
  Яе пачу-, як яна -скрыкнула, калi мы зно- пачалi тануць. На гэты раз мы перакулiлiся, але не тармазiлi.
  
  
  Яе, адчу-, як яна працягнула рукi, каб падняць нас наверх. Калi мы -сплылi на паверхню, Чоени выда- до-гi i цiхi стогн, што-то накшталт першабытнага -здыху задавальненне i вызвалення.
  
  
  Мы павольна паплылi назад да прыступках, усё яшчэ абня-шы адно аднаго. Некаторы час мы ляжалi, гледзячы на зоркi, цiха шэпчучы адзiн аднаму.
  
  
  Дваццаць хвiлiн праз мы выйшлi праз вады, такiя паралiзаваныя i освеженные, што я амаль забы-ся на iмгненне, навошта яе бы- у Калькуце.
  
  
  Мы выцерлi яшчэ адзiн другога i пайшлi назад у яе спальню на верхнiм паверсе дома, адкуль адкрыва-ся вiд на мiльярды агнё- Калькуты.
  
  
  Яна прыбрала валасы з маiх вачэй.
  
  
  - Вы маеце справу з зусiм iншымi рэчамi, чым феерверкi, цi не так? Вы прыбылi сюды, у горад, сёння ранiцай. Вы пайшлi да консулу ЗША, а потым вырашылi пазнаёмiцца са мной. Чаму?'
  
  
  Яе нiчога не каза-.
  
  
  Большасць амерыканскiх бiзнесмена-, якiя прыязджаюць у Калькутту, не маюць доступу да асабiстаму а-тамабiлю амерыканскага консула. Яе бачыла гэтую машыну сто разо-. Вы павiнны быць хема-то асаблiвым. А Пэтсi па Calcutta News - мая сябро-ка. Яна патэлефанавала мне сёння нiяк не калi, i сказала, што хто-то пыта-ся - мяне. Чоени цiхенька засмяялася. "Мне давялося сыграць дадатковы сэт, пакуль яго чакала твайго даходу". Яна пацалавала мяне - нос. "Я рады, што дачакалася".
  
  
  Мая першапачатковая панiка знiкла. Яна магла даведацца абсталяваннем -сiм гэтым з iндыйскай сакрэтнай службы, а мог i сам пераканацца - гэтым. Яна была яркай жанчынай. Тое, што яна сказала, магло зыходзiць вакол простага назiрання.
  
  
  Яго пацалава- яе дражнiла вусны. "Чаму прыгожыя жанчыны за-сёды задаюць самыя складаныя пытаннi?"
  
  
  - У мяне ёсць яшчэ адзiн для вас. Хочаш застацца тут са мной, пакуль будзеш у Калькуце?
  
  
  Мы абодва былi -сё яшчэ аголены. Яе, паглядзе- на яе цудо-нае цела, пацалава- по-ную грудзi i сказа-: "Яе гатэль б правесцi -се свой час з табой, Чоени".
  
  
  - Прыгожа, - сказала яна, зно- прыцiскаючы мае вусны да сваёй дрыготкай грудзей.
  
  
  Калi яе прыйшо- туды - 2 гадзiны ночы, каля -ваходу - гасцiнiцу стая- узброены салдат. У яго бы- пiсталет у кабуры, а вiнто-ка на плячы. Калi яе праходзi- mimmo яго, ён адда- гонар.
  
  
  На наступную ранiцу яе, уста- у дзевяць гадзiн, таму што - дзверы пастукалi. Прыйшо- кур'ер з пасылкай. Гэта была настойлiвая просьба патэлефанаваць у консульства. Апрану-шыся, яе -ключы- свой транзiстарны прыёмнiк i злавi- нiтка квартале бягучага Радыё Калькуты.
  
  
  "...i консул сказа-, што будынку нанесены значны -рон. Мiнулай ноччу былi абстраляныя яшчэ два будынкi звязаныя з ЗША: бiблiятэка Iнфармацыйнай службы ЗША i офiс American Express у цэнтры Калькуты".
  
  
  Мяркуючы па -сiм, у тую ноч сiтуацыя пагоршылася. Рускiя - Калькуце больш не былi адзiнай мэтай. Цяпер разбiралiся i з амерыканцамi. "Консул ЗША больш не каментава-, - працягну- пайшо- далей, - i палiцыя адма-ляецца рабiць здагадкi адносна таго, цi звязаныя апошнiя iнцыдэнты з няда-нiмi выбухамi маёмасцi Савецкага Саюза. Замежныя навiнкi...
  
  
  Яе выключы- радыё, хутка апрану-ся i патэлефанава- у консульства. Ёй патэлефанава- Слокуму, як i чака-, i ён гатэль пагаварыць са мной адкрыта цяпер. Яе бы- у эга кабiнеце праз дзесяць хвiлiна.
  
  
  У акно яго бачы-, як невялiкая бомба пашкодзiла кут вялiкага будынка. Рабочыя -жо былi занятыя лiквiдацыяй пашкоджання-, а палiцыянты рылiся - завалах.
  
  
  Што тычыцца Слокама, то эга i -пэ-ненасць у сабе пахiснулася. Эга рукi дрыжалi, калi ён спрабава- запалiць цыгарэту. Крэсла, учора такi акуратны, цяпер бы- завалены паперамi, i эму прыйшлося шукаць попельнiцу.
  
  
  'Ты чу-?' - спыта- ён напружана. Ка-нер эга белай кашулi бы- расстегнут, i ён не галi-ся. У мяне было адчуванне, што цяпер ён больш успрымальны да такiм людзям, як яе, чым калi мы -першыню сустрэлiся.
  
  
  - Аб трох выбухах?
  
  
  "Усяго было сем, у тым лiку дзве нашы машыны падарвалiся. Яе толькi што гавары- па тэлефоне з расейскiм консулам, якi заявi- аб сваёй невiнаватасцi. Мы запыталi - амбасадара - Нью-Дэлi дазволу запытаць прыбыцце iндыйскiх войска- для абароны консульства i iншых амерыканскiх аб'екта-".
  
  
  Слокум -ста- i жэстам запрасi- мяне iсцi за iм. Мы выйшлi на вулiцу i такую гульню - "мэрсэдэс", якi ён пазычы- мне.
  
  
  "Я павiнен паказаць вам, што-што, што вы знойдзеце цiкавым", - сказа- ён. "Я не сцвярджаю, што ведаю сапра-дную мэту вашага прысутнасцi тут, але я разумею, што я павiнен аказаць вам максiмальную падтрымку i садзейнiчанне - гэтым далiкатным пытаннi".
  
  
  Ён спынi- машыну - полуквартале ад вялiкага каменнага будынка. Чырвоны сцяг з сярпом i молатам луна- над будынкам. Тры дзясятка iндыйскiх узброеных салдат стаялi на варце з двух бако- будынка. Абодва -ваходу былi абаронены барыкадамi вакол мяшко- з пяском. Гэта было падобна на дэкарацыi да ваеннага фiльма.
  
  
  "Сакало-, расейскi консул тут, кажа, што ён гатовы дзейнiчаць неадкладна, калi эга будынка- будуць падвяргацца новым бамбаванням. Гэта было -чора. Цяпер ён руйнуецца, што не ме- нiякага дачынення да нападам на нас".
  
  
  - Такiм чынам, пачалася эскалацыя, - сказа- я.
  
  
  "Уся гэтая сiтуацыя развiваецца як снежны ком, бачы- яе, гэта - Алжыры. Мяч пачынае кацiцца, i раптам ён ляцiць так хутка i становiцца такiм вялiкiм, што нiхто не можа спынiць эга. Занадта шмат розных бако- ваююць аднаго з адным. Калi з гэтым не скончыць, мы апынемся на парахавой бочцы. I калi гэтая бочка выбухне, iндыйскае -рад можа быць звергнуты. Калькута можа вельмi хутка ператварыцца - горад, дзе тысячы бунта-нiко- будуць бегаць з бомбамi, або падпаленымi паходнямi i бiцца адным з адным, каб убачыць, хто першым падпалiць кнот. I тады мы апынемся адкрытыя пасярэдзiне.
  
  
  Яе зно- паглядзе- на барыкаду вакол мяшко- з пяском i зразуме-, што ён мае рацыю. Гатэль б ёй быць дзе-небудзь у iншым месцы.
  
  
  - Вы плануеце расставiць гадзiнных вакол консульства, цi не так?
  
  
  Слокум кi-ну-. - Мы нанялi пяцьдзесят чалавек са зброяй. Мы будзем выкарысто-ваць ih, пакуль не атрымаем iндыйскiх салдат".
  
  
  'Добры. Дзе знайсцi аскепкi, сабраныя палiцыяй потым выбуха-?
  
  
  - Яны - Амартии Раджа па палiцыi. Ён таксама з'я-ляецца членам Чырвонага калькуттского камiтэта i дарадцам камандуючага генерала, якi цяпер камандуе Заходняй Бенгалией ва -мовах вну становiшча. Ён выдатны чалавек. Слокум запiса- адрас i да- эга мне.
  
  
  - А што наконт рэча-, аб якiх яе прасi-?
  
  
  "Я загада- пакласцi ih - стойцы", - сказа- ён. Ён павольна праеха- mimmo расiйскага консульства i накiрава-ся назад у свой кабiнет. Ён спынi-ся на тратуары, i ён праслiзну- за руль, калi ён выйша-.
  
  
  Ёй ператэлефанава- эму i папрасi- пачакаць, пакуль яе напiшу тэлеграму з найвышэйшым прыярытэтам, i папрасi- адправiць яе для мяне - Вашынгтон.
  
  
  Яе зно- прывезлi рухавiк, але ён пакла- руку мне на плячо i выгляда- задуменна.
  
  
  - Трэба будзе сход, якое можа вас зацiкавiць... спецыяльнае сход Чырвонага Калькуттского Камiтэта. Мы з Сокалавым запрошаныя. У камiтэт уваходзяць дзесяць, пятнаццаць дзелавых, культурных i ваенных дзеяча-. Гэта спроба вырашыць праблемы, якiя скасо-ваюць гэты горад на часткi".
  
  
  "Падобна на пасяджэннi Гандлёвай палаты", - запярэчы- я. "На-рад цi гэта мая спецыяльнасць".
  
  
  - Гэта арганiзава- палко-нiк Чанг Ву. Захапляльны хлопец. У яго ёсць буйныя iнтарэсы - суднаходстве i сталi, а таксама - больш чым пяцiдзесяцi iншых прадпрыемствах. Ён стая- побач з Чан Кайшы, калi стары генералiсiмус змага-ся з камунiстамi - мацерыковым Кiтаi. Ён адправi-ся - Iндыю, пасля таго, як Чан пацярпе- паразу. Цяпер ён мiльянер, вельмi багаты, акуратны чалавечак, якому ёсць што губляць, калi Калькута загарыцца. Ён сказа- мне, што пабудуе для нас i рускiх мост свету".
  
  
  - I як мне -мешвацца?
  
  
  Ён нахмуры-ся, абдумваючы свой рэ-матызму.
  
  
  - Вы павiнны быць бiзнэсмэнам, экспертам па боепрыпаса-. Мае сэнс скарыстацца тваiмi талентамi цяпер, калi ты - горадзе. Гэта апра-данне, якое адда- яе палiцыi, калi каза- iм, што вы хочаце даследаваць аскепкi бомбы. Мiж iншым... - Ён замя-ся, i я -бачы-, што ён шукае правiльны рэ-матызму. "Ну, я маю на -вазе, што пры дадзеных пры iншых абставiнах у сустрэчы з камунiстамi ёсць элемент рызыкi. Нарэшце... й бомбу - консульстве... Ну, яна магла каго-небудзь забiць... мяне, напрыклад. I - вас ёсць... як бы гэта сказаць... вопыт у падобных рэчах.
  
  
  Яе душа -смiхну-ся. Ён бы- напалоханы, i раптам яе шталь кашто-ным адным.
  
  
  - Вядома, - сказа- я. 'Яе прыйду.'
  
  
  "Дом Свету", - сказа- ён. "Кiтайскi рэстаран на Парк-сцёрты".
  
  
  Ён уздыхну- з палёгкай, i назва- час. Ён свiсну-, праходзячы праз вароты, i мне захацелася накрыча- на яго, каб ён сказа- пра-ду. Тое, што я бы- побач з iм, не азначала для яго нiякай абароны.
  
  
  Нiхто не бы- у бяспекi - Калькуце, пакуль у кожным кутку горада выбухалi бомбы.
  
  
  
  Кiра-нiк 4
  
  
  
  
  Яе адчува- расце напружанне - горадзе, калi еха- па адрасе, на вулiцы Олд-Корт-Ха-с. Нато-пу запо-нiлi вулiцы. Толькi высокiя двухпавярховыя а-тобусы здавалiся дастаткова магутнымi, каб баразнiць людскiя ракi, таму яго паеха- шчыра за адным па -сiм а-тобуса-, каб ён расчышча- шлях перад сабой. Апошнiя некалькi квартала- дзецi на тратуары даведвалiся ва мне амерыканца i беглi побач з машынай, насьмiхаючыся i адпускаючы грубыя за-вагi - iндуiсцкiм дыялекце, якога я не разуме-. Дарослыя з цiка-насцю глядзелi на мяне i здавольвалiся кiслым тварам, якi сведчыць аб расце нянавiсцi да iншаземца-, учинившим столькi гвалту - ih горадзе. Калi яе дабра-ся да палiцэйскага кiравання, яе, бы- здзi-лены, убачы-шы, што гэта было будынак, дзе яе высадзi- Лiлi Спакою мiнулай ноччу. Гэта было вiдавочна, але мне неяк i - галаву не прыходзiла, што яе бацька можа быць сваяком палiцэйскага. Такiм агенту, як Рэндзi Свет, патрэбныя былi кантакты - афiцыйных колах, каб быць карысным i АХ.
  
  
  Спераду будынак было строга афiцыйных, з традыцыйнымi калонамi i шырокiмi зношанымi лесвiцамi, дзе жабракi чакалi раздатачнага матэрыялу. У задняй частцы знаходзiлiся жылыя памяшканнi чыно-нiка-. Калi яе панцыр па шырокаму каменным тратуары, да мяне падышлi двое супрацо-нiка- службы бяспекi. Мяне ветлiва спыталi, чаго яе хачу. Калi ёй сказа-, што хачу пагаварыць з мiстэрам Раджем, мяне -пусьцiлi праз бакавую дзверы. Яе сутыкну-ся з сакратаркай i праз iмгненне апыну-ся - вялiкiм кабiнеце са сталёвым сталом, шафамi для дакумента- i голай лямпачкай, якая звiсае з столi - цэнтры пакоя.
  
  
  Амартия Радж бы- вялiкiм мужчынам, больш за пяць фута- ростам, шырокiм i моцнага складзеным, што было незвычайна для iндыйца. Ён бы- апрануты - заходнi касцюм, але на абодвух запясцях у яго былi медныя бранзалеты шырынёй у два цалi. - А, мiстэр Мэтсон, - пача- ён. "Ваша консульства тэлефанавалi... сказалi, што вы прыедзеце".
  
  
  Ён працягну- руку i жэстам паказа- мне на крэсла насупраць свайго крэсла.
  
  
  "Я тут, каб купляць феерверкi i порах, - пача- я, - але мiстэр Слокум папрасi- мяне паназiраць за гэтымi тэрактамi, таму што выбухо-ка - мая спецыяльнасць".
  
  
  Тонкая -смешка распа-злася па твары палiцэйскага-iндыйца, i ён зразуме-, што ён нас на секунду не даверы- майму аповяду аб маiм прыкрыццi, але, мабыць, не збiра-ся нападаць на мяне з гэтай нагоды.
  
  
  "Зразумела, што амерыканцы хочуць прыцягнуць да гэтай справы сваiх людзей. Мы акажам вам усю магчымую дапамогу".
  
  
  "Ble штогод аскепкi бомбы?"
  
  
  "Вядома", - сказа- ён, павярну-шыся да шафы, дзе распакава- iржавую банку. "Гэта цэлая бомба, якая займаецца не выбухнула, хоць у нах кнот згарэ-". Гэта было амаль тое ж самае, што бомба, якую паказа- мне Хоук, за выключэннем таго, што з абодвух бако- у банку былi прабiтыя адтулiны, злучаныя до-гiм кавалкам вяро-кi.
  
  
  "Забудзьцеся пра адбiткi пальца-, мiстэр Мэтсон, - сказа- ён. "У нас ёсць некалькi асобнiка-, але па васьмi мiльёна- чалавек у Калькуце у нас вельмi мала адбiтка- пальца-, у нашых справах".
  
  
  - Для чаго гэтая вяро-ка?
  
  
  - Мы гэтага не ведаем. Можа быць, каб несцi гэтую рэч. У Iндыi мы любiмы -ра-наважваць рэчы. Жанчыны нясуць на галовах збаны, кошыкi, нават камянi. Хлопчыкi i дзя-чынкi прывязваюць вяро-ку да невялiкiх прадметах, каб несцi ih, напрыклад, да кнiгi або бутэльцы. Тады яны могуць разгойдваць гэтую штуку на вяро-цы, спыняць яе, гуляць з ёй падчас хады". Радж падня- бомбу за вяро-ку i паказа- мне, як яе можна разгойдваць. "Але я сапра-ды не магу -явiць, каб хто-то размахва- гэтай штукай, як цацкай".
  
  
  - Ёсць якiя-небудзь сляды?
  
  
  Радж падышо- да акна. "Мы не так эфекты-ныя, як ваша палiцыi - Злучаных Штатах. I - нас восем мiльёна- падазраваных. Кажуць, у Калькуце забойцу можна наняць за дзесяць рупiй, а банду - за пяцьдзесят рупiй.
  
  
  - Вы знайшлi што-небудзь гэтым ранiцай, затым нападу на консульства?
  
  
  Ён стомлена пакiва- галавой i павё- мяне па калiдоры - палiцэйскую лабараторыю. На працягу гадзiны ён з гонарам дэманстрава- мне працэдуры, якiм яны iшлi пры дбайным вывучэннi кожнай атакi.
  
  
  Але калi экскурсiя скончылася, яе нiчога не веда- больш, чым перш. Бомбы усе былi прымiты-ныя, самаробныя. Не больш, чым банкi, напо-неныя калiйнай салетрай.
  
  
  Радж бездапаможна пацiсну- плячыма. - Некалькi кавалка- вяро-кi, я стараюся банка... гэта -сё, што пакiнулi нашы тэрарысты. Гэта вельмi хвалюе. Здаецца, яны з'я-ляюцца па -сiм нiадкуль... нябачныя, нячутны - пакуль не адбудзецца выбух". Ён паабяца- трымаць мяне - курсе, але выве- мяне вакол будынка так па-майстэрску, што я пакруцi- галавой. Яе нiкуды не трапi-.
  
  
  Потым яе -бачы- Лiлi. Яна была - двары аднаго вакол дамо- за палiцэйскiм участкам.
  
  
  Яе, адвярну-ся, не хачу, каб яна мяне -бачыла, але яна паклiкала мяне i пабегла да мяне. Перш чым яна падышла да мяне, яе -бачы- сабаку, якую яна вяла, цудо-ную нямецкую а-чарку, вельмi моцнага звера.
  
  
  - Гэта для вас, мiстэр Мэтсон, - сказала яна, спынi-шыся з сабакам. Яна паглядзела на мяне зялёнымi вачыма, у якiх усё яшчэ адбiва-ся шок ад смерцi яе бацькi. Яна здавалася такой падушанай, што я не адразу яе зразуме-: "Гэта Прынц", - сказала яна. "Мой бацька трэнiрава- эга... ён гатэль, каб ён бы- у цябе".
  
  
  Звер спакойна сядзе- побач з ёй, i ён успомнi-, што сказа- мне Хоук. Рэндзi Свет падрыхтавана сабаку вынюхвае выбухо-ку.
  
  
  "Ён бы- у нас у будцы", - сказала яна. - Яе забрала эга сёння ранiцай. Гэта прыгожае жывёла. Ён можа ...'
  
  
  Яе закла- руку вось на плечы, i яна змо-кла на па-слове. - Добра, - сказа- я. - Я вазьму яго.
  
  
  Яна зно- была здзi-лена, але яе погляд прасачы- за маiм, калi яе, зiрну- у акно офiса Амартии Раджа.
  
  
  - О так, дзядзька Радж. Ён бы- вельмi добры са мной. Але сёння яе еду - Мадрас. Там жыве мая замужняя сястра, з якой яе буду жыць. Яе буду - парадку.'
  
  
  Яе унутрана застагна-. Калi - мяне калi-небудзь было прыкрыццё для гэтага задання, яго б эга -жо страцi-.
  
  
  - Ты ведаеш дзядзьку з учорашняга дня? - Ён ведае, хто яна? Яна прашаптала "няма" i сказала, што толькi скажа эму, што я iншы, што я прыйшо-, каб выказаць свае спачуваннi - сувязi са смерцю яе бацькi. Потым яна -зяла сабаку на павадок i перадала мне.
  
  
  - Вазьмi эга з сабой, - сказала яна. - Так гатэль мой бацька. Яна пабегла назад да дому, пакiну-шы мяне аднаго на пад'язной дарожцы, якая вядзе на вулiцу. Яе бачы-, што Амартия Радж -сё яшчэ назiрае за мной, але зрабi- выгляд, што не за-важаю яго.
  
  
  Яе хутка падышо- да машыны i паспрабава- сесцi - нах, перш чым хударлявыя хлапчукi, якiя сабралiся вакол машыны, зно- даведалiся -ва мне амерыканца. Яе б зрабi- гэта, калi б сабака не адмовiлася. Калi яе адкры- заднюю дзверы "Мерседэса", ён адскочы- назад i вырва- рэмень вакол маёй рукi. Ён павярну-ся i забраха-, мабыць, збiты з панталыку. Не спалоха-шыся, нейкiя хлапчукi падыйшлi, крычалi на мяне i дражнiлi жывёлiна палкамi. Сабака оскалила зубы, але нiяк не адрэагавала на якiя трапляюць у нах камянi.
  
  
  Яе гэй загада- сесцi - машыну, але яна праiгнаравала мяне. Яна апусцiла галаву i принюхалась, затым скокнула да групы вулiчных хлапчуко-, акружылi мяне.
  
  
  Раптам яна кiнулася на маленькага хлопчыка i -дары- крохкае цела на -зро-нi плячэй. Хлопчык войкну- i падня- рукi, каб адсунуць аскаленыя зубы. Кро- хлынула вакол раны перш, чым яе паспе- скокнуць да зьверу i сцiснуць пальцамi эга аброжак.
  
  
  Атака скончылася гэтак жа хутка, як i пачалася. Паранены хлопчык ускочы- на ногi i -цёк. Астатнiя таксама разышлiся, i ён заста-ся з Прынцам у машыны сам-насам. Ён вiля- хвастом i -смiхалася мне, нiбы чакаючы камплiмент. Яе пагладзi- эга па мордзе, а затым штурхну- на задняе сядзенне "Мэрсэдэса". - Бастардо, - сказа- я, сядаючы за руль. Як i -сё астатняе - гэтым дэла, ён бы- бескарысны.
  
  
  Паколькi я не мог пазбавiцца ад яго адразу, яе трыма- эга пры сабе, пакуль не вярну-ся - гатэль. Там я наня- iндыйца, каб той прыгляда- за iм. У мяне заставалася яшчэ некалькi сэрвiсы хвiлiна, таму ёй патэлефанава- Чоени. Яе гатэль сказаць што-то аб -чорашнiм вечары, але не атрыма- адказу, таму яе задаволi-ся тым, што эй дасталi кветкi хваравiта выглядае швейцар, ад якога пахла ганджей, наркотыкам, якiя палягчаюць пакуты многiх iндыйскiх бедняко-...
  
  
  На працягу наступных па-гадзiны яе абтэлефанава- усе хiмiчныя заводы, да якiх змог дабрацца, i паведамi- iм, што зацiка-лены - куплi пяцi тон нiтрату калiю для выкарыстання - сваiх феерверках. Яе знайшо- толькi дзве кампанii, якiя сказалi, што - iх ёсць экспартныя лiцэнзii i яны могуць мне дапамагчы. Яе запiса- адрас для магчымай наступнай праверкi. Я не мог дазволiць сабе выпусцiць нашы найменшага шанец. У палове на адзiнаццатую яе, вярну-ся - вялiкi "Мэрсэдэс" i паеха- у Дом Свету. Я не бачы- шмат кiтайца- у Калькуце, але - рэстарана, падобна, справы iшлi добра. Слокум чака- мяне - дзень. Яе прыбы- на пяць мiн раней.
  
  
  "Нашыя рускiя сябры яшчэ не прыехалi", - сказа- ён, калi мы прайшлi mimmo стало- у бакавую пакой з месцамi на дваццаць чалавек. "Палко-нiк Ву прыбудзе сюды, як будучы старшыня. Ён кажа, што вельмi давярае сваёй мiратворчай мiсii".
  
  
  Мы пачулi рускiх яшчэ да таго, як яны -вайшлi. Сардэчны, глыбокi смех рэхам разнёсся па тонкiм сценам, якi суправаджаецца раскатистым голасам.
  
  
  - Гэта Аляксандр Сакало-, гало-ны па рускiх тут, - сказа- Слокум. "Эга асно-ная праца - шпiянаж". Затым дзверы адчынiлiся.
  
  
  Сакало- бы- маленькiм i каржакаваты. Ён бы- апрануты - то-сты двухбортным касцюм i насо-кай выцер пот з лысiны. На долю секунды яе -бачы- проблiск пазнавання - эга вачах; потым ён паглядзе- на мяне так, як быццам нiколi мяне не бачы-. Але ён мяне пазна-. Яго сустрака-ся з Сакаловым, або Вольгинтом, або палко-нiкам Зеро, як мiнiмум двойчы, i абодва разы наша шпiёнская гульня заканчваецца -нiчыю. Але абодва разы яго выкана- сваю мiсiю, i ён выйша- з дастатковай гонарам, каб выратаваць сваю галаву i - Маскве.
  
  
  Слокум зрабi- прапановы сваёй гладкай дыпламатычнай манеры. Эга -смешка Сакалову здавалася шчырай, хоць яго веда-, што ён ненавiдзiць гэтага чалавека i тое, што ён адстойвае. Увайшло больш людзей, у тым лiку г-н Радж паводле палiцыi, якога -се прысутныя, здавалася, паважалi.
  
  
  Было прадста-лена больш людзей, а затым вярну-ся палко-нiк Ву. Ён бы- адзiным кiтайцам асяроддзя- нас. Гэта бы- невысокi мужчына - акулярах, якi нервова абмацва- сваю казлiны бародку, калi шэл да гало-нага стала i жэстам запраша- усiх сесцi. Ён каза- на индусском мове, i, улiчваючы, што ён пражы- у Iндыi дваццаць гадо-, эга iндускай бы- дрэнным.
  
  
  "Спадары, цяпер вельмi дрэннае час. Дрэнна для бiзнесу, калi бомба выбухне. Дрэнна для рускага, дрэнна для амерыканца, дрэнна для -сiх".
  
  
  Палко-нiк каза- аб сваiм дрэнным индусском яшчэ пяць мiн, распавядаючы аб вялiкiх поспехах, дасягнутых камiтэтам у паслабленнi напружанасцi i наладжваннi больш цесных сувязя- з вайско-цамi i грамадзянскiмi адмiнiстратарамi. Затым ён настойва- на тым, што -ся ih праца будзе марнай, калi гэтая канфрантацыя памiж Злучанымi Штатамi i Савецкiм Саюзам працягнецца.
  
  
  Ён зрабi- знак афiцыянту-индийцу, якi працягну- эму стос папер.
  
  
  Ён горда пакланi-ся i -смiхну-ся, як самаздаволены чалавек, якi iмкнецца дамагчыся поспеху там, дзе iншыя пацярпелi ня-дачу.
  
  
  "Я знайшо- добрае рашэнне", - сказа- ён. - Гэта на паперы. Калi ласка, уважлiва прачытайце заяву".
  
  
  Ён назiра- за -сiмi намi, калi мы схiлялi галовы, каб прачытаць заяву, якое ён нам уручы-. На iмгненне яе паспадзява-ся, што ён знайшо- рашэнне. Калi б маленькi кiтаец змог стаць пасярэднiкам памiж вялiкiмi дзяржавамi, яе мог бы пазбегнуць свайго пархатага задання-.
  
  
  Затым, без усялякага папярэджання, Сакало- ускочы- на ногi i заро-. Я не -сё зразуме-, але каза- ён у асно-ным па-руску, але сутнасць яе зразуме-. Ён бы- у лютасцi.
  
  
  "Рускiя не падкiдвалi бомбы, - крыча- ён. Гэта было зроблена амерыканцамi, каб стварыць праблемы. А цяпер яны спрабавалi пераканаць эга прызнацца - тым, чаго яны не рабiлi.
  
  
  Яе, паглядзе- на прапанаванае Ву пагадненне i адразу зразуме-, што ме- на -вазе Сакало-. Гэта было простае дадатак, у якiм кожная бок згаджалася -стрымлiвацца ад будучых напада- на iншыя суверэнныя краiны або ih -ласнасць у горадзе Калькута на працягу як мiнiмум па-года.
  
  
  Рэ-матызму амерыканскага консула бы- больш павольным i некалькi больш годным, але яе мог бачыць покрасневшую шыю Слокама над ка-няром.
  
  
  - Смешна, - сказа- ён. "Гэта абраза маёй краiны". Ён узя- паперы i разарва- ih напалову. "Злучаныя Штаты пярэчаць супраць гэтага нахабнага здагадкi, што мы калi-небудзь спецаперацыi, згаджалiся цi падтрымлiвалi любы напад на якую-небудзь -ласнасць Савецкага Саюза - горадзе Калькута".
  
  
  Зала бы- у роспачы. Рускiя дэлегаты гучна пратэставалi, i Радж, якi здава-ся такiм спакойным у сваiм кабiнеце, ускочы- на ногi i выказа-ся - падтрымку плана.
  
  
  "Гэта -сё, што мы можам зрабiць, каб спынiць гэтую шалёную пагрозу нашаму гораду", - крыкну- ён.
  
  
  I адзiны ангелец на сходзе, пухлы банкiр з апухлымi вачыма, нахiлi-ся далёка наперад над сталом, вакол чырвонага дрэва i прамармыта-: "Калi вы не падкiдвалi бомбы, чаму вы не падтрымлiваеце гэты чорта- план?"
  
  
  Слокум выйша- праз сябе.
  
  
  - Таму што - гэтым заяве гаворыцца, што мы перастанем кiдаць бомбы, iдыёт. Гэта амаль прызнанне вiны. Слокум выплюну- гэтыя словы. "Уся гэтая iдэя смешныя. Чаму гэты камiтэт не высвятляе, хто кiдае гэтыя бомбы? Гэта азначала б сапра-дную працу.
  
  
  Пачу-ся з дзясятак галасо-. Сакало- уста- i падышо- да Слокуму. Яны казалi якое-то час, потым Сакало- пача- крычаць. Праз некалькi iмгнення- Слокум таксама закрыча-. Мова бы- спачатку рускiм, затым ангельскай, затым iндуiсцкiм i, нарэшце, сумессю -сiх трох у рэзкай выкрывальнай прамовы, якая займаецца нам да чаго не далучаецца.
  
  
  Палко-нiк Ву сядзе- у сваiм крэсле, па-за дасяжнасцi гне-нага хлусьнi, i эга маленькае круглае твар выказва- здзi-ленне i здзi-ленне. Нарэшце ён уста-, злёгку пакланi-ся i выйша- праз пакоi. У эга поглядзе бы- шок i недавер.
  
  
  Сакало- выпусцi- кiтайца, а затым стукну- сваiм вялiкiм кулаком па стале, пакуль у пакоi не запанавала цiшыня.
  
  
  Госпада, Савецкi Саюз не падпiша гэтую недарэчную дэкларацыю. Гэта абраза для нас. Наша пазiцыя такая i будзе заключацца - тым, што Злучаныя Штаты Амерык павiнны нам 20 мiльёна- даляра- за страту маёмасцi i жыцця-. Як толькi гэтая сума будзе выплачана, мы будзем рады сесцi i абмеркаваць iншыя непрыемныя аспекты гэтай сiтуацыi. Цi гатовыя Злучаныя Штаты кампенсаваць шкоду, нанесеную ih бомбамi?
  
  
  Яе, адчу-, як Слокум напружы-ся - сваiм крэсле побач са мной; затым ён уста- i паглядзе- на Сакалова.
  
  
  "Учора - консульстве ЗША выбухнула бомба. Гэта таксама можа каштаваць чыёй-то жыцця, i мы патрабуем афiцыйных выбачэння- ад Савецкага Саюза".
  
  
  Сакало- падавi-ся шклянкай вады, якую пiла. Перш чым прыйсцi - сябе, Слокум ляпну- мяне па плячы, i мы выйшлi. Слокум пачака-, пакуль мы выйдзем на вулiцу, перш чым пача- крычаць. Дзi-на, але эга гне- бы- накiраваны на палко-нiка Ву.
  
  
  "Iдыёт! Ву - назойлiвы дурань. Як ён мог падумаць, што што-то настолькi вар'яцкае можа быць паспяховым? Чаму ён не пакiну- дыпламатыю дыпламатам? Сiтуацыя зараз больш сур'ёзная, чым раней. Пакуль, па меншай меры, мы толькi крычалi аднаго на аднаго па тэлефоне. '
  
  
  Яе, паглядзе- на яго i зразуме-, як гэтую праблему вырасла - памерах. Дыпламаты цяпер асабiста накричали iншы на iншы. Занадта часткi - гiсторыi гэта азначала пачатак вайны.
  
  
  Яе спрабава- супакоiць эга, але ён не слуха-. Ён што-то заро- мне i пайшо- прэч. Заста-шыся адзiн на вулiцы, яе зно- i зно- круцi- памiж пальцамi цыгарэту з залатым муштуком. Яе спрабава- думаць, адкiдаючы дробныя факты, якiя знаходзяцца - маiм распараджэннi. Я не зусiм веда-, з чаго пачаць, i мяне мучыла падазрэнне, што час сыходзiць хутчэй, чым хто-небудзь дума-.
  
  
  У роспачы яе, вярну-ся - гатэль. Яе прыпаркава- машыну ззаду i -жо збiра-ся iсцi - вестыбюль, калi -бачы- Прынца на другiм баку тут i якi грае. Iндус, якога яе наня- прыглядаць за зверам, спа- на цёплым сонейку, але чацвёра хлапчуко- дражнiлi i гулялi з сабакам, як быццам яна была ih улюбёнцам. Маёй першай рэакцыяй было папярэдзiць хлопчыка-. Тут яе, зразуме-, што моцны сабака вiляе хвастом i гарэзаваць, як шчанюк.
  
  
  Цяжка было паверыць, што тое ж самае жывёла -сяго некалькi гадзiн таму спрабавала адарваць руку iншаму хлопчыку.
  
  
  Полусформировавшаяся думка мiльганула - мяне - гало-, i ён азiрну-ся на жывёла. Ён занадта заба-ля-ся з дзецьмi, каб за-важыць мяне.
  
  
  Яе, адчу- сябе крыху па-дурному, калi выцягну- Вильгельмину па кабуры i даста- вакол, як мацавання 9-мм патрон. Яе глядзе- у зямлю, пакуль не -бачы- расколiну - бетоне, досыць шырокую, каб змясцiць кулю. Яе туза- латуневую гiльзу, пакуль яна не вызвалiлася ад кулi.
  
  
  Порах -па- на бетон, i ён паглядзе- у бок Принса.
  
  
  Вялiкая сабака перастала гуляць, панюхала адзiн раз i выскалiлася, затым падляцела да мяне i вялiзнымi скачкамi пранеслася праз парко-ку, пакiну-шы дзяцей у здзi-леннi. Ён напа- на мяне - апошнiм скачку.
  
  
  Яе мог бы паклясцiся, што эга рот бы- шырынёй у тры цалi. Эга зубы блiшчалi на сонцы, i ён нырну- да блiжэйшай дзень. Ёй бы- як раз перад iм. Яе пачу-, як эга i цяжкае цела -рэзалася - дзверы ззаду мяне. Эга рык бы- глыбокiм i пагрозлiвым. Ёй бы- рады, што нас, але аказалася два цалi дрэва.
  
  
  Але яе што-што вядома. Прынц напа- на мяне дакладна так жа, як ён напа- на хлопчыка на вулiцы перад домам Раджы. Усё, што я мог зрабiць, гэта зладзiць з сабакам, але я бы- упэ-нены, што - нас з хлопчыкам ёсць што-тое агульнае... што-то, што прыводзiла - лютасць добра навучанае жывёла - пах выбухо-кi.
  
  
  Спачатку гэта здавалася бессэнсо-ным, але яно -згаднялася з некалькiмi iншымi фактамi, якiя - мяне былi, i пачала фармiравацца заканамернасць. Яе -спомнi- хлопчыка, якi -рэза-ся - мяне за секунды да таго, як выбух разбуры- будынак у мой першы дзень у горадзе. I яе -спомнi- вяро-ку, на якой хто-то насi- бомбу, якую Радж паказа- мне - сваiм кабiнеце.
  
  
  Ён падазрава-, што хто-то нес гэтую штуку, як цацку. Можа быць i дзiця.
  
  
  Гэта была вузкая сцежак, але мне прыйшлося iсцi па ёй. Таму, як толькi Прынц адцягну-ся, яго накiрава-ся да сваёй машыны i паеха- назад у палiцэйскi -частак, дзе наведа- Раджа. Цэлы гадзiну яе, прасядзе- у "мэрсэдэсе", спадзеючыся -бачыць хлопчыка, на якога раней у той дзень так жорстка напа- Прынц. Мяне раздражняла марнаваць столькi часу, але я не веда- iншага устано- знайсцi зачэпку, у якiм ёй так адчайна ме- патрэбу. На вулiцы было так шмат дзяцей, здавалася сотнi.
  
  
  Яе ледзь не зда-ся, калi -бачы- хлопчыка. Ён бы- падобны на большасць iншых - брудны i - занадта вялiкiх для яго шортах, - i яе б не пазна- яго, калi б не -бачы- брудную павязку вакол эга раны.
  
  
  Яе веда- гэтых дзяцей. Ён бы- адным па чаулей - сiрот, якiх можна -бачыць у кожным горадзе Далёкага Усходу, ih кастлявыя рукi пастаянна працягваецца, каб прасiць мiласцiну. Бездапаможны, галодны погляд у ih вачах - ih вiзiтная картка, але яны хапаюць вашу мiласцiну адной рукой i крадуць ваш кашалёк iншы. Застацца - жывых - ih вэб-мараль.
  
  
  Калi яе паклiка- яго, ён здрыгану-ся. Затым ён пабег i iмгненна знiк у нато-пе. Яе прымусi- эга паверыць, што ён уцёк ад мяне, перш чым яго пача- пераследваць яго. Ён бы- хуткi для такога благога i хваравiтага на выгляд дзiцяцi i павё- мяне ад гало-най вулiцы да квартала каменных i глiняных халуп, акружаных заваленым смеццем каналам. Яе не страцi- яго, пакуль ён не знiк у меднай краме - некалькiх кварталах ад палiцэйскага -частка, дзе яго -першыню -бачы- яго.
  
  
  Ён адсутнiча- -сяго iмгненне. Вярну-шыся, ён засмяя-ся i сцiсну- у руцэ некалькi банкнот у рупiях. Ён пабег, i я адпусцi- яго, спадзеючыся, што да гэтага моманту яе знайду лепшы пасля.
  
  
  Калi ён схава-ся з выгляду, ёй, перайшо- вулiцу i пайшо- у краму. Каменны дом бы- стары, верагодна, пабудаваны - iх часы, калi англiчане пасляабедзенным чай пiлi i глядзелi, як iзгоi памiраюць на вулiцы перад ih жалезнымi варотамi. Унутры было халаднавата i цёмна. Яе, зачынi- дзверы i засуну- руку пад куртку туды, дзе бы- пахаваны мой Люгер.
  
  
  Нешта варухнулася злева ад мяне, але я яе трыма- пiсталет у кабуры. Яе нервава-ся, хоць не было нiчога адчувальнага, што магло б выклiкаць у мяне падазрэннi. Магазiн мог быць зусiм не пры чым.
  
  
  - Сахiб? - сказа- мужчынскi голас у цемры перада мной. Калi мае вочы прывыклi да цьмяным святле, яе -бачы- крамнiка. Ён бы- старэй, чым меркава- эга голас. Эга мэта была обрита, i ён бы- апрануты - белую вопратку. Белай фарбай на абедзвюх шчоках была намаляваная перавернутая лiтара V. Па эга пляча тырчала до-гая тонкая iголка.
  
  
  - Я шукаю цяжкiя медныя падсвечнiкi, - сказа- ёй эму па-индусски.
  
  
  Ён пакiва- галавой. Ён не хаце- глядзець на мяне. Эга рукi важдалiся з мантыяй, затым задрыжалi. - Iдзi, - сказа- ён па-индусски. "У нас няма падсвечнiка-, i я прашу вас сысцi".
  
  
  Цяпер яе мог лепш бачыць у прыцемках. Яе -бачы- фiранку па па-наважкiя збоку ад мяне. Я пайшо- туды. Вiльгельмiны слiзганула мне - руку. Ёй хутка зазiрну- за фiранку. Яна отгораживала толькi адзiн пакой, якая займаецца выкарысто-валася як жылое памяшканне. Там нiкога не было. Яе, прайшо- на другi бок пакоя, дзе была вiдавочнай масi-ная дзверы - каменнай стагнаць. Мужчына спалохана -ста-. Раптам ён загавары- на выдатным англiйскай. "Не, сахиб, яе просты гандляр!"
  
  
  Калi адштурхну- яе эга, яе пачу- надта знаёмы баво-на стрэлу. Панэля- у дзверы паляцелi аскепкi, i памiж мной i старым прасвiстала лупi- вочы. Пяць см у кожны бок, i адзiн вакол нас бы- бы мёртвы.
  
  
  Яе двойчы стрэлi- у дзверы, затым яшчэ раз. Яе пачу- пранiзлiвы крык балюча, i спынiла страляць. Калi яе выбi- дзверы, у яе бы- гатовы зно- стрэлiць, але той, хто страля-, больш не -я-ля- пагрозы. Яе недаверлiва паглядзе- унiз. Лiлi Свет лежачы на падлозе маленькай задняй пакоя.
  
  
  Ee вочы мiргнулi. Яна абхапiла нагу рукамi, спрабуючы спынiць кро- вакол кулявой адтулiны - сцягне.
  
  
  
  Кiра-нiк 5
  
  
  
  
  Лiлi паглядзела на мяне, змагаючыся з болем. Лупi- вочы прайшла праз сцягно i выйшла з iншага боку. На шчасце, яна не трапiла - костку, але яна не зможа хадзiць як мiнiмум месяц. Яе пiсталет валя-ся на падлозе. Яе адштурхну- эга i глядзе-, як яна кусае губы, каб не заплакаць. Яна сцiснула кулакi - гневе. - Мiстэр Мэтсон, - паклiкала яна. - Я думала, ты Закiр. Яе думала..." Яна закрыла вочы i застагнала:
  
  
  "Яе гатэль застрэлiць эга... а не цябе".
  
  
  Боль перапа-няла яе, i яна согнулась над сваёй ранай.
  
  
  Па задняй пакоя выйшла пажылая жонка i з цiка-насцю паглядзела на дзя-чыну. Яна знiкла на iмгненне i вярнулася з празрыстай вадкасцю, якую полила на рану Лiлi. Яе дапамог гэй i нацiсну-, каб спынiць крывацёк. Перш чым загаварыць, старая перавязала рану палоскай палатна.
  
  
  Яна спытала. - Ты яе палюбо-нiк?
  
  
  Калi яе, пакiва- галавой, старая здавалася здзi-лена.
  
  
  Яе пачу-, як зачынiлiся дзверы крамы, i зразуме-, што стары сышо-. Без сумневу, атрымаць дапамогу.
  
  
  Я не мог чакаць. Ён мог вярнуцца з палiцыяй, а - мяне не было часу тлумачыць стральбу.
  
  
  Яе узя- дзя-чыну на рукi i вынес на вулiцу, выклiка- рыкшы i да- мужчыну жменю рупiй. Ён бегам падбег да майго Мерсэдэса. Потым яе паеха- у гасцiнiцу, занёс Лiлi праз заднюю дзверы i прабра-ся - сваю пакой.
  
  
  Яе замкну- дзверы, перш чым пакласцi яе на ложак i зно- агледзець агнястрэльную раненне.
  
  
  Гэй, патрэбна была медыцынская дапамога. Слокум бы- адзiным, да каго яе мог звярнуцца за дапамогай. Эму прыйдзецца паклапацiцца пра гэта таемна, так як я не магу -мешвацца.
  
  
  Патэлефанава-шы эму i патлумачы-шы сiтуацыю, яе, вярну-ся да ложка i пяшчотна паляпа- Лiлi па шчацэ. - Прачынайся, Лiлi, - сказа- я, паляпваючы яе па шчоках. "Сон скончаны".
  
  
  "Прабачце, мiстэр Мэтсон, - перапрасiла яна, прачну-шыся.
  
  
  'Нiчога дрэннага. Яе толькi шкадую, што не прычынi- табе шкоды.
  
  
  - Я думала, ты Закiр, - сказала яна. "Я пайшла туды, каб знайсцi эга".
  
  
  Яна зно- закрыла вочы, i ён зразуме-, што яна не хоча распавядаць мне -сю гiсторыю. Яе здагадва-ся, што яе турбуе.
  
  
  - Твой бацька працава- на гэтага Закiр, цi не так?
  
  
  Яна слаба кi-нула.
  
  
  - Твой бацька адда- нас, цi не так?
  
  
  - Думаю, так, - сказала яна. - Ён сказа- Закиру, што ты прыедзеш. Ён сказа-, што на самой дэла цябе завуць не Мэтсон. Ён сказа-, што вы паспрабуеце спынiць выбухi. Яе больш нiчога пра гэта не ведаю.
  
  
  - I ты винишь Закiр - смерцi твайго бацькi?
  
  
  'Так. Ён так дзейнiчае. Яе ведаю эга.'
  
  
  - Што з хлопчыкам? Яе папрасi-. - Якое гэта мае дачыненне да Закиру?
  
  
  'Хлопчык? Ёй нiчога не ведаю пра хлопчыка. Але медная цiску сярэдняга i малога магазiн належыць Закиру. Ён прыходзiць туды час ад часу.
  
  
  - Што яшчэ ты ведаеш пра Закире?
  
  
  - Проста эга iмя... Закiр Шастра. Ён прадае дзяцей. Яе больш нiчога не ведаю.
  
  
  Яе нахмуры-ся, яшчэ больш збiты з панталыку. - Ён прадае дзяцей? Вочы Лiлi остекленели, i ён падума-, што яна зно- страцiць прытомнасць, але яна глыбока -здыхнула i цiха загаварыла. "Сiроты, дзецi вулiцы. Ён кормiць ну, а потым прадае багатым у якасцi слуг або - публiчныя дамы. Часам ён нават пасылае - некаторых храмы". Яна зно- заснула, напалову прачну-шыся i напалову паглынутая сваiм болем. Але я працягва- настойваць на больш падрабязнай iнфармацыi. Мне трэба было ведаць, дзе знайсцi Закiр. Яна зно- паглядзела на мяне прыжмуранымi вачыма.
  
  
  Яна сказала што-то на хiндзi, чаго я не зразуме-, затым яе пачу-, як яна прамармытала адрас, i яна сказала: "Фабрыка". Мой бацька сустрака- эга там аднойчы.
  
  
  Яна закрыла вочы. "Я павiнна была паспрабаваць забiць Шастра, перш чым адправiцца - Мадрас. Прабачце ...
  
  
  Ee мэта адкiнулася назад, i ён веда-, што яна не адкажа на працягу наступных некалькiх гадзiн.
  
  
  Яе пара-на- адрас, якi яна мне дала, з адрасамi, якiя яе запiса-, калi тэлефанава- на мясцовыя хiмiчныя заводы. Памяць мяне не падвяла. Адрас, якi яна мне дала, супада- з адрасам West Bengal Chemical Industry, адной вакол найбуйнейшых фiрма- па вытворчасцi нiтрату калiю. Нарэшце-то пачатак што распагоджвацца.
  
  
  Яе дума- дачакацца хуткай дапамогi, але перадума-. Яе павiнен бы- паверыць, што Слокум адвязе яе - бальнiцу.
  
  
  Хiмiчны завод размяшча-ся - па-ночнай частцы горада, у трушчобах, дзе асяроддзях бруднай вулiцы памiж какосавымi скорлупами i iншым смеццем зачынiлiся свiннi. Прамога шляху да месца, якое б яе не было. Яе знайшо- добры агляд -ваходу на фабрыку праз дарогу i - полквартале ад варот. Яе узлез на кучу друзу, якая займаецца раней была домам.
  
  
  Яе гатэль заставацца неза-важным, але гэта было немагчыма з-за маёй заходняй адзення. Нават вароны, выпорхнувшие з-пад абломка-, луналi над маёй галавой, i, здавалася, нервова сачылi за мной. Двое дзяцей назiралi за мной, пакуль яе не пралез праз дзiрку - старым дом туды, адкуль мог сачыць за уваходам, i пры гэтым мяне не занадта добра бачылi.
  
  
  Я не зусiм разуме-, чаго чакаць, але запiса- кароткае апiсанне трох мужчын, якiя -ваходзяць на фабрыку, пакуль яе назiра-. Амаль выпадкова яе -бачы- маленькага цемнаскурага хлопчыка, асцярожна крадущегося вакол завулка - бок задняга двара фабрыкi. Увесь участак бы- акружаны рашэцiстым плотам з калючым дротам паверсе, але хлопчык амаль не вага-ся.
  
  
  Ён паглядзе- па баках, затым прыпадня- некалькi кусто- у падставы плота, i хутка праслiзну- у маленькую дзiрку - мяккай зямлi. Ён хутка пралез пад некалькi машын на заводскай пляцо-цы, прабра-ся -шчыльную да будынка i пача- капацца - сабаку смецця.
  
  
  Праз некалькi секунд ён пабег назад да невялiкай пакоя- пад варотамi. Калi ён прабег mimmo мяне, яе -бачы- водблiск сонца - эга поглядзе. Яе дума- спынiць яго, але вырашы- не рабiць гэтага.
  
  
  Ёй бы- упэ-нены, што банка, якую ен нес, была напо-нена нiтратам калiю. Гэта многае тлумачыла... чаму, напрыклад, палiцыi не -давалася -сталяваць паходжанне выбухо-кi, выкарыстанай тэрарыстамi. Продаж выбуховых акты-ных рэчыва- рэгулюецца настолькi жорстка, што iм было б цяжка купiць тое, што iм трэба, але чалавек, якi працава- на заводзе, мог лёгка скрасцi невялiкая колькасць выбухо-кi i схаваць яе - смеццевых баках за заводам. А хто будзе шукаць што-то - дзiцяцi, якi рыецца - смеццi? Нiхто... не - Калькуце, дзе гэта агульнапрынятая прафесiя.
  
  
  План бы- хiтрым. Нават калi б яе злавi- аднаго вакол дзяцей, яе б вельмi мала вядома. Верагодна, яны ведалi сваiх кантакта- толькi як мужчын, раздавалых edu або некалькi рупiй. Наступным маiм крокам было зазiрнуць -нутр фабрыкi, але нiяк не калi для гэтага не час.
  
  
  Так што я пайшо- да сваёй машыны i паеха- назад у горад. Я пайшо- адкрыта - консульства.
  
  
  Яе -дары- па тармазах, калi -бачы- нато-п перад будынкам. Там былi прыпаркаваныя палiцэйскiя i пажарныя машыны, а падпалены куза- яшчэ аднаго "Мэрсэдэса" палiвалi вадой.
  
  
  "Слокум", - падума- я, прыпаркава-шы машыну i пабегшы да -схваляванай сцэне.
  
  
  Цьмеюць астанкi а-тамабiля стаялi на чатырох падпаленых пакрышках на вулiцы. Салон выгарэ-, капот сарвала, сядзеннi вывалiлiся, як тлеющая куча. Мяркуючы па тым, як заднiя дзень былi сарваны з завес, было падобна на тое, што хто-то ставiце бомбу на заднiм сядзеннi.
  
  
  Яе iрвану- наперад, чакаючы -бачыць мёртвае цела Слокама на вулiцы, але гэта было не эга, цела.
  
  
  Гэта бы- хлопчык са скрыжаванымi на грудзях рукамi, шырока адкрытымi ад сцяга дазволу на выкананне ротам i вачыма. Ён бы- мёртвы, ляжа- ва -ласнай крывi. Напэ-на, ён дасталi бомбу i не паспе- выбрацца, падума- я.
  
  
  - Мэтсон, - я пачу-, як хто-то сказа- гэта на тратуары. Яе агледзе-ся i -бачы- Слокама, якi стая- перад варотамi консульства.
  
  
  Эга твар бы- бледны ад страху.
  
  
  - Гэта мог быць я, - сказа- ён, кiваючы на мёртвага хлопчыка.
  
  
  Я пайшо- з iм у эга кабiнет, дзе ён апусцi-ся на крэсла i закры- твар рукамi. Эга цела трэслася.
  
  
  - Зьбярыся, - сказа- я. "Усё стане яшчэ горш, перш чым наступяць лепшыя часы".
  
  
  "У нас павiнна быць абарона", - сказа- ён. "Салдаты. Марскiя пяхотнiкi, можа быць. Я не хачу памiраць. У мяне ёсць жонка i дзецi.
  
  
  Яе спрабава- супакоiць эга, але ён не слуха-.
  
  
  - Вы не разумееце, - сказа- ён. - Ужо амаль пятнаццаць, пятнаццатае жнi-ня.
  
  
  Не, яе не зразуме-. "Што азначае пятнаццатае?"
  
  
  'Дзень незалежнасцi. 15 жнi-ня 1947 года брытанцы афiцыйна сышлi.
  
  
  'I што вакол гэтага?'
  
  
  - Хiба ты не памятаеш? Затым бы- хаос, беспарадкi, iндыйцы i мусульмане збiралiся i iшлi праз новую мяжу з Пакiстанам. Гэта бы- пекла. Паведамлялася, што загiнула больш за мiльён чалавек. Цяпер гэта можа па-тарыцца.
  
  
  Яе паглядзе- праз крэсла каляндар стогнамi. Гэта было 11 жнi-ня.
  
  
  Цяпер больш кавалачка- -стала на свае месцы. Час здалося прыдатным. Той, хто стая- за выбухамi, усе старанна спланава-. Яны павольна падганялi горад да хаосу. Яны супрацьпаста-ляюць iншаму сябру дзве сусветныя дзяржавы - Расею i ЗША. Кажуць, што пятнаццатага чысла страсцi iндзейца- дасягаюць свайго апагею.
  
  
  Яе зно- паглядзе- на каляндар. Нават не чатыры днi. Гэта было крыху менш.
  
  
  Яе, адчу-, як пот выступi- у мяне на лбе, i -бачы- зморшчыны страх вакол rta Слокама. Ён бы- право-. Былi -се падставы для панiкi.
  
  
  
  Кiра-нiк 6
  
  
  
  
  Праз дзве гадзiны яго зно- бы- у сваiм гасцiнiчным нумары. Яе паспрабава- датэлефанавацца да Чоени, таму што гатэль убачыць яе, перш чым занадта увлекусь, але зно- не атрыма- адказу. Так што мне проста трэба было iсцi на працу.
  
  
  Яе пераапрану-ся, надзе- чорную кашулю з до-гiмi рукавамi, чорныя штаны i трывалыя паходныя чаравiкi. Яе зашпiлi- "люгер" пад кашуляй i надзе- спецыяльны рэмень.
  
  
  Яе, суну- у хвiлiну запасныя крамы для Вiльгельмiны i ручную гранату, вакол скрынi з боепрыпасамi Слокама i выйша- вонкi. Сёння вечарам яе не хаце- прыцягваць увагу да мерсэдэса, таму пакiну- эга перад гатэлем i -зя- рыкшы.
  
  
  Было -жо зусiм цёмна. Гэта была не гало-ная вулiца, але тратуары былi -сеяныя сьне людзьмi. Яе бачы- цэлыя сем'i групамi - цёплай, душнай атмасферы Калькуты. Яе, выйша- на сярэдзiну вулiцы i хутка пакрочы- у бок хiмiчнага завода. Гэта было -сяго два квартала.
  
  
  Перш чым згарнуць за кут, яе даследава- наступную вулiцу. Тут не гарэлi лiхтары, яе бачы- толькi бледны водблiск месяца.
  
  
  Свет на фабрыцы таксама не было, i яе не бачы- ахо-нiка-. Яе, прабра-ся праз квартал i падышо- да брамы - задняй частцы будынка. Яе без намагання- перарэза- провад i ступi- на неосвещенную завадскую пляцо-ку. Яе чака-, што вакол завода- будуць прыняты меры бяспекi, але нiчога гэтага не -бачы-.
  
  
  Уваход у будынак не пада-ся складаным. У nen не было светлавых люка- або вялiкiх вентыляцыйных адтулiн, але на задняй дзень бы- звычайны замак.
  
  
  Яе бясшумна праслiзну- скрозь ценi да дзень. Бы- стары замак з пружинкой, праблем не было. Праз дзесяць секунд яе адсуну- завалу кончыкам нажа i адчынi- дзверы. Яе асцярожна адкры- яе, прыслухо-ваючыся да трывозе, вiску або пстрычцы, але нiчога не пачу-. Яе, зачынi- дзверы i -ставi- замак на месца. У пакоi было кромешно цёмна. Яе крыху пачака-, перш чым працягнуць.
  
  
  У iншым канцы пакоя яе, пачу-, як дзверы адчынiлiся, i праз iмгненне зачынiлася. Павольна да мяне падышла фiгура. Здавалася, нiякай пагрозы не было, мужчына павольна shell далей.
  
  
  Яе чака- эга, i калi ён заня- правiльную пазiцыю, мая правая рука моцна -дарыла эга па шыi. Яе не гатэль эга забiваць, проста выве- па зборцы на некалькi мiн, але яе прамахну-ся - патрэбнае месца. ¦дар саслiзну- - бок i нанёс старамодны левы хук, якi трапi- эму - скiвiцу. Эга мэта адляцела назад. Эга карыя вочы остекленели, калi ён саслiзну- на зямлю.
  
  
  Яе хутка абшука- яго, але не знайшо- пасведчання- асобы. Трывалым нейлонавы шнур, якi бы- у мяне з сабой, яе звяза- эга лодыжкi i рукi. Затым аднёс яе эга да чорнага ходу i пача- сваю экскурсiю па фабрыцы. Яе больш не бачы- ахо-нiка-. Мой патаемны лiхтар не-забаве паказа- мне -сю гiсторыю. Гэта была невялiкая кампанiя. Падобна на тое, выраблялi толькi нiтрат калiя. Уздо-ж адной вакол сцен бы- усталяваны невялiкi канвеер для вытворчасцi мяккай карычневай сцяжкi.
  
  
  Адзiным бачным выбуховым рэчывам бы- па-фабрыката- у вялiкiм салярка ёмiстасцю каля сарака лiтровы. Усё астатняе захо-валася за драцянымi платамi з замкамi, але я адразу зразуме-, як здзяйсняюцца крадзяжу. Перад адной па зачыненых кабiн ляжалi до-гая палка з металiчнай кубкам на канцы. Хто-то цярплiва зачэрпва- невялiкая колькасць па -сёй адкрытых бочак у закрытых кабiнах, беручы па кожнай бочкi настолькi мала, каб гэта заставалася неза-важаным.
  
  
  Толькi той, у каго было дастаткова часу на фабрыцы, напрыклад, начны варта-нiк, мог здзяйсняць такiя крадзяжы.
  
  
  Яе на iмгненне разгледзе- варыянты, перш чым прыняць рашэнне. Завод павiнен бы- знiкнуць. Калi б гэта бы- адзiны крынiца выбухо-кi для тэрарыста-, яго б выкана- сваю мiсiю менш чым за хвiлiну. Калi няма, яе мог бы, па меншай меры, рэзка паменшыць ih рашэннi.
  
  
  Таму яе папрасi- рулон кнота i адрэза- кавалак у одзiна. д. Яе прасёк дрот, уставi- адзiн нiтка кнота - блiжэйшую бочку i падпалi- яго.
  
  
  Яе, дума-, што - мяне ёсць тры хвiлiны, але калi яе паднёс запальнiчку да фитилю, ён успыхну- i пача- гарэць у два разы хутчэй, чым яе чака-. Яе адскочы- i пабег да начным варта-нiку, каб вынесцi эга да таго, як будынак -зляцiць у паветра. Нечакана эга ногi паднялiся i -рэзалiся мне - жыццi. Яе заро- i пада-ся назад. Яе, бачы-, як у цемры -жо напалову кнот згарэ-. Нягледзячы на боль у нiжняй часткi цела, яе выпраста-ся, наткну-ся на чалавечка на падлозе i паспрабава- перакiнуць эга праз плячо. Ён брыка-ся i круцi-ся, нiбы змага-ся за сваё жыццё. Ён не веда-, што, па эга думку, яго гатэль, зрабiць. Яе звярну-ся з лiстом да яму па-ангельску, а затым па-хiндзi.
  
  
  Яе нават паказа- на кнот i выда- гук, падобны на выбух, але не змог пераканаць эга. Ён працягва- змагацца, як мог, са звязанымi рукамi i нагамi, пакуль яго не нанёс вялiкi -дар па шыi, якi мог быць смяротным.
  
  
  Калi яе перакiну- эга праз плячо, кнота не засталося нам на фут. Ён прыйшо- у сябе i -дары- кулакамi па маёй шыi. У дзвярах ён працягну- рукi, i ногi i перашкаджа- маiм спробам сысцi.
  
  
  Ён заро- i вылая-ся з перакананнем. Яе -сё яшчэ чу- шыпенне кнота ззаду нас. Яе пераконва- эга, амаль молячы адмовiцца ад супрацiву.
  
  
  Затым яе моцна -дары- яго эга галавой аб дзвярны вушак у адчайным парыве энергii, супакоi-шы эга на досыць до-гi час, каб выскачыць.
  
  
  Праз секунду - паветра -зляцела бочка з калiйнай салетрай. Яркая -спышка святла асвятлiла вячэрнi неба; затым пачу-ся грамавы тысячы громава, калi выбух разарва- маленькае будынак на часткi, выкiну-шы - iндыйскае неба дошкi, бочкi i кавалкi металу.
  
  
  Цiск адбору проба- паветра збiла нас з нага, адкiну-шы на па-тузiна крока-. Iндзеец прыня- на сябе самы моцны -дар i -па- на мяне зверху, служыць шчытом, калi на нас падалi абломкi.
  
  
  Калi яе выкацi-ся з-пад яго, ён усё яшчэ мармыта- мне праклёны, так што я працягну- эга праз браму i вынес у завулак да таго, як тыя, што жывуць побач людзi хлынулi праз сваiх старых дамо-.
  
  
  Пажару не было, i я падлiчы-, што - мяне ёсць некалькi хвiлiна, перш чым палiцыя прыедзе абшукваць мясцовасць. Яе перавярну- начнога варта-нiка i нахiлi-ся над iм, каб ён мог чуць, як ёй шапчу эму скрозь шум людзей на вулiцы.
  
  
  "Адзiн крык, яшчэ адзiн, i ты -ступаеш у бясконцы цыкл рэiнкарнацый. Зразуме-?'
  
  
  Ён кi-ну-, i панёс яе эга далей па завулку, а затым у невялiкi дворык, дзе стая- стары грузавiк. Паднёс эга, насупраць колы грузавiка.
  
  
  "Добра, скажы мне цяпер, цi ты будзеш плаваць у рацэ Хугли да ранiцы".
  
  
  Ён люта паглядзе- на мяне.
  
  
  "Каму ён плацiць за тое, каб яны кралi - сустрэнуць вашых боса-?"
  
  
  Цiшыня.
  
  
  "Хто плацiць вам за тое, каб вы хавалi выбухо-ку пад смеццем?"
  
  
  Цiшыня.
  
  
  Яе палез у хвiлiну i выцягну- скрынку, з якой часткi не карыстаюся. Там ёсць -пырсквае з трыма капсуламi хiмiката-. Паказа- яе начным варта-нiку, што раблю.
  
  
  Яе асцярожна адкры- цылiндр шпрыца i выня- эга, затым праштурхну- iголку праз гумовае -шчыльненне капсулы i уцягну- вадкасць.
  
  
  - Вы бачылi што-небудзь падобнае раней? - спыта-ся - яе чалавека, прислонившегося да грузавiка. Твар эга было нацята, вочы шырока адчыненыя ад страху.
  
  
  "Гэта новы прэпарат пад назвай новокаине. Па сутнасцi, гэта сыроватка пра-ды, якая займаецца выдатна працуе. Але гэта непазбежна азначае смерць ахвяры. Я не маю нiякага выбару; Мне трэба ведаць, хто плацiць вам за дапамогу - вырабе гэтых по-нае назва.
  
  
  Эга цяпер трэсла. Яе праверы- iголку пальцам, затым прыцiсну- ee да эга руцэ. Ён напружы-ся i -па- на бок. - Яшчэ раз, яшчэ. Хто вам плацiць за тое, што вы пакiдаеце выбухо-ку дзецям?
  
  
  - Гэта... я не ведаю. Цяпер ён змакрэ-, i эга вочы сачылi за кожным маiм рухам iголкi.
  
  
  "Спачатку ты гэтага не адчуеш. Затым пачынаецца анестэзii. Ён становiцца -сё больш i больш iнтэнсi-ным, i праз некаторы час вы наогул не адчуваеце балюча. Нiтка надыходзiць не-забаве пасля гэтага.
  
  
  Яе зно- паспрабава- iголку. 'Не хвалюйцеся. Яе ведаю, што такое вернасць. Ты памрэш праз па-гадзiны, а потым твой бос застанецца на свабодзе... на якое-той час. Але да таго часу яе буду ведаць аб nen -сё.
  
  
  Ён пакiва- галавой. Яе -ваткну- iголку - мышцу на яго руцэ i хутка увё- вадкасць. Iголка -жо была вынута i выкiнутая, перш чым iндзеец гэта зразуме-. Ён паглядзе- на сваю руку, адчу- холад вадкасцi. Праз некалькi iмгнення- прэпарат пача- дзейнiчаць, i ён павярну-ся. "Закiр Шастра... ён плацiць нам".
  
  
  - Якiя-небудзь iншыя iмёны? На каго працуе Закiр Шастра?
  
  
  Мужчына пакiва- галавой.
  
  
  "Вы былi адзiным крынiцай, цi ёсць iншыя, якiя забяспечваюць Закiр?"
  
  
  - Я ведаю толькi адзiн. Па-днёва-Калькуцкую калiевы завод Кашмiр-сцёрты.
  
  
  - Ты -пэ-нены, што гэта -сё?
  
  
  Ён кi-ну-.
  
  
  "Адчуй сваю руку". Яе перарэза- вяро-кi вакол эга запясця-, каб ён мог адчуць тое месца, куды -вё- яе эму -кол. - Ты што-небудзь там адчуваеш? Гэтая частка цябе -жо мёртвая.
  
  
  Эга вочы -спыхнулi - панiцы.
  
  
  - Вы ведаеце якiя-небудзь iншыя iмёны? Якiя яшчэ хiмiчныя заводы вырабляюць бомбы?
  
  
  Ён пакруцi- галавой, гледзячы на знямелыя пляма на руцэ. Яе схапi- Х'юга i перарэза- вяро-кi вакол эга лодыжак.
  
  
  - Ёсць толькi адзiн спосаб абясшкодзiць вадкасць, якую яе увё- цябе. Вам трэба будзе прабегчы пяць кiламетра-. Калi ты выйдзеш на вулiцу i пробежишь тры мiлi, кры-ды - тваiх жылах згарыць, i новокаине обезвредится".
  
  
  Ён уста-, напружы- мышцы нага, i зно- памаца- сваю руку з сцяга дазволу на выкананне.
  
  
  "Паспяшайся, паглядзiм, цi зможаш ты выгнаць кры-ды вакол свайго цела; у цябе ёсць шанец застацца - жывых за-тра".
  
  
  Маленькi iндзеец зрабi- першыя некалькi крока- у завулку, а затым шалёна кiну-ся бегчы. Ён нешта крыкну- нато-пе перад разбураным будынкам, i яе не шталь чакаць, каб пераканацца, цi кажа ён абсталяваннем мне. Яе нырну- на iншую вулiцу i накiрава-ся назад у гатэль.
  
  
  Яе збiра-ся прыняць цёплую ванну i добра паесцi, перш чым агледзець iншы хiмiчны завод, аб якiм згада- начны варта-нiк.
  
  
  Але калi яе увайшо- у свой пакой, яна была не пустая.
  
  
  Як толькi яе -вайшо-, Чоени Мета зрабiла мне - грудзi невялiкi пiсталет.
  
  
  - Сядзь i супакойся, - сказала яна.
  
  
  
  Кiра-нiк 7
  
  
  
  
  Чоени трыма- пiсталет абедзвюма рукамi, як некаторыя, навучаныя прафесiйныя стрэлкi.
  
  
  - Што гэта за жарт? - спыта- яе, але - яе халодным позiрку не было гумару.
  
  
  - Я не жартую, - сказала яна. "Я верыла табе".
  
  
  ¦смешка прабегла па маiх вусна-. Яе -жо -жыва- гэта да разгневаным жанчынам. Звычайна гэта -давалася.
  
  
  - Ты не Говард Мэтсон. Вы агент -рада ЗША.
  
  
  Яе, пацiсну- плячыма. 'Ну i што? Ты здагадалася пра гэта, калi мы сустрэлiся.
  
  
  - Вы - Нiкалас Хантынгтон Картэр, Нiк Картэр, Майстар-забойца АХ. Ты нават не замаскировался. Ты выставi- мяне дурнiцай.
  
  
  'Як?'
  
  
  "Ён мне павiнен бы- сказаць, - огрызнулась яна, - Радж".
  
  
  "Я мяркую. 'Ваш бос?'
  
  
  Яна не адказала, але гэта павiнна было быць правiльна. Яе веда-, што яна сакрэтнай службы Iндыi. I яе мог сказаць, што яна была пачатко-цам.
  
  
  "Мы на адным баку, дык чаму ты наводзiш на мяне пiсталет?"
  
  
  - Выбухi, - сказала яна. - Радж думае, што ты - гэтым замешаны, i, можа быць, усiм гэтым кiруеш. У нас да вас шмат пытання-.
  
  
  Калi яна спынiлася, яе пачу-, як дрыжыць яе голас. Яна яшчэ не была прафесiяналам, нам, дасведчаным агентам, якi -мее забiваць без згрызот сумлення.
  
  
  "Вы думалi, што зможаце спынiць выбухi, застрэлi-шы мяне?" - Я пада- гэта як жарт, дзiцячую фантастычную iдэю.
  
  
  "Я магу забiць цябе, калi давядзецца", - сказала яна. "Калi вы не дасце мне адказы, якiя яе хачу".
  
  
  Яе, пакiва- галавой. - Ты нiколi нам у каго не страляла, цi не так? Вы нiколi не нацiскалi на курок, i не бачылi, як хто-то памiрае. Як вы думаеце, вы маглi б пачаць з мяне? Я не зводзi- вачэй з яе твару i спрабава- зразумець выраз эга. Маё жыццё залежала ад гэтага. Яна сапра-ды заб'е мяне? Яе сумнява-ся - гэтым, але не мог дазволiць сабе памылiцца. Я не збiра-ся рызыкаваць сваiм жыццём тут.
  
  
  На мяне шмат разо- накiро-валi пiсталет, i я за-сёды спрытны ацанiць той момант, калi -вага майго апанента адцягваецца на долю секунды. Нечаканы гук, -спышка святла; любое адцягненне варта таго, калi вы -пэ-неныя, што чалавек з пiсталетам гатовы забiць вас у любым выпадку. Але з Чоени яе адда- перавагу пачакаць.
  
  
  - Я прыеха- у Калькуту, каб дапамагчы, - сказа- я. "У мяне ёсць загад спынiць тэрарыста-, перш чым праблема распа-сюдзiцца далей".
  
  
  - Тады чаму вы прыйшлi сюды пад псе-данiмам? - Чаму ты не прыйшо- адкрыта, сумленна?
  
  
  На самай дэла у мяне не было адказу. - Голас так мы гэта робiм, - сказа- яе эй. "Канфiдэнцыяльнасць".
  
  
  - Я не магу табе давяраць, - сказала яна. "Я павiнен забiць цябе цяпер, калi - мяне ёсць магчымасць".
  
  
  Мяне збянтэжы- яе тон. Яна здавалася амаль перакананай. Можа быць, яе недаацанi- яе.
  
  
  Яе злавi- сябе на тым, што затаi- дыханне, i вось чакаю, калi гарачая лупi- вочы пранiжа мае лёгкiя. Яе не дыха- амаль праз хвiлiну, калi зазванi- тэлефон на стале побач са мной.
  
  
  Ён тэлефанава- тры разы, перш чым яна махнула пiсталетам. - Падымi, - сказала яна.
  
  
  Яе напалову адвярну-ся ад нах i -зя- трубку левай рукой. Гэта рух дазволiла мне змясцiць Х'юга - правую далонь. Яе больш не бы- бездапаможны.
  
  
  - Так, - сказа- я - трубку.
  
  
  Голас на iншым канцы здава-ся здзi-леным, як быццам той, хто тэлефанава-, не чака-, што я сам вазьму трубку.
  
  
  - А, мiстэр Картэр, гэта вы.
  
  
  Сузор'i сёння майго сапра-днага iмя амаль не шакавала мяне, але iмя таго, хто тэлефанава-, мяне шакавала.
  
  
  - Вы разма-ляеце з палко-нiкам Ву, - працягва- голас бiзнэсмэна з Усходу.
  
  
  - Ты назва- мяне Картэр, - сказа- я.
  
  
  Яе паглядзе- праз пакой на Чоени i вуснамi вымавi- iмя Палко-нiка. Яна зразумела i прашаптала дадатак, пакуль яе на iмгненне прыкрыла мiкрафон.
  
  
  "... яшчэ адзiн Раджа", сказала яна.
  
  
  Яе вылая-ся пра сябе. Вiдавочна, Радж бы- вельмi шчодры на iнфармацыю аб маёй асобы. Яе задава-ся пытаннем, чаму. - Вы адзiн, мiстэр Картэр? - спыта- Ву.
  
  
  Яе падума- пра Чоени i пiсталеце - яе руцэ. - Няма, - сказа- яе палко-нiку. "Са мной мiс Мехта. Можа быць, вы яе ведаеце?
  
  
  Чоени апусцiла пiсталет i сунула эга - сумачку, чаго я i чака-. Яна не стала б страляць у мяне зараз, калi хто-то веда-, што мы разам.
  
  
  "Ах, вядома. Вельмi знатная дама. Ee бацька часткi бывае - мяне - гасцях.
  
  
  - Вы не адказалi на мой лейцара, палко-нiк Ву, - рашуча сказа- я. - Чаму вы назвалi мяне Картэр?
  
  
  Эга меладычны голас абсурдна весела. "Для мяне вялiкi гонар ведаць вядомага агента", - сказа- ён. - Вельмi шкадую аб сустрэчы сёння нiяк не калi. Палко-нiк Ву пацярпе- ня-дачу. Выклiка- вялiкi гне- колах дыпламата-, вакол буйных краiн. Ёй кажу сабе, што я павiнен папрасiць прабачэння перад iмi. Тады масцiты палiцэйскi паведамляе мне, што асяроддзях эга гасцей у зале вядомы амерыканскi агент, ён жа мiсiяй... вызвалiць Калькутту з тэрарыста-. Яе хвалююся за наш горад, мiстэр Картэр. Ты павiнен дапамагчы пакласцi нiтку бамбаванням. Вельмi важна для маёй прыёмнай радзiмы. Вельмi важна для бiзнесу.
  
  
  - Дзякуй, палко-нiк. Яе перакананы, што зацiка-леныя краiны цэняць вашу клопат, але гэта праца для прафесiянала-. Час сыходзiць.'
  
  
  - На самай справе, мiстэр Картэр. Але, можа быць, просты бiзнэсмэн зможа паслужыць вялiкiм краiнам. Яе добра ведаю Iндыю. Яе часткi дапамагаю палiцыi. Гатэль б скарыстацца гэтай магчымасцю, каб дапамагчы вельмi вядомым амерыканцу".
  
  
  Яе вага-ся -сяго iмгненне. Можа быць, стары кiтаец бы- право- - можа быць, ён мог бы мне дапамагчы.
  
  
  "Хацелi б вы за-тра прыйсцi - госцi да мяне дадому", - сказа- ён. - Ты i мiс Мехта. Мы пагаворым. Можа быць, дапаможа выратаваць наш горад.
  
  
  Яе пагадзi-ся, i ён назва- час для абеду. Затым яе пакла- трубку i павярну-ся да Чоени. Яна -сё яшчэ сядзела - вялiкiм фатэлi насупраць. Ee заходняя спаднiца была нацягнута на сцягна, дэманструючы iдэальную форму яе нага. Х'юга пахаладзе- - маёй руцэ. Яе падума- аб тым, як няда-на яе падумва- забiць яе. Якi гэта бы- бы грахом. Але - гэтым не было неабходнасцi. Iндыйскае -рад яшчэ не настолькi паглыбiлася - мiжнародны шпiянаж, каб мець патрэбу - наёмных забойцах. А нават калi б i гатэля-, ён, нiбыта, дакладна не паслалi б для гэтага багатую, вытанчаную дзя-чыну.
  
  
  Але - нах былi пытаннi, на якiя яна гатэля- атрымаць адказы, i яна думала, што пiсталет валодае сiлай перакананнi. Пацярпе-шы ня-дачу з адным зброяй, магчыма, яна паспрабуе iншае, зброю, якое б яе знайшо- значна больш прыемным.
  
  
  Яе затолкнул Х'юга назад у ножны, працягну- руку i падня- яе з крэсла. Яна прывяла погляд, калi яе прыцiсну- яе да сваiх грудзей.
  
  
  - Дзетка, - прашапта- я.
  
  
  Мае вусны кранулi яе вуха, потым палачкi. Яна была высокай, i яе цела выдатна падыходзiла мойму, яе далiкатныя выгiбы i выгiбы дапа-нялi маю сiлу i цвёрдасць. У iншы час i - iншым месцы яе б сказа- эй, што люблю яе. Але гэта было б несправядлiва. Для нас можа быць толькi фiзiчная запал. Адзiныя абяцаннi, якiя мы маглi б даць адзiн аднаму, будуць ноч за ноччу.
  
  
  Калi яго абхапi- пальцамi яе выгнутыя сцягна, яе до-гiя тонкiя пальцы слiзганулi па маёй спiне. Разам нашы целы рухалiся - нямой -заемнай ахвяры; потым мы адступiлi назад i рука аб руку пайшлi да ложка.
  
  
  - Кладзiся, - сказала яна. 'Пачакай мяне.'
  
  
  Яна стала перада мной, каб распрануцца. Калi яе мяккiя, карычневыя грудзей вызвалiлiся, яе iнстынкты-на пацягну-ся да iх, але яна адштурхнула мяне, пакуль не агалiлася.
  
  
  Яна -стала на каленi на падлогу i дапамагла мне з адзеннем.
  
  
  Яна -сё ро-на не прыйшла б да мяне. Яна засталася на каленях, пацалавала мяне - вусны, затым слiзганула -сё нiжэй i нiжэй, пакуль маё цела не стала прасiць злучыцца з яе целам.
  
  
  Яе рукi рухалiся па маiм целе, абмацваючы, абмацваючы, лiслiвiць. Нарэшце яна ложка на ложак. Яна павольна падышла наперад, прыцiскаючы сваю пругкую грудзi да маiх грудзей, затым кiваючы сваiмi до-гiмi гнуткiмi нагамi, пакуль не накрыла маё цела з галавы да нага.
  
  
  Яна пяшчотна пацалавала мяне, а потым яшчэ больш горача. "Давай, дазволь мне зрабiць гэта па-мойму".
  
  
  Руху яе сцёгна- адносна маiх пераканалi мяне. Было прыемна адчуваць яе на сабе, калi яе рукi былi занятыя, даводзячы мяне да вогненнага са-чанка яшчэ да таго, як ён паварушы-ся.
  
  
  Пазней мы ляжалi - абдымках адзiн аднаго i глядзелi - адкрытае акно на агнi горада -нiзе.
  
  
  - А цяпер скажы мне пра-ду, - сказала яна.
  
  
  'Ты скажы першай. Ты працуеш на Раджа? Сур'ёзна?'
  
  
  "Так, яе працую на яго, таму што веру, што магу дапамагчы сваёй краiне".
  
  
  'Як?'
  
  
  "Захава-шы штат Бенгалiя для Iндыi".
  
  
  - Раён вакол Калькуты?
  
  
  Яна кi-нула. 'Так. Ёсць людзi, якiя хочуць аддзялiць Папiць ад астатняй краiны. Oni гатэлi б стварыць новую краiну або далучыцца да Бангладэш. Яшчэ да таго, як бенгальцы аддзялiлiся ад Пакiстана, у Калькуце з'явiлiся па-станцы, якiя жадалi разарваць краiну на часткi. Хаос, выклiканы выбухамi, можа даць iм неабходную магчымасць".
  
  
  "I - чым, на думку Раджы, яе магу -дзельнiчаць?"
  
  
  "Ён не ведае, але ён не давярае амерыканцам".
  
  
  'А ты?'
  
  
  - Я таксама гэтага не ведаю.
  
  
  Яго пацалава- яе мяккiя вусны.
  
  
  "Мы абодва на адным баку, разумее гэта Радж або няма. Проста павер мне на якое-той час. Дзень цi два, можа быць, нават менш.
  
  
  Яна септически нахмурылася. - Магчыма, - сказала яна. "Можа быць, яе магу зрабiць гэта цяпер."
  
  
  'Добры. Добра, можаш расказаць мне больш, што можа быць карысна? Цi ёсць у Раджа якiя-небудзь звесткi аб паста-ках нiтрату калiя? Падказкi адносна арганiзацыi, якая стаiць за гэтым? Хто-то - цэнтры змова, якога магу яе злавiць?
  
  
  Прыгожае твар Чони хмурылася.
  
  
  'Я не ведаю. Яе проста раблю тое, што ён кажа мне. Вы можаце спытаць эга.
  
  
  'Не.'
  
  
  Яе спрабава- гэй гэта растлумачыць. Яе, нiкому не давяра-, нават Раджу. Шчыра кажу, яе таксама гэй, не давяра-, але не мог гэтага сказаць. Пакуль яе адкрыта не прызна-ся, што з'я-ляюся амерыканскiм агентам, якiя працуюць у эга краiне, Раджу перашкаджа- пратакол. Ён не мог арыштаваць мяне цi выслаць -сёй краiны без доказа-. I эга адзiнае доказ да гэтага часу тхара ляжаць аголенай - маiх руках.
  
  
  Яна спытала. - "Што я павiнен сказаць эму?"
  
  
  - Ён прасi- цябе забiць мяне?
  
  
  - Не, проста яе гатэля дапытаць цябе. Пiсталет бы- маёй iдэяй.
  
  
  -- Раскажы эму, што я ведаю, -- сказа- я.
  
  
  Ёй хутка патлумачы- гэй гэта, але паклапацi-ся аб тым, каб даць гэй, толькi тую iнфармацыю, якой гатэль падзялiцца. Яе сказа- аб фабрыцы i крадзяжы калiйнай салетры, але не каза-, што маю нейкае дачыненне да выбуху завода-. Раджу было дазволена здагадацца пра гэта самому.
  
  
  - Тут замяшаны нейкi Закiр Шастра, - сказа- я. - Хай Радж накiруе свой персанал на эга пошукi. У палiцыi ёсць спосабы, каб высачыць людзей, калi яны ведаюць iмя".
  
  
  Яе гатэль, расказаць пра свае падазрэннi наконт дзяцей, закладваюць бомбы, але перадума-. Ёй ужо сказа- гэй, дастаткова, каб заваяваць яе давер. Мне не трэба было больш.
  
  
  Яе спыта-. - "Ты мне верыш цяпер?"
  
  
  - Так, - сказала яна, але - яе вачах усё яшчэ было сумненне, i ён паспрабава- супакоiць яе пацалункам.
  
  
  Яна стрымлiвалася на iмгненне, затым праводзiла рукой па маiм целе. Аголеныя, мы прыцiснулiся адзiн да аднаго i дазволiлi нашай страсцi кiраваць нашымi целамi. Пазней яна пры-знялася на локцi i сказала: "Дарогай, яе табе давяраю, але, калi ласка, не дуры мяне зно-. Не хлусi мне больш.
  
  
  "Нiколi больш", - сказа- я, задаючыся пытаннем, цi паверыла яна мне. Яе не адчува- вiны - хлусня - частка маёй працы. - Калi -сё скончыцца, можа быць, мы зможам паехаць куды-небудзь разам, любо- мая. У мяне ёсць грошы, шмат. Яе ведаю Е-ропу. Вы не павiнны працаваць у вашай жыцця. Тое, што яна сказала, што мяне здзiвiла. Яна гучала шчыра. Магчыма, для нах гэта было больш, чым iнтэрмедыя. Яе апусцi-ся на нах, зно- гатовы да любовi. Яна застагнала ад задавальнення i на час мы забылiся, што за сценамi пакоя ёсць свет.
  
  
  
  Кiра-нiк 8
  
  
  
  
  На наступную ранiцу мы паснедалi - смецця. Маленькая жонка, якая займаецца нас абслуго-вала, здавалася, зусiм не падазравала, што са мной ляжыць голая жанчына. Калi яна сышла, Чоени перавярнулася, нахiлiлася наза-жды мной i пацалавала мяне - грудзi. Давялося выштурхо-ваць яе з-пад ко-дры.
  
  
  Пакуль Чоени апраналася, ёй патэлефанава- у офiс Слокама i папрасi- нумар тэлефона, па якiм яго мог бы звязацца з Лiлi Свету. Лiлi, здавалася, была - добрым настроi, калi яе, разма-ля- з ёй. Яна сказала, што яе хутка выпiшуць вакол бальнiцы, i яна адправiцца - Мадрас, як i планавалася. Яе прапанава- гэй, -зяць з сабой Прынца, калi яна з'едзе вакол Калькуты. Яна з энтузiязмам пагадзiлася i сказала, што зараз жа папросiць хто-небудзь праз сваяко- забраць сабаку.
  
  
  Ёй бы- рады, што патэлефанава- гэй. Да гэтага часу мой тхор заданнi прычыняла Лiлi толькi вышэй. Магчыма, сабака дапаможа гэй прайсцi праз якiя чакаюць яе цяжкасцi. Ёй казалi гэй, усяго найлепшага i павесi- трубку.
  
  
  Затым яе, павярну-ся да Чоени.
  
  
  Мы павiнны былi зайсцi да яе дадому да таго, як паедзем да палко-нiка Ву. Калi яе, се- за руль, зразуме- яе, што мой розум усё яшчэ занадта заняты Чоени - я нават забы-ся зазiрнуць на задняе сядзенне. Калi яе, павярну-ся, жорсткi вялiкi палец бы- накiраваны адкрытыя мне памiж вачэй.
  
  
  "Бэнг, бах, Нiк Картэр, ты мёртвы".
  
  
  Чоени разгарнулася i выцягнула вакол сумкi пiсталет. Яе павiнен бы- спынiць яе да таго, як яна пачала страляць. Мужчына на заднiм сядзеннi хутка намаца- свой пiсталет.
  
  
  - Супакойся, Сакало-, - крыкну- я.
  
  
  То-сты беларуская вага-ся, засуну-шы руку пад куртку.
  
  
  'Гэта хто?' - спыта- Чойни. "Што ж ён хоча?"
  
  
  Сакало- прадставi-ся. - Таварыш Аляксандр Сакало-, - сказа- ён. "Консул у Калькуце з Саюза Савецкiх Сацыялiстычных Рэспублiк".
  
  
  - Нам пашанцавала, - сказа- я. - Гэй, Скажы пра-ду, Сакало-. Вы шпiён КДБ, як i большасць расiйскiх дыпламата- па -сiм адкрыты басейн".
  
  
  Беларуская падня- рукi - знак капiтуляцыi. "Вы, амерыканцы... вы за-сёды такiя прагматычныя. Добра, яе шпiён. Вы можаце ведаць. Не так лi, Картэр? А вы, мiс Мехта? Вы таксама належыце да нашай сцiплай прафесii. Гэта правiльна?'
  
  
  Чоени нахмурылася i адмовiлася адказваць. - Гэта не важна, - сказа- ён. "Сёння мы не ворагi". Ён зно- падня- рукi, i задуменна схiлi- галаву. "За-тра... хто скажа? За-тра мы можам забiць адзiн аднаго, але сёння... сёння мы павiнны працаваць разам.
  
  
  'Хто гэта так гаворыць?' - холадна спыта- я.
  
  
  - Я, таварыш Картэр. У нас праблемы.
  
  
  'Нас?'
  
  
  'Ва -сiх нас. У цябе. У мяне. У мiс Мехта. У мяне загад забiць цябе.
  
  
  Чоени здрыганулася, i ён убачы-, як яе рука мацней сцiснула маленькi пiсталет, якi яна -сё яшчэ трымала. Яе не спалоха-ся. Яшчэ няма. Яе веда-, як працуе Сакало-. Калi б ён збiра-ся забiць мяне, не было б папярэджання.
  
  
  "У мяне ёсць загад забiць усiх агента-, якiя могуць быць адказныя за тэракты - нашай дыпламатычнай мiсii - Калькуце", - сказа- ён. "За-тра вы можаце атрымаць такi ж загад... забiць мяне i -сiх кiтайскiх агента- у горадзе, затым iндыйца-, такiх, як мiс Мехта... усiх, хто можа несцi за гэта адказнасць".
  
  
  Яе спыта- - "Тады чаму ты чакаеш? Ты нiколi раней не сароме-ся забiваць людзей".
  
  
  - Таму што я думаю, гэта не дапаможа. Яе падазраю, што выбухi будуць працягвацца. Яе падазраю, што нiхто з нас не вiнаваты. Яе падазраю, што хто-то... як вы гэта называеце... хто-небудзь хоча сутыкнуць нас яшчэ з адным.
  
  
  Яе некаторы час назiра- за рускiм i амаль даверы- эму. Ён мог бы сказаць пра-ду... на гэты раз.
  
  
  "Хто-то гуляе - гульню, - пагадзi-ся я, - i над намi абодвума смяюцца".
  
  
  - Так, так, - сказа- ён, кiваючы. 'Гэта пра-да. Хто-то стварае праблемы памiж намi.
  
  
  Яе спыта-. - "Як нам выбрацца вакол гэтага?
  
  
  Сакало- сумна пакiва- галавой. 'Я не ведаю. Але - мяне iншы клопат. Мы чуем дзi-нае. Мы чуем аб пагрозах. Ёсць людзi, якiя кажуць, што наша консульства -зарвуць на пятнаццатае лiк... дзень незалежнасцi.
  
  
  "Вулiцы будуць по-ныя людзей", - дадала Чоени. "Гэта бы- бы самы прыдатны дзень для акта- гвалту".
  
  
  "Мой урад рассержено, - сказа- ён. "Ходзяць размовы аб адплаты - прамым адплаты - калi консульства будзе пашкоджана".
  
  
  Яе адчува- пот пад ка-няром. Я не мог сабе -явiць, што можа адбыцца, калi пагроза ажыццявiцца.
  
  
  Яе спыта-. - Навошта ты мне -сё гэта расказваеш? "З якiх гэта тхор вы дапамагаеце амерыканцам?"
  
  
  Беларуская -здыхну-. - Таму што мне загадалi спынiць цябе. Але -сё, што я магу знайсцi, паказвае на тое, што вы не нясеце адказнасцi... нам вы, нашы iншыя амерыканцы. Людзi, заклалi бомбы, не праз ЦРУ, цi ж АХ . Iснаванне ...'
  
  
  Ён прама-ча-, i яе скончы- прапанову за яго. - Гэта дзецi, - сказа- я.
  
  
  Сакало- згодна кi-ну-. - Так, важнае, гэта дзецi.
  
  
  - Я так не думаю, - запярэчы- Чоени. 'Гэта немагчыма.'
  
  
  Яна пярэчыла, але я адчува-, што яна думае пра тых нешматлiкiх факта-, якiя, павiнна быць, паведамiла гэй палiцыi. "Учора каля амерыканскага консульства бы- забiты хлопчык, - сказа- я.
  
  
  "Нявiнны дзiця", - сказала Чоени. 'Мiнак.'
  
  
  - Тэрарыст, - здагада-ся Сакало-. "Сузор'i сёння дзяцей... гэта не для вас", - сказа- ён з усмешкай.
  
  
  - I не для вас, - сказа- я. "Я Нават мааiсты яшчэ не апусцiлiся так глыбока".
  
  
  Ён слiзгану- па сядзення машыны i адчынi- дзверы. - Гэта -сё, што я павiнен вам сказаць, - сказа- ён.
  
  
  Калi ён выйша-, яе -ставi- ключ у запальванне, прывё- рухавiк i паеха- да дому Чоени. Пакуль яна пераапраналася, яе стая- на балконе i глядзе-, як дзi-ны горад абуджаецца новым ранiцай ад бясконцай барацьбы за выжыванне. Мне было цiкава, што за пачвара наводзiла жах на гэты змучаны горад. Хто абра- Калькутту полем бiтвы двух вялiкiх дзяржа-? Што ён спадзява-ся атрымаць ад гэтага? Яе не ме- уя-лення. Час выцякаюць скрозь пальцы, а вынiка- не было. Усяго тры днi, i мае падказкi сталi обескураживающе беднымi. Той, хто выкарыста- дзяцей у якасцi тэрарыста-, паступi- разумна. Па следзе было амаль немагчыма iсцi.
  
  
  Усё, што - мяне было, гэта - Закiр Шастра. Яе мог толькi спадзявацца, што шырокае -плы- палко-нiка Ву - горадзе дапаможа мне знайсцi чалавека, якi стая- за гэтым iмем.
  
  
  З Чоени мы паехалi на по-дзень, да Бенгальскага залiва, вынiкаючы -казанням палко-нiка Ву, праз плоскую вобласць дэльты, дзе магутны Ганг i эга розныя прытокi стварылi -радлiвы мыс на тысячы гадо-. Асабняк Ву выходзi- на Хугли раку. Гэта бы- шырокi комплекс, якi выгляда- так, як быццам ён таксама будава-ся на працягу до-гага перыяду часу. Маёнтак распасцiралася на многiя мiлi па адзiнай нахiльнай мясцовасцi i -ключала хмызнякi, лiсцяныя дрэвы i вялiкiя пашы для коней. Вялiкi дом, пабудаваны вакол чыстага белага каменя, ззя-, як храм на сонца.
  
  
  Калi мы спынiлiся на брукаванай стаянцы перад велiзарным домам, двое слуг у форме выбеглi вонкi, каб адкрыць дзверцы машыны i праводзiць нас праз вялiкiя двухстворкавыя дзень у вестыбюль. На iмгненне мне здалося, што мы ступiлi - мiнулае i апынулiся - палацы аднаго па пяцьсот прынца-, якiя кiравалi маленькiмi дзяржавамi, вакол якiх выраслi Iндыi i Пакiстана.
  
  
  Зала бы- неверагодна раскошны - пол бы- зроблены па найтонкага мармуру i керамiчнай косы, калоны вакол чыстага мармуру, сцены абвешаны пышнымi старада-нiмi габеленамi, мэбля датуецца усiмi старажытнымi перыядамi Iндыi.
  
  
  Гэта бы- хутчэй музей, чым дом, больш храм, чым рэзiдэнцыяй. Нашы праваднiкi спынiлiся, пакуль мы глядзелi на -сё гэта хараство, а затым мо-чкi вядзем нас да дзень, якая вядзе вакол вялiкай залы - другой зала. Ён бы- дрэнна асветлены, i пабудаваны вакол грубых камянё-, якiя, магчыма, былi паднятыя з сцяга кiтайскай вёскi.
  
  
  Пасярод пакоя знаходзiлася хацiна, дах якой была - пяцi футах над зямлёй. Яна была зроблена па кардона, старых дошак, -паковачных скрынь, пустых слоiка- i дна вяслярны лодкi.
  
  
  Палко-нiк Ву сядзе- у дзвярах хацiны - брудна-белым дхоти, обернутом вакол сьцёгна-. Ён сядзе- на кукiшках у базавай позе ёгi. Убачы-шы нас, ён крыху паварушы-ся, але не -ста-.
  
  
  - Ах, вы прыйшлi. Простыя дурныя успамiны. Яе нарадзi-ся - такой хацiне, -- сказа- ён, пацягваючыся. "Добра для людзей, каб успомнiць i сказаць, што наза-сёды буду iншым".
  
  
  Ён падня-ся на ногi i пакорлiва пакланi-ся. "Для мяне вялiкi гонар, што вы наведваеце мой дом, мiс Мехта, - сказа- ён. - А вы, мiстэр Картэр. Вашым прысутнасцi прасла-ляе маё сцiплае становiшча.
  
  
  Чоени адказала хутка, але мне прыйшлося шукаць словы. У мяне збянтэжы-.
  
  
  Акуратны чалавечак, здавалася, суме-ся, што эга -бачылi - сялянскай вопратцы. Ён папрасi- прабачэння i сказа-, што хутка вернецца, калi будзе "больш прыдатным чынам апрануты для такiх высокiх гасцей".
  
  
  Ён хутка загавары- па-кiтайску, i па iншай пакоя выйшлi дзве маладыя дзя-чыны ва -сходняй вопратцы. Яны кланялiся i спатыкалiся перад намi, ih вузкая спаднiца да шчыкалаткi абмяжо-вала ih shaggy некалькiмi цалямi. Яны прайшлi перад намi праз iншую дзверы - прыемную пакой у заходнiм стылi, дзе грала цiхая музыка, i дзе бы- тэлевiзар, дываны на падлозе, мэбля была сучаснай, а стогн вiсе-, здаецца, сапра-дны Поллок. "Наста-нiк кажа, рабiце тут усё, як вам падабаецца; ён прыйдзе праз хвiлiну, - сказала адна вакол дзя-чат. Затым яны абодва знiклi за дзвярыма.
  
  
  Над вялiзным камiнам вiсела карцiна, якая паказвае Чан-Кай-шы - маладосцi, калi ён рабi- мацерыковым Кiтаем. На супрацьлеглым стогны вiсела такая ж вялiкая карцiна. Гэта бы-
  
  
  Сун-Ят-сена.
  
  
  "Ву не бы- сапра-дным палко-нiкам", - пракаментавала Чоени, пакуль яе агляда- багата упрыгожаную пакой. "Гэта ганаровае званне, якое ён атрыма- за сваю асабiстую барацьбу супраць Мао i камунiста-. Ён бы- усяго толькi хлопчыкам, калi ён служы- пад пачаткам Чан-Кай-шы.
  
  
  Яе гатэль, спытаць яе аб чым-тое, але з'явi-ся хлопчык-iндыец - белай куртцы i павё- нас да тиковому бара пад аздабленнем па тыгровай шкуры. Як i -сё астатняе - гэтым дом, мяне таксама -разiла запас спiртнога. Там было добрае вiскi, выдатныя каньякi, выдатная калекцыя старада-няга рома. Хлопчык прапанава- ih з вялiкiм веданнем, чым бармэн, якi разлiва- лагер.
  
  
  Мы выбралi ямайскi ром, i як раз рабiлi глыток, калi -вайшо- Палко-нiк, апрануты - брыджы i боты.
  
  
  Ён стая- побач са мною i пiльна глядзе- на мяне.
  
  
  - Не хочаш пакатацца на конях перад абедам?
  
  
  Яе гатэль сказаць, што - мяне няма на гэта часу, але Чоени занадта хутка пагадзiлася. Ён адправi- яе з адной са служанак пераапрануцца, а сам павё- мяне па кароткiм калiдоры, уставленному статуямi. Потым калiдоры мы абмiнулi круглы крыты басейн з чыстай блакiтнай вадой, i прайшлi праз дзверы, затым перасеклi каменны мост, якi надава- -нутраную частку велiзарнага у басейна з знешняй часткi.
  
  
  Тры конi рвалiся па iншы бок невялiкага моста, дзе была абгароджаная дарожка, але ён праiгнарава- ih i махну- рукой у бок парку, на тэрасе -нiзе.
  
  
  Ён спыта-. - "Можа быць, хочаце пастраляць па сподачках?
  
  
  Каб прабавiць час, пакуль зно- не прыйдзе выдатная лэдзi.
  
  
  Мяне праця- цень падазрэннi, i яе агледзе- рукi маленькага чалавека. Яны былi нечакана моцнымi i жилистыми. Нягледзячы на дагледжаныя пазногцi, рукi - яго былi грубыя, як у фермера.
  
  
  - Па сподачках, - сказа- я. "Я даволi добры - гэтым".
  
  
  Ён усмiхну-ся. - Па-кантынентальнага, - папрасi- ён, i ён раптам зразуме-, што эга манера гаварыць змянiлася. Калi ён расслабi-ся, ён адпусцi- грубы-англiйская мова, якi выкарыста-, каб абяззброiць сваiх гасцей. "У гэтым ёсць выклiк... як i - жыццi. Нiколi не ведаеш, у якiм кiрунку пойдзе мэта магчымасця-".
  
  
  Я не зразуме- яго, але рушы- услед за iм туды, дзе сядзела кiдальныя машына, i -бачы- двух маладых слуг, якiя iдуць да нас з абранымi вiнто-камi - руках.
  
  
  "Тысяча рупiй за талерку", - сказа- ён, узя- "бра-нiнг" i ступi- да адзнакi двадцатисемиметровой дарожкi. 'Добра?'
  
  
  Перш чым паспе- што-небудзь сказаць, ён да- сiгнал, i ярка-жо-ты дыск узляце- у паветра. "Бра-нiнг" стрэлi-, i талерка выбухнула - дваццацi футах ад невялiкай металiчнай метательной машыны. Гэта бы- добры стрэл, адкрыта наперад, вакол iх, што ператвараюць глiняныя талерак у дождж вакол аскепка-.
  
  
  Маленькi чалавек з гонарам -смiха-ся i чака-. Яе, падышо- да лiнii, уставi- картрыдж - одзiна па патронников абранай мной вiнто-кi i да- сiгнал хлопчыку - хатнiх кiдальнай а-таматам. Яе стрэлi-. Глiняная талерка разляцелася -шчэнт, як парашок, i ён адчу- лютае задавальненне ад прамога траплення.
  
  
  Палко-нiк Ву не пакiну- мне часу злараднiчаць. Ён тут жа выклiка- iншую талерку, стрэлi- i трапi- у дыск. Яе адразу рушы- услед за iм лёгкiм ударам. Мы стралялi хутка, так хутка, што я пача- турбавацца пра хлопчыка - а-тамаце, якi павiнен бы- пакласцi талерку на магутную метательную дзяржальню i прыбраць руку, перш чым цяжкая спружынная шпурне мэта - прасторы. Не было правiлы, гаворыць, што вы павiнны выпусцiць талерку i страляць, як толькi iншы чалавек знiшчыць сваю -ласную мэта, але, не сказа-шы нам словы, мы паставiлi свае -мовы.
  
  
  Калi да нас далучы-ся Чоени, мы стралялi - дзiкiм изматывающем рытме i былi пакрытыя потым. Мае рукi хварэлi ад пастаяннага -здыму чатырох фунта- сталi i чырвонага дрэва, а плячо гарэла ад аддачы прыклада, нават калi яе, павалi-ся на каленi i моцнага абапёрся на прыклад. Ву здзiвi- мяне. Хоць ён бы- маленькiм, здавалася, што - яго не больш праблем, чым у мяне. Яе -бачы- iмкненне да перамогi - кутках эга rta, калi яе запну-ся, i латкi пачалi лопацца, а не распыляцца дашчэнту. "Зно- i зно-", - абвясцi- хлопчык ззаду нас. "Абодва семдзесят пяць запар".
  
  
  - На дзесяць тысяч рупiй, - крыкну- палко-нiк Ву, падымаючы вiнто-ку для яшчэ аднаго стрэлу.
  
  
  Ён удары- яго - талерку. Мае рукi амаль не дрыжалi, калi яе падня- сваю вiнто-ку для семдзесят шостага стрэлу запар. Яе -дары- па дыску латкi i яшчэ дзесяць, перш чым адчу- ветрык на шыi.
  
  
  Ву адчу- слабы вецер занадта позна. Талерка, якую ён прасi-, нечакана пригнулась, калi ён нацiсну- на курок. Жо-ты дыск пераможна i цэлым праплы- па усыпанному асколкамi полi перад метательной машынай. Толькi гэтая талерка пазбегла эга зброi.
  
  
  Палко-нiк Ву на iмгненне прыцiсну- вiнто-ку да пляча, прымушаючы сябе змiрыцца з паразай. На iмгненне яе -бачы- дэманiчную лютасьць - гэтых касых вачах. Ён не бы- ня-дачнiкам, але калi ён паглядзе- на мяне, ён зно- усмiхну-ся, пакланi-ся, гуля- ролю сцiплага селянiна.
  
  
  "Дзесяць тысяч рупiй знакамiтаму амерыканцу".
  
  
  Ён махну- рукой, i хлопчык прыбег з чэкавай кнiжкай. Ву надрапа- суму i працягну- мне чэк.
  
  
  Яе -зя- яго, зацiсну- мiж пальцамi, маючы намер разарваць на часткi.
  
  
  "Задавальненне было маiм," сказа- я.
  
  
  - Пачакай, - крыкнула Чоени з канца лiнiй агню, адкуль яна -сё гэта час назiрала. Яна падбегла да нас i -зяла - мяне чэк. "Для сустрэнуць вашых дзяцей. Так?' - сказала яна падкрэслена намi. "На дзесяць тысяч рупiй ih ble кармiць на працягу многiх дзён".
  
  
  - Вядома, - пагадзi-ся Ву. 'Для дзяцей.'
  
  
  Яе спыта-. - 'Сустрэнуць вашых дзяцей?'
  
  
  Маленькi чалавечак засмяя-ся i паказа- -нiз па -згорку на абнесены сцяной комплекс прыкладна - чатырохстах ярда- ад яго.
  
  
  - Дзiцячы дом, - патлумачы- Чони. "Ён выратава- сотнi дзяцей з вулiцы. Ён дае iх адукацыю, адзенне i дома, пакуль яны не стануць дастаткова дарослымi, каб пастаяць за сябе".
  
  
  - Але так шмат людзей маюць патрэбу - дапамозе, - сумна сказа- Ву. "Нават такi багаты чалавек, як я, не можа дапамагчы iм усiм".
  
  
  Ву паказа-, i голас яе -бачы- дзяцей у полi пад намi. Сотнi, у асно-ным хлопчыкi, гулялi на агароджанай гульнявой пляцо-цы прытулку. Яны нагадалi мне хлопчыка, якога яе бачы-, на хiмiчным заводзе, i маленькага мёртвага хлопчыка, якi ляжыць на вулiцы побач з пабiтым "мэрсэдэсам" перад амерыканскiм консульствам.
  
  
  Яе праклiна- свае падазроныя думкi. Ву, верагодна, бы- шчодрым мецэнатам, але яе -сё ж ставi-ся да яго з падазрэннем. Мне не хацелася верыць, што ён запричастным да выбуха-, але гэтая думка не сыходзiла.
  
  
  - Можа быць, вы ведаеце чалавека, якога яе шукаю, - рэзка сказа- я. - З вашым цiкавасцю да дзяцей вы можаце ведаць нейкага Закiр Шастра. Наколькi яе разумею, ён таксама забiрае дзяцей з сцяга".
  
  
  Палко-нiк Ву прашыпе- скрозь зубы. "Гэты сын змеi", - сказа- ён па-кiтайску. 'Яе ведаю эга. Ён выкрадае дзяцей i выкарысто-вае ih - сваiх мэтах. Яе выратава- некалькiх па эга кiпцюро-, але ih за-сёды аказваецца больш.
  
  
  Чоени нахмурылася, верагодна, не разумеючы, чаму яе згада- Шастра. Гэта бы- пралiчаны рызыка, каб убачыць, як адрэагуе Ву, але намаганнi аказалiся марнымi. Ён адрэагава- так, як паступiла б большасць людзей, i мне -сё ро-на прыйшлося шукаць зачэпку.
  
  
  - Чаму ты хочаш пагаварыць з iм? - спыта- Ву. - Ён запричастным да выбуха-?
  
  
  Яе, пакiва- галавой. - Я не -пэ-нены... можа быць.
  
  
  "Можа быць, мы зможам дапамагчы", - прапанава- Ву. "Дзецi на вулiцы могуць ведаць, адкуль гэты чалавек".
  
  
  Ён пстрыкну- пальцамi, i слуга падышо- i ста- побач з iм. Ву до-га гавары- з iм на дыялекце, якога я не разуме-. Ён пераможна -смiхну-ся, калi хлопчык потрусил да дому.
  
  
  "Дзецi спытаюць", - сказа- ён. "Нешматлiкiя павiнны ведаць аб гэтым Закире. якiя пацярпелi ад яго.
  
  
  Яны завядуць цябе да яму.
  
  
  Яе, кi-ну- у знак падзякi.
  
  
  - А цяпер мы будзем гуляць, - абвясцi- Ву, падводзячы нас да коней.
  
  
  Мы асядлалi нервовых жывёл i накiравалiся да таго месца, дзе маёнтак межавала з ракой. Ён паказа- нам сваю прыватную гавань i чатыры элегантных хуткасных катэра, затым правё- нас да плошчах для гандбола з то-стым пакрыццём па плексiгласа i далей па дарожцы да поля для гольфа з дзевяццю лункамi на прыгожай лужку.
  
  
  "У цябе ёсць усё", - за-важыла Чоени, i маленькi кiтаец паглядзе- на мяне, чакаючы, што я скажу.
  
  
  Тады яе зразуме- эга. Ён бы- маленькiм чалавекам з вялiкай эга. Тэнiсныя корты, палi для гольфа, выдатныя сады... але -сё гэта практычна не выкарысто-валася, гэта былi толькi трафеi, якiя сведчаць аб эга фiнансавым поспеху. I мы былi тут, як эга гледачо-, запрошаныя папляскаць эга па плячы i сказаць, якi ён класны. Хоць яе, ме- патрэбу - эга дапамогi, яе падда-ся предчувствию. "Амаль усё", - вычварэнску сказа- я, пад'язджаючы да Чоени i нахiляючыся, каб далiкатна пацалаваць яе - шчаку. Рэакцыя Ву ашаламiла мяне. Ён засмяя-ся - цяжкiм, хрыплым смехам для такога невысокага чалавека.
  
  
  - Можа быць, - сказа- ён i паеха- наперадзе нас да дому.
  
  
  Унутры дома ён павё- мяне i Чоени па розных кватэрах на першым плане паверсе. Для мяне была раскладзеная свежая шведа-, i яе прыня- душ, пераапрану-ся, перш чым вярнуцца -нiз.
  
  
  Ву чака- мяне - эга кабiнеце, двухпавярховай пакоi, абабiтай панэлямi па -сёй кашто-ных парод дрэва i абсталяванай шафамi з первопечатными выданнямi. Ён сядзе- за вялiзным пiсьмовым сталом, з-за чаго здава-ся яшчэ менш i нiкчэмнейшым, чым бы- на самай дэла.
  
  
  Вакол яго, седзячы на стале i на падлозе перад iм сядзелi дзя-чаты. Ih было дзесяць, некаторыя iндыйцы, некаторыя -сходнiя, некаторыя былi настолькi светлокожими, што я падазрава-, што яны былi чыстакро-нымi белымi.
  
  
  - Як я -жо сказа-, - сказа- Ву з усмешкай. - У мяне ёсць усё.
  
  
  Ён хупава памаха- рукой над галовамi сур'ёзных дзя-чат.
  
  
  "Выберы адну", - сказа- ён. - Або двух. Ты мой госць.
  
  
  
  Кiра-нiк 9
  
  
  
  
  "Я рана выявi-, мiстэр Картэр, - з гонарам сказа- палко-нiк Ву, - што на шляху чалавека да поспеху ёсць паказальнiкi. Ble каму, дзе - зале чалавек на гэтай дарозе, па тым, чаго ён хоча больш за -сё. Па-першае, по-ны жыцця. Затым рэчы... матэрыялiзм, як вы называеце гэта - вашай краiне. Затым, пры першых прыкметах вялiкага багацця, статусу. Яшчэ пазней - шмат сэксуальнага задавальнення. Для паспяховага араба гэта гарэм. Для японца- гейшы. Для багатага амерыканца палюбо-нiцы.
  
  
  - А для кiтайца-?
  
  
  Ён зно- махну- рукой. - Наложнiцы, вядома. Як i гэтыя выдатныя iстоты. Вельмi старанна падабраны тыпу на любы густ i жаданне.
  
  
  - Чаму, палко-нiк Ву?
  
  
  'Чаму?'
  
  
  - Так, чаму ты прапануеш мне сваiх наложнiц? Мы не зусiм старыя сябры, праз iх, што падзяляюць палюбо-нiц. Ву самаздаволена -смiхну-ся. Ён пакланi-ся i зно- прыкiну-ся пакорным, але вусны эга фыркнули. "Таму што Ву хоча зрабiць падарунак буйному амерыканскаму агенту".
  
  
  'Хоча спадабацца?'
  
  
  "Спынiце гэта бамбакiданне", - сказа- ён. "Выратаваць наш горад ад далейшых пакут".
  
  
  - Я -жо працую над гэтым. Гэта мая праца. Вы жадаеце што-то iншае.
  
  
  'Так. З часам вiна будзе -стано-лена. Вы можаце зрабiць гэта. Вы можаце прадаставiць доказы.
  
  
  "Каго вiнавацiць? Рускiх?
  
  
  "Мааiста-, - сказа- ён. "Кiтайскiх камунiста-. Хай яны панясуць вiну за гэтую пагрозу адкрыты басейн ва -сiм свеце. Зрабi гэта для мяне, i яны твае... адна або -се.
  
  
  Я не мог адарваць вачэй ад няро-нага шэрагу дзя-чат, чые амаль аголеныя цела блiшчалi - сонечным святле, што льюцца праз вялiзныя вокны на другiм баку пакоя. Было б досыць лёгка абвiнавацiць кiтайскiх камунiста-, як толькi яе высачы- тэрарыстычнае кiра-нiцтва, i яе, вядома, не бы- абавязаны сваiм чырвоным калегам лаяльнасцю.
  
  
  "Невялiкая паслуга, - сказа- ён, - за такую цудо-ную -знагароду. Якi мужчына можа адмовiцца ад яго, мiстэр Картэр?
  
  
  Яе вага-ся, i - той момант, калi яе пераводзi- погляд з адной дзя-чыны на iншую, дзверы адчынiлiся. Слуга ззаду мяне сказа- некалькi сло- па-кiтайску, i палко-нiк Ву раздражнёна -ста-.
  
  
  - Мiс Мехта вярнулася, - сказа- ён. - Мы -бачым яе - сталовай.
  
  
  Ён абышо- крэсла i зно- усмiхну-ся.
  
  
  "Падумай пра гэта," сказа- ён. "Для ночы задавальнення, якiя вы можаце выпрабаваць".
  
  
  Яе спынi-ся на дзень. Мне прыйшла - галаву думка. Яе, пакла-шы руку на рука- Ву, i ён таксама спынi-ся.
  
  
  - Павiнна быць нешта большае, чаго жадае вельмi багаты чалавек, палко-нiк Ву. По-ны жыцця, усё, што ён калi-небудзь гатэль, статус, усе жанчыны, з якiмi можа справiцца эга цела... але што яшчэ? Напэ-на, павiнна быць што-то яшчэ, чаго жадае такi чалавек, як ты. Што гэта, палко-нiк?
  
  
  "Вядома, мiстэр Картэр". Ён смяя-ся. "А потым усяго гэтага чалавек можа жадаць толькi -пэ-ненасцi... канчатковага i самага ня-ло-нага жадання". Ён правё- мяне - залу. Узя-шы Чоени за руку, ён правё- яе - велiзарную сталовую з до-гiм сталом i гiганцкiмi люстрамi. Ён сядзе- на чале крэсла, як кiруючы султан.
  
  
  Эга рэ-матызму мяне не задаволi-. Як-то мне не здалося, што ён прагну- пэ-насцi. У мяне было адчуванне, што ён гатэль чаго-то iншага. Але чаго?
  
  
  У мяне не было рашэнню настойваць. Праз некалькi хвiлiна до-гi крэсла бы- абста-лены вiнамi i стравамi, нас пасыпалi рогам багацця. Для маленькага чалавека Ву з'е- велiзарная колькасць, i -сё яшчэ эль, калi слугi прывялi худога дзiцяцi па хованцы ля падножжа -згорка.
  
  
  Яе, нахiлi-ся наперад i зада- хлопчыку пытаннi мерным тонам, якое часам атрымо-ваецца прымусiць гаварыць. Але худы хлопчык адхiсну-ся ад мяне. Дзi-на, але Чоени прыйшла мне на дапамогу.
  
  
  Яна цiха загаварыла з хлопчыкам на дыялекце, якога ёй раней не чу-, i, падобна, хутка заваявала эга даверу.
  
  
  "Чалавек па iменi Шастра моцна напалоха- яго, - сказала яна мне. "Мужчына прапанава- эму адукацыю, а затым паспрабава- прывабiць эга - машыну. Ён уцёк, i прыйшо- сюды, у прытулак палко-нiка Ву.
  
  
  - Спытай яго, дзе ён бачы- гэтага чалавека.
  
  
  Умяша-ся палко-нiк Ву. Ён працягну- нагу фазана, з якой капа- соус вакол чырвонага вiна, i загада- хлопчыку мой лейцара.
  
  
  Яе злавi- некалькi сло-, якiх хапiла, каб зразумець, аб чым каза- хлопчык.
  
  
  "У храме з блiскучай чырвонай вежай", - пачу- яе.
  
  
  Ён сказа- больш, але сэнс вышмыгва- ад мяне, пакуль Чоени не перавяла гэта для мяне.
  
  
  "Ён не -пэ-нены,- сказала яна.- Ён памятае толькi храм i гуру".
  
  
  - I зiготкую чырвоную вежу, - дада- палко-нiк Ву. "Павiнна быць, гэта арыенцiр".
  
  
  Ву усмiхну-ся i горда адкiну-ся на спiнку крэсла. Здавалася, ён дума-, што вырашы- для мяне -весь лейцара. - Вельмi рады дапамагчы амерыканскаму агенту, - сказа- ён, устаючы з-за крэсла.
  
  
  Ён амаль адасла- нас. Ён паклiка- сваiх слуг, i яны правялi нас з Чоени праз дом да прыпаркаванага "Мерсэдэса".
  
  
  Калi мы вярталiся - горад, яе спрабава- атрымаць з нах больш iнфармацыi. "Мне трэба даведацца як мага больш, - падума- я, - перш чым ee даклад Раджу паставiць крыж на -сiх работах".
  
  
  "У многiх нашых храмавы ёсць вежы, - запярэчыла яна. "I многiя вакол iх чырвоныя. Гэта важна?'
  
  
  - Чарто-ску важна, - сказа- я. - Гэта наступнае звяно - разбiваць. Можа быць, гэты Шастра околачивается там, можа быць, гэта якая-то эга штаба-кватэры.
  
  
  Яна пахiтала галавой, спрабуючы думаць. "Гэта можа быць дзе за-годна. Нават стары храм, руiны... уся сельская мясцовасць -сеяная iмi".
  
  
  Ee рэ-матызму мяне раззлава-. Мы патрацiлi гадзiны з маленькiм палко-нiкам, i ён губля- цярпенне. Мы прыбылi - цэнтр горада, i яе спынi-ся перад консульствам, разумеючы, як хутка праляце- час.
  
  
  Напружанне - горадзе было падобна да статычнай электрычнасцi - сухi дзень. Яе адчува- гэта - паветры. Дзясяткi -зброеных iндыйскiх салдат стая- перад консульствам, з вiнто-камi за плячыма. Iншыя салдаты стаялi збоку ад будынка.
  
  
  "Падумай аб тым храме з чырвонай вежай", - сказа- яе Чоени. 'Яе хутка вярнуся.'
  
  
  На тратуары мяне спынi- нервовы iндыйскi салдат. Пачатку другой салдат дапыта- мяне - металiчных варот, затым падвё- да якi стая- на дзень сяржанту. Сяржант зада- мне некалькi пытання-, затым набiрае нумар тэлефона.
  
  
  Слокум чака- мяне - дзвярах свайго кабiнета. На nen не было гальштука, валасы былi растрапаныя, на лбе выступi- пот, хоць у кабiнеце было халаднавата.
  
  
  - Мы -мацо-ваем будынак, - усхвалявана сказа- ён. "Мы чакаем нападу - любы момант".
  
  
  Ён апусцi-ся на крэсла ззаду свайго крэсла. Ён выцер пот са свайго нахмуренного iлба iльняным насо-кай.
  
  
  "Я папрасi- Вашынгтон даслаць 300 марскiх пяхотнiка- для абароны жыцця i маёмасцi амерыканца-", - сказа- ён.
  
  
  "Марпехi!" - сказа- я.
  
  
  "Божа, блаславi нас, мы не можам заставацца бяззбройнымi перад рускiмi. Яны -жо вядуць сваiх людзей сюды з блаславення Нью-Дэлi.
  
  
  "Хацелi б вы пачаць Трэцюю сусветную вайну тут?"
  
  
  "Калi гэты вырадак хоча гэтага..."
  
  
  "Блiскуча".
  
  
  Ён рэзка паглядзе- на мяне.
  
  
  - Хiба вы не чулi аб Чырвоным Флоце? "У iх ёсць эскадра, якая займаецца накiро-ваецца да Бенгальскага залiва на трэнiровачныя мане-ры. Дванаццаць караблё- пад камандаваннем ракетнага крэйсера.
  
  
  - Ведаеш, ты мог бы гэта зрабiць, - сказа- я. "Хлопцы, вы можаце казаць пра гэта тут i цяпер, пакуль не пачнецца сапра-дная ядзерная вайна. Чаму б вам не спынiцца, каб, нарэшце, падумаць? Яе, уста- i падышо- да эга стала. Слокум адхiсну-ся.
  
  
  - Вы чулi што-небудзь яшчэ аб пятнаццатым лiку?
  
  
  'Дзень незалежнасцi? Няма.'
  
  
  - Ты сказа-, што, можа быць, што-то наспявае, памятаеш? I яе, чу-, што расiйскае консульства будзе падарвана. Ваша консульства павiнна быць пашкоджана адначасова.
  
  
  Слокум бы- напагатове. Гэта -дарыла па яму на-прост.
  
  
  - Ты -пэ-нены, што сёння што-небудзь здарыцца?
  
  
  'Няма. Але - мяне такое адчуванне, што яны ж самыя людзi, якiя раней закладвалi бомбы 15 жнi-ня, плануюць нешта грандыёзнае. Вас не абцяжарыць эвакуацыя людзей па консульства вечарам чатырнаццатага.
  
  
  "Божа мой, - сказа- ён. - Тады мы нiчога не можам зрабiць?
  
  
  - Вядома, - сказа- я. "Скажы сваiм гадзiнным, каб не пускалi дзяцей на вулiцу да консульства".
  
  
  'Дзяцей?'
  
  
  'Так. I дапамажы мне знайсцi храм з чырвонай вежай. У мяне павiнна быць самая вялiкая карта горада, якая займаецца - вас ёсць.
  
  
  Слокум нацiсну- кнопку -нутранай сувязi. Праз некалькi хвiлiна сакратарка расклала карту на яго стале.
  
  
  Узя-шы за аснову маёнтак палко-нiка Ву, яе накрэслi- круг радыусам, якi хлопчык мог бы прайсцi хады за некалькi гадзiн. Затым яго выклiка- некалькi iндыйца- вакол штаба Слокама i папрасi- ih паказаць храмы -нутры гэтага кола.
  
  
  Яны вядомыя два храма з чырвонай вежай.
  
  
  "Адна вакол iх - копii знакамiтай Вежы Перамогi, - сказала мне iндыйская сакратарка гадо- пяцiдзесяцi. "Гэта называецца Кутб-Минар. Ён пабудаваны вакол чырвонага пяшчанiку i мае вышыню больш за трыццаць метра-, на вяршыню вядзе вiнтавая лесвiца.
  
  
  Яна была пабудавана да падзелу. Цяпер ад храма мала што засталося.
  
  
  'I iншыя?'
  
  
  - Павiнна быць, гэта храм Оссiан на -сходзе горада. Гэта часткова руiны; туды мала хто ходзiць.
  
  
  Яе падзякава- яе i выйша- на вулiцу, дзе Чоени чакала - машыне. Калi яе распавё- гэй, што вядома, яна паказала мне шлях да першага храма, аб якiм згадала жанчына.
  
  
  Калi мы прыехалi праз пятнаццаць хвiлiна, яе -бачы-, што Кутб-Минар, як храм, не вельмi падыходзiць... гэта была не больш чым высокая чырвоная вежа. Яе, хаце- што-то яшчэ, хоць я не бы- упэ-нены, што. Гэтакi генеральны штаба з памяшканнем для вялiкай колькасцi людзей - што-то зацiшнае, схаванае, куды не заглядвае начальства.
  
  
  Храм Оссiан выгляда- значна больш шматспадзе-на. Квадратныя калоны падпiралi каменныя скляпеннi, фасады разбураных будынка-, двор -я-ля- сабой нагрувашчванне звалiлiся камяне-. У адным куце знаходзiлася двухпавярховая чырвоная вежа. Руiны пераходзiлi - густую раслiннасць вакол кусто- i дрэ-. Дым падыма-ся памiж дрэвамi пяшчотнай спiраллю.
  
  
  "Я пайду пагляджу".
  
  
  - Я iду з табой, - сказа- Чоени.
  
  
  Мы прайшлi праз развалiны. Некаторыя -часткi былi расчышчаны, каб вернiкi маглi прыйсцi i заклiкаць да благаславеннi сваiх водных крынiц.
  
  
  Памiж руiнамi мы знайшлi часткi выкарысто-ваную сцежку, якая займаецца вяла -здо-ж канцы храма да падлескам. Мы былi амаль ля дрэ-, калi яе -бачы- вялiкую цёмна-зялёную палатку.
  
  
  Мы мо-чкi сышлi са сцежкi - падлесак, каб штогод. Спачатку мы бачылi толькi дрэвы i вялiкую iльняную палатку. Потым яе за-важы- невялiкую вогнiшча i свежае. З-пад палаткi выйша- чалавек, пацягну-ся, агледзе-ся, кашляну-, плюну- на зямлю i вярну-ся -нутр. Больш мы нiкога не бачылi. Некалькi клуба- дыму вiлiся ад вогнiшча. Ззаду нас пачу-ся гук - напалову -схлiп, напалову крык, гне- з адценнем iстэрыкi. Яе, павярну-ся i -бачы- фiгуру, надыходзячую да шляху, па якiм мы толькi што прайшлi.
  
  
  Гэта бы- чалавек, якi шэл хутка, але злёгку кульга-. Калi ён наблiзi-ся, яго -бачы-, што ён шыракаплечы i моцны, чалавек, якi лёгка можа напалохаць дзiцяцi. Мне было цiкава, цi будзе гэта Закiр.
  
  
  Мы нырнулi - кусты, калi ён праходзi- mimmo. Ён не паглядзе- у наш бок. Эга дыханне было клапатлiвым, i я падазрава-, што ён хутка бег. Яе, павярну-ся да Чоени, як толькi ён прайшо- mimmo нас.
  
  
  - Вяртайся да машыны i чакай мяне, - сказа- я. "Я збiраюся iсцi за iм".
  
  
  Сцяжынка вяла - iншы бок руiн, i праз гай дрэ-. Не-забаве мы апынулiся - задняй частцы старога храма. Ацалела толькi адна сцяна. Яна была пабудавана вакол вялiкiх каменных блока i амелы дзесяць метра- у вышыню i трыццаць метра- у да-жыню. Мужчына прыхiну-ся да гэтай стагнаць, каб аддыхацца. Затым ён азiрну-ся, нiкога не -бачы- i працiсну-ся скрозь густы падлесак, якi, па-вiдаць, хава- адтулiну. Ён знiк там.
  
  
  Да- мужчыну дзве хвiлiны, затым пабег туды i знайшо- шчылiну.
  
  
  Там было цёмна. Яе прыслухо-ва-ся да свайго -ласнага дыхання, выбивающемуся вакол лёгкiх. Акрамя гэтага, не было нiякага гуку. Яе уключы- лiхтар i зрабi- вузкi прамень. Яе знаходзi-ся - земляным праходзе, каля тузiна прыступак, якiя вядуць -нiз.
  
  
  Унiзе лесвiцы яе знайшо- свечкi i амерыканскiя запалкi. Пасля воску ад свечкi на падлозе вё- направа. Калiдор тут бы- вышэй, больш за шосты фута-, i бы- выдзе-баны па цвёрдай глiны, магчыма, па пяшчанiку. У дваццацi кроках яе убачы- цьмяны святым, якi танчы- i мiгце-. Тунэль пахвiну неверагодна старым затхлым пахам.
  
  
  Яе павольна папо-з да святла. Яе нiчога не чу-. Калiдор зрабi- круты паказальнiка-. Яе спынi-ся, каб мае вочы прывыклi да новага святла. Наперадзе мяне было памяшканне плошчай сем квадратных фута- з столлю вышэй тунэля. Вакол пакоя бачылiся два стравы. Спачатку яе не бачы-, што выклiкала брылё-. Затым яе -бачы- паходнi, запра-леныя чым-то накшталт алею, падпаленыя - сасудах у чатырох сценах. Пакой была пустая.
  
  
  Яе хутка перасёк пакой да блiжэйшага адтулiны i пайшо- па калiдоры. Яе, спынi-ся i агледзе-ся. Здаецца, мяне яшчэ нiхто не бачы-. Гэты тунэль бы- кароткiм i адкрыва-ся - больш до-гi праход, якi працягну-ся больш чым на семдзесят метра-, перш чым апiсва- невялiкi выгiб. Праз ро-ныя прамежкi часу - гало-ным тунэлi былi пакоi. Яны здавалiся келлямi, дзе медытавалi трансцэндэнтныя k адкрыты басейн манахi.
  
  
  У канцы тунэль зрабi- яшчэ адзiн паказальнiка-, шталь шырэй i святлей.
  
  
  Паходнi асвятлялi дарогу ззаду мяне, але наперадзе мне здавалася, што сьвяты iншы. Потым яе -бачы- першую лямпу, якая звiсае з электрычнага провада. Тут тунэль раздваивался: я павярну- прама, дзе з семиметровым iнтэрвалам вiселi электрычныя лiхтары. Крыху далей тунэль выходзi- у вялiкi зала. Тунэль звужаецца i ве- да невялiкага га-бца - задняй стагнаць зала.
  
  
  Пада мной панавала кiпучая дзейнасць. Пятнаццаць хлапчуко-, большасцi, вакол якiх крыху за дваццаць, сядзелi вакол крэсла i старанна -прыгожвалi банка- у чорны колер. Iншыя выразалi кавалкi кнота-. Iншыя хлопчыкi пакавалi пустыя банкi i неслi ih праз арку - iншую пакой.
  
  
  Акты-нага адпачынку захаплення захлiснула мяне. Яе знайшо- завод па вытворчасцi по-ная назва або, па меншай меры, адно вакол месца-, дзе тэрарысты выраблялi свае двухчетвертные бомбы. Але я таксама адчу- дрыжыкi, калi зразуме-, што тутэйшыя хлопчыкi былi старэйшыя за таго хлопца, якога яе бачы-, якая зьбiрае нiтрату калiя на хiмiчным заводзе. Яны былi падобныя на салдат. Здавалася, яны ведалi, што робяць, як быццам ih навучалi.
  
  
  Мяне нiхто не бачы-, але я не мог прайсцi праз карнiз балкона неза-важаным. Яе, вярну-ся i паспрабава- левы тунэль. Ён зрабi- невялiкi паказальнiка-, затым працягну- рух, напрыклад, у тым жа кiрунку, што i iншая скрыжаванне. Не-забаве ён таксама прайшо- шэраг клетак. Гэтыя былi ва -жываннi. Унутры былi саламяныя мяшкi i брудныя заплечнiкi, у якiх, магчыма, знаходзiлiся зямныя пажыткi хлопчыка--падлетка-.
  
  
  Гэтыя тунэлi могуць прасьцiрацца на многiя кiламетры пад Калькута. Мне трэба было хутка знайсцi выхад або вярнуцца па тым маршруце, якiм яе толькi што iшо-. Перада мной ляжала яшчэ адно пустое прастору. Унутры бы- пiсьмовы, крэсла i пара крэсла-, а за iмi была дра-ляная дзверы - раме.
  
  
  У пакоi нiкога не было. Яго хутка прайшо- да дзень. Яна не была зачыненая.
  
  
  Адкры-шы яго, яе, убачы- яшчэ адзiн калiдор, вядучы на паверхню. Яе, выйша- i вярну-ся да мерсэдэса.
  
  
  Чоени там не было.
  
  
  Яго пачу- яе клiч вакол цемры праз дарогу.
  
  
  - Нiк, малайчына=).
  
  
  Яе, павярну-ся, i - маiм мозгу пстрыкнула шостае пачуццё. Магчыма, гэта бы- гук або проблiск металiчнага прадмета на сонца. Не ведаю, але яе сця-ся, i схапi- свой Люгер.
  
  
  Потым яе -бачы- эга... дзябёлага iндзейца, за якiм рушы- услед яе - храм. Ён падышо- да мяне з пярэдняй частцы машыны. Ён няёмка нажом памаха- над галавой. Адразу ж Люгер апыну-ся - маёй руцэ.
  
  
  Пiсталет ён, вядома, пацярпець не мог, але працягва- наступаць на мяне. Яе, пада-ся назад i крыкну- папярэджанне. Яе не гатэль эга забiваць. Ёй бы- упэ-нены, што гэта Закiр Шастра, i ён мне вызначана бы- патрэбен жывым. Ён расьсек паветра перад маiм тварам i зно- махал, калi яго адхiля-ся.
  
  
  У роспачы яе, стрэлi- адзiн раз у некалькiх цалях ад яго асобы, у якасцi папярэджання, i пачала другi раз у руку. Ад удару кулi ён закружился i -па-; але ён ускочы- на ногi i падышо- да мяне, яго рука бязвольна звiсала.
  
  
  Яе зно- стрэлi- у яго, на гэты раз у нагу. Ён упа- наперад, як быццам эга перакулiлi.
  
  
  Iнстынкты-на яе, адступi- назад i трыма- пiсталет напагатове для другога нападнiка, але адзiныя руху, якiя яе мог бачыць, былi Чоени, якiя бягуць да мяне з iншага боку.
  
  
  Яна кiнулася мне - абдымкi, але яе адштурхну- яе ад сябе. Ззаду яе пачу- тупат нага. Хлопчыкi вакол храма выбеглi i забралiся - стары грузавiк ззаду руiн.
  
  
  Яны -цяклi, але мне прыйшлося -трымаць чалавека на зямлi, перш чым мы змаглi рушыць услед за iмi. Яе перавярну- эга на спiну нагой.
  
  
  Ён бы- мёртвы. Дзiрка памерам з мой кулак была там, дзе бы- эга пупок. Чоени сядзела побач са мной, вiдавочна не кранутая выглядам крывi. 'Гэта хто?'.
  
  
  Яе вывудзi- кашалек мужчыны вакол кiшэнi i раскла- эга на зямлi. Iмя на паперах было выразна чытальнасць.
  
  
  "Закiр Шастра". Яе нарэшце знайшо- яго.
  
  
  Яе апусцi-ся на каленi побач з целам. Яе адразу -бачы- крывавыя дзiркi на руцэ i назе. Яе не прамахну-ся. Хто-то iншы стрэлi- эму - спiну. Лупi- вочы выйшла спераду i рассунула перад сабой пупок, як распусцiлася кветка.
  
  
  Хто-то гатэль забiць Шастра перш, чым ён паспе- загаварыць, хто-то, хто стая- праз дарогу, калi здаравенны iндзеец здзейснi- самагубнай атаку з нажом.
  
  
  Але хто?
  
  
  
  Кiра-нiк 10
  
  
  
  
  'Глядзi!' - усклiкнула Чоени.
  
  
  Яе -ста- i азiрну-ся на грузавiк. Нагружаны хлапчукамi, ён iмча-ся па вулiцы, набiраючы хуткасць. Ён згарну-, каб ухiлiцца ад якая ляжыць у канаве свяшчэннай каровы, а затым кiну-ся адкрыта на невялiкую нато-п людзей, выбегавших з дома на гукi стрэла-. Людзi кiнулiся - бок, i грузавiк з грукатам вылеце- з-за вугла.
  
  
  - Пайшлi, - паклiка- яе Чоени. "Мы iдзём за iм".
  
  
  Задняе шкло трэснула, калi мы заскочылi - "Мэрсэдэс". Лупi- вочы зацягнула павуцiннем усе акно. Другая лупi- вочы -рэзалася - дзверы i -пала дзе-то на сядзенне пада мной.
  
  
  Вiдавочна, Шастра бы- не адзiнай мэтай, але цяпер у мяне не было часу, каб адкрыць агонь у адказ.
  
  
  Яе паскоры-ся, i "Мэрсэдэс" iрвану- наперад, як страла праз люк. Мы ледзь не перакулiлiся - куце, i Чоени закрычала, спрабуючы сабрацца.
  
  
  Мы -скочылi на спыненнi, праехалi трыццаць ярда- па бардзюру i, нарэшце, выехалi назад на вулiцу. Яе убачы- грузавiк, якi рухаецца наперадзе нас, i прытармазi-, каб дазволiць iншай машыне праехаць наперадзе нас у якасцi прыкрыцця.
  
  
  "Вы былi здзi-лены?" - спыта- яе Чоени.
  
  
  Яна паглядзела на мяне i пахiтала галавой. Яна працягвала глядзець у задняе акно, але нас нiхто не пераследва-. Яна была напалохана.
  
  
  - Сачыць за грузавiком, - загада- я. "Калi мы страцiм яго, мы можам пачаць усё спачатку". Праеха-шы полквартала ззаду грузавiка, мы рушылi -след за iм далей у горад. Праз па-гадзiны грузавiк спынi-ся ля бакавога -ваходу - аэрапорт Дум-Дом, i хлопчыкi-падлеткi выскачылi вакол скрынкi. Кiро-ца, хударлявы iндыец - заходнiм касцюме, загна- ih - будынак вакзала.
  
  
  Мы выйшлi з "Мэрсэдэса" i рушылi -след за iмi на платформу. Ih чака- стары DC-3, выгляда- так, быццам ён прыляце- у Бiрму падчас пачатку другой сусветнай вайны.
  
  
  Калi яны -вайшлi, яе вылая-ся пра сябе. Прасачыць за самалётам было нетолькi.
  
  
  - Вы можаце дастаць ih план палёту? - спыта- яе Чоени. "Можа быць, Радж зможа табе дапамагчы".
  
  
  Яна задумалася на iмгненне, перш чым пайсцi да лесвiцы дыспетчарскай вышкi. Калi яна вярнулася, DC-3 ужо бы- у канцы узлётна-пасадачнай паласы.
  
  
  Яна выглядала шчаслiвай i працягнула мне звязак ключо-.
  
  
  "Яны лётаюць на Раксол", - сказала яна. "Гэта на схiлах Гiмалая-, недалёка ад Непала. Адсюль больш за семсот кiламетра-.
  
  
  Яе спыта-. - "У нас таксама ёсць самалёт?"
  
  
  "Пайпер-команч", - адказала яна. - Вы калi-небудзь лёталi на nen?
  
  
  'Так.'
  
  
  'Яе таксама.' Яна -зяла мяне за руку i вывела на вулiцу. - Хутка сцямнее, - запярэчы- я. "Вы -пэ-неныя, што гэта асветлены аэрапорт?"
  
  
  Яна смяялася. 'Не хвалюйцеся. Мы кiдаем запалкi, каб асвятлiць узлётна-пасадачную паласу.
  
  
  Яе вага-ся, але яна пабегла наперадзе мяне да ангара. Калi яе дабра-ся туды, яна -жо пагаварыла з палiцыянтам - форме i аддавала загады механiкам. Яны выкацiлi "Команч", i мы - такую гульню на борт. Праз дзесяць хвiлiна мы -зляцелi i накiравалiся на по-нач.
  
  
  Гэта бы- до-гi пералёт, i -жо сцямнела, перш чым мы -бачылi агнi вёскi. Яна казала па радыё, i -нiзе поле асвятлялася а-тамабiльнымi фарамi. Чоени зрабiла адзiн круг, перш чым упэ-нена апусцiла машыну на -трамбаваную бруд аэрадрома. На зямлi было -сяго два iншых самалёта, i адзiн вакол iх бы- DC-3, якi мы бачылi взлетающим - Калькуце. Чоени скiравалася на стаянку, i мы прымацавалi машыну да крыла i хваста, перш чым праверыць DC-3. Ён бы- кiнуты. Не было нiякiх прыкмет экiпажа або хлопчыка-, якiх мы бачылi - Калькуце.
  
  
  У маленькiм будынку вакзала за прыла-кам сядзе- -радавы чыно-нiк. Ён выгляда- нудным, пакуль Чоени не паказала эму картку - папернiку. Потым ён просветлел i выйша- з чайнiкам. Пакуль мы пiлi нямоцны напой, ён сказа- нам, што за гадзiну да нашага прыезду прызямлiлася машына, по-ная хлопчыка-, ih забра- грузавiк.
  
  
  Ён не веда- большага. Ён адвё- нас у заднюю пакой, дзе мы маглi б адпачыць да ранiцы.
  
  
  На досвiтку мы пайшлi па грунтавай дарозе - вёску.
  
  
  Выгляд вёскi мне не спадаба-ся. Некалькi каменных дамо-, пустынныя прадуваныя вятрамi пагоркi, вулiца з некалькiмi тонкiмi дрэвамi - бясплоднай глебе, i па-сюль пыл. Грунтавая дарога была выбрукаваная, i на ёй вiдаць былi няда-нiя сляды грузавiка.
  
  
  Яе бачы- у гэтым раёне яшчэ толькi адзiн а-тамабiль, стары "Рамблер", якi здава-ся дзi-ным i недарэчным так высока - перадгор'ях Гiмалая-.
  
  
  Чоени паразма-ляла з уладальнiкам Рамблера. "Нам патрэбна твая машына, каб даследаваць мясцовасць", - сказала яна. "Мы так шмат чаго не можам убачыць з адбору проба- паветра. Мы добра за вяртанне вам за гэта.
  
  
  Мужчына не зацiкавi-ся. Ён сказа-, што машына не можа рухацца, i павярну-ся да каменя, якi сёк.
  
  
  У iншым дом мы спыталi, цi бачылi жыхары грузавiк з хлопчыкамi, якi mimmo. Спачатку жанчына цярплiва слухала. Затым яна раззлавалася на што-тое, што сказа- Чоени. Ee вочы блiснулi, i яна зачынiла дзверы.
  
  
  Чоени знервавалася. "У Iндыi так не робяць", - сказала яна. "Мы слухаем, мы не пагаджаемся, i -весь час смяемся. Я жанчына спалохалася. Мне гэта не падабаецца.
  
  
  У суседнiм дом мы адчулi такое ж непрыманне, хоць i больш умеранае. Стары, якi жы- там, здава-ся не-спрымальным да страху. Ён бы- ужо занадта блiзкi да магiлы. "Нiхто нiчога не кажа аб грузавiку, - сказа- ён. "Мы бачылi, эга раней з эга кучай моладзi. Але тыя, хто задаюць занадта шмат пытання-, до-га не жывуць. Вяртайцеся - Калькутту. Тут пануе толькi смерць. Нават размова з табой выклiкае - маёй сям'i падазрэннi. Iду дадому.'
  
  
  Ён адступi- назад i зачынi- дзверы.
  
  
  Чоени - замяшаннi нахмурылася. - Можа быць, нам лепш вярнуцца, - сказала яна. "Мы даста-ляем гэтым людзям непрыемнасцi. Iм i без нас гэтага дастаткова.
  
  
  - Ты маеш на -вазе, што мы павiнны проста забыцца аб праблемах, наспяванне - Калькуце?
  
  
  - Няма, але мы можам сказаць Раджу. Ён можа паслаць суда войска, калi спатрэбiцца.
  
  
  Яе, сказа- няма, i працягну- iсцi па слядах грузавiка. Яна вагалася -сяго iмгненне, перш чым дагнаць мяне. Яна перастала спрачацца, пакуль мы iшлi праз вёску, вынiкаючы па звiлiстай каляiны грузавых шын да высокiх схiлах. Ззаду нас ажывала вёска. Сяляне выйшлi праз сваiх хацiн i з цiка-насцю паглядзелi на нас. Па-вiдаць, замежнiкi, па меншай меры выхадцы з Захаду, у гэтай мясцовасцi былi рэдкасцю. Яе задава-ся пытаннем, абляцяць цi ваколiцы навiны аб нашай прысутнасцi.
  
  
  Мы прайшлi дзве мiлi -верх па схiле i спынiлiся - першых некалькiх кусто-, якiя -бачылi. Мы былi - невялiкiм яры. Яе, стая- i глядзе- на гары з шапкай вечных сняго-.
  
  
  "Гэта безнадзейна", - сказа- яе больш сябе, чым Чоени.
  
  
  Яна спытала. - 'Чаму?'
  
  
  - Мы нават не ведаем, што шукаем. Горы цягнуцца на сотнi кiламетра-. Гэты грузавiк мог паехаць у любую бок. У нас няма шанца- угнацца за iм хады.
  
  
  - Тады вернемся? - з надзеяй спытала яна.
  
  
  Я не адказа-. Цяпер час бы- маiм працi-нiкам. Калi б мы вярнулiся, то страцiлi б цэлы дзень. Пятнаццаты дзень бы- занадта блiзка.
  
  
  Яе зно- даследава- гарызонт, крок за крокам, старанна засяроджваючыся, а затым дазваляючы свайму погляду перайсцi да наступнага -частку ландшафту. Нарэшце яе -бачы- гэта... слабое рух у кустах, метрах у трохстах наперадзе.
  
  
  За намi назiралi. Гэта бы- добры знак. Але яны, каго мы б хацелi, маглi б лёгка схавацца на -вазе - нiзкiм кусто-i, якi рос па-сюль у перадгор'ях, а цэлая армiя магла схавацца - ярах i цяснiнах, якiя сыходзяць у горы.
  
  
  У нас не было нiякiх шанца- знайсцi грузавiк або хлопчыка-, калi яны iмкнулiся заставацца па-за поля гледжання. Людзi, якiх мы хацелi б, павiнны прыйсцi да нас. Гэта была наша вэб-надзея.
  
  
  Так што я даста- "Люгер" з кабуры i прыцэлi-ся больш цi менш у кiрунку руху, якое бачы- на гарызонце.
  
  
  Чоени праглыну-. 'Што ты робiш? Ты сышо- з розуму?'
  
  
  - Я паспрабую трапiць у палон, - сказа- я.'
  
  
  "Людзi вакол грузавiка". Яго нацiсну- на курок, i пiсталет ра-ну- яшчэ адзiн раз. - Вяртайся - самалёт, - сказа- я. "Ляцець у Калькутту i атрымаць дапамогу".
  
  
  Яе зно- нацiсну- на курок.
  
  
  - Няма, - запратэставала яна. Яна апусцiла маю руку i перашкодзiла мне зно- стрэлiць. "Гэта заб'е цябе".
  
  
  - Вярнiся, - настойва- яе, але яна не рухалася.
  
  
  Яе пакла- "люгер" у кабуру i -зя- яе на рукi. Ee цела закалацiлася побач з маiм.
  
  
  "Можа быць, яе магу дапамагчы вам," сказала яна. Яе атрыма- адукацыю, цi ведаеце.
  
  
  Яе гатэль адштурхнуць яе ад сябе, але было занадта позна.
  
  
  Не паспелi мы пачуць гук матора, як па гор праз дарогу прамча-ся невялiкi грузавiк.
  
  
  Чацвёра мужчын з вайсковымi заплечнiкамi i вiнто-камi напагатове выскачылi з яго. Чатыры ствала былi накiраваны на мяне.
  
  
  "Гэй, што гэта?" - абурана спыта- я. "Што азначаюць гэтыя вiнто-кi?"
  
  
  Па грузавiка выйша- высокi хударлявы iндыец у турбане i паглядзе- на нас.
  
  
  - Вы стралялi, - сказа- ён па-индусски i па-тарыць гэта на выдатным англiйскай.
  
  
  - Цмок, - схлусi- я. "Кобра". Яна напалохала маю жонку.
  
  
  Ён праiгнарава- хлусня i -важлiва агледзе- Чунi.
  
  
  - Ты прыляце- у вёску - гэтым маленькiм чырвоным самалёце? - спыта- ён.
  
  
  Ёй кi-ну-.
  
  
  'Чаму ты прызямлi-ся тут? Мы тут далёка ад турыстычных маршрута-.
  
  
  "Мы аглядаем славутасцi. Яго -першыню - Iндыi". Чалавек у турбане з сумневам паглядзе- на Чоени, i яе хутка сцямi-.
  
  
  "Я сустрэ- сваю жонку - Арганiзацыi Аб'яднаных Нацый у Нью-Ёрку, - патлумачы- я.
  
  
  Ён мне не даверы-, але некаторы час працягва- гульню.
  
  
  - Хочаш пракацiцца з намi? - ветлiва спыта- ён.
  
  
  - Так, - пагадзiлася Чоени. "Я вельмi стамiлася".
  
  
  Мужчына ласкава прайшо- наперадзе нас i дапамог Чойни сесцi на пярэдняе сядзенне. Яе -скараска-ся побач з ёй i -бачы-, як баевiкi залезлi - куза-.
  
  
  Рухавiк ажы-, i на долю секунды -бачы- яе - люстэрку задняга выгляду прыклад вiнто-кi. Ён моцна -дары- мяне па чэрапе. Ёй толькi паспе- нырнуць ледзь лявей. Гэта бы- грубы -дар, але цяжкая дра-ляная ложы -сё ж ударыць мяне дастаткова моцна, каб прымусiць мой мозг дзiка сотрястись. У мяне было такое хваравiтае пачуццё, якое ахоплiвае вас, як раз перад тым, як несвядомае накрывае розум сваiм мяккiм аксамiтным плашчом.
  
  
  Пазней, калi ёй ачу-ся седзячы i стагна-, яго выявi-, што мае рукi i лодыжкi звязаныя. Мае рукi былi перад маiм целам, i па двое -зброеных мужчын, якiя ахо-валi мяне, зрабiлi зброю мне - жыццi.
  
  
  Я не веда-, колькi мы праехалi, але я не мог быць без прытомнасцi больш дваццацi хвiлiна. Перш чым яе паспе- падумаць аб чым-то яшчэ, грузавiк затармазi- i заеха- у вароты. Па абодвум бакам былi вiткi калючага дроту i двайны плот вакол сталёвы дроту.
  
  
  Высокi мужчына падышо- да задняй часткi грузавiка.
  
  
  "Падрэж вяро-ку вакол эга лодыжак i вазьмi эга да майго стала", - сказа- ён.
  
  
  Яе люта абуры-ся. "Што значыць аглушыць мяне i звязаць?"
  
  
  Одзiна вакол салдат удары- мяне па твары тыльным бокам далонi. Астатнiя засмяялiся.
  
  
  Яны выштурхнулi мяне наперад, i яе пачу- Чоени ззаду нас. Яна разма-ляла з двума баевiкамi, якiя больш цi менш неслi яе, накiро-ваючыся - iншым кiрунку.
  
  
  Гэта была якая то банда, нягледзячы на ваенную форму. Салдаты - грузавiку штурхалi i падштурхо-валi мяне, пакуль яе абалонка памiж iмi да невысокага будынку з дзвярыма, але без вокна- злева. Адна лямпа дада- у сваю брылё- да святла, лившемуся праз дзень. Мяне -пiхнулi -нутр, i дзверы хутка зачынiлiся за мной.
  
  
  Пакой была падобная на офiс з шафамi для дакумента-, пiсьмовым сталом i пiшучай машынкай.
  
  
  "У сустрэнуць вашых дакументах напiсана, што вас завуць Мэтсон, Говард Мэтсон, - сказа- мужчына - турбане. - Я хачу ведаць пра-ду. Хто ты такi i чаму ты тут шныряешь?
  
  
  "Я бiзнесмен, галасаванне, i -сё".
  
  
  "З гэтымi рэчамi?" Ён трыма- Вильгельмину i Х'юга. Вiдавочна, яны забралi ih у мяне - грузавiку. Ён давялося ih - бок i павярну-ся да мяне з жудаснай усмешкай. "Ды добра, мiстэр Мэтсон, вы нас недаацэньваеце".
  
  
  Яе вырашы- яшчэ некаторы час, каб гуляць ролю дзёрзкага амерыканца, хоць i падазрава-, што мае ахо-нiкi ведалi абсталяваннем мне больш, чым яны гатэля- прызнаць.
  
  
  "Паслухай, - агрызну-ся я, - можа, ты фанатык гэтых тупых iндыйскiх сялян, але, наколькi мне вядома, ты проста бандыт, якi пераследвае людзей. Вы i вашы наймiты выглядаеце брудную. Яе бачы-, больш дысцыплiны - зграi ва-ко-. Не спрабуй наблiзiцца да мяне, iнакш яе так моцна стукну, што ты пачнеш стагнаць. А цяпер развяжы мне рукi!
  
  
  Гэта бы- стары трук з абурэннем, i ён служы- сваёй мэты. Гэта эга прывяло - замяшанне i гне-. Ён уста- i моцна -дары- мяне; Яе, адвярну-ся i, разгарну-шыся, моцна -дары- яго эга нагой. Потым мяне -дарылi ззаду па нырках. Боль была жудаснай.
  
  
  Яе больш не сопротивлся i дазволi- двум мужчынам падцягнудь мяне да стала. Яны перарэзалi вяро-кi i прыставiлi пiсталеты да маёй мэты.
  
  
  - Распранайцеся, - загада- ih капiтан. 'Цалкам.'
  
  
  Я не пярэчы-. Калi маю вопратку прыбралi, яны груба пацягнулi мяне на крэсла i прывязалi да яму, расставi-шы рукi i ногi.
  
  
  Ih капiтан проковылял да стала i агледзе- мяне.
  
  
  - А зараз, мiстэр Мэтсон, - пача- ён, - можа быць, вы гатэлi б расказаць нам крыху аб сабе. Хто ты? Што ты тут робiш?'
  
  
  - Я амерыканец, - сказа- ёй упарта руха-ся да вызначанай мэты. - Вам не трэба ведаць больш. Калi консул ЗША пазнае гэта
  
  
  Ён засмяя-ся. Як i мужчыны вакол яго.
  
  
  - Консул? У Калькуце? Вы жартуеце, мiстэр Мэтсон, цi як вас там. Праз два днi - Калькуце больш не будзе амерыканскага консульства. Можа, нават ужо i не - Калькуце. Але ты -жо -сё гэта ведаеш, цi не так?
  
  
  Яе сказа-, што не ведаю, аб чым ён кажа. Ён занадта цярплiва кi-ну-.
  
  
  - Вядома, вядома, - сказа- ён, адварочваючыся. Калi ён зно- павярну-ся да мяне, яго -бачы- у эга руцэ до-гую брытву. Раптам яе, перакана-ся, што гэта была не такая wouldnt добрая iдэя, у рэшце рэшт, дазволiць мне быць захопленым.
  
  
  - Вы калi-небудзь адчувалi боль, Мэтсон? - спыта- мужчына. "Жахлiвую, невыносную боль, якая займаецца раздзiрае кiшкi i прымушае прасiць аб хуткай смерцi?"
  
  
  Брытва блiснула па маiм твары; яна была шосты цаля- у да-жыню i такi востры, што мякка блiшчала - ранiшнiм святле. Калi лязо -першыню кранула маёй скуры, я не падума-, што яно трапiла - мэта - разрэз бы- такiм кантраляваным, такiм гладкiм. Яе павярну- галаву, каб штогод на сваю левую руку. Лязо, пачынаючы з кончыка майго -казальнага пальца, перасекла далонь, прайшло mimmo запясцi i паднялося да майго пляча, затым изогнулось i -чапiлася ледзь вышэй ключыцы.
  
  
  Першая боль нарынула, калi яе -бачы-, як лязо -рэзалася мне - запясце. Яе, заплюшчы- вочы, але гэта пачалося. Яе гатэль закрычаць.
  
  
  - Вы калi-небудзь чулi пра сьмерць ад тысячы парэза-, мiстэр Мэтсон? Гэта старажытная -сходняя катаванне, звычайна ужывальная, калi хто-небудзь хоча атрымаць iнфармацыю, а жыццё зацiка-ленага асобы не мае нiякай кашто-насцi. О, я не скажу, што -се ахвяры тысячы парэза- памiраюць. Некаторыя выжылi. Усе ih цела пакрыта шнарамi. Звярнiце -вагу, як разрэзы праходзяць толькi праз першы пласт скуры, так што -здо-ж лiнii разрэзу утвараецца толькi некалькi кропель крывi. Рухаючыся наперад, мы знаходзiм новыя шляхi i апускаемся -сё глыбей i глыбей. Калi парэзы пераходзяць ад галавы i грудзей да генiталii, нават самы моцны мужчына крычыць. Нешматлiкiя людзi могуць трываць боль".
  
  
  Наступны парэз бы- такiм жа, як i першы, але на маёй правай руцэ i - руцэ. На гэты раз брытва -вайшла глыбей... пякучая, пякучы боль, якая займаецца мiжволi выклiкала пырханне сцяга дазволу на выкананне праз ноздры. Мае зубы i вусны былi сцiснутыя. Яе падума-: "Калi адмо-люся яе адкрыць рот, мне будзе лягчэй стрымлiваць крыкi балюча".
  
  
  Высокi чалавек разуме- сваю працу. Яе -бачы- ззянне задавальнення - эга вачах, напружанне цяглiц вакол эга i носа скры-леных вусна-, калi катэр рушы- назад да майго цела - на гэты раз да падбародка - акрэслiваючы трэцюю лiнiю разрэзу на маёй грудзей i жываце.
  
  
  Iндыец зно- загавары-. Яе адкры- вочы, не ведаю, калi зачынi- ih.
  
  
  "Болевы парог цiкавы. Некаторыя заходнiя людзi цалкам ламаюцца - гэты момант. Яны распавядаюць, што -се ведаюць, з першага разу. Пры другiм разрэзе яны плачуць i моляць аб лiтасцi. На трэцiм разрэзе яны -падаюць у iстэрыку або губляюць прытомнасць. Ваш болевы парог ценымногие вышэй, або ваша падрыхто-ка лепш, чым яе дума-. Ён скончы- надрэз. 'Цяпер пытаннi. Хто падасла- вас шпiёнiць за намi?
  
  
  Я не сказа- нiчога. Яе павiнен бы- знайсцi выхад, спосаб збегчы. Пакуль гэта выглядала безнадзейна. Вузлы на вяро-ках былi майстэрскiя; расцягну-шы ну, яе, зразуме-, што рукi i ногi не правiсаюць. Крэсла бы- вузкiм i лёгка нахiля-ся, але нават калi б яе перавярну-ся, яе мала што мог зрабiць.
  
  
  - Хто пасла- цябе шпiёнiць за намi, Мэтсон?
  
  
  Нож прызямлi-ся - полудюйме ад iншага парэзы на маёй руцэ. На гэты раз ён урэза-ся глыбей i прымусi- мяне уздыхнуць, чым балюча.
  
  
  Дзверы адчынiлiся. Салдат суну- галаву. 'Агонь!' усклiкну- ён. Твар эга было распачата, i ён па-тарыць сiгнал трывогi. "Агонь, капiтан! Звонку.'
  
  
  Капiтан зрабi- сярдзiтае твар. Ён здава-ся расчараваным тым, што эга перапынiлi, калi давялося брытву. - Не -цячы, Мэтсон, - сказа- ён.
  
  
  Ён i ахо-нiкi выбеглi за дзверы, i я -здыхну- з палёгкай. Яе паняцця не ме-, што адбываецца звонку, але радава-ся перапынку.
  
  
  Ад балюча мне захацелася зно- заплюшчыць вочы або паклiкаць на дапамогу, але абедзве iдэi былi дарэмныя. Я не мог губляць нам секунды.
  
  
  Яе паглядзе- праз пакой. Спачатку яе не бачы- выйсця, нiякай пастановы вызвалiцца ад вяровак, впившихся мне - скуру. Потым падума- пра яе алейнай лямпы, падпаленай на суседнiм стале.
  
  
  Чым да-жэй яе, глядзе- на лямпу, тым хутчэй афармлялася iдэя. Гэта была прыгод, але шанцы былi вышэй, чым чакаць вяртання майстры са сваёй смертаноснай брытвай. Калi б ёй толькi мог перакулiць лямпу i накiнуць вяро-ку на запясцях над полымем, у мяне бы- бы шанец.
  
  
  Але дабрацца было нетолькi. Яе ледзь мог рухацца. Падскокваючы i выгiнаючыся, яе мог толькi злёгку нахiлiць крэсла. Мне спатрэбiлася -ся мая сiла, каб перакацiцца i падкiнуць так, каб ён пахiсну-ся. Але - рэшце рэшт, крэсла, перакулi-ся i -па- на бок. Падзенне ашаламiла мяне i -змацнiла боль.
  
  
  Яе прыкiну- адлегласць да крэсла i павольна штурхну- крэсла направа. Затым яе перавярну-ся на жыццё, так што крэсла апыну-ся на маёй спiне, i выкарыста- яго эга, як таран супраць крэсла. Лямпа здрыганулася, затым звалiлася. Яна павалiлася на зямлю i -зарва-ся - вогненнай лужыне.
  
  
  На шчасце, лямпа была не вельмi по-най, але мне трэба было хутка прыступiць да працы, пакуль алей не пропитало земляны падлогу.
  
  
  Мне спатрэбiлiся -се сiлы, каб перакацiцца на бок досыць далёка, каб трымаць рукi над полымем, каб агонь мог павольна прогрызать моцныя вяро-кi, якiмi бы- звязаны.
  
  
  Не-забаве полымя пачало палiць, i мае запясцi. Яе моцна тузану- правай рукой, каб адвесцi яго полымя. Вяро-ка працягвала гарэць.
  
  
  Боль праця- мой мозг. Вяро-ка гарэла, i я бачы-, як яна апалiла валасы на маiм запясце i зрабiла маю скуру чырвонай. Яе зно- тузану- правай рукой; вяро-ка балюча -пiлася мне - запясце. Яшчэ адзiн рывок, i маё запясце было вызвалена.
  
  
  Яе сарва- астатак вяро-кi з рукi, затым развяза- вузлы вакол левай рукi. Яны былi добра выкладзеныя. Уся мая правая рука i запясце гарэлi, чым балюча. Але гэта бы- мой адзiны шанец сысцi. Нарэшце вузлы развязалiся; Яе сарва- вяро-кi з яго нага, i схапi- вопратку. Мой пiсталет i нож ляжалi на стале. Яе, апрану-ся, пераабу-ся, i -жо бы- гатовы сысцi, калi - дзверы -вайшо- высокi iндзеец. Ён не выгляда- вельмi шчаслiвым, калi -бачы- мяне, i пiсталет, накiраваны эму - жыццi.
  
  
  Ён глядзе- на яго, чакаючы, што я выстрелю - яго. На самай дэла, ён бы- так засяроджаны на пiсталеце, што ледзь бачы- нож у маёй другой руцэ. Ён увайшо- у эга цела ледзь вышэй пахвiны.
  
  
  Па эга вусна- вырва-ся булькаючы гук, калi ён адступi- ад ляза i прыкры- рану рукамi. Затым ён саслiзну- на зямлю.
  
  
  Ён не бы- мёртвы, калi яго перавярну- яго.
  
  
  Яе спыта-. - "Дзе дзя-чына?"
  
  
  - Пайшла, - сказа- ён. Кро- хлынула па -сiм кутка эга rta, i ён закашля-ся. "Яна -чынiла пажар у сваiм пакоi. Калi ласка, вызначыць мне. яе...'
  
  
  Потым раптам зацiх, ён трупам ляжа- у маiх нага.
  
  
  Мне было шкада. Яе б адда- перавагу пакiнуць эга - жывых, але нож не з'я-ляецца дакладным зброяй.
  
  
  Яе агледзе-ся. У куце стая- а-тамат, а на палiцы дзве ручныя гранаты. Яе пакла- гранаты - кiшэнi i, трымаючы напагатове а-тамат, пайшо- да дзень. Яе павiнен бы- высветлiць, што тут адбылося, што мела дачыненне да Калькуце, i яе павiнен бы- знайсцi Чоени. Яе, адчынi- дзверы i выйша- вонкi.
  
  
  
  Кiра-нiк Одинадцатая
  
  
  Яе асцярожна выйша-. Яе знайшо- у пакоi стеганую куртку, каб больш адчуваць сябе часткай навакольнага асяроддзя. Апусцi-шы галаву, яе мог ненадо-га сысцi за аднаго вакол вартавых.
  
  
  Яе, удыхну- дым ад вогнiшча i пачу- крыкi мужчын, якiя змагаюцца з полымем, жахлiвыя гукi па пакрытай травой хацiны.
  
  
  Яе, увайшо- у двор, забудаваны аднапавярховымi будынкамi, якiя выраблялi -ражанне крэпасцi старога амерыканскага Захаду. Там была тузiн будынка-, тры, вакол якiх выглядалi як казармы, а адно, па-вiдаць, было сталовай. Перад адным вакол будынка- стаялi тры грузавiка.
  
  
  Толькi з-за тушэння пажару мяне не за-важыла тузiн мужчын у форме, калi яе спяша-ся да грузавiко-. Ёй бы- амаль ля мэты, калi з-за блiжэйшай машыны з'явi-ся мужчына. Ён падышо- адкрытыя да мяне, папераджальна падня-шы руку. Ён з цiка-насцю паглядзе- на мяне, затым пада-ся назад i, здавалася, збiра-ся паклiкаць на дапамогу, калi яе паклiка- эга. Ён падышо- да мяне з здзi-леным i падазроным выглядам.
  
  
  "Адзiн пстрычка, i -сё будзе гатова", - сказа- я. "Павярнiся i устань побач са мной. Яе наставi- на цябе пiсталет. Яе хутка загавары- на хiндзi, спадзеючыся, што ён мяне зразуме-.
  
  
  Ён павярну-ся, i страх, эга, чалавек бы- настолькi вялiкiм, што я амаль адчува- эга пах. Мы прайшлi дзвесце ярда-, пакуль не дабралiся да вяршынi схiлу i не спусцiлiся з другога боку. Калi мы схавалiся праз поля зроку лагера, яе штурхну- эга на зямлю.
  
  
  - Ты бачы- дзя-чыну? Ён кi-ну-. "Куды яна падзелася?"
  
  
  Ён паказа- на схiл, на якiм мы былi. - Хто тут гало-ны?
  
  
  - Не ведаю, - сказа- ён дрыготкiм ад страху голасам. - Я -сяго толькi Нага, кухар. Я не ведаю.'
  
  
  'Добра.' Яе жэстам загада- эму -стаць. "Пакажыце мне, куды пайшла дзя-чына".
  
  
  Ён хутка павё- мяне -верх па схiле - заходнiм кiрунку. Мы выйшлi на камянiстае плато, якое межавала з невялiкай далiнай. Унiзе -бачы- яе тузiн дамо-, адны напалову спалены, iншыя цалкам разбураныя. Мы глядзелi на працягу пяцi хвiлiна, не за-важаючы нiякага руху. Ён паказа- mimmo падлеску на месца прыкладна - чатырохстах ярда- да плато.
  
  
  "Голас камандны пункт. Калi дама зайшла так далёка, яна, напэ-на, схавалася -нiзе, каб дачакацца цемры.
  
  
  Мы саслiзгвалi з каменя на куст, з каменя на дрэва. Калi мы былi - двухстах метрах, Нага падня- руку. Мы пачулi, як нехта разма-ля-. Мы асцярожна прайшлi метра- пяцьдзесят i -бачылi ih. Камандны пункт знаходзi-ся - сямi метрах нiжэй канцы скальнага плато.
  
  
  Мы агледзелi мясцовасць, але гадзiнных, падобна, не было. Бясшумна мы падкралiся лiжа, пакуль не апынулiся на плато адкрыта над iмi. Яе выцягну- чэку па першай ручной гранаты, затым зно- паглядзе- на мiшэнь. Шасцёра мужчын сядзелi - бункеры, глыбока выкапанай у схiле. У двух па -сiм, у iх былi а-таматы. Трэцi -сталё-ва- маленькае радыё. Iншы глядзе- на вёску - бiнокль.
  
  
  Граната -ляцела - камандны пункт. Затым у мяне на плячы апыну-ся а-тамат, i ён падскочы- i загруката-, калi мае кулi засыпалi людзей. Выбух шталь развязкай. Двое мужчын былi забiтыя. Граната ператварыла астатнiх у корчащуюся, истекающую крывёю масу. Мы не сталi чакаць, каб убачыць, цi выжы- хто-небудзь. Мы збеглi з пагорка, абмiнулi камандны пункт i кiнулiся да дамо-, у чатырохстах ярда- нiжэй. Потым яе -бачы- Чоени, якая займаецца хавалася асяроддзя- скал. Чацвёра мужчын унiзе пацягнулiся да яе падчас ператрусу тэрыторыi, але пры гуку гранаты i а-таматных чэрга- яны запанiкавалi i адступiлi.
  
  
  Яна -бачыла, што мы пойдзем, i пабегла да мяне.
  
  
  Яго злавi- яе на рукi i панёс далей. Частка яе валасо- была опалена, а твар счарне- ад сажы.
  
  
  - Не иванников мяне назад у вёску, - сказала яна, дрыжучы. Яе спынi-ся. "Але менавiта там мы знойдзем прытулак".
  
  
  'Няма. Гэта... гэта занадта жудасна. Нiкога не хавалi. Ih проста расстралялi i пакiнулi там. Жанчыны, дзецi i старыя...
  
  
  Яе, павярну-ся i паглядзе- на Нагу. Ён кi-ну-. 'Гэта так. Яны дазваляюць сваiм людзям практыкавацца на рэальных людзях. "Заставайся тут з ёй, - сказа- яго Нагу. "Я павiнен пайсцi штогод".
  
  
  Яе iрвану-ся наперад, адчу-шы пах гнiлой, распухшей плоцi, перш чым прабег дваццаць ярда-. Калi яе, дабра-ся да першага дома, падляцела тузiн канюко-. Частковыя парэшткi старога i хлопчыка ляжала на вулiцы.
  
  
  Сцены дамо- былi спярэшчаныя дзiркамi ад гранат i куль. Большасць дамо- былi пабудаваныя вакол валуно- i раствора i мелi сотнi кулявых адтулiн. У суседнiм дом яе -бачы- трох жанчын. У аднаго вакол цела- была адрэзаная грудзi; у другога не было галавы. У апошнiм дом мужчыну прыбiлi уверх нагамi да дзень, а затым расстралялi з блiзкай адлегласцi.
  
  
  Яе, пабег назад, не азiраючыся па разбiтай вулiцы. Калi гэтыя партызаны калi-небудзь -войдуць у Калькутту, пачнецца разня.
  
  
  Калi яе, вярну-ся да таго месца, дзе пакiну- Чоени, яе выявi- на зямлi толькi сморщенного Нага. Яе не мог эму дапамагчы. Ён бы- забiты; эга вантробы былi выдраныя, а горла перарэза-. Дзя-чыны не было вiдаць.
  
  
  Калi яна - iх была, яны павiнны быць побач...
  
  
  Раптам пачу-ся трэск кулямёта, i камянi, залi- шэраг куль у двух метрах правей. Яе, азiрну-ся, але нiкога не -бачы-. Яшчэ адна чарга, i кулi -рэзалiся - камянi злева. Яе подкатился да дрэва i стрэлi- на-здагад, каб прымусiць ih апусцiць галавы, але -сё ро-на нiкога не -бачы-. Яе ляжа- цалкам на адкрытай мясцовасцi...
  
  
  "Права, мiстэр Картэр, супрацi-ляцца бессэнсо-на", - звярну-ся з лiстом да мяне, што-то голас. "Вы цалкам акружаны, безнадзейна супрацi-ляцца рн. Ты занадта разумны, каб паспрабаваць прарвацца праз гэта. Чаму б вам не кiнуць сваю стрэльбу i не падысцi сюды цiха?
  
  
  Моцны, перакана-чы голас зыходзi- вакол мегафона, якi, здавалася, рэхам разносi-ся па маленькай далiне.
  
  
  Яе кiну- пiсталет i -ста-, падня-шы рукi -верх. Чатыры "валуна" на -згорку -скочылi на ногi, скiнулi камуфляж i пабеглi да мяне, нацэлi-шы а-таматы мне - грудзi.
  
  
  Iндыйскiя партызаны сто-пiлiся вакол мяне i пазбавiлi мяне Х'юга i Вiльгельмiны. Затым яны груба штурхнулi мяне перад сабой.
  
  
  Мы не вярнулiся - лагер. Ахо-нiкi веления мяне mimmo лагера, дзе мы знайшлi другую дарогу. Прыкладна - па-мiлi -нiз па -згорку мы выйшлi да невялiкай далiне, тры бакi якой былi перпендыкулярныя, як быццам тут была каменяломнi. Ззаду была вялiкая пячора. Перад уваходам у пячору бы- узведзены то-сты бар'ер вакол калючага дроту.
  
  
  Ахо-нiкi адвялi мяне да загароды. Адкрылi невялiкi -частак, -пiхнулi мяне i тут жа зно- зачынiлi калючы дрот. Яе бачы- каля трыццацi чалавек - некаторыя былi хворыя, некаторыя плакалi, усе былi дрэнна апранутыя i, вiдавочна, не накормлены. Яе, павярну-ся да плота вакол калючага дроту i -бачы- добра апранутага мужчыну - ярка-зялёнай форме з пагонамi на плячах. Ён паглядзе- на лагер.
  
  
  "Мiстэр Картэр. Падыдзiце, калi ласка.
  
  
  Яе, падышо- да калючым дроце.
  
  
  -- Мы атрымалi апавяшчэнне па Калькуты, -- сказа- ён, з цiка-насцю гледзячы на мяне скрозь кропках, -- мы толькi што стала вядома iмя нашага высокага госця. Яе шмат чу- пра вас. Чалавек, якога нельга забiць. Можа быць, мы атрымаем месца - падручнiках гiсторыi.
  
  
  Яе праiгнарава- эга насмешкi.
  
  
  Яе спыта-. - "Што будзе 15 жнi-ня?" "Гэта ж вялiкi дзень, цi не так?'
  
  
  Ён адказа- пагрозлiва. - Ты гэтага не -бачыш.
  
  
  Ён павярну-ся, потым, што аб чым падума-. - Не турбуйся аб дзя-чыне, - сказа- ён. "Яна прыйдзе да вас у вёску". Калi ён сышо-, яе паспрабавала сабрацца з думкамi.
  
  
  Мяркуючы па -сiм, ён не бы- лiдэрам. Чалавек, якi мне бы- патрэбны, будзе - бяспецы - горадзе i зоймецца апошнiмi падрыхто-камi.
  
  
  Яе павiнен бы- знайсцi гэтага чалавека. Але спачатку мне трэба было паспрабаваць застацца - жывых, а - той час гэта здавалася досыць складаным.
  
  
  Яе, паглядзе- на пячору. Вароты ля -ваходу былi падлучаныя да электрычнасцi, верагодна, дастаткова моцнага, каб забiць мяне, а сцены былi та-шчынёй у пяцьдзесят фута-. Можна -сё жыццё дзя-бцi ih. ¦цёкi здава-ся немагчымым.
  
  
  Ёй бы- не адзiн, але людзi, якiя падзялiлi мой лёс, мала чым маглi дапамагчы. Большасць вакол iх былi старыя i нямоглыя, верагодна, сяляне, здабываюць сабе пражытак на цвёрдай глебе пагорка-. Яны рыхтавалiся да смерцi з абыякавасцю, якой валодаюць толькi iндусы. Яны сядзелi, скрыжава-шы ногi, схiлiлi галовы на земляной падлозе i няспынна спяваюць свае малiтвы багам: "Харэ Крышна, Харэ Рама".
  
  
  Яны былi гатовыя да наступнага кроку - до-гiм цыкле рэiнкарнацый. Але я не бы- гатовы.
  
  
  Ёй iшо- асяроддзя- iх, спрабуючы вывесцi ih па фаталистического здранцвення, але нiхто вакол iх, здавалася, не бачы- мяне. Толькi калi яе дабра-ся да маладога чалавека, прислонившегося да стагнаць, яе атрыма- рэ-матызму.
  
  
  Ён засмяя-ся, убачы-шы мяне. "Значыць, яны перахiтрылi буйную рыбу. Вы ангелец?
  
  
  - Амерыканец, - сказа- я.
  
  
  'Адчувай сябе як дома. Да по-дня мы -се памром.
  
  
  Яе -ста- на каленi побач з iм i працягну- цыгарэту. Ён узя- эга i падавi-ся дымам.
  
  
  Яе спыта-. - 'I ты таксама?' - Чаму яны хочуць цябе забiць? Астатнiя старыя. Чаму яны не хочуць бачыць цябе?
  
  
  "Я належа- да iх, - сказа- ён. "Мяне завербавалi - Калькуце. Яны кармiлi мяне i клапацiлiся аб маёй сястры.
  
  
  Потым яе -бачы- тут вёску. Я не мог так забiваць людзей, таму мяне змясцiлi сюды з iзгоямi, пракажонымi i -довамi, якiя моляцца аб душах сваiх мужо-". Ён спынi-ся i люта паглядзе- на ахо-нiка. - Хутка прыйдуць, возьмуць чатырох-пяцi чалавек i паедуць у вёску. Калi мы не будзем досыць хуткiя, нас заб'юць штыкамi або стрэламi. Яе, бачы-, як яны гэта рабiлi раней.
  
  
  Малады чалавек дрыжа- ад страху i гневу.
  
  
  Яе спыта-. - Ты ведаеш, што яны намышляюць? "Што яны хочуць зрабiць у Дзень незалежнасцi? Ты чу- пра гэта?
  
  
  Эга карыя вочы блiснулi - мой бок, як мова кобры. - Вядома, але адкуль ты ведаеш пра гэта? Нам сказалi, але ты са боку. Ён пацiсну- плячыма i -таропi-ся - зямлю, прысе-шы на кукiшкi. "Вялiкая рэвалюцыя. Калi б мы маглi, мы б занялi Калькутту i -сю Заходнюю Папiць. Яны сказалi, што палiцыi ih баку; амерыканцы i рускiя будуць страляць iншы - iншую. Усё, што нам трэба было зрабiць, гэта падарваць мост, Людзей i чыгуначную станцыю, затым здзейснiць налёт на Чоуринги-ро-д, i падпалiць -се дома. Калькута была б у такой панiцы, што мы маглi б выступiць з сотняй чалавек i акупаваць -весь штат".
  
  
  Яе спыта-. - "Гэта спрацуе?"
  
  
  Малады чалавек пакiва- галавой. 'Я не ведаю. Яны трэнiравалi людзей месяцамi. Яны называюць гэта Вызваленчай армiяй Калькуты. Знак будзе пададзены, калi консульства взорвуться. Невялiкiя групы будуць здзяйсняць набегi на ключавыя пазiцыi. Гэта можа спрацаваць. Ён падня- плечы.
  
  
  - Для нас гэта не мае значэння, - працягну- ён. Кожную ранiцу - вёсцы ладзяцца ваенныя гульнi. Яны за-сёды бяруць наймацнейшых, каб яны служылi прыкладам для навабранца-. Акрамя таго, яны пазбавiлiся ад жыхаро- вёскi -нiзе, каб прымусiць ih зама-чаць".
  
  
  Яе -ста- i пайшо- уздо-ж сцяны, узiраючыся - цёмныя куты пячоры. - Цi ёсць спосаб выбрацца адсюль?
  
  
  Ён адмо-на пакiва- галавой.
  
  
  Яе абшука- кiшэнi, але - мяне не было нiчога, акрамя рамяня. Задушлiвыя нiткi -жо не маглi мне дапамагчы. У мяне таксама былi запалкi - поясе, але - сырой пячоры нiчога не гарэла.
  
  
  Прыйшлося б рабiць гэта - вёсцы. Там у нас была б некаторая свабода перамяшчэння, шанец. Яе, паглядзе- на сгорбленную постаць, якая займаецца калi-то была маладым чалавекам.
  
  
  "Што будзе - вёсцы, калi мы туды дабяромся?"
  
  
  Ён засмяя-ся глухiм, насмешлiвым смехам.
  
  
  "Няма сэнсу супрацi-ляцца непазбежнаму. Вам проста трэба расслабiцца i малiцца аб лепшым месцы - замагiльнага жыцця".
  
  
  Яе, нахiлi-ся, схапi- эга i паставi- на ногi, моцна прыцiскаючы да сырой стагнаць пячоры.
  
  
  - Ты павiнен распавесцi мне, што менавiта адбываецца - вёсцы. Скажы мне, што робяць мужчыны са стрэльбамi, куды iдуць ахвяры.
  
  
  Яе прыслабi- хватку на яго руцэ. Цяпер эга вочы глядзелi на мяне; насцярожана, спалохана, злосна.
  
  
  "Яны бяруць пяць цi шэсць чалавек на вяршыню скалы плато, затым вызваляюць, абстрэльваюць i заганяюць у вёску. Ёсць семнаццаць дамо-, хацiн i хляво-. Яны павiнны будуць паспрабаваць схавацца. Калi гэта прафесiйныя салдаты, яны добра працуюць, падвозяць людзей, можа быць, страляюць па нагах, каб яны не схавалiся - iншым дом. Калi обыщут апошнi дом, усiх расстраляюць або прыкончаць штыкамi. Маладыя рэкруты самыя дрэнныя. Яны заключаюць грошай, колькi пражыве кожная ахвяра.
  
  
  Яе, пакiва- галавой. - Якое - iх зброю?
  
  
  "Стрэльбы, а-таматычныя вiнто-кi, ручныя гранаты i до-гiя нажы".
  
  
  Яе -жо збiра-ся прыхiнуцца да сырой стогн, калi -бачы- рух ля плота вакол калючага дроту перад уваходам.
  
  
  - Яны iдуць, - сказа- малады чалавек.
  
  
  Яе спыта-. - 'Як вас завуць?'
  
  
  "Завiце мяне Джо - добрае амерыканскае iмя".
  
  
  Яе, адышо- ад яго i - чаканнi прыхiну-ся да стагнаць. Увайшлi двое ахо-нiка-, за iмi чацвёра маладых людзей у цывiльным. Ва -сiх шасцярых было а-таматычнае зброю. Самы высокi ахо-нiк паглядзе- на мяне i размахва- рукамi.
  
  
  "Вонкi!" усклiкну- ён. 'Ты першы!'
  
  
  Яе панцыр павольна; лязо штыка балюча вонзилось мне - ягадзiцы. Пачатку другой ахо-нiк падня- Джо на ногi i падштурхну- да выхаду. Сьвяты гасподзь асляпi- мяне, калi яе прайшо- праз праём у варотах.
  
  
  Прыжмуры-шыся, убачы- яе побач з сабой пяць чалавек. Джо бы- адным вакол iх. Там былi тры жанчыны i стары, до-гi, але знясiлены. Стары выйша-, вакол пячоры, потым павярну-ся да сонца i сель на зямлю.
  
  
  'Уставай!' - зара-лi ахо-нiкi. Ён праiгнарава- ih.
  
  
  Эга руку праткнулi штыхом, але ён не руха-ся. Лязо пранiзала мышцы пляча. Толькi тады ён закрыча-. Ахо-нiк кi-ну-, i чацвёра падлетка- з а-таматамi выцягнулi нажы i кiнулiся на старога.
  
  
  Ляза паднялiся i -пiлiся глыбока - плоць, пакуль я стараюся малюнак не перакулiлася i -пала на спiну. Нажы працягвалi зiхацець - мяккiм сонечным святле, а ляза цяпер былi лiпка-чырвонымi. Мужчына больш не выдава- наш гуку, толькi цiхае булькатанне, калi апошнi -здых сарва-ся з эга скрыва-леных вусна-.
  
  
  - Хопiць, - сказа- ахо-нiк. Ён загавары- з пяццю астатнiмi ад нашай групы. 'Iдзiце хутка. I не выходзьце па -сёй зборкi, цi вы будзеце мёртвыя на месцы. Не адставаць ад ахо-нiка-.
  
  
  Маладыя людзi выцерлi свае нажы аб штаны старога, а затым пабудавалi нас. Двое падлетка- iшлi наперадзе, а двое зачынялi шэсце.
  
  
  Марш у вёску пайшо- занадта хутка; Ёй так i не змог прыдумаць план, як выбрацца вакол гэтага. Усё прайшло менавiта так, як сказа- Джо. На вяршынi скальнага плато, нам сказалi бегчы да дамо-. Паглядзе-шы -нiз, убачы- яе самотную постаць унiзе на схiле. Гэта была Чоени.
  
  
  Яе, бег так хутка, як толькi мог, -нiз па схiле, спадзеючыся, што мне не стрэляць у спiну.
  
  
  - Бяжы, - крыкну- ёй, падыход да яе.
  
  
  Мы нырнулi - каменную сцяну, i на iмгненне яе адчу- сябе - большай бяспецы. Джо слiзгану- побач з намi. Яе зня- рэмень, выцягну- адзiн вакол тонкiх задушлiвых шнуро- i працягну- гэй.
  
  
  "Калi - вас ёсць шанец, выкарысто-вайце гэта".
  
  
  Яна нахмурылася, потым -смiхнулася, i мне здалося, што я -бачы- проблiск надзеi - яе вачах.
  
  
  Перш чым яе паспе- прыдумаць што-небудзь яшчэ, з-за вугла хаты выскачылi дзве карычневыя фiгуры. Гэта былi хлопчыкi, не старэй трынаццацi гадо-. У кожнага вакол iх было ружжо. Спачатку стрэлi- адзiн, потым другi, i я пачу-, як гарачы свiнец прасвiста- - мяне над галавой, пакуль мы -цякалi.
  
  
  Яе знайшо- дзверы i нырну- унутр, пацягну-шы Чоени. Гэта бы- самы вялiкi дом у вёсцы з грубым гарышчам з аднаго боку. Гарышча бы- каля дзесяцi фута- у шырыню, гэтага было дастаткова, каб на нейкi час схавацца. Мы паднялiся па дра-лянай лесвiцы i ступiлi на то-стыя сасновыя дошкi. На падлозе стая- невялiкi дра-ляны скрыню. Яе адштурхну- Чоени да далёкай стагнаць i жэстам прапанава- гэй легчы.
  
  
  Мне было цiкава, цi ёсць у маладых байцо- ручныя гранаты. Праз iмгненне яе зразуме- гэта. Маленькая граната -ляцела - акно пад намi, адскочыла адзiн раз i выбухнула - трох футах над зямлёй. У мяне не было часу прыгнуцца. Частка майго цела трапiла пад шрапнельный дождж, але гарачага металу я не адчу-. Калi дым разышо-ся, адзiн вакол хлапчуко- асцярожна -вайшо- у пакой. З кароткiм а-таматычным пiсталетам у руцэ ён хутка абшука- пакой, затым эга, -вага абвастрылася. Як толькi ён паглядзе- на гарышча, яе кiну- дра-ляны скрыню.
  
  
  У яго не было часу, каб пазбегнуць эга. Скрыню выбi- зброю па эга рук i -дары- яго эга - жыццi. Ён напалову разгарну-ся, схапi-ся за жыцця i, засопшыся, упа- на зямлю. Яе, паглядзе- на а-тамат. Гэта можа быць нашым выратаваннем. Але калi яе -жо збiра-ся эга схапiць, убег пачатку другой хлопчык. Ён убачы- свайго таварыша, якi ляжыць на падлозе, падазрона зазiрну- на гарышча i абсыпа- падлогу знiзу градам куль вакол а-тамата. Нас выратавала эга дрэннае прыцэльвання i два цалi моцнага дрэва.
  
  
  Праз некалькi iмгнення- ён выцягну- якi ляжыць хлопчыка i забра- пiсталет-кулямёт.
  
  
  Яе, спусцi-ся па лесвiцы, i Чоени рушыла -след за мной. На падлозе ляжалi камень памерам з кулак. Яе проста павiнен бы- эга выкарысто-ваць. Яе выкiну- камень адным хуткiм рухам, потым прыцiсну-ся да стагнаць, i шталь чакаць. Камень трапi- у кавалак металу з суседняга дома i тут жа раздалася чаргу. У нашу бок пайшлi shaggy. Яе спрабава- дакладна разлiчыць час. У апошнi момант яе, нырну- у дзверы i на по-най рысi схапi- маладога салдата. Яе зацiсну- эга рот адной рукой i уцягну- эга -нутр.
  
  
  Яе звяза- эму рукi i ногi палоскамi кашулi, а Чоени засунула эму - рот кляп. Вiнто-ка, якую ён нес, здавалася спра-най, але калi яе паспрабава- прасунуць патрон у турме, яе выявi-, што яна заклинила. ¦сляпую мы выбеглi за дзверы i накiравалiся - тым кiрунку, адкуль прыйшо- хлопчык.
  
  
  Шум ззаду мяне прымусi- мяне павярнуцца з пiсталетам наизготовку, але мой вялiкi палец аслабе- на спускавым кручку, калi Джо -па- на зямлю з пiсталетам у руцэ i папо-з побач з намi.
  
  
  Эга твар было злосным. "Яе забi- аднаго мёртвай хваткай; па меншай меры, яе здабы- зброю.
  
  
  - Ты гатовы iсцi - гару?
  
  
  Джо кi-ну-.
  
  
  Калi мы мiнулi першую сцяну, Чоени з бледным тварам тузанула мяне за рука-. Адна вакол тых, хто прыйшо- з намi жанчын лежачы на спiне; ee жыцця бы- разарваны, яе грудзi была хiстацца крывёю; сл складаць даляр было - адной з яе адкрытых рук.
  
  
  Яе працягну- Чоени mimmo жанчыны i пабег да наступнага дому. Мы зно- пачулi стралянiну i крыкi ззаду нас.
  
  
  Мы пераскочылi праз распухлы труп. Ee твар было з'едзена сцярвятнiкамi. Мы спынiлiся за сцяной, цяпер прычыненай спераду i ззаду, i паспрабавалi аддыхацца. Чоени выгляда- змучаным.
  
  
  Яна -зяла - мяне вiнто-ку, на iмгненне папрацавала спускавым кручком i механiзмам, i ён пачу-, як картрыдж -ста- на месца - краме. Яна з уздыхам вярнула мне яе.
  
  
  Ляжу на падлозе, яе асцярожна выгляну- з-за кута сцяны. Наперадзе нас нiкога не было. Схiл пагорка, з якога мы -цякалi некалькi хвiлiна таму, падыма-ся на вяршынi трохсот метра-. Гэта была до-гi кiдок без прыкрыцця. Я не бы- упэ-нены, што Чоени вытрымае, але яна сказала, што гатовая.
  
  
  Мы -скочылi, пабеглi -здо-ж сцены, гатовыя штурмаваць схiл наперадзе. Мы не паспелi. Чоени сутыкнулася з маленькiм хлопчыкам з до-гiм стрэльбай. Ee рука iнстынкты-на выцягнулася - каратэ--дары па шыi, i хлопчык без прытомнасцi павалi-ся на прасякнутую крывёй зямлю. Чоени падняла эга зброю.
  
  
  За iм бы- адзiн вакол ахо-нiка-, якiя прывялi нас. Эга а-тамат бы- накiраваны на нас.
  
  
  - Павярнiцеся, - сказа- ён.
  
  
  Яе стрэлi- у яго так хутка, што ён нават не за-важы- руху пiсталета. Лупi- вочы трапiла эму - грудзi i адкiнула на два метра - чырвоную пыл.
  
  
  Мы пабеглi.
  
  
  Мы былi толькi на па-дарогi да пагорка, калi - нас пачалi страляць... Мы пригибались i беглi далей, прыгiнаючыся i паварочваючы - iншы бок, але працягвалi iсцi - гару.
  
  
  У дзесяцi ярда- ад вяршынi паднялася фiгура з а-таматам i стрэлiла - нас. Джо стрэлi- у яго, але прамахну-ся. Мая вiнто-ка зно- паднялася i стрэлiла; чалавек разгарну-ся i -па- з пагорка - нашым кiрунку. Мы прабеглi mimmo яго i нырнулi -верх.
  
  
  Чалавек у джыпе бы- здзi-лены больш, чым мы. Начальнiк лагера, мужчына - яркай зялёнай форме, толькi што апусцi- карычневую бутэльку i выцер вусны. Яе стрэлам выбi- бутэльку вакол эга рук.
  
  
  Ён падня- рукi над галавой, i -ся бравада пакiнула эга цяпер, калi на яго зрабiлi зброю.
  
  
  Яе пабег наперад, абшука- эга i знайшо- тое, чаго больш за -сё не хапала - последее час... Х'юга i Вильгельмину. Прыемна было ih вярнуць. Яе, павярну-ся да камандзiра.
  
  
  - Выходзь! - загада- я.
  
  
  Ён здава-ся збiтым з панталыку.
  
  
  - Вылазь вакол гэтага джыпа, - крыкну- ёй эму. Ён выскачы- i -ста-, дрыжучы, перада мной. "Здымi куртку i кашулю". Ён нахмуры-ся, але зрабi-, як я сказа-.
  
  
  Яе, зня- з яе кропках i кiну- ih колах камянё-.
  
  
  Iдзi -нiз, камандзiр. У вёску.'
  
  
  - Не, ты не можаш гэтага зрабiць! ён закрыча-. "Яны не пазнаюць мяне без формы..."
  
  
  Яе збi- эга нага кулаком. Мой пачатках -дарыла эга перш, чым распаленая дабяла акты-нага адпачынку нянавiсцi ахапiла мяне. Яе перада- Чоени вiнто-ку, падня- чалавека на ногi i шпурну- эга за край плато. Ён трохi пакацi-ся, а потым мы з Джо пачалi страляць побач з iм i ззаду яго, пакуль ён у панiцы i не пабег у пекла, якi сам жа i ствары-. Калi ён дабра-ся да першых дамо-, мы пачулi бразгат вiнтовак i а-тамата-.
  
  
  Ёй была Чоени - джып. Джо sel ззаду i змянi- вiнто-ку на а-тамат камандзiра. Мы ехалi па выбоiстай сцежцы да лагера. Яе падазрава-, што толькi некалькi чалавек будуць дзяжурыць, так як большасць салдат будуць у Калькуце, чакаючы сiгналу да атакi.
  
  
  Чоени падабрала вiнто-ку, калi мы падышлi да першага будынка. Яе пераключы-ся на другую перадачу, паскоры-ся i слiзгану- па першаму павароту. Чацвёра мужчын, якiя стаялi там, адляцелi прэч, калi мы прамчалiся mimmo iх. Наперадзе было два грузавiка. Яго адна з iх, i Джо пракало- дзве шыны на кожнай машыне, калi мы прамчалiся mimmo яго, затым мы згарнулi за кут, i з вiскам пералезлi праз плот вакол калючага дроту.
  
  
  - Думаеш, самалёт усё яшчэ там? Чоени кi-нула.
  
  
  "Я чула, як камандзiр сказа- каму-тое, што ён паляцiць у Калькутту, затым наступлення цемры". - заро- я. Затым невялiкi самалёт будзе запра-лены палiвам i гатовы да -злёту. Але цi будуць у iх вартавыя - аэрапорце? Яе так не дума-.
  
  
  Мы паехалi адкрытымi - аэрапорт, i Чоени пайшо- да мэнэджэра, каб сказаць, што мы неадкладна паедзем. Ён нахмуры-ся, калi мы - такую гульню - самалёце i вырулили да канца узлётна-пасадачнай паласы. Яе павiнен бы- зразумець, што адбываецца, як толькi -бачы-, што джып крану-ся. Ён накiрава-ся да нас пад вострым вуглом, i спынi-ся - двухстах ярда- ад нашай машыны.
  
  
  Чоени кi-нула, убачы-шы джып. Яна паскорылася, прагрэла рухавiкi i накiравалася па -злётна-пасадачнай паласе адкрыта да джыпе. Мы рванулi праз поле, i чалавек на джыпе выскачы- i схава-ся. Яе гатэль схапiцца за румпель, каб пазбегнуць сутыкнення з джыпам. Чойни моцна прыкусiла нiжнюю губу, кiруючы элеронами i утрымлiваючы нос самалёта выплат прама па цэнтру узлётна-пасадачнай паласы i джыпе. У самы апошнi момант яна рэзка пацягнула румпель таму. Маленькая машына, здавалася, была шчыра здзi-леная гэтай просьбай, але зрабiла -сё магчымае.
  
  
  Ён падскочы- ад рапто-нага парыву адбору проба- паветра... потым яе амаль пачу- уздых самалёта; у нас яшчэ не было досыць хуткасцi для такога мане-ру. Машына зно- прызямлi-ся на -злётна-пасадачную паласу. Але мы пераскочылi праз джып i цяпер з вiскам неслiся па трасе на шляху да нармальнага старту. Мне здалося, што я пачу- стрэл, але ён не прычынi- шкоды.
  
  
  Яе адкiну-ся на спiнку крэсла, калi мы нарэшце -зляцелi, адчуваючы боль i апёкi апошнiх некалькiх гадзiн. Маё запясце пульсавала там, дзе яно было апёкi полымем. Парэзы на руках i грудзях пранiзва- салёны пот, i ён так стамi-ся, што гатэль спаць цэлы год.
  
  
  "Мы нiколi не дабяромся да Калькуты", - сказа- Чоени, паказваючы на датчык палiва.
  
  
  - Пасадзi эга - блiжэйшым аэрапорце, - сказа- я. "Сёння мы паспiм, а за-тра заправимся i паляцiм у Калькутту".
  
  
  Яна -здыхнула з палёгкай i нахiлiлася наперад, каб вывучыць карты.
  
  
  
  Дванаццатая кiра-нiк
  
  
  На наступны дзень мы праляцелi нiжэй над Гангом, вялiкай ракой веры iндуса-. У Ганга шмат прытока-; адна вакол iх - ракi Хугли, якая працякае праз Калькутту. Мы накiравалiся на по-дзень, каб iсцi па вялiкай рацэ да самага горада.
  
  
  Раптам мы -бачылi што-то падобнае на чорную кропку на гарызонце. Спачатку яе, падума-, што гэта чайка, а праз дзясятую долю секунды зразуме-, што гэта рэакты-ны знiшчальнiк, якi нясецца па паветры з хуткасцю, удвая якая перавышае хуткасць гуку, побач з "Команчем". "Команч" моцна занесла, напалову перавярнула, i Чоени з цяжкасцю румпелем падцягнула нос. Было адчуванне, што мы трапiлi - эпiцэнтр моцнай навальнiцы, калi над намi пранёсся слiпстрым фантан полымя знiшчальнiка.
  
  
  Джо ажно скурчы-ся побач са мной, яго ноздры пашырылiся ад страху, паколькi машыне пагражала быць разарванай на часткi.
  
  
  На гарызонце з'явiлiся яшчэ дзве чорныя кропкi. Чоени апусцiла "Команч" - пiку i праляцела як мага нiжэй над дрэвамi. Калi над намi праляталi знiшчальнiкi, яе -бачы- вялiкiя чырвоныя зоркi i выгнутыя крылы Мiгi-23. Гэта былi лепшыя самалёты, якiя былi - рускiх.
  
  
  Чоени паказала ззаду i зверху на расейскi бамбавiк. Па баках бамбавiкi ляцелi яшчэ шэсць стройных знiшчальнiка-.
  
  
  "Падобна на тое, рускiя -вялi вялiкiя сiлы", - сказа- я.
  
  
  Чоени пераключы-ся на частату аэрапорта i прыслухалася. Практычна адразу эфiр запо-нi-ся рускай i англiйскай перамовамi. Абедзве групы запыталi iнструкцыi па пасадцы.
  
  
  "Ёсць амерыканскiя самалёты?" - спытала Чоени. Мы агледзелiся вакол. Калi мы наблiзiлiся да аэрапорце Dum-Dum, мы -бачылi, як mimmo нас пранеслiся дзве групы знiшчальнiка- з трохкутнымi крыламi, па чатыры - кожнай групе. Гэта былi двухмоторные штурмавiкi ВМС ЗША.
  
  
  Чоени -зяла ручной мiкрафон, i падчас кароткага перапынку - радыёсувязi, -мяшалася i папрасiла пастановы па пасадцы.
  
  
  Моцны сiгнал са станцыi аэрапорта прогрохотал праз гучнагаварыцель, даючы гэй неадкладныя -казаннi.
  
  
  Iншы голас -мяша-ся - англiйскай мове. "Амерыканскiя самалёты з авiяносца "Лексингтон", паведамляем вам, што - вас ёсць прыярытэтнае дазвол на пасадку на сёмы восьмы лiнii паласы. Калi ласка, не больш двух самалёта- адначасова.
  
  
  Сiгнал бы- перапынены, i расейскiм самалётам было загадана прызямлiцца на паласе восем нуль прыкладна праз сем хвiлiна.
  
  
  Мы з Чоени пераглянулiся. Нам не трэба было нiчога казаць, каб выказаць страх, якi нараста- -нутры нас. Дзве звышдзяржавы збiралi свае сiлы - горадзе.
  
  
  Гэта называлася сябро-скiмi вiзiтамi. Цi ж яны выкарысто-валi б iншае дыпламатычнае выраз, каб апра-даць уварванне на тэрыторыю Iндыi, якое цяпер было - невялiкiх маштабах. Але вынiкi былi б трагiчнымi, калi б дзве дзяржавы сутыкнулiся на нейтральнай тэрыторыi.
  
  
  Чоени кiравала прыборамi i хупава апусцiла маленькi "Команч", то чаго мы прызямлiлiся - пачатку узлётна-пасадачнай паласы i вырулили на перон ангара- для прыватных самалёта-.
  
  
  Яе засяроджана нахмуры- бровы. Запытальны погляд Чоени прымусi- мяне выказаць свае думкi словамi.
  
  
  - Гэта чатырнаццатае жнi-ня. За-тра будзе вялiкi дзень. Мы так блiзкiя да вайны, што мяне ванiтуе.
  
  
  Джо сказа- мне - час палёту, што, хоць ён мала што ведае пра тэрарыста-, ён можа адвезцi нас на ih склад боепрыпаса- за горадам, дзе яны схавалi сваё зброю - чаканнi вялiкi атакi 15-га чысла.
  
  
  Калi б мы маглi знiшчыць ih боепрыпасы, мы маглi б прадухiлiць нападу на консульства i, такiм чынам, насо-ваецца сутыкненне памiж Расеяй i Злучанымi Штатамi.
  
  
  Яе згарну- на "Мэрсэдэсе" на iншую вулiцу i аб'еха- вялiкае будынак, якое рускiя выкарысто-валi для сваёй дыпламатычнай працы - Калькуце. Жалюзi былi зачыненыя. Перад будынкам знаходзiлася суцэльная шэраг рускiх марскiх пяхотнiка-. У iх былi вiнто-кi праз плячо i патранташа з патронамi вакол цела. Рускiя былi гатовыя да бою.
  
  
  Я не разуме-, як можна падабрацца досыць блiзка, каб кiнуць бомбу, але - мяне было адчуванне, што чалавек, якога мы хацелi, ужо завяршы- свае планы. Нейкiм чынам ён прайшо- праз гэта. Але як?
  
  
  Па абодвум бакам будынка консульства ЗША бы- -сталяваны блокпост. Марскiя пяхотнiкi ЗША - баявых зялёных касцюмах разгортвалi -се машыны.
  
  
  Яе -зя- з сабой Джо i Чони, i мы пачалi прабiвацца праз лiнiю абароны вакол консульства. Да таго часу, калi мы прайшлi праз вялiкiя вароты i паднялiся па тратуары да -ваходных дзень, Слокум выйша- павiтаць нас.
  
  
  - У вас тут добрая армiя, - сказа- я. "Хiба -рад Iндыi не збiраецца абараняць краiну?"
  
  
  "Марскiя пяхотнiкi?" - сказа- Слокум. - Яны -твараюць ганаровы вартавых. Мы таксама прывезлi сюды самалёты... каб дапамагчы iндыйцам адсвяткаваць Дзень незалежнасцi".
  
  
  Ёй -хмыльну-ся апра-данню, якое ён да-, i зада-ся пытаннем, як адрэагуе Нью-Дэлi.
  
  
  Затым Амартия Радж спусцi-ся па бардзюру.
  
  
  "Прысутнасцi расейскiх i амерыканскiх войска- - маё благасла-ленне", - хрыпла сказа- iндыйскi палiцэйскi. "Многiя -рада пасылаюць дэлегата-, каб адсвяткаваць нашу незалежнасць". Ён спынi-ся i шматзначна паглядзе- на мяне. - Але - Калькуце няма месца подрывникам, мiстэр Картэр .
  
  
  Ён падкрэслi- маё iмя i сцiсну- вусны - жорсткую, рашучую лiнiю. Слокум праглыну- i выгляда- вiнаватым. - Даруй, - сказа- ён мне. "Мiстэр Радж... ён ведае, хто вы. Ён хоча вас арыштаваць.
  
  
  Яе, паглядзе- на дзябёлага iндыйскага палiцэйскага i -смiхну-ся. Яе дэманстраты-на працягну- рукi, гатовы да наручнiка-.
  
  
  - Давайце, - сказа- я. "Арыштуйце мяне."
  
  
  - Больш праблем не будзе, - сказа- Слокум з удаванай упэ-ненасцю. "Палко-нiк Ву i жыхары Нью-Дэлi працуюць над прымiрэннем памiж намi i рускiмi. I мы патэлефанавалi - Злучаныя Штаты. Камiсiя па расследаваннi будзе адпра-лена - працягу нядзелях.
  
  
  'Нядзелях?'
  
  
  'Так.' Слокум -сё яшчэ спрабава- казаць упэ-нена, але не мог. "Пакуль не будзе далейшых тэракта-..." Ён дазволi- свайму голасу замерцi.
  
  
  Радж праiгнарава- яго. Ён скептычна паглядзе- на мяне, потым на Чоени.
  
  
  Ён спыта-. - "У вас ёсць зачэпка? Нам трэба ведаць усю ная-ную - вас iнфармацыю".
  
  
  "Даверся эму", - сказала Чоени здоровенному iндыйскаму палiцэйскаму.
  
  
  Радж нахмуры-ся, але пайшо- наперадзе нас у офiсе Слокама. Яе, бы- здзi-лены, убачы-шы там сядзiць Аляксандра Сакалова. Эга вуглаватыя твар бы- сур'ёзным.
  
  
  Ён спыта-. - "Вы яшчэ жывыя, мiстэр Картэр?" .
  
  
  - Абсалютна, - сказа- я.
  
  
  - А хлопчык... хто гэта?
  
  
  'Iншы.' Яе больш нiчога не сказа-, i Сакало- пакасi-ся на Джо. Руская лiза адчула важнасць маладога iндзейца, але далей не пайшла.
  
  
  "Мiстэр Сакало- прыйшо- сюды, каб вылучыць ультыматум, - сказа- Слокум. - Эга начальства не верыць, што мы шчырыя. Яны -сё яшчэ думаюць, што мы стаiм за нападамi на ih мiрных поедставителей - Калькуце. Яны думаюць, што гэта частка больш буйнога плана, каб паставiць ih у няёмкае становiшча па -сiм адкрыты басейн".
  
  
  - Гэтага больш не па-торыцца, - мякка сказа- Сакало-. "Атакi Не больш, у адваротным выпадку мы адлюстро-ваць -дар у адказ. У мяне ёсць загад.
  
  
  Ён заро-, людзi не грубай кi-ну- i выйша- праз пакоi. Калi ён сышо-, Радж выступi- наперад. Ён нахмуры-ся, не спрабуючы схаваць свайго незадаволенасцi.
  
  
  - Я не магу дазволiць вам працягваць вашыя незалежныя дзеяннi, мiстэр Картэр. Вы абражаеце нашу нацыянальную гордасць. Альбо вы раскажаце мне -сё, што вам вядома, альбо вам адправiцца - консульства, пакуль гэта справа не будзе раскрыта.
  
  
  Памiж намi стая- Чоени. Яна адкрыта загаварыла са мной.
  
  
  "Вазьмi з сабой Раджа", - прапанавала яна. - Ён можа дапамагчы табе выбрацца жывым.
  
  
  Куды ён павiнен адвесцi мяне? - крытычна спыта- Радж. Яе гатэль толькi пайсцi на складзе боепрыпаса-, але iндыйскi палiцэйскi, падобна, змог мне гэта абцяжарыць. У запасе - мяне было менш дваццацi чатырох гадзiн, i - мяне не было часу пярэчыць.
  
  
  - Добра, - сказа- яго Раджу. - Але нiякiх пытання-. I ты iдзеш адзiн. Нiхто iншы. Няма часу папярэджваць вашу канцылярыю.
  
  
  - Гэта смешна, - запярэчы- Радж. "Гэта можа быць хiтрасцю, каб адвесцi мяне вакол штаба-кватэры, пакуль вы працягваеце турбаваць рускiх. Усё - парадку.- Слухай, - раздражнёна ра-ну- я. "Наколькi яе разумею, за-тра нiяк не калi - Калькуце можа пачацца трэцяя сусветная вайна. I - нас можа быць толькi невялiкi шанец прадухiлiць гэта. Калi вы хочаце дапамагчы, выдатна. У адваротным выпадку яе пайду адзiн.
  
  
  Мы з Джо -жо выйшлi за дзверы, калi за намi рушы- услед мажны iндзеец. Ён рушы- услед за намi на машыне i мо-чкi паеха- у мой гатэль. У сваiм пакоi яе, нырну- у чамадан, якi Хоук да- мне i -зя- да Вильгельмине новы магазiн. Яе -зя- П'ера, газавую бомбу, прывяза- яе да нагi скотчам i суну- газавую а-таручку - нагрудны хвiлiну.
  
  
  Яе надзе- чыстую кашулю, узя- чысты насавой хустку, адзiн па гэтае вялiкiх шыко-ных iльняных насовак, якiя за-сёды ёсць у Хоука, калi - штаба-кватэры для мяне пакуюць чамадан.
  
  
  Яе прапанава- Раджу асаблiвую зброю, але ён пакiва- галавой. Эга цалкам задавальня- моцна храмаваны пiсталет 45-га калiбру на сцягне.
  
  
  Сонца садзiлася на захадзе за дамамi, калi мы забралiся - "мэрсэдэс", i ён пача- прытрымлiвацца -казанням Джо.
  
  
  Праз гадзiну мы -сё яшчэ падарожнiчалi па -скраiнах Калькуты, пакуль Джо спрабава- успомнiць, дзе ён разма-ля- з Закиром. Нарэшце ён паказа- мне на абочыну i выскачы- вакол машыны, як толькi мы спынiлiся.
  
  
  Так, - упэ-нена сказа- ён сабе. - Дзе-то тут. Ён махну- рукой, паказваючы на рысавыя палi, якiя цягнуцца да -скраiне горада.
  
  
  Мы -вайшлi - рысавыя палi, але Амартия Радж вага-ся, цiха зарабляць на сябе, называючы сябе iдыётам за тое, што пайшо- з намi. Толькi калi яе пача- iсцi хутчэй, ён рушы- услед за мной. Разам мы iшлi на по-дзень, пакуль не падышлi да каменнай стагнаць.
  
  
  - Голас яно, - сказа- Джо.
  
  
  Радж выйша- наперад i крытычна агледзе- сцяну. Ён сказа-, што не бачыць нiчога злавеснага - старажытных камянях. Яе спынi- эга руку - некалькiх цалях ад папераджальнага провада, якi iшо- паверсе сцены. Провад праходзi- праз шрубавыя вушы - двух цалях над сцяной. Ён бы- настроены так, каб рэагаваць як на -зыходзячае, так i сыходнай цiск. Радж нiчога не сказа-, але дрот заспела эга знянацку. Гэта не тое, што можна знайсцi на стогны фермерскай дома; гэта была сiстэма сiгналiзацыi, якую вы чакалi.
  
  
  Джо пайшо- першым, пасля таго, як яе эга падштурхну-. Ён асцярожна пераступi- праз дрот i мякка саскочы- на зямлю. Затым яе Раджу дапамог пералезцi праз сцяну i рушы- услед за iм. Джо жэстыкулява- з некаторага адлегласцi. Яе, падышо- да яму. ¦сёй тэрыторыi гатэля, а -нутры сцены ператварылася - лугi, а дамбы рысавых палё- да-ным-да-но павалiлiся. У мяккiм святле месяца яе бачы- толькi траву i невялiкiя шэрагi дрэ-.
  
  
  Мы iшлi -здо-ж сцены, выкарысто-ваючы дрэвы як прыкрыццё. Праз кожныя дзвесце ярда- мы спынялiся i прыслухо-валiся.
  
  
  Тым не менш, мы ледзь не прапусцiлi першага вартавога. Ён прыхiну-ся да дрэва i не глядзе- у наш бок. Ён слуха- транзисторное радыё. Мы рухалiся вакол яго.
  
  
  Месяц схава-ся за аблокамi, пакуль мы мо-чкi iшлi па адкрытым пашы i аглядалi паласу шырынёй каля чатырохсот ярда-, не ведаю дакладна, што мы шукаем.
  
  
  Маю -вагу прыцягну- слабы пах дыму.
  
  
  Пачатку другой ветрык данёс непа-торны пах танных цыгарэт. Мы -бачылi палымяны вогнiшча злева ад нас, метрах у трохстах ад нас.
  
  
  Не-забаве мы -бачылi гадзiннага - iмправiзаванай форме. Эга прысутнасцi было дастаткова, каб пераканаць нас у тым, што мы на правiльным шляху. Нават Радж нахiлi-ся глыбей i руха-ся асцярожна, пакуль мы кружылi вакол чалавека.
  
  
  У майл за дрэвамi, мы -бачылi спрыяльны знак - дарогу, якая займаецца праходзiла mimmo шэрагу дрэ-.
  
  
  "Так, голас тут мы - такую гульню - грузавiк", - сказа- Джо, i - эга вачах блiшчэла -збуджэнне.
  
  
  У сотнi ярда- яе -бачы- до-гi нiзкi складзе. Дах была цалкам пакрыта дзiрваном i хмызняком, а канцы былi нахiленыя так, што будынак нельга было -бачыць з адбору проба- паветра.
  
  
  Мы асцярожна абышлi будынак. Далей былi яшчэ дрэвы. Дарога зайшла - тупiк, але калi мы апынулiся кола- дрэ-, то -бачылi сцежку, прорубленную - падлеску. Мы рушылi -след за iм, i не-забаве выйшлi на крытую стаянку. Унiзе стаяла некалькi iндыйскiх вайсковых джыпа-, якiя былi - здзi-леннi i новымi. Як яны апынулiся тут, у лагеры, якi, як ёй належыць iм, належа- тэрарыстам?
  
  
  'Што гэта?' - рэзка спыта- Радж. "Чаму мы чакаем?"
  
  
  "Гэтыя джыпы... здаецца, скрадзеныя - армii".
  
  
  Радж адказа-: "Так. Або прададзеныя тэрарыстам. Па-сюль ёсць карупцыя".
  
  
  Джо пацягну- мяне за рука- i паказа- наперад. - Вунь там, - сказа- ён напружана. "Склад боепрыпаса-".
  
  
  Яе, паглядзе- на мясцовасць, на якую ён паказа-, i -бачы- агнi, мiгатлiвыя перад дрэвамi.
  
  
  На па-дарогi праз гало-ныя лiхтары мы падышлi да нiзкага каменнага будынка. Яно было на адкрытай мясцовасцi, без камуфляжу, i яе мог бачыць, што яно было там до-гi час. Шчыра да будынка вяла дарога, якая займаецца сканчалася вялiкi дзвярыма.
  
  
  Мы з Джо гасцiнiцы iсцi далей, але Радж шэптам запярэчы-.
  
  
  - Нам лепш вярнуцца, - сказа- ён.
  
  
  'Чаму?'
  
  
  - Каб атрымаць падмацаванне. Яе магу сабраць сто чалавек... тысячу, калi трэба. Мы атачаем будынка- i арышто-вае -сiх, хто - iх у зале".
  
  
  Ён уста-, але яго пацягну- эга да сябе.
  
  
  - Яны з'едуць да таго, як мы вернемся, - сказа- я.
  
  
  - Але мы не можам увайсцi туды адны, - адрэза- ён. "У нас не было б шанца-".
  
  
  - У цябе ёсць iдэя лепей?
  
  
  - Гэта незаконна, - запярэчы- мажны палiцэйскi. Яе гатэль пасмяяцца. Замест гэтага яе паклiка- Джо, i мы падкралiся лiжа да будынка.
  
  
  Амаль шчыра да нас падышо- вартавы з а-таматам. Ён бы -бачы- нас секундай пазней, але Джо зрэагава- iнстынкты-на. Ён смела -ста- i сказа- цёплае прывiтанне - iндуiсцкiм, што адцягнула вартавога.
  
  
  Мужчына перамясцi- вiнто-ку, але было занадта позна. Яе -жо скокну- на яго. I на гэты раз у мяне было менавiта тое, што мне было трэба... П'ер, маленькая газавая бомба, якая займаецца была - мяне памiж нага.
  
  
  Яе актывава- яе перад тварам мужчыны i -бачы- ошеломленное выраз, калi ён зрабi- глыбокi -дых, перш чым зразуме-, што адбываецца.
  
  
  Ён бы- мёртвы, калi яго дазволi- эму трапiць на зямлю. Спатрэбiлася -сяго па-хвiлiны, каб адкрыць замак на дзень, i галасаваць мы -жо -нутры. Тузiн скрынь з гранатамi сядзела ля сцяны з эмблемай iндыйскай армii. У iншай сцяны стаялi скрынi са зброяй, некаторыя адкрытыя, некаторыя яшчэ забiтыя. Ля задняй сцяны стаяла нават некалькi мiнамёта- i базук, якiх хапiла б на аснашчэнне невялiкi партызанскай армii. Але будынак было - асно-ным запо-нена самаробнымi бомбамi - аскепкамi на дзве чвэрцi, якiя выкарысто-валiся, каб наладзiць амерыканца- i рускiх аднаго супраць аднаго за апошнiя некалькi дзён. Яе -сё яшчэ правяра- склад, калi гадзiнны з'явi-ся - дзвярным праёме з iншага боку до-гай вузкай казармы.
  
  
  Нас не папярэдзiлi - яе эга не бачы- i не чу-. Здавалася, ён проста выскачы- па ценi, прыставi-шы а-тамат да сцягна.
  
  
  Ён бы- худым i маладым, яму было ледзь спо-нiлася дваццаць, i ён бы- апрануты - iмправiзаваную форму, якую яе бачы-, у некаторых салдат у вёсцы. Ён не вага-ся; ён прыцэлi-ся i стрэлi-.
  
  
  Ён абра- Джо першым, i - хлопчыка не было нам адзiнага шанец. Кулi трапiлi яму было - жыццi, i адкiнулi назад. Ён бы- мёртвы перад тым, як абрынуцца на земляны падлогу будынка.
  
  
  Наступныя дзве секунды здалiся вечнасцю. Мая рука хацела Вильгельмину, мае ногi сагнулiся, i ён упа- на зямлю; i мае вочы былi на грудзях вартавога. Яе -жо выбра- кропку, дзе яе стукну яго, калi пражыву досыць до-га. У грудзях, памiж трахеей i сэрцам.
  
  
  Я не дума-, што - мяне гэта атрымаецца. А-тамат хутка адхiлi-ся ад скрыва-ленага цела Джо i нацэлi-ся на Амартию Раджа. Некалькi куль здоровенному копу, астатняе мне; гэта -сё, што трэба было зрабiць вартавому.
  
  
  Перавярну-шыся, яе мiмаходам убачы- твар Раджа. Было цесна, але страху не было вiдаць. Здавалася, ён чака-, калi яго заб'юць. Ён трыма- рукi па баках.
  
  
  Яе бы- на зямлi i адкацi-ся - сховiшча, калi зброю гадзiннага метнулось да жывата Раджа.
  
  
  Але гадзiннiкавай не стрэлi-. Падчас прыцэльвання вiнто-ка была адкрыта накiравана на высокага палiцэйскага.
  
  
  Калi Радж не рушы- з месца, гадзiнны павярну-ся i працягну- паказальнiка- сваiм зброяй. Але эга рытм бы- парушаны, i гэта дало мне магчымасць перакацiцца на кучу скрынь. Гадзiнны вага-ся, баючыся стрэлiць у выбухо-ку вакол мяне.
  
  
  Яе давяра- свайму зброi. яе стрэлi- двойчы; абедзве кулi патрапiлi эму - грудзi. Ён крыкну- адзiн раз, перш чым -пасцi на зямлю.
  
  
  Калi -сё скончылася, яе асцярожна выбра-ся з-за скрынь. Радж усё яшчэ стая- пасярод праходу памiж штабелямi боепрыпаса-.
  
  
  Мы нерухома глядзелi адзiн на аднаго. Тады яе зрабi- на яго пiсталет. Ён не выгляда- здзi-леным.
  
  
  - Пакла- пiсталет на падлогу, - сказа- ёй эму.
  
  
  Ён ухмыльну-ся.
  
  
  - Цяпер Вы аддаеце загады, мiстэр Картэр? - заро- ён.
  
  
  - Ты адзiн вакол iх, - абвiнавацi- яго эга.
  
  
  Яе толькi здагадва-ся, але не мог забыць тую секунду, калi гадзiнны, як бы даведа-ся дзябёлага палiцэйскага i пакiну- эга - жывых.
  
  
  "Вы забываеце, што я старэйшы афiцэр палiцыi", - сказа- Радж. - Ты думаеш, што табе хто-небудзь паверыць? Ён упэ-нена -смiхну-ся, калi ёй не адказа-.
  
  
  Ён нахiлi- галаву i прыслуха-ся да гуку на адлегласцi.
  
  
  Яе таксама гэта чу- - грузавiк пераключа- перадачы, калi заязджа- на пагорак.
  
  
  - Мае людзi, - патлумачы- ён. "Яны прыехалi за зброяй".
  
  
  - На за-тра?
  
  
  Так.'
  
  
  - Але чаго, па-вашаму, вы даможацеся?
  
  
  "Мы свергаем -рад штата. Мы маглi б стварыць досыць клопата- для цэнтральнага -рада - Нью-Дэлi, каб абвясцiць ваеннае становiшча. Яны рабiлi гэта раней. Толькi на гэты раз мы паклапоцiмся аб тым, каб у жывых не засталося афiцыйных асоб, якiя маглi б узяць справу - свае рукi".
  
  
  - Акрамя цябе.
  
  
  'Так.'
  
  
  - Вам не пашанцавала, - сказа- я. Яе паказа- пiсталетам на зброю вакол нас. "У вас недастаткова прыпаса- або людзей, каб захапiць горад, не кажу -жо пра -сiм штаце".
  
  
  Ён падня- плечы. "Мы гатовыя рызыкнуць".
  
  
  Яе спыта-. - 'Мы?'
  
  
  - Я сказа- досыць, - сказа- ён.
  
  
  Ён азiрну-ся праз плячо на дзверы, у якую мы -вайшлi. Звонку мы пачулi прыпынак грузавiка i гукi выскоквалi мужчын. Яны былi - вясёлым настроi, разма-лялi i смяялiся, як гэта робяць мужчыны перад боем. Калi першы -вайшо- у дзверы i -бачы- Раджа, ён усмiхну-ся пазнаючы. Але выраз эга асобы змянiлася, калi ён убачы- пiсталет у маёй руцэ. Радж рэзка сказа- эму што-то па-индусски, i мужчына пада-ся - дзень. Звонку даносiлiся крыкi i шум; потым раптам стала цiха.
  
  
  Амартия Радж зно- заро- на мяне. "Ну, мiстэр Картэр, што вы цяпер зробiце? Вы акружаны. I вы знаходзiцеся пасярод некалькiх тон выбухо-кi.
  
  
  - Калi яе памру, ты таксама памрэш, - цiха сказа- я.
  
  
  Ён падня- плечы. "Я iндус. Сумняваюся, што смерць так страшна для мяне, як для вас. Такiм чынам, яе па-тараю, мiстэр Картэр, што менавiта вы хочаце зрабiць? Ты аддасi мне сваю зброю або подождешь, пакуль мае людзi не -зарвуць нас абодвух на мiльён кавалка-?
  
  
  Трынаццаты кiра-нiк
  
  
  У покер, калi ваш апошнi даляр на стале, вы можаце блефаваць.
  
  
  Так што, стаяць на складзе з грузавiком людзей звонку i тонамi выбухо-кi -нутры, яе вырашы- рызыкнуць. Выхад бы- толькi адзiн, i мне патрэбен бы- Радж у якасцi эскорту. Эму давялося стрымлiваць сваiх салдат, калi яе гатэль выбрацца адтуль жывым. Але нават, мала люгера, приставленное да эга, галы, падобна, не спынiла б яго. Радж бы- прафесiяналам, дасведчаным спецыялiстам па зброi i выбухо-ку, як i яе. Але - мяне было адно перавага, маёй рэпутацыi. Так што я кiну- свае карты на крэсле, i шталь чакаць з надзеяй.
  
  
  - Дай мне свой пiсталет i гадзiннiк, - сказа- я.
  
  
  'Навошта?'
  
  
  Ён вага-ся, i яе -дары- яго эга люгером па скронi. Ён апусцi-ся на падлогу, i яго забра- у яго эга, гадзiны i пiсталет 45-га калiбру.
  
  
  Калi ён прыйшо- у сябе, яго толькi што скончы- сваю працу. Гэта была тэрмiновая праца, але здавалася, што яна спрацуе.
  
  
  У аснове -сяго гэтага была граната. Яе выцягну- ударнiк, а затым штурхну- эга таму ривненской настолькi, каб утрымаць засцерагальнiк на месцы. Затым яе разбi- шкло на гадзiнах Раджа i зня- секундную стрэлку, перш чым прыкласцi аловак да цыферблаце.
  
  
  Яе спрабава- зрабiць так, каб маленькая стрэлка гадзiн адштурхнула аловак. I якi падае аловак адкiне небяспечную загваздку гранаты. Калi гэта адбудзецца, у нас было чатыры секунды, каб уцячы.
  
  
  Калi паказа- яе гэта Раджу, ён засмяя-ся. 'Ты жартуеш. Гэта нiколi не спрацуе.
  
  
  Яе выгляда- здзi-леным. 'O? Чаму б i не? Гэта спрацавала - Ганконгу. Магчыма, вы чулi аб гэтым. Яе выкарыста- гэта як пастку для старога кiтайскага кантрабандыста. Гол ад тулава, дакладна па плане.
  
  
  - Так, добра, - прызна-ся Радж. "Аднойчы, можа быць. Пакуль ручка ледзь у зале - гранаце... калi аловак досыць цяжкi... калi гадзiны заведзеныя туга... калi...
  
  
  Мне захацелася засмяяцца. Нягледзячы на сябе, ён адхiсну-ся. Яго рушы- услед за iм. Тры метра, шэсць метра-; мы адступiлi, не зводзячы вачэй з недарэчнага вырабы ручной працы. Ён стая- на вяршынi адкрытага скрынi з мiнамётнымi снарадамi. Калi граната выбухне, мiнамётныя патроны i -се iншыя выбуховыя рэчывы - будынку таксама падарвуцца. Гэта бы- бы магутны выбух. "Вядома, мы можам бегчы хутка", - сказа- я.
  
  
  'Як?' Эга погляд бы- прыкаваны да гранаце.
  
  
  - Разам, - сказа- я. "Мы маглi б бегчы да грузавiка. Яе адкрыта за табой. Вы павiнны паклiкаць сваiх людзей, пакуль мы бяжым. Вы павiнны сказаць iм, каб яны не стралялi.
  
  
  - Iдзi да д'ябла, - сказа- ён.
  
  
  Мы пабеглi як мага далей ад гранаты. Мы былi каля дзень. Яе, чу-, як эга, людзi крычалi на нас звонку. Яны чакалi эга загаду.
  
  
  - Не спяшайцеся, - сказа- ёй спакойна. - Я маю на -вазе, у цябе ёсць дзевяноста секунд.
  
  
  Iмгненне ён глядзе- на мяне, а потым зно- паглядзе- на гранату.
  
  
  - Семдзесят секунд, - сказа- я. часу было дастаткова. Вядома, табе -сё ро-на... як индуисту, i -сё такое. Яе, паглядзе- на гадзiннiк. "Шэсцьдзесят секунд".
  
  
  Ён пача- пацець. Яе таксама.
  
  
  - Гэта можа спрацаваць, - прамармыта- ён. "Можа быць, гэта проста спрацуе".
  
  
  "Сорак пяць секунд".
  
  
  Цяпер яе паглядзе-, у любым выпадку гэта справа. Клянуся, яе, чу-, як гадзiны цiкаюць.
  
  
  "Вы не верыце, што гэта спрацуе, цi не так?" - спыта- яе з сябе. 'Вы не верыце...'
  
  
  Яе нават не скончы- фразу - розуме. Раптам стала не да весялосцi.
  
  
  "Трыццаць дзве секунды... трыццаць адна".
  
  
  Яе больш не лiчы-ся з Раджем. Яе палiчы- для сябе. "Кравец вазьмi, Картэр," закрыча- мажны палiцэйскi. "Выключы гэтую штуку. Косця Бога.' Неахвотна яе, ступi- да гранаце. Ён схапi- мяне за руку i спынi-. - Не, не наза-сёды, - крыкну- ён. "Вы можаце прымусiць яе завибрировать. Вы б...
  
  
  Яе, паглядзе- на гадзiннiк. "Божа мой, дзесяць секунд... дзевяць... восем".
  
  
  'Бяжым!' - заро- ён. 'Хутка!'
  
  
  Мы не думалi нам секунды. Мы пабеглi. Шчыра за дзверы.
  
  
  Яе, чу-, як ён крыча- на iндуiсцкiм мове, i ён бы- шчыра ззаду яго, прыставi-шы пiсталет да эга спiне. Я не зразуме-, што ён крыча-. Яе мог толькi спадзявацца, што ён загада- сваiм людзям не страляць.
  
  
  яе бачы- эга салдат; некаторыя зрабiлi на нас зброю. Ён, павiнна быць, крыча- што-то яшчэ, таму што раптам людзi кiнулiся -рассыпную. Яны адразу пабеглi за намi.
  
  
  Мы былi - грузавiка, калi Радж павярну-ся i -дары- мяне сваёй мускулiстай рукой. Ён удары- мяне па падбародку, прымусi-шы пахiснуцца.
  
  
  Яе стрэлi- па Люгера i прамаза-.
  
  
  Хто-то ззаду мяне таксама стрэлi-, i ён скокну- у грузавiк. Яе зрабi- яшчэ два хуткiх стрэлу - Раджа, але не бачы-, трапi- я - яго.
  
  
  Затым у паветра -зляце- склад боепрыпаса-. Альбо мой майстэрства дапамагло, альбо гэта была шалёная лупi- вочы. Ёй нiколi гэтага не даведаюся, але нiзкае будынак выбухнула, як гiганцкая петарда. Першая -спышка была асляпляльным промнем святла, якiя пакiнулi белыя плямы на маiх сятчаткi. Затым разда-ся воплеск, i гук -дары- па маiм барабанныя перапонкi. Затым прыйшо- цэдру, якi -дары- мне - твар, i цiск адбору проба- паветра, отбросившее мяне да грузавiка.
  
  
  Патроны i гранаты, падкiнутыя - паветра першапачатковым выбухам, выбухалi, удараючыся аб зямлю. Винтовочные кулi трашчалi смяротным стаката, калi вакол мяне падалi абломкi.
  
  
  Яе бачы- чалавека, падкiнутай - паветра, i эга цела было зламана, i рассечана, перш чым ён зно- упа-. Iншыя загiнулi iмгненна або спатыкалiся кругамi пад градам куль, пакуль побач з iмi не выбухну- снарад, разарва-шы ih напалову.
  
  
  Узя- машыну i паеха- праз адкрытыя сухiя рысавыя поля да "мерсэдэса". Выбухi -сё яшчэ асвятлялi вячэрнi неба ззаду мяне, калi яе sel - "мэрсэдэс".
  
  
  Я не веда-, цi заста-ся яшчэ хто-небудзь у жывых на складзе боепрыпаса- па-станца-, але я бы- занадта стомленым, каб хвалявацца пра гэта.
  
  
  Яе праеха- больш кiламетра-, перш чым зразуме-, што мая левая рука слабая. Маё плячо балела, i калi яе падня- руку, каб штогод на нах, ён адчу-, як шрапнель прапарола тканiна маёй камзолы.
  
  
  Яе, бая-ся, што - мяне не будзе шмат часу, перш чым яе страчу прытомнасць, i - мяне было такое страшнае падазрэнне, што праблема яшчэ не вырашана. Яе знiшчы- запасы тэрарыста- i, можа быць, нават забi- большасць важных людзей, але я не бы- задаволены. Бы- яшчэ адзiн маленькi аспект, якi яе гатэль праверыць.
  
  
  Таму мне патрэбна была дапамога, хто-то, хто падтрыма- бы мяне, пакуль крызiс не скончыцца.
  
  
  Было толькi адно месца, куды яе мог пайсцi. I яе, спадзява-ся, што буду там да таго, як страчу прытомнасць.
  
  
  Прахалодныя рукi Чоени акуратна наклеiлi пластыр на дзiрку - маiм плячы. Затым яна нахiлiлася наперад i пацалавала мяне - балючае месца.
  
  
  Iнстынкты-на яе перавярну-ся i паспрабава- узяць яе на рукi, але боль усё яшчэ была занадта моцнай.
  
  
  "Бедны дзiця", - сказала яна. - Пашанцавала, што цябе не забiлi.
  
  
  Яе sel i паспрабава- зарыентавацца. Яе бы- у яе кватэры на ложку, дзе мы так няда-на займалiся сэксам.
  
  
  "Вы сутыкнулiся з "Мэрсэдэсам", - сказала яна. "Вы страцiлi прытомнасць, калi заязджалi на пад'язную дарожку".
  
  
  Яна адышла ад ложка i падышла да акна. Калi яна адкрыла шторы, у пакой уварва-ся сонечны брылё-.
  
  
  'О, Божа!' Яе задыхну-ся. "Ужо ранiца".
  
  
  - Ты праспа- усю ноч. Табе гэта было трэба.
  
  
  Яе гатэль забраць сваю вопратку, а яна падбегла да мяне i паспрабавала адштурхнуць мяне.
  
  
  - Вы не разумееце, - сказа- я. "Гэта пятнаццатае лiк... буйная атака... якая займаецца можа адбыцца сёння. Мы павiнны спынiць гэта.
  
  
  Яна мякка -смiхнулася i прыкладае руку мне на мочку. - Хiба ты не памятаеш? Ты пакла- гэтаму нiтка.
  
  
  'Як?'
  
  
  "Склад боепрыпаса- тэрарыста-... вы знiшчылi эга мiнулай ноччу. Разам з Раджем.
  
  
  Яе з цiка-насцю нахмуры-ся. "Ты гэта чула?"
  
  
  - Для estestvenno. Увесь горад ведае. Яе чула выбухi тут.
  
  
  Мой мозг адчува- сябе сонным. Я не зусiм зразуме-, што яна сказала, пакуль яна зно- не згадала Раджа.
  
  
  "Амартия распавё- мне -сё".
  
  
  "Радж? Значыць, ён жывы?
  
  
  - Так, паранены, але жывы. Ён хоча, каб вы сёння прысутнiчалi на цырымонii - дом урада.
  
  
  Яе вылая-ся пра сябе. Вырадак бы- яшчэ жывы.
  
  
  - Ён прыедзе за табой на машыне, - сказала яна. "Эскорт". Раптам яе зразуме-. Яе занадта шмат веда-. Радж дасла- за мной эскорт, так, пару ката-, без сумневу, якiя паклапоцяцца аб тым, каб яе нiколi больш не адкры- rta.
  
  
  'Калi?'
  
  
  'Цяпер. У любы момант.'
  
  
  Яе адштурхну- яе i падышо- да акна. На плошчы унiзе яе -бачы- поворачивающую на пад'язной дарожцы машыну. Чоени пярэчыла, але яе хутка апрану-ся, спрабуючы растлумачыць гэй сiтуацыю.
  
  
  Мы выйшлi -сёй кватэры, як раз перад тым, як прыехалi двое мужчын вакол машыны на пад'язной дарожцы. Пакаё-ка Чоени прывяла ih - спальню, а мы збеглi праз чорны ход.
  
  
  - Смешна, - прамармытала Чоени, калi мы забралiся - яе крэмавы "Бэнтлi". "Радж не можа мець нiчога агульнага з тэрарыстамi. Ён не шталь бы пасылаць сваiх людзей, каб забiць цябе. Яе ведаю эга.'
  
  
  Але - той момант, калi яна гэта сказала, на капоце машыны з'явiлася дзiрка ад кулi 45-га калiбра. Пачатку другой з'явiлася - бамперы, калi яе выве- "Бэнтлi" па пад'язной дарожцы да брамы.
  
  
  Калi мы згарнулi на вулiцу, яна -бачыла мужчын у акне сваёй спальнi, дзе яны хацелi б нас. Пiсталеты у ih руках працягвалi страляць у нас.
  
  
  - Гэта пра-да, - сказала яна. "Тады Радж - лiдэр тэрарыста-... чалавек, якi стаiць за выбухамi?"
  
  
  "Няма, сказа- я. Мой рэ-матызму мяне таксама здзiвi-. Раптам яе, адчу-, што Радж не бы- кiра-нiком тэрарыста-, не натхняльнiкам за -сё змова, хоць на самай дэла у мяне не было прычын у гэтым сумнявацца - проста мяне турбавалi пэ-ныя рэчы, якiя ён сказа-, або, можа быць, тое, што -сё яшчэ адчувалася вакол.
  
  
  "Хто гэта тады?" - спытала Чоени.
  
  
  Я не веда- гэтага. Хоць мы былi досыць далёка ад дома, каб баяцца людзей, якiх Радж падасла- забiць мяне, яе моцна нацiсну- на педаль газу. Я не зводзi- вачэй з вартавога. У мяне было страшнае падазрэнне, што па-горада можа - любы момант падняцца - паветра.
  
  
  Чоени паспрабавала мяне супакоiць. - Едзьце трохi павольней, - папрасiла яна. - Мы цяпер не спяшаемся. Радж не можа рэалiзаваць свае планы, - запярэчыла яна. - Вы знiшчылi ih харчы. Вы забiлi вялiкую частку ih людзей. Ён не можа ажыццявiць ih план.
  
  
  Тое, што яна сказала, вялiкага сэнсу не маюць разумна, але я не мог супакоiцца. Мяне па-ранейшаму мучыла занадта шмат пытання-. I раптам яе, падума-, што ведаю, дзе знайсцi адказы. Ёй нiчога не сказа- Чоени, выкiрава- на "бэнтлi" на гало-ную вулiцу i помчавшись на по-дзень да консульства. На вулiцы -жо панавала святочная атмасфера з сцягамi на -сiх лiхтарах. Тратуары пачалi запа-няцца людзьмi - яркай вопратцы, накiро-ва-ся да -радавага будынка - цэнтры Калькуты.
  
  
  "Яны iдуць на святы", - сказала Чоени.
  
  
  "Калi яны пачынаюцца?" - спыта- яе напружана.
  
  
  'У дванаццаць гадзiн.'
  
  
  Яе, паглядзе- на гадзiннiк. Было палова на адзiнаццатую.
  
  
  Чым далей мы заязджалi - горад, тым больш станавiлася нато-п, пакуль мы не маглi рухацца толькi чарапашым крокам. Людзi былi каларытныя - сваiх нацыянальных строях. Яны паклiкалi нас у добрым настроi, але выгляд ih колькасць пабi- мяне. Яе бачы-, ну не людзьмi, а крупкамi пораху, якiя вотум-вотум запалае ад запаленай запалкi.
  
  
  Сiтуацыя перад амерыканскiм консульствам таксама не паменшыла майго турботы. Марскiя пяхотнiкi ЗША -сё яшчэ былi там. У iх было з сабой зброю, i яны былi цяжка нагружаныя боепрыпасамi, але яны былi - параднай форме, i вакол iх то-пiлiся людзi.
  
  
  Яны цалкам страцiлi пiльнасць.
  
  
  "Яны ведаюць, што тэрарысты знiшчаны", - патлумачы- Чоени, калi мы праязджалi праз вароты - двор консульства. "Рускiя дзецi".
  
  
  Яе застагна-, але яна засмяялася i назвала мяне паникером. - Усё скончана, - упэ-нена сказала яна. - Нiякiх праблем. Хутка мы арестуем Амартию. Ён нiчога не можа зрабiць.
  
  
  Яе эй, не супярэчы-. Яе выскачы- вакол машыны i пабег у консульства.
  
  
  Слокум як раз спуска-ся па лесвiцы, калi яе, уварва-ся -нутр. Страх знiк, вакол эга вачэй, як i пот з iлба. Ён зно- шталь тым спакойным, свядомым прафесiйным дыпламатам. Ён нахмуры-ся, убачы-шы мяне, i я зразуме-, што гэта таму, што я аспрэчы- якiя з'явiлiся - смi паведамленнi эму, што апошнiя некалькi дзён ён бы- амаль нака-тава-, калi дума-, што свет вотум-вотум выбухне - эга уладаннях. - О, мiстэр Картэр, - сказа- ён без усмешкi. - Ты iдзеш на свята?
  
  
  Яе паклiка- эга. "Марскiя пяхотнiкi... яны не трымаюць людзей у страху".
  
  
  Ён паблажлiва чмыхну-. - Гэта ззаду. Мiнулай ноччу людзi мiстэра Раджа знiшчылi тэрарыста-. Яе, мяркую, вы дапамаглi iм з гэтым.
  
  
  - Нападу -сё яшчэ можа быць, - настойлiва сказа- я. "Адна бомба можа быць кiнута - расiйскае консульства, i яны пачнуць страляць".
  
  
  - Супакойцеся, мiстэр Картэр, - сказа- Слокум. "Справа зараз у руках прафесiянала-... дыпламата-. I мы трымаем сiтуацыю пад кантролем".
  
  
  Ён заспакаяльна пакла- руку мне на плячо. "Шчыра кажу, сёння ранiцай мы проста прыяцельскiя працягваем руку рускiм". Ён паглядзе- на свае гадзiны. - Праз дзесяць хвiлiна, калi быць дакладным. Ih спадар Сакало- прымае нашу маленькую дэлегацыю. Яе я павiнен спяшацца туды.
  
  
  Яе спыта-. - 'Дэлегацыю?'
  
  
  Ён прайшо- mimmo мяне. Эга кiро-ца, марскi пяхотнiк - параднай форме, прытрыма- дзверы адкрытай, i Слокам падышо- да машыны перад будынкам.
  
  
  - Iдэя палко-нiка Ву, - крыкну- ён.
  
  
  Ён бы- у машыны, калi яе схапi- эга за плячо. - Пачакай, - ра-ну- я на яго. - Што з палко-нiкам Ву?
  
  
  Раззлава-шыся, ён адкiну- маю руку. "Паслухай, Картэр, твая праца тут зроблена. Вы выканалi сваю задачу, яе б сказа-, крывавую задачу. Так што прэч па Калькуты, пакуль яшчэ можаш.
  
  
  Ён павярну-ся да машыны, але яе зно- схапi- эга i моцна прыцiсну- да дзень. Кiро-ца зрабi- крок у маiм кiрунку, затым спынi-ся. - Кравец вазьмi, Слокум, - заро- я. 'Адказвай. Што прыдума- палко-нiк Ву?
  
  
  - Не твая справа, - сказа- ён, - але - нас ёсць выдатная iдэя. Жэст свету. Дзецi панясуць кветкi да расейскага консульства. Гэта будзе транслявацца па тэлебачаннi -сяго свету праз спадарожнiк".
  
  
  Яе прыбра- руку з эга пляча. Я не мог паверыць у тое, што ён сказа-. - Дзецi, - сказа- я.
  
  
  - Так, праз прытулак палко-нiка Ву. Сотнi дзяцей.
  
  
  З кветкамi з нас, для расейца-. Генiяльна, вы не знаходзiце?
  
  
  "Чыстая..." Я адступi- назад, зразуме-шы, што ён нiколi не разуме-, як тэрарысты выконвалi сваю працу.
  
  
  Слокум павярну-ся, се- у машыну i зачынi- за сабой дзверы. У гэты момант падышла Чоени i -стала побач са мной.
  
  
  - Ён сказа-, што будуць дзецi, цi не так? прашаптала яна. "Тады справа пойдзе..." Яна зрабiла па-зу, каб абдумаць яшчэ не цалкам сфармаваную думка. "Я маю на -вазе, што гэта яшчэ не струмень. Яшчэ няма. А палко-нiк Ву...
  
  
  - Так, - сказа- я. - Павiнна быць, гэта палко-нiк Ву. Але будуць вiнавацiць амерыканца-. Слокум... гэты вар'ят... ён усю дарогу гуляе на руку палко-нiку Ву. Яе пабег назад да "бэнтлi", i Чоени рушыла -след за мной.
  
  
  'Чым ты плануеш заняцца?' усклiкнула яна.
  
  
  "Спынiць гэта справа, калi змагу." Яе слiзгану- за руль, калi яна падышла да iншай дзень.
  
  
  - Не, яе паеду адзiн, - сказа- я. "Гэта можа стаць небяспечным".
  
  
  Яна праiгнаравала мой каментар i се-.
  
  
  "Калi гэта палко-нiк Ву, чаму ён да- нам iнфармацыю аб Закире i храме?" - спытала Чоени. "Закiр -жо бы- скампраметаваны. Мы ведалi, што эга iмя, таму эга прыйшлося прыбраць. Ву, павiнна быць, спадзява-ся, што нас заб'юць адначасова. Эму гэта амаль атрымалася.
  
  
  Яе, нацiсну- на гудок i выскачы- праз брамы консульства. Марскi пяхотнiк адскочы- у бок i пракля- мяне такiм голасам, што эга можна было пачуць на па-дарогi -нiз па кварталу.
  
  
  Наперадзе нас па тратуарах спяшалiся людзi. Нас паклiка- палiцэйскi i люта замаха- рукамi, але яго не зменшы- хуткасць, пакуль мы не апынулiся каля расейскага консульства.
  
  
  На iмгненне мне здалося, што я дарма панiкава-.
  
  
  Як i амерыканцы, рускiя панiзiлi пiльнасць. Ih салдаты, таксама - параднай форме, здавалiся хутчэй параднымi, чым ваеннымi. Але - мяне -зьнiкла нядобрае прадчуваньне, калi яе -бачы- атрад марскiх пяхотнiка- ЗША, якi стаiць па стойцы "смiрна" праз дарогу ад консульства. Слокум зрабi- сiтуацыю яшчэ больш небяспечнай, увё-шы -звод марскiх пяхотнiка-.
  
  
  Эга машына ехала адкрытымi перад нашай, i калi яе пад'еха- да абочыне, эга кiро-ца проста заеха- у браму консульства. Яе, бачы-, як Андрэй Сакало- выходзi- па параднай дзень будынка, каб сустрэць сваiх гасцей.
  
  
  'Глядзi!' - усклiкну- Чойни. Яна дзiка паказала на вулiцу.
  
  
  Яны падымалiся па невялiкiм схiле, ну было не менш за сотню. Дзецi, па большасцi з якiх не было i дзесяцi гадо-. Невялiкая армiя з спевам... гуртам накiро-валася да расейскага консульства. I -се яны неслi маленькiя букеты кветак у ярка размаляваных банках.
  
  
  Слокум выйша- вакол машыны i паглядзе- на дзяцей гонарам i ззяючы, як быццам гэта было эга асабiстым дыпламатычным трыумфам. Нават стары лiс Сакало- здава-ся - добрым настроi.
  
  
  Яе заро-:
  
  
  "Спынiце ih!"
  
  
  Яе, адчува- сябе iдыётам. Я з крыкам выбег на вулiцу, а Чоени за мной.
  
  
  Яе пачу-, як Слокум клiча мяне. Людзi на вулiцы глядзелi на мяне, як на вар'ята. Афiцэр выйша- наперад, каб спынiць мяне; Яе адштурхну- эга i кiну-ся да дзяцей. Потым яе -бачы- палко-нiка Ву. Ён стая- у баку, назiраючы, пакiну-шы падлетка- вакол свайго хованкi адказнымi.
  
  
  Усё адбылося вельмi хутка. Дзецi былi -ражаны выглядам высокага белага чалавека, проносящегося памiж iмi. Яны перасталi спяваць i отшатнулись.
  
  
  Афiцэр усё яшчэ спрабава- дабрацца да мяне, i некаторыя людзi на вулiцы таксама. Яе дзiка шталь вырываць букеты вакол дзiцячых рук. Яе паглядзе- адзiн букет, нiчога не знайшо- i выкiну- банку. Потым яго паглядзе- яшчэ адзiн, i яшчэ...
  
  
  Дзецi закрычалi. Некаторыя пабеглi назад у тым жа кiрунку, адкуль прыйшлi. Ёй нiчога не знайшо-, пакуль мяне не паклiкала Чоени i не дала банку з букетам кветак. Яе выкiну- кветкi i падня- бомбу, якая займаецца была пад iмi.
  
  
  Як раз тое, што я сабе -я-ля-.
  
  
  Палко-нiку Ву нават атрымалася б звалiць вiну на супрацо-нiка- амерыканскага консульства, таму што, наколькi ведалi рускiя, менавiта Слокум арганiзава- дзiцячы марш да консульства. Калi б бомбы падарвалiся, рэакцыя Расеi была б выбухны. Але - мяне не было часу -сё гэта тлумачыць. Палiцыя пачала наблiжацца да мяне. А таксама група людзей на вулiцы. Яе нават бачы-, як руха-ся -звод марпеха-.
  
  
  Яе зрабi- дзiкую здагадку. Яе выцягну- запальнiчку i падпалi- кароткi кнот, якi тырчыць праз банкi.
  
  
  Па нато-пе прайшо- крык. Людзi отшатнулись i затапталi iншы iншы - спешцы, каб выратавацца. Яе разгарну-ся, шукаючы месца, куды кiнуць бомбу, але амаль усюды былi людзi. Нарэшце яе -бачы- палко-нiка Ву. Ён стая- адзiн ля шклянога -ваходу - сучаснае офiснае будынак. У любым выпадку, гэта было далёка ад расейскага консульства. Яе, спадзява-ся, што Сакало- зразумее, што я спрабава- прадухiлiць напад на эга штаба. Яе кiну- маленькую бомбу, як гранату. Яна прызямлiлася на цэменту перад Ву i пакацiлася далей. Ён нырну- у будынак да таго, як выбухнула бомба, але вялiкiя вокны разбiлiся, i абрынулiся на яго дажджом. яе, бачы-, як ён упа-; потым яе страцi- эга па -вазе.
  
  
  Нато-п бегла вакол мяне. Дзецi выпусцiлi свае букеты i плакалi.
  
  
  Яе пабег да будынка, дзе бачы- Ву. Унутры будынка шкло хруснула пад маiмi нагамi, i яе -бачы- крывавы пасля, якi iдзе ад таго месца, дзе -па- палко-нiк Ву.
  
  
  Яе, бачы-, як зачынiлiся дзень пад'ёмнiка. Ёй кiну-ся - звужваецца шчылiну памiж рассо-нымi дзвярыма. Яе зрабi- гэта, але гэта ледзь не каштавала мне жыцця.
  
  
  
  Чатырнаццатая кiра-нiк
  
  
  У той момант, калi яе -валi-ся - лiфт, Палко-нiк скокну- на мяне. Ён бы- хуткiм. Эга рукi абмацвалi мяне па-сюль у запатрабава- зброi. Яе падня- рукi, каб прыкрыць Вильгельмину i нож, але адчу-, як ён выцягну- што-то вакол кiшэнi маёй камзолы.
  
  
  - Не варушыся, - крыкну- ён.
  
  
  Ён саскочы- з мяне i навiс мной наза-жды. - Павольна павярнiся, - загада- ён.
  
  
  Вельмi асцярожна яе i азiрну-ся праз плячо. Ён прыхiну-ся да закрытай дзень, рыхтуючыся адной рукой нацiснуць на кнопку, якая займаецца прывядзе нас на дах будынка. Эга твар было -сё - шкле. Вакол некаторых ран усё яшчэ тырчалi аскепкi шкла. Кро- лiлася па эга грудзях, на жываце была до-гая рана, якая займаецца павiнна была азначаць эга i смерць, але нават цяпер у nen -сё яшчэ захо-валася пэ-нае годнасць. За некалькi хвiлiн да смерцi ён захо-ва- дакладную, бадзёрую манеру паводзiн, якая займаецца -жо вырабляла на мяне -ражанне - эга маёнтак.
  
  
  У руцэ - яго была мая а-таручка, напо-неная смяротным газам. Ён ужо зня- ка-пачок i трыма- вялiкi палец на абойме, гатовы стрэлiць. Вiдавочна, ён веда-, як гэта працуе.
  
  
  Ён цэлi-ся - мяне, i я задава-ся пытаннем, цi -сведамля- ён сiлу гэтай штукi.
  
  
  "Калi ты выкарысто-ваеш гэта тут, у лiфце, - папярэдзiла яе я, - ты таксама будзеш мёртвы".
  
  
  "Адно дыханне - гэта -сё, што вам трэба", - сказа- ён. - Я добра ведаю гэта маленькае прылада, Картэр.
  
  
  Мне здалося, што я -бачы-, як варухну-ся эга вялiкi палец, i яе ледзь не заро- на яго.
  
  
  - Пачакай, - сказа- я. - Няма куды спяшацца.
  
  
  Ён засмяя-ся i жэстам папрасi- мяне -стаць. Яе асцярожна -ста- i прыцiсну-ся да iншай сценцы лiфта.
  
  
  - Проста скажы мне, чаму, - сказа- я. - Чаго ты гатэль дамагчыся?
  
  
  "Моцы, Картэр, - патлумачы- ён. "Няда-на ты спыта-ся - мяне, чаго яшчэ можа жадаць такi чалавек, як я. Яе, сказа-, што той, у каго ёсць усё, проста хоча быць упэ-неным".
  
  
  - I гэта была хлусня?
  
  
  - Няма, але я яе не шталь тлумачыць гэта далей. Толькi сiла дае бяспеку. Толькi чалавек наверсе - бяспецы.
  
  
  'Яе да гэтага часу тхор не разумею. Што вы збiралiся зрабiць з гэтымi бомбамi?
  
  
  - Хаос, - сказа- ён. "Рускiя абвiнавацiлi б амерыканца-. Былi б стрэлы. Беспарадкi на вулiцы. Маленькая вайна тут, у Калькуце. Кажуць, што Нью-Дэлi абвясцi- ваеннае становiшча, як i раней. Радж -зя- бы -ладу. Пазней мы абвясцiлi б незалежнасць штата Бенгалiя".
  
  
  - Але ён бы працава- на вас?
  
  
  'Так.'
  
  
  "Падста-ную асобу, таму што ты кiтаец?"
  
  
  Ён зно- кi-ну- i ледзь не сагну-ся напалову, чым балюча.
  
  
  - Ты памрэш, - папярэдзiла яе эга. "Без цябе ён возьме верх".
  
  
  Ён слаба пакруцi- галавой. "Ёсць дакументы. Яны павiнны быць адкрыты пасля маёй смерцi.
  
  
  "Дакументы аб удзеле Раджа - змове?"
  
  
  'Так.'
  
  
  Ён выпраста-ся i злёгку падня- газавы пiсталет. - Але ты пацярпе- ня-дачу, - сказа- я. "Ты памрэш дарэмна".
  
  
  Ён нацiсну- кнопку лiфта ззаду сябе. Лiфт павольна падыма-ся.
  
  
  Затым ён глыбока -здыхну- i нацiсну- на зацiск а-таручкi. Яе адбору проба- паветра глыну-, як раз перад тым, як памiж намi -тварылася воблака газу.
  
  
  Маленькi лiфт бы- напо-нены iм, i змеился вакол нас, як тыгр, гатовы напасцi, як толькi мы адкрыем рот, каб уздыхнуць. Мы стаялi i глядзелi адзiн на аднаго - смяротнай, нямой бiтве, затаi-шы дыханне. Нiхто вакол нас не варухну-ся. Выратавання не было. Павольна падымаецца лiфт падыма-ся на верхнi паверсе. Яе не мог прабiцца mimmo яго, каб спынiць лiфт пасярэдзiне. Мне трэба было -здыхнуць, перш чым яго змог адкрыць дзверы.
  
  
  Ён самаздаволена -смiхну-ся. Цяпер эму будзе лягчэй памерцi. Ён пойдзе - магiлу, думаючы, што выйгра- апошнюю бiтву. Гэта было лепш, чым спаборнiчаць са мной на стэндзе для талерак. Калi б ён змог затрымаць дыханне хоць бы на секунду да-жэй, чым яе, ён бы атрыма- свой апошнi трыумф. Яе палез у хвiлiну i выцягну- свой насавой хустку, спецыяльны насавой хустку, якi Хоук кажа мне за-сёды насiць з сабой, калi яе beru газавы пiсталет з сабой на заданне.
  
  
  Яе прыцiсну- эга да роце i носе, затым ривненской удыхну- праз спецыяльныя фiльтруюць валакна.
  
  
  Твар Ву было спачатку збянтэжанасць, потым разуменне, потым жах. Ён пачырване-; ён нават закры- рот рукамi. Але - рэшце рэшт эму давялося -здыхнуць. Ён уздыхну- i скокну- да мяне, яго маленькiя ручкi сцiснулi маё горла. Я не супрацi-ля-ся.
  
  
  Калi яго пальцы стулiлiся вакол майго горла, ён выдыхну-. - Праклiнаю цябе! - усклiкну- ён. Мы iмгненне глядзелi адзiн на аднаго.
  
  
  Затым эга пальцы павольна расслабiлiся i слiзганулi - бок. Ён бы- мёртвы, калi -па- на падлогу.
  
  
  Ёй дазволi- газе на верхнiм паверсе рассеяцца, а затым пача- павольнае падарожжа -нiз. Калi дзверы лiфта на першым плане паверсе будынка адкрылася, Чоени падбегла да мяне.
  
  
  У вестыбюлi будынка назiрала за тым, што адбываецца разгубленая нато-п.
  
  
  Там бы- Слокум, i эга твар зно- было мокрым ад банка, ён глядзе- на мяне злосна i зняважана. Яе праiгнарава- эга i павярну-ся да Аляксандру Сакалову, якi выйша- вакол нато-пу.
  
  
  Беларуская, прыемна -смiхну-ся. Ён нават нахiлi-ся, каб пацалаваць мяне - абедзве палачкi, як эга суайчыннiкi робяць са сваiмi таварышамi.
  
  
  - Ты выратава- нас усiх, - сказа- ён, крану-шы вуснамi майго вуха. - Але едзь па Калькуты сёння -вечары. Затым, усмiхаючыся, ён адступi- назад i пача- дыпламатычныя балбатаць пра тое, што амерыканцы i рускiя мiрна жывуць разам па-сюль, нават у Калькуце. Ззаду яго яго -бачы- Амартию Раджа, яго левая рука - гiпсе i раны асобы ад выбуху на складзе боепрыпаса-. Ён стая- адкрыта, але я мог здагадацца пра страх, якi авалода- iм. Рана цi позна эга выкрыюць. Гэта бы- толькi лейцара часу.
  
  
  Нарэшце рука Чоени апынулася - маёй, i яна павяла мяне да "бэнтлi".
  
  
  Яе, азiрну-ся на будынак i падума- пра тое, што сказа- Сакало-.
  
  
  Яе павiнен бы- сысцi. На наступную ранiцу эга людзi паспрабуюць забiць мяне. Яшчэ да гэтага Радж мог паслаць сваiх забойца-. Калькута была небяспечным месцам; але потым яе, паглядзе- на Чоени i што аб чым падума-. - Твой дом, - сказа- я. "Ложак стала мякчэй".
  
  
  * * *
  
  
  
  Аб кнiзе:
  
  
  Вялiкi Стырнiк адда- сваiм войскам вырашальнае -казанне. Крэмль не мог разгарнуцца. У Калькуце -жо запалi-ся кнот татальнага разбурэння.
  
  
  Заста-ся толькi адзiн чалавек, каб прадухiлiць гэта: Нiк Картэр. Смяротнае заданне, калi ён выявi-, што эга супернiкамi былi дзецi. Дзецi, напо-нены нянавiсцю i прагай да забойства-, на чале з звар'яцелым Крысоловом, якi бы- гэтак жа нябачным, калi i небяспечным.
  
  
  
  
  
  Змест
  Кiра-нiк 2
  
  
  Кiра-нiк 4
  
  
  Кiра-нiк 5
  
  
  Кiра-нiк 6
  
  
  Кiра-нiк 7
  
  
  Кiра-нiк 8
  
  
  Кiра-нiк 9
  
  
  Кiра-нiк 10
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Мяснiк Белграда
  
  
  
  
  Анатацыi
  
  
  
  ЗАБОЙЦА НА ВЯРШЫНI СВАЁЙ КРЫВАВАЙ ПРАФЕСII ...
  
  
  Чалавек, невядомы нам адной прафесiйнай выведцы у свеце. Натхняльнiк прыватнай шпiёнскай сеткi коштам у мiльярд даляра- пад назвай Topcon, Inc. Садыст, чыя жорсткая -лада дасягнула паловы зямнога шара ...
  
  
  У ПАРЫЖЫ
  
  
  Чырвоны перабежчык, якi павiнен бы- расказаць Нiку Картэру аб смяротнай гульнёй Topcon, бы- зарэзаны, перш чым ён змог вымавiць хоць слова.
  
  
  У ЛАЗАНЕ
  
  
  Прыгожая маладая нямецкая агентка выкарыстала -се хiтрасцi свайго добра трэнiраванага розуму i цела, каб пазбавiць Нiка шанца- знайсцi Топкон.
  
  
  У МIЛАНЕ
  
  
  Кiтайскi аператы-нiк амаль наза-жды спынi- Нiка смяротным ударам каратэ. Агент Chicom таксама палява- за чалавекам, якi кiрава- Topcon.
  
  
  У ТРЫЕСЦЕ
  
  
  Гаспадыня нацысцкага вну злачынца -цягнула Нiка - выбуховую гульню - хованкi. I пакуль яна адцягнула Нiка - бок, ня-ло-ны чалавек No 1 Topcon збег яшчэ раз.
  
  
  У БЯЛГРАДЗЕ
  
  
  Жудасны маскарад ператвары-ся - кашмар, калi Нiк Картэр, нарэшце, выявi- сапра-дную асобу гаспадара Topcon!
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  
  
  Пралог
  
  
  Першая кiра-нiк
  
  
  Другая кiра-нiк
  
  
  Трэцяя кiра-нiк
  
  
  Чацвёртая кiра-нiк
  
  
  Пятая кiра-нiк
  
  
  Шостая кiра-нiк
  
  
  Сёмая кiра-нiк
  
  
  Восьмая кiра-нiк
  
  
  Дзявятая кiра-нiк
  
  
  Дзесятая кiра-нiк
  
  
  Адзiнаццатая кiра-нiк
  
  
  Дванаццатая кiра-нiк
  
  
  Трынаццаты кiра-нiк
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Killmaster
  
  
  Мяснiк Белграда
  
  
  
  
  
  Прысвячаецца служачым сакрэтных служба- Злучаных Штата- Амерык
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Пралог
  
  
  
  Усходнi экспрэс, як вялiкая чорная дракона, выслiзну- вакол Мiланскага вакзала. Набра-шы хуткасць, цягнiк вылеце- вакол горада - зялёную iтальянскую сельскую мясцовасць, скуголячы па рэйках, мчась - бок Трыеста.
  
  
  У купэ, у задняй частцы хiсткай цягнiка сядзе- адзiн невысокi нервовы мужчына, з карычневым чамаданам у эга нага. Эга звалi Карла Спинетти. Ён бы- гандляром, якi накiро-ва-ся дадому потым паездкi да далёкiм сваякам. Гледзячы праз вокны цягнiка на якi iмчыць пейзаж, ён дума-, як будзе рады зно- убачыць сваю жонку i дзяцей. Для каго-то гэта падарожжа можа быць захапляльным, але для Карла Спинетти бесперапынная мiтусня нато-пу нервировала.
  
  
  Высокi мужчына адкры- дзверы купэ i спынi-ся, гледзячы на Карла цёмнымi халоднымi вачыма, якiя, здавалася, былi выразаныя вакол чорнага дрэва. Эга погляд упа- на карычневы чамадан, якi Карла не знайшо- час паставiць на стойку. Слабая -смешка скривила куток rta чалавека, а затым ён прайшо- рэшту шляху - купэ i сель наадварот Карла, выцягну-шы перад сабой до-гiя ногi.
  
  
  "Вы выходзiце - Трыесце, а?" ён спыта-.
  
  
  Карла Спинетти мiргну- i заварушы-ся на сваiм месцы. Ён бы- здзi-лены, даведа-шыся, што гэты незнаёмы ведае, што эга месца прызначэння. Ён сказа-: "Так, а ты?"
  
  
  Мужчына працягва- усмiхацца, як быццам ён веда- пра жарце, якую хавалi ад Карла. "Я таксама выходжу - Трыесце".
  
  
  Праз пяць мiн у купэ -вайшо- то-сты мужчына. Ён зачынi- дзверы i прыхiну-ся да яе, вывучаючы Спинетти, як гэта рабi- першы мужчына. Эга погляд таксама -па- на сумку нага, у Спинетти. Затым ён кi-ну- высокаму мужчыну, як быццам яны ведалi адзiн аднаго па далёкага мiнулага.
  
  
  Iнстынкты-на Карла нахiлi-ся i перасуну- чамадан, якi, здавалася, зацiкавi- двух незнаёмца-. Ён не мог растлумачыць ih цiкавасць. Сумка была патрапаная i зношаная, i - ёй не было нiчога кашто-нага, акрамя адзення Карла i некаторых невялiкiх падарунка-, якiя ён прычал дадому сваёй сям'i.
  
  
  "Ты таксама збiраешся - Трыест?" - нервова запыта-ся ён у другога незнаёмца.
  
  
  "Так". Голас бы- грубым i рэзкiм. Буйны мужчына апусцi-ся на месца побач з першым незнаёмцам i скрыжава- рукi на грудзях. Ён сядзе- мо-чкi, яго вочы былi прыкрытыя, як быццам ён задрама-, пакуль цягнiк крану-ся.
  
  
  Карла няёмка поерзал. Ён сказа- сабе, што, павiнна быць, -я-ляе пагрозу, якую ён адчува- на ih выпадковымi словамi. Абодва мужчыны былi апранутыя даражэй, чым ён. Ih асобы здавалiся суровымi, але яны не былi падобныя на злодзея-, якiя кралi - нявiнных падарожнiка-.
  
  
  "Што з табой, маiм сябрам? Здаецца, ты трохi нервуешся", - за -сё сказа- высокi мужчына.
  
  
  Карла прыкла- палец да ка-няры, каб аслабiць эга. "Мне было цiкава - можа
  
  
  быць ты мяне ведаеш? "
  
  
  "Не, мой iншы, ёй цябе не ведаю".
  
  
  "У мяне такое адчуванне, што вы глядзiце на мяне".
  
  
  "Я гляджу на цябе, але не гляджу", - сказа- высокi мужчына. Потым ён засмяя-ся.
  
  
  Нервовасць Карла хутка змянiлася страхам. Сказа-шы сабе, што эму не трэба тут заставацца, што ён можа мяняць купэ, ён нахiлi-ся i хутка схапi-ся за свой чамадан. Але калi ён пача- рухацца са свайго месца, высокi мужчына насупраць яго, удары- яго нагой i прыцiсну- валiзу да месца, перапыняючы шлях Карла нагой.
  
  
  "Не пакiдай нас, майго сябра. Нам падабаецца тваё грамадства", - сказа- ён пагрозлiвым голасам.
  
  
  Раптам вочы масi-нага мужчыны расчынiлiся. Ён узiра-ся - Карла. "Так, сядзь. I ма-чы, калi не хочаш, каб цябе пакры-дзiлi".
  
  
  Карла -па- на сваё месца. Ён дрыжа-. Ён адчу-, як што-то па-зе па эга шчацэ. Ён змахну- эга рукой, потым зразуме-, што гэта слуп банк.
  
  
  "Навошта ты гэта робiш? Яе нiколi цябе раней не бачы-. Што табе трэба ад мяне?"
  
  
  "Я сказа- табе ма-чаць", - прагырка- каржакаваты мужчына.
  
  
  Збiты з панталыку i напалоханы, Карла застава-ся на сваiм месцы, пакуль цягнiк не пад'еха- да станцыi - Трыесце. Ён бы- так напалоханы, што па-стала толькi тады, калi буйны мужчына -ста- i зрабi- жэст. "Пойдзем. Вы iдзiце наперадзе нас".
  
  
  Высокi закат мужчына - палiто. Ён досталь нож з кароткiм шырокiм лязом. "Мы возьмем твой чамадан, другi мой. Паводзь сябе прыстойна, калi хочаш жыць".
  
  
  Карла запратэстава-. "У мяне - чамадане няма нiчога кашто-нага. Вядома, гэта памылка; вы памылiлiся".
  
  
  "У нас ёсць патрэбны чалавек, i патрэбны чамадан". Востры нiтка нажа -калола шыю Карла. "Затыкнiся i iдзi".
  
  
  Калi Карла павольна спуска-ся па прыступках цягнiка, увесь у поце i дрыжучы ад страху, яму было прыйшло - галаву, што, магчыма, гэтыя людзi заб'юць яго, што б ён нам рабi-. У эга гало- грымела панiкi. Ён выйша- на платформу станцыi i эга вочы мiмаходам -бачылi - нато-пе форму палiцэйскага. Ён iнстынкты-на крыкну-: "калi Ласка, вызначыць мне!"
  
  
  Ён пабег да палiцэйскаму, але лязо нажа жорстка вонзилось эму - шыю. Ён пахiсну-ся, задыхаючыся. У чым была прычына? Навошта iм бы- патрэбны эга чамадан? Збiты з панталыку - абодва канца, ён -сляпую iрвану-ся з канца платформы i з крыкам, якi перайшо- у перадсмяротны галашэньне, павалi-ся -нiз, на рэйкi ...
  
  
  
  
  
  
  Першая кiра-нiк
  
  
  
  Вашынгтон пада- мяккi дождж. Густы туман вiсе- над горадам, як шэрае палiто. Калi яе, выгляну- праз вокны свайго гасцiнiчнага нумара, яе мог бачыць амаль так далёка, як мог кiнуць Пентагон. На -сялякi выпадак яе паспрабава- разгледзець сiлуэт савецкага пасольства на вулiцы. Мне было цiкава, заняты цi хто-небудзь вакол эга хлопчыка- прыдумленнем праекта-, якiя мне даручылi перапынiць.
  
  
  Зазванi- тэлефон, i ён хутка падышо- да яму. Яе чака- паведамленнi ад Дэвiда Хока, чалавека, якi выклiка- сiгналы для AX, агенцтва плашчо- i кiнжала-, якое наняло мяне. Праца была рызыко-най, i часам гадзiны былi жудаснымi, але я пазнаёмi-ся з мноствам цiкавых людзей.
  
  
  Голас, якi пачу-ся на лiнii, належа- аднаму праз памочнiка- Хока. "Стары на сходзе, i ён паведамляе, што будзе звязаны надо-га. Ён кажа, каб вы -зялi выхадны, i пагаварылi з iм за-тра".
  
  
  "Дзякуй", - сказа- я i, нахмуры-шыся, павесi- трубку. Калi Дэвiда Хоука звязвалi до-гiя сустрэчы, гэта, як правiла, азначала, што з нашага боку што-то пайшло не так.
  
  
  Нецярпенне грызла мяне, калi яе зня- усе свае абсталяванне - люгер " у наплечной кабуры, штылет у рукаве, невялiкую газавую бомбу, якую яе часткi першай прылеплены да -нутранага боку сцягна, - i -вайшо- у душ. Часам маё справа было падобна на ваеннае: паспяшайся або пачакай. Галасаванне -жо два дня яе бы- у Вашынгтоне, у чаканнi загада-, а Хоук -сё яшчэ не сказа- мне, у чым справа. Калi справа прыйшло да загадкавасць, многiя жыхары Усходу маглi б атрымаць сурока- у хударлявага старога прафесiянала, якi кiрава- аперацыямi СЯКЕРА.
  
  
  Хоук выклiка- мяне - сталiцу па Нью-Дэлi, дзе яе толькi што выкана- заданне. Выклiк бы- пазначаны як "Прыярытэт 2", што азначала, што тэрмiновае справа гатова. Толькi iнструкцыi Прыярытэт Одзiна маглi хутчэй даставiць агента да дому, а Прыярытэт Адзiн бы- зарэзерваваны для паведамлення-, якiя адпра-ляюцца, калi Прэзiдэнт бы- на гарачай лiнii, а Дзяржа-ны сакратар грыз пазногцi да сустава-.
  
  
  Аднак з моманту прыбыцця мне -далося пагаварыць з Хоуком толькi адзiн раз, i гэты размова бы- кароткiм. Ён сказа- мне толькi, што - яго намячаецца заданне, якое было адкрыта - маiм завулку.
  
  
  Гэта, верагодна, азначала, што мяне могуць забiць.
  
  
  Абгарну-шы ручнiк вакол талii, яе, слуха- навiны, пакуль галi-ся. Цяпер у свеце адбывалася многае, чаго не адбывалася раней, i па большай частцы гэта было не вельмi добра. Разам з маркотнай надвор'ем гэтага было дастаткова, каб паслаць адданага сябра - бар за яшчэ адным падвойным бурбоном. Але гэта была ноч, якую нельга было б значна палепшыць, калi б мужчына веда- правiльную дзя-чыну. I яе веда- адну.
  
  
  Яе звалi Элен. Яна працавала на аднаго па гэтае дарагiх адваката-, якiя спецыялiзуюцца на разглядзе дэль - Вярхо-ным судзе. Я не веда-, наколькi ён добры - якасцi адваката, але калi эга кароткiя зводкi былi напалову такiмi ж цудо-нымi, як эга сакратар, ён, верагодна, нiколi б не прайгра- справу.
  
  
  Я не бачы-ся з Элен амаль год, але паколькi яна ведала, чым ёй займаюся, мне не давялося прапано-ваць нiякiх до-гiх тлумачэння-, калi ёй тэлефанава- гэй. Яна сказала, што адмовiцца ад iншых планавання на ноч. Яе паеха- праз горад да яе кватэры на машыне, якую AX прыведзена для мяне. Туман бы- настолькi густым, што мне даводзiлася рухацца з хуткасцю слiмака.
  
  
  На Элен было аблiпальную чорнае сукенка з глыбокiм выразам. Яна -зяла мой плашч, затым абняла мяне за шыю, прыцiснулася да мяне сваёй по-най грудзьмi i пацалавала мяне, ад якога бровы статуi растопились б.
  
  
  "Не марнуйце час дарма", - сказа- яе эй.
  
  
  "З табой нiколi няма чаго губляць. Сёння ты тут, за-тра сышо-". Яна -смiхнулася мне. "Я так разумею, ты -сё яшчэ працуеш на гэтага агiднага старога, Хоука?"
  
  
  "На самой справе, але сёння яе увесь твой".
  
  
  Яна пры-зняла брыво. "Гучыць вельмi цiкава, мiстэр Картэр".
  
  
  Мы вырашылi не выходзiць на вулiцу. Надвор'е была занадта паршывай, i, акрамя таго, пра-да заключалася - тым, што нiхто вакол нас не гатэль адыходзiць занадта далёка ад спальнi. Пасля таго, як Элен поджарила нам бiфштэксы та-шчынёй, як Sunday New York Times, мы сядзелi, пiлi вiно i гаварылi аб тым, што здарылася з намi за год з iмi тхара, як мы бачылiся. Яна распавяла мне аб сваёй дзейнасцi, i яе распавё- гэй, дзе бы-, калi не абсталяваннем -сiм, што зрабi-.
  
  
  Затым паднёс шклянку i падышо- да яе на до-гiм бахара-. Павольна усмiхну-шыся, яна допила рэшту вiна, а затым нахiлiлася, чорнае сукенка спа-зла з яе белай грудзей, i працягнула сваю кружку побач з маiм.
  
  
  "Нарэшце-то, Нiк, - сказала яна. "Я пачына- думаць, што ты нiколi не дойдзеш да гэтага".
  
  
  Яе цiхенька засмяя-ся i дазволi- сваiм пальцах слiзгануць -нiз па яе сукенкi i па мяккасцi яе грудзей. Яе сасок бы- цвёрдым i нацягнутым на маёй далонi. Яе, пацалава- яе i адчу- яе iмклiвы мову, а затым яна павярнулася i павалiлася мне на каленi.
  
  
  Затрыма-шыся на яе вуснах, яе даследава- эга, пакуль яна не адказала горача. Да таго часу, калi пацалунак скончы-ся, у нах перахапiла дыханне, ee грудзей набрыньвалi уверх i -нiз.
  
  
  "Нiк, гэта было занадта до-га".
  
  
  "Так, сапра-ды, - падума- я.
  
  
  Падня-шыся, яе падня- яе на ногi, пацягну-ся i расшпiлi- сукенку ззаду. Яе павольна спусцi- рамянi з ee плячэй, затым агалi- по-ную грудзi. Яго пацалава- яе зно-, i яе рукi слiзганулi па маёй спiне.
  
  
  "Спальня, дзе яна была раней?" Яе спыта-.
  
  
  Яна кi-нула, зно- шукаючы мой рот, i я падня- яе i панёс праз дзверы да ложка.
  
  
  "Выдатна?" - спытала яе, я стаю над ёй, здымаючы палiто.
  
  
  "Добра, Нiк".
  
  
  Яе скончы- распранацца i павесi- люгер на спiнку крэсла. Элен глядзела на мяне цёмнымi i цьмеюць вочы.
  
  
  "Я б гатэля, каб ты не насi- гэтую рэч", - сказала яна. "Гэта нагадвае мне пра тое, чым вы зарабляеце на жыцьцё".
  
  
  "Хто-то павiнен гэта зрабiць".
  
  
  "Я ведаю. Але гэта так небяспечна. Iдзi сюды, Нiк. Паспяшайся. Яе хачу цябе цяпер".
  
  
  Калi яе, падышо- да яе, яна вылезла праз сукенкi i чорных трусiка-, якiя былi -сiм, што яна насiла пад iм. Пакуль яе лашчы- ee -нутраную паверхню сцягна, яе пацалава- ee грудзей. Яна курчылася, як быццам маё дакрананне запалiла сл.
  
  
  Затым уваходзi- у яе нах, i яна расла пада мной, сiнхранiзуючы свае руху з маiмi. Мы дасягнулi кульмiнацыi разам.
  
  
  Яна была -сiм, што я памята-, i нават больш.
  
  
  Нашы цела -сё яшчэ былi злучаныя, калi пачу- званок тэлефона на прыложкавыя тумбачцы. Элен зморшчылася, затым вылезла з-пад мяне i -зяла трубку. Яна прыслухалася да голасу - слуха-цы, затым сунула мне трубку. "Гэта той чалавек".
  
  
  "Спадзяюся, ёй нiчога не перапынi-", - сказа- Дэвiд Хок.
  
  
  "Ты бы- па-чарто-ску блiзкi", - сказа- ёй эму. "Як вы даведалiся, дзе яе бы-?"
  
  
  "Абгрунтаванае меркаванне, яе, мяркую, вы б назвалi гэта, яе ведаю, ёй сказа- вам -зяць выходны, Нiк, але рэчы, нарэшце, пачалi з'я-ляцца. Яе бы гатэль, каб вы перайшлi - краму, адкрыта цяпер".
  
  
  Яе пакла- тэлефонную трубку
  
  
  уста- з ложка i зно- апрану-ся. "Ёсць паведамленнi для гэтага агiднага старога?" - спыта- яе, Элен, падыход да дзень.
  
  
  "Так", - сказала яна са слабой усмешкай. "Скажы эму, што я думаю, што абранае iм час было проста неверагоднае".
  
  
  Дождж ацiх, калi яе дабра-ся да будынка Amalgamated Press Wire and Services на Дзюпон-Серкл. Гэта бы- магазiн, як назва- эга-Хок, прыкрыццё для цэнтра аперацый СЯКЕРА.
  
  
  Толькi агнi - офiсах Хока гарэлi, калi яе спяша-ся па безмолвному калiдоры. У прыёмнай сядзела пара мужчын. Одзiна вакол iх тыцну- вялiкiм пальцам у бок iншы дзень, i - яе -вайшо- i знайшо- Хоука эга сталом. Ён выгляда- так, як быццам ён не занадта добра выспа-ся.
  
  
  "Ну, Нiк, як прайшла ноч?" - спыта- ён сухiм голасам.
  
  
  "Гэта было выдатна, пакуль яна до-жылася". Яе сел, не пытаючыся.
  
  
  "Я бега- ад адной чортавай сустрэчы да iншай, спрабуючы прапрацаваць дэталi гэтага вашага заданнi". Пагарда Хоука да бюракратыi адбiлася на яго твары. "Цяпер адбылося якое-што, што надае эму асаблiвую тэрмiновасць. Даць iнфармацыю для вас сёння -вечары, таму што я хачу, каб вы ранiцай вылецелi - Парыж".
  
  
  "Што мне рабiць, калi яе туды дабяруся?"
  
  
  Хоук адкры- скрыню i выцягну- тэчку па манильской паперы. Вакол тэчкi ён даста- некалькi фатаграфiй. Ён працягну- фатаграфii па стале. "Зiрнiце на гэта. Гэты несамавiты маленькi гаджэт, якi вы бачыце тут, уя-ляе сабой надзвычай кашто-нае абсталяванне".
  
  
  Яе -важлiва даследава- тры фатаграфii. "Вiдавочна, гэта электроннае прылада. Але што гэта яшчэ?"
  
  
  "Як вы ведаеце, у нас ёсць вельмi складаная сiстэма спадарожнiкавага манiторынгу. Яна ценымногие лепш, чым усё, што расейцы цi кiтайцы змаглi -дасканалiць. Большая частка поспеху нашай сiстэмы - гэта прылада, паказанае на гэтых фотаздымках. У яго ёсць здольнасць цэлiцца на малюсенькую якая рухаецца мэта з вялiкага адлегласцi i -ло-лiваць драбнюткiя гукi, якiя выдаюцца гэтай мэтай ".
  
  
  "Я разумею, чаму гэта кашто-на".
  
  
  Ястраб сарва- абгортку з чорнай цыгары. "Гэта дазваляе нам адсочваць усё, што атрымлiваюць Парады ад сваiх спадарожнiка--шпiёна-, i запiсваць усе гэта для наступнага дэкадавання. Што тычыцца спадарожнiкавай выведкi, то гэта самы жаданы аб'ект у свеце".
  
  
  "I гэта не больш мужчынскага кулака".
  
  
  Хоук кi-ну- i упi-ся зубамi - цыгару. "Гэта азначае, што эга лёгка скрасцi i лёгка схаваць".
  
  
  Аб астатнiм ён амаль здагадва-ся. "Хто-то на другiм баку завалода- адным па прылад?"
  
  
  "Мы брытанцам дазволiлi атрымаць некалькi вакол iх. Адзiн бы- скрадзены - Лондане".
  
  
  "Рускiя?" Яе спыта-.
  
  
  "Не, - сказа- Хоук. "Але яны, кравец пабяры, гатэлi б мець эга. Кiтайцы таксама. А цяпер дазвольце мне задаць вам лейцара, Нiк. Што вы ведаеце аб арганiзацыi пад назвай "Topcon"?"
  
  
  Калi пачу- яе iмя, яе нахiлi-ся наперад. Мая рэакцыя, павiнна быць, выявiла мой нарастальны цiкавасць, таму што Хоук дазволi- сабе тонкую i некалькi стомленую -смешку.
  
  
  "Топкон", - па-тарыць яго. "Я ведаю, што яна iснуе. Як i вы, яго чую плёткi аб шпiёнскай гандлi".
  
  
  "Гэта адпачываць i кiраваная выведвальная арганiзацыя. Эфекты-ная. Не так да-но яна, здавалася, узнiкла вакол нiадкуль, але адразу ж стала фактарам у шпiёнскай вайне памiж Усходам i Захадам. Topcon крадзе сакрэты i прадае ih па самай высокай цане. Да гэтага часу тхара кралi - асно-ным нашы сакрэты, i - асно-ным чырвоныя ih куплялi ".
  
  
  Хоук сапра-ды стамi-ся. Ён пакла- не запаленую цыгару - попельнiцу i прыжмуры- вочы. "Topcon - гэта цёмная арганiзацыя, Нiк, па -сёй бачнасцi, згуртаваная i старанна кантралюецца. Магчыма, гэта лепшая адпачываць шпiёнская арганiзацыя, створаная з iмi тхара, як Гелен ствары- сваю - Германii пасля вайны. I мы не можам iдэнтыфiкаваць чалавека, якi яе -значальвае. iнфармацыя пра nen выслiзнула ад нас ".
  
  
  "Я ведаю. Яго мог бы зрабiць пару прыпынка- практычна - любым вялiкiм горадзе Е-ропы i паведамiць адрас мясцовых савецкiх i брытанскiх начальнiка- разведкi, але Topcon - гэта зусiм iншая справа. Я не магу назваць вам iмя любога, хто на iх працуе ".
  
  
  "I яе, мяркую, вам было цiкава, калi AX кiне выклiк гэтай кампанii i паспрабуе высветлiць, хто ёю кiруе".
  
  
  Яе, усмiхну-ся. "Мне патрэбна праца, калi вы гэта маеце на -вазе".
  
  
  "Нiк, у Topcon ёсць кашто-ны маленькi гаджэт, намаляваны на тых фотаздымках. Яны выставiлi эга на а-кцыён".
  
  
  Хоук зно- адкры- тэчку i даста- выразку вакол газеты, якую перада- мне. "Перш чым яе працягну, яе хачу, каб вы прачыталi гэтую навiну".
  
  
  Яе нахмуры-ся, хутка праглядаючы выразку па iтальянскай газеты. Аповяд бы- вельмi кароткiм. У nen паведамлялася аб смерцi зарэзанага нажом вандро-цы па iмя Карла Спинетти. Забойства было здзейснена на чыгуначнай платформе - Трыесце. Палiцыя
  
  
  хацелi двух мужчын, якiя здзейснiлi гэта злачынства пры крадзяжы валiзкi Карла Спинетти.
  
  
  "Якая сувязь памiж гэтым i астатнiм, што вы мне расказалi?" - спыта- яе Хоука.
  
  
  "Забойцы не цiкавiлiся змесцiвам валiзкi сваёй ахвяры. Iм патрэбна была дарожная налепка, якая займаецца была - сумцы. Налепка, на якой хавалася микроточка з кашто-нымi дадзенымi". Хоук узя- выразку i пакiва- галавой. "Карла Спинетти нават не падазрава-, што нясе эга".
  
  
  "Без эга ведама эга выкарысто-валi для транспарцiро-кi выкрадзеных дадзеных?"
  
  
  "Зусiм фантастычным. I Topcon нясе адказнасць. Яны выкарысто-ваюць чыгунку для кантрабанды iнфармацыi, для вывазу выкрадзеных сакрэта- вакол вольнага свету за жалезную заслону. Яны выкарысто-ваюць Усходнi экспрэс, якi курсiруе вакол Парыжа - Сафiю праз Мiлан, Трыест i Бялград. Мы -важлiва сачылi за паветранымi трасамi, таму яны распрацавалi яшчэ адзiн транзiтны шлях ".
  
  
  Яе сумяшча- розныя фрагменты iнфармацыi. "I вы думаеце, што электроннае прылада, скрадзенае Topcon, будзе перавезена па гэтаму транзiце".
  
  
  "Вялiкая частка таго, што я вам расказа-, прыйшла да нас з балгарскага перабежчыка па iменi Ян Скоп'е. Ён паведамi- нам, што - Topcon ёсць гаджэт, i ён плануе даставiць эга - Сафiю на борце Усходняга экспрэса. Одзiна вакол расейскiх людзей, высокапаста-лены супрацо-нiк КДБ, плануе сустрэцца з агентам Topcon на борце цягнiка, каб дамовiцца аб угодзе да прыбыцця - Сафiю. Вы, Нiк, павiнны сустрэцца са Скоп'е - Парыжы, атрымаць любыя iншыя дэталi, i перахапiць груз, перш чым ён пяройдзе па рук у рукi ".
  
  
  Яе яшчэ раз зiрну- на фатаграфii прылады. "Добра."
  
  
  "Я прывёз вас у Вашынгтон з намерам даручыць вам знайсцi манiтор. У той час я не веда-, у каго ён. Потым справа - Скоп'е пачатак ламацца, таму мне прыйшлося адкласцi рашэнне".
  
  
  "Я разумею. I цяпер час дыхае нам у шыю. Яе павiнен дабрацца да прылады раней, чым гэта зробяць рускiя".
  
  
  "Пакуль вы робiце гэта, калi б вы выпадкова раскрылi дах Topcon, ёй бы- бы не зусiм расчараваны".
  
  
  "Я пагляджу, што я магу зрабiць". Яго -ста-. "Якiя-небудзь далейшыя iнструкцыi?"
  
  
  "Ты выступаеш супраць КДБ i Topcon. I Бог ведае, хто яшчэ мог бы яшчэ сунуться у надзеi займець гэты манiтор. Так што сачыць за сваiмi крокамi, Нiк. Яе б не хаце- страцiць, i манiтор, i цябе".
  
  
  Яе паабяца-, што паспрабую выратаваць эга ад гэтага парушэння.
  
  
  
  
  Другая кiра-нiк.
  
  
  
  
  Бы- разьбы дня наступнага дня, калi прыбы- у аэрапорт Орлi недалёка ад Парыжа. Надвор'е была прахалоднай, але яснай, i паездка на таксi да гатэля Prince de Galles на авеню Георга V, 33 была вельмi прыемнай. Парыж выгляда- такiм жа, за выключэннем пастаянна расце руху на вулiцах. На дрэвах, якiя атачаюць бульвары, расло некалькi бутона-. Я з настальгiяй успомнi- некаторыя па маiх любiмых сцяга: Рю Для з-ee га-бцамi, аздобленымi жалезам, у раёне Монпарнас i выдатную Рю дзю Фобур Пуассоньер, якая займаецца вяла да Фолi. Але цяпер у мяне не было на гэта часу. Яе павiнен бы- знайсцi Яна Скоп'е.
  
  
  З надыходам цемры мяне зарэгiстравалi - "Прынц дэ Галлесе". Яе набiрае нумар Скоп'е, якi ён нам да-, i патэлефанава- эму. Эга голас бы- нiзкiм, з моцным акцэнтам i напружаным.
  
  
  "Даход на плошчу Трох грацый каля Фолi", - сказа- ён мне. "У сем. Чым раней, тым лепш, як вы, амерыканцы, кажаце". Пачу-ся лёгкi нервовы смех. "Я буду - бары duke's Bar, у квартале ад майго гатэля".
  
  
  "Я буду там", - сказа- я.
  
  
  Перад тым, як пакiнуць гатэль, яе праверы- "Люгер" - Вильгельмину. Яе думалi, што такiя меры засцярогi былi па адной з прычын, па якiх яе бы- яшчэ жывы, у той час як пара Killmasters, якiя папярэднiчалi мне, былi пералiчаныя як ахвяры халоднай вайны - спецыяльнай тэчцы, якую Хоук кармi- у замкнёнай скрынi свайго крэсла.
  
  
  Тэстуючы штылет, якi назва- яе Х'юга, яе сагну- левую руку. Смяротны ножык акуратна выслiзну- вакол похва- - маю руку. Яе, кi-ну- пра сябе, задаволены тым, што бы- настолькi падрыхтаваны да таго, што чакала наперадзе, а затым спусцi-ся па лесвiцы i выйша- на вясновы сонечны брылё-.
  
  
  У мяне бы- раннi абед у рэстаране Chez des Anges на бульвары Латур-Мобур coq au vin, oeufs en meurette i кружку цудо-нага бургундскага вiна. Затым яе -зя- таксi да плошчы Рэспублiкi.
  
  
  Паколькi яе веда- мясцовасць i - той вечар мне хацелася быць асаблiва асцярожным, яе прайшо- рэшту шляху хады. На вулiцах ужо было шмат калясак, i мне было прыемна проти mimmo - iх i згубiцца. Яе -бачы- вялiкую групу маладых людзей, якiя атрымлiваюць асалоду ад вясновай ноччу каля станцый метро Belleville. Затым яе прайшо- пад полуразвалившейся аркай, якая займаецца калi-то яна зачыняла Сiце-дэ-Тревиз, i апыну-ся на маленькай плошчы, аб якой згадва- Скоп'е. У яго бы- выгляд старога Парыжа - ла-ка y парку з фантанам.
  
  
  На плошчы было тры гасцiнiцы, усе маленькiя, i - адной вакол iх знаходзi-ся бар duke's. Яе, увайшо- i агледзе-ся. Месца было бязлюдным - вiдавочна, так, як гэтага гатэль Скоп'е. Яе знайшо- эга якiя сядзяць за сталом у задняй дзень, якая вядзе - заднюю пакой. Яе, падышо- да яму.
  
  
  "У Цюiльры квiтнеюць кветкi, - сказа- я.
  
  
  Ён вывуча- мой твар. Гэта бы- высокi хударлявы мужчына з аказа-ся вельмi бледны тварам i цёмнымi кругамi пад вачыма. "Будзе ранняя вясна", - асцярожна сказа- ён.
  
  
  Яе sel насупраць яго на крэсла. Мы былi тут адны, за выключэннем афiцыянта - бары. "Яго Нiк Картэр", - сказа- я. "А вы, Ян Скоп'е".
  
  
  "Так. Прыемна пазнаёмiцца, мiстэр Картэр". Эга манеры былi нават больш нервовымi, чым эга голас па тэлефоне. "Мы павiнны зрабiць гэтую сустрэчу кароткай. Яе, лiчу, што яны даведалiся, дзе яе жыву. Я не ведаю, што яны маюць на -вазе, але я не хачу, каб яны бачылi мяне з вамi".
  
  
  "Балгарскiя агенты?" Яе спыта-.
  
  
  "Я не -пэ-нены. Магчыма, гэта людзi Topcon. Яны..."
  
  
  Прыйшо- афiцыянт i прыня- наш заказ. Скоп'е пачака-, пакуль ён прынясе напоi, i зно- пайшо-, перш чым аднавiць абмеркаванне.
  
  
  "Для маёй гасцiнiцай назiрае мужчына, - цiха сказа- ён. Ён паглядзе- праз плячо на расхiнаюцца дзень задняй пакоя, дзе толькi што знiк афiцыянт. Затым ён павярну-ся да мяне. "Скрадзенае прылада будзе даста-лена на борт Усходняга экспрэса праз два днi - Лазане, Швейцарыя. Цягнiк спыняецца там рана ранiцай".
  
  
  "Чаму Лазана?" Яе спыта-.
  
  
  "Штаба-кватэры Topcon - зале - Швейцарыi. Я не ведаю дзе". Ён уважлiва сачы- за уваходам у залу. Афiцыянт вярну-ся - пакой i падышо- да бара.
  
  
  "Хто будзе несцi скрадзенае прылада?" Яе спыта-.
  
  
  "Гэта, асаблiва буйная аперацыя для Topcon. Такiм чынам, выкрадзенае маёмасць перадасць кiра-нiку арганiзацыi".
  
  
  "А гэта хто?"
  
  
  Скоп'е адкры- было рот, каб нешта сказаць, але не змог вымавiць нашы словы. Эга вочы шырока адкрылiся, а рот прыадкры-ся яшчэ больш. Яе пачу- слабы шум за якiя верцяцца дзвярыма, за спiной Скоп'е i -бачы-, як адна вакол iх рухалася. Скiвiцу Скоп'е бязгучна працавала, калi ён дарэмна хапа-ся за месца - сярэдзiне жывата сваёй спiны. Затым ён павалi-ся на крэсла.
  
  
  Яе пацягнулася да Вильгельмине, устаючы з крэсла. Затым яе -бачы- маленькi дзiда, якi тырчыць па -сёй спiны Скоп'е. "Скоп'е?" - сказа- я, падымаючы эга галаву. Але ён ужо бы- мёртвы.
  
  
  У гэты момант афiцыянт павярну-ся да нас i -бачы-, што адбылося. Яе праiгнарава- эга крыкi i пабег праз ворныя дзень у маленькую кухню i кладо-ку. Дзверы, вядучая - завулак, была адкрыта.
  
  
  Прайшо-шы праз цёмны дзвярны праём, яе асцярожна -вайшо- у завулак, трымаючы Люгер - руцэ. Былi цяжкiя ценi, i спачатку ёй нiчога не бачы-. Затым яе мiмаходам убачы- цёмную постаць, якая з'явiлася на вулiцы светлай.
  
  
  Яе, пабег па завулку i, дасягну-шы тратуара, спынi-ся i паглядзе- прама. Мужчына бег па кварталу, людзi глядзелi эму услед.
  
  
  Яе, суну- у кабуру вялiкi Люгер i рушы- за iм. Ён загарну- за кут, i я рушы- услед за iм. Яе даганя- яго. Ён завярну- за другi вугал, i мы апынулiся на вулiцы Бержэр. Асляпляльныя неонавыя агнi -сплывалi - цемры. Мужчына -сё яшчэ бег наперадзе. Яе працягва- бегчы за iм. Турысты i карэнныя парыжане спынялiся i глядзелi. Мужчына знiк у вузкiм завулку, i ён зно- страцi- яго.
  
  
  Яе, падбег да выхаду на вулiцу i зазiрну- у цемру. Эга нiдзе не было вiдаць. Яе бачы- толькi дзвярныя праёмы, пару завулка- i яшчэ адзiн пересекающийся завулак. Яе зно- выцягну- Вильгельмину i пайшо- больш асцярожна. Ён мог быць дзе за-годна, i - мяне бы- недахоп у тым, што мне прыйшлося iсцi за iм, баючыся трапiць у засаду.
  
  
  Праходзячы mimmo, яе правяра- кожны дзвярны праём. Усе яны былi пустыя. Цалкам магчыма, што ён дабра-ся да пересекающейся вулiцы перш, чым яе дабра-ся да кута. Яе прайшо- завулак i нiчога - nen не -бачы-. Яе павольна перайшо- да наступнага, цяпер упэ-нены, што страцi- яго.
  
  
  Калi яе, увайшо- у завулак, побач са мной адбылося якое-небудзь рух. Што-то моцна -дарыла - маё правае запясце, i яе страцi- Вильгельмину. Вялiкiя рукi схапiлi мяне i збiлi з нага, яе стукну-ся аб камень, пашкодзi-шы спiну i плячо.
  
  
  Падня-шы вочы, убачы- яе, што наза-сёды мной стаяць дзве фiгуры. Адным бы- хударлявы вусаты мужчына, за якiм гна-ся яе па вулiцах Парыжа, а побач з iм бы- эга вялiкi, лысы, непаваротлiвы таварыш, чалавек, якi -дары- мяне кавалкам дошкi i павалi- на зямлю. Тонкi трыма- у руцэ кавалак жалезнай трубы да-жынёй у па-тара фута. Яе падума-, не завабiлi яны мяне сюды, каб забiць.
  
  
  "Хто ты?" Яе спыта-
  
  
  , спадзеючыся спынiць ih. "Чаму ты забi- Скоп'е?"
  
  
  "Ça ne vous regarde pas", - сказа- здаравяка, сказа-шы мне, што гэта не мая справа.
  
  
  "Дэпеш-ву", - дада- iншы, заклiкаючы здоровяка працягваць.
  
  
  Ён зрабi-. Ён удары- мяне па твары чаравiком з шыпамi. Яе, схапi-ся за ступню i спынi- яе, каб яна не разбi- мне галаву. Яе моцна выгну-ся, перакочваючыся, каб захаваць цiск на яго нагу. Праз iмгненне ён злама- шчыкалатку, i пачу-ся трэск касцей. Ён крыкну- i стукну-ся аб тратуар.
  
  
  Жорсткi замахну-ся на мяне трубой, i калi яе адкацi-ся, яна гучна трэснула аб брук побач са мной. Труба зно- апусцiлася, але на гэты раз яе схапi-ся за нах i моцна пацягну-. Ён упа- на мяне зверху, страцi-шы трубу. Затым ён паспрабава- вызвалiцца, але пакуль ён кiда-ся, яе парэза- эга шыю i пачу- трэск касцей. Ён бы- мёртвы, калi стукну-ся аб тратуар.
  
  
  Калi яе, падня-ся на ногi, здаровы мужчына спрабава- вярнуцца - гульню. Як толькi ён паспрабава- устаць на адно кожнаму племенi, удары- яе эга больш гало-, i ён павалi-ся на тратуар. Мёртвы.
  
  
  Яе прасi-, i знайшо- Вильгельмину, затым шталь корпацца - ih кiшэнях. Не было нiякiх пасведчання- асобы. Паколькi яны гаварылi па-французску, яе падума-, што больш верагодна, што гэта былi людзi Topcon па Швейцарыi, а не балгарскiя агенты. Ян Скоп'е прызна-ся AX, што працава- на КДБ i Topcon i дапамага- спланаваць крадзеж манiтора. Калi Скоп'е дэзерцiрава-, Топкону цi КДБ давялося заткнуць эга. Вiдавочна, гэта была праца Topcon.
  
  
  Яе -жо амаль расчарава-ся - я прасi- чаго-небудзь кашто-нага - целах, калi выявi- у кiшэнi хударлявага мужчыны кавалачак мятай паперы. Гэта было па-французску: Кла-с Пфафф. Gasthaus Liucerne, L. Minuit le deuze.
  
  
  Яе за-важы- бiрку на -нутранай баку эга камзолы; на nen былi iнiцыялы H. D. Суну-шы лiсток у хвiлiну, яе -важлiва агледзе- знешнасць хударлявага мужчыны. Затым яе паспяша-ся - ценi парыжскай ночы.
  
  
  
  
  Трэцяя кiра-нiк
  
  
  
  
  На наступную ранiцу рана ранiцай яе праверы- некалькi невялiкiх гатэля- у Сiце-дэ-Тревиз, i на трэцяй прыпынку мне пашанцавала. Паза-чора зарэгiстравалiся двое мужчын. Адзiн бы- хударлявым, а iншы буйным. Хударлявы мужчына -вайшо- у сiстэму, як Анры Депе, iмя, якое супадала з iнiцыяламi на яго куртцы. Вялiкага звалi Навара.
  
  
  Яе мог зрабiць некаторыя здагадкi, злучы-шы свае абры-кi iнфармацыi. Депе павiнен бы- з'явiцца да па матэматыцы i па iменi Кла-с Пфафф пасьля таго, як пазбавi-ся ад Скоп'е i мяне. Лiтара L а потым gasthaus - запiсцы, верагодна, азначала Лазану. Па крайняй меры, ёй так здалося. Депе павiнен бы- сустрэцца з Пфаффом - прызначаны час, апо-начы, i расказаць эму, як усё прайшло тут, у Парыжы. Як мяркуецца, тады Пфафф будзе падпарадко-вацца чале Topcon. Калi толькi сам Пфафф не бы- буйным чалавекам.
  
  
  Для мяне бы- выразны вобраз дзеяння-. Яе паеду - Лазану, таму што менавiта там скрадзены манiтор патрапiць на борт Усходняга экспрэса. I яе б сустрэ- Пфафа замест Депе. Калi б сам Пфафф не бы- кiра-нiком Topcon, якi вазi- бы прыладу - цягнiку, ён, верагодна, веда- бы асобу лiдэра. Магчыма, змагу яе пераканаць эга раскрыць гэтую таемную асобу.
  
  
  Яе мог бы сесцi на ¦сходнi экспрэс у Парыжы на Лiёнскiм вакзале, але, паколькi яе разлiчва- правесцi на борце некаторы час пазней, i паколькi час мела значэнне, яе наня- машыну, каб паехаць у Лазану. Яе -зя- напракат Mercedes-Benz 280SL, жо-ты спарты-ны, ад якога -сё яшчэ пахла новым пахам. Да позняга ранiцы яе бы- па-за Парыжа i накiро-ва-ся - Труа i Дыжон. Надвор'е пацяплела, ехаць было прыемна. Сельская мясцовасць была пагорыстай i зялёнай, але па меры наблiжэнне да Швейцарыi яна станавiлася -сё больш пагорыстай.
  
  
  У сярэдзiне жывата дня яго пераеха- у Швейцарыю, i дарога на якое-то час стала вузкай i звiлiстай. Удалечынi паказвалiся снежныя пiкi, але яны заставалiся на заднiм плане -сю астатнюю дарогу. Недалёка ад Лазаны, асяроддзя- пакрытых травой пагорка- - ваколiцах, яе за-важы- машыну, якая займаецца зламалася на абочыне дарогi. Пад эга капюшон зазiрала дзя-чына. Яе, спынi-ся i прапанава- сваю дапамогу.
  
  
  "Што-небудзь ёй магу зрабiць?" - спыта- яе, падыход да ярка-сiняга Lotus Plus 2.
  
  
  Яна падняла вочы i -важлiва паглядзела на мяне. Гэта была прыгожая да-ганогая бландынка - скураной мiнi-спаднiцы i ботах. Ee валасы былi не да плячэй i выглядалi растрапанымi. Пасля таго, як яна на момант засяродзiлася на мяне, яе твар заззя-.
  
  
  "Нiк!" яна сказала. "Нiк Картэр!"
  
  
  Цяпер надышла мая чарга зiрнуць яшчэ раз. "Баюся, у цябе ёсць перавага", - ня-пэ-нена сказа- я. "Я не веру ..."
  
  
  "Бон, у мiнулым годзе прыкладна - гэты ж час", - сказала яна з нямецкiм акцэнтам. "Справа Гронинга. Нiк, ты не памятаеш!"
  
  
  
  Потым яе таксама -спомнi-. "Уршуля?"
  
  
  Яна -смiхнулася шырокай сэксуальнай усмешкай.
  
  
  "Урсула Бергман", - дада- я.
  
  
  "Так", - адказала яна з усмешкай, якая зыходзiць ад яе прыгожага асобы. "Як мiла з твайго боку прыйсцi, проста каб дапамагчы старому аднаму - бядзе".
  
  
  "У вас у Боне былi каштанавыя валасы, - сказа- я. "Кароткiя каштанавыя валасы. I карыя вочы".
  
  
  "Гэта мае сапра-дныя валасы", - сказала яна, дакранаючыся iльняных пасма-. "I вочы былi кантактнымi лiнзамi".
  
  
  Уршуля меладычна засмяялася. У мiнулым годзе мы разам працавалi каля нядзелях у Боне i Гамбургу, каб сабраць iнфармацыю пра немца левага толку па iмя Карл Гронинг, якога падазравалi - перадачы заходняй германскай ваеннай iнфармацыi пэ-ным асобам ва Усходнiм Берлiне. У гэтым выпадку Уршуля выконвала спецыяльнае заданне. Яе рэгулярная праца заключалася - падраздзяленнi разведкi Заходняй Германii, якое займалася выключна адсочваннем i затрыманнем былых нацыста-, якiя -чынiлi ваенныя злачынствы. Гэта -сё, што Эйкс распавяла мне пра яе, i - мяне не было рашэнню даведацца больш.
  
  
  "Я пераста- сачыць за справай Гронинга пасьля таго, як мяне ператэлефанавалi - Вашынгтоне", - сказа- я. "Суды - Боне прызналi эга вiнаватым па прад'я-леных абвiнавачваннях?"
  
  
  Яна самаздаволена кi-нула. "У цяперашнi час ён бавiць час у нямецкай турме".
  
  
  "Добра. Табе падабаецца час ад часу чуць пра шчаслiвых канцах гэтых дэль. Што ты робiш у Швейцарыi, Уршуля, або мне не варта пытацца?"
  
  
  Яна пацiснула сваiмi выдатнымi плячыма. "Тое ж самае".
  
  
  "Я бачу."
  
  
  "А што вы робiце - Швейцарыi?"
  
  
  Яе, усмiхну-ся. "Тое ж самае".
  
  
  Мы абодва засмяялiся. Прыемна было зно- убачыцца яшчэ з адным. "Што не так з лотаса?"
  
  
  "Баюся, машыне капут, Нiк. Як ты думаеш, яе магу прасiць падкiнуць мяне - горад?"
  
  
  "З задавальненнем", - адказа- я.
  
  
  Мы - такую гульню - "мэрсэдэс", яго, выеха- на дарогу i накiрава-ся - горад. Пасля таго, як ён набiрае абароты, яе, паглядзе- на нах, пакуль яна працягвала казаць аб Карле Гронинге, i -бачы-, як яе грудзi -пiралася - блузку па джэрсi i як мiнi-спаднiца падымалася высока на яе до-гiя по-ныя сцягна. Уршуля заквiтнела з iмi тхара, як ён пазнаёмi-ся з ёй у Боне, i вынiк бы- уражлiвым.
  
  
  "Вы спыняецеся - Лазане?" - спытала Уршуля, калi яе пераключы-ся на звiлiстае падзеннем. Перад намi адкрылася панарама Лазаны, гарадка, размешчанага на пагорках з плямамi снегу з няда-нiх зiмовых снегапада- над iм.
  
  
  "Толькi сёння -вечары", - сказа- я. "Можа, мы маглi б сабрацца разам, каб выпiць у якiм-небудзь сцiплым маленькiм ратскелере".
  
  
  "Ах, мне б гэта вельмi спадабалася. Але сёння яе занятая, i я павiнна з'ехаць за-тра ранiцай".
  
  
  "Як вы думаеце, ваша машына да таго часу будзе гатова?"
  
  
  "Я еду на цягнiку ранiцай", - сказала яна.
  
  
  На наступную ранiцу па Лазаны адправi-ся толькi адзiн цягнiк, i гэта бы- мой цягнiк, Усходнi экспрэс. "Як цiкава", - пракаментава- яе. "Я таксама еду цягнiком за-тра ранiцай".
  
  
  Яна паглядзела на мяне сваiмi яснымi блакiтнымi вачыма. Мы абодва ацэньвалi значнасць гэтага супадзення. Калi б мы не працавалi разам, калi б мы не былi знаёмыя з працада-цамi iншы iншы, мы абодва былi б падазроныя. Але я яе бачы- Урсулу Бергман на працы i давяра- свайму думку, што яна не была падвойным агентам.
  
  
  Яна -жо прыняла рашэнне. Ee вочы блiснулi шчырым прыязнасцю. "Ну, гэта вельмi мiла, Нiк. Мы зможам выпiць разам на борце".
  
  
  "Я з нецярпеннем вось чакаю гэтага". Яе -смiхну-ся.
  
  
  Калi мы прыехалi - горад, высадзi- яе Урсулу у гатэля de la Paix на авеню Б. Констан, у самым цэнтры горада, а затым паеха- у бяскры-дны маленькi пансiён на плошчы Сен-дзевяць чалавек.
  
  
  Калi яе, дабра-ся да свайго пакоя, яе адкры- свой багаж i пача- рыхтавацца да сустрэчы. Яе збiра-ся зрабiць вакол сябе Анры Депе, i мне прыйшлося зрабiць гэта па памяцi.
  
  
  Яе досталь кейсi, якi мне падарылi хлопцы вакол аддзела спецэфекта- i мантажу. Гэта бы- камплект маскiро-кi, прычым вельмi вынаходлiвы. Сам Хоук многае сабра- разам - у свой час ён бы- экспертам у маскiро-цы. У набор -ваходзiлi палоскi кардон пластыкавай "скуры" i рознакаляровыя кантактныя лiнзы, парыкi i накладкi, а таксама мноства розных адцення- макiяжу. Былi нават пластыкавыя шнары, якiя можна было прымацаваць да любой частцы асобы або цела.
  
  
  Ста-лю камплект перад люстэркам туалетнага столiка. Спачатку яе -жы- пластыкавую "скуру", нарошчваючы пласты, каб утолщить пераноссе i надтачыць кончык. Затым яе напампава- скулы, каб палачкi выглядалi запалымi, пад нарост. Пасля таго, як я яе надтачы- мочкi вушэй i падбародак, мой твар стала нагадваць твар Депеу. Затым нанесла макiяж, разбiраюцца - эга колеры, надзела карычневыя кантактныя лiнзы i выбрала светла-карычневы парык. Яе, паглядзе- на сябе
  
  
  у люстэрка. Яе б не сышо- за Депе, калi б хто-небудзь прыгледзе-ся занадта -важлiва, але я магу на iмгненне падмануць Пфафа.
  
  
  У адзiнаццаць трыццаць яго паеха- праз мост Бесер на рю-дэ-ла-Каралiн - гасцявой дом Люцэрн. Калi яе -вайшо-, мне было шкада, што там было па-тузiна наведвальнiка-.
  
  
  У мяне не было рашэнню даведацца, як выгляда- Кла-с Пфафф. Яе мог толькi спадзявацца, што я перамог яго эга там, i што калi ён прыедзе, ён даведаецца мой псе-да-Депе твар.
  
  
  Прыйшло дванаццаць гадзiн, час сустрэчы, i нiчога не адбылося. Увайшла маладая пара студэнта-, i заняла столiк наперадзе, яе папрасi- столiк у задняй частцы пакоя, тварам да дзень. Потым прыйшлi пяць, а потым дзесяць. Яе пачына- думаць, што Пфафф не збiраецца паказвацца, або што ён ужо бы- там. Бы- толькi адзiн чалавек, i гэта бы- пузаты немец. Я не дума-, што ён можа быць Пфаффом. Прыйшла цэлая група новых клiента-, i - установе кiпела. Яе не амела нам найменшага падання, як зраблю з Пфаффом у такiх пры iншых абставiнах. Прыйшло чвэрць дванаццатай, i я бы- вымушаны замовiць бутэрброд i пiва. Адразу затым таго, як афiцыянт прынёс мой заказ, дзверы адчынiлiся, i -вайшо- невысокi хударлявы мужчына. Пад эга пiнжаком, падобна, была выпукласць. Ён спынi-ся адкрытымi на дзень i агледзе-ся. Калi яго вочы знайшлi мяне, ён накiрава-ся выплат прама да майго столiка. Гэта павiнен бы- быць Кла-с Пфафф.
  
  
  Ён спынi-ся каля майго крэсла i зно- агледзе- пакой, перш чым сесцi. Гэта бы- нервовы мужчына з зачасанымi светлымi валасамi i тонкiм шнарам на левым вуху. "Bonjour, - Кла-с", - сказа- ёй эму.
  
  
  Ён sel насупраць мяне. "Выбачайце, што спазнi-ся", - сказа- ён. "I, калi ласка, кажаце па-ангельску. Вы ведаеце правiлы".
  
  
  Ён яшчэ не глядзе- на мяне шчыра, i ёй бы- эму -дзячны. Вярну-ся афiцыянт i -зя- у Пфафа заказ тушанай ка-басы i квашанай капусты. Пакуль гэта адбывалася, яе выцягну- Вильгельмину вакол кiшэнi пiнжака i нацэлi- "Люгер" на Пфафа. Пiсталет яшчэ нiхто не бачы-.
  
  
  Афiцыянт сышо-. Пфафф зiрну- на мяне, а затым зазiрну- праз плячо. "Добра. Што здарылася - Парыжы?"
  
  
  Калi яе рыхтава-ся да гэтай сустрэчы, мне прыйшла - галаву думка, што Пфафф мог быць проста кiра-нiком Topcon, тым, хто павiнен бы- несцi скрадзеныя рэчы. Але цяпер, калi яе -бачы- эга перад сабой, яе зразуме-, што ён не можа быць лiдэрам.
  
  
  "У Парыжы адбылося даволi шмат усяго, - сказа- я.
  
  
  Мой голас пабi- яго. Ён упершыню засяродзi-ся на маiм твар, i эга вочы звузiлiся. Яе, бачы-, як яны мяне ацэньваюць. Затым эга твар змянiлася, калi ён зно- паглядзе- на мой твар.
  
  
  "Не, я не Анры Депе", - сказа- я.
  
  
  Гне- i страх вiдавочна адлюстро-валiся на яго вузкiм твары. "Што гэта?" - цiха спыта- ён.
  
  
  "Адкуль ёй прыйшо-, мы называем гэта пра-дай або наступствамi".
  
  
  "Хто ты? Дзе Анры?"
  
  
  "Анры мёртвы, - сказа- я. "Яе забi-".
  
  
  Эга вочы яшчэ больш апусцiлiся, а куткi rta злёгку набрыньвалi. "Я не ведаю, пра-ду вы кажаце або няма. Яе сыходжу. Мая сустрэча была з Депе".
  
  
  Ён пача- уставаць, але яго спынi- эга.
  
  
  "Я б не шталь гэтага рабiць", - папярэджва- яе.
  
  
  Ён вага-ся, усё яшчэ седзячы на крэсле. Эга погляд звалi-ся на маю правую руку, якая займаецца трымала "Люгер" пад сталом.
  
  
  "Так", - цiха сказа- я. "Я трымаю на накiраваны на цябе пiсталет. I яе знойдзены выкарысто-ваць эга, калi ты -станеш з гэтага крэсла".
  
  
  Пфафф праглыну- i паглядзе- мне - твар. Яе, бачы-, як працуе эга, розум, спрабуючы зразумець, хто я, i спрабуючы ацанiць сваю мэту. "Вы б не адважылiся страляць тут па стрэльбы", - сказа- ён.
  
  
  "Я магу прайсцi праз чорны ход на працягу пятнаццацi секунд, затым таго, як вы звалiцеся на падлогу". Яе, спадзява-ся, што ён прыме блеф. "А звонку мяне чакаюць сябры. Хочаш паспрабаваць мяне?"
  
  
  Гне- эга, чалавек знiк; страх узя- яе пад кантроль. Ён не бы- адважным чалавекам, што было добра для мяне.
  
  
  "Што ты хочаш?" ён спыта-.
  
  
  "Iнфармацыю."
  
  
  Ён нервова засмяя-ся. "Турыстычнае бюро - зале далей па вулiцы".
  
  
  Яе -здыхну-. "Будзь сцiплы са мной, яе табе галаву адарву".
  
  
  Эга -хмылка знiкла. "Якога роду iнфармацыя вам патрэбна?"
  
  
  "Думаю, нам лепш абмеркаваць гэта сам-насам", - сказа- я. Свабоднай рукой яе палез у хвiлiну камзолы i кiну- на крэсла пачак швейцарскiх франка- для аплаты нашых заказа-. "Eda на мне", - сказа- яна з лёгкай усмешкай. "А цяпер яе хачу, каб вы -сталi i вельмi павольна падышлi да гало-нага -ваходу. Яе буду шчыра за вамi, i гэты пiсталет будзе накiраваны вам у спiну. Калi мы выйдзем на вулiцу, даць вам далейшыя iнструкцыi. . "
  
  
  Ён сказа-.- "Як ты думаеш, цябе атрымаецца пазбегнуць пакарання за гэтую глупства?"
  
  
  "Табе лепш на мяне спадзявацца".
  
  
  Яе паху Вильгельмину у хвiлiну, i мы
  
  
  выйшлi вонкi. Яе праводзi- эга да "мерседэса" i загада- сесцi на месца кiро-цы. Яе sel побач з iм, падкiну- emu ключы i сказа-, каб ён еха- да -скраiне горада.
  
  
  Пфафф цяпер вельмi спалоха-ся. Але ён заеха- на машыне - зялёныя пагоркi, як ёй i загада-. Яе зрабi- эга на грунтавую дарогу, якая займаецца сыходзiла прама да дрэ-, i загада- эму спынiцца, калi нас не будзе вiдаць з гало-най дарогi. Калi матор бы- выключаны, яе, павярну-ся i даста- "Люгер" эму - галаву.
  
  
  "Вы здзяйсняеце самагубства з дапамогай гэтага фарсу", - гучна сказа- ён.
  
  
  "Таму што вашыя сябрукi па Topcon дастануць мяне?"
  
  
  Эга вусны сцiснулiся. Гэта бы- першы раз, калi яго згада- арганiзацыю. "Гэта правiльна", - рашуча сказа- ён.
  
  
  "Паглядзiм, а пакуль ты збiраешся супрацо-нiчаць са мной, цi не так?"
  
  
  "Што ты хочаш даведацца?"
  
  
  "Я хачу ведаць, хто садзiцца - Усходнi экспрэс за-тра ранiцай".
  
  
  "Шмат людзей."
  
  
  "Я -жо ведаю, што начальнiк Topcon збiраецца асабiста перавезцi скрадзенае прылада - цягнiк", - сказа- я. "Але вы можаце сказаць мне, хто ён, i даць мне эга апiсанне".
  
  
  "Вы, павiнна быць, сышлi з розуму". Ён выгляда- недаверлiвым.
  
  
  Яе не бы- настроены на абразы. Яе апусцi- "люгер" збоку на яго твар. Ён хмыкну- i -па- ад удару па эга шчацэ цякла кро-. Эга дыханне стала павярхо-ным, калi ён схапi-ся за рану.
  
  
  "Я не хачу больш так гаварыць", - прагырка- ёй эму. "Я хачу атрымаць адказы на пытаннi, якiя задаю цябе. I табе лепш пачаць гаварыць хутчэй".
  
  
  "Добра", - нарэшце пагадзi-ся ён. "Магу яго выкурыць цыгарэту?"
  
  
  Яе вага-ся. "Мець поспех." Яе -важлiва назiра-, як ён досталь адну i запалi- яе. Ён адкры- попельнiцу на прыборнай панэлi i -ставi- у нах запалку.
  
  
  "Вы гарантуеце маю бяспеку, калi яе буду супрацо-нiчаць з вамi?" - спыта- ён, усё яшчэ трымаючыся за попельнiцу.
  
  
  "Гэта правiльна."
  
  
  "Тады даць табе iмя, якое ты хочаш. Гэта..."
  
  
  Але Пфафф не збiра-ся мне нiчога расказваць. Эга рука вызвалiла фiксатар попельнiцы i выцягнула ee па прыборнай панэлi. Ён кiну- мне - твар груз попелу.
  
  
  У той час як мае вочы былi по-ныя попелу, ён удары- мяне па правай руцэ i з сiлаю адкiну- яе - бок. Для маленькага чалавека - яго было шмат сiл. Затым дзверы машыны была адкрыта, i Пфафф выбег вакол машыны.
  
  
  Яе вылая-ся -слых, прачышчаючы падпаленыя вочы. Яе -сё яшчэ трыма- "Люгер". Яе вылез вакол машыны. Да гэтага моманту мае вочы былi досыць ясныя, каб разглядзець Пфафа, iмклiва бяжыць да гало-най дарозе.
  
  
  "Стоп!" Ёй крыча-, але ён працягва- рухацца. Яе стрэлi- эму - ногi. "Люгер" заро-, i лупi- вочы трапiла - ногi Пфаффу. Яе прамахну-ся.
  
  
  Пфафф павярну-ся i нырну- у дрэвы злева ад грунтавай дарогi. Яе пабег за iм.
  
  
  Яе, зня- з пляча стрэльбу Пфафа, калi ён садзi-ся - "Мэрсэдэс", так што я вырашы-, што - мяне ёсць перавага, але памыля-ся. Калi яе, выйша- на невялiкую паляну, з боку Пфафа пачу-ся стрэл, i прасвiста- mimmo майго вуха. Павiнна быць, дзе-то пры nen бы- схаваны невялiкi пiсталет.
  
  
  Калi яе нырну- за то-стую сасну, яе пачу-, як Пфафф рухаецца наперадзе. Яе пача- больш асцярожна. Яе суну- "люгер" у кабуру, таму што мы былi зусiм побач з гало-най дарогай, i яе не гатэль дадаваць сваю стральбу да шуму. Акрамя таго, яе гатэль жывога Пфафа.
  
  
  Яшчэ праз дваццаць ярда-, калi яе, падума-, што, магчыма, страцi- эга, Пфафф вырва-ся вакол хованкi непадалёк ад мяне i пабег праз паляну. Яе вырашы- быць менш асцярожным. Яе кiну-ся за iм, спадзеючыся, што ён не пачуе мяне, пакуль не стане занадта позна. Калi яе наблiзi-ся да яго на адлегласць дваццацi фута-, ён павярну-ся i -бачы- мяне. Ён толькi што падня- маленькi пiсталет, каб прыцэлiцца, калi яе -дары- яго эга - раёне талii - сонечнае спляценне.
  
  
  Пiсталет стрэлi- двойчы, абодва разы спудлавала mimmo мяне, калi мы павалiлiся на зямлю. Пару раз пракацiлiся. Затым схапi- яе эга руку з пiсталетам, i мы абодва з цяжкасцю паднялiся на ногi. Яе -дары- Пфафа кулаком па твары i павярну- эга руку з пiсталетам. Ён выпа- па эга рук.
  
  
  Але Пфафф не бы- знойдзены здавацца. Ён рэзка падня- кожнаму племенi мне - пах. Пакуль яе оправлялся ад удару, ён вырва-ся, павярну-ся i зно- пабег.
  
  
  Яе адоле- боль у жываце i рушы- за iм. Мы прарэзалi падлесак i галiны дрэ-. Яе выйграва- з iм кожную секунду. Затым яе зно- кiну-ся на яго. Мы абодва -палi, мае рукi схапiлi яго, а яго кулакi ударылi мяне па твары i галы. Мы -рэзалiся - сухое дрэва, якое павалiлася ад нашага -дару. Цяпер яе добра трыма- гэтага чалавека, але ён усё яшчэ бi-ся рукамi. Затым яе -дары- яго эга кулаком па твары, i ён упа- на зямлю.
  
  
  "А цяпер, кравец вазьмi, скажы мне iмя", - запатрабава- яе, затаi-шы дыханне.
  
  
  Пфафф палез у хвiлiну. Яе задава-ся пытаннем, чаму
  
  
  на гэты раз ён прыдума- новае зброю. Яе ссуну- перадплечча i дазволi- стилету звалiцца мне на далонь, калi рука Пфафа выйшла па кiшэнi i падышла да рота.
  
  
  Мне спатрэбiлася доля секунды, каб зразумець, што адбываецца. Пфафф, я ведаю, што эму нiткамi, -ставi- сабе - рот капсулу з цыянiдам. Ён прыкусi- ee.
  
  
  Яе кiну- штылет на зямлю i -па- побач з iм на каленi. Яе, схапi-ся за эга скiвiцу i паспрабава- адкрыць яе, але мая спроба не -вянчалася поспехам.
  
  
  Потым усё было скончана. Вочы Пфафа пашырылiся, i ён адчу-, як эга, цела напружы-ся - маiх руках. Яе адпусцi- эга скiвiцу, i яна адкрылася. Бы- непрыемны пах. Затым яе -бачы- малюсенькую струменьчык крывi - кутку эга rta i разбiтае шкло на яго мове. Паступова эга твар стала цямней.
  
  
  Кла-с Пфафф бы- мёртвы.
  
  
  
  Чацвёртая кiра-нiк
  
  
  
  
  Дызельны рухавiк Усходняга экспрэса амаль бясшумна заеха- на станцыю Лазаны, калi сонца як раз ужо падымалася на далёкi пагорак. На платформе было мала людзей. Яе, глядзе-, як цягнiк з грукатам спынi-ся, i прачыта- надпiс на бартах вагона-: ПАРЫЖ ЛАЗАНА-МIЛАН ТРЫЕСТ БЕЛГРАДА, САФII, СТАМБУЛЕ. Гэта былi экзатычныя iмёны, i яны абудзiлiся бы - памяцi многiя вакол маiх мiнулых задання-.
  
  
  Цягнiк спынi-ся, i некалькi пасажыра- выйшлi з яго. Да гэтага часу на платформе сабралася вялiкая нато-п, каб падняцца на борт. Яе нядбайна агледзе- асобы. Адным вакол iх мог быць чалавек з манiторам, калi толькi знiкненне Кла-са Пфафа не прымусiла Topcon двойчы падумаць перад перамяшчэннем прылады - гэтым цягнiку. Але яе так не дума-. Мяркуючы па -сiм, у гэтым цягнiку -жо былi запланаваныя сустрэчы i справы з КДБ. Гэтыя планы нельга было так лёгка змянiць.
  
  
  Яшчэ раз зiрну-шы на навакольныя мяне асобы, яе -зя- свой багаж i пача- садзiцца - цягнiк. Затым пачу- яе голас ззаду сябе.
  
  
  "Добрай ранiцы, Нiк".
  
  
  Яе, павярну-ся i -бачы- Урсулу Бергман. "Guten morgen, Уршуля, - сказа- я.
  
  
  "Вам спадаба-ся вечар у Лазане?"
  
  
  "Было прыемна цiха", - схлусi- я. Ёй за-важы-, што, нягледзячы на -смешку, сёння твар Уршулi змянiлася. Там было напружанне, якога раней не было. "Паслухайце, яе чу-, у нас ёсць вагон-рэстаран да Мiлана. Магу яе пачаставаць вас сняданкам на борце?"
  
  
  Яна вагалася толькi iмгненне, а затым шырока -смiхнулася мне. "Я б гэтага гатэля".
  
  
  Падчас пасадкi яе, спрабава- зiрнуць на большасць пасажыра-, якiя - такую гульню, але гэта было вельмi складана. Праз па-гадзiны мы цiхенька выехалi - сельскую мясцовасць Швейцарыi i не-забаве -жо на добрай хуткасцi, пабеглi па зялёных гурбах. Мы з Уршуляй сустрэлiся - вагоне-рэстаране - восем трыццаць, i - нас не было праблем з атрыманнем столiка.
  
  
  "Швейцарскi пейзаж, фантастычны, цi не так?" Яе вё- свецкую гутарку.
  
  
  Уршуля выглядала заклапочанай. "О, так", - адказала яна з iлжывым энтузiязмам.
  
  
  "Тут вельмi падобна на Баварыю", - працягну- яе.
  
  
  Яна мяне не чула. "Ах. Ёсць падабенства. Цяпер яе бачу".
  
  
  Яе пяшчотна гэй -смiхну-ся. "Урсула, што-то не так, цi не так?"
  
  
  Яна хутка зiрнула на мяне сур'ёзнымi блакiтнымi вачыма. "Я не ведаю, цi хачу яе -цягнуць цябе - мае праблемы, Нiк. У рэшце рэшт, табе не трэба турбавацца аб сваiм дэла".
  
  
  Яе -зя- ee за руку. "Слухай, калi - цябе праблемы, можа, яе змагу чым-небудзь дапамагчы. Душа Мая належыць AX, але яны могуць надаць мне па-гадзiны або каля таго".
  
  
  Яна падняла вочы i -смiхнулася невялiкi жарце. "Учора -вечары яе павiнен бы- сустрэцца з мужчынам. Яшчэ адзiн агент нашай арганiзацыi. Ён павiнен бы- сесцi на цягнiк у Лазане са мной, i мы павiнны былi ... разам выконваць заданнi".
  
  
  "I ён не сель?"
  
  
  Ee голас шталь напружаным ад гневу. "Ён... яго знайшла эга - нумары гатэля..."
  
  
  Галасаванне i -сё. Уршуля i яе калега-агент, вiдавочна, пераследвалi яшчэ аднаго праз сваiх шматлiкiх былых нацыста-, i напарнiк падышо- занадта блiзка да ih здабычы i сам шталь ахвярай. "Гэта бы- адзiн па сустрэнуць вашых сябро- па -сiм Трэцяга рэйха?" Яе спыта-.
  
  
  Яна зiрнула -верх, i яе вочы сказалi мне, што так. "Я не напалохана, Нiк. Мой калега-агент бы- прызначаны на гэта справа толькi для падтрымкi мяне. На жаль, эга, павiнна быць, даведалiся. Я не думаю, што яны яшчэ ведаюць, хто я".
  
  
  "Я не хачу -нiкаць у рэчы, аб якiх вы мне не павiнны распавядаць. Але я думаю, мы можам крыху аслабiць правiлы. Вы шукаеце вну злачынца i чакаеце, што ён апынецца - гэтым цягнiку. правiльна?"
  
  
  "Iнфарматар сказа- нам, што ён будзе тут".
  
  
  "Цi можаце вы атрымаць iншую дапамогу, калi яна вам спатрэбiцца?"
  
  
  "Нiякiх шанца-. Не так хутка. Але я каза- сабе, што, магчыма, яго мог бы разлiчваць на вашу дапамогу - выпадку -знiкнення сiтуацый".
  
  
  Яе запэ-нi- сл. "Вы можаце разлiчваць на гэта",
  
  
  
  Уршуля кi-нула. Яна была стромкiм агентам. У нах бы- вялiкi вопыт работы з "мокрымi справамi" - як ih так добра апiсалi рускiя - якiя былi звязаны з разведвальнай работай.
  
  
  Афiцыянт прынёс тост i кава i сышо-. Яе зiрну- у праход i -бачы- якi сядзiць у адзiноце -сходняга чалавека, вiдавочна, кiтайца. Ён зно- паглядзе- на мяне, а затым хутка пераключы- увагу на свой сняданак.
  
  
  Думаючы, цi можа кiтаец быць прафесiяналам, папрасi- яе - памяцi iмя, якое магло б адпавядаць эга пухленькому твару. Мой бос Хоук вельмi настойва- на пэ-ных мерах засцярогi, якiя ён называ- асновамi нашай гандлю, адна, вакол якiх заключалася у тым, каб агенты майго рангу звычайна вывучалi файлы фiзiялагiчна агента- iншага боку. Такiм чынам, яе насi- з сабой цэлы банк памяцi.
  
  
  У дадзеным выпадку мне не -далося прыдумаць iмя. Я не мог даведацца кiтайца-. Гэта не выключала эга, як працi-нiка. Ён мог быць няда-на завербаваным у разведку, хема-той, хто шталь акты-ным з iмi тхара, як яго - апошнi раз рабi- хатняе заданне. Наколькi мне вядома, ён мог быць звязаны з Topcon.
  
  
  Iншы чалавек, заходнi, увайшо- i далучы-ся да кiтайцу. Яе з цiкавасцю назiра- за iмi, здагадацца, аб чым яны гавораць. Цiка-насць можа забiць ката, але гэта нiкому - маiм пошты бизнесявляется яно не пашкодзiла. Адсутнасць цiка-насцi часам аказва-ся фатальным.
  
  
  Яе зрабi- глыток кавы i глядзе-, як у вагон-рэстаран -вайшла новая пара. Яны прайшлi па праходзе i такую гульню на столiк побач з тым, дзе сядзела яе з Уршуляй. Жанчыне было каля трыццацi, з цёмна-каштанавымi валасамi i добрай фiгурай. Мужчына бы- сярэдняга росту, з каштанавымi валасамi i моцным падбародкам пад выбiтным носам.
  
  
  "Што гэта, Нiк?" - спытала Уршуля.
  
  
  Яе, пакiва- галавой. "Нiчога." Мой банк памяцi толькi што выявi- што-то - чалавеку з выбiтным носам. Эга звалi Iван Лубянцы, i ён бы- агентам КДБ.
  
  
  На дадзены момант яе выкiну- вакол галавы кiтайца i эга таварыша. З'я-ленне Лубянкi што-то значыла. Ён бы- высокапаста-леным чыно-нiкам КДБ, тып чалавека, якога рускiя паслалi б для перамова- з такой арганiзацыяй, як Topcon.
  
  
  Лубянка i жанчына з iм, падобна, перажывалi фармальныя нязручнасцi, якiмi абменьвалiся незнаёмцы. Эга i яе паводзiны паказвала на тое, што яны толькi што сустрэлiся.
  
  
  У кiшэнi - мяне бы- невялiкi мiкрафон. Мне хацелася, каб ён прылiп да стала, за якiм сядзяць Варвары i жанчына, i каб яе вярну-ся - сваё купэ i слуха- ih размова. Ёй бы- упэ-нены, што гэта будзе вельмi цiкава.
  
  
  "Ты ведаеш гэтага чалавека, Нiк?" - спытала мяне Уршуля.
  
  
  "Ён выглядае крыху знаёмым". Яе адштурхну- яе. У нах было дастаткова падста- для турботы.
  
  
  "Можа быць, цябе цiкавiць жанчына", - прапанавала яна, паказваючы мне цень усмешкi.
  
  
  "На-рад цi", - запэ-нiла яе сл. "Яна не можа трымаць свечку перад табой".
  
  
  Па крайняй меры, гэта было пра-дай. Адно па -сёй прыемных успамiна- аб маiм мiнулым знаёмстве з Уршуляй -ключала кароткую па-зу - спальнi.
  
  
  Вiдавочна такая ж думка прыйшла - галаву нямецкай дзя-чыне. Яна цiха засмяялася, пацягнулася праз крэсла i дакранулася да маёй рукi. "Шкада, што гэта камандзiро-ка, Нiк".
  
  
  "Можа быць, гэта будзе не толькi бiзнес. Яе яшчэ магу зняць з цябе адзенне", - сказа- я.
  
  
  Пакуль мы разма-лялi, яе -сё яшчэ глядзе- Лубянку i жанчыну. Ih размова шталь больш iнтэнсi-ным. Яе -жо вырашы-, што Варвары была расейскiм агентам, якому даручылi купiць прылада назiрання - Topcon. Але як наконт жанчыны? Я не дума-, што Варвары падабра- яе - цягнiку для заба- i гульня-. У паведамiлi, AXE o nen гаварылася, што ён бы- выключна дзелавым чалавекам, без якiх-небудзь прыкметных слабасця-, за выключэннем, магчыма, веры - тое, што камунiзм бы- справай будучынi. Гатовы паспрачацца, што гэтая дама таксама была шпiёнкай.
  
  
  Калi яе падума- пра гэта, жанчына выпадкова зiрнула - мой бок. Ee вочы былi халоднымi i пранiклiвымi, а погляд вельмi простым. Затым яна зно- звярнула -вагу на супрацо-нiка КДБ, i яны зно- пагрузiлiся - дыскусiю.
  
  
  Яе узважы- верагоднасць таго, што жанчына была прадста-нiком Topcon, што - нах было прылада назiрання, якое мне было даручана забраць. Але мне сказалi, што бос Topcon нясе прылады - цягнiк, каб весцi перамовы. Цi можа быць, што гэтая жанчына была мозгам такi супер-жорсткай арганiзацыi, як Topcon?
  
  
  Калi б гэта здарылася, падума- я, з ёй можна было б пазнаёмiцца з iнтрыгуючай дамай.
  
  
  "Нiк, яе вырашыла расказаць табе пра чалавека, якога яе шукаю. Я не магу папрасiць тваёй дапамогi, калi яе не наро-нi з табой", - умяшалася Урсула у мае думкi. "Мы хацелi эга дваццаць пяць гадо-. Ён бы- самым жахлiвым забойцам. Калi ён кiрава- лагерам для ваеннапалонных у Польшчы, яны, хто хутка памiра- ад яго рук, былi больш удачлiвымi, чым яны, каго ён катава-. "
  
  
  . ;
  
  
  Нямецкая дзя-чына павярнулася i паглядзела - вялiкае акно побач з намi. Mimmo праслiзнула усыпаная шале сельская мясцовасць. Шчо-канне рэек пад цягнiком было рытмiчным адценнем яе нiзкага галасы.
  
  
  "Менавiта - Бялградзе мы знайшлi эга пасля. Яны вакол нас, хто бачы- рэпартажы пра эга кар'еры, называюць эга Мяснiком - Бялградскiм мяснiком. Ён адначасова небяспечны i падступны. Хоць мы былi блiзкiя да таго, каб схапiць эга не раз , ён працягва- выслiзгваць ад нас. Ён змяняе iмёны, асобы i нават твар. Мы нiчога не ведаем пра эга цяперашняй жыцця, i мы не ведаем дакладна, як ён выглядае цяпер. Мы ведаем, што людзi, якiя былi знаёмыя з iм у мiнулым за-важылi эга няда-на - Бялградзе. Мяркуецца, што ён едзе з намi - гэтым цягнiку ".
  
  
  "Я бачу, што гэта больш, чым проста чарговае заданне. Захапiць эга вельмi важна для вас".
  
  
  "Так, гэта так. Тое, што ён зрабi-..." Яна не скончыла фразу. Гэй, не трэба было эга заканчваць.
  
  
  Яе праглыну- рэшткi кавы. "Мы будзем падтрымлiваць сувязь, Уршуля. Гэта не вельмi вялiкi цягнiк. Яе буду побач, калi яе табе спатрэблюся. Вы -зброеныя, цi не так?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Добра." Яе гляну- праз праход i -бачы-, што Варвары i жанчына сыходзяць разам.
  
  
  "Простых", - сказа- я, дастаючы па кiшэнi некалькi купюр i кладучы ih крэсла. Яе падня-ся са свайго месца. "Мы сустрэнемся пазней".
  
  
  Лубянка i шатэнка выходзiлi па вагона-рэстарана. Яны накiро-валiся да канца цягнiка, а не назад у купэ класа А Яе, выйша- за iмi вакол машыны, хутка зiрну-шы на кiтайца, якi праходзiць mimmo. Эга твар было незнаёмым, але ён зно- зiрну- на мяне, калi яе праходзi- mimmo.
  
  
  У задняй частцы цягнiка знаходзiлася невялiкая назiральная пляцо-ка, i загадкавая жанчына i Варвары пайшлi шчыра да яе. Яны стаялi i працягвалi размову. Яны не бачылi мяне, калi яго не было - курыльнай аб ih спiной. Яе палез у хвiлiну камзолы i выцягну- невялiкi дыскавы мiкрафон. З дапамогай гэтага прылады, яго мог бы проста даведацца, што яны кажуць. Я пайшо- з iмi на платформу.
  
  
  Гук майго наблiжэння- бы- прыглушаны рухам цягнiка, але таксама ih галасы. Яе выда- вiдавочны гук, i яны павярнулiся. Жанчына паглядзела на мяне варожа; Лубянка мяне -важлiва вывучыла. Падобна на тое, ён мяне не пазна-.
  
  
  "Добрай ранiцы", - сказа- ёй з французскiм акцэнтам. "Гэта цудо-нае ранiцу, цi не так?"
  
  
  Жанчына нецярплiва адвярнулася ад мяне. Лубянка прабурчала: "Так, выдатнае ранiца".
  
  
  Яе спыта-. - "Як далёка вы едзеце?" Яе прыкiну-ся, што губляю ра-навагу, i схапi-ся за поручань каля Лубянкi, пакла-шы бiрулька на нiжнюю бок поручня.
  
  
  Цяпер твар Лубянкi таксама было варожым. "Усё залежыць ад абставiна-", - сказа- ён. Ён не хаце-, каб зламыснiк турбава- эга больш, чым жанчына. Ён холадна адвярну-ся ад мяне i -таропi-ся на аддалялiся сляды, ярка блестевшие - ранiшнiм сонцы.
  
  
  "Што ж, добрага дня", - сказа- яе iм.
  
  
  Лубянка кi-нула, не гледзячы на мяне. Яе, павярну-ся i вярну-ся -нутр. Калi яго праязджа- mimmo вагона-рэстарана, Уршулi -жо не было. Яе, падышо- да спальным вагоне i -вайшо- у сваё купэ нумар тры. Затым яго адкры- свой чамадан i выявi- схаваны - nen невялiкi набор прымачо-. Яе пстрыкну- i павярну- цыферблат.
  
  
  Спачатку -сё, што - мяне было, было статычным. Затым яе пачу- -стойлiвы пстрычка кола- цягнiка i перамежныя з iм галасы.
  
  
  "Наза-жды... штогод прыбора-... зрабiць прапанову". Гэта бы- голас Лубянкi.
  
  
  Больш статычны, чым жаночы голас.
  
  
  "... Не раскрываць прылада... калi мы дазволiм вам вывучыць... але ёсць добрыя фатаграфii... у маё купэ, пазней".
  
  
  Затым голас Лубянкi коратка развiта-ся з жанчынай, i размова была скончаны.
  
  
  Яе зня- трубку i схава- у багажы. Цяпер у мяне не было сумнева-. Жанчына была агентам Topcon, i яна амелы справу з Лубянкай па продажы скрадзенага манiтора.
  
  
  Аднак усё яшчэ застава-ся лейцара: цi была жанчына - цягнiку адна, цi яна ехала з iншым аператы-нiкам Topcon, магчыма, кiра-нiком арганiзацыi, якi, згодна з прадказанню Яна Скоп'е, хава-ся па -вазе. Калi яна была на борце адна, магчыма, яна была кiра-нiком Topcon. У любым выпадку, яна, верагодна, не будзе насiць прылада пры сабе, i эга можа нават не быць у яе купэ. Прыйшлося праверыць, каб пераканацца.
  
  
  Лёгкi абед бы- пададзены - закусачнай адкрытымi перад тым, як мы прыехалi - Мiлан. Яе сустрэ- Урсулу, i мы разам -ступiлi. Яе падума- аб тым задавальненнi, якое яна можа сабе дазволiць у адным па -сiм спальных адсека-. Але - мяне не было часу до-га думаць пра сэкс. Яе прайшо-ся
  
  
  , каб даведацца, у якiм адсеку займала жанчына Topcon.
  
  
  Яе змог выканаць сваю мiсiю, калi цягнiк спынi-ся - Мiлане i вагон-рэстаран знялi. Уршуля ненадо-га сышла з цягнiка, каб зiрнуць на пасажыра-, якiя выйшлi расцерцi ногi, i я пайшо- з ёй. Як раз калi цягнiк збiра-ся сысцi, яе -бачы-, як жанчына Topcon выйшла па дзвярнога праёму станцый i вёсак га пачатку другой вакол двух спальных вагона-, суседнi з Voiture 7, дзе яе спынi-ся. Пакiну- ёй Урсулу на платформе, i хутка перабра-ся - Voiture 5. Увайшо-шы - калiдор, яе -бачы- жанчыну, исчезающую - купэ. Яе, прайшо- па калiдоры i за-важы-, што яна -вайшла - купэ, 4. Яе прайшо- у абодва канца машыны i выйша- на платформу. Высокi цёмнавалосы мужчына гадо- пяцiдзесяцi, - але з маладым, мужным выглядам - залез у машыну; у яго была партаты-ная рацыя выдатнага нямецкага брэнда, але яна была цiхай. Ён прайшо- mimmo мяне, коратка кiну-шы, i -вайшо- у спальню. Яе, успомнi-, што бачы- эга на вакзале - Лазане. Пасля таго, як ён сышо-, яе зно- выйша- праз цягнiка i знайшо- Урсулу.
  
  
  Яна назiрала за асобамi, але яшчэ не знайшла свайго мужчыну. Яна злавалася.
  
  
  "Вы ведаеце, як до-га ён будзе на борце?" - спыта- яе, калi мы разам забралiся на борт.
  
  
  Ён можа выходзiць у Бялградзе, але я не -пэ-нены. Магчыма, ён дайшо- да таго, што мы сочым за iм i наогул не -зялi на борт ".
  
  
  Мы назiралi, як клерк цягнiка - форме на платформе разгойдвае сваё "яйка-пашот", дыск на палцы, якi сiгналiзава- аб адпра-леннi цягнiка са станцыi. Адбылося невялiкае рывковое рух, i цягнiк рушы- далей. Многiя людзi раёнах з платформы.
  
  
  Яе было вельмi блiзка да Уршулi. Яе кладу руку на талiю. "Як вы думаеце, вы даведалiся свайго мужчыну, калi -бачыце эга?"
  
  
  Яна зiрнула на мяне, а затым на станцыю, калi яна праслiзнула mimmo нас i -пала на цягнiк. "Як эсэсавец у Трэцiм рэйху, ён бы- бландынам. Ён, верагодна, пафарбава- валасы. Тады - яго былi вусы, але ён, магчыма, пагалi- ih. Тым не менш, ёсць рэчы, якiя яе магу пашукаць. Ён мужчына прыкладна твайго памеру. Раней у яго на шыi бы- шрам звяртаецца ад кулi. Яе, разумею, што эга можна было вячасла- хiрургiчным шляхам, але я -сё яшчэ магу эга " знайсцi ".
  
  
  "Гэта не так, нiбыта, i шмат".
  
  
  "Ёсць што-то яшчэ. У яго дэфармаваны суста- левай рукi. Гэта будзе цяжка змянiць".
  
  
  "Гэта -сё яшчэ трохi. Але я буду сачыць за чалавекам, якi -весь час трымае левую руку - кiшэнi", - сказа- я - жарт.
  
  
  Уршуля злёгку -смiхнулася мне. "Калi яе -бачу каго-то, хто можа быць iм, Нiк, у мяне ёсць надзея падманам прымусiць эга выдаць сваю асобу".
  
  
  Яна здавалася рашучай. Але яе адданасць абавязку - не адзiнае, што мяне прываблiвала.
  
  
  Яе абня- ee, i яна раптам павярнулася, яе вусны злёгку растулiлiся. Яе, прыцiсну-ся да яе вусна-, i яна адказала.
  
  
  Праз iмгненне яна адсунулася. "Я бачу, вам па-ранейшаму падабаецца трымаць сваiх калега--агента- у добрым настроi", - сказала яна.
  
  
  Яе за-важы-, як яе грудзi прыцiскалася да свитеру, якi бы- на ёй. "Вы мяне ведаеце, мне падабаецца, калi -се -смiхаюцца", - сказа- я.
  
  
  Яна была трохi -схваляваная, можа быць, трохi збянтэжана тым, як яна адказала на пацалунак. "Я павiнен пайсцi - сваё купэ, Нiк. Убачымся пазней".
  
  
  Яе лёгка -смiхну-ся. "Я разлiчваю на гэта". Потым яна сышла.
  
  
  Мы зно- былi на адкрытай мясцовасцi. Бы- сонечны вясновы дзень. Iтальянская сельская мясцовасць была хiстацца яркiмi фарбамi малiнавага мака- i сiнiх палявых кветак. Венецыя была нашай наступнай прыпынкам лiжа да вечара, i яе чака- даведацца аб жанчыне па Topcon да таго, як мы туды прыедзем.
  
  
  Яе, прайшо- праз дзённыя а-тобусы, у якiх былi сядзеннi, як першага, так i другога класа. Другая частка класа была ценымногие шумней i менш цывiлiзаванай, чым першая частка. У купэ першага класа былi зачыняюцца дзень, i - многiх па -сiм, у iх былi зашморгнены шторы для прыватным. Яе павольна пераходзi- ад аднаго вагона да iншага, назiраючы за асобамi падарожнiка-, калi яны балбаталi, гулялi - карты, або проста сядзелi i драмалi, дазваляючы руху цягнiка пагрузiць ih - сон. На апошняй машыне перад сьне яе зно- убачы- шатэнка. Яна сядзела з двума мужчынамi; наш одзiна вакол iх не бы- Лубянкай. Одзiна вакол мужчын бы- з радыё, якi прапусцi- мяне, вяртаючыся на борт у Мiлане. Яна сядзела i вязала, гледзячы - акно, i, падобна, не ведала нас аднаго чалавека. Мужчына з радыё пагрузi-ся - iтальянскую газету. Iншы мужчына, то-сты, лысы, радасна жава- абед, якi прынёс з сабой на борт, i, здавалася, не звярта- увагi на двух iншых. Яе прайшо- mimmo купэ перш, чым жанчына мяне за-важыла, i накiрава-ся да Voiture 5. Гэта бы- мой шанец зазiрнуць -нутр.
  
  
  ee купэ.
  
  
  Ёй бы- адзiн у калiдоры, калi падышо- да сл дзень. Яе, пастука- адзiн раз, каб пераканацца, што на дом няма, нам яе таварыша, нашага швейцара. Затым яе хутка узлама- замак i -вайшо-, зачынi-шы за сабой дзверы.
  
  
  Гэта бы- тыповы спальны адсеку з адзiнай ложкам з аднаго боку маленькай пакоi i прикроватной тумбачкай i люстэркам з другога. Былi стэлажы для багажу, як у дзённых вагонах, а - жанчыны было некалькi валiзак.
  
  
  Яе сфатаграфава- па адным багажу i перачытва- ну -сё. Ёй нiчога не знайшо-, яны нават фатаграфii, якiя яна згадала - размове з Лубянкай. Яе знайшла iмiграцыйную паперу, у якой адзначалася, што яна - Ева Шмiт, аптымiстычны, Швейцарыi.
  
  
  Яе расчарава-ся - багажы. Яе пача- сiстэматычны ператрус адрэзаць, праглядаючы пасцельныя прыналежнасцi i -сё астатняе, што можа схаваць прылада. Ён амаль скончы-, калi дзверы расчынiлiся. Одзiна вакол двух мужчын, якiя стаялi там, бы- кiтаец, якога ёй раней бачы- у вагоне-рэстаране. З iм бы- эга таварыш па абеду, заходнi грамадзянiн, са смуглявым, рябым асобай.
  
  
  У кожнага вакол зламыснiка- бы- рэвальвер. I кожнае зброя была накiравана на мяне.
  
  
  Яе, усмiхну-ся iм. "Джэнтльмены, вы павiнны былi пастукаць".
  
  
  Смуглы мужчына зачынi- дзверы. "Вы хочаце, каб яе забi- эга цяпер?" - спыта- ён кiтайца.
  
  
  Ну, цi мала што можа спынiць. У ih пiсталета- былi глушыцелi. Калi - мяне пусцяць некалькi куль, нiхто за межамi адрэзаць не пазнае.
  
  
  "Не будзь нецярплiвым", - сказа- кiтаец смуглому па матэматыцы i на выдатным англiйскай.
  
  
  Хоць твар асмуглага было пухлым, а яго то-стая шыя пакрыта наваламi тлушчу, яго плечы здавалiся моцнымi, а рукi велiзарнымi. Я не сумнява-ся, што ён здольны паклапацiцца пра сябе - баi.
  
  
  Смуглы мужчына бы- невысокiм i цяжкiм, эга жыццё пёр. Ён выгляда- так, нiбы праводзi- занадта шмат вольнага часу за выпi-кай. Вочы на яго рябом асобы былi блiзка пасаджаныя. Яе ацанi- эга ззаду кiтайца-, як працi-нiка, як больш павольнага i, магчыма, менш разумнага, чым эга таварыш.
  
  
  "Вы знайшлi тое, што хацелi?" спыта- мяне кiтаец.
  
  
  Яе, пацiсну- плячыма. "Як вы думаеце, што я хаце-?"
  
  
  "Такi рэ-матызму вельмi дурны, мiстэр Картэр. Калi вы збiраецеся прыкiнуцца, што не разумееце, пра што ёй кажу, яе мог бы дазволiць майму сябру пайсцi наперад i застрэлiць вас".
  
  
  "Я б дакладна не хаце-, каб гэта адбылося". Яе разгортваю рукi далонямi -верх. "Я з пустымi рукамi, як бачыце".
  
  
  "Магчыма, Ева Шмiт не носiць прылада", - сказа- смуглявы мужчына.
  
  
  "Гэта, вядома, магчыма. Што вы думаеце пра гэта, мiстэр Картэр?" - спыта- кiтаец.
  
  
  "Не ведаю. У мяне не было рашэнню пазнаёмiцца з мiс Шмiт. Адкуль вы ведаеце маё iмя?"
  
  
  "Гэта ёсць у нашых файлах разам з вашай фатаграфiяй. Вы ведаеце, што вы блiзкiя да таго, каб стаць знакамiтасцю - нашай вобласцi. Яе, спадзява-ся, што мы можам сутыкнуцца яшчэ з адным".
  
  
  "Вашы файлы павiнны быць больш по-нымi, чым нашы. Яе паспрабава- знайсцi вас, калi -бачы- вас у вагоне-рэстаране. Яе не змог".
  
  
  Кiтаец усмiхну-ся. "У заходнiх файлах няма маiх фатаграфiй, мiстэр Картэр".
  
  
  Гэта дало мне падставу задумацца. Гэта змясцiла эга - асаблiвую катэгорыю.
  
  
  Кiтаец се- на край ложка Евы Шмiт. "Дастаткова абсталяваннем мне, мiстэр Картэр. Яе сцiплы чалавек. Яе б адда- перавагу не абмярко-ваць сябе. Яе аддаю перавагу, каб вы распавялi нам, як шмат вы ведаеце аб арганiзацыi, якая займаецца называе сябе Topcon".
  
  
  Я не бачы- прычын захо-ваць гэта - сакрэце. "Вельмi мала", - сказа- я. "Я нават не ведаю, цi з'я-ляецца Ева Шмiт начальнiкам арганiзацый або толькi па адным наёмных работнiка-".
  
  
  "На самай дэла яна нам гэта, нам iншае", - за-важылi кiтайца. Ён здава-ся здзi-леным, што - яго было больш iнфармацыi аб Topcon, чым у мяне. "Жанчына Шмiт - не начальнiк, i -сё ж яна вызначана больш, чым проста падпарадкаваная".
  
  
  Смуглы мужчына, прислонившийся да дзень, неспакойна заварушы-ся. "Вы кажаце эму больш, чым ён кажа, да нас", - бурча- ён кiтайцам.
  
  
  "Паколькi мы збiраемся забiць эга, гэта не мае значэння", - адказа- кiтаец сваiм зманлiва ветлiвым голасам.
  
  
  Яе злёгку ссуну- ногi, каб мець магчымасць рухацца да любога вакол мужчын. Я не планава- быць збiтым, не спрабуючы спачатку ih забiць. Калi яе рабi- свой ход, яе выбiра- таго, хто бы- аблiзвае -сiх.
  
  
  "Цябе тут таксама не павiнна быць. Topcon прадае прылады рускiм", - сказа- яе кiтайцу.
  
  
  "Яны таксама прапанавалi эга рн. Мы не гатэлi плацiць ih цану. Мы вырашылi -зяць эга замест таго, гэтага".
  
  
  Яе злёгку нахiлi-ся наперад, дазваляючы свайму вазе iсцi разам з рухам, каб падрыхтавацца
  
  
  кiнуцца да мужчыны на ложку. "Вы маеце на -вазе, што гэты цягнiк можа быць кiшыць разнастайнымi агентамi, якiя спадзяюцца скрасцi прыбор у людзей, якiя скралi эга першымi ?"
  
  
  "Гэта праблема таго, што вы, капiталiсты, называеце свабодным прадпрымальнiцтвам. Гэта абуджае дух спаборнiцтвы", - хiхiкаючы, сказа- кiтаец.
  
  
  Смуглы мужчына зно- загавары-. "Нам лепш з гэтым пакончыць. Жанчына можа вярнуцца - любы час".
  
  
  "I мы далей з гэтым, iншы мой. Але не кожны дзень ёсць магчымасць асабiста паразма-ляць з амэрыканскiм забойцам. З колькiх маiх таварыша- вы пазбавiлiся за сваю сумна вядомую кар'еру, мiстэр Картэр? "
  
  
  Яе, пацiсну- плячыма. "Я таксама сцiплы чалавек".
  
  
  "Вы былi для нас стрэмкай. Калi ёй паведамлю, што завалода- манiторам i лiквiдава- вас, яе магу атрымаць хвалу ад самога мiнiстра", - злорадным голасам сказа- кiтаец.
  
  
  Яе, падума-, што яны выдатная пара. Смуглы мужчына гатэль забiць мяне неадкладна вакол чыстага нецярпення, а кiтаец цiкавi-ся славай, якую ён мог атрымаць, вярну-шыся - Пекiн з маiм скальпом на поясе.
  
  
  Левай рукой кiтаец паказа- на свайго таварыша. Затым ён падня- справа рэвальвер. Ён бы- гатовы пакараць смерцю мяне, i не збiра-ся рызыкаваць. Ён планава-, каб яны абодва усадзiлi - маё цела кулi.
  
  
  "Я схлусi- табе", - сказа- я.
  
  
  Кiтаец завага-ся, пакла-шы вялiкi палец на курок. Мужчына на дзень вылая-ся. "Ён тармозiць, Шэн Цзы".
  
  
  "Шэн-цзы", - падума- я, i раптам банк памяцi зарабi-. Шэн Цзы, легендарны кiтайскi камунiстычны агент, якi так паспяхова хава- сваю асобу, што бы- больш падобны на прывiд, чым на плоць i кро-. У розны час яе чу-, як эга апiсвалi, як старога; у iншых выпадках яе чу-, як людзi сцвярджалi, што няма, эму было толькi за трыццаць. I нiхто вакол гэтых людзей не веда- эга добра. Яны толькi мiмаходам -бачылi эга, па-вiдаць, у розных масках. Бо выдзялення таго, што Шэн Цзы застава-ся загадкавым чалавекам, заключа-ся - тым, што людзi, якiя ведалi, як ён выгляда- на самай дэла, мелi недарэчную звычку памiраць гвалто-най смерцю.
  
  
  Вочы кiтайца звузiлiся яшчэ больш, калi iмя выслiзнула па усць эга суразмо-цы. "Дурань", - прашыпе- ён смуглому мужчыну. "Цябе папярэдзiлi, каб ты нiколi не выкарыста- маё iмя".
  
  
  Ён азiрну-ся на мяне, выраз эга асоб больш не было прыязным. "Зараз, мiстэр Картэр, ваша смерць больш верагодным, чым раней".
  
  
  "Вашаму народу павiнна быць сапра-ды трэба гэта прылада. Яны, напэ-на, выцягнулi вялiкую артылерыю".
  
  
  "Больш нiякiх балбатнi", - плюну- ён мне, раз'юшаны тым, што эга спадарожнiк зрабi- памылку. "Ты сказа-, што схлусi- нам. Растлумач мне гэта".
  
  
  "Я знайшо- гаджэт. Ён у мяне - кiшэнi". Яе паварушы- рукой. "Я пакажу гэта табе".
  
  
  "Картэр, прыбяры руку яшчэ раз, i я буду правяраць кiшэнi мёртвага чалавека", - сказа- Шэн.
  
  
  Яе замёрз. Яе, веда-, што ён ме- на -вазе кожнае слова.
  
  
  Шэн зрабi- жэст. "Правер эга кiшэнi", - сказа- ён па матэматыцы на дзень.
  
  
  Смуглы мужчына рушы- наперад, i на iмгненне эга цела заблакавала агляд Шэна, хаваючы рух маёй рукi, калi яе, прыцiсну- штылет да маёй далонi.
  
  
  Ён суну- руку - хвiлiну маёй камзолы, i яе схапi- Х'юга i -ваткну- лязо брытвы - эга то-сты жыцця. Ён ахну-, яго вочы акруглiлiся, чым балюча. Ён рэзка -па- наперад, i яго схапi- эга за плечы, каб выкарысто-ваць як шчыт.
  
  
  Шэн стрэлi- у мяне. Гэта -разiла цемнаскурага мужчыну, калi яе схапi- эга обвисшее цела. ¦дар прымусi- эга падскочыць, хоць жыццё мiналася з яго яшчэ да траплення кулi.
  
  
  Сця-шы зубы, штурхну- яе мёртвы груз на руках назад, кiдаючы перад сабой цела - бок ложка i кiтайскага агента. Шэн адхiлi-ся. Для чалавека эга, росту ён бы- дзi-на хуткi. Ён сышо- з дарогi, i цела эга таварыша павалiлася на ложак.
  
  
  Шэн зно- збiра-ся стрэлiць. Яе зрабi- крок да яго i пачу-, як рэвальвер з глушыцелем - эга руцэ выда- гук баво-ны. Яе нахiлi-ся, паварочваючы сваё цела наперад i -нiз i штурхаючы эга правай нагой.
  
  
  Эга пачатку другой стрэл прамахну-ся з-за майго руху, а затым мой -дар, якiм мяне навучы- японскi майстар каратэ, жорстка -дары- Шэна - руку, злама-шы пальцы, i рэвальвер вылеце- па эга рук.
  
  
  Перш чым ён змог прыйсцi - сябе, яе, рушы- да яму. Яе кiну- кулак у эга пухлае твар i злавi- эга - скiвiцу. Ён ахну- i пахiсну-ся, але бы- занадта моцным, каб эга можна было перамагчы адным ударам.
  
  
  Яе палез у пiнжак за Вильгельминой. Яе трыма- руку на заднiцы Люгера, калi кiтаец накiнулiся на мяне. Ён удары- мяне адкрыта па падбародку ударам, якi ледзь не злама- мне шыю i прыцiсну- да ложка.
  
  
  Губляючы ра-навагу, яе -па-
  
  
  па-над нерухомага цела спадарожнiка Шэна. Яе перавярну-ся, прызямлi-ся на падлогу i зно- пацягну-ся за "Люгером".
  
  
  Да гэтага часу Шэн адкры- дзверы. Дзi-на хутка ён апыну-ся - калiдоры, перш чым яе паспе- накiраваць пiсталет у бок эга.
  
  
  Яе -ста- i кiну-ся за iм, адштурхну-шы прачыненыя дзверы з дарогi. Шэна не было вiдаць. Змрочнае яе, вярну-ся - купэ, жанчыны Шмiта. Там было цела, з якiм трэба было разабрацца.
  
  
  Бразну-шы дзверы, яе прыцягну- мёртвага да акна i выкiну- яго. Яе мiмаходам убачы- цела, катящееся па схiле, перш чым цягнiк пакiну- эга ззаду.
  
  
  Яе цяжка дыха-. Яе падня- пiсталет мерцвяка i знайшо- зброю Шэна на падлозе каля ложка. Яе выкiну- ih, затым зачынi- акно i паспешлiва прыбра-ся - купэ. Яе не гатэль, каб жанчына Шмiт ведала, што я бы- там.
  
  
  Мая праца была цяжэй, чым калi яе садзi-ся - цягнiк. Яе павiнен бы- знайсцi Шэн Цзы. Паядынак, якi яе толькi што выйгра-, для нас не скончы-ся. Ёй бы- адзiным жывым агентам вольнага свету, якi веда-, як ён выгляда-. Ён не збiра-ся дазваляць мне до-га насiць з сабой гэтыя веды.
  
  
  
  
  Пятая кiра-нiк.
  
  
  
  Яе, прайшо- па цягнiку ад аднаго абодва канца да iншага i не за-важы- кiтайскага агента.
  
  
  Да таго часу, як я завяршы- пошук, цягнiк зрабi- дзве хуткiя прыпынку. Цзы Шэн мог саскочыць на любы вакол iх. Ён таксама мог знаходзiцца на борце - адным па адсека-, у якiя я не змог увайсцi, або - тузiне iншых месца-. Я не мог спадзявацца даследаваць усе месцы, дзе можна схавацца - якi рухаецца цягнiку.
  
  
  Яе, уздыхну- i на iмгненне зда-ся. Так цi iнакш, ёй бы- упэ-нены, што сустрэнуся з Шэном зно-.
  
  
  У сярэдзiне жывата дня яе заста- Урсулу, якая сядзiць у адзiноце - купэ. Яна была занятая запiсамi - маленькай запiсной кнiжцы, якую дастала вакол сумачкi. Ёй адкры- дзверы купэ i -вайшо-.
  
  
  "Добры дзень, - сказа- я.
  
  
  "Ах, Нiк! Сядай. Яе проста спрабава- скласцi запiску свайму босу. Яе павiнна сказаць эму, што да гэтага часу тхара засталася з пустымi рукамi. Яе дашлю тэлеграму - Венецыю".
  
  
  Яе sel побач з ёй. З кожнай боку купэ было па тры плюшавых сядзення, кожнае вакол якiх было пакрыта матэрыялам з чорна-карычневым малюнкам, што надавала эму выгляд е-рапейскай чайнай пакоi мiнулага стагоддзя. Купэ было пабудавана - часы гламурных цягнiко-, калi каралi i знакамiтасцi садзiлiся - Усходнi экспрэс. Над сядзеннямi былi вялiкiя i маленькiя багажныя палiцы, на кожнай стогны па люстэрка, а па баках ад люстэрка- былi фатаграфii пейзажа- маршрутызацыi.
  
  
  Уршуля прыбрала свае запiсы - сумачку, i яна мiмаходам -бачыла -нутры а-таматычны "Уэбли" 22 калiбра. Яе, спадзява-ся, што эй не прыйдзецца выступаць супраць свайго мужчыны з гэтай цацкай. Яна паглядзела на мяне, i -смешка знiкла з яе твару.
  
  
  "Нiк! Што з табой здарылася?"
  
  
  Яна амелы на -вазе сiняк, якi паказа- месца, дзе мяне -дары- Шэн. Яе, усмiхну-ся. "Я займаюся сваёй прафесiяй".
  
  
  "З табой усё добра?"
  
  
  "Так, я - парадку". Мне было прыемна, што яна была шчыра занепакоеная. "Скажам, цяпер няма вагона-рэстарана, але я яе купi- бутэльку бурбона - Мiлане. Цi Не хочаце вы далучыцца да мяне - маiм купэ, каб выпiць?"
  
  
  Яна паглядзела на мяне халоднымi блакiтнымi вачыма. Яна ведала, што гэта прапанова, i яна ведала, што яе гатэль, каб яна ведала. Яна зно- зiрнула на рухомую сельскую мясцовасць, якая займаецца цяпер сглаживалась, калi мы наблiжалiся да Адрыятыцы.
  
  
  "Я думаю, ты спрабуеш спакусiць мяне, Нiк".
  
  
  "Нашы - якiм выпадку", - сказа- я.
  
  
  Яна паморшчылася. "Ты нам кроплi не змянi-ся. Хiба ты не бачыш, што я працую?"
  
  
  "Табе трэба калi-небудзь расслабiцца".
  
  
  "Гэта нялёгка зрабiць, калi вы выслеживаете такога чалавека, як Ганс Рыхтэр".
  
  
  Яна -першыню згадала iмя чалавека, якога назвала Мяснiком. Яе -свядомi- гэта. Яе чыта- пра Рихтере, i тое, што я чыта-, было страшным.
  
  
  "Значыць, ён той, каго вы преследуете. Яе разумею вашу рашучасць".
  
  
  Дзверы адчынiлiся, i там сядзела жанчына сярэднiх гадо-. "Гэтыя месцы занятыя?" - спытала яна з брытанскiм акцэнтам, паказваючы на чатыры сэрвiсы месца-.
  
  
  "Не, калi ласка, далучайцеся да нас", - сказала Уршуля.
  
  
  Жанчына увайшла i села на сядзеннi ля акна насупраць мяне i Уршулi. Дзверы купэ пакiнула адкрытай, па калiдоры дзьму- прахалодны ветрык. Пасля таго, як яна села, яна палезла - саламяны мяшок для звязкам вязання.
  
  
  "Прыемны дзень", - усмiхнулася яна. Гэта была худая жанчына з ястрабiных носам i кароткiмi сiвымi валасамi. У яе акулярах была толькi нiжняя частка звычайных лiнза- - маленькiя кавалачкi шкла, якiя выкарысто-валiся для працы буйным планам.
  
  
  "Так", цi не так?
  
  
  "Урсула пагадзiлася.
  
  
  Уршуля перавяла погляд з вязання на мяне i -смiхнулася. Жанчына занялася вязаннем, больш не звяртаючы на нас увагi. Я як раз збiра-ся зно- пагаварыць з Уршуляй, калi - купэ -вайшо- мужчына. Нам з хема не разма-ляючы, ён сель у далёкiм канцы купэ, на дзень. Гэта бы- чалавек, якога бачы- яе раней з рацыяй, якую ён усё яшчэ нес. Ён паставi- яе побач з сабой на ла-ку, выцягну- газету з-пад рукi i пача- чытаць. Кожны раз, калi яе бачы- гэтага чалавека, ён несс радыё, але нiколi не -ключа- яго.
  
  
  "Вы ведаеце, калi мы прыбудзем у Венецыю?" - спытала брытанка Урсулу.
  
  
  Уршуля спрабавала лепей разглядзець чалавека з газетай. Цяпер яна павярнулася да англiчанцы. "Я чакаю каля шостай цi пазней".
  
  
  "О, гэта нядрэнна. Нам усiм, вядома, прыйдзецца там што-небудзь паесцi, таму што няма вагона-рэстарана".
  
  
  "Так, на самай справе, - сказала Уршуля. Яе, бачы-, як яе твар змянiлася, як быццам яна нешта -спомнiла, а затым яна хутка азiрнулася па гэтым пытаннi з радыё.
  
  
  "Я лiчу жудасна нецывiлiзаваным не дасылаць з намi вагон-рэстаран на -сiм шляху", - казала брытанка.
  
  
  Цяпер Уршуля глядзела на левую руку мужчыны. Яе таксама паглядзе- i -бачы- тое, на што яна глядзела. Костка на безыменным пальцы рукi, у якой была газета, была вялiкай i узловатой. Мы абмянялiся поглядамi. Гэтая костка была адметнай рысай Ганса Рыхтэра.
  
  
  Уршуля не магла добра разгледзець эга твар, таму ёй вырашы- дапамагчы гэй. Яе пачака-, пакуль гэты чалавек пераверне старонку, i загавары- з iм.
  
  
  "Прабачце мяне, сэр", - сказа- я.
  
  
  Мужчына выпусцi- газету i паглядзе- на мяне. "Так?" Эга акцэнт бы- падобны на акцэнт Уршулi. Ён бы- прыкладна майго росту i ме- ваенную выпра-ку. Эга мускулiстае разумнае твар, на першы погляд, здавалася маладзей сваiх гадо-.
  
  
  "Я бачу, у вас ёсць лонданская газета", - сказа- я. "Там ёсць якiя-небудзь футбольныя вынiкi?"
  
  
  Эга погляд перамясцi-ся з мяне на Урсулу, а цяпер зно- вярну-ся да мяне. Ён пакла- газету i перада- мне. "Я -пэ-нены, што ёсць. Вось, яго толькi што скончы-".
  
  
  Яе пазбяга- глядзець на яго левую руку. "Дзякуй", - сказа- я, узя-шы газету. Яе не бачы- шнара на яго шыi.
  
  
  Ён зно- глядзе- на Урсулу. "Усё - парадку." Ён узя- рацыю i -ста-. "Цяпер, калi вы мяне прабачце".
  
  
  Ён павярну-ся i выйша- па купэ, накiро-ваючыся да спальным вагонам. Яе, павярну-ся да Уршулi: "Ну?"
  
  
  "Я не ведаю", - сказала яна.
  
  
  Жанчына праз праход спынiла вязанне i з непадробнай цiкавасцю слухала нашу размову.
  
  
  "Такiх рук не так шмат", - сказа- я.
  
  
  "Няма", - прызнала Уршуля. "Не вельмi шмат".
  
  
  Яе захо-ва-. "Я хутка вярнуся".
  
  
  Яе хутка рушы- па калiдоры дзённага трэнера - тым кiрунку, куды пайшо- мужчына. Яго дагна- яго, калi ён заязджа- у Voiture 5, машыну, у якой спынiлася жанчына па Topcon. Яе варта - канцы машыны, пакуль ён шэл. Затым яе i нырну- за кут калiдора. Праз iмгненне яе пачу-, як зачынiлiся дзверы. Ён увайшо- у купэ, 6.
  
  
  Пакуль яго стая- там, яе i прыня- рашэнне. Мой наступны крок супраць Topcon будзе менш тонкiм. Прыйдзецца пайсцi да Еве Шмiт i спытаць яе, дзе схавана выкрадзенае прылада. Цяпер было самае зручны час. Яе, пастука- у дзверы i 4-гэта купэ, але адказу не было. Яе паспрабава- яшчэ раз, але -нутры -сё было цiха. Наза-жды будзе паспрабаваць пазней.
  
  
  Калi яе вярну-ся - Урсулу, жанчына -сё яшчэ была з ёй, абмярко-ваючы перавагi чыгуначных падарожжа- па пара-наннi з авiякампанiямi. Уршуля -зрадавалася, убачы-шы мяне. "Давай прагуляемся", - сказа- я. "На платформах прыгожага".
  
  
  "Не забудзьцеся паесцi - Венецыi", - сказала жанчына.
  
  
  "Не забудзем", - сказа- яе эй.
  
  
  Калi мы выйшлi - калiдор, сказа- ёй: "Давай, пойдзем у маё купэ".
  
  
  Яна паглядзела на мяне. "Выдатна."
  
  
  Калi мы дабралiся да майго купэ, якое было - трох хвiлiнах ад купэ Уршулi, ён жа машыне, яе зня- куртку для гатэля, i Уршуля -таропiлася на вялiкi - кабуры Люгер. Затым яна адкiнула свае думкi.
  
  
  Яна асцярожна села на край маёй двух'яруснай ложка, а ёй налi- кожнаму па нас бурбон. Яна -зяла свой з лёгкай усмешкай. "Перш чым вы мяне напаiце, скажыце мне - вы знайшлi чалавека, з радыё?"
  
  
  "Ён у наступным вагоне", - сказа- я. "Купэ 6. Як вы думаеце, вы знайшлi Мяснiка?"
  
  
  "Я не бачыла шнара", - сказала яна.
  
  
  "Няма. Але эга целасклад падыходзiць, i эга -зрост таксама".
  
  
  "Я не ведаю, проста не ведаю", - павольна сказала яна. "У мяне такое пачуццё, што гэта нашы людзi, але я не хачу арышто-ваць не таго чалавека".
  
  
  "Тады - вас ёсць толькi адна альтэрнатыва", - сказа- я. "Ты збiраешся
  
  
  паспрабаваць знайсцi - эга асабiстых рэчах што-небудзь, што зробiць вашу iдэнтыфiкацыю больш пазiты-най ".
  
  
  "Так, вы маеце рацыю", - пагадзiлася яна. "Я павiнен паспрабаваць патрапiць у эга купэ".
  
  
  Яе -здыхну-. "Паслухайце, я - гэтым разбiраюся. Дазвольце мне абшукаць эга купэ".
  
  
  "Ты б не веда-, што шукаць, Нiк".
  
  
  Яе крыху падума-. "Добра, пойдзем разам".
  
  
  Яна -смiхнулася. "Так лепш. Вы не можаце цалкам пагрузiцца - хваляванне".
  
  
  Яе зрабi- глыток бурбона. "Мы не можам iсцi цяпер", - сказа- ёй гэй, абдымаючы яе за талiю. "Нашы людзi, цi хто б ён нам бы-, толькi што вярну-ся - купэ. Ён прабудзе там якое-той час. Нам прыйдзецца эга перачакаць".
  
  
  Блакiтныя вочы паглядзелi на мяне, i яна зрабiла глыток бурбона. Яе -зя- кубак па яе рук, i прыйшлося - бок. Яе сел на край ложка i прыцягну- ee да сябе. Затым яе до-га пацалава- ee у вусны, i яна адказала. Яе пацалава- ee шыю пад светлыя валасы, i - нах вырвалася дыханне. "Расслабся", - сказа- я.
  
  
  Да таго часу, калi скончы-ся наступны пацалунак, яна вырашыла аддацца мне. Яе падня- яе на ногi, i мы пачалi распранацца, не казаць нам словы. Не-забаве мы апынулiся на ложку, нашы цела напружылiся. Па яе горла вырывалiся прыемныя цiхiя гукi. Яе плоць была гарачай на мае дотыку.
  
  
  Яе правё- рукамi па ee грудзей. Вочы Уршулi былi зачыненыя. Яе, бачы-, як блiснулi яе белыя зубы. Яна застагнала i абняла мяне правай рукой за шыю. Яе, адчу- яе дрыжыкi i пачу- яе -здых, а затым яна -пала, -смешка гуляла - кутках яе rta.
  
  
  Колы грукаталi цягнiкi пад намi, i вагон пла-на руха-ся. Гэта бы- цудо-ны момант, i нам адзiн вакол нас не хаце- перарываць эга словамi.
  
  
  Нарэшце, Уршуля дакранулася да маёй палачкi. "Гэта было выдатна, Нiк".
  
  
  Яе усмiхну-ся гэй, у рэ-матызму. "Гэта лепш, чым вязанне - купэ".
  
  
  Калi мы апранулiся, прыадчынi- яе штору на акне. Мы аказвалiся - багнiстую мясцовасць недалёка ад Венецыi.
  
  
  "Цяпер, што тычыцца таго купэ, мы збiралiся абшукаць..." - сказала Уршуля.
  
  
  "Дазвольце мне праверыць вашага мужчыну, i штогод, там ён яшчэ".
  
  
  Яе, выслiзну- у калiдор i рушы- у яму - купэ, якое займа- мужчына з рацыяй.
  
  
  Ён адкры- дзверы, калi яе, падышо- да яе, i на iмгненне мы паглядзелi адзiн аднаму - вочы. Яе працягну- iсцi, i прайшо- mimmo iм у абодва канца вагона. Затым яе, павярну-ся i зрабi- выгляд, што бегла азiраюся назад. Мужчына -сё яшчэ стая- у дзвярах i назiра- за мной.
  
  
  Нашы вочы зно- сустрэлiся. Эга погляд бы- жорсткiм, выклiкаюць. Затым ён вярну-ся - купэ i зачынi- дзверы.
  
  
  Ператрус, якi яе прапанава- Урсуле, на дадзены момант выключаны. Больш таго, гэты чалавек здава-ся мне падазроным. Калi ён апыну-ся Гансам Рыхтарам, гэта падазрэнне было зразумела. Каб пазбегнуць палону так до-га, як гэта рабi- Рыхтэра, мужчына павiнен бы- быць сверхосторожным, пастаянна пiльным, недаверлiвым да -сiх. Верагодна, ён спа- з пiсталетам у руцэ.
  
  
  "Вядома, гэта бы- Рыхтэра", - падума- я. Уршуля павiнна была пераканацца, таму што гэта яе праца. Гэй спатрэбяцца доказы эга сапра-днай асобы, каб арыштаваць яго. Але для -сiх практычных мэта- яго здалося, што ён бы- мяснiком Белграда. Гэтая костка дэфармаваная i насцярожанае паводзiны мужчыны пераканалi - гэтым мяне.
  
  
  Калi яе стая- у канцы машыны, з'явiлася Ева Шмiт, нагада-шы мне, што - мяне ёсць -ласная праца, i што яна, падобна, з'я-ляецца ключом да яе.
  
  
  Жанчына прайшла mimmo мяне, i яе злавiлi водар ee брас, якi бы- вельмi жаноцкiя. Яе, глядзе- на яе ногi, калi яна iшла па калiдоры. "Нядрэнна, - падума- я.
  
  
  Спынi-шыся на дзень свайго купэ, яна паглядзела на мяне тым жа ацэньваючым позiркам, што i - першы раз, калi яе -бачы- ee. Затым яна адчынiла дзверы i -вайшла.
  
  
  Яе вярну-ся да Уршулi i сказа- эй, што чалавек, якога яе думалi Рыхтарам, усё яшчэ - зале - эга купэ. "Паспрабуйце сачыць за эга дзвярыма. Мне трэба заняцца уласным невялiкiм справай", - сказа- я, правяраючы "Люгер".
  
  
  "Што для бiзнесу, Нiк?"
  
  
  "Некаторыя людзi называюць гэта перакананнем".
  
  
  Яе, пастука- у дзверы Евы Шмiт, i яна iмгненна адкрыла ee. Яна выглядала здзi-лена. "Што ты хочаш?" - спытала яна з нямецкiм акцэнтам.
  
  
  "Вас", - сказа- яе эй. Яе адштурхну- яе i хутка зачынi- за сабой дзверы.
  
  
  Жанчына насцярожана паглядзела на мяне, але яна вызначана не была на гранi панiкi. "Ёсць лепшыя спосабы пазнаёмiцца", - сказала яна.
  
  
  "Гэта больш падобна на спа-званок, Ева".
  
  
  "Калi вы палiцэйскi, мне няма чаго хаваць. Калi вы злодзей, у мяне мала што варта красцi".
  
  
  "Толькi электроннае прылада, якое гатэлi б мець большон колькасць урада-", - адказа- я. "Давайце эга сюды.
  
  
  Яе ведаю, што вы агент Topcon. "
  
  
  "Што такое агент Topcon?"
  
  
  "Я таксама ведаю, што вы разма-лялi з агентам КДБ. Вы спадзяецеся прадаць прылада Савецкаму Саюзу".
  
  
  "Што для агента КДБ?" яна сказала. Яна пачынала гучаць, як граммофонная пласцiнку.
  
  
  Яе, зразуме-, што мне трэба пераканаць яе, што я ведаю, аб чым кажу. Яе сказа-: "Я слуха- одзiна па сустрэнуць вашых размо- з рускiм. Эга клiчуць Лубянцы. У нашых файлах ёсць эга фатаграфii".
  
  
  Яе вочы звузiлiся. "А вы хто, ЦРУ?"
  
  
  "Я знаходжуся на ih працы".
  
  
  "Памярко-ная, яе спрабую што-то прадаць рускiм. Як вы прапано-валi мяне спынiць?"
  
  
  "Што ж, ёсць адзiн просты спосаб. Яе магу забiць цябе".
  
  
  Ева Шмiт не здрыганулася. "Не - перапо-неным цягнiку, ты не можаш. Вы блефуете".
  
  
  Яе паварушы- рукой, i шпiлька -вайшла мне - руку. "Як вы моцна памыляецеся. Яе -жо забi- аднаго чалавека - гэтым цягнiку. Яе лёгка магу зрабiць гэта з двума".
  
  
  Яе твар пабяле-, i яе вочы нервова кiнулiся да блiскучаму лязе нажа. "Манiтора- няма, у гэтым адсеку".
  
  
  "Адкуль гэта - зале?"
  
  
  "Я не магу вам гэтага сказаць. Калi б яе сказала, мае людзi забiлi б мяне".
  
  
  Мая рука кiнулася да яе. Адным хуткiм рухам яе адрэза- гузiк на яе сукенку, яна -пала на падлогу i скацiлася.
  
  
  "З такiм жа поспехам гэта можа быць тваё горла, Ева".
  
  
  Яна цiхенька ахнула. Яе вочы сачылi за кнопкай. "У мяне няма прылады. Яе вяду перамовы толькi з рускiмi".
  
  
  "Бос Topcon - зале - цягнiку, цi не так? Вы пасярэднiк, перадаеце эму прапано- КДБ".
  
  
  "Проста засцярога. Вы ведаеце, як гэта бывае. Больш няма нiкога, каму можна давяраць". Мяркуючы па -сiм, у Евы Шмiт было халодная пачуццё гумару.
  
  
  Яе, усмiхну-ся гэй i прыхiну-ся да дзень купэ. "Калi КДБ -сталюе правiльную цану, ваш бос выйдзе з-пад прыкрыцця i перадасць манiтор. Гэта такi план?"
  
  
  "Вы не перашкодзiце эму выканаць гэта. Нiхто эга нiколi не спыня-".
  
  
  "Я спецыялiзуюцца на пачатко-цах", - сказа- яе эй.
  
  
  Затым хто-то - калiдоры павярну- ручку i моцна штурхну- дзверы, збi-шы мне ра-навагу.
  
  
  Ева Шмiт адрэагавала так, як быццам яна чакала гэтай пастановы. Яна -дарыла нагой, i яе пятка зачапiла мяне за галёнка. Вонзив плячо мне - грудзi, яна схапiла мяне абедзвюма рукамi за запясце, i прыкладае маю руку сабе на кожнаму племенi.
  
  
  Жанчына атрымала -дар у эксперта. Яна б зламала мне руку, калi б яе не рушы- разам з ёй, пазбавi-шы ee рычага -здзеяння, неабходнага для кампенсацыi маёй пра-зыходнай сiлы. Яе абня- ee за шыю свабоднай рукой i так моцна тузану- ee за галаву, што яна хмыкнула, як быццам яе -дарылi.
  
  
  Яе падня- штылет i дакрану-ся iм да яе горла, а затым разгарну-ся так, каб глядзець на дзверы.
  
  
  Там нiкога не было.
  
  
  "Рушай яшчэ раз, - сказа- ёй, Ewe, - i гэтая паездка для цябе скончана".
  
  
  Яна перастала супрацi-ляцца. Яе назiра-, як дзверы купэ, якая займаецца цяпер былi прыадчынены, злёгку дрыжала ад руху цягнiка.
  
  
  Утащив жанчыну за сабой, яе праверы- калiдор. Меркаваны калега Евы знiк.
  
  
  "Вы чакалi кампанiю. Хто гэта бы-?" Яе спыта- сл.
  
  
  "Беларуская. Ты эга напалоха-".
  
  
  Яе зачынi- дзверы. "У мяне падазрэнне, што вы хлусiце, i яе проста прапусцi- сустрэчу з кiра-нiком Topcon".
  
  
  "Калi так, то табе пашанцавала. Ён б цябе забi-".
  
  
  Гэта бы- пачатку другi раз, калi яна сказала мне, наколькi бясхiбным бы- загадкавы мужчына. Альбо ён выклiка- у калег захапленне, альбо Ева асабiста цiкавiлася iм. Яе успомнi- што-што, што сказа- кiтайскi агент, калi выхваля-ся. Ён сказа-, што Ева не была кiра-нiком Topcon, але яна вызначана не была проста яшчэ адным наймiтам.
  
  
  "Раскажы мне аб сваiм хлопцу, Ewe. Пачнi з яго iмя".
  
  
  "Ты душишь мяне. Яе ледзь магу казаць".
  
  
  Яе крыху паслабi- хватку, i яна пагасiла мне за паслугу. Яна -пiлася зубамi - маю руку.
  
  
  Ёсць некалькi рэча-, супраць якiх вы не можаце выстаяць. Одзiна вакол iх - глыбокi -кус вострых зубо-, а - Евы, здавалася, былi самыя вострыя.
  
  
  Яе вылая-ся i адпусцi- ee.
  
  
  Жанчына адскочыла ад мяне i скокнула да вязальным чамаданам, якi, як я яе бачы-, яна несла - дзённым трэнеры. Яна адкiнула верх, зазiрну-шы -нутр.
  
  
  Яе -дары- ee па пояса. Мы павалiлiся на ложак. Ева -дарыла мяне i трапiла - вочы. Мы скацiлiся на падлогу, i яе кожнаму племенi -дарыла i трапiла - мэта. Яе адчу- тошнотворную боль.
  
  
  "Кравец", - сказа- я. Галасаванне i -сё. Маё цярпенне вычарпалася. Яе -дары- ee моцна сваёй галавой
  
  
  
  i яе мэта стукнулася аб падлогу. Яе зно- удары- яе рукой, i яна закрычала, калi вакол кутка ee вусны пацякла кро-.
  
  
  Яе асядла- яе, прыцiсну-шы яе голыя сцягна да маёй спiне. Яе сукенка было разарвана - барацьбе, i яе мог бачыць частка адной грудзей. Чаму-то яна выглядала сэксуальней, чым раней, але я бы- не - настроi для сябро-скiх гульня-.
  
  
  Ева паднесла руку да рота i паглядзела на кро- на nen. "Доннерветтер!" яна плюнула. Але у яе вачах бы- моцны страх.
  
  
  "Калi табе прыйшла - галаву думка, што я не заб'ю цябе, таму што ты жанчына, выкiнь яе вакол галавы".
  
  
  Яе Х'юга трыма- перад яе спалоханымi вачыма, затым слiзгану- лязом гэй пад падбародак. "Я больш не буду пагражаць цябе. Яе проста зраблю гэта".
  
  
  "Эга клiчуць Хорст Блюхера. Яе больш не скажу вам, нават калi гэта будзе азначаць маё жыццё. Яе не перадаць эга. Але калi вы хочаце зрабiць ста-ку супраць рускага прылада, яго перадам слова Хорсту".
  
  
  Яе падума- пра гэта на iмгненне. У мяне не было па-намоцтва- плацiць ная-нымi, каб вярнуць прыладу, але Ева, мабыць, амела гэта на -вазе, калi сказала, што аддасць сваё жыццё, каб абаранiць свайго боса.
  
  
  Яе пацягну-ся да вязальному футляру, увайдзi - яго i выцягну- "Беретту". Яе засуну- пiсталет у хвiлiну, проста для страхо-кi.
  
  
  "У вас з гэтым Хорстам павiнна быць вельмi -тульна".
  
  
  "Ён генiй. Яго iм вельмi захапляюся".
  
  
  "I яшчэ трохi, трымаю грошы"
  
  
  Ева дакранулася да губе, якую яе парэза- ударам злева. "Так, мы палюбо-нiкi. Гэта адна вакол прычын, па якой яе памерла б за яго".
  
  
  "Мой урад можа быць гатова зрабiць прапанову вярнуць манiтор. Перадайце паведамленне сваiм меркаваннi па матэматыцы".
  
  
  "Я пагляджу, што ён скажа".
  
  
  "Калi яе пазнаю?"
  
  
  "Я мяркую, што да вечара - мяне будзе рэ-матызму".
  
  
  Яе спусцiцца з нах, яна села i цяжка прытулiлася да краю ложка. Яе, адчува-, што - Хорста мала шанца- праглынуць прынаду i выйсцi на адкрытае прастору. Але яе рабi- далёкi план, спадзеючыся, што Ева прывядзе мяне да яму.
  
  
  Звонку - калiдоры яе падума-, цi не памылi-ся я. Была верагоднасць, што Еве атрымаецца звязацца з Хорстам без майго ведама, i ён проста ме- намер забiць мяне. Тады у мяне для скальпом будзе i вялiкая вiнто-ка Топкона, i кiтайскi забойца. Яе не знаходзi- такую перспектыву прывабнай.
  
  
  
  
  Шостая кiра-нiк.
  
  
  
  Уршулi больш не было.
  
  
  Пакiну- ёй i далей назiраць за дзвярыма чалавека, якога, як мы падазравалi, бы- Ганс Рыхтэр, нацысцкi ваенны злачынца па iмi Мяснiк. Яе не было - канцы вагона, дзе яе бачы- яе - апошнi раз, i яе не было нам у сваiм купэ, нi - маiм.
  
  
  Яе падума-, што такая мэтанакiраваная дзя-чына, як Уршуля, не пакiнула б свой пост без уважлiвай прычыны. Павiнна быць, яна -бачыла, як мужчына выйша- па купэ, i вырашыла рушыць услед за iм.
  
  
  Спынi-шыся перад дзвярыма мужчыны, ёй пастука-. Я не атрыма- адказу. Яе паглядзе- па калiдоры. У машыну увайшо- падарожнiк i з усмешкай тварам рушы- да мяне. Дзе яе эга раней бачы-? Потым успомнi-. Раней у шляху ён сядзе- у машыне таго ж дня, што i Ева Шмiт i чалавек, якога мы разгледзiм Рыхтарам.
  
  
  Ён весела павiта- мяне. "Як прасо-ваецца паездка?" Калi ёй сказа- эму, што -сё iдзе добра, ён кi-ну- i таварыскiм жэстам ляпну- мяне па плячы, а затым рушы- далей.
  
  
  Яе памарудзi-, чакаючы, калi ён схаваецца з выгляду. Яе панцыр у купэ, пакуль нiкога не было, i праводзi- ператрус, якi гатэля Уршуля. Чым раней яна -ладзiць свой бiзнэс, тым хутчэй яе перастану адчуваць адказнасць за нах.
  
  
  Вясёлы незнаёмы спынi-ся. Ён павярну-ся. "Можна задаць ёй цябе лейцара?"
  
  
  "Так".
  
  
  Ён прыбра- руку, якая займаецца была - кiшэнi пiнжака. "Вы б давяраюць мне, калi б яе сказа-, што трымаю рэвальвер?"
  
  
  "Я не ведаю, чаму ты схлусi- мне аб такiх рэчах". Ёй бы- уражаны эга акцёрскiмi здольнасцямi. Ён выгляда- як вясёлы турыст. Ён нават насi- фотаапарат на рамянi на шыi.
  
  
  "Я збiраюся адвесцi вас да таго, хто захоча пагаварыць з вамi. Гэта -сё, што мы хочам, - невялiкi размова", - сказа- ён.
  
  
  "Тады пiсталет не патрэбны".
  
  
  "Магчыма, няма, але я аддаю перавагу быць асцярожным. Яе пайду на невялiкую адлегласць ззаду цябе. Досыць блiзка, каб страляць, але недастаткова блiзка, каб ты мог скочыць на мяне. Калi ты будзеш паводзiць сябе прыстойна, мы выдатна паладзiм".
  
  
  "Я стараюся ладзiць з усiмi", - сказа- я. "Куды мы пойдзем?"
  
  
  "Проста павярнiся i пачнi iсцi. Ёй скажу табе, калi спынiцца".
  
  
  Яе вё- сябе прыстойна i выконва- загады. Мне было цiкава даведацца, хто пасла- эга за мной.
  
  
  "Добра. Трымайцеся", - сказа- ён, калi мы -вайшлi суседнi вагон.
  
  
  Яе зрабi- па-зу азiраючыся назад.
  
  
  
  Мы былi побач з шэрагам прыватных купэ. Яе, чу-, як вясёлы мужчына павярну- ключ у замку.
  
  
  "Цяпер вы можаце разгарнуцца i -вайсцi -нутр", - сказа- ён.
  
  
  Яе выконва- загады, пакуль не трапi- у купэ. Потым яе -бачы- Урсулу i сышо- з розуму.
  
  
  Дзя-чына лежачы на ложку. Яна была цалкам аголенай. З нах знялi адзенне i раскiдалi па купэ. Яна дыхала, але была нерухомая.
  
  
  Не звяртаючы -вагi на пiсталет, яе, павярну-ся да свайго выкрадальнiку. Яго скочы- за iм. Мае рукi стулiлiся на яго горле. Яе -дары- яго эга аб сценку купэ, придушив. "Што ты з ёй зрабi-?"
  
  
  Затым дзверы ззаду мяне адкрылася. Яе чу-, але своечасова не павярну-ся. Свiнцовы кастэт -дары- мяне - вуха i павалi- на падлогу.
  
  
  Яе паспрабава- устаць, але не змог. Яе, адчува-, як мае рукi цягнуцца за спiну. Затым хто-то звяза- мае запясцi ша-ковым шнуром, з лёгкасцю нацягваючы повязi.
  
  
  Эга рука пляснула мяне па плячы. Мужчына, якi асядла- мяне, каб завязаць шнурок, сказа-: "Не турбуйцеся аб дзя-чыне. Ee толькi высеклi".
  
  
  Яе пазна- у гэтым голасе вясёлага турыста.
  
  
  Маё затуманенай зрок пачатак распагоджвацца. Яе -бачы- ногi iншага чалавека, якi стая- на дзень. На nen былi дарагiя жырыно-скi чорныя скураныя балетныя тэпцiкi. Вiдавочна, ён бы- тым, хто мяне пакпi-. "Даведайся, хто ён", - сказа- ён мiстэру Вясёламу.
  
  
  Затым ён выйша- за дзверы, перш чым яе паспе- зiрнуць на яго твар.
  
  
  Калi дзверы за мужчынам у чорных туфлях зачынiлася, мiстэр Вясёлы перавярну- мяне. Ён усё яшчэ ззя-, як старшыня вiтальнага камiтэта. "Як я -жо сказа-, цябе не заб'юць, калi ты будзеш паводзiць сябе прыстойна".
  
  
  "А што наконт дзя-чыны?"
  
  
  "Я разумею ваш непакой. Яна прыгожая. Але мы павiнны былi высветлiць, хто яна. Таму яе высек яе, зня- з нах вопратку i агледзе- ee".
  
  
  "Як шмат ты даведа-ся?"
  
  
  "Сл арганiзацыя выдае сваiм агентам пасведчання- асобы. Для estestvenno, яна амелы эга пры сабе".
  
  
  У гэтым заключалася праблема сувязi з тайным палiтычным агенцтвам Уршулi. Яны прытрымлiвалiся -сiх бюракратычных звычак, якiя маглi б быць небяспечныя для аператы-нiка на месцах.
  
  
  "У вас таксама ёсць пасведчанне асобы?" спыта- вясёлы мужчына.
  
  
  "Net яе сказа-.
  
  
  Яе, спадзява-ся, што калi прымушу эга казаць досыць до-га, яе змагу паставiць эга - межах дасяжнасцi -мела нанесенага -дару. Тады яе мог бы пачаць зусiм новую гульню з мячом са сваёй падачай.
  
  
  "Вы двое разам блука- па цягнiку, спрабавалi дзень, зазiралi - купэ iншых людзей. Калi вы не працуеце, як партнёры, як вы гэта растлумачыце?"
  
  
  "Кравец, - сказа- я, - ты нiчога не можаш прыдумаць для сябе?"
  
  
  "Няма, яе лянiвы". Ён выцягну- вакол кiшэнi яшчэ адзiн кавалак шнура. "Я зраблю так, каб табе было цяжка перасо-вацца". Ён спрытна ахiну- мае лодыжкi вяро-кай, iмкнучыся не заспець эга знянацку. У мяне не было шанца- на -далы -дар.
  
  
  У калiдоры мужчына праявi- такую ж асцярожнасць, несумненна, народжаную досведам. Хема б ён нам бы-, ён веда- правiлы гульнi.
  
  
  Акцэнт мiстэра Вясёлага бы- нямецкiм, як i - Евы Шмiт. Як i - Урсулы, калi нiбыта на тое пайшло. Гэта не было ключом да разгадкi эга прыналежнасцi да якой-небудзь арганiзацыi. У шпiёнскiм пошты бизнесявляется боку даволi часткi змяняюцца, прафесiяналы -сiх нацыянальнасця- былi даступныя для найму любому клiенту, i тое, што здавалася вiдавочным, часткi аказва-ся iлжывым.
  
  
  Напрыклад, памочнiк Шэн Цзы бы- такiм жа кiтайцам, як Фрэнк Сiнатра.
  
  
  Наколькi яе веда-, мiстэр Вясёлы мог працаваць на каго за-годна, ад Topcon да усходнегерманскай выведкi. Ён таксама мог быць прыяцелем Ганса Рыхтэра, чалавека, якога Уршуля павiнна была затрымаць.
  
  
  Яе мог толькi быць упэ-неным, што ён не працава- на AX па зусiм ясным прычынах або - Пекiне. Калi б эга нанялi кiтайскiя камунiсты, Шэн Цзы прысутнiча- бы яго, а, хутчэй за -сё, ужо бы- бы мёртвы.
  
  
  Ён выпусцi- мае ногi, а затым злёгку тузану- iмi, каб праверыць сiлу сваёй працы. Задаволены, ён выпраста-ся. "Цяпер, калi нам зручна, мы можам пагаварыць. Раскажы мне -сё пра сябе".
  
  
  "З самага пачатку? Ну, яе нарадзi-ся - Злучаных Штатах Амерык..."
  
  
  "Ты занадта шмат жартуеш", - папярэджва- ён мяне.
  
  
  Ён падышо- да ложка i паглядзе- на аголеную Урсулу, якая займаецца была звязаная па руках i нагах, ён жа вяро-кай, што i мяне. Ён зiрну- уверх, каб пераканацца, што я назiраю за кожным эга рухам, затым на-мысна пстрыкну- пазногцем па адным вакол саско- дзя-чыны, якая знаходзiцца без прытомнасцi.
  
  
  "Я не буду спрабаваць выбiваць вакол цябе адказы. Гэта было б занадта складана. Калi ты не скажаш мне, хто ты, яе папрацую над дзя-чынай".
  
  
  Я не мог зразумець, што я атрыма-, утойваючы iнфармацыю. "Я атрымлiваю заказы з арганiзацыi пад назвай AX. Мяне клiчуць Нiк Картэр".
  
  
  "Ваша iмя i iмя вашай арганiзацыi мне знаёмыя. Але я не разумею, чаму вы i дзя-чына працуеце разам".
  
  
  "Можа, вы не паверыце, але мы проста старыя сябры, якiя ехалi адным цягнiком".
  
  
  "Дзя-чына высочвае былых нацыста-. Вы таксама палюеце на былога нацыста?"
  
  
  "Не зусiм. Але калi яе натраплю на аднаго, яе дакладна не буду цалаваць эга - абедзве палачкi".
  
  
  "Яе б не падума-, мiстэр Картэр. У любым выпадку, яе павiнен я iсцi". Ён зiрну- на гадзiннiк i хутка падышо- да дзень. "Атрымлiвай асалоду ад астаткам паездкi".
  
  
  Яе, глядзе-, як зачынiлiся дзверы, i пачу- пстрычка замка. Потым купэ зацiхла. Яе агледзелася. Не было нас багаж, нам адзення, якiя паказваюць на тое, што апартаменты былi занятыя пасажырам. Можа быць, у мiстэра Вясёлага бы- адмычка, i ён абра- пустое спальнае месца, каб трымаць нас у палоне.
  
  
  Яе, бы- здзi-лены, што ён зада- свае пытаннi i пакiну- нас цэлымi. Але я не збiра-ся скардзiцца. Мая праблема заключалася - тым, каб выцягнуць нас адсюль.
  
  
  "Урсула", - сказа- я. "Прачнiся, Урсула".
  
  
  Дзя-чына не рушыла з месца. Яе падышла да ложку, прасо-ваючыся павольна i нязграбна. Затым яе, уста- на каленi i зно- загавары- з Уршуляй. Яе вейкi злёгку -здрыгнулi.
  
  
  Гэта была прыгожая карцiна, свежая i вабная. Яе, нахiлi-ся i дакрану-ся мовай яе соску. Гэта бы- адзiн па -сiм спосаба- абудзiць яе.
  
  
  Уршуля iнстынкты-на -смiхнулася. Затым яна паварушылася - ложку. Яе вочы расчынiлiся. "Нiк!"
  
  
  "Сюрпрыз", - сказа- я.
  
  
  Яе зно- пакрата- сасок. Яе ненавiдзе- спыняцца.
  
  
  "Цяпер не час для гэтага", - папракнула яна мяне. "Як ты сюды трапi-?"
  
  
  "Мяне прывё- каржакаваты мужчына. Вясёлы хлопец з фотаапаратам на шыi. Як вы думаеце?"
  
  
  "Я назiрала за купэ - Voiture 5, пакуль вы займалiся сваiмi справамi, чым бы гэта нам было. Мужчына выйша-. Як звычайна, несучы сваю праклятую рацыю. Ён так спяша-ся, што я бы- упэ-нены, што ён збiраецца каго-то сустрэць Яе вырашы- прасачыць за тым, што ён думалi такiм важным. Павiнна быць, ён за-важы- мяне. Ён правё- мяне праз агульны вагон, дзе сядзе- гэты вясёлы хлопец з камерай. Яны, павiнна быць, абмянялiся сiгналамi - якiм-то чынам. Двое вакол iх завабiлi мяне - пастку на платформе. Ёй бы- вымушана прыйсцi сюды. Затым мяне -дарылi - вуха ".
  
  
  "Я бачу там цудо-нае гусiнае яйка, але ты -сё ро-на - добрай форме".
  
  
  Уршуля трохi пачырванела. "Вы паставiлi мяне - нявыгаднае становiшча".
  
  
  "Гатэль б ёй знайсцi спосаб зарабiць на гэтым".
  
  
  "Паспрабуйце засяродзiцца на справах. Што нам рабiць далей?"
  
  
  "Я што-небудзь прыдумаю", - запэ-нi- яе сл.
  
  
  Ёй ужо дума- аб падзеях дня. Што-то не -стала на месца, i мяне раздражняла, што я не магу гэта зразумець.
  
  
  Яе паспрабава- размясцiць зробленыя высновы - лагiчным парадку. Чалавек з радыё бы- Рыхтарам, беглым нацыстам Уршулi. У яго была дэфармаваная костка, як у Рыхтэра, i ён паводзi- сябе як чалавек, якi звыкся да -цёка-. Пасля таго, як ён даведа-ся Урсулу, было цалкам для estestvenno, што ён паспрабуе даведацца, хто яе. Ён бачы- мяне з нямецкай дзя-чынай.
  
  
  Рыхтэра удары- мяне, пакуль яе змага-ся з эга са-дзельнiкам, мiстэрам Вясёлым. Ён бы- тым чалавекам, якi сказа- мiстэру Вясёламу каму маю асобу. Але чаму такi асцярожны чалавек, як Рыхтэр, пакiну- вырашаць лейцара свайму таварышу? У такiм выпадку, чаму Рыхтэра падарожнiча- з таварышам, якi, здавалася, бы- дасведчаным агентам? Можа быць, гер Рыхтэр таксама бы- у шпiёнскiм пошты бизнесявляется.
  
  
  "Падыдзi, Уршуля, i вызвалiць для мяне месца. Яе збiраюся легчы з табой у ложак", - сказа- я.
  
  
  "Нiк!" - яна насварылася. "Не цяпер."
  
  
  "Ты няправiльна зразуме-, дзетка. Яе збiраюся легчы на ложак, каб паспрабаваць развязаць табе рукi".
  
  
  Мы - такую гульню спiной да спiны, i заня-ся яе тугiмi вузламi на вяро-ках, якiя звязвалi яе. Задача была настолькi складанай, што я праклiна- мiстэра Вясёлага па-тузiна раз.
  
  
  "Нiк, чаму яны знялi маю вопратку?"
  
  
  "Не толькi з-за выгляду, хоць ён i прыгожы. Мiстэр Вясёлы гатэль абшукаць вашу вопратку".
  
  
  "Што-небудзь здарылася, пакуль мяне нокаутировали?"
  
  
  "Нiчога падобнага, што б ты не -пусцi-", - усмiхну-ся я.
  
  
  Калi яе развязвай вузел, мае рукi час ад часу тычылiся аголенай спiны i ягадзiц Уршулi. "У гэтай працы ёсць некаторыя дадатковыя перавагi", - сказа- яе эй.
  
  
  "Яны знайшлi што-небудзь, калi хацелi мяне, Нiк?"
  
  
  "Ваша пасведчанне асобы. Рыхтэра ведае, хто вы".
  
  
  У гэты момант яе убачы- фотаапарат мiстэра Вясёлага. Ён
  
  
  
  
  пакiну- эга - купэ.
  
  
  "Што здарылася?" - спытала Уршуля.
  
  
  "Ён пакiну- сваю камеру".
  
  
  "Вы маеце на -вазе, што ён можа вярнуцца за гэтым?"
  
  
  "Не - гэтым жыццi", - сказа- я. "Чалавек, якi так асцярожны, не забывае што-то накшталт фотаапарата".
  
  
  Не, калi толькi ён не збiра-ся забыцца пра гэта.
  
  
  Яе, уста- з ложка i -па- на падлогу. Яе подкатился да лiчбавыя камеры, таму што гэта бы- самы хуткi спосаб дабрацца туды.
  
  
  "Урсула, устаньце з ложка, устаньце спiной да акна i паднiмiце эга". Яе сказа-.
  
  
  У нах хапiла розуму. Па мойму тоне голасу яна ведала, што не варта губляць час дарма. Яе, чу-, як яе босыя ногi стукнулiся аб падлогу.
  
  
  Яе ляжа- на жываце i разгляда- камеру з блiзкай адлегласцi. Калi б ёй бы- право-, яе рызыкава- атрымаць стрэл адкрыта - твар, але з гэтым нiчога не зрабiць.
  
  
  "Я не бачу нiякага прылады адлiку часу i не чую цiканне, але я думаю, што -нутры ёсць выбуховае прыстасаванне".
  
  
  "Гэты чалавек пакiну- эга знарок?" - сказала Уршуля. Цяпер яна была ля акна.
  
  
  "Даведа-шыся, хто ты, чаму Ганс Рыхтэр павiнен пакiдаць цябе - жывых? Мяркуецца, што гэты адсеку стане нашай магiлай, дзетка".
  
  
  Яе чу- цяжкае дыханне Уршулi. Яна хапалася за акно, тузаючы эга.
  
  
  "Г-н Вясёлы паглядзе- на свае гадзiны перад тым, як сысцi ад нас. Яе павiнен выказаць здагадку, што ён актывава- таймер, нацiсну-шы на рычаг на лiчбавыя камеры. Яе магу выключыць эга, калi вазьму камеру, але я рызыкну ".
  
  
  Яе, павярну-ся да лiчбавыя камеры спiной i схапi- яе абедзвюма рукамi. Яго змакрэ-. Я не сказа- Урсуле, але я падума-, што калi спрацуе выбухо-ка, калi яе перемещаю камеру, па меншай меры, маё цела абаронiць частка выбуху, i, магчыма, выратуе яе жыццё.
  
  
  "Адыдзi ад акна", - сказа- яе эй.
  
  
  Яна вызначы-ся маё iмя мяккiм голасам, затым рушыла, i ён уста-.
  
  
  Нiякага выбуху.
  
  
  Яе, скочы- да акна цягнiка. Яе не хаце- рызыкаваць, катаючыся па падлозе. Яе, павярну-ся спiной да акна, прыхiлi-шыся да яму i перакiну- камеру звязанымi рукамi.
  
  
  Цягнiк крану-ся наперад, i ён паглядзе- на Урсулу, i мы -смiхнулiся адзiн аднаму, i гэта здалося нашым палёгкай.
  
  
  Затым мы пачулi выбух -здо-ж рэек. Гэта было падобна на выбухi ручной гранаты на другiм баку -згорка.
  
  
  "Я рада, што вы -бачылi гэтую камеру i зразумелi, што гэта такое", - сказала Уршуля.
  
  
  "Так, яшчэ некалькi хвiлiна, i мы б -зарвалiся".
  
  
  "Мне вельмi шкада, Нiк. З-за мяне тваё жыццё - небяспецы. Рыхтэра цяпер паспрабуе забiць нас абодвух".
  
  
  Уршуля бачыла толькi верхавiну айсберга. Ганс Рыхтэр i эга лейтэнант мiстэр Вясёлы складалi меншасць асяроддзя- забойца-, якiя ехалi - гэтым цягнiку.
  
  
  
  
  Сёмая кiра-нiк
  
  
  
  Да таго часу, як Усходнi экспрэс спынi-ся - Венецыi, мне -далося вызвалiць рукi Уршулi. Яна пазбавiлася ад вяровак вакол лодыжак i надзела пару асно-ных прадмета- адзення, перш чым развязаць мяне.
  
  
  "Не саромейся", - поддразнила яе сл. "Да цяперашняга часу яе ведаю пра цябе -сё".
  
  
  "Не, Нiк. Ты ведаеш толькi, як я выглядаю. Мужчына нiколi не ведае пра жанчыну за -сё".
  
  
  Мы выйшлi па -сiм купэ, i змяшалiся з якая выходзiць вакол цягнiка нато-пам. Уршуля кiнулася за бутэрбродамi, а яе заня- пост, якi дазваля- мне сачыць за асобамi, якiя нешта значылi для нас дваiх.
  
  
  Яе не бачы-, Ганса Рыхтэра i эга напарнiка, i яе не за-важы- Шэн Цзы, агент кiтайскiх камунiста-. Яе мiмаходам убачы- Еву Шмiт. Як i Уршуля, яна набiрала бутэрброды.
  
  
  "Ева", - паклiкала я, калi яна прайшла mimmo мяне i накiравалася назад да цягнiка з пакетам ежы - руцэ.
  
  
  Яна спынiлася. "Ты дала мне час да сённяшняга вечара, памятаеш?"
  
  
  "Проста правяраю, галасаванне, i -сё".
  
  
  "Я звяжуся з Хорстам i перадам ваша паведамленне пра цiкавасць да манiтора. Але яе не -ступлю - гэты кантакт, пакуль не буду -пэ-нены, што момант прыдатны. Iншымi словамi, я не збiраюся раскрываць эга асобу вам цi каму-небудзь яшчэ, хто можа назiраць за мной ".
  
  
  Затым яна сышла разам з нато-пам, i ён звярну- сваю -вагу на Урсулу, якая займаецца падышла да мяне ззаду з нашымi бутэрбродамi.
  
  
  "Я думала, што ты спрабуеш знайсцi iншага таварыша па гульнях, - сказала яна, - пакуль не пачула -рывак па твайму размовы. Хто такi Хорст?"
  
  
  "Проста чалавек, якога хачу, каб яе сустрэць. Памятаць аб Рихтере, дзетка".
  
  
  Не-забаве Усходнi экспрэс выязджа- са станцыi - тым кiрунку, у якiм прыйшо-. Каб зно- адправiцца на усход, цягнiк павiнен бы- вярнуцца на мацярык праз дамбу. Сцямнела, калi "Экспрэс" нёсся па двухмильной дарозе, i мы -бачылi ззаду сябе асляпляльнае адлюстраванне жо-тых агнё- -здо-ж берагавой лiнii: вiды Венецыi, узнiмальныя па марской чарнаты.
  
  
  
  Потым хуткай ежы Уршуля сказала, што хоча яшчэ раз нанесцi -дар па правiнцыi Ганьсу Рыхтэра. "Давайце паспрабуем эга купэ. Калi ён там, яго арыштую яго. Калi няма, мы обыщем эга рэча-, i высветлiм, што ён задума-".
  
  
  Рыхтэра не было, i я не здзiвi-ся.
  
  
  "Да цяперашняга часу ён ведае, што яны нас не забiлi. Павiнен бы- адбыцца выбух, якога не было".
  
  
  "Нiк, ты думаеш, яго эга страцiла?"
  
  
  "Ён не выходзi- па -сiм цягнiка - Мiлане", - за-важы- я.
  
  
  Яе узлама- замок, i мы -вайшлi - купэ Мяснiка.
  
  
  Яе -ключы- верхнi брылё-. Багажу было два, i абодва ляжалi на падлозе, а не на стэлажах. Яе -зя- адзiн чамадан, а Уршуля пацягнулася за iншым. Пасля таго, як мы -зламалi замкi на валiзках, мы ih асцярожна адкрылi.
  
  
  У сумцы, якую абшука- яго, не было нiчога значнага, але там бы- насавой хустку, якi, безумо-на, не належа- па матэматыцы, у якога было радыё. У яго бы- лёгкi пах брас, якi мне зда-ся смутны знаёмым. Яе зачынi- сумку i дапамог Урсуле праглядзець iншую. Праз iмгненне яна падняла лiст паперы.
  
  
  "Паглядзi на гэта, - сказала яна. "Ён плануе выйсцi - Бялградзе". Гэта бы- эга бiлет на цягнiк.
  
  
  Яе, хмыкну-. "Гэта не дае вам шмат часу".
  
  
  Яе, зазiрну- у кут скрынi пад нейкiя кашулi i знайшо- пару пачка- е-рапейскiх цыгарэт. Яны здавалiся спецыяльнай сумессю. "Дарагi густ", - адзначыла яе, паказваючы Урсуле адну вакол упаковак.
  
  
  Яна -зяла - мяне цыгарэты i паглядзела на пачак. "Ганс Рыхтэр куры- адмысловую марку бельгiйскiх цыгарэт. Гэта маё марка".
  
  
  "Вам прыйдзецца паспрабаваць схапiць эга - Бялградзе, калi ён выйдзе па -сiм цягнiка".
  
  
  "Югасла-скiя -лады абяцалi дапамагчы прыцягнуць Рыхтэра да адказнасцi. Яе папрашу ih сустрэць нас на вакзале з парай палiцэйскiх у цывiльным".
  
  
  "Хiба вы не аддасце перавагу вырабiць арышт у адзiночку?" Яе спыта-.
  
  
  "Ён павiнен быць схоплены жывым", - сказала яна. "Калi яе схвачу адна гэтую нацысцкую свiнню, яе баюся, што вышибу эму мазгi".
  
  
  Паклалi усё, як было, i выйшлi па купэ. Уршуля пайшла - сваё купэ, каб працягнуць час, пакуль яе шукалi па грохочущему цягнiка.
  
  
  Мы спынiлiся - Трыесце адразу потым Венецыi. У дзевяць трыццаць мы павiнны былi быць у Поджореале-дэль-Корса на югасла-скай мяжы. Яе, вырашы-, што калi б Ева Шмiт не звязалася са мной да таго часу, яе б пача- яе шукаць.
  
  
  Яе, вярну-ся - сваё купэ, у надзеi, што Ева звяжацца са мной там. Да- гэй, эга, нумар, калi яна паабяцала сказаць Хорсту Блюхеру, што я хачу -дзельнiчаць у таргах на спадарожнiкавы манiтор.
  
  
  Кампанiя чакала мяне, але гэта была не Ева Шмiт або яе сябрук. Iван Лубянка, чэкiст, адкiну-ся на маiм ложку, падпёршы левай рукой галаву. У правай руцэ ён трыма- рэвальвер Webley .455 Mark IV з глушыцелем.
  
  
  "Увайдзiце", - сказа- ён.
  
  
  Яе зачынi- за сабой дзверы, думаючы, што мне трэба было быць больш асцярожным.
  
  
  Лубянка се- на ложак. "Так ты Нiк Картэр. Ты не выглядаеш такiм стромкiм".
  
  
  "Хто табе сказа-, што я круты? Яе кiса".
  
  
  "Калi б яе веда-, што ты едзеш са мной у цягнiку, Картэр, яе б зайшо- пабачыцца з табой раней".
  
  
  Яе, хмыкну-. "Калi б вы рабiлi абярэгi, вы б даведалiся мяне, калi -бачылi б мяне - вагоне-рэстаране. Яе ведае вас".
  
  
  Ён глядзе- на мяне раздражнёна. "Вы, вядома, ведаеце, што я павiнен забiць вас".
  
  
  Яе згорбi-ся. "Навошта турбавацца?" Яе спыта-. "Вы, напэ-на, усё ро-на заб'яце мяне".
  
  
  "Я прыйшо- сюды не для таго, каб рабiць ста-кi", - сказа- ён катэгарычна з моцным акцэнтам. "Я прыйшо- сюды, як адзiны пакупнiк, i я хачу, каб так i засталося".
  
  
  "А як наконт кiтайца-?"
  
  
  "Я буду мець справу з адным канкурэнтам за раз", - мякка адказа- ён.
  
  
  "Калi вы гэта зробiце, у вас будуць цела па -сiм цягнiку. Вы павiнны падумаць пра гэта". Яе не шталь спрабаваць выхапiць Х'юга, таму што веда-, што Варвары не дасць мне часу.
  
  
  "Я дума- пра гэта", - сказа- ён. Ён падня-ся з койкi. Ён бы- на пару цаля- нiжэй за мяне, i я бачы-, што эму гэта вельмi не падабалася. "Мы з табой пойдзем да канца гэтага цягнiка, Картэр. Мы пойдзем вельмi асцярожна. Па дарозе яе буду трымаць гэты пiсталет у кiшэнi, але ён будзе накiраваны цябе - хрыбетнiк. Як ты ведаеш, стрэл у пазваночнiк вельмi хваравiта. Так што я спадзяюся, што вы не зробiце нiчога дурнога ".
  
  
  "А што адбываецца - канцы нашай добрай прагулкi разам?"
  
  
  "Не хвалюйцеся, гэта будзе вельмi хутка".
  
  
  "Як шчодра з вашага боку".
  
  
  "Калi ласка. Ты пойдзеш са мной цяпер". Ён махну- мне вялiкай гарматай, i яе
  
  
  зразуме-, што, калi гэтая штука стрэлiць, у маёй грудзей будзе дзiрка, досыць вялiкая, каб мужчына мог у нах -торкнуць кулак.
  
  
  Яе, павярну-ся i адкры- дзверы, спадзеючыся, што - калiдоры хто-то ёсць. Але нiкога не было. Яе, увайшо- у калiдор, а Варвары рушыла -след за мной. Пiсталет -сё яшчэ трыма-ся перад iм, але пакуль яго глядзе-, ён суну- эга - хвiлiну камзолы. Яе мог бачыць, як мала тырчала з-пад тканiны, i была нацэлена на маю талiю.
  
  
  Ён зачынi- дзверы купэ i кi-ну- мне, каб я пайшо-. Яе, павярну-ся i павольна рушы- наперад па калiдоры. Цягнiк груката- i хiста-ся пад намi, але не настолькi, каб парушыць ра-навагу Лубянкi. Ён трыма-ся памiж намi каля трох крока-, так што я не мог лёгка дабрацца да яго.
  
  
  Мы падышлi да канца Voiture 7 i выехалi на платформы памiж iм i 5, дзе знаходзiлася купэ Евы Шмiт. Нам давялося прайсцi праз дзве пары дзвярэй. Праходзячы пачатку другой вагон, Лубянка абалонкi, адразу за мной, яе зрабi- крок.
  
  
  Яе рэзкiм рухам зачынi- дзверы назад на Лубянку. Дзверы -дарыла эга i, страцi-шы ра-навагу, i ён упа- на падлогу платформы. Але рэвальвер ён не страцi-. Ён стрэлi-, калi -па-. Першая лупi- вочы разбiлi шкло - дзень, прайшла скрозь нах i ледзь не трапiла - маё плячо, вонзившись - дра-ляную ашалё-ку ззаду мяне. Пачу-ся пачатку другой стрэл, але ён нават не наблiзi-ся да мяне.
  
  
  Калi Варвары накiравалася да платформе, яе вырва- Вильгельмину. Мой стрэл трапi- у металiчны падлогу платформы побач з якi прысе- рускiм, отрикошетив вакол яго, не закрану-шы яго.
  
  
  Варвары зно- адкрыла агонь, выбi-шы дзвярны вушак, якi яе выкарыста- для хованкi. Затым, калi яе ныра- за дзверы, ён паспяша-ся назад праз дзверы iншага вагона. Яе -бачы- эга - апошнюю хвiлiну i здоле- выцiснуць яшчэ два стрэлы па люгера. Адна лупi- вочы Лубянцы трапiла - плячо, i я бачы-, як ён упа- на падлогу - iншай машыне.
  
  
  Бы- до-гi, пусты момант, калi колы пад намi гучна стукалi. Потым яе -бачы- паднятую руку з рэвальверам. Лубянка хутка стрэлi- у мяне, але дзiка прамаза-. Затым яе -бачы-, як эга мэта кiдалася - нiжняй частцы акна. Яе, стрэлi-, але прамахну-ся. Затым ён пайшо- i пабег па калiдоры, якi вё- да iншага канца машыны. Верагодна, ён вырашы- уцячы i зализать раны.
  
  
  Яе асцярожна перабра-ся на свой бок платформы i хутка перасёк прорву i заня- пазiцыю побач з iншай дзвярыма. Стрэла- больш не было. Яе, зазiрну- унутр, але Лубянкi нiдзе не было. Магчыма, ён там паставi- мне пастку.
  
  
  Яе прыадчынi- дзверы, каб лепей разгледзець. Нiчога. Падобна на тое, Варвары сапра-ды сышо-. Яе павольна -вайшо- у вагон, трымаючы "Люгер" перад сабой. Эга там не было. Затым яе загарну- за кут i -бачы- эга, напрыклад, у двух трацiнах шляху па калiдоры. Ён павярну-ся, яго твар пацямнела ад гневу i расчараваннi, i зрабi- два недакладныя стрэлы па перезаряженного рэвальвера. Яе хутка прысе-, i кулi прасвiсталi над маёй галавой.
  
  
  Яе вылая-ся сабе пад нос. У той момант, калi Варвары пабегла па калiдоры, яе яшчэ раз стрэлi- у яго. Але рух цягнiка сапсавала мне прыцэл, i яе ледзь не прамахну-ся. Потым беларуская схава-ся за вуглом, выходзячы праз вагон.
  
  
  Мабыць, нiхто не чу- прыглушаных стрэла-. Па -сiм купэ, нiхто не выходзi-. Калi яе дабра-ся да абодва канца вагона i месцы, дзе чалавек па КДБ схава-ся з выгляду, яе, убачы-, што цягнiк уязджае - Поджореале-дэль-Корса.
  
  
  У гэтай хуткай прыпынку Варвары не сыдзе, сказа- яе сабе. Ён не хаце- бы, каб улады даведалiся пра эга раненнi. Ён не мог растлумачыць, што адбылося. Акрамя таго, эму -сё яшчэ патрэбен бы- манiтор, якi ён спрабава- купiць у агента- Topcon - цягнiку.
  
  
  Пара мужчын ва -нiформе iшла да мяне па калiдоры. Адзiн бы- праваднiком цягнiка, iншы мытнiкам. Мы былi каля мяжы, нас правяралi.
  
  
  Яе прад'явi- iлжывае пасведчанне асобы, прадаста-ленае спецпадраздзяленнем СЯКЕРА. Мытнiк кi-ну-, i яны з кандуктарам рушылi далей.
  
  
  Цягнiк набiра- хуткасць, упэ-нена рухаючыся - бок Югосальвии. Наступная прыпынак будзе каля па-ночы на Повке.
  
  
  Яе, падума-, што наступным маiм справай будзе вiзiт да Еве Шмiт. Жанчына павiнна была быць ён, хто сказа- Лубянцы, што я спрабава- дастаць спадарожнiкавы манiтор.
  
  
  Яе паспрабава- купэ Евы, але яе там не было. Яе зно- узлама- замак i -вайшо- з Люгером - руцэ. Там нiкога не было. Ён вырашы-, што, паколькi яе купэ было адзiным, якое яе мог каму па нумары, дарагiя мае працi-нiкi будуць праводзiць канферэнцыi дзе-небудзь яшчэ.
  
  
  Яе выйша- па купэ i пайшо- назад да дзённым вагонах, увесь час шукаючы Лубянку.
  
  
  i Шмiт - а таксама хаце- Шэна, паколькi - мяне былi падставы думаць, што ён усё яшчэ на борце, i палюе за маёй скурай.
  
  
  Мае пошукi апынулiся безвынiковымi. Нам аднаго, вакол iх не было. Яе занепакоi-ся, што, можа быць, яны -се як-то збеглi на мяжы.
  
  
  Потым цягнiк пад'язджа- да станцыi Пi-ка. Пi-ка - гэта правiнцыйны гарадок, размешчаны на скрыжаваннi некалькiх югасла-скiх чыгуначных лiнiй. Станцыя прымiты-ная - до-гае шэрае будынак, у якiм ноччу мала агнё-. Там, у гарах было холадна. Калi цягнiк спынi-ся, shell дробны дождж.
  
  
  Яе назiра- з аднаго вакол а-тамабiльных платформа-, каб убачыць, цi выйдзе хто-небудзь. На платформе з'явiлiся чатыры чалавекi. Трое вакол iх былi пасажырамi, якiя вырашылi перакусiць у бутэрброднай, i кава на блiзкiм канцы будынка вакзала. Чацвёртым, якога ёй нарэшце стала вядома па знаёмай хадзе, бы- Iван Лубянцы.
  
  
  Нам разу не азiраючыся праз плячо, Лубянка паспяша-ся праз будынак вакзала на цёмную вулiцу за iм. Яе вага-ся на iмгненне. Гэта можа быць хiтрасцю, каб адцягнуць маю -вагу, пакуль Шмiт i Блюхера выходзiлi па iншай машыны. Але мне прыйшлося скарыстацца гэтым шанцам. Яе, ступi- на зямлю i рушы- за Лубянкай. У яго можа быць скрадзены манiтор.
  
  
  Варвары -жо схава-ся - шэрым будынку. Яе паспяша-ся за iм, спадзеючыся, што цягнiк не з'едзе раней, чым яго змагу вярнуцца. Цьмяна асветленая няскрэбеная прыёмная была амаль пустая. Лубянкi не было - павiнна быць, ён ужо выйша-, вакол будынка.
  
  
  Яе, выбег у дзверы на вулiцу i агледзе- цёмны тратуар звонку. Лёгкi дождж намачы- твар - ноч была халодная, вартая жалю. Нiдзе не было вiдаць нашых а-тамабiля-, нам пешахода- - толькi шэрыя каменныя платы, шэрыя будынкi i дождж. Лубянка цалкам знiк.
  
  
  Мне трэба было вырашыць, цi iсьцi за Лубянкай i забыцца аб цягнiку, Шмiта i Блюхере, або вярнуцца на борт, калi яны -сё яшчэ там з выкрадзеным прыладай.
  
  
  Гэта было вымушанае рашэнне, таму што - мяне не было часу - гэты цягнiк павiнен бы- сысцi праз дзесяць цi пятнаццаць хвiлiна. Калi яе прыму няправiльнае рашэнне, яго вярнуся туды, адкуль пача- свае пошукi манiтора, i я магу нават страцiць эга наза-жды.
  
  
  У iмгненне хваробы яе зрабi- выбар. Яе, павярну-ся i паспяша-ся назад праз цьмяна асветленую станцыю да платформе. Агнi Усходняга экспрэса цягнулiся -здо-ж рэек перада мной. Цягнiк выгляда- як аазiс цывiлiзацыi - гэтай чорнай глушы. Яе, паглядзе- у бок рэстарана i -бачы- -нутры некалькi чалавек, якiя сядзяць за кубкамi гарачай кавы або гарбаты за грубымi дра-лянымi сталамi. Югасла-скi дзiця, якi павiнен бы- легчы - ложак у гэты гадзiну, руха-ся да столiка з кубкам дымлiвага гарбаты. На nen бы- белы фартух, i лакаваныя балетныя тэпцiкi. Агледзе-шы асобы пакупнiко- i перакана-шыся, што нiхто вакол iх мне не знаёмы, яе накiрава-ся - мужчынскi туалет. З палёгкай яе, падума-, куды дзе-ся Лубянцы i цi збiраецца ён заключыць здзелку з манiторам.
  
  
  Калi яе, павярну-ся, каб сысцi, яе за-важы- мужчыну, якi стая- у дзвярным праёме - майго старога сябра Шэн Цзы. Ён злёгку пасмiха-ся, а - правай руцэ трыма- рэвальвер. Гэта бы- Smith & Wesson .44 Magnum з вялiкiм глушыцелем.
  
  
  "Мы сустракаемся - апошнi раз, мiстэр Картэр, - сказа- Шэн. "Наш рускi яшчэ зручна пакiну- цягнiк, i калi яе вызвалюся ад вас, у мяне не будзе iншых канкурэнта-".
  
  
  Яе глядзе- пiсталет, i эга руку з пiсталетам. "Яшчэ трэба разабрацца з самiм Блюхера". Яе, за-важы-, што адзiны сьвяты - пакоi зыходзi- ад цьмянай лямпачкi, свисавшей з столi, недалёка ад таго месца, дзе яе захо-ва-. Але я яе не бачы-, устано- прыцьмiць гэта месца, не атрыма-шы дзве цi тры кулi. I - пакоi не было абсалютна нiякага хованкi.
  
  
  "Жанчына будзе маiм шляхам да прылады", - холадна сказа- Шэн. "Але гэта будзе мая праблема, а не ваша". Ён злёгку прыпадня- пiсталет; i гэта было нацэлена на мой складаць даляр. Як раз калi ён збiра-ся нацiснуць на курок, у дзверы ззаду яго -вайшо- мужчына. Ён бы- югославом, службо-цам станцыi.
  
  
  "Што гэта?" - спыта- ён, гледзячы на до-гi пiсталет Шэна.
  
  
  Ён стая- у трох футах ад Шэна. Шэн павярну-ся да яму, выкiну- левы локаць i -дары- яго эга па твары. Пачу-ся глухi храбусценне i прыглушаны крык, i хлопец без прытомнасцi павалi-ся на падлогу.
  
  
  Але яе не шталь чакаць, пакуль клерк не -падзе на падлогу. Перш чым Шэн змог павярнуць назад, каб прыкончыць мяне, яе, схапi-ся за шнурок маленькай лямпачкi перада мной i рэзка тузану-, калi яе, павярну-ся налева.
  
  
  Пакой была пагружана - амаль по-ную цемру, адзiны цьмяны сьвяты зыходзi- з платформы станцыi праз адчыненыя дзверы. Шэн стрэлi- у мой бок, але прамахну-ся
  
  
  
  Пiсталет глуха стрэлi- у пакой, i лупi- вочы тырчала - цэментавую сцяну ззаду мяне. Калi яе зно- павярну-ся да Шэну, ён цэлi-ся. Яе шпурну- штылет праз прыцемненыя пакой, i ён трапi- Шэну - перадплечча за рукой, якая трымае рэвальвер. Рука сутаргава расшчапiлiся, i пiсталет паляце- праз пакой.
  
  
  Шэн гучна крыкну-, гледзячы на нож, уваткнуты - эга перадплечча, якi перарэза- сухажыллi, артэрыi i мышцы. Ён павярну-ся, усё яшчэ трымаючы нож у руцэ, каб знайсцi пiсталет. Затым ён зрабi- крок насустрач, але яе заблакава- эга. Ён вылая-ся па-кiтайску.
  
  
  "Больш нiякай зброi, Шэн", - сказа- я з нiзкiм рыкам. "Давай паглядзiм, што ты зможаш без яго зрабiць".
  
  
  Шэн памарудзi- iмгненне, затым выцягну- штылет з свайго перадплечча з крактаньнем балюча. Кро- хлынула на падлогу. Ён спрытна схапi-ся за рукаяць нажа, левай рукой i рушы- да мяне.
  
  
  Яе мог бы паспрабаваць дастаць пiсталет на падлозе, але я веда-, што нiколi не дабяруся да яго раней Шэна. Што тычыцца Вiльгельмiны, гэта мой "Люгер" на гэтай станцыi абсурдна б, як вiнто-ка.
  
  
  Шэн цяпер кружы- мной наза-жды. Мне прыйшлося адступiць ад эга пiсталет на падлозе. Ён таксама не мог гэтага дамагчыся, але бы- цалкам задаволены сваiм новым перавагай. Ён чака-, што мяне рассячэ - шматкi стилетом.
  
  
  Шэн хутка -вайшо-, робячы iлжывы -дар нажом. Ён добра з гэтым спра-ля-ся. Яе пазбег хуткага рэзкага -дару, але другая атака прарэзала рука- маёй камзолы i падрапала руку. ¦смешка вярнулася на яго шырокае твар. Ён бы- упэ-нены. Ён зрабi- яшчэ адзiн удар лязом i парэза- мне грудзi.
  
  
  Нашы вочы цяпер прызвычаiлiся да полумраку, i яе мог бачыць, як кро- бесперапынна капае з правага перадплечча Шэна, калi ён метадычна пераследва- мяне па вузкаму колу. Ён таксама бачы- кро- на маёй кашулi, i эга твару было вiдаць, што эму падабаецца тое, што ён бачы-. Ён вырашы-, што прыкончыць мяне -сяго за некалькi секунд.
  
  
  Затым Шэн зрабi- вялiкi крок. Ён прыйшо- забiць мяне, нанёсшы -дар мне - жыццi. Яе, ступi-, павярну-ся - бок i правай рукой удары- яго эга па запясця. Яе моцна -дары- яго эга, i рука раскалолася ад удару. Х'юга з грукатам упа- на падлогу.
  
  
  Перш чым Шэн змог прыйсцi - сябе, яе, павярну-ся да яму лiжа i парэза- эга галаву i шыю тыльным бокам далонi. Ён хмыкну- i звалi-ся на карачкi. Яе пераступi- праз яго, каб нанесцi яшчэ адзiн удар, але ён бы- гатовы да мяне. Ён удары- мяне правай нагой i збi- мяне з нага, удары-шы мяне па сцягне.
  
  
  Мы абодва -скочылi на ногi адначасова, але - мяне было перавага над iм, таму што я не пацярпе- так моцна. Яе кiну- у яго кулак, але ён своечасова за-важы- гэта. Нягледзячы на тое, што - яго была хворая рука, ён схапi- мяне i перакiну- праз плячо па шырокай дузе. Яе бачы-, столь i падлогу, калi цягну-ся да яму па шляху -нiз. Яе, прызямлi-ся на адно кожнаму племенi, усё яшчэ трымаючыся за яго. З створанай iм iнэрцыяй яе перавярну- эга праз спiну, перавярну- уверх нагамi - паветры i моцна приземлил спiной на бетонны пол. Ён удары- з гучным стукам, i ён пачу-, як паветра вырываецца праз эга лёгкiх.
  
  
  Яе, уста- на ногi, калi Шэн, засопшыся, слаба падня-ся на каленi. Затым яе рэзка -дары- яго эга нагой па мэты, i ён упа- на бок. Ён паспрабава- зно- стаць на каленi, але яго эга чака-. Як толькi ён з цяжкасцю падня-ся на ногi, яе старанна прыцэлi-ся, моцна -дары- яго тыльным бокам рукi па эга пераноссi i з гучным трэскам трапi- у мэта. Шэн хмыкну- i -па- на падлогу спiной. Потым ён двойчы тузану-ся i памёр.
  
  
  Яе, выгляну- у дзверы i -бачы-, што кандуктары зно- рыхтуюцца да запуску Усходняга экспрэса. Пасля таго, як яе забра- Х'юга i Вильгельмину, яе зашпiлi- куртку, каб схаваць кро- на кашулi, i кiну-ся дажджлiвай ноччу да цягнiка.
  
  
  
  
  Восьмая кiра-нiк.
  
  
  
  Не-забаве затым таго, як цягнiк адправi-ся па Пивки, яе заста- Урсулу на задняй платформе, адну, проверявшую боепрыпасы - сваiм Webley Лiлiпута-. Яна -зрадавалася, убачы-шы мяне.
  
  
  "Я бачыла, як вы выходзiлi, i падумала, што - вас могуць быць праблемы на станцыi", - сказала яна.
  
  
  Яе змянi- пiнжак i кашулю, таму не было нiякiх доказа- маёй сутычкi з Шэном. "Для мяне было некалькi падзей", - прызна-ся я. "Рыхтуешся да Бялграду?"
  
  
  Яна нацягнута -смiхнулася. "Так. Я думаю, гэта трохi турбуе мяне".
  
  
  "Ну, амаль гадзiну. Яе прапаную табе пайсцi крыху паспаць. Мы не прыедзем у Бялград да дзевяцi ранiцы".
  
  
  "Я крыху адпачну", - сказала яна. "Я абяцаю."
  
  
  "Добра. Мне трэба якое-што зрабiць. Убачымся за-тра рана ранiцай. Ты iдзеш назад у сваё купэ?"
  
  
  "Думаю, спачатку яе подышу паветрам", - сказала яна. Яна нахiлiлася i дакранулася да маiх вусна- сваiмi.
  
  
  Яе турбуюся пра цябе, Нiк ".
  
  
  Яе -смiхну-ся. "Да хуткага."
  
  
  Пакiну- ёй Урсулу на платформе i пайшо- назад праз Voiture 7, зараз апошнi вагон, да нумара 5, дзе спадзява-ся яе знайсцi Еву Шмiт.
  
  
  Яе дабра-ся да далёкага абодва канца Voiture 7, калi -бачы- чалавека, якi накiро-ва-ся да мяне праз калiдор наступнага спячага. Гэта бы- Ганс Рыхтэр. Ён больш не насi- з сабой радыё, i эга твар выглядала вельмi дзелавым. Яе нырну- назад па -вазе i пабег наперадзе яго, назад у сваё купэ. Яе адчынi- дзверы i -вайшо- унутр, калi Рыхтэр павярну- за кут калiдора.
  
  
  Яе пачакала, пакуль не пачую эга-пас, перш чым адступiць у калiдор ззаду яго. Ён накiрава-ся да Уршулi, якая займаецца -сё яшчэ знаходзiлася на задняй платформе. Спачатку яе, падума-, што гэта, верагодна, проста супадзенне, але потым убачы-, як ён спынi-ся - канцы калiдора, выцягну- кiшэнi па вялiкi штылет i адкры- лязо. У гэтым не было сумнева-: ён веда-, што Урсула была там. Па-вiдаць, ён здагада-ся, што яна палюе за iм, i збiра-ся забiць яе.
  
  
  Рыхтэра схава-ся за вуглом калiдора. Яе хутка рушы- за iм, разумеючы, што эму спатрэбiцца -сяго iмгненне, каб забiць Урсулу, калi яна не за-важыць эга наблiжэнне, i што грукатлiвыя цягнiка заглушыць любы гук, якi ён выдава-.
  
  
  Мне спатрэбiлася -сяго iмгненне, каб загарнуць за кут калiдора i дабрацца да платформы дзень. Калi яго эга прагледзе-, то -бачы-, што нашы людзi -жо схапi- Урсулу ззаду i прыставi- нож да яе горла. Iншая эга рука была прыцiснутая да яе роце, i яе мог уявiць яе вельмi шырокiя, по-ныя страху вочы.
  
  
  Рыхтэр гавары- са сваiм палонным напышлiвым жорсткiм голасам, калi яе прыадчынi- за iм дзверы.
  
  
  "Так, яе, ведаю, што памiраць непрыемна. Але бо гэта ж урад Бона мае на -вазе для мяне, цi не так?"
  
  
  Гэта была няпростая сiтуацыя. Ён не мог проста забiць Ганса Рыхтэра, таму што Урсула i Бон гатэлi эга жывым. Для iх было важна, каб ён перанёс ганьба публiчнага суда.
  
  
  Яе прыкры- за сабой дзверы, выцягну- Вильгельмину i падышо- да Рыхтэра за спiной, калi ён збiра-ся правесцi стилетом па горла Уршулi. Затым прыцiсну- яе, мала а-тамата- да падставы чэрапа Рыхтэра, каб ён адчу- эга там.
  
  
  Рыхтэр хутка павярну- галаву, усё яшчэ прыцiскаючы нож да шыi Уршулi. Калi ён убачы- мяне ззаду сябе, на яго цвёрдым, мускулистом чалавека з'явiлася выраз чыстай нянавiсцi.
  
  
  "Вы?" - усклiкну- ён.
  
  
  "Табе лепш выпусцiць нож", - сказа- яе, шчыльна прыцiскаючы "люгер" да эга чэрапе.
  
  
  "А што, калi ёй гэтага не зраблю?"
  
  
  "Тады яе прострелю табе галаву", - змрочна сказа- я, спадзеючыся, што ён не адказа- на блеф.
  
  
  "Не раней, чым яго змагу адкрыць горла гэтай спадарыня, як саспелы памiдор. Не, у мяне тут перавага, iншы мой. Калi ты неадкладна не прыбярэш пiсталет i не пакiнеш гэтую платформу, яе, заб'ю яе неадкладна.
  
  
  "Вы няправiльна разумееце, чаму яе тут", - пла-на працягну- ён. "Яе толькi гатэль напалохаць жанчыну. Я не збiра-ся яе забiваць. I я не збiраюся забiваць яе цяпер, калi вы пакiнеце гэтую платформу. Калi вы гэтага не зробiце, яе буду вымушаны перарэзаць яе яремную вену".
  
  
  Рыхтэр бы- спрытным як ашуканца, але не перакана-чым. Яе, веда-, што калi пайду з платформы, ён больш не -бачу Урсулу жывы.
  
  
  Яе, бачы-, як блакiтныя вочы - роспачы глядзелi на мяне. Яе цяжка праглыну- i яшчэ мацней прыцiсну- Люгер да падставы эга чэрапа.
  
  
  "Добра, - сказа- я, - зрабi гэта".
  
  
  Рыхтэр зiрну- на мяне. "Вы маеце на -вазе, што дазволiць мне забiць яе?"
  
  
  "На самой справе, - сказа- я. "А потым гэтага, твая мэта знiкне - цемры. Цяпер ты вырашай, Рыхтэра. Кiнь нож, цi ты мёртвы".
  
  
  Яе, спадзява-ся, што гэта гучыць перакана-ча. Рыхтэра на iмгненне завага-ся, абдумваючы i ацэньваючы. Затым яе -бачы-, як эга твар змянiлася i трохi паслабiлася. Ён даста- нож вакол горла Уршулi i прыбра- другую руку ад ee rta.
  
  
  Яе зрабi- вялiкi крок ад Рыхтэра, а ён крыху адышо- ад Уршулi. Цяпер яна павярнулася да яго, цяжка дыхаючы.
  
  
  "Што ж, падобна, ты нарэшце злавiла мяне", - сказа- ён Урсуле саркастычным тонам. "Wie schade für mich." Шкада для яго - эга сарказм цяжэй, чым калi-небудзь.
  
  
  "Падобна на тое, мы арыштавалi эга раней, чым вы гатэля-", - сказа- яе Урсуле, не зводзячы вачэй з Рыхтэра.
  
  
  "Мы адвязем эга - маё купэ. Яе буду ахо-ваць эга -сю ноч, каб ён не вырва-ся на волю", - сказала Уршуля.
  
  
  Рыхтэр усмiхну-ся.
  
  
  "Добра, - сказа- я. Мне не хацелася, каб гэты чалавек бы- у нас да ранiцы, асаблiва калi яе турбава-ся аб Еве Шмiт i Блюхера, але iншага выхаду не было. "Варушыся, Рыхтэра". Яе махну- Люгером - бок платформы дзень
  
  
  
  У яго -сё яшчэ бы- нож у руцэ, i ён працягну- руку, каб забраць яго, калi ён праходзi- mimmo мяне. Ён да- мне эга без праблем, але затым, калi яе выкiну- эга за борт, адарва-шы ад яго вочы за -сё на долю секунды, ён схапi- мяне рукой за правае запясце i адштурхну- Люгер ад сябе.
  
  
  Мы разам стукнулiся аб пераборку, Рыхтэр павярну-ся, каб схапiць пiсталет. У якой-то момант яе мог бы рызыкнуць стрэлiць у яго, але Уршуля знаходзiлася на лiнii агню ззаду яго.
  
  
  Яе, павярну-ся разам з Рыхтарам, пакуль яе круцi- эга па маленькаму крузе, пакуль эга расшчапленне не стукну-ся аб заднюю частку цягнiка. Уршулi больш не было ззаду яго. Яе змага-ся, каб павярнуць "люгер" да яму. Мяне больш не хвалявала, забi- бы яго, Рыхтэра або няма, але замест гэтага яе паспрабава- бы паранiць эга. Крэкчучы i аж спацела спiна, прыцiсну- яе, мала пiсталет да эга i цела. Ён сцiсну- маю руку, i вакол люгера бы- зроблены стрэл. Лупi- вочы трапiла - пераборку i адскочыла - ноч.
  
  
  Уршуля толькi што выцягнула свайго Уэбли, але я бы- памiж ёй i Рыхтарам, i яна не магла выкарысто-ваць гэта супраць яго. Рапто-ным лютым i адчайным штуршком Рыхтэра адкiну- мяне ад сябе. Яе на iмгненне -па- на Урсулу, выбi-шы Уэбли па яе рук. Затым Рыхтэра -вайшо- у дзверы. Ён схава-ся за ёй, калi яе зрабi- яшчэ адзiн стрэл з "Люгера". Лупi- вочы разбiлi шкло i трапiла - яго, калi ён загарну- за кут у калiдор. ¦дар кулi яго эга аб сцяну. Але ён усё яшчэ бы- на нагах. Затым ён знiк па -сiм поля зроку.
  
  
  "Кравец!" Яе, закрыча-. "З табой усё добра?"
  
  
  Уршуля забiрала свой Уэбли. "Я - парадку, Нiк", - сказала яна, але я бачы-, што яна была -зрушаная.
  
  
  Яе, схапi-ся за дзверы, адчынi- яе i -вайшо- у спальны вагон. Калi яе загарну- за кут калiдора з "люгером" у руцэ, яе -бачы- Рыхтэра прыкладна на па-дарогi -нiз, якi бег да iншага канца. Яе апусцi- на яго "люгер", але потым перадума-. Большасць пасажыра- ужо ляжалi - сваiх купэ, i стрэл, напэ-на, ih абудзiць.
  
  
  Яе апусцi- "люгер" i глядзе-, як Рыхтэра знiкае - другiм канцы вагона. Уршуля была побач са мной.
  
  
  "Папрасiць прабачэння", - сказа- яе эй.
  
  
  "Не хвалюйся, Нiк. Ён усё яшчэ - цягнiку. У наступны раз яму было не пашанцуе. Мы паклапоцiмся пра гэта. Можа, мы эга пашукаем?"
  
  
  "Iдзем."
  
  
  Мы пайшлi - купэ Рыхтэра, але эга там не было. Затым мы абшукалi астатнюю частку цягнiка. Эга нiдзе не было вiдаць. Вiдавочна, ён знайшо- месца, каб схавацца. Падобна на тое, нам прыйдзецца разлiчваць на тое, што Урсула зможа схапiць эга ранiцай у Бялградзе. Яго сцвярджа- на тым, каб Урсула адправiлася - сваё купэ ненадо-га адпачыць. Яна востра мела патрэбу - гэтым. Яе, накiрава-ся назад да Voiture 5, спадзеючыся сустрэцца з жанчынай Шмiт.
  
  
  Калi яго прыбы- у Voiture 5, мяне чака- вялiкi сюрпрыз.
  
  
  Я як раз выйша- у калiдор да купэ Евы, калi яе дзверы адчынiлiся i з'явi-ся Ганс Рыхтэр.
  
  
  Яе загарну- за кут i шталь глядзець. Ён нацягва- куртку, на руцэ была павязка. Ён крадком агледзе-ся, а затым накiрава-ся ад мяне да iншага вагоне.
  
  
  Па -сёй бачнасцi, былы нацыста схава-ся - купэ, жанчыны Шмiта, пакуль мы эга не хацелi. Ён таксама атрыма- павязку, а гэта значыла, што Ева, павiнна быць, дапамагла эму.
  
  
  "Нашы людзi!" - закрыча- я, выходзячы праз хованкi.
  
  
  Ён пабег. Яе кiну-ся за iм, калi ён адчынi- дзверы i выйша- праз вагон.
  
  
  Яе дабра-ся да абодва канца калiдора, тузану- дзверы i рушы- услед за iм.
  
  
  Тады яе зно- сустрэ- вясёлага чалавека.
  
  
  Ён бы- на платформе памiж вагонамi. Павiнна быць, ён чака- Рыхтэра. Ён чу- мой крык, бачы- якi бег Рыхтэра i бы- гатовы мяне сустрэць, калi яе -варвалася - дзверы.
  
  
  Валодаючы кастэтам, падобным таму, якi раней выкарысто-ва- Рыхтэра, мiстэр Вясёлы -дары- мяне. Яе мiмаходам убачы- эга твар у святле машыны ззаду нас як раз перад нанясеннем -дару.
  
  
  Мае каленi абвiслi. Чалавек, якi выкарысто-вае кастэт, веда-, як ударыць i куды менавiта павiнен трапiць -дар, каб паставiць ахвяру на месцы. Яе прачну-ся, скруцi-шыся на платформе, кандуктар трос мяне i пыта-ся, што здарылася.
  
  
  "Мяне -дары- мужчына".
  
  
  "Магчыма, патэнцыйны злодзей. Калi яе -ваходзi- у дзверы, яе бачы-, як над табой схiлi-ся чалавек. Ен уцек у наступную машыну. Калi ты можаш апiсаць эга..."
  
  
  "Я нават не бачы-, эга асоб", - схлусi- я.
  
  
  Рыхтэра i эга прыяцель зно- збеглi, але яе, думалi, што мне пашанцавала. Калi б кандуктар не з'явi-ся, мiстэр Вясёлы, напэ-на, пакiну- бы мяне - горшым стане, чым без прытомнасцi.
  
  
  Яе запэ-нi- кандуктара, што магу iсцi хады. Калi мне -далося ад яго адарвацца, яе, вярну-ся - купэ Евы Шмiт.
  
  
  "Гэта хто?" яна паклiкала - рэ-матызму на мой стук.
  
  
  Ёй змянi- голас i загавары- па-французску. "Портэрам, мадам".
  
  
  Наступiла па-за. Затым пстрыкну- замак. Дзверы прыадчынiлiся. Яе -ваткну- нагу - адтулiну i -ваткну- люгер - здзi-лены твар Евы.
  
  
  "Як ён наконт здзелкi, якая займаецца - нас была?" - сказа- ёй грубым голасам.
  
  
  "Я звязалася з Хорстам. Але - мяне не было часу, каб зно- звязацца з табой".
  
  
  Бразну-шы дзверы, сказа- ёй: "Ты iлжэш - ты на мяне нацкавала рускага".
  
  
  Жанчына пазбягала майго погляду. "Калi ён дасталi вам непрыемнасцi, гэта была iдэя эга. Ёй толькi сказа- эму, што вы спецаперацыi - таргах на прыладу".
  
  
  "Прыгожа. Калi ты сказа- эму гэта, ты па-чарто-ску добра ведала, што ён зробiць".
  
  
  "Вы не можаце чакаць, што я буду турбавацца аб вашай бяспекi. Не затым таго, як вы мяне перабiлi".
  
  
  Яе стрыма-ся. "Якая ваша сувязь з Гансам Рыхтарам?"
  
  
  Яе погляд вярну-ся да мяне. "У нас з Гансам Рыхтарам няма нiякай сувязi".
  
  
  "Я бачы-, як ён выходзi- па вашаму купэ. У яго было агнястрэльнае раненне, i ён прыйшо- да вас за дапамогай. Вы перавязалi эму руку".
  
  
  Яе погляд не завага-ся. "Я прызнаю, што гэта пра-да. Але - нас усё яшчэ няма сувязi, акрамя таго, што я ведаю, што заходнегерманскiя агенты шукаюць эга. Я не лiчу гэта маiм справай. Хай яны захоплiваюць сваiх уласных былых нацыста-".
  
  
  "Чаму ён павiнен бы- прыйсцi да вас?"
  
  
  "Некалькi гадо- таму мы добра ведалi адзiн аднаго. Яе эга стала вядома, калi зно- убачы- яго. Яе здзейснiла памылку, назва-шы эму нумар свайго купэ, нават не падазраючы, што ён патрапiць у бяду - цягнiку". Яна злёгку -смiхнулася. "Так вось, не кажаце мне, што вы не разумееце, што я маю на -вазе, калi кажу, што калi-то эга добра ведала".
  
  
  "Дазвольце мне распавесцi вам пра думкi, якая займаецца толькi што прыйшла мне - галаву, Ева. Можа быць, Ганса Рыхтэра - бос Topcon. Можа быць, гэта чалавек, якога вы клiчаце Хорстам Блюхера".
  
  
  "Хорст не бегае, калi яго подстреливают. Ён занадта разумны для гэтага".
  
  
  "Тады дзе ён i чаму не паказваецца?" Яе спыта-. "Што ён адказа- на маю просьбу аб сустрэчы?"
  
  
  Яна выцягнула па-пачкi амерыканскую цыгарэту i прыкурыла. "Хорст кажа, што палiчыць вас законным прэтэндэнтам на гэта прылада. Але ён будзе мець справу з вамi толькi - гэтым цягнiку, i -года павiнна быць зачыненая да таго, як мы прыедзем у Сафiю. Вы зробiце сваю прапанову праз мяне".
  
  
  "Кравец вазьмi, яе зраблю гэта", - сказа- я. "Я гатовы зрабiць сваю прапанову па манiторы. Але я яе раблю эга толькi босу Topcon".
  
  
  Яна цяжка -здыхнула. "Эму гэта не спадабаецца, але я яе даста-лю паведамленне. Яе прызначу сустрэчу i прынясу апавяшчэнне - вашым купэ".
  
  
  "Калi яе магу чакаць вестак ад вас?"
  
  
  "Тады нашай прыпынку - Бялградзе ранiцай. Я не магу звязацца з Хорстам сёння -вечары".
  
  
  "Добра, - сказа- я. "Але на гэты раз сустрэча скончыцца лепш. Яе раблюся вельмi нецярплiвым".
  
  
  У цемры свайго купэ, яе расцягну-ся на ложку i прыслуха-ся да гуку кола-, калi цягнiк iмча-ся - бок Белграда, i гэта бы- важны момант для мяне i для Уршулi.
  
  
  Уршуля спадзявалася злавiць сваю рыбу - Бялградзе, а яе спадзява-ся сустрэць сваю. Нягледзячы на гiсторыю, якую распавяла мне Ева Шмiт, яе -сё яшчэ задава-ся пытаннем, цi былi гэта чалавек, якога пераследва- яго, i ня-ло-ная здабыча Уршулi адно i тое ж ...
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  З-за начнога -збуджэння i моцнай стомленасцi яе праспа- да-жэй, чым чака-. Мяне гэта адзiная перадача стук у дзверы купэ. Гэта была Уршуля. На вулiцы бы- ясны дзень, i мы наблiжалiся да Бялграду.
  
  
  "Яе гатэля развiтацца на выпадак, калi мы больш не -бачымся", - мякка сказала яна мне.
  
  
  Яна на-рад цi была падобная на агента. Яе взлохмаченные светлыя валасы надавалi гэй выгляд малады школьнiцы, што было вельмi дарэчы.
  
  
  "Як мiла з твайго боку", - сказа- я.
  
  
  Калi яе, падня-ся з койкi, яна падышла да мяне i прыцiснулася вуснамi да маiх. Яе, адчува- яе мяккае цела да сваёй грудзей. Праз до-гi час пацалунак скончы-ся, i яна стала дыхаць неглыбока.
  
  
  "Яе амелы на -вазе, што сапра-ды гатэля развiтацца", - сказала яна.
  
  
  Яе усмiхну-ся гэй. Думаю, яе даведа-ся ee сумяшчаць бiзнэс з невялiкiм задавальненнем. "Хутка мы будзем у Белградзе".
  
  
  "Развiтанне не зойме шмат часу".
  
  
  Яе зно- усмiхну-ся, нахiлi-ся i дакрану-ся сваiмi вуснамi да ee вусна-. "Вы вельмi перакана-чыя", - сказа- я.
  
  
  "Я спадзявалася быць". Яна -смiхнулася.
  
  
  Яна дамаглася сцягнула плашч i боты, пакуль яе глядзе-. Потым яна нацягвала свiтэр праз галаву. На гэты раз на ёй не было бюстгальтара. На ранiшнiм сонцы, яна выглядала цудо-на. Калi яна пачала здымаць спаднiцу, яе пача- расшпiльваць кашулю.
  
  
  Праз некалькi хвiлiн мы разам ляжалi на ложку. Ee цёплая галiзна цiснула на мяне, i я адчува- усё гэта цела
  
  
  
  чакае майго дотыку.
  
  
  Яе павольна вё- рукой па аксамiце ee сцягна. Мы не папрацавалi зашмаргнуць фiранку на акне, i сонечны сьвяты ee скуры звязана гэй персiкавы адценне, калi яна рухала сцёгнамi да мяне. Яе правё- рукой памiж яе нага.
  
  
  Ee грудзях цягнулiся да мяне, адказваючы на маё дакрананне. Яна знайшла мяне i лашчыла мяне павольна i асцярожна, - далiкатным рытме. Ee вусны прагна хацелi мяне, шукаючы, прыкусi-шы i тоне.
  
  
  Затым яе адчу- лёгкую дрыготку -нутры нах i зразуме-, што не магу чакаць. Яе асцярожна падышо- да яе, i мы аб'ядналiся. Выдатны стогн вырва-ся па -сёй глыбiнi яе горла.
  
  
  Я не адказа- гэй. Ёй бы- апантаны настойлiвай неабходнасцю знайсцi - ёй задавальненне. Мы рухалiся разам, усё больш i больш настойлiва, i выдатныя гукi вакол яе горла, здавалася, разносiлiся вакол мяне. Цяпер ee сцягна да высновы мяне - палоне пачуццёвага жадання. Рытм нараста- i станавi-ся больш жорсткiм. Унутры мяне кiпе- кацёл, гатовы перапо-нiцца. Калi ee гукi злiлiся разам з далёкiм свiстам цягнiка, кацёл закiпе-, i яна атрымала гэта гарачае пралiцьцё - самыя патаемныя i самыя патаемныя месцы.
  
  
  "Добры спосаб пачаць дзень", - сказа- я, ляжу побач з ёй. "I мы не развiтваемся. Не цяпер. Яе сустрэнуся з вамi - палiцыi".
  
  
  "Забудзься, Нiк", - усмiхнулася яна. "У вас ёсць -ласнае заданне, аб якiм трэба падумаць".
  
  
  "Маё заданне можа быць звязана з вашым", - адказа- я. "Я не магу зараз растлумачыць. Але нам лепш апрануцца. Мы амаль у Белградзе".
  
  
  Мы хутка апранулiся, калi цягнiк праязджа- -скраiну Белграда. Пазней, калi мы iшлi па вагонах , мне прыйшла - галаву непрыемная думка. Калi б Хорст Блюхера на самай дэла бы- Гансам Рыхтарам, i калi б Уршуля -далося арыштаваць эга да таго, як ёй стала вядома, дзе - зале скрадзены манiтор, або калi б манiтор бы- узяты пад варту разам з Рыхтарам, мае шанцы вярнуць эга былi невялiкiя. Югаславы, вядома, не здадуць прылада мне цi -раду ЗША.
  
  
  У пэ-ным сэнсе, мы з Уршуляй на той момант былi супернiкамi, таму што нашы мiсii i блiжэйшыя мэты супярэчылi адзiн аднаму. Ёй бы- упэ-нены, што, хоць яе выратава- Урсуле жыццё, яна не падумала б аб адтэрмiно-цы арышту Рыхтэра - Бялградзе толькi таму, што яе гатэль забраць у яго частка электроннага абсталявання, перш чым ён будзе -зяты пад варту. Яна палiчыла б сваё заданне першарадным з-за жудаснасцi эга папярэднiх злачынства-.
  
  
  Аднак падвойная iдэнтычнасць так i не была даказаная. Яе не бачы-, устано- адцягнуць Урсулу ад яе мэт, не агучылi маю мiсiю, i я не хаце- гэтага рабiць. Таму яго вырашы- застацца з Уршуляй падчас яе спробы арышту, назiраючы за Евай Шмiт, i штогод, што будзе на маю карысць.
  
  
  Мы праходзiлi праз дзённыя трэнеры павольна, але нам Шмiта, нам Рыхтэра не было вiдаць. Да таго часу, як цягнiк рушы- па до-гай шэрай платформе Бялградскага вакзала, мы -жо стаялi на платформе каля паравоза. Цягнiк чакала шмат людзей, i мы абодва зразумелi, што нашы людзi вельмi лёгка мог згубiцца - такiм нато-пе.
  
  
  Цягнiк, нарэшце, спынi-ся. Яе, павярну-ся да Уршулi i -смiхну-ся гэй. "Што ж, давайце паглядзiм, цi зможам мы знайсцi сустрэнуць вашых у цывiльным", - сказа- я.
  
  
  Мы выйшлi па -сiм цягнiка на платформу раней астатнiх пасажыра- i накiравалiся да ажы-леным будынка вакзала. Уршуля хацела палiцэйскiх яго, а глядзе- на платформы цягнiко-.
  
  
  "Я бачу ih", - сказала яна. "Сачыць за Рыхтарам, пакуль яе буду весцi афiцэра-. Калi трэба, мы правесцi ператрус цягнiка спераду i ззаду".
  
  
  Уршуля кiнулася прэч, i тут яе за-важы- Еву Шмiт. Яна была адна i - спешцы, прабiваючыся скрозь паток нато-пу, накiравалася да задняй частцы цягнiка. Яе i рушы- услед за Евай, у спешцы сутыкну-шыся з падарожнiкамi.
  
  
  Яе, бачы-, як Ганс Рыхтэр i эга таварыш, каржакаваты мужчына з вясёлым тварам, выйшлi па апошняй машыны. Рыхтэра нес багажу i знаёмае радыё.
  
  
  Яны сустрэлi каляску з багажом i схавалiся за ёй. Яе, падышо- да iх з багажом, якiя хаваюць мяне ад ih погляда-, i падышо- досыць блiзка, каб пачуць ih галасы.
  
  
  "Вы паступiлi мудра, затрыма-шы Картэра. Гэта хутка скончыцца". Гэта бы- Рыхтэр. "Я сустрэнуся з рускай тут i заключу здзелку".
  
  
  "У вас ёсць прылада?" Гэта сказала Ева
  
  
  Рыхтэр засмяя-ся. "Адкрыта тут, у маiм радыё, дзе гэта было -весь час".
  
  
  Яе выцягну- Вильгельмину з-пад камзолы. Нядзi-на, што нашы людзi нiколi не расстава-ся з радыё, якое не гуляла. Спадарожнiкавы манiтор знаходзi-ся -нутры футарала радыё. Нават калi б эга разабралi, прылада выглядала б як частка fold paper для любога, акрамя эксперта.
  
  
  Абышо-шы каляску для багажу, яе сказа-:
  
  
  
  "Дзякуй за арганiзацыю сустрэчы, Ева".
  
  
  Рыхтэра вылая-ся.
  
  
  "Я вазьму радыё, Хорст. Мяркую, ты аддаеш перавагу гэта iмя, dis wouldnt ты эга цяпер выкарысто-ваеш. Калi радыё будзе - мяне - руках, мы падыдзем i пагаворым з палiцэйскiмi, якiя гатэля- таксама цябе ведаю ".
  
  
  Эга сябры заставалiся з iм да самага абодва канца. Ева -змахнула сумачкай i -дарыла мяне па пiсталета, i мiстэр Вясёлы накiну-ся на мяне.
  
  
  Яе застрэлi- каржакаватага мужчыну, калi мы падалi. Яе занадта стамi-ся з iм змагацца.
  
  
  Ён задыха-ся, калi яго скiну- эга алёнка i зно- падня-ся на ногi. Ён не выгляда- здзi-леным, што я нацiсну- на курок Люгера. "Ён чака- гэтага, калi скочы- за мной, - падума- я. Ён проста спрабава- даць Рыхтэра час зрабiць перапынак.
  
  
  Экс-нацыста скарыста-ся магчымасцю. Ён кiну-ся дзень да станцыi, на хаду адштурхо-ваючы людзей.
  
  
  Ева Шмiт таксама збегла. Калi яна -бачыла, што я -садзi- кулю - чалавека, якi напа- на мяне, яна павярнулася i згубiлася - нато-пе. Яе за-важы-, што яна iшла - кiрунку цягнiкi, але мне было -сё ро-на, што з ёй здарылася.
  
  
  Яе iмча-ся за Гансам Рыхтарам.
  
  
  Калi ён дабра-ся да -ваходу - вялiкую станцыю, ён павярну-ся. Цяпер ён трыма- у адной руцэ ма-зер-парабелум, а - iншы - радыё. Ён нацэлi- ма-зер мне - галаву i стрэлi-. Стрэл прагрыме- на платформе, ледзь не патрапi-шы - мой левы высокi. Пара жанчын закрычала. Ззаду мяне высокi пажылы мужчына -па- на зямлю - лупi- вочы трапiла эму - плячо. Былi яшчэ крыкi. Калi Рыхтэра павярну-ся i пабег на станцыю, яе выцягну- свой "люгер", прыцэлi-ся i стрэлi-. Менавiта тады ён змянi- курс, i ён сумава- па яму.
  
  
  Не было часу глядзець, дзе былi Уршуля i палiцыянты. Яе пабег на станцыю услед за Рыхтарам. Унутры знаходзiлiся сотнi людзей, i Рыхтэра спрытна руха-ся асяроддзя- iх да далёкiм дзвярных праёма-, якiя вядуць на вулiцу. Яе паху Вильгельмину у хвiлiну i павялiчы- хуткасць. Людзi стаялi i глядзелi, i некаторыя спрабавалi сысцi з нашага шляху. Рыхтэра збi- жанчыну з нага, i пайшо- далей. Яе -сё ж набiра- абароты, i, перш чым ён паспе- дабрацца да дзвярэй, спынi- эга з дапамогай удара-.
  
  
  Рыхтэра моцна стукну-ся аб падлогу, але не страцi- нас ма-зера, наша радыё. Ён павярну-ся, каб адстрэлiць мне галаву, але я злавi- яе эга руку са зброяй i адштурхну-. Ма-зер заро- у вялiкiм пакоi, i лупi- вочы -рэзалася - высокi столь. Было больш крыка- i ляманту, i было панiчны -цёкi, каб схавацца ад стрэла-.
  
  
  Мы двойчы перакулiлiся, спрабуючы -трымаць кантроль. Нашы рукi iso усiх сiл спрабавалi -трымаць пiсталет. Ён стрэлi- зно-, i акно - параднай дзень разбiлася. Яго людзi не грубай -дары- кулаком па квадратнага твару Рыхтэра, i эга -лада аслабла. Ма-зер выпа- па эга рук, калi яе хутка павярну- руку.
  
  
  Рыхтэра вылая-ся засмяя-ся -дары- мяне сцiснутым кулаком у гало- i падключы-ся. Яе адчу- храбусценне каля вуха i -па- на падлогу. У гэта iмгненне Рыхтэр падня-ся i пацягну-ся за ма-зерам.
  
  
  Ён досталь, пiсталет, перш чым яе паспе- падабрацца да яму, i калi ён павярну-ся да мяне, на яго твары з'явiлася лёгкая -смешка. Яе кiну- Х'юга - далонь, калi ён зрабi- ма-зер мне - галаву. Але нашы гарматы, нашы штылет не патрапiлi.
  
  
  "Halten sie! Genug!" Гэта была Уршуля.
  
  
  Рыхтэр адвярну-ся ад мяне i -бачы- вельмi змрочную Урсулу, направившую Уэбли эму - спiну. Па абодва бакi ад нах стаялi двое югасла-скiх таемных палiцэйскiх у цывiльным. У кожнага - руках бы- кароткi рэвальвер, нацэлены на Рыхтэра.
  
  
  "Калi ласка, апусцi ружжо", - загада- той, што справа ад Уршулi.
  
  
  Рыхтэра крэкну-, выпусьцi- ма-зер i азiрну-ся на мяне. "Кравец цябе бяры", - цiха сказа- ён па-ангельску.
  
  
  Яе, падышо- к яму i вырва- рацыю па эга рукi. Югаславы кi-нулi мне i схапiлi эга за рукi.
  
  
  "Мы адвязем эга - мытны пост для кароткага допыту, перш чым перевезем эга штаба", - сказа- югослав, якi гавары- раней, Урсуле.
  
  
  Яе гатэль выцягнуць адтуль тое радыё. "Я павiнен пайсцi - цягнiк за торбай", - сказа- я. "Я хутка вярнуся."
  
  
  Да мяне звярну-ся з лiстом той жа югослав. "Не, калi ласка. Цягнiк будзе затрыманы. Спачатку пойдзем з намi".
  
  
  Ён не выгляда- схiльным да спрэчак. "Добра", - сказа- я, неахвотна рушы-шы -след за iмi - пакой.
  
  
  Гэта была даволi маленькая пакой, у якой бы- толькi крэсла i тры прамых крэсла. Было толькi адно акно, якое выходзiла на вулiцу. Гэта выглядала сырым.
  
  
  Калi мы -вайшлi - пакой, Уршуля загаварыла з югославом, якi сцвярджа-, каб яе суправаджа- ih.
  
  
  "О, эга сумка!" усклiкнула яна. "Гэта на платформе. Яе атрымаю гэта".
  
  
  "Вельмi добра", - пагадзi-ся палiцэйскi.
  
  
  Уршуля толькi што знiкла, i зачынiла за сабой дзверы, калi Рыхтэра зно- пача- дзейнiчаць.
  
  
  Палiцыянты -сё яшчэ трымалi эга за рукi. Той, хто яшчэ не каза-, забра- у мяне радыё, да майго асаблiвых жаль, i паставiць эга на крэсла перад намi. Зараз ён палез у пiнжак за парай наручнiка-, але Рыхтэра рапто-на i даволi жорстка вырва-ся вакол рук iншага югослава i -дары- яго эга локцем у твар. Палiцэйскi адхiсну-ся i цяжка -па- на падлогу, у той час як Рыхтэр штурхну- iншага - мяне. Мужчына наткну-ся на мяне, i мне прыйшлося эга злавiць, каб ён не -па- на падлогу.
  
  
  Рыхтэра -дары- першага афiцэра i пацягну-ся за пiсталетам. Яе пацягну-ся да Вильгельмине, пакуль чалавек, якi мяне -дары-, спрабава- аднавiць ра-навагу. Затым з'явi-ся Рыхтэра з курносым рэвальверам, разгарну-ся i стрэлi- у мяне. Яе, нырну- у бок крэсла, i ён прамахну-ся.
  
  
  Палiцэйскi, якi -па- на мяне, цяпер цягну-ся за пiсталетам. Рыхтэра стрэлi- у яго i трапi- яму было адкрыта - грудзi. Чалавека падня-ся з нага, i таму адштурхну-ся ад рапто-нага -дару. У эга вачах адбiвалася здзi-ленне рапто-най смерцi, калi ён урэза-ся - сцяну, а затым саслiзну- на падлогу.
  
  
  Рыхтэр хутка абышо- крэсла, па шляху схапi-шы радыё, i пабег да акна. Яе хутка стрэлi- са свайго хованкi i закрану- эга плячо. Ён разгарну-ся i адкры- агонь у адказ. Затым ён убачы-, што iншы палiцэйскi пача- цэлiцца - яго. Ён стрэлi- яшчэ раз, патрапi-шы гэтаму - жыццi, i палiцэйскi цяжка -па- на крэсла. Затым Рыхтэра павярну-ся i нырну- у акно, разбi-шы шкло градам аскепка-. Яе стрэлi- у яго яшчэ раз, калi ён знiк, але не трапi- у яго.
  
  
  У гэты момант у дзверы -вайшла Уршуля.
  
  
  "Ён адарва-ся ад нас", - сказа- я. "Iдзем." Яе, выскачы- за дзверы mimmo цiка-ных разявак i накiрава-ся праз станцыю да уваходным дзвярэй. Уршуля была шчыра за мной.
  
  
  Дайшо-шы да абодва канца будынка, яе -бачы-, што Рыхтэра больш няма. Яе -бачы- чорную машыну, хутка удалявшуюся ад гэтага месца, кварталам далей па вулiцы, але не было рашэнню даведацца, цi бы- гэта Рыхтэра.
  
  
  "У наступны раз, калi яе -бачу мiстэра Рыхтэра, - змрочна сказала Уршуля, - я збiраюся пусцiць эму кулю - галаву i задаваць пытаннi пазней".
  
  
  У той момант адзiнае, аб чым ёй мог думаць, гэта радыё, якое Рыхтэра схапi-, калi збег. На iмгненне - мяне бы- манiтор, але цяпер ён зно- бы- для мяне страчаны. Можа наза-жды.
  
  
  Потым яе -спомнi- Еву.
  
  
  
  
  Дзявятая кiра-нiк.
  
  
  
  "Мы шукаем аднаго i таго ж чалавека", - сказа- яго Уршулi.
  
  
  Яна запытальна паглядзела на мяне, калi спяша-ся яе спiной да -ваходу на станцыю. "Што ты маеш на -вазе, Нiк?"
  
  
  "Цяпер не так шмат часу для тлумачэння-. Рыхтэра замяшаны - буйным крадзяжы, i ён скра- што-то вельмi кашто-нае для майго -рада, каб прадаць гэта камунiстам. Голас чаму ён бы- ва ¦сходнiм экспрэсе".
  
  
  Яе мог чуць гукi сiрэн палiцыi, калi мы iмчалiся праз станцыю. Вакол пакоя, дзе палiцыя спрабавала затрымаць Рыхтэра, сабра-ся нато-п. Звонку Усходнi экспрэс рыхтава-ся да выезду.
  
  
  "Я збiраюся пакiнуць вас тут, Уршуля. Не кажыце палiцыi нiчога аб маiм дачыненнi, калi зможаце гэтага пазбегнуць. Зарэгiструйцеся - гатэлi Majestic па адрасе Obilicev Venac 28, i я сустрэну вас там пазней. Тым часам праверце calve i паспрабуйце знайсцi Рыхтэра. Калi вы -сё ж знойдзеце яго, не спрабуйце схапiць яго, пачакайце мяне ".
  
  
  "Калi яе -бачу цябе зно-?" спытала яна. "Куды ты збiраешся, Нiк?"
  
  
  "У цягнiку ёсць хто-то, хто можа сказаць нам, дзе знайсцi Рыхтэра", - сказа- я. "Такiм чынам, яе вяртаюся на борт. Спадзяюся вярнуцца да вас пазней сёння або за-тра".
  
  
  Яна -смiхнулася. "Я рада, што наша праца на якое-то час дазволiць нам заставацца разам", - сказала яна. "Поспехi, пакуль ёй цябе не -бачу".
  
  
  "Тое ж самае i з табой", - сказа- я.
  
  
  Яе дабра-ся да платформы, калi цягнiк крану-ся, i -скочы- на борт. Выдатная бландынка Уршуля памахала рукой, я стаю - дзвярным праёме, а затым павярнулася, каб павiтаць югасла-скiх палiцэйскiх у форме.
  
  
  У лiчаныя секунды цягнiк пакiну- станцыю i выслiзну- назад у югасла-скую вёску. Знаходзячыся - Бялградзе, цягнiк зайшо- у вагон-рэстаран, якi цяпер бы- апошнiм вагонам у цягнiку, ззаду спячых. Гэта зрабiла яшчэ адно месца, дзе мне давялося б шукаць Еву Шмiт, i менавiта там я яе знайшо-. Яна толькi што замовiла сняданак, калi яго падышо- да яе столiка.
  
  
  "Я павiнен пусцiць у цябе кулю выплат прама тут", - сказа- я. "Але я дам табе апошнi шанец. Устань i iдзi - сваё купэ. Яе буду шчыра за табой. I на гэты раз нiякiх трука-. Ты паспрабуй што-то накшталт мiнулага разу, i я заб'ю цябе без далейшае абмеркаванне ".
  
  
  Яна вагалася iмгненне. Затым яна -стала i пайшла па праходзе вагона-рэстарана. Яе кiну-
  
  
  некалькi купюр ee столiк для афiцыянта i рушыла -след за ёй. Не-забаве мы стаялi перад дзвярыма ee купэ - Voiture 5.
  
  
  "¦нутр", - загада- я.
  
  
  Яна адчынiла дзверы. Мы -вайшлi, i ён замкну- дзверы за намi. "Цяпер, што б вы гатэлi ведаць?" - з'едлiва спытала яна.
  
  
  "Як знайсцi свайго палюбо-нiка".
  
  
  Яна жорстка -смiхнулася i праводзiла рукой па цёмным валасам. "Цяпер гэта можа быць вельмi складана. Ганс вельмi хутка завершыць сваю продаж, i тады ён стане вельмi багатым чалавекам. Ён зно- зменiць сваю асобу i працягне выслiзгваць ад дурня-, якiя эга пераследуюць". Яна смяялася. "I мы можам падзякаваць ваш урад за -сё гэта".
  
  
  Ён не любi-, калi наза-сёды мной смяялiся, i мяне называлi дурнем. "У цябе ёсць спосаб выпрабаваць поспех", - сказа- яе эй. "Дзе Рыхтэра спынi-ся - Белградзе?"
  
  
  Ева -смiхнулася. Яна пачала распранацца, пакуль я з ёй разма-ля-. Я не ведала, чаго яна чакала, але не-забаве яна засталася без штано- i бюстгальтара. У нах была спелая по-ная лiчба.
  
  
  "Калi даць вам гэтую iнфармацыю, яе прыму выклiк, звязаны з вашай працай", - сказала яна мне.
  
  
  Яна пiльна паглядзела на мяне, здымаючы станiк i агаляючы грудзi.
  
  
  "Вы таксама можаце быць ветлiвым i сказаць мне, дзе - зале штаба-кватэры Topcon", - сказа- ёй гэй, назiраючы за тым, як яна сцягвае чорныя карункавыя трусiкi з белых сцёгна-. Яна спрабавала адцягнуць мяне сэксам, як i многiх iншых жанчын.
  
  
  "Можа, мы зможам пайсцi на нейкi кампрамiс", - пракурня-кала яна мне, стаяць цалкам аголенай. Яна падышла да мяне i дакранулася да мяне сваёй грудзьмi.
  
  
  "Якi кампрамiс?" Яе спыта-.
  
  
  Яна злёгку прыцiснулася да мяне. "Вы пагадзiцеся на меншае, чым уся iнфармацыя, якую вы хочаце, i замест гэтага яе зраблю вам невялiкi падарунак". Яна павольна праводзiла языком па вуснах.
  
  
  "Я -се ро-на магу забраць падарунак", - нагадала ёй гэй, адчуваючы, як яе сцягна рухаюцца да мяне.
  
  
  "Так. Але гэта было б не тое ж самае, цi не так? Зусiм не тое ж самае".
  
  
  Ёй дазволi- кутку rta паварушыцца. Яна была добрая. Яны з Рыхтарам склалi выдатную каманду. Верагодна, ён выкарыста- яе - iншых мiсiях Topcon. "I калi б ёй бы- гатовы пайсцi на кампрамiс, якую iнфармацыю вы б мне цi што?"
  
  
  Яна рухала сцёгнамi больш настойлiва, i гэта па-чарто-ску адцягвала. "Я не магу сказаць вам, дзе - зале штаба-кватэры Topcon, таму што я не ведаю. Рыхтэра не водзiць мяне туды. Але я скажу вам, што ён рэгiструецца - гатэлi Excelsior - Бялградзе на Княжа Милоса 5. Яе, скажу вам, таму што ён не будзе будзьце там до-га, i вы, верагодна, усё ро-на не атрымаецца знайсцi эга ".
  
  
  Ee сцягна наблiзiлiся да мяне. Яе абня- ih i адчу-, як мяккая плоць варушыцца ад майго дотыку. Яе схапi- ee за падбародак iншы рукой, прыцягну- да сябе, люта пацалава- ee у вусны. Яна сядзела, затаi-шы дыханне, з вытарашчанымi вачыма. Затым у яе вачах з'явi-ся выраз збянтэжанасцi i расчараваннi. Iмгненне назад яна кантралявала сiтуацыю, яна кiравала дзеяннем, але раптам яна страцiла гэты кантроль.
  
  
  Яе не адпуска- ee падбародак. Яе схапi- эга мацней. "Ты iлжэш, дарагая", - настойва- я.
  
  
  Замяшанне змянiлася асцярогай. "Чыстая ..."
  
  
  "Ах, так. Яе бачу гэта - тваiх вачах". Яго адпусцi- яе падбародак, але -сё ж прыцiсну- да сабе iншы рукой. Затым яе палез у пiнжак i выцягну- Вильгельмину. Яе прыцiсну-, мала да яе левай грудзi i пагрузi- яе - мяккую плоць.
  
  
  "Гэта не так, як раней", - сказа- яе эй. "На гэты раз у мяне скончылася цярпенне. А цяпер слухайце -важлiва. Яе збiраюся высветлiць, дзе хаваецца Рыхтэра - Бялградзе, усё ро-на, скажаце вы мне цi не. Вы сапра-ды хочаце памерцi, каб трохi -складнiць задачу? для мяне?"
  
  
  Страх, якi яна паказвала раней, цяпер вярну-ся - яе вочы. Яе мог сказаць, што яна думала аб тым, што я сказа-. Яна зiрнула на пiсталет, прыцiснуты да яе грудзей, а затым паглядзела мне - вочы.
  
  
  "Гатэль Сава", - цiха сказала яна.
  
  
  Яе, глядзе- на яе твар, i ёй бы- перакананы. Гатэль "Сава" бы- тым месцам, якое абра- бы Рыхтэра - маленькiм i нейкай адзiнокай.
  
  
  "А штаба-кватэры Topcon - зале - Лазане, цi не так?"
  
  
  Яна хутка паглядзела на мяне, а затым у бок. Яе мацней прыцiсну- мала пiсталет да яе грудзей. Яна ахнула.
  
  
  "Так", - хутка адказала яна. "Але я, шчыра кажу, не ведаю адрасу".
  
  
  Яе -зя- пiсталет i пакла- эга - кабуру. "Я веру табе", - сказа- я. "А цяпер яе павiнен пакiнуць вас, i выйсцi на наступнай станцыi".
  
  
  Яна не адышла ад мяне. "Вы не хочаце прыняць iншую частку прапанаванага мной пагаднення?"
  
  
  Яе правё- рукамi па клубах i пацалава- ee у вусны. Яна здавалася мне галоднай. Але - мяне на розуме было iншае. Яе, павярну-ся i зня- яе шалiк са сцяны купэ.
  
  
  "Я ведаю, мне гэта спадабаецца, - прызна-ся я. "Але яе бiзнес павiнен ставiць вышэй задавальнення, па меншай меры, часам".
  
  
  Яе паднёс шалiк да яе твару, i яна запытальна паглядзела на яго. Затым нацягну- яе эга гэй, рот i завяза- ззаду. Яна раптам пачала выгiнацца, бiць i выдаваць прыглушаныя гукi скрозь шалiк. Яе схапi- ee аголенае цела, падня-, занёс на ложак i кiну- на нах. Мне здалося, што - яе вачах на iмгненне з'явiлася чакальную выраз, але яе прывяза- яе да ложку яе -ласнымi рамянямi i адзеннем. Праз iмгненне яна распласталася на ложку i пiльна паглядзела на мяне.
  
  
  "Пакуль вы не перасячэ мяжу з Балгарыяй, вам не спатрэбiцца кандуктар або насiльшчык, каб выбiваць вам дзверы", - сказа- яе эй. "I гэта толькi позна. Да таго часу яе дабяруся да гасцiнiцы" Сава "".
  
  
  У яе вачах успыхнула нянавiсць, i яна прамармытала што-то па-нямецку скрозь шалiк.
  
  
  "Не хвалюйся з-за таго, што цябе звязалi", - усмiхну-ся яе эй. "Проста паспрабуй падумаць аб маёй альтэрнатыве".
  
  
  Яе пакiну- яе прывязанай да аголенай ложку i замкну- за сабой дзверы купэ. Затым я пайшо- да Voiture 7 i сваiм купэ, каб забраць свой невялiкi багаж. Ёй бы- гатовы выйсцi на наступным прыпынку, якая займаецца рушыла -след не-забаве затым свiстка.
  
  
  Цяпер яе павiнен бы- вярнуцца - Бялград у надзеi, што Рыхтэр паеха- у гатэль "Сава", нягледзячы на тое, што эга шукала югасла-ская палiцыя. Мне трэба было высветлiць, цi засталося - яго радыё.
  
  
  
  
  Дзесятая кiра-нiк.
  
  
  
  Было каля па-дня, калi вярну-ся яе на цэнтральны вакзал у Бялградзе на цягнiку другога класа. Яе -зя- таксi па вулiцы Сараевоска да бульвара Кнеза Мiхайлы, мiну- вялiкi Нацыянальны музей, зрабi- пару паварота-, каб пераканацца, што за намi сочаць, а затым накiрава-ся адкрыта да гатэля Majestic на вулiцы Обиличев Венац. Урсула вельмi -зрадавалася, убачы-шы мяне.
  
  
  "Ах, Нiк!" - сказала яна, абдымаючы мяне сваiмi мяккiмi рукамi за шыю, калi яе, увайшо- у яе пакой. "Яе падэшвы па падлозе. Дзе ты, кравец вазьмi, бы-".
  
  
  "Мне прыйшлося заняцца некаторымi незавершанымi справамi. Вы ж не думалi, што я пакiну вас аднаго - гэтай злы камунiстычнай сталiцы, цi не так?" Яе, усмiхну-ся.
  
  
  Яна закрыла за мной дзверы. Яе за-важы-, што яна пасялiлася - вельмi элегантным нумары па сцiплай цане i што па nah адкрываецца выдатны вiд на вулiцу. Але цяпер яе думкi былi толькi аб Гансе Рихтере.
  
  
  "Вы што-небудзь даведалiся?" спытала яна.
  
  
  Яе запалi- цыгарэту i прапанава- гэй адну, але яна адмовiлася. Цяпер яе глядзе- на нах сур'ёзна. Яна была даволi напружаная. "Думаю, яе ведаю, дзе хаваецца Рыхтэра", - сказа- яе эй. "Калi толькi ён не запанiкава- i не збег вакол горада".
  
  
  "Гэта дзе-то паблiзу?"
  
  
  Яе зрабi- до-гую зацяжку цыгарэты i затрыма- яе на iмгненне. "Так, гэта недалёка адсюль".
  
  
  "Дзе? Усе?"
  
  
  Яе вывуча- твар Уршулi на iмгненне, перш чым загаварыць. Гэта здавалася прыдатным часам, каб расказаць вось аб манiторы. Яе павiнен бы- альбо сказаць вось аб гэтым, альбо цалкам выключыць яе вакол рамана, i апошнi варыянт не здава-ся справядлiвым.
  
  
  "Гатэль" так", - павольна сказа- я.
  
  
  "Якi?" Яна перайшла да тэлефона на тумбачцы. "Я патэлефаную - палiцыю, i яны сустрэнуць нас там".
  
  
  Яе, пакiва- галавой. "Не, Урсула".
  
  
  Яна паглядзела на мяне з лёгкiм здзi-леннем у сваiх выдатных блакiтных вачах. Затым яна дамаглася трубку назад. "Чаму бы i няма?"
  
  
  "Уршуля, - пача- я, - я збiраюся з вамi пагаварыць. Рыхтэра скра- электроннае прылада - брытанскага -рада, прылады ЗША, якое важна для бяспекi Захаду. У яго гэта прылада з сабой. Па крайняй меры, ён бы- у яго, калi ён выходзi-, вакол Цэнтральнага вакзала праз акно ".
  
  
  Яна на iмгненне -спомнiла. "Радыё?" спытала яна.
  
  
  "Так, радыё. Ён амаль упэ-нены, што -нутры яго схавана прылада".
  
  
  "Голас чаму ён насi- радыё з сабой у цягнiку".
  
  
  Яе -смiхну-ся. "Гэта тое, - што я веру - сапра-дны момант. Цяпер югасла-ская палiцыя была б рада экстрадаваць эга - Заходнюю Германiю, каб па-стаць перад судом за ваенныя злачынствы. Камунiсты за-сёды рады, калi зловяць чалавека па Трэцяга рэйха. Але я думаю, што вы можаце разумеюць, што яны могуць iнакш зiрнуць на лейцара o вяртаннi мне электроннага прылады ".
  
  
  "Я разумею, Нiк", - сказала яна.
  
  
  "Я спрабава- аддзялiць Рыхтэра з эга-радыё станцый, але мне гэта не -далося", - працягну- яе. "Калi б ёй бы- там, маё заданне было б выканана. Цяпер мне трэба вярнуць гэта радыё".
  
  
  "Але, Нiк, я не магу арыштаваць Рыхтэра без палiцыi", - сказала яна мне. "Перадача эга пад варту нашага -рада патрабуе вялiкай бюракратыi. Павiнна быць задзейнiчана палiцыя".
  
  
  "Я разумею", - сказа- я. "Але памятаеце, што Заходняя Германiя адна па
  
  
  сэрвiсы краiн, якiя пацерпяць, калi гэта прылада патрапiць у рукi КДБ. На самай справе, яе, мяркую, што Рыхтэр разлiчвае заключыць здзелку аб продажы прылад з рускiм адкрыта тут, у Бялградзе. Магчыма, яны гэта -жо зрабiлi. У любым выпадку, Уршуля, яе i прашу вас даць мне час на Рыхтэра i эга, радыё, перш чым мы звернемся да югославам за дапамогай у эга арышце ".
  
  
  Яна падумала на iмгненне. "Я хачу дапамагчы вам злавiць Рыхтэра".
  
  
  "Так, вы можаце пайсцi са мной", - пагадзi-ся я.
  
  
  Яна -смiхнулася. "Добра, Нiк. Яе пачакаю, перш чым патэлефаную - палiцыю, але - iх, вядома, могуць быць -ласныя iдэi. Мне здаецца, яе бачыла чалавека, якi наглядае за гэтым гатэлем. Яе павiнен выказаць здагадку, што яны не могуць цалкам мне давяраць".
  
  
  "У гэтым ёсць сэнс", - сказа- я. "У рэшце рэшт, ты не добры камунiст".
  
  
  Яна -смiхнулася мне шырокай нямецкай усмешкай, i яе блакiтныя вочы -спыхнулi. "Я нават не добрая дзя-чынка", - сказала яна.
  
  
  "Я б не пагадзi-ся з гэтым".
  
  
  На ёй бы- халат, завязаны на станы, таму што яна толькi што выйшла па душы. Яна развязала халат i дазволiла яму было адчынiцца - пад iм яна была аголенай. "Мяркую, мне лепш апрануцца", - сказала яна.
  
  
  Яе прагна глядзе- на яе выгiбы. "Я мяркую."
  
  
  Халат -па- на падлогу. Ёй дазволi- свайму погляду блукаць па выпирающей грудзей, тонкай талii i -змаху малочных сцёгна- i сцёгна-. Яе -спомнi- Еву - цягнiку, i ён веда-, што Ева запусцiла -ва мне што-тое, што цяпер лашчыла i лелеяло тып Уршулi.
  
  
  "З iншага боку, - сказала яна, наблiжаючыся да нас, каб скарацiць адлегласць памiж намi, - калi нашы людзi цяпер у гэтым гатэлi, ён, верагодна, прабудзе там яшчэ трохi".
  
  
  "Напэ-на, - сказа- я.
  
  
  Яна пачала пакусваць маё вуха. I ёй дазволi- гэй пачаць распранаць мяне.
  
  
  Уршуля распальвала -ва мне агонь, якi абяца- вельмi хутка выйсцi з-пад кантролю. Яе дапамог гэй, зняць астатнюю адзежу, а затым адвё- яе да вялiкай двухспальным ложку праз пакой. Мы ляглi разам, i наступнае, што я памятаю, гэта тое, што яна падышла да мяне - мужчынскай пазiцыi.
  
  
  Яе грудзей звiсалi над маёй грудзьмi прыгожымi стромымi дугамi. Яна апусцiлася лiжа да мяне, i кончыкi яе грудзей мякка пацерлася аб маю грудзi, пацалава-шы мой твар i шыю сваiмi вiльготнымi вуснамi.
  
  
  Яна спусцiлася да майго жывата, пяшчотна цалавала мяне, i агонь гарэ- у маiм пахвiне. Затым яна рушыла -нiз, задобрыць по-нымi цёплымi вуснамi, пакуль яе не мог больш трываць.
  
  
  "Цяпер, лайдак?" спытала яна.
  
  
  "Зараз", - хрыпла адказа- я.
  
  
  Яе штурхну- ee на ложак i асядла-, затаi-шы дыханне, нецярплiва. Малочныя сцёгны паднялiся i атачылi мяне, i я памятаю, як адчува-, як яны надзейнае счапiлiся ззаду мяне, калi мы сустрэлiся. Пажар перарос у вулканiчны халакост. Потым былi салодкiя пахi, выдатныя гукi i гарачая плоць, калi мы дасягнулi кульмiнацыi.
  
  
  Калi яе, зiрну- на гатэль "Сава", яе зразуме-, чаму Рыхтэр абра- эга. У Штатах эга лепш за -сё апiсаць як пастку для блох - старое трухлявы будынак, якое выглядала так, як быццам эга да-но павiнны былi знесцi - старым раёне горада. Шыльда звонку была настолькi струхлела, што яе можна было прайсцi, нават не падазраючы, што гэта гасцiнiца. Гэта было падобна на тое месца, дзе кiра-нiцтва будзе глядзець у другi бок ад сумнi-ных гасцей.
  
  
  У гатэлi было -сяго дваццаць нумаро-, i па колькасцi ключо-, пакладзеных у паштовыя скрынi за сталом, яе мог бачыць, што забралi толькi па-тузiна. Я не здзiвi-ся, калi нягег югасла-скi служачы не папрасi- паказаць нашы пашпарты, а проста зня- ih нумары. Ён думалi толькi фармальнасцю -гаварыць палiцыю.
  
  
  Пакуль клера абыходзi- крэсла, каб забраць маю адзiнку багажу, яе зно- зiрну- на паштовыя скрынi i запомнi-, яны, якiя паказвалi на занятасць пэ-ных пакоя-. Затым мы паднялiся па лесвiцы з клеркам. Калi ён адкры- дзверы i паставi- мой багаж, да- эму чаявыя.
  
  
  Калi клера сыходзi-, дзверы - калiдоры адчынiлiся, i - калiдор выйша- Ганс Рыхтэр. Яе адштурхну- Урсулу у дзень, а сам схава-ся ад вачэй. Iмгненне праз яе крадком зiрну- i -бачы- Рыхтэра i двух мужчын, якiя стаяць у калiдоры спiной да мяне. Яны збiралiся пакiнуць iншага мужчыну, вакол пакоя якога толькi што выйшлi. Iншы мужчына - Iван Лубянцы.
  
  
  Вiдавочна, Рыхтэр адправi-ся сюды Лубянку, калi выходзi- па -сiм Усходняга экспрэса на Повке. Цяпер, хоць Рыхтэра, падобна, знайшо- iншае сховiшча з-за аварыi на станцыi, ён прыйшо- сюды з гэтымi людзьмi, якiя, вiдавочна, былi агентамi Topcon, каб абмеркаваць з рускiм продаж прылад назiрання.
  
  
  Рыхтэра не несс радыё. Можа, ён не давяра- КДБ. Ён са сваiмi таварышамi пайшо- па калiдоры да лесвiцы, пакуль Варвары зачыня- дзверы.
  
  
  Яе, павярну-ся да Уршулi. "Гэта нашы людзi, i эга сябры", - сказа- я. "Iдзi за iмi i паглядзi, куды яны пойдуць. Пастарайся не загiнуць. А пакуль яе збiраюся наведаць майго рускага сябра - калiдоры. Яе сустрэнуся з табой у" Маджестике "- тры. Пачакай. праз гадзiну, потым гэтага, i калi я не здамся, ты сам па сабе ".
  
  
  Яна паглядзела мне - твар на кароткi далiкатнае iмгненне. "Добра, Нiк".
  
  
  Яе -смiхну-ся. "Да хуткага."
  
  
  "Так".
  
  
  Уршуля знiкла па калiдоры услед за Рыхтарам i эга людзьмi.
  
  
  Праз некалькi хвiлiна яе, пастука- у дзверы Лубянскай пакоя. Пасьля кароткай па-зы з-за дзень пачу-ся голас Лубянкi. "Так?"
  
  
  Яе даволi добра разбiра-ся - дыялектах i галасах, асаблiва пасьля таго, як амела магчымасць ih чуць, таму яе прачысцi- горла i iso усiх сiл стара-ся гучаць як Ганс Рыхтэр.
  
  
  "Блюхера", - сказа- я.
  
  
  Замак на дзень пстрыкну-, калi яе выцягну- "люгер". Калi дзверы адчынiлiся, i -бачы- яе здзi-лены твар Лубянкi, яе не шталь чакаць запрашэння -вайсцi - пакой. Яе рэзка -дары- нагой у дзверы i -варва-ся - пакой. Яна трапiла Лубянцы - грудзi i галаву i павалiла эга на падлогу.
  
  
  Лубянка -зя-ся за пiсталетам, але яго эга спынi-. "Замры выплат прама тут".
  
  
  Ён павярну-ся i -бачы- "люгер", нацэлены эму - галаву. Затым зiрну- на адлегласць памiж iм i "Уэбли" i вырашы-, што не варта рызыкаваць.
  
  
  "Гэта зно- ты", - з горыччу сказа- ён.
  
  
  "Баюся, што так, стары. Добра, устань. I трымайся далей ад сваёй цацкi на стале".
  
  
  Варвары павольна падня-ся, кро- капала з эга палачак i rta. Эга губа -жо апухла. Яе, падышо- да дзень, i зачынi- яе, пастаянна сачыць за супрацо-нiкам КДБ. У эга вачах была вялiкая непрыязнасць да мяне.
  
  
  "А цяпер, - сказа- я, - мы з табой прыемна пагаварыць з вамi".
  
  
  "Нам не аб чым гаварыць", - змрочна адказа- ён.
  
  
  "Я думаю, што так".
  
  
  Ён хмыкну- i прыкла- руку да парэзы на шчацэ. "Баюся, вы прыйшлi не да таго па матэматыцы".
  
  
  "Можа быць", - сказа- я. "Але калi яе гэта зраблю, табе будзе вельмi дрэнна". Яе, глядзе- на яго твар, калi да мяне наста- -плы- гэтага прыкладання.
  
  
  "Мы яшчэ не прыйшлi да высновы здзелку", - сказа- ён мне. "Такiм чынам, у мяне няма таго, што вы шукаеце".
  
  
  Яе спыта-. "Калi яна яшчэ - Рыхтэра, дзе ён захо-вае яе?"
  
  
  "Рыхтэр?"
  
  
  "Прабачце за памылку. Для вас ён Хорст Блюхера".
  
  
  Варвары на iмгненне задума-ся. "Я паняцця не маю, дзе - зале прыладзе. Ён вельмi -тойлiвы i -нiклiвы".
  
  
  "Можа, ён цябе не давярае, Варвары", - сказа- я, крыху пакпi- з эга.
  
  
  Ён паглядзе- на мяне. "Я эму таксама не давяраю".
  
  
  Куток майго rta рушы-. Мне за-сёды давала невялiкае задавальненне бачыць двух непрыемных людзей, якiя спрабуюць перахiтрыць iншага iншы. "Што ж, адно можна сказаць напэ-на, Лубянка. Вы ведаеце, дзе з iм звязацца. I яе, хачу, каб вы мне гэта сказалi".
  
  
  Лубянка перабра-ся на незастеленную ложак. Яе -важлiва назiра- за iм i трыма- "Люгер" нацэленым на яго. "Ён не сказа- мне, дзе ён спынi-ся", - павольна сказа- ён.
  
  
  "Ты iлжэш, Лубянка. I табе патрапiць 9-мiлiметровая лупi- вочы - галаву". Яе, падышо- да яму лiжа. "Мне патрэбна пра-да, i я хачу яе цяпер. Дзе мне знайсцi Рыхтэра?"
  
  
  Вочы Лубянкi раптам сталi плоскiмi, адчайнымi. Да майго здзi-лення, ён узя- з ложка вялiкую падушку i павярну-ся да мяне, пакла-шы яе перад сабой. Яе паняцця не ме-, што ён робiць, таму не рызыкава-. Яго стрэлi-, i "Люгер" выбухну- у маленькай пакоi.
  
  
  Лупi- вочы залезла на то-стую падушку i не дасягнула грудзей Лубянкi. Тым часам на мяне накiну-ся Варвары, усё яшчэ трымаючы падушку памiж намi. Яе прыцэлi-ся i зно- стрэлi- у эга галаву, i мой стрэл ледзь не трапi- у мэта, калi ён упа- на мяне.
  
  
  Лубянка трапi- мне - руку з пiсталетам i моцна -дары- яго, але стрэльбу яго -сё яшчэ трыма-. Цяпер падушкi не было, i Варвары абедзвюма рукамi моцна круцi- маю руку. Мы стукнулiся аб сцяну, i ён страцi- пiсталет.
  
  
  Затым мы абодва соскользнули на падлогу, спрабуючы бiцца. Яе -дары- яго кулаком у -жо скрыва-лены твар Лубянкi, i ён здоле- адказаць на -дар, перш чым адарвацца ад мяне. Затым ён пацягну-ся да Уэбли, якi цяпер стая- побач з iм на стале.
  
  
  Ён схапi- пiсталет перш, чым паспе- яе дацягнуцца да яго, але ён не змог своечасова дабрацца да спускавога кручка, каб стрэлiць. Калi яе, падышо- да яму, ён раздзiра- iх, напрыклад, патрапi-шы мне - галаву цяжкiм ствалом.
  
  
  Яе -па- на вокны, да стагнаць. Затым Лубянцы падня-ся на ногi i зно- зрабi- "Уэбли" на мяне, але я знайшо- у сабе сiлы схапiць эга руку з пiсталетам i пацягнуць яго, перш чым ён паспе- стрэлiць. Ён прамаза- mimmo мяне i разбi- сабой акно.
  
  
  Шкло гучна разбiлася, i абрынулася на мяне дажджом, калi яе, павярну-ся i глядзе-, як цела Лубянкi вылятае вонкi вонкi - эга рукi былi шырока расста-леныя, калi ён спрабава- за што-то схапiцца.
  
  
  Падчас падзення Лубянкi настала кароткая цiшыня, потым пачу- яе крык. Яе высуну-ся праз разбiтае шкло i -бачы-, што ён стукну-ся аб балкон другога паверха. Ён бы- заколаты пiкетамi жалезнай балюстрады тварам уверх, з адкрытымi вачыма, i два пiкету выступалi праз эга грудзей i жыцця.
  
  
  Яе лая- сябе. Лубянка мне цяпер нiчога не скажа. Вярну-шы Вильгельмину, яго хутка пакiну- маленькую пакой i паспяша-ся па калiдоры - той момант, калi з параднай лесвiцы даносiлiся shaggy. Яе пазбег ih, спусцi-шыся па задняй службовай лесвiцы на вулiцу.
  
  
  
  
  Адзiнаццатая кiра-нiк.
  
  
  
  "Гэта тое месца. Сюды Рыхтэра пайшо- з двума мужчынамi", - сказала мне Уршуля.
  
  
  Мы забiлiся - цёмны дзвярны праём у вузкай вулачцы, гледзячы скрозь ноч на стары будынак насупраць. Урсула вельмi хвалявалася, але старалася не паказваць гэтага.
  
  
  "Як вы думаеце, яны маглi б за-важыць, што вы вынiкаеце за iмi?" Яе спыта-.
  
  
  "Я так не думаю, - сказала яна.
  
  
  Дом праз дарогу -я-ля- сабой жылы дом. Уршуля сказала мне, што яны -вайшлi - вулiчную пакой на другiм паверсе, але - той момант там не было свету.
  
  
  "Ну, пойдзем туды i паглядзiм", - прапанава- я.
  
  
  "Добра, Нiк". Яна палезла - сумачку за "Уэбли".
  
  
  "Я хачу, каб ты добра прыкрыла мяне там", - сказа- я. "Гэта можа быць пасткай".
  
  
  "Ты можаш разлiчваць на мяне, Нiк".
  
  
  Калi мы падышлi да пакоя, дзе, як мы лiчылi, знаходзiлiся Рыхтэра i эга людзi, яна аказалася пустой. Яе асцярожна -вайшо-, з пiсталетам, але там нiкога не было.
  
  
  "Заходзьце, - сказала яе Уршулi.
  
  
  Яна далучылася да мяне, зачынiла дзверы i агледзелася. Гэта была вялiкая пакой з асобнай ваннай. Фарба адслойвалася са сцен, а сантэхнiка выглядала старада-няй. У куце была нязграбная ложак, пакрыты шрамамi дра-ляны крэсла i некалькi прамых крэсла- збоку.
  
  
  "У нейкiм месцы", - пракаментава- яе. Яе суну- люгер назад у кабуру. Яе, падышо- да ложку. Здавалася, што хто-то няда-на на ёй ляжа-.
  
  
  "Тут няма багажу або чаго-небудзь яшчэ, - адзначыла Уршуля. "Магчыма, мы -жо страцiлi эга".
  
  
  "Давай паглядзiм вакол", - сказа- я.
  
  
  Мы даследавалi гэтае месца па частках. Былi доказы таго, што там бы- Рыхтэра - недакурак адной па эга любiмых цыгарэт; бутэлька вiна, амаль пустая; i - смеццевай кошыку, эга кiнуты бiлеце на цягнiк, ён не знайшо- нiчога, што паказвала б на тое, што ён вернецца - гэты пакой. На самай справе, усе доказы паказвалi на тое, што ён пакiну- гэта наза-жды.
  
  
  "Што нам цяпер рабiць?" - спытала Уршуля.
  
  
  "Я не ведаю", - сказа- яе эй. Яе, вярну-ся - ванную i павольна агледзе-ся. Мне падалося, што - пакоi было якое-тое месца, якое мы не за-важылi. Яе зно- зазiрну- у пустую аптэчку.
  
  
  Потым я пайшо- у туалет. Верх бы- на nen. Яе падня- вечка i зазiрну- у таз.
  
  
  Там я -бачы- кавалак мокрай пакамячанай паперы, якi плавае - празрыстай & nb.
  
  
  Яе вывудзi- гэта i зiрну- на яго. Гэта бы- усяго толькi кавалак паперы ад большага кавалка, якi, вiдавочна, бы- парваны i аддадзены забыццю, але nen было некалькi рукапiсных лiтаральна.
  
  
  "У мяне якое-што ёсць", - сказа- я.
  
  
  Уршуля падышла i паглядзела праз маё плячо. "Што гэта такое?"
  
  
  "Падобна на тое, Рыхтэр спрабава- пазбавiцца ад гэтага - -нiтазе. Вы можаце разабраць, што гэта за лiтары?"
  
  
  Яна зiрнула на гэта. "Гэта почырк Рыхтэра", - сказала яна. Яна скривилась, злёгку павярну-шы запiску. Падобна на тое, гэта напiсана на сербахарвацкая, Нiк. Магчыма, гало-ная словы "нацыянальны". I яшчэ адна лiтара, пачатак iншага слова ".
  
  
  Яе пакасi-ся на яго: "Нацыянальны. Але якое другое слова?"
  
  
  "М - У - З - музей, Нацыянальны музей".
  
  
  Яе хутка паглядзе- на нах. "Музей. Цi ёсць у nen гардэробная?"
  
  
  "Я так мяркую", - сказала яна.
  
  
  "У Рыхтэра не было б прычын выкарысто-ваць музей для сустрэчы", - сказа- я. "Мы ведаем, што ён ужо сустрака-ся з Лубянкай у гатэлi" Сава "i, магчыма, тут".
  
  
  "Гэта пра-да", - сказала Уршуля, але не рушыла -след за мной.
  
  
  "Ну, дапушчальна, вы гатэля- здаць гэта радыё куды-небудзь на захо-ванне на пару дзён. Вы не зможаце скарыстацца камерай ежы багаж на Цэнтральным вакзале цi - аэрапорце, таму што палiцыi там сочыць за вамi. Але чаму б не скарыстацца камерай прыёма- ежы - грамадскiм месцы накшталт музея? "
  
  
  "Але рэчы там, пакiдаюцца толькi на час
  
  
  
  "Пакуль наведвальнiка- у музеi", - нагадала мне Уршуля.
  
  
  Яе падума- пра гэта на iмгненне. "Яны трымалi б рэч пару дзён, чакаючы, што яе двое вернецца. Але, дапушчальна, Рыхтэр не хаце- спадзявацца на такую магчымасць. Магчыма, ён пакiну- радыё - музеi, а затым патэлефанава- iм, пазней нiяк не калi, каб казаць, што ён забы-ся забраць яго, калi сыходзi-. Ён бы паабяца- атрымаць радыё - працягу дваццацi чатырох да сарака васьмi гадзiн. Тады эга запэ-нiлi б, што яны праявiлi асаблiвую асцярожнасць, каб трымаць эга для яго ".
  
  
  "Гэта добрая тэорыя, Нiк. Далей варта праверыць".
  
  
  "З ранiцы мы будзем у музеi", - сказа- я. "Калi сёння -вечары Рыхтэра даведаецца пра Лубянцы, ён, хутчэй за -сё, вырашыць неадкладна пакiнуць Бялград, але не без гэтага радыё. Калi б ён усё ж схава- эга - музеi, мы б гатэлi эга там збiць. Гэта можа быць наш апошнi шанец для кантакту з эму."
  
  
  "А пакуль, - сказала яна, - табе трэба трохi адпачыць. А - мяне -" Маджестике "ёсць асаблiва камфартабельны нумар".
  
  
  "Добрая прапанова", - сказа- я.
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Мы былi - Нацыянальным музеi, калi ён адкры-ся на наступную ранiцу. Бы- сонечны вясновы дзень у Бялградзе. На высокiх дрэвах у parque Каламегдан раслi ярка-зялёныя бутоны. Катэры на падводных крылах курсiравалi па спакойным водах Дуная, i ажы-лены рух здавалася нейкiм менш клапатлiвым. Але сам музей у ясную ранiцу здава-ся маналiтным i шэрым; гэта было яркiм напамiнам аб тым, што мы з Уршуляй прыйшлi сюды не для забавы.
  
  
  Унутры былi высокiя столi i стэрыльныя шкляныя вiтрыны, ашаламляльна контрастировавшие з сонечным ранiцай па той бок эга то-стых сцен. Мы хутка знайшлi распранальню. Дзяжурны югослав яшчэ не спа-.
  
  
  "Добрай ранiцы", - павiта- яго эга. "Наш iншы пакiну- тут партаты-ная радые, i забы-ся эга -зяць з сабой. Ён пасла- нас забраць эга". Яе, гавары- з лепшым нямецкiм акцэнтам.
  
  
  Ён пачуха- патылiцу. "Радыё? Што гэта?"
  
  
  Яе вырашы- паспрабаваць пагаварыць з iм па-серба-хорватски. "Радыё. Тое, што носiць на рамянi".
  
  
  "Ах, - сказа- ён. Ён прайшо- у кут маленькай пакоi, а я, затаi-шы дыханне, пацягну-ся да палiцы. Ён выцягну- радыё Рыхтэра. "У мяне ёсць адзiн, пакiнуты тут чалавекам па iмя Блюхера, швейцарац".
  
  
  "Так", - сказа- я, зiрну-шы на Урсулу. "Галасаванне i -сё. Хорст Блюхера - по-нае iмя".
  
  
  Ён паглядзе- на промах. "Так. У вас ёсць дакументы, мiстэр Блюхера? Здаецца, я не памятаю твой твар".
  
  
  Яе стрымлiва- сваё нецярпенне. Яе -жо вырашы- забраць магнiтолу сiлай, калi будзе трэба. "Я не Хорст Блюхера", - сказа- яе на-мысна. "Мы эга сябры, якiя прыйшлi патрабаваць для яго радыё".
  
  
  "А Ну, мiстэр Блюхера павiнен бы- прыехаць сам, разумееце. Гэта правiла".
  
  
  "Так, вядома", - сказа- я. "Але г-н Блюхера захварэ- i не можа прыйсцi на радыё. Мы спадзяемся, што вы зразумееце. Вы апынецеся эму вялiкую паслугу, калi дасце нам рацыю, каб перадаць эму".
  
  
  Ён падазрона паглядзе- на мяне, а затым на Урсулу. "Ён да- вам квiтанцыю?"
  
  
  Цяпер Уршуля адыграла ролю. "Ах, дарагая! Ён згада-, што мы павiнны -зяць блан адкрытымi перад ад'ездам. Але ён забы-ся аддаць эга рн. Ён вельмi хворы". Затым яна -ключыла чары. "Я спадзяюся, што вы не будзеце тэхнiчныя тлумачыць памылку. Г-н Блюхера tac гатэль паслухаць прыгожую югасла-скую музыку, пакуль ён тут".
  
  
  "Ах", - сказа- мужчына, гледзячы - яе халодныя блакiтныя вочы. "Што ж, яе магу гэта зразумець. Вось, вы можаце -зяць радыё. У мяне i так чыстая рашэннi захо-ваць эга тут".
  
  
  "Вялiкае дзякуй", - сказа- ёй эму.
  
  
  Ён праiгнарава- мяне i перада- радыё Уршулi. "Скажы свайму сябру, каб ён хутчэй ачуня-, каб ён мог атрымаць асалоду ад знаходжаннем у Белградзе".
  
  
  "Дзякуй", - сказала Уршуля.
  
  
  Яна -зяла радыё, i мы выйшлi праз распранальнi. Але, выходзячы вакол будынка, яе выявi-, што мая перамога была нядо-гай. Двое мужчын выйшлi па нiшы - калiдоры, i нiкога вакол не было. У iх абодвух былi пiсталеты. Гэта былi два чалавекi па Topcon, якiх мы бачылi раней з Рыхтарам, людзi, за якiмi вынiкала Уршуля.
  
  
  "Спынiся, калi ласка", - загада- больш высокi.
  
  
  Яе нячутна застагна-. Яшчэ некалькi мiн, i манiтор бы- бы маiм. Будзь праклятыя гэтыя людзi! Гэта бы- пачатку другi раз, калi ёй валода- iм толькi для таго, каб у мяне адабралi эга. Уршуля была не так засмучаная, як я. Яна страцiла -сякую сувязь з Рыхтарам, нягледзячы на адна-ленне радыё, i цяпер гэтыя людзi аднавiлi гэты кантакт. Яе падума-, цi дажыве яна да таго, каб атрымаць выгаду з такога павароту падзей.
  
  
  Нiзкарослы мужчына, квадратны са зламаным носам, махну- а-таматам на радыё. "Закласцi радыё на падлогу памiж намi разам з тваёй сумачкай... -
  
  
  ён зiрну- на мяне - i тваiм пiсталетам.
  
  
  "Тады адыдзi ад iх", - загада- больш высокi мужчына.
  
  
  Уршуля паглядзела на мяне, i я згодна кi-ну-. Калi на нас былi накiраваны два пiсталета, спрачацца не было куды. Яна выйшла наперад i працягнула рацыю i сумачку з "Уэбли" у падлогу. Яе павольна выцягну- "люгер" з камзолы, шукаючы любую магчымасць выкарысто-ваць супраць iх, але цяпер абодва пiсталета былi сканцэнтраваны на маёй грудзей. Яе пакла- "Люгер" на падлогу побач з радыё i сумачкай. У мяне -сё яшчэ бы- Х'юга - рукаве, але здавалася, што - мяне будзе мала магчымасця- выкарысто-ваць эга.
  
  
  "Вельмi добра", - сказа- высокi агент Topcon. У яго былi цёмныя валасы i вельмi худы твар. Ён зрабi- знак iншаму мужчыну, якi ступi- наперад, адкры- сумачку Уршулi i выцягну- Уэбли. Ён суну- гэта i Вильгельмину у хвiлiну пiнжака. Затым ён узя- радыё.
  
  
  "А цяпер пойдзем з намi", - сказа- высокi мужчына.
  
  
  Уршуля зно- паглядзела на мяне. "Нам лепш зрабiць тое, што кажа мужчына", - сказа- яе эй.
  
  
  Нас неза-важна выцягнулi вакол будынку i пасадзiць у шэры седан "Фiят". Нам з Уршуляй сказалi сесцi - машыну ззаду. Высокi мужчына се- за руль, а той, у каго зламаны нос, sel побач з iм, з пiсталетам, накiраваным мне - грудзi.
  
  
  "Цяпер мы паедзем на невялiкую шпацыр", - з вялiкiм задавальненнем сказа- мне той, у каго бы- пiсталет.
  
  
  Машына -вайшла - ранiшнi паток машын. Яе, убачы-, што абедзве заднiя дзень зачыненыя на спецыяльныя замкi. Здавалася, што чыстая рашэннi збiць чалавека з пiсталетам. Рыхтэр, па-вiдаць, вырашы-, што лепш за -сё пазбавiцца ад нас, каб працягнуць перамовы без перашкод. Яе пачына- разумець, як ён на працягу столькiх гадо- вышмыгва- ад усiх вiда- палiцэйскiх i -радавых агента-: ён бы- разумны, эфекты-ны i цалкам вольны ад сумлення.
  
  
  Мы выязджалi па Белграда. Мы ехалi па Бранкова Призренскому бульвары, пакуль не дабралiся да ракi, а затым у Кара Дордева выехалi па горада на по-дзень. Не-забаве мы апынулiся на адкрытай пагорыстай мясцовасцi.
  
  
  "Куды вы нас вязеце?" - нарэшце спыта- я.
  
  
  "Ты пазнаеш вельмi хутка", - сказа- зламаны нос, рэзка усмiхну-шыся мне. Эга акцэнт бы- нямецкiм, а - высокага чалавека - французскiм. Гэта бы- даволi касмапалiтычны нарад, гэты Topcon.
  
  
  Эга прадказанне было верным. Яшчэ праз пятнаццаць хвiлiна, абмiну-шы пару прасёлкавых дарог, мы падышлi да адзiноты загараднай хаце. Кiро-ца спынi-ся перад iм i загада- нам выйсцi.
  
  
  Мы з Уршуляй выйшлi па фiята. Яе паняцця не ме-, дзе мы былi; Яе веда- толькi, што мы былi на по-дзень ад горада. Было лагiчна, што Рыхтэра з'едзе па Белграда, паколькi палiцыя прачэсвае горад у я прасi- яго. Да цяперашняга часу ён не мог перасо-вацца на грамадскiм транспарце. Цiкава, цi веда- ён яшчэ пра Лубянцы.
  
  
  "У дом", - загада- высокi мужчына, размахваючы рэвальверам. Абодва пiсталета зно- былi нацэлены на нас. Яе выконва- загады.
  
  
  Унутры дом выгляда- нават менш, чым здавалася звонку. Але гэта было -сё, што трэба Рыхтэра. Праз iмгненне, затым таго, як высокi стралок паклiка- эга, па кухнi - пакой увайшо- Рыхтэр.
  
  
  "Што ж, - сказа- ён, убачы-шы нас, - якi прыемны сюрпрыз". Ён пацягну-ся да рацыi, якую высокi мужчына паставi- на крэсла. "Вы амаль атрымалi гэта, цi не так?"
  
  
  "Да гэтага часу тхор вы былi на крок наперадзе нас", - сказа- я. "Але твая -дача не можа до-жыцца вечна, Рыхтэра".
  
  
  Яе, бачы-, як наймiты глядзелi на мяне, калi яе выкарыста- эга сапра-днае iмя. Мабыць, ён бы- вядомы iм толькi як Блюхера. Рыхтэра ухмыльну-ся мне, затым падышо- i -дары- мяне па твары.
  
  
  Яе цяжка -па- на падлогу. Уршуля ахнула i нахiлiлася мной наза-жды. Iso rta цякла струменьчыкам крывi. Яе ляжа-, глядзе- на Рыхтэра i ненавiдзе- яго. Гэтая нянавiсць прымусiла б мяне пастарацца трохi мацней, калi б у мяне была магчымасць выступiць супраць яго.
  
  
  Уршуля зiрнула на Рыхтэра. "Нацысцкi мяснiк!" - прашыпела яна.
  
  
  Твар Рыхтэра -спыхнула ад гневу. Ён моцна -дары- яе па твары, i яна -пала побач са мной.
  
  
  Рыхтэр павярну-ся да людзей, якiя нас прывялi. "Надзеньце на iх кайданкi там i там". Ён паказа- на раздзяляльную перагародку, у якой да дзвярнога праёму на кухнi прыбудавалi серыю тонкiх жалезных дубцо-, i стары жалезны радыятар на бакавой стагнаць. "Такiм чынам, яны падзеленыя".
  
  
  Мужчына са зламаным носам прыкава- абодва запясцi Уршулi да батарэi, а высокi мужчына прыкава- мяне ланцугом да знешняй стойкi перагародкi. Мае рукi былi за спiной, на кожным запясце былi кайданкi i злучае ланцуг вакол перакладзiны. Мне давялося -стаць, а Уршуля - сесцi на падлогу, прыхiну-шыся спiной да батарэi.
  
  
  "Добра, прынясi бомбу", - загада- Рыхтэр высокаму з зброяй. .
  
  
  Высокi мужчына знiк у маленькай спальнi i праз iмгненне вярну-ся з самаробнай бомбай. Да яму было прымацавана дастаткова дынамiту, каб падарваць два дамы, памерам з той, у якiм мы знаходзiлiся. Рыхтэр зiрну- на мяне з усмешкай, узя- бомбу вакол рук высокага чалавека i пакла- прылада на крэсла - цэнтры залы. пакой, прыкладна на па-дарогi памiж мной i Уршуляй.
  
  
  "Андрэ вельмi добра разбiраецца - гэтых рэчах", - за-важы- Рыхтэр, усталё-ваючы гадзiны, якiя падаюцца спускавым кручком для бомбы. "Лупi- вочы, вядома, была б акуратней, але яна значна больш магутны. Малаверагодна, што -лады змогуць апазнаць вашы цела, затым выбуху i пажару. Яе, спадзяюся, што гэты прыклад стане папярэджаннем для -сiх, хто можа пайсцi за табой ".
  
  
  "Я думаю, гэта прымусiць ih задумацца", - сказа- я. Яе -важлiва паглядзе- на бомбу, якая займаецца была -стано-лена i цiкае. Рыхтэр бы- право-. Калi б гэтая штука выбухнула, для даследавання засталося б няшмат.
  
  
  "Мы нiколi не здадзiмся, пакуль вы не патрапiце пад апеку людзей, чыё iмя вы зганьбiлi", - сказала Уршуля напружаным голасам.
  
  
  Рыхтэр зiрну- на нах. "Я зганьбi-?" - з'едлiва сказа- ён. "Шкада, што цябе не было побач, калi -сё гэта адбывалася, фройлейн. Трэцi так i дзяржавы не залежа- ад мяне аднаго - дасягненнi сваiх мэта-. Усе мы тады былi нацыстамi. Калi мы пацярпелi паразу, некалькi слабых пашалелi, а астатнiя раптам сталi антыфашыстамi.
  
  
  "Ты нацысцкi сабака", - прашыпела Уршуля.
  
  
  "Цяпер модна сябраваць з былымi ворагамi, бегаць з сацыялiстамi i здраджваць старыя iдэалы", - павольна працягну- ён.
  
  
  "А нацысты - канчатковым вынiку працуюць з камунiстамi", - абверг паведамленнi смi яе эму.
  
  
  Ён пiльна паглядзе- на мяне. "Гэта бiзнес, чысты i просты. Гэта тое, што я павiнен рабiць чалавек, калi на яго, як на сабаку, яны палююць, хто напа- на яго".
  
  
  "Забойства нас не -ратуе вас, гер Рыхтэр!" - гучна сказала Уршуля. "Вас затрымаюць, i вы заробак за тое, што зрабiлi".
  
  
  Ён горка -смiхну-ся. "Зараз у вас менш дваццацi хвiлiна, каб пераканацца - гэтым". Не чакаючы адказу, ён павярну-ся да сваiм паслугачам. "Выключыце Lamborghini. Мы паедзем на Fiat да станцый Dragoman Pass у Crveni Krst. Там павiнна быць бяспечна садзiцца на цягнiк".
  
  
  "Так, гер Блюхера, - сказа- высокi мужчына. Двое павярнулiся i выйшлi на вулiцу.
  
  
  Калi баевiкi садзiлiся - машыну звонку, Рыхтэра зно- павярну-ся да мяне. "Вы часова перапынiлi маю здзелку з рускiмi. Але толькi часова. За гэта вы зараз заработнай платы сваiм жыццём".
  
  
  Значыць, ён веда- пра Лубянцы.
  
  
  "Калi яе паеду адсюль, у мяне будзе не толькi -весь час, якое яе хачу, у паездак, фатаграфiямi, музыкай, каб аднавiць перамовы аб продажы спадарожнiкавага манiторынгу, але я здыму з сябе сачэнне -рада Бона на некаторы час. Разумееце, усё працуе як звычайна, вельмi добра для мяне ". Ён падышо- да дзень. Звонку завё-ся рухавiк Fiat. "Auf wiedersehen. Цi, можа быць, мне варта проста развiтацца?"
  
  
  Ён павярну-ся i сышо-. Праз iмгненне "Фiят" ад'еха-, i гук паступова сцiха- па меры таго, як яны вярталiся на гало-ную дарогу.
  
  
  Мы з Уршуляй адначасова паглядзелi на тикающую бомбу, а затым iншы - iншую. Уршуля прыкусiла нiжнюю губу i пахiтала галавой. "Я павiнна была забiць Рыхтэра, як толькi стала вядома эга".
  
  
  "Астынь", - сказа- я. "У нас засталося менш пятнаццацi хвiлiна. Гэта не пакiдае шмат часу для глыбокiх разважання-".
  
  
  "Я не магу паварушыцца", - сказала Уршуля, стучая кайданкамi па батарэi.
  
  
  "Паспрабуй расслабiцца", - спакойна сказа- яе эй. "Ваша неспакой можа быць заразным, i мне трэба якое-што прыдумаць".
  
  
  Праклятае цiканне бомбы на стале было падобна на тое, як нашы сэрцы забiлiся - апошнi раз. Яе адключы-ся i павярну-ся, каб штогод на краты ззаду мяне. Яе нацягну- тую, да якой бы- прымацаваны, i яна согнулась, а затым адскочыла назад. Яе нахмуры-ся i пацёр ланцужок наручнiка- аб перакладзiну. Ён выда- мяккi гук, не такi рэзкi, скрипящий, як метал. У рэшце рэшт, дубцы былi не з металу, а вакол дрэва, афарбаванага пад чорнае жалеза. Потым яе -спомнi- Х'юга. Яны не знайшлi Х'юга, мой штылет.
  
  
  Надзея закiпела - маёй грудзей i прымусiла мой кiшачнiк сцiснуцца яшчэ больш. Яе паварушы- правай рукой, але нiчога не адбылося. Яе бы- моцна абмежаваная - сваiх рухах. Яе, павярну-ся тварам да Уршулi i адкiну-ся з тонкай дра-лянай перакладзiны.
  
  
  "Што ты робiш, Нiк?"
  
  
  "Спрабую выратаваць нашы жыцця", - коратка сказа- я. У мяне не было часу на балбатню.
  
  
  Яе зно- варухну- рукой, i Х'юга саслiзну- мне - далонь. Паднёс нож так, каб мая рукаяць была моцнай. Рэзка павярну-шы запясце, яе здоле- нанесцi востры край ляза Х'юга на дра-ляную перакладзiну адкрытымi пад рукамi. Яе разрэза- пруток i адчу-, як лязо нажа вонзилось - дрэва. Дрэва было цвёрдым, але нож
  
  
  бы- выгнаны да тонкай абзы для палос. Яе зрабi- невялiкiя строгiя руха- лязом i адчу-, як ад яго адвальваецца пара скола-.
  
  
  Яе, зiрну- на Урсулу. "Я спрабую раскалоць гэты пракляты брусок", - патлумачы- я. Яе не бачы-, цыферблат калянасцi. "Колькi там часу?"
  
  
  "Крыху больш за дзесяць хвiлiна", - сказала Уршуля, выцягну-шыся, каб убачыць цыферблат.
  
  
  "Госпадзе", - сказа- я, злы, што прайшло так шмат часу.
  
  
  Яе рэза-. Яе не гатэль прарэзаць -сю планку. Яе проста гатэль эга аслабiць. На падлозе было шмат скола-. Яе пераста- секчы i моцна тузану- штангу. Пачу-ся лёгкi трэск, але дрэва не зламалася. Кайданкi цяпер глыбока -рэзалiся - мае запясцi. Яе выраза- яшчэ трохi, пакуль, нарэшце, не адчу- глыбокую расколiну - дрэве. Яе сабра-ся з сiламi, каб перажыць цiск на запясцi, i паглядзе- на Урсулу.
  
  
  "Час", - сказа- я.
  
  
  "Шэсць м".
  
  
  Яе падставi- ногi пад сябе i пацягну- iso усiх сiл. Разда-ся гучны трэск, калi дра-ляны брус раскало-ся. Яе павалi-ся галавой на падлогу i ледзь не стукну-ся аб крэсла, на якiм ляжалi бомбы.
  
  
  Мае рукi -сё яшчэ былi скаваныя ззаду, але яе з цяжкасцю паднялася на ногi. Яе адчува- кро- на сваiх запясцях. Яе, уста- на крэсла, каб штогод на бомбу. Калi б яе веда- Рыхтэра, а ёй, дума-, што пачынаю, ён бы зладзi- бомбу так, каб любы яе страсенне, напрыклад, -зняцце ee, прывяло б у дзеянне раней часу. Яе, нахiлi-ся, каб праверыць праводку, i перакана-ся, што ме- рацыю. Мне давялося альбо абясшкодзiць бомбу, не перамяшчаючы яе, альбо як-то вызвалiць Урсулу з радыятара.
  
  
  Бомба павiнна была выбухнуць, калi хвiлiнная стрэлка паказала па-гадзiны, а заставалася -сяго чатыры хвiлiны. У мяне было мала часу.
  
  
  "Мы павiнны пазбавiць цябе ад гэтай штукi", - сказа- я, павярну-шыся да Уршулi. "Я не магу перамясцiць бомбу".
  
  
  "Але як я магу вызвалiцца?" - спытала яна, спрабуючы схаваць панiку - голасе.
  
  
  Яе, нахiлi-ся i агледзе-, як яна была -расла каранямi да металу. Бы- толькi адзiн спосаб вызвалiць ee - выявiць замак наручнiка-. Але, для гэтай аперацыi спатрэбiцца некалькi мiн, нават калi б яе трыма- рукi перад сабой. Яе Х'юга суну- у заднi хвiлiну штано-; Мне б гэта не спатрэбiлася. Затым уважлiва агледзе- радыятар.
  
  
  Труба вакол склепа, якая злучае радыятар, уся заржавела. Выглядала так, быццам радыятара не выкарысто-ва-ся шмат гадо-. Акрамя таго, пласцiны, прикрепляющие радыятар да дра-лянага падлозе, выглядалi старымi i аслабленыя.
  
  
  Яе, адступi- i агледзе- сцэну з невялiкага адлегласцi. Радыятар бы- змешчаны прыкладна - 30 см ад сцяны. Там было досыць месцы для таго, што я задума-. Яе размясцi-ся адкрытымi перад батарэяй i зiрну- на Урсулу.
  
  
  "Сабярыся", - сказа- я. "Я збiраюся даць гэтай штуцы моцны -дар".
  
  
  "Добра, Нiк, - сказала яна.
  
  
  Яе зiрну- на гадзiннiк. Заставалася дзве хвiлiны. Падня-шы нагу i сагну-шы кожнаму племенi, яе - вынiку удары- правай нагой па батарэi.
  
  
  Калi яе падключы-ся, пачу-ся трэск металу i дрэва, i Урсулу адкiнула назад да радыятара. Яе, чу-, як яна выда- рэзкi гарлавы гук. Калi яе паглядзе-, каб убачыць вынiкi, яе выявi- на падлозе кучу iржы. Радыятар цалкам адарва-ся ад трубы i прыхiну-ся да стагнаць. Пласцiны, якiя трымалi эга на падлозе, былi адарваныя, але да iх усё яшчэ заставалася гнiлое дрэва. Адна вакол пласцiн -сё яшчэ прылiпала да дра-лянага падлозе ля якара, таму яе зно- выкiну- яе i цалкам вызвалi-.
  
  
  Уршуля была - сiняках i пакрылася iржой.
  
  
  "Баюся, табе прыйдзецца цягнуць сваю нiтку гэтай штуцы", - сказа- яе эй. "Уставай. Хутка".
  
  
  Яна з цяжкасцю паднялася на ногi, падымаючы за сабой адзiн струмень у радыятар. Для нах гэта было цяжка, але адрэналiну - нах tech. Яе, рушы- бокам, схапi-ся за iншы нiткi рукамi - кайданках i падня- радыятара да -зро-ню сцёгна-. Яе, паглядзе- на гадзiннiк на калянасцi. Засталося менш хвiлiны.
  
  
  Яе сказа-. - "Бяжым!" "За дзверы!"
  
  
  Уршуля выскачыла вакол адкрытага дзвярнога праёму, усё яшчэ чапляючыся за вялiкi кавалак металу - форме гармонiкi. Яе, рушы- услед за ёй, iдучы амаль задам наперад.
  
  
  "Iдзi вельмi хутка", - сказа- я. "Не бяжы. Нам трэба прайсцi не менш за пяцьдзесят ярда-. Пакуль ён ямы - зямлi".
  
  
  Яна падпарадкавалася загадам, крэкчучы i аж спацела спiна. Гэта было па-чарто-ску няёмка. Аднойчы Уршуля -пала на каленi, а яе ледзь не страцi- нiтку радыятара. "Уставай", - сказа- ёй спакойным голасам.
  
  
  Яна зрабiла. Гадзiны - маёй гало- сказалi мне, што - нас усяго каля пятнаццацi секунд. Мы хутка рушылi да неглыбокай западзiне - полi, прылеглым да дому, i натыкнулiся на нах. Як толькi мы -палi на зямлю, пачу-ся аглушальны выбух.
  
  
  разарва-шы спакойны дзень ззаду нас.
  
  
  Ударныя хвалi пашкодзiлi мае вушы i рассыпалi валасы нам па тварах. Затым на нас абрыну-ся клубок бруду i смецця. Вакол нас сыпалiся вялiкiя цяжкiя бярвёны. Праз iмгненне -сё скончылася, i мы паглядзелi - бок дома. Вялiкае воблака дыму клубiлiся да неба, i тое нямногае, што засталося ад катэджа, палала.
  
  
  "Божа мой", - усклiкнула Уршуля, мабыць, прадста-ляючы, што здарылася б з ёй, калi б радыятар не выйша- па зборцы. Яе светлыя валасы былi взлохмачены, а твар бы- у гразi.
  
  
  "Нам пашанцавала", - сказа- я.
  
  
  Яе схапi- Х'юга i падышо- да канца радыятар Уршулi, каб пачаць узломваць замак на яе абшэ-ках. На гэта сышло больш за дзесяць хвiлiна. Калi яна нарэшце вызвалiлася, яна до-га пацерла запясцi i глыбока -здыхнула. Затым яна прынялася за працу з Х'юга, каб зняць мае кайданкi. На гэта - нах сышло прыкладна столькi ж часу, з вызваленымi рукамi. Мае запясцi былi парэзаныя кайданкамi, але кро- ужо пакрывала раны.
  
  
  "Што цяпер, Нiк?" - спытала Уршуля.
  
  
  "Зараз мы накiро-ваемся да перавала Елiн потым Рыхтэра".
  
  
  "У iх ёсць перавага перад намi", - сказала яна. "I - нас няма машыны. Яны -зялi некаторыя дэталi ад Lamborghini".
  
  
  "Я ведаю", - сказа- я, зiрну-шы на iтальянскую машыну каля дома. Частка эга шкла была разбурана, i фарба зляцела з аднаго боку выбухам. "Але нашы людзi ясна да- зразумець, што вяртаецца на борт Усходняга экспрэса на перавале. Ён знойдзены перасекчы мяжу з Балгарыяй у Дзiмiтра-градзе. Так што нам не трэба турбавацца аб тым, каб дабрацца да Црвени Крст, калi Рыхтэра туды дабярэцца, але да адпра-лення цягнiка. Гэта можа быць магчыма, калi мы сыдзем на гало-ную дарогу i адразу ж зловiм машыну ".
  
  
  "Тады хадзем", - сказала Уршуля.
  
  
  
  
  Дванаццатая кiра-нiк.
  
  
  
  Гэта бы- сапра-дны паход да дарозе. Уршуля не скардзiлася, але я мог сказаць, што напружанне апошнiх дваццацi чатырох гадзiн адбiвалася на ёй. Прыкладна праз па-гадзiны пасьля таго, як мы пакiнулi месца палаючага катэджа, мы дасягнулi адзiнай дарогi, якая праходзiць праз гэтую частку краiны.
  
  
  "Гэта выглядае даволi самотна", - сказала Уршуля.
  
  
  Дарога цягнулася ривненской -здо-ж рачной далiны - абодвух напрамках, наколькi хапала вачэй, але машын на ёй не было. Было так цiха, што цяжка было паверыць, што калi-небудзь праязджае якой-небудзь транспарт.
  
  
  "Гэта прымушае мяне забыцца пра Рихтере i проста атрымлiваць асалоду ад цiшынёй i супакоем", - сказа- я.
  
  
  "Так", - пагадзiлася Уршуля. Яна пайшла i села на травянiсты бераг ля дарогi, i ён далучы-ся да яе там.
  
  
  Уршуля адкiнулася на высокай траве, падпёршы пад сябе локцi. Яна закрыла вочы i прыслухалася да птушкi - найблiжэйшай поле. Гэта бы- мяккi сонечны вясновы дзень з расслабляльнай магiяй - прыемна паветры. Побач шаптала група таполя-, зялёныя бутоны, якiя -прыгожваюць ih карункавыя галiны, i вецер, якi руха- дрэвамi, таксама мякка колыхал высокую траву - полi, паралельным дарозе. Гэта бы- той дзень, месца i такая кампанiя, якiя прымушаюць агента задумацца, што, кравец вазьмi, ён робiць у сваёй канкрэтнай прафесii.
  
  
  Кароткая цёмная спаднiца Уршулi задиралась вакол яе сцёгна-, i я ляжу там яна выглядала вельмi добра. Спальня - не адзiнае iдэальнае месца для занятка- каханнем, як яе выявi- у iншых шчаслiвых выпадках. Часткi знаходжу iдэальнае месца - самых нечаканых пры iншых абставiнах. Але гэтая магчымасць, улiчваючы, што мы з хвiлiны на хвiлiну спадзявалiся на машыну, была менш чым спрыяльнай.
  
  
  "Нiк! Гэта машына!" Уршуля паказала.
  
  
  Гэта бы- седан, Citroen, надыходзячы да нас на вялiкай хуткасцi.
  
  
  "Добра", - сказа- я. "Я паспрабую гэта спынiць". Яе вылез на праезную частку i махну- рукамi па шырокай дузе. Машына адразу ж пачала запавольваць ход i праз iмгненне перавярнулася на абочыну побач з намi.
  
  
  Унутры знаходзiлiся двое маладых iтальянца-, якiя самi накiро-валiся да мяжы.
  
  
  "Вы збiраецеся дабрацца да Црвени Крст на перавале Елiн?" Яе спыта-.
  
  
  Абодва яны былi худымi маладымi людзьмi з до-гiмi валасамi. Кiро-ца зiрну- на Урсулу, i эму, мабыць, спадабалася тое, што ён убачы-. "Мы абавязкова паедзем у Црвени Крст", - сказа- ён з моцным акцэнтам. "Калi ласка, сядайце".
  
  
  Мы зрабiлi гэта, i машына з ровам панеслася па шашы. Ёй бы- рады, што iм падабалася хутка ездзiць, таму што - нас было мала часу. На самай справе, мы маглi б ужо -пусцiць шанец, патрапiць туды своечасова.
  
  
  Спачатку маладыя людзi гулялiся з Уршуляй. Прапанавалi каньяк i гатэля- спынiцца адпачыць. Але калi яны -бачылi, што Урсула не любiла групавы сэкс, яны зно- пачалi атрымлiваць асалоду ад сонечным нiяк не калi. Мы прыбылi - горную вёску Црвени-Крст, куды, несумненна, накiро-ва-ся Рыхтэра, каля двух гадзiн дня. Iтальянцы адвезлi нас адкрыта на вакзал, i мы
  
  
  горача падзякава- ih на паездку. Затым мы з Уршуляй -вайшлi -нутр.
  
  
  Гэта было невялiкае месца, i яно выглядала зусiм шэрым, як большасць станцый гэтай лiнiй у Югаславii. Мы хутка агледзелi зала чакання i -бачылi, што нам Рыхтэра, нам двух эга паслугачо- там не было. Зiрну-шы на платформу станцыi, яе, убачы-, што цягнiк выдаляецца.
  
  
  "Iдзi, - сказа- яе Уршулi.
  
  
  Да таго часу, як мы выйшлi, цягнiк ужо бы- у канцы платформы, набiраючы хуткасць. Гэта бы- Усходнi экспрэс.
  
  
  "Кравец!" Яе сказа-.
  
  
  Яе, паглядзе- унiз, у паток будынка-, на адкрытую пляцо-ку, дзе сядзела пара машын, i -бачы- "Фiят", на якiм Рыхтэр еха- па загараднага дома пад Белградам.
  
  
  "Глядзi", - сказа- я. "Эга-машыны. Ён у гэтым цягнiку".
  
  
  Яе схапi- Урсулу за руку i пацягну- яе за сабой, пакуль бег па платформе да машыны.
  
  
  "Што мы робiм, Нiк?" - спытала яна, пакуль мы беглi.
  
  
  "Мы збiраемся дастаць Бялградскага мяснiка", - сказа- яе эй.
  
  
  Мы спынiлiся - Фiята, i ён паглядзе- на трасу. Мне трэба было паспець на той цягнiк. Калi Рыхтэра патрапiць у Балгарыю, мае шанцы займець эга i радыё былi сапра-ды малыя. Там ён атрымае -сю неабходную дапамогу КДБ.
  
  
  Яе, скокну- у нiзкую спарты-ную машыну i -хапi-ся за драты пад прыборнай панэллю. Цягнiк павольна знiка- за паваротам шляху. Яго, злучы- правады, i рухавiк зарабi-.
  
  
  "Сядай i паехалi!" Яе крыкну- Урсуле скрозь шум машыны.
  
  
  Яе перабра-ся на пасажырскае сядзенне, а Уршуля села за руль.
  
  
  Яе паказа- на месца, дзе "Усходнi экспрэс" знiка- за паваротам дарогi.
  
  
  Яго сказа-."Iдзi за гэтым праклятым цягнiком!"
  
  
  Яна зiрнула на мяне -сяго секунду. Затым машына вылецела вакол тут i накiравалася -здо-ж абочыны трасы.
  
  
  Яе паглядзе- наперад i -бачы-, што, хоць па абодвух баках трасы каля вёскi бы- круты бераг, там было месца для вузкай спарты-най машыны, калi Уршуля магла дастаткова добра кiраваць.
  
  
  "Перайдзi на iншы бок трасы на гэтым скрыжаваннi тут", - сказа- ёй прывiтанне, калi мы натыкалiся левымi коламi на шпалы. "Я хачу быць побач з цягнiком, калi мы эга зразумеем".
  
  
  Яна зрабiла, як я сказа- гэй, i зараз мы паехалi па левай баку трасы. Вочы Уршулi пашырылiся, калi яна iso усiх сiл спрабавала -трымаць кантроль над машынай. Сцяжкi пад коламi справа моцна скалыналi машыну, а пад iншымi коламi -тваралiся выбоiны, але Уршуля трымала Fiat на абочыне гусенiц. Праз iмгненне цягнiк зно- бы- у поле зроку, i мы -жо наблiжалiся да яму.
  
  
  "Хутчэй", - пераконва- яе сл.
  
  
  Уршуля нацiснула на педаль газу, i мы накiравалiся наперад. Цягнiк знаходзi-ся -сяго - некалькiх ярда-. Ён пла-на слiзга- па пара-наннi з нашай уласнай дзiкай паездкай. Мы наехалi на купiну, i машына павярнула налева. На iмгненне мне здалося, што мы пойдзем па набярэжнай. Але Уршуля змагалася за кантроль, i, нарэшце, мы зно- пайшлi добра. Задняя пляцо-ка вагона-рэстарана была цяпер у межах дваццацi фута-. Ёй адкры- дзверы фiята, i зiрну- на Урсулу.
  
  
  "Калi яе, сяду на борт, вяртайся - горад i чакай мяне на станцыi. Яе паспрабую забраць эга жывым, калi ён мне дазволiць".
  
  
  Яна адчайна кi-нула, яе суставы белымi на рулi. Яе кiну- на нах апошнi погляд i ста- на прыступку дзень адкрытай машыны. Мы стаялi ля задняй платформы цягнiка. Адкрытая дзверы машыны не дазваляла нам падысцi занадта блiзка, але мне патрэбна была яшчэ адна пачатках.
  
  
  "Лiзаць!" Яе крыкну- гэй, у рэ-матызму.
  
  
  Унiверсал натыка-ся, згарну- i ад'еха- ад цягнiка. Затым мы апынулiся адкрытымi наадварот цягнiка, адкрытая дзверы з ляскам стукнулася аб канструкцыю платформы. Было зараз цi нiколi. Яе пераскочы- праз чатыры фута- iмчыць зямлi, схапi-ся за парэнчы платформы i схапi-ся за нах. Яе падцягну-ся да платформе i пералез праз парэнчы. Затым яе, азiрну-ся i -бачы-, што Урсула -жо тармозiць машыну. Ёй памаха- гэй, i яна мигнула фарамi, павольна рухаючыся да наступнага скрыжавання.
  
  
  Яе паправi- вопратку i прыбра- валасы з iлба. Яе, падня-ся на борт, не забi-шы нас, сябе, нас Урсулу. Цяпер мне трэба было знайсцi Ганса Рыхтэра, перш чым мы дайсцi да мяжы.
  
  
  Яе, увайшо- у вагон-рэстаран i -важлiва паглядзе- на асобы тых нямногiх, хто прыйшо- выпiць потым абеду. Нiхто вакол iх не бы- Рыхтарам, або эга людзьмi. Яе руха-ся па вагоне нядбайна, нiбы проста гуля- па цягнiку. Калi б кандуктар спынi- мяне косця бiлета, яе мог бы купiць эга на борце - можа быць, квiток другога класа, але мне было -сё ро-на, таму што я не чака- расслабляцца i атрымлiваць асалоду ад гэтай паездкай.
  
  
  Яе павольна прайшо- праз дзве спальныя вагоны, шукаючы любыя прыкметы
  
  
  Рыхтэра, але я нiчога не бачы-. У агульных вагонах яго таксама нiчога не бачы-. У цягнiку яе бачы- толькi асобы шчаслiвых падарожнiка-. Калi Рыхтэра бы- на борце, ён гуля- асцярожна i хава-ся. Эму, верагодна, удалося дастаць адно або некалькi спальных купэ для сябе i эга людзей, i яны будуць -нутры iх, чакаючы пераходу - Балгарыю - Дзiмiтра-градзе.
  
  
  Аднак было перавага, якое яе атрыма- з iх тхара, як адчу- апошнi цягнiк. Цяпер ёй бы- упэ-нены - асобы Ганса Рыхтэра i веда-, як ён выгляда-. Яе мог бы апiсаць эга праваднiкам цягнiка.
  
  
  Мне спатрэбiлася дзесяць хвiлiна, каб знайсцi насiльшчыка, але калi яе гэта зрабi-, ён мне вельмi дапамог.
  
  
  "Дайце-ка штогод, - сказа- ён па-серба-хорватски, - я мяркую, што такi чалавек, як вы апiсваеце, sel на борт у Црвени-Крст. Так, цяпер яе -спомнi-. Яе толькi што бачы-, як гэты хлопец уваходзi- у адсеку 8 у наступным спальным вагоне".
  
  
  Праз iмгненне яе спынi-ся на дзень адрэзаць 8. Яе выцягну- Вильгельмину i - думках падрыхтава-ся да -сяго, што можа здарыцца. Яе, сказа- сабе, што на гэты раз Ганс Рыхтэр не сыдзе, ён не збiра-ся пакiдаць гэты цягнiк жывым. Яе на iмгненне адышо- ад дзень, падня- правую нагу i злосна штурхну- яе.
  
  
  Дзверы - купэ -рэзалася, i ён рушы- услед за ёй. "Люгер" бы- гатовы да стральбе. Яе спынi-ся адкрытымi на дзень i агледзе- iнтэр'ер. Ён бы- пустынi.
  
  
  Яе, хутка увайшо- i зачынi- за сабой дзверы. Маё меркаванне аб тым, што Рыхтэр -зя- два цi больш адрэзаць, несумненна, было верным. Ён, верагодна, набы- iншае купэ, на iмя каго-то па iншых людзей, i ён, верагодна, бы- там адкрыта цяпер, плануючы свой наступны крок па продажы спадарожнiкавага манiтор паездак, фатаграфiямi, музыкай.
  
  
  Яе агледзелася. Багаж i радыё не было, але на ложку ляжалi куртка. Гэта мая самая, у якой раней бы- Рыхтэра.
  
  
  Яе мог бы пачакаць эга тут або паспрабаваць знайсцi, дзе ён i эга, людзi хаваюцца. Яе, павярну-ся да ложку i адкiну- ко-дру, каб пераканацца, што ён не схава-ся дзе-то там радыё. Пакуль мяне адварочва- у дзень, яе пачу- пстрычка ручкi. Яе рэзка павярну-ся да гуку, калi пацягну-ся за перезаряженным "Люгером".
  
  
  У дзвярах стая- агент Topcon са зламаным носам, а яго высокi кампаньён shell шчыра за iм.
  
  
  Мужчына са зламаным носам пацягну-ся за пiсталетам, але яго эга забi-. Пакуль эга рука была - куртцы, брыдкi, мала Вiльгельмiны -жо паказвала на яго здзi-лены твар. Эга высокi таварыш нават не паспрабава-.
  
  
  "Прыбяры руку па палiто. Асцярожна", - сказа- я.
  
  
  Ён зрабi-.
  
  
  "Цяпер вы абодва, увайдзiце -нутр".
  
  
  Яе, адступi- на два крокi i -вайшо- у купэ. Яе загада- высокаму мужчыну зачынiць за сабой дзверы. Калi ён гэта зрабi-, яе асцярожна абяззброi- абодвух.
  
  
  "Як ты зрабi- гэта?" - спыта- зламаны нос. "Як ты выбра-ся вакол катэджа?"
  
  
  "Усё ро-на, - сказа- я, утрымлiваючы ih абодвух перад сабой. "Дзе Нашы Людзi?"
  
  
  "А", - цiха сказа- высокi мужчына. "Вы пайшлi не тым людзьмi, маiм сябрам. Ён не се- у цягнiк".
  
  
  Ён бы- мне лiжа, усiх. Яе -дары- яго "Люгером" збоку на эга гало- i выраслi. Ён хмыкну- i -па- на сцяну купэ.
  
  
  Яе спыта-.- "Вы хочаце паспрабаваць хлусiць яшчэ раз?"
  
  
  Высокi мужчына бы- узрушаны i ашаломлены. Iншы каза- за яго. "Ён на борце", - сказа- ён. "Але мы не ведаем, дзе. Мы пакiнулi эга на iншым канцы цягнiка".
  
  
  "Гэта купэ для аднаго чалавека", - сказа- я. "Вы двое -зялi асобнае купэ?"
  
  
  Мужчына са зламаным носам завага-ся, а высокi змрочна паглядзе- на яго. "Так".
  
  
  "Якi нумар?"
  
  
  "Не казаць эму!" - гучна крыкну- высокi мужчына. Яе -дары- яго эга нагой у галёнка, i ён закрыча-.
  
  
  "Добра?" Яе спыта- iншага.
  
  
  "Гэта наступнае купэ", - мякка сказа- мужчына, ткну-шы вялiкiм пальцам у сцяну.
  
  
  "Дурань!" - сказа- высокi мужчына скрозь зубы.
  
  
  "Добра, паехалi, - сказа- я. "На платформу. Выходзь".
  
  
  Той, у каго зламаны нос, адчынi- дзверы i выйша- у калiдор, а яе штурхну- высокага - мастацтве. У калiдоры нiкога не было, таму яе не падпуска- "Люгер".
  
  
  "Варушыся", - загада- я, вонзив пiсталет у рэбры высокага чалавека.
  
  
  Праз iмгненне мы дасягнулi платформа- памiж машынамi. Яе стаяла ззаду iх i трыма- "Люгер" на iх. "Добра, скачы", - загада- я.
  
  
  Яны пiльна паглядзелi на мяне.
  
  
  "Цягнiк рухаецца вельмi хутка", - сказа- узброены злачынца.
  
  
  "Не так хутка, як лупi- вочы вакол гэтага стрэльбы", - папярэджва- яе эга.
  
  
  Пасля нядо-гага вагання галаварэз са зламаным носам адкры- дзверы i скокну-. У наступнае iмгненне высокi мужчына адчайна кiну-ся на мяне.
  
  
  Яе сустрэ- атаку ствалом люгера, моцна стукну-шы эга па жываце. Ён застагна- i без прытомнасцi цяжка -па- на металiчны падлогу - маiх нага. Яе прыбра- "Люгер" у кабуру, пацягну- эга да адкрытай дзень i скiну- з цягнiка.
  
  
  Яе, бачы-, як эга обмякшее цела -дарылася аб жвiр, а затым схавалася на -вазе - высокай траве. Эму, верагодна, было лепш, чым калi б ён бы- у свядомасцi, але - любым выпадку яго б не шталь марнаваць на гэта шмат скляпеннi. У рэшце рэшт, ён спрабава- разнесцi мяне на дробныя кавалачкi.
  
  
  Цяпер бы- Рыхтэра. Ён бы- у гэтым цягнiку, i мне трэба было эга знайсцi. Яе з нецярпеннем чака- гэтага.
  
  
  
  
  Трынаццаты кiра-нiк
  
  
  
  Выбару не заставалася. Не-забаве цягнiк пад'едзе да Димитровграду i заедзе - Балгарыю, i тады мая праца стане ценымногие складаней. Я не мог проста сядзець пакласцi рукi i чакаць, пакуль Рыхтэра здасца. Прыйшлося метадычна абшукаць спальныя адсекi, стукаючы ва -се дзень. Такая тактыка можа выклiкаць у мяне праблемы з насiльшчыкам, але я павiнен бы- рызыкнуць.
  
  
  Яе вырашы- зайсцi - далёкi нiтка першага спальнага вагона, той, што лiжа, да пярэдняй частцы цягнiка. Яе пачына- пошукi з далёкага абодва канца i прабiра-ся назад праз абодва вагона. Але гэты план раптам шталь цалкам непатрэбным. Калi яе, дабра-ся да кропкi прыкладна на па-дарогi праз першы спальны вагон, дзверы купэ адчынiлiся, i - калiдоры за -сё - некалькiх футах ад мяне бы- Ганс Рыхтэр, уставившийся на мяне, як на прывiд.
  
  
  "Вы!" - прашыпе- ён.
  
  
  Яе, за-важы-, што ён несс радыё.
  
  
  "Iдзi, Рыхтэра, - папярэджва- яе. "Вы не дабярэцеся да паездак, фатаграфiямi, музыкай цяпер".
  
  
  Але - Рыхтэра былi iншыя iдэi. Ён прамармыта- нешта сабе пад нос па-нямецку, затым разгарну-ся i пабег па калiдоры прэч ад мяне.
  
  
  Ён накiро-ва-ся да спальным вагоне, якi яе толькi што пакiну-, да канца цягнiка. Цягнiк бы- занадта перапо-нены, каб спрабаваць стрэлiць. Замест гэтага ёй кiну-ся - пагоню.
  
  
  Праз некалькi iмгнення- Рыхтэра апыну-ся на задняй платформе цягнiка. Ён зайшо- настолькi далёка, наколькi мог у гэтым кiрунку. Калi яе, падышо- да дзень з пiсталетам, ён мяне чака-. Дзверы зачынiлiся насупраць мяне, калi яе паспрабава- прайсцi праз яе праём на платформе. Ён амаль страцi- ра-навагу, калi дзверы стукну-ся мне - грудзi i руку. Рыхтэра моцна штурхну- яе. Яе асцярожна ступi- у дзвярны праём i -бачы-, як Рыхтэра знiкае на лесвiцы, якая вядзе да даху машыны.
  
  
  "Здавайся, Рыхтэр!" - крыкну- ёй скрозь шум цягнiка. Але ён знiк праз поля зроку.
  
  
  Здавалася, што рабiць было няма чаго, акрамя як iсцi за iм.
  
  
  Яе перагну-ся цераз рэйкi, гледзячы -верх па лесвiцы, i як раз своечасова -бачы-, як Рыхтэра цэлi-ся мне - галаву, вакол невялiкага бельгiйскага рэвальвера. Ён стрэлi-, яго нырну- назад, i лупi- вочы трапiла на мчащуюся зямлю пад коламi. Затым Рыхтэра рушы- па даху вагона да пярэдняй частцы цягнiка.
  
  
  Яе хутка -злез на лесвiцу i залез на дах вагона. Рыхтэр бы- ужо - далёкiм канцы, пераскокваючы праз вагона-рэстарана да апошняга спальным вагоне. Ён на iмгненне страцi- ра-навагу, прызямлi-шыся на дах наступнага вагона, але -трыма-ся.
  
  
  Яе пабег за iм па даху вагона-рэстарана. Калi яе дабра-ся да абодва канца, яе, не спыняючыся, пераскочы- адлегласць памiж iм i спальным вагонам i працягну- бегчы.
  
  
  Рыхтэр павярну-ся i яшчэ два разы стрэлi- у мяне. Яе, убачы-, як ён прыцэлi-ся, i прыгну-ся. Абодва стрэлу прайшлi mimmo, хоць пачатку другой прагрыз дах вагона пад маiмi нагамi. Яе адкры- агонь у адказ з "люгера", але, цягнiк руха-ся пад намi, яе таксама не змог прыцэлiцца, i лупi- вочы нявiнна праляцела mimmo галавы Рыхтэра. Потым ён зно- пабег.
  
  
  Рыхтэра пераскочы- яшчэ адно месца памiж вагонамi. Ён станавi-ся лепш у гэтым. Яе рушы- услед за; мы пабеглi i пераскочылi праз яшчэ некалькi вагона-. Рыхтэра падыходзi- да пярэдняй частцы цягнiка.
  
  
  Калi Рыхтэра зрабi- яшчэ адзiн скачок памiж вагонамi, цягнiк павярну-, i ён упа- на адно кожнаму племенi. Калi ён павярну-ся i -бачы-, што я наблiжаюся да яму, ён зно- нацэлi- маленькi рэвальвер i зрабi- яшчэ два стрэлы. Яе павалi-ся на дах наступнага вагона, i кулi разъели дрэва - надбудове побач з маёй галавой i рукой. Рыхтэра - трэцi раз нацiсну- на курок рэвальвера, але нiчога не адбылося. Затым ён злосна кiну- на мяне пiсталет. Ён адскочы- ад даху машыны i знiк на краi.
  
  
  Рыхтэр зно- павярну-ся i пабег. Яе уста-, суну- "люгер" у кабуру i рушы- услед за iм. Потым яе -бачы- наперадзе ткацкi станок, на схiле гары, i зияющее - nen чорнае адтулiну - тунэль. Цягнiк урэза-ся - тунэль, i Рыхтэра жым лежачы як раз своечасова, калi яго вагон знiк у цемры. Яе таксама кiну-ся тварам унiз, i тады яе пагрузi-ся - цемру. Праз iмгненне яе -бачы-, як расце дыска свеце
  
  
  на адным канцы i зно- выйша- па чорнай трубы на дзённай брылё-.
  
  
  Рыхтэр ужо наблiжа-ся да паровозу. Яе -ста- i пабег за iм. Яе гатэль перашкодзiць эму вярнуцца - цягнiк. Ён скокну- у першы вагон за паравозам i працягну- рух. Калi яе, саскочы-, цягнiк пахiсну-ся на крутым павароце шляху. Яе -па- направа i ледзь не саслiзну- з даху машыны.
  
  
  Яе пачака-, пакуль рэйкi зно- не выпрастуюцца. Затым яе, рушы- да Рыхтэра. Цягнiк зно- пахiсну-ся на няро-най дарозе, калi Рыхтэр наблiзi-ся да пярэдняй частцы фургона. Ён упа- i выпусцi- радыё. Яно заскользило да краю даху вагона, але Рыхтэр схапi- яго, перш чым яно -пала .
  
  
  Рыхтэр бы- цяпер наперадзе вагон. Ён глядзе- на паравоз, пакуль яе наблiжа-ся, каб скарацiць невялiкае адлегласць памiж намi. Ён вырашы- не скакаць да паровозу, i замест гэтага падышо- да лесвiцы, якая вядзе праз борт машыны. Яе дабра-ся да яго, як толькi ён ступi- на яго.
  
  
  Яе схапi- эга iso усiх сiл i пацягну- на дах вагона. Ён упi-ся - мяне позiркам, спрабуючы вырвацца на волю.
  
  
  "Адпусцi мяне!", ён закрыча-. "Ня-жо таксама вы думаеце, што я ствары- усё гэта дарма?"
  
  
  Эга словы былi амаль вынесеныя ветрам, перш чым яе паспе- улавiць, што ён каза-. Але эга вочы сказалi мне -сё. Яе дамага-ся поспеху там, дзе -се астатнiя цярпелi паразу, i Ганс Рыхтэр - рэшце рэшт апыну-ся - пастцы. За некалькi кароткiх дзён яе шталь эга ворагам.
  
  
  Яе -дары- яго кулаком па эга квадратнага твару i злама- эму нос.
  
  
  Рыхтэр -па- на дах машыны. Сельская мясцовасць слiзгала пад намi з галавакружнай хуткасцю. Яе зно- схапi-ся за яго, але ён штурхну- i выбi- мае ногi з-пад мяне, i я -па- побач з iм i перакацi-ся на самы край даху.
  
  
  Яе, зiрну- на зараснiкi зямлi пада мной, схапi-шыся за край даху рукамi i нагамi. Пакуль яе павольна сыходзi- ад канца, Рыхтэра зно- уста- на ногi. Калi яе, павярну-ся, каб падняцца, ён удары- мяне нагой у галы.
  
  
  Яе -хiлi-ся ад удару, i Рыхтэра зно- страцi- ра-навагу i -па- на каленi. Мы абодва разам з цяжкасцю паднялiся на ногi, але на гэты раз у мяне было перавага. Яе -дары- яго эга кулаком па жываце, i ён сагну-ся напалову. Затым яе моцна -дары- яго эга больш гало- i па-тарыць удар. Ён адхiсну-ся i ледзь не -па- зно-.
  
  
  Цяпер ёй бы- памiж Рыхтарам i пярэднiм краем даху вагона-. Апошнiм адчайным намаганнем ён зрабi- радыё мне - галаву. На гэты раз яе -бачы-, што ён наблiжаецца, i адступi-, калi Рыхтэр падышо- да мяне. Iмпульс эга напада- пранёс эга mimmo мяне да канца машыны i над ёй. Калi ён праляце-, яе схапi- рацыю i вырва- яе - яго з рук. Рыхтэра павалi-ся на адкрытае прастору памiж машынай i паравозам.
  
  
  У мяне не было шанца- выратаваць яго. Яе ледзь не перавярну-ся, калi схапi-ся за радыё. У iншы момант Рыхтэра упа- памiж вагонам i паравозам, а затым стукну-ся аб шпалы -нiзе. Для долi секунды вагоны перекатились праз эга памяты постаць.
  
  
  Вiдовiшча было не з прыемных. Рыхтэр нават не паспе- закрычаць. Цела схавалася пад рухаецца машынай. Затым, калi яе, азiрну-ся, яе -бачы- адарваную нагу, а iншую частку цела, якую немагчыма было апазнаць, звалiлася з гусенiцы. Бялградскi мяснiк бы- засечаны.
  
  
  Цягнiк запавольва-. Мы я-на наблiжалiся да Димитровграду, i яе не мог патрапiць у гэты цягнiк, калi ён туды прыеха-. Яе, спусцi-ся па лесвiцы, якую Рыхтэр спрабава- выкарыстаць раней, i калi цягнiк запаволi-ся яшчэ больш, яе, скокну- на мчащуюся зямлю.
  
  
  Яе спрабавала трымаць ногi пад сабой, але не мог. Яе двойчы перавярну-ся з нага на галаву, соскребая плоць i якiя рвуцца тканiна, пакуль кацi-ся. Затым яе цудам апыну-ся на спiне ля падножжа невялiкi насыпы i -бачы-, як назiральная пляцо-ка цягнiка адступае па рэйках.
  
  
  Яе намаца- зламаныя косткi, але не знайшо-. Яе страцi- радыё, але яно знаходзiлася - пятнаццацi фута- ад мяне. Яе, падышо- да яму, i - святле позняга па-дзённага сонца адкры- эга ззаду i зазiрну- унутр. Галасаваць яно, як яе i прыйшо- да высновы, убудавана, радыё, так што яно выглядала, як частка fold paper - прылада спадарожнiкавага манiторынгу.
  
  
  Яе зачынi- радыё i пакiва- галавой. Мая левая рука i кi гарэлi - тым месцы, дзе яны былi натерты жвiрам -здо-ж дарожкi. Яе выцер твар насо-кай i паглядзе- на рэйкi - бок таго месца, дзе Рыхтэра звалi-ся з цягнiка. Там была добрая мiлi або каля таго, i ёй нiчога не бачы-.
  
  
  Прыкладна - трыццацi ярда- адсюль цягну-ся шэраг паралельных рэек, i па iх наблiжа-ся павольны цягнiк. Ён снарада - тым напрамку, адкуль яе толькi што прыйшо-, у бок перавала Елiн. Дзе-то наперадзе гэты цягнiк пяройдзе на гало-ны шлях.
  
  
  Гэта бы- вялiкi поспех для мяне,
  
  
  таму што гэта выцягне мяне вакол гэтага раёна - спешцы i такiм чынам, каб яе мог пазбегнуць улада-. Яго хутка перайшо- на iншыя шляхi. Праз iмгненне цягнiк руха-ся mimmo мяне, паступова павялiчваючы сваю павольную хуткасць. Яе пачака-, пакуль падыдзе апошняя машына, практычна па -сiм некалькiх вагона- другога класа, а затым пача- бегчы так хутка, як мог. Яе, ухапi-ся за парэнчы прыступак на задняй платформе i трыма-ся, i цягнiк вырва- мае ногi з-пад мяне. Iмгненне праз яе стая- на платформе з рацыяй Ганса Рыхтэра - руцэ i глядзе-, як удалячынь выслiзгвае пейзаж вакол Димитровграда.
  
  
  Менш чым за пяць хвiлiна цягнiк мiну- тое месца, дзе Мяснiк сустрэ- прыдатную смерць. Яе -бачы- што-то падобнае на кучу старой вопраткi, якая ляжыць памiж рэйкамi, але абры-кi не былi iдэнтыфiкаваныя, як асобу. Астатняя частка Рыхтэра ляжалi дзе-то па той бок рэек. Яе до-гi час задуменна глядзе- на кучу, а потым яна знiкла з выгляду.
  
  
  Уршуля будзе незадаволеная тым, што Рыхтэра не прывезлi - Бон для суда. Але - канцы эга выродлiвай кар'еры наступiла свайго роду справядлiвасць - свайго роду жорсткая расплата.
  
  
  Мы з Уршуляй правесцi сёння ноч у якой-небудзь маленькай пакойчыку - Црвени Крст. Яе, дакрана-ся да яе цела, i мы думалi толькi пра тых цёплых момантах разам.
  
  
  Мы адводзiлася на гэта права.
  
  
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Брыгада забойца-
  
  
  Першая кiра-нiк
  
  
  Калi - шэрыя перадсвiтальныя гадзiны зазванi- тэлефон, яе веда-, што на iншым канцы провада мог быць толькi адзiн чалавек - Ястраб, мой бос - AX.
  
  
  Тэлефон стая- на начным столiку з процiлеглага боку ложка, таму мне давялося па-зцi праз Марыю фон Альдер, спячую побач са мной, каб дабрацца да яго. Марыя заварушылася - сне, злёгку падцягну-шы адну нагу, так што яе празрыстая ружовая ночнушка паднялася вышэй сцёгна-, калi яе падня- трубку.
  
  
  "Табе трэба неадкладна вярнуцца сюды", - сказа- Хоук, як толькi даведа-ся мой голас. Эга словы былi рэзкiмi i настойлiвымi. "Мы працуем над новай здзелкай. Будзьце гатовыя сысцi праз трыццаць хвiлiна ".
  
  
  "Праз трыццаць хвiлiна?" Яе спыта-. "Як? Падобна на тое, ты забы-ся, дзе я.
  
  
  Яе бы- на Вiскi-Кей, маленькiм востраве - Багамскiх выспа-, куды мяне пасла- сам Хоук. Мне трэба было арганiзаваць лодку, каб забраць мяне i адвезцi одзiна вакол вялiкiх выспа-, каб яе мог сесцi на самалёт назад у Штаты.
  
  
  Хоуку не цярпелася пачуць мой рэ-матызму. "Будзьце гатовыя сысцi праз трыццаць хвiлiна", - па-тарыць ён ледзяным тонам. "Г-н Джэймс забяспечвае вашага транспарту ".
  
  
  Яе мо-чкi кi-ну-. "Г-н Джэймс "- гэта кодавае iмя прэзiдэнта Злучаных Штата- Амерык.
  
  
  "Добра", - сказа- Хоук, як быццам бачы-, як я кiваю. "Лодка забярэ вас ад гало-нага - Вiскi-Кей ривненской праз дваццаць сем хвiлiна". Ён павесi- трубку. Пакла-шы трубку, яе -бачы-, што Марыя адкрыла вочы i глядзiць на мяне.
  
  
  "Гэта бы- мой офiс у Нью-Ёрку", - сказа- яе эй. "Баюся, мне трэба вярнуцца. Кампанiя адпра-ляе лодку.
  
  
  Марыя думала, што яе мiльянер па iмя Тонi Доус, прыкрыццё, якое яе выкарыста- у маiм цяперашнiм заданнi на AX. Нават калi б яна пачула мой размову з Хоуком, у нах усё ро-на не было б прычын сумнявацца - маiм прыкрыццi.
  
  
  Але яна скривилась, яе саспелыя чырвоныя вусны выбухну-. "Табе трэба вярнуцца сёння?"
  
  
  "Так, баюся, што так", - бадзёра сказа- я, збiраючыся -стаць з ложка. "I не толькi сёння, але i адкрытымi цяпер. У мяне як раз ёсць час апрануцца да таго, як сюды прыбудзе лодка.
  
  
  Але перш чым яе змог -стаць з смецця, Марыя падняла руку i гуллiва пацягну- мяне за руку, прыцягваючы да сабе.
  
  
  "Табе не трэба так спяшацца, - хрыпла сказала яна.
  
  
  У гэтым не было сумнева-, Марыя фон Альдер была прыгожым iстотай, стройнай да-ганогай бландынкай з пышна складзеным залатым целам i по-най гладкай грудзьмi, ружовыя кончыкi якiх упiралiся - станiк яе празрыстага сукенкi. Яна глядзела на маё цела, i магла бачыць, што яе выгляд рабi- са мной. Яна саслiзнула з ложка на спiне, злёгку прыпадня-шы сцягна, прапано-ваючы мне сваё ша-кавiстай цела, нiбы келiх любовi, якая чакала свайго напа-нення.
  
  
  З усёй сiлай волi, на якую яе бы- здольным, ёй прашапта-: "Будуць i iншыя часы". Яе правё- вуснамi па яе шчацэ i адправi-ся - душ.
  
  
  Яе не мог паскардзiцца на тое, што апошнiя пяць дзён на Вiскi-Кей былi не вельмi прыемнымi. Востра- бы- гульнявой пляцо-кай для вельмi багатых. Куды нам глянь, усюды была раскоша - чыстыя, вымытыя марскiя яхты, якiя стаяць на якары - блiскучых блакiтных водах; акры дарагiх добра-парадкаваных газона-, палаюць яркiмi агнiстымi кветкамi, якiя сыходзяць да мора; навалы раскошных вiл, ярка размаляваных, як калi б яны былi намаляваныя дзiцячымi крэйдамi, -звышалiся над Атлантычным акiянам. Яе атрымлiва- асалоду ад -сiм, уключаючы Марыю фон Альдер, апошнiя пяць дзён.
  
  
  Але мой вiзiт на Вiскi-Кi па-ранейшаму бы- расчаравальнымi; Гэта бы- там па справе i бы- не лiжа, да вырашэння маёй бягучай задачы, чым у той дзень, калi Хоук -першыню праiнструктава- мяне - штаба-кватэры AX - Вашынгтоне.
  
  
  Хоук пача- гутарку незвычайным маналогам аб небяспеках гэтай канкрэтнай мiсii, неверагодных шанцах i жыццёвай важнасцi поспеху.
  
  
  Яе кiну- на яго погляд краем вочы, думаючы, а што яшчэ новага? Ён амаль чака- убачыць, як маршчынкi вакол эга тонкiх вусна- ператвараюцца - -смешку. Нячаста Хоук, стрыманы жыхар Новай Англii, спрабава- жартаваць. Але я -бачы-, што гэтыя маршчынкi вакол эга rta i пранiзлiвыя вочы толькi -змацнiлiся, i я веда-, што ён сур'ёзна.
  
  
  Ён ператасава- паперы на стале i нахмуры-ся. "Нас толькi што праiнфармавалi - гэта, вядома, зусiм сакрэтна - што шэсць гадзiн таму прэм'ер-мiнiстру Англii пагражае забойства эга да-нi сябра, члена парламента. Двое мужчын знаходзiлiся - загарадным дом прэм'ер-мiнiстра, калi iншы раптам досталь вiнто-ку, нацэлi- яе на прэм'ер-мiнiстра, а затым, зусiм невытлумачальна, нацэлi- вiнто-ку на сябе i вышиб сабе мазгi. У гэты час больш нiкога не было, таму мы можам выдаць публiцы фальшывую гiсторыю. Але рэальныя наступствы аварыi жудасныя ".
  
  
  Ёй кi-ну-. Гэта было больш дзi-на, чым яе чака-, i нават потым уступнай прамовы Хоука.
  
  
  "Афiцыйная брытанская версiя апiсвае гэта як няшчасны выпадак", - працягну- Хоук. "Асечка, калi iншы агляда- вiнто-ку. Вядома, не будзе
  
  
  
  
  Ён згада-, што спачатку зброю было накiравана супраць прэм'ер-мiнiстра ".
  
  
  "Вы збiраецеся пазычыць мяне ангельцам для дапамогi - расследаваннi?"
  
  
  Хоук пакiва- галавой. "Праблемы лiжа да дому. Паведамлялася аб падобных выпадках у Кiтаi, Францыi, Японii i Германii. У кожным выпадку патэнцыйны забойца ме- сiлу, каб забiць сваю ахвяру, але замест гэтага забiва- сябе.
  
  
  "Вы можаце сабе -явiць, якi -плы- гэтыя справаздачы мелi прэзiдэнта. Ён лёгка мог стаць наступнай мэтай. I ён не збiраецца чакаць, пакуль член гэтай каманды забойца- дабярэцца да Белага дома, нават калi забойца - канчатковым вынiку заб'е толькi сябе. Наша задача на гэты раз - шукаць i знiшчаць - прэвенты-ныя меры ".
  
  
  "У нас ёсць якiя-небудзь зачэпкi?"
  
  
  "Трохi, - прызна-ся Хоук. Ён запалi- адну вакол сваiх танных цыгар i з хвiлiну попыхивал - цiшынi. "У мяне ёсць усе файлы расследавання- розных спецслужба-, у кожнай па краiн, а таксама Iнтэрпола. Хочаце ведаць, што яны знайшлi? "
  
  
  Ён адзнача- факты на пальцах. "Па-першае, усе мёртвыя забойцы былi по-нымi. Па-другое, усе былi апантаныя сваiм лiшнiм вагой i патрацiлi шмат часу, спрабуючы пазбавiцца ад яго. Тры-тры, вакол iх былi блiзкiя з сёстрамi Фон Альдер ".
  
  
  Яе прыпадня- брыво. "Цудо-на. Яе шукаю то-стых мужчын на дыеце, якiм падабаюцца прыгожыя дзя-чыны. Ты не зусiм спрашчаеш гэта ".
  
  
  "Я ведаю, - сказа- Хоук. "Мне шкада." Мяркуючы па тым, як ён гэта сказа-, яе амаль даверы- эму. Але потым ён зно- шталь рашуча дзелавым.
  
  
  "Мы пачынаем з сясцёр фон Альдер, то ёсць з вамi. Гэта вэб-рэальная падказка, якую мы атрымалi ".
  
  
  Дзя-чынкi фон Альдер самi былi трохi дзi-нымi. Марыя, Хельга i Эльза - iдэнтычныя трайняткi-бландынкi, добра вядомыя любому чытач газет або тэлегледачу. Iм было па дваццаць, i яны былi прыгожымi. Яны прыехалi - Злучаныя Штаты па Германiй затым пачатку другой сусветнай вайны са сваёй мацi Уршуляй. Яны спецыялiзавалiся на мужо- i палюбо-нiках-мiльянера, якiя зрабiлi ih багатымi падарункамi - выглядзе дамо-, якiя былi раскiданыя па -сiм адкрыты басейн, яхт, кашто-насця- i нават прыватных самалёта-.
  
  
  Памеркава-шы, вырашы- яе, што зблiжэнне з фонам Альдерс, верагодна, было адным вакол самых прыемных спосаба-, з якiх ёй калi-небудзь пачына- выконваць заданнi.
  
  
  Для AX было дастаткова проста даць мне прыкрыццё - Тонi Доуэса, багатага бiзнэсмэна, успадкавалай квiтнеючы экспартна-iмпартны бiзнес са штаб-кватэрай у Нью-Ёрку. Не-забаве, калi Хоук за кулiсамi туза- за патрэбныя нiтачкi, мяне запрасiлi на некалькi вечарынак, што i дзя-чынак Фон Альдер. Як толькi сустрэ- яе сясцёр, было даволi лёгка, з шчодрымi праявамi даро- i -вагi, стаць часткай ih сацыяльнай сеткi.
  
  
  Марыя была першым фоне Альдером, якога я "даследава-". Яго адвёз яе на Вiскi-Кей, дзе мы правялi пяць шчаслiвых дзён у раскошы. Але да ранiцы, калi Хоук загада- мне вярнуцца - Злучаныя Штаты, ён не выявi- нiякiх iншых зачэпак.
  
  
  Два
  
  
  Менш чым праз дваццаць мiн, затым званка Хоука яе, накiрава-ся да гало-нага прычала Вiскi-Кей. Марыя фон Альдер пайшла са мной, чапляючыся за маю руку. Там ужо чакала лодка - сорокфутовый крэйсер, вялiкая частка кветак аблезла i заржавела, два дызеля працавалi на халастым ходу. На палубе было чатыры чалавекi.
  
  
  Одзiна вакол мужчын, на якiм была выцветшая бейсболка, крыкну-: "Мы гатовыя адштурхнуцца, мiстэр Доус".
  
  
  "Будзьце з вамi", - адказа- я. Яе, павярну-ся, каб развiтацца з Марыяй, i яна до-га i патрабавальна пацалавала мяне.
  
  
  "Памятай, Дамплинк", - сказала яна, - усе сёстры фон Альдер называлi сваiх мужчын "Дамплинк", - "трымайся далей ад гэтых маiх сясцёр, цi ёй выдзеру iм вочы".
  
  
  "Мой цi ну?" Яе спыта-.
  
  
  "Усе вочы", - сказала яна.
  
  
  Яна хутка пацалавала мяне, i яе, скочы- на палубу крэйсера. Мужчына - выцвiлай бейсболцы тут жа кiну-ся прэч. Калi магутныя здвоеныя дызелi крэйсера ажылi, яе -бачы-, як другая лодка неслася да прычала. Ён раптам павярну-ся i накiрава-ся да майго крейсеру, якi iмклiва наблiжа-ся да адкрытага мора, эга нос рассяка- ваду, а яго нос рабi- вакол пырска- пе-невы хвост. Не-забаве Марыя фон Альдер, усё яшчэ якая стаяла - канцы порта бар, паменшылася да памера- лялькi, а затым цалкам знiкла. Праз некалькi хвiлiна сам востра- знiк па -сiм поля зроку.
  
  
  Раптам яе зразуме-, што нас перасьледуе iншая лодка. Знаёмы холад прабег па маёй спiне. Хто-то здзейснi- сур'ёзную памылку - цi мог гэта быць ён?
  
  
  Яе паспрабава- зразумець гэта, i хутка. Альбо iншая лодка была варожым караблём, якiя спрабавалi дабрацца да мяне, альбо яе дазволiла падабраць сябе не на лодцы ён, а iншае судна было тым, якое Ястраб пасла- на Вiскi-Кей. Перш чым у мяне з'явiлася магчымасць папрацаваць над гэтым яшчэ, мужчына - бейсболцы сказа- мне тое, што я-гатэль ведаць.
  
  
  "Калi ласка, не рабiце глупства-, мiстэр Доус, - сказа- ён. Ён адкiну- кавалак брызент на палубу i схапi- абрэз, якi ляжа- пад iм. Мозгу бы- накiраваны мне - грудзi.
  
  
  Па крайняй меры, ён не веда- майго сапра-днага iмя. Але яе -сё яшчэ не мог растлумачыць, адкуль ён веда-, што я буду чакаць -даецца -стаць з порта бар у Вiскi-Кей.
  
  
  
  
  
  г. Альбо хто-то падслухо-ва- званок Хоука, альбо мяне выдала Марыя фон Альдер.
  
  
  Пачу-ся крык чалавека за штурвалам крэйсера, i лодка павярнула направа з рапто-ным нахiлам, якi ледзь не збi- нас усiх з нага. Затым мы -бачылi, у чым праблема - злавесны срэбны прадмет, пранiзлiвы ваду амаль адкрыта над нашым носам. Памежнiк, якi пераследава- нас катэр выпусцi- тарпеду, але ракета не трапiла - нас, i паляцела - мора.
  
  
  Але гэты кароткi момант, калi -се рукi на борце крэйсера страцiлi ра-навагу, да- мне неабходную мне магчымасць выцягнуць Wilhelmina, мой мадыфiкаваны Саночника з трехдюймовым ствалом. Пакуль яе бы- з Марыяй у Вiскi-Кей, схава- яе эга - сакрэтным адсеку - маiм багажы. Але перад тым, як пакiнуць наш нумар, у тую ранiцу, калi Марыя была - iншым пакоi, яе прадбачлiва засуну- эга - промежностную кабуру, якую насi- яе - сваiх штанах, каб дацягнуцца да пiсталета i, расшпiлi-шы шырынку.
  
  
  У той час як чалавек з ружжом -сё яшчэ ляжа- на парэнчах, яе, прысе-, расшпiлi- маланку i выцягну- "люгер". Яе мог бачыць здзi-ленне на эга чалавека, калi "Люгер" з'явi-ся па маёй шырынкi. Ён закрыча- i узмахну- руляй стрэльбы -верх, яго палец сцiсну- курок. Мы стралялi адначасова. 9-мiлiметровая лупi- вочы Вiльгельмiны скарацiла разры- памiж намi на па-секунды хутчэй. Лупi- вочы знесла мужчыну твар i адкiнула эга праз парэнчы - моры, а драбавiк з драбавiка трапi- у пераборку ззаду мяне.
  
  
  Яе рушы- хутка, адной рукой схапi-шы выратавальны гиллетт, а iншы засо-ваючы "Люгер" назад у кабуру. Затым яе, скочы- праз парэнчы - моры. Яе здагада-ся, што людзi - пачатку другой лодцы падавалi мне сiгнал, каб яго паспрабава- выйсцi па лодак, калi яны выпусцiлi тарпеду, i што яны назiралi за мной у бiнокль.
  
  
  Нягледзячы на дзённую спякоту, калi яе стукну-ся i пайшо- пад ваду, вада была жудасна халоднай. Усё яшчэ сцiскаючы - руцэ выратавальны гиллетт, ён амаль адразу -скочы- i паплы- ад крэйсера co пачатку другой лодцы, якая займаецца цяпер неслася да мяне. Праз плячо яе, бачы-, як крэйсер пача- разгортвацца - пагонi.
  
  
  Крэйсер -сё яшчэ знаходзi-ся на па-дарозе, калi надыходзячы катэр выпусцi- яшчэ адну тарпеду. Марская ракета прасвiстала mimmo мяне, усяго - пяцi ярда- ад мяне, i на гэты раз трапiла - мидель крэйсера. Адбы-ся пякельны выбух, i мяне -дарылi моцныя ударныя хвалi, якiя распа-сюджвалiся праз ваду, як электрычны ток, якi праходзiць праз аголены провад пад напругай. Крэйсер разляце-ся на часткi, падня-шы гiганцкi гейзер вакол вады, смецця i дроту.
  
  
  Праз некалькi секунд пераследуе лодка падцягнулася да борце, i рукi дапамогi паднялi мяне на борт. Апыну-шыся на палубе, яе -бачы-, што гэтая лодка была дакладнай копiяй толькi што разбуранага крэйсера; нават на отслаивающуюся i iржавую фарбу i колькасць людзей на борце. Але на гэты раз адзiн вакол мужчын паказа- пашто-ку з пячаткай Злучаных Штата- i подпiсам прэзiдэнта.
  
  
  "Прыносiм прабачэннi за нязручнасцi", - коратка сказа- мужчына. "Мы спазнiлiся на прычал - Вiскi-Кей. Хто-то зладзi- невялiкую дыверсiю на нашых генератарах, каб затрымаць нас. Калi мы -бачылi, што iншая лодка адышла разам з вамi, мы здагадалiся, што адбылося ".
  
  
  "Дзякуй", - усмiхну-ся я. "Вы добра ачунялi".
  
  
  Ён не шталь прызнаваць, што сапра-дны прафесiянал. Замест гэтага ён сказа-: "Магчыма, вы захочаце, каб пераапрануцца - сухую вопратку, перш чым мы дабяромся да месца прызначэння. Унiзе, у каюце, знойдзеш вопратку.
  
  
  Яе, спусцi-ся -нiз i пераапрану-ся - свежыя джынсы, спарты-ную кашулю, абутак i шкарпэткi. Гэта была не зусiм шведа- Сэвилл-Роу, але была чыстая i сухая. Мае ратавальнiкi не задава- мне нiякiх пытання- i не прапано-валi нiякай iнфармацыi. Верагодна, гэта было ЦРУ, але яе -сё яшчэ не ме- уя-лення, як яны планавалi вярнуць мяне на мацярык з хуткасцю, якую ме- на -вазе Хок.
  
  
  Калi яе зно- падня-ся наверх, той жа чалавек, якi гавары- са мной раней, сказа- мне, што мы павiнны дабрацца да кропкi перасадкi прыкладна праз шэсць хвiлiна.
  
  
  Яе, кi-ну-, але -сё яшчэ не разуме-, аб чым ён кажа. Якое-то час мы былi па-за поля гледжання Вiскi-Кей, i вакол таго, што я веда- аб гэтай частцы Атлантычнага акiяна, на многiя мiлi на захад не было зямлi, акрамя ЗША. Усё, што я мог бачыць, былi горныя хвалi сiняга сукенка з усiх бако-. .
  
  
  Ривненской праз пяць хвiлiна i пяцьдзесят секунд мы апынулiся - поле зроку авiяносца ВМС ЗША, i чалавек на палубе са мной сказа-: "Голас i мы - шчыра на кнопку".
  
  
  Дзясятак рэакты-ных самалёта- са складзенымi крыламi сядзелi на авiяносцы, нiбы цёмныя птушкi, адпачывальнiкi перад адна-леннем палёта-. Некаторыя члены экiпажа скiнулi вяровачную лесвiцу, калi наша лодка падышла да берага. Яе, пацiсну- руку сваiм выратавальнiкам, а затым падня-ся па лесвiцы. Крэйсер адышо- i амаль схава-ся з выгляду у бурлiвым моры, перш чым яе дасягну- палубы.
  
  
  Капiтан карабля сустрэ- мяне наверсе трапа, адсалютава- ёй адказа-, i хутка пацягну- мяне да рэакты-наму самалёту, якi чака- на лётнай палубе. Рухавiкi A-4 Skyhawk -жо былi
  
  
  
  
  -ключаны, iмкнучыся падняцца - паветра. Яе, пацiсну- руку пiлоту, маладому рыжеволосому, надзе- лётную вопратку i заходу - заднюю кабiну. Пiлот паказа- мне "вялiкi палец уверх", i мы з галавакружнай хуткасцю катапультавалiся з палубы авiяносца - неба. Калi прэзiдэнт Злучаных Штата- бы- вашым асабiстым турыстычным агентам, пражыванне было строга першакласным...
  
  
  Тры
  
  
  Зваротны пералёт у Штаты прайшо- хутка i без прыгод. Нашым пунктам прызначэння бы- аэрапорт iмя Джона кэнэдзi, ny - Нью-Ёрку, i мы прызямлiлiся там, на спецыяльна падрыхтаванай -злётна-пасадачнай паласе. Потым сонца i яснага неба, на Вiскi-Кей, я не бы- гатовы да суровым, рэзкiм студзеньскiм халадо- Нью-Ёрка.
  
  
  Хоук чака- у канцы узлётна-пасадачнай паласы - до-гiм цёмным лiмузiне. Як толькi яе перайшо- з самалёта на машыну, рудавалосы пiлот махну- рукой, разгарну- самалёт i -зляце- да авианосцу. У пярэдняй частцы лiмузiна сядзелi двое мужчын - шафёр i, як я здагада-ся, яшчэ адзiн агент AX. Яе, веда-, што мы павiнны сутыкнуцца з сур'ёзным крызiсам, паколькi Хоук амаль нiколi не раскрывае асобу аднаго агента iншаму. Хоук пастука- па шкляной перагародцы, якая аддзяляе нас ад мужчын наперадзе, i лiмузiн праеха- праз аэрапорт.
  
  
  "Што ж, N3, - сказа- Хоук, гледзячы - акно, - я мяркую, у вас няма новай iнфармацыi, каб паведамiць".
  
  
  "Баюся, што няма, сэр", - сказа- я, але -сё ж распавё- эму аб дублюючым крэйсеры на Вiскi-Кей i маiм выратаваннi. Яе, дада-: "Вядома, немагчыма даказаць, як яны атрымалi iнфармацыю. Марыя фон Альдер можа наогул не -дзельнiчаць ".
  
  
  "Хм", - адказа- толькi Хоук.
  
  
  Мы ехалi - цiшынi некалькi секунд, перш чым Хок павярну-ся i панура сказа-: "Кiра-нiк расейскай камунiстычнай партыi павiнен прыбыць сюды, у нью-ёрк, напрыклад, праз шэсць хвiлiна. Ён сустрэнецца з некаторымi вакол нашых людзей на сакрэтным пасяджэннi - ААН, перш чым вылецiць назад за-тра. На нас усклалi адказнасць за бяспеку эга, пакуль ён тут. Голас чаму яе так тэрмiновым ме- патрэбу - табе.
  
  
  Надышла мая чарга пробормотать: "Хм".
  
  
  Лiмузiн прытармазi- i цяпер спынi-ся каля адной па -злётна-пасадачных палос аэрапорта, дзе эга чакала вялiкая нато-п людзей i машын. Хоук нахiлi-ся наперад i паказа- на гiганцкi турбарэакты-ны рухавiк, спускаецца са свiнцовага неба. "Наш наведвальнiк, як раз своечасова", - за-важы- ён, зiрну-шы на кiшэнныя гадзiны, якiя ён насi- на ланцужку, перакiнутай праз гиллетт.
  
  
  Як толькi расейскi самалёт спынi-ся на -злётна-пасадачнай паласе, супрацо-нiкi аэрапорта хутка падкацiлi прыступкi да дзень кабiны, i выйша- савецкi старшыня партыi. Вакол вялiзнага самалёта за iм сачылi некалькi iншых расейскiх афiцыйных асоб, i, перад лесвiцай -сю групу неадкладна атачылi палiцэйскiя i супрацо-нiкi службы бяспекi - як расiйскiя, так i амерыканскiя - i суправадзiлi да чарзе вакол машын. Калi працэсiя на чале з групай нью-ёркскiх матацыклiста- кранулася, наш лiмузiн еха- шчыра за машынай савецкага мiнiстра. Не-забаве мы -жо -ваходзiлi - вароты Арганiзацыi Аб'яднаных Нацый, до-гая велiчная чарада сцяго- якой хутка раздзiмалiся на ледзяным ветры.
  
  
  Апыну-шыся -нутры будынка, усю групу хутка перанеслi - адну вакол пакоя- прыватнага савета бяспекi. Гэта бы- прасторны зала без вокна-, з сядзеннямi, расста-ленымi ярусамi, накшталт амфiтэатра для гледачо-, з трыбунай у цэнтры, дзе разглядаюць свае месцы савецкi старшыня i эга партыi, а таксама дарадца па бяспецы Злучаных Штата- i эга памочнiкi. Яе i Хоук, iншы агент AX i яе разглядаюць месца- на першым плане шэрагу побач з расiйскай палiцыяй бяспекi, нато-пам, якi суправаджа- савецкага лiдэра з Масквы. За намi стаялi агенты праваахо-ных органа- горада, штата i федэральнага -рада. Сустрэча, вядома ж, была закрытай для гледачо-.
  
  
  Двое мужчын разма-лялi праз перакладчыка, якi пераклада- шэптам ад аднаго да iншага, так што нiчога са сказанага не было чуваць там, дзе мы сядзелi. Гэта было -сё ро-на, што глядзець спектакль у пантамiме i па жэстах адгадваць, што кажуць акцёры.
  
  
  Спачатку здавалася, што абодва мужчыны былi -злаваныя i падазроныя. Было шмат хмурыцца, хмурыцца i стукаць кулакамi. Не-забаве гне- змянi-ся здзi-леннем, i тады яе -бачы-, што двое мужчын сталi больш прыязнымi. Вiдавочна, яны пачалi разумець, што нам адна бок не сядзела за мудрагелiстымi iнцыдэнтамi.
  
  
  Не-забаве пасля гэтага сустрэча падышла да канца, i старшыня Савецкага Саюза i дарадца па бяспецы ЗША стаялi, каб пацiснуць адзiн аднаму рукi.
  
  
  Затым адзiн вакол члена- партыi савецкага прэм'ер - пазней ёй стала вядома, што ён бы- расейскiм амбасадарам - зрабi- крок да старшынi камунiста-. Ён трыма- вытащенную вакол кiшэнi гранату. Мужчына открепил гранату i кiну- яе на плюшавы дыван адкрыта да ног расейскага лiдэра.
  
  
  У последовавшую долю секунды ледзянога жаху - пакоi не было чуваць нашы галасы. Яе бачы- чысты жах чалавека савецкага мiнiстра, калi ён бездапаможна глядзе- унiз на смяротную актываваны гранату, якая ляжыць на шкарпэтках эга чаравiк.
  
  
  
  
  
  iнстынкты-на яе выцягну- свой Люгер Вильгельмину па кабуры, але Хоук схапi- мяне за руку. На самай дэла, паколькi ён бы- хутчэй за мяне, каб убачыць, што я нiчога не магу зрабiць. Лупi- вочы толькi хутчэй падарве гранату. У расейскага лiдэра не было часу нават скрануцца з месца.
  
  
  У гэты момант, калi -се прысутныя - пакоi былi паралiзаваныя, расейскi пасол - чалавек, уронивший незакрепленную гранату - кiну-ся на выбухо-ку. Пачу-ся прыглушаны выбух; Смяротная сiла гранаты была пада-леная целам мужчыны. Эга цела разляцелася на часткi, мэта адарваная ад тулава.
  
  
  Наступствы выбуху -зрушылi старшынi Савета i iншых прысутных на трыбуне, але - астатнiм яны засталiся цэлымi. Мы з Хоуком неадкладна перавялi расiйскую i амерыканскую дэлегацыi вакол пакоя - якi чакае звонку лiмузiн. Былi паспешлiва прынятыя меры да таго, каб саветнiк па бяспецы ЗША i эга супрацо-нiкi вярнулiся - Вашынгтон, а расейскi бок накiравалася - савецкае пасольства i заставалася там да ад'езду - Маскву.
  
  
  Мiж тым, хуткая дапамога палiцыi i N. Y. P. D. У ААН пачалi прыбываць сапёры з кантынгентам газетных рэпарцёра- i фатографа-. Зала прыватнага савета бяспекi бы- заблякаваны палiцыяй ААН, але Хоуку i мне дазволiлi вярнуцца -нутр, дзе на насiлках загружалi пакрытыя брызентам рэшткi расейскага амбасадара. Ужо цяпер супрацо-нiкi расiйскай палiцыi бяспекi i амерыканскiя агенты рыхтуюцца адсочваць няда-нiя перамяшчэння амбасадара.
  
  
  Бы- зроблены званок у Белы дом, i прэзiдэнт бы- праiнфармаваны аб гэтым дэла. Перад тым, як гэты размова скончы-ся, Хока выклiкалi да тэлефона, каб пагаварыць з прэзiдэнтам. Калi ён вярну-ся, твар начальнiка AX было шэрым.
  
  
  "Гэта была амаль катастрофа", - сказа- ён, кiваючы галавой. "Прэзiдэнт паведамi- мне, што мы атрымаем по-ны справаздачу аб рухах савецкага пасла, як толькi расследаванне што-небудзь выявiць. Але мы -жо ведаем адно ".
  
  
  "Што гэта такое?"
  
  
  "Усяго дзве ночы назад, - сказа- Хоук, - савецкi амбасадар бы- госцем на вечарыне, наладжанай Хельгай фон Альдер i яе мацi - кватэры Хэльгi на Парк-авеню".
  
  
  "Вы -пэ-неныя?" - здзi-лена спытала яе.
  
  
  Хоук кi-ну- iншаму агенту AX, якi суправаджа- нас у лiмузiне, чым кэнэдзi, ny. "Агент Z1 бы- на вечарыне. Паколькi яе, веда-, што немагчыма сачыць за -сiмi жанчынамi фон Альдера адначасова, яе выкарыста- эга - гэтым дэла. Яе хачу, каб вы двое сабралiся разам, каб ён распавё- вам падрабязнасцi таго вечара. Потым гэтага яе хачу, каб вы папрацавалi над Хельгай фон Альдер. I...
  
  
  "Так, сэр?" Яе спыта-.
  
  
  "Я -пэ-нены, што мне не трэба нагадваць вам аб тэрмiновасцi вашай мiсii. Павiнна быць нейкая сувязь памiж гэтым бiзнэсам i фон Алдерс. Знайдзiце яго, чаго б гэта нам не каштавала ".
  
  
  Чатыры
  
  
  Хок адправi-ся адзiн у нью-ёркскi офiс AX, пакiну-шы Z1 i мяне пагаварыць разам. Правё-шы большую частку дня - самалёце, летевшем па Вiскi-Кей, i - машыне, якая ехала па Джона кэнэдзi, ny, яе, адчу-, што мне трэба патрэнiравацца - трэнажорнай зале. Яе прапанава- Z1 пайсцi - спарты-ны клуб пагуляць у гандбол, пакуль мы разма-лялi.
  
  
  Нiхто з нас, вядома, не веда- сапра-днага iмя iншых. Сам Z1 бы- прыкладна майго -зросту, на пару цаля- нiжэй i на некалькi фунта- цяжэй, з саламянымi валасамi i светлай скурай. Як толькi мы пераапранулiся - спарты-ную форму i пачалi гульню, яе -бачы-, што ён годны працi-нiк гандбола. На пляцо-цы - яго бы- нязграбны, плоскостопий, але ён бы- па мячы з забойнай сiлай, так што ён адскоквала, як лупi- вочы з рыкашэтам, i прымуша- мяне рухацца.
  
  
  "Дыскi вечара мiнулай ноччу была сапра-днай вечарынкай", - пача- ён, i яго злавiлi слабы па-днёвы акцэнт у эга голасе, свайго роду акцэнт сярэдне-па-днёвых штата-. "Гэтыя фон Альдеры дакладна -меюць заба-ляць. Была пара акцёра-, расейскi пасол, два брытанскiх пiсьменнiка, гэты поп-мастак, якi малюе нiчога, акрамя карцiн з спарты-нымi рамянямi, i яшчэ тузiн людзей, якiх яе так i не сустрэ- ".
  
  
  "Каму-небудзь вакол iх зда-ся асаблiва прыемным з амбасадарам?" - спыта- яе, наносячы -дар па мячы, i пры -далым удары моцна вонзив эга - сярэдзiну Z1, з-за чаго ён не змог адказаць на -дар.
  
  
  "Цьфу!" - прамармыта- ён з натугай выпраста-ся, твар эга пакрылася кроплямi банк. Затым, адказваючы на мой лейцара, ён сказа-: "Мне падалося, што -се госцi былi вельмi дружныя яшчэ з адным. Як быццам -се яны былi членамi нейкага эксклюзi-нага клуба. Калi вы разумееце, аб чым яе?"
  
  
  Ёй кi-ну-. "Але цi былi Хельга або яе мацi, Уршуля, калi-небудзь сам-насам з паслом на працягу якога-небудзь часу, на працягу вечара?" - спытала яе, мчась туды-сюды па пляцо-цы. Я не веда-, якую iнфармацыю яго чака- ад яго атрымаць, але любая зачэпка або сувязь памiж мёртвым паслом i тым цi iншым па фон Альдеров могуць дапамагчы.
  
  
  "Не", - адказа- Z1, выконваючы сваю долю бегу. "На самай дэла беларуская вялiкую частку часу разма-ля- з гэтым мастаком i, нарэшце, завяршы- вечар, купi-шы дзве iнтэрнэце, якiя хлопец прывёз з сабой..
  
  
  
  
  
  
  Мне прыйшла - галаву дзiкая iдэя. "Што б вы падумалi, калi б яе папрасi- AX зладзiць мозгу ускрыццё мёртвага рускага?"
  
  
  "Ускрыццё?" - усклiкну- Z1, паварочваючыся i, гледзячы на мяне. "Што можа даказаць даследаванне эга мозгу?"
  
  
  "Гэта -сяго толькi думаю--, - сказа- я. "Я не магу выкiнуць вакол галавы, наколькi дзi-най з'я-ляецца -ся сiтуацыя. Не толькi тое, што адбылося сёння, але i -се папярэднiя забойства - цi, яе б сказа-, самагубства-. Гэтыя людзi сфармавалi самую дзi-ную каманду забойца-, якую ёй калi-небудзь бачы-. Можа быць, iх спачатку, цi з'я-ляецца прэпарат, або загiпнатызавалi, або прамылi мазгi. Хто-то павiнен бы- прымусiць ih паводзiць сябе так аднолькава iрацыянальна. Павiнна быць тлумачэнне. Можа быць, выкрыццё дасць адказы на некаторыя пытаннi, дапаможа нам зразумець прычыны гэтага справы ".
  
  
  "Мяркую, варта паспрабаваць". Z1 пацiсну- плячыма.
  
  
  "Хоук хоча, каб яе неадкладна пераеха- да Хэльзе", - сказа- ёй эму. "Як толькi мы скончым гульню, яе патэлефаную вось i паспрабую прызначыць спатканне на сёння -вечары. Думаю, табе лепш далажыць Хоуку - штаба. Абавязкова скажы эму, што я хачу правесцi выкрыццё рускага ".
  
  
  "Вядома", - сказа- ён, згубi-шы шанец i прайгра-шы мне гульню.
  
  
  Прыня-шы душ i апрану-шыся, мы пайшлi - бар i выпiлi пару астуджаных марцiнi, i ей патэлефанавала Хэльзе фон Альдер па тэлефоннай кiёскi.
  
  
  "Пельмень!" яна завiшчала ад захаплення, як толькi пачула мой голас. "Вы вярнулiся. Мая тупая сястра дазволiла табе сысцi. Убачымся сёння вечарам?
  
  
  "У дакладнасцi тое, што я ме- на -вазе", - сказа- яе эй. "Я заеду за табой каля васьмi".
  
  
  Калi яе скончы- размову, мы з агентам Z1 рассталiся. Яе накiрава-ся - раскошную кватэру на Саттон-Плейс, якую AX арандава- для мяне - цi, хутчэй, для "Тонi Доуэса".
  
  
  Адным па пераваг працы пад прыкрыццём для AX было тое, што арганiзацыя не шкадавала сродка- на стварэнне надзейнай для маскiро-кi сваiх агента-. Гасцiнiчныя Тонi Доуэса была добрым прыкладам. Гэта бы- элегантны, элегантны холостяцкий домiк з усiмi прыладамi для спакушэння, якiя такi мужчына мог бы забяспечыць сябе. Iзаляцыя звонку, дастаткова высокi, каб адкрываць вiд на горад i адзiнота, i абсталяваны -сiм найно-шым электронным абсталяваннем ад -нутранага асвятлення да квадрофонического гуку. Адзiнымi маiмi просьбамi былi невялiкi трэнажорная зала i сауна. Астатнiя гадзiны дня яго выдаткава- на баксёрскую грушу, i брусы, i скончы- саунай. Было сем трыццаць пяць, калi я - смокiнгу адправi-ся да Хэльзе фон Альдер.
  
  
  Кватэры Хэльгi была пентхаусов на Парк-авеню - васьмiдзесятых, у карале-скiм будынку, якое больш падобна на прыватны клуб, чым на рэзiдэнцыю. Яе чака-, што яна будзе адна, але калi прыбы- яе, яе, убачы-, што Урсула была там з сiвым джэнтльменам, твар якога выглядала смутны знаёмым, хоць эга iмя на iмгненне выслiзнула ад мяне.
  
  
  "Але Дамплинк", - павiтала мяне Хельга, пацалава-шы мае вусны звычайным пацалункам фон Альдера з адкрытым ротам i, уцягну-шы мяне -нутр, "перадай прывiтанне Урси" - дачкi фон Альдера звалi сваю мацi Урси, - "i яе суправаджальнiка Байрана Тиммонса. "Тады яе пазна- у гэтым чалавеку аднаго вакол нафтавых магната- краiны. Урсула фон Алешына таксама пацалавала мяне - вусны, што было далёка не матчыным, i Тиммонс моцнага пацiсну- мне руку.
  
  
  "Урси i Байран як раз сыходзiлi", - дадала Хельга, херувимски усмiхаючыся.
  
  
  Байран Тиммонс прамармыта-: "Ах, так", i пача- дапамагаць Урсуле надзець норкавае футра.
  
  
  "Мы гаварылi аб жудаснай аварыi беднага Уладзiмiра Калчака, - сказала Хельга. "Вы чулi гэта - навiнах?"
  
  
  "Няма ёй сказала. "Я не баюся."
  
  
  "Сёння нiяк не калi эга забiлi - ААН, - сумна сказала Хельга, - што-то накшталт выбуху катла".
  
  
  "Жудасна", - сказа- яе, здагадацца, не прыдума- цi Ястраб "выбух катла" для прэсы сэм.
  
  
  "Бедны Владди, - сказала Хельга, - ён за-сёды бы- по-ны жыцця. Яе буду сумаваць па яму.
  
  
  "Вы ведалi эга?" Яе спыта-.
  
  
  "О так, - адказала Хельга. "Ён бы- старым сябрам Урси. Ён бы- тут, у дом, на вечарыне, усяго дзве ночы назад.
  
  
  "Нам усiм будзе эга не хапаць", - пацвердзi- Уршуля, цалуючы Хельгу - шчаку, дакранаючыся маiх вусна- ee вуснамi i накiро-ваючыся да дзень. Байран Тиммонс рушы- услед за мной, зно- моцнага пацiсну-шы мне руку.
  
  
  Як толькi Хельга зачынiла дзверы за якая сыходзiць парай, яна -пала - мае абдымкi з прыгнечаным хiхiканнем i прашаптала: "О, Дамплинк, Байран Тиммонс жудасна злы на мяне - i на цябе. Калi яе прызначы- вам спатканне сёння нiяк не калi, яе зусiм забы-ся, што сёння -вечары яе павiнен бы- пайсцi з iм у тэатр. Калi яе -спомнi-, мне давялося зрабiць некаторую адчайную перастанову i паклiкаць Урси для замены. Яе сказа- Байрону, што вы стары, iншы, якога я не бачы- шмат гадо-, i вы былi - горадзе толькi на ноч.
  
  
  "Я веда-, што ён нечым незадаволены. Цяпер яе разумею.
  
  
  Хельга адсунулася, кiваючы галавой. "Часам яе магу быць такiм непаслухмяным. Але яе гатэлi быць з табой ".
  
  
  "Я задаволены, - сказа- ёй прывiтанне, - i -сцешаны. Куды ты хочаш, каб цябе прывяла?
  
  
  "Гэта такая непрыемная ноч", - сказа- Хельга.
  
  
  
  
  
  Яго спакойна сказа-: "Я падума-, можа, ты лепш застанешся тут i будзеш -тульным. Калi не супраць чаго-небудзь простага, напрыклад, шампанскага i iкры. Баюся, гэта -сё, што - нас ёсць у дом, i цяпер у слуг выхадны.
  
  
  "Я не магу прыдумаць лепшага устано- правесцi вечар".
  
  
  Яна мяне яна свабодна. Яна была апранутая - аблягае белае вячэрнi сукенка, яе светлыя валасы былi старанна выкладзеныя, на шыi вiсела брыльянтавае каралi з адпаведнымi дыяментавымi падвескамi, якiя звiсаюць вакол мочак яе вушэй. Яна была гатовая правесцi ноч у горадзе. Але потым яе, зразуме-, што жанчыны Фон Альдер, хутчэй за -сё, так апранаюцца толькi для таго, каб вечарам гультаяваць па хаце.
  
  
  Хельга -ключыла музыку i выключыла брылё-. Не-забаве яна прынесла шампанскае i iкру, i мы - такую гульню бок аб бок у леапардавым шэзлонгу перад вокнамi ад падлогi да столi, вакол якiх мы назiралi агнi горада i снежную цемру.
  
  
  "Ведаеш, Тонi, - мякка сказала Хельга, паварочваючыся да мяне, калi мы абодва пацягвалi астуджанае шампанскае, - ты не такi, як iншыя мужчыны, якiх яе ведала - сваiм жыццi. Звычайна яе магу даволi лёгка ih зразумець, зразумець, чаго яны хочуць ад жанчыны. З табой я не -пэ-нены, хоць ведаю цябе вельмi да-но. I гэта праблема. Мне гэта цiкава, i я думаю, што -се астатнiя жанчыны Фон Альдер, уключаючы Урси, таксама. Яна раптам села адкрытымi. "Табе спадабалася з Марыяй?"
  
  
  Яе шчыра кi-ну-. "Яна выдатная. Але тады -сё вы. У рэшце рэшт, вы ж аднолькавыя трайняткi.
  
  
  "Не цалкам iдэнтычныя". Яе, бачы- яе -смешку - па-змроку. Яна працягнула кубак з шампанскiм i саслiзнула - крэсла, прыцiсну-шыся сваiм целам да майго. Яе адчува- цяпло яе цела скрозь сукенку. Экзатычны водар ee духавы хвалявала мае сьцёгны. Яе прасуну- палец пад шлейках яе сукенкi i спынi-ся.
  
  
  "Хельга", - сказа- я.
  
  
  "Хм?"
  
  
  "Гэты хлопец, Колчаком або Владди, як вы эга называлi - вы эга часткi бачылi - апошнi час?"
  
  
  Яна няправiльна зразумела мой лейцара. "Табе не трэба эга ра-наваць, Дамплинк". Яна прысунулася лiжа да мяне, так што нашы сцягна даткнулiся.
  
  
  "Не, але мне цiкава", - настойва- я. "Частцы ён наведва- вас цi вашу сям'ю за апошнiя некалькi тыдня-?"
  
  
  Яна пацiснула плячыма, усё яшчэ прыцiскаючыся да мяне. "Владди бы- адным вакол тых людзей, якiя за-сёды былi цi за-сёды былi побач з маiмi сябрамi. Вы за-важылi яго, калi ён бы- там, вы не сумавалi па яму, калi ён адсутнiча- ". Яна нецярплiва паварушылася. "Але гэта мiнулае - гэта сапра-днае. Цяперашнi за-сёды важней".
  
  
  Яе, веда-, што гэта -сё, што яна збiралася сказаць. Магчыма, яна гатэля- што-то схаваць, а можа быць, проста сапра-ды няма чаго было сказаць пра Колчаке. Ва -сякiм выпадку, яе, адчува-, што на дадзены момант выкана- свае абавязкi.
  
  
  Цяпер яе нес адказнасць перад сабой, каб не выпусцiць гэтую магчымасць выслiзнуць памiж маiх пальца-. Гэтымi пальцамi яе аслабiла шлейках сукенкi Хэльгi. Яна спусцiла абодва рамяня з рук, а мяккая тканiна белай -пала вось на талiю.
  
  
  На ёй не было бюстгальтара. Калi яна адкiнулася назад, яе по-ныя стройныя грудзей прыпаднялiся, соску з ружовымi кончыкамi -сталi дыбам. Яна выгiналася наперад, каб сустрэцца з маiм тварам, так што мой рот напо-нi-ся адным, а затым iншым падобнымi дынi справядлiвасць. Яе цела люта дрыжала, калi яе лашчы- яе соску кончыкам мовы, пакуль, нарэшце, яна, сутаргава уздыхну-шы, узяла маю галаву двума рукамi i паднесла мае вусны да сваiх. Калi мы цалавалiся, яна праводзiла пальцамi адной рукi па маiм сцягне, пакуль не наткнулася на сведчанне майго -збуджэння. Яе рука на iмгненне затрымалася там.
  
  
  "Выдатна, Дамплинк, выдатна", - прашаптала яна, задыхаючыся, i прыцiснулася вуснамi да майго вуха.
  
  
  Яе падня- яе i панёс праз гасцiную, праз фае - спальню. У цэнтры пакоя знаходзiлася велiзарная круглая ложак. Яе апусцi- яе на нах, i яна зняла сукенку, панчохi i карункавыя трусiкi бiкiнi. Ляжу на атласных прасцiнах, яна нецярплiва працягнула рукi, каб дапамагчы мне зняць вопратку.
  
  
  Яе, адчува-, як кро- цячэ - маёй крывi, калi мае вочы паглыналi яе пышнае цела. Яна была дакладнай копiяй сваёй сястры Марыi, з iдэальна акрэсленай, выпирающей грудзей i мякка выгнутых сцёгна- да маленькага залатога трыкутнiка - цэнтры яе цела. Яна прыцягнула мяне да сябе, i калi нашы цела даткнулiся, яна павярнула галаву набок i мякка сказала: "Паслухай, Дамплинк, куды б ты нам павярну-ся, ты бачыш, як мы займаемся любо-ю".
  
  
  Да гэтага я не за-важа-, што тры сцены пакоя, у падгало-я ложка з абодвух бако-, былi цалкам люстранымi. Пакуль цела Хэльгi сцiскалася i раскручивалось разам з маiм, як нейкi iдэальна запраграмаваны, але тонкi iнструмент пачуццёвасцi, люстэркi адлюстро-валi пачуццёвыя руху, як калi б мы былi пасярод велiзарнай оргii, у якой мы былi -сёй групай удзельнiка-.
  
  
  Яе выявi-, як сказала мне Хельга, што яна i яе сястра Марыя не цалкам iдэнтычныя. У тым, як яны займалiся любо-ю, была вялiкая рознiца. Абедзве жанчыны займалiся каханнем з бясконцым уя-леннем i велiзарным адкрытым задавальненнем. Але на гэтым падабенства скончылася. Пакуль Марыя была ма-клiвая i напружана, ee руху
  
  
  
  
  
  
  былi вытанчана тонкiмi, Хельга была дзiкай i закiнутай, яе рукi, сцёгны i рот пастаянна даследавалi маё цела, абменьваючыся прыемнымi адчуваннямi на кожнае атрыманае ёю. Усе ee iстота пастаянна корчилось, дрыжала i падахвочвала мяне да -сё вялiкiм i вялiкiм вышынь экстазу. Як быццам - i люстраныя сцены -змацнялi эфект - я займа-ся каханнем з тузiнам розных жанчын, кожная з розным падыходам i рэакцыяй. Нарэшце, яна -скрыкнула ад чыстага задавальнення, i -па- назад на ложак.
  
  
  Праз iмгненне яна нахiлiлася мной наза-жды. "Я раблю цябе шчаслiвым?" - спытала яна, пакрываючы мой твар пацалункамi.
  
  
  "Так", - сказа- я. "Так, ты робiш мяне шчаслiвым".
  
  
  "Я таксама шчаслiвая", - сказала яна. "Ты той чалавек, якiм яго цябе думалi".
  
  
  Яе асцярожна падсуну- ee да сябе, каб яна ложка на мяне, нашы цела прыцiснулiся адзiн да аднаго з галавы да пят. Мы ляжым нерухома, нiхто з нас не разма-ляе. Праз iмгненне яна злёгку -здыхнула ад сцяга дазволу на выкананне, якога яе чака-.
  
  
  "Shh", - прашаптала яе эй.
  
  
  Яна зно- змо-кла, але ненадо-га. "Ой!" усклiкнула яна. "Ой! Ах, Дамплинк! ОЙ!" Ee цела зно- сутаргава затряслось, пакуль яна з до-гiм цiхiм стогнам захаплення не перавярнулася на спiну i не закрыла вочы.
  
  
  Мае рэгулярныя праграмы практыкавання- для цела i розуму зно- спатрэбiлiся, дазволi-шы мне падарыць Хэльзе апошнi падарунак задавальнення, якога яна не чакала.
  
  
  5
  
  
  Хельга адкрыла вочы i мякка -смiхнулася мне, калi яе схiлi-ся над ee галавой. "Гэта было выдатна, выдатна, выдатна", - прашаптала яна. Яна перавярнулася i вылезла вакол смецця. "Адпачывай, Дамплинк", - сказала яна, цалуючы мяне i выходзячы праз пакоi.
  
  
  Праз iмгненне яна вярнулася з бутэлькай шампанскага i двума келiхамi. Яна напо-нiла адзiн вакол шклянак i працягнула мне. "Гэта, - сказала яна, - зойме цябе, пакуль яе буду прымаць душ". Яна зно- пацалавала мяне, i -вайшла - ванную, радасна напяваючы. Раскошна расцягну-шыся на ложку, яе, чу-, як яна прымае душ.
  
  
  Яе зрабi- глыток астуджанага Dom Perignon. Звонку падня-ся вецер. Чацвёртая сцяна пакоя была пакрыта парцьера, i ён веда-, што за шторамi былi дзень у сад пентхауса, якiя атачалi -се чатыры бакi кватэры. За дзвярыма што-то стукала. Паднёс кубак шампанскага побач з ложкам, нацягну- штаны i падышо- да дзень. Калi яе адсуну- частка шторы - бок, яе -бачы-, што адна вакол дзвярэй прыадчынены, i разгойдваецца на ветры. Яе, зачынi- дзверы i замкну- яе.
  
  
  Яе бы- на па-дарогi назад праз пакой, калi гэта беспамылковае шостае пачуццё, падсвядомае папярэджанне аб якая насо-ваецца небяспекi, паслала мне сваё паведамленне. Не ведаю чаму, яе iнстынкты-на -скiну- абедзве рукi перад сваiм горлам, яе не шталь дзейнiчаць занадта рана. У тое ж iмгненне тонкая драцяная пятля накiнулася на маю галаву i ложкi мне на плечы. Дрот, якая займаецца павiнна была быць -ваткнута - маё горла, замест гэтага глыбока -пiлася - скуру маiх выцягнутых рук.
  
  
  Мой нападаючы выда- цяжкi рык i люты рывок пе-ня-. Яе прыгну-ся i -дары- плячом назад. Яе -сё яшчэ не мог бачыць, хто бы- ззаду мяне, але - гэтым рапто-ным выпады яе мiмаходам убачы- двух якiя змагаюцца вобраз у стогны люстэрка- Хэльгi. Яго паглядзе- яшчэ раз i -бачы- сябе i чалавека ззаду мяне, адлюстраванага там. Мужчына бы- Z1!
  
  
  Эга твар перакрывi-ся ад нападу, але эга асобу немагчыма было каму. Гэта бы- той жа чалавек, з якiм яе гуля- у гандбол у спарты-ным клубе - той дзень.
  
  
  Было немагчыма зразумець, чаму ён спрабава- забiць мяне цяпер. Усё, што я мог зрабiць, гэта абаранiць сябе. I гэта было жудаснае, трывожнае адчуванне - назiраць, як хто-то спрабуе забiць мяне - тых жа люстэрках, дзе зусiм няда-на яе бачы- сябе i Хельгу, iнтэнсi-на наслаждающимися сэксам.
  
  
  Ён усё яшчэ не за-важы- люстраной сцяны i не веда-, што я назiраю за iм у ёй. Ён пача- падымаць нагу, каб уперцiся каленам мне - спiну. Яе жорстка -дары- яго эга левай нагой, трапi- эму - каленны кубачак i разбi-ся сл. Ён задыхну-ся ад балюча i пача- падаць, цягнучы мяне за сабой. Яе паспрабава- выкруцiцца па драцяной пе-ня-, паварочваючы галаву пры падзеннi. Ён трыма- -парта да пятлi, усё яшчэ спрабуе задушыць мяне. Цяпер ёй ясна бачыла эга твар. Эга вочы былi ашклянелымi - як быццам ён бы- загiпнатызаваны або пад дзеяннем наркотыка-.
  
  
  Да гэтага часу тхор яе, спадзява-ся, што змагу абаранiць сябе, не забiваючы яго. Але я бачы-, што гэта немагчыма. Яе -дары- цвёрдым краем правай рукi - падмурак эга горла, наносячы смяротны -дар у каратэ. Удар бы- моцным i чыстым. Эга шыя зламалася, i ён бы- мёртвы, магчыма, нават не падазраючы, што эга метад забi-. Эга цела асела на падлогу, мэта гратэскавы павярнулася набок. Яе, падня-ся i -ста-, асядла-шы эга, цела.
  
  
  Яе, чу-, як у ваннай iдзе душ. Дывановае пакрыццё з глыбокiм ворсам на падлозе спальнi заглушало гукi нашай барацьбы. Тады мне здавалася вiдавочным, што Хельга фон Алешына заманiла мяне - спальню, я ведаю, што агент Z1 збiра-ся потым здзейснiць замах на маё жыццё. Як бы добра яна нам была са мной у смецця, яе нiколi не мог
  
  
  
  
  
  Яе забываю, што яна i яе сястры былi вопытнымi акторкамi.
  
  
  З iншага боку, абверг паведамленнi смi яе сабе, усё яшчэ iснуе верагоднасць, што яна не вiнаватая. Z1 веда-, што я сустракаюся з Хельгай сёння -вечары, i мог прасачыць за мной да кватэры. Калi б, як я цяпер падазрава-, ён атрыма- загад забiць мяне, ён мог бы праслiзнуць - пакой з тэрасы, пакуль мы з Хельгай займалiся любо-ю, i яна не ведала б пра гэта больш, чым яе.
  
  
  Калi б гэта было пра-дай, ён не мог дазволiць Хэльзе з'явiцца па душы i знайсцi чалавека, якога яе забi-, якi ляжыць на яе дыване. Не можа быць нiякага тлумачэння, якое задаволiла б яе, калi б яе не раскры- маю прыкрыццё. Калi б яе зрабi- гэта, вэб-зачэпка, якая займаецца была - AX па справе, Фон Альдерс, была б бескарыснай. Яе мог зрабiць толькi адно - перадаць цела Хоуку, у якога - распараджэннi былi -се сродкi, каб непрыкметна пазбавiцца ад яе.
  
  
  Яе, нагну-ся, падня- труп на падлакотнiкi, пацягну- эга праз пакой, праз дзень тэрасы i выкiну- на вулiцу. Затым яе паспяша-ся да прикроватному тэлефоне, каб патэлефанаваць Хоуку. Давялося разма-ляць без скремблер.
  
  
  "Гэта сур'ёзная справа", - сказа- я, як толькi ён адказа-. Кажу коратка, яе распавё- эму, што менавiта адбылося, импровизировав код па ходзе справы. У заключэнне яе, сказа-: "Мы з сябрам хутка паедзем адсюль. Цi зможаце вы справiцца з зачысткай? "
  
  
  Хоук зразуме-. "Даручыце -се падрыхто-кi мне, - сказа- ён, - але зазiрнiце да мяне сёння -вечары".
  
  
  "Я планую", - адказала яе i абарвала размову, калi пачула, як Хельга выключыла душ у ваннай.
  
  
  Праз некалькi хвiлiн у пакой увайшла Хельга - празрыстым чорным неглiжэ, якi адчыняе кожную дэталь яе цела. Яе зно- расцягну-ся на вялiкi ложка i пi- шампанскае, вакол куфля. На шчасце, смерць агента Z1 была бяскро-най, i - пакоi не было нiчога, што паказвала б на барацьбу, якая займаецца адбылася там усяго некалькi хвiлiн таму. Калi Хельга -дзельнiчала - змове i вярнулася, чакаючы знайсцi мне труп, яна не дала на гэта нiякiх указання-. Замест гэтага яна прыцiснулася да ложка побач са мной, пакуль яе налiва- гэй куфаль шампанскага.
  
  
  "A amore", - сказала яна, крану-шы майго шклянкi сваiм.
  
  
  "A amore", - пагадзi-ся я.
  
  
  Пасля таго, як мы напiлiся, яе скiну- ногi з ложка i сказа-: "Iдзi, Пельмень, яе збiраюся запрасiць цябе на вячэру. Чалавек жыве не толькi любо-ю. Па крайняй меры, не гэты чалавек.
  
  
  Мы выбралi рэстаран у невялiкiм цьмяна асветленым французскай установе, недалёка ад кватэры Хэльгi. Звонку -сё яшчэ шэл снег, але - рэстаране было цёпла i весела, а абслуго-ванне i eda былi выдатнымi. Але яе сапра-ды не бы- галодны, так як на працягу -сёй трапезы яе пастаянна -я-ля- сабе жудасную сцэну, якая займаецца будзе адбывацца - кватэры Хэльгi, калi Хок прыбiрае цела мёртвага агента AX.
  
  
  Хельга, здавалася, не за-важала маёй заклапочанасцi i елi ад душы, ажы-лена бо-таючы на працягу -сяго вячэры. Аднойчы яна прытворна надзьму- вусны - той жа жэст, якi зрабiла Марыя, калi яе пакiну- яе на Вiскi-Кей, i сказа-: "Дамплинк, давай паедзем куды-небудзь на выходныя, каб мы маглi пабыць адны. Вы сышлi з Марыяй. Цяпер мая чарга."
  
  
  Мяне пацешыла й жарта-лiвая канкурэнцыi, якая займаецца iснавала асяроддзя- дзя-чат. "Што - цябе было на розуме?" Яе спыта-.
  
  
  Яна зрабiла няпэ-ны рух рукой у паветры. "Мексiка. Магчыма, Iспанiя. По-дзень Францыi. У рэшце рэшт, рэакты-ны самалёт проста сядзiць без справы на вешалцы. Мы маглi б гэтым скарыстацца ". Яна прапанавала гэта так нядбайна, як калi б казала пра паездку на таксi праз горад. I яе мог бачыць, што яна была сур'ёзная.
  
  
  "Ну што ж, - сказа- я, пакiдаючы свае варыянты адкрытымi, таму што я яшчэ не веда-, якiя -складненнi будуць потым смерцi агента AX.
  
  
  Хельга кi-нула, i яна свабодна мяне тым, што раптам посерьезнела. Такога настрою яе зусiм не чака- ад галавакружнага фон Вадаем.
  
  
  "Я табе што скажу, Тонi", - прашаптала яна, яе пальцы пераплялiся з маiмi, пакуль мы пацягвалi каньяк. "Я атрымлiваю ад вас вiбрацыi, вiбрацыi велiзарнай сiлы. Гэта тое, што я -сё жыццё хацела - мужчыну. Мяккасць клапатлiвага палюбо-нiка i сiлу а-тарытэтнага чалавека. Часам вы знаходзiце тое цi iншае. Але абодва - нiколi! Гэта вельмi добра." Яна нахмурылася i павольна вызначы-ся: "Аднойчы ёй паспрабавала растлумачыць, што хацела, знаёмаму мужчыну. Ён бы- далiкатным, але не моцным, i ён сказа-, што я адчуваю тое ж самае, таму што нiколi не веда- свайго бацьку. Ён сказа-, што я шукаю палюбо-нiка i бацькi - адным твары. Ты верыш, што?"
  
  
  Яе, пакiва- галавой. "Я нiколi не думаю пра такiя рэчы, прычынах сваiх пачуцця-. Важныя самi пачуццi ".
  
  
  "Я таксама так думаю", - пагадзiлася яна. "Але я сапра-ды часам думаю пра свайго бацьку, i я ведаю, што Марыя i Эльза таксама думаюць, хоць мы нiколi не гаворым пра nen".
  
  
  "А вы эга зусiм не памятаеце?" Яе спыта-.
  
  
  "Няма. Толькi тое, што сказа- нам Урси. Ён бы- забiты - Берлiне падчас адной па бамбавання- саюзнiка- падчас пачатку другой сусветнай вайны. Мы з сёстрамi тады былi вельмi маленькiмi, i Урси выратава- нас жывымi толькi цудам.
  
  
  Яна -смiхнулася i зно- заззя-. "Бу
  
  
  
  
  
  
  "З iмi тхара жыццё стала добрай", - сказала яна.
  
  
  Пазней, калi яе адвё- Хельгу назад у яе кватэру, яе надо-га затрыма-ся дастаткова, каб пераканацца, што Хоук прыбра- цела з тэрасы. Вядома, ён паклапацi-ся пра гэта. Калi яе сыходзi- ад Хэльгi, яна зно- нагадала мне, што хоча, каб мы разам паехалi на выходныя. Яе абяцалi даць гэй ведаць. Затым яе, спусцi-ся -нiз i -зя- таксi да штаба-кватэры AX.
  
  
  Шэсць
  
  
  Нью-ёркскi офiс СЯКЕРА знаходзi-ся - Нiжнiм Вест-Сайд горада, на складзе - раёне панэлi. Кiро-ца таксi не -зрадава-ся, калi пачу- адрас. Думаю, ён дума-, што я збiраюся абрабаваць эга па дарозе, таму што я чу-, як ён уздыхну- з палёгкай, калi мы пад'ехалi да дому. Яе перавярну- эга i вылез. Калi яе пача- пераходзiць тратуар, ён высуну-ся праз вокны i спыта-: "Ты -пэ-нены, што гэта тое месца, якое табе трэба, прыяцель?"
  
  
  Яе адмахну-ся ад яго. Эга пачуццi былi зразумелыя. Уся набярэжная была цёмнай i бязлюднай. Будынак, у якiм размяшчалася штаба-кватэры AX, было прыцьмiць, за выключэннем адной асветленай пакоi - пярэдняй частцы будынка. Кiро-ца таксi не мог ведаць, што -се астатнiя цёмныя вокны - будынку былi зафарбаваныя, каб схаваць мiтусню, якая займаецца адбывалася -нутры дваццаць чатыры гадзiны - суткi, i што людзi з магутнымi iнфрачырвонымi тэлескопамi пастаянна назiралi за вулiцай. Уласна, гаварыць, таксiсту не можа быць бяспечней дзе-небудзь у горадзе, чым адкрытымi там, за межамi самога магутнага контрвыведнiцкага агенцтва - свеце.
  
  
  Дзяжурны начны ахо-нiк у асветленым пярэднiм офiсе, якi выгляда- як звычайнае складское памяшканне, нацiсну- кнопку званка пад сваiм сталом, i яе, прайшо- праз жалезную дзверы да лiфта з людзьмi. Вартавыя з тэлескопамi - вокнах наверсе -жо ачысцi-шы мяне з абодвума мужчынамi, калi яе -сё яшчэ наблiжа-ся да будынка.
  
  
  "Хоук пакiну- загад адвезцi вас у склеп, як толькi вы -войдзеце", - сказа- лiфцёр. Машына спусцiлася.
  
  
  Склеп - гэта значыла, што Хоук чака- мяне - моргу агенцтва. Як i большасцi звышсакрэтных разведвальных арганiзацый, AX павiнен бы- мець уласны морг на тэрыторыi, каб апрацо-ваць трупы, якiя нельга было адразу перадаць палiцыi. Аднак большая частка тэл - канчатковым вынiку была перададзена - рукi мясцовых праваахо-ных органа- пасля таго, як дарога была расчышчана, так што бянтэжаць пытання- не -знiкла.
  
  
  Яе знайшо- Хоука, якi стая- побач з зачыненым целам Z1. З iм бы- судмедэксперт кампанiй AX, доктар Крыстафер.
  
  
  Хоук кi-ну- мне, i судмедэксперт, якога мы назвалi доктарам Томам, сказа-: "Я правё- папярэдняе выкрыццё, Нiк. Гэта -згадняецца з тым, што вы нам сказалi. Эга, смерць была выклiкана пераломам шыi ".
  
  
  "Вы знайшлi што-небудзь яшчэ?" Яе спыта-.
  
  
  Доктар Том пакруцi- галавой. "Пакуль нiчога. Чаму?"
  
  
  Замест таго, каб адказаць эму, яе пагавары- з Хоуком. "Агент Z1 далажы- вам сёння з маiм прапановай зрабiць ускрыццё мозгу амбасадара Калчака?"
  
  
  "Не, не веда-", - сказа- Хоук. "Ён вярну-ся сюды, у штаба, i сказа- мне, што вы звязалiся з Хельгай фон Альдер. Потым гэтага яе эга не бачы-. Аб выкрыццi не згадвалася. Гэта важна? "
  
  
  "Можа быць", - павольна сказа- я. "Гэта магло б даць нам магчымы маты- для эга нападу на мяне".
  
  
  Хоук нахмуры-ся. "Я не сачу за табой".
  
  
  Яе, веда-, што разма-ляць перад доктарам Томам, у якога бы- вышэйшы -зровень, дапускаецца на -се дзеяннi, AX, бяспечна. "Ну, калi ён накiну-ся на мяне - кватэры Хэльгi, ён выгляда- ашаломленым - як чалавек, якi не мог кантраляваць сябе, - але эга фiзiчныя дзеяннi былi iдэальна скаардынаваны".
  
  
  "Вы маеце на -вазе, - перабi- Хок, - вы думаеце, што ён бы- членам брыгады забойца-?" Як бы мне не падабалася думка аб тым, што одзiна праз нашых агента- можа знаходзiцца пад уплывам гэтай - гэтай сiлы, цi чаго-то яшчэ, яе згодны ".
  
  
  "Але гэта не абавязкова тлумачыць, чаму ён спрабава- мяне забiць, - працягну- я, - калi толькi ёй не сказа- цi не зрабi- што-то, што пагражала таго, з чым мы змагаемся. Адзiнае, што я магу прыдумаць, гэта маё прапанову аб выкрыццi. Паколькi ён не перада- вам прапанову, але спрабава- забiць мяне, падобна, гэта была сувязь.
  
  
  "Як вы думаеце, што менавiта пакажа даследаванне мозгу амбасадара?" - спыта- доктар Том.
  
  
  "Не ведаю, - прызна-ся я. "Але мы reputed, што людзям, датычным да гэтых iнцыдэнта-, якiм-то чынам прамылi мазгi. Так што -скрыццё рускага было ударам па доказу тэорыi "прамывання мазго-". Можа, мы нiчога не знойдзем, але тады нам няма чаго губляць, калi паспрабуем ".
  
  
  "Так, зразумела, - сказа- доктар Том. Ён паглядзе- на труп, якi ляжыць на плiце сметнiку AX. Ён зiрну- на Хоука. "Як наконт гэтага, бос?"
  
  
  Хок вага-ся за -сё на долю секунды. "Iдзi, - сказа- ён, кiваючы.
  
  
  Доктар Тым нацягну- прасцiну на застылыя рысы твару. "На гэта - мяне сыдзе пара дзён, - задуменна сказа- ён, - я прышлю вам справаздачу, як толькi атрымаю вынiкi".
  
  
  Мы з Хоуком мо-чкi выйшлi па сметнiку i паднялiся на лiфце на пачатку другой паверсе будынка. Гэты паверсе бы- нервовым цэнтрам
  
  
  
  
  
  
  штаба-кватэры - Нью-Ёрку. Штат па больш чым пяцiдзесяцi чалавек працава- там дваццаць чатыры гадзiны - суткi - тэлетайп, радыёпрыёмнiка- i сiстэм замкнёнага тэлебачання, якiя падтрымлiвалi сувязь з офiсамi сусветных палiцэйскiх сiл. Калiдор, якi вё- да офiсу Хоука, праходзi- побач з вялiкай пакоем. На сценах былi аднабаковыя шкляныя вокны, так што яны, хто знаходзi-ся - калiдоры, маглi бачыць пакой, але яны, хто знаходзi-ся - пакоi, не маглi бачыць ih. Гэта не дазваляла iншым супрацо-нiкам AX назiраць за сакрэтнымi агентамi, якiя з'явiлiся - офiс Хока.
  
  
  Як толькi мы апынулiся - офiсе Хоука, начальнiк AX стомлена уладкава-ся - сваiм пiсьмовым крэсле, корпа-ся - кiшэнях, пакуль не знайшо- перажавана цыгару i -ваткну- яе - рот незажженной.
  
  
  "Павiнен прызнацца, Нiк, - сказа- ён, - гэта справа мяне занепакоiла. Што вы думаеце пра die Von Alders?
  
  
  "Цяжка сказаць", - адказа- я, старанна падбiраючы словы. "Наколькi мне -далося каму, яны менавiта такiя, якiмi здаюцца на паверхнi. Але цяжка скiдаць з, а той факт, што кожны раз, калi - дэла з'я-ляюцца новыя распрацо-кi, яны якiм-небудзь чынам звязаны ".
  
  
  "Дарэчы аб новых распрацо-ках, - умяша-ся Хок, - у мяне не было рашэнню расказаць вам аб Монтэ-Карла. Мы толькi што атрымалi сёння паведамленне з Iнтэрпола.
  
  
  "Монтэ-Карла?" Яе спыта-.
  
  
  "Так. Там ёсць казiно. Чалавек па iменi Трегор, бельгiец, ламае банка. Швагер Трегора некалькi тыдня- таму паспрабава- ударыць канцлера Германii нажом, але замест гэтага -ваткну- нож яму - горла. У нас няма нiчога пра Трегоре, але вам усё ро-на лепш пайсцi i праверыць яго.
  
  
  "Кiра-нiцтва казiно часова спынiла гульню, - сказа- Хоук. "Але яны пагадзiлiся аднавiць эга праз суткi. Яе бы гатэль, каб вы былi там, калi казiно зно- адкрыецца, але я не хачу, каб вы гублялi сувязь з фон Альдерс. Цi зможаце вы справiцца з абодвума? "
  
  
  "Гэта не праблема", - сказа- ёй эму. "Раней гэтым вечарам Хельга -мольвала мяне паехаць з ёй у Мексiку. Яна сказала, што мы можам выкарысто-ваць яе прыватны самалёт ".
  
  
  "I вы думаеце, яна пагодзiцца на Монтэ-Карла?" Хоук засмяя-ся. "Вы павiнны шмат укладваць у сваю працу".
  
  
  "У гэтага ёсць свае -знагароды". "Я магу добра -явiць", - адказа- ён, адмахваючыся ад мяне вакол свайго кабiнета.
  
  
  Сем
  
  
  Было рана, незадо-га да васьмi ранiцы наступнага дня, калi ёй патэлефанава- на кватэру Хэльгi. Яе веда-, што яна не -стане так рана, але я не мог больш адкладваць званок, калi мы збiралiся - той дзень ляцець у Монтэ-Карла.
  
  
  Голас, якi адказа-, бы- сонным, чым скляпеннi. "Добры дзень. Добры дзень?"
  
  
  "Хельга, - сказа- я, - гэта Тонi Доус".
  
  
  "СААЗ?" - спытала яна, усё яшчэ полусонная. "Добры дзень?"
  
  
  "Божа мой, - сказа- я, смеючыся, - не казаць мне, што ты забы-ся мяне так хутка пасля -чарашняй ночы. Гэта Тонi.
  
  
  "А... Тонi, Дамплинк", - цяпер рэ-матызму бы- по-ны жыцця.
  
  
  "Прычына, па якой ёй патэлефанава- цябе так рана, заключалася - тым, што яе гатэль запрасiць цябе - невялiкае падарожжа - нас толькi -дваiх. Але замест Iспанii, Францыi цi Мексiкi давайце зробiм Монтэ-Карла. Як гэта гучыць?"
  
  
  "Чаро-на", - сказала яна. "Калi ты хочаш пайсцi?"
  
  
  "Шчыра цяпер, - сказа- ёй прывiтанне, - сёння ранiцай, як мага хутчэй. Вы сказалi, што самалёт гатовы.
  
  
  "Вядома", - сказала яна. "Але чаму Монтэ-Карла?"
  
  
  Яе -жо вырашы- растлумачыць гэй сапра-дную прычыну выбару Монтэ-Карла. У той ранiцу, тэлебачанне, радыё i газеты расказвалi аб уцёках у казiно.
  
  
  "Вы, напэ-на, не чулi тэрыторыi баранцава мора", - сказа- я. У казiно вельмi шмат грошай. Учора -вечары кiра-нiцтва прыпынiла гульню на суткi. Яе гатэль б быць там, калi ён зно- пачнецца ".
  
  
  Яе, падума-, што гэта як раз тое, што спадабаецца фоне Альдеру. Яе, зразуме-, што адгадала, калi пачула яе захоплены вiск.
  
  
  "Паехалi", - без вагання- усклiкнула яна. "Як хутка вы будзеце гатовыя да -злёту? Вы хочаце, каб яе заеха- за вамi на Лонг-Айлэнд?
  
  
  Фон Альдеры трымалi свой самалёт у сваiм маёнтку на Лонг-Айлендзе на Па-ночным беразе. Яе бы- у маёнтку пару раз з iмi тхара, як пазнаёмi-ся з сям'ёй. Такiм чынам, паколькi яе веда-, адкуль гэта - зале, яе сказа- эй, што сустрэнуся з ёй там праз два гадзiны.
  
  
  Яе паведамi- Хоуку, а затым трохi патрэнiрава-ся - невялiкiм трэнажорнай зале - маёй кватэры, перш чым апрануцца i спакаваць сумку. Хоук пасла- машыну з кiро-цам, каб адвезцi мяне на Лонг-Айлендзе, i калi мы дабралiся туды, яе, выявi-, што Хельга чакала i -жо рыхтавала самалёт да прыватнай узлётна-пасадачнай паласе фон Альдера.
  
  
  Менш чым праз дзве гадзiны пасля таго, як ёй патэлефанава- Хэльзе, мы паднялiся - паветра на рэакты-ным самалёце "Лiр" i праляцелi над Атлантыкай. Мы з Хельгай у такую гульню на сядзеннi - задняй частцы прасторнай кабiны, у якой былi -се выгоды - шэзлонгi, канапа-ложак, бар, i нават крыштальная люстра - зручнай гасцiнай.
  
  
  Гэта бы- iдэальны дзень для поля; неба было блакiтным i бясхмарным, ад гарызонту да гарызонту - до-гачаканае змяненне па пара-наннi з пахмурным надвор'ем мiнулай ночы. Мора пад намi было падобна на ро-ны сiнi дыван.
  
  
  Хельга прывяла мяне - кабiну, каб сустрэць пiлота, капiтана Дзiрка Обры, i другога пiлота Дугласа Робертса. Обры бы- высокiм шчыльным хлопцам з тонкiмi, як аловак, чорнымi вусамi. Робертс бы- стройным маладым чалавекам, верагодна,
  
  
  
  
  
  
  яму было крыху больш за дваццаць - са светлымi валасамi i хлапечым месяцовым тварам.
  
  
  "Яна iдзе па курсе, - сказа- Обры, кiваючы - бок прыборнай панэлi, - i надвор'е ясная, адкрыта - Орлi, дзе мы заправимся".
  
  
  На працягу наступных некалькiх гадзiн мы з Хельгай заба-лялiся праглядам фiльма, якi яна паказвала простым нацiскам пары кнопак, а затым гульнёй - нарды. Хельга здавалася значна больш засмучанай, чым напярэдаднi -вечары, але -сё яшчэ заставалася добрай кампанiяй, i час праляце- неза-важна.
  
  
  Мы, павiнна быць, былi менш чым у пяцiдзесяцi мiлях ад узбярэжжа Францыi, калi без папярэджання самалёт рэзка павалi-ся носам у бок сукенка. - закрычала Хельга. Усё - кабiне, што не было прыбiтыя цвiкамi, у тым лiку мяне i Хельгу, скользило па нахiльнай падлозе кабiны i моцна -дарылася аб зачыненыя дзверы кабiны.
  
  
  Хельга -сё яшчэ крычала, пакуль яе спрабава- павярнуцца на бок, каб адкрыць дзверы кабiны. Ён бы- зачынены. Яе вырва- Вильгельмину, мой "Люгер" у наплечной кабуры, i падарва- замак. Дзверы расчынiлiся, агалi-шы кабiну, якая займаецца цяпер знаходзiлася пада мной.
  
  
  Калi яе, зазiрну- у кабiну, яго -бачы-, што капiтан Обры усё яшчэ сядзiць за штурвалам, але эга, пастава, здавалася, застыла. Пачатку другi пiлот Робертс валя-ся на падлозе мёртвым або без прытомнасцi. Самалёт -сё яшчэ пада- у бок акiяна.
  
  
  Яе крыкну- Обры, якi на iмгненне павярну- галаву i паглядзе- на мяне. Затым ён вярну-ся да кiравання, абедзвюма рукамi сцiскаючы руль. Гледзячы на яго твар, ёй стала вядома тое ж пустое выраз, якое назiра- чалавек агентам, AX, калi ён спрабава- забiць мяне - кватэры Хэльгi. Эга вочы былi ашклянелымi, як быццам ён бы- пад гiпнозам цi пад уздзеяннем наркотыка-.
  
  
  Да гэтага моманту яе вiсе- пальцамi за дзень борт кабiны. Цяпер яе адпусцi- хватку, i рвану-ся наперад, у кабiну. Яе пацягну-ся да пiлоту за штурвалам. Нейкiм чынам мне -далося зачапiць адну руку вакол эга шыi i прыпадымiце эга часткова вызвалiцца ад колы, але ён усё яшчэ -парта чапля-ся кiравання, пакуль яго не туза- на iм усе свае сiлы i кiну- эга назад у задняй частцы салона.
  
  
  Самалёт працягну- падзенне - бок сукенка.
  
  
  Яе, упа- у крэсла пiлота i моцна тузану- штурвал. Моцная дрыжыкi прабегла па бруi ад носа да хваста, але потым павольна пача- падымацца нос. Яе працягва- цягнуць кола, напружваючы кожны мускул свайго цела, спрабуючы пераадолець сiлу цяжару. Нарэшце, самалёт выра-ня-ся - усяго - некалькiх футах ад Атлантыкi. Мне пашанцавала, што я назбiра- на самалётах дастаткова, каб мець магчымасць. справiцца з гэтым самалётам, але гэта -сё ро-на была блiзкая катастрофа.
  
  
  На працягу наступных некалькiх хвiлiна яе бы- заняты праверкай прыбора-, у той час як рэакты-ны самалёт ра-намерна слiзга- па паверхнi акiяна. Здавалася, усё працуе, таму яе штурхну- кола наперад, i мы зно- пачалi падымацца. Потым Хельга выкрыкнула маё iмя па задняй кабiны.
  
  
  Яе, павярну-ся як раз своечасова, каб убачыць, як Обры наблiжаецца да мяне з гаечным ключом. Трымаючы стырно адной рукой, яе зно- выхапi- Вильгельмину iншы i стрэлi- эму - правае плячо. Ён адхiсну-ся i -па-, дазволi-шы гаечны ключ выслiзнуць вакол знямелыя пальца-. Спрабуючы -трымаць самалёт на -здыме, яе, азiрну-ся на пiлота. Ён зно- падня-ся на ногi, але кацi-ся назад у заднюю кабiну. На заднiм плане яе -бачы- Хельгу, свернувшуюся - куце хацiны. Яе -сё яшчэ трыма- Вильгельмину у руцэ, але мне не хацелася страляць зно-, калi Обры не рушыць нас да Хэльзе, нас, да мяне.
  
  
  Ён гэтага не зрабi-. Замест гэтага ён п'яна паплё-ся да дзень кабiны, якую эму удалося расхiнуць, нягледзячы на велiзарны цiск на нах. Эга нельга было спынiць, акрамя як стрэлiць - а калi яе промахнусь, то паста-лю пад пагрозу -весь самалёт. Обры ненадо-га завiс у адкрытым дзвярным праёме, а затым вылеце- галавой наперад. Яе крутану- самалёт так, што дзверы зачынiлiся. Пад правым крылом яе мог бачыць, як цела Обры падае амаль у запаволеным тэмпе, яго рукi i ногi расста-леныя - бакi, пакуль ён не стукну-ся аб ваду i не знiк пад няро-най паверхняй.
  
  
  Хельга далучылася да мяне - кабiне, а яе засяродзi- сваю -вагу на кiраваннi самалётам. Яна паспрабавала ажывiць Робертса, другога пiлота, якi -сё яшчэ ляжа- без прытомнасцi на падлозе. Гэй спатрэбiлася шмат часу, каб прывесцi эга - пачуццё, але - рэшце рэшт прамармыта- ён, ня-пэ-нена sel i агледзе-ся. Ён круцi- галавой. "Што здарылася? Што адбываецца?"
  
  
  Эга паводзiны пацвердзiла мае падазрэннi, што ён бы- пад наркотыкамi. Калi ён досыць акрыя-, каб гаварыць складна, ён сказа- мне, што апошняе, што ён памята-, - гэта кубак кавы, якую эму працягну- Обры. Ён усё яшчэ бы- занадта ашаломлены, каб пытацца аб знiклым капiтан, таму ёй нiчога эму не распавяла пра лёс Абры. Пазней яе прыдумаю якое-небудзь тлумачэнне.
  
  
  Да таго часу яе звяза-ся з дыспетчарскай вышкай у Орлi, да якой мы наблiжалiся, i нам дазволiлi прызямлiцца. Крыху пазней мы прызямлiлiся, i яе спынi- самалёт.
  
  
  
  
  
  
  Я не сказа-, што мне не стала лягчэй.
  
  
  Калi мы выйшлi, вакол самалёта, Хельга паглядзела на мяне з здзi-леннем у вачах. "Што там здарылася?"
  
  
  Яе, пакiва- галавой. "Цяжка сказаць. Падобна на тое, ваш капiтан прыцiсну-ся да штурвала i прыйшо- у лютасць ад страху, калi самалёт пача- падаць. Верагодна, ён бы- няцямным, здзiчэлым, калi напа- на мяне, а затым скокну-. Робертс, пачала другi пiлот, павiнна быць, страцi- прытомнасць з-за сiлы цяжару. Такiя рэчы не рэдкасць у палёце. Але дазвольце мне пагаварыць з уладамi, каб мы не апынулiся -цягнутымi - бюракратызм ".
  
  
  Немагчыма было сказаць, цi сапра-ды яна прыняла маё тлумачэнне, але яна больш на мяне не цiснула.
  
  
  Калi "мы дабралiся да будынка аэравакзала - суправаджэннi Робертса, якi -сё яшчэ дрыжа- на нагах, - яе знайшо- кiра-нiка палiцыi бяспекi Арлы i папрасi- эга даслаць мне агента AX, чалавека, якога яе веда-, як Даммлиер, i мясцовага начальнiка. Iнтэрпола. Калi абодва мужчыны прыбытку, яе расказа- iм, што менавiта адбылося, паказа-шы, што падазраю, што iнцыдэнт бы- звязаны з маiм заданнем. Яе падкрэслi-, што нам з Хельгай неабходна неадкладна адправiцца - Монтэ-Карла.
  
  
  "Дазвольце мне паклапацiцца пра гэта", - сказа- чалавек па Iнтэрпола, калi яе скончы-. "Не будзе нiякiх праблем. Магчыма, ваш памочнiк тут, - павярну-ся ён да Даммлиеру, - зможа знайсцi надзейнага пiлота i другога пiлота, якiя даста-ляюць вас да месца прызначэння.
  
  
  Даммлиер кi-ну-, i сустрэча скончылася. Менш чым праз гадзiну мы з Хельгай былi на шляху да Нiцы, блiжэйшай да Монтэ-Карла пасадачнай пляцо-цы. У нас было два амерыканца, верагодна, частка французскага штаба AX або ЦРУ - пiлатаваць самалёт. Даммлиер прыня- меры, каб вярнуць Робертса - Штаты, i сама Хельга запэ-нiла яго, што ён працягне працаваць у нах i атрымае зарплату, пакуль ён адпра-ляецца ад свайго няшчаснага выпадку. Наколькi яе мог каму-маё тлумачэнне - што Робертс страцi- прытомнасць - было прынята i Хельгай, i -ладамi.
  
  
  Палёт у Нiцу прайшо- без здарэння-. Мы прызямлiлiся лiжа да вечара, i мы з Хельгай у такую гульню на лiмузiн - Hotel de Paris, недалёка ад казiно - Монтэ-Карла. Хельга дамовiлася, што лiмузiн будзе чакаць сустрэчы з нашым самалётам, а таксама зарэзервавала сумежныя нумары - гатэлi. Нам пашанцавала, што Хельга была добра вядомая; нам гарантавалi нумар, хоць у Монтэ-Карла было по-на цiка-ных турыста- з усяго свету. Вулiцы кiшэлi турыстамi, надаючы горадзе п'янлiвы карнавальны выгляд, а пустога гасцiнiчнага нумара не было.
  
  
  Калi мы ехалi па вулiцах Монтэ-Карла, дзе Мiжземнае мора мiгцела, як цёмны, насычанае вiно, у вечаровых ценях, мне нагадалi легендарную гiсторыю -знiкнення Манака - 303 годзе. Паводле легенды, карсiканец. Дзева, Девот, была пакараны губернатарам Корсiкi, калi высветлiлася, што яна была хрысцiянкай. Губернатар прысудзi- дзя-чыну звязаць i цягнуць на конях па перасечанай мясцовасцi, а затым расцягнуць на стойцы да смерцi. У той момант, калi яна памерла, над ee целам за-важылi белага голуба. Аднойчы ноччу, калi яе цела -зя- манах i рэкламуе - лодку рыбака, зно- з'явi-ся белы голуб. Рыбак пайшо- за голубам, калi птушка слiзгала па & nb, ведучы эга - Манака, i закапа- там цела дзя-чыны.
  
  
  Яе падума-, цi будзе маё знаходжанне - Манака, i такiм жа неверагодным.
  
  
  8
  
  
  Вакол майго люксамi адкрыва-ся цудо-ны выгляд на зiхоткае мора i высокiя скалы, якiя распасцiраюцца на многiя мiлi -здо-ж зьвiваецца берагавой лiнii. Распаковывая валiзкi, прымаючы душ i пераадзяваючыся, яе, чу-, як Хельга ходзiць у сваiм нумары па суседстве. Па гуках яе руха- яе, мог сказаць, што яе дзеяннi, напрыклад, дублявалi мае.
  
  
  Гульня - казiно аднавiлася за некалькi гадзiн. Мы, вядома ж, паабедалi б у гасцiнiчным рэстаране-пентхаусе з рассо-ным столлю, адкрываным - неба. Але да абеду яшчэ застава-ся час. Яе, веда-, што Хельга не клапоцiцца аб славутасцях, i падума-, што было б кры-дна, калi б мы не атрымлiвалi асалоду ад гэтым часам разам у больш прыемных занятках. Спадзеючыся, што Хельга думае так жа, вырашы- яе невялiкую, але патэнцыйна непрыемную цяжкасць, якую -я-ляла замкнутая дзверы памiж намi, замовi-шы шампанскае, iкру i тры тузiны чырвоных руж, якiя павiнны быць даста-лены гэй, у шэсць. Прыкладна праз хвiлiну, затым гадзiны яна пастукала - дзверы i мякка паклiкала мяне.
  
  
  "Вы вельмi -важлiвыя", - сказала яна, працягваючы куфаль шампанскага, калi яе, увайшо- у яе нумар.
  
  
  Калi яна падышла да вокна- з вiдам на мора, на ёй было далiкатнае ружовае неглiжэ, якое падкрэслiвае ee цела выдатным сiлуэтам. Яе спынi-ся на iмгненне, каб атрымаць асалоду ад выглядам яе цела праз тонкую тканiну адзення, а затым далучы-ся да яе - вокны. Вечаровае сонца схавалася дзе-то за гарызонтам, але пакiнула глыбокае, багатае, залатое адлюстраванне - чыстым небе. Вады Мiжземнага сукенка, у сваю чаргу, адлюстро-валi неба, узмацняючы святым, так што пакой здавалася жывы асляпляльнай.
  
  
  
  
  
  
  як золата.
  
  
  "Вельмi прыгожы выгляд, цi не пра-да?" - спытала Хельга, паварочваючыся да мяне.
  
  
  "Так, вельмi мiла", - адказа- я, свядома бегаючы позiркам па ee целе i -верх, пакуль не сустрэ-ся з яе позiркам. Яна праводзiла языком па вуснах i спытала: "Я табе падабаюся, Тонi?"
  
  
  "Так, вельмi."
  
  
  "Наколькi вам падабаюцца мае сёстры?" яна настойвала. Гэты лейцара здзiвi- мяне потым ночы, якую мы правялi разам у Нью-Ёрку, але замест таго, каб адказаць гэй, адкрытыя, яе, працягну- рукi i сказа-: "Вы хочаце, каб паказа- яе вам, колькi?"
  
  
  Яна падышла да мяне пачуццёвым плы-ным рухам, яе вочы былi полузакрыты, а прыадчыненыя вусны. Яе пацалава- ee, i -сё яе цела неадкладна адгукнулася, пяшчотна вiбрава- уверх i -нiз па адносiнах да мяне. Яе ногi рассунулiся i абнялi мае, i я адчува-, як ee дрыготкi арандатар шукае маё -ласнае узбуджаная, якое адказвае цела. Яна цiха застагнала i, кi-ну-шыся таму, працягнула кубак з шампанскiм. Яе паставi- сваю шклянку на блiжэйшы крэсла. Калi павярну-ся, то -бачы-, што яна саслiзнула з пеньюар.
  
  
  Залаты сьвяты гасподзь ператвары- яе аголенае цела - хупава вылепленую жывую бронзавую статую. Яе ледзь паспе- зняць з сябе вопратку, як яна зацягнула мяне разам з сабой у шэзлонг.
  
  
  "Хутка!" - прашаптала яна умольна, прыпадня-шы сцягна. Да нас далучылiся.
  
  
  "Так! Так! Так!" прамармытала яна, затаi-шы дыханне. Яе рукi -чапiлiся - мае плечы i рукi, а яе пазногцi -пiлiся - маю плоць, калi яна падганяла мяне. Некалькi iмгнення- праз яе, адчу-, як яе цела адкрываецца i сцiскаецца вакол мяне, яе мэта круцiцца вакол боку - бок ад запалу, пакуль мы не дасягнулi пiка дзiка сутаргавай кульмiнацыi.
  
  
  Калi мы ляжалi бок аб бок на шэзлонгу, яна павярнула галаву i паглядзела на мяне. Яна мякка -смiхалася: "Цяпер ты ведаеш, цi не так?"
  
  
  Ёй кi-ну-.
  
  
  Яе веда-, аб чым павiнен бы- здагадацца з iмi тхара, як мы з'ехалi вакол Нью-Ёрка, але, вядома, усяго некалькi хвiлiна таму не было рашэнню сказаць. Жанчына, якая ляжыць побач са мной, не была Хельгай, таму што я бы- знаёмы з яе асаблiвым спосабам заняткi любо-ю. I не Марыя, якую яе таксама веда- блiзка.
  
  
  "Ты Эльза".
  
  
  "Так", - прызнала яна. "Табе не шкада, пра-да?"
  
  
  "Як можна задаць такi лейцара? Потым таго, чым мы толькi што падзялiлiся? "
  
  
  Яна радасна засмяялася. "Хельга будзе - лютасьцi, калi даведаецца, што я нарабi-. Яе начава- у яе кватэры, калi вы патэлефанавалi гэй ранiцай. Яна -сё яшчэ спала i нiчога не чула. Калi вы прапанавалi паездку - Монтэ-Карла, яе проста вырашыла сабрацца i паехаць i дазволiць вам падумаць, што яго Хельга. Гэта вялiкага сэнсу не маюць так весела. Акрамя таго, вы -жо правялi дастаткова часу з дзвюма маiмi сёстрамi. Мая чарга."
  
  
  Слухаючы яе словы, яе, падума-, што гэта бы- менавiта той трук, на якi жанчыны фон Альдер былi здольныя. Але нават нягледзячы на тое, што яе тлумачэнне здавалася досыць пра-дападобным, яе павiнен бы- нагадаць сабе, што фон Альдеры падазравалiся - дэла, якое ёй спрабава- раскрыць, i што - тым, што Эльза замянiла Хельгу, можа быць што-то злавеснае.
  
  
  Але - той момант яе нiчога не мог зрабiць. Яе злёгку плясну- ee па прыгожым маленькiм ягадзiцах i загада- гэй апрануцца.
  
  
  Калi мы прыбылi - казiно, потым абеду, мы выявiлi, што яно затрыма-ся. Вялiзны нато-п знаходзiлася шчыльным колам вакол аднаго колы рулеткi, у ма-клiвым чаканнi. ¦нутры круга былi трое мужчын: круп'е, пачала другi мужчына - смокiнгу i цёмных акулярах - вiдавочна, одзiна па дырэктара- - i бельгiец Трегор, чалавек, якi рабава- банк.
  
  
  Эльза i мне -далося працiснуцца скрозь нато-п да месца -сяго - некалькiх футах ад траiх мужчын. Як толькi мы прыбылi, якое верцiцца кола рулеткi пстрыкнула да прыпынку, i якая назiрае нато-п рушыла наперад i ахнула. Круп'е суну- праз крэсла, велiзарную стос фiшак Трегору, якi спакойна закла- ih побач з iншай велiзарнай чаркай перад iм.
  
  
  "Божа мой!" - усхвалявана прашаптала жанчына побач са мной. "Ён толькi што выйгра- па-мiльёна даляра-! Што ён цяпер будзе рабiць?
  
  
  Здавалася, Трегор не звяртае -вагi на навакольных эга людзей. Гэта бы- гiганцкi iмпазантны мужчына з вялiкiм жыватом, якi пiць па шклянкi мiнеральнай вады, якую ён напа-ня- вакол бутэлькi, якая стаiць у эга локця. Цёмныя кропках зачынялi эга вочы, але яго твар, як я за-важы-, была абсалютна пустая маска.
  
  
  Усе вочы - пакоi былi прыкаваныя да яго, чакаючы, што ён будзе рабiць далей. Ён нахiлi-ся наперад i -пёрся лбом у кулак, складзены правай рукой, як быццам ён медытава-, i застава-ся - гэтай позе на некалькi секунд. У той момант ёй бы-, напэ-на, адзiным у нато-пе, хто зiрну- на якi стая- насупраць дырэктара. Ён бы- амаль у гэта жа позе, што i Трегор! Як быццам яны мо-чкi разма-лялi адным з адным!
  
  
  Секундай пазней абодва мужчыны адначасова паднялi галовы, i Трегор цвёрдай рукой -пэ-нена рэкламуе -сю сваю стос фiшак на чырвоны квадрат перад сабой.
  
  
  Эльза схапiла мяне за руку. "Ён паставiць ста-ку на -весь свой выйгрыш!" прашаптала яна недаверлiва. "Мiльён даляра-!"
  
  
  Трегор адкiну-ся на спiнку крэсла, а круп'е падня- руку i зно- запусцi- кола. Гэта круцiлася
  
  
  
  
  
  
  галавакружна на секунду або дзве. Калi ён пача- запавольвацца, разявакi пачалi дружна скандаваць: "Чырвоны, чырвоны, чырвоны" - узровень Трегора. Нарэшце кола спынiлася. Бельгiец зно- выйгра-. Круп'е падштурхну- яшчэ адну стос фiшак да зыходнай стосе Трегора. Два мiльёны даляра-! Затым дырэктар выйша- наперад i цiхiм голасам абвясцi-: "Кола закрыта на ноч".
  
  
  Нато-п адступiла, калi Трегор сабра- свае фiшкi з дапамогай некалькiх супрацо-нiка- казiно i накiрава-ся да касiра. Яе, за-важы-, што па меншай меры дванаццаць сакрэтных агента- па -сiм розных замежных спра- дзяржа-, усiх, якiх ёй стала вядома, пераследвалi яго. Трегор не мог, ён не мог нiкуды пайсцi без iх агента-, якiя назiралi за iм. Сусветныя -рады не дазволiлi яму было лёгка выслiзнуць вакол горада.
  
  
  Яе разгледзе- -се вiды транспарту - Монтэ-Карла i вакол яго. Вакол горада вяло -сяго тры дарогi, i за iмi было лёгка назiраць. Гарадскiя -лады трымалi -се лодкi - гаванi пад пастаянным наглядам, i - iх была самая хуткая лодка - Мiжземным моры. Нiхто не мог паляцець па паветры, таму што - Монтэ-Карла няма ро-най паверхнi, дастатковай для стварэння аэрадрома. Гэтыя фактары не дазволiлi Трегору выслiзнуць ад агента-, якiя сачылi за iм, каб даведацца, адкуль ён бярэ выйграныя грошы. Мне не было неабходнасцi прытрымлiвацца.
  
  
  Мяне цiкавiлi дырэктар i круп'е, якiя цяпер разумею, кола рулеткi - звычайная практыка - канцы гульнi, калi дом панёс такiя велiзарныя страты. Кола будзе перанесены - склеп казiно, дзе вырабляюцца -се колы казiно, зробленыя вакол ружовага дрэва. Яе, веда-, што кожнае кола балансуецца з дакладнасцю да адной тысячнай цалi i рухаецца па кашто-ных камянях так жа дакладна, як гадзiннiк.
  
  
  Але кола можна было паправiць. Голас чаму яе гатэль блiжэй зiрнуць на гэты канкрэтны i чаму яе рушы- услед за дырэктарам i круп'е, калi яны прайшлi праз суседнюю дзверы. Назiраючы, як яны знiкаюць у дзвярным праёме, яе загада- Эльзы вярнуцца - гатэль i чакаць мяне там.
  
  
  На лесвiцы, якая вядзе - склеп, было цёмна, але -нiзе гарэ- святым. Яе бы- на па-дарогi -нiз, калi дзверы наза-жды мной зачынiлiся. У той жа момант успыхну- асляпляльнае брылё-. Затым яе пачу- пранiзлiвы крык. Хутка павярну-шыся, убачы- яе, што Эльза, насуперак маiм iнструкцыям, рушыла -след за мной. Мужчына, верагодна, той, хто зачынi- дзверы, моцнага схапi- яе i нацэлi- на мяне пiсталет.
  
  
  Яе, павярну-ся да склепа i -бачы- дырэктара казiно i круп'е, -знiмальных да мяне па лесвiцы. Абодва былi -зброены стрэльбамi, а круп'е таксама трыма- у руцэ кавалак трубы. Калi двое мужчын дасягнулi прыступкi пада мной, дырэктар зня- цёмныя кропках. Эга вочы былi ашклянелымi, як быццам ён бы- пад гiпнозам цi пад уздзеяннем наркотыка-. "Паклапацiцеся пра nen", - загада- ён. Круп'е падня- жалезную трубку, i -се счарне-.
  
  
  Свядомасць вярталася павольна, i нават калi яе зно- змог бачыць i чуць, мне здавалася, што я гляджу на навакольнае здалёк i скрозь туманны фiльтр. Маё цела i канечнасцi здавалiся цяжкiмi i млявымi. Хоць грубыя рукi штурхалi мяне, ён амаль нiчога не адчува-. Паступова яе адчула сiмптомы свайго летаргiчнага стану. Пакуль яе бы- без прытомнасцi, мяне моцна напампавалi наркотыкамi. Павiнна быць, гэта бы- адзiн па моцнадзейных депрессантов, якiя -здзейнiчаюць на цэнтральную нервовую сiстэму.
  
  
  Яе змага-ся цяжка пераадолець уплы- наркотыка-, але нават калi яе, бы- у выдатнай фiзiчнай форме, ёй бы- толькi частковы поспех. Яе мог бачыць усё, што адбывалася вакол мяне, але не мог паварушыцца. Круп'е i рэжысёр пасадзiць мяне за руль на пярэдняе сядзенне машыны. Яе -бачы- Эльзу, якая знаходзiцца пад дзеяннем наркотыка- i без прытомнасцi, якi расцягну-ся на сядзенне побач са мной, а -нутры абедзвюх адчыненых дзвярэй стаялi мужчыны. Матор мерседэса iмча-ся, але машына не рухалася.
  
  
  Потым яе за-важы-, што адзiн вакол мужчын што-то папра-ля- на масьнiцах - мяне пад нагамi. Не-забаве ён выслiзну- вакол машыны, i я пачу-, як ён сказа-: "Добра, яна гатовая да -злёту".
  
  
  Дзень машыны зачынiлiся. Рухавiк усё яшчэ працава-. Мой адурманеныя мозг не мог каму сэнс таго, што адбываецца. Смутны, як быццам яе бы- у тумане, яе -бачы-, як праз адчыненае акно побач са мной прасунулася рука i -ключы- "мэрсэдэс". Машына рванулася наперад.
  
  
  Потым яе зразуме-, што нас з Эльзай пасадзiць у "мэрсэдэс", прыцiсну-шы акселератар да половицам. Цяпер мы iмчалiся па цёмным пустынным дарогах Манака з хуткасцю больш за sta мiль у гадзiну. На такi паскоранай хуткасцi "Мэрсэдэс" абрынецца, перш чым мы зойдзем занадта далёка, i мы абодва загiнем. Калi нашы целы былi выя-леныя, гэта выглядала так, як быццам мы загiнулi - вынiку перадазiро-кi наркотыка-. Не было б нiякiх прыкмет забойства.
  
  
  Адчайна яе спрабава- атрымаць кантроль над сваiм целам.
  
  
  Пакуль што нам шанцавала, i машына знаходзiлася - цэнтры дарогi. Але наперадзе будуць пагоркi i крывыя павароты,
  
  
  
  
  
  
  i калi яе не пачну кiраваць машынай, мы хутка з'едзем з дарогi. Яе паспрабава- падняць рукi, але мне здалося, што яны цяжкiя. Яе паспрабава- яшчэ раз. Абедзве рукi цяжка паднялiся, - завагалiся, апусцiлiся i зно- павольна паднялiся. Яе мог бачыць цёмны пейзаж, праносяцца mimmo - ослепляющем тумане вакол акна машыны. Ад майго намаганнi падняць рукi на некалькi цаля- да руля лi-ся пот. Затым яе -бачы- наперадзе круты паказальнiка-. Яе, бачы-, як мае пальцы стулiлiся на рулявым коле, але не адчува- колы пад iмi. Нейкiм чынам мне -далося павярнуць эга на некалькi градуса- направа, калi машына -вайшла - S-вобразную крывую. Гэтага было дастаткова, каб мы працягвалi шлях. А-тамабiль на галавакружнай хуткасцi, разгарну-ся па павароту i катапультава-ся па крутым схiле.
  
  
  Дарога працягвала падымацца. Праз вокны машыны яе -бачы-, што мы знаходзiмся на абрыве скалы, якая займаецца з канца тратуара спускалася амаль адкрыта да мора. А-тамабiль узляце- на вяршыню абрыву i затым па крутым схiле панёсся да дарозе, як металiчны снарад вакол гармат. Шыны вiшчалi аб тратуар. Усё яшчэ збянтэжаны наркотыкамi, яе спрабава- сканцэнтравацца на нашым адзiным шанцам на выжыванне: нейкiм чынам мне даводзiлася трымаць машыну - вертыкальным становiшчы i - дарозе, пакуль на яе, нарэшце, не скончы-ся бензiн.
  
  
  Здавалася, што наступнаму кашмару не будзе абодва канца. Парыж за падабаецца больш, чым "Мэрсэдэс" з ровам проносился mimmo прыцемненых вiл i катэджа-, уверх i -нiз па звiлiстых, звiлiстых дарогах Блакiтнага берага. Манака было далёка ззаду. Мы iмчалiся па карнiзах, шашы, якiя злучаюць Манака з Нiцай, а затым праз саму Нiцу, цiха i закрыта на ноч.
  
  
  Шашы для Нiцай iшло -поравень з морам - мокрым, слiзкiм i небяспечным. Задняя частка "мерседэса" слiзгала па боку - бок. Калi б нас занесла, мы б прызямлiлiся - моры. Але "мэрсэдэс" прамча-ся па Антибам. Нарэшце, дзе-то памiж Антибами i Каннами, ён пача- губляць хуткасць i прыкладна праз парыж элементы элементы кацi-ся. З велiзарным высiлкам яе, павярну- руль, машына вылецела на абочыну i спынi-ся. Рухавiк заглух. Эльза, усё яшчэ якая сядзела побач са мной, нашы разу не паварушылася.
  
  
  Дзевяць
  
  
  Сонца свяцiла мне - вочы. Яе застагна- i сел, прыкусi-шы шыю ззаду. "Мэрсэдэс" усё яшчэ стая- на абочыне дарогi. Першае, што я -бачы-, гэта тое, што Эльза нафарбавала твар. Затым яе -бачы- за акном з боку Эльзы нато-п дзяцей, прыцiснутых да шкла i глядзяць на нах шырока расплюшчанымi вачыма, калi яна пудрила нос. Яна выглядала пышна - як быццам толькi што прачнулася ад падбадзёрлiвага скляпеннi. Па шашы праносiлiся грузавiкi, i машыны, i я за-важы-, што большасць пасажыра- -нутры - iх выцягвалi шыi, каб лепш нас разгледзець.
  
  
  Эльза за-важыла, што я саджуся, прыбрала ee кампактны дыск i памаду i -смiхнулася.
  
  
  "Мы заба-лялiся мiнулай ноччу?" - весела спытала яна.
  
  
  Я не веда-, што яна ведала або памятала аб -чорашнiм вечары, калi нас перабiлi на лесвiцы - склепе казiно. Уся ноч была для мяне кашмарам, але я павiнна аддаць належнае жанчынам фон Альдер - адным - яны былi -стойлiвымi.
  
  
  "Пойдзем", - сказа- я, нахiляючыся mimmo nah, каб адкрыць дзверы з яе боку. Яна выйшла, вакол машыны, i я рушы- услед за ёй. "Нам трэба вярнуцца - Монтэ-Карла. У гэтай машыне скончы-ся бензiн ".
  
  
  "Але як мы туды дабяромся?"
  
  
  "Пакiнь гэта мне", - сказа- я, падцягваючы ee побач са мной на краi шашы. Дзецi -сё яшчэ збiралiся вакол нас. Яе паставi- Эльзу перад сабой так, каб яе можна было лёгка -бачыць па транзiтнага транспарту, i падня- вялiкi палец у знак мiжнароднага а-таспыншчыка. Першы праехалi а-тамабiль затармазi-, i кiро-ца, з грукатам па-французску, расчынi- дзверы.
  
  
  "Монтэ-Карла", - сказа- я.
  
  
  "Оуи", - сказа- ён. Эльза i яе, якiя ехалi наперадзе побач з кiро-цам, вярнулiся - Монтэ-Карла на грузавiку, напо-неным баклажанамi. Швейцар - Hotel de Paris не прыпадня- бровы, калi мы, усё яшчэ - вячэрнiм уборы, выйшлi па грузавiка, памахалi i падзякавалi кiро-цу грузавiка, i пранеслiся праз вестыбюль.
  
  
  Пакiну- ёй Эльзу каля дзвярэй яе нумары, i загада- гэй крыху адпачыць. Увайшо-шы - свае пакоi, яе пачу- званок тэлефона. Гэта бы- мясцовы агент, AX, чалавек, вядомы мне як Чиклет. Ён сказа-, што мне трэба неадкладна звярнуцца - мясцовы офiс AX, каб мне патэлефанавалi з-за мяжы. Хоук, верагодна, тэлефанава- па Штата- па скремблеру. Яе хуценька пераапрану-ся, i нават у Манака смокiнг нiяк не прыцягну- бы да мяне непажаданае -вагу - i пайшо- у офiс AX, якi знаходзi-ся на вiле недалёка ад гатэля. Чиклет сустрэ- мяне - дзень i адцягну- у бок. пагаварыць. Месца кiшэла тым жа агентамi, якiх яе бачы-, у казiно, людзьмi, якiм было даручана высачыць Трегора, калi ён сышо- са сваiм выйгрышам.
  
  
  Перш чым яе спыта- Чиклета аб Трегоре, яе кароткае распавё- эму аб тым, што здарылася са мной i Эльзай, i спыта-, цi можам мы неадкладна сустрэць дырэктара казiно i круп'е.
  
  
  
  
  
  
  Иклет пакiва- галавой. - Баюся, што гэта будзе складана, - сумна сказа- ён. "Абодва знiклi разам з Трегором".
  
  
  "Знiкла?" - недаверлiва спыта- я. "Як мог Трегор знiкнуць з усiмi гэтымi агентамi, якiя пераследуюць эга?"
  
  
  "Мы сутыкнулiся з вельмi падступным iнтэлектам, - патлумачы- Чиклет. "Мiнулай ноччу, калi Трегор выйша- па казiно, ён вярну-ся - свой гатэль. У нас былi людзi, якiя назiралi за гэтым месцам спераду i ззаду. Iншыя агенты разглядаюць пазiцый на дарогах, якiя вядуць вакол горада i -здо-ж гаванi. Але Трегор, дырэктар казiно i круп'е выслiзнулi ад iх усiх ".
  
  
  "Як яны гэта робяць?"
  
  
  Чиклет пакiва- галавой, як быццам усё яшчэ не веры- гэтаму. "У нумары" Трегор "бы- балкон з выглядам на моры. Калi-то ранняй ранiцай над горадам праляце- верталётам.
  
  
  Ён падня- Трегора з балкона, i, па-вiдаць, падабра- астатнiх дзе-то - iншым месцы - горадзе, i паляце-. Дзi-нае з'ява ".
  
  
  Яе пагадзi-ся.
  
  
  "Магчыма, мы нiчога не -бачым, - працягну- Чиклет, - але мы правяраем -здо-ж i папярок -збярэжжа, каб даведацца, цi не чу- хто-небудзь верталётам. Калi так, яны маглi б падказаць нам кiрунак, у якiм яна пайшла ".
  
  
  "I калi мы не знойдзем нiкога, хто чу- верталётам, мы вернемся да таго, з чаго пачалi", - дада- я. Затым яе абверг паведамленнi смi Чиклету, што ён сказа- мне, што мне патэлефануюць з-за мяжы.
  
  
  Ён кi-ну-. "Хоук хоча пагаварыць з вамi па зашыфраваным провада. Ёй скажу аператару, каб ён ператэлефанава- ". Ён прывё- мяне - офiс наверсе, i калi Хоук падышо- да лiнii, ён пакiну- мяне - спакоi.
  
  
  "Я чу-, твая здабыча выслiзнула", - сказа- Хоук без прадмовы. "Якiя-небудзь далейшыя падзеi?"
  
  
  "Няма", - сказа- ёй эму перад тым, як даць эму по-ны справаздачу аб маiм -ласным вопыце мiнулай ночы.
  
  
  Хоук фыркну-. "Падобна на тое, у вас бы- блiзкi выклiк". Ён зрабi- па-зу, i драты памiж намi ненадо-га зажужжали. Затым ён сказа-: "Тут адбылося што-што, аб чым яе гатэль, каб вы ведалi. Заклад думаю -- наконт выкрыцця мозгу Z1 апра-далася. Доктар Том сапра-ды што-то знайшо- - невялiкi мiкраскапiчны дыск, укаранёны - падставе мозгу. Мы не ведаем, што гэта такое i што гэта значыць. Хлопцы па лабараторыi цяпер спрабуюць гэта прааналiзаваць. I доктар Том не можа зразумець, як ён туды трапi-. На чэрапе няма слядо- або слядо- аперацыi ".
  
  
  "Тым не менш, гэта павiнна нешта значыць", - сказа- я.
  
  
  "Магчыма", - няпэ-на адказа- Хоук. "Калi мы знойдзем больш, калi мы гэта зробiм, яе дам вам ведаць. Якiя - цябе планы цяпер? "
  
  
  "Я хачу паспрабаваць знайсцi пасля гэтага верталёта i грошай", - сказа- ёй эму. "Абодва, верагодна, усё яшчэ дзе-то - гэтым раёне. Грошы могуць прывесцi мяне да таго, хто стаiць ля крынiцы -сяго гэтага. У любым выпадку, гэта адзiнае шматспадзе-нае зачапленне, якое - мяне было да гэтага часу тхор ".
  
  
  "Так, добра, -далай палявання", - сказа- Хок " i павесi- трубку.
  
  
  Чиклет чака- мяне - пакоi -нiзе, запо-ненай мужчынамi, якiя хутка разма-лялi па тэлефоне па-французску i па-iтальянску. Адна сцяна была пакрыта вялiкай картай з выявай Манака i навакольнага эга зямель ад Лiёнскага залiва, на французскай -збярэжжа на захадзе да Генуэзскага залiва на iтальянскiм -збярэжжа на -сходзе. Каляровыя шпiлькi былi прымацаваныя да карце - розных кропках за межамi Манака.
  
  
  "Мае агенты дабiваюцца пэ-ных поспеха-", - сказа- Чиклет, кiваючы - бок людзей па тэлефоне. "Цi бачыце, - ён паказа- на карту на стогн, - мы звязвалiся з уладамi - гарадах -здо-ж -збярэжжа - абодвух напрамках, каб распытаць мясцовых жыхаро-, цi чулi яны -начы верталётам. Цяпер мы пачынаем атрымлiваць зваротныя званкi з вынiкамi ".
  
  
  "Ёсць стано-чыя адказы?"
  
  
  - На шчасце, так, - адказа- Чиклет, праводзячы мяне да насценнай карце. Ён паказа- на шпiлькi. "Да гэтага часу тхара у нас былi паведамленнi ад Сен-Рафаэля i Фрежюса аб тым, што бы- чутны верталётам. Паведамленнi з усходу, па -сёй Iталii, адмо-ныя. Мабыць, гэтыя людзi накiравалiся на захад. Цяпер мы канцэнтруемся на -збярэжжы для Фрежюсом. Ён усмiхну-ся. "У блiжэйшы час мы зможам дакладна, каму, куды яны пайшлi".
  
  
  Яе, паглядзе- на карту. Да захаду ад Фрежюса, уздо-ж зьвiваецца берагавой лiнii, знаходзiлiся Сен-Сцежцы, Йер, Ла-Сен, а далей - Марсэль. Але што-што яшчэ прыцягнула маё -вага - карце - група астраво-, якiя ляжаць у д Иере, ля -збярэжжа, на па-дарогi памiж Фрежюсом i Марсэлем. Яе пача- думаць.
  
  
  "Паслухайце, Чиклет, - сказа- я, - мне вельмi важна, каб неадкладна атрымаць верталётам i пiлота. Вы можаце гэта зрабiць? "
  
  
  "Вядома. Гэта зойме некаторы час, але дазвольце мне патэлефанаваць ".
  
  
  Ён скарыста-ся адным па тэлефона- i вярну-ся, кiваючы. "На працягу гадзiны тут будзе верталётам. На nen будзе лётаць адзiн праз нашых агента- па Нiцы. Ён запытальна паглядзе- на мяне. "У цябе ёсць план?"
  
  
  "Наколькi яе разумею, - сказа- я, - гэты верталётам далёка не ляце- - ён нiколi не планава-, нiколi не мог. Яе мяркую, што ён прызямлi-ся дзе-то паблiзу, дзе эга можна было схаваць, i што грошы i людзi, верагодна, будуць пераведзены адтуль сёння -вечары ".
  
  
  "Перададзена?" - азадачана спыта- Чиклет. "Да чаго?"
  
  
  Яе, пацiсну- плячыма. "Твой думаю -- так жа добрая, як i мая. Але я думаю, яны скарыстаюцца хуткасны лодкай ".
  
  
  "Хуткая лодка!" - усклiкну- Чиклет. "Вядома. Гэта было б вiдавочным справай ". v? Паказваючы на карту, яго дада-: "I гэта прымушае мяне думаць, што, магчыма, шум
  
  
  
  
  
  
  
  разак, якога мы шукаем, можа быць схаваны дзе-то на гэтых астравах, у логава слановай Эрса або на -збярэжжа. Дзе б ён нам бы-, эга будзе лягчэй выявiць з iншага верталёта, якi ляцiць низменному, чым з зямлi ".
  
  
  Чиклет пагадзi-ся з маiмi развагамi. Пакуль мы чакалi прыбыцця верталёта, ёй патэлефанава- Эльзы - Hotel de Paris i сказа-, што буду звязаны на некаторы час па якiх-небудзь справах, але я хачу, каб яна чакала мяне там.
  
  
  "Я збiралася зрабiць табе сюрпрыз", - сказала яна, надуясь. "Я праслiзну- у твой пакой, але цябе там не было. Вы -пэ-неныя, што займаецеся бiзнэсам? "
  
  
  "Вядома", - запэ-нiла яе сл. "Проста заставайся на месцы, пакуль я не дабяруся туды. Гэта можа быць пазней сёння або сёння -вечары. Тады - нас будзе дастаткова часу для сюрпрыза- ".
  
  
  10
  
  
  Паколькi прыцягваць занадта шмат увагi - Манака было немэтазгодна, Чиклет адвёз мяне вакол горада - тое месца на пагорках, дзе мы чакалi верталётам. Перад тым, як мы пакiнулi офiс, паступiлi новыя паведамленнi аб тым, што ноччу на захад ад Фрежюса не было чуваць нам аднаго верталёта. Падобна на тое, што яе мог здагадацца - верталётам схава-ся дзе-то паблiзу.
  
  
  - Цяпер будзьце асцярожныя, - з трывогай параi- Чиклет. "Вы не ведаеце, з якiмi шанцамi сутыкнецеся".
  
  
  Ёй кi-ну-. Мая верная Люгер, Вiльгельмiны, шчыльна сядзела - маёй наплечной кабуры, а мой штылет "Х'юга" бы- ва -ласных ножнах пад рукавом палiто, гатовы скокнуць мне - руку пры найменшым руху рукi. Яе не асаблiва турбава-ся аб шанцах.
  
  
  Не-забаве прыбы- верталётам, якога мы чакалi. Гэта бы- верталёт UH-1 Huey. Чикле пазнаёмi- мяне з пiлотам, маладым французам па iмя Марсэль ном дэ клiмента, вялiкiм, хударлявым, ускудлачаным мужчынам, якi лёгка -смiха-ся.
  
  
  Чиклет праiнструктава- яго, што ён павiнен прытрымлiвацца маiм загадам, i папярэдзiла, што праца можа быць небяспечнай.
  
  
  "Небяспека мяне не турбуе, Чиклет", - запэ-нi- эга пiлот. "Ты ведаеш што."
  
  
  Яе залез у чоппер, але перад тым, як мы -зляцелi, Чиклет здзейснi- кругавой абыход карабля, каб пераканацца, што ён знаходзiцца - залi - выдатным працо-ным стане. Затым ён адмахну-ся ад нас. Марсэль сядзе- у насавой частцы верталёта, а яе сядзе- за iм дзень былi адсунутыя назад, так што мне было добра вiдаць знiзу у магутны бiнокль, якi мне да- Чиклет.
  
  
  Мы накiравалiся на захад па берагавой лiнii. Пасля таго, як мы мiнулi Фрежюс, Марсэль праляце- низменному, у той час як мы з iм прачэсвалi зямлю - я прасi- якiх-небудзь прыкмет месца, дзе мог бы быць схаваны верталётам. Мы праехалi некалькi месца- з густой лiстотай, i iншых месца-, дзе на скалах былi паглыблення - месца, дзе можна было схаваць верталётам, - але я не мог выявiць нiчога, што паказвала б на тое, што якое-небудзь вакол у iх было хованкай. Да таго часу мы праехалi -се -збярэжжа ад Манака да пункта- далёка за Фрежюсом, адкуль ноччу паступалi паведамленнi аб верталёце. Навала выспа- Ляжыць слановай Ерам было вiдаць на по-днi.
  
  
  "Пойдзем i зробiм там арэлi", - крыкну- яе Марселю, паказваючы - бок сукенка.
  
  
  Ён кi-ну- i павярну- верталётам. Не-забаве мы праляцелi над выспамi i здзейснiлi яшчэ адзiн праход на малой вышынi над мясцовасцю. Бiнокль дазволi- мне разгледзець усе унiзе буйным планам, у тым лiку некаторых жыхаро- выспы, якiя хутара вясёлы нам, але мы не -бачылi нiякiх прыкмет ня-ло-нага верталёта.
  
  
  "Што цяпер?" - спыта- Марсэль вакол кабiны.
  
  
  "Магу таксама вярнуць нас назад", - неахвотна сказа- я.
  
  
  Марсэль павярну- верталётам, каб вярнуцца да берага. Яе -сё яшчэ вывуча- мясцовасць у бiнокль, калi раптам за-важы- маленькае цёмны плямка - моры. Калi яе сфакусава-ся на nen, яе -бачы- яшчэ адзiн маленькi востра-, камянiсты i бясплодны, калi не лiчыць некалькiх дрэ- i рэдкага падлеску. Яно было настолькi маленькiм, што не было адзначана на карце - офiсе Чиклета. Тым не менш, ён усё яшчэ бы- дастаткова вялiкiм - ад мiль да па-тары квадратных мiль - для прызямлення верталёта, а таксама бы- досыць выдалены з прэзiдэнтам рф уладзiмiрам пуцiным, каб стаць добрым хованкай.
  
  
  Яе паляпала Марсэлю па плячы i паказала на востра-. "Што гэта за месца? Вы з iм знаёмыя?
  
  
  "Ён называецца" Сатана " Рок ", - сказа- Марсэль, -" Д'ябальская скала "- назва, дадзенае эму французскiм злачынным светам, использовавшим эга шмат гадо- таму, як перавалачны пункт для зброi i наркотыка-, якiя паступаюць у краiну. Улада да-но-канферэнцыi ih дзейнасць. З iмi тхара ён бы- закiнуты, за выключэннем, як я яе чу-, калонii пацуко-, наводнившей гэта месца. Кажуць, пацукi да-но трапiлi туды пасля караблекрушэння, i з iмi тхара размножылiся ".
  
  
  "Я думаю, нам варта прыгледзецца да гэтага", - сказа- я.
  
  
  "Ты думаеш, нашы людзi могуць там хавацца?" - з сумневам спыта- Марсэль.
  
  
  "Магчыма. Гэта проста не магчыма.
  
  
  Марсэль зно- павярну- верталётам да мора. Мы зно- мiнулi Цi слановай Эр i працягнулi шлях на по-дзень. Па меры таго, як мы наблiжалiся да Сатане Року, яе мог бачыць, якое гэта змрочнае i непрыступнае месца, з не больш чым грудай чорных камянё-, якiя выступаюць па сукенку, а што-дзе - некалькiмi мяшэчкамi за плячыма дрэвамi i -часткамi паясы ... высокая пэндзаль.
  
  
  
  
  
  
  
  Марсэль апусцi- верталётам, пакуль мы не закранулi верхавiн дрэ-, каб зрабiць павольны кругавой агляд выспы. Калi мы падляцелi да зямлi, яе -бачы- сотнi вялiкiх чорных пацуко-, спалоханых гукам нашага рухавiка, сновавших колах камянё-.
  
  
  "Вы што-небудзь бачыце?" - спыта- Марсэль.
  
  
  "Пацукi", - адказа- я. "Нумары пацуко-".
  
  
  Мы амаль завяршылi свой круг, калi яго раптам што-то за-важы- у бiнокль. Гэта была яркая -спышка святла, адлюстраванне сонца на метале пад адным вакол вялiкiх выступа- скал - цэнтры выспы. Гэта мог быць схаваны верталётам.
  
  
  Яе распавё- Марселю аб тым, што бачы-, i папрасi- эга яшчэ раз абысцi гэтае месца.
  
  
  Ён кi-ну- i нахiлi- верталётам, i мы рушылi назад да месца. Марсэль ляце- так низменному, што мы ледзь не вылучыць вяршынi дрэ- унiзе. Яе нацэлi- бiнокль на тое месца, дзе мне здалося, што я што-то -бачы-, i яго так моцна канцэнтрава-ся, што нават не падума- пра небяспекi, пакуль Марсэль не закрыча-. Раптам яе, адчу-, як верталётам пахiсну-ся i задрыжа-.
  
  
  У наступную секунду на нас абрыну-ся шквал куль, якiя -рэзалiся - верталётам знiзу, разбiлi шкляны шчыт кабiны, прабiлi металiчны корпус верталёта, i -рэзалiся - рухавiк. Калi яе, прысе- за кабiнай, яе -бачы-, як чатыры цi пяць чалавек страля- у нас, вакол паднятых а-тамата- з вяршынi скал.
  
  
  "Марсэль!" Ёй крыкну-, схапi-шы эга за плячо: "Выцягнеце нас адсюль".
  
  
  Калi ён павярну-ся да мяне на сваiм месцы, яе, убачы-, што эга твар было акрыва-ленай маскай. Ён спрабава- нешта сказаць, але iso rta цякла толькi кро-. Эга вочы зачынiлiся, i ён упа- бокам са свайго месца. Яе выхапi- Вильгельмину па кабуры, але перш чым яе паспе- прыцэлiцца i стрэлiць у людзей унiзе, рухавiк верталёта выбухну- велiзарным палаючым вогненным шарам. Машына накiравалася да мора, якая суправаджалася гiганцкiм пластом полымя i дыму.
  
  
  Малая вышыня выратавала мне жыццё. Яго паху "люгер" назад у кабуру i скокну- у адкрыты дзвярны праём, каб пазбегнуць агню адкрытымi перад тым, як верталётам звалi-ся - ваду. Агонь i дым вакол верталёта захiлiлi мяне ад схаванага ад вачэй людзей, якiя нас збiлi. Калi яе усплы-, яе выявi-, што -сё яшчэ скрыты ад вачэй тых, хто на востраве, палымяны верталётам, усё яшчэ якi плыве на паверхнi сукенка, знаходзi-ся памiж мной i сушай.
  
  
  Яе хутка разлiчы- адлегласць да выспы, нырну- глыбока i плы- пад вадой, пакуль не адчу-, што мае лёгкiя лопнуць. Яе працягва- плыць, пакуль нарэшце не наткну-ся на камянi. Намацваючы пальцамi шлях цаля за цаляй уверх па скалах, яе - рэшце рэшт бязгучна прарва-ся скрозь паверхню вады. Трымаючы толькi галаву над вадой, яе прыцiсну-ся да камянё- i глыта- паветра. Калi яе зно- змог нармальна дыхаць, яе асцярожна падня- галаву i агледзе-ся.
  
  
  На шчасце, як ён i спадзява-ся, яе апыну-ся на прыстойным адлегласцi ад месца крушэння верталёта. З гэтага моманту яго -сё яшчэ мог бачыць абвугленыя рэшткi верталёта, якiя плаваюць на & nb. Яе назiра-, як некалькi чалавек, якiя пабывалi на востраве, адправiлiся на гумовых плытах i паплылi да абломка-. Яе, бачы-, як яны выцягнулi цела Марсэлю i змясцiлi эга одзiна па плыто-. Потым гэтага мужчыны абшукалi ваду вакол абломка-. Яны, вiдавочна, бачылi двух мужчын у верталёце, i дзецi спадзявалiся знайсцi мой труп. Яе стара-ся трымацца низменному у & nb i заставацца часткова накрыты скаламi, пакуль яны не спынiлi пошукi.
  
  
  Калi людзi плылi назад на востра-, тлеющая куча металу, якая займаецца калi-то была верталётам, сышла пад ваду. Яе чапля-ся за скалы, пакуль мужчыны не выцягнулi свае гумовыя плыты на бераг i не вярнулiся - цэнтр выспы. Яе ненадо-га падума- аб тым, каб спусцiцца па беразе да аднаго вакол плыто-, каб паспрабаваць вярнуцца на мацярык. Але потым яе -спомнi- пра тэрмiновасцi свайго задання. Людзi на востраве, i грошы, якiя яны -зялi - казiно, маглi б прывесцi мяне да чаго-небудзь жыццёва важнага.
  
  
  Яе, чака-, пакуль сяргей не пачынае згасаць, а затым спрабава- перасекчы востра-, каб ацанiць сiтуацыю.
  
  
  Вакол таго, што я назiра-, падобна на тое, што мужчыны часова выкарысто-валi востра-, пакуль чакалi, калi ih забярэ лодка з надыходам цемры.
  
  
  11
  
  
  Яшчэ праз гадзiну вячэрнi сонца пачало садзiцца, i я адчу-, што можна бяспечна па-зцi па скалах, каб абсохнуць на цёплым ветры, дувшем з по-дня. Яе толькi што заход на камянi i расцягну-ся на вузкiм выступе, калi адчу-, як што-то мяккае -пала на маю левую нагу. Яе, ускочы- i выявi-, што гляджу - крывава-чырвоныя вочы-пацеркi вялiкай чорнай пацукi, якая займаецца, па-вiдаць, звалiлася з больш высокага каменя. Яе -дары- яго эга нагой, страсяну- i кiну- у бок, кiну-шы камень.
  
  
  Затым яе пачу- цiхiя вiскi вакол сябе. Яе хутка -ста- i -бачы- дзясяткi блiскучых немигающих вачэй. Халодная дрыжыкi прабеглi па маёй сьпiне, а мая рука iнстынкты-на пацягнулася да Люгеру, Вiльгельмiны.
  
  
  
  
  
  
  мяне не хвалявала, што стрэл прывядзе да таго, што людзi на востраве будуць шукаць мяне.
  
  
  Але пацукi не напалi. Замест гэтага яны нервова мiтусiлiся -зад i наперад, цiхенька визжая, драпаючы кiпцюрамi паверхню камянё-. Яе асцярожна пада-ся назад, не зводзячы вачэй з нато-пу, пакуль не адчу-, як цвёрды круглы металiчны прадмет упi-ся мне - спiну памiж лапатак. Рэзкi голас заро-: "Проста трымацца адкрыта тут!"
  
  
  Ззаду мяне працягнула руку i забрала "люгер". Затым мужчына - гэта бы- круп'е казiно па - ступi- перада мной. У адной руцэ ён трыма- кiрпаты 38-й калiбр, а - iншы - мой "Люгер". Ён кi-ну- мне ... "Мы думалi, што ты выбра-ся вакол верталёта жывым. Мы цябе хацелi. Iдзi, iдзi ".
  
  
  Ён нахiлi-ся i падня- кавалак дрэва, вiдавочна, залiты бензiнам. Запалi- одзiна эга нiтка так, што ён ператвары-ся - палаючы факел, ён памаха- iм, каб расчысцiць шлях скрозь рой пацуко-, якiя адчайна накiравалiся прэч - зараснiкi.
  
  
  Мы паднялiся вышэй па скалах выспы, пакуль не дасягнулi вялiкага выступу, якi яе за-важы- з адбору проба- паветра. Круп'е узмахну- стрэльбай i штурхну- мяне наперад, у вялiкую выдолбленную пячору. Палаючыя паходнi былi -стано-лены па крузе вакол -ваходу, каб не пускаць пацуко-, ih сьвяты гасподзь асвятля- верталётам -нутры. Былi i iншыя мужчыны - дырэктара казiно Трегор i чалавек, схвативший Эльзу на лесвiцы - склеп казiно. Яе здагада-ся, што гэта павiнен бы- быць той, хто пiлатава- верталётам.
  
  
  Астатнiя паглядзелi на мяне без асаблiвай цiкавасцi, але дырэктар казiно кi-ну- круп'е: "Raid яго, звяжы i сачыць за iм".
  
  
  Круп'е, усё яшчэ трымаючы пры сабе пiсталет, закат унутр верталёта i выцягну- пару да-жынь вяро-кi. Затым ён штурхну- мяне глыбей -нутр пячоры. Яе падня- рукi, калi ён пача- мяне абшукваць, так што ён прапусцi- стилето, Х'юга, усталяваны на спружыне - рукавах у рукаве майго палiто. Потым ператрусу ён прымусi- мяне расцягнуцца на зямлi, надзейнае прывяза-шы вяро-кай.
  
  
  Прыйдзецца чакаць. На дадзены момант, калi побач стая- круп'е з пiсталетам i назiра- за мной, ёй бы- бездапаможны. Але - мяне -сё яшчэ бы- Х'юга - рукаве.
  
  
  На вулiцы цямнела. Час ад часу хто-небудзь вакол мужчын бра- бiнокль i лiхтарык, i выходзi- на вулiцу. Мне не спатрэбiлася шмат часу, каб зразумець, што яны чакаюць, калi ih забяруць з выспы. Мая першапачатковая тэорыя здавалася вернай - ih збiралася забраць лодку.
  
  
  Прайшо- гадзiну цi больш, перш чым адзiн вакол назiральнiка- закрыча-, i астатнiя, за выключэннем круп'е, усё яшчэ якi ахо-ва- мяне, паспяшалiся прэч. Яе выкарыста- той момант, калi -вага майго выкрадальнiка было часова абстрагавацца, каб пстрыкнуць спружыну - ножнах. Стиллето iмгненна саслiзну- - маю правую руку. Прыйшлося хутка перарэзаць вяро-кi. Мне толькi што -далося перарэзаць ih i вызвалiць рукi, калi трое мужчын паспяшалiся назад у пячору.
  
  
  "Ён тут", - крыкну- рэжысёр. "Што ж, кiнь верталётам i вяртайся за табой".
  
  
  "Адкуль мне ведаць, што ты вернешся?" - падазрона спыта- круп'е.
  
  
  Рэжысёр узя- з верталёта вялiкi алюмiнiевы чамадан. Ён закла- эга на падлогу пячоры i кi-ну- у бок. "Грошы па-ранейшаму будуць тут. Мы вернемся."
  
  
  Усе мужчыны пачалi выштурхо-ваць верталётам вакол пячоры. Пакуль ih -вагу было адцягненае, яе, перакацi-ся на бок i выгну- цела назад, каб мае рукi маглi дацягнуцца да вяровак, якiя звязвалi мае ногi. Не-забаве яе вызвалi-ся i вярну-ся - сваё ранейшае становiшча, я ляжу нерухома, спрабуючы папрацаваць рукамi i нагамi за спiной, каб аднавiць кровазварот. Да таго часу людзi выштурхнулi верталётам вакол пячоры, i круп'е вярну-ся на мой бок. Галасы астатнiх траiх здалёк станавiлiся слабымi.
  
  
  Мой апякун мiмаходам зiрну- на мяне. Затым ён выцягну- вакол кiшэнi цыгарэту i запалi- запалку. Яе зрабi- ход, ускочы- на ногi i кiну-ся да яму, трымаючы - руцэ штылет. Яе блiсну- нажом у твар спалоханага чалавека, затым асцярожна -ваткну- лязо - эга жыцця, а вольнай рукой пацягну-ся за пiсталетам.
  
  
  Замест таго, каб падпарадко-вацца мне, ён па дурасцi падня- пiсталет, каб стрэлiць. Яе -бiла штылет эму - жыццi, i ён бязгучна сагну-ся напалову, запаленая цыгарэта -сё яшчэ звiсала з эга вусна-. Яе не планава- эга забiваць, але ён не пакiну- мне выбару.
  
  
  Яе схапi- эга 38-й калiбр i свой "люгер", i хутка кiну-ся да алюмiнiеваму чамадане. Яе адкры- замак, i вечка -скочыла. Там, у рухомым святле паходня-, яе зiрну- на два мiльёны даляра- -нутры.
  
  
  Яе распрацава- невялiкi план на гэтыя грошы з iх тхара, як дырэктар паставi- чамадан, i я веда-, што ён там. Яе паспешлiва пача- эга выконваць. Яе зачэрпну- чаркi банкнот i напо-нi- дно валiзкi вялiкiмi камянямi з падлогi пячоры. Затым яе выкладваю пласт купюр не больш пары сотня- даляра- на
  
  
  
  
  
  
  горныя пароды. Яе зачынi- чамадан i пакiну- эга на ранейшым месцы.
  
  
  Яе -сё яшчэ мог чуць галасы iншых мужчын удалечынi, калi яе хутка расшпiльва- кашулю, запихивал грошы -нутр i зно- застегивал гузiкi. Два мiльёны даляра- у мяне на грудзях былi нязграбнымi, але, нягледзячы на цяжар яе, вярну-ся да мёртвага круп'е, схапi- эга за ка-нер i пацягну- праз пячору на вулiцу.
  
  
  Астатнiя трое мужчын усё яшчэ працавалi з верталётам на другiм баку вялiкага плоскага выступу скалы. Яе -дары- яго - процiлеглым кiрунку, цягнучы труп за сабой, пакуль не дабра-ся да нейкай глыбокай хмызняку, дзе можна было схаваць эга. Затым яе папо-з назад у скале на -звышша, адкуль мог назiраць за тым, што адбываецца -нiзе.
  
  
  По-ная месяц ясна асвятляла сцэну. Да цяперашняга часу яны выштурхнулi верталётам на паляну. Одзiна вакол мужчын, пiлот, залез у яго i прывё- у рух лопасцi якi нясе шрубы. Верталётам пача- падымацца, але калi ён бы- у некалькiх футах ад зямлi, мужчына выскачы-. Беспiлотны верталётам раптам узляце- у паветра, унесся прэч ад скалы i нырну- у цёмныя вады -нiзе. Ён затану- без следу.
  
  
  Тым часам дырэктар казiно вярну-ся - пячору. Ён выбег, несучы чамадан i крыча-. Яе выразна чу- галасы мужчын там, дзе яе хава-ся, i чу- крык дырэктара: "Ён збег! Гэты хлопец вызвалi-ся i -цёк! Ён узя- з сабой Жоржа! "
  
  
  "Грошы? Грошы?" - крыкну- у рэ-матызму Трегор. "Грошы - бяспецы?"
  
  
  Рэжысёр паставi- чамадан на зямлю, i -се трое сто-пiлiся вакол яго, калi ён эга адкры-.
  
  
  "Гэта тут! Ён усё яшчэ тут! "- усклiкну- ён. Як я i спадзява-ся, ён не знайшо- часу, каб даследаваць грошы за верхнiм пластом банкнот, паколькi маса камянё- была прыкладна ро-ная вазе сапра-дных банкнот.
  
  
  "Давай!" - крыкну- Трегор. "Давай сыдзем з гэтага праклятага выспы".
  
  
  Трое пачалi падаваць лiхтарыкамi. Зваротны сiгнал прыйшо- з канца выспы, i бы- уключаны гiганцкi пражэктар. Потым яе -бачы-, што замест лодкi ih павязе гiдрасамалёта. Ён зарулил каля скал i чака- там, падскокваючы на & nb. Калi людзi пачалi спускацца да самалёта, яе, чу-, як яны разважалi абсталяваннем мне.
  
  
  "Як вы думаеце, куды прапалi гэты хлопец i Жорж?"
  
  
  "Верагодна, ён прымусi- Жоржа спусцiцца одзiна вакол плыто-, каб ён змог вярнуцца на мацярык".
  
  
  Яе заста-ся на месцы, назiраючы, пакуль яны не дасягнулi канца выспы, не такую гульню - адзiн вакол плыто- i не паплылi да самалёта. Яе не адчува- сябе - бяспецы, пакуль яны не паднялiся на борт, а самалёт не -зляце- i не знiк на по-начы.
  
  
  Яе i спадзява-ся, што яны не -бачаць, што амаль усе грошы прапалi, пакуль не дабяруцца да месца прызначэння. Да таго моманту для iх было б небяспечна вяртацца, паколькi яны не маглi быць упэ-нены, што я не дасягну- прэзiдэнтам рф уладзiмiрам пуцiным, каб вярнуць органам улады. Яе -сё яшчэ не бы- блiзкi да раскрыццi справы, але, па крайняй меры, мне -далося перашкодзiць ih планах.
  
  
  Дванаццаць
  
  
  Месяц зайшла не-забаве затым таго, як самалёт паляце-. Цяпер было так цёмна, што я ледзь мог бачыць сваю руку перад тварам. Яе паспрабава- знайсцi цела круп'е там, дзе пакiну- эга - кустах, але - цемры гэта аказалася невыканальнай задачай. Як бы мне не падабалася iдэя правесцi ноч на гэтым востраве, кишащем пацукамi, яе, веда-, што - цемры было б занадта рызыко-на прабiрацца да краю берага, каб знайсцi одзiна вакол гумовых плыто-. Яе вырашы- вярнуцца - пячору, дзе яшчэ гарэлi пара паходня-, якiя -сталявалi мужчыны.
  
  
  Калi яе вярну-ся - пячору, яе сабра- па шляху ахапак сухi кiсты i пераводу яе з сабой. Яе ложы сухую пэндзаль у палаючыя паходнi, пакуль не стала слабым полымя, пакуль яе сядзе-, скрукава-шыся, ля -ваходу. Гэта бы- адзiны спосаб утрымаць роящихся пацуко- у страху, але яе -сё яшчэ мог бачыць ih вочы, блiскучыя - святле вогнiшча за пячорай. Яе трыма- свой Люгер - руцэ, i хоць яе стамi-ся, ён не адважва-ся задрамаць, баючыся, што пацукi асмялелi i нападуць.
  
  
  Здавалася, што да свiтання засталося бясконцае час. Яе бы- на нагах i рыхтава-ся спусцiцца да & nb з першымi прамянямi сонца. Ёй пацвердзiлi, што грошы -сё яшчэ надзейнае зашпiленыя пад кашуляй, а затым, несучы падпалены факел, каб напалохаць пацуко-, адправi-ся. Аднак, перш чым яе, рушы- унiз па краi выспы, яго праверы- шчотку, каб знайсцi цела круп'е. Яе не знайшо- труп. Бы- толькi эга шкiлет з чыстымi косткамi. Пацукi працавалi - цемры.
  
  
  Яе паспешна адвярну-ся i паспяша-ся -нiз, праз кусты, у той час як пацукi -цякалi з маёй дарогi перада мной. Яе толькi што дасягну- канца выспы i пача- шукаць одзiна вакол плыто-, калi пачу- гудзiць гук вакол вады. Калi яго паглядзе-, то -бачы- вялiкi белы крэйсер, кружащий прыкладна - чвэрцi мiлi ад мяне. Спачатку яе, дума-, што людзi вакол у ночы
  
  
  
  
  
  
  Ён вярну-ся, каб паспрабаваць знайсцi мяне i грошы, але калi яе трохi супакоi-ся, яго, убачы-, што крэйсер бы- палiцыянтам катэрам па Манака. Яе хутка зрабi- некалькi стрэла- у паветра з "Люгера".
  
  
  Крэйсер пачу- мой сiгнал, i тут жа павярну- да берага. Калi ён кiну- якар, трое мужчын спусцiлi лодку i паплы-, каб злавiць мяне. Яе, бы- здзi-лены, убачы-шы, што адным вакол мужчын бы- Чиклет. Як ён даведа-ся, дзе мяне шукаць?
  
  
  - Што ж, - павiта- мяне Чиклет, - вы -сё-ткi апынулiся жывымi. Мы амаль адмовiлiся ад цябе дарэмна. Скажы мне, што адбылося?"
  
  
  Яе кароткае выста-лены эму падзеi i паказа- эму атрыманыя грошы. Перш чым пакiнуць востра-, мы паднялiся на скалы i спусцiлi шкiлет круп'е на лодку. Затым мы адплылi, пакiну-шы Satane Roc калонiй грызуно-.
  
  
  Калi мы былi на борце крэйсера i вярталiся - Манака, Чиклет распавё- мне, як ён мяне знайшо-. "Перад тым, як вы з Марсэлем -зляцелi учора на верталёце, - сказа- ён, - паднёс бипер - хвост верталёта. Яе атрымлiваю сiгнал з iх тхара, як вы -зляцелi. Калi ты не вярну-ся да ночы, яе папярэджвалi палiцыю i папрасi- пакiнуць лодку на досвiтку. Мы прасачылi за сiгналам пэйджара, i ён прывё- нас да гэтай кропцы, недалёка ад выспы, дзе мы знайшлi верталётам пад вадой. Гукавы сiгнал -сё яшчэ працуе. Але я павiнен сказаць, што бая-ся, што ты мёртвы, калi зразуме-, што верталётам сышо- у моры.
  
  
  "Мне вельмi шкада Марсэля", - сказа- яе Чиклету. "Ён бы- добрым пiлотам i адважным чалавекам".
  
  
  Чиклет кi-ну-. "Мне таксама шкада. Але ён веда- рызыкi, як i -се мы ".
  
  
  Калi мы прыехалi - Монтэ-Карла, Чиклет прыня- меры, каб вярнуць грошы казiно, а яе яшчэ раз патэлефанава- Хоуку за мяжу па зашыфраваным тэлеграфу па эга офiсе. Яе распавё- Хоуку, што здарылася i як мне вярнулi грошы.
  
  
  "Што ж, - сказа- Хок больш шчыра, чым я думаю, - па меншай меры, усё не пайшло супраць нас. Калi мадэль захаваецца, як i - мiнулым, верагодна, у блiжэйшы час адбудзецца новае развiццё. А Нiк ...
  
  
  "Так, сэр?" Яе спыта-.
  
  
  "Я хачу, каб вы расслабiлiся на дзень або два, адпачылi". Ён зрабi- па-зу i груба дада-: "Гэта загад. Яе звяжуся з вамi ".
  
  
  Перш чым яе паспе- адказаць, ён павесi- трубку.
  
  
  Палiцыя -жо перавезла рэшткi круп'е - мясцовы морг, а грошы вярталiся - казiно. У офiсе AX мне больш няма чаго было рабiць. Яе сказа- Чиклету, што вяртаюся - гатэль спаць.
  
  
  Калi яе прыеха-, Эльза чакала мяне - нумары. Спачатку яна прыкiнулася, што злуецца на мяне, але калi яна за-важыла, як я выглядаю змучаным, ee жарта-лiвая раздражняльнасць змянiлася сочувственной клопатам.
  
  
  "Бедны Дамплинк, - прабуркавалi яна, - ты выглядаеш жудасна. Што ты робiш?"
  
  
  "Гэта была дзелавая сустрэча на -сю ноч", - сказа- ёй гэй, здымаючы пiнжак i гальштук. "А цяпер мне патрэбен добры гарачы душ i до-гi сон".
  
  
  "Вядома, Дамплинк", - сказала яна. "Ты раздеваешься. Яе падрыхтую для цябе душа.
  
  
  Перш чым яе паспе- запярэчыць, яна знiкла - ваннай i уключы- душ.
  
  
  Да таго часу, як я пераапрану-ся - халат, ванная была по-ная пара. Эльза выйшла, розовощекая, штурхнула мяне - душ i зачынiла дзверы.
  
  
  Яе выцерла кожны цаля сваёй скуры i валасо- гарачай вадой, а затым змыла ледзяным душам. Потым гэтага абвяза- яе вакол талii свежае ручнiк i вярну-ся - спальню. Эльза сцягнула покрыва на ложак, i сядзела побач з ёй.
  
  
  "Вытягивайся тварам унiз", - загадала яна, паляпваючы па ложку. Калi яе завага-ся, яна злёгку падштурхнула мяне. Калi яе расцягну-ся на ложку на жываце, яна страсянула ручнiк i сказала: "Расслабся, яе раблю табе масаж".
  
  
  Яна дастала маленькую бутэлечку лосьона, якi прынесла праз свайго нумара, з рэзкiм пахам цытрыны. Затым яна зняла сукенку, асядлала маё цела i пачала наносiць ласьен на маю спiну i лапаткi. Гэта бы- звязальны раствор, якi спачатку выклiка- паколванне - скуры, а затым пасла- глыбокае заспакаяльнае цяпло - мае мышцы.
  
  
  "Што гэта за штуку ты выкарысто-ваеш?" - спытала я, павярну-шы галаву i гледзячы на Эльзу, якая займаецца нахiлiлася мной наза-жды.
  
  
  "Гэта старое хатняе сродак Von Олдэн", - адказала яна. "Гарантавана дае стано-чыя вынiкi".
  
  
  Яе ласкальныя рукi лашчылi маю плоць, як гаючы бальзам, рухаючыся -верх i -нiз так жа лёгка, як цёплае салодкае дыханне, па -сiм маiм целе. Затым Эльза -стала на каленi i загадала мне перавярнуцца.
  
  
  Яе, павярну-ся да яе тварам i жым лежачы памiж яе рассунутымi нагамi. Яна пачала змазваць пярэднюю частку майго цела, яе лёгкiя руху пальцамi рухалiся ад маёй грудзей да майго жывата, да майго пахвiне, па баках маiх нага, да маiх пальцах нага. Калi яна нахiлiлася да мяне, яе мяккiя валасы закранулi маёй аголенай плоцi, i мае ноздры напо-нiлiся эга духмяным водарам. На працягу до-гага часу здавалася, што яна працавала з iнтэнсi-най канцэнтрацыяй, амаль гiпнатычны, але не-забаве яе за-важы-, што яе дыханне было больш частым, а яе плоць стала вiльготнай i дрыжала.
  
  
  Яе, падня- галаву i паглядзе- на нах. Ee вочы былi шырока раскрытыя, а яе зубы
  
  
  
  
  
  
  былi рассунутыя так, што зда-ся кончык яе ружовага мовы. Яе прыцiсну- яе рот да сабе, каця яе пад сабой. Яе выгнутыя сцягна напружылiся. Мы сустрэлiся i мо-чкi далучылiся i адначасова без сло- дасягнулi кульмiнацыi.
  
  
  Яе больш спа-, чым спа-, калi нашы целы разышлiся. Яна -стала ля ложка, трымаючы - руках халат. Але калi яна нахiлiлася i пацалавала мяне, яе, адчу-, як маё цела зно- успамiнае, i было гатова i прагнула большага. Яна цiхенька засмяялася пры выглядзе майго -збуджэння i прашаптала: "Я забылася сказаць табе, Дамплинк, што часам гэта лекi ад фон Альдера таксама дзейнiчае як афрадызiяк". Яна пацалавала мяне. "Спаць", - прашаптала яна.
  
  
  Яе спа- дваццаць чатыры гадзiны, i мог бы спаць да-жэй, калi б мяне не гэта адзiная перадача званок тэлефона. Гэта тэлефанава- Хоук.
  
  
  "Спадзяюся, вы крыху адпачылi", - сказа- ён. "Я - Парыжы. Сустрэнемся тут, у офiсе, як мага хутчэй. Баюся, яшчэ дрэнныя навiны. З такiм жа поспехам ты мог бы дазволiць жанчыне фон Альдер пайсцi з табой, каб ты мог за ёй прыглядаць. Яе забронирую для вас абодвух у гатэлi George V ".
  
  
  Эльза -зрадавалася, калi яе сказа- эй, што хачу, каб яна паехала са мной у Парыж. Ёй патэлефанава- Чиклету, каб падзякаваць эга i развiтацца, i менш чым праз гадзiну мы з Эльзай вярталiся - Нiцу, каб сесцi на самалёт.
  
  
  Трынаццаць
  
  
  Калi мы прызямлiлiся - Орлi, shell дождж. Як толькi яе размясцi- Эльзу - гатэлi George V, дзе Хоук зарэзервава- для нас суседнiя апартаменты, яе -зя- таксi да офiса AX Paris, якi знаходзi-ся - кафэ на плошчы Сэн-Мiшэль. Офiсы знаходзiлiся на трох верхнiх паверхах будынка i былi гукаiзаляваныя ад шуму -нiзе. Гаспадаром установы бы- агентам AX па кодавага iмя Банапарт.
  
  
  Ён сустрэ- мяне - дзень, i павё- да задняй лесвiцы, якая вядзе - офiсы наверсе. Калi мы праходзiлi праз задымленую сталовую i бар, ёй бы- здзi-лены, убачы-шы, што, хоць там было шмат наведвальнiка-, было таксама каля трыццацi або сарака супрацо-нiка- палiцыi бяспекi i агента- AX, якiх ёй стала вядома па папярэднiм сустрэчам. Яго веда-, што павiнна адбывацца што-то важнае.
  
  
  Хоук сустрэ- мяне на другiм паверсе. Эга твар бы- змрочным, i ён ледзь кi-ну-, калi правё- мяне - асабiсты кабiнет, зачынi- i замкну- дзверы.
  
  
  "Падобна на тое, гэтай справе няма, абодва канца", - сказа- ён, дастаючы па кiшэнi канверт i перадаючы эга мне. Ён стая- да мяне спiнай, гледзячы - акно на цёмны дождж, якi б'ецца аб шкло, пакуль яе чыта- лiст у канверце.
  
  
  Пiсьмо было надрукавана на машынцы:
  
  
  Кiтайская ядзерная ракета, якая знiкла 12 гадзiн таму, будзе вернутая - абмен на 2 мiльёны даляра-. ПРЫ ЗГОДЗЕ, УСТА¦ЦЕ ЗАГЛАШЕННОЕ АБ'ЯВУ ¦ ЛОНДАНЕ ¦ ПЕРШЫМ ДВА ДНI, ПРАЧЫТАЙЦЕ: "АЛЯКСАНДР - ¦МОВЫ ПРЫНЯТЫЯ - (ПАДПIСАНА) КУБЛАЙ-ХАН. ДАЛЕЙШЫЯ IНСТРУКЦЫI IДУЦЬ.
  
  
  На канверце ня было адрасу. Хоук, якi адвярну-ся ад акна, убачы-, што я хмурна гляджу на канверт, i патлумачы-: "Учора ранiцай эга засунулi пад дзверы кiтайскай амбасады".
  
  
  "I пра-да, што кiтайская ядзерная ракета знiкла?" Яе спыта-.
  
  
  - Занадта на самай справе, - з горыччу адказа- Хоук. "Гэта адбылося праз некалькi гадзiн, пасля таго, як вы вярнулi грошы з Satane Roc. Вы за-важыце, што запытаная сума дакладна такая ж, як сума, атрыманая ад казiно ".
  
  
  "Вы маеце на -вазе, што кiтайская ядзерная ракета сапра-ды знiкла?" Яе бы- недаверлiвым.
  
  
  "Вiдавочна, - за-важы- Хок, - вынаходлiвасцi нашага ворага няма мяжы. Не-забаве пасля вашага вопыту на востраве кiтайцы запускалi ядзерную ракету на сакрэтны палiгон, калi самалёт проста знiк. Пакуль не прыйшла гэтая запiска, кiтайцы думалi, што самалёт разбi-ся ".
  
  
  "А як наконт экiпажа?" - азадачана спыта- я. "Яны, павiнна быць, добра прайшлi праверку, перш чым ih абралi для такога задання".
  
  
  "О, так, - пагадзi-ся Хок. "Але можа быць важным за-вагу, што -сяго некалькi тыдня- таму пiлот, якi бы- адным праз самых давераных i лаяльных людзей у кiтайскiх ВПС, з'еха- па Кiтая - камандзiро-ку - Албанiю. За iм не -важлiва назiралi, пакуль ён бы- там, i, па сутнасцi, кiтайцы не могуць растлумачыць эга дзеяннi на працягу некалькiх дзён вiзiту. Яны -сё яшчэ правяраюць. Цалкам верагодна, што за гэты час да яго дабра-ся наш працi-нiк, якi мог умяшацца - эга мозг.
  
  
  "Збiраюцца кiтайцы заплацiць выкуп?" - спыта- я, вяртаючы лiст Хоуку.
  
  
  Ён кi-ну-. "Голас чаму мы сустракаемся тут цяпер. Пойдзем наверх ".
  
  
  На верхнiм паверсе будынка чакалi чацвёра кiтайскiх джэнтльмена- з змрочным i трохi падазроным выглядам. Ih прысутнасцi тлумачыла строгую бяспеку - будынку. Одзiна вакол мужчын бы- перакладчыкам, i праз яго Хоук пазнаёмi- мяне з трыма iншымi, чые iмёны ёй вядома, як высокапаста-леных члена- камунiстычнай партыi Кiтая. Кожны кiну- на мяне пранiклiвы погляд, калi мы абмянялiся поцiскам рукi. Затым усе трое хутка загаварылi з перакладчыкам па-кiтайску.
  
  
  "Яны кажуць, - сказа- мне перакладчык, - што для iх вялiкi гонар мець такога паважанага прадста-нiка, якi дапамог iм у вяртаннi ядзернай ракеты. Яшчэ кажуць, што
  
  
  
  
  
  
  Старшыня партыi пагавары- з вашым прэзiдэнтам, i да- iм наказ -сяляк супрацо-нiчаць з вамi ".
  
  
  "Для мяне таксама вялiкi гонар, - сказа- яе перакладчыку. "Я пастараюся быць годным даверу народнай медыцыне Рэспублiкi".
  
  
  Потым гэтай фармальнасцi яго спыта-: "цi Было прынята рашэнне аб выплаце двух мiльёна- даляра-?"
  
  
  Перакладчык зно- параi-ся са сваiмi суайчыннiкамi, а затым уручы- мне вялiкую скураную сумку з выгравiраванымi кiтайскiмi iероглiфамi i забяспечаную замкам. Перакладчык адчынi- эга i адкры-, выявi-шы -нутры пакеты з банкнотамi.
  
  
  "Два мiльёны даляра-", - сказа- ён. "У за-трашнiм выпуску" Лондан Таймс "будзе аб'ява, напiсанае - адпаведнасцi з указаннямi".
  
  
  "Добра, - сказа- я. "Зно- замкнi грошы. Яе, хачу, каб ён застава-ся - вашым распараджэннi, пакуль мы не атрымаем далейшае апавяшчэнне.
  
  
  Пасля таго, як перакладчык перакла- мае словы, трое мужчын сур'ёзна схiлiлi галовы, i мы зно- абмянялiся поцiскам рукi. Хок сказа- мне, што -жо прынятыя меры, каб кiтайскiя прадста-нiкi заставалiся - жылых памяшканнях, у офiсе AX да iх тхара, пакуль не будзе адказу на аб'яву London Times. Такiм чынам, сума выкупу будзе надзейнае захо-вацца да тых тхара, пакуль не настане час выплаты.
  
  
  Хоук вярну-ся са мной на таксi - гатэль. Былi змярканне. Дождж i панылая надвор'е iдэальна падыходзiлi для нашага настрою.
  
  
  "Хто б нас стая- за гэтым, - прамармыта- Хоук, - павiнна быць, падабаецца наша цяжкае становiшча. Уявiце, што вы скралi ядзерную ракету i вярнулi яе на выкуп! "
  
  
  "Ён абра- для рэкламы некалькi разумных назва-", - за-важы- я. "Аляксандр i Хубилай-хан".
  
  
  "Ён вар'ят, але вельмi хiтры, - за-важы- Хок. "Чаго б я не адда-, каб займець эга". Ён зiрну- на мяне.
  
  
  Калi мы дабралiся да гатэля, Хок высадзi- мяне i накiрава-ся да амэрыканскай амбасады, дзе ён спынi-ся - Парыжы.
  
  
  Калi яе, дабра-ся да свайго нумара, яе, бы- здзi-лены, выявi-шы запiску ад Эльзы. У nen гаварылася, што яе запрасiлi на вечарыну на Манмартры i што яна збiраецца. Яна пакiнула мне адрас, каб яе мог далучыцца да яе, калi захачу. Замест гэтага яго вырашылi з'есцi пару астуджаных марцiнi i добра паабедаць у сваiм пакоi. Перад тым, як легчы спаць, ёй патэлефанава- на стойку рэгiстрацыi, каб на наступную ранiцу мне прынеслi асобнiк London Times.
  
  
  Эльза -сё яшчэ не вярнулася - гатэль да таго часу, калi яе атрыма- свой асобнiк газеты рана ранiцай наступнага дня, i я не мог сказаць, цi было што-небудзь значнае - яе начным адсутнасцi. Тым не менш, аб'ява было - "Таймс", i эга фармулё-ка была менавiта такой, як паказана - запiсцы аб выкупе. Чытаючы яе, яе, прадставi-, як задаволены "Аляксандр" таксама яе чытае. Ён мог быць у Парыжы, або - Лондане, або - Монтэ-Карла, або, калi нiбыта на тое пайшло, у Тыбеце.
  
  
  Мне вельмi хацелася трапiць у офiс AX, якi, як ён веда-, будзе першым месцам, дзе можна будзе даведацца, цi будуць атрыманы далейшыя iнструкцыi. Яго бы- апрануты i выйша- па нумарах, калi вярнулася Эльза.
  
  
  Яна -сё яшчэ была - вячэрнiм сукенка, з перакiнутай праз плечы норковой футрам. Яна выглядала соннай, але яна -смiхнулася i пацалавала мяне, дазволi-шы палiто звалiцца на падлогу. Затым яна павярнулася да мяне, каб расшпiлiць маланку на спiне яе сукенкi.
  
  
  "Я сумавала па табе на вечарыне, Дамплинк", - сказала яна. "Гэта было вельмi весела. Шмат француза-. Вечара -сё яшчэ працягваецца, калi хочаш пайсцi.
  
  
  "Не, дзякуй", - сказа- я. "У мяне ёсць якое-якiя справы. Спiць, яе патэлефаную табе пазней.
  
  
  "Бiзнес, бiзнес, бiзнес", - сказала яна, паляпа- мяне па твары. "Памятай, уся праца, i нiякiя забавы робяць Тонi сумным хлопчыкам". Яна выйшла праз сукенкi i падышла да дзень, якая вядзе - свой нумар, i выглядала вельмi жаданай у празрыстым станiку i калготках. Яна ненадо-га спынiлася - дзвярах i паманiла мяне пальцам. Калi яе, пакiва- галавой, яна паслала мне паветраны пацалунак i знiкла.
  
  
  14
  
  
  Як толькi яе, дабра-ся да кафэ на плошчы Сэн-Мiшэль i падня-ся наверх у офiс AX, адчу- яе напружанне i роспач, пранiзлiвыя -се гэта месца. Звонку свяцiла сонца, i - паветры адчувалася iлжывая вясна, але якое б радаснае настрой стварала нам пагодны настрой, яно знiкала за сценамi будынка-.
  
  
  Хоук бы- там, выглядаючы больш змардаванай, чым ён выгляда- напярэдаднi вечарам, як i чацвёра кiтайца-, а таксама некалькi дзясятка- агента- AX i ахо-нiка-. Усе мы прыехалi занадта рана, i наша нецярпенне расло па меры таго, як цягнулiся до-гiя гадзiны. Толькi - апо-днi мы нарэшце атрымалi паведамленне, якога чакалi. I, вядома, вакольнымi шляхамi.
  
  
  Нам патэлефанавалi з парыжскага офiса Iнтэрпола i сказалi, што яны атрымалi пасылку ад пасыльнага для мясцовага начальнiка. Адкры-шы пакет, ён выявi- запячатаную скрынку i машинописную запiску, у якой гаварылася, што скрынку варта неадкладна даставiць у амбасаду Кiтая. Паколькi кiра-нiк Iнтэрпола бы- праiнфармаваны аб крызiсе, ён неадкладна патэлефанава- Хоуку, а затым паспяша-ся - офiс AX. Тым часам агенты Iнтэрпола падабралi пасыльнага, якi бы- сапра-дным, i калi яны спыталi эга пра чалавека, якi да- эму пасылку для паставак, ён да- апiсанне, якое магло б адпавядаць
  
  
  
  
  
  тысячу француза-.
  
  
  У скрынцы знаходзiлася магнiтафонны стужка. Мы то-пiлiся вакол, пакуль Хоук -ста-ля- стужку - офiсную машыну. Пакуль кацiлася плёнка, голас сказа-: "Гэта Аляксандр. Яе атрыма- ваша паведамленне i цяпер даю вам наступныя iнструкцыi. Позна -вечары, трыццатага чысла, карабель пад белым сцягам з адбiтым на nen чырвоным цмокам з'явiцца - Адрыятычным моры i -войдзе - гавань у Сплiце, Югаславiя. На палубе гэтага карабля будзе знаходзiцца кiтайская ядзерная ракета. Адно па сустрэнуць вашых судо- можа падысцi да яму з двума мiльёнамi даляра-. Як толькi грошы будуць перададзеныя людзям на борце, ракета будзе вернутая. Калi будзе зробленая спроба вярнуць ракету без выплаты грошай, яна выбухне ".
  
  
  Словы на плёнцы нiчога не сказалi нам пра чалавека, якi ih вымавi-, - цi, хутчэй, аб людзях, паколькi -се астатнiя прапановы былi выма-леныя iншым голасам, ih акцэнты вар'iравалiся ад брытанскага да нямецкага i бруклiнскага. Мозг, якi стаiць за сюжэтам, застава-ся нябачным.
  
  
  Пасля таго, як плёнка была расшыфраваная i зробленыя копii, былi зробленыя паспешныя тэлефонныя званкi, каб знайсцi самалёт, якi даставiць нас да Адрыятычнага -збярэжжа, i каб нас чака- вялiкi i хуткi карабель, недалёка ад Грэх, Югаславiя. Нават калi -се гэтыя падрыхтаваннi былi зробленыя, Хок бы- заняты планаваннем часу, калi ракета будзе знойдзена.
  
  
  Крыху пазней Ястраб, кiтайскiя прадста-нiкi з выкупам, некалькi агента- AX i яе паехалi - Арло- i паляцелi на самалёце, каб памерцi - Адрыятыцы. З урадам Югаславii звязалiся па дыпламатычных каналах, i, калi мы прыбылi, нас чака- хупавы i хуткi карабель.
  
  
  Калi мы падышлi да гаванi i кiнулi якар каля берага - Сплiце, з сукенка дзьму- халодны, рэзкi вецер. Iншых судо- не было вiдаць. Пакуль мы хадзiлi па палубе, Хоук пача- мармытаць: "Спадзяюся, гэта не выкрут, Нiк".
  
  
  Па сканчэннi яшчэ пары гадзiн, калi дзень пача- пераходзiць у змярканне, яе пача- думаць, што Хок мог быць право-. Але затым, зусiм нечакана, каля -ваходу - гавань з'явi-ся вялiкi белы карабель з белым сцягам, упрыгожаным чырвоным цмокам. Ён кiну- якар у правага шарык нашага судна, i чалавек у капiтанскай форме падышо- да парэнча-, падня- мегафон i крыкну-: "Гэй, яе перадаю вам прывiтанне ад Аляксандра. У цябе ёсць грошы на смерць? "
  
  
  Хок -ручы- мне такi ж мегафон. "Гэта ваша шо-", - сказа- ён.
  
  
  "У нас ёсць грошы", - адказа- ёй праз мегафон. "Мы гатовыя завяршыць здзелку".
  
  
  - Вы можаце падняцца на борт, - крыкну- у рэ-матызму капiтан.
  
  
  Пара члена- экiпажа нашага карабля спусцiлi невялiкую маторную лодку за борт. Двое кiтайца-, адзiн, вакол якiх нес сумку з грашыма, i яе пераправiлiся на iншы карабель. Нам дапамаглi падняцца на палубу, капiтан i некалькi чалавек вакол эга каманды. На насавой палубе бы- велiзарны аб'ект, накрыты прывязаным брызентам. Павiнна быць, гэта была ракета, але яе -сё яшчэ насцярожы-ся. На палубе было яшчэ некалькi чалавек, але яго ведае толькi аднаго бельгiйца Трегора.
  
  
  Капiтан бы- ветлiвасць i правё- нас у вялiкую каюту на гало-най палубе, дзе нас чакала астуджанае шампанскае.
  
  
  "У цябе ёсць грошы?" ён спыта-.
  
  
  Яе, кi-ну- кiтайцу, якi перада- сумку.
  
  
  "Вы не пярэчыце, каб мы палiчылi, перш чым мы перадамо вам ракету, цi не так?" ён спыта-.
  
  
  "Не", - адказа- я.
  
  
  "Джэнтльмены, калi ласка, выпiце шампанскага, пакуль чакаеце", - прапанава- капiтан, выходзячы праз пакоi з грашыма.
  
  
  Нам адзiн вакол кiтайца- не прыня- кубак шампанскага ад сцюарда, а яе прыня-. Гэта было добрае марачнае вiно, выдатнае астуджанае. Яе выпi- дзве шклянкi, пакуль кiтайцы няёмка ко-залiся на крэслах. Калi капiтан вярну-ся, ён усмiха-ся i кiва- галавой.
  
  
  "Вельмi добра, джэнтльмены", - сказа- ён. "Здаецца, усё - парадку. Калi вы пойдзеце са мной на палубу, мы можам завяршыць нашы справы ".
  
  
  Я не моцна здзiвi-ся, калi мы зно- апынулiся наверсе i -бачылi, што члены экiпажа знялi брызент з аб'екта на насавой палубе. Гэта была ядзерная ракета, ужо убудаваная - пад'ёмнiк.
  
  
  Двое кiтайца- падазрона праверылi ракету, перш чым пераканалiся, што -сё - парадку. Яны сур'ёзна кi-нулi мне, i ён кi-ну- капiтану.
  
  
  Ён здава-ся задаволеным, калi зно- узя- мегафон i паклiка- чакаюць югасла-скае судна, сказа-шы яму было падысцi блiжэй, каб ракету можна было спусцiць на палубу. Двое кiтайца- i яе засталiся на борце, пакуль каманда працавала з пад'ёмнiкам, падымаючы гiганцкую ракету - паветра, а затым -нiз, на палубу нашага карабля, дзе мы -жо падрыхтавалi калыску для яе -трымання. Яе мог бачыць выраз палягчэння на твар Хоука, калi ён убачы- ракету, якая стаiць на палубе, i, нарэшце, шчасную на борце.
  
  
  Абмяня-шыся кароткiмi поцiскамi рукi з капiтанам белага карабля, яе, вярну-ся на наша судна з кiтайцамi.
  
  
  "Няма праблемы?" - адразу спыта- мяне Хоук.
  
  
  "Няма", - сказа- я.
  
  
  "Але калi яе цябе ведаю, - сказа- Хоук, пiльна гледзячы на мяне, - што-то цябе турбуе".
  
  
  "Гэта было
  
  
  
  
  
  
  усё занадта проста. "Я адказа-. "Яны павiнны ведаць, што, паколькi мы шчасна вярнулi ракету, мы не збiраемся проста сядзець тут i дазволiць iм сплысцi з двума мiльёнамi даляра-".
  
  
  "Магчыма, яны не прыдумалi план, якi мы будзем выкарысто-ваць", - сказа- Хоук.
  
  
  "Сумняваюся."
  
  
  "Ну, ва -сякiм выпадку, яны падымаюць якар, каб сысцi", - за-важы- Хоук, паказваючы на карабель, заварочва- у гаванi. "Я претворяю наш план у жыццё". У руцэ ён трыма- радыёперадавальнiк, i ён пача- хутка гаварыць у ёй, папярэджваючы -се суда, якiя чакаюць выплат прама - гаванi - iтальянскiя суда, грэцкiя караблi, югасла-скiя, нават некаторыя рускiя крэйсеры - усе яны, якiя былi адпра-леныя - затрымаць нашага ворага.
  
  
  Калi белы карабель плы- да -ваходу - гавань, мы пачалi iсцi за iм на некаторай адлегласцi. Перад самым выхадам у адкрытае мора з'явiлася наша карабельная армада. Яны -сё яшчэ былi далёка, i Хоук яшчэ не загада- iм наблiзiцца. Белы карабель рапто-на спынi-ся - цэнтры ля -ваходу - гавань. Хоук зно- пача- гаварыць у перадатчык, але яе спынi- яго.
  
  
  "Пачакай хвiлiнку", - прапанава- я.
  
  
  "Чаму? Што гэта такое?"
  
  
  Яе, пакiва- галавой. Я не ведала, як яму было адказаць, але адчувала, што што-то не так. Прайшло некалькi хвiлiна, а нiчога не адбылося. Мы з Хоуком нацэлi- бiнокль на палубу карабля - там было пуста. Хоук -сё яшчэ трыма- у руцэ радыёперадавальнiк, i эга нецярпенне расло. Яе пача- сумнявацца - сваёй iнтуiцыi i збiра-ся сказаць эму, каб ён адда- загад зачынiцца, калi гэта адбылося.
  
  
  Раптам мы -бачылi яркую выблiск аранжавага полымя, якая выплывала ад белага карабля. Рушы- услед аглушальны выбух. Гладкае белае судна разляцелася на часткi - моры. Ён лiтаральна на секунду распа-ся на некалькi парылых дошак. Выбух бы- настолькi нечаканым i настолькi шакавальным, што амаль усе мы на кароткi час застылi - нерухомасцi.
  
  
  Аднак Хоук хутка акрыя- i -ступi- у бой, выкрыкваючы па радиопередатчику загад усiм чакаюць караблям прыбыць i паспрабаваць падабраць магчымых тых, хто выжы-. У той жа час наш катэр iмклiва наблiжа-ся да таго месца, дзе затану- карабель. Але калi мы i iншыя караблi падышлi да гэтага раёну, тых, хто выжы- не было. На самай дэла нiчога не засталося, акрамя некалькiх асмаленых дошак i алейных палос. I -сё ж пошукi працягвалiся глыбока - ночы, вада асвятлялася гiганцкiмi пражэктарамi з палуб -сiх судо-. Мы нiчога не знайшлi.
  
  
  "Для мяне гэта загадка", - павольна вымавi- Хок, калi пошукi, нарэшце, спынiлiся, а iншыя караблi чакалi далейшых указання- ад яго. "Навошта iм марнаваць столькi намагання-, каб сабраць два мiльёны даляра-, а затым падарваць сябе - i грошы?"
  
  
  "Голас i -сё", - рэзка сказа- я, калi - мяне -знiкла iдэя. "Яны не -зарвалi грошы!"
  
  
  "Не -зарвалi грошы?" - запатрабава- адказу Хоук. "Тады адкуль гэта?"
  
  
  "Не ведаю, - сказа- я. "Але ён не затану- разам з караблём. Нейкiм чынам iм удалося зняць эга да выбуху ".
  
  
  "Як? Як?" - нецярплiва спыта- Хоук. "Мы трымалi эга пад пастаянным наглядам з таго моманту, як упершыню -бачылi яго. Як гэта можа быць выдалена? "
  
  
  "Пакуль не ведаю", - прызна-ся я. "Але яны зрабiлi гэта. Яны за-сёды планавалi зрабiць гэта такiм чынам. Яны лiчылi, што пасля вяртання ракеты у нас будзе для iх пастка, але гэта не мела значэння. Гало-нае - грошы. Астатняе, карабель i каманду, павiнны былi быць прынесеныя - ахвяру ".
  
  
  "Але гэта вар'яцтва", - запярэчы- Хок.
  
  
  "Вядома, - сказа- яе эму, - як i -сё астатняе".
  
  
  "Так, - пагадзi-ся Хоук, павольна кажу, - магчыма, ты маеш рацыю. Але як, як iм удалося вывесцi грошы? "
  
  
  "Я яшчэ не ведаю, - зно- адказа- я, - але яе, хутчэй за -сё, даведаюся. Рэ-матызму павiнен быць дзе-то тут, на -збярэжжы Адрыятычнага сукенка. Яе, хачу, каб мы абшукалi эга, цаля за цаляй, пакуль не знойдзем доказы таго, што бы- пакiнуты - жывых або тыя, што засталiся - жывых, якiм сышло з рук грошы ".
  
  
  Хоук усё яшчэ сумнява-ся - маiм меркаваннi, але ён пагадзi-ся папрасiць якiя стаяць побач караблi дапамагчы мне у я прасi- доказа-. Усе яны прапано-валi дапамогу. Хок пакiну- мяне - Сплiце, таму што эму прыйшлося вярнуцца, каб памерцi - Злучаных Штатах, каб далажыць асабiста прэзiдэнту.
  
  
  Нам спатрэбiлася яшчэ два днi i ночы на пошукi -збярэжжа Адрыятычнага сукенка, перш чым мы знайшлi доказы, якiя, ёй бы- упэ-нены, дзе-то там ёсць. Ёй бы- апавешчаны, калi грэцкi крэйсер знайшо- эга i кiну-ся да гэтага месца - пустой участку бясплоднай зямлi на по-нач ад Грэх.
  
  
  Там, выкiнутая на бераг, i часткова затопленая - моры, была кiнута невялiкая аднамесная падводная лодка. Але яе атрыма- рэ-матызму аб тым, як з карабля былi знятыя два мiльёны даляра-. Верагодна, не-забаве затым таго, як мы -зялi грошы на борт у абмен на ракету, яны былi перададзеныя подводнику, i аднамесны катэр бы- выкiнуты праз трум карабля.
  
  
  Малюсенькай падводнай лодцы было лёгка выслiзнуць вакол гаванi, пракласцi шлях уздо-ж -збярэжжа, i прызямлiцца. Пазней, магчыма, у тую ж ноч, цi нават на адзiн па наступных дзён цi
  
  
  
  
  
  
  гэтага чалавека, верагодна, падабра- на самалёт цi iншае судна, i ён знiк з 2 000 000 даляра-. Як толькi мне -далося дамовiцца з судовым радыё, ёй патэлефанава- Хоуку, якi да таго часу вярну-ся - Нью-Ёрк. Яе распавё- эму тое, што мы выявiлi, у выглядзе кода. Ён успрыня- гэтую навiну больш вясёлы, чым яго чака-, i загада- мне вярнуцца - Парыж i патэлефанаваць эму па офiсу AX, таму што - яго могуць быць для мяне навiны аб новых распрацо-ках.
  
  
  Пазней у той жа дзень у Парыжы яе заеха- у гатэль, каб пагаварыць з Эльзай перад тым, як пайсцi - офiс AX.
  
  
  Яна схапiла мяне, перш чым яе, увайшо- у дзверы, пакрыла мой твар пацалункамi, i з непакоем сказала: "Я не ведала, што з табой здарылася, Дамплинк. Яе, бы- гатовы заявiць пра вас у палiцыю, як аб знiклым без вестак ".
  
  
  "Зно- бiзнесу", - сказа- я. "Прабачце, я не змог пакiнуць паведамленне. I мне трэба выйсцi яшчэ раз. Але на гэты раз яе хутка вярнуся, i, можа быць, мы зможам правесцi час разам ".
  
  
  У офiсе AX Банапарта звяза- мяне з Хоуком па зашыфраваным провада.
  
  
  "У нас ёсць новая зачэпка, - сказа- Хоук. "Гэта можа быць лепшы вакол iх, што - нас былi да гэтага часу тхор. Нашы даследчыкi, якiя пастаянна правяралi -дзельнiка- гэтай справы, нарэшце выявiлi пэ-ную сувязь памiж некаторымi вакол iх. Вы памятаеце, яе згадва- раней, што - некаторых людзей былi праблемы з вагой. Што ж, цяпер мы выявiлi, што па меншай меры чацвёра вакол iх былi пацыентамi - адным спа-салоне для знiжэння вагi - Швейцарыi ".
  
  
  "Гэта павiнна быць больш, чым супадзенне, - разважа- я.
  
  
  "Мы таксама так думаем", - сказа- Хоук. "Месца, недалёка ад Берна, у гарах. Ён называецца Rejuvenation Health Spa i кiруецца доктарам Фрэдэрыкам Бошем. Што вы думаеце?"
  
  
  "Думаю, мне лепш паляцець у Швейцарыю, - сказа- я, - i агледзецца".
  
  
  "Так, яе, згодны", - сказа- Хоук. "Што ты скажаш гэтай жанчыне па фон Альдера, Эльза?"
  
  
  "Я скажу гэй, што - мяне бiзнэс у Берне, i прапаную гэй, вярнуцца - Штаты".
  
  
  "Так, ну, - сказа- Хок, - у мяне ёсць iншыя мужчыны, якiя сочаць за астатнiмi фон Алдерсами. Калi яна вернецца, яе таксама натравлю на нах мужчыну. Яе звяжуся з вамi, калi вы прыедзеце - Швейцарыю.
  
  
  Калi яе, вярну-ся - гатэль i пастука- у дзверы нумара Эльзы, яе выявi-, што яе цырульнiк робiць гэй прычоску.
  
  
  "Мне не падабаецца, што ты бачыш мяне, пакуль яе спрабую стаць прыгожай", - сказала яна, нахмуры-шыся з-пад фаната-.
  
  
  "Мне давялося пагаварыць з табой", - сказа- яе эй. "Мне трэба сёння з'ехаць у Бэрн. Мне патэлефанавалi з офiса, i мне трэба разабрацца - якiм-то дэла.
  
  
  "Берн!" - радасна -склiкнула яна. - Але, Дамплинк, гэта выдатна. Яе пайду з табой. За межамi Берна ёсць проста цудо-ны спа-салон, куды мы з Урси часткi хадзiць. Мы паляцiм туды на самалёце, i я магу расслабiцца - спа-цэнтры, пакуль вы займаецеся сваiмi справамi ".
  
  
  "Як называецца, - спыта- я, - гэты курорт?"
  
  
  "Гэта называецца амаладжальны аздара-ленчы спа", - адказала яна, як я яе i -я-ля-. I зно- была яшчэ адна сувязь памiж фон Альдерсом i гэтай справай. Я не бачы- прычын, па якiх Эльза не павiнна была б суправаджаць мяне - Берне, паколькi гэта магло б умацаваць сувязь, таму яе пагадзi-ся.
  
  
  Пасьля таго, як ёй зно- патэлефанава- Хоуку праз свайго нумара i сказа- эму, што Эльза едзе са мной у Берне, мы выпiсалiся з "Джорджа V. Офiса AX Paris на паездку - Швейцарыю.
  
  
  Пятнаццаць
  
  
  Калi мы прызямлiлiся - Берне, надвор'е была халоднай i яснай. Эльза ведала невялiкае шале на -скраiне горада, таму мы знялi там сумежныя нумары.
  
  
  "Мы за-сёды спыняемся - гэтым месцы", - патлумачыла мне Эльза пасьля таго, як мы засялiлiся - свае апартаменты. "Добра мець такое месца, калi - спа становiцца занадта цесна".
  
  
  Мне спадабалася наша жыллё. Гэта было чыстае, цiхае, вясёлае месца, у кожнай пакоi гарэ- цёплы агонь. Пажылы сiвы гаспадар з яблычна-шчокамi i эга жанчыны карысталiся выдатнай рэпутацыяй. Вакол вокны майго пакоя Эльза паказала на аздара-ленчы спа-цэнтр, якi знаходзi-ся на вяршынi гары, на некаторай адлегласцi. Пасля таго, як яна сышла ад мяне - свой пакой, яе даследава- спа - бiнокль.
  
  
  Гэта бы- велiзарны комплекс з шматпавярховых гало-ным будынкам, акружаным некалькiмi будынкамi паменш. Усе яны былi асляпляльна белага колеру, якiя пераходзiлi - снежныя пiкi, якiя выступалi з усiх бако- вакол iх. Яе мог бачыць звiлiстую однополосную дарогу, якая займаецца вяла да гэтага месца, i канатную дарогу, якая займаецца была падвешаная на двух тралейбусных лiнiях над галавой. З такой адлегласцi было немагчыма разгледзець многiя дэталi. Мне было цiкава, як я магу падысцi - таемна, або - якасцi госця, або, магчыма, праз Эльзу. Але пакуль што я буду чакаць свайго гадзiны i паспрабую разабрацца - мясцовасцi. Акрамя таго, калi фон Альдеры нейкiм чынам былi замяшаныя - змове, Эльза рана цi позна паклапацiлася б пра тое, каб мяне туды завабiлi.
  
  
  Мiж тым, верагодна, было б нядрэнна звязацца з мясцовым агентам AX. Ёй нiколi з iм не сустрака-ся, але Хоук назва- мне эга iмя i дзе эга знайсцi. Яе пастука-
  
  
  
  
  
  у дзверы, якая займаецца злучала маю пакой з пакоем Эльзы i казала гэй, што я сыходжу ненадо-га. Пакуль мяне не было, яна рабiла сабе касметычныя працэдуры i чакала мяне, калi яе вярнуся.
  
  
  Ганс Верблен, мясцовы прадста-нiк AX, сустрэ- мяне ля дзвярэй сцiплай атэлье, насi- эга iмя, на адным па завулка- Берна. Верблен мяне чака-. Ён сказа-, што Хоук -жо распавё- эму падрабязнасцi майго заданнi - тэлефонным званку вакол Штата-. Ён бы- у маiм распараджэннi.
  
  
  "Чым ёй магу дапамагчы?" - спыта- то-сты цёмнавалосы мужчына.
  
  
  "У асно-ным, - сказа- ёй эму, - яе гатэль б мець як мага больш iнфармацыi пра spa-салоне Rejuvenation Health Spa". Цi былi там калi-небудзь праблемы? Хто iм кiруе? Такая iнфармацыя. "
  
  
  Верблен кi-ну-, замкну- дзверы - сваю атэлье i павё- мяне - падвал. Гэта было прасторнае звукоизолированное памяшканне з картотечными шафамi -здо-ж сцен. Па-сюль былi фотаапараты, магнiтафоны, тэлетайпах, разнастайнае зброю.
  
  
  "Тут яе раблю сваю сапра-дную працу", - патлумачы- Верблен, махну-шы рукой.
  
  
  "Гэта сапра-дная падстава", - за-важы- я.
  
  
  Верблен падышо- да аднаго вакол шаф. "Баюся, у мяне няма шырокага дасье на спа. Да тэлефоннага званка Хоука у мяне не было асаблiвых запыта- на збор выведдадзеных. Тое, што - мяне ёсць, строга руцiнная, не больш, чым у мяне - любым iншым установе горада. Наколькi яе ведаю, там не было нiякiх праблем. У iх пастаянны паток гасцей з усяго свету, большасць якiх па заможныя. Я за-сёды iмкнуся сфатаграфаваць як мага больш прылёта- i ад'езда- на камеру з тэлескапiчным аб'ектывам. Але, для estestvenno, яе -пэ-неная, што многае згубiла.
  
  
  Ён кiну- на крэсла, i я бы- уражаны, убачы-шы, што там былi тысячы фатаграфiй.
  
  
  "Ты, безумо-на, заслуго-вае сваё -трыманне, Верблен", - сказа- я, кiваючы галавой у пацверджанне эга дбайнасцi. Яе прагарта- некалькi фатаграфiй i за-важы- -сiх чатырох фон Альдерсов на здымках, зробленых у розны час.
  
  
  "Як вы думаеце, яны вам чым-небудзь дапамагчы?" - спыта- Верблен.
  
  
  "Баюся, што цяпер няма, - сказа- яго эму. "Яны могуць спатрэбiцца пазней. Што мяне зараз цiкавiць, так гэта -сё, што вы можаце паказаць мне або расказаць аб унутранай часткi спа. А наконт Фрэдэрыка, Боша, лекара, якi гэтым займаецца ".
  
  
  "Тут няма чаго паказаць цi расказаць, - адказа- Верблен. Яе бачы-, што ён расчарава-ся - сабе. "Вы разумееце, што курорт - гэта вельмi эксклюзi-нае месца. Бо тут так шмат заможных гасцей, бяспека тут строгая. Сам яе -нутры нiколi не бы-, таму фатаграфiй iнтэр'еру - мяне няма. Калi б бы- адмысловы запыт з AX, яе б, вядома, знайшо- выхад ".
  
  
  "Так, яе разумею, але як наконт доктара?"
  
  
  "Вы зно- будзеце расчараваныя адказам", - сказа- Верблен. "У мяне няма фатаграфiй доктара Босха, таму што ён рэдкiх лячэбных, калi наогул калi-небудзь, выходзiць на вулiцу. Яе, чу-, што ён е-рапеец. Ён прыеха- сюды шмат гадо- назад i адкры- спа-салон. Спачатку гэта было вельмi сцiплае месца, але за-сёды -давалася. За мiнулыя гады эга часткi перабудо-валi, каб ён шталь вялiкiм будынкам, якiм ён з'я-ляецца сёння. У мяне няма дасье на доктара, таму што - яго нiколi не было праблемай, нам з швейцарскiмi -ладамi, нам з якiмi-небудзь iншымi афiцыйнымi асобамi, наколькi сведчаць файлы Iнтэрпола. Яе прыня- меры засцярогi i праверы-.
  
  
  "Не выключана, што паспрабуеш неза-важна праслiзнуць у спа", - сказа- яе Верблену. "Калi яе -сё ж такi вырашу паспрабаваць, яе магу звярнуцца да вас за дапамогай".
  
  
  Верблен злёгку нахiлi- галаву. "Я гатовы зрабiць усё, што магу, каб дапамагчы. Мне толькi шкада, што я не змог даць вам дадатковую iнфармацыю ".
  
  
  "Магчыма, ты дапамог мне больш, чым думаеш", - сказа- яе з эга здзi-леннем. "Я, напрыклад, даведа-ся ад вас, што доктар Босх рэдкiх лячэбных з'я-ляецца на публiцы. Гэта можа быць усё ро-на, але, з iншага боку, мяне гэта крыху насцярожвае. З-за падазрэння- яго буду асцярожней ".
  
  
  Верблен павё- мяне назад наверх, i пакiну- ёй эга ля дзвярэй эга крамы i пайшо- назад у шале. Паветра бы- свежым i падбадзёрлiвым. Бы- вечар, i большасць крам на вулiцы былi зачыненыя i зачыненыя. Мне падабалася шпацыр, i я бы- заклапочаны тым, каб глядзець у маленькiя вiтрыны крам на вулiцы, таму яе не чу- машыну, калi яна ехала побач са мной. Першае намёк на небяспеку з'явiлася толькi тады, калi -бачы- яе адлюстраванне - шкляным акне аднаго магазiна- па цёмнай машыны на абочыне побач са мной i пецярых мужчын, якiя выскачылi вакол адкрытых дзвярэй, i цяпер кiнулiся да мяне. .
  
  
  Яе рэзка павярну-ся, мая рука пацягнулася да Вильгельмине, у наплечной кабуры, але -се пяцёра апынулiся на мне, перш чым яго змог выцягнуць "люгер". Яны накiнулiся на мяне з усiх бако-, ih кулакi -рэзалiся - маё цела кароткiмi дзiкiмi -дарамi. Яе аказала толькi сiмвалiчнае супрацi- - дастаткова, як я спадзява-ся, каб падмануць ih, - дада-, што маё цела абмякла, мэта пампуецца праз боку - бок, а вочы зачыняюцца - прытворна несвядомым стане.
  
  
  "Добра, - сказа- адзiн вакол мужчын, - эга няма. Садзеце эга - машыну. Хутка!"
  
  
  Два
  
  
  
  
  
  
  мужчыны -зялi мяне за плечы, яшчэ двое схапiлi за ногi. Яны пачалi цягнуць мяне па тратуары. Яе дазволiць iм падвесцi мяне прыкладна на па-дарогi да машыны, калi яе раптам штурхну- абедзвюма нагамi, схапi-шы аднаго вакол мужчын, якiя нясуць мяне, на ногi, а затым iншага адкрыта - твар. Абодва закрычалi i отшатнулись, схапi-шыся за асобы. У той жа час яе, кiну-ся -верх, i, калi мае ногi вызвалiлiся, яе вырва-ся вакол рук двух мужчын, якiя трымалi мяне за плечы. Рапто-насць маiх руха- заспела ih -сiх знянацку. Яе, павярну-ся да яму.
  
  
  Пяты мужчына, якi апярэдзi- нас да машыны, стая- на каленях у адной вакол адкрытых дзвярэй з пiсталетам у руцэ. Ён стрэлi-, i лупi- вочы отколола кавалак тратуара прыкладна - цалi ад мяне. Да таго часу Вiльгельмiны -жо была - мяне - руцэ. У гэтага чалавека была магчымасць зрабiць яшчэ адзiн стрэл, перш чым яго замацава-, мала свайго люгера i -садзi- эму кулю - жыццi. Ён звалi-ся - машыну спiной, звесi-шы ногi на вулiцу.
  
  
  Астатнiя чацвёра мужчын кiнулiся - розныя пазiцыi на вулiцы. Адзiн нырну- у дзвярны праём будынка, двое iншых павярнулi - завулак, а чацвёрты кiну-ся на прыпаркаваную машыну. Яе -сё яшчэ хаце- бы, дзе схавацца. Чацвёра адначасова адкрылi па мне агонь. Яе стрэлi- у рэ-матызму, затым -ста- на каленi i прыцэлi-ся - неабароненыя ногi чалавека за машынай. Яе двойчы нацiсну- на спускавы кручок Вiльгельмiны, i мужчына закрыча- i кiну-ся наперад, абедзве ногi вылецелi з-пад яго.
  
  
  З абодвух бако- на мяне iшлi i iншыя стрэлы. Мне было цiкава, што мiралюбныя швейцарскiя грамадзяне думаюць абсталяваннем усiх перастрэлках у ih звычайна цiхiм гарадку. Бандыты прыцiснулi мяне памiж уласнай машынай i уваходам у краму, дзе яе захо-ва-, калi ih машына падышла. Яе, веда-, што мне трэба схавацца з вулiцы, перш чым яны кiнуцца на мяне. Але я не мог бегчы за машынай, таму што яны маглi выразна прыстрэлiць мяне, а дзверы крамы ззаду мяне была зачынена i зачынены.
  
  
  Затым яе -бачы- трох баевiко-, якiя iдуць за мной, i мне прыйшлося рушыць з месца. Яе вырабi- пару стрэла-, каб ненадо-га ih стрымаць. Можна было зрабiць толькi адно. Апусцi-шы галаву i абхапi-шы яе рукамi, каб абаранiць твар, яго пабег па тратуары i нырну- у шкляное акно крамы ззаду мяне. Шкло раскалолася на велiзарныя аскепкi i -пала на вулiцу звонку, але я бы- -нутры i па-за непасрэднай небяспекi.
  
  
  Магазiн -я-ля- сабой невялiкi магазiн цацак з гульнямi i лялькамi. Вiдаць было закiнута. Яе прабег праз яго i знайшо- заднюю дзверы, якая займаецца адкрылася. Яе збег у завулак. Яе нырну- за край будынка ривненской настолькi, каб убачыць людзей, якiя спрабавалi зладзiць мне засаду, якiя спяшаюцца да сваёй прыпаркаванай машыне. Трое вакол iх зацягнулi двух iншых у машыну i памчалiся. Да таго часу яе пачу- надыходзячы выццё клаксона-. Палiцыя была - шляху. Яе накiрава-ся - свой гатэль i прайшо- па закутках, пакуль не выбра-ся вакол зоны.
  
  
  Калi яе, увайшо- у шале, на мяне нiхто не звярну- увагi. Яе -сё яшчэ мог чуць выццё палiцэйскiх машын удалечынi, i гук працягва-ся яшчэ до-га.
  
  
  Як толькi яе увайшо- у свой пакой, яе схапi- бiнокль i падышо- да акна. Яе нацэлi- бiнокль на дарогу, якая вядзе -верх вышэй да спа, i без працы знайшо- цёмную машыну. Ёй бы- упэ-нены, што людзi прыйшлi з таго месца, i тое, што я -бачы-, пацвердзiла гэты факт.
  
  
  Ну, падума- я, добра, яе - гатэль, пайсцi - спа, але не так.
  
  
  Гэты iнцыдэнт паказа-, што хто-то веда-, што я цiка-люся спа-небудзь гатэль забраць мяне туды сiлай, альбо пераканацца, што я не трапi- туды жывым. Як жывыя мужчыны - па-вiдаць, вакол курорта - даведалiся, што я - Берне? Праз Эльзу? Магчыма. Але я таксама разма-ля- з Вербленом, швейцарскiм агентам AX. Цi Мог ён быць тым самым? Як я яе занадта добра веда- па мiнулага досведу, усё магчыма.
  
  
  Шаснаццаць
  
  
  "Дамплинк", - павiтала мяне Эльза, праходзячы праз дзверы свайго пакоя праз некаторы час. "Я не чу-, як ты вярну-ся".
  
  
  Яе пераапрану-ся. Наколькi яна магла судзiць, яе выгляда- зношаным не горш.
  
  
  "Я зайшо- -сяго некалькi хвiлiн таму".
  
  
  "У мяне для цябе самы цудо-ны сюрпрыз, Дамплинк", - засмяялася яна, вертясь. На ёй было ружовае неглiжэ з фальбонамi. Яна злёгку павярнулася на дыбачках, паказала на адкрытую дзверы свайго пакоя i паклiкала.
  
  
  У дзьверы -вайшлi дзве iншыя сёстры Фон Альдер, а за iмi - ih мацi Урси. Абедзве сястры былi апранутыя - ружовыя пеньюары, такiя ж, як у Эльзы, - цi гэта была Эльза? - насi-. У Урси было хатняе сьцяганая палiто. Глядзець на трох сясцёр, якiя стаяць бок аб бок, было -сё ро-на, што глядзець у тры люстэркi, якiя адлюстро-ваюць адзiн i той жа вобраз.
  
  
  Адна вакол дзя-чынак засмяялася i сказала: "Ты бы- непаслухмяным хлопчыкам, -цекачам-з Эльзай. Вы сапра-ды думалi, што зможаце так лёгка збегчы ад астатнiх вакол нас? Цяпер ты заплацiш за гэта, таму што мы не скажам табе, хто вакол нас, што ёсць ".
  
  
  "Паколькi вы -се аднолькава прыгожыя i чаро-ныя, - адказа- я, - гэта
  
  
  
  
  
  не мае значэння. Маё задавальненне павялiчылася - тры разы ".
  
  
  Усё гэта было лагодны i, вядома, вакол тых рэча-, якiя фон Алдерс любiлi б рабiць. Але я не мог не задацца пытаннем, цi было гэта -сяго толькi жарт, якая займаецца далучаецца ih сюды, у Бэрн, цi гэта было таму, што я бы- так блiзка да спа, i яны альбо гатэлi знайсцi спосаб утрымаць мяне далей, альбо спосаб атрымаць мяне на месцы. Час пакажа.
  
  
  Фон Альдеры вырашылi, што я павiнен запрасiць ih на абед у сталовую шале, якое, як яны мне сказалi, славiлася сваёй найвышэйшай кухняй. Яе пагадзi-ся, i чатыры жанчыны схавалiся за дзвярыма, замкну-шы яе за сабой. Яе чу- ih смех. Гэта таму, што яны падманулi мяне?
  
  
  Пазней, калi мы пяцёра спусцiлiся - сталовую, яе выявi-, наколькi папулярным было гэта шале. Сталовая была перапо-неная гасцямi i мясцовымi жыхарамi. Вядома, не-забаве фон Альдеры былi акружаны знаёмымi людзьмi, што амаль за-сёды здаралася, калi яны з'я-лялiся на публiцы. Наш крэсла па пяцi чалавек хутка ператвары-ся - крэсла, вакол тузiн або больш. Мяне пазнаёмiлi з кожным па iзно- прыбылых, большасць вакол якiх былi членамi пасольства- замежных спра- i г мес. Фон Альдеры не разма-лялi з простым народам.
  
  
  Напрыклад, у сярэдзiне жывата вячэры - балбатнi i смеху раптам раптам перапынiлася балбатня i смех, i -се мужчынскiя галавы - пакоi, уключаючы маю, павярнулiся, каб штогод на найцудо-нейшую дзя-чыну, якая займаецца увайшла i села адна за столiкам ля акна. Гэта была яркая, гнуткая рудая - сукенку з глыбокiм выразам, облегавшем яе пышна складзенае цела, як быццам яно было намалявана пэндзлем.
  
  
  Одзiна вакол мужчын за нашым сталом асцярожна свiсну-. "Хто яна такая?"
  
  
  Адна па трайнят чмыхнула i сказала: "О, яна проста праца-нiца санаторыя. Яе, бачы- яе па-сюль, калi мы былi там.
  
  
  Жанчыны фон Альдер былi занадта вопытнымi, каб дазволiць мужчынскаму увазе надо-га адцягвацца ад iх, i не-забаве яе за-важы-, што мужчыны, якiя сабралiся вакол нашага крэсла, iгнаравалi рыжую, за выключэннем выпадковых погляда- у яе бок. Яе, аднак, часткi зазiра-. Яе, дума-, што да яе далучыцца эскорт, але яна працягвала ёсць адна.
  
  
  Калi мы скончылi вячэру, одзiна па тых, хто сядзе- за нашым сталом мужчын запрасi- усiх на вялiкi свята, якi - той вечар зладзiлi - адным па амбасада-. Фон Альдеры былi шчаслiвыя i прыняты, як i астатнiя за сталом. Яе папрасi- прабачэння, сказа-шы, што мне трэба нагнаць упушчанае, i што я застануся - шале. На самай дэла, яе гатэль яшчэ трохi падумаць аб спа, i яе нават разгляда- магчымасць паспрабаваць падкрасцiся туды. Вядома, мне было б лягчэй працаваць з фонам Альдерсом, якi - адваротным выпадку бы- бы заняты. Трайняткi ih мацi вельмi гатэлi пайсцi на вечарынку, таму мы пажадалi спакойнай ночы.
  
  
  Яго замовi- яшчэ каньяк. Калi афiцыянт прынёс лiкёр, ён працягну- мне запiску i паказа- на рыжую, якая займаецца -сё яшчэ сядзела адна. Ёй бы- здзi-лены. У замяшаннi, выклiканым сыходам iншых гасцей за нашым сталом, яе зусiм забы-ся пра дзя-чыну, якая займаецца раней прыцягнула маю -вагу.
  
  
  Яе адкры- запiску i прачыта-: "калi ЛАСКА, НЕ ДАЛУЧАЙЦЕСЯ да мяне? ТЭРМIНОВАЕ ГАВАРЫЦЬ З ВАМI. Ёй, пацiкавi-ся, чаму было падкрэслена слова - АДПАВЕДНАСЦI. Яе, азiрну-ся i -бачы-, што дзя-чына сур'ёзна глядзiць на мяне, i кi-ну-.
  
  
  "Г-н Доуз, - сказала дзя-чына мяккiм хрыплым голасам, працягваючы мне тонкую, стройную руку, - яе Сюзанна Хенлi. У нах бы- цяжкi акцэнт - яны называюць эга среднеатлантическим, але яе дагна- вельмi моцны брытанскi тон. Яна пама-чала, пакуль афiцыянт не сышо-, а я не се-, а затым дадала - цэлым: "калi Ласка, зразумейце правiльна, я не прывык браць мужчын. Але ёсць важны лейцара, якi яе павiнен абмеркаваць з вамi. Яна выпрабавальна агледзела сталовую, а затым зно- паглядзела на мяне. "Мы не можам тут абмярко-ваць. Я не ведаю, хто можа глядзець. Ёсць лi месца, дзе мы можам пагаварыць сам-насам? "
  
  
  "Ну, там мая пакой наверсе", - прапанава- я. "Гэта павiнна быць дастаткова прыватных, калi цябе гэта не турбуе".
  
  
  "Я -пэ-неная, што вы джэнтльмен, мiстэр Доус, - адказала яна. "Так, у тваёй пакоi -сё будзе добра. Iдзi наверх, i праз некалькi хвiлiна яе пайду за табой.
  
  
  Яе назва- гэй нумар свайго пакоя i -ста-, каб сысцi. Калi афiцыянт зно- падышо- да стала, каб адсунуць мой крэсла, яна працягнула мне руку i сказала: "Так прыемна бачыць вас зно-, i я патэлефаную вам, калi яе калi-небудзь буду - Штатах".
  
  
  Яе падня-ся наверх у свой пакой, гадаць, што можа азначаць гэты апошнi паказальнiка- падзей. Мiнула хвiлiна дзесяць цi пятнаццаць, перш чым у маю дзверы пастукалi. Яе адкры- эга, i Сюзанна Хенлi хутка -вайшла -нутр. Яе зачынi- i замкну- дзверы. Першыя некалькi iмгнення- яна здавалася нервовай i нягеглай. Яна неспакойна блукала па пакоi, зiрнула - акно i -бачыла, спа-салон, у якiм мiгцелi агнi - ночы.
  
  
  "О, галасаванне, дзе яе працую", - усклiкнула яна. Яна за-важыла бiнокль на падаконнiку, падняла эга i сфакусавалася на курортным комплексе будынка-. "Адсюль вельмi добры вiд на курорт", - сказала яна, апусцi-шы бiнокль i зно- павярну-шыся да мяне.
  
  
  "Мiс Хенлi, што гэта за размова
  
  
  
  
  
  аб чым? I калi ласка, присядь.
  
  
  Яна села - крэсла насупраць мяне i трохi падумала, перш чым пачаць. "Я не ведаю, што -сё гэта значыць, мiстэр Доус, але да мяне даходзiлi чуткi пра вас, у спа-салоне. I яе хвалява-ся. Яе сапра-ды не ведаю вас, i я не ведаю, што вас цiкавiць у гэтым месцы, але ... ну, яе проста не адчува- сябе добра - гэтым ста-леннi. Яе дума-, што скажу табе, галасаванне, i -сё. Яна спынiлася i бездапаможна пакiвала галавой.
  
  
  Яе сказа- як можна мякчэй: "Вы разумееце, мiс Хенлi, яе сапра-ды не разумею, што вы спрабуеце мне сказаць".
  
  
  Яна глыбока -здыхнула i, нарэшце, адкiнулася на спiнку крэсла. "Мне трэба было растлумачыць, - сказала яна, - што я працую - спа-салоне -жо некалькi гадо-. Яе там дыетолаг. Але якое-то час мне не падабалася атмасфера. Гэта здаецца ... ну ... злавесным.
  
  
  "Што значыць злавесны?" - настойва- я.
  
  
  "Я сапра-ды не ведаю, - сказала яна. "Проста тут вельмi шэптам i сакрэтнасцi. I яе чую, як людзi прыходзяць i сыходзяць глыбокай ноччу. Па-сюль ахо-нiкi, але госцi гэтага не ведаюць. Госцi думаюць, што яны проста супрацо-нiкi. Але яны вельмi стромкiя на выгляд мужчыны. Нiяк не калi i ноччу чую яе шэпт, i я -спомнi- тваё iмя, Доус. Яе здагада-ся, што -знiкла праблема, калi сёння нiяк не калi пяцёра ахо-нiка- вярнулiся на курорт на машыне. Яе проста выпадкова ih бачы-. Пацярпелая пара. I яе зно- чу-, як ваша iмя згадалi. Яе абтэлефанава-, пакуль не знайшо- цябе тут. Голас чаму ёй прыйшла сюды на вячэру. Яе спыта- афiцыянта, хто такi мiстэр Доус, - i ён паказа- на вас. Яе проста гатэль папярэдзiць цябе, каб ты трыма-ся далей ".
  
  
  Калi яе распытва- яе далей, яе адказы здавалiся досыць простымi, але яе не вядома нiчога, што звязана з гэтай справай, хоць мы казалi даволi до-га. Яна можа быць на -зро-нi, або яна можа быць прынадай, пасланай, каб паспрабаваць адгаварыць мяне ад сачэння.
  
  
  Было -жо даволi позна, калi мы скончылi размову, i яна раптам зiрнула на гадзiннiк i ахнула: "Ой, у мяне цяпер сапра-дная праблема. Ужо за по-нач. Каменданцкую гадзiну для супрацо-нiка- да-но мiну-. Я не магу вярнуцца туды сёння -вечары. Яны патрабуюць падрабязнага тлумачэння таго, дзе ёй бы-. Мне трэба будзе знайсцi месца, дзе спынiцца, i вярнуцца ранiцай ".
  
  
  Яна была на нагах, вельмi -схваляваная, i накiравалася да дзень. Яна спынiлася на па-дарозе i здрыганулася. "Калi хто-небудзь па спа-салоне -бачыць мяне на вулiцы, яны падбяруць мяне i дапытаюць".
  
  
  "Гэта месца падобна на турму".
  
  
  Яна кi-нула. "Так, дакладна. Гэта тое, што я спрабава- табе сказаць.
  
  
  Яна адчынiла дзверы i пачала сыходзiць. Яе схапi- ee за руку, адцягну- назад, зачынi- i зно- замкну- дзверы.
  
  
  "Калi гэта так небяспечна для цябе, - сказа- я, - магчыма, табе варта пераначаваць тут. Ты будзеш у бяспецы.
  
  
  Яна до-га глядзела на мяне задуменна, верагодна, абдумваючы -се наступствы майго запрашэння. У мяне сапра-ды не было нiякiх схаваных матыва-, каб зрабiць гэтую прапанову, за выключэннем таго, што яго гатэль i дапамагчы. Але калi -знiкне што-то яшчэ...
  
  
  "Вы -пэ-неныя, што вам гэта не даставiць нязручнасця-?" спытала яна.
  
  
  Яе, пацiсну- плячыма. Там былi дзве односпальные ложка, як яна гэта магла ясна бачыць. "Ты можаш узяць адну ложак, - сказа- я, - а яе проста растянусь на iншы да ранiцы. Вы будзеце - по-най бяспецы. Яе ме- на -вазе гэта так, як яна гатэля-.
  
  
  "Добра", - павольна сказала яна, кiваючы галавой.
  
  
  Яна пайшла - ванную. Яе праверы- замкi на дзвярах i сяргей выключы- у пакоi. Затым яе зня- абутак i жым на адну вакол ложка-. У пакоi -сё яшчэ было светла, з-за адлюстравання месяца на снезе звонку. Яна вярнулася праз некалькi хвiлiна, на ёй была толькi слiп. Калi яна перайшла па ваннай да ложка, яе цела было акрэслена - святле вакол вокны, i яе мог бачыць, што пад ёй больш нiчога няма.
  
  
  Яна ложка - ложак i накiнула на сябе ко-дру. "Спакойнай ночы, мiстэр Доус. I дзякую вас."
  
  
  "Спакойнай ночы", - сказа- я. "Iсцi спаць цяпер."
  
  
  Прызнаюся, на кароткi час думка пра гэтым цудо-ным целе, якi ляжыць так блiзка, адцягвала мяне ад скляпеннi. Але яна не прапано-ва- запрашэння. Не-забаве яе засну-. Не думаю, што я спа- вельмi до-га, калi мяне разбудзiлi мяккiя крыкi па ee смецця.
  
  
  Яе sel i нахiлi-ся да ложка. "Сюзанна? Мiс Хенлi? Ты - парадку?"
  
  
  Яна працягвала цiха плакаць, i я падума-, што, магчыма, проста прыснi-ся кашмар. Яе, падышо- да яе, sel на край ложка i злёгку страсяну- яе за плечы.
  
  
  "Усё - парадку", - прашаптала я. "Прачынайся! Усё - парадку. Цябе толькi благi сон снiцца.
  
  
  Яе рукi раптам паднялiся, абвiлi маю шыю, i - адпаведнасцi прыцягнулi да сябе. Яе вочы -сё яшчэ былi зачыненыя, яна пачала лiхаманкава пакрываць мой твар пацалункамi. "Трымай мяне. Трымай мяне! Любiць мяне!"
  
  
  Па-ранейшаму было цяжка сказаць, цi спiць яна цi спiць, але яе рука перамясцiлася да майго цела, корпаючыся ля з маiмi штанамi, у той час як яна працягвала цалаваць мяне. Яе хутка скiну- вопратку i жым лежачы разам з ёю - ложак.
  
  
  "Сюзанна, - зно- спыта-ся - яе, - ты не спiш?"
  
  
  "Той любiць мяне, калi ласка", - пацвердзiла яна. Яе эй абавяза-.
  
  
  Яна адказала, як быццам яна падрыхтавалася да акта кахання.
  
  
  
  
  
  
  усю сваю жыццё, але нiколi раней не амелы рашэннi практыкаваць гэта. Яе голад бы- велiзарны, i яна прымушала яе адчуваць адно эратычнае -збуджэнне за iншым, пакуль мы абодва не былi знясiленыя па-таральнымi аргазмамi. Нiколi раней яе не веда- жанчыны, якая займаецца так по-на адгукалася б усiмi пачуццямi, кожным нервам свайго iстоты. Зно- i зно-, яе цела шалёна бегала па ложку, яна паварочвала галаву, каб заглушыць свае крыкi, каб яны не рэхам разносiлiся па -сiм шале.
  
  
  Потым, калi мы ляжалi побач, яна, нарэшце, адкрыла вочы i -смiхнулася мне. "Спачатку, - мякка сказала яна, - я думала, што гэта -сяго толькi сон. Але гэта бы- не сон, i гэта было ценымногие лепш ".
  
  
  "Так", - пагадзi-ся я. "Гэта было."
  
  
  Калi яе пача- адкочвацца ад нах яе, адчу-, як яе рука дакранулася унутранага боку майго левага сцягна. На яе пальцы было кольца, i ён адчу-, як яно злёгку драпае маю плоць. Яе амаль не адчу- драпiны, але амаль адразу па -сiм маiм целе распа-сюдзiлася цёплае заспакаяльнае адчуванне. Маёй першай думкай было, што гэта -сяго толькi наступства нашых працяглых занятка- любо-ю. Пра-да -разiла мяне iмгненне праз, калi гэта пачуццё змянiлася наймацнейшым удушшам. Гэта здарылася зно- - мяне напампавалi наркотыкамi. Сюзана Хенлi -вяла - маё цела нейкае рэчыва вакол свайго кольцы.
  
  
  На гэты раз яе веда-, што гэта моцнадзеючых лекi, перад якiм я не змагу выстаяць. Хутка цемра згусцела. Мой мозг iмклiва збег у чорную пустэчу.
  
  
  Семнаццаць
  
  
  Маё зрок было затуманены асляпляльным белым святлом, якi пада- шчыра мне - вочы. Павiнна быць, яе до-гi час бы- без прытомнасцi. Яе, дума-, што мяне паралiзавала. Яе не можа рухаць рукамi цi нагамi. Паступова, калi маё зрок праяснiлася, яе, убачы-, што знаходжуся - цалкам белай пакоi, падобнай на бальнiчны, i што асляпляльнае сьвяты зыходзiць ад свяцiльнi, усталяванага на столi адкрытыя над мной. Яе ляжа- на спiне, i мае рукi i ногi былi надзейнае прывязаныя скуранымi рамянямi.
  
  
  Яе адкры- рот i паспрабава- крыкнуць на -сё горла, але толькi хрыпла хрыпла. Нягледзячы на гэта, мой гук прыцягну- чатырох здаравенных мужчын у белых куртках, якiя носяць санiтары бальнiц, i атачылi мяне. Яны паднялi верхнюю частку маёй ложка, так што я сядзе- адкрытымi.
  
  
  Са свайго новага месца яе мог бачыць у пакоi яшчэ двух чалавек, акрамя чатырох "санiтара-". Адзiн бы- маiм спадарожнiкам мiнулай ноччу. Сюзана Хенлi з палаючымi рудымi валасамi выглядала выдатна - белай унiформе медсясцёр i белых туфлях на нiзкiм абцасе. Iншы бы- сiвым мужчынам гадо- шасьцiдзесяцi, апранутага - белы халат, белыя штаны, белыя балетныя тэпцiкi i белыя пальчаткi. Ён сядзе- у iнвалiдным крэсле. Яе iнстынкты-на веда-, што зараз знаходжуся - спа-салоне Rejuvenation Health Spa, i што гэтым чалавекам бы- доктар Фрэдэрык Bosch.
  
  
  Доктар падсуну- iнвалiднае крэсла лiжа да маёй ложка i адары- мяне ледзяной усмешкай, з тонкiмi вуснамi. Сюзана Хенлi зiрнула на мяне без усякага выразу i адвярнулася.
  
  
  "Сардэчна запрашаем у наш спа", - сказа- доктар хрыплым голасам з нямецкiм акцэнтам, - "хоць яе баюся, што гэты вiзiт не палепшыць ваша здаро-е". Ён зрабi- па-зу, а затым дада-: Нiк Картэр ".
  
  
  Эга прызнанне мяне дало мне штуршок, i якое-то час яго дарэмна змага-ся з вузамi, якiя моцнага трымалi мяне.
  
  
  Доктар махну- рукой. - Змагацца цалкам бескарысна, мiстэр Картэр. Вы тут нямоглыя. Акрамя таго, чаму цябе так не трываецца з'ехаць, калi ты так гатэль прыехаць сюды? "
  
  
  Ён разгарну-ся - сваiм iнвалiдным крэсле i загада- чатыром памочнiкам у белых халатах адвесцi мяне наверх.
  
  
  Мужчыны хутка перекатили мяне, усё яшчэ прывязанага да ложка, праз пакой k асаблiвых лiфта, якi з'явi-ся адразу ж, калi адзiн вакол iх нацiсну- кнопку. Яны заштурхалi мяне - лiфт, i да нас далучылiся Сюзанна Хенлi i доктар у эга iнвалiдным крэсле. Нiхто не адказа-, пакуль лiфт бязгучна -здымалася. Мы паднялiся на некалькi паверха-, перш чым лiфт спынi-ся, дзень адчынiлiся, i мяне правялi - велiзарную адкрытую пакой.
  
  
  Агледзе-шы пакой, убачы- яе, што яна памерам з квадратны гарадскi квартал i зашкленая ад падлогi да столi з усiх чатырох бако-. Мы былi на вяршынi спа, i, паколькi гэта -станова знаходзiлася на вяршынi высокай горы, праз шкляную сцяну з усiх бако- адкрыва-ся вiд на глыбокiя далiны. Гэта было захапляльнае вiдовiшча, асаблiва пры дзённым святле, калi сонца асвятляла снег.
  
  
  Але - пакоi было -зрушаючае вiдовiшча - велiзарны гудзiць, гудзiць кампутар у цэнтры, якi займа- вялiкую частку прасторы. Iндыкатары кампутара пастаянна мигали i мигали, а машына выдавала ро-ны цiхi гудзе- гук. У астатнiм, паколькi пакой бы-, вiдавочна, звукоизолирована, у ёй было жудасна цiха. Доктар зрабi- рух рукой, i чацвёра мужчын придвинули маю ложак лiжа да апарата. Калi ёй бы- там, адзiн вакол мужчын павярну- ручку - нагах маёй ложка, i яе рапто-нае sel шчыра, -сё яшчэ прывязаны, з паднятай спiной i апушчанымi нагамi, як калi б ёй бы- у крэсле.
  
  
  Чацвёра мужчын вярнулiся да лiфта i пакiнулi нас, калi доктар зно- махну- рукой.
  
  
  Сюзана Хенлi сядзела побач
  
  
  
  
  
  
  Ён уключы- кампутар i пача- круцiць i круцiць цыферблаты, у той час як доктар падкацi- на сваiм iнвалiдным крэсле так, што ён апыну-ся адкрыта перада мной.
  
  
  "Галасо- ён, мiстэр Картэр, - сказа- ён, махну-шы рукой, паказваючы на кампутар, - рэ-матызму, якi вы хацелi б. За тым, што вы калi-то назвалi "Брыгадай забойца-", стаiць сiла. Голас яна, i вы -сё яшчэ не разумееце, што гэта значыць, цi не так? "
  
  
  Ён бы- право-. Я не веда-, што такое кампутар, i як ён выклiка- сусветны крызiс.
  
  
  "Хто ты?" Яе спыта-. "Што -сё гэта значыць?"
  
  
  Доктар адвярну-ся ад мяне, i я -першыню за-важы-, што эга iнвалiднае крэсла было цалкам механiзаванай, вiдавочна, кiраваным з дапамогай элемента- кiравання, якiмi ён мог кiраваць без ручнога працы. Ён весела засмяя-ся, калi ён прасвiста- адзiн раз па пакоi. Затым ён вярну-ся туды, дзе яго сядзе-.
  
  
  "Дазвольце прадставiцца", - сказа- ён, прытворна пакланi-шыся ад талii. "Прадста-ляюся сваiм сапра-дным iмем, а не тым, пад якiм мяне ведаюць усе, доктар Фрэдэрык Bosch. Гэта iмя будзе вам знаёма - яго доктар Фелiкс фон Альдер. Яе бачу пры-знятыя бровы, мiстэр Картэр. Вы ведаеце маю жонку i трох маiх выдатных дачок. Але гэта толькi малая частка гiсторыi ".
  
  
  Ён спынi-ся на iмгненне i запытальна паглядзе- на мяне. "Перш чым яе, раскажу вам сваю гiсторыю, мiстэр Картэр, яе хачу, каб вы зразумелi, чаму яе распавядаю вам. Цi бачыце, вы цяпер у маёй улады - i фiзiчна, i хутка вы будзеце - маёй уладзе цалкам - i фiзiчна, i ментальна. Запэ-нiваю вас, нiшто не можа спынiць гэта, i вы хутка пераканайцеся - гэтым самi. Але перад гэтым яе, хачу, каб вы пачулi, што адбылося. Вы, з вашымi мiнулымi дасягненнямi, падыходы для ён блiскучай гiсторыi, якую ёй павiнен расказаць. Яе гатэля, каб у гэты момант вы былi тут жывымi, таму што вы той, хто сапра-ды можа шанаваць тое, што мне -далося зрабiць. У адваротным выпадку, - ён зно- павярну-ся - крэсле, - у адваротным выпадку мая праца была б падобная стварэннi вялiкага шэдэ-ра, сiмфонii, якую нiколi не чу- той, хто цэнiць добрую музыку, або карцiне, якую нiхто нiколi не бачы-. Вы разумееце?"
  
  
  Ёй кi-ну-. Якое тлумачэнне, падума- я, гэтага вiдавочнага вар'яцтва?
  
  
  Доктар Фелiкс фон Альдер некаторы час сядзе- нерухома - сваiм iнвалiдным крэсле, перш чым нахiлi-ся да мяне, каб пагаварыць.
  
  
  Ён бы- блiскучым навуко-цам у Германii, працуючы на Адольфа Гiтлера над кантролем чалавечага паводзiна-. У эксперыментах 30-40-х гадо- у спецаперацыi толькi жывёлы, i яны былi вельмi грубымi, з выкарыстаннем хiмiчных i хiрургiчных метада- для змены i кiравання мозгам.
  
  
  "У мяне бы- некаторы поспех, - з гонарам сказа- фон Альдер, - нават тады. Дэр фюрэр неаднаразова -прыгожва- мяне.
  
  
  Яе, бы- гатовы перайсцi да людзей. Тады было -жо позна - вайна скончылася. Бы- рыд саюзнiка- у Берлiне, дзе яе працава-... - ён змо-к i зня- свой белы халат. Яе бачы-, што эга рукi - белых пальчатках былi штучнымi. Ён паварушы- плячыма, i абедзве рукi -палi на падлогу. "Я страцi- абедзве рукi - рэйдзе".
  
  
  Не-забаве пасля гэтага, працягну- ён, вайна скончылася. Калi рускiя прыехалi - Берлiн, яны хацелi эга, таму што ведалi пра эга эксперыментах. Калi яго знайшлi, павезлi - СССР. У роспачы часо- немцы падумалi, што ён мёртвы. Не было нiякiх запiса- аб працягу iснавання доктара Фелiкса фон Альдера.
  
  
  У Маскве ён працягну- сваю працу, але - эга распараджэннi былi больш складаныя электрычныя працэсы. Рускiя стварылi для яго штучныя рукi i кiсты, i ён дамогся блiскучага поспеху.
  
  
  "Але рускiя, - дада- ён, - нiколi не пераставалi ставiцца да мяне з падазрэннем". Ён зно- спынi-ся i засуну- сцёгнамi на сядзенне iнвалiднай каляскi. Абедзве ногi, якiя яе цяпер бачы-, штучнымi, -палi на падлогу.
  
  
  "Яны адрэзалi мне ногi, каб я не мог збегчы. Яны ведалi, што яе ih ворага. Я за-сёды веры- у перавагу нямецкага народа. Уся мая праца заключалася - тым, каб дапамагчы нямецкаму дзяржаве трэба правiць светам, - i цяпер, калi яго -дасканалi- свае метады, мая мара спра-дзiцца.
  
  
  "Але вернемся да рускiх - яны даследавалi гiсторыю Трэцяга рэйха i выявiлi маю глыбокую асабiстую адданасць Гiтлеру. Але гэта не перашкодзiла iм выкарысто-ваць мае навуковыя веды. Oni лiчыце сябе, што я блiзкi да прарыву - сваiх эксперыментах. Таму яны трымалi мяне - iзаляцыi; У мяне не было нiчога, акрамя маёй працы ".
  
  
  Фон Альдер сядзе- у сваiм крэсле перада мной, бязрукi i бязногi торс. Яе мог бачыць, што ён смакава- маё агiду i шок, калi яе глядзе- на яго. Ён горка засмяя-ся i, выкарысто-ваючы мышцы спiны, адправi-ся крэсла-калыску зiгзагападобна па пакоi i зно- да мяне, даказваючы, што нават цяпер ён далёка не бездапаможны.
  
  
  Зно- спынi-шыся, ён працягну- свой аповед. У Расеi ён канчаткова распрацава- тэорыю паспяховага кiравання людзьмi, паколькi да таго часу - свеце былi прадста-лены дзве новыя распрацо-кi - кампутары i мiнiяцюрныя транзiстары.
  
  
  "Як толькi яе выявi- гэтыя два элемента, - сказа- мне фон Альдер, - я зразуме-, што - мяне ёсць тое, што мне трэба. У рэшце рэшт, кампутар бы- проста механiчным мозгам, якi можна было запраграмаваць на тое, што
  
  
  
  
  
  
  калi б яе нам у гатэль, каб гэта было - мозг па-за цела. Яе, веда-, што, змясцi-шы малюсенькi транзiстар -нутр чалавечага мозгу, яе змагу перадаваць загады з кампутара транзiстара. Мая тэма была б пад маiм абсалютным кантролем ".
  
  
  Але - яго -сё яшчэ была праблема: ён не веда-, як змясцiць транзiстар, нават транзiстар з люстранымi кропкамi, у чалавечы мозг. Ён працягва- эксперыментаваць, так i не адкры-шы сваю тэорыю рускiм.
  
  
  Затым кiтайскiя навуко-цы пачалi наведваць Маскву для абмену iнфармацыяй. Фон Альдер вырашы- перайсцi на iншую бок. Здавалася, што кiтайцы нiчога не ведаюць пра эга палiтычным мiнулым, i з iм будуць лепш звяртацца. Ён пасябрава- з кiтайскiм фiзiкам, i праз яго бы- вывезены па Расii кантрабандай. Гэта было лёгка. Штучныя рукi i ногi фоне Альдерса былi выдаленыя, i эга змясцiлi на дно скрынi з навуковымi прыборамi, якi адпра-ля-ся - Пекiне.
  
  
  "Апыну-шыся - Кiтаi, - працягну- фон Альдер, - я знайшо- рашэнне. Гэта было проста дзi-на. Вы можаце здагадацца? "
  
  
  Перш чым паспе- што-небудзь сказаць, ён сам сабе адказа-: "Iгла-колванне".
  
  
  Ён, затаi-шы дыханне, працягва- распавядаць сваю гiсторыю. Выкарысто-ваючы старажытнае кiтайскае медыцынскае мастацтва iгла-колвання, ён змог пахаваць микроточечный транзiстара - чалавечым мозгу. Транзiстар сiлкава-ся ад кампутара, i фон Альдерс цалкам кантралява- чалавека.
  
  
  Як i - Расеi, фон Альдер трыма- сваё адкрыццё - сакрэце. Калi з'явiлася зручная магчымасць, ён ужывую микроточечный транзiстара - мозг п'янага чыно-нiка камунiстычнай партыi, высокапаста-ленага члена -рада. Затым ён актывава- транзiстар з дапамогай папярэдне запраграмаванага кампутара, i кiтайцы дапамаглi фон Альдеру збегчы - Швейцарыю.
  
  
  "На жаль, - усяго уздыхну- фон Альдер, - бедны кiтаец бы- забiты, калi вярта-ся на радзiму".
  
  
  Як толькi ён дабра-ся да Швейцарыi, фон Альдер звяза-ся са сваёй жонкай. Ён не веда-, што яна нарадзiла iм дачок не-забаве затым таго, як рускiя павезлi фон Альдера. Уршуля працягвала трымаць у сакрэце асобу свайго мужа з-за эга сувязi з Гiтлерам, але яна забяспечыла яму было сродка- на адкрыццё спа-салона. Эга сям'я не ведала пра эга бягучых эксперыментах, i эга дачкi нiколi не падазравалi, што "Доктару. Босх "бы- ih бацькам.
  
  
  Курорт квiтне-, прыцягваючы багатых i -плывовых клiента- з усяго свету. Фон Альдер выдаткава- гады на стварэнне свайго атрада забойца-, имплантировав микроточечный транзiстара - мазгi старанна адабраных пацыента- клiнiкi. Калi доктар бы- гатовы, ён проста актывава- сваiх чалавечых робата- праз кампутар.
  
  
  Яе ма-ча- падчас эга до-гага гiсторыi, часткова таму, што фон Альдер каза- без прыпынку, а часткова таму, што эга гiсторыя была занадта неверагоднай, каб яе каментаваць. Ён бы- вiдавочна злы, але вельмi хутка даказа-, што не дурань.
  
  
  Як быццам чытаючы мае думкi, ён адрэза-: "Вы мне не верыце. Ты думаеш, што слуха- дзiкiя бубни вар'ята старога.
  
  
  Ён павярну-ся да вялiзнага кампутара i сказа-: "Паслухайце, мiстэр Картэр. Слухай уважлiва." Ён зрабi- знак Сюзане Хенлi, якая займаецца нацiснула кнопку. Раптам пакой запо-нi- голас прэзiдэнта Злучаных Штата-. Ён абмярко-ва- -здым гандлю з Расеяй i Кiтаем. Пакуль эга голас працягва-ся, дзiкi кудахтанне фон Альдера амаль заглушало яго.
  
  
  "Транзiстары не толькi перадаюць мае загады, - сказа- фон Альдер, - але яны таксама дзейнiчаюць як прымачы. Яе чую размовы, якiя адбываюцца ва -сiм свеце. Цяпер вы чуеце, як ваш прэзiдэнт кажа праз транзiстар, уста-лены - мозг аднаго вакол вышэйшых службовых асоб вашага дзярждэпартамента. Oni на пасяджэннi кабiнета мiнiстра- ".
  
  
  Фон Альдер пада- знак Сюзане, i яна нацiснула некалькi кнопак. Размовы па Расii, Кiтая, Англii адзiн за iншым апанавалi пакой.
  
  
  Цяпер яе веда-, як фон Альдер сачы- за -сiмi маiмi дзеяннямi, абганяючы мяне ва -сiх напрамках. У яго, павiнна быць, былi перадатчыкi - мозгу агента Z1 i Верблена i, магчыма, iншых супрацо-нiка- AX.
  
  
  "Нiхто не можа мяне спынiць, - выхваля-ся фон Альдер. "Яе арганiзава- гэтыя забойства-самагубства, каб не заставалася пытання-, калi яе прыйшо- з вялiкiм забойствам. Калi яе цяпер пагража-, яны мне даверыць. I рабi так, як я хачу ".
  
  
  Эга вочы блiшчалi, доктар падкацi- iнвалiднае крэсла так, што нашы асобы апынулiся за -сё - некалькiх цалях другi з другога. "Цяпер мы абмяркуем ваша будучыню, мiстэр Картэр. Пакуль вы былi без прытомнасцi, яе -ставi- транзiстар на ваш мозг. Праз iмгненне мой памочнiк, - ён кi-ну- Сюзане, - актывуе эга. З гэтага моманту вы будзеце цалкам i цалкам у маёй уладзе, падпарадко-ваючыся запраграмаванай стужцы, якую рэкламуе яе - кампутар ".
  
  
  Фон Альдер на iмгненне сядзе-, гледзячы мне - твар. Ён, вiдавочна, атрымлiва- асалоду ад маёй бездапаможнасцю. Яе занадта добра -сведамля- эга сiлу i адчу-, як па маiм целе выступi- пот.
  
  
  Фон Альдер адвярну-ся ад мяне i кi-ну- дзя-чыне. Яе падрыхтава-ся, назiраючы, як яе рука цягнецца да кнопкi на кампутары. Яна дакранулася да кнопкi. Успыхну- шэраг агнё-, i машына дала яшчэ больш гудзеннi. Яе напружана чака-, не ведаю, чаго чакаць. Яе бы адключы-ся? Яе б страцi- усю памяць
  
  
  
  
  
  мiнулага? Што здарылася б? Не-забаве агнi перасталi мiргаць.
  
  
  "Транзiстар Нiка Картэра бы- актываваны, доктар фон Альдер", - холадна сказала дзя-чына. "Функцыя iдэальная".
  
  
  Яе, сель нерухома - крэсле. Яе нiчога не адчува- - мой мозг працава- так жа выразна, як i раней. Я не веда-, што адбылося, але, вiдавочна, яе не знаходзi-ся пад кантролем фон Альдера. Яе паспрабава- зрабiць жорсткую маску свайго асобы, каб ён нiчога не выявi-.
  
  
  Фон Альдер, па-вiдаць, дума-, што аперацыя прайшла паспяхова. Ён ледзь зiрну- на мяне i усхвалявана кружы- па пакоi, разма-ляючы сам з сабой. "Я дамогся поспеху! Зно-, як за-сёды! "
  
  
  Ён зрабi- знак Сюзане i амаль пагардлiва сказа-: "Адпусцiце яго, калi ласка".
  
  
  Дзя-чына хутка падышла да мяне i пачала аслабляць рамянi, якiя трымалi мяне. Яе трыма- твар у баку, на выпадак, калi яна -бачыць што-то, што папярэдзiць яе, але яна нават не зiрнула на мяне. Калi яе нарэшце вызвалi-ся, яна вярнулася да кампутара. Тады яе не веда-, як дзейнiчаць, таму проста сядзе- на месцы, пакуль фон Альдер працягва- кiдацца -зад i наперад, бязладна распавядаючы аб сваiх планах.
  
  
  Раптам у разгар сваёй выкрывальнага прамовы ён змо-к i кiну-ся на мяне - iнвалiдным крэсле, нервы эга чалавек бескантрольна набрыньвалi.
  
  
  Амаль у той жа момант Сюзанна закрычала мне: "Глядзi, Нiк! Ён ведае, што цябе не кантралююць. Ён ведае! Ён бачы- твае вочы! "
  
  
  Ee папярэджанне прыйшло як раз своечасова. Яе, саскочы- з таго месца, дзе сядзе-, калi iнвалiднае крэсла фоне Алдера наляцела на мяне. Яе тады занадта позна -бачы-, што з-пад падлакотнiка- iнвалiднай калыскi тырчалi дзве наморднiк. Адно, мала извергало лiст апальвае полымя, у той час як вакол iншага выходзiла бруi асляпляльнаю газу. Калi б я не скокну-, калi ёй гэта зрабi-, яго б згарэ- дашчэнту. Нягледзячы на гэта, частка майго левага пляча i рукi былi моцна абпаленыя, i ён бы- напалову аслеплены, калi -хiлi-ся - бок.
  
  
  Фон Альдер у шаленстве разгарну- iнвалiдную калыску i зно- кiну-ся на мяне, абедзве рулi выплюнулi смяротнае полымя i шыпячы газ. Яе бег, выгiнаючыся i паварочваючыся праз пакой, пакуль ён штурха- мяне - iнвалiднай калясцы. Мяне зно- апяклi спiну, перш чым яго змог выслiзнуць ад яго, таму што на гэты раз ён руха-ся занадта хутка. Ёй бы- блiзкi да знясiлення, але перш, чым ён змог зно- павярнуць крэсла, яе кiну-ся за iм.
  
  
  Пакуль ён круцi- крэсла, яго скокнула эму на спiну i абняла эга за шыю. Iнвалiдная калыска -сё яшчэ iмчалася наперад, цягнучы мяне за сабой. Свабоднай рукой яе глыбока -садзi- пальцы - шыю фон Альдера, пакуль не дабра-ся да шуканага нерва. Яе аказала цiск i часова паралiзава- яго. Цяпер ён не мог паварушыцца, нават мышцы, каб паспрабаваць запаволiць свой а-тамабiль. Выкарысто-ваючы -весь свой аленка, павярну- яе мчащееся iнвалiднае крэсла i нацэлi- эга адкрыта на шкляную сцяну.
  
  
  Iнвалiднае крэсла на по-най хуткасцi iмчалася да сваёй мэты. Яе трыма-ся, гледзячы, як сцяна наблiжаецца усе лiжа i лiжа, пакуль, калi iнвалiдная калыска не прабiла шкло, яе не звалi-ся на падлогу. Крэсла з целам фон Альдера разбi-ся аб шкло i кулём звалi-ся - далiну -нiзе.
  
  
  Сюзана Хенлi кiнулася да мяне i дапамагла мне -стаць. Яе, паглядзе- на нах. "Ты выратава- мяне, цi не так?"
  
  
  "Так", - адказала яна, чапляючыся за мяне. "Я растлумачу гэта пазней."
  
  
  Мы -дваiх мо-чкi стаялi на краi пакоя, гледзячы - глыбокую прорву -нiзе. Там, у сотнях фута- нiжэй, на лёдзе леднiка ляжала цела фон Альдера, побач з iм ляжала разбiтае iнвалiднае крэсла. З вышынi цела выглядала, як маленькая зламаная лялька, у якой былi адарваныя рукi i ногi. Сюзана здрыганулася, i яе адцягну- яе ад акна.
  
  
  "Кампутар", - сказала яна, раптам успомнi-шы. "Я павiнен выключыць эга".
  
  
  Яна паспяшалася - пакой i нацiснула кнопкi. Шэрагi агнё- патухлi, i гудзенне перайшло - нiзкi гул. З канчатковай дрыготкай машына наогул спынiлася i замерла.
  
  
  Сюзана паглядзела на мяне. "Цяпер усё - парадку, - сказала яна. "Кампутар адмыкнутая. Нам одзiна па транзiстара- не будзе працаваць, i -се ахвяры доктара фон Альдера вернуць сабе нармальную асобу. З часам микроточечные транзiстары - у тым лiку i - вашым мозгу - проста растворацца ". Ёй кi-ну-. Гэта было скончана.
  
  
  18
  
  
  Пасля таго, як кампутар бы- спынены, ёй патэлефанава- Хоуку - Штаты. Да- эму кароткi, по-ны даклад аб тым, што адбылося. Калi яе скончы-, ён параi- мне застацца - спа-салон. Ён зробiць по-ны даклад прэзiдэнту i прадста-нiкам iншых урада-. Затым усе яны прыедуць у Швейцарыю, каб стаць сведкамi канчатковага разбурэння кампутара.
  
  
  Пакуль мы з Сюзанай чакалi, яна распавяла мне сваю гiсторыю. Яна прапрацавала - фон Альдера два гады. Яна была брытанкай, трапiла да яму праз сакрэтнае аб'яву аб разыскании дапамогу - лонданскай газеце. Яна была лабарантам у Лондане, i - спа-салоне можна было заняцца чым-то iншым.
  
  
  Яна была на самай справе заключанай з дня свайго прыбыцця. Бегчы было немагчыма. Нават у тую ноч, калi яна прыходзiла да мяне - гасцiнiчны нумар, калi б яна мяне не нокаутировала, хто-то з
  
  
  
  
  
  яна - адзiн па галаварэза- фон Алдера - скончыла б сваю працу.
  
  
  Спалучэнне нянавiсцi i адчаю прымусiла яе пайсцi на гэтую вар'яцкую авантуру за кампутарам. Яна спадзявалася, яна малiлася, што вызваленне мяне дапаможа гэй.
  
  
  Праз некалькi гадзiн Хоук i эга група пачалi прыбываць. Яны былi недаверлiвыя, калi ёй распавё- -се падрабязнасцi гiсторыi фон Альдера. Думаю, калi б Сюзана не была там, каб падтрымаць казуля, - i калi б яе не ме- такой самавiтай рэпутацыi - гэтай галiне, - мяне б звольнiлi, як дзiвака. I, вядома ж, бы- кампутар, каб даць доказы.
  
  
  Дзейнiчаючы па загадзе прэзiдэнта, Хок звяза- швейцарскiя -лады з гiганцкай машыны. На наступны дзень курорт бы- ачышчаны ад людзей. Затым былi выклiканыя спецыялiсты для разборкi кампутара. Усё доказы плана доктара фон Альдера па кiраваннi светам - кампутар i спа - былi знiшчаны. Цела доктара глыбокай ноччу даставiлi - Берлiн i змясцiлi - сямейны -частак фон Альдера. Толькi Уршуля была паiнфармаваная аб смерцi эга, i яна прасiла, каб яе дачкi нiколi не ведалi пра iснаванне свайго бацькi, затым пачатку другой сусветнай вайны.
  
  
  Улады сказалi жыхарам Берна, што курорт павiнен быць разбураны, таму што структура была прызнаная небяспечнай. Цяпер, калi справа была закрытая i -сё -лiчана, Хок, Сюзанна i яе сустрэлiся - шале, дзе - мяне -сё яшчэ заставалася пакой, каб выпiць на развiтанне. Ён ноччу Ястраб прылята- назад, але ён велiкадушна прапанава- мне застацца яшчэ на дзень.
  
  
  "Ну, Нiк, - сказа- ён, чокаясь разам са мной, - мы можам забiць яшчэ адзiн для AX". Гэта бы- самы блiзкi да мне камплiмент Хоук.
  
  
  Пазней, пасля таго, як самалёт Хоука паляце-, мы з Сюзанай ляжалi - маiм пакоi. Мы зно- занялiся любо-ю, i ён прыцягну- ee да сябе i сказа-: "Ведаеш, яе, адчуваю, што магу працягваць займацца каханнем з табой -сё астатняе жыццё. Небяспечнае пачуццё.
  
  
  Яна пры-знялася на локцi, нахiлiлася наза-жды мной i мякка -смiхнулася. "Можа быць, Дамплинк, - прашаптала яна, - менавiта гэта i здарыцца з табой. Не забывайце, што - ваш мозг усё яшчэ -будаваны транзiстар, i яе ведаю амаль столькi ж, колькi доктар фон Альдер, аб кантролi над людзьмi. Яе мог бы проста зрабiць маленькi кампутар i запраграмаваць цябе, каб табе даводзiлася займацца са мной любо-ю нiяк не калi i ноччу ".
  
  
  "Ты думаеш, гэта мяне палохае?" - спытала я, пацалава-шы яе.
  
  
  Нiтка
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Лiквiдатара
  
  
  
  
  Анатацыя
  
  
  
  Грэцкi агента, стары яшчэ, Картэра, працава- за "жалезнай заслонай", але хоча сысцi i мае патрэбу - дапамозе AX для гэтага.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Першая кiра-нiк
  
  
  Другая кiра-нiк
  
  
  Трэцяя кiра-нiк
  
  
  Чацвёртая кiра-нiк
  
  
  Пятая кiра-нiк
  
  
  Шостая кiра-нiк
  
  
  Сеедьмая кiра-нiк
  
  
  Восьмая кiра-нiк
  
  
  Дзявятая кiра-нiк
  
  
  Дзесятая кiра-нiк
  
  
  Кiра-нiк Одинадцатая
  
  
  Дванаццатая кiра-нiк
  
  
  Трынаццаты кiра-нiк
  
  
  Чатырнаццатая кiра-нiк
  
  
  Пятнаццатая кiра-нiк
  
  
  Шаснаццатая кiра-нiк
  
  
  Семнаццаты кiра-нiк
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Killmaster
  
  
  Лiквiдатара
  
  
  
  
  
  Прысвячаецца служачым сакрэтных служба- Злучаных Штата- Амерык
  
  
  
  
  
  
  Першая кiра-нiк
  
  
  
  
  
  Ад Вашынгтона да Знешнiх бераго- недалёка; гэта проста так здаецца. Паколькi гэта бы- адпачынак, мы крыху адступiлi i паехалi па мосце Аннапалiса-Бэй праз Чесапикского да -сходняга берага, а затым паехалi па шашы праз сельскую мясцовасць, гэтак жа захапляльную, як адрэзак памiж Индианаполисом i Тэры-Хот. Раней была выдатная паездка на пароме ад мыса Чарльз да Норфолка - досыць до-гая, каб расслабiцца, паесцi - сталовай i паназiраць за марскiм рухам памiж Атлантыкай i залiвам. Але не больш таго. Зараз ёсць комплекс маставой, накшталт бетонных палос праз ваду, i пара шакавальных апускання- у тунэлi, якiя нiбыта дазваляюць караблям праходзiць, не парушаючы руху. Праблема - тым, што кожны раз, калi пачынаецца шторм, катэр зрываецца з якара, разбiвае палi моста i закрывае -се збудаваннi на некалькi тыдня-. Часам яе задаюся пытаннем, як яны спра-ляюцца людзi, якiя дабiраюцца з мыса да Норфолка, але гэта ih праблемы.
  
  
  Лепшае, што можна зрабiць пры праездзе праз Норфолк, - гэта закрыць вочы. Затым, накiро-ваючыся на по-дзень, забудзьцеся аб Вялiкiм Змрочным балоце справа i сканцэнтруйцеся на гэтай велiзарнай разбiваць выспа-, якiя складаюць па-ночную палову -збярэжжа Па-ночнай Каралiны. Як толькi вы трапiце на Знешнiя берага вакол модуля- хелло кiтым-Хок, вы адчуеце, што знаходзiцеся далёка - моры з вузкай паласой пяшчаных выдма- i матэля-, каб не патрапiць у ваду. На самай дэла, вы даволi далёка - моры, але не верце гэтай глупства турыстычных бюро аб тым, што мыс Хаттерас з'я-ляецца самай усходняй кропкай ЗША; Фiладэльфiя абагнала добрую сотню мiль, толькi для пачынання-.
  
  
  Але мы не спынялiся - Хаттерасе. Занадта шмат турыста-, i мы з Монiкай не -зялi гэтыя до-гiя выхадныя, каб пагутарыць з кучай фатографа-. Праеха-шы вечна па прамым манатонна шашы, мы дабралiся да парома, якi iшо- да Окракока, апошняй прыпынку Знешнiх бераго-. Познi вясновы дзень бы- ясным, але змрочным, з лёгкай пахмурным надвор'ем, ад якой сонца станавiлася амаль нават прыгнятае.
  
  
  Калi мы прыплылi, мы выйшлi па арандаванай жо-тага "Мустанга" i спынiлiся каля тупога носа лодкi; Ветрык бы- дастатковым, каб кiдаць пырскi пырска- нам у твар, але ён бы- хутчэй асвяжальным, чым раздражняльным. Монiка была па тых дзя-чат, якiя не турбавалiся аб сваiм макiяжы - або аб чым-то яшчэ, - што было па адной з прычын, па якой яе -зя- яе з сабой у гэтую маленькую шпацыр.
  
  
  Мой бос - Вашынгтоне бы- незадаволены маiм выбарам для до-гiх выходных; Ёй нават не мог сказаць эму, дзе спынюся, таму што нiколi раней не бы- у Окракоке; гэта не зусiм тое, што трэба турыстам. Яе больш цi менш паабяца-, што паведамлю эму, як толькi мы знойдзем матэль, але мы абодва ведалi, што я, хутчэй за -сё, забуду. Прыемна ведаць, што ты патрэбны, але дзе-то трэба правесцi рысу.
  
  
  Мы спынiлiся на месцы, недалёка ад горада на Окракоке, групы дамо- i крам, размешчаных вакол гаванi, утваральнай iдэальны круг. Ёй бы- рады выявiць, што - нумары няма тэлефона, але - нас ёсць лед робячы машыну звонку. Некалькi гадо- таму адзiн мой iншы напiса- артыкул аб гэтым маленькiм адасобленым востраве, i, паколькi - ёй падкрэслiва-ся эга, гало-ны цiкавасць да жыцця, яе веда-, што Окракок не толькi сухi, але i што не было нават чалавека, якi мог бы прынесцi вам лiшнюю бутэльку цi дзве. Але мы прыехалi добра снабженые, i мы з Монiкай не турбавалiся, калi пачалi свой напружаны адпачынак на працягу некалькiх дзён.
  
  
  Монiка працавала - спа-салоне - Бетесде, i адзiн погляд на гэта маленькае, але пышна яркае цела - усё, што можа спатрэбiцца - гэтай рэкламе. У дваццаць пяць гадо-, потым пары разбураных шлюба-, у нах было наi-на пры-зняты настрой падлетка, але - ёй была пранiклiвасць, якую яе шанава-. Яна нiколi не пыталася пра маiх шнарах, жудасных, якiя нават суперхирурги AX не змаглi цалкам вячасла-. Месца, дзе яна працавала, падыходзiла для такога роду ран.
  
  
  Вашынгтонская клiентура - ваеннае начальства, дыпламаты ih сатэлiты, мужчыны i жанчыны вакол розных урадавых ведамства-, чые назвы нiчога не кажуць пра ih сапра-дных функцыях. Iншымi словамi, пытаннi не заахвочвалiся, i гэта было асно-най прычынай, па якой мой бос адправi- мяне - гэтае месца пасля таго, як адно вакол маiх задання- пакiнула мяне - даволi дрэнным стане.
  
  
  Мы з Монiкай здзейснiлi кароткi плаванне - прахалоднай Атлантыцы, пасля чаго рушылi -след до-гiя, марудлiвыя загары на сонца, затым яшчэ адно кароткае купанне i паспешлiвае вяртанне - матэль, калi сонца пачало падаць у бок Памлико-Са-нд на другiм баку выспы. Потым душы мы правялi надзвычайны гадзiну - смецця, а затым усталi, каб знайсцi месца для вячэры. Выбар бы- невялiкi, але свежая рыба - тым месцы, якое мы абралi, была добра прыгатаваная, калi не сказаць захапляльнай, i мы шчыра не маглi скардзiцца.
  
  
  Так працягвалася пару дзен; мы блука- па пляжах, час ад часу спынялiся, каб пагаварыць з серфингистами, праверылi, сувенiрныя крамы i пагадзiлiся, што нам у адным, вакол iх не было нiчога вартага. Надвор'е нiколi не змянялася, за-сёды была лёгкая дымка, якая займаецца рабiла блакiтнае неба малочна-шэрым, i праз некаторы час яна пачала прыгнятаць нас абодвух. Да по-дня трэцяга дня мы дамовiлiся, што пара вяртацца; мы спынялiся дзе-небудзь яшчэ -здо-ж бераго- на ноч - не спяшалiся, проста мы гатэлi рушыць далей.
  
  
  Мы чулi аб понi Окракока, дзiкай пародзе, падобнай на тых, што жывуць на востраве Чинкотиг, недалёка ад Вiрджынii, але не за-важылi нас аднаго, пакуль не былi на шляху да парому. Затым, калi мы ехалi па вузкiм двухполосному асфальце праз пагорыстыя выдмы, Монiка раптам паказала мне наперадзе налева.
  
  
  Яна завiшчала. "Глядзi!" "Понi! Цэлае статак!"
  
  
  Яе павярну- галаву як раз своечасова, каб убачыць, як пара конскiх заднiх канечнасця- знiкае за высокай, парослай хмызняком дюной. "Яны сышлi", - сказа- я.
  
  
  "Ой, калi ласка, перастань, Нiк", - казала дзя-чына. "Паглядзiм, цi зможам мы ih зно- знайсцi".
  
  
  "Яны дзiкiя, яны не падпусцяць вас да сябе". Яе, веда-, што Монiка без розуму ад коней; яна рэгулярна ездзiла верхам у стайню - Мэрылэндзе. Для мяне конь - гэта проста больш хуткi спосаб пераадолець зямлю, чым хада, калi гэта адзiны выбар, якi - вас ёсць.
  
  
  "Давай усё ро-на паспрабуем". Яна прыкладае руку мне на кожнаму племенi i абдарыла мяне сваёй гуллiвай усмешкай, якая гаворыць аб тым, што яна па-чарто-ску добра ведае, што даможацца свайго. "Мы нiкуды не спяшаемся, i нават не глядзелi на гэтую частку выспы".
  
  
  Зусiм на самай справе, прызна-ся ёй сябе, з'язджаючы на абочыну дарогi i, спыняючы машыну. Калi рухавiк бы- выключаны, адзiным гукам бы- лёгкi ветрык, пранiзлiвы неахайны чырвона-карычневы хмызняк, якому нейкiм чынам атрымо-валася дрэды на пясчанай глебе. Яе, зiрну- на Монiку з яе кiрпаты носам i яркiмi вачыма, ee загарэлыя палачак толькi пачыналi лупiцца па краях. А потым яе, паглядзе- на яе дзiвосна пульхныя грудзей, якiя напрягались на фоне лёгкай вязанай кашулi, i выцвiлыя джынсавыя шорты, якiя прылiпалi да яе сцёгна-, як абдымкi каханага. Яе зня- яе руку з калена i коратка пацалава-.
  
  
  "Добра. Давайце пачнем вялiкую аблаву", - сказа- я, адчыняючы дзверы са свайго боку.
  
  
  "Вазьмi камеру. Яе гатэль б зрабiць некалькi фатаграфiй".
  
  
  "Зразуме-."
  
  
  Мы абодва пайшлi басанож па цяжкаму пяску - напрамку гуку. Памiж высокiмi выдмамi па абодва бакi ад нас была свайго роду сцяжынка - цi, па меншай меры, паласа пяску, дзе не раслi кусты. Яе сачы- за тым месцам, дзе прапалi конi, але, калi мы вырвалiся на адкрытае месца на беразе, ну нiдзе не было вiдаць.
  
  
  Монiка цяпер iмчалася наперадзе, аглядаючы зямлю; раптам яна -пала на каленi, як iндыйскi выведнiк. "Глядзець!" яна завiшчала. "Сляды капыто-!"
  
  
  "Чаго ты чакала?" - спытала я, шоргаючы па гарачым пяску да яе. "Сляды шын?"
  
  
  "Не па-дурному." Яна -стала i паглядзела на до-гую прамую паласу пляжу. "Але мы маглi б iсцi за iмi".
  
  
  "Вядома. З гэтага моманту i да наступнай зiмы. I як вы думаеце, колькi - нас будзе шанца- дагнаць ih?"
  
  
  "Ну..." Яна павярнула галаву, блакiтныя вочы звузiлiся. "Павiнна быць, яны сышлi дзе-то за дзюнамi". Яна схапiла мяне за руку i пачала цягнуць. "Давай, Нiк".
  
  
  Ёй дазволi- гэй -зяць мяне з сабой. Яна накiравалася -нiз па пляжы, iдучы туды, дзе пясок бы- цвёрдым i вiльготным, чым мiнi-хваль Гуку. Яна -важлiва назiрала за нагрувашчваннем капыто-, затым раптам спынiлася i паказала -глыб краiны.
  
  
  "Глядзi! Яны там згарнулi". Яна пабегла, i, кравец вазьмi, яе пабег за ёй рыссю. Такi энтузiязм можа быць заразлiвым.
  
  
  Калi сляды знiклi - зараснiках густы для выдмамi, мне -далося -трымацца ад таго, каб сказаць, эй: "Я ж сказа- табе", збольшага таму, што я гэтага не зрабi-, акрамя як у галы. Монiка спынiлася
  
  
  рэзка -жываецца вялiкi палец да яе вусна- i -здыхнула.
  
  
  "Цiкава, у якi бок..." - пачала яна.
  
  
  "Гэта здагадка".
  
  
  Яна кi-нула. "Магчыма ты маеш рацыю." А потым яна зазьзяла. "Але паглядзi! Мы можам падняцца на вяршыню гэтай жахлiвай выдмы i хоць бы агледзецца. Можа быць, мы зможам ih зно- за-важыць!"
  
  
  Надышла мая чарга уздыхнуць, але раз wouldnt яе, зайшо- з ёй так далёка, супрацi-ляцца не было сэнсу. Яна падымалася па крутым схiле выдмы, як абаронца, прыводзячы ногi - форму да сезону, i, будзь я на некалькi гадо- маладзейшы за, яго б адчу- сябе абавязаным паказаць, гэй, што я таксама магу гэта зрабiць. Замест гэтага яе падня-ся - больш разумным тэмпе; у маёй сферы дзейнасцi дастаткова фiзiчных патрабавання-, i мне не трэба вылузвацца. Акрамя таго, мне не трэба было нiчога даказваць Монiцы.
  
  
  Яна -стала на дыбачкi, лёгкi ветрык варушы- яе светлыя валасы, i павольна павярнулася, каб агледзець зямлю -нiзе. Я не бачы- нiчога - бясконцым клубку кусто- i нiзкарослых дрэ-, памiж двума радамi выдма-. Там можа хавацца танкавая дывiзiя, не кажучы -жо пра тузiне понi.
  
  
  "Думаю, мы ih дакладна страцiлi", - сказа- я.
  
  
  Монiка кi-нула. "Падобна на тое, кравец! Яе проста -бачыць гатэль ih блiжэй".
  
  
  "Ну, у наступны раз". Яе паглядзе- далей, па-над яе галавы на асфальтаваную дарогу удалечынi. Яе мог бачыць жо-ты "Мустанг", прыпаркаваны там, дзе яе эга пакiну-, але не было вiдаць нашай машыны, нашага чалавека, нам нават аблудны чайкi. Ззаду нас, на гуку, якi бясконца цягну-ся да нябачнаму мацерыка, можа быць, у дваццацi мiлях ад нас, у & nb прапа-зла пара цацачных лодак, але яны не мелi нiякага дачынення да гэтага выдаленага i iзаляваць месца.
  
  
  Яе зно- зiрну- на Монiку, якая займаецца глядзела на мяне так добра знаёмым мне позiркам. Яна пазяхнула, пацягнулася, ускудлацiла валасы рукамi. Ee по-ныя грудзi прыпаднялiся пад кашуляй, соску рэзка акрэслены. Яна сонна -смiхнулася, i яе зашпiлi- скураны чахол для фотаапарата, каб пясок не наткну-ся на яго.
  
  
  Вяршыня выдмы была выдолблена - страва вакол мяккага пяску, якое спачатку было гарачым па адносiнах да голай плоцi. Але потым, калi гэтыя сцягна пачалi сваё рытмiчнае рух пада мной, яе зусiм забы-ся пра спякоце i абсталяваннем -сiм астатнiм, акрамя таго, што мы рабiлi. Яна была гарачай, палкай дзя-чынай, цалкам -цягнутай у нах; яна падняла ногi i абвiла iмi маю талiю, прыцiскаючы мяне да сябе з дзi-най сiлай, а затым пачала люта дернуться, спрабуючы -цягнуць мяне - сябе. Затым яна выпусцiла до-гi, цiхi выццё, чым балюча i захаплення, а затым павольна пачала спускацца, пакуль яе исчерпывал сябе.
  
  
  "Гэта было добра", - прамармытала яна.
  
  
  "Цудо-на", - пагадзi-ся я, цяпер усведамляючы, як сонца пячэ мяне.
  
  
  "Гатэль б ёй застацца тут на -весь дзень". Яе рукi -сё яшчэ былi на маёй шыi, а яе вочы былi прыадчыненыя, калi яна -смiхнулася мне.
  
  
  "Ёсць i iншыя месцы". Не тое каб яе не хаце- заставацца, але - мяне была нейкая цiкавая настойлiвасць, якую яе сам не мог зразумець. Пакуль яе не пачу- надыходзячы далёкi гук.
  
  
  Яе, паглядзе- налева, у бок абодва канца выспы, дзе была прыстань парома. У паветры, на вышынi не больш за sta фута- над зямлёй, верталётам павольна руха-ся - нашым сапра-дныя прафесiяналы кiрунку. Ён мякка пагойдва-ся -зад i наперад, вiдавочна, праглядаючы двухпалосную асфальтабетоннае пакрыццё. Калi справа прыйшло да майго жо-тага "Мустанга", ён яшчэ больш запаволi-ся, завiс, а затым трохi апусцi-ся, нiбы я хачу блiжэй пазнаёмiцца.
  
  
  Без цырымонiй яе вырва-ся вакол абдымка- Монiкi i -скочы- на ногi; Яе нацягва- штаны, калi верталётам раптам нахiлi-ся i накiрава-ся адкрыта да нашай дюне.
  
  
  "Што гэта?" - спыталася Монiка, толькi напалову устрывожаная, прыпадня-шыся на локцi.
  
  
  "Жо-ты Мустанг", - проскрипела я, праклiнаючы агенцтва па арэндзе за тое, што яно не дасць мне менш прыкметную машыну.
  
  
  "Аб чым ты кажаш, Нiк?" Дзя-чына перавярнулася, гледзячы - неба, калi наблiжа-ся верталётам. Клянуся, аголеная i -сё такое, яна збiралася памахаць рукой, калi яе тузану- яе i скiну- з крутога берага выдмы. Гэта бы- не зусiм -менне звяртацца з дамай, з якой вы толькi што занялiся любо-ю, але калi яе, нырну- за ёй, гэта было апошняе, аб чым дума- яе. Калi мяне шукае дзi-ны самалёт, яго не махаю рукой - яе пригибаюсь.
  
  
  
  
  
  
  Другая кiра-нiк
  
  
  
  
  
  Нягледзячы на -се сховiшча на невялiкай адлегласцi, у месцах, дзе мы былi, не хапiла, каб схаваць труса. На гэты раз была мая чарга бегаць, цягнучы за сабой Монiку; якiм-то чынам гэй, удалося схапiць яе вопратку, калi яе штурхну- ee праз выспу, i вязаная кашуля раздзiмалiся ззаду нах, як сцяг. Не тое каб гэта мела значэнне; У любым выпадку хлопец на верталёце не мог нас прапусцiць.
  
  
  Ён праляце- над намi низменному, вецер з ротара- падня- пясок
  
  
  у нашы асобы. Монiка спатыкнулася, спрабуючы закрыць вочы; Яе спынi-ся, каб дапамагчы гэй, азiрну-ся, i - гэты момант верталётам сель на зямлю - пары дзясятка- фута- наперадзе нас.
  
  
  Пара было кiнуць бегчы. Яе, прыжмуры-ся ад сонечнага святла, якi адлюстро-вае ад свiсцячым лёза-, iнстынкты-на устаючы памiж дзя-чынай i верталётам; i гэта было не толькi для таго, каб схаваць галiзну. Блiжэйшая дзверы круглага пластыкавага бурбалкi адчынiлiся, i па nah павольна выйша- мужчына. Ён бы- усяго толькi сiлуэтам, але як толькi ён рушы- да мяне, яго расслабi-ся.
  
  
  "Заберись - свае рэчы, мiлая", - прамармытала яе дзя-чыне i пачакала, пакуль Дэвiд Хок асцярожна падыдзе. На шчасце для яго, Монiка была па тых дзя-чат, якiм трэба каля па-тары секунд, каб апрануцца, таму эму не даводзiлася больш адводзiць вочы.
  
  
  "Добра", - сказа- ён нарэшце, зусiм не хроп. Правадыр AX не толькi выглядае так, як быццам ён павiнен прапаведаваць пякельны агонь i серу сваёй паствы - вёсцы Новай Англii, але ён часам дзейнiчае i так - па зразумелых прычынах у прысутнасцi аголенай жанчыны.
  
  
  У якая рушыла па-зе яе надзе- сваю кашулю. Яе спыта-.
  
  
  "Што прывяло вас да цудо-ным Окракоку?"
  
  
  "Ты", - шчыра сказа- ён. "Чаму ты не пакiну- вестку, дзе спынi-ся тут?"
  
  
  "Таму што, калi яе ад'язджа- па Вашынгтона, яе не веда-".
  
  
  "А калi вы даведалiся?"
  
  
  "Усяго пару дзён гэта не мела значэння".
  
  
  Эга крэмневыя вочы кiнулiся з маiх на Монiку, потым зно- на мяне. "Табе лепш ведаць, Картэр".
  
  
  З iм не было нiякiх спрэчак. Маiм адзiным апра-даннем было тое, што я перапынi- занадта шмат маiх кароткiх адпачынка- галасаваць так, але гэта зусiм не было апра-даннем. Мы невялiкая арганiзацыя, i калi яе маю патрэбу, ёй патрэбен.
  
  
  "Папрасiць прабачэння", - сказа- яе кароткае. "Як бы гэта нам было, мы як раз вярталiся - федэральная акруга Калумбiя, калi вы... э-э... за-важылi нас".
  
  
  Ён хмыкну-. "Ммм. Вядома, для -сiх нас, што мы зрабiлi, яе, мяркую. Калi б вы былi дзе-небудзь яшчэ, акрамя гэтага выспы на краi свету, яго сумняваюся, што мы -сталявалi б кантакт. Але спроба таго каштавала, i яна спрацавала. Вам прыйдзецца адправiць дзя-чыну чакаць вас у машыны ".
  
  
  Я не пыта-ся, чаму, проста павярну-ся i кi-ну- Монiцы. Наза-сёды аддаць гэй належнае, яна не надзьмулiся i не пратэставала. Яна проста памахала рукой i пабегла прэч.
  
  
  Хоук не шталь марнаваць час на папярэднiя выпрабаваннi. "Ты патрэбен нам, у Вашынгтоне адкрыта цяпер, Нiк; яго не буду -давацца - падрабязнасцi, пакуль мы не вернемся - офiс, але той факт, што я прыеха- сюды - адзiночку, павiнен я сказаць табе, наколькi гэта важна".
  
  
  "Разумею." Не тое каб стары бы- проста камандзiрам посту, але нячаста можна -бачыць кiра-нiка адной вакол самых важных у свеце разведвальных арганiзацый, якi бегае па справах.
  
  
  "Дзя-чына водзiць машыну?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Добра. Тады яна можа вярнуць машыну - Вашынгтоне. Ты ляцiш назад са мной".
  
  
  "Я магу паехаць i дабрацца туды да ночы".
  
  
  "Занадта позна. Да вечара ты -жо - дарозе".
  
  
  "Куды?"
  
  
  "Пазней. Сядай у верталётам, i мы высадзiм цябе на тваiм... на шчасце, прыкметным а-тамабiлi".
  
  
  Яе, пакiва- галавой. "Я пайду хады; гэта меншае, што я магу зрабiць пасля таго, як прымусi- дзя-чыну зрабiць гэта".
  
  
  Хок секунду глядзе- на мяне, пасмоктваючы халодную трубку. "Не кажаце мне", - сказа- ён, паторгваючы вусны, якiя служылi эму усмешкай. "Вы становiцеся джэнтльменам - гэтыя днi?"
  
  
  Няма сэнсу адказваць.
  
  
  Монiка прыстойна -спрыняла гэтую навiну, хоць i дала зразумець, што эй не падабаецца iдэя прапусцiць рэшту нашага адпачынку. "Убачымся, як толькi змагу", - сказа- ёй гэй, маючы на -вазе кожнае слова: такiя дзя-чыны, як Монiка, - рэдкая знаходка, асаблiва для мужчыны - маiм пошты бизнесявляется. Яе схапi- свой багаж, пацалава- яе на развiтанне i сель у верталётам. Яна памахала адзiн раз, а затым панеслася, нiбы гатовая iмчацца да Вашынгтона. Тое, як яна вяла машыну, яе б не шталь ставiць супраць нах, калi б не гэтая до-гая павольная паездка на пароме.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Хоук не сказа- мне нашы словы, пакуль мы не апынулiся - эга - офiсе штаба-кватэры AX на Дзюпон-Серкл. За фасадам сусветнай службы квартале бягучага хаваецца комплекс стэрыльных маленькiх офiса-, пафарбаваных у адзiн i той жа пануры адценне турэмнай зялёныя i асветленых бясконцымi радамi бледных неонавых трубак. У Хоука одзiна вакол нешматлiкiх аконных офiса-, але гэта не робiць эга весялей; ён стаiць перад глухой цаглянай сцяной, якая займаецца - зале, амаль у межах дасяжнасцi.
  
  
  Яе сел на жорсткi прамой крэсла насупраць эга простага сталёвага крэсла. Як звычайна, на nen было -сяго некалькi акуратна складзеных тэчак, пара звычайных чорных тэлефона-, плюс той, якога вы не бачыце, чырвоны - спецыяльным адсеку, -будаваным у эга крэсла. Як i Хок, офiс бы- прызначаны толькi
  
  
  для бiзнесу. Нiкому нiколi не заахвочвалi затрымлiвацца i бавiць там час дня.
  
  
  "Ты пачынаеш нервавацца, N3", - за-важы- стары.
  
  
  "Што прымушае вас так гаварыць?"
  
  
  "Толькi таму, што... скажам так... вуайерист вырашы- блiжэй зiрнуць на тое, што адбываецца на вяршынi гэтай выдмы, ты дзейнiча- так, як калi б ты бая-ся за сваё жыццё".
  
  
  "Калi б ты спачатку не праверы- маю машыну, яе мог бы прыняць цябе за яшчэ аднаго Подглядывающего Тома. Але - любым выпадку яе не эксгiбiцыянiст, таму яе б выбра-ся адтуль, хема б ёй цябе нас думалi".
  
  
  Хоук рэзка кi-ну-, выцягну- кухоннай запалкай i паднёс яе да смярдзючай чары сваёй трубкi. "Калi ты - апошнi раз плава- на лодцы, Нiк?"
  
  
  Яе павiнен бы- трохi падумаць. "У апошнi раз яго бы- на Багамах. Чатыры месяцы таму".
  
  
  "У якiх?"
  
  
  "Проста адзiн па гэтае маленькiх катамарана-, якiя здаюць у арэнду calve".
  
  
  "Нiчога большага?"
  
  
  "Чыстая... дай мне падумаць. Не з мiнулага лета. У маёй сябро-кi на ¦сходнiм беразе ёсць яхт - сорак два фута. Мы правялi некалькi дзён, падарожнiчаючы на ёй па Чесапику".
  
  
  "Кiруеш лодкай самастойна?"
  
  
  "Вядома. Вы ведаеце, што я -мею плаваць. Яе б не шталь шкiперам на 12-кiламетровай дыстанцыi - гонцы на Кубак Амерык, але я магу абысцiся практычна з усiм, з чым звычайна спра-ляецца адзiн чалавек".
  
  
  "Так, гэта - вашым файле. Рух?"
  
  
  "Гэта таксама - файле".
  
  
  Ён кi-ну-. "Алекс Зенополис".
  
  
  Яе зно- пача- што-то казаць аб сваiм дасье, але потым iмя пранiзала мяне i спынiла мяне, як на каменную сцяну. "Алекс", - выдыхну- я. "Прайшло шмат гадо- з тых тхара, як я яе чу- гэта iмя".
  
  
  "Ну, пра nen час ад часу фiгуруюць у справаздачах з iмi тхара, як ён перайшо- на бок чырвоных. Вiдавочна, ён добра зарабля- у ih выведвальным апараце".
  
  
  "Я не памятаю, каб бачы- якiя-небудзь вакол гэтых справаздач".
  
  
  "Будзьце -дзячныя за тое, што вы працуеце - поле, вам не трэба чытаць кожны даклад".
  
  
  Ёй бы- удзячны, але не збiра-ся казаць пра гэта. "Шкада, што я ну не бачы-; мы з Алексам якое-то час былi сябрамi".
  
  
  "Так, яе памятаю".
  
  
  "Так што наконт яго зараз?"
  
  
  "Вiдавочна, ён хоча выйсцi".
  
  
  Надышла мая чарга кiваць; Мне не давялося задаваць пытаннi.
  
  
  "Мiнулай ноччу, - працягва- Хоук, - адзiн вакол нашых людзей, размешчаных у Грэцыi -здо-ж мяжы з Албанiяй, атрыма- паведамленне, нiбыта па Зенополиса. Яно было неадкладна перададзена сюды". Хоук адкры- верхнюю тэчку i працягну- праз крэсла тонкi лiст паперы.
  
  
  Паведамленне было па зразумелых прычынах загадкавым; У nen гаварылася толькi, што Алекс Зенополис, былы супрацо-нiк грэцкай разведкi, асабiста звяжацца з агентамi ЗША - Грэцыi - гатэлi грае жывая або каля таго. Час i месца, каб прытрымлiвацца. Затым ён падасць сiгнал пацверджання, якi будзе транслявацца на стандартнай частаце - пэ-ны час.
  
  
  Яе вярну- эга начальнiку. "Цi ёсць у нас якiя-небудзь шо-, дзе ён?"
  
  
  "Апошняе, што мы чулi, ён служы- у якой-небудзь групе сувязi, што дзейнiчае памiж Югаславiяй i Албанiяй". Хоук дазволi- сабе халодную -смешку. "Вы можаце сабе -явiць далiкатнасць такога роду аперацый".
  
  
  "Я не памятаю, каб Алекс бы- дыпламатам".
  
  
  "Няма. З iншага боку, мы, верагодна, менш ведаем пра тое, што адбываецца -нутры Албанii, чым аб Чырвоным Кiтаi".
  
  
  "Дык ты думаеш, ён можа сказаць нам што-то важнае?"
  
  
  "За-сёды ёсць такая магчымасць. З iншага боку, усё, што ён кажа, гэта тое, што ён хоча, каб звязацца з намi. Асабiста".
  
  
  "Што азначае тварам да твару. У Грэцыi".
  
  
  "I, магчыма, ён проста хоча вярнуцца ва -лонне".
  
  
  Яе, пацiсну- плячыма. "Добра. У любым выпадку, ён павiнен расказаць нам што-небудзь цiкавае".
  
  
  "Магчыма, вельмi".
  
  
  "У вас ёсць што-небудзь яшчэ, акрамя гэтага паведамлення?"
  
  
  "Не зусiм. Але я вельмi хачу атрымаць наступнае, што ён прышле".
  
  
  "А тым часам?"
  
  
  "А пакуль вы збiраецеся прайсцi паскораны курс паруснага спорту i навiгацыi".
  
  
  "Я не разумею".
  
  
  Хоук -ста- са свайго скрипучего верцiцца крэсла i падышо- да шэрагу шэрых сталёвых картатэк, якiя з'я-ляюцца адзiным упрыгожваннем офiса. Вакол скрынi ён выцягну- згорнутую карту i аднёс яе да измазанному апёкамi стала для перамова- ззаду мяне. Яе далучы-ся да яму
  
  
  "Вось, - сказа- ён, - балканскiя дзяржавы. Грэцыi, Албанiя, Югаславiя, Балгарыя i Румынiя. Цяпер наш чалавек, той, хто атрыма- паведамленне, бы- размешчаны тут". Ён паказа- на месца недалёка ад таго месца, дзе сыходзяцца межы Югаславii, Албанii i Грэцыi. "Вы за-важыце, што тут вялiкае возера, i -се тры краiны падзяляюць эга берага. У вельмi гарыстай краiне".
  
  
  Эму не давялося тлумачыць. "Там вельмi прыгранiчнага руху?"
  
  
  "На здзi-ленне мала, улiчваючы
  
  
  складанасць аховы мясцовасцi. Але такая тэрыторыя прадаставiць шмат магчымасця- для квалiфiкаванага i дасведчанага чалавека ".
  
  
  "А што наконт пасыльнага? Што-небудзь ад яго?"
  
  
  Хоук пакiва- галавой, трохi сумна падума- я. "Гэта больш цi менш адкрыты пост для праслухо-вання. Толькi сабой зразумела, не кiраваны AX. Вiдавочна, пасыльны веда-, дзе ён знаходзiцца - залi, i... ааа... проста суну- запiску пад дзверы".
  
  
  Цяпер яго веда-, што ён зьбянтэжаны, нават калi аперацыя не знаходзiлася пад нашым кантролем. Таму яе прама-ча- i дазволi- эму працягнуць.
  
  
  "У любым выпадку, улiчваючы характар працы, якую рабi- Зенополис, было б лагiчна выказаць здагадку, што ён дзе-то - гэтым рэгiёне". Ён ткну- у возера тупы, заляпаная тытунём палец.
  
  
  "Не кажаце мне, што я павiнен плыць па яму".
  
  
  "Зусiм няма. На самай дэла, калi Зенополис мае намер выступiць у гэтай галiне, мы не можам мець з iм нiчога агульнага. Толькi не там".
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Паглядзiце на гэта месца. У адным кiрунку - гэта краiна, гэтак жа люта настроеная супраць заходнiх народа-, як i любая iншая краiна - свеце. Побач з ёй, Югаславiя, благосклонная да нас у гэтыя днi, але -сё яшчэ, несумненна, якая з'я-ляецца саюзнiкам iншага боку. I Грэцыi. наш саюзнiк, так, але нашы адносiны пры цяперашнiм урадзе, вiдавочна, нацягнутыя. I -явiце, як моцна яны палко-нiкi, якiя цяпер робяць гэй, гатэлi б займець каго-то накшталт Зенополиса ".
  
  
  "Думаю, яе разумею. Адзiны спосаб хутка выцягнуць яго, як толькi ён перасячэ мяжу, будзе па паветры. А гэта будзе азначаць працяглы палёт над Албанiяй або Грэцыяй, i нам адна вакол iх не будзе вельмi турбавацца аб тым, каб дазволiць нам дабрацца. прэч з прызам ".
  
  
  "I калi грэкi даведаюцца, што агенты ЗША якiм-небудзь чынам замяшаныя, могуць па-стаць значна больш сур'ёзныя праблемы".
  
  
  "Менавiта так."
  
  
  "Што вяртае нас да -рока- паруснага спорту".
  
  
  Хоук правё- пальцам па заходнiм узбярэжжы Грэцыi. "Калi мы зно- -сталяваць кантакт з Зенополисом, мы будзем настойваць на тым, каб ён прарва-ся праз Албанiю як ble лiжа, да мора. Гэта адзiны спосаб, якiм мы можам дазволiць сабе звязвацца з iм на дадзеным этапе".
  
  
  "Што, калi - яго ёсць нейкая важная iнфармацыя для нас?"
  
  
  "Тады нам, магчыма, прыйдзецца змянiць наша мысленне. А пакуль вы павiнны быць гатовыя сустрэць эга дзе-небудзь у гэтым раёне. Затым вы перанесяце эга - Таранцей, якi - зале на пятцы iтальянскага бота".
  
  
  "Добра, але чаму яе? Любы агент мог бы выканаць гэтую працу, i я не думаю, што я адзiны, хто можа кiраваць паруснай лодкай праз... што?" Яе праверы- шкалу мiль; на карце бы- намаляваны кавалачак па-днёва-усходняй Iталii. "Можа, семдзесят пяць мiль? Не больш за сотню?" Яе пача- трохi раздражняцца, успамiнаючы свой хто бянтэжыць рэйс па пяску з аголенай Монiкай на буксiры.
  
  
  "Так, у нас ёсць адзiн цi два агента, якiя больш квалiфiкаваныя - гэтым дачыненнi, чым вы. Але нiхто вакол iх не ведае Alexa Зенополиса у твар".
  
  
  Спатрэбiлася час, каб гэта -свядомiць. "Але паслухайце, - запярэчы- я, - я не бачы- гэтага чалавека пятнаццаць гадо-. Яе мог бы прайсцi mimmo яго на вулiцы i не даведацца эга".
  
  
  "Будзем спадзявацца, што гэта не так. Сёння яе перачытва- ваша асабiстая справа, i за гэты час ваша знешнасць не змянiлася колькi-небудзь прыкметна".
  
  
  Калi стары спрабава- мне лiслiвiць, ён не мог выбраць лепшага спосабу. Тады ёй бы- усяго толькi хлопцам, ледзь за дваццаць, не-забаве затым трэнiровак i даволi сама-пэ-неным - дачыненнi да сваёй знешнасцi i фiзiчнага стану. З iмi тхара яе трыма- сябе - форме, i, што тычыцца знешнасцi, яе, мяркую, што - мяне адно вакол тых асоб, якiя проста не моцна старэюць. Мае валасы -сё яшчэ былi густымi i цёмнымi, трохi да-жэй, чым у раннiя яны, прамыя эйзенхауэровские дзён. Яе вешу на дзесяць фунта- больш, чым тады, але я яе назапасi- эга на-мысна - рамках праграмы сiлавых трэнiровак, i на мне няма, нам грама больш, чым яе б не гатэль. Калi гэта гучыць як хвальба, няхай будзе так; Чалавек, якi шмат працуе, каб заставацца - форме, павiнен я гэтым трохi ганарыцца.
  
  
  "Добра", - пагадзi-ся яго з Хоуком. "Так што, можа быць, яе пазнаю Алекса".
  
  
  "I нават калi вы гэтага не зробiце, вядома, вы зможаце -сталяваць эга, асобу, распавё-шы аб старых часах".
  
  
  Яе не бы- так упэ-нены - гэтым; калi iншая бок выставiць замену, ён павiнен быць добра праiнфармаваны. Але спрачацца я не збiра-ся. "Дык што ж далей, сэр?"
  
  
  Хоук вярну-ся да свайго стала. "Як толькi вы збераце трохi адзення, вы палёта- на камерцыйны авiялайнер - Правiдэнс. Для вас было зроблена бранiраванне на iмя Дэнiэла Макi. У майго рэгiстратара ёсць крэдытныя карты i iншыя дакументы для пацверджання асобы".
  
  
  "Правiдэнс?" Мой здзi-лення, павiнна быць, было вiдавочным.
  
  
  Хоук усмiхну-ся i зрабi- мяне да дзень. "Ваш канчатковы пункт прызначэння - Ньюпорт. Але - горадзе, якi вы ненавiдзiце, вас сустрэне - аэрапорце чалавек па iмя
  
  
  Натаниэль Фрэдэрык. Ён праiнфармуе вас далей. "
  
  
  "Ён адзiн праз нашых агента-?"
  
  
  "Зусiм няма. На самай справе, ён менавiта такi, як эга гучыць прозвiшча".
  
  
  "Гэта што?" Ёй не давяра- старому, калi ён усмiха-ся.
  
  
  "Ну, вядома, школьны наста-нiк Новай Англii на пенсii".
  
  
  
  
  
  
  Трэцяя кiра-нiк
  
  
  
  
  
  Калi яе увайшо- у тэрмiнал, ён чака- мяне, высокi мужчына з румяным тварам i взлохмаченными цёмнымi валасамi, у якiх была лёгкая сiвiзна. Эга поцiск рукi было сардэчным i моцным, але па адчуванню эга скураной далонi - мяне склалася -ражанне, што ён можа -цiснуць злiтак срэбра, мае форму круга - рулон монетт. У яго было вясёлае гарэзлiвае твар, вочы пастаянна скакалi, а яго камфортна шырокая сярэдзiна была не шырэй эга гэтак жа шырокiх плячэй. Яшчэ да таго, як ён загавары-, яе веда-, чаму ён працава- на AX; Натаниэль Фрэдэрык бы-, вiдавочна, чалавекам, якi быва- там i раней, i любi- кожную хвiлiну гэтага.
  
  
  "Табе пашанцавала", - сказа- ён, калi мы выйшлi, вакол тэрмiнала i накiравалiся да эга старада-нiм -нiверсала, прыпаркаванага выплат прама ля -ваходу. "Ваш самалёт прыбы- своечасова. Звычайна можна разлiчваць на тое, што рэйсы па Вашынгтона прыбудуць са спазьненьнем як мiнiмум на гадзiну".
  
  
  "Можа, табе пашанцавала", - сказа- я. "Табе не прыйшлося чакаць".
  
  
  "О, я не супраць пачакаць". Ён паляпа- па чорнаму партфелю, якi трыма- пад пахай. "Я за-сёды гатовы прабавiць бяздзейныя моманты".
  
  
  Калi гэта за-вага павiнна было выклiкаць у мяне цiка-насць, яно спрацавала. Але я вырашы- устрымацца, пакуль не атрымаю больш дакладнае -я-ленне пра чалавека, якi выгляда- як за-годна, толькi не пенсiянер, па -сёй Новай Англii. Калi ён запусцi- шумны, але пла-на працуе рухавiк, яе на iмгненне даследава- эга профiль. Па маiх ацэнках, не больш сярэдзiны пяцiдзесятых, i гэта прымусiла мяне задумацца. У адста-цы? Ён выгляда- так, быццам зможа працягваць да васьмiдзесяцi гадо-, а можа, i тады.
  
  
  Ён еха- упэ-нена i нядбайна, пераадольваючы вулiцы i шашы, пакуль мы не выехалi вакол горада. Ён амаль нiчога не веда- аб гэтай частцы краiны, за выключэннем таго, што аднойчы мяне адправiлi - Бра-н прайсцi спецыяльны курс. Была сярэдзiна зiмы, i зiмы - Провiдэнсе прымушаюць чалавека марыць пабываць дзе-небудзь яшчэ. Аднойчы яе бы- у Ньюпорце, падарожнiчаючы з сябрамi на лодцы, якую па праву можна назваць яхтай, але яе нават не дабра-ся да берага падчас нашай начо-кi.
  
  
  "Што за практыкаванне?" - спыта- яе, як якi адкрывае.
  
  
  Натаниэль зiрну- на мяне. Ён вызначана бы- не вакол тых людзей, якiх вы назавiце Нэтом "Ну, ты застанешся - маiм дом. Яе буду вадзiць цябе - моры кожны дзень, пакуль ты не будзеш у руля, як дома, або, як за рулём а-тамабiля. Тады вам трэба будзе ведаць яшчэ якое-што ... "
  
  
  "Рух", - перабi- яе.
  
  
  "О, гэта ставiцца да парусным спорце, i калi табе трэба крыху асвяжыць у памяцi тэорыю, яе, вядома, дапамагу табе з гэтым. Але гэта лёгкая частка".
  
  
  "Гэта правiльна?"
  
  
  Ён усмiхну-ся, яго твар асвятлiла лямпачкi на прыборнай панэлi. "Вам прыйдзецца запамiнаць дэталi - памер, такелаж, дадатковае абсталяванне i асаблiва цэны - практычна кожнага паруснага судна, якое цяпер прадаецца - Злучаных Штатах i iншых частках свету".
  
  
  "Усё гэта? Навошта?"
  
  
  Натаниэль усмiхну-ся. "Дэвiд сказа- мне, што - яго не было часу падрабязна праiнфармаваць вас, але я не веда-, што ён вам нiчога не сказа-".
  
  
  Мужчына побач са мной здзi-ля- мяне кожны раз, калi адкрыва- рот. Ён бы- адзiным чалавекам, якi, як я чула, называ- правадыра па iмя.
  
  
  "Ён сказа-, што вы дасце мне падрабязнасцi".
  
  
  "Зразумела, толькi - гэтай частцы аперацыi. I гэта для таго, каб ператварыць вас у разумнае капiраванне яхтенного брокера, мiстэр Дэнiэл Макi. Я не ведаю чаму, i я нiколi не чакаю даведацца, для чаго гэта трэба" я не павiнен ведаць аб вашай аперацыi, калi ласка, не кажаце мне ".
  
  
  Яе не збiра-ся гэтага рабiць, але маё -ласнае цiка-насць прымусiла мяне даведацца -сё, што можна, пра гэта херувиме-переростке. "Я так разумею, ты -жо працава- з Хокам раней".
  
  
  "О, вядома", - прызна-ся ён. "Мы вяртаемся да Першай сусветнай вайне, калi мы абодва працавалi - ваенна-марской выведцы. Ну, па меншай меры, яе працава-; Дэвiд бы-... не - штаце, як мы прывыклi казаць".
  
  
  "Ага. А цяпер ты выкладаеш у школе?"
  
  
  "Больш няма. Яе, выйша- на пенсiю некалькi гадо- таму".
  
  
  Яе, паглядзе- на яго адкрыта, перакана-шыся, што ён гэта -сведамляе. "Вы здаецеся трохi маладым для выхаду на пенсiю", - шчыра сказа- я, спрабуючы зразумець рэакцыю.
  
  
  Ён толькi згодна кi-ну-. "Гэта пра-да. Мне -сяго пяцьдзесят дзевяць. Але калi мая жонка памерла, маё становiшча - парафii Святога Дунстана стала нязручным".
  
  
  "Гэта школа?"
  
  
  "Так. Бачыш, хлопчыкi - падрыхто-чых школах маюць тэндэнцыю прывязвацца да жонкам рэктара- некаторых факультэта-. Вы Ведаеце, пасляабедзенным чай, такая атмасфера адчыненых дзвярэй, якая займаецца падтрымлiваецца - некаторых месцах.
  
  
  . Мая жонка, яе, магу сказаць без хвальбы, была, мабыць, -любёнкай -сiх род факультэта, i калi яна сышла, яе выявi-, што там было занадта шмат... ну, скажам так, спагады да мяне. Стала вельмi цяжка вучыць, i мяне турбавала тое, што хлопчыкi прыходзiлi на заняткi толькi са мной. Такiм чынам ... я пайшо- на пенсiю ".
  
  
  Ён каза- суха, з лёгкай усмешкай на вуснах, але адзiн раз правё- па вачам, а затым гучна прачысцi- горла.
  
  
  "Вы... эээ... -сё яшчэ жывяце - кампусе?" Мяне менш хвалявала, дзе ён жыве, чым тое, як гэта можа па-плываць на маё прыкрыццё; Менш за -сё мне хацелася мець справу з купкай цiка-ных школьнiка-.
  
  
  "Аб няма. Яе зня- дом побач з яхт-клубам на Саконнете. Не вельмi вялiкi, але ён адпавядае маiм патрэбам, i ён досыць блiзка да унiверсiтэцкага мястэчку, таму яе магу чакаць, што сябры будуць час ад часу зазiраць туды. I яе сапра-ды Будзьце занятыя, мiстэр Картэр, прабачце мяне, мiстэр Макi. Выхад на пенсiю, вы ведаеце, гэта час жыцця, калi мужчына знаходзiць магчымасць зрабiць усё тое, што ён раней адкладва- ".
  
  
  Добра, значыць, ён веда- маё сапра-днае iмя. Гэта не было сюрпрызам, асаблiва пасьля таго, як усвядомi-, наколькi ён бы- блiзкi да Хоуку. Але мне падалося, што ён занадта вольна разма-ляе са мной, i мне было цiкава, як далёка ён зойдзе.
  
  
  "Думаю, вы -жо рабiлi падобнае з Хоуком", - за-важы- я.
  
  
  Ён хутка зiрну- на мяне. "Не зусiм так. То ёсць, яе не праводжу звычайную школу марскога справы для агента- AX, хоць час ад часу яго навуча- асновам аднаго або двух сустрэнуць вашых калега-".
  
  
  "Але вы... падтрымлiвалi сувязь усе гэтыя гады".
  
  
  Ён ухмыльну-ся. "Вы даследуеце гэтыя сувязi, мiстэр Макi".
  
  
  Шчыра кажу, гэта здавалася добрай iдэяй. "Мне за-сёды падабаецца ведаць як мага больш пра чалавека, з якiм я маю справу. Асаблiва, калi ён, вiдавочна, стары прыяцель майго начальнiка".
  
  
  Натаниэль усмiхну-ся. "Што ж, няма прычын не расказаць вам крыху. У мяне ёсць некалькi невялiкiх талента- у розных галiнах, якiя Дэвiд змог выкарыстаць, калi ёй бы- даступны. Акрамя лодак i паруснага спорту, яе даволi добра фатографа, дзякуй ваенна-марскому флоту i навучання, якое яны мне шмат гадо- таму. I яе падарожнiчаю; нават калi яе яшчэ выклада-, яго звычайна плылi - Е-ропу, у Карыбскi басейн, нават праз Цiхi акiян, на працягу тых до-гiх гадо-, якiмi жывуць школьныя наста-нiкi. . У свой творчы адпачынак - Божа, амаль дзесяць гадо- назад! - Яе -зя- жонку i двух дачок, якiя выраслi i пакiнулi гняздо, у кругасветны круiз. Дэвiд папрасi- мяне разабрацца - некаторых рэчах, усталяваць кантакты ... ну, вы разумееце, аб чым я. Яе, упэ-нены, што вы не збiраецеся пытацца мяне аб падрабязнасцях ".
  
  
  "Яны павiнны быць у файлах агенцтва".
  
  
  "Спадзяюся, што няма. Невялiкая праца, якую яе выконва- для вашага начальнiка, была асабiстай справай. Для старога сябра. I, як стары яшчэ, Дэвiд запэ-нi- мяне, што маё iмя нiколi не з'явiцца, нам у адным AX-файле, нават у закадаваным выглядзе. Ёй давяраю эму. Не так? "
  
  
  Ёй кi-ну-. I - той жа час усвядомi-, што давяраю гэтаму па матэматыцы i так жа моцна, як каму-небудзь, каго ёй калi-небудзь сустрака- у сваiм жыццi. Што, вядома, турбавала мяне, таму што большая частка маёй прафесii - гэта па-чарто-ску падазрона ставiцца да кожнага, з хема яе -ступаю - кантакт.
  
  
  "Гэта падобна на прыкрыццё", - сказа- я. "Вы, жанчыны, дзецi, падарожнiчаеце адкрыты басейн. У якiя парты вы сутыкнулiся?"
  
  
  Натаниэль пакiва- мне пяшчотна укоряющим пальцам. "Так, цяпер, Нiк, не тоне на гэта. Гэта было шмат гадо- таму, i -се дробязi, якiя ёй рабi- для Дэвiда, да-но скончаны. Акрамя таго, я за-сёды застава-ся чыстым, нiколi не бы- iдэнтыфiкаваны як агент. каб так i было. "
  
  
  "У такiм выпадку, - сказа- ёй iронiяй, - табе лепш не называць мяне Дэнiэл Макi".
  
  
  "О, я не забуду".
  
  
  "А я... яхтенных брокер?"
  
  
  "Гэта iдэя. Чаму б нам не пачакаць, пакуль мы дабяромся да майго дома, перш чым абмярко-ваць гэта далей? Пачынаецца дождж, i гэтыя надакучлiвыя дворнiкi толькi размазваюць ваду па лабавым шкле".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Мой эфекты-ная жыллё -пiсалася б у кухню "не вельмi вялiкага" дома Натаниэля Фрэдэрыка. Гэта было трухлявы двухпавярховы будынак, обшитое белай ашалё-кай, з шырокiм крытым ганкам, iдучым уздо-ж задняй часткi i якiя выходзяць на шырокi вадаём. Калi мы прыехалi, shell дождж, i я не зусiм разуме-, дзе мы знаходзiмся. Але мяне не хвалявала Натаниэль.
  
  
  Да таго часу, калi мяне правялi - мой пакой наверсе, i вымылi, мой гаспадар запалi- агонь у вялiкi зручнай гасцiнай, якая займаецца, па-вiдаць, таксама служыла кабiнетам. Па-сюль валялiся кнiгi i паперы; адна сцяна была выкладзеныя коркам, на якой былi прымацаваныя павялiчаныя выявы некаторых -сiм лепшых фатаграфiй з лодкамi, якiя яго калi-небудзь бачы-. На палiцах i на выпадковых столiках былi раскiданыя апра-леныя малюнкi дзяцей на розных стадыях падлеткавага, а на iншы стогны вiсела фатаграфiя жанчыны, горда сiвы, але зiхатлiвай прыгажосцi. Гэта бы- усяго толькi партрэт галавы i плячэй.
  
  
  • Яе веда-, што яна па тых жанчын, якiя адцягнуць усе погляды з-парад трусо- Playboy. Маё павага да Натаниэлю Фрэдэрыку павысiлася яшчэ на некалькi прыступак; Калi б яе страцi- такога чалавека, яго б, кравец вазьмi, не шталь б -смiхацца.
  
  
  "Я так разумею, што вы аматар бурбона", - сказа- ён.
  
  
  "Здаецца, ты вельмi абсталяваннем мне ведаеш".
  
  
  "Так". Ён стая- у мяккiм старым пахаваць i налiва- па крыштальнага графiна - велiзарны шклянку.
  
  
  "Вады?"
  
  
  "Проста кайф, дзякуй".
  
  
  Мы везлi адсюль пурпуровую свае напоi - я думаю, гэта бы- херас, але ён не мог быць упэ-нены - на кухню, дзе ён адкры- некалькi слоiка- i падрыхтава- на хуткую руку вячэру, якi па гусце не бы- падобны на нас, на што па кансерва-. Калi яе зрабi- эму камплiмент, ён адмахну-ся ад лiслiвасцi.
  
  
  "Калi вы тыднямi знаходзiцеся - моры на маленькай лодцы, мiстэр Макi, вы прыдумваеце разнастайныя цiкавыя штукi з фасоллю i тушанай ялавiчнай тушкай. У адваротным выпадку - вас на караблi бунт".
  
  
  Потым мы выйшлi на задняе ганак. Дождж усё яшчэ iшо-, i хоць ноч была прахалоднай, яе адчува- сябе цёплым i абароненым - глыбокай дахам. Невялiкая паласа пяску спускалася да краю вады, дзе цёмныя хвалi прагна плёскалiся на беразе.
  
  
  Натаниэль паказа- прама ад нас. "Яхт-клуб. Маленькае месца, i мы не пойдзем туды адразу. Па зразумелых прычынах яе трымаю сваю лодку - порта бар, якая займаецца - зале адразу за iм. Праз некалькi дзён, калi яе адчую, што вы можаце прайсцi там праверку, як яхтенных брокер, мы праверым вас у клубе ".
  
  
  "Тэст?"
  
  
  "Чаму бы i няма? Вы думалi, яе збiраюся правесцi вам паскораны курс без выпускнога экзамену?"
  
  
  Я не дума- пра гэта, але павiнен пагадзiцца, што гэта здавалася добрай iдэяй. З iншага боку, яе -сё яшчэ не веда- чаму. Яе спыта-.
  
  
  "Ах, занадта позна абмярко-ваць усё гэта сёння -вечары, мiстэр Макi. Калi ласка, вярнiцеся праз iмгненне".
  
  
  Мы вярнулiся - гасцiную, дзе ён зня- з палiцы кнiгу. Яе, за-важы-, што побач стаяла некалькi аднолькавых тамо-; па меншай меры, суперобложки усе такiя ж.
  
  
  "Рызыкуючы здацца нясцiплым, яе прапаную вам -зяць з сабой, каб пачытаць перад сном", - сказа- Натаниэль. "Нават калi яе напiса- гэта сам, гэта нядрэнна".
  
  
  Назва было Lines & Spars, i - маёй руцэ яно было такiм жа цяжкiм, як тэлефонны даведнiк Манхэтэна.
  
  
  "Проста, каб падняць табе настрой", - каза- Натаниэль. "Акунуцца - трывiяльныя дэталi абсталявання i кiравання ветразным суднам, пакуль вы можаце не спаць. Але будзьце асцярожныя, мiстэр Макi".
  
  
  У эга голасе была iншая нота, якая займаецца прымусiла мяне напружыцца. "Асцярожны?"
  
  
  Ён усмiхну-ся. "Не дазваляй кнiзе звалiцца табе на твар, пакуль ты задремаешь. Яна досыць цяжкая, каб зламаць цябе нос".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Наступныя некалькi дзён ператварылiся - вар'ят дом, фiзiчнага i псiхiчнага знясiлення. Мы праплылi на кечче Натаниэля да-жынёй трыццаць дзевяць фута- -верх i -нiз па рацэ Саконнет, якая займаецца зусiм не з ракi, а вусце, дзе прылiвы i адлiвы закiпае, як парогi ракi Каларада. Што ж ... можа быць, не так моцна, але гэта сапра-днае выпрабаванне - бегчы з даволi спадарожным ветрам за кармой, усе ветразi ляцець i выя-ляць, што вы плывяце па плынi. У якой-то момант нават Натаниэль прызнала сваё паражэнне i -ключы- дапаможны рухавiк, каб дапамагчы нам дабрацца да порта бар. Ад гэтага мне стала лягчэй. Вопытных марако- акружае нейкая таямнiца; ствараецца -ражанне, што яны аддалi перавагу б дрэйфаваць вечна, чым звяртацца да сваiх рухавiко-, але Натаниэль не прасi- прабачэння.
  
  
  "Калi вам трэба куды-небудзь дабрацца, - сказа- ён, - дабяруся туды як мага лепш. Мы не -дзельнiчаем у гонках i не хвалiмся".
  
  
  Каб праверыць маю навiгацыю i -себаковае кiраванне лодкай, мы адправiлiся - круiз, якi до-жы-ся пару дзён. Спачатку Каттиханк, што не так нiбыта i далей, але Натаниэль задуменна абра- дзень, калi туман бы- настолькi густым, што яго можна было практычна згарнуць у маленькiя шарыкi i захо-ваць. Ён сядзе- у кабiне, не занадта блiзка да мяне, i чыта- кнiгу, пакуль яе, змага-ся з ветрам i прылiвамi, а таксама з тым фактам, што я ледзь мог бачыць нават нос барацьба. Яе вельмi ганары-ся сабой, калi мы зрабiлi буй, якi пазначае уваход у гавань, але мой хiтры iнструктар падрыхтава- для мяне яшчэ адзiн маленькi сюрпрыз; ён не згада-, што акты-нага адпачынку вялiкага памеру разбiваецца выплат прама ля -ваходу - гавань, i калi мы прыбылi, яны былi дастаткова вялiкiмi, каб у серфера слiнкi цяклi.
  
  
  Так што я паступi- па-разумнаму, скiну-шы ветразi, без дапамогi Натаниэля, i -ключы- дапаможны рухавiк. Ён не сказа- нам словы, але - мяне склалася -ражанне, што ён зрабi- бы тое ж самае.
  
  
  Адтуль мы адправiлiся - Мартас-Винъярд, пераначавалi на борце - гаванi Эдгартауна i рана ранiцай наступнага дня адправiлiся на востра- Блок, участак круiз марской яхты.
  
  
  нiякiх арыенцiра- не было вiдаць. Ёй вядома што-што аб дрэйфе i кампенсацыi, чаго не змог бы навучыцца для тузiн гадо-, i калi паказалiся высокiя цьмяныя чырвоныя скалы выспы, яго выпрабава- больш палягчэння, чым самаздаволення.
  
  
  Мы абмiнулi востра- i -вайшлi - Вялiкi салянай сажалка, натуральную гавань на заходняй баку. Было яшчэ светла, позна -вечары, i Натаниэль прапанава- нам сысцi на бераг.
  
  
  "Я падума-, што мы зможам вярнуцца - Ньюпорт да сённяшняй ночы", - сказа- я.
  
  
  "Не спяшайцеся. Вы калi-небудзь былi тут раней?"
  
  
  "Нiколi."
  
  
  "Гэта цiкавае месца. Давайце возьмем пару ровара- i адправiмся - тур".
  
  
  "Ровары?"
  
  
  "Вядома! Гэта адзiны спосаб падарожнiчаць, калi ты не на & nb".
  
  
  Такiм чынам, мы сышлi на бераг, прышвартава-шыся - высокай панэлi, якi бы- пабудаваны - першую чаргу для спажывання летнiх парома-, якiя курсуюць памiж востравам i мацерыком. Невялiкая група крам i прадуктовых кiёска- здавалася закрытай, але Натаниэль пастука- у дзверы зношаным, провисшего будынка-. Жанчына адчынiла; у нах было чырвонае твар, што азначала, што яна была п'янай -сё жыццё, альбо пакутава- якой-небудзь жудаснай хваробай. Як бы яно нам было, яна заззя-, калi -бачыла Натаниэля, абняла яго, а затым праводзiла нас да задняй частцы будынка, дзе - хляве захо-валася пара сотня- ровара-, складзеных iншы на iншы.
  
  
  "Бярыце -сё, што хочаце, мiстэр Фрэдэрык. Пакуль яны бегаюць, а?"
  
  
  Выцягнулi па сукiн пару байко-, праверылi.
  
  
  "Яны падыдуць, мiсiс Гормсен, - сказа- Натаниэль. "Мы, напэ-на, вернемся праз пару гадзiн".
  
  
  "Ты застанешся на ноч цi пойдзеш?"
  
  
  "Мы яшчэ не вырашылi. Вы хочаце, каб нас накармiць?"
  
  
  Жанчына ад душы -смiхнулася. "Аб Госпадзе, не, мiстэр Фрэдэрык. У гэты час года мы - асно-ным жывем на замарожаных хот-догах, якiя не прадалi мiнулым летам. Сардэчна запрашаем, але я не думаю, што вам гэта трэба".
  
  
  "Я не стану спрачацца з гэтай нагоды", - сказа- Натаниэль, перакiну-шы нагу праз сядзенне свайго ровара.
  
  
  Мы ехалi па гало-най дарозе, паласе асфальту з выбоiнамi, якая займаецца праходзiла mimmo пустуючых, зачыненых аканiцамi старых гатэля- i летнiх пансiяната-, у любым вакол якiх маглi б быць з'явах продка-, прячущиеся за сляпымi вокнамi. Востра- Блок - высокi -частак зямлi; мы праехалi mimmo мясцовасця-, падобных на ангельскiя балоты, засеяныя сланцево-шэрымi сажалкамi. Але мы не былi цалкам iзаляваны; калi мы былi на па-дарогi -нiз па выспе, мы сустрэлi маладую пару на тандемном ровары, якая займаецца пастаянна круцiла педалi, i, вiдавочна, выдатна праводзiла час. Мы саступiлi iм месца, яны замахалi i засмяялiся, а затым растварылiся - густым змроку.
  
  
  "Я не дума-, што тут хто-то бы- у мiжсезонне", - сказа- яго Натаниэлю.
  
  
  "Ах, за-сёды ёсць некалькi дзiвако-. Яе аддаю перавагу ih бачыць".
  
  
  Мы ехалi далей, пакуль не дасягнулi далёкага абодва канца выспы, высокага абрыву, з выглядам на Атлантычны акiян. З таго месца, дзе мы стаялi, адкрыва-ся -ражлiвы выгляд, можа быць, на сотню фута- унiз, калi бязлiтасна хвалi бiлiся аб скалiсты бераг -нiзе. Далёка злева ад нас бы- маяк, эга "прамень" толькi пачына- кружыцца - сгущающейся ночы. Мы з Натаниэлем пастаялi некалькi мiн, удыхаючы халаднаватае чыстае паветра адкуль-то накшталт Азорскiх выспа-. Затым мы вярнулiся да нашых ровара-.
  
  
  З-за шуму ветру i хваля- мы не чулi надыходзячай машыны; цяпер ён стая-, выключы-шы фары, i разбiтая рашотка -пiралася - нашы ровары. На адкрытай дзень з боку кiро-цы стая- мужчына, i за лабавым шклом яе мог разглядзець размытае твар, але не звярну- на гэта асаблiвай увагi. Мяне значна больш зацiкавi- драбавiк, якi мужчына зрабi- у наш бок.
  
  
  "Мiстэр Фрэдэрык?" - спыта- ён слабым голасам супраць ветру.
  
  
  "О, божа", - мякка сказа- Натаниэль.
  
  
  "Ты памятаеш мяне?"
  
  
  "Баюся, што так." Натаниэль не рушы- з месца; ён трыма- рукi па баках, i здава-ся амаль расслабленым. "Хоць гэта было так да-но ..."
  
  
  "Ценымногие да-жэй для мяне". Ён злёгку перасуну- драбавiк, што мне не спадабалася. "Яны не давяраюць мне, цi ведаеце. Яны думалi, што я працую па сустрэнуць вашых людзей, а не - iх, i прайшло больш за год, перш чым яны мяне адпусцiлi".
  
  
  "У вас, павiнна быць, былi цяжкiя часы".
  
  
  "Гэта бы- сапра-дны пекла! Цэлы пракляты год, у тым заводскiм караблi, i гэта не бы- круiз для задавальнення!"
  
  
  "Няма, яго так не -я-ляю, Грейвс". Натаниэль зрабi- па-крока да мужчыны i паказа- на драбавiк. "Вы збiраецеся выкарысто-ваць гэта?"
  
  
  "Я прыеха- сюды не адпачываць на свежым паветры".
  
  
  Цяпер яе мог бачыць, што гэта бы- мужчына гадо- за трыццаць з невялiкiм, з вялiкiмi пальцамi рук i маршчынiстым тварам, огрубевшим ад ветру i вады. Пад несамавiтай вятро-кай эга вялiкiя мышцы пляча надзьмулiся.
  
  
  "Так, вы выпадкова знайшлi нас тут?" Натаниэль
  
  
  пайшо- далей. Яшчэ па-кроку.
  
  
  "Бы- на востраве пару тыдня-, з тых тхара, як мяне адпусцiлi. Мая жонка родам адсюль..."
  
  
  "О, вядома. А мiсiс Гормсен - ваша свякро-, цi не так?"
  
  
  "Вы разумееце -се даволi добра". Грейвз рушы- наперад. "Думаю, табе i тваiм аднаму лепш вярнуцца на край абрыву".
  
  
  "Ты збiраешся страляць у нас цi думаеш, што зможаш прымусiць нас саскочыць?"
  
  
  "Гэта не складзе для мяне нiякай рознiцы, мiстэр Фрэдэрык. Яе збiра-ся нанесцi вам вiзiт у Ньюпорт, але сёння вы пазбавiлi мяне ад гэтага".
  
  
  "Калi б яе веда-, што гэтыя чырвоныя рыбало-ныя сябры адпусцiлi цябе, яе мог бы змянiць свой маршрут". Натаниэль захава- гэтую лагодную полуулыбку на чалавека, спакойны, як калi б ён стая- перад класам, запо-неным нецярплiвымi вучнямi.
  
  
  "Так, ну, я не дума-, што яны адпра-ляюць вам тэлеграму. Вы мяне вельмi добра падставiлi, мiстэр Фрэдэрык, i ёй нiчога падобнага не забываю. Вэб-прычына, па якой яны мяне не забiлi, была..."
  
  
  "Таму што ты не бы- асаблiва важным, цi не так?" Змена голасу Натаниэля было выдатным; цяпер у nen была -сьмешку.
  
  
  Гэта спрацавала рэакцыю. Грейвз рушы- да яму, эга твар пачырване- нават - сгущающейся цемры. Ён падня- драбавiк, каб выкарысто-ваць эга, як дубiну, i школьны наста-нiк на пенсii нырну- пад яго. Ён -садзi- адубелыя пальцы - жыццё, выкарысто-ваючы iншае перадплечча, каб заблакаваць -дар рулi драбавiка. Грейвз сагну-ся напалову, вочы выскачылi. Натаниэль зно- удары- яго эга па таго ж месца, на гэты раз перавярну-шы руку i, амаль прыпадня-шы мужчыну з нага, зачапi-шы пальцы пад эга грудзiнай. Грейвз паспрабава- завизжать, але па эга шырока адкрытага rta вырва-ся толькi здушаны гук агонii.
  
  
  Натаниэль -зя- драбавiк па эга рукi, дазваляючы мужчыну -пасцi на зямлю. На яго твары была -смешка змешанага задавальненне i шкадавання, калi ён глядзе- на Грейвза, корчущегося ад пакутлiвай болю - i ён выгляда- занадта до-гiм.
  
  
  Дзверы iншай машыны адчынiлiся, i па nah выйшла жанчына. Яе мог сказаць, што гэта была жанчына, таму што - нах - валасах былi ружовыя пластыкавыя бiгудзi; у астатнiм яна была апранутая больш цi менш, як мужчына, якi ляжа- на нага Натаниэля. У нах бы- пiсталет.
  
  
  Яе таксама. Вiльгельмiна, Люгер, якi бы- такой жа часткай мяне, як мая правая рука, выскачыла вакол сваёй наплечной кабуры. Яе нырну- на Натаниэля, адкiну-шы эга - бок, калi жанчына зрабiла вялiкi стары рэвальвер у наш бок. З-за ветру i прыбоя яго амаль не пачу- гуку стрэлу, але адчу- пякучы боль, калi лупi- вочы трапiла мне - плячо.
  
  
  Жанчына цi не жанчына, яе застрэлi- яе. Адзiн дакладны стрэл адкрытыя складаць даляр у; яна была занадта блiзка, каб яе мог прамахнуцца, i ён не збiра-ся проста паранiць ee.
  
  
  Яна -пала, як камень, рэвальвер выпа- вакол яе пальца-, як цацка, ад якой яна раптам стамiлася. Натаниэль -жо падыма-ся на ногi, страляючы па драбавiка - бок Грейвса.
  
  
  "Вельмi прыемна, мiстэр... ах... Макi. Яна, здаецца, ведала, што рабiла з гэтым зброяй". Ён нахiлi-ся над целам жанчыны i пакiва- галавой. Затым ён узя- яе пiсталет i суну- за пояс. "Цяпер у нас ёсць невялiкая праблема".
  
  
  "Так, нiбыта."
  
  
  Грейвз усё яшчэ курчы-ся - маiх нага, спрабуючы -стаць, але не мог, не больш, чым мог гаварыць.
  
  
  "Шкада, што ён -мяшалiся - гэта сваю жонку", - каза- Натаниэль. "Або, па меншай меры, яе, мяркую, што яна была менавiта такой. На Самай Справе, Грейвз?" Ён низменному схiлi-ся над iм.
  
  
  Грейвз кi-ну-, яго твар было скажонае, шыя сцiснута.
  
  
  "Тады яе, мяркую, вы на-рад цi дараваць мне яе смерць". Ён са шкадаваннем пакiва- галавой. "Не, на-рад цi потым твайго выступу сёння -вечары. Такiм чынам..." Ён пацiсну- плячыма. "Прабачце, Грейвс". Ён пацягну-ся да грудзей мужчыны, бязлiтасна упi-ся пальцамi пад рэбры, i працягва- штурхаць - усё вышэй i вышэй, прамацваючы складаць даляр, пакуль эга рука амаль не пагрузiлася - плоць. Грейвз цiхенька завы-, тузаючы нагамi; Натаниэль нядбайна паглядзе-, не саслабляючы цiску. Затым мужчына зацiх нерухома.
  
  
  Наста-нiк на пенсii, уста-, выцер мочка тыльным бокам рукi. "Я не ведаю, мёртвы ён цi няма, але гэта не вельмi важна. Дапаможаш мне вярнуць ih ih - няшчасную машыну?"
  
  
  Гэта была не самая перакана-чая аварыi па калi-небудзь инсценированных, але той факт, што а-таматычная скрынка перадач старога Chevy амелы тэндэнцыю адключацца, рабi- усё гэта крыху менш пра-дападобным. Мы -ключылi запальванне, падкацiлi машыну да краю абрыву i сапхнулi яе за борт. Натаниэль не шталь чакаць, каб убачыць, як яна стукнецца аб камянi -нiзе; Ва -сякiм выпадку, было занадта цёмна, каб нешта разглядзець.
  
  
  Яе, паглядзе- у бок маяка.
  
  
  "Не хвалюйцеся, - сказа- ён. "Калi б яны што-небудзь чулi, яны б ужо былi тут. Ih турбуе тое, што адбываецца - моры, а не на беразе. Пара вярнуць ровары мiсiс Гормсен?"
  
  
  Ехаць у цемры было нялёгка; сьвяты майго ровара
  
  
  не пада- далёка за межы майго пярэдняга колы, а - Натаниэля наогул не працава-. Але ён, здавалася, веда-, куды iдзе, i пакуль мы павольна ехалi па выспе, ён распавё- мне, што такое Грейвс.
  
  
  "Ён бы- рыбаком, лодочником, называйце эга, як хочаце. Працава- у асно-ным у Монтоке, на ускрайку Лонг-Айленда. Адкрыта там". Ён паказа- налева, дзе, як ён веда-, ёсць участак вады, якi адлучае востра- Блок з прэзiдэнтам рф уладзiмiрам пуцiным. "Некалькi гадо- таму чырвоныя завербавалi эга. Звычайны праца, вы б назвалi эга - шпiёнскiм пошты бизнесявляется. Эга праца заключалася - тым, каб трымаць вочы адкрытымi. Тут, напрыклад, шмат падводных лодак; доступ да Атлантыцы з суббазы у Нью-Лондане. Былi i iншыя рэчы. Грейвс працава- на чартэрных лодках, i даволi шмат людзей з важнымi сувязямi ва -радзе прыязджалi сюды на некалькi дзён адпачынку. Нават Нiксан рабi- гэта, калi праводзi- кампанiю - шэсцьдзесят восьмым, цi ведаеце. Ва -сякiм выпадку, наш агульны сябра - Вашынгтоне заклiка- мяне да Грейвзу, i, паколькi яе бы- пад рукой, i трохi разбiра-ся - лодках, мне даручылi... нейтралiзаваць эга ". Ён усмiхну-ся мне, калi мы ехалi бок аб бок. "Звычайна я не прымаю фiзiялагiчна задання-, але здарылася так, што я змог выкарыстаць грошы, якiя прапанава- Хоук".
  
  
  "Што гэта за гiсторыя з заводскiх караблём?" - спытала я, ухiляючыся ад выбоiны памерам з басейн на заднiм двары.
  
  
  "Ах, так, менавiта так яны гэта зрабiлi. Як вы павiнны ведаць, рыбало-ныя флаты многiх краiн, у прыватнасцi Расii, працуюць за -сё - некалькiх мiлях ад нашых бераго-. Якое супернiцтва тут эканамiчнае, а не iдэалагiчнае, так што ёсць справядлiвае колькасць паведамлення- памiж рознымi лодкамi, незалежна ад нацыянальнасцi цi палiтыкi. Так што для Грейвса было нескладана даставiць свае справаздачы на тую цi iншую расейскую лодку. Але часам у яго былi тэрмiновыя паведамленнi, а затым ён ложы сiгнал свяцей адкрытымi з iмi абрыва-, дзе - яго выйшлi па зборцы здзекi, i яны з жонкай павалiлiся да смерцi ... "
  
  
  "Пра гэта", - перабi- яе. "Можа быць, яго смерць можна прадставiць як няшчасны выпадак, але як наконт яе смерцi? У ёй девятимиллиметровая лупi- вочы".
  
  
  "Так, Так. Не вельмi акуратна. Аднак у гэты час года гэтая частка берага настолькi пустэльна, што, калi машына - зале пад вадой - а так i павiнна быць, да таго часу, калi выпадкова выявiцца, яе будзе недастаткова. пакiнуць трупы мясцовым уладам, каб яны западозрылi, што за-годна, акрамя няшчаснага выпадку. Калi яны гэта зробяць, што ж, для гэтага патрэбны нашым сябрам у Вашынгтоне, цi не так?
  
  
  Мне не трэба было нiчога казаць; гэты лагодны школьны наста-нiк, якi мог стрымана забiваць, бы- далёка наперадзе мяне.
  
  
  "У любым выпадку, - працягва- Натаниэль, калi мы пачалi спуск па до-гiм, паступовага спуску да навалы будынка- i аб'екце за iм, - мне -далося пераканаць Грейвса, што я спачуваю. Гэта было нескладана; у яго такога роду Ментальнасць - лiчыць, што -се школьныя наста-нiкi - камунiсты яна цi iншай ступенi. У рэшце рэшт перакана- яе эга паслаць паведамленне, у якiм адна вакол рыбацкiх лодак апынецца - нашых тэрытарыяльных водах - што, вядома, строга забаронена. Катэр берагавой аховы стая- побач, а там была старанна спланаваная - i бескарысная - пагоня, у той час як яе прыкiну-ся, што захапi- Грейвса - палон. Ён збег, спусцi-ся - гавань на другiм баку гэтага выспы i скра- маторную лодку, каб сысцi. Скажам, ён выявi- адзiн вакол чырвоных тра-лера- i бы- даста-лены - заводскi карабель, якi займаецца чым-то вялiкiм, чым проста перапрацо-кай рыбы. Шчыра кажу, мы чакалi, што яны адвязуць эга назад у матухну-Расею, але, па-вiдаць, ih абсталяванне больш складанае, чым мы думалi. "
  
  
  Мы наблiжалiся да шэрагу струхлелых будынка-, недалёка ад аб'екце. "Навошта iсцi на -се гэтыя праблемы?" Яе спыта-. "Хiба не было б прасцей проста арыштаваць гэтага хлопца? Або лiквiдаваць эга?"
  
  
  "Ну, вы ведаеце гэтага чалавека - Вашынгтоне; ён не тлумачыць нiчога, чаго не павiнен. Але мая тэорыя заключаецца - тым, што калi б мы арыштавалi Грейвса i судзiлi эга, гэта было б бессэнсо-ным заняткам. У рэшце рэшт, ён бы- проста мясцовы рыбак, якi выконвае невялiкую брудную працу на баку, каб дадатковыя грошы. Суд цалкам мог зрабiць эга пакутнiкам, i - гэтыя днi - нас ih больш чым дастаткова. З iншага боку, калi б мы маглi пераканаць суд у iншым. Акрамя таго, што ён бы- падвойным агентам, што мы, здаецца, у нейкай ступенi зрабiлi, iм давялося б выдаткаваць шмат часу i намагання- на праверку сваёй iншы агульнай працы, каб пераканацца, што не -сё яны падобныя на Грейвса ".
  
  
  Гэта было менавiта так, як яе -я-ля- сабе, таму яе адмовi-ся ад гэтай тэмы. "Што наконт нах?" Мы запавольвалi ход перад зачыненымi аканiцамi стойкай для хот-дога- мiсiс Гормсен i гандлёвым цэнтрам па пракаце ровара-.
  
  
  "Я б не шталь турбавацца", - сказа- Натаниэль. "У нас не было доказа- яе датычнасцi".
  
  
  "Хто-то сказа- Грейвсу, што мы на выспе".
  
  
  "Так, вядома. Але напярэдаднi
  
  
  калi б гэта была яна, гэта не абавязкова ee замешало. У рэшце рэшт, яхтсмены, якiя бяруць напракат ровары, у гэты час года бываюць нячаста ".
  
  
  "Добра..."
  
  
  "Але я прапано-ваю вярнуцца да нашай лодцы i адправiцца дадому сёння -вечары. Няма сэнсу рабiць занадта шмат здагадак, цi не так?"
  
  
  
  
  
  
  Чацвёртая кiра-нiк.
  
  
  
  
  
  Да таго часу, калi мы вярнулiся да прычала позна -вечары, Натаниэль, здавалася, забы-ся пра маленькiм пачварным iнцыдэнт на востраве Блок. Ён бы- такiм жа спакойным i вытрыманым, як i за-сёды, калi мы -вайшлi - цёмны дом, i калi яго хутка агледзе- пакоi, ён паглядзе- на мяне з нейкiм пацешным выглядам.
  
  
  "Вы Ведаеце, нельга жыць у пастаянным страху перад забойствам", - за-важы- ён. "У адваротным выпадку, якi сэнс жыць? Мы робiм тую агiдную маленькую працу, якую робiм, i больш цi менш гатовыя да наступства-. Так паступаюць i многiя iншыя людзi - гэтым свеце. I толькi -явiце сабе. Мiстэр Макi, як бы гэта было, калi б мы -се турбавалiся аб тым, хто можа хавацца за наступным вуглом. Чаму, у каго, магчыма, хопiць кемлiвасцi балатавацца на пасаду прэзiдэнта? Вы далучыцеся да мяне за сэндвiча- i кава? "
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  На працягу наступных некалькiх дзён, калi мы не плылi, яе вывуча- у асно-ным каталогi i старыя выразкi пра Нью-Ёркскiм бо-т-шо-. У Натаниэля бы- скрыню для дакумента-, набiты працо-нымi праектамi -сiх мажлiвых тып ветразных судо-, з дзённых паруснiка- на акiянскiх тримаранов, разам з фотаздымкамi i рэкламай па -сiм газет па -сёй краiне. Мы пабывалi на некалькiх верфях паблiзу, агледзелi корпуса iх лодак, якiя былi выкiнутыя - ваду, i iнтэр'еры многiх iншых. Пару разо- ён вё- мяне - christie's, вялiкi рэстаран на прычале - Ньюпорт, дзе абслуго-ванне i eda былi выдатнымi, i дзе можна было натрапiць на аблуднiка яхтсмен Вандэрбiльта або пухнатага прапаршчыка з аднаго вакол мясцовых баз МЗС. Натаниэль веда- ih -сiх, а затым пары наведвання- яе даволi добра зарэкамендава- сябе - якасцi прыкрыцця Дэнiэла Макi, яхтенного брокера з заходняга -збярэжжа Фларыды. Яго нават пачына- верыць у гэта сам.
  
  
  "Экзамен" у яхт-клубе не бы- такiм нiбыта простым. Члены былi людзьмi, якiя ведалi свае лодкi; яны не былi -дзельнiкамi кактэйля- - хатнiх порта бар, i вэб-яхтенных кепка, якую яе бачы-, была прыбiта да стагнаць над барам. Натаниэль вё- гутарку за вялiкiм круглым сталом, абы - зламысна, як я падума- - у тэхнiчныя абласцях, дзе яе, бы- вымушаны прыдумляць адказы на некаторыя пытаннi. Думаю, яе прайшо-, таму што нiхто - нато-пе не выгляда- сумнi-ным. У любым выпадку, калi мы сышлi - вельмi позна, - Натаниэль ляпну- мяне па плячы i выгляда- вельмi задаволеным. Вяртаючыся да эга хаце, мы вельмi спатыкалiся аб пясок, i я не ведаю, хто вакол нас падтрымлiва- iншага.
  
  
  Было яшчэ цёмна, калi мяне гэта адзiная перадача рэзкi стук у дзверы. У гало- у мяне кружылася мэта - у тым клубе на бурбон не скупiлiся, - але яе адразу -скочы-.
  
  
  "Што гэта?" - запатрабава- я.
  
  
  "Нiк!"
  
  
  "Яе, Дэн!" Яго прагырка- - рэ-матызму.
  
  
  "Так, так", - сказа- Натаниэль. "Але вы павiнны -стаць i рушыць з месца".
  
  
  "Зараз жа?" Мне было цiкава, праз што яшчэ ён збiра-ся мяне перажыць.
  
  
  "Гэта тэрмiновае. Вам трэба паспець на паездку - Тампу, а - нас цi ёсць час, каб дабрацца да аэрапорта".
  
  
  "Тампа?"
  
  
  "Не ведаю чаму. Дэвiд толькi што патэлефанава-, i гэта гало-ны прыярытэт. А цяпер апранайцеся. Паспяшайцеся!"
  
  
  "Тампа", - падума- я, здымаючы пiжаму. Гэта станавiлася адным вакол самых заблытаных задання-, якiя ёй калi-небудзь выконва-. I калi праца была - Грэцыi, яе дакладна не наблiзi-ся да яе.
  
  
  
  
  
  
  Пятая кiра-нiк.
  
  
  
  
  
  Кантакт бы- простым; паведамленне для Дэнiэла Макi - аэрапорце Тампы, якое iнфармуе мяне, што маё iмя было зроблена бранiраванне - матэлi паблiзу. Яе толькi што зарэгiстрава-ся i хутка пагалi-ся - нiякiх шанца- да таго, як яе пакiну- дом Натаниэля, - калi - дзверы лёгенька пастукалi.
  
  
  Яе завага-ся, паглядзе- на свой чамадан, у адмысловым адсеку якога ляжалi Вiльгельмiны. Але я не дума-, што мне спатрэбiцца спрошчаны Люгер, не цяпер. Наколькi яго веда-, не было прычын шукаць мяне, калi б я не бы- добразычлiвы. Не цяпер. Тым не менш, яе асцярожна адчынi- дзверы i, убачы-шы якi стая- там Хока, адчу- дзi-нае палягчэнне.
  
  
  Ён увайшо-, не сказа-шы нам словы прывiтанне, sel на адну вакол пары велiзарных ложка- i паглядзе- на мяне. Яе змахну- кроплю пены, разгарну- крэсла перад сталом, якiя iмiтуюць дрэва, i се- на яго тварам да яму.
  
  
  "Гэтая пакой была старанна праверана", - сказа- Хоук. "Одзiна вакол нашых электроншчыка- правё- тут мiнулую ноч, i з iмi тхара ён у зале пад наглядам.
  
  
  Яе а-таматычна i паглядзе- на сцяну ззаду яго; у гэтыя днi здаецца, што большасць матэля- пабудаваны вакол марлi, i нават пажылы чалавек без слыхавога апарата можа чуць усё, што адбываецца - наступным блоку.
  
  
  "Не хвалюйцеся, - сказа- стары. "Мы забранявалi нумар у абодва бакi; нiхто не пачуе, што мы гаворым".
  
  
  Гэта мяне задаволiла; Яе нiколi не сумнява-ся - здольнасцi Боса прадумаць кожную дэталь.
  
  
  "Зенополис робiць гэта па-нашаму", - сказа- ён без далейшых папярэднiх заява-. "Дакладная дата яшчэ не прызначаная, але гэта будзе на працягу нядзелях. Ён перасячэ мяжу з Албанiяй i накiруецца - Корфу. Час i месца сустрэчы будуць вызначаны - гэты час".
  
  
  Яе, кi-ну-, затым нахмуры-ся. "Як мне звязацца з iм?"
  
  
  "Праз эга сястру".
  
  
  Хоук сказа- гэта так суха, што спачатку гэта не за-важылi. "Як гэта было зно-?"
  
  
  "Эга сястра. Яе клiчуць Крысцiна, i яна эга вэб-жывая сваячка. У цяперашнi час яна працуе студэнцкай медсястрой у Афiнах, але - нах адпачынак на заходнiм узбярэжжы. Вы забярэце яе, i ... яе не трэба -давацца - падрабязнасцi ".
  
  
  Але ён усё ро-на зрабi- гэта. Крысцiн, як высветлiлася, было дваццаць два гады, яна не бачыла Алекса з iмi тхара, як ён збег пятнаццаць гадо- таму. Але Алекс, па словах Хоука, гатэль, каб эга сястра прысутнiчала пры нашай сустрэчы; у яго былi сур'ёзныя падазрэннi, i потым папярэднiх перамова- з нашымi людзьмi ён сцвярджа- у прыцягненнi Крысцiны да -годы. Ён сказа-, што вэб -, каму ён можа давяраць, i мы з Хоуком пагадзiлiся, што ён выкарыста- яе - якасцi буфера памiж сабой i магчымым здрадай грэцкага -рада.
  
  
  "Я не буду прыкiдвацца, быццам разумею, што менавiта ён робiць, - прызна-ся Хок, - але, падобна на тое, нам варта пайсцi разам з iм настолькi, наколькi гэта магчыма".
  
  
  Маё заданне здавалася адносна простым: я павiнен бы- прыляцець у Афiны, наняць машыну i правесцi некалькi дзён, аглядаючы лодочных стане -здо-ж -збярэжжа. У Пиргосе яе забiра- дзя-чыну ("як мне сказалi, даволi прывабную", - запэ-нi- мяне Хоук), а затым арандава- ветразную лодку для кароткага круiзу - Корфу. Там, на востраве, якi - зале больш, чым у Албанii, чым з Грэцыi, мы -дваiх звяжамся з Алексам Зенополисом.
  
  
  "Мы некалькi разо- разма-лялi з iм з тых тхара, як мы - апошнi раз казалi з вамi", - патлумачы- Хоук. "Нас не турбуе, як ён туды патрапiць, але цяпер ён паказвае, што - яго ёсць крытычна важная iнфармацыя, якую ён можа перадаць нам. Магчыма, магчыма, няма, але вам прыйдзецца прыкласцi -се намаганнi, каб павезцi эга, як планавалася; мы павiнны меркаваць, што ён кажа пра-ду, пакуль мы не ведаць зваротнага ".
  
  
  "Я -сё яшчэ кажу, чаму б не адвезцi эга - Таранцей на хуткасным катэры? Гэты парусны бiзнесу можа заняць пару дзён".
  
  
  Стары пакiва- галавой. "Жыццёва важна, каб вы нiякiм чынам не дазвалялi прыцягваць увагу да вам цi да Зенополису. Ён запэ-нiвае нас, што эга прары- застанецца неза-важаным на працягу як мiнiмум некалькiх дзён, але ён настойвае на тым, што нашы намаганнi - iнтарэсах эга павiнны быць зусiм неза-важнымi. залучаецца элемент часу, якi ён не патлумачы- цалкам; у любым выпадку мы павiнны паважаць эга савет на дадзены момант. Не, Нiк, вы отвезете сваю арандаваную ветразную лодку - Таранцей з сакрэтным праездам. Вы не будзеце рабiць нiчога, каб прыцягнуць увагу -лада- Грэцыi цi любой iншай краiны, пакуль Зенополис не апынецца - бяспецы - нас. У любым выпадку, - дада- ён з лёгкай усмешкай, - калi справа дойдзе да пагонi па & nb, нiякая маторная лодка, якую вы маглi б атрымаць, не змагла б каб абагнаць караблi i самалёты, якiя розныя -рада пашлюць за вамi ".
  
  
  У любым выпадку, ён перакана- мяне. Яе, дума-, што гэта -сё, але Хоук падрыхтава- для мяне яшчэ адзiн маленькi сюрпрыз.
  
  
  "Мiж iншым", - сказа- ён, зiрну-шы на мой адкрыты чамадан на стэлажы - сцены. "На гэтым заданнi - вас не будзе агнястрэльнай зброi. Або чаго-небудзь яшчэ, што можа быць инкриминирующим, калi вас зловяць i дапытаюць".
  
  
  "Нiчога?" - запатрабава- я.
  
  
  "Я мяркую, што вы можаце насiць свой нож, але не - iх ножнах на перадплечча, якiя выкарысто-ваеце. Як ачысцiць мытных, вы павiнны мець якое-то лязо, хоць на-рад цi можна знайсцi на борце большасцi лодак. паток, аднак, ён можа вам спатрэбiцца ".
  
  
  "Ты так думаеш?"
  
  
  "Так. Бачыш, Нiк, мы павiнны разгледзець магчымасць таго, што -ся гэтая аперацыя - гэта свайго роду пастка, зладжаная iншы бокам. Як вы ведаеце, мы знаходзiмся - перыяд надзвычай далiкатных перамова- з расейцамi i кiтайцамi. На самай справе iснуе свайго роду негалосны мараторый на нашых аперацый супраць гэтых краiн ih сатэлiта-. Калi вы вырашыце падчас пераходу па Корфу у Таранцей, што Зенополис працуе для ih мэта-, каб выставiць нас у дрэнным святле, дапушчальныя, тады вы зможаце прасачыць за тым, каб ён... згубi-ся - моры ".
  
  
  Гэта мяне не збянтэжыла; Мне не будзь ацэнку "Киллмастер", таму што я здрыгану-ся ад думкi, каб -торкнуць нож ва варожага агента, нават калi ён бы- чалавекам, якi раней бы- iншым.
  
  
  
  "Добра", - сказа- я, устаючы, каб падысцi да сваёй сумцы. Яе, даста- "люгер" i перада- эга Хоуку. "Паклапацiцеся пра nen, ён добра служы- мне".
  
  
  "Калi ты вернешся, яно будзе гатова", - сказа- ён, прыбiраючы зброю - партфель.
  
  
  Яе зно- сель. "Яшчэ што-што."
  
  
  Хоук пры-зня- косматую брыво, гледзячы на мяне.
  
  
  "Што, кравец вазьмi, яе раблю - Тампе?"
  
  
  "Вядома. Яе збiра-ся растлумачыць гэта. Вы застанецеся тут на два днi i пазнаёмiцеся з рознымi прыстанямi для яхт i яхтенных брокерамi". Ён выня- вакол партфеля невялiкi канверт i пакла- эга на ложак побач з сабой. "Гэта спiс брокера-, якiя няда-на спынiлi сваю дзейнасць; вы працавалi на -сiх трох вакол iх i цяпер робiце перапынак, спрабуючы адкрыць свой уласны бiзнэс. Магчыма, мы занадта асцярожныя, але калi хто-то спытае вас, на каго вы працавалi, вы можаце даць iнфармацыю, якую нялёгка праверыць. На самай дэла, у гэтым няма неабходнасцi; гэтая аперацыя зойме -сяго некалькi дзён. Але было б па-дурному дапускаць выпадковую сустрэчу. "
  
  
  "Людзi, якiя займаюцца веславаннем, даволi блiзкiх па -сiм адкрыты басейн", - пагадзi-ся я. Натаниэль Фрэдэрык перакана- мяне - гэтым.
  
  
  "Зусiм фантастычным. Падарожнiчаючы па -збярэжжы Грэцыi, вы, магчыма, сустрэнеце iншых амерыканца-, якiя ведаюць гэтую мясцовасць. Лепш быць бойкiм, чым заiкацца i губляцца, а?"
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Яе зрабi-, як сказа- мне Хоук, праводзячы кожны светлавы гадзiну, а нямала потым наступлення цемры, блукаць па пристаням, гандлёвых залах i верфя-, як беспрацо-ны яхтенных брокер. Падчас сваiх падарожжа- яе пазнава- iмёны менеджэра- i прада-цо-, капiтана- порта i хлопца-, якiя абслуго-валi бензакалонкi - розных доках. Можа быць, усе дэталi нiколi не спатрэбяцца, але калi якi-небудзь амерыканец, скажам, у Пирее пачне -спамiнаць са мной вар'ят старога персанажа-, якi працава- у стане каля Клируотера, ёй бы- бы гатовы распавесцi сваю гiсторыю аб nen.
  
  
  У канцы другога дня яе праеха- праз па-востра- Фларыда - Маямi, дзе яе sel самалёта, якi дасталi мяне - Мадрыд рана ранiцай наступнага дня. Там у мяне бы- стыко-ны паездкi - Афiны, i -жо цямнела, калi яе скончы- праходжанне мытнi - яны зусiм не -зрадавалiся обоюдоострому нажа, якi яе нес - багажы, калi яны даведалiся аб маiм меркаваным дэла, - i выйша-. знайсцi таксi. Ноч амелы тую асаблiвую яснасць, якую, я думаю, можна знайсцi толькi - Грэцыi i Леванте; гэта як быццам неба -ло-лiвае i дистиллирует -се экзатычныя водары алi-кавых i фiгавых дрэ-, змешаныя з падпаленым вуглём i смажанай баранiнай, а затым трохi астуджае ih, каб яны не приедались. Гэта свайго роду ня-ло-ны дух, якi не можа насiць нам адна жанчына, але Афiны робяць гэта стыльна i вытанчана.
  
  
  А потым яе зарэгiстрава-ся - "Гiлтане", страцi-шы -сё гэта з-за млявасцi амерыканскай сiстэмы кандыцыянавання адбору проба- паветра. На самай дэла, калi яе -ключыла тэлевiзар у сваiм пакоi, яе атрыма- Gunsmoke. Голас стагоддзя- i калыска заходняй цывiлiзацыi.
  
  
  На наступную ранiцу яе побаловал сябе хуткай экскурсiяй па горадзе. Жудасна казаць, але яе так шмат падарожнiча-, што гарады свету пачалi мець несуцяшальныя падабенства са мной. Куды б вы нам пайшлi, здаецца, усюды ёсць амерыканскае накладанне; Ласкавы гандляр дыванамi кажа па-ангельску, i сочыць за тым, каб вы ведалi пра эга брата - Акронiм, i, хоць вы можаце не -бачыць шыльду Coca-Cola на любой вулiцы, за-сёды ёсць адчуванне, што яна -жо не за гарамi.
  
  
  Так што я цынiчны. Яе таксама бы- раздражнёны. Гэта заданне здалося мне занадта простым, i мне трэба было узбадзёрыцца, як чэмпiён Суперкубка, якi рыхтуецца да матчу на юыы-зорак каледжа. Гульня за-сёды павiнна даста-ляць задавальненне прафесiяналам, а гэта значыць, што яны павiнны быць асаблiва асцярожныя, каб не лiчыць яе пагардай. Мая праблема была не зусiм такi ж, але штодзённае жыццё, якую ёй павiнен бы- пражыць наступныя некалькi дзён, запра-леная сустрэчай з, спадзяюся, прывабнай дзя-чынай, лёгка можа прымусiць мяне ленавацца - гало-, калi я не буду асцярожны. .
  
  
  Акрамя таго, яе, сумава- па Вильгельмине. У той час я не веда-, колькi; у хуткiм часе яго павiнен бы- гэта высветлiць.
  
  
  Яе арандава- Volkswagen у мясцовым агенцтве Герца i пача- свой тур яхтенных брокерам. Пiрэй бы- маёй першай лагiчнай прыпынкам, i я правё- дзень, strays па докам гэтага ажы-ленага партовага горада. Гуляць у бiзнэсмэна-вандро-цы, яго задава- пытаннi, рабi- выгляд, што вывучаю новыя расейскiя праекты i абсталяванне з вопытам, якi, яе -пэ-нена, Натаниэль бы апладзiрава-. Нiхто, з хема ёй сустрака-ся, не сумнява-ся - маiм прыкрыццi; Гэта бы- Дэнiэлам Макi, - адпачынку - гэта часткi свету, якую некаторыя называюць раем для марако-. Цiкава было тое, што я бы- у гэтай частцы свету толькi аднойчы, i гэта бы- рай для марако-, але не - тым сэнсе, у якiм яны цяпер разумеюць. Каб растлумачыць, хема яе бы-
  
  
  паступi-шы - войска ЗША пятнаццаццю гадамi раней было б занадта складана. Проста скажыце, што гэта было часткай майго павышэння квалiфiкацыi з, AX, i нават армiя можа парушыць некаторыя правiлы, калi гэта здаецца мэтазгодным. Адзiны раз, калi ёй бы- ва -нiформе за гэты час, яе праходзi- школу контрвыведкi - Форт-Холаберд - Балтыморы. Гэта было - асно-ным для галачкi, першае, чаму нас навучылi, - гэта друкаваць, таму што агент павiнен бы- запа-няць усе справаздачы, а яе насi- бяскры-дныя палоскi кардон другога лейтэнанта. Пазней, калi мяне прысвойваецца на пасаду - Заходняй Германii, любое начальства, якое патрабавала даведацца маё званне, атрымлiвала апавяшчэнне, што я маёр. Так тады працава- CIC, i яе веда- аднаго або двух капрала-, якiя працуюць у цывiльным, якiя, калi спытаюць, таксама мелi "званне" маёра.
  
  
  Але ранг не ме- нiчога агульнага з тым, як я пазнаёмi-ся з Алексам Зенополисом, i з аперацыяй, якую мы правялi разам. Карацей кажучы, наша войска мела група дылера- гераiну, якая займаецца прывозiла гэты матэрыял у Нямеччыну i куплялi эга нашым войскам. Нiчога падобнага, як у В'етнаме - апошнiя гады, але тады -сё яшчэ сур'ёзна. Было выя-лена, што жменька салдат была паста-шчыкамi, i яны атрымлiвалi эга ад пары грэчаскiх марако-, якiя мелi сувязi - Турцыi. Пунктам абмен бы- Наксас, самы вялiкi востра- Кiклады.
  
  
  Одзiна вакол салдат, малады сяржант, уладкава-ся на адну вакол iх зручных работ, аб якiх марыць кожны салдат; ён пiлатава- невялiкi двухматорны самалёт, якi перавозi- VIP-персан, прадста-нiко- вышэйшага кiра-нiцтва i грамадзянскiх асоб, у сонечныя месцы - такiх месцах, як грэцкiя выспы i Лiван. Было нескладана вярнуцца - Мюнхен пустым, каб сесцi на невялiкi аэрадром на Наксосе i -зяць на сябе груз белага парашка. У яго не было нiякiх мытных рабi-, i некалькi механiка- на яго базе спецаперацыi - пагадненнi; яны забралi наркотык i выносiлi эга для дробных гандляро-.
  
  
  Я не -дзельнiча- у адборачных спаборнiцтвах; У асно-ным гэта была праца члена- CIC, але калi стала ясна, што - гэтым замяшаныя грэчаскiя ваенныя, гэта стала трохi раздражняльным для ваенных палiцэйскiх. Строга кажу, гэта таксама не праца CIC; населены пункт расii Корпуса складаецца - тым, каб спынiць любую -тоеную пагрозу армii, але гэта даволi шырока iнтэрпрэтуецца. У любым выпадку, мяне прыцягнулi да працы па вывядзеннi кантрабандыста- наркотыка- па зборкi, i для таго, каб нiхто - любым вакол уцягнутых руковидителей не падня- на гэта вялiкага шуму. Цi чу- пра гэта, калi мог чуць.
  
  
  Гэта была забойная працы; Яе зразуме- гэта, як толькi мой iнструктаж скончы-ся. I калi яе сустрэ- Alexa Зенополиса - Бейруце, усё, што мне трэба было зрабiць, гэта штогод на яго, каб зразумець, што ён добры чалавек, каб працаваць са мной. Алекс бы- мужчынам-быком, крыху вышэйшы за мяне, у шостым фута- адзiн цаля, i адпаведнай шырынi. Тады ён служы- у ваенна-марской выведцы сваёй краiны, але - цёмным цывiльным касцюме ён выгляда-, як персанаж, вакол фiльма Хамфры Богарта: чорныя валасы i вусы, лютыя вочы, якiя выглядалi так, быццам яны могуць прыцiснуць вас да стагнаць i пакiнуць там бо-тацца. пакуль ён не вырашы- цябе адпусцiць.
  
  
  "Ты Картэр", - сказа- ён, калi мы сустрэлiся - шумным кафэ. У музычным а-тамаце гуляла пласцiнку Сiнатры, а перакормленая спявачка танец жыцця спрабава- паспаборнiчаць з музыкай.
  
  
  Яе прызна-ся, што бы- iх; яны У днi яе яшчэ мог выкарысто-ваць сваё iмя.
  
  
  "Вельмi проста". Эга англiйская бы- добры, але ён не губля- сло- дарма. "Двое нашых людзей сустракаюць двух амерыканца- на аэрадроме. Мы з табой знiшчаем ih".
  
  
  "Як мы даведацца, калi прыляцiць амерыканскi самалёт?"
  
  
  "Ёсць месцы з выглядам на пасадачную пляцо-ку. ¦ладкаваная намi, хацiна козопаса; ён трапi- у бальнiцу, небарака". Алекс засмяя-ся, паказваючы вялiкую шчылiну памiж пярэднiмi зубамi. "Невялiкая праблема з стра-нiкам, што-то - эга пiтной & nb. Ён стары, але ён паправiцца".
  
  
  "I як до-га мы будзем чакаць?"
  
  
  Алекс пацiсну- масi-нымi плячыма. "Пакуль яны не прыйдуць. Вы спяшаецеся?"
  
  
  Мы -зялi старую грымячых лодку, якая займаецца, здавалася, спынялася на -сiх астравах Кiклады, не кажучы -жо пра Крыце, перш чым мы прыбылi на Наксас. Мы павiнны былi быць турыстамi, а потым высадкi мы не разма-лялi яшчэ з адным. Яе зарэгiстрава-ся - тым, што лiчылася гасцiнiцай у партовым горадзе, а затым сыгра- эксцэнтрычнага амерыканца, якi гатэль адправiцца - паход у горы, папярэднiка, я думаю, сучасных хiпi, якiя кiшаць па-сюль у свеце са сваiмi заплечнiкамi.
  
  
  Яе знайшо- Алекса - катэджы козопаса з выглядам на пасадачную паласу. На шчасце, у яго была пачак зношаных, але спра-ных iгральных карт, i ён нейкiм чынам здоле- скласцi велiзарны запас сувязе разам з зброяй, якое нам спатрэбiцца. Чаканне, якое до-жылася больш двух дзён, было нядрэнным, але калi б мы гулялi - пинокл на рэальныя грошы, яе -сё ро-на бы- бы павiнен я Аляксею Зенополису амаль усiм, што я зарабi- з iмi тхара.
  
  
  Лётнае поле было - до-гай вузкай далiне пад намi; ён бы- пабудаваны немцамi падчас
  
  
  падчас вайны i -трымлiва-ся - больш цi менш спра-ным стане за кошт вырошчвання авечак i козыр. У далёкiм канцы ад нас бы- круты абры-; на канцы была вялiкая натуральная пячора, уваход якой мы маглi добра бачыць.
  
  
  "Матросы туды -ваходзяць", - патлумачы- Аляксей. "Нашы людзi, абаронцы нашых бераго-". Ён плюну- на земляны падлогу хацiны. "Нам, грэкам, трэба абараняць так шмат бераго-; паглядзi на любую карту, Нiк. I падумаць толькi, што гэтая нечысць, як гэтыя, апаганьвае ih прафесiю..." Ён зно- плюну-.
  
  
  Яе, зразуме-, што Алекс бы- iдэалiстам. Гэта мяне турбавала; i нават тады яе б адда- перавагу працаваць з циниками, таму што яны ценымногие надзейней.
  
  
  Ночы былi самымi цяжкiмi, таму што мы не маглi выкарысто-ваць брылё-. Алекс i яе таксама мала разма-лялi. Часам яго выходзi- на вулiцу, каб палюбавацца бледнай яркасцю зямлi пад асляпляльнай месяцам. I гэта было на трэцюю ноч яе -бачы- фiгуры, двигавшиеся - канцы узлётна-пасадачнай паласы, паднiмаючыся над краем абрыву, як альпiнiсты, якiя дасягаюць пiка Эверэста.
  
  
  Яе пабег назад у хацiну i гэта адзiная перадача Alexa. "Яны тут", - прашапта- я. "Вашы паравыя, яе амаль упэ-нены".
  
  
  Алекс махну- рукой i перакацi-ся пад ко-дру. "Добра, добра, малады чалавек". Ён бы- гадо- на дзесяць старэйшы за мяне. "Яны пачакаюць, як i мы. Амерыканскi самалёт не з'я-ляецца да свiтання. Ноччу тут нельга прызямлiцца".
  
  
  Яе б не шталь прысягаць, але мне здалося, што Алекс храпе, як толькi сказа- сваё апошняе слова.
  
  
  Можа быць, яе праспа- па-гадзiны усю астатнюю ноч; Яе ведаю, што прачну-ся, i перад свiтаннем перасо-ва-ся па хацiне, нецярплiва чакаючы, калi сонца пачне асвятляць нас. Месяц ужо да-но сышла, i яе амаль не мог бачыць дно далiны.
  
  
  "Мы пачынаем цяпер". Спакойны голас Алекса - нямой хацiне бы- настолькi ашаламляльным, што я ледзь не выскачы- па скiна-. "Па-гадзiны да дзённага святла". Ён бы- на нагах, нацягну-шы цяжкую чорную скураную куртку, у кiшэнi якой былi набiты боепрыпасамi. Пад ёй у яго бы- пiсталет Кольта 45 калiбра, але больш за -сё ён спадзява-ся на вiнто-ку М-1, якую ён перакiну- праз плячо.
  
  
  У мяне таксама бы- такi. У мяне таксама была Вiльгельмiны, Люгер, якi яе няда-на набы- у Германii i якi, у пэ-ным сэнсе, станавi-ся часткай мяне.
  
  
  Мы асцярожна рухалiся -здо-ж блiзкага канцы далiны, кружачы да -згорках над уваходам у пячору. Мы трымалiся досыць далёка ад канца, каб нiхто -нiзе не мог нас бачыць, нават калi б бы- святым, i чыста разважлiвасць i iнстынкт Alexa падказалi нам, дзе спынiцца.
  
  
  "Голас", - прашапта- ён, паказваючы на край.
  
  
  Мы па-злi па няро-най зямлi, падобнай на лiстоту, i нарэшце -бачылi поле -нiзе. Мы былi на вышынi прыкладна шасцiдзесяцi фута-, i, наколькi яе мог бачыць, шляху -нiз не было.
  
  
  "Як мы...?" Яе пача-, але Алекс прыкла- палец да вусна-, i зубы блiснулi - цемры.
  
  
  Вакол аднаго праз сваiх шматлiкiх кiшэня-, ён выцягну- тонкi кавалак нейлонавай вяро-кi. Да аднаго канца была прымацаваная граната, i ён пакла- пару iншых на зямлю побач з сабой.
  
  
  "Самалёт ляцiць адтуль", - сказа- ён, паказваючы прама ад нас, у чорную пустэчу за краем поля. "Адзiны шлях. Калi ён прызямлiцца, ён павiнен скiраваць да далёкага абодва канца i павярнуць, так? Так што пры прызямленнi... , яны не могуць сысцi".
  
  
  Ён пача- вельмi павольна спускаць тонкую лiнiю па скалiстай стагнаць абрыву, пакуль нiтка з прымацаванай гранатай не апыну-ся як раз над уваходам у пячору. Затым ён зрабi- па-зу, крану- пальцамi-сасiскамi, вырабляючы мысленне вылiчэннi, i зно- запрацава-. Ён зрабi- метку на нейлоне i парэза- эга нажом. "Зусiм фантастычным", - абвясцi- ён i -зя- астатнюю частку лескi, каб прымацаваць яе да невялiкага куста - некалькiх футах ад канца.
  
  
  "Што цяпер?" Яе спыта-. Нiхто не сказа- нам, хто будзе адказваць за гэтую аперацыю, але Алекс, падобна, веда-, што рабi-, i ён бы- гатовы навучыцца.
  
  
  "Гэта дрэнная рэч для спускаецца, але я магу спусцiцца -нiз". Ён надзе- то-стыя пальчаткi, абгарну- адрэзак замацаванай вяро-кi вакол сцягна i перакiну- пятлю праз плячо. "Цяпер ты вяртаешся - далёкi паток поля. Маленькая сцяжынка, па якой жывуць козы, вядзе цябе -нiз. Калi ты чуеш, як у пячоры разрываецца граната, ты спускаешся -нiз i -гаворваеш тых хлопца- у самалёце, што iм няма куды iсцi. Зразуме-?"
  
  
  Яе так i дума-. Яе паслухмяна пабег назад у тым напрамку, у якiм мы прыйшлi. Знайсцi сцежку, аб якой каза- Алекс, было няцяжка, хоць, гледзячы на нах - шэрым святле фальшывага свiтання, яе пашкадава- казу. Адпусцi-шы свой M-l, яго жым лежачы на край скалы i шталь чакаць.
  
  
  Спачатку гэта было падобна на пастаяннае гудзенне мух, i ён змага-ся са спакусай ударыць яе, калi зразуме-, што задрама-. Мае вочы рэзка адчынiлiся, i ён глядзе- на кавалак пякучага аранжавага сонца, -знiмальнага па далёкага сукенка.
  
  
  У сярэдзiне жывата полудиска бачылася цёмны плямка, якое працягвала павялiчвацца - памерах, накiро-ваючыся адкрытыя туды, дзе яе ляжа-. Яе, адчу-, як хутка схапi-ся не на жыццё, прымусi- сябе заставацца на месцы, калi двухмоторные самалёт з'явi-ся - поле зроку, накiро-ваючыся на пасадку - далёкiм канцы поля.
  
  
  Яе паглядзе- уздо-ж канцы абрыву - бок таго месца, дзе яе пакiну- Alexa. Эга наогул не было вiдаць, пакуль колы самалёта не закранулi травы, але затым яе -бачы-, як грувасткая постаць паднялася i выкiнула до-гую тонкую белую паласу. Яна праляцела па паветры, хутка -пала пад разбiваюцца грузам, прымацаваным да канца эга, i, нарэшце, урэза-ся - адтулiну пячоры.
  
  
  Рушыла -след до-гая па-за, занадта до-гая, i я пача- думаць. Чатыры секунды - гэта няшмат, але аднойчы яго папрасi- iнструктара выцягнуць штыфт, вакол гранаты, а затым нядбайна кiнуць яе мне. Яе выставi- эга чыста i стрэлi- праз бетонны парапет - трэнiровачную яму, як быццам яе бы- пасярэднiкам у двайны гуляе. Пасьля гэтага - мяне некалькi дзён хварэ- локаць - цяжкiя гранаты, не забывайце, - але больш за -сё мяне турбава- хихикающий сукiн сын, якi -сё гэта задума-, i высвятля-, як лепш за -сё забiць байструка. На шчасце для яго i, верагодна, для мяне, потым таго дня яго больш эга не бачы-.
  
  
  Уваход у пячору выбухну- шакiруюча гучным выбухам, велiзарныя патокi дыму i лi-нi абломка- хлынулi на зялёнае поле. Перш чым яе паспе- зрушыцца з месца, яе -бачы-, як Алекс кiну-ся з канца скалы, стукну-шыся аб выступы скал, i хутка спусцi-ся на зямлю.
  
  
  Яе карабкалась па крутой сцежцы, чапляючыся за неахайныя кусты, i на бягу стукну-ся аб дно далiны. Амерыканскi двухмоторные самалёт рулi- да мяне з ровам рухавiко-, але - дадзены момант яе не бая-ся, што мяне за-важаць; выбух ззаду iх павiнен бы- заняць усе ih -вагу.
  
  
  Калi самалёт запаволi-ся, яе, убег у невялiкую расколiну - стогны абрыву, дачака-ся пачатку павароту, затым выйша- i зрабi- пару хуткiх стрэла- адкрытымi - нос самалёта. Яе -бачы- спалоханае, бледны твар праз лабавое шкло, а затым iмклiвае рух. Бакавая дзверы пачала адкрывацца, калi пiлот працягну- свой паказальнiка-, ужо заводзяць маторы для -злёту.
  
  
  Бы- загад не страляць па самалёце, калi мы зможам дапамагчы; у рэшце рэшт, гэта -ласнасць -рада ЗША. Таму ёй ступi- эга хвост, па-за дасяжнасцi верагоднага бандыта на бакавой дзень. Рапто-ны выбух двух апор ледзь не збi- мяне з нага, падня-шы пыл, i на iмгненне асляпi-шы. Калi яе зно- змог бачыць, самалёт хутка аддаля-ся ад мяне; У мяне на плячы бы- М-1, гатовы страляць у крайнiм выпадку, калi Алекс вылеце- па разбуранай пячоры адкрыта на траекторыю якi ляцiць самалёта.
  
  
  У раннiм святле ён выгляда-, як невялiкая гара, увесь у чорным, з паднятымi рукамi, як нейкi старажытны воiн, якi спрабуе стрымаць гне- баго-. Калi самалёт iмча-ся да яму, здавалася, што сутыкненне было непазбежным, але - апошнi момант ён адхiлi-ся - бок, спынi-шы рухавiкi i заклинив запалохванне. Алекс нырну- пад круцiцца шруба, откатываясь ад кола-.
  
  
  Яго бег па полi k асаблiвых грэку i самалёта i -бачы-, як пiсталет вылеце- па бакавой дзень раней, чым гэта зрабi- Алекс. Яе спынi-ся, ста- на каленi i падня- свой М-l, калi самалёт спынi-ся на выбоiнах у канца абрыву. Мужчына высуну- галаву i зрабi- пiсталет на майго партнёра.
  
  
  Гэта была невялiкая мэта, i самалёт усё яшчэ хiста-ся затым рэзкага павароту, i рэзкай прыпынку, але не было часу, каб старанна прыцэлiцца. Яе зрабi- адзiн стрэл, затым яшчэ адзiн. Мужчына - дзвярным праёме паглядзе- на мяне, i нават з такой адлегласцi яе мог бачыць выраз по-нага сцяга дазволу на выкананне эга чалавека, калi кро- хлынула па эга шыi. Ён пача- накiро-ваць пiсталет у мой бок, але раптам ён, павiнна быць, шталь цяжкiм, як кавадла. Эга рука -пала, пiсталет выпа- па эга рукi, i ён павольна павалi-ся праз дзверы на зямлю.
  
  
  Алекс наступi- на мужчыну, калi ён ускочы- у кабiну. Пачу-ся высокi прыглушаны крык, затым гартанны смех; Праз некалькi секунд iншы чалавек вылеце- i прызямлi-ся тварам унiз на камянiстую зямлю. Алекс стая- ззаду яе - дзвярным праёме, трымаючы свой девятифунтовый М-l так жа лёгка, як дубiнку палiцэйскага. Потым ён паклiка- мяне, але я -жо падня-ся i снарада да самалёта.
  
  
  "Добрая стральба", - сказа- ён. "Ты па-чарто-ску -дала ледзь не забi- пiлота".
  
  
  "Што ты маеш на -вазе?" Мы абодва назiралi, як курчыцца на зямлi чалавек; той, у якi яе стрэлi-, не руха-ся.
  
  
  "Ха! Вашу лупi- вочы праходзiць праз эга шыю i трапляе - самалёт, порезает гэтаму лётчыку вуха i разбiвае лабавое шкло. Шкада".
  
  
  "Ага. Ёсць iншыя пашкоджаннi?"
  
  
  "Я нiкога не бачы-. Думаю, тваё пачатку другой стрэл трапi- эму - грудзi. У любым выпадку, не прайшо- наскрозь".
  
  
  "Цi можа
  
  
  яе цалкам прамахну-ся. "
  
  
  Алекс пакiва- галавой. "Не, ты не прамаза-, Нiк Картэр. I ёй нiколi гэтага не забуду, разумееш?" Ён паглядзе- на пiлота, якi спрабава- сесцi. "Вы хочаце, каб гэты хлопец бы- жывы?"
  
  
  "Калi ён не моцна паранены, я думаю, мы можам выкарысто-ваць эга - штаба-кватэры". Яе, нахiлi-ся, схапi- мужчыну. На nen была вайсковая форма з сержантскими нашы-камi, i ён веда- эга твар так жа добра, як сваё -ласнае затым вывучэння эга справы. "Рэган", - заро- я. "Вы хочаце жыць або памерцi адкрыта тут? Гэта ваш выбар".
  
  
  "Чизус, так!" Яе, успомнi-, што ён бы- не больш, чым дзiця, i выгляда- маладзей свайго партрэта. Ён паглядзе- на Алекса i здзi-лена пакiва- галавой. "Псiх!" прамармыта- ён. "Гэты хлопец вар'ят".
  
  
  Алекс засмяя-ся i апусцi-ся побач з iм на каленi, мала эга вiнто-кi закранула асоб маладога старшыны. "Разумны хлопчык, - сказа- ён. "Веда-, калi ты -дарыш мяне, твой самалёт зламаецца гэтак жа, як i яе. I ты паляцiш -нiз". Ён зрабi- красамо-ны жэст рукой, гледзячы праз плячо на край абрыву. "А так ты застаешся - жывых, а? Добры хлопчык". Ён ляпну- эга па спiне, затым схапi- за плячо i падня- старшыны на ногi.
  
  
  "А як наконт пячоры?" Яе спыта-.
  
  
  "Усё мёртвыя". Ён паляпа- па прикладу вiнто-кi. "А потым таго, як ты пойдзеш, ёй скарыстаюся iншымi гранатамi, каб запячатаць пячору. Зрабiце прыгожую грабнiцу. Як наконт гэтага?" Ён штурхну- мёртвага пальцам ногi.
  
  
  "Няма. Яе лепш вазьму эга з сабой. Але як ты збiраешся адсюль сысцi?"
  
  
  "Гэта частка маёй краiны, Нiк Картэр. Вы не турбуйцеся абсталяваннем мне, а? Цяпер ёй дапамагаю вам звязаць гэтага хлопчыка, каб ён не дасталi вам праблемы падчас палёту".
  
  
  Мы вырашылi пакiнуць старанна звязанага Рэгана адразу за сядзеннем пiлота, каб яе мог сачыць за iм. Цела iншага мужчыны Alexa павiсла ззаду, нiбы груз. Перш чым яе -вайшо-, ён пакапа-ся - кiшэнях i выцягну- пару невялiкiх пакета-.
  
  
  "Вазьмiце абодва; вы, амерыканцы, вам патрэбныя доказы. Мы, мы нiчога не ведаем аб кантрабандзе наркотыка-, а?" Ён ляпну- мяне па спiне. "Удалай паездкi, Нiк Картэр. Калi ты так жа добры пiлот, як страляеш, у цябе не будзе праблем, а?"
  
  
  Апошняе, што я бачы-, эга, гэта тое, што ён цягну-ся назад да пячоры з вiнто-кай, нядбайна апорнай праз плячо; ён выгляда- як паля-нiчы, якi вяртаецца дадому тады -далага дня. Ён нават не павярну-ся, каб памахаць рукой, калi яе -зляце-.
  
  
  
  
  
  
  Шостая кiра-нiк
  
  
  
  
  
  Калi ноч апускаецца на берагi Грэцыi, то раптам цямнее. Яе знайшо- нядрэнны гатэль недалёка ад аб'екце, рэкамендаваны мне капiтанам чартарнага судна, з якiм яе разма-ля- раней. Ён прапанава- паказаць мне начныя клубы, але я адмовi-ся, яму было настолькi ветлiва, наколькi гэта было магчыма; Яе -сё яшчэ настройва-ся на заданне, якое яшчэ не пачалося, i не хаце- нiякiх сябро-скiх адцягваюць фактара-.
  
  
  Мая пакой была чыстай i акуратнай. Чыстая тэлебачання, за што я бы- мякка удзячным. Гэта бы- до-гi дзень, i ёй не прывык да яркага сонечнага святла, якi можа знясiлiць сiлы чалавека да таго, як ён гэта за-важыць. Ранiцай яе збiра-ся паехаць у Пиргос, каб сустрэцца з дзя-чынай, i мне вельмi хацелася рушыць з месца.
  
  
  Яе паабеда- у невялiкай карчме непадалёк. Побач сядзела група амерыканца-, i адна вакол жанчын у нато-пе працягвала пазiраць на мяне. Яна была нядрэнна выглядала - нейкiм сэнсе загарэлай, як калi б яна кожны светлавы гадзiну пекла сваю скуру i пакiнула духо-ку уключанай надо-га. Але я яе праiгнарава- яе, вывучаючы круiзнага чэкi варта захо-ваць, якога падабра- у турыстычным офiсе - Афiнах.
  
  
  Жанчына не застанецца без увагi. Краем вока бачы- яе, як яна -стала i пахiснулася на iх дра-ляных ботах на высокiм абцасе, якiя цяпер носяць жанчыны. Яна спынiлася насупраць мяне за сталом, утаропi-шыся i нахмуры-шыся, як быццам яе бы- нейкiм дзi-ным асобнiкам, з якiм яна сутыкнулася - джунглях.
  
  
  "Я магу вам дапамагчы?" - ветлiва спыта- я. Яе пры гэтым не -ста-.
  
  
  Яна страсянула сваiмi залiтымi сонцам каштанавымi валасамi. "Я не ведаю." Яна обвиняюще ткнула - мяне пальцам. "Галвестон. Тры, чатыры гады таму. Вы былi адным Сью-Элен, цi не так?"
  
  
  Яе засты-, стараючыся не паказваць гэтага. "Баюся, вы думаеце пра каго-то сябрам".
  
  
  Яна нахмурылася яшчэ больш. "Клянуся, яе нiколi не забываю нам аднаго асобы. I нiбыта менавiта не такога, як тваё". Хуткая -смешка, каб паказаць, што яна мяне шануе. "Iсцi, а цяпер. Iмя... Нiк? Так. Гэта было, дай мне хвiлiнку; яе прыдумаю апошнi".
  
  
  "Мне вельмi шкада, мяне клiчуць Дэнiэл Макi".
  
  
  Яна з разуменнем кi-нула. "Угу. А яе Джэкi Анасiс. Што з табой? Ты тут са сваёй жонкай або што-то - гэтым родзе?"
  
  
  "Няма, але..."
  
  
  "Весела, мы былi толькi сёння са Сью-Элен. Ee яхце?" Калi яна казала, бачыш жаночы акцэнт
  
  
  становiцца -сё больш па-днёвым. Я не бы- здзi-лены; адной думкi пра Сью-Элен было дастаткова, каб пакласцi мне - рот кукурузную аладку.
  
  
  "Я сапра-ды не ..."
  
  
  Яна працягвала, як быццам не чула мяне. "Вы ведаеце, што потым таго часу яна, нарэшце, атрымала развод, але я думаю, вы ведаеце пра гэта, паколькi вы i Сью-Элен былi такiмi блiзкiмi сябрамi. Вядома, зно- ажанi-ся, але яе стары грэцкi муж амаль не праводзiць з ёй часу -се гэтыя днi. Я думаю, Сью-Элен будзе вельмi рада пачуць, што вы - гэтых краях ".
  
  
  Яе востра адчува-, што зараз на мяне глядзяць iншыя, не толькi астатнiя па кампанii болтливой жанчыны, але i людзi за некалькiмi суседнiмi столiкамi. Яго -ста-. "Паверце, мэм, яе Дэнiэл Макi". Яе даста- карту па папернiка. "На самай дэла, яе з'я-ляюся яхтенных брокерам. Можа быць, вашай сябро-цы Сью-Элен будзе цiкава пагаварыць са мной. Дзе менавiта ee лодка?"
  
  
  Яна пагардлiва паглядзела на белую картку. Затым яна паглядзела на мой твар, яе вочы не зусiм сфакусавалiся. Нарэшце яна пахiтала галавой i адступiла на крок. "Я магла б паклясцiся, што гэта ты, Нiк Нехта. Толькi - Сью-Элен не было б сустрэчы з адным прада-цом лодак. Нават у выхадныя".
  
  
  "Ну..." Я суме-ся i, нарэшце, вярну- вiзiтную картку - свой кашалёк.
  
  
  Жанчына пагразiла мне пальцам. "Але, можа быць, вы не тое, што вы кажаце, на самай справе? Яе, памятаю, што Нiк, ён бы- хiтрым, не даючы нiкому часу. Не спяшайцеся, мiстэр яхтенных брокер; Сью-Элен сказала, што можа быць тут пазней. Тады мы будзем ведаць напэ-на, а? "Яна папа-зла назад да свайго стала.
  
  
  Яе гатэль хутка сысцi адсюль, але прымусi- сябе скончыць трапезу, не звяртаючы -вагi на погляды iншых мужчын i жанчын у кампанii. Гэта была паспяховая каманда, у асно-ным, гадо- ад трыццацi да сарака, як я яе судзi-, вакол iх, што з'я-ляюцца практычна - любым турыстычным месцы - свеце. Вакол тых, хто будзе выпадковымi сябрамi з хема-то накшталт Сью-Элен ужо шмат гадо-, цi як там яе прозвiшча - нашы днi, i пераканацца, што -се ih сябры ведаюць гэта.
  
  
  Але - гэты вечар нельга было думаць аб Сью-Элен цi яе сябро-, таму яе выкiну- яе вакол галавы, як толькi яе выйша- па карчмы потым -смешкi i кiву жанчыне на амерыканскай вечарыне. Яе, адчува- яе ацэньваюць вочы на сваёй спiне, калi выйша- на свежае начное паветра.
  
  
  Было халаднавата з вады дзьму- ро-ны ветрык. У гаванi стаяла на якары вялiкая круiзнае судна, гарэлi -се агнi, i нават на такой адлегласцi яе мог чуць глухiя -дары рок-групы. "Вар'ят", - падума- я. людзi прыязджаюць з усяго свету, каб убачыць Грэцыю, i застаюцца на борце свайго карабля, каб паслухаць амерыканскую музыку.
  
  
  Яе панцыр павольна, знешне абыякава, але што тое звiнела -нутры. Справа Сью-Элен турбавала мяне, i я злавi- сябе на тым, што правяраю цёмныя вулачкi, праходзячы mimmo iх. Сам док бы- добра асветлены, i нават - гэты час ночы было дастаткова акты-насцi, каб яе адчува- сябе камфортна. Тым не менш, ацанi- яе прысутнасцi Х'юга, цяпер -тульна якi сядзiць у ножнах на перадплечча. Проста той факт, што паблiзу бы- хто-то, хто веда-, хто яе на самай дэла, i асаблiва маё iмя, было -сё, што мне трэба, каб наладзiць свае пачуццi на тую вышыню, якую ёй так добра веда-.
  
  
  Да таго часу, як я вярну-ся - гатэль, нас адна душа не падышла, i, я стаю - дзвярах, каб у апошнi раз павольна агледзець цiхую маленькую плошчу, яе не за-важы- нас нiякага падазронага руху. Нарэшце яе, пацiсну- плячыма, прайшо- -нутр i падня-ся па адзiнаму пралёту шырокай лесвiцы - свой пакой.
  
  
  Яны чакалi мяне, калi яе отпирал дзверы, i яны былi па-чарто-ску добрыя. Нiякiх пагроз, амаль нiякiх сло-; адзiн вакол iх зачынi- дзверы, калi яе увайшо-, iншы запалi- святым праз пакой. Абодва мужчыны былi цяжкага целаскладу, у звычайных цёмных касцюмах, а а-таматыка, якую яны насiлi, была маленькай, але смяротнай.
  
  
  Яе пачака-, пакуль адзiн вакол iх загаворыць, за-важы-шы, што мой багаж бы- адкрыты на ложку, блiжэйшай да акна. Яе не шталь распако-ваць рэчы, i, мяркуючы па тым, што я мог бачыць, мае два наведвальнiка былi вельмi акуратныя - сваiх я прасi-. Занадта акуратныя.
  
  
  "Мiстэр Дэнiэл Макi?" Мужчына, якi знаходзi-ся далей за -сё ад мяне, загавары-; ён бы- трохi вышэй iншага, яго цёмныя валасы былi коратка падстрыжаны, але з пышнымi вiсячымi вусамi.
  
  
  "Так", - ривненской адказала ёй, злёгку узрадава-шыся, што яны не выкарысто-валi маё сапра-днае iмя.
  
  
  "Ты вярну-ся рана".
  
  
  Магу паклясцiся, што мужчына -смiхну-ся, але з такiмi вусамi было цяжка быць упэ-неным.
  
  
  "Вiдавочна, - сказа- я.
  
  
  Ён выцягну- вакол задняга кiшэнi плоскi пацёрты кашалёк i адкры- яго. Яе -бачы- расплывiстую карцiнку i картку афiцыйнага выгляду пад моцна поцарапанным i пожелтевшим пластыкам, а потым ён усё зно- прыбра-.
  
  
  "Вы шукаеце нейкiя дзелавыя сувязi, мiстэр Макi?" - спыта- мужчына. Эга напарнiк, якi стаiць насупраць прысадзiстага дра-лянага камоды ля падножжа
  
  
  ложак, не сказа- нам словы i не паварушы-ся.
  
  
  "Не зусiм."
  
  
  "Вы... яхтенных брокер". Гэта не было пытаннем.
  
  
  "На самай справе."
  
  
  "Вы хочаце купiць або прадаць лодкi - Грэцыi?"
  
  
  "Няма", - асцярожна адказа- я. "Я проста осматриваюсь. Што-то накшталт расслабляецца - спалучэннi з невялiкiм бiзнэсам".
  
  
  "Вы знаходзiце вялiкi iнтарэс у нашай воднай галiны?"
  
  
  "Вядома. Хiба гэта не цiкава?"
  
  
  Мужчына зарагата-, шырока разявi-шы рот; на iмгненне, калi яе -бачы- шчылiну памiж эга пярэднiмi зубамi, яе моцна успомнi- Alexa Зенополиса. Але Алекс, сказа- яе сам, бы- на добрых шэсць цаля- вышэй ...
  
  
  "Вы будзеце - гэтай краiне надо-га?" - працягну- мужчына, засмяя-шыся.
  
  
  "Не ведаю. Яшчэ некалькi дзён, можа быць, у мяне няма асаблiвых планавання".
  
  
  "Так, вядома. З нашага боку - боку, вольнага часу... для прыезджых". Эга цёмныя вочы сталi бурнымi, калi ён вымавi- апошнiя пару сло-, i яе насцярожана глядзе- на пiсталет, якi ён усё яшчэ трыма- нацэленым на маю сярэдзiну.
  
  
  "Што менавiта вы гатэля-?" - спыта- я, iмкнучыся здавацца хутчэй нервовым, чым патрабавальным.
  
  
  Ён махну- рукой з пiсталетам, але гэта не дало мне наша найменшага падання аб спробе схапiць эга; эга напарнiк бы- размешчаны досыць далёка ад яго, i яе нiяк не мог узяць ih абодвух, не дада-шы хоць бы яшчэ аднаго шнара да сваёй шкуры. Акрамя таго, для гэтага не было нiякiх прычын. Не так далёка.
  
  
  Мужчына з вусамi пацiсну- плячыма. "Каб даведацца больш пра вас, мiстэр Макi. Калi якi-небудзь iншаземец, дараваць мяне, амерыканца, прыязджае - гэтую краiну i пачынае наводзiць даведкi, гэта, для estestvenno, абуджае цiка-насць майго -рада".
  
  
  "Вы маглi б даведацца, проста спыта-шы", - указа- яе.
  
  
  "Так, магчыма. Але майго боку ... калi ласка, зразумейце, мiстэр Макi, мы знаходзiмся - вельмi хiсткiм становiшчы, окружаемым сiламi са -сiх бако-, якiя няпрыязныя - адносiнах да нас. Таму мы вымушаныя ставiцца да -сiх з падазрэннем, i паверце мне , сэр, мы шкадуем пра гэта значна больш, чым вы. Таму мы выкарысто-ваем самыя простыя, нават грубыя iнструменты, каб даведацца тое, што, па нашаму думку, мы павiнны ведаць. Вы разумееце? "
  
  
  "Вядома", - кiсла сказа- я. "I я думаю, ты -жо досыць вядома, не так цi што?"
  
  
  "Ну... магчыма". Каб паказаць сваю добрасумленнасць, ён прыбра- пiсталет у кабуру на поясе. "Ёсць толькi адна рэч".
  
  
  "Ой?" Яе, за-важы-, што эга напарнiк -сё яшчэ трыма- свой пiсталет, хоць ён бы- накiраваны не на мяне.
  
  
  "Калi ты не пярэчыш..." Ён шырока раскiну- рукi, паказваючы сваю добрую воляй, i рушы- да мяне вакол ложка. "Невялiкi пошук? Вашага чалавека?"
  
  
  Хрыстос! Гэта было -сё, што мне было трэба, з Х'юга у ножнах на маiм левым перадплечча. Яе, адступi- на крок. "Я не разумею, навошта гэта трэба", - сказа- ёй, як лепш пераймаючы злёгку абуранаму амерыканскаму турысту. "Бог ведае, яе не выводжу па вашай краiны кантрабандай лодкi!"
  
  
  "Вядома, няма. Тым не менш". Ён усё яшчэ шэл да мяне. "Гэта задаволiла б усiх нас, цi не так?"
  
  
  "Я не разумею, чаму ...?"
  
  
  Напарнiк зно- падня- пiсталет, накiро-ваючы эга - мой бок.
  
  
  "Калi ласка, мiстэр Макi", - каза- вусаты краму. "Мы не хочам настойваць".
  
  
  Ён абышо- изножье ложка, супакойвае раскiну-шы рукi, i выгляда- прыязным, як насарог.
  
  
  Яе не вытрыма-. - "Заставайцеся на лiнii!"
  
  
  "Так?" Вусаты спынi-ся, але, падобна, ён не разгубi-ся.
  
  
  "Вы кажаце, што вы палiцыя, або што-то - гэтым родзе. Можна мне блiжэй зiрнуць на картку, якую вы мне паказалi?"
  
  
  Гэта спынiла яго. Ён хутка зiрну- на свайго напарнiка i рушы- у мой бок. Эга памылка. Яе зрабi- па-кроку направа, паставi-шы эга памiж сабой i тым, хто трыма- у руцэ пiсталет. Перш чым хто-небудзь праз iх зразуме-, што адбываецца, яе схапi- Вусатага за запясце, павярну- эга i прыцiсну- да сваёй грудзей. Ён бы- цвёрдым i цяжкiм, але я яе зрабi- эга бязвольным.
  
  
  "Мiстэр Макi..." - выдыхну- ён.
  
  
  Ёй бы- рады гэта чуць; што б нас адбывалася, ён, вiдавочна, не веда-, хто яе на самай дэла.
  
  
  "Кашалёк", - прахрыпе- ёй эму - вуха.
  
  
  Ён пача- капацца - набедренном кiшэнi. Яе бы- так по-ны рашучасцi -трымаць эга, што не за-важы-, што рабi- iншы мужчына. Не спачатку. Потым яе -бачы-, як ён спакойна -ста-ляе глушыцель на мала свайго пiсталета. Перш чым яе паспе- зрэагаваць, ён старанна прыцэлi-ся i стрэлi- двума стрэламi - грувасткую грудзi чалавека, якога яе трыма-. Мне сорамна сказаць, што маёй першай рэакцыяй было палёгку ад таго, што нам адна лупi- вочы не прайшла скрозь цела i не патрапiла - мяне.
  
  
  Вусы правiслi, эга алёнка раптам павялiчы-ся -двая - маiх руках. Ёй дазволi- эму -пасцi; вiдавочна, што ён больш не падыходзi- для мяне, як шчыт.
  
  
  Iншы мужчына махну- мне - рэ-матызму. "Я забяру яго. Вы не хвалюйцеся... мiстэр Макi".
  
  
  Мне не спадабалася, як ён мне -хмыльну-ся, асаблiва калi яе мiмаходам убачы- металiчныя зубы, апра-леныя гумовымi вуснамi.
  
  
  "Якога чорта", - сказа- я, спрабуючы вярнуцца да сваёй ролi бiзнэсмэна-вандро-цы. Было ясна, што ён не збiра-ся страляць у мяне.
  
  
  "Часам пацешныя рэчы здараюцца, мiстэр Макi", - каза- ён, схiлi-шыся над мёртвым целам у маiх нага. Па акуратных пракола- на грудзях Вуса цякла кро-, але -ся яна -смакталася тканiнай цёмнага пiнжака.
  
  
  "Угу", - адказала я, трохi выцягваючы левую руку на выпадак, калi мне - iмгненне хваробы спатрэбiцца Х'юга. Менавiта тады яе так моцна захаце- Вильгельмину, што адчу- яе густ. "Што, кравец вазьмi, ты збiраешся рабiць?"
  
  
  Бандыт падня- вочы, яго маленькiя вочкi былi мёртвымi, як у змеi. "Вы хочаце ведаць, мiстэр Макi?"
  
  
  Ёй нiчога не сказа-.
  
  
  Ён падня- мерцвяка на ногi, нагну- эга то-стае цела i перакiну- Вусатага праз плячо. "Ёсць пажарная лесвiца", - абвясцi- ён, як быццам ёй гэтага не веда-, i накiрава-ся да акна, выходзiць на невялiкую плошчу -нiзе. Затым хвiлiннай па-зы ён пераступi- праз падваконнiк на жалезныя краты. Цела на яго плячы балюча -дарылася аб паднятую аконную створку, але Вусаты не мог пярэчыць.
  
  
  Бандыт спынi-ся на секунду, пасля таго, як эга ноша была звонку, i калi ён паглядзе- на мяне, яго -смешка была амаль прыязнай.
  
  
  "Мы зно- убачым вас калi-небудзь, а, мiстэр Макi?" Ён паляпа- цела Вусатага па крупы. "А - наступны раз мы не зробiм дурных памылак, а?"
  
  
  
  
  
  
  Сёмая кiра-нiк.
  
  
  
  
  
  Яе, падышо- да акна i назiра-, як каржакаваты бандыт караска-ся па пажарнай лесвiцы, як малпа, па-вiдаць, не звяртаючы -вагi на нашу, якую ен нес. Калi б у мяне была Вiльгельмiны... але няма, сказа- яе сабе, якая - гэтым карысць? Менш за -сё мне тут хацелася як-то прыцягнуць да сябе -вагу. Асаблiва -вагу -лада-.
  
  
  I, вядома ж, яе, веда-, што двое жарта-нiко-, якiя абшуквалi мой пакой, не мелi нiчога агульнага з урадам; законныя агенты, якiя працуюць у сваёй краiне, не расстрэльваюць сваiх партнёра-, калi яны трапляюць у пераробку.
  
  
  Яе праверы- свой багаж i астатнюю частку пакоя, уключаючы прымiты-ную ванную пакой. Здавалася, нiчога не прапала, i, паколькi - мяне не было нiчога кампраметуючага, я не збiра-ся асаблiва турбавацца пра гэта. За выключэннем таго, што мне прыйшлося задацца пытаннем, хто была гэтая пара, i чаму яны былi тут. Мне хацелася добра зiрнуць на картку, якую паказа- мне Вусаты, але гэта было -жо занадта позна. I, верагодна, гэта не мела нiякага значэння. Хто-то, нейкая арганiзацыя цiкавiлася Дэнiэлам Макi, яхтенных брокерам, i гэтага было дастаткова, каб яе хвалява-ся. Больш чым калi-небудзь, распранаючыся i збiраючыся спаць, яе сумава- па Вильгельмине.
  
  
  Спатканне было прызначанае на наступны дзень, i ён -ста- рана ранiцай для лёгкай трохгадзiнны паездкi па Пелапанес. Велiзарны горны па-востра- бы- спрэс зялёным i белым, з пышнымi зялёнымi схiламi пагорка- i наваламi крэйдавых пр; Дарога была добрай, i ён пашкадава-, што - мяне не было часу затрымацца i быць сумленным турыстам. Але я бы- занадта нецярплiвы, занадта гатэля дабрацца да месца прызначэння; Памяць аб тым, што адбылося - маiм пакоi мiнулай ноччу, не адпускала мяне, i я адчува-, што нейкiм чынам па-чарто-ску важна -ступiць у кантакт з Крысцiнай. Тады мы маглi б атрымаць, як гаворыцца, шо- на выездзе.
  
  
  Пиргос - -богi гарадок з цудо-най прыроднай гаванню. Перш чым зрабiць што-небудзь яшчэ, яе блука- па докам, пакуль не знайшо- месца, дзе можна было б арандаваць ветразную лодку на тыдзень цi два. Элгон Ксефрат бы- лагодным уладальнiкам -становы, маленькага чалавечка з надмагiльнымi зубамi, якога ён увесь час паказва- у асляпляльнай -смешкi.
  
  
  Мы прыйшлi да высновы здзелку не адразу; Мне -сё яшчэ даводзiлася дзейнiчаць спакойна, але я бы- па-чарто-ску -пэ-нены, што змагу атрымаць тое, што мне трэба, у самыя кароткiя тэрмiны. Элгон запэ-нi- мяне, што - яго будзе для мяне мараходную судна, калi яе захачу эга -зяць. Гэта бы- адзiн вакол важных пытання-.
  
  
  Iншы гатэль, мала чым адрознiва-ся ад таго, што бы- у Пирее, за выключэннем таго, што - nen была адна вялiкая няро-ная ложак, а ванна размяшчалася - калiдоры. Ну, ёй заста-ся толькi на адну ноч, а можа i не - гэтую ноч.
  
  
  Бы- ужо познi дзень, i яе выконва- свой турыстычны распарадак столькi, колькi мог, калi яго нарэшце падышо- да карчме Закинтос. Гэта было вялiкае -станова пад адкрытым небам, адкуль адкрыва-ся цудо-ны вiд на гавань i вялiкi горны востра- у некалькiх мiлях ад берага. Яе сел аб металiчны столiк на тэрасе, зня- патрапаную яхтенную фуражку i пакла- яе на сядзенне побач са мной. Пазней сонца наклонялось над Iанiчным морам, падаючы на бота- Iталii, куды яе павiнен бы- адправiцца праз пару дзён. Яе чака- Крысцiну з максiмальна магчымым цярпеннем, спадзеючыся, што яна не прымусiць мяне чакаць занадта до-га. Было па-чарто-ску няёмка мець справу з нейкай незнаёмай дзя-чынай, якая займаецца ведала больш за мяне пра дэталi гэтай мiсii.
  
  
  Асаблiва ён сутычкi з двума профi - маiм гасцiнiчным нумары напярэдаднi -вечары.
  
  
  Вакол карчмы яе бачы-, як позна вечарам у гаванi рухаецца водны транспарт. Ён не бы- перапо-нены, але лодкi -сiх масця- пастаянна прыходзiлi i сыходзiлi. З'явi-ся малалiтражных катэр з чорным корпусам, буксирующий дзя-чыну на водных лыжах. Яны наблiзiлiся да шэрагу рыбацкiх лодак, прывязаных да набярэжнай. Дзя-чына падняла адну руку над галавой, цёмныя валасы луналi за яе спiной, а на яе залiтым пырскамi твар было выраз экстазу. У катэры i кiро-ца, i iншы мужчына, якi назiра- за лыжницей з кармы, падбадзёрваючы -смiхалiся гэй. Некаторыя рыбакi на прычале адарвалiся ад сваiх дэль; некаторыя стаялi - а-таматычным захапленнi пры выглядзе проносящегося mimmo iх бронзавага, апранутага - бiкiнi цела, i пачулiся iрваныя воклiчы прывiтанне.
  
  
  Затым сiвы, каржакаваты мужчына - фуражцы з уражлiвымi залатымi знакамi адрознення, кiну-ся да набярэжнай, люта жэстыкулюючы. Чалавек за рулём катэры спачатку не за-важы- яго, але нейкi iнстынкт прымусi- эга звярнуць увагу на тое, куды ён снарада; ён рэзка павярну-, адначасова запавольваючы рух, калi -бачы-, што наблiжаецца да канца гаванi.
  
  
  "Праклятыя дурнi", - прамармыта- яе пра сябе. У любым выпадку, яны павiнны ведаць больш, каб катацца на водных лыжах у гаванi.
  
  
  Дзя-чына спрабавала пакарацiць буксiрнае трос; яна здавалася адзiнай па вясёлай тройцы, якая займаецца ведала, што робiць, i, нягледзячы на змены хуткасцi i напрамкi лодкi, яна, здавалася, кантралявала сiтуацыю.
  
  
  А потым, па незразумелай мне прычыне, яна проста -пала. Яна спусцiлася - ваду, а-таматычна адрываючыся ад лыж, адпусцi-шы буксiрнае трос. Апладысменты спынiлiся, але служачы порта працягва- трэсцi кулакамi людзям на катэры. Ён амаль спынi-ся, эга рухавiк заворчал, зрабi- павольны круг i наблiзi-ся да дзя-чыны.
  
  
  Яна лёгка ступала па & nb, чапляючыся за лыжы, але калi лодка наблiжалася, яе, чу-, як яе голас узвысi-ся ад гневу. Яе крыху веда- грэцкi, але бы- упэ-нены, што тое, што яна казала, нельга знайсцi нас у адным па -сiм стандартных тэкставы. Яна падштурхнула водныя лыжы да па матэматыцы i на карме; ён узя- ih з здзi-леннем на твары. Але калi ён працягну- гэй руку, каб дапамагчы гэй падняцца на борт, яна пацiснула плячыма, павярнулася i паплыла да грубай дра-лянай лесвiцы -здо-ж набярэжнай.
  
  
  Кiро-ца асцярожна мане-рава- за ёй, абодва мужчыны адкрыта прасiлi. Яна праiгнаравала ih, яе твар адлюстро-вала яе напышлiвае пагарду. Калi яна дасягнула лесвiцы i пачала падымацца па вады, чалавек на карме зно- пацягну-ся да яе; яна страсянула эга руку, злiла ваду са сваiх раздзiмаюцца валасо-, каб ён бы- цалкам запырсканы, затым паднялася яшчэ на некалькi прыступак, пакуль не апынулася над iмi. У гэты момант яна павярнулася i што-то сказала, адразаючы гэта, як сяржант, якi аддае загады самому неумелому пачатко-цу у сваiм узводзе. Абодва мужчыны выглядалi удрученными, а затым панурымi; Памiж сабой яны -ручылi дзя-чыне нейкую вопратку, i вялiкi саламяны мяшок. Калi яны - нах -жо былi, яна адвярнулася, нават не зiрну-шы на развiтанне, i хутка паднялася на вяршыню набярэжнай.
  
  
  Як i большасць iншых наведвальнiка- карчмы, яе уста- з-за крэсла, каб лепей прыгледзецца затым таго, як дзя-чына -пала. З таго месца, дзе яе захо-ва-, мне было добра вiдаць усё, што адбываецца, i ён стая- побач, калi яна дасягнула вяршынi шырокай каменнай набярэжнай. Яна спынiлася на iмгненне, на-мысна не аглядаючыся, пакуль не пачула рапто-ны ро- падвеснай рухавiка, калi ee два ня-цешных эскорту з хот-родам вярталiся па гаванi у папрасi- свайго страчанага эга. Затым яна дамаглася саламяны мяшок да сваiх ног, падняла рукi i скiнула махровую кашулю на галаву, выгiнаючыся ривненской настолькi, наколькi гэта было неабходна, пакуль шведа- не апынулася на по-дзень ад яе сцёгна-. Яна выцягнула гладкiя вiльготныя валасы з-пад ка-няра кашулi, палезла - сумку i дастала монструозную пару цёмных ачко-. Толькi пасьля таго, як яна надзела ну, яна паглядзела на нас, якiя стаялi i глядзелi на нах.
  
  
  У дачыненнi да яе не было нам фальшывай сцiпласцi, нам напышлiвага абыякавасцi; яна толькi слаба -смiхнулася, пацiснула плячыма i падняла сумку. Калi яна праходзiла mimmo мяне, так блiзка, што я адчува- пах сумесi салёнай вады i лосьона для загару, якi пакры- яе скуру пацеркамi, яна вагалася на долю секунды, затым працягнула свой шлях выплат прама да карчме.
  
  
  Яе назiра- за ёй - яе б, напэ-на, сапсава- сваё прыкрыццё, калi б не зрабi- гэтага, таму што -се астатнiя дакладна нах глядзелi - калi яна паднялася па пары шырокiх неглыбокiх прыступак на каменную тэрасу i -зяла крэсла без парасонiка, каб абаранiцца ад сонца. Перад тым, як яна села, там бы- афiцыянт, i, калi ён вярну-ся - змрочны iнтэр'ер карчмы, каб прынесцi яе заказ, яе павольна вярну-ся да свайго столiка. Яе адчува- некаторую долю вытанчанага шкадавання, што яна не выбрала суседнi столiк, але здаровы сэнс абверг якiя з'явiлiся - смi паведамленнi мне, што
  
  
  • Яе прыйшо- сюды не толькi для таго, каб палюбавацца мясцовай багiняй вады.
  
  
  Яна выпiла кубак мясцовага вiна, моцнага сцiснула вiнаград, якi яе -жо спрабава-, i вырашыла прытрымлiвацца сувязе; па меншай меры, бледны, малочная рэчыва пасылала свае -ласныя папераджальныя сiгналы, перш чым вы эга праглынулi. Мы сядзелi так, каб можна было глядзець аднаго на аднаго, не надаючы гэтаму вялiкага значэння, i праз некаторы час стала вiдавочна, што яна частцы пераводзiла погляд у мой бок. Добра, яе магу гэта прыняць; адзiнымi наведвальнiкамi - гэтым месцы на дадзены момант былi жменька турыстычных пар i некалькi мясцовых, бiзнесмена-, мяркуючы па ih строгай вопратцы, нам, адзiн, вакол якiх не зацiкавi- бы дзя-чыну цi - каго хапiла б смеласцi падысцi да яе потым гэтага выступу - & nb некалькiмi iмгненнямi раней.
  
  
  Адна вакол яе до-гiх голых нага нецярплiва тузалася. Кожныя некалькi секунд яна распушивала мокрыя валасы i сушыла ih на сонца; са свайго месца яе мог бачыць медныя блiкi на чорным аксамiце, i кожны раз, калi яна падымала рукi, яе грудзей рэзка вылучалiся на фоне аблiпальнай тканiны яе кашулi. Яе, адвярну-ся; апошняе, што мне было трэба, гэта адцягненне такога роду. Акрамя таго, сказа- яе сабе, яна, верагодна, была высакакласнай дзя-чынай па выклiку - выхадны дзень, якая шукае падтрымкi. Яе -важлiва агледзе- астатнюю частку карчмы i кожны без нясцiпласцi прыйшо- да высновы, што яе лепшы па магчымых патэнцыйных клiента-.
  
  
  Яе, паглядзе- на гадзiннiк, затым на хутка якое падала сонца над морам. Абодва сказалi, што -жо позна, i я падума-, калi ж з'явiцца мой кантакт.
  
  
  Яна падымалася на ногi, цыгарэта з залатым наканечнiкам звiсала з яе вусна-. Якое-то час яна сядзела, аглядаючы набярэжную, як быццам што-то хацела, затым павярнулася i пайшла, усё яшчэ басанож, у цёмны iнтэр'ер карчмы. Праходзячы mimmo майго столiка, яна няпэ-на -смiхнулася, не гледзячы на мяне.
  
  
  Яе падня- руку, каб паправiць сонцаахо-ныя кропках, i афiцыянт, якi завiс паблiзу, прыня- гэты жэст заказ; праз iмгненне перада мной бы- яшчэ адзiн сувязе. Гэта бы- малады чалавек, ледзь исполнившийся падлеткавага -зросту, i, ставячы напой на крэсла, ён зiрну- на столiк дзя-чыны, затым у заднюю частку карчмы, эга бровы люта трасянулi, як быццам ён iмiтава- Граучо Маркса. Перш чым яе зразуме-, што ён робiць, ён таксама паставi- кубак вiна, якое пiла дзя-чына, i паспяша-ся прэч, перш чым яе паспе- запярэчыць.
  
  
  Яна вярнулася амаль адразу ж затым эга сыходу, пасе-шы на сядзенне насупраць мяне. Перш чым сказаць слова, яна зрабiла глыток вiна, выда- нiзкi парывiсты -здых удзячнасцi i адкiнулася на спiнку крэсла. Толькi тады яна паглядзела на мяне.
  
  
  "У цябе ёсць машына?" спытала яна. У нах бы- падкрэслены акцэнт, але, падобна, яна адчувала сябе камфортна з ангельскай мовай.
  
  
  "У мяне ёсць адна", - пагадзi-ся я. "Фольксваген" бы- прыпаркаваны побач, на вачах у нашага крэсла.
  
  
  "Я думала, гэта павiнна быць тваiм", - суха сказала яна. "Пракатныя лiчбы i той факт, што вы амерыканец".
  
  
  "Гэта так шмат паказвае?"
  
  
  Яна пацiснула плячыма, дэманструючы абыякавасць. "Ах, ble навучыцца пазнаваць". Яна паглядзела на iншыя столiкi паблiзу. "Яны, што, там, яны па Англii". Яна злёгку кi-нула, паказваючы на пару сярэднiх гадо-, потягивающую вермут для зацененых сталом. "Ён сышо- на пенсiю i прысвяцi- сябе вiскi; паглядзiце на гэтыя рубiна- палачак! I любая жанчына, якая займаецца выглядае так, з тварам, як сякера, i - гэтым фантастычным т-iдавага гарнiтуры тут, у сонечным святле Пиргоса! Цi можна -явiць, што яны прыехалi па..." Яна расчаравана махнула рукой у паветры. "Аргентыны?"
  
  
  Прыйшлося -смiхнуцца. "Хутчэй за -сё, няма."
  
  
  Яна -перлася локцямi - крэсла i нахiлiлася да мяне, падары-шы мне -сю моц сваёй -смешкi, як быццам яна толькi што адкрыла для сябе што-то цалкам чаро-нае. "Так, у цябе ёсць машына?" Яна зiрнула на "фольксваген".
  
  
  "Так. Гэта мой".
  
  
  "Тады, магчыма, вы не будзеце пярэчыць... Я страцiла транспарту".
  
  
  "Так гэта яе за-важы-".
  
  
  "Гэта проста невялiкi грамадскi пляж, недалёка. Яны хлопцы - лодцы, яны запрасiлi мяне пракацiцца з iмi на водных лыжах, i яна сказала, чаму б i няма". Ee плечы цяпер падымалiся i апускалiся, як поршнi - звязку кола- лакаматыва. "Але яны не ведаюць, як кiраваць гэтай лодкай, разумееце? Дурнi! Голас так шчыра - гаваньи... вы бачылi?"
  
  
  "Ага."
  
  
  "Такiм чынам, яе пакiну- ih; я не веру, што яны нават адвязуць мяне назад у маленькi гатэль на пляжы, дзе яе спынiлася. Так што я... як вы гэта называеце? Кiнута?"
  
  
  "Не зусiм, але iдэя - вас верная".
  
  
  Яна нахiлiлася да мяне праз крэсла. "Стандартны ход", - падума- я, калi яе грудзi -перлася - пышную тканiна кашулi. "Вы да-но - Пиргосе?" спытала яна.
  
  
  "Я не чакаю, што буду тут до-га".
  
  
  "Ах. Куды вы iдзiце адсюль?"
  
  
  Яе крыху адсуну-ся - крэсле. Яна задае занадта шмат пытання- нават для прастытутак. "Яшчэ не адважы-ся", - асцярожна сказа- я.
  
  
  "Магчыма..." Яна прысунулася да мяне яшчэ аблiзвае, як быццам крэсла не было. Ee вочы блiшчэлi, як быццам у iх былi свае -нутраныя fold paper. "Корфу не будзе дрэнна?"
  
  
  "Гэта магчымасць", - прызна-ся я. Няма сэнсу хлусiць.
  
  
  "Тады, можа быць, вам патрэбен кампаньён?"
  
  
  Лейцара не бы- нечаканым, але - мяне не было адказу. Яе до-га глядзе- на нах, перш чым адказаць. "Вы хочаце паехаць на Корфу?"
  
  
  "Я б не пярэчыла".
  
  
  "Навошта?"
  
  
  Надышла яе чарга вагацца. Яна адвярнулася i арыйца- павяла гэтымi цудо-нымi плячыма. "Гэта добрае месца".
  
  
  "Дык гэта i ёсць".
  
  
  Раптам яна -смiхнулася, як маленькая дзя-чынка, зло-леная на бяскры-днай хлуснi. "Але Корфу ценымногие лепш, цi не так?"
  
  
  Яе адчу- паколванне. "Можа быць..."
  
  
  Яна пацягнулася праз крэсла i дакранулася да маёй рукi. "Вы не пярэчыце, калi б ёй бы- кампаньёнам на некалькi дзён, цi не так?" Яе -смешка стала яшчэ шырэй. "Мiстэр Макi?"
  
  
  Яе не згадва- сваё iмя.
  
  
  
  
  
  
  Восьмая кiра-нiк
  
  
  
  
  
  На-рад цi гэта бы- самы тонкi кантакт, у якi яго калi-небудзь -ступа-, i гэта турбавала мяне, калi яе прычал дзя-чыну - гатэль, дзе яна пакiнула сваю вопратку. У машыне мы мала разма-лялi; Яго не заахвочва- яе, i яна не прапано-ва-. Але перш чым мы дабралiся да -частка грамадскага пляжу, акружанага невялiкiмi второразрядными гатэлямi, адкуль яна адправiлася - сваю экспедыцыю на водных лыжах, яе прытармазi-, каб штогод на нах.
  
  
  "Так ты Крысцiна", - сказа- я. Яна пакуль нават не сказала мне гэтага.
  
  
  "Вядома. У цябе ёсць лодка?"
  
  
  "У мяне ёсць адна узятая на пракат, так".
  
  
  "Тады, магчыма, нам варта.... Хiба ты не так -жываеш вольны час?"
  
  
  Яе, нахмуры-ся: "Можа быць. Залежыць ад таго, што ты маеш на -вазе".
  
  
  "Я маю на -вазе, што мы павiнны быць бачнымi на публiцы, вiдавочна, прыцягнутымi аднаго да аднаго". Яна -зяла мяне за руку, але на сваё цёплае голае сцягно. "Галасаваць так, няма? Амерыканскi турыст, грачанка - адпачынку. Хiба гэта не так, як планавалася?"
  
  
  Яна, вiдавочна, ведала аб планах ценымногие больш, чым яе, але гэта мела сэнс. "Што ты чуеш ад Алекса?" - шчыра спыта- я.
  
  
  Як быццам яе скура раптам ператварылася - мармур, халодны, як магiла, але яна не зрабiла нiякага руху, каб адштурхнуць маю руку. "Мы пагаворым пра гэта пазней".
  
  
  "Чаму не цяпер?"
  
  
  Яе -смешка была падобная на пасмяротную маску. "Таму што мы з вамi, мiстэр Дэнiэл Макi, нiчога не ведаем пра Алекса. Цяпер мы святкуем знаёмства аднаго з адным, а за-тра, калi мы адправiмся - наш невялiкi круiз на Корфу, у нас будзе дастаткова часу, каб пагаварыць пра гэта".
  
  
  Для дылетанта яна, здавалася, амела даволi добрае -я-ленне пра тое, як усё працуе - маiм пошты бизнесявляется. Яе павiнен бы- пайсцi з ёй. Па крайняй меры, на дадзены момант.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Ee гатэль уя-ля- сабой несамавiтае маленькае мястэчка з ружовай тынко-кай i шырокай тэрасай з выглядам на вузкую паласу пляжу. Мы прайшлi праз рытуал: выпiлi за адным вакол столiка- на тэрасе, узя-шыся за рукi, i многiя гледзячы адзiн аднаму - вочы. Час ад часу яе правяра-, звяртае цi хто-небудзь на нас увагу, але не бачы- нiкога, хто бы- бы да Крысцiн больш, чым чакалася. Нарэшце, калi сонца збiралася пагрузiцца - моры, яна паднялася, падня-шы мяне разам з сабой на ногi.
  
  
  "Мы будзем абедаць?"
  
  
  "Вядома."
  
  
  "Вядома", - пацвердзiла яна. "Даходы за мной праз па-тары гадзiны. Можа быць... вы маглi б арганiзаваць для нас адплыцця за-тра ранiцай?"
  
  
  "Я не ведаю." Яе, ткнулся носам у яе вуха, як i чакалася, але - асно-ным таму, што гатэль быць упэ-неным, што нiхто не пачуе тое, што я кажу. "Не спяшайцеся, дарагая. Яе б не гатэль дама-ляцца аб за-трашнiм выездзе, пакуль не стане па-чарто-ску вiдавочна, што вы едзеце са мной".
  
  
  "Так што давайце зробiм гэта цяпер вiдавочным". Яна самым вiдавочным чынам стукнулася аб мой пах, злёгку прыпадня-шы ногi, каб пацерцi голым каленам маё сцягно. Гэта бы- усяго толькi кароткi жэст, але нiхто не мог эга прапусцiць. Або эга наступствы.
  
  
  "Так", - сказа- я, i мне давялося прачысцiць горла, перш чым з'явiлася яшчэ якое-то слова. "Мы збiраемся з'ехаць ранiцай".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  У сваiм цёмна-сiнiм сукенка яна выглядала гэтак жа добра, як i - бiкiнi; вiдавочна, што гэта было што-то набытае са склада, але Крысцiна -мела надаць любой сваёй вопратцы выгляд, быццам гэта было зроблена для нах bvlgari, burberry. Мы пайшлi - невялiкi рэстаран каля яе гатэля; у гэтым не было нiчога асаблiвага, i, наколькi яе мог бачыць, iншых спра- турыста- там не было. Калi ёй бы- упэ-нены, што нас нiхто не можа падслухаць, яе спыта- ee,
  
  
  якая была прычына, па якой мы апынулiся - гэтым канкрэтным месцы.
  
  
  Яна пачырванела, ледзь-ледзь скрозь загар.
  
  
  "Я сапра-ды не ведаю гэты горад", - сказала яна. "Я тут упершыню".
  
  
  Яе падума- пра гэта некалькi секунд, затым адкiну-ся на спiнку крэсла i -смiхну-ся гэй, праз крэсла. "Усяго толькi пара турыста-, цi не так?"
  
  
  "Так..."
  
  
  Прыйшла мая чарга зрушыць справу з мёртвай кропкi. Па манильского канверта, якi яе кiну- побач з крэслам, яе -зя- карту i разгарну- яе. "Паказаць мне што-што аб гэтым узбярэжжы", - сказа- ёй цiхiм голасам. "Цi скажы мне, чаго ты не ведаеш. У любым выпадку".
  
  
  Гэта была карта заходняга -збярэжжа Грэцыi - ад Пелапанеса да выспы Закинф; Кефалония; такiм чынам, адкуль Улiс адплы-, каб весцi вайну з Трояй, i потым усiх гэтых гадо- вярну-ся да самай вернай джын - гiсторыi, Ля-кас; i некалькi iншых невялiкiх выспа- i мацерыковых парто-, пакуль не з'явi-ся Корфу, якi мае форму сякеры з дэфармаванай ручкай, лязо якога было накiравана на -збярэжжы Албанii.
  
  
  "Гэта бы- бы добры круiз", - асцярожна сказала дзя-чына.
  
  
  "Ага. Якiя прыпынку - шляху вы б аддалi перавагу?"
  
  
  "Няма. Нам, у якiм канкрэтным выпадку. Але я думаю, што, магчыма,... тры днi было б нядрэнным часам".
  
  
  У мяне сцiснулася нюх не - першы раз за гэтую мiсiю. Больш за затрымкi, больш часу, калi нiчога не адбываецца.
  
  
  "Упэ-неная, ты хочаш пайсцi са мной?" Яе зно- вярну-ся да ролi.
  
  
  Яна сфокусировала на мне свае вялiкiя цёмныя вочы. "Але, вядома, Дэнiэл Макi".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Пасьля абеду мы iшлi, прабiраючыся праз вузкiя завулкi, акружаныя суцэльнымi шэрагамi цёмных дамо-, якiя, здавалася, навiсалi над намi, засланяючы чыстае iанiчнага неба. Крысцiна iшла побач са мной мякка, ee сцягно прижималось да майго, i мне даводзiлася -весь час нагадваць сабе, што трэба быць напагатове на прадмет магчымага хваста.
  
  
  Яе нiхто не бачы-. Мне гэта не спадабалася.
  
  
  "Вы... э-э... прабылi - гатэлi дастаткова до-га, каб атрымаць апавяшчэнне ад...?"
  
  
  Яна прыцiснулася вуснамi да маiх, але яе вусны былi халоднымi i -трымлiвалi папярэджанне. Не "казаць цяпер", - прамармытала яна. "Сённяшнi вечар для нас".
  
  
  Я не мог сказаць, цi гаварыла яна са мной або з якiм-то шашалем, пасаджаным на нах. У любым выпадку, ён не мог пярэчыць.
  
  
  Мы пайшлi па набярэжнай, дзе яе i далей -першыню -бачы-, вырашылi больш не наведваць карчму, дзе мы сустрэлiся, затым накiравалiся - бок майго гатэля, якi знаходзi-ся -сяго - пары квартала-. Калi мы наблiжалiся да цьмяна асветленым -ваходу, вакол завулка выеха- карычневы "мэрсэдэс", заро- у наш бок i рэзка замарудзi- ход. Ён прайшо- па-зком; Яе лянiва паглядзе- на машыну, але на заднiм сядзеннi нiчога не -бачы-, акрамя невыразнай фiгуры. Кiро-ца - капелюшы, насунутай на вочы, спакойна глядзе- наперад. Калi "мэрсэдэс" апыну-ся на невялiкай адлегласцi ад нас, ён з'еха- на абочыну на супрацьлеглым баку вулiцы. Побач было прыпаркавана толькi некалькi iншых машын, i мы з Крысцiнай былi адзiнымi пешаходамi, якiя былi - поле зроку.
  
  
  Дзя-чына схапiла мяне за руку, прымушаючы спынiцца. "Макi!" - настойлiва прашаптала яна. "Хто гэтыя людзi?"
  
  
  "Я нiкога не ведаю". Яе, гавары- цiха, Было дастаткова дрэнна мець справу з шараговым аматарам, не напалохаць яе да смерцi.
  
  
  "Але яны -бачылi нас i спынiлiся". Яе, адчува- яе дрыжыкi, яе цела прижалось да майго. "Чаму яны чакаюць там?"
  
  
  "Мэрсэдэс" бы- выплат прама насупраць уваходу - гатэль, эга рухавiк нягучна грыме-, i па выхлапной трубы выходзiлi тонкiя струменьчыкi пара.
  
  
  Яе, павярну-ся да дзя-чыны, абня- яе. "Не турбуйся абсталяваннем -сiх, каго ты бачыш, Крысцiна. Сённяшняя ноч наша... калi толькi".
  
  
  "Калi толькi што?"
  
  
  "У цябе няма мужа, цi не так? Або iншы-хлопца?"
  
  
  Яна пахiтала галавой, запытальна даследуючы мае вочы. "Няма. Была б яго - адпачынку адна, калi б яе эга амелы?"
  
  
  Яго, згодна кi-ну-. "Дык чаго баяцца? У мяне - пакоi будзе спакойна, тады..."
  
  
  Дзя-чына абарвала мае словы рапто-ным лютым пацалункам. Гэта заспела мяне знянацку, але я хутка акрыя- i моцнага прыцiсну- ee да сябе. Праз нейкi час яна адарвала свой рот ад майго i стала дакранацца да маёй шыi, прыцiсну-шы вусны да майго вуха. "У вашай пакоi можна бяспечна разма-ляць?" прамармытала яна.
  
  
  "Я б не шталь на гэта ставiць". Не было сэнсу згадваць пра маiх учорашнiх гасцях, нават калi яны знаходзiлiся за па-краiны адсюль.
  
  
  Яна павольна адсунулася, каб штогод на мяне блiскучымi вачыма i шырока раскрытым ротам у ашаламляльнай -смешцы. "Такiм чынам, у нас будзе гэтая ноч, Дэнiэл Макi. А потым мы паглядзiм..."
  
  
  Калi мы -вайшлi - гасцiнiцу, карычневы "мэрсэдэс" застава-ся на месцы, як прысадзiсты што стаi-ся цмок, якi дыхае дымам выхлапной трубы.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Крысцiна не была нам сарамлiвай, нам шалёна нецярплiвай, але
  
  
  яна таксама была не абыякавы да сэксу. Яна была па тых дзя-чат, якiя нiколi не маглi заставацца абыякавымi нас да чаго, будзь то чыстка зубо- цi занятак каханнем з незнаёмцам. Яна лёгка села на край комковатой ложка, якая займаецца -звышалася над пакоем, пакуль яе налi- брэндзi - пару шклянак. Яна -зяла свой, паспрабавала на смак, праводзiла языком па вуснах, як котка.
  
  
  Адзiны крэсла - пакоi бы- занадта нiзкiм i знаходзi-ся - дрэнным месцы. Парушы-шы адно вакол маiх асно-ных рабi-, яе сел на шырокi падваконнiк, перакана-шыся, што аконная шторы шчыльна зачынена; нават тады яе веда-, што мой сiлуэт - iдэальная мэта, калi весцi снайперскую стральбу, i давяра- свайму iнстынкту, што нiхто не хоча, каб яе памёр. Яшчэ пакуль не хоча.
  
  
  "Добра", - сказа- я, падымаючы то-сты шклянку - нумары гатэля - жэсце грылi бутэрброд з сырам.
  
  
  "Добра?"
  
  
  Гэта бы- мой першы сапра-ды добры погляд на Крысцiну Зенополис; у iншы раз мяне асляпiла занадта шмат сонечнага святла, i -ся гэтая вiльготная, падсмажаным плоць; у рэстаране раней бы- прыглушаны святым, i памiж намi стая- столiк. Тут сяргей бы- прыглушаным, але не занадта моцна, i нiшто не перашкаджала агляду. Нават яе цёмна-сiняя сукенка без упрыгожвання- было амаль такiм жа адкрытым, як дзённае бiкiнi, i - нейкiм сэнсе больш захапляльным. З яе густымi цёмнымi валасамi i шырока расста-ленымi дзi-на блакiтнымi вачыма яна была вiзуальным скарбам, i да гэтага часу тхара яна выказвала розум i дух, каб адпавядаць вонкавым выглядзе. На iмгненне яе пашкадава-, што мы не такiя, якiмi здавалiся, i адразу ж сказа- сабе, каб яе пераста- быць дурнем.
  
  
  "Такiм чынам, вы студэнт", - за-важы- я, ведучы размову так, як любы слухае мог бы чакаць, што турыст спытае дзя-чыну, якую ён узя- i прывё- у свой пакой.
  
  
  "Так".
  
  
  "Што ты вывучаеш?"
  
  
  Яна пацiснула плячыма i зрабiла вялiкi глыток брэндзi. "Калi-то я гатэлем стаць медсястрой, але мне прыйшлося кiнуць".
  
  
  "Навошта?"
  
  
  "Гэта было..." Яна нахмурылася. "Ну што ж, яе, нарэшце, прызна-ся сабе, што не магу заставацца побач з хворымi на -сё астатняе жыццё. Вы Ведаеце?"
  
  
  "Я так мяркую".
  
  
  "I таму яе ... ну, яе проста вучуся. Можа быць, яе буду бiёлагам, можа быць, археолагам. Не наза-сёды спяшацца з рашэннем, пра-да?"
  
  
  "Я мяркую, што вашы бацькi гатэлi б, каб вы атрымалi спецыяльнасць". Ёй сказа- гэта з разумелай усмешкай, але я таксама веда-, што - нах няма бацько-.
  
  
  Крысцiна пiльна паглядзела на мяне. "У мяне няма бацько-, Макi. Вядома, ты ведаеш; я, павiнна быць, казала табе пра гэта раней".
  
  
  Ёй кi-ну-. "Я мяркую, што ты гэта зрабiла. Папрасiць прабачэння. Але як ты ... э-э ... як ты зарабляеш на жыццё?"
  
  
  "Ой, ёй, працую - буцiку - Афiнах. Гэта вельмi блiзка да Хилтону. Яны вельмi добра заплацiць мне за выхадны, калi мне не трэба хадзiць на заняткi". Яна нахiлiлася наперад, сцiплы выраз яе сукенкi прыадкры-ся толькi на частку. "Хiба гэта не добра, што я зараз у адпачынку?"
  
  
  "Як нельга лепш", - адказа- я i, зразуме-шы маю рэплiку, уста- i се- побач з ёй на ложак. Яна не рухалася i не здавалася здзi-лена, але i а-таматычных рашэння- не было. Мне -сё больш i больш падабалася гэтая дзя-чына.
  
  
  "А ты, Макi, знайшо- у Грэцыi тое, што хаце-?"
  
  
  "У пэ-ным сэнсе".
  
  
  Яна смяялася. "Я кажу аб тваiм пошты бизнесявляется".
  
  
  "Хiба я не сказа-?" Яе, усмiхну-ся гэй, у рэ-матызму. "Ну, на самай дэла, яе бы- тут усяго некалькi дзён, але яе сустрэ- некаторых людзей, паглядзе- на лодкi. У мяне было некаторы -я-ленне, што, магчыма, змагу яе знайсцi - вашай краiне генiя - дыз яхт, каго-то, хто мог бы прыдумаць што-нешта новае i захапляльнае. Пакуль ... але незалежна ад таго, знаходжу яе тое, што шукаю або няма, яго пазнаю што-што пра Грэцыi. Большасць вакол гэтага мне падабаецца ".
  
  
  На гэты раз яна пацалавала мяне прахалоднымi i лёгкiмi вуснамi. Яе пача- абдымаць яе, але яна адсунулася, не моцна, ривненской настолькi, каб даць мне зразумець, што цяпер не час.
  
  
  Яна сказала. - "Так што за-тра ты отплывешь?"
  
  
  "Гэта iдэя. Цiкава, што - маёй краiне i, верагодна, у вашай, таксама, калi людзi на лодцы бачыць, як чалавек прыязджае на машыне i пачынае задаваць пытаннi, яны не схiльныя шмат казаць. Але калi той жа чалавек з'я-ляецца - лодцы i задае яны ж пытаннi, на якiя яны адкажуць ".
  
  
  "Так, яе разумею, як гэта магло быць". Яна зрабiла яшчэ глыток брэндзi. "I ты шчыра хочаш узяць мяне з сабой?"
  
  
  Цяпер ёй бы- упэ-нены, што яна казала аб магчымых памылках, таму што яна па-чарто-ску добра ведала, што я павiнен узяць яе з сабой. "Я б вельмi гатэль. Усяго тры-чатыры днi, толькi прыбярэжная плаванне. Не спяшаючыся".
  
  
  Падобна на тое, яна абдумвала гэта; затым яна павольна кi-нула. "Так. Гэта было б вельмi, вельмi добра". З гэтымi словамi яна -стала, працягнула пустую шклянку з-пад брэндзi на блiжэйшы коммода i падняла белую ва-няную накiдку, якi яна насiла ад вячэрняй прахалоды. "Я павiнна вярнуцца - свой гатэль, Макi".
  
  
  Мой здзi-лення, павiнна быць, выявiлася ясна, але яна падавiла мой пратэст лютым нахмуриванием. "Табе абавязкова?" - неперакана-ча сказа- я.
  
  
  "Ах, так. Гэта было вельмi прыемна, Макi. Яе, адчуваю, што мы добра пазналi адзiн аднаго за гэтак кароткi час, i ёсць так шмат усяго, чаго варта чакаць. Няма?" Яна схiлiла галаву набок i дразняще -смiхнулася мне. "Як толькi мы застанемся адны - моры, яе -пэ-нены, што мы знойдзем аб чым пагаварыць".
  
  
  Яна перадала паведамленне, i я не пярэчы-. Крысцiна i чуць не гатэля, каб яго адвёз яе назад у гатэль, але я перакана-ся, што карычневы "мэрсэдэс" не будзе праз дарогу, перш чым пасадзiць яе - таксi. Яе глядзе-, пакуль яна не схавалася з выгляду, i не -бачы- нiякiх прыкмет таго, што хвост падхапi- яе, але -сё ро-на адчува- халодны неспакой у жываце; Крысцiна была маiм адзiным спосабам звязацца з Алексам, i калi з ёй што-небудзь здарыцца ...
  
  
  Усё, што я мог цяпер зрабiць, гэта спадзявацца, што яна ведае, што робiць, таму што я, кравец вазьмi, не веда-.
  
  
  
  
  
  
  Дзявятая кiра-нiк
  
  
  
  
  
  Калi яго прыбы- рана ранiцай наступнага дня, мяне чака- Элгон Ксефрат, але ён не бы- тым прыязным усмешлiвым чалавекам, якога сустрэ- яе напярэдаднi. Ён сумна пакiва- галавой, калi -бачы-, што я выходжу вакол машыны i -вайшо- у эга маленькi, захламленых офiс.
  
  
  "Прабачце, прычыне не апра-да- надзей", - пача- ён шчыра, гледзячы на белую спарты-ную сумку, якую яе нес. "Ваша лодка не будзе гатовы да адплыцця сёння. За-тра, можа быць, праз два-тры днi. Я не магу сказаць".
  
  
  "Што, кравец вазьмi, здарылася?" - запатрабава- я.
  
  
  "Няшчасны выпадак мiнулай ноччу". Ён пацiсну- плячыма i няпэ-на паказа- праз плячо. Праз акно эга спiной яе мог бачыць шумную верф, докi i невялiкую бухту, у якой задакавана некалькi дзесятка- лодак, у асно-ным невялiкiх. Ёй вядома тридцатидвухфутовый catch, якiм ён асвятлi- мяне напярэдаднi, прыцiсну-ся да прычала до-гай i то-стай змяёй вакол шланга, пералiваюцца праз борт i -нiз, у каюту.
  
  
  "Што здарылася?"
  
  
  "Я думаю, хто-то позна прыходзi- да швартовке. Павiнна быць, твая " Аргос "даволi моцна пратаранiлi; сёння ранiцай мы знайшлi эга з вялiкай колькасцю вады, некалькi дошак выскачылi наперад. Ён паказа- гэта без неабходнасцi.
  
  
  "Ён не можа быць занадта моцна пашкоджаны, калi не патоне - ноч",
  
  
  "Магчыма, не; нам прыйдзецца выцягнуць яе, каб пераканацца".
  
  
  "Магу яе пайсцi штогод? Можа, у мяне з'явiцца iдэя..."
  
  
  Эга вочы былi лядо-нямi. "Вы ведаеце аб маiх лодках больш, чым яе, мiстэр Макi?"
  
  
  "Вядома, няма; я не гэта ме- на -вазе. Паслухайце, вы сказалi, што - вас ёсць яшчэ адна лодка, якую магу яе -зяць. Што наконт гэтага?"
  
  
  "А, але пасля таго, як вы -чора з'ехалi, прыйшлi двое джэнтльмена- i зафрахтавала эга. Вы сказалi, што аддаеце перавагу "Аргос" у любым выпадку".
  
  
  Яе зрабi-; яна была менш, з ёй лягчэй было справiцца адной рукой, i - цэлым яна выглядала лепш. Тым не менш... "Яны -жо забралi яе?"
  
  
  "Сцыла? Яшчэ няма, няма".
  
  
  "Мне патрэбна лодка", - рашуча сказа- я.
  
  
  Зефрат выгляда- здзi-леным. "Але вы сказалi, што не было спешкi, мiстэр Макi".
  
  
  "Усё змянiлася. Яе гатэль б весцi з вамi справы, але калi вы не стрымайце сваё слова, мне давядзецца пайсцi куды-небудзь яшчэ, мiстэр Ксефратес".
  
  
  Калi б яго чака- такога ад гэтага чалавека , яго, на жаль, памылi-ся. Ён проста до-га глядзе- на мяне, затым пацiсну- плячыма. "Гэта тваё права".
  
  
  "Паслухайце, яе заплачу за Сцылай, колькi вы папросiце. Хай астатнiя пачакаюць дзень або каля таго, пакуль Аргос будзе закончана".
  
  
  "Гэта так важна для вас, мiстэр Макi?"
  
  
  "Гэта важна". Яе, усмiхну-ся. "Хутка ты зразумееш, чаму".
  
  
  Ксефрат выгляда- задуменным, яго вочы былi змрочнымi, а затым эга цёмны твар з барадой -спыхнула рапто-най усмешкай. "Ах! Магчыма, яе разумею". Ён пастука- светлым ало-ка па зубах. "Магчыма, iншыя джэнтльмены таксама зразумеюць".
  
  
  "Калi яны сказалi, што пачнуць?"
  
  
  "Толькi сёння. На самай дэла, паколькi учора яны прыйшлi так позна, у мяне не было рашэнню вывесцi ih - лодку. Звычайна яе павiнен быць упэ-нены, што хто-то ведае, як звяртацца з аднаго вакол маiх любiмых лодак, перш чым яе, дазволю iм забраць яе. За выключэннем выпадка-, калi - iх ёсць такiя... як гэта сказаць? Па-намоцтвы? Так, такiя як у вас, мiстэр Макi.
  
  
  Асяроддзя- iншых дакумента-, якiя мне далi, была ксеракопiя пасведчання, у якiм гаварылася, што я двойчы перасяка- Атлантыку - гонках на невялiкiх лодках, адзiн раз у якасцi штурмана, а iншы - якасцi капiтана. Яе бы- так жа рады, што Ксефрат не папрасi- мяне правесцi "Сцылай", шлюп з шырокiмi бэлькамi, у кабiне якога досыць месцы для стайкi козыр, якую можна было несцi - якасцi грузу, вакол перапо-ненай бухты.
  
  
  "Так яе магу -зяць "Сцылай" замест гэтага?" - сказа- я, пацягну-шыся за кашальком.
  
  
  Двое стане пакiва- галавой. "Я не мог гэтага зрабiць, мiстэр Макi. Да- слова двум iншым джэнтльменам".
  
  
  "Але ты абяца- мне".
  
  
  "Хутка наступiць дзень, калi табе захочацца -зяць "Аргос"".
  
  
  "Цi можаце вы патэлефанаваць гэтым iншым хлопцам? Па крайняй меры, спытаеце ну, не пярэчаць яны адкласцi паездку на дзень або каля таго?" Яе, адчува- сябе смешным, амаль малiць так, але - Пиргосе не было iншага месца, дзе яго мог бы адразу ж зафрахтаваны лодку. Адзiнай альтэрнатывай было вярнуцца - Пiрэй, дзе грэцкi Карале-скi яхт-клуб мог арганiзаваць чартары амаль у любым порце, дзе яны былi даступныя. Але гэта азначала б не толькi затрымку хаця б на дзень, але, што больш важна, зняло б з мяне непакой з нагоды пачатку майго "павольнага" круiз.
  
  
  Ксефрат нахмуры-ся, прагарта- нейкiя паперы - сваiм крысином гняздзе на стале, знайшо- тое, што хаце-, i, нарэшце, пакорлiва -здыхну-. "Мне вельмi шкада. Здаецца, яе не запiса- ih гатэль".
  
  
  Ён сядзе-, як каржакаваты, сумны, але ня-мольны павук, i яе -жо пача- думаць, што гэтая населены пункт расii была по-ным правалам, калi прыбыла Крысцiна.
  
  
  Ксефрат ледзь не -скочы-, калi -вайшла дзя-чына, яго цёмны твар раскалолася - iдыёцкай усмешцы удзячнасцi. У выцвiлых сiнiх шортах, паласатым швэдры з круглым выразам i излучающем стараннасць да водпуску ee было дастаткова, каб прымусiць устаць любога мужчыну.
  
  
  "Мы гатовыя?" - спытала яна, клюнув мяне - шчаку i, пакла-шы два палатняных мяшка на пыльны падлогу.
  
  
  Яе коратка распавё- вось аб ускладненнях. Рэакцыя Крысцiны была iдэальнай; яна павярнулася да Зефрату, дастаткова надуясь.
  
  
  "Але гэта несправядлiва! Мой адпачынак скончыцца праз некалькi дзён, i мне абяцалi невялiкi круiз".
  
  
  Ксефрат, мабыць, бы- -схваляваны. Ён гавары- з дзя-чынай па грэцкiм, i яна адказвала; Яе не мог зразумець нам аднаго вакол iх. Але што б яна нам казала, Крысцiна валодала сiлай перакананнi, якую ён не мог усвядомiць; праз некалькi хвiлiна Ксефрат кi-ну-, трохi сумна, але пацiсну- плячыма, i мы неслi - сваiм куртка на прычал.
  
  
  Одзiна па эга памочнiка- прывё- Сцылай з тут, i пасля таго, як ён праверы- мяне на такелаж i рыштунку, шлюп бы- забяспечаны правiзiяй, i мы паклалi сваё экiпiро-цы нiжэй. Ксефрат правё- эфекты-ную аперацыю, i толькi да по-дня мы выслiзнулi з порта бар. Працуючы пад моцай грохочущего бартавога рухавiка, яе прабiра-ся скрозь навалы лодак, прышвартава-ся - бухце, адчуваючы млявасць руля. Толькi калi мы апынулiся далёка ад буя, якi пазначае уваход у бухту, яе адда- кола Крысцiнай i пайшо- наперад.
  
  
  Стаксель падня-ся першым; ён бы- самонастраивающимся, што значна спрасцiла плаванне - адзiночку. Крысцiна распавядала мне, што яна крыху хадзiла пад ветразем, але толькi на невялiкiх лодках, так што, за выключэннем надзвычайных сiтуацый, яе разлiчва-, што -се сур'ёзнае буду рабiць сам. Калi клiвера пача- напа-няцца ёй, павярну-ся i сказа- дзя-чыне падняць шлюп супраць ветру. Яна кi-нула, павярнула штурвал, i трымала эга, моцна сморщившись, пакуль нос не разгарну-ся i не пача- пляскаць клiвера. Калi ёй бы- рады, што яна прымусiла нас больш-менш упэ-нена рухацца - правiльным кiрунку, яе вярну-ся i падня- цяжкi гротам. Самастойна гэта было нялёгка, нават з лябёдкай, але яе, нарэшце, прыцiсну- цяжкi брызент да вяршынi мачты i ачысьцi- фол.
  
  
  "Сцыла" кiвалася на умерана моцных хвалях, i мне давялося крыху патанчыць, пакуль яе мане-рава- па вузкай дарожцы mimmo даху каюты. Калi яе вярну-ся - прасторную кабiну, Крысцiнай было складана кiраваць лодкай; Яе sel побач з ёй i выключы- рухавiк. Цiшыня была выдатнай.
  
  
  "Гэта вялiкая лодка", - цiха за-важыла яна, гледзячы на вялiкую мачту, калi вецер пача- напа-няць эга.
  
  
  "Дастаткова вялiкая", - пагадзi-ся я, узя-шы - нах руль.
  
  
  Дзень бы- ясным i свежым, рух судо- умеранае i даволi добра рассредоточенное. Нават так блiзка да берага было адчуванне бязмежнай глыбiнi пад нашым корпусам, вада цёмна-сiняга колеру ператваралася - мяккую пену, калi мы прабiралiся скрозь хвалi. Хрысцiна -зняла рукi, каб адкiнуць назад свае густыя блiскучыя валасы, у сонечным святле яе мог бачыць у nen медныя блiкi. Яна глыбока -здыхнула, смакуючы вецер i салёны паветра, з зачыненымi вачыма; калi яна адкрыла ih зно-, яна шчыра глядзела на мяне.
  
  
  "Добра", - сказала яна.
  
  
  "Так".
  
  
  Яна паглядзела назад; уваход у бухту -жо бы- проста яшчэ адной неадрознай часткай лiнii -збярэжжа. "Нарэшце мы адны". Яна -смiхнулася. "Я маю на -вазе сапра-ды самотныя".
  
  
  "Ага." Яе, зiрну- на адкрыты trap, вядучы - гало-ную каюту, i асцярожна паглядзе- на нах. "Вы зможаце трохi папрацаваць са штурвалам? Яе хачу праверыць некаторыя рэчы нiжэй".
  
  
  Крысцiна кi-нула i зно- -зяла штурвал. Адзiнай бачнай сушай, акрамя прэзiдэнтам рф уладзiмiрам пуцiным ззаду нас, бы- Закинф, а востра- знаходзi-ся на шмат мiль па правым борце.
  
  
  У сапра-дныя прафесiяналы, вядома накшталт усё добра, хiба што якая небудзь нечаканасць не магла б уцягнуць нас у якiя-небудзь праблемы з лодкай. Яе спусцi-ся -нiз, каб знайсцi любую iншую праблему.
  
  
  Можа быць, яе переусердствовал, але я яе агледзе- усю -нутраную частку лодкi запатрабава- магчымых непаладак. Здавалася малаверагодным, што хто-то мог -сталяваць якiя-небудзь падслухо-ваюць прылады на "Сцилле", але не было сэнсу рызыкаваць. Унiзе было на здзi-ленне прасторны, з гало-най каютой, у якой яе мог стаяць амаль вертыкальна. Камбуз бы- кампактным i вiдавочна навей, чым лодка з дахам па пластыкi i малюсенькай ракавiнай з нержавеючай сталi. Там бы- электрычны халадзiльнiк, якi ёй сказа- Ксефрату, што не збiраюся выкарысто-ваць; гэта азначала запуск рухавiко- для падтрымання зарада акумулятара-, а яго абалонка не для гэтага. Як бы яно нам было, стары арыгiнальны халадзiльнiк усё яшчэ застава-ся, i - nen бы- блок лёду вагой у пяцьдзесят фунта-, каб элю заставалася халодным.
  
  
  Таксама - гало-най каюце былi верхнiя i нiжнiя койкi па левым борце, а з другога боку - крэсла са -будаванымi мяккiмi сядзеннямi па баках; сталовую частку можна было апусцiць, каб ператварыць усё гэта - двухспальны ложак.
  
  
  Наперадзе, праз кароткi вузкi праход, акружаны падгало-ем i падвесным шафкай для адзення, знаходзiлася iншая каюта, у якой на злёгку выгнутых ложках спалi двое. Каб патрапiць унутр, мне прыйшлося амаль па-зцi, паколькi вышыня пад насавой палубай рэзка паменшылася. Люк з вечкам па аргшкла бы- адзiным крынiцай святла, i яе злёгку прыпадня- яго, каб падыхаць паветрам у сырам памяшканнi. Яе зрабi- разумовую нататку, каб закрыць яго, калi надвор'е стане дрэнны; нават пры тым, што - нас бы- а-таматычны трюмных помпа, не было сэнсу браць ваду без неабходнасцi.
  
  
  Мне спатрэбi-ся амаль гадзiну, каб пераканацца, што Сцылай чыстай. Па-дурному, сказа- яе сабе, быць надзвычай асцярожным, але адна вакол першых рэча-, якую яе навучы-ся - шпiёнскiм пошты бизнесявляется, - гэта нiколi не прымаць што-небудзь як належнае. Акрамя таго, былi яны двое хлопца-, якiя напярэдаднi спрабавалi зафрахтаваць Сцылай, не кажу -жо пра "няшчасных выпадка-", повредившей iншую лодку. Не, гадзiну каштава-. Яе адкры- пару бутэлек пiва i прынёс ih назад у кабiну.
  
  
  "Я баялася, што ты засну-", - сказала Крысцiна.
  
  
  "Проста перакана-ся, што -сё - парадку. Цяпер мы можам пагаварыць". Яе sel далей ад нах, на адлегласцi дасяжнасцi; пара было перайсцi да справы.
  
  
  "Чыстая... няспра-насця-?" - лёгка спытала яна.
  
  
  "Няма", - рашуча сказа- я.
  
  
  "Вы хочаце, каб сесцi за руль?"
  
  
  Яе, паглядзе- на правы борт. Мы наблiжалiся да кропкi, на самай па-днёвай ускрайку Закинфа, а гэта азначала, што не-забаве нам прыйдзецца змянiць курс i адправiцца на па-ночна-захад. Яе праверы- вецер; мы былi на вялiкай адлегласцi, вецер дзьму- амаль з по-начы; змянiць курс, не павiнна азначаць нiчога, акрамя змены пастано-кi закрутцы. Лодка ня-хiльна плыла наперад, вiдавочна шчаслiвей пад ветразем, чым з маторам.
  
  
  "Пакiнь кiравання сабой", - сказа- я. "У цябе добра атрымлiваецца."
  
  
  "А зараз мы можам пагаварыць?"
  
  
  "Калi хочаце."
  
  
  Яна адвярнулася, не зводзячы вачэй з компаса, усталяванага адкрытымi перад колам.
  
  
  Яе спыта-. - "Добра?"
  
  
  "Што гаварыць?"
  
  
  Яе пача- адкрыта. - "Чаму ты -чора ноччу баялася гэтай машыны?"
  
  
  "Машыны?" Яна цягнула час.
  
  
  "Каля майго гатэля. Цi ёсць прычына, па якой за табой варта сачыць?"
  
  
  Ee вочы пашырылiся, калi яна паглядзела на мяне. "Ну вядома! Хiба вы не ведаеце?"
  
  
  Яе, уздыхну-, злёгку дакрану-ся да яе аголенай рукi. "Паслухай, Крысцiна, нам лепш якое-што разабрацца. Ты - гэтай паездцы, таму што твой брат сцвярджа- на гэтым. Але пакуль я не ведаю, колькi - цябе з iм кантакта- i, як гэта было. . Яе буду добрасумленны; мне гэта не падабаецца. Алекс - стары яшчэ, i мне шкада, што ён уцягну- цябе - гэта, але, вiдавочна, яго нельга адгаварыць ад гэтага. Што мне трэба ведаць у першую чаргу наколькi вы -цягнутыя - гэты бiзнэс ".
  
  
  Яна облизнула вусны, зно- зiрнула на компас, а затым паднялася, каб праверыць наладу закрутцы. Нарэшце яна пацiснула плячыма. "Добра. Першае, што я ведаю пра Алекса ... возвращающемся ... гэта тое, што одзiна па сустрэнуць вашых людзей прыходзiць да мяне, калi яе выходжу па буцiку. Ён паведамляе мне, што Алекс звяжацца з вамi". Яна павярнулася да мяне. "Ты павiнен ведаць, Макi, што я амаль не ведаю свайго брата. Мне было -сяго сем гадо-, калi ён... перайшо- на другi бок. А да гэтага ён за-сёды бы- у ад'ездзе, таму яе бачы-, эга вельмi мала, калi-небудзь. мацi памерла, а наш бацька памёр шмат гадо- таму, калi ёй бы- нема-лём. Так што, яе, мяркую, ён... ён адчува-, што, паколькi яе была адзiным пакiнутым членам сям'i... ён мог мне давяраць? "Яна скончыла на пытальнай ноце, якая займаецца мяне не вельмi супакойвала.
  
  
  Яе не ханс гэтаму значэння. "Якiя кантакты вы падтрымлiвалi з iм з тых тхара?"
  
  
  "Два, тры разы яе атрымлiвала паведамленнi; я не ведаю, як ён ih мне дасталi. Яе проста выя-ляла ih
  
  
  калi яе вярталася дадому з занятка- або з працы ".
  
  
  "Што - iх было?"
  
  
  "У мяне ih няма з сабой. Ён параi- мне спалiць ih".
  
  
  Дзякуй Богу хоць за гэта, сказа- яе сабе. "Але ты ж памятаеш ih".
  
  
  "Вядома. Ён сказа-, што вернецца, што эга сустрэнуць амерыканскiя агенты i што ён хоча, каб яго была там".
  
  
  "Я да гэтага часу тхор не разумею, чаму ты не сустрэлася з iм".
  
  
  "I яе таксама."
  
  
  "Ён хоча -зяць цябе з сабой?"
  
  
  "Я не магу сказаць. Наколькi яе ведаю, яе планую адправiцца з табой на Корфу, сустрэцца там з Алексам i затым вярнуцца - Афiны. Адпачынак скончыцца". Яна разгублена -смiхнулася. "Наколькi яе смутны памятаю, мой старэйшы брат за-сёды бы- упартым чалавекам, за-сёды патрабава- свайго -ласнага шляху. Магчыма, ён проста хоча -бачыць апошняга хто заста-ся члена сям'i".
  
  
  Было зусiм ясна, што мы нiкуды не прасунемся, таму яе змянi- кiрунак. "Давай вернемся да карычневай машыне мiнулай ноччу. Ты баялася. Чаму?"
  
  
  "Я не ведаю. Яе нiколi раней не -дзельнiчала - падобных рэчах, таму, магчыма, яго занадта добра дасведчаны аб... гэтых рэчах".
  
  
  "Гэта дурны лейцара, але яе павiнен эга задаць. Вы нiкому пра гэта не казалi? Я маю на -вазе, што-то накшталт таго, што чулi ад вашага брата пасля -сiх гэтых гадо-?"
  
  
  Яна рашуча пакруцiла галавой, затым эй, прыйшлося прыбраць пасму валасо- са свайго rta. "Няма. У мяне... у мяне няма блiзкiх сябро-, Макi. Нiкога, з хема яе стала б разма-ляць".
  
  
  Яе, паглядзе- на нах. "Гэта крыху дзi-на", - шчыра сказа- я. "Няма блiзкiх сябро-?"
  
  
  Яна пачырванела пад сваiм загарам. "Ах, так, я яе разумею. Ну, яе, была ... да няда-няга часу звязана з адным маладым чалавекам. У мяне больш няма эга. I - мяне няма блiзкiх сябровак. Мая праца i мой новы унiверсiтэта; яе моцна змянiлi сваё жыццё, так што няма нiкога, каму б яе сказала такое ".
  
  
  "Але ты -сё яшчэ баялася".
  
  
  Яна зно- пацiснула плячыма. "Ты шпiён, Макi, i я -пэ-неная, што гэта не тваё сапра-днае iмя, але гэта -сё ро-на; хiба ты не падазраеш што-нешта накшталт машыны ён мiнулай ноччу?"
  
  
  "Угу. Але не абавязкова. Гэта зусiм сакрэтная аперацыя, Крысцiна; нiхто не павiнен нiчога аб ёй ведаць, акрамя тых, хто - ёй удзельнiчае".
  
  
  "Так, яе, мяркую ..."
  
  
  "Добра, давай забудзем пра гэта. Можа быць, хто-то пратачы-ся - якiя-небудзь падрабязнасцi гэтай аперацыi. Наша задача - усё ро-на давесцi справу да абодва канца. У нас ёсць пара дзён у моры, каб пагаварыць, таму пачнi з таго, што раскажы мне, як Алекс павiнен з табой звязацца. на Корфу ".
  
  
  Яна вагалася, змагаючыся са штурвалам, калi "Сцыла" раскачивала кильватерный пасля вялiкай маторнай лодкi. Затым яна -здыхнула i павалiлася на аранжавы выратавальны круг, якi выкарысто-вала - якасцi спiнкi. "Мы дамовiлiся аб даце i часу сустрэчы. Гэта таверна на Корфу".
  
  
  "О, крута!" Яе плясну- рукамi. "Менавiта там, дзе любы, хто шукае эга, мог бы чакаць эга знайсцi - Албанii".
  
  
  "Так, але нiхто не будзе эга шукаць, Макi".
  
  
  "Што ты маеш на -вазе?"
  
  
  "У сваiм апошнiм паведамленнi ён сказа- мне, што час было самым важным. На працягу як мiнiмум двух або трох дзён, затым эга сыходу яны не даведаюцца, што ён прапа-".
  
  
  "I як эму гэта -дасца?"
  
  
  "Ён не сказа-. Эга паведамленнi былi кароткiмi".
  
  
  "Так, думаю, так. Корфу". Яе уста-, спусцi-ся -нiз i вярну-ся з пачкам складзеных карт. Калi яе знайшо- тую, на якой бы- Корфу, мне дастаткова было трохi зiрнуць, каб зразумець, што -сё было няправiльна. "Мы туды не пойдзем, - сказа- я.
  
  
  Яна паглядзела туды, куды паказва- яе. "Чаму?"
  
  
  "Таму што, калi мы з тваiм братам паедзем, нас чакае до-гая прабежка, пятнаццаць цi дваццаць мiль у любым кiрунку, пакуль мы не дасягнем адкрытага сукенка. Што б ён нам каза-, хто-то можа шукаць Алекса, перш чым мы зможам перайсцi да Таранцей ".
  
  
  Яна паглядзела на карту. Корфу, гало-ны горад выспы Корфу размяшча-ся на па-дарогi -здо-ж -сходняга -збярэжжа выспы. Усяго - некалькiх мiлях ад вады былi -збярэжжа Грэцыi i Албанii, i яе не збiра-ся спрабаваць збегчы з перабежчыкам па абедзвюх гэтых краiн на лодцы, якая займаецца магла б развiваць усяго чатыры цi пяць вузло-. Ва -сякiм выпадку, не адтуль; Мне спатрэбiлася б нямала часу, каб проста выбрацца па Корфу на адкрытую ваду. Можа быць, калi б мяне не наведвалi двое цяжкавагавiко-, адзiн, вакол якiх зараз мёртвы, пару начэй таму, яе б рызыкну-. Але зараз аб гэтым не можа быць i гаворкi.
  
  
  "Але што яшчэ мы можам зрабiць?" - спытала Крысцiна.
  
  
  Яе до-га глядзе- на графiк. На марскiм узбярэжжы Корфу знаходзi-ся малюсенькi гарадок пад назвай Айос Маттаиос. "Вы ведаеце, гэта месца?"
  
  
  Крысцiна пахiтала галавой. "Я нiколi не была на Корфу".
  
  
  "Што ж, мы паедзем туды, i пакiнуць гэтую лодку. Думаю, мы зможам знайсцi якую-небудзь машыну, каб адвезцi нас на Корфу".
  
  
  "Але ... Макi?"
  
  
  "Каб wouldnt?"
  
  
  "Навошта нам iсцi - такое месца, як Айос Маттаиос?
  
  
  Ты павiнен быць турыстам, а я... ну. Нам адзiн турыст не паплыве - такое глухое месца i не паедзе на Корфу. Калi толькi мы не вельмi спяшалiся. "
  
  
  Яна была права. Калi б мы збiралiся разыграць гэта - абодва канца, асаблiва на вырашальным этапе, мы не маглi бы дазволiць сабе нiчога нестандартнага. Яе разгарну- яшчэ пару графiка-, што-што праверы-. "Добра, Крысцiна, ты маеш рацыю. Сёння вечарам мы спынiмся дзе-небудзь на Селфалонии. Гэта наступны вялiкi востра-, потым Закинфа. За-тра -вечары Превезы, а наступных нiяк не калi Айос Маттаиос. Але калi мы дабяромся туды, у нас будзе што-то накшталт праблемы з лодкай; гэта будзе нашым апра-даннем, i я зраблю так, каб усё выглядала законным. Начлег у Корфу, а затым назад у ... "
  
  
  Яна так моцна пахiтала галавой, што мне давялося зама-чаць. "Што здарылася?"
  
  
  "Няма!" яна ахнула. "Не, не там!"
  
  
  "Але чаму б i не? Гэта лепшае праклятае месца, якое магу яе -бачыць, нават калi эга цяжка вымавiць".
  
  
  "Я не маю на -вазе там". Яна паказала на карту. "Толькi не Айос Маттайос". Ee палец зно- рушы- уверх па берагавой лiнii. "Там".
  
  
  "Превезы? Што - гэтым дрэннага?"
  
  
  Без кожны прычыны яе пача- разумець, што яна -ткнулася тварам у плячо, учапi-шыся - маю руку. "Не, Макi, або як там цябе клiчуць. Калi ласка! Дзе б мы нас спынiлiся, хай гэта нiколi не будзе Превезы!"
  
  
  
  
  
  
  Дзесятая кiра-нiк.
  
  
  
  
  
  Такiм чынам, мы прапусцiлi Превезу. Пярэчанне Крысцiны было настолькi iстэрычным, што я вырашы- не даследаваць, па меншай меры, тады. Потым гэтага гэй, здавалася, было сорамна за свой выбух, як быццам яна гатэль б забраць эга назад. Але што б яна нам амелы на -вазе, ёй бы- удзячны; гэта паказала, што яна - зале пад цiскам, i -жо не цудо-ная багiня водных лыж, якая займаецца, можа выпадкова падабраць амерыканскага вандро-цы i адправiцца - невялiкi круiз. Гэта вярнула правiльны погляд на рэчы, i гэта было добра для мяне.
  
  
  Рэшту першага дня мы правялi, атрымлiваючы асалоду ад адкрытым морам, трымаючыся далей ад Закинфа i, калi сонца пачатак закочваць над адкрытым Мiжземным морам, накiравалiся - Аргостилион, гало-ны горад Кефалонии. У порце мы -зялi яшчэ харчы, кансерва-, лёду, шмат алкаголю для камбуза, потым знайшлi рэстаран, дзе змрочна павячэралi . Крысцiна ма-чала, засяродзi-шыся на сваiм страве па неадрозных гароднiны i спецый, калi сонца знiкла за акном.
  
  
  "Я мяркую, - сказала яна, - мы будзем спаць на борце?"
  
  
  "Аляксандр бы- план".
  
  
  "Так". Яна сказала гэта з уздыхам пакоры.
  
  
  "Гэта праблема?"
  
  
  "Няма." Яна сказала гэта занадта хутка. "Цi можам мы выйсцi - гавань i кiнуць якар?"
  
  
  "Можа быць. Яе удакладню - капiтана порта; мы, верагодна, зможам падабраць свабодны прычал".
  
  
  "Не маглi б мы проста... працягнуць?"
  
  
  "Вы сказалi, што - нас ёсць тры днi. Куды спяшацца?"
  
  
  "Вы калi-небудзь плылi -начы? У адкрытым моры з ветразямi, напо-ненымi лёгкiм ветрам?"
  
  
  Словы гучалi дзi-на, ад Крысцiны. "Так", - адказа- я.
  
  
  "Тады мы не можам мы, Макi?" Ee рука слiзганула па стале i дакранулася да маёй рукi пальцамi. Яны былi спакойныя, злёгку дрыжалi.
  
  
  "Вы маеце на -вазе, што хочаце плыць -сю ноч?"
  
  
  "Было б прыемна".
  
  
  "А чаму б i не?"
  
  
  У гэты момант афiцыянт прынёс нам каву па-турэцку, i пакуль яе фильтровал асадак з дна чаркi скрозь зубы, Крысцiна -стала, каб заняцца сабой. Калi яна вярнулася,у хваляваннi , яна так рэзка -пала на крэсла, што я падума-, што яна зломiць яго.
  
  
  "Макi!" - прашыпела яна. "Там бы- хто-то!"
  
  
  "Угу. Што для хто-то?"
  
  
  "Мужчына! Прыхiну-шыся да стагнаць адкрытымi перад жаночай пакоем!"
  
  
  "Так?"
  
  
  "Але я яе бачыла эга раней! Мiнулай ноччу - Пиргосе!"
  
  
  Гэта прыцягнула маю -вагу. "Дзе - Пиргосе?"
  
  
  "Гэта было..." Яна заколебалась, прымяняецца вялiкi палец да рота i грыз пазногаць. "У маiм гатэлi затым таго, як я з'еха- ад вас. Калi яе прыеха-, ён разма-ля- з парцье".
  
  
  Яго -ста-. "Ён усё яшчэ там?"
  
  
  "Няма! Калi яе сышла, ён сышо-. Макi! Як яны могуць так прытрымлiвацца за намi?"
  
  
  "Не будзь занадта упэ-неным, што ён перасьледуе нас".
  
  
  "Але ён павiнен быць там!"
  
  
  "Добра, добра. Расслабся". Уста-. "Дазвольце мне зрабiць невялiкi вiзiт самастойна".
  
  
  Але калi яе вярну-ся - невялiкi праход з гало-най сталовай, там наогул нiкога не было, i ён выявi-, што мужчынская прыбiральня пустая. Калi яе вярну-ся, Крысцiна з трывогай глядзела - мой бок, i я пакруцi- галавой, калi сель. "Нiхто. Вы -пэ-неныя, што гэта бы- той жа мужчына, якога вы -бачылi - сваiм гатэлi?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Апiшыце эга".
  
  
  Яна заколебалась, закусi-шы губу. "Ён бы- ... нiжэй цябе, але вельмi шырокi. Цёмны касцюм, цёмныя валасы. Лысаваты, я думаю, але ён
  
  
  насi- капялюш, таму яе i не магла быць упэ-неная ".
  
  
  "Што ён зрабi-?"
  
  
  "Ён проста... стая- там. Разма-ля- з парцье..."
  
  
  "На якой мове?"
  
  
  "Ах, па-грэцку".
  
  
  "Ён гавары- з вамi? Зрабi- што-небудзь?"
  
  
  "Не, нiчога падобнага. Ён проста глядзе-; яго адчувала эга погляд на сябе, на -сiм шляху -верх па лесвiцы".
  
  
  Яе смяя-ся. "Я не магу эга вiнавацiць".
  
  
  "Але ён тут!"
  
  
  "Угу. Гэта ж не смешна, пра-да? Добра, Крысцiна, гэта плаванне на -сю ноч. Але табе прыйдзецца заба-ляць мяне за штурвалам, калi я не змагу трымаць вочы адкрытымi".
  
  
  Яна -смiхнулася. "Я абяцаю, Макi, што зраблю -сё, што магу, каб ты не засну-".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Да таго часу, як мы накiравалiся назад да лодцы, мiмалётнае захапленне бесклапотнасцi Крысцiны знiкла; на кожным кроку яна азiралася праз плячо, пакуль мне не даводзiлася казаць эй, каб яна прыбрала яго. Калi мы былi на борце i ачышчалi гавань, яна -важлiва аглядала кожнае судна, mimmo якога мы праязджалi, а затым сачыла за -сiм, што рухалася. Было амаль цёмна, але некалькi iншых лодак -сё яшчэ iмчалiся -зад i наперад. Адным вакол iх была маторная лодка добрага памеру, якая займаецца слiзгала найблiжэйшай да нас, набiтая визжащими гулякi, якiм, вiдавочна, было напляваць, дзе будзе праводзiцца вечара. Некаторыя вакол iх зоны нам рукой; Яе, памаха- у рэ-матызму, але Крысцiна, здавалася, спрабавала схавацца з выгляду.
  
  
  "Забудзьцеся гэта!" - агрызну-ся я. "Вы проста прыцягвае да нас увагу. Яны не таго тыпу".
  
  
  Яна злосна паглядзела на мяне, затым выпрасталася i слаба памахала удаляющемуся крейсеру. Пакуль мы назiралi, хуткаходная лодка накiравалася да велiзарнай маторнай яхце, амаль такi ж вялiкi, як круiзны лайнер, якая займаецца плыла - моры на халастым ходу. Кожны iлюмiнатар гарэ- агнямi, i нават з такой адлегласцi яе мог чуць рок-музыку, слаба якi даносiцца па & nb.
  
  
  "Падобна на вечарыну", - за-важы- я.
  
  
  Крысцiна кi-нула. Мы глядзелi, як маторная лодка павольна iдзе побач з маторнай яхтай. Былi спушчаныя i прымацаваныя тросы, а яшчэ запо-неная лодкi меншага памеру была паднятая на -зровень гало-най палубы. Пачу-ся крык, смех, i - бiнокль яе -бачы-, як адна жанчына -стала, ледзь не звалi-шыся за борт.
  
  
  "Праклятыя дурнi", - прамармыта- я.
  
  
  "Так", - пагадзiлася дзя-чына побач са мной. "Турысты".
  
  
  Яе, усмiхну-ся гэй. "Як яе."
  
  
  "Не, Макi. Ты шпiён".
  
  
  Яе, паморшчы-ся. "Добра, тады мiс памочнiкам шпiёна. Сядайце за руль, пакуль яе спускаюся -нiз i выцягваю для нас цёплыя швэдры. Становiцца холадна".
  
  
  Яе -смешка была по-ная сэнсу. "Але мне зусiм не холадна".
  
  
  На ёй была лёгкая кашуля, нядбайна зашпiлены па-над купальнiку, i такiя ж выцвiлыя сiнiя шорты. Яе пастара-ся паказаць, як высока ацэньваю яе знешнi выгляд. "Давайце так i пакiнем", - сказа- я i спусцi-ся -нiз.
  
  
  Калi яе вярну-ся, яна згарнулася, згарну-шыся абаранкам на шырокiм -будаваным сядзенне, якое малыя, па -сёй кабiне, падцiсну-шы пад сябе ногi i падпёршы галаву на локцi.
  
  
  "Гэта выглядае зручна, але я не хачу, каб ты так кiравала маёй лодкай ноччу. Занадта лёгка заснуць у такiм становiшчы".
  
  
  "Так, капiтан", - адказала яна, злёгку вiтаючы мяне.
  
  
  Яе кiну- гэй, швэдар i кiну- ко-дру на сядзенне побач з ёй, затым пайшо- наперад, каб праверыць клiвера. Ён бы- прыемным рэзка павялiчаны ветрам, i калi праверы- яе эга, яе выявi-, што саманаладнай абсталяванне не сапсавалася. Якар бы- паста-лены město, гатовы перайсцi на борт, калi нам прыйдзецца спынiцца, хоць у гэтых глыбокiх водах было не так шмат месца-, дзе наш канат даходзi- б да дна. Ён не забы-ся зачынiць пярэднi люк, у думках прыня-шы паляпванне Натаниэля Франклiна па спiне, i папо-з назад да кабiне.
  
  
  "Усё - парадку, шкiперам?" - спытала Крысцiна.
  
  
  "Ага." Яе з цiка-насцю паглядзе- на нах. "Падобна на тое, вы глядзелi занадта шмат фiльма- пра флот".
  
  
  "Мяне вучылi плаваць амерыканскi прапаршчык".
  
  
  "Ха! Ты маеш на -вазе, што гэтыя слабакi сапра-ды -меюць плаваць?"
  
  
  "Ну, гэта была малюсенькая лодка. У ёй ледзь хапiла месца для нас абодвух".
  
  
  "Павiнна быць, гэта было шыко-на". Яе звалi-ся на сядзенне побач з ee подвернутыми нагамi.
  
  
  Раптам яна села шчыра, не зводзячы вачэй з проблескового маячка па правым борце. "Што гэта?"
  
  
  Мне не давялося правяраць свой графiк. "Гэта святыя на мысе, якi мы бачылi, калi заходзiлi - порт. Як толькi мы пакiнем эга ззаду, мы зно- накiруемся на по-нач".
  
  
  "Ясна. Ты право-, Макi, цяпер не час i не звяртаць увагi. Ты хочаш спаць? У цябе бы- до-гi дзень".
  
  
  Ee голас абсурдна амаль чапурыстай, як яна казала, утаропi-шыся шчырымi перад сабой, абедзве рукi на колы са спiцамi.
  
  
  "Няма. Не цяпер. Яе проста сяджу.
  
  
  i... атрымлiваю асалоду ад выглядам ".
  
  
  Крысцiна не за-важыла нязграбнага за-вагi.
  
  
  До-гi час нiхто вакол нас не разма-ля-; затым яна пачала выгiнацца, адчуваючы мой пiльны погляд.
  
  
  "Чаму ты так на мяне глядзiш?" - раздражнёна спытала яна.
  
  
  "Я не дума-, што ты пярэчыш. Мiнулай ноччу на вулiцы ты была... зусiм iншай дзя-чынай".
  
  
  "Гэта дзейнiчала".
  
  
  "Як мужчыны - карычневым мэрсэдэсе?"
  
  
  "Вядома."
  
  
  "А цяпер ih няма?"
  
  
  Яна павярнула галаву да мяне, i - сгущающейся цемры яе вочы былi спакойнымi i цвярозымi. "Макi, яе, магчыма, гатэль б легчы з табой у ложак. На некаторы час. Калi б трэба было заняцца з табой любо-ю, каб пераканаць каго-небудзь у тым, што мы такiя, якiмi мы прыкiдваемся, яе б не вагалася. На якое-той час ёй была закахана - свайго аднакурснiка, i я магу шчыра сказаць, што ён бы- далёка не такiм прывабным, як ты. I -сё ж... - Яна пацiснула плячыма i зно- зiрнула -верх, затым зно- на мяне. "Я не шлюха, каб повалиться - пасцель з першым амерыканскiм турыстам, цi шпiёнам, называйце, як хочаце. Вы разумееце?"
  
  
  "Вядома." Яе трохi адсуну-ся ад нах, але не на адлегласць дасяжнасцi. "Гэта таксама тлумачыць, чаму вы раптам вырашылi плыць -сю ноч напралёт".
  
  
  Было занадта цёмна, каб убачыць, пачырванела яна, але па тым, як яна нахiлiла галаву, яе зразуме-, што яна збянтэжылася.
  
  
  "Гэта пра-да, Макi. Збольшага. Калi яе хачу быць цвёрдым у сваёй рашучасцi, няма сэнсу рызыкаваць залiшнiм спакусай".
  
  
  "Але толькi часткова?"
  
  
  "Так. Яе крыху падума- з iмi тхара, як мы казалi раней сёння".
  
  
  "Аб чым?"
  
  
  "Аб тым, як вы змянi- нашы планы".
  
  
  "Што ты маеш на -вазе?"
  
  
  "Алекс... ён вельмi асцярожны. Падазроныя. Яе, ведаю гэта толькi па кароткiх паведамлення-, якiя яе атрыма- ад яго".
  
  
  "Яе накшталт як вырабi- такое -ражанне".
  
  
  "Так што я думаю ... было б неразумна -носiць такiя папра-кi".
  
  
  "Вы маеце на -вазе, што мы павiнны адправiцца на Корфу, як i планавалася?"
  
  
  "Я думаю, гэта было б лепш, каб".
  
  
  Цiкава было тое, што я сам дума- у тым жа духу i вырашы-, што вяду сябе занадта асцярожна. Калi б адбылося парушэнне бяспекi або якое-то пераслед, не было б такой вялiкай рознiцы, няхай мы памiж Корфу i мацерыком або - адкрытым моры; - любым выпадку яны зловяць нас.
  
  
  "Я таксама, - сказа- я.
  
  
  Ee вочы пашырылiся ад сцяга дазволу на выкананне, як быццам яна чакала сваркi. "Ты зробiш?"
  
  
  Яе патлумачы- свае развагi. Яна кi-нула.
  
  
  "Праблема - тым, - працягну- я, - што нам прыйдзецца забiць дзень або каля таго, пасля таго, як мы дабяромся да Корфу з хуткасцю, з якой мы збiраемся плыць.
  
  
  Яе, адчува-, як яна напружваецца пры гэтым iмя, i зно- задава-ся пытаннем, чаму яна не гатэля падыходзiць да гэтага месца.
  
  
  "Але, - працягну- я, - раз, нiбыта гэта выйшла, наступная прыпынак, не лiчачы Корфу, павiнна быць на Паксосе. Магчыма, мы маглi б застацца там яшчэ на дзень, але пакуль вы думаеце, што за намi сочаць, я не люблю быць занадта до-га - адным порце ".
  
  
  "Так, яе разумею. Так, магчыма, яго што-то -я-ляю, Макi, але паколькi яе бачыла гэтага чалавека - карчме - Аргостилионе, яе так не думаю, не вельмi".
  
  
  Можа быць, прыйшо- час расказаць вось аб маёй сустрэчы, але яго так не дума-. Яшчэ няма. Чым больш бачы- яе, гэтую дзя-чыну, тым складаней яна станавiлася, i гэта ставiлася i да мiсii.
  
  
  "Добра, - сказа- я, - мы побеспокоимся пра гэта за-тра. А цяпер раскажы мне, як Алекс плануе звязацца з табой у наступны раз".
  
  
  "Я... я не павiнна нiкому нiчога распавядаць. Нават цябе".
  
  
  "Гэта па-дурному. Ты што-то сказа- пра карчме на Корфу, але не больш таго. Выкажам здагадку, ты -пала за борт, або што-то - гэтым родзе".
  
  
  Яна -смiхнулася. "Я плаваю, як рыба".
  
  
  "Гэта не прынясе вам асаблiвай карысцi, калi вы звалiцеся ноччу, пакуль яго сплю -нiзе. Вы не можаце злавiць лодку пад ветразем, паверце мне".
  
  
  "Гэтага не адбудзецца, Макi".
  
  
  "Не будзь занадта упэ-неным. У любым выпадку, яе збiраюся спаць тут".
  
  
  "Вам будзе холадна".
  
  
  "Па крайняй меры, у мяне будзе кампанiя. Унiзе самотна".
  
  
  Яна смяялася.
  
  
  "Такiм чынам, вернемся да спра-. Ваш кантакт з Алексам".
  
  
  "Права, Макi. Я не магу сказаць".
  
  
  "Табе лепш падумаць яшчэ раз, дарагая. Калi за намi пойдуць людзi, мы можам разлучыцца цi таго горш".
  
  
  Яна заколебалась, прыкусi-шы губу. Нарэшце яна павольна пакiвала галавой. "Магчыма, за-тра. Дай-ка падумаць, Макi".
  
  
  "Скажы шчыра, Крысцiна." Мне загадана сустрэцца з Алексам, забраць эга i даставiць у Iталiю. Адкрыта цяпер ты адзiны кантакт, якi - мяне ёсць з iм, так што нам лепш даверыцца аднаму сябру або разгарнуцца выплат прама тут i сказаць, кравец вазьмi "
  
  
  Яна здрыганулася, яе вочы пашырылiся ад страху.
  
  
  "Ты б не шталь!"
  
  
  "Кравец вазьмi, ёй бы гэта зрабi-". Яе блефава-, але, мяркуючы па яе рэакцыi, яна была часткова перакананая.
  
  
  "Калi Ласка, Макi. Усё гэта так нова для мяне; я не ведаю, што рабiць, каму падпарадко-вацца. Мы павiнны быць у канфлiкце?"
  
  
  "Выбар за вамi", - рашуча сказа- я.
  
  
  "Тады ёй скажу табе".
  
  
  Яе пачака-, пакуль цiшыня не стане дастаткова шчыльнай, каб рэзаць нажом.
  
  
  "За-тра", - цiха сказала Крысцiна.
  
  
  Яе злосна паглядзела на нах, затым уздыхну-, расцягнулася на мяккiм сядзеннi i -зяла выратавальны круг замест падушкi. "Абудзi мяне, калi стомiшся", - заро- я.
  
  
  "Так", - мякка сказала яна.
  
  
  "I -важлiва сачыць за компасам".
  
  
  "Так, сэр".
  
  
  
  
  
  
  Адзiнаццатая кiра-нiк.
  
  
  
  
  
  Ранiца выдалася ветраным, цёмныя аблокi неслiся низменному над галавой. Нiяк не калi там працавалi цяжкiя рубкi, i цяжкая лодка з шырокiмi бэлькамi кiвалася i апускалася, як конь -цякла. Крысцiна спала -нiзе, але не-забаве зно- выйшла на палубу, бледная i -схваляваная.
  
  
  "З намi -се - парадку?" - спытала яна, з трывогай гледзячы на аблокi.
  
  
  "Не аб чым турбавацца." Мне давялося закрычаць, перакрываючы нарастаючы выццё ветру, гром i рыпанне аснасткi. Рэзкае змяненне ветру прымусiла вялiкi гротам пляскаць, як прывязаны, звар'яцелы арол; Яго змага-ся з рулём, пакуль мы не апынулiся - курсе ветру, якi зно- запо-нi- ветразь.
  
  
  Крысцiна абаперлася на дах каюты i крыху агледзелася вар'ятам позiркам. "Дзе мы? Я не бачу зямлi".
  
  
  "Ой, гэта дзе-то там". Яе няпэ-на махну- у бок правага шарык.
  
  
  "Але хiба ты не ведаеш?" У ee голасе была тонкая адценнем панiкi.
  
  
  "Не хвалюйся". Яе, паглядзе- на гадзiннiк; было каля шостай ранiцы. Аднойчы ноччу яе прыкiну- нашу хуткасць i вырашы-, што мы, напрыклад, наадварот Превезы, але гэта было вельмi прыблiзна. Ён не сказа- дзя-чыне. "Калi падобна на тое, што - нас праблемы, усё, што мне трэба зрабiць, гэта адправiцца на усход, i мы -бачым зямлю". У дадзены момант гэта была не вельмi прывабная перспектыва, паколькi вецер цяпер дзьму- з таго кiрунку, i для пераадолення эга спатрэбiлася б шмат стомных до-гiх галсов. Дзякуй Натаниэлю яго веда- дастаткова, каб зразумець, што маламагутны дапаможны рухавiк не дапаможа - такiм моры; без стабiлiзуе эфекту ветру - ветразях "Сцыла" больш рухалася б уверх i -нiз, чым наперад.
  
  
  "Але... мы не можам цi мы дакладна даведацца, дзе мы знаходзiмся? З гэтым... як вы гэта называеце? Трызубец?"
  
  
  Яе, усмiхну-ся. "Секстант". Яе, зiрну- наверх. "I да таго тхара, пакуль не з'явiцца сонца, на якiм можна спынiцца, рэ-матызму - няма".
  
  
  Яна нахмурылася, вiдавочна занепакоеная, прыбрала сваю руку ад даху каюты i тут жа адхiснулася, ледзь не правалi-шыся - адкрыты праход ззаду нах.
  
  
  Яе, закрыча-. - "Глядзi!" "Давайце не зламаем ногi - гэтым невялiкiм круiз. Iдзi сюды i сядзь".
  
  
  Яна зрабiла, як гэй, сказалi, пагойдваючыся праз адкрытую кабiну i ледзь не урэза-шыся - нактоуз компаса. Яе схапi- ee за руку, прыцягну- да сябе.
  
  
  "Заставайся на месцы. Косця бога, не ламай компас, таму што тады нават яе б пача- хвалявацца".
  
  
  Яна мiмалётна -смiхнулася i прыбрала валасы з твару. Ee скура была вiльготнай, i гэта было не ад пырска-, якiя час ад часу разбiвалiся аб бок. Яе веда- гэты погляд.
  
  
  "Адчуваеце сябе крыху укачанной?"
  
  
  "Мяне не ванiтуе? Я не ведаю такога слова".
  
  
  "Хваравiта".
  
  
  "А... няшмат. Там так душна, i лодка так шмат скача".
  
  
  "Угу. Ну, заставайся тут, пакуль мы не выберамся адсюль. Сядай за руль".
  
  
  "Яе?" Яна прыбрала рукi, нiбы баялася дакрануцца да яе.
  
  
  "Чаму бы i няма? Лепшае - свеце лякарства ад марской хваробы, каб не адставаць ад дэль на палубе".
  
  
  "Я не пакутую марской хваробай!"
  
  
  "Як бы вы гэта нас называлi. У любым выпадку, яе гарантую, што праз некалькi мiн вы адчуеце сябе добра. Prima сыходу гэта. У мяне ёсць праца".
  
  
  Яна зрабiла, як гэй, сказалi, слiзгану-шы да таго месца, якое вызвалi- яго, калi яго -ста-. На iмгненне яна з сумненнем паглядзела на мяне, потым глыбока -здыхнула i -зяла руль абедзвюма рукамi. Яе спусцi-ся - каюту.
  
  
  Калi яе вярну-ся праз некалькi хвiлiна, яна слаба -смiхалася, падымаючы галаву, каб злавiць вецер i салёныя пырскi. Лячэнне спрацавала хутчэй, чым яе дума-.
  
  
  "Хочаце пагаварыць?"
  
  
  "Казаць?"
  
  
  "Угу. Вы ведаеце".
  
  
  "О, так." Яна паднялася з сядзення, каб лепей разгледзець цыферблат компаса. "Крыху пазней, а, Макi? Яе цяпер крыху занятая".
  
  
  Ёй дазволi- гэтаму адбыцца.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Да по-дня было
  
  
  зно- цiха i сонечна; Яе справi-ся з дапамогай секстанта i памалi-ся, каб мой элементарная навiгацыя была хоць бы досыць дакладнай. Яе, бы- здзi-лены, выявi-шы, што мы зайшлi далей, чым яе чака-; Превезы павiнна ляжаць амаль на -сход ад нас. Гэта бы- невялiкi востра-, не больш чатырох-пяцi мiль у да-жыню, i эга было няцяжка прапусцiць. Вецер усё яшчэ дзьму- з усходу, i, хоць моры было спакайней, усё яшчэ заставалася непрыемная невялiкая аварыйная . З уздыхам яе, узя-ся за першую нашу прывязку. Гэта не бы- дзень для задавальнення або нават для працы.
  
  
  Яе, спусцi-ся -нiз, усталява- карту нашага раёна на шырокiм стале - гало-най каюце i адзначы- наша цяперашняе становiшча. З гэтага моманту мне прыйшлося б дакладна адзначаць гэтыя адхiленнi, калi мы рухалiся наперад i назад, супраць ветру, адсочваць дакладнае час, выдаткаванае на кожны галсу, i спадзявацца, што мае ацэнкi пройдзенага адлегласцi былi досыць дакладнымi. Гэта было б нялёгка нават з доследнай рукой на руль, але тое, што Крысцiна напiсала для мяне там, зрабiла -сё значна больш складаным i нявызначаным; у рэшце рэшт, яна нiколi раней не адрывалася па -вазе берага. З iншага боку, я i сам ня бы- вельмi дасведчаны - далёкiм плаваннi.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Лiжа да вечара мы трапiлi - маленькi астравок на носе. Дзень шталь залатым, калi мы накiравалiся - выдатную маленькую гавань Порта-Гайо. На першы погляд гэта здавалася прымiты-ным, незасвоеныя месцам; усё, што мы маглi б бачыць, - гэта серабрыста-зялёныя алi-кавыя гаi, якiя распасцiраюцца ва -се бакi, наколькi мы маглi бачыць. Затым, калi мы наблiжалiся, мы маглi б адрознiць нiзкiя будынка, белыя, карычневыя i ружовыя, з голымi мачтамi прышвартава-ся лодак, пагойдва-ся - гаванi.
  
  
  Гарадок бы- маленькiм, але шматлюдным; Большасць дамо- цягнулiся -здо-ж набярэжнай. Каменная набярэжная межавала з гаванню; на беразе бы- шэраг маленькiх крамак, карчмо- i пара маленькiх гасцiнiц. Не абмярко-ваючы гэтага, Крысцiна пагадзiлася пераначаваць на борце "Сциллы"; капiтан порта прызначы- нам прычал удалечынi ад берага, што мяне цалкам задаволiла. Наша лодка несла маленечкую шлюпку, прывязаную да шлюпбалкам, на карме, i трапiць у маленькую лодку памерам з ванну было вялiкiм подзвiгам з пункту гледжання балансу i часу. Калi мы -дваiх забiлiся - нах, мы былi так низменному у & nb, што я чака-, што нас затопiць перш, чым мы зможам прайсцi пару сотня- ярда- да порта бар.
  
  
  "На шчасце, тут няма водных лыжнiка-", - пракаментава- яе.
  
  
  "Ой?" Цяпер Крысцiна здавалася вясёлай, цалкам забы-шыся аб ранiшнiх клопатах i страху напярэдаднi ночы.
  
  
  Яе трохi зрушы- свой алёнка; шлюпка пахiснулася i перавалiла праз борт трохi вады. Дзя-чына выглядала -стрывожанай, потым засмяялася.
  
  
  "Так, яе, разумею, што вы маеце на -вазе. Можа, нам варта вярнуцца - лодку да наступлення цемры, а?"
  
  
  "Не будзе нiякай рознiцы; мы можам тануць нiяк не калi цi -начы".
  
  
  "I мы за-сёды можам плаваць".
  
  
  "Вядома." Нашы каленi, як бы пераплецены, з гэтым нiчога не зрабiць, i мне здавалася, што яна аказвае невялiкае дадатковае цiск. Можа быць.
  
  
  Мы зрабiлi до-гую шпацыр па маленькаму мястэчку, i трохi пагулялi па-за межамi эга, малюючы турыста- з падвоенай сiлай. Сельская мясцовасць была зялёнай i камянiстай, рэзка паднiмаючыся над морам, як вяршыня гары патанулай, якой на самай дэла былi большасць грэцкiх выспа-. З пыльнай дарогi мы маглi б зiрнуць уверх i -бачыць схiл пагорка, усеяны крэйдавымi валунамi, некаторыя памерам з катэджы, якiя стаялi асяроддзя- iх, прычым дома - некаторых выпадках адрознiвалiся гало-ным чынам цёмнымi квадратамi, якiя пазначаюць ih вокны. Хрипящая iмкненне машына, падобная на даваенны сiтраен, праязджала mimmo нас, забiтая дарослымi i дзецьмi. Яе не здагада-ся, што мясцовыя багатыя людзi; iншыя, якiх мы бачылi на дарозе, былi альбо людзей, якiя гулялi, альбо кiра-нiкамi коннымi телегами. У асно-ным яны не звярталi на нас увагi; мужчыны невысокiя i трошкi прысадзiстыя, многiя з вялiкiмi вусамi, жанчыны - стандартнай сялянскай вопратцы чорнага колеру да шчыкалаткi, звычайна з такiмi ж шалямi, якiя амаль закрывалi ih асобы. Гэта было тое, што мяне збянтэжыла у Грэцыi з таго моманту, як яе -першыню пача- чытаць o ёй: чаму такая сонечная -сёй тэрыторыi гатэля, а з яе падбадзёрлiвым паветрам i зiготкай вадой павiнна быць населеная жанчынамi i мноствам мужчын у вечным жалобе. Калi б ёй бы- настроены па-фiласофску, яе мог бы спытаць аб гэтым Крысцiну, але - мяне былi iншыя думкi. Парусны спорт выклiкае апетыт, якi можа ператварыць самага пераборлiвага едака - обжору, а яе галада-.
  
  
  Мы знайшлi карчму з выглядам на набярэжную, i вячэру бы- настолькi дзi-на добра, што мы затрымалiся - nen да позняй ночы. Месца, вiдавочна, прызначалася для якiя вандруюць яхтсмена-; Меню было часткова на англiйскай мове, -прыгожана груба намаляванымi якарамi i ракавiнкамi. Спачатку мы былi адзiнымi - гэтым месцы, але не-забаве увалiлася група мужчын i жанчын з загарэлымi тварамi i моцнымi рукамi - марской вопратцы.
  
  
  Мяркуючы па абры-ках размова-, яе чу-, што гэта была змяшаная група амерыканца- i брытанца-, у тым лiку iтальянку i двух вiдавочных француза-. "Нiчога асаблiвага, - сказа- яе сабе i зiрну- на Хрысцiну.
  
  
  Яна глядзела адкрытымi перад сабой, як быццам на што-то за маiм левым плячом, але я мог сказаць па яе падбародка i павярхо-наму дыханню, што яна была напружаная.
  
  
  "Што гэта?" - спытала я, нахiляючыся наперад, каб нас не было чуваць.
  
  
  "Гэта... гэта нiчога". Яна коратка -смiхнулася. "Здаецца, яе падазраю -сiх. Яе i буду рада, калi -сё гэта скончыцца".
  
  
  "Вы будзеце?"
  
  
  "Так".
  
  
  Яе пацягну-ся да яе руцэ праз крэсла. "Я не -пэ-нены, што буду рады".
  
  
  Яна до-га глядзела на мяне. "Няма", - нарэшце сказала яна. "Магчыма, яе таксама не буду".
  
  
  Нiхто не разма-ля- з намi, пакуль мы не пiлi каву, але затым адзiн вакол француза- праз пакой -ста- i свядома накiрава-ся да нашага столiка. Гэта бы- хударлявы мужчына з капой пясочных валасо- i сарамлiвай усмешкай, по-най упэ-ненасцi.
  
  
  "Дараваць мяне", - сказа- ён, гледзячы - асно-ным на Крысцiну. "Вы, амерыканцы?"
  
  
  "Яе", - сказа- я. "Яна чыстая."
  
  
  "Мы з сябрамi цiкавiлiся, цi не хочаце вы далучыцца да нас, каб выпiць". Ён усё яшчэ глядзе- на Крысцiну;
  
  
  Яна цвёрда пахiтала галавой. "Мне вельмi шкада, - сказала яна з халоднай ветлiвасцю. "Але мы павiнны класцiся спаць крыху раней, гэта бы- до-гi дзень". Яна -стала з плы-най грацыяй прынцэсы, якая не прымала недастойнага прыхiльнiка. "Ты заплацiш па чэку, Дэнiэл? Мы павiнны iсцi. Яе вярнуся праз хвiлiну".
  
  
  Француз адступi-, вiдавочна спрабуючы захаваць нядбайнае сябе - руках. Ёй -смiха-ся пра сябе, раскладваючы драхмы; дзя-чына -сё яшчэ мяне здзi-ляла. Назiраючы, як яна рухаецца - бок туалета, атрымлiва- асалоду ад яе выглядам, нават ззаду, прыгожа напо-неныя белыя штаны з шырокай блакiтнай кашуляй па-над iх. Просты касцюм дава- зразумець, чаго - ёй не было, i раптам, успомнi-шы мiнулую ноч, я не чака- гэтага.
  
  
  Прыйшо- афiцыянт, узя- мае грошы i адда- ih пухлай вусатай жанчыне за касай. Ён до-га пра гэта дума-, а яе пачына- губляць цярпенне. Калi ён нарэшце вярну-ся, яе -жо бы- на нагах, але калi ён сыходзi-, яе зно- сель. Крысцiна усё яшчэ не вярнулася.
  
  
  "Напэ-на, гэта маё нецярпенне", - сказа- яе сабе i свядома не зiрну- на гадзiннiк. Яе праверы- крэсла - iншым канцы пакоя; яны глядзелi - мой бок, i малады француз пасмiха-ся.
  
  
  Яе прымусi- сябе сядзець спакойна, пацягваючы рэшткi кавы, у той час як мае кiшкi сцiскалiся па меры таго, як iшлi хвiлiны. Яе -спомнi- яе трывогу, калi яна -бачыла мужчыну - рэстаране - Аргостилионе i пачала нервавацца, як i раней.
  
  
  Жанчына за касай запытальна глядзела на мяне. Яе, азiрну-ся, нарэшце -ста- i падышо- да яе.
  
  
  "Спадзяюся, ты гаворыш па-ангельску".
  
  
  "Але, вядома", - адказала яна.
  
  
  "Юная лэдзi". Яе, паказа- у бок туалета, - цi, па меншай меры, калiдора, якi вядзе да яму. "У нас бы- до-гi дзень падарожжа, i, магчыма, яна нездаровая..."
  
  
  "Але, вядома", - пацвердзi- яна i падняла сваю апранутую - чорнае тушу з высокай табурэткi, каб клыпаць - жаночую пакой. Праз iмгненне яна вярнулася, пацiскаючы плячыма. "Там нiкога няма", - сказала яна.
  
  
  "Дзе, кравец вазьмi...?"
  
  
  "Магчыма, задняя дзверы". Яна зiрнула на крэсла, за якiм француз выгляда- падазрона самаздаволеным, як чалавек, у якога -сё - парадку i не спяшаецца складаць. кавалачкi разам.
  
  
  За выключэннем таго, што я не даверы- гэтаму нас на хвiлiну. Нiхто не -става- з таго крэсла, i здавалася па-чарто-ску малаверагодным, што Крысцiна кiнула б мяне на ноч з-за выпадковага пiжон. Ва -сякiм выпадку, не цяпер. Яе праiгнарава- яго.
  
  
  "Дзякуй", - сказа- яе жанчыне i паспяша-ся па карчмы. Калi яе, падышо- да таго месца, дзе мы пакiнулi лодку, ён не здзiвi-ся, выявi-шы яе там, яна б дакладна не вярнулася - лодку адна. Але калi яе паглядзе- на зацямненне гавань, яе змог адрозьнiць цёмную постаць, дрэйфуючую недалёка ад Сциллы. Гэта была невялiкая лодка з падвесным маторам, носам якой -пiралася - корпус шлюпа, i па тым, як яна пагойдвалася i апускалася, у мяне склалася -ражанне, што яе пакiнулi там усяго некалькi хвiлiн таму. Пакуль яго глядзе-, у iлюмiнатарах гало-най каюты блiсну- святым, i нiякiх сумнева- не заставалася.
  
  
  Яе sel - лодку, адчалi-, i як мага хутчэй паплы- праз перапо-неную гавань. Стук вясёлы - уключинах здава-ся мне громам у вушах, але як толькi яе спынi-ся, каб прыдумаць спосаб прыглушыць гук, mimmo пранеслася маторная лодка. Эга пасля амаль затапi- мяне, але я яе захава- кантроль i выкарыста- шум, каб прайсцi астатнюю частку
  
  
  адлегласцi да "Сциллы".
  
  
  Яе прывяза-ся да носа, затым вылез на насавую палубу. Паверхня была вiльготнай ад расы, i, ляжу на ёй, яе i адчува-, як вiльгаць прасочваецца скрозь маю кашулю. Мяне гэта не турбавала; Мяне больш турбавала тое, што сяргей не праходзi- праз вечка люка па аргшкла адкрытымi перад маiм носам. Гэта азначала, што дзвярны праём памiж каютамi бы- зачынены.
  
  
  Яе прыадчынi- люк, удзячны, што раней не спрабава- выламаць эга знутры. Ён бясшумна хiтну-ся -верх, i ён апусцi-ся памiж двума вузкiмi ложкамi -нiзе. Люк зно- зачынi-ся, i ён замарудзi- крок, пакуль не закрылася. Яе, рушы- да дзвярнога праёму, правяраючы Х'юга у ножнах на перадплеччы, i прыкла- вуха да тонкай дра-лянай панэлi.
  
  
  Калi б мой грэцкi бы- лепш, яе мог бы сказаць, што яны кажуць, але словы гэтага чалавека вырвалiся занадта хутка, каб яе мог улавiць больш, чым некалькi фрагмента- размовы. Але эга голас да- зразумець, што ён каму-то пагражае, i калi яе пачу- рэ-матызму Крысцiны, не было нiякiх сумнення-, хто. Яе пачу- гук рэзкага плескачо- i прыглушаны крык. Яе пача- браць нож у руку, калi зверху на мяне звалiлася тонны цаглiн.
  
  
  Ён прайшо- праз люк, якi яе толькi што зачынi-. У цемры яе не бачы- нiчога, акрамя якая душыць на мяне грувасткай ценi; у цеснаце памiж ложкамi яе нават не мог перавярнуцца, каб дабрацца да чалавека. Пары- чесночного дыхання ледзь не задушы- мяне, i гэта надало мне сiлы адчаю. Яе, ускочы-, як мустанг з заусенцем пад сядлом, спрабуючы стрэсцi дрэнна пахкага мужчыну са сваёй спiны. Эга мэта стукнулася аб нiзкi столь, ён цяжка хмыкну-, пакуль эга рукi -сё яшчэ сцiскалi маё горла. Яе зно- удары- яго эга, пача- шпурляць у адну вакол ложка-, калi дзверы расчынiлiся.
  
  
  Сяргей у гало-най каюце бы- цьмяным, але пасля по-най цемры яе на iмгненне аслеп. Усё, што я бачы-, бы- сiлуэт i бляск металу - эга руцэ. Яе -дары- яго нагамi, але не змог да яго дабрацца. Пачу-ся жахлiвы пстрычка адводзiцца курку; Яе разгарну-ся, спрабуючы -цягнуць чалавека на спiне памiж сабой i пiсталетам, але я веда-, што было занадта позна.
  
  
  Стрэл бы- падобны -дару грому - цеснаце. На iмгненне яе замёр, чакаючы, калi адчую, куды мяне -дарылi. Але балюча не было, нават ранняга здранцвення, якi папярэднiчае агонii ад сур'ёзнага -дару. Калi яе зно- паглядзе- на сiлуэт у дзвярным праёме, яе -бачы-, што ён пахiсну-ся. Чалавек, якi напа- на мяне, прыслабi- хватку, i я вырва-ся на волю, нацэлi-шыся на забойцу.
  
  
  Яе выбi- пiсталет па эга рукi i штурхну- эга таму. У цьмяным святле за акном яе -бачы- Крысцiну, ee рука была заблыталася - эга валасах, яна цягнула ih iso усiх сiл. Але - барацьбе яе свабодная рука вылецела за спiну i -дарыла па газавай лямпе, выбi-шы яе па подвесов.
  
  
  Палаючая вадкасць разлiлася па стале, затым на палубу, лизнув дошку па кiрунку да нас у рапто-най цемры. Яе адштурхну- гэтага чалавека, цяпер не звяртаючы -вагi нават на Крысцiну. Пажар на борце лодкi - гэта, мабыць, самае жудаснае, што ёсць на свеце, асаблiва калi вы - пастцы -нiзе, а агонь накiро-ваецца адкрытымi - бензабакi.
  
  
  Яе хапа- ко-дры з гранат i кiда- ih на самыя вялiкiя гарачыя -часткi; пакуль яны тлелi, яе уключы- ваду - ракавiне на камбузе, затым нырну- у вялiкi падвесны шафку i выцягну- куртка для непагадзi, каб перакiнуць iншыя гарачыя месцы. ¦весь бiзнэс не мог заняць больш за па-тары хвiлiна - у адваротным выпадку мы страцiлi б лодку i, магчыма, нашы жыццi, - але калi яе нарэшце патушы- агонь, нашых наведвальнiка- не было. Яе пачу- запуск падвеснай рухавiка, паспрабава- падняцца - кабiну, але урэза-ся - Крысцiну.
  
  
  "Макi!" - завiшчала яна, абдымаючы мяне за шыю. "Ах, Божа Мой! Макi!"
  
  
  "Ага-ага." Яе рассеяна паляпа- ee, прыслухо-ваючыся да затухающему гуку матора. "Што тут здарылася?"
  
  
  "Яе ... яны забралi мяне вакол карчмы. У чалавека бы- пiсталет i ..."
  
  
  "Добра." Яе адштурхну- ee, зусiм няшмат, каб яе мог нахiлiцца i праверыць палубу пад нагамi. "Дай мне лiхтарык, а?"
  
  
  Нягледзячы на -весь агонь i замяшанне, асаблiвых пашкоджання- не было. На шчасце, крэсла, на якi трапiла першая акты-нага адпачынку падпаленага газы, бы- пакрыты лушчаком; некалькi руха- анучай прыбяруць плямы. Ашалё-ка палубы, якая праходзiла праз сярэдзiну каюты, за-сёды была вiльготнай з-за плескания трюмной вады ледзь нiжэй, i толькi фарба была выпаленай. Перакана-шыся, што на борце нiчога не тлее, яе -ключы- сьвяты на Крысцiн.
  
  
  "Папрасiць прабачэння", - коратка сказала я. "Паколькi хулiганы сышлi, яе падума-, што было б лепш, каб пераканацца, што мы не взорвемся, перш чым прыступiць да пытаннях".
  
  
  Дзя-чына цяжка кi-нула, апусцi-шы галаву памiж
  
  
  
  плячэй, калi яна сядзела на ложку па левым борце. "Я разумею."
  
  
  "Хочаш дапамагчы мне цяпер?"
  
  
  "Дапамагчы табе?"
  
  
  "Мы не збiраемся спыняцца тут сёння -вечары, дарагая. Пойдзем, абярэм якой-небудзь iншай прычал - калi толькi ты не хочаш зно- плыць -сю ноч".
  
  
  "О, Божа, няма, МакКил". Яна закрыла твар рукамi. "Так шмат..."
  
  
  "Ну, не нагiнайся цяпер. Пайшлi. Выцягнi лодку з носа, i прывяжы яе да карме, пакуль яе завяду рухавiк".
  
  
  У пэ-ным сэнсе, было б лепш сплысцi ён уначы, але я пача- адчуваць яшчэ больш вар'яты пачуццi з нагоды гэтай аперацыi. Калi б яны гатэлi забiць або схапiць нас, яны маглi б гэта зрабiць. Асаблiва - адкрытым моры. Так што, магчыма, iншае месца для астатняй часткi ночы будзе гэтак жа бяспечным. Ва -сякiм выпадку, яе таксама стамi-ся.
  
  
  Мы знайшлi прычал на знешняй -скраiне гаванi, прывязалi да яго i скончылi ачыстку. Мы -ставiлi яшчэ адзiн лiхтар у кранштэйны, i, пакуль Крысцiна мыла стальнiцу, яе старанна праверы- астатнюю частку кабiны, прыбра-шы рэшткi разбiтага шкла i iншага смецця. Яе знайшо- пiсталет, якi выбi- вакол рукi чалавека, стары рэвальвер 32-га калiбра з яшчэ адным патронам у цылiндры. Бескарысны, але на -сялякi выпадак пакла- на палiцу - камбузе.
  
  
  "Вы не задаяце нiякiх пытання-", - цiха сказала Крысцiна.
  
  
  "Я чака- цябе."
  
  
  "Што ты хочаш, каб ёй сказала?"
  
  
  "Можа, што, кравец вазьмi, здарылася".
  
  
  "Гэта здаецца такiм... дурным".
  
  
  "Дурным?"
  
  
  "Так. Бачыш, чалавек з пiсталетам схапi- мяне - карчме. Грубы чалавек, не лепш хулiгана, ты ведаеш? Ён i эга таварыш прымусiлi мяне вярнуцца да лодцы..."
  
  
  "Чаму? I чаму тут?"
  
  
  "Вотум што так па-дурному. Яны думалi, што ты багаты амерыканец, круцiшся вакол у папрасi- лодак для пакупкi. Яны думалi, што на борце - цябе схавана шмат грошай, i яны спрабавалi прымусiць мяне сказаць, калi ... ну ... ты з'явi-ся . "
  
  
  Яе, паглядзе- на нах скептычна. Яна выглядала так жа цудо-на, як за-сёды, i, апусцi-шы валасы перад тварам, яна выклiкала спачуванне i абнадзейлiвыя ласкi. Калi ёй нiчога не сказа-, яна паглядзела на мяне. "Што здарылася, Макi?"
  
  
  "Нiчога", - сказа- я, амаль перакана-шы сябе. У рэшце рэшт, гэта магло быць пра-дай. I чаму сястра Alexa Зенополиса павiнна гуляць са мной у такую складаную гульню? Мне -далося спачувальна -смiхнуцца. "Ну, цяпер усё было скончана. Думаю, адна вакол iх рэча-. Як ты сябе адчуваеш?"
  
  
  Павольна ee гол паднялася, i яна адкiнула валасы з твару. Большасцi жанчын спатрэбiлася б некалькi гадзiн у салоне прыгажосцi, каб дамагчыся такiх жа змена- у знешнасцi.
  
  
  "Як начны ка-пак?", - сказала яна i -смiхнулася.
  
  
  На борце бы- брэндзi i бутэлька бурбона, якую яе знайшо- у Афiнах. Здавалася, што наста- добры час, каб разабрацца з гэтым.
  
  
  "Што гэта будзе?" - спыта- я, падня-шы абедзве бутэлькi.
  
  
  "Ах! У вас ёсць бурбон!" Яе вочы скакалi - цьмяным святле.
  
  
  "Не кажаце мне, што вы навучылiся iншаму у гэтага амерыканскага прапаршчыка".
  
  
  "Мы шмат чаму вучымся - амерыканца-". Яна апусцiлася на вузкую ложак насупраць крэсла i паглядзела на мяне. У мяне перасохла - горле, i мне трэба было выпiць.
  
  
  Пасля таго, як яе зрабi- пару здаровых глытко-, яна паляпала па ложку побач з сабой. "Сядзь, Макi".
  
  
  Яе зрабi-. Ee рука нядбайна ложка на маё сцягно, i яе прахалоднае цяпло, здавалася, излучалось праз тонкую цёмную блузку, якую яна насiла. Яе адкашля-ся.
  
  
  "Голас... Паксос".
  
  
  "Так", - прамармытала яна i зрабiла до-гi павольны глыток.
  
  
  "Зараз", - сказа- я.
  
  
  Яна павярнулася да мяне з прытворнай здзi-леннем. "Адразу?"
  
  
  "Так. Вы абяцалi. Аб вашым кантакце з Алексам".
  
  
  Iмгненне яна глядзела, затым павольна пакiвала галавой. "Цi павiнны мы? Зараз?"
  
  
  "А якое лепшы час?"
  
  
  "Аб ... пазней?" Яна прысунулася лiжа, i якiм-то чынам некалькi гузiка- на верхняй часткi яе блузкi -далося расстегнуться. У адтулiне -тварылася цудо-ная плоць, i мая левая рука паднялася сама па сабе, каб пяшчотна абхапiць грудзi, прижимавшуюся да маёй грудзей. "Так", - выдыхнула яна. "Так..."
  
  
  "Што з табой?" - спыта-ся - яе. "Учора -вечары ты гуляла нявiннiцу, сёння ты зно- шлюха".
  
  
  Яна адрэагавала не так, як я чака-; яе вочы засталiся прыспушчаны, калi яна -зяла маю руку i прыкладае яе сабе на грудзi. "Не спрабуй зразумець мяне адразу, Макi. Павер мне. Даверся маiм iнстынктам".
  
  
  "Тваiм iнстынктам?"
  
  
  "Пазней, Макi. Але цяпер..." адкрылася яшчэ адна кнопка, потым яшчэ адна; у той жа час яна нахiлiлася наперад i пяшчотна прыцiснулася вуснамi да маiх. На дадзены момант мае пытаннi былi забытыя.
  
  
  Яе мова кiну-ся да майго, даследуючы, пацягваючыся. Мая рука праслiзнула -нутр
  
  
  у блузку, адчу-, як сасок расце i цвярдзее пад маiмi пальцамi. Яна ахнула, затым слiзганула рукой па маiм сцягне. Мой цiкавасць бы- вiдавочным, i яна хiхiкнула глыбока горлам.
  
  
  Адкiну-шы блузку, яе пацалава- ee плячо, глыбокую зацененую расколiну, адну грудзi, потым iншую. Затым яе, адсуну-ся, каб штогод i палюбавацца; соску стаялi нерухома i адкрыта, злёгку пры-зня-шыся, як быццам цягнулiся да мяне - роце. Сцягна Крысцiны павольна рухалiся, а яе рука, шмыганула за пояс маiх штано-. Яе уцягну- жыцця, каб даць эй трохi больш месца, i яна - по-най меры скарысталася гэтым ...
  
  
  Не пытайцеся, як мне -далося выключыць лямпы - каюце - людзi на лодцы так па-чарто-ску неахайныя, што проста заскочылi - i ператварылi крэсла i ла-кi - ложак, але праз некалькi iмгнення- мы -жо ляжалi голыя разам, яе цела прижалось да яе. ад пальца- нага, да плячэй. Мы даследавалi яшчэ адзiн iншы з нарастаючым голадам, i яе мову бы- заняты i спрытны; а затым, калi здавалася, што мы абодва взорвемся ад гэтага настойлiвага жадання, яна адкрылася мне.
  
  
  Яна ахнула, калi яе штурхну- павольна; яна сказала што-тое, чаго я не зразуме-, i паспрабавала -цягнуць мяне глыбей. Яе супрацi-ля-ся ривненской настолькi, каб паказаць, хто тут гало-ны, а затым пача- до-гiя, павольныя руху, пранiзлiвыя -се глыбей з кожным ударам. Яна падняла ногi, абхапiла iмi маю спiну, тузану-шы сцёгнамi -верх, каб сустрэць мае -змацняюцца штуршкi. Яна пачала стагнаць, прыцягваючы мяне да сябе, каб пацалаваць мяне з нарастаючай жорсткасцю, па меры таго, як яе руху станавiлiся больш хуткiмi i апантанымi.
  
  
  Калi гэта здарылася, яна запрокинула галаву, шырока адкры-шы вочы i рот, чапляючыся рукамi за мае плечы, яе сцягна колотились, як поршнi. Здавалася, гэта до-жылася вечна, нашы -заемныя -здыхi змяшалiся, калi яго выбухну- -нутры нах, i калi, нарэшце, мы абодва былi знясiленыя, яе бездапаможна ляжа- папярок нах, усведамляючы гэтую цудо-ную слабасць i скользкость прасякнутых потым дроту. Прайшло шмат часу, перш чым яна загаварыла.
  
  
  "Макi?" - сказала яна хрыплым голасам.
  
  
  "Так?"
  
  
  "Дзякуй."
  
  
  Яе, усмiхну-ся. "Дзякуй"
  
  
  "Няма. Вы не можаце зразумець". У ee голасе была дзi-ная нота пакоры.
  
  
  "Паспрабуй мяне."
  
  
  Яна пахiтала галавой. "Не, я не магу сказаць".
  
  
  "Чаго-чаго?"
  
  
  "Што я хачу".
  
  
  Яна зно- хадзiла кругамi, але я супрацi-ля-ся свайму раздражненню. Яе часткова скацi-ся з нах, але яна чаплялася з дзi-най сiлай.
  
  
  "Няма! Не пакiдай мяне!"
  
  
  "Я нiкуды не пайду. Да ночы трэба будзе до-гi шлях, Крысцiна". Яе перагну-ся праз край ложка, знайшо- на падлозе шклянку, падня- эга i зрабi- вялiкi глыток бурбона. Калi вадкасць пацякла па горла да жывата, яе -жо адчува-, як мая сiла вяртаецца ...
  
  
  "Так", - выдыхнула дзя-чына, пацягну-шыся за шклянкай, i, падня-шы галаву, каб адпiць. "Гэта наша ноч, i я баюся, што яна будзе адзiнай, Макi".
  
  
  Яна была права, як яго па-чарто-ску хутка высвятлi-, але нават Крысцiна не ведала, наколькi яна права.
  
  
  
  
  
  
  Дванаццатая кiра-нiк.
  
  
  
  
  
  Яны чакалi нас у Корфу, адкрыта да карычневага "мерседэса", прыпаркаванага на бачным месцы - асно-ных прычала-. Двое мужчын, неадрозных ад цёмных касцюма- i капелюшо-, якiя хаваюць вялiкую частку асоб, сядзелi i абыякава глядзелi, пакуль мы з Крысцiнай гулялi па набярэжнай, пара марскiх турыста-, прыгожага змучаных ноччу любовi i до-гiм, павольным нiяк не калi плавання- у якое-небудзь мора. некаторыя называюць самым прыгожым па -сiх грэцкiх выспа-.
  
  
  Мы выбралi месца для тут у самай па-ночнай частцы гаванi, далей ад мiтуснi - цэнтры. На & nb, куды б мы нас паглядзелi, былi лодкi -сiх памера- i тып, ад маленькiх ветразных судо- да мясцовых рыбало-ных судо- i велiзарных акiянскiх яхт. Вячэрнi сонца адкiдала до-гiя ценi, пакуль мы iшлi mimmo шэрага- кiёска-, якiя прапануюць туземная вопратку, -прыгажэннi, прадметы мастацтва, разнастайную адукацыю, пахi якой змешвалiся з салёным паветрам i нявызначанымi пахамi горнай сельскай мясцовасцi, якая займаецца маячыла за горадам. Гулi мотороллеры, крыкi прада-цо- i музыка даносiлiся па -сiм адчыненых дзвярэй -сiх астатнiх устано- грамадскага запыта-. Мы -жо амаль пачалi апускацца - атмасферу свята, калi яе за-важы- "мэрсэдэс".
  
  
  Яе папераджальна схапi- Крысцiну за руку, заклiкаючы працягваць рухацца, не зба-ляючы кроку. Спачатку яна не зразумела, але, убачы-шы машыну, напружылася; Яе пацягну- яе наперад.
  
  
  "Не глядзi на iх. Працягвай рухацца".
  
  
  "Але... як яны сюды патрапiлi? На машыне ён?"
  
  
  "Ёсць паромы, цi не так?"
  
  
  "Ах. Так. Але чаму яны проста... сядзяць тут?"
  
  
  "Што яшчэ важней, як яны даведалiся, што мы будзем тут?" Мы былi амаль насупраць машыны. Мужчыны -нутры павольна павярнулi галовы, пакуль мы
  
  
  прайшлi mimmo, але выраз ih асоб не змянiлася.
  
  
  Крысцiна пакорлiва пацiснула плячыма. "Усе прыязджаюць на Корфу. Цi... ты сказа- таму па матэматыцы, дзе арандава- лодку?"
  
  
  Яе, задума-ся на iмгненне. "Магчыма. Па крайняй меры, ёй сказа-, што, верагодна, пайду на по-нач".
  
  
  "Вы павiнны былi сказаць эму?"
  
  
  "Гэтага нельга было пазбегнуць. Ён-гатэль ведаць, куды яго збiра-ся адправiцца, i калi б ёй сказа-, што хачу здзейснiць круiз па Кикладам, ён падума- бы, што гэта дзi-на".
  
  
  "Чаму гэта?"
  
  
  "Паглядзiце на карту. Пиргос - зале далёка ад Эгейскага сукенка; было б разумней арандаваць лодку - Пирее, калi б яе планава- адправiцца туды".
  
  
  "Вядома. I гэтыя людзi... цi маглi яны быць тым, хто спрабава- арандаваць гэтага?"
  
  
  "Угу. I, верагодна, выкарысто-валi той, якi першапачаткова збiра-ся -зяць. Толькi гэта таксама не мае вялiкага сэнсу". Гэта не так. Калi яны гатэля- Alexa, а да гэтага часу яе бы- перакананы, што незалежна ад таго, што сказа- мне Ястраб, дзе-то павiнна была быць -цечка, чаму яны спрабавалi затрымаць нас у Пиргосе? Адзiны рэ-матызму, якi яе мог прыдумаць, заключа-ся - тым, што калi б мы працягвалi падарожнiчаць на машыне, было б лягчэй прытрымлiвацца за намi. Гэта бы- не вельмi здавальняючы рэ-матызму.
  
  
  Калi мы прайшлi далей за "мерседэсам", яе павё- дзя-чыну да невялiкага кiёска, у якiм сядзела ашаламляльная дэманстрацыя рознакаляровых шалiка-. "Купiць - адзiн", - сказа- я. "Купi- два, але не спяшайся".
  
  
  Пакуль яна збiрала нагрузкi, яе, да радасцi маршчынiстай старой-гаспадынi, радасна пазiра- на набярэжную. Людзi - "мэрсэдэсе" не рушылi з месца, але яны мяне не асаблiва турбавалi; яны зрабiлi сябе настолькi прыкметнымi, што я бы- упэ-нены, што павiнны быць i iншыя. Але там была такая занятая, пастаянна рухаецца нато-п, што было практычна немагчыма вылучыць каго-небудзь, хто хоць трохi выгляда- бы падазрона; Е-рапейца- у цёмных касцюмах было столькi ж, колькi i ярка апранутых турыста-, i мае шанцы знайсцi чалавека, якi забi- сваю напарнiка - маiм пакоi, былi надзвычай малыя.
  
  
  I -весь дзень Крысцiна -хiлялася ад маiх пытання- аб сваiм кантакце з Алексам.
  
  
  Калi яна выбрала пару шалiка-, мы пайшлi далей. Калi яе злёгку трыма- ee за руку, дзя-чына дрыжала.
  
  
  "Што гэта?"
  
  
  "Мне... здаецца, становiцца холадна".
  
  
  "I...?"
  
  
  "Я думаю, пара". Яна -зяла мяне за руку, перавярнула запясце i паглядзела на мае гадзiны. "Так. Мы павiнны iсцi".
  
  
  "Я дума-, гэта не раней за-тра".
  
  
  "Сёння яе павiнна... -сталяваць кантакт".
  
  
  "Але нас нават не павiнна было быць тут сёння".
  
  
  "Але мы". Яе -смешка была шчырай i занадта самазадаволенай, каб падыходзiць мне.
  
  
  "Ну ты хiтрая маленькая сучка". Яе смяя-ся. "Мы пойдзем?"
  
  
  "Няма. Мы возьмем таксi". Яна паказала наперад, на ажы-лены кут, дзе ад набярэжнай у горад вяла шырокая вулiца. "Там павiнен быць адзiн вакол iх".
  
  
  Яшчэ раз яна мяне яна свабодна; Яго чака- большага -хiлення, але цяпер яна, мабыць, усё-ткi -зяла мяне з сабой. Яе нiчога не сказа-, але прыцiсну- свабодную левую руку да сябе; Х'юга заспакаяльна -тульна -ладкава-ся - ножнах.
  
  
  У куце стаяла з па-тузiна таксi, прыпаркаваных перад вялiкiм, раскiнулiся старым гатэлем, падобным на адрэста-раваныя руiны грэцкага храма з пацямнелых ад часу мармуровым фасадам. "Якой-небудзь канкрэтна?" - спыта- я, калi мы падышлi да куце.
  
  
  "Пра..." Крысцiна спынiлася, закрыла вочы i памахала паказальным пальцам у невялiкiм крузе, затым паказала. "Гэты", - сказала яна, зно- адкрываючы вочы.
  
  
  Гэта бы- пыльны стары "Форд", за рулём якога сядзе- нудны кiро-ца, якi дзелавiта калупа- у зубах i не звярта- -вагi на мiнако-. Некалькi iншых кiро-ца-, якiя стаялi на абочыне каля сваiх зборы, кланяючыся i жэстыкулюючы, але Крысцiна праплыла mimmo iх, каб адкрыць заднюю дзверы па свайму выбару. Мажны мужчына за рулём неахвотна падня- вочы; Здавалася, што ён зусiм не хаце- браць пасажыра-. "Павiнна быць, гэта бы- таксiст вакол Нью-Ёрка", - падума- я, iдучы за Крысцiнай - затхлы а-тамабiль.
  
  
  Кiро-ца не азiрну-ся, а уздыхну- i цяжка поерзал на сядзенне. Крысцiна нахiлiлася наперад i што-то хутка сказала па-грэцку. Ён неахвотна кi-ну-, прывё- рухавiк i -ключы- перадачу.
  
  
  Затым развароту мы прабiлiся скрозь шчыльны паток машын на шырокай вулiцы; Не-забаве ён павузi-ся, i шэрагi элегантных крам змянiлiся кварталам блокавых дамо-, пабудаваных бок аб бок з намёкамi на прахалодныя панадворкi для масi-нымi глухiмi фасадамi. Да нас наблiзiлася апранутая - чорнае жанчына верхам на старым жарабя, не звяртаючы -вагi на рух ззаду нах. Калi мы праязджалi яе, кiро-ца плюну- у акно i нешта прамармыта-; Мне не трэба было ведаць мову, каб разумець, што ён сказа-.
  
  
  Вулiца стала крута падымацца; дома сталi далей ад дарогi
  
  
  i мы бачылi дзяцей, якiя граюць у пыльных дварах, куранят, якi дзя-блi зямлю, несамавiтых сабак, занадта абыякавых, каб рабiць больш, чым падымаць галаву i глядзець на проезжающую машыну. Не-забаве горад апыну-ся ззаду нас, i асфальтаваная вулiца змянiлася гладкай грунтавай дарогай, якая займаецца пачатку вiхляць -зад i наперад па крутым, -крытага дрэвамi -згорку.
  
  
  Мы ехалi мо-чкi, пакуль не дасягнулi грэбня. Кiро-ца прытармазi-, калi мы наблiзiлiся да невялiкай гаi, што акружа--то накшталт храма цi, магчыма, грабнiцы. У любым выпадку, ён бы- вакол белага мармуру, з калонамi спераду, па баках якiх стаялi скульптуры з тазам спераду, падобным на птушыную ванну. Таксiст праеха- mimmo, затым рэзка павярну- налева i спынi-ся на невялiкiм скрыжаваннi.
  
  
  "Ах, якi цудо-ны выгляд!" - усклiкнула Крысцiна.
  
  
  З таго месца, дзе мы былi прыпаркаваны, мы маглi бачыць увесь горад i гавань пад намi, як пашто-ку з малюнкамi - золатам святле, але мяне не цiкавiлi цудо-ныя вiды - гэты момант. Яе нахiлi-ся, каб прашаптаць Крысцiнай. "Ён кажа па-англiйску?"
  
  
  Яна пацiснула плячыма. "Я не ведаю."
  
  
  Яе рызыкну-. "Гэта... месца?" Ёй бы- раздражнёны; гэта было пякельнае месца для любога кантакту. Дарога была не вельмi загружаная, але рух туды i назад было даволi устойлiвым.
  
  
  Гаварыць з дзя-чынай, ёй за-важы-, што таксiст павольна паварочваецца, каб штогод на нас. Зубачыстка -сё яшчэ была - яго - роце, i ён павольна -смiхну-ся.
  
  
  "Такiм чынам, - сказа- ён. "Гэта яны даслалi цябе. Ты не выглядаеш нас на ёту па-iншаму за -се гэтыя гады, Нiк Картэр".
  
  
  
  
  
  
  Трынаццаты кiра-нiк.
  
  
  
  
  
  Перш чым паспе- што-небудзь сказаць, ён павярну- машыну заднiм ходам, выеха- на дарогу i працягну- свой шлях. Крысцiна выглядала гэтак жа здзi-ленай, як i яе. Яна моцнага сцiснула маю руку, гледзячы з адкрытым ротам на патылiцу кiро-цы.
  
  
  "Аль..." - пачала яна, але я позiркам прымусi- яе зама-чаць.
  
  
  "Так, гэта я." Кiро-ца зня- плоскую кашулю фуражку, якую насi-; мэта - яго была лысая, але цяпер ён сядзе- за рулём ра-ней, i нават ззаду, i праз пятнаццаць гадо- яе мог бачыць бычыную сiлу - шыi i плячах. "Наксас". Ён назва- год i месяц. "Ты i я, Нiк. Гранаты - пячоры. Яе спыняю самалёт, ты страляеш у чалавека, якi збiра-ся забiць мяне. У любым выпадку, што яны робяць з гэтым хлопчыкам-сяржантам, калi ты вернеш эга - Нямеччыну?"
  
  
  Я не адказа-. Ва -сякiм выпадку, не на эга лейцара. "Я б гатэль лепей зiрнуць на твой твар", - асцярожна сказа- я.
  
  
  "Вядома. Даволi хутка мы будзем там, дзе збiраемся, а потым яе абарочваюся. Пятнаццаць гадо-, яе змянi-ся, так?"
  
  
  Цяжка сказаць. Усё, што я -бачы-, калi мы - такую гульню у зборы, было цяжкае твар з звычайнымi густымi чорнымi вусамi. Яе дакладна не чака- знайсцi Alexa Зенополиса на рагу вулiцы - цэнтры Корфу, i робячы выгляд, дакладна не сёння.
  
  
  "Я дам вам ведаць. Куды мы пойдзем?"
  
  
  "Вы з маёй сястрой будзеце выпiваць у турыстычным установе недалёка адсюль. Вельмi сенсацыйны выгляд, амерыканскi бар з марцiнi i дайкири. Цябе -сё яшчэ падабаецца бурбон, Нiк?"
  
  
  Яе успамiна- гiсторыю, якую расказва- мне лётчык часо- пачатку другой сусветнай вайны, пра тое, як эга збiлi над Германiяй, i калi яго -зялi на допыт пасьля таго, як ён бы- схоплены, чалавек насупраць яго за сталом распавё- эму што-што пра сябе, нават калi ён забылiся.
  
  
  "Мяне клiчуць Дэнiэл Макi", - спакойна сказа- я. "Яе яхтенных брокер па Фларыды, i дайкири гучыць вельмi добра".
  
  
  Кiро-ца ад душы засмяя-ся, пацiсну- масi-нымi плячыма i паскоры-ся, абмiну-шы паказальнiка-, i дарога зно- пачала падымацца. Ён ма-ча-, пакуль мы не выехалi на зацененую кустамi пад'язную дарожку, якая займаецца вяла да невысокага просторному рэстарана, якi бы- амаль скрыты ад дарогi. Мы спынiлiся перад цёмным, цёмным ганкам, i калi служка пача- спускацца да нас па шырокiх прыступках, кiро-ца павярну-ся да мяне. Ён усмiхну-ся, паказваючы шырокую шчылiну памiж эга пярэднiмi зубамi.
  
  
  "Я вось чакаю па-гадзiны. Не больш. У цябе наперадзе вялiкая ноч".
  
  
  Дзяжурны адкры- дзверы; Мы з Крысцiнай выйшлi i -вайшлi -нутр. Алекс, да таго часу яе, вырашы-, што з такiм жа поспехам магу называць эга так, бы- не мае рацыю - дачыненнi да тыпу з закрытай тэрасы, якая навiсла над схiлам у далёкай баку рэстарана. Свечкi мiгцелi - ветраахо-ных трымальнiках на кожным стале, i - сгущающейся цемры вады далёка -нiзе ператварылася - мiгатлiвае успрымальным вобласцi, пераходзячае - алавянае, а затым паступова стана-леннi чорным. З таго месца, дзе мы сядзелi, агнi горада былi нябачныя, але - гаванi былi сотнi маленькiх агеньчыка-, падобных на хэ-ра светлячко-. Нiхто вакол нас не разма-ля-, i я не думаю, што Крысцiна наогул звяртала -вагу на знешнi выгляд.
  
  
  Алекс чака- нас ля -ваходу. Мы вярнулiся - шлях да таго, як ён загавары-.
  
  
  "Ты -сё яшчэ сумняваешся
  
  
  што гэта я, Нiк Картэр? "
  
  
  "Зусiм трохi", - прызна-ся я.
  
  
  "Добра. Кажу табе, твае людзi нават не намякалi, што ты збiраешся са мной сустрэцца. Добрая страхо-ка; калi яе не падобны на Алекса Зенополиса, хто павiнен ведаць, акрамя цябе, а?"
  
  
  "Ага."
  
  
  Ён поерзал на сядзенне перад намi. "Крысцiна, мая сястра. Просты, яе мала кажу з табой. Яе памятаю цябе толькi маленькай дзя-чынкай".
  
  
  Яна нешта адказала эму ад ih мове. Ён пасмяя-ся.
  
  
  "Не, мы гаворым па-ангельску. Лепш для Нiка, а?"
  
  
  Некаторы час мне даводзiлася рызыкаваць. "Добра, Алекс. Што нам рабiць далей? Чаму ты цяпер тут?"
  
  
  "У нашым пошты бизнесявляется мы не прытрымлiваемся дакладнага раскладу. Памятаеце, мы чакалi гэтых кантрабандыста- тры днi?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Значыць, мне трэба было з'ехаць па Албанii на дзень раней. Нiчога страшнага; мы павiнны былi галасаваць так сустрэцца за-тра. У тым жа месцы, - той жа час. Маленькая Крысцiна, яна нiчога не ведае, а, сястра?
  
  
  "Гэта на самай справе."
  
  
  "Мы выязджаем сёння вечарам?" Яе спыта-.
  
  
  "Няма. Вы з маёй сястрой, вы завершыце свой маленькi раман вялiкi ноччу - горадзе. Вы танцуеце, вы ясьце, трымайцеся за рукi, а за-тра вы кажаце сумнае развiтанне, калi отплываете, i маленькая студэнтка вяртаецца - Афiны. са злёгку пабiтым сэрцам. Хiба гэта не так? "
  
  
  Гэта было тое, што я ме- на -вазе. У выпадку, калi мы памылiлiся - тым, што за намi сочаць, iдэя заключалася - тым, каб зрабiць наш кароткi раман як мага больш пра-дападобным.
  
  
  "А што ты тым часам робiш, Алекс?"
  
  
  "Сёння -вечары яе перакладаю вас дваiх з месца на месца. Затым яе вяртаю вас да вашай лодцы. Вы пакажыце мне, дзе яна пришвартована. Да свiтання яе падымуся на борт, i нiхто мяне не -бачыць. Яе безбiлетны пасажыр, так? "
  
  
  "Як ты збiраешся гэта зрабiць?"
  
  
  Ён пацiсну- плячыма. "Я плаваю. Яе -мею быць, як рыба-рэжым у & nb - цемры".
  
  
  Некаторы час яе ма-ча-. Мы мiнулi маленькi храм; некалькi машын былi прыпаркаваныя на назiральнай пляцо-цы насупраць, а адна пара сядзела рука аб руку перад калонамi. Яе iм зайздросцi-; Рука Крысцiны была халоднай, у маёй.
  
  
  "Як ты -зя- гэта таксi?" Яе спыта-.
  
  
  "У мяне тут ёсць кантакты, мой iншы. На гэтым востраве ёсць i iншыя, каму мы яе магу давяраць. Хочаце даведацца больш?"
  
  
  "Ёй сказа-. - Няма.
  
  
  "Добра. Няма праблемы?"
  
  
  "Спадзяюся, што няма." Яе бы- далёка не задаволены, але пакiну- свае сумневы пры сабе.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Гэта была самая змрочная ноч святкавання, якую ёй калi-небудзь праводзi-. Мы вячэралi - "Павилеоне" на адкрытым паветры пад рашэцiстым вiнаграднымi лозамi з выглядам на самы эксклюзi-ны пляж выспы. Мы елi лангуст, узяты жы-цом, вакол вады - ih клетках -сяго - некалькiх футах ад нашага крэсла. Сяргей бы- прыглушаны, яркая нато-п, i -се гэта ведалi. Ёй вядома па меншай меры двух кiназорак, у тым лiку акторку, у якую бы- закаханы - падлеткавым узросце. Усе гэтыя гады праз яна выглядала буйным планам нават лепш, чым тады.
  
  
  Пазней мы пайшлi на дыскатэку - Palace Hotel, дзе яе супраць сваёй волi кружы-ся з Крысцiнай на танцпляцы. Ён бы- настолькi -торкнуць, што не мела нiякага значэння, што мы робiм, але нават у гэтым нато-пе дзя-чына прыцягнула больш, чым яе доля мужчынскага увагi. Мне гэта не спадабалася, але не па звычайнай прычыне; У яе рухах i выразе твару было адчуванне кантраляванага роспачы, як калi б яна прыслухо-валася да гуку катастрофы. Любы, хто прыгледзе-ся да яе, мог падумаць, што яна была пад якiм-небудзь выглядам наркотыка-, але яе належыць iм, што - гэтым нато-пе гэта не будзе занадта незвычайным.
  
  
  Было яшчэ адно месца, i яшчэ некалькi потым яго, за-сёды з ня-мольных Алексам, якi вазi- нас па шумным горадзе. Двойчы яе за-важа- карычневы "мэрсэдэс", але мяне гэта не моцна турбавала; Яе хаце- iншых назiральнiка-. Некалькi разо- бы- на мяжы папярэджання Alexa, але гэты чалавек бы- настолькi -пэ-нены - сабе i, як я выразна памята-, настолькi па-чарто-ску здольным, што я вырашы- прама-чаць. Ёй бы- право- i не маюць рацыю.
  
  
  У два гадзiны ночы, Алекс абвясцi-, што прыйшо- час адправiцца на лодцы. Мы стаялi на добра асветленай набярэжнай, пакуль яе суну- пачак папяровых грошай нашага "кiро-цу" i папрасi- эга вярнуцца ранiцай. Малады чалавек, якi чака- у катэры, бескарыслiва назiра- за намi, моцна пазяхаючы.
  
  
  "Няма", - выплюну- Алекс. "За-тра пайду яе праз востра-, у госцi да мамы".
  
  
  "Добра. Ёсць i iншыя кiро-цы".
  
  
  "Так". Ён зладзi- на-мысна абразлiвае шо-, падлiчваючы грошы, хмыкну- i пада-ся назад так хутка, што мне прыйшлося адскочыць у бок. Мы з Крысцiнай глядзелi, як ён з'язджае, затым сумна -смiхнулiся адзiн аднаму, калi мы -вайшлi - катэр з порта бар.
  
  
  За кароткую паездку мы зрабiлi
  
  
  пакупкi - гандлёвым цэнтры, у асно-ным для шпiка, якi iшо- ззаду нас.
  
  
  "Ён бы- так дрэнны", - сказала Крысцiна.
  
  
  "Ну добра. У любым выпадку гэта была добрая ноч, цi не так?"
  
  
  У рэ-матызму яна пацалавала мяне мякка - шчаку, а затым з большай запалам, крыху нiжэй майго падбародка. "Але, - сумна сказала яна праз некаторы час, - ён нам усё ро-на не спатрэбiцца за-тра. Калi мой паездку вылятае? У два?"
  
  
  "Я думаю так." Як-то -вечары яна падышла да тэлефона i забранiравала бiлет на зваротны паездкi - Афiны. "Гатэль б ты застацца яшчэ на дзень або каля таго".
  
  
  "Але гэта немагчыма. I вы таксама павiнны плыць у Iталiю".
  
  
  "Я не спяшаюся." Яе пацёр яе плечы, абня- i прыцiсну- да сябе. Рулявы лодкi замарудзi- рухавiк, усе эга -вага была засяроджана на наблiжэннi да "Сцилле", якая едзе на яе прычала.
  
  
  "Але... яе. Да жаль". Крысцiна -здыхнула i адарвалася ад мяне, калi катэр спынi-ся побач з цёмным шлюпом; гарэлi толькi хадавыя агнi, маламагутныя электрычныя лямпачкi, якiя вельмi мала разряжали батарэi.
  
  
  Яе аплацi- рулявога катэры, i мы спусцiлiся -нiз. Калi мы -вайшлi - цёмную кабiну, Крысцiна рэзка спынiлася перада мной на трапе.
  
  
  Яе прашыпе- - "Што гэта?", мая левая рука а-таматычна адварочвалася ад мяне, Х'юга бы- гатовы трапiць у маю руку вакол похва-.
  
  
  "Гэта... гэта нiчога". Яна -вайшла - каюту.
  
  
  Яе хутка агледзе-ся; Сьвяты, якi далята- з порта бар, бы- невялiкi, але схавацца не было дзе. Я пайшо- наперад, праверы- галаву i падвесны шафку, затым iншую каюту. Нам одзiна. Нiкому. Калi яе вярну-ся, Крысцiна запальвала одзiна па газавых лiхтаро-.
  
  
  "Мы не захочам ih сёння -вечары", - сказа- я.
  
  
  "Але..."
  
  
  "Калi Алекс збiраецца выплыць тут i пракрасцiся на борт, давайце не будзем звяртаць на яго -вагу. Добра?"
  
  
  "Ах, як па-дурному з майго боку". Яна пагасiла сьвяты i павярнулася да мяне, - цеснаце памiж ложкамi i сталом. На iмгненне яна была - мяне на руках, яе мэта прыцiснулася да маёй грудзей, i скрозь тонкую тканiну маёй кашулi яе адчу- рапто-ныя гарачыя слёзы.
  
  
  "Што гэта?" - супакойвала яе, пяшчотна пагладжваючы яе валасы.
  
  
  "Ох... так шмат усяго, Макi. Цi Нiк Картэр, або хто б вы нас былi". Яна зацiснула вочы i принюхалась. "Учора -вечары ёй сказала, што гэта бы- наш адзiны раз разам. I яна была права, але не думала, што гэта адбудзецца з-за гэтага. Сёння -весь дзень яе спадзявалася, што мой... мой iнстынкт памыля-ся. Але гэта было правiльна, цi не так? "
  
  
  Некаторы час таму яе бы- змучаны да костак потым до-гага дня падарожжа, i святочнага вечара, але, калi мы стаялi разам у гэтым вузкiм прасторы, яе, адчу-, як уся стомленасць праходзiць. "Эга не будзе тут некалькi гадзiн", - мякка сказа- я.
  
  
  На iмгненне яна моцнага прыцiснула мяне да сябе, а затым рэзка адсунулася: "Можна нам крыху бурбона, Макi? I давай пасядзiм тут паасобку - цемры, пакуль не прыйдзе Алекс. Што б яе нам адчувала да цябе, я не хачу займацца каханнем, калi - любы момант мой брат можа далучыцца да нас ".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Было амаль пяць, калi Алекс бясшумна пералез праз карму лодкi i, агiнаючы шлюпку i проползая праз кабiну да трапа. Яе Х'юга трыма- у руцэ, калi яго мэта з'явiлася - адтулiне.
  
  
  "Пачакай!" - прашыпе- я, дазваляючы слабога святла -спыхнуць; на лязе.
  
  
  "Гэта толькi я, Нiк". Алекс пхну- перад сабой чорную воданепранiкальную сумку i спусцi-ся -нiз галавой па невысокай лесвiцы - каюту. Яе на iмгненне зрабi- на iм лiхтарык; ён бы- - гiдракасцюмы, закрывавшем -се, акрамя асобы. Яе выключы- брылё-.
  
  
  "Цябе не бачылi?"
  
  
  "Гэта немагчыма. Вы змясцiлi гэтую лодку - добрае месца, майго сябра, адзiныя, што мне давялося прайсцi, былi невялiкiя суда. Ноччу на ih борце не было нiкога".
  
  
  Гэта не было выпадковасцю, але мне не трэба было эму пра гэта казаць. "Хочаш трохi сухi адзення?"
  
  
  Ён паказа- на торбу на палубе перад сабой. "У мяне ёсць. Можа быць, ручнiк. Два ручнiкi". Ён уста-, яго цела амаль запо-нiлi прастору - каюце. "Я бы- вялiкiм мужчынам, калi ты -першыню адчула мяне, Нiк. Цяпер яе шталь трохi больш". Ён пача- здымаць гiдрокосцюма, не звяртаючы -вагi на сястру. Зайшла - галаву для ручнiкамi.
  
  
  Калi ён высах i апрану-ся - сухую вопратку, мы - такую гульню - гало-най каюце з напоямi - руках. Неба за акном ужо пачынала сереть, але стомленасць, што пакiнула мяне некалькi гадзiн таму, здавалася, сышла наза-жды.
  
  
  "У нас ёсць час", - сказа- я. "Час пагаварыць".
  
  
  Алекс зрабi- жахлiвы глыток, якi спустошы- эга шклянку бурбона, i налi- яшчэ. "Нiякiх размо-. Ты i я, у нас шмат часу, Нiк. А пакуль мы крыху паспiм. Потым, калi ты пойдзеш за квiткамi для маёй малодшай сястры, Крысцiны i мяне, у нас будзе крыху часу
  
  
  разам. Добра?"
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Яе, выйша- на бераг на катэры крыху пазней дзевяцi. Офiс авiякампанii бы- у некалькiх хвiлiнах хады, так што я не шталь шукаць таксi. Дзень бы- пахмурны, але бязветраны; вада, плещущаяся аб каменную набярэжную, здавалася шэрай i знежывелай. Гэта адпавядала майму настрою.
  
  
  Узя-шы бiлет Крысцiны, яе бязмэтна блука- па набярэжнай. Гэтай ранiцай у поле зроку было некалькi калясак. Занадта рана. Але карычневы "мэрсэдэс" бы- прыпаркаваны на бачным месцы, адкуль кiро-ца i эга таварыш маглi бачыць маю лодку. Мяне гэта не турбавала; калi б яны не выкарысто-валi бiнокль, яны не маглi б сказаць, што там адбываецца, i калi б яны маглi, гэта не мела б нiякага значэння. Алекс закат - ланцуговай шафку перад насавой каютой, зладзi- сабе гняздо - цеснаце асяроддзях, вiльготных металiчных звёна- i абвясцi-, што не выйдзе, пакуль мы не выйдзем у мора па шляху - Таранцей. "Калi ты хаваешся, мой iншы, ты хаваешся. Спакойнай ночы".
  
  
  Яе вяла корпа-ся - сувенiрных крамах у я прасi- чаго-небудзь, што падарыць Крысцiнай. Усё здавалася правiльным. Яе павярну- назад i накiрава-ся да асаблiвых старога гатэлю, недалёка ад таго месца, дзе была пришвартована "Сцыла". Яе пагадзi-ся трымацца далей, пакуль брат i сястра сустрэнуцца, i мне стала цiкава, аб чым яны могуць пагаварыць i потым усiх гэтых гадо-.
  
  
  Бар бы- адкрыты, i ён увайшо-, адзiны наведвальнiк у велiзарнай пакоi з высокiмi столямi. Бармэн прапанава- "Крывавую Мэры", ён веда- похмельного турыста, калi бачы- яго, але я вырашы- спынiцца на бурбон. Звычайна я не п'ю па ранiцах, але, што тычыцца майго цела, гэта было яшчэ мiнулай ноччу; Яго наогул не спа-.
  
  
  У мяне было некалькi павольных, пакуль яе глядзе- на хвiлiнную стрэлку электрычных гадзiн, якiя раней вiселi на сценах класных пакоя- у школах i, магчыма, усё яшчэ ёсць, пстрыкалi па цыферблаце. Яшчэ не было i адзiнаццацi гадзiн, калi - бар увайшо- калiдорны, агледзе-ся i спынi-ся на мне.
  
  
  "Мiстэр Картэр?"
  
  
  Ён амаль сказа-, каб, перш чым зразуме-, што ён сказа-. Затым яе, пакiва- галавой.
  
  
  "Вы ... не мiстэр Картэр?" Ён бы- зморшчаным малым, бездакорным англiйскай.
  
  
  "Баюся, што няма. Iмя Макi".
  
  
  "Але джэнтльмену - барэ тэлефануюць. Дама сказала, што эга клiчуць Картэр". Ён зно- агледзе-ся, падкрэслiваючы, што я бы- адзiным чалавекам тут.
  
  
  Лэдзi. "Праклятая дурнiчка", - абура-ся я. Павiнна быць, яна была на палубе i бачыла, як я iду - гатэль. I дзе яшчэ яе мог быць, акрамя бара? Яе задушы- свой гне-, разумеючы, што, павiнна быць, адбылося што-то, заставившее яе патэлефанаваць мне, i - тым трывожным стане, у якiм яна знаходзiлася, яна здзейснiла дурную памылку.
  
  
  "Што ж, - ласкава сказа- я, устаючы, - я адкажу на званок, калi дама настойвае. Паказаць мне дарогу". Яе кiну- грошы на стойку i пайшо- за пасыльным.
  
  
  Ён паказа- мне шэраг хатнiх тэлефона- па вузкiм калiдоры, якi вё- да пакоя- адпачынку i задняй часткi гатэля. "Вазьмiце любы тэлефон, i аператар звяжа вас", - сказа- ён. Яе пачака-, пакуль ён адышо-, затым падня- трубку. Аператар адразу ж выйша-. Яе сказа- эй, хто яе, моршчачыся, калi назва- сваё правiльнае iмя, i яна папрасiла мяне крыху пачакаць. Яе, прыхiну-ся да стагнаць, стомлены i якi адчувае агiду ад усёй гэтай нядбайнай аперацый.
  
  
  Цiхi гук адкрываецца ззаду мяне дзень спачатку не бы- чутны. Затым яе пачу- скрып чаравiка, характэрны шолах адзення, калi паднялi руку. Яе пача- паварочвацца, тэлефонная трубка ткнулась мне - руку, але было -жо занадта позна; што-то разбiлася мне пра чэрап, i ён упа- на каленi. Адзiнай болем, якую адчува- яе, бы- кантакт з мармуровым падлогай, i ён турбава-ся пра тых тра-мах калена вакол школьных футбольных дзён, калi прыйшо- пачатку другi -дар, i турбавацца не аб чым.
  
  
  
  
  
  
  Чатырнаццатая кiра-нiк.
  
  
  
  
  
  Яе не шталь губляць час, спрабуючы зразумець, дзе я. Першым справай праверы- яе нажом i, да свайго здзi-лення, выявi-, што Х'юга -сё яшчэ - ножнах пад рукавом маёй камзолы. Я не бы- звязаны, i, здавалася, ляжа- на ложку. Яе з болем адкры- вочы; сьвяты бы- прыглушаным, як дзённай святым у пахмурны дзень ...
  
  
  Затым па-дня! Яе, паглядзе- на гадзiннiк i застагна-. Было -жо дзве гадзiны, а яе павiнен бы- вярнуцца на "Сцылай" да по-дня. Яе паспрабава- сесцi, але рука штурхнула мяне назад на ложак. Мае вочы не факусавалiся, але -сё, што я мог бачыць, гэта расплывiстая мэта наза-сёды мной на нейкай неверагоднай вышынi, пульсуючая - такт ударам у патылiцу. Якое-то час яе ляжа- нерухома, бледны, супакоiцца i штогод, што, кравец вазьмi, адбываецца. Затым яе паспрабава- адштурхнуць руку, але яна была цвёрдай i цвёрдай на маёй грудзей. Маленькая рука...
  
  
  Яе шырока адкры- вочы; твар наза-жды мной пачатку плаваць у фокусе, твар, акружанае арэолам мяккiх светлых валасо-.
  
  
  Потым яе вусны -бачы-, выгнутыя ва -смешцы, над iмi мыс, злёгку выгнуты, i блiскучыя цёмныя вочы, якiя былi не больш прыязнымi, чым гэтая -смешка.
  
  
  "Сью-Элен", - прахрыпе- я. "Якога чорта...?"
  
  
  "Проста заставайся ляжаць, як добры хлопчык, мiлы. Яе б не хаце-, каб ты падскоква- так людзi не грубай i агiдна ".
  
  
  "Прыбяры сваю руку ад маёй праклятай грудзей. Яе хачу сесцi. Калi змагу".
  
  
  "Добра, дарагi, ты паспрабуй. Але вельмi павольна, як ты чуеш?"
  
  
  Ee моцная карычневая рука аслабiла цiск, калi яе, се-. У рэшце рэшт, яе ляжа- не на ложку, а на велiзарнай белай канапе, на якой можна было б спаць да шосты чалавек без цеснаты. Яе асцярожна агледзе-ся; Калi б не круглыя вокны, мы маглi б апынуцца - любой пасрэднай гасцiнай на Парк-авеню. А потым яе, зразуме-, што далiкатнае калыханне пада мной было не толькi маёй галавой.
  
  
  "Ваша лодка?" Яе спыта-.
  
  
  "Як за-сёды сваю справу, Нiк? Угу, гэта мая лодка. Цi майго мужа, хто б ён нам бы-".
  
  
  Яе бы- занадта злы, каб -смiхацца. "Што, кравец вазьмi, тут адбываецца, Сью-Элен? Хто мяне -дары-?"
  
  
  "О, адзiн вакол маiх вартавых сродка- вымярэння-. Як твая мэта, дарагi?"
  
  
  "Як вы чакаеце?" Яе паспрабава- устаць, але паказальным пальцам яна штурхнула мяне назад на канапу. Яе, успомнi-, што Сью-Элен была чэмпiёнам Тэхаса па радэа асяроддзях дзя-чынак ва -сiх каледжах, калi вучылася - СМУ, i яна не памякчэла нас дзесяць гадо-, нас за трох мужо-, пра якiх яе веда-.
  
  
  "Шкада. Хочаце крыху бурбона?"
  
  
  "Не цяпер."
  
  
  "Дастаткова табе гэтага ранiцы?"
  
  
  "Не зусiм."
  
  
  "Ну, голасу, як гэта выглядала, калi ты страцi- прытомнасць у тэлефона - гатэлi. Лаппинг - бары i -сё такое. На шчасце, адзiн вакол маiх вартавых лiтаратуру прыйшо- i выцягну- цябе да таго, як прыйшла палiцыя i арыштавала цябе для ...... "
  
  
  "Значыць, адзiн па сустрэнуць вашых вартавых або -дары- мяне". Яе крадком зiрну- на гадзiннiк зно-; раней не было.
  
  
  "О, не хвалюйся, мiлы. Ваша маленькая грэцкая дзя-чынка проста чакае цябе ён назад у вытанчанай старой ванне, у якой ты падарожнiчаеш. Гатовая быць прывязанай, яна -весь час выходзiць на палубу i глядзiць у бок панэлi, як быццам адна вакол iх род капiтан китобоев на прагулцы -давы ".
  
  
  "Давай!" - агрызну-ся я. "Чаго ты хочаш ад мяне?"
  
  
  Яе -смешка была чыстым чертенком, з прымешкай чыстай шлюхi. На ёй былi пла-кi ад бiкiнi i кашуля, якую яна нават не папрацавала зашпiлiць. Яе, успомнi-, што ee грудзей былi маленькiмi, але цвёрдымi, як пало-кi дынi. У трыццаць або каля таго - нах бы- мускулiсты жыцця прафесiйнага акрабата, i, хоць яе ногi былi прыгожа складзеныя, яны валодалi сiлай пажыццёвага наезнiка, якiм яна i была. Сью-Элен ледзь цi была вышэй пяцi фута-, але яе неаднаразова выя-ля-, што, каб падпарадкаваць яе, мне трэба было забыцца, што яна дзя-чына. Гэй, гэта спадабалася.
  
  
  Яна -пала на канапу побач са мной, дазволi-шы кашулi адчынiцца, агалi-шы грудзi. "Учора -вечары ты трапi- мне - кучу непрыемнасця-, Нiк. Ведаеш?"
  
  
  "Яе? Як?"
  
  
  "Ну... што гэта было? Пару дзён таму мая сябро-ка -бачыла цябе... дзе гэта было? Пiрэй?"
  
  
  Ёй кi-ну-. Балюча. "Я памятаю."
  
  
  "Ну, Ронда, яна сказала, што ты зрабi- выгляд, што не памятаеш яе. Або мяне. Але па тым, як яна вадкасцi i крывi, цябе, яе, ведала, што гэта павiнен быць Нiк Картэр. На самай справе? Хiба нiхто не падобны на цябе, дарагi".
  
  
  "Я..." Было цяжка зразумець, што сказаць. Сью-Элен ведала, што я што-то раблю для -рада, таму што якое-то час яе бацька бы- сенатарам у адным па -сiм камiтэта-, якiя займалiся ЦРУ i iншымi агенцтвамi бяспекi алфавiту. "Ведаеш, бываюць выпадкi, калi яе не магу нават павiтацца са старымi сябрамi".
  
  
  "Угу. Не для старых сябро-, такiх, як Ронда, якiя не разбiраюцца - бабах. Але калi ты паказваеш гэта прыгожы твар ва -сёй Грэцыi, як быццам ты гэта рабi-, яе ведаю, што ты не нейкi сакрэтнай мiсii, або што б вы нам рабiлi для дзядзькi Сэма. Ладны мужчына накшталт вас павiнен я выкарысто-ваць маскiро-ку, таму што гэтыя дрэнныя паравыя у Крамлi або дзе-то яшчэ, яны на вас напалi ". Яна паказала на мяне пальцам i шчо-кнула малатком. "Так што я павiнна была трохi пагаварыць у тую ноч, сказала iм, якi ты выдатны... ну... iншы. Бурбонское хвальба, разумееш?"
  
  
  Яе веда-. Занадта добра. Пару разо- яе ледзь не закаха-ся - Сью-Элен, але кожны раз яе звычка "распешчаная маленькая-багатая дзя-чынка", якая сiлкуецца выпi-кай, ратавала мяне.
  
  
  "Такiм чынам, мiнулай ноччу, калi мы -се бачылi, як ты скачаш па танцполу з гэтай выродлiвай гречанкой, i ты нават не павiта-ся, ну, гэта мяне абпалiла".
  
  
  "Але я цябе не бачы-!"
  
  
  "Няма? Нават калi яе -пiралася сваёй азадкам у тваю пару м ривненской? Ён дыскатэцы, яе забылася пра якi?"
  
  
  "Я думаю... яны -се былi даволi перапо-неныя".
  
  
  "Не тое, каб люднае, дружа! Калi ты не ведаеш маю азадак, хто ведае?" Яна падышла да мяне лiжа,
  
  
  "Што ... што наконт вашага мужа?"
  
  
  "Ах, ён. Ахиллион, ён збiраецца купiць караблi - Японii або дзе-то яшчэ. Ён не бы- побач са мной больш па-тузiна раз з iмi тхара, як мы пажанiлiся".
  
  
  "Значыць, ён пакiдае цябе тут? З вартавымi i механiцы?" Мая мэта цяпер хутка прояснялась; Як нi дзi-на, расколiна - чэрапе нейтралiзуе наступствы адсутнасцi скляпеннi i занадта вялiкай колькасцi бурбона.
  
  
  "Угу. Ён да- мне гэтую вялiкую старую яхту i каманду, якой ёй плачу, каб гулялi - глуханямых, але ёсць гэтыя двое цяжкавагавiко-, якiя сочаць за мной больш за -сё, куды б яго нам пайшла". Яна хiхiкнула i прыцiснулася да мяне. "Але не тут."
  
  
  "Што вы маеце на -вазе?"
  
  
  "Ах, ён думае, што падманвае мяне, але -сюды, дзе яе тут заходжу - порт, яе бачу ih. Ну i гэтую ih вялiкую старую карычневую машыну".
  
  
  "Вялiкi Мэрсэдэс...?"
  
  
  "Угу. Вы таксама гэта за-важылi? Усе за-важылi".
  
  
  "Вы былi -... Пиргосе пару начэй таму?"
  
  
  "Планавала, але я яе не змагла. Чаму? Былi?"
  
  
  "На некаторы час."
  
  
  "Там, дзе ты -зя- сваю шлюшку?"
  
  
  "Яна не шлюха. I яна не маленькая".
  
  
  "Не, яна немаленькая. Але яе мог бы забiць яе з адной рукой, звязанай за спiной". Яна корпалася з спражкай майго рамяня.
  
  
  "Я павiнен прыбiрацца адсюль".
  
  
  "Нам за што. У нас будзе вечара, Нiк Картэр. Адпачываць вечара, адкрыта цяпер. А пазней усе мае сябры вернуцца на борт, i я пакажу iм, што нiхто не грэбуе Сью-Элен Барлоу . усiм яе сябрам ".
  
  
  Яе, адсуну-ся ад нах. "Вы маеце на -вазе, што менавiта таму вы мяне аглушылi i прывялi сюды?"
  
  
  "Ну... гэта было, можа быць, трохi крута, дарагi. Але я не спа- усю ноч з гэтымi людзьмi, i яе мог бачыць, як яны хiхiкаюць, таму што я выхвалялася табой, а потым ты выставi- мяне дурнем на вачах ва -сiх. Таму, калi мае вартавыя сабакi сказалi, што бачылi, як ты -ваходзi- у бар гатэля, яго проста дзейнiча- iмпульсi-на. Гэтыя вартавыя сабакi, яны добрыя для чаго-то, цi не так? "
  
  
  "Так. Думаю, яны. Дзе яны цяпер?"
  
  
  "Ой, у мяне там адзiн стаiць за дзвярыма". Яна няпэ-на махнула рукой. "У выпадку, калi табе не церпiцца вярнуцца да свайму грэцкаму пiрага".
  
  
  "Яна павiнна была паспець на самалёт".
  
  
  "Ну, яна можа пачакаць яшчэ адзiн дзень, цi не так?"
  
  
  Яе бачы-, што спробы угаварыць Сью-Элен безнадзейныя. Яе -ста-, прыбра-шы яе кiпцюрыстыя рукi, i хутка пайшо- да дзень. Адкры-шы яго, убачы- яе грубае твар аднаго вакол мужчын вакол карычневага "Мерседэса", якi глядзiць на мяне. У руцэ ён трыма- пiсталет 45-га калiбру, нацэлены адкрытыя мне - грудзi. Падобна на тое, ён гатэль " эга выкарысто-ваць. Яе зно- зачынi- дзверы.
  
  
  "Дарагi, ты думаеш, ёй дазволю табе збегчы ад мяне пасьля таго, як я задаволiла -се гэтыя непрыемнасцi? Iдзем жа". Яна праляжала на падлозе на белай канапе, кашуля на дыване побач з ёй, рука запра-леная за пояс мiнiмальнага нiжняга бiкiнi.
  
  
  Было час, калi Сью-Элен была вясёлай i вясёлай, непрыстойнай, але здаровай. Цяпер было вiдавочна, што яна, мякка кажу, змянiлася; Яе мог бы павесялiцца з ёй, але яе гульнi адключылi мяне.
  
  
  Яе, падышо- да яе, зня- з нах бiкiнi. Яна выгнула свае моцныя вузкiя сцягна, каб дапамагчы. Яе перавярну- ee жыцця.
  
  
  "Ммм. Хочаш пачаць так, як стары бык i цялушка?"
  
  
  "Чаму няма?" Ёй вельмi шумна расшпiльва- маланку на штанах, i калi яе -бачы-, што яе вочы зачыненыя, яе, хутка падня- яе кашулю. "Дайце мне рукi", - загадала я, дакранаючыся -нутранай частцы сцягна, каб яна не магла забыцца, што, па яе думку, яе раблю. Яна зрабiла, як гэй, сказалi, у чаканнi кiваючы задам.
  
  
  Рапто-ным рухам схапi- яе ee за запясцi i абгарну- тканiнай. Перш чым яна -свядомiла, што адбываецца, яе, ff засцярог, ee рукi былi хваравiта высока паднятыя на спiну.
  
  
  "Нiк!" яна аж завы-. "Сукiн сын!"
  
  
  Яна змагалася, як я i чака-, але яго ры-ком падня- яе на ногi; яна была досыць маленькай, каб яе мог без усялякага напружання паставiць яе на ногi, i - гэтым становiшчы яна не магла выкарысто-ваць сваю сiлу супраць мяне.
  
  
  "А цяпер паехалi да рысу адсюль, Сью-Элен", - прашыпе- яе вось на вуха. "У мяне ёсць справы, мы можам згуляць у iншы раз".
  
  
  "Сволач!" - завiшчала яна, адбiваючыся ад мяне абцасамi. Яе падцягну- яе трохi вышэй, i яна задыхнулася, чым балюча. "Дзiна!" - крыкнула яна. "Дзiна, iдзi сюды!"
  
  
  Гэта было тое, пра што я не здагадва-ся. Дзверы расчынiлiся, i - пакой уляце- вартавы сабака. Нягледзячы на тое, што Сью-Элен была перада мной, яна не была досыць вялiкi, каб стварыць якой-небудзь шчыт, не на такой адлегласцi.
  
  
  "Страляць у сукiнага сына!" закрычала дзя-чына. "Эму Знясi чортаву галаву!"
  
  
  Дзiна усмiхну-ся, павольна падымаючы пiсталет .45. У яго было досыць часу, каб прыцэлiцца i нацiснуць на спускавы кручок.
  
  
  Але не так моцна, як ён дума-. Яе, пацiсну- плячыма i адпусцi- Х'юга - левую руку. Усё яшчэ трымаючы Сью-Элен iншы рукой, кiну- яе двусечны нож, адкрыта эму - горла; Яго не шталь чакаць, каб убачыць, цi патрапi- ён у мэта, але пацягну- дзя-чыну -нiз i - бок, пакуль грыме- стрэл у замкнёнай прасторы.
  
  
  Калi яе падня- вочы, вартавы сабака -сё яшчэ бы- у вертыкальным становiшчы з выразам по-нага сцяга дазволу на выкананне асобы. Ён паглядзе- на гарачы 45-й калiбр у сваёй руцэ, затым павольна падня- iншы, каб дакрануцца да рукаяцi, якая выступае па эга шыi. На iмгненне мне здалося, што ён зно- стрэлiць, але рапто-ны паток крывi вакол дзiркi, праведзенай маiм нажом, -ладзi- усё. Ён павольна павалi-ся на падлогу i бязгучна прызямлi-ся на то-сты дыван.
  
  
  Яе -сё яшчэ трыма- Сью-Элен у руках, калi падышо- штогод на новы труп. Спачатку яе вырва- пiсталет па эга пальца-, пача- адкiдаць эга - бок i перадума-. Гэта можа спатрэбiцца, i мне не трэба будзе праходзiць мытню - маючай адбыцца паездцы. Затым яе выцягну- нож вакол горла Дзiна, ён выда- булькаючы гук, i пралiлося ценымногие больш крывi.
  
  
  "Кравец цябе пабяры, Нiк Картэр", - прорычала Сью-Элен. "Паглядзi, што ты зрабi- з маiм кiлiмком ад сцяны да сцяны!"
  
  
  Але нават багатая i крутая тэхаская дзя-чына была -зрушаная тым, што здарылася, i ён скарыста-ся гэтым. Спачатку яе штурхну- яе па хвасту, не занадта асцярожна, i прымусi- яе вярнуцца - тое, што лiчылася яе адзеннем. Яна панура падпарадкавалася, на некаторы час страцi- дар прамовы. Яе праверы- кiшэнi мерцвяка, як звычайна, але не знайшо- нiчога, што паказвала б на тое, што ён бы- хема-то, акрамя таго, што сказала Сью-Элен.
  
  
  "Што ты збiраешся рабiць з гэтым?" - спыта- яго далей, паказваючы на труп.
  
  
  "Яе? Што ты маеш на -вазе мяне?"
  
  
  "Ён твой хлопчык. На тваёй лодцы"
  
  
  "Ну, ты забi- эга!"
  
  
  "У мэтах самаабароны. Пасля таго, як вы мяне выкралi".
  
  
  "Ха! Ахиллион, ён клапоцiцца аб гэтым беспарадку".
  
  
  "Толькi ён у Японii. Ведаеш, твой вартавы сабака пачне пахнуць да таго, як вернецца твой муж".
  
  
  Яна глядзела на грувасткае цела на дыване i грыз пазногаць. "Каб нiбыта..."
  
  
  "Дзе твая каманда?"
  
  
  "Я паехалi ih - асно-ным у звальненне на бераг. За выключэннем пары хлопца- у машынным аддзяленнi i аднаго - камбузе".
  
  
  "Яны не чуюць?"
  
  
  "Я ж сказала табе. Яны глуханямыя. О, не лiтаральна, Нiк; ih проста вучыцца не звяртаць увагi на -сё, што адбываецца - гэтай вялiкай старой ванне. Ведаеш?" Яна губляла вялiкую частку свайго тэхаскага акцэнт, i, як нi дзi-на, яна мне за гэта больш падабалася.
  
  
  "Вы паслухаецеся? Да радзе старога сябра?"
  
  
  "Можа быць."
  
  
  "Вазьмi сваю глухонемую каманду i прэч адсюль вакол гэтага порта. Выкiнь цела або што-небудзь, што ты лiчыш лепшым, але калi ты сообщишь пра гэта - палiцыю, у цябе будуць толькi праблемы. Цi былi - гэтага хлопца сваякi? ? "
  
  
  "Адкуль мне ведаць?"
  
  
  Гэта прыкiну-. "Добра. Рабi, як я табе сказа-. Цяпер справа за табой, Сью-Элен".
  
  
  "Так..." Яна -сё яшчэ глядзела на труп, i выглядала яна, як маленькая дзя-чынка, якая займаецца пачала жартаваць над сваёй галавой. Якая займаецца была жахлiва памерам з нах.
  
  
  "Ёсць лодка, якую магу яе -зяць? Вярнуцца да шлюпу?"
  
  
  "Угу. Прывязаная там побач". Яна няпэ-на махнула рукой.
  
  
  "Тады яе пайду". Яе падня- цяжкi пiсталет.
  
  
  Раптам яна кiнулася да мяне i абняла мяне за талiю. "Ах, Нiк! Яе так па-чарто-ску прашу прабачэння, даруй!"
  
  
  "Я таксама."
  
  
  "Хiба ты не застанешся i не дапаможаш?"
  
  
  "Нам што, дарагая.".
  
  
  "Шчыра?"
  
  
  "Сумленнае слова. I калi ты калi-небудзь зно- убачыш мяне, дзе-небудзь у свеце, табе лепш прыдумаць тое ж самае, перш чым зно- прароблiваць такi трук". Яе пастука- гэй, на носе руляй 45-га калiбра.
  
  
  Яна пацалавала цеплы метал i паглядзела на мяне. У яе вачах стаялi сапра-дныя слёзы. "Як наконт Бары на наступным тыднi?"
  
  
  "Што?"
  
  
  "Я маю на -вазе, яе павiнна сустрэць там некаторых людзей. I калi ты -сё яшчэ - гэтай частцы свету, i... i не працуеш".
  
  
  "Ах, косця Хрыста!" Але потым мне давялося засмяяцца. Яе пацалава- ee у верхавiну, яна была рудай - апошнi раз, калi я бачы-, паляпа- па яе цвёрдай, як мармур, попке i пайшо- да дзень. "Можа быць", - сказа- я.
  
  
  Яе паеха- на катэры да "Сцилле"; Была сярэдзiна дня, неба над галавой усё яшчэ было змрочным, i лодка выглядала злавесна цiхай. Калi яе, падня-ся на борт, яе кiну- катэр па плынi; хто-небудзь забярэ эга - ажы-ленай гаванi, i яна сумнявалася, што для Сью-Элен або яе адсутнага мужа гэта мела вялiкае значэнне, цi вернецца яно iм калi-небудзь цi не. Ну было яшчэ шмат.
  
  
  "Прывiтанне? Крысцiна?"
  
  
  На жаль, там, у шэрай цемры не было нiякiх прыкмет жыцця. Калi яе, падышо- да дзень, яе выцягну- вакол кiшэнi пiнжака пiсталет 45-га калiбру, але спазнi-ся. Зазiрну-шы -нутр, яе выявi-, што пачала другi раз за дзень гляджу - чорны тунэль смерцi.
  
  
  
  
  
  
  Пятнаццатая кiра-нiк.
  
  
  
  
  
  "Закласцi гэта вельмi павольна, Нiк. Яе заб'ю цябе, калi ты гэтага не зробiш". Алекс глядзе- на мяне па гало-най каюты з рэвальверам у руцэ. Яе не -сумнi-ся - nen нас на секунду i зрабi-, як мне сказалi.
  
  
  "Табе гэта не трэба", - сказа- я.
  
  
  "Цяпер яе ведаю. Вы знiшчылi -се. Усё!"
  
  
  "Спадзяюся, што няма." Яе асцярожна спусцi-ся па невысокай лесвiцы, пакуль ён пада-ся назад, каб захаваць дыстанцыю памiж намi. Гэта бы- першы раз, калi яе бачы-, эга, якiя стаяць у прыстойным святле, i хоць у сярэдзiне жывата ён бы- то-шчы, чым пятнаццаць гадо- таму, у мяне не было спакусы паспрабаваць схапiць яго. Нават калi б у яго не было пiсталета. "Дзе Крысцiна?"
  
  
  "Наперад".
  
  
  "Паслухай, Алекс, узнiкла праблема..."
  
  
  "Макi? Нiк?" Голас Крысьцiны пачу-ся па пярэдняй каюты, i iмгненне праз яна з'явiлася. "Што з табой здарылася?"
  
  
  Як растлумачыць дайшо-шаму да адчаю мужчыну i дзя-чыну, якую вы напалову любiце, што вас выкрала распешчаная багатая сука, таму што ... ну, яе, зрабi- усё, што мог. У канцы -смiха-ся Алекс, а Крысцiна выглядала сумнi-на.
  
  
  "Вы маеце на -вазе, што гэтыя людзi - машыне назiралi за ёй?"
  
  
  "I я думаю, няшмат. Усё - Пиргосе".
  
  
  Яна кi-нула, i яе -смешка была непрыемнай. "Так ты разьбiваеш сэрца, куды б ты да нас пайшо-, а, Нiк Картэр?"
  
  
  Ee брат рэзка павярну- галаву i загада- гэй зама-чаць. Затым ён прыбра- пiсталет.
  
  
  "Давай вернемся да справы, Алекс", - сказа- я. "Занадта позна даставiць Крысцiну назад у Афiны сёння, каб гэта не выглядала смешна..."
  
  
  "Яна -жо была на беразе, каб адмянiць сваё бранiраванне. Цяпер за-тра да по-дня. А да iх тхара, мы -се застанемся на борце. Вы кажаце, што вас даставiлi на яхту гэтай жанчыны, як калi б вы страцiлi прытомнасць у п'яным выглядзе. Выдатна. Крысцiна - панiцы. Вы хворыя. Я думаю, спакойнай ночы для -сiх нас ". Ён павярну-ся да свайго схованкi - цепном шафцы.
  
  
  "Можа быць, мы маглi б выкарысто-ваць час, лепш, чым гэта", - сказа- я. "Што ты ме- на -вазе, я кажу, чтоя -сё сапсава-?"
  
  
  "Магчыма, не -се. У любым выпадку, мы з табой не можам разма-ляць, пакуль не выйдзем у мора. Нават мая сястра не павiнна ведаць, што я павiнен сказаць тваiм, народу; для нах занадта вялiкая небяспека".
  
  
  "Тады косця бога, навошта ты наогул уцягну- яе - гэта?" Прыйшла мая чарга злавацца.
  
  
  Ён выпраста-ся, запо-нi-шы сваю нiтку каюты, як джын, якi выходзiць па чаро-най бутэлькi. "Таму што яна мая сям'я. Магчыма, яе нiколi яе больш не -бачу; хто можа сказаць у гэтым свеце? Ты разумееш, Нiк Картэр, як гэта можа быць?"
  
  
  Амаль. У мяне нiколi не было сям'i, аб якой можна было б казаць, але яе накшталт як зразуме-.
  
  
  Цемра наступiла з мiласэрнай хуткасцю - той пахмурны дзень. Яе паспа- некалькi гадзiн, нават калi Крысцiна насiлася па каюце з раздражненнем, а калi яе нарэшце -стала, была ноч, чорная, як унутры рулi пiсталета.
  
  
  "Крысцiна?"
  
  
  "Так?" Яна была на палубе, сядзела за рулём з чорнай шалем, абгорнутай вакол яе плячэй, як iмкненне сялянка. Яе, падышо- да яе.
  
  
  "Табе не трэба злавацца на мяне. Яе б не хаце-, каб мы рассталiся з табой".
  
  
  "О, справа не - гэтым, Н... Макi. Але сёння ёй бы- гатовы сысцi, пакiнуць цябе, пакiнуць майго брата, якога яе веда- усяго на некалькi кароткiх гадзiн... а цяпер гэта. Гэта чаканне. Што за слова? Anticlimax? "
  
  
  "Гэта добрае грэцкае слова".
  
  
  Гэта выклiкала зманлiвую -смешку на яе сцiснутых вуснах. "Я павiнен ведаць, не павiнен я"
  
  
  "У любым выпадку, табе больш не трэба турбавацца аб гэтых людзях у карычневым" мэрсэдэсе ". Яны не пераследвалi цябе; ты можаш вярнуцца - Афiны i... усё будзе добра".
  
  
  "Так. Магчыма". Яна павярнулася да мяне з напружаным тварам. "Але Макi... бы- iншы... у карчме i - маiм гатэлi".
  
  
  "Вы -пэ-неныя, што гэта бы- не адзiн i той жа чалавек?"
  
  
  "Чаму гэта павiнна быць? Чаму целаахо-нiка- ён жанчыны iшлi за мной?"
  
  
  "О, можа быць, ад няма чаго рабiць", - сказа- яе лёгка, не верачы сваiм словам нас на хвiлiну.
  
  
  "Ты не верыш мне."
  
  
  "Вядома, ёй веру."
  
  
  "Аб няма. Вы шпiён; вы чакаеце такiх рэча-, i калi яны спрабуюць забiць вас вакол гарматы, вы выкарысто-ваеце цела жанчыны, каб абаранiць сябе, пакуль вы ih забiваеце".
  
  
  Калi яе распавяда- Алексу гiсторыю сваёй праблемы са Сью-Элен, яе зусiм забы-ся аб прысутнасцi Крысцiны; цяпер мне было шкада, што я паглыбля-ся ва -се дэталi.
  
  
  "Давай," шырокай краiнай, яе эга
  
  
  "Гэта небяспечнае справа, Крысцiна. Радуйся, што за-тра - апо-днi ты выйдзеш з яго".
  
  
  "Яе? Яе калi-небудзь буду што тое ведаць?"
  
  
  "Я не разумею, чаму б не..."
  
  
  Мяркуючы па тым, як яна адрэагавала, мы, павiнна быць, чулi гэта адначасова: цiхае наблiжэнне лодкi да нашага носе, мяккi штуршок i хуткае карабкание чаравiк з скураной падэшвай на насавой палубе. Яе саслiзну- з сядзення i прысе-, адначасова пацягну-шыся за 45-м калiбрам. Святла было дастаткова, каб убачыць пару недакладных фiгур наперадзе то-стай мачты, павольна якiя рухаюцца - нашым кiрунку.
  
  
  "Нiк...!" Крысцiна прашыпела.
  
  
  Менш за -сё мне хацелася страляць; гук - цiхай гаванi бы- падобны на гарматны стрэл. Яе Х'юга суну- у левую руку i шталь чакаць.
  
  
  "Мiстэр Макi". Голас пачу-ся з другога боку мачты, мяккi, але чысты;
  
  
  Я не адказа-.
  
  
  "Дзя-чына на маiх вачах. Вы адкажаце, цi яна мёртвая".
  
  
  Яе, азiрну-ся праз плячо. Крысцiна па-ранейшаму замерла за рулём, прыцiсну-шы руку да горла:
  
  
  "Добра", - адказа- я.
  
  
  "Мы толькi хочам пагаварыць з ёй. Калi вы не зрушыцеся, мы не рушым. Згодныя?"
  
  
  Яе пазна- голас; ён бы- у маiм пакоi - Пиргосе некалькi начэй таму, просячы прабачэння, пакуль эга двое цягну- труп да пажарнай лесвiцы.
  
  
  "Што ты хочаш ад нах?"
  
  
  "Усяго некалькi сло-. Калi - вас ёсць пiсталет, калi ласка, кiньце эга, мiстэр Макi. Мы ж не жадаем турботы, цi не так?"
  
  
  "Тады пагаворым".
  
  
  "Сам-насам. Мiс Зенополис, не маглi б вы выйсцi наперад?"
  
  
  Крысцiна пачала -ставаць, але яе жэстам папрасi- яе заставацца на месцы.
  
  
  "Яна раскажа, седзячы на месцы. Ты сказа- мне, што бы- палiцыянтам?"
  
  
  "Дык вы мяне памятаеце, мiстэр Макi?"
  
  
  "Так, нiбыта."
  
  
  "Вельмi добра. Тады - вас не будзе пярэчання-. Мiс Зенополис?"
  
  
  Яе, убачы-, што iншая цень рухаецца па абыходны дарозе, i пача- паслабляць .45 - эга кiрунку. Нам шум, нам шуму, я не дазволю iм забраць нас.
  
  
  "Не, мiстэр Макi", - сказа- чалавек за мачтай. "Я вас вельмi добра бачу. Кiньце гэта цяпер".
  
  
  Яе зрабi-. Магчыма, яго мог бы забiць аднаго, але не абодвух. Але калi яе пакла- пiсталет на палубу, адчу- яе абводкi лiхтарыка пад рукой. Яе не шталь думаць, цi бачыць хто-небудзь вакол мужчын, што я раблю, але падня- эга i -ключы- четырехкамерный "прамень".
  
  
  Чалавек на мачце закры- рукой вочы, i ён хутка пераключы- сьвяты на iншага. На iмгненне ён аслеп, затым адхiсну-ся i -па- за борт. Перш чым яе пачу- усплёск, яго зрабiлi святым назад на iншага чалавека, у той жа час пацягну-шыся таму, каб зацягнуць Крысцiну - кабiну ззаду мяне.
  
  
  "Кiнь пiсталет!" - скамандава- я, панiзi-шы голас, i досталь 45-й калiбр. Ён зрабi-, як эму сказалi, яго зброю з глухiм стукам упала на дах кабiны. Ён усё яшчэ трыма- руку перад тварам. Яе, уста-, рушы- да яму з Х'юга у руцэ.
  
  
  Калi б ёй бы- гатовы застрэлiць яго, ён бы- бы мёртвы, але рапто-ным рухам ён павярну-ся i скокну- у бок. Бы- вялiкi -сплёск, затым цiшыня. Я пайшо- у бок, каб штогод, адкуль ён; мой сьвяты злавi- нейкi рух пад вадой, а затым страцi- яго. Яе, рушы- наперад, але Крысцiна схапiла мяне за руку.
  
  
  "Нiк! Нiк!" Для мяне яе голас разнёсся па крайняй меры на пару мiль у & nb, якую слухала тысяча вушэй. "Гэта мужчына! Той, хто пераследва- мяне!"
  
  
  "Якi?"
  
  
  "Той... першы. Той, хто -па- першым".
  
  
  Яе выключы- свой сьвяты i праiгнарава- гук лодкi, отталкивающейся ад носа Сциллы, таму што я вельмi ясна бачы- твар чалавека, у якога сяргей трапi- першым. У яго былi цудо-ныя вiсячыя вусы, i -сяго некалькi начэй таму ён памёр у мяне на руках, ад стрэлу - грудзi сваiм партнёрам.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  "Так дзе, кравец вазьмi, ты бы-?" - запатрабава- яе пасьля таго, як заход у насавую каюту i адкры- дзверы ланцужнога шафкi.
  
  
  "Яе? Мяне тут няма. Памятаеш?"
  
  
  "Вядома. Значыць, яны забiваюць тваю кашто-ную сястру, а ты застаешся - гэтай нары, як пацук?"
  
  
  "Калi яны заб'юць вас абодвух, то, можа быць, яе падыду да пярэдняга люка i заб'ю ну, так. Тады iншага шляху няма. Але я яе вельмi паважаю вас, Нiк Картэр; яго чую гэтыя дурныя чаравiкi, i ведаю, што вы можаце справiцца з iмi, не раскрываясь ".
  
  
  "Вы маглi б забiць ih нажом. Ззаду. Яе не гатэль страляць, таму яны сышлi".
  
  
  Упершыню Алекс выгляда- ня-пэ-нена. "Так. Можа ты i мае рацыю. Але..." Ён паглядзе- па-над мяне на сваю сястру, якая займаецца чаплялася за маё плячо.
  
  
  "Нiк?" яна сказала. Мяне раздражняла, што яна выкарыстала маё сапра-днае iмя, але -сё, што - нас было разам, цяпер, калi мне было дрэнна.
  
  
  i цяпер мне здавалася, што мы зусiм не ведаем адзiн аднаго.
  
  
  "Што гэта?"
  
  
  "Не пакiдай мяне тут, Нiк. Я не магу вярнуцца - Афiны цяпер, нiколi".
  
  
  "Паслухайце, гэта немагчыма..."
  
  
  "Але чаму б i не, Нiк?" Алекс -мяша-ся. "Мая родная сястра, яна - небяспецы, а? Мы павiнны -зяць яе з сабой".
  
  
  "Алекс, адсюль, калi нам пашанцуе, пройдуць добрыя два днi, перш чым мы зможам дабрацца да Таранцей. Уся iдэя гэтай аперацыi заключаецца - тым, што мы не робiм нiчога, што адцягвала б нас ад дарогi. Калi Крысцiна пойдзе з намi, са мной , гэта можа падарваць -сё гэта ".
  
  
  "I калi яна застанецца, хутчэй за -сё, яна памрэ. Не, мой iншы, ён не мог гэтага дапусцiць. Мая вiна, так, у тым, што я прывё- яе - гэтую справу, але цяпер мы -дваiх павiнны зрабiць усё магчымае, каб яна гэта зрабiла. не пакутаваць з-за гэтага ".
  
  
  Яе рука дрыжала - маёй спiне, i гэта вырашыла мяне больш, чым логiкi Alexa. "Добра. Пойдзем. Адкрыта цяпер".
  
  
  
  
  
  
  Шаснаццаць
  
  
  
  
  
  Яе пакiну- гавань пад хадавымi агнямi, скарыста-шыся бартавым дапаможным абсталяваннем. Калi iншых лодак не было вiдаць, Алекс пракра-ся - кабiну i сел на маiх нага.
  
  
  "Вы не ведаеце гэтых вод, - абвясцi- ён. "Светлавыя буi казаць вам, куды не наза-жды iсцi. Ёй скажу вам, куды iсцi".
  
  
  Пад кiра-нiцтвам эга мы iшлi па таемнаму фарватэры, якi ляжа- памiж востравам i мацерыком; Адна група яркiх агнё-, сказа- ён мне, адзначае мяжу памiж Албанiяй i Грэцыяй. "У iх ёсць такiя крэпасцi! Нам адзiн вугор не мог прайсцi mimmo - iх у самую цёмную ноч свету".
  
  
  "Як вам гэта -далося?"
  
  
  "Не, майго сябра. Але там, дзе яны змясцiлi столькi людзей i абсталявання для абароны сваiх межа-, тады павiнны быць iншыя месцы, дзе ну не можа быць так шмат. Можа быць, нават недастаткова, а?"
  
  
  "Я дума-, што -збярэжжа Албанii -сюды добра ахо-ваецца".
  
  
  "Так... нядрэнна. Але, можа быць, недастаткова добра".
  
  
  "Як па-ночная мяжа?"
  
  
  "А?"
  
  
  "Уздо-ж Югаславii? А - гэта часткi Грэцыi?"
  
  
  Алекс выпраста-ся. "Вы ведаеце, аб гэтым, Нiк Картэр?"
  
  
  "Дастаткова", - схлусi- я. "Вы сказалi, што - вас ёсць што сказаць нам жыццёва важнае, калi вы выйшлi. Вы сышлi. Што гэта?"
  
  
  Ён усмiхну-ся i паказа- наперад. "Калi мы пройдзем гэты пралi- там, дзе мы трапiм пад кулямёты албанца- так блiзка, што вы адчуеце пах пораху - ih патронах, тады ёй скажу вам адну або дзве рэчы. Пара вам гэта даведацца".
  
  
  Ён ме- рацыю - тым, што знаходзi-ся недалёка ад албанскага -збярэжжа; калi ён паказа- на навiгацыйныя агнi, у мяне было адчуванне, што я амаль магу дацягнуцца да берага з абодвух бако-. Танкер, якi iдзе - пралi- з iншага боку, на якое-то час мяне да чорцiка- напалоха-; Здавалася, што - nen не засталося месца нават для нашай маленькай лодкi. Алекс параi- мне не звяртаць на гэта -вагi.
  
  
  Калi мы пакiнулi пралi- ззаду i выйшлi - адкрытае мора, яго зно- амаль -здыхну- з палёгкай, але не шталь рана радавацца. Вецер добра сябе адчува-, i, як толькi мы пакiнулi барыкады Корфу, дзьму- адкрыта нам у зубы. Калi мы пачалi выпрабо-ваць цяжкiя -дары, Алекс пайшо- наперад, каб падняць клiвера, затым - пад'ём. Ён паступi- так, як быццам кiдаеш пару гамбургера- на грыль i стаiш у баку, каб штогод, як яны асмальваюцца.
  
  
  "Мы плывём, Нiк Картэр. Ты добры марак?"
  
  
  "Я спра-ляюся."
  
  
  "Добра. Гэта -сё яшчэ твой заба-ляльных круiз, i калi наступiць свiтанак, яе павiнен зно- спусцiцца -нiз. Калi хто-небудзь наблiзiцца ... ну, мая выдатная сястра не вынесе растання з табой, а? Ты памашаш гэй, i будзеш шчаслiвы, а калi яны поглядят варожа, вы пристрелите i заб'яце ".
  
  
  "Алекс?"
  
  
  "Так?"
  
  
  "Што, кравец вазьмi, усё гэта? Мы пакiнулi пралi-".
  
  
  "Так. I яе павiнен я сказаць табе, таму што, калi я не выжыву, ты павiнен ведаць. Ты ведаеш, хема яе бы- усе гэтыя гады?"
  
  
  "Перабежчыкам".
  
  
  "О, так, гэта, але не будзь такiм падазроным, маiм сябрам. У маёй краiне ... ну, паглядзi на гэта сёння. Цi з'я-ляецца камунiст большай пагрозай, чым адзiн вакол тых, хто лаяльны цяперашняму -раду? Або той, якi толькi што бы- камунiстам у мiнулым? Няма . Я не апра-дваюся, Нiк, разумею гэта. Яе выявi- невыносную карупцыю - маёй уласнай краiне, i таму яе паеха- у Албанiю, дзе яны былi вельмi шчаслiвыя скарыстацца маiмi паслугамi. Гэта моцныя людзi, гэтыя албанцы, якiх часам называюць манголамi. Е-ропы. Адрознiваецца ад усiх астатнiх, цi ведаеце вы? "
  
  
  Яе разуме- гэта, смутны. Яны былi моцнымi, скрытным, варожымi да чужынца- i лютымi байцамi, стагоддзямi сопротивлявшимся патэнцыйным заваё-нiкам. Больш за палову гэтых людзей былi мусульманамi, i яны змагалiся - сваiх гарах гэтак жа фанатычна, як ih браты - пустынных краiнах Блiзкага Усходу.
  
  
  "Што здарылася?" Яе спыта-. "Што прымусiла вас вярнуцца".
  
  
  "Ну што ж, мой iншы, на тое, каб распавесцi вам усё аб гэтым, спатрэбяцца нядзелях. Разумееце, камунiзм - вялiкi -ра-няльнiк; нават у Албанii ён ператварае гордых воiна- у дробных бюракрата-. Але гэта не рэ-матызму ваш лейцара, а? "
  
  
  "Няма."
  
  
  "Такiм чынам, яе, скажу вам, i вы павiнны -важлiва слухаць. Вялiкае рух сусветнага камунiзму практычна спынiлася; ваш прэзiдэнт сустракаецца з лiдэрамi - Кiтаi i Маскве, i вайна - В'етнаме скончана. На дадзены момант". Ён усмiхну-ся. "Так. Але ёсць члены гэтага вялiкага Руху, якiм не падабаецца такое развiццё падзей, маiм сябрам. Яны -сё яшчэ слухаюць Маркса, Ленiна, Сталiна i лiчаць, што камунiзм павiнен за-сёды пашырацца, пакуль сiстэма не стане кантраляваць увесь свет. . Калi-то, паверце, яе бы- амаль адным вакол iх. Але не цяпер, Нiк, не цяпер. Ва -сякiм выпадку, яны -сё яшчэ акты-ныя, гэтыя фанатыкi, i яны рыхтуюць жахлiвую акцыю, якая займаецца можа лепш спрыяць ih справе. чым дваццаць вьетнамов ".
  
  
  "Гэта што?"
  
  
  "Вы ведаеце, два возера на мяжы памiж Албанiяй i Югаславiяй? Побач з Грэцыяй?"
  
  
  "Я раблю." Яе добра памята- лекцыю Хока аб карце.
  
  
  "Адкрыта цяпер там ёсць армiя. Яны не належаць нам, да якой краiне; яны грэкi, албанцы, югаславы, але -се яны адданыя камунiсты старой жорсткай школы. Праз... так... два днi яны пачнуць дзейнiчаць. серыi партызанскiх напада- з гэтай нейтральнай зоны памiж трыма краiнамi, якая займаецца цалкам заблытае сусветныя дзяржавы. Ih будзе -значальваць, як вы, амерыканцы, так добра прыдумалi гэта выраз, кантынгент Вьетконга ... "
  
  
  Яе адпусцi- руль i рэзка павярну-ся, каб штогод на шырокае спакойнае твар Алекса. "Што!?"
  
  
  "На самой справе, маiм сябрам. Хто лепш прыстасаваны для вядзення такiх ваенных дзеяння-, чым Вьетконг? Са сваiм прымiты-ным зброяй i сваiмi маленькiмi, недокормленными войскамi яны змагалiся з французамi i амерыканцамi да -пора, колькi мы памятаем. . Хiба неймаверна, каб яны перадалi свае веды i свой iдэалiзм такой групе, якая займаецца сабралася - гэтай выдаленай мясцовасцi, памiж азёрамi Охрыд i "Прэспа"? Падумайце аб магчымасцях! З аднаго боку, верны саюзьнiк Злучаных Штата-, хоць i ваенная дыктатура - нашы днi; у iншым - самы рэпрэсi-ны камунiстычны рэжым у заходнiм свеце, а - трэцiм - у Югаславii, больш сумяшчальны з Захадам, чым з рускiмi. Хто будзе дзейнiчаць супраць iх, калi пачнуцца ih набегi? Па якой краiны яны будуць гул I нават калi ih можна будзе знайсцi, што зробiць якая-небудзь вакол вялiкiх дзяржа-? Разбамбяць цi ih Злучаныя Штаты? Цi будуць рускiя адпра-ляць танкi праз Югаславiю? Няма, майго сябра. I -сё ж, што-што наза-жды зрабiць, а? Таму што разам з гэтай кампанiяй тэрору i смерцi будзе кампанiя прапаганды, якая займаецца не дазволiць адкрыты басейн iгнараваць тое, што адбываецца - нашым маленькiм кутку свету. Рана цi позна павiнны быць прыняты меры, i гэта непазбежна павiнна прывесцi да канфлiкту памiж Захадам i камунiстычнымi дзяржавамi ".
  
  
  "Гучыць даволi змрочна, - прызна-ся я. "Але адкуль вы -сё гэта ведаеце?"
  
  
  "Яе?" Алекс засмяя-ся. "Таму што я, мой iншы, дапамага- усё гэта наладзiць, пакуль не зразуме-, што раблю".
  
  
  "Вы маеце на -вазе, што не ведалi?"
  
  
  "Не будзь такiм скептыкам, Нiк. Яе эксперт у сваёй вобласцi, i, як i многiм падобным экспертам, мне не сказалi больш, чым мне трэба было ведаць аб агульнай мэты любога плана".
  
  
  "Але вы, даведалiся?"
  
  
  "Так. Яе -свядомi-. I яе, выявi-, што не магу жыць з тым веданнем, якое - мяне было. Такiм чынам..." Ён агледзе-ся - цёмнае, панурае неба над намi. "Такiм чынам, малайчына=)".
  
  
  Яшчэ да свiтання ён се- за руль, але яе нават не спрабава- заснуць. Было занадта шмат пытання-, каб задаць ih.
  
  
  "Вы сказалi нашым агентам - Грэцыi, што нiхто не будзе сумаваць па вам у Албанii на працягу некалькiх дзён. Як вам гэта -далося?"
  
  
  "Ну што ж, гэта было не так wouldnt складана. Гэта краiна, дзе спрэс горы, цi ведаеце, дарогi вельмi дрэнныя. У мяне была вялiкая свабода падарожнiчаць па сваiх абавязка-. ¦зад i наперад па горах; яго нiколi не бы- у Па-днёвую Амерыку, але, мяркуючы па тым, што я чыта-, ёсць такiя краiны, як Чылi i Перу, з прыкладна аднолькавымi -мовамi. Увесь час машыны i а-тобусы з'язджаюць з дарог, каб спусцiцца з якога-небудзь аддаленага горнага схiлу. Чыстая транспарту на працягу некалькiх дзён i даволi часткi. "
  
  
  "Але яны ж будуць шукаць цябе, цi не так? Нават на схiле гары?"
  
  
  "Ах так. Мой кiро-ца i я, мы падабралi старога - нашу апошнюю паездку. Вялiкi стары, амаль такi ж вялiкi, як яе. Яе абяца- эму падвезцi эга да -збярэжжа; у мяне шмат сябро- колах людзей Албанii падчас маiх падарожжа-, разумееце? Яе накiну- эму на плечы сваю форменную куртку, каб ён сагрэ-ся - халодных гарах. Не шталь браць дакументы
  
  
  вакол кiшэнi, гэта не такi wouldnt до-гi шлях. А потым мой кiро-ца робiць няправiльны паказальнiка-, i мне нейкiм чынам атрымо-ваецца выскачыць, перш чым машына перавалiць гару. Унiзе шмат агню. Стары больш нiколi не замерзне, а? "
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Яе зно- бы- ля штурвала, змагаючыся з моцнымi хвалямi, калi Крысцiна паднялася на палубу. Яе твар апухлi, i гэта было не з-cola. Яна не загаварыла са мной, але -зяла кружку з кавы i прытулiлася да даху кабiны, гледзячы наперад.
  
  
  "Добры дзень", - мякка паклiка- яе.
  
  
  Гэй спатрэбiлася шмат часу, каб адказаць, але - цiшынi яна, нарэшце, павярнулася да мяне тварам.
  
  
  "Добра выспалась?"
  
  
  "Я так мяркую", - арыйца- сказала яна. "Як хутка мы дабяромся да Таранцей?"
  
  
  "Напэ-на, за-тра ранiцай. Нам не вельмi пашанцавала з надвор'ем у гэтым круiз".
  
  
  "Не, мы гэтага пакуль не зрабiлi". Яна спусцiлася -нiз, не сказа-шы больш нам словы, i я бы- адзiн на працягу до-гiх гадзiн, пакуль зно- не выйшла сонца.
  
  
  Алекс здзiвi- мяне, выйша-шы на палубу асяроддзя- белага дня, але эга тлумачэнне мела сэнс. "Паслухай, iншы мой, мы на па-дарогi - Iталiю, а? Калi яны думаюць, што я на борце гэтай лодкi... Цьфу!" Ён зрабi- рух рукой пiкiруючага бамбавiка. "Мне не падабаецца быць там, калi свецiць сонца. Няма, калi мне гэта не абавязкова".
  
  
  Не-забаве да нас далучылася Крысцiна, якая прынесла дымныя кубкi кавы i акуратна раскладзеную талерку нарэзанага спаму i сыру фета. Алекс запляска-, калi -бачы- гэта.
  
  
  "Цяпер гэта мая добрая грэцкая сястра!" - заро- ён, схапi-шы прыгаршчу i засо-ваючы - рот мяса i сыр. Крысцiна слаба -смiхнулася. Яе, прымусi- яе сесцi за руль, а сам спусцi-ся -нiз, каб пагалiцца i пераапрануцца.
  
  
  Яе як раз соскребал рэшткi пены з-пад носа, калi пачу- аддалены ро- магутных рухавiко-. Па палубе кабiны зашамацелi ногi, i яе, выгляну- у дзверы, як раз своечасова, каб убачыць, як Алекс нырае - гало-ную каюту.
  
  
  "Што гэта?"
  
  
  "Вялiкi маторны катэр. Iдзе адкрыта на нас". Ён узя- рэвальвер з палiцы над ракавiнай на камбузе, праверы- зарад i вярну-ся да трапа.
  
  
  Яе выпусцi- брытву, сцёр рэшткi крэму для галення з верхняй вусны i дастала .45. Горшае зброю з адлегласцi больш за дваццаць фута-, але гэта -сё, што - мяне было. Яе протолкнулся mimmo Alexa i падня-ся - кабiну, дзе Крысцiна дазволiла штурвале падняцца супраць ветру, гледзячы на лодку, обгоняющую нас.
  
  
  "Трымай ee - руху", - загада- яе i суну- пiсталет пад кашулю.
  
  
  Гэта бы- вялiкi крэйсер з чорным корпусам, расьсяка- чэрава хвалi, як быццам ну не iснавала. Пад нашым вуглом усё, што я мог бачыць, гэта насавая частка i невялiкая частка кабiны з вялiкiм пражэктарам, устано-леным на ёй. Ён навалi-ся на нас, як па-абаронца, якi пераследвае падкат, якому пашанцавала, i ён не мог адарвацца ад травы. Яе зно- пракля- Хоука i -весь план эга паруснiка.
  
  
  Яе выцягну- пiсталет, трыма- эга на нагу, хаваючы на -вазе. Лодка паскорылася, падышла занадта блiзка да нашай карме, перш чым трохi запаволiлася i адхiлiлася - бок. Яе, бы- гатовы падняць пiсталет i стрэлiць, калi -бачы- чалавека за рулём.
  
  
  "Алё, прыгажуня!" - крыкну- ён скрозь пырскi, узнятыя эга корпусам. "У наступны раз, калi ты на Паксосе, пакiнь гэтага тупога амерыканца, добра?"
  
  
  Француз з капой валасо- i сарамлiвай сама-пэ-ненай усмешкай махну- рукой, пасла- паветраны пацалунак Крысцiнай i выплюхну- у нашу бок шмат вады, заводзячы рухавiкi i сыходзячы пад прамым вуглом да нашага курсу.
  
  
  "Сукiн сын", - выдыхну- я, запра-лены пiсталет назад за пояс. "Трымаю грошы, ён накiро-ваецца - Бары".
  
  
  "Што?" - спытала Крысцiна. Яна была бледная i дрыжала, i яе не вiнавацi- яе.
  
  
  "Усё ро-на. Яе сяду за руль".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Да наступлення цемры мы -сё яшчэ не выйшлi на бераг, але я веда-, што мы знаходзiмся на пятцы iтальянскага бота. Пакуль не было нiякiх прыкмет пераследу, яе, вырашы-шы, што магу расслабiцца; Яе прайшо- у насавую каюту, каб штогод, цi змагу ёй выспацца чатыры цi пяць гадзiн. Некаторы час яе чу-, як Крысцiна - гало-най каюце варыла каву i ляската- пластыкавая посуд, займалася уборкай, якую, здаецца, усе жанчыны нарадзiлiся, -мею гэта рабiць. Затым яе пачу-, як яна падышла да кабiны, i запанавала по-ная цiшыня, за выключэннем плёскат хваля- аб корпус у цалi або каля таго ад маёй галавы ...
  
  
  Гэта бы- кашмар, i мая першая думка заключалася - тым, што гэта павiнна адбыцца. На маiм твар было халоднае дыханне, холад сталi - мяне - горле. Яе спрабава- вырвацца iso скляпеннi, але - апраметнай цемры кашмар не праходзi-. Яе, адчува-, як лязо ляза рассякае плоць, i ён веда-, што не сплю.
  
  
  Павiнна быць, яе, закрыча-, адскокваючы ад нажа. Па для майго жорсткага
  
  
  намаганнi, мяне -дарыла ва гало- рэбрамi калянасцi корпуса лодкi побач з вузкай ложкам. Яе бы- ашаломлены, адчу-, як мае валасы тарганулiся, а мэта адкiнулася назад. Нож пача- глыбока вонзиться - мой кадык, а затым знiк з выбухным рыкам адкуль-то ззаду мяне.
  
  
  Яе, зразуме-, што гэта цьмяны сьвяты, мой лiхтарык, i - прывiдным святле яе -бачы- два скры-леных асоб, схiлiлiся мной наза-жды. Яны былi не падобныя на нас, на што, што я калi-небудзь бачы- раней: шырока расчыненыя вочы, напружаныя раты, нiякiх чуваць не было, а толькi цяжкiя хрыпы, падобныя на старую машыну, гатовую выдаць апошнi -здых.
  
  
  Яе рэзка выпраста-ся, схапi- пiсталет 45-га калiбру i выявi-, што ён усё яшчэ надзейнае запра-лены - мяне на поясе.
  
  
  "Не хвалюйся, Нiк", - прагырка- Алекс. "Яна гэтага не зразумела".
  
  
  Ён трыма- сястру за шыю перадплеччам вакол дубовага обрубка, i пакуль яго глядзе-, ён холадна круцi- гэй, пальцы, пакуль яна не выпусцiла вакол рукi нож, Х'юга.
  
  
  Яе сказа-. - "Якога чорта?"
  
  
  "Прачнiся, Нiк". Ён штурхну- дзя-чыну праз вузкую хацiну на iншую ложак: "Ты хочаш забiць яе, цi гэта зраблю яе?"
  
  
  Яе, паглядзе- на нах у слабым святле, яе твар бы- закрыты густой завесай валасо-. "Забiць яе?"
  
  
  "Вядома."
  
  
  "Твая сястра?" Яе -сё яшчэ бы- у па-сне.
  
  
  "Сястра?" Ён фыркну- i схапi- ee за падбародак, прымушаючы яе зiрнуць на брылё-. "Яна мне не сястра, Нiк Картэр. I цяпер яна вотум-вотум памрэ".
  
  
  
  
  
  
  Семнаццаты кiра-нiк
  
  
  
  
  
  "Так", - сказала яна. "Забi мяне." Ee мэта -пала на мядзведжую лапу Алекса, як быццам яна не магла больш трымаць яе цi не гатэля.
  
  
  Яе адштурхну- руку яе брата i выцягну- нож па нахiльнай палубы памiж намi. "Гэта не твая сястра, Алекс?"
  
  
  "Вядома, няма."
  
  
  "Адкуль вы ведаеце?"
  
  
  "Я веда-, гэта - першую хвiлiну, калi -бачы-, як яна iдзе да майго таксi. Мая сястра была яшчэ нема-лём, калi яе бачы- яе - апошнi раз, але яна была падобная на мяне. Сiмпатычная, так, але з то-стымi нагамi i целам, як у мяне. Не такая вялiкая, можа быць. , але яна не магла стаць такой дасканалай ". Ён правё- промнем слабым ало-ка па -сёй да-жынi сбившегося - кучу цела дзя-чыны, каб вылучыць яго, i яе, вымушаны бы- пагадзiцца, што асаблiвага падабенства не было.
  
  
  Яе, працягну- руку i прымусi- яе зiрнуць на сябе. "Вы спрабавалi забiць мяне?"
  
  
  "Так". Яна сказала гэта без вагання-.
  
  
  "Навошта?"
  
  
  "Таму што я павiнна была".
  
  
  "I Алекса таксама?"
  
  
  "Вядома." Гэй, няма чаго было стрымлiваць.
  
  
  "Як?"
  
  
  "Калi ты памрэш, яго застрэлiла б эга". Яна паказала на мой пояс, дзе затрыма-ся пiсталет 45-га калiбру.
  
  
  "I што потым?"
  
  
  "О, забi мяне! Калi ласка!"
  
  
  "Iдзем, Крысцiна. Тады што?"
  
  
  Яна глыбока -здыхнула. "А потым... я павiнна была выкiнуць цела майго брата... Alexa борт i даставiць тваё на -збярэжжа Iталii. Таранцей, калi магчыма, але, куды за-годна".
  
  
  "Якая была мэта?" Мне не хацелася так як у нах капаць, але цяпер наста- час даведацца пра-ду.
  
  
  "Я... я павiнен бы- сказаць, што Алекс бы- не правы - iнфармацыi. Што вы двое пабiлiся, забiлi яшчэ, яшчэ, i... ну добра. Хiба гэта не вiдавочна?"
  
  
  "Вы працуеце на iншы бок?"
  
  
  "Не па -ласным жаданнi!" Яна падняла галаву, дзiка паглядзела то на мяне, то на Алекса, потым у глыбiнi адкрытага ланцужнога шафкi. Яна -схлiпнула.- "Што яшчэ ёй можа зрабiць?"
  
  
  Гэта Алекс праявi- спагаду. "Што - iх на цябе?" ён спыта-.
  
  
  "Мой сын", - прамармытала яна.
  
  
  "Сын?"
  
  
  "Так. Ёй была... Яе па Балгарыi. Мае бацькi былi грэкамi, але яны эмiгравалi - час грамадзянскай вайны. Яе нарадзiлася - гэтай бруднай краiне, але вырасла гречанкой".
  
  
  "А ваш сын?"
  
  
  "У мяне адзiн сын. Эму зараз чатыры гады. Iм валодае дзяржава. I яе....".
  
  
  Яе паху Х'юга назад у ножны, праверы- .45 i паставiць эга на ложак побач са мной. "Крысцiна? Гэта ваша iмя?"
  
  
  "Ах, так. Гэта была праблема!"
  
  
  "Гэта было?"
  
  
  Яна падняла галаву, адкрыта паглядзела на мяне, затым на Алекса. "Я Крысцiна Каликсос. Мне дваццаць чатыры гады. Калi мне было дзевятнаццаць, у мяне бы- дзiця, але - мяне не было мужа. Дзяржава адабрала эга - мяне. Яе нават не магла бачыць яго. Калi мае мацi i бацька памерлi, у мяне нiчога не было. з'еха-, таму яго перабра-ся праз мяжу - Грэцыю, дзе яе, спадзява-ся, што буду больш свабоднай i якiм-то чынам атрымаю свайго сына. Амаль год яе жылкi - жаху, таму што - мяне не было дакумента-; затым яе бы- у Прэвезе ". Яна паглядзела на мяне. "У Прэвезе яе была на пляжы, калi маладая дзя-чына патанула. Там была вялiкая нато-п, а паблiзу былi яе рэчы. Яе паглядзела i -бачы-, што яе iмя Крысцiна. Яе -зяла ih i стала Крысцiнай Зенополис. кiнула школу медсясцёр, нават пакiнула каханага i пераехала - iншую частку Афiн, каб нiхто не сумнява-ся - маёй асобы
  
  
  гэта, I гэта працавала, пакуль яны мяне не знайшлi ".
  
  
  "Яны?" - спыта-ся - яе.
  
  
  "Так". Яна зiрнула на Алекса. "Гэта было... што? Два месяцы таму? Шэсць тыдня-? Яны знайшлi мяне, i яны распавялi мне, хто яе такая, i -сё аб маiм сыне - дзяржа-ным дом. I што б адбылося, калi б яе не стала супрацо-нiчаць з iмi. Яе вельмi мала ведала пра Крысцiнай Зенополис, але цяпер яе ведаю яе лепш, чым саму сябе. Яны ведалi, што ты выходзiш, Алекс. Не думаю, што яны дакладна ведалi, як мяне выкарысто-ваць, але, як аказалася, iм вельмi пашанцавала, цi не так? "
  
  
  Алекс пацягну- кончык сваiх вусо-. "Так. Iм вельмi пашанцавала. А калi б яе не сцвярджа- на тым, каб звязацца з вамi?"
  
  
  "Я мяркую, яны ведалi кожнае ваша рух. Я не магу сказаць. Але я яе ведаю..." Яна павярнулася да мяне. "Нiк? Той чалавек, якi звалi-ся з лодкi, калi яны напалi на нас? Вы думалi, што эга забiлi некалькiмi начамi раней".
  
  
  "Не яе. Эга партнёр".
  
  
  "Ах, так. Але яны сказалi мне, як гэта павiнна быць зроблена з дапамогай васковай кулi, напо-ненай крывёю, тыпу таго, што выкарысто-ваюць некаторыя сцэнiчныя штукары? Яны ведалi, што вас не падмануць з пустымi рукамi".
  
  
  "Для мяне гэта гучыць па-чарто-ску складана", - сказа- я. "Чаму яны проста не зарэзалi Alexa i не скончылi з гэтым?"
  
  
  "Гэтага я не магу сказаць. Мне трэба было выканаць толькi невялiкае заданне..."
  
  
  "Пара забойства-".
  
  
  "Так! Дзве смерцi людзей, якiх я не ведала, за жыццё майго сына! Вы б выбралi iншае?"
  
  
  "Добра, добра." Цяжка было не адказаць на яе запал, але, калi яе сядзе- насупраць iх, яе, убачы-, як Алекс задуменна пагладжва- плячо сваёй былой сястры. Нейкiм чынам мне стала лягчэй працягваць. "Дазволь мне адкрыта сказаць. За табой нiхто не сачы-, калi мы былi... разам?"
  
  
  "Няма, няма. Яны прыдумалi, каб вы думалi, што я - небяспецы. А яны, людзi, якiя паднялiся на борт учора -вечары... ну, вы ведаеце".
  
  
  "Значыць, табе прыйдзецца пайсцi з намi - падарожжа".
  
  
  "Так".
  
  
  "I забiць нас".
  
  
  До-гi час адзiным гукам у цеснаце было рэзкае дыханне Крысцiны. Затым Алекс прачысцi- горла, як алiгатар, урчащий на свой штомесячны вячэру.
  
  
  "Вы задаволеныя, Нiк Картэр?"
  
  
  "Больш за менш."
  
  
  "Тады чаму б табе не пайсцi наверх i не штогод, kuda, кравец вазьмi, iдзе гэтая лодка?"
  
  
  Адразу затым свiтання мы перасеклi пятку iтальянскага чаравiка i былi на па-дарогi да Таранцей, калi над намi праляце- першы верталётам. Ноччу яе раскла- тры аранжавых выратавальных круга на насавой палубе, як мы i дамовiлiся, i калi верталётам за-важы- нас, вылецела рука, каб паведамiць нам, што ён прывязаны да "Сцилле". Менш чым праз гадзiну iншы верталётам, а можа быць, той жа самы, sel - шырокай бухце побач з iм, каб узяць на борт Alexa i Крысцiну. Са мной засталiся Хоук i, спушчаная з верталёта шлюпка. надвор'е зно- сапсавалася, i перш чым мой бос прабы- у кабiне больш за пяць хвiлiна, яго твар пачынала супадаць з бурлiвай зелянiнай вады вакол нас.
  
  
  "Колькi часу пройдзе, перш чым вы зможаце даставiць гэтую штуку - порт?" ён спыта-.
  
  
  "Можа, пару гадзiн".
  
  
  Ён зрабi- па-зу, перш чым адказаць. "Ах, яе бачу."
  
  
  "Вы гатэля- што-то са мной пагаварыць?"
  
  
  "Ну, магчыма. Ёй так разумею, што дзя-чына апынулася адной вакол iх?"
  
  
  "Яна такой была. Яе б не шталь на гэта цяпер ставiць".
  
  
  "Ой?"
  
  
  "Новая каханне." Яе, бачыла, як Крысцiна i Алекс глядзелi на аднаго сябра да таго, як пераселi - верталётам.
  
  
  "Але ... яны брат i сястра!"
  
  
  Яе запо-нi- дэталi. Хоук мудра кi-ну-. "Магчыма, яна таксама зможа дапамагчы нам".
  
  
  "Калi ты зможаш што-небудзь зрабiць з яе дзiцем".
  
  
  "Гэта магчыма. Яе павiнен над гэтым папрацаваць".
  
  
  Некаторы час мы плылi - цiшынi, перш чым ён зно- загавары-. "А як справы, N3? Без ран? Без сiняко-?"
  
  
  "Не аб чым казаць. Многае".
  
  
  "Добра. Калi мы вернемся - Вашынгтон сёння -вечары, яе павiнен пагаварыць з вамi пра..."
  
  
  "Пачакайце хвiлiну."
  
  
  "Так?"
  
  
  Яго паляпа- па рулi. "Мне трэба вярнуцца - лодцы".
  
  
  "Пра гэта можна паклапацiцца".
  
  
  "Я лепш зраблю гэта сам. Магчыма, мне прыйдзецца калi-небудзь вярнуцца сюды".
  
  
  "Добра..."
  
  
  "Так?"
  
  
  "О, яе, мяркую, ты маеш рацыю. Колькi часу гэта зойме?"
  
  
  "Некалькi дзён. У залежнасцi ад надвор'я".
  
  
  "Добра. Але не займай больш часу, чым трэба, Нiк. Ты патрэбен".
  
  
  "Не буду", - паабяца- я i пача- у думках пракладваць курс на Бары. Якое-то час яе амаль падсе- на Крысцiну, але нават у Сью-Элен нiколi не прыста-лялi нож да майго горла. Прыйшо- час трохi павесялiцца. Гэта мой метад.
  
  
  
  
  
  
  Код
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Код
  
  
  Прысвячаецца людзям сакрэтнай службы Злучаных Штата- Амерык
  
  
  
  Пралог
  
  
  Яе не дабра-ся да пахавання Кiрбi. У той час ёй бы- у Сiнгапуры, насi- бараду i кропках i адлюстро-ва- вакол сябе перабежчыка - галiне ракетнай зброi, якi iмкнецца прадаць амерыканскiя сакрэты кiтайскiм камунiстам. Яе адыгра- сваю ролю дастаткова добра, каб лiквiдаваць аднаго вакол ключавых агента- Мао i -зламаць iнфармацыйны трубаправод, якi ён устанавi-, каб атрымаць пару куль у свой бок i атрымаць шыфраваную тэлеграму з вiншаваннямi ад Хоука, вядучага генiй падраздзялення, у якiм яе працую. Мы называем эга AX. Мы добрыя хлопцы.
  
  
  Калi да мяне прыйшло запозненае паведамленне аб смерцi Кiрбi, яе лячы-ся - брытанскай бальнiцы на па-ночным узбярэжжы Малайскага па-вострава. У Хоука было досыць сувязi з брытанцамi, каб знайсцi мне добрых лекара-, мяккую ложак i прыгожую медсястру. Навiны аб Кiрбi -сё сапсавалi.
  
  
  Кiрбi бы- адным вакол лепшых агента- AXE, разумным i надзейным. Мы разам працавалi над некаторымi цяжкiмi задачамi - Лацiнскай Амерыцы, якiя падвяргалi вас сур'ёзным выпрабаванням. Я не забы-ся, як Кiрбi, круты чалавек у счапленнi i дасведчаны пiлот верталёта, схапi- мяне з лодкi - кубiнскiх водах адкрытымi перад тым, як карабель развалi-ся на больш дробныя часткi, чым пазл.
  
  
  Цяпер ён бы- забiты, i AX не веда-, хто эга забойцы. Знайсцi ih было маiм наступным заданнем.
  
  
  Першая кiра-нiк.
  
  
  Самалёт дасталi мяне на прыватную узлётна-пасадачную паласу - Фларыдзе-Снд. У чаканнi сядзела машыны, высокi мужчына з невыразным тварам прытулi-ся да капота. Яе веданне эга. Ён бы- адным вакол двух агента- AX, якiя працавалi целаахо-нiкамi Хока. Эга звалi Смiт.
  
  
  Гэта бы- адзiн вакол самых гаваркiх дзён Смiта. Ён вымавi- усяго васемнаццаць сло-, пакуль прычал мяне на сустрэчу з Хоуком.
  
  
  "Стары скрепит зубамi", - сказа- ён. Мы iмчалiся па пустыннай дарозе, стрэлка спiдометра лiмузiн падштурхо-вала да 70. "Не магу -спомнiць, калi яго бачы-, - эга - такiм дрэнным настроi".
  
  
  Прычыну няшчасця Хоука высветлiць няцяжка. Нiхто не застанецца ранодушным потым страты такога агента, як Дэвiд Кiрбi.
  
  
  Лiмузiн праеха- па павароту, i яе -бачы- самотны катэдж, размешчаны - канцы дарогi з цвёрдым пакрыццём. За катэджам у цiхую бухту даследава- пусты прычал. Мексiканскi залi- мiгце- удалечынi, як каляровыя шкла, забiтыя сонцам.
  
  
  На востраве дзьму- вецер, трепя белыя валасы Хоука. Ён чака- каля катэджа, калi мы пад'ехалi. Копii Смiта, другога аператы-нiка з невыразным выразам твару, якога звычайна можна было знайсцi ля Хоука, сядзела - дзень.
  
  
  "Гэта месца, дзе адбылiся забойствы", - сказа- Хок, хутка i засмяя-ся махну-шы рукой у бок дома. "Я завяду цябе -нутр праз хвiлiну".
  
  
  "Дзякуй, што даслалi за мной".
  
  
  "Я не правакую цябе на вендэту, Нiк. Яго пасла- за табой, таму што ты мне патрэбны".
  
  
  Ён пiльна паглядзе- на мяне i працягну-. "Нам удалося аднавiць некаторыя дэталi. Забойцы ехалi на невялiкiм грузавiку. Яны спынiлiся там, - паказа- ён, - i перарэзалi тэлефонныя драты, вядучыя да дома. Затым яны падышлi да дома i пераканалi каго-то прызнаць, што яны сувязiсты, верагодна, пад падставай праверкi тэлефона. Мы думаем, што яны былi апранутыя, як манцёры. Яны заспелi Кiрбi i чалавека, якога Кiрбi прывё- сюды, каб сустрэцца, знянацку, i забiлi ну i яшчэ дваiх, якiя былi - катэджы - той час . "У эга голасе прагучала горыч, калi ён дада-: "Мы да гэтага часу тхор не ведаем, хема яны былi, i мы можам толькi здагадвацца пра ih матывах".
  
  
  "Колькi людзей мы шукаем?"
  
  
  "Як абгрунтаванае меркаванне, яго б сказа-, чатырох. Па меншай меры па двое - iх былi -зброеныя а-таматамi. У аднаго бы- драбавiк. Мы выявiлi сляды, па якiх одзiна кружы- вакол iх дома, каб падысцi да яго ззаду. Ён злама- заднюю дзверы, i яны расстеряли мужчын -нутры крыжаваным агнём. Гэта была жудасная праца ".
  
  
  Калi мы iшлi да дому, нас дзьму- вецер, Смiт мо-чкi iшо- за iм.
  
  
  "Якое было заданне Кiрбi?" Яе спыта-.
  
  
  "Ён прыйшо- сюды, каб пагаварыць з чалавекам, якiя здымаюць катэдж. Гэтым чалавекам бы- Фрэнк Абруз".
  
  
  Гэта iмя прымусiла мяне спынiцца на па-дарозе. "Фрэнк Абруз па мафii?"
  
  
  "Ды i нiхто iншы. Легендарны Фрэнк Абруз. Одзiна вакол нямногiх людзей, якiя мафiя калi-небудзь пагадзiлася адпусцiць у адста-ку з -шанаваннямi. Ён перанёс сардэчны прыступ i ён вырашы-, што хоча правесцi свае апошнiя днi на Сiцылii. Савет дырэктара- мафii прагаласава- за эга пенсiю i вырашы- выплацiць эму невялiкую пенсiю за верную службу ". Хоук дазволi- сабе тонкую -смешку. Пенсiя была некалькi лепш залатых гадзiн. Уласна я кажу, - дзвесце тысяч у год. Мы даведалiся, што Абруз пакiне краiну на працягу некалькiх тыдня-, i Кiрбi -сталява- з iм кантакт ".
  
  
  "Мне было б цiкава даведацца, аб чым яны гаварылi, агент AX i былы капа мафii".
  
  
  "Падарожжа Абруза, Нiк. Ён бы- чалавекам, якому давяралi тыя, што ваявалi групо-кi -нутры Каты, i калi - iх было далiкатнае даручэнне, якое трэба было вырашаць за мяжой, oni часткi адпра-лялi эга". Хоук закрану- маёй рукi. "Зараз пойдзем у катэдж".
  
  
  
  
  
  Iншы целаахо-нiк па iмя Корбетт адкры- нам дзверы. Яе ледзь не здрыгану-ся, калi мы -вайшлi -нутр. Месца было зачынена некалькi месяца-, але, здавалася, усё яшчэ пахла смерцю.
  
  
  "Фрэнк Абруз бы- цiкавым чалавекам, iндывiдуалiст. Не скажу, што яе эга паважа-. Эга паслужны спiс бы- занадта крывавым, - працягну- Ястраб, - але ён бы- адным вакол лiдэра-, якiя выступалi супраць дачыненнi мафii да мiжнароднай гандлi наркотыкамi. Ён люта змагалася з гэтым на працягу апошнiх двух гадо-, калi амерыканскаму аддзяленню мафii прапанавалi здзелку азiяцкая група, якая займаецца кантралявала адборныя опiумныя поля - Iндакiтаi ".
  
  
  "Гэта было да сардэчнага прыступу, якi прывё- эга да пенсii?"
  
  
  "На самай справе. Затым, калi Абрузу -далося памяняць пазiцыю камунiста--partizan - пагадненнi, усё -зляцела да нябёса-. Ён выста-ля- свае высновы вышэйшаму радзе мафii i прапанава- iм перагледзець прапанову. На гэты раз галасаванне прайшло - эга карысць. былi нязгодныя, але пра-ленне вырашыла адмянiць здзелку ".
  
  
  "Я разумею. У Абруза была iнфармацыя аб палях опiуму, якiя мы маглi б выкарысто-ваць. Кiрбi спрабава- пераканаць эга перадаць гэта нам".
  
  
  "Цнота- Абруза было няшмат, але па адной у iх была вера - тое, што камунiзм не бы- хваляй будучынi. Былi падставы спадзявацца, што ён будзе супрацо-нiчаць з намi. Акрамя таго, Кiрбi падазрава-, што Абруз амела некаторую iнфармацыю аб камунiстах. Магчыма, ih мафiёзныя кантакты былi звязаны з iмi не толькi - сферы наркотыка- ".
  
  
  "Якi выгляд бiзнэсу?"
  
  
  "Кiрбi не веда-. Абруз толькi намякну-, што ведае што-што, што AX можа знайсцi вельмi цiкавым".
  
  
  Хоук правё- мяне - пакой, сцены якой былi изрешечены кулявымi адтулiнамi. Ён злосна махну- рукой. "Забойцы не рызыкавалi, як бачыце. Яны распырскалi тут досыць свiнцу, каб забiць тузiн чалавек".
  
  
  "У Абруза была жорсткая рэпутацыю. Сардэчны прыступ або адсутнасць сардэчнага прыступу, але ён не бы- тым чалавекам, з якiм можна было б гуляць.
  
  
  Хоук кi-ну-. "Яны былi хуткiмi i эфекты-нымi, яе прызнаю гэта. I абсалютна стрыманымi".
  
  
  "Вы сказалi, што двое iншых людзей былi хлопцамi Абруза?"
  
  
  "Эга " асабiстымi целаахо-нiкамi".
  
  
  Яе адкры- акно i -пусцi- ветрык. Яе падума- аб старым капа мафii i маiм сябру Кiрбi, якiя ляжаць на падлозе з разарванымi кулямi целамi. Яе зрабi- глыбокi глыток прахалоднага адбору проба- паветра, струменiлася па маiм твары.
  
  
  "Як мафiя ставiцца да смерцi Абруза?"
  
  
  "Звычайна мае надзейныя крынiцы кажуць, што яны напалоханыя тым, што практычна па -сiм ih давераных старэйшых дзеяча- бы- кароткiм з панталыку. Але памятайце, што погляды Абруза былi абвергнутыя некаторымi i што ён нажы- сабе ворага- у свой час. Для мяне важна тое, што адзiн вакол нашых гало-ных агенты бы- забiты - пры iншых абставiнах, якiя я не магу растлумачыць. Я не збiраюся адма-ляцца ад гэтага больш, чым вы. Яе хачу, каб забойцы былi знойдзеныя ".
  
  
  "Ёсць тры рашэннi", - сказа- я. "Камунiстычныя агенты, старыя ворагi Абруза цi хто-то, каму не падабалася, што ён абмяжо-ва- азiяцкую здзелку па продажы наркотыка-".
  
  
  Хоук рассыпа- цыгарны попел на штаны i змахну- ih. "Чатыры рашэння. Вы Памятаеце, яе згадва- пра пенсii Абруза - памеры 200 000 даляра- у год? У яго - дом была выплата за першы год. Яна знiкла разам з забойцамi".
  
  
  "Забiваць аднаго вакол самых страшных капа мафii? Каб прыдумаць такую iдэю, патрэбен вар'ят".
  
  
  Хоук рэзка -ста-. "Паглядзiце на гэтыя кулявыя адтулiны. Як вы думаеце, чалавек, адказны за гэта, бы- у здаровым розуме?"
  
  
  Ён бы- право-.
  
  
  Яе рушы- услед за Хоуком на вулiцу. "Я бачы-, дома, i чу- гэтую гiсторыю, але вы не прыспешвалi мяне сюды толькi з-за гэтага. Што яшчэ?"
  
  
  "У катэджы бы- яшчэ адзiн чалавек, якi пазбег разнi. Нарэшце-то мы яе знайшлi".
  
  
  * * *
  
  
  Дзя-чына выглядала як мiльён даляра- да iнфляцыi. Яна была бландзiнка, маладая i да-ганогая. Хоць на ёй было палiто з паднятым ка-няром, яе мiмаходам убачы- яе твар, калi яна выходзiла вакол рэстарана на вулiцу. У нах былi высокiя выступо-цы скулы i шырокiя цёмныя вочы - далiкатны набору кравец, не адзначаных цынiзмам i жорсткасцю, якiх яго чака-.
  
  
  "Замры выплат прама тут", - сказа- Хоук па матэматыцы, кiра-нiку праектарам. Мы сядзелi - цёмнай праекцыйнай пакоi адной вакол асно-ных баз AXE, вывучаючы нерухомае малюнак на экране. "Яе клiчуць Шэйла Брант, але яна больш так сябе не называе", - сказа- Хоук. "Мы па-чарто-ску до-га яе не знаходзiлi".
  
  
  Мне было цяжка паверыць у тое, што Хоук распавё- мне пра Шэйла Брант. Гэта не iшло з тонкiм тварам i мяккiмi вачыма.
  
  
  "Вы -пэ-неныя, што яна была палюбо-нiцай Фрэнка Абруза?"
  
  
  "Без сумневу. Але мы вельмi мала ведаем аб тым, хема яна была да таго, як Абруз падабра- яе - Вегасе".
  
  
  Яе расчаравана -здыхну-. Думаю, няма закона, якi абвяшчае, што прыгожая дзя-чына дваццацi двух гадо- не можа знайсцi шчасця - смецця старэе мафiёзнага капа. "У старога мафiёзi бы- густ".
  
  
  - На самай справе, вельмi падобны на ваш, - сказа- Хоук сардоническим голасам. Затым ён працягну-: "Калi мы даведалiся, што Шэйла жылкi - катэджы - Фларыдзе з Абрузом i не была асяроддзях загiнулых, мы пачалi шукаць яе.
  
  
  
  
  
  
  Яна добра хавала свае сляды ".
  
  
  "Ад каго яна -цякае? АХ, закон, мафiя?"
  
  
  "Магчыма, з усiх трох. I, магчыма, яшчэ хто-небудзь. Вы будзеце рады даведацца, што я збiраюся арганiзаваць для вас, каб вы -сталявалi гэты лейцара Шэйла".
  
  
  Яе з нецярпеннем чака- гэтага. Яе, зiрну- на свецiцца цыферблат сваiх гадзiн. Хоць яе, веда-, што навучальныя патрэбен, яго пачына- адчуваць вострую канец нецярпення. Мне не цярпелася адправiцца - шлях i адправiцца па следзе забойца- Дэвiда Кiрбi. Гэтая сцежак была -жо занадта халоднай, каб мяне задавальняць.
  
  
  "Гэты фiльм бы- зняты - невялiкiм гарадку - штаце Айдаха пад назвай Бонэм. Шэйла Брант жылкi там апошнiя два месяцы. У вас будзе прыкрыццё, каб растлумачыць ваша рапто-нае з'я-ленне. Мы не хочам, каб напалохаць дзя-чыну - уцёках. зно- ", - сказа- мне Хоук. "Але пасля таго, як вы прыедзеце, вам прыйдзецца эга падарваць".
  
  
  "Давай паглядзiм астатнюю частку фiльма", - прапанава- я.
  
  
  Праектар зно- уключы-ся. Мы назiралi, як Шэйла Брант, засуну-шы адну руку - яго шырынi палiто, iшла да прыпаркаванай машыне. У яе рухах была плы-ная грацыя. Калi яна адкрыла дзверы машыны, яе мэта рэзка тузанулася, як быццам яна пачула гук, якi прымусi- яе нервавацца. Калi яна зразумела, што гук бы- бяскры-дным, яе твар кранула палягчэння.
  
  
  Яна села - машыну i паехала, камера iшла за ёй, пакуль яна не павярнула за вугал.
  
  
  "Наш чалавек зня- фiльм па вокны гатэля праз дарогу ад рэстарана. Дзя-чына працуе там афiцыянткай", - сказа- Хоук. Гэта было восем дзён таму. Наш чалавек не спрабава- наладзiць кантакт. Гэта твая праца. Наладзiць кантакт з Шэйлай i, пры неабходнасцi, адносiн. Нам трэба ведаць тое, што яна ведае. Усе гэта."
  
  
  Праектар выключы-ся, i загарэ-ся сяргей, напо-нi-шы пакой яркасцю.
  
  
  "Ну, фiльм цябе што-небудзь сказа-?" - спыта- мяне Хоук.
  
  
  "Вы мелi рацыю. Яна напалохана. У правым кiшэнi палiто яна трымала зброю. Да таго ж у нах добрыя ногi".
  
  
  "Я дума-, ты -сё гэта за-важыш", - суха сказа- Хоук. "Пераканайцеся, што вы сачыць за яе правай рукой, а таксама для яе нагамi".
  
  
  Ён працягну- мне папку, якую трыма- на каленях. Ён утрымлiва- файл AX на Шейлу i кароткае выклад маёй вокладкi. У мяне бы- рэшту дня, каб запомнiць ih, падрыхтаваць падробленае пасведчанне асобы i азнаёмiцца са спецыяльным абсталяваннем, якое яе вазьму з сабой у Айдаха.
  
  
  Яе пакiну- справу Шэйла Брант - жылым памяшканнi, куды мяне прынялi, затым узя- сваё фальшывае пасведчанне асобы. Нэд Харпер, намаляваны на вадзiцельскiх правах, выгляда- у дакладнасцi як Нiк Картэр. У яго было суровае твар, але мне яно хутчэй падабалася. Разам з пасведчаннем асобы яе атрыма- чамадан, напакаваны асабiстымi рэчамi, адпаведнымi ён ролi, якую ёй буду гуляць у Айдаха. Шведа- не выглядала нам новай, нам пашытай, але iдэальна падыходзiла мне.
  
  
  Яе правё- гадзiну - зброевай. Яе праверы- скрыню, у якiм, акрамя iншых смяротных прадмета-, знаходзiлася магутная вiнто-ка з далёкiм прыцэлам. Разам з маiм асабiстым зброяй гэта дало мне такую ж агнявую моц, як у некаторых отделених палiцыi.
  
  
  Яшчэ адной маёй прыпынкам бы- аддзел электронiкi базы. Па загадзе Хока нашы спецыялiсты сабралi для мяне камплект. Ён выгляда-, як брытвавы набор, але - nen былi адчувальныя прылады для праслухо-вання, камерай i малюсенькi магнiтафон. Яе сумнява-ся, што мне спатрэбiцца гэта абсталяванне, але Хоук нiчога не выпуска- па -вазе.
  
  
  Мне трэба было зрабiць яшчэ адзiн вiзiт - у хле-, дзе механiкi працавалi над машынай, на якой яе еха-, калi яе шталь чалавекам па iмi Нэд Харпер. Адным па механiка- бы- моцны невысокi мужчына гадо- сарака, якi сказа-, што шмат чу- пра Nike Картэры i гатэль сустрэцца са мной. Ёй вырашы- не гаварыць яму было, што па палове таго, што ён чу-, хутчэй за -сё, няпра-да.
  
  
  "Мы загадалi даць вам машыну, якая займаецца выглядала так, як быццам яна была набытая па таннай -жыванай партый, але якая займаецца сапра-ды нiкуды не падыходзiць", - сказа- ён з ухмылкай. "Вотум што мы зрабiлi. Гэтая малая непрыгожая, але я думаю, ты закаха-ся - нах. Яна адказвае, як французская шлюха".
  
  
  Мы прайшлi на другi бок сераль. Механiк паказа- на невялiкi -частак дарогi, усеяны перашкодамi. "Галасаванне, дзе мы яе апрабуем. Кiро-ца-выпрабавальнiк збiраецца выпрабаваць яе на сабе".
  
  
  Трохгадовы Форд з плямамi кветак i -вагнутасцямi на адным вакол крыла- мурка- - канцы паласы перашкод. Кiро-ца - ахо-ным шлеме махну- нам рукой i рэзка нацiсну- на педаль газу. Машына -зляцела, як ошпаренная котка.
  
  
  "Я абяцаю, што ты зможаш атрымаць ад нах 120 у гадзiну, у крайнiм выпадку", - горда сказа- маленькi механiк. "Мы стварылi яе, як канцэртную скрыпку".
  
  
  А-тамабiль нёсся з перашкодамi. Дума-, патрапiць першым, але - апошнюю хвiлiну кiро-ца зрэза- кола. Ён зiгзагамi вё- машыну па курсе, рыпаючы шынамi. У канцы дыстанцыi ён рэзка нацiсну- на здзекi i прывё- машыну - на-мыснае кручэнне, разгарну-шы ee з галiвудскiм талентам каскадзёры, перш чым выпрастацца i паехаць назад да нас.
  
  
  "Гэты чалавек павiнен ехаць у Iндыянапалiс, - сказа- я.
  
  
  ¦смешка механiка стала шырэй.
  
  
  
  
  
  "Табе падабаюцца сюрпрызы, Картэр?"
  
  
  Яе, зразуме-, што ён ме- на -вазе, калi кiро-ца выйша-, вакол машыны, зня- ахо-ны шлем i страсяну- грыву ярка-рудых валасо-. Нават з ee целам, схаваным бясформенным комбинезоном, не было сумнева-, што кiро-ца-выпрабавальнiк была жанчынай. .
  
  
  Ee палачкi -спыхнулi, яна падышла да нас, кiваючы шлемам у руцэ.
  
  
  "Што ты думаеш, N3?" - сказала яна, выкарысто-ваючы мой ранг забойцы замест майго iмя. Асяроддзя- дзя-чат, якiя выглядалi так жа дзi-на, як яна, яе стара-ся заахвочваць трохi больш знаёмствы, чым гэта.
  
  
  "Наконт машыны або кiро-цы?" Яе спыта-.
  
  
  У яе зялёных вачах успыхну- агонь. "Машыны, вядома. Мне пляваць, што ты думаеш пра кiро-цу".
  
  
  Яе, зiрну- на механiка, якi пацiсну- плячыма i дыпламатычна адступi-. Ён не хаце- быць сведкам, калi гэтая цудо-ная рудая рассек знакамiтага Нiка Картэра на дробныя кавалачкi сваiм пагардай.
  
  
  "Што я табе зрабi-?" - спыта- яго далей, трохi збiты з толку.
  
  
  "Наогул нiчога. Паглядзiм, што так i застанецца, N3".
  
  
  I зно- - назва замест iмя. Яе -спрыня- гэта, i бляск агню - яе вачах, як выклiк. "Я дума-, што ты трохi выпендриваешься, калi сядзiш за рулём машыны", - сказа- я. "Цi Было гэта для мяне?"
  
  
  "Вядома, вы так думаеце. Вы, верагодна, былi здзi-лены, убачы-шы, што жанчына можа кiраваць машынай лепш, чым вы". Яе ганарлiвая губа скривилась, але ад гэтага по-ны рот шталь яшчэ прывабней. "Давайце прыбярэм вiдавочнае шчыра цяпер, N3. Некаторыя дзя-чыны тут могуць пакланяцца табе, як спальнму спартсмену, але твая рэпутацыя мяне не -ражвае".
  
  
  "Што вас -ражвае - спектакль? Можа, гарэзаваць агляд".
  
  
  Яна засмяялася, як быццам гэта прапанова яе развесялiла. Яна пацягнула за маланку на ee мешковатом камбiнезоне. "Вы ведаеце, што мне сказалi, N3? Мне сказалi, што калi вы былi - самалёце, якi трывае крушэнне, вы -сё ро-на знойдзеце час, каб зрабiць прапанову сцюардэсе".
  
  
  Гэта пра-да, - сказа- яе эй. - На самай дэла, гэта ёй сказа-.
  
  
  Яна скiнула камбiнезоны з плячэй i вывернулася з яго, здоле-шы зрабiць працэдуру такой жа захапляльнай, як стрыптыз. Пад рабочай адзеннем на ёй былi аблiпальныя штаны i швэдар, облегавший яе выгiбы, як скура.
  
  
  "Я паважаю вас як прафесiянала. Званне N3, якое-што значыць", - сказала яна. "Але давайце далей размова на прафесiйным узро-нi, цi не так?"
  
  
  Я не мог прыдумаць нiчога, што мяне цiкавiла менш, акрамя, магчыма, чытання лекцыi аб -стрыманнi - дом старых пакаёвак.
  
  
  "А-тамабiль добра кiрава-ся для вас, але я б выпрабаваць гатэль эга на сабе", - сказа- яе эй.
  
  
  Яе закат пад руль, гэта адзiная перадача, рухавiк i да- заднi ход. Потым яе стрэлi-. Яе прайшо- курс так жа хутка, як i дзя-чына, i скончы- тым, што затармазi- машыну, зрабi-шы рэзкi двайны паказальнiка-. Калi яе выйша-, кiну- гэй ключы i сказа-: "Спатрэбiцца", - падума- я, яна плюне мне - твар.
  
  
  "Цяпер, хто паказвае панты?" - сказала яна, але - яе голасе бы- намёк на здзi-ленне, змяшаны з сарказмам.
  
  
  "Машына не так wouldnt i добрая, але - нах вельмi шмат пад капотам. Ты выглядаеш, як вялiкая жанчына, але, можа быць, не так wouldnt i шмат. Мне дастаткова цiкава, каб задацца гэтым пытаннем". Яе кiну- дублiкат ключа ад сваёй пакоя гэй у руку. "Калi вы хочаце выкарысто-ваць гэта, гэта павiнна быць сёння вечарам. Яе еду з базы ранiцай".
  
  
  "Што прымушае вас думаць, што я б падумала пра яе выкарыстаннi?"
  
  
  "Можа быць, табе так жа цiкава, як i мне", - сказа- я.
  
  
  Вярну-шыся - сваю каюту, яе сцягну- куртку, агалi-шы -рэзаны "люгер" у быстрозатяжной аснастцы пад левай рукой. Узбраенне, якое яе правяра- у AX, вар'iравалася ад задання да задання, але яе нiколi не застава-ся без асабiстага зброi: Люгер, якога ёй назва- Вiльгельмiны; штылет, Х'юга, у рукаве, i прылепленая да -нутранай боку сцягна малюсенькая газавая бомба П'ер. Бомба можа забiць усiх у зачыненым пакоi за секунды; усё, што патрабавалася, - гэта круты паказальнiка-, якi злама- бы эга абалонку.
  
  
  Адкры-шы скрыню крэсла, яе досталь тэчку, якую да- мне Хок. Яе адкiну- вокладку i раздражнёна нахмуры-ся. Яе, падума-, што -спомнi-, што пакiну- копiю маёй вокладкi па-над файла. Цяпер першай старонкай бы- лiст з апiсаннем знешнасцi Шэйла i нерухомай фатаграфiяй вакол фiльма, якi бачы- яе раней у той дзень.
  
  
  Яе, сказа- сабе, што я павiнен памыляцца. Яе прагарта- змесцiва тэчкi, але не было нiякiх прыкмет одностраничного аповеду. "Што ж, цяпер не аб чым турбавацца", - падума- я. Старонняму было б складана пракрасцiся на базу AX, як кантрабанду парахода на футбольны стадыён.
  
  
  Усё яшчэ трохi обеспокоившись, яе пача- перачытваць дасье на дзя-чыну Брант. Як i сказа- Хоук, падрабязнасця- пра яе мiнулым няма. Яна магла нарадзiцца - iх выхадныя, калi Фрэнк Абруз забра- ee - Лас-Вегасе. Аднак пасьля таго, як AX выявi- яе - Айдаха, дадзеныя былi карпатлiва по-нымi - гадзiны, якiя яна працавала афiцыянткай, калi звычайна клалася спаць, i нават ало-кавы накiд плана дома, якi яна здымала.
  
  
  
  
  
  Шмат разо- мне хацелася мець фатаграфiчную памяць. Так як у мяне эга не было, яе распрацава- свае -ласныя метады замацавання ключавых факта- у сваёй гало-. Яе зрабi- нататкi - кiшэнным нататнiку, якi нашу з сабой, i перачыта- ih, прагледзе- план дома Шэйла, затым расцягну-ся на ложку, выкiну-шы -се вакол сваiх думак, акрамя матэрыялу, якi чыта- ёй.
  
  
  Яе, павiнна быць, задрамала. Яе прачну-ся - цемры, мяне насцярожы- гук, настолькi слабы, што не мог эга каму.
  
  
  Ён пачу-ся зно-, проста слабы царапающий гук, метал датычылася металу. Яе -скочы- з ложка i прызямлi-ся на кукiшкi з "люгером" у руцэ.
  
  
  Дзверы адчынiлiся, i па падлозе прабегла жо-тая паласа святла. Рудая сказала: "У цябе хуткiя рэфлексы, N3".
  
  
  Яе расслабi-ся, усвядомi-шы, што гук, якi яе чу-, бы- яе ключом, павернутым у дзень. Яе не збянтэжы-ся, што мяне злавiлi з пiсталетам у руцэ. Iнстынкт, якi прымусi- мяне -стаць з смецця, не раз ратава- мне жыццё.
  
  
  "Уключыць брылё-. Кнопка на стогн ззаду цябе", - сказа- яго дзя-чыне.
  
  
  Яна шчо-кнула выключальнiкам, затым кiнула мне ключ. "Калi ты з'язджаеш за-тра, мне гэта больш не спатрэбiцца, пра-да?"
  
  
  Яе зацiсну- ключ, ухмыляючыся. "Такiм чынам, вам стала цiкава".
  
  
  Яна пацiснула плячыма. "Думаю, мне проста трэба было даведацца, цi -сё пра-да пра вас, што мне сказалi".
  
  
  "Чаму б табе не зачынiць дзверы i не прадставiцца?" Яе сказа-.
  
  
  Яна закрыла яе, не зводзячы з мяне вачэй. Выклiк -сё яшчэ ззя- у ih зялёнай глыбiнi.
  
  
  "Патрысiя Стылю", - сказала яна.
  
  
  Зня-шы наплечный рэмень, павесi- яе эга на спiнку крэсла i засуну- Люгер " у кабуру. "Як до-га вы працуеце - AX?"
  
  
  "Напрыклад, год. А цяпер спытай, як такая мiлая дзя-чына, як я трапiла - гэты бiзнэс".
  
  
  "Дазвольце мне зрабiць здагадку. Вы гатэля- даказаць, што вы можаце зрабiць усё, што можа зрабiць мужчына".
  
  
  "Ах, ты хiтры вырадак", - сказала яна без прыкметнай злосцi.
  
  
  "У мяне ёсць бутэлька вiскi, - сказа- я. "Падарунак ад нашага боса. Магу яе эга адкрыць?"
  
  
  "Я прыйшла сюды не пiць", - сказала яна. Яна сцягнула праз галаву швэдар i кiнула эга на крэсла.
  
  
  На ёй бы- чорны карункавай бюстгальтар. Ну, палова бюстгальтара. Ee чаркi былi перапо-неныя. "Добра забяспечаны" - адно галасаванне па -сiм неадэкватных апiсання-, якое прыйшло мне - галаву, калi яе паглядзе- на нах.
  
  
  Атросшы ярка-рыжую грыву валасо-, яна -смiхнулася мне. ¦смешка была збольшага кплiвай, збольшага якая абяцае.
  
  
  Яе -спомнi- яе рэплiку вакол таго дня. Яго па-тарыць гэта. "Цяпер хто хвалiцца?"
  
  
  "Яе", - прызнала яна. "Але табе гэта падабаецца".
  
  
  Усё яшчэ -смiхаючыся, яна сцягнула шырынку сваiх штано- на маланкi i вылезла па сукiн, якую яны паклалi на ee нага. Цяпер на ёй бы- толькi чорны бюстгальтар i адпаведная палоска чорнага карункi унiзе.
  
  
  Яна спакойна падышла да ложка i села на край. Яна расшпiлiла станiк i сцягнула эга са сваёй вялiкай грудзей. Лёгкiм рухам рукi яна накiнула адзенне на падгало-е ложка, а затым ложка на маю падушку.
  
  
  "Я пакiну цябе трусiкi", - сказала яна. "Я дума-, ты захочаш сарваць ih ад мяне".
  
  
  Цяпер у яе вачах свяцiлася нешта iншае, чым выклiк. Хваляванне, жаданне.
  
  
  Калi яго скiну- вопратку, i яна -бачыла шпiльку i газавую бомбу, яна -склiкнула: "Божа мой, ты хадзячы арсенал".
  
  
  Яе непрыстойна усмiхну-ся. "Ты сам упаковываешь пару ядра-".
  
  
  Яе смех бы- хрыплым i раскаваным. Яна магла б даказаць, што яна ро-ная любому мужчыну, але яна вызначана не пярэчыла супраць таго, каб яе разглядалi, як сэксуальны аб'ект. "Iдзi, N3", - заклiкала яна.
  
  
  "Нiк", - сказа- яе эй. "Ложак - не месца для фармальнасця-".
  
  
  "Нiк. Нiк, - сказала яна, - я гатовы".
  
  
  Яе сарва- з нах карункавыя трусы. Яна была права. Мне спадабалася гэта рабiць.
  
  
  Пэт была моцнай дзя-чынай. Калi мы абнялiся, яго адчу-, як мускулы яе спiны задрыжалi. Ee рот бы- мяккiм i цёплым, а мова хуткiм i хуткiм. Яе, уткну-ся тварам у яе грудзi, а яе пальцы -чапiлiся мне - валасы. Калi яе, гуля- з яе цвёрдымi соску, яна курчылася i рыка-, як галодны кот.
  
  
  Мае рукi слiзганулi -нiз да яе ягадзiцах, i ён падня- яе, каб сустрэць свой першы штуршок. Яе глыбока пагрузi-ся - нах i пачу- яе стогн. Яе цела прижалось да мяне. Калi яе падня- свае руху, яна здрыганулася i страсянула ложак. У нах была гнуткая сiла жывёлы.
  
  
  "Нiк", - выдыхнула яна. "Давай скончым разам".
  
  
  Наколькi яе разумею, яе час было iдэальным. Уласна гаварыць, усё было iдэальна.
  
  
  Ee рука слiзганула па маiм сцягне, даследуючы. "Мышцы. Вы сапра-дны кавалак мяса, мiстэр Картэр".
  
  
  "Так ты."
  
  
  "Я не бы- гатовы да гэтага. Ты нават лепш, чым мне сказалi".
  
  
  "Я так разумею. Яе ганаровы больш, чым ваша прафесiйнае павагу".
  
  
  Яна смяялася. "Магу яе спаць тут сёння вечарам?"
  
  
  "Ты можаш застацца на ноч, - сказа- я, - я не ведаю, колькi ты выспiшся".
  
  
  Два
  
  
  Ранiцай яе -ста- рана i пача- збiрацца, пакуль рудая не прачнулася i не перавярнулася - смецця.
  
  
  "Нiк, - сказала яна, - гэта было выдатна. Асаблiва - апошнi раз".
  
  
  Яе прыляпi- газавую бомбу да -нутранай боку сцягна. Мiнулая ноч была мiнулай ноччу. Сёння -сё было як звычайна. Яе прыфастрыго-ваць
  
  
  
  
  Яе прывяза- штылет да предплечью i праверы- спружынны механiзм. Яе сагну- руку, i тонкi нож слiзгану- мне - руку, гатовы да працы. "Выраз вашага асобы трохi палохае", - сказала Пэт.
  
  
  Яе адары- яе усмешкай, якая займаецца не дакранулася да маiх вачэй. "Я не зусiм хлопчык па суседстве".
  
  
  Затым яе надзе- вопратку, якая займаецца адпавядала ролi Неда Харпера, надзе- "Люгер", накiну- на яе куртку на маланкi i паглядзе- на сябе - люстэрка. Наколькi яе мог судзiць, яе выгляда-, як п'яны кiро-ца грузавiка. Калi яе перабра-ся - горад, дзе хавалася Шэйла Брант, ёй распавяда-, што хаце- бы, працу.
  
  
  "Я не павiнен пытацца пра гэта, - сказа- Пэт, - але што здарылася з N1 i N2?"
  
  
  "Ну -дача скончылася", - сказа- яе эй. "Як у Дэвiда Кiрбi", - падума- я.
  
  
  Яе зачынi- чамадан, якi мне далi AX. Ёй бы- гатовы сысцi. Усё, што мне трэба было зрабiць, гэта развiтацца.
  
  
  Рыжы выбавi- мяне ад клопата-. "Я ведаю. Караблi, якiя праходзяць у ночы, i -сё такое. Заставайся удачлiвым, Нiк".
  
  
  Яе паеха- у Бонэм, штат Айдаха, у два гадзiны дня. У горадзе было 4700 жыхаро-, i гэта выглядала так, як быццам 4695 вакол iх вырашылi застацца дома.
  
  
  Заеха-шы на запра-ку, дзе рэкламавалася iмгненнае абслуго-ванне, яе пад'еха- да цыстэрна-. Iмгненная паслуга не была рэалiзаваная. Яе выйша- праз машыны i -вайшо- унутр, дзе знайшо- мужчыну, што драмала за сталом, заваленым пылам, дарожнымi картамi, банкамi з крекеры i -пакаванымi а-тазапчасткамi. Яе, пастука- косткамi пальца- па чыстым краi крэсла.
  
  
  Эга вочы патрэскалiся. "Так, сэр?", ён пазяхну-.
  
  
  Яе паказа- на сваю машыну. "Я хачу трохi бензiну".
  
  
  "Ах, - сказа- ён, як быццам такая магчымасць эму i - галаву не прыходзiла.
  
  
  Пакуль ён вырыва- шланг i -ста-ля- асадку - амаль пусты бак форда, яе стая- побач i глядзе- на сонную вулiцу, асветленую бледным сонечным святлом позняй вясны.
  
  
  Яе не бачы-, нам святлафора-, нам неонавых шыльд. Бонэм выгляда-, як карцiна Нормана Роквеллу з выявай невялiкага гарадка. Яе, адчува- сябе не на сваiм месцы, калi -сё маё смяротнае зброю было прывязана да майго цела i зачынена - багажнiку маёй машыны. Бонэм зусiм не бы- падобны на тое месца, якое аддала перавагу б схаваць былая палюбо-нiца лiдэра мафii. Верагодна, менавiта таму Шэйла Брант абрала эга. "Гэй, Дай належнае за мазгi, - падума- я.
  
  
  Яе расправi- стомленыя плечы. Яе еха- хутка i па шмат гадзiн кожны дзень з iмi тхара, як пакiну- базу СЯКЕРА на узбярэжжы Каралiны. Пазней у той жа дзень яе звяжыцеся з агентам AX, якi сачы- за Шэйлай, каб пераканацца, што яна не прапусцiла нас.
  
  
  Дзяжурны на станцыi тэхабслуго-вання пача- працiраць лабавое шкло машыны. "У вас тут дастаткова мёртвых насякомых, каб напо-нiць вёдры", - паскардзi-ся ён. "Вы, павiнна быць, ехалi -сю ноч".
  
  
  "Ага", - сказа- я. Ён бы- назiральным, калi не iмгненным.
  
  
  "Турыст?"
  
  
  "Няма ёй сказала.
  
  
  Эга мэта павярнулася, i эга вочы больш не былi соннымi.
  
  
  "Я кiро-ца грузавiка, - сказа- я. "Я спадзяюся знайсцi тут працу".
  
  
  "Цi ёсць асаблiвая прычына, па якой вы выбралi Бонэма?"
  
  
  "Мне падабаюцца маленькiя гарады".
  
  
  "Ёсць шмат iншых маленькiх гарадко-".
  
  
  "Блiн, - падума- я. Эму, безумо-на, было цiкава. Яе сказа-: "Мне падабаецца, як выглядае гэты".
  
  
  Пакуль ён правяра- -зровень алею, яго -вайшо- у мужчынскi туалет i зрушы- заса-ку на -нутранай баку дзень. Яе, плюхну- - твар халоднай вадой. Яе стамi-ся ад таго, што так до-га бы- прылеплены да сядзення машыны, сказа- ёй самiм, iнакш бы допыт абслуговага персаналу мяне не раздражня-.
  
  
  Ён пастука- у дзверы. "Гэй, мiстэр, мне трэба цябе -бачыць".
  
  
  Яе, расшпiлi- маланку на куртцы, каб хутка дабрацца да "Люгера", затым адкры- дзверы. "Што так?"
  
  
  "Аб Шэйла Брант", - сказа- ён, затым усмiхну-ся. "Яе агент, якога вы павiнны сустрэць, N3".
  
  
  Яе нiколi не бачы- свайго кантакту i не рызыкава-. "Аб чым ты кажаш?"
  
  
  Бразну-шы дзверы, ён суну- руку - хвiлiну i выцягну- запальнiчку, iдэнтычную маёй. Ён перада- эга мне. "Я разма-ля- з парай людзей, якiя працавалi з вамi - мiнулым, Картэр. Мне здалося, што я пазна- вас ih апiсаннях. мастацтва. Некаторыя па выкрута- Хоука, сказа- яе сабе. Мiж iншым, мяне завуць Мэрэд.
  
  
  Яе перавярну- запальнiчку. Тое, што выглядала як серыйны нумар вытворцы -нiзе, на самай дэла было кодам, якi iдэнтыфiкава- -ладальнiка, як супрацо-нiка AX. "Добра, Мэрэд. Але на тваiм месцы яе бы- бы больш асцярожны. Не забывай, што прычынай усяго гэтага бiзнесу з'я-ляецца яго атрад па-чарто-ску добрага агента". Яе не шталь настойваць на гэтым. Не мне было эга, перажо-ваць: "Што новага аб нашай дзя-чыне Шэйла?"
  
  
  "Яна -сё яшчэ тут i паводзiць сябе стрымана. Яе стара-ся не падыходзiць занадта блiзка, каб не выклiкаць у нах падазрэння-. Яе -зя-ся за гэтую працу, таму што бая-ся, што гараджане пачнуць здзi-ляцца, чаму яе затрымлiваюць. спынiмся - гатэлi. Убачымся сёння -вечары i пагаворым яшчэ трохi ". Ён вага-ся. "Я разумею, што буду апорай у гэтым заданнi, i яго з нецярпеннем вось чакаю рашэння папрацаваць з вамi. Не судзiце мяне па тым, што толькi што адбылося. Яе звычайна не такi выпадковы".
  
  
  "Спадзяюся, што няма", - сказа- я.
  
  
  Яе павольна еха- па гало-най вулiцы горада
  
  
  
  
  
  , адзначы-шы размяшчэнне двухпакаёвай палiцэйскага -частка, паштовага аддзялення i мэрыi эканом-класа. Яе, падума-, што ты мог бы запакаваць увесь горад у скрынку з-пад абутку. Памiж двума вялiкiмi будынкамi знаходзi-ся бар-закутак з надпiсам "Халоднае пiва" - акне. У чатырох вiтрынах нiжэй яе выявi- усё, перажытак дзён, калi Бонэм бы- чыгуначнай станцыяй, бы- больш i квiтне-. Цяпер двухпавярховы будынак мела патрэбу - афарбо-цы, i ён убачы-, што - некаторых верхнiх вокнах няма экрана-.
  
  
  Выйша-шы вакол машыны, яе -важлiва агледзе- рэстаран праз дарогу ад гатэля. Шэйла Брант дзяжурыла толькi - 16:00. i калi б справы не пайшлi - гару, яна i тады не спатрэбiлася б. У установе не было наведвальнiка-.
  
  
  Яе, увайшо- у па-змрочную вестыбюль гатэля, дзе мэблi было чвэрць цалi пылу i слядо- сталага -зросту. Лiфта не было, толькi лесвiчны вясна, а раслiны - чыгунах, mimmo якiх яе праходзi-, мелi патрэбу - & nb гэтак жа, як Бонэму трэба было -дыхнуць новае жыццё.
  
  
  Клера прывiта- мяне, як калi б ён бы- палiтыкам, приветствующим вырашальнае галасаваньне. Ён сказа-, што яны да-но закрылi сваю сталовую, але я магу добра паесцi - рэстаране праз вулiцу. "Паспрабуйце, вам спадабаецца", - сказа- ён.
  
  
  У сваiм пакоi яе зняла адзенне i рыштунку, i прыняла душ. Хоць у маiх рысах гэтага не было вiдаць, -се мае вантробы згарнулiся, як спружына. У маёй гало- круцiлася думка, што я бы- побач з дзя-чынай, якая займаецца, можа даць мне некалькi адказа- пра смерць Дэвiда Кiрбi.
  
  
  Праз вокны другога паверха мне адкрыва-ся добры вiд на рэстаран. Зашпiльваючы кашулю i апранаючы штаны, яе дума- пра Шэйла Брант. Яе задава-ся пытаннем, цi -далося гэй збегчы вакол гэтага катэджа - Ключы адной або жа забойцы па нейкай прычыне вырашылi гэй сысцi жывы.
  
  
  Мэрэд дала мне нумар свайго пакоя, якая займаецца знаходзiлася - некалькiх дзвярах ад маёй. Я пайшо- да яму па калiдоры. Мэрэд апыну-ся сапра-днай артыкулам, але я бы- падазроным тыпам, i ён збiра-ся праверыць яго.
  
  
  Дзякуй навучання AX i асаблiвых практычнага вопыту яе шталь экспертам па -зломе замка-. Дзверы - гасцiнiчны нумар не -я-ляла сабой нiякай працы. Дванаццацiгадовы хлопчык мог адкрыць замак складаным нажом.
  
  
  Яе павярну- ручку i цiха -вайшо- у пакой. У крэсле ля акна сядзе- мужчына. Ён шырока -смiхну-ся мне. "Было б так жа лёгка стукаць".
  
  
  Я не мог прыдумаць разумнага пачатках. Усё, што мне -далося, было: "Хто ты?"
  
  
  "Мэрэд, вядома. А ты, павiнна быць, Нiк Картэр".
  
  
  Калi ён не бы- Мэрэд, ён бы- па-чарто-ску добрым як ашуканца. Ён здава-ся зусiм нязмушаным. "Я чака- цябе. Думаю, ты толькi што -вайшо-", - сказа- ён. "Вы яшчэ не бачылi дзя-чыну?"
  
  
  "Яшчэ няма."
  
  
  Калi б ён веда-, што ён пачатку другой Мэрэд, якога яго сустрэла за апошнiя па-тары гадзiны, ён бы не бы- так паслаблены, падума- я. Яе досталь цыгарэту. "Ёсць святыя?"
  
  
  "Вядома." Ён абмаца- хвiлiну свайго мятого карычневага палiто. Гэта бы- круглатвары мужчына, пачына- лысець i та-сцець, але знешнасць нам аб чым не казала. Агенты AX бываюць -сiх памера-, форма- i узроста-. "Вотум ты дзе, Картэр".
  
  
  Ён уручы- мне кнiгу запалак.
  
  
  "Хiба - вас няма запальнiцы?" - абыякава спытала я, запальваючы цыгарэту.
  
  
  "Нiколi не бяры з сабой. У чортавых рэча- за-сёды заканчваецца палiва".
  
  
  Яе, усмiхну-ся i кiну- эму запалкi. "Думаю, калi б яе мог -зламаць замак, ты таксама".
  
  
  Ён скрыжава- ногi i адкiну-ся на спiнку крэсла, пакла-шы рукi на кожнаму племенi. Эга вочы не пакiдалi мяне з iмi тхара, як ён увайшо- у пакой. "Вы маеце на -вазе, што не верыце, што я Мэрэд?"
  
  
  Расшпiлi-шы куртку, яе сказа-: "Я па-чарто-ску добра ведаю, што гэта не так".
  
  
  Эга паралiзаваная -смешка -сё яшчэ была на месцы. У яго было дастаткова самавалодання. "Што я зрабi- не так?"
  
  
  "Важна тое, што ты гэта зрабi-. Хто ты на самай дэла?"
  
  
  "Я той чалавек, у якога ёсць свой смяротны прысуд", - сказа- ён. Спрытным рухам ён адной рукой задра- калашыну. Iншым ён выцягну- рэвальвер па прымацаваных да галёнкi похва-.
  
  
  Яго -пала на адно кожнаму племенi, пакуль ён малява-ся. Эга рэвальвер бы- абсталяваны глушыцелем, i ён пачу- цiхi кашаль, калi пiсталет стрэлi-. Лупi- вочы трапiла - сцяну.
  
  
  Яе согнула руку, i штылет увайшо- мне - руку. Яе кiну- эга, калi ён рушы-, каб зно- прыцягнуць мяне - поле зроку. Нож упi-ся эму - горла i задрыжа-, як дзiда. Эга вочы застылi, i ён нахiлi-ся, як быццам збiра-ся зазiрнуць пад крэсла.
  
  
  Яе злавi- яго, калi ён асла падлогi. Ён бы- цяжкiм. Яе расцягну- эга i абшука-. У эга папернiку было пяць тысяч даляра- i некаторыя дакументы, у якiх гаварылася, што эга клiчуць Куган i ён прыеха- па Дэнвера. Гэта не абавязкова што-то значыла. Эга паперы, верагодна, былi такiмi ж фальшывыя, як i мае. Суну-шы сабе - хвiлiну эга вадзiцельскiя правы. Яго -ста-. Справы пачыналiся дрэнна. Хто-то веда-, чаму яе бы- у Бонэме, бяспека AX была вiдавочна -зламаная.
  
  
  Прыйшлося што-то рабiць з целам. Я не мог пакiнуць эга - сапра-днай пакоi Мэрэд. Перакана-шыся, што калiдор
  
  
  
  
  
  бы- пустынi, яе на-здагад выбра- дзверы i адкры- замак. Вiдавочна, у пакоi нiкога не было. Яе падня- Кугана, аднёс эга праз хол i пакла- на ложак.
  
  
  "Нам адна гандлёвая палата не будзе зацiка-лены - тым, каб наняць мяне", - падума- я. Яе бы- у горадзе менш двух гадзiн, а -жо памёр чалавек.
  
  
  Яе, спусцi-ся -нiз i завяза- сябро-скi размова з парцье, якi вiта- магчымасць пакiнуць свой крыжаванка. Яе сказа- эму, што сустрэ- у калiдоры чалавека, круглолицого вясёлага хлопца.
  
  
  "Гэта мiстэр Хоббс. Прадавец. Засялi-ся сёння. Пакой 206."
  
  
  "Што прадае мiстэр Хоббс?"
  
  
  "Я не веру таму, што ён сказа-".
  
  
  Праз пяць хвiлiна яе, выйша- з размовы, зно- падня-ся па лесвiцы i узлама- iншы замак. Пакой 206 была пустэльнай, за выключэннем скрынi для узорна-паказальны. Мiстэр Хоббс ледзь прызямлi-ся, як пача- чакаць мяне. Яе плясну- чамадан на ложак i адкры- яго. Адзiны -зор, якi ён утрымлiва-, бы- зрэзанай вiнто-кай з глушыцелем i прыцэлам. Мiстэр Хоббс, таксама вядомы як мiстэр Куган i Мэрэд, прадава- смерць. Добра памазаная вiнто-ка была чым-то накшталт рыштунак прафесiйнага забойцы.
  
  
  Яе мог здагадацца пра эга плане на гульню. Ён павiнен бы- перахапiць мяне i забiць, як толькi яе прыеду, забраць дзя-чыну вакол акна гатэля, калi яна прыйдзе на працу, а затым у спешцы пакiнуць Бонэм. Хлусня аб тым, што ён Мэрэд, была хуткай хiтрасцю, каб заспець мяне знянацку i, магчыма, даведацца, цi разма-ля- я з дзя-чынай. Мiстэр Хоббс, або мiстэр Куган, бы- разумным прафесiяналам, свядомым i добра разбiра-ся - сваiм дэла. Але нават у лепшых бываюць дрэнныя днi.
  
  
  Яе цiхенька выйша- па 206 пакоя i спусцi-ся па лесвiцы. Паколькi тэлефонныя званкi па -сёй нумаро- праходзiлi праз камутатар гатэля, яго скарыста-ся тэлефонам-а-таматам у холе, каб патэлефанаваць Мэрэд на запра-ку. "Не хадзiць па цёмных завулках. Апазiцыя нанесла -дар па горадзе", - сказа- ёй эму, калi ён падышо- да лiнii.
  
  
  "Кравец. У цябе ёсць выпра-леннi - iх? Я маю на -вазе, хто яны?"
  
  
  "Проста яны не любяць".
  
  
  "Што ж, няма прычын для сцяга дазволу на выкананне", - сказа- ён. "Калi б мы маглi знайсцi дзя-чыну, яны маглi б таксама".
  
  
  "Баюся, мы прывялi ih да яе", - сказа- я.
  
  
  Яе мог уявiць сабе рэакцыю Хоука, калi яе сказа- эму, што хто-то, павiнна быць, пракра-ся - мае апартаменты на базе AX, прагледзе- дасье Шэйла Брант, i выкарыста- нашу iнфармацыю, каб усталяваць сувязь з дзя-чынай. Ён выбухне, як падарваная ракеты.
  
  
  Падзеi дня - коранi змянi- сiтуацыю. Ён не мог iграць у карты павольна i цярплiва, як рэкамендава- Хоук. Жыццё Шэйла апынулася пад пагрозай. Мне прыйшлося хутка -сталяваць кантакт i заваяваць яе давер.
  
  
  Яе стая- каля гатэля, калi яна прыйшла - рэстаран. Яе, глядзе-, як яна адкрывае дзверы чырвонага "Вольва", i мiмаходам убачы- гладкае сцягно, калi яна выслiзнула вакол машыны. Ногi былi такiмi добрымi, як я яе запомнi-, сэксуальная хада яшчэ лепш.
  
  
  Яна звярнула на мяне -вагу, калi рухалася вакол машыны до-гiмi грацыёзнымi крокамi. Вiдавочна, што выгляд незнаёмца яе напружы-. Яна спынiлася, зiрнула на мяне, i я адказа- на яе погляд самай абаяльнай усмешкай.
  
  
  Пасля таго, як яна знiкла - рэстаране, яе выкуры- цыгарэту. Яе гатэль даць гэй час скiнуць палiто i пачаць чакаць ля столiка-. Калi яе спынi-ся, у горад з ровам -варвалiся тры матацыкла. Рокеры былi такiмi ж недарэчнымi - Бонэме, як i яе. Яны праехалi mimmo гатэля, гледзячы на мяне праз кропках, прыкрытыя барадатымi асобамi. На iх былi камзолы з разгневавшие намаляванымi д'ябламi на спiне. Ih мэтай бы- бар. Гучна разма-ляючы, яны спешылiся i -вайшлi -нутр. Яе, веда-, што яны не жывуць у Бонэме. У горадзе не было дастаткова для ажыятажу ih вiда-.
  
  
  "Злачынцы i бадзягi", - з агiдай сказа- клера. Ён прыхiну-ся да мяне - дзвярным праёме. "Яны - частка банды, якая займаецца з'я-ляецца тут пару разо- у год. Называюць сябе вывадкам Сатаны. Яны разбiлi лагер на старых кiрмашовых плошчах. Жыхары горада гатэлi б выгнаць ih з тэрыторыi, але палiцыя гэтага не робiць. хачу распалiць бунт ".
  
  
  Яе выкiну- цыгарэту. Калi байкеры былi пастаяннымi наведвальнiкамi, гэта значыла, што яны мяне не краналi. Яе перайшо- вулiцу i накiрава-ся да рэстарана, дзе справы толькi пачыналiся. Усяго яе налiчы- чатырох клiента-. Усе былi мужчынамi, i трое вакол iх не маглi адвесцi вачэй ад Шэйла. Чацвёрты, падума- я, павiнна быць, бы- полуслепым.
  
  
  Яе -зя- кутняй столiк далей ад iншых наведвальнiка-. Яшчэ да таго, як Шэйла рушыла да мяне, яе, злавi- яе погляд, слiзгальны - мой бок, ацэньвае мяне.
  
  
  "Сардэчна запрашаем у Бонэм. Цi плануеце застацца надо-га?" - сказала яна, калi падышла да майго столiка.
  
  
  "Гэта залежыць ад цябе, Шэйла".
  
  
  Выраз яе далiкатнага асобы застыла. "Мяне клiчуць Сьюзен".
  
  
  "Гэта Шэйла Брант, i да iх тхара, пакуль Фрэнк Абруз не бы- забiты, ты была эга палюбо-нiцай". Мая рука мiльганула па стале, i ён прыцiсну- яе запясце. "Не уставай, адкрыта. Намаляваць -смешку на гэтым цудо-ным твару i зрабi выгляд, што мы гаворым пра тое, што - меню",
  
  
  "¦смiхацца будзе нялёгка. Ты збiраешся зламаць мне косткi - запясце".
  
  
  Яе прыслабi- хватку, але не адпусцi- яе. "Людзi, ад якiх вы бяжыце, ведаюць, дзе вы знаходзiцеся. Я не магу -явiць, чаму яны гатэля- лiквiдаваць вас, але, падобна, яны маюць на -вазе менавiта гэта. Вам патрэбна дапамога".
  
  
  
  
  
  
  "I ты збiраешся даць яе мне?" Яе прыгожы рот скрывi-ся. Гэта гiсторыя маёй жыцця. Мужчыны за-сёды мне дапамогуць. I чым больш яе атрымлiваю дапамогi, тым больш у мяне праблемы ".
  
  
  "Я той чалавек, якi -сё гэта зменiць".
  
  
  "Мне было цiкава, хто ты. Цяпер яе ведаю. Ты, павiнна быць, Чара-нiк Мандрагора".
  
  
  "Iмя - Нэд".
  
  
  "Што ж, Нэд Маг, мне спатрэбiцца пара цуда-, каб растлумачыць цяжкасцi - маiм жыццi". Нягледзячы на тое, што яна сказала, у цёмных вачах прачну-ся цiкавасць. "Вы, вядома, хочаце што-то на-замен".
  
  
  "Мы абмяркуем умовы пазней".
  
  
  "Ой, ёй, упэ-неная, што будзем", - сказала яна сардоническим голасам.
  
  
  Бiзнес або не бiзнэс, яе бы- галодны. Яе сказа- эй прынесцi мне то-сты хочацца i чорны кава.
  
  
  "Вы верыце, што я не збягу за гэта?"
  
  
  "Папялушка не збегла ад сваёй крыжовай феi, цi не так?"
  
  
  Яна смяялася. "Я не Папялушка".
  
  
  Яе, падума-, што яна можа адыграць сваю ролю. Яна была падобная на дзя-чыну, якой прынц прынясе тэпцiкi i панясе, нават калi абутак не падыходзяць. Толькi яе Выдатны Прынц апыну-ся Фрэнкам Абрузом, капа мафii.
  
  
  Калi яна вярнулася з маiм кавы, яна зачапiла мяне, паставi-шы кубак побач з маёй рукой. Яе iнтэрпрэтава- гэта як знак таго, што мы збiраемся зладзiць.
  
  
  "Падобна на тое, ты не пух. I ты не адзiн, вакол сябро- Абруза. Так хто ты?" спытала яна.
  
  
  "Я таксама растлумачу гэта пазней".
  
  
  Дзверы грукнулi, i -вайшлi трое байкера-, прыносячы з сабой смурод. Нам адзiн вакол iх тыднямi не дакрана-ся кавалка мыла. Чалавек за касай, як мяркуецца, двое рэстарана, незадаволена паглядзе- на сёмуху. Ён мог бы пражыць без ih бiзнесу па меншай меры наступныя дзевяноста гадо-.
  
  
  Яны вырашылi сесцi за столiк побач з маiм. Яны гучна разма-лялi, рагочучы над жартамi iншага iншы. Каб пацешыцца, яе паспрабава- каму, хто вакол iх самы пачварны. Спаборнiцтва скончылася нiчыёй мiж тым, у каго шрамм звяртаецца з нажом вi-ся па шчацэ, i тым, хто сядзе- лiжа за -сё да мяне, каржакаваты мужчынам у бусинке, то-сты павязцы на галы i скуранымi бранзалетамi. Той, што пасярэдзiне, з до-гiмi валасамi i барадой колеру медзi, выгляда- найбольш прэзентабельна.
  
  
  Пакуль Шэйла выконвала ih загады, Твар са шнарам правё- рукой па ee назе. Яна пакры-дзiлася, з дзi-ным абыякавасцю. Мядзяная Барада отшлепал свайго таварыша па руцэ. "Вядзi сябе прыстойна", - сказа- ён ро-ным голасам.
  
  
  Той, хто сядзе- побач са мной, злавi- мой погляд i паказа- свае зубы, некаторыя вакол якiх адсутнiчалi. "На што ты глядзiш, бастер?"
  
  
  "На цябе", - сказа- я. "Я захапля-ся тваёй стаматалагiчнай працай". "Аднойчы палiцэйскi наступi- мне на твар. Хочаце таго жа?"
  
  
  "Не асаблiва", - сказала я, супрацi-ляючыся спакусе засунуць свой кубак кавы эму - горла.
  
  
  Мядзяная Барада схапi- сябра за плячо. Ён сцiсну- так моцна, што мужчына з адсутнымi зубамi паморшчы-ся. "Не жартуй з джэнтльменам, Георгi. Ён можа падумаць, што ты сур'ёзна. Менш за -сё нам трэба, непаразуменне. На самай справе?"
  
  
  "Правiльна", - па-тарыць Георгi. Ён не здава-ся шчырым. Ён выгляда- спалоханым чалавекам, якi трымае руку на плячы.
  
  
  Яе спакойна дапi- хочацца i сказа- Шэйла, што буду чакаць, калi яна выйдзе з працы - по-нач. Вярну-шыся - свой нумар у гатэлi, яе уладкава-ся - крэсле ля акна, каб сачыць за рэстаранам. Наколькi яго веда-, у мёртвага забойцы былi са-дзельнiкi, якiя паспрабавалi б дапамагчы дзя-чыне.
  
  
  У мяккiх прыцемках выйшлi байкеры i блукалi па вулiцы, працягваючы выхваляцца i смяяцца. Толькi той, з барадой колеру медзi, ма-ча-, iдучы памiж астатнiмi, на галаву вышэй ih, рухаючыся пла-на, як важак. Яны вярталiся да бара. Яе назiра- за iмi, пакуль яны не схавалiся з выгляду.
  
  
  Задо-га да з'я-лення Шэйла яе пача- турбавацца аб Мередите, якi не прыйшо- i не патэлефанава-. Не адрываючы вачэй ад дзень рэстарана, яе пакла- тэлефон сабе на каленi i папрасi- начнога клерка даць мне знешнюю лiнiю. Яе набiрае нумар запра-кi i не атрыма- адказу. Яе сядзе- у цемры, прыслухо-ваючыся да гудению, i - мяне было адчуванне, што падзеi зно- рэзка змянiлiся.
  
  
  Шэйла выйшла праз рэстарана хуткiм крокам, азiраючыся па баках, накiро-ваючыся да вольва ля абочыны. Пайшо- лёгкi дождж. Яе, бачы-, як на аконным шкле -творацца кроплi. На Шэйла было до-гае палiто, якое яна насiла - фiльме Мередита. Яе мог здагадацца, што - нах - кiшэнi бы- пiсталет.
  
  
  "Дзетка, ты хiтрая", - мякка сказала я.
  
  
  Была не апо-начы; было толькi 22:00. Яна сыходзiла рана - мяне хапала.
  
  
  Яе адкiну- крэсла i - тры хуткiх кроку дабра-ся да дзень. Яе хутка спусцi-ся па лесвiцы, мiну- спалоханага служачага i вылеце- на вулiцу, калi Шэйла з'язджала.
  
  
  Гук якiя запускаюцца матора- матацыкла- злi-ся з пульсам матора Volvo. Байкеры праехалi mimmo, не за-важы-шы мяне. Яны iшлi за машынай. Яе, бачы-, як у далёкiм куце праносiлася чырвонае свячэнне заднiх лiхтаро-, калi яе iмча-ся да свайго потрепанному "форду".
  
  
  
  
  
  Яе дагна- ih, калi яны iмчалiся вакол горада - пагонi за Volvo, якi руха-ся вельмi блiзка да лiмiтавай хуткасцi. Калi горад заста-ся ззаду, яе вылая-ся. Шэйла настройвалася на тое, што байкеры мелi на -вазе.
  
  
  Адда- яе "Форду" яшчэ бензiн i наблiзi-ся да iх, i -бачы-, што важак -ста- побач з "Вольва" i махну- дзя-чыне, каб яна спынiлася. Яна праiгнаравала эга i паспрабавала паскорыцца вакол сваёй машыны.
  
  
  Калi прамень маiх фар -па- на iх, яны даведалiся, што хто-то загарэ-ся на вечарыне. Одзiна па байкера- павярну- назад, урэза-шыся мне - шлях так рапто-на, што я нацiсну- на запалохванне, каб пазбегнуць сутыкнення. Яе -бачы- брыдкi твар чалавека па iмя Георгi, калi кацi-ся па мокрым ад дажджу тратуары. Яе сцiсну- зубы i выеха- на штопар, зно- заводзячы "Форд". Яе аднавi- пагоню.
  
  
  Спачатку мае фары злавiлi Георгi. Ён мата-ся памiж мной i астатнiмi, падтрымлiваючы больш павольны тэмп, каб штогод, застануся я з iмi. Азiрну-шыся, ён агалi- адсутнiчаюць зубы - грубай парадыйнай усмешцы. Ён здава-ся амаль задаволеным, што я не разбi-ся "форд". Цяпер у яго бы- яшчэ адзiн шанец на мяне.
  
  
  Ён павярну- матацыкл i адкуль-то з-за сядзення выцягну- кароткую ланцуг. З ланцугом, нахiленай у руцэ, ён учапi-ся - матацыкл i кiну-ся на мяне.
  
  
  Яе не нацiсну- на здзекi i не зменшы- хуткасць. Яе ня-хiльна нёсся наперад, прамень маiх лiхтаро- лiза- ноч. Георгi падышо- лiжа. Калi ён убачы-, што я збiраюся прытрымлiвацца свайго курсу, хоць ён бы- на маiм шляху, ён павярну- матацыкл на iншую паласу шашы.
  
  
  Яе мог бы павярнуць машыну i стукнуць яго, але бая-ся зрабiць гэта на слiзкiм асфальце. Яе не хаце- зно- трапляць у намець. Да-шы Форду больш бензiну, яго замест гэтага дада- хуткасць. Георгi прамiльгнула mimmo майго акна, i я -бачы-, як варухнулася эга рука. Ён пстрыкну- ланцугом, як пугай.
  
  
  Нечаканы скачок хуткасцi, якi змусi- яе выйсцi вакол машыны, прымусi- Георгi збiцца з шляху. Ланцуг з высiлкам -рэзалася - акно ззаду мяне, а не - тое, што было - майго асобы. Яе мiжволi здрыгану-ся, калi пачу- трэск шкла. Затым яе павялiчва- адлегласць памiж намi, таму што эму даводзiлася знiжаць хуткасць, каб матацыкл зно- разгарну-ся. Яе, бачы-, як эга лiхтар вiсе- ззаду мяне, калi яе iмча-ся па павароту i падыма-ся па -згорку.
  
  
  Узышо-шы на -згорак, яе за-важы- Шейлу i яе праследавацеля-. Чалавек на вядучым байку бег побач з "Вольва". Ён дагна- машыну i пача- згортваць на шляху кiро-цы, прымушаючы яе згарнуць на абочыну дарогi, каб пазбегнуць сутыкнення.
  
  
  Яна была так захоплена паядынкам з веласiпедыстам, што не змагла зрабiць наступны паказальнiка-. З'язджаючы з дарогi, Volvo подпрыгивала i -хiлялася, як папяровы караблiк - iмклiвым вадасцёкавым плынi. Яе, бая-ся, што ён перавернецца, калi ён стукнецца аб канаву, але штуршок толькi замарудзi- яго. У Шэйла хапiла розуму пазбегнуць рапто-нага нацiску на здзекi. Мяркуючы па вiбрацыi машыны, яе здагада-ся, што яна пераключы- яе на больш павольную перадачу. Потым пiлавала здзекi. Вольва здрыгану-ся i паслiзну-ся, але не перавярну-ся.
  
  
  Калi яна, нарэшце, спынiла машыну - адкрытым полi, байкеры разгарнулiся. Адзiн праз iх пераскочы- праз канаву, прыгожае вырабы для верхавой язды, i панёсся праз поле да машыны, якую пераследва-. Эга колы узбiвалi бруд.
  
  
  У другога байкера не хапiла смеласцi скокнуць у канаву. Ён спынi-ся на абочыне дарогi i -бачы-, як я выходжу па ночы. Ён вырашэння навукова-даследчых задач маторам i сышо- з матацыкла.
  
  
  Прытармазi-шы, яе зiрну- у люстэрка задняга выгляду, каб праверыць Джорджыю. Ён усё яшчэ бы- у мяне на хвасце i набiра- абароты. Не-забаве ён мяне дагонiць.
  
  
  Яе перавярну-ся на абочыну каля поля i вырашэння навукова-даследчых задач машыну. Калi яе выйша-, пакiну- ёй гарэць фары. Чака- байкер бы- тым, у каго шрамм звяртаецца кацi-ся па шчацэ. Ён заходу -нутр камзолы i выцягну- нож. Калi ён падышо- да мяне, на лязе блiсну- сяргей.
  
  
  "Мiстэр, вам лепш вярнуцца - машыну i прыбiрацца адсюль да д'ябла".
  
  
  "Калi ёй гэтага не зраблю?"
  
  
  "Я нарежу цябе, як бекон, гатовы да патэльнi".
  
  
  Сагну-шы адно кожнаму племенi, яе па-аберну-ся. Мая левая пачатках вылецела. Яе адчу- рэзкi кантакт з эга каленным кубачкам. Японскi майстар каратэ навучы- мяне гэтаму руху, i гэта было добрае практыкаванне. Твар са шнарам -пала, як быццам зямлю, вырвалi - яго з-пад нага.
  
  
  Падня-шыся на кукiшкi, ён зрабi- пас нажом. Яе перамясцi-ся, i лязо хлестнуло перада мной, у цалi ад майго жыцця. Яе схапi- эга абедзвюма рукамi за руку, апусцi- яе на кожнаму племенi i злама-. Твар са шнарам завы-.
  
  
  Яе падабра- эга нож i шпурну- у цемру на другiм баку шашы.
  
  
  Затым прыбыла Георгi. Ён паеха- выплат прама на мяне, размахваючы ланцугом. Яе, веда-, што калi ён ударыць мяне па твары, яго ослеплю або израню на -сё жыццё. Яе пачу- ланцуговай выццё, калi прыгну-ся. Потым Георгi абагнала мяне. Перш, чым ён паспе- азiрнуцца, яго расшпiлi- маланку
  
  
  
  
  
  i выцягну- Саночника.
  
  
  Яе стрэлi- у яго праз сядла, i байк працягну- рух, вылеце-шы на сярэдзiну шашы, перш чым -па- на бок i саслiзну-.
  
  
  Не кiну-шы на Георгi нам адзiнага погляду, яе вярну-ся да машыны, уключы- яе заднiм ходам i асвяцi- поле фарамi.
  
  
  Мядзяная Барада спешы-ся i стука- кулаком па шкле машыны Шэйла. Ён спынi-ся, калi жо-тыя прамянi маiх фар асвятлiлi яго.
  
  
  Яе паставi- "Форд" на нiзкую хуткасць i паеха- праз канаву. Адскок адарва- мяне ад азадка. Мядзяная Барада пабег назад да сваёй байку. Яе прыйшо- першым. Яе вывярну- кола - апошнюю хвiлiну, так што толькi мой бампер стукну-ся аб ровар, але ад удару машына закруцiлася. Мядзяная Барада цяпер iмча-ся да сваiм сябрам, верагодна, спадзеючыся дабрацца да аднаго вакол ih матацыкла-. Яе павярну- "форд" так, каб выразна эга бачыць у святле фар. Яе вылез вакол машыны, прыцэлi-ся па люгера i стрэлi- убегающему - нагу.
  
  
  Шэйла Брант штурхнула дзверы сваёй машыны. У руцэ яна трымала рэвальвер 38-га калiбра. Мядзяная Барада гэтага не веда-, але яе мог бы выратаваць эму жыццё.
  
  
  "Мiстэр, - з глыбокай павагай сказала Шэйла, - вы што-то iншае".
  
  
  Яе даста- "Люгер" у левае задняе кола Volvo i прабi- у nen дзiрку. Яе прайшо- mimmo якая глядзiць на нах Шэйла i стрэлi- у левае пярэдняе кола. Затым яго падня- капот i вырва- праводку.
  
  
  "Вы з розуму сышлi?" яна запатрабавала.
  
  
  "Аднойчы ты -цёк ад мяне. Яе пераконваюся, што ты больш не будзеш гэтага рабiць".
  
  
  "Я не ведала, цi магу табе давяраць. Яе нават не ведаю, хто ты".
  
  
  "Я ж сказа- табе. Iмя - Нэд".
  
  
  "Я прывыкла бегаць. Яе думала, што гэта тое, што трэба зрабiць".
  
  
  "Верагодна, ты зможаш выкарыстаць гэты пiсталет, - сказа- я, - але не мог бы ты справiцца з усiмi трыма бойскаутами? Выкарысто-вайце сваю галаву, Шэйла. Табе патрэбна абарона".
  
  
  Выцягну-шы ключы па -ласнай машыны i пакла-шы ih у хвiлiну, яе вярну-ся да Меднай Барадзе, якi ляжа- на зямлi, хапаючыся за нагу.
  
  
  "Ты будзеш жыць", - сказа- ёй эму. "Калi яе вырашу дазволiць табе".
  
  
  Ён аблiзну- губу. "Што гэта значыць?"
  
  
  Яе, нахiлi-ся i засуну- лязо люгера памiж эга густымi бровамi. "Скажы мне прычыну начны акты-насцi".
  
  
  "Мы гатэлi бландынку. Што яшчэ?"
  
  
  Яе ткну- эга ствалом пiсталета. "Я падума-, ты можаш сказаць мне яшчэ што-што. Што-небудзь больш цiкавае".
  
  
  "Чувак, ёй скажу табе -сё, што ты хочаш пачуць. Але пра-да - тым, што мы гатэлi бабу. Яна нас обворожила - абеднай зале, таму мы вырашылi правесцi час i павесялiцца з ёй, калi яна скончыла працу . "
  
  
  "Нiхто не наня- цябе, каб паклапацiцца пра яе?"
  
  
  "Як хто?" Ён выцiсну- дрыготкую -хмылку. "Чувак, у што мы -сё-такi -вайшлi?"
  
  
  Я не бы- упэ-нены, што даверы- эму. Яе сказа-: "Мяне не патурбуе сабраць вас, вырадка-, i адвесцi - турму. Але трымайцеся далей ад маiх погляда-. Калi яе зно- траплю - iх, яе заб'ю вас".
  
  
  "Чувак, ёй буду пазбягаць цябе, як скразняк".
  
  
  Шэйла сядзела - адкрытай дзень маёй машыны. "Аб чым вы двое казалi?" - спытала яна, калi яе вярну-ся.
  
  
  "Яе назва- эму iмя свайго лекара", - сказа- я. "Сядай у машыну. Мы вяртаемся - Бонэм".
  
  
  Яна заколебалась, затым паслухалася мяне. Яна праслiзнула пад руль i падышла да пасажырскага сядзення, яе спаднiца паднялася па нагах. Ёй -хмыльну-ся гэй, схава- "люгер" у кабуру i сель -нутр. Затым яна -дарыла сваiм кулаком 38-га калiбра мне па рэбрах.
  
  
  "Я ведаю, што гэта дрэнны спосаб выказаць сваю падзяку, - сказала яна, - але дзя-чына павiнна клапацiцца аб сабе".
  
  
  Тры
  
  
  Яе парушы- адно вакол самых да-нiх рабi- маёй уласнай кнiгi. Разумны агент нiколi не кла- пiсталет у кабуру, пакуль хто-то iншы трыма- сваё. Цяпер яго апыну-ся, у лепшым выпадку, няёмкiм становiшчы. У горшым выпадку гэта можа скончыцца смяротным зыходам.
  
  
  "Я заслуго-ваю гэтага за сваю неасцярожнасць, - прызна-ся ёй, дзя-чыне, якая займаецца штурхала рэвальвер мне пад рэбры, - але яе бы гатэль, каб мне гэта патлумачылi".
  
  
  "Ключы, Нэд. Мне патрэбныя ключы ад тваёй машыны. Тады яе, хачу, каб ты сышо-. Я не вярнуся - Бонэм. Хто-то можа чакаць мяне там".
  
  
  "Вы збiраецеся кiнуць мяне i зно- паляцець у адзiночку?"
  
  
  "Я рызыкну. Яе выжыла да гэтага часу тхор".
  
  
  "Вы б па-чарто-ску выдатна выжылi сёння вечарам, калi б я не з'явi-ся".
  
  
  Пакуль яе, спрачацца з ёй, яе ацэньва- сваю сiтуацыю. Мая правая рука, блiжэйшая да яе, злёгку ляжала на рулi. Яе веда-, як хутка яе змагу разгарнуць гэтую руку - -дары каратэ, якi -разiць цудо-нае белае горла Шэйла Брант, як сякера ката. Але я не мог рызыкаваць сур'ёзна паранiць дзя-чыну, да таго ж -дар мог прымусiць яе спусцiць курок рэвальвера i усадзiць у мяне кулю з блiзкай адлегласцi. Мне не спадабалася нам адна вакол гэтых магчымасця-.
  
  
  Голас Шэйла павысi-ся. "Я б адда- перавагу не страляць у цябе. Але я зраблю гэта, калi давядзецца".
  
  
  "Страляй, дзетка", - сказа- я. "Я не даю табе ключо-".
  
  
  Мы сядзелi там, нiхто з нас не руха-ся, пакуль яна вырашала, цi будзе яна нацiскаць на курок. Яе, адчу-, як малюсенькая кропля банк выступiла - мяне -здо-ж лiнii валасо-.
  
  
  Яго недастаткова добра веда- Шейлу Брант, каб аддаць сваё жыццё - яе рукi. Яна можа быць датычная да смерцi агента AX Дэвiда Кiрбi; яна можа быць досыць панiчнай, каб забiць мяне страх;
  
  
  
  
  
  
  кравец вазьмi, наколькi яе ведаю, яна ненавiдзела -сiх мужчын i з задавальненнем паслала б кулю - аднаго. Але я не мог дазволiць гэй, зно- сысцi. У сл гало- было якое-што, што я павiнен бы- мець, слiзi настолькi важны, што хто-то вырашы- пераканацца, што Шэйла нiколi не дзелiцца iм з AX.
  
  
  "У цябе шмат нерва-", - нарэшце сказала яна.
  
  
  Няро-на уздыхну-шы, яна выцягнула пiсталет вакол майго келiх i адкiнулася на сядзенне. "Думаю, мне давядзецца павязаць цябе вяро-кай. Здаецца, у мяне няма таго, што трэба, каб забiць цябе".
  
  
  "Я рады гэта чуць." Яе, даста- ключы i разгарну- машыну.
  
  
  "Куды ты збiраешся мяне адвезцi?"
  
  
  "Шчыра цяпер, назад у Бонэм. Як толькi яе змагу -сё арганiзаваць, туды, дзе твая жыццё не будзе - небяспецы".
  
  
  Пераскокваючы праз поле, яе праеха- mimmo Меднай Барады, якi пача- па-зцi да сваiм сябрам, цягнучы параненую нагу. Твар са шнарам сядзе- на абочыне дарогi, прыцiскаючы да сябе зламаную руку, а чалавек па iмя Георгi ляжа-, скруцi-шыся нерухомым клубком. "Выдатная група всеамериканских хлопца-", - падума- я. Калi машына пакацiлася праз канаву на шашы, Шэйла сказала: "Хiба ты не збiраешся штогод у чалавека, якога застрэлiлi, каб даведацца, мёртвы цi ён?"
  
  
  "Няма", - сказа- яе эй. "Я ведаю, што ён мёртвы"
  
  
  Яе штурхну- акселератар, i мая патрапаная машына -зляцела, як паласа. Яе, падума-, што маленькi механiк AX ганары-ся б тым, як эга дзiця паводзi- сябе сёння -вечары. На самай справе, машына была адзiнай рэччу, якая займаецца працавала - адпаведнасцi з добра прадуманымi планамi Хока.
  
  
  Яе гатэль адвезцi Шейлу - якое-небудзь бяспечнае месца пад юрысдыкцыяй AX, але спачатку мне прыйшлося патэлефанаваць Хоуку i наладзiць яго. Мне таксама трэба было высветлiць, што здарылася з Мэрэд, чаму ён не з'явi-ся - гатэлi.
  
  
  "Я нiколi не карысталася гэтым пiсталетам", - сказала Шэйла. "Я нiколi нiкому не стрэлi-. Можа, таму я не мог страляць у цябе".
  
  
  "Я спадзява-ся, што - цябе ёсць iншая прычына. Можа, ты мяне палюбiла".
  
  
  "Яшчэ няма", - сказала яна. "Але я мяркую, што гэта можа здарыцца".
  
  
  Мая рука дакранулася да яе цёплага сцягна. Падобна на тое, яна не пярэчыла. "Дайце мне пiсталет", - сказа- я.
  
  
  Потым хвiлiннага ваганнi яна кiнула зброю мне - далонь. У знак даверу яе, дума-, што дамогся некаторага прагрэсу.
  
  
  "Навошта табе гэта трэба?" яна спытала мяне.
  
  
  "Проста абно-лена засцярогi. У выпадку, калi ты запаникуешь дастаткова, каб зно- нацэлiць на мяне".
  
  
  Яе суну- 38-й калiбр у левы хвiлiну. Стрэлка спiдометра дрыжала на адзнацы 70, калi мы iмчалiся назад у горад.
  
  
  "Гэтыя трое мужчын. Ih паслалi забiць мяне, Нэд?"
  
  
  "Ну лiдэр сказа- няма". Я не мог разабраць выраз яе твару - цёмнай машыне. "Ён сказа-, што -сё, што яны мелi на -вазе, гэта невялiкае сябро-скае згвалтаванне".
  
  
  "А што ты задума- для мяне?"
  
  
  "Некалькi рэча-." Яе прайшо- до-гi паказальнiка-, не зба-ляючы хуткасцi. "Згвалтаванне не -ваходзiць у ih лiку".
  
  
  "Пры пэ-ных пры iншых абставiнах у гэтым не было б неабходнасцi".
  
  
  Яе, усмiхну-ся - цемры. "Як вам здарылася сустрэцца з Фрэнкам Абрузом?"
  
  
  "Я правалiлася - Лас-Вегасе, пасля таго, як не змог стаць танцоркай. Ён прыйшо- разам з iм. Ён бы- досыць дарослым, каб быць маiм бацькам, але - яго былi грошы".
  
  
  "Вы ведалi, чым ён займа-ся?"
  
  
  "Я не -чора нарадзiлася". Яна до-га ма-чала. "У Лас-Вегасе вельмi шмат прыгожых дзя-чат, якiя iмкнуцца да прарыву. Ёй бы- усяго толькi адным вакол многiх. Калi яго выявiла, што мой твар - мой стан, яе пача- выкарысто-ваць сваё -ласнае цела".
  
  
  Яе прыцiшы- святым, калi mimmo нас праеха- а-тобус "Грейхаунд".
  
  
  "Я б гатэль паехаць на гэтым а-тобусе", - сказала Шэйла. "Добра, Нэд, яе расказа- табе частку сваёй гiсторыi. Ты не думаеш, што табе варта расказаць мне сваю?"
  
  
  "Якую частку вы хочаце - першую чаргу?"
  
  
  "Хто вы такiя, чаму вы з'явiлiся па нiадкуль у маю жыццё, i адкуль вы даведалiся пра маiх адносiнах з Фрэнкам Абрузом".
  
  
  "Скажам так, яе працую - арганiзацыi, якая займаецца зацiка-лены - пошуку забойца- Фрэнка Абруза".
  
  
  "Але ты не - мафii". Гэта была палова пытання.
  
  
  "Няма. Можа ты памятаеш чалавека па iмя Дэвiд Кiрбi. Ён бы- маiм сябрам".
  
  
  "Я памятаю iмя. Ён прыйшо- пабачыць Абруза. Гэта -сё, што я ведаю аб вашым мiстэрам Кiрбi. Яе не задае Абрузу пытання- аб эга пошты бизнесявляется".
  
  
  "Чатыры чалавекi загiнулi, у тым катэджы , але ты пайшла живыой, Шэйла. Як табе гэта -далося?"
  
  
  Яна мне не адказала. Замест гэтага яна сказала: "Вы хочаце, каб яе паказала на забойца-. На-замен вашай арганiзацыi паабяцае абаранiць мяне. Гэта справа?"
  
  
  "Гэта справа". Яе за-важы- наперадзе агнi Бонэма i прытармазi-. "Што ты кажаш?"
  
  
  "Я падумаю".
  
  
  "Як я яе бачу, дзетка, у цябе няма выбару".
  
  
  Гарадок рана жым лежачы спаць. Толькi рэстаран, бар i гасцiнiца заставалiся адкрытымi. Яе спынi-ся на цёмным запра-цы. "У якi час гэтыя людзi звычайна зачыняюцца?"
  
  
  "Каля васьмi гадзiн. Чаму вы пытаецеся?"
  
  
  Гэта азначала, што Мэрэд спазнi-ся як мiнiмум на па-тара гадзiны, перш чым яе пакiну- гатэль, каб паганяцца за байкерамi. З лiхтарыкам у адной руцэ i "Люгером" у iншы выйша- яе вакол машыны, i паблука- па станцыi. Нарэшце яе знайшо- Мередита якi ляжыць у зараснiках пустазелля, прыкладна - пятнаццацi кроках ад груды закiнутых бочак з алеем.
  
  
  Ён сказа-, што будзе асцярожны,
  
  
  
  
  
  але ён не бы- досыць асцярожны. Эга горла было перарэзаны.
  
  
  Шэйла падышла да мяне ззаду. Яна ахнула, калi -бачыла скрюченное цела, прижатое да прамяню майго свету. "Я ведаю гэтага чалавека. Ён працава- на станцыi".
  
  
  Яе выключы- брылё-. "Так, нiбыта."
  
  
  "Але ён прапрацава- тут нядо-га. Хто ён бы- на самай дэла, Нэд?"
  
  
  "Iншы мой iншы. Ён назiра- за табой".
  
  
  "А цяпер ён мёртвы". Яе голас бы- высокiм, у nen была панiка. "Як ты збiраешся абаранiць мяне, калi твае людзi - небяспецы?"
  
  
  Яе, падума-, што гэта справядлiвы лейцара.
  
  
  Шэйла адвярнулася ад мяне i пабегла праз пустку, па кожнаму племенi пустазелля. Хутчэй за -сё, яна не ведала, куды iдзе. Яна ведала толькi, што хоча сысцi.
  
  
  Яе кiну-ся за ёй. Калi яе бегла, мокрыя пустазелле пляскалi па маiм штанинам. Яе, чу-, як гучна стукае дзя-чына, перш чым дагна- яе. Зрабi-шы выпад, яе схапi- ee за руку i прыцягну- да сябе.
  
  
  "Адпусцi мяне", - цяжка дыхала яна. "Мне не патрэбна твая абарона. Мне лепш без нах".
  
  
  Яе пазногцi -пiлiся мне - твар, але яго злавi- яе iншае запясце. Яе грудзей прыцiскалiся да маёй грудзей, i яе дыханне было гарачым на маiм горле, калi яна спрабавала вырвацца. Яе абня- ee i прымусi- стаяць нерухома.
  
  
  "Мэрэд здзейснi- памылку. Яе не зраблю ee". Яе, гавары- цiха, спадзеючыся яе супакоiць. "Я выцягну цябе вакол гэтага горада сёння -вечары. Мы паедзем да цябе, яе -сё -ладжу, а потым мы пакiнем Бонэма ззаду".
  
  
  "Нед". Яна вызначы-ся маё iмя такiм жа нiзкiм i мяккiм голасам, як i мой. "Я ведаю, што падабаецца мужчыну". Больш не супрацi-лялася, яна сядзела грудзьмi да мяне, сцёгнамi да маiх. "Я буду да цябе дабрэй. О, так добра. Але, калi ласка, адпусьцi мяне".
  
  
  Яе прапанова мяне не абразiла. Яна была - роспачы i звярнулася да сваёй лепшай падачы, i я не мог вiнавацiць яе за гэта.
  
  
  "З-за цябе гэта гучыць прывабна. Але мая праца - даведацца, што ты ведаеш. Яе -сё ро-на не магу дазволiць табе -цячы аднаму. Гэта кiне цябе - вiлi. Хто-то вельмi сур'ёзна настроены прыбраць цябе з дарогi. Дастаткова сур'ёзны, каб збiць Мэрэд i паспрабаваць зрабiць тое ж самае са мной. Дастаткова сур'ёзны, каб паслаць забойцу за табой, Шэйла. Яе сутыкну-ся з iм сёння - гатэлi. Ён пакава- вiнто-ку i ме- намер збiць цябе з акно гатэля, калi вы прыехалi на працу ".
  
  
  Яна застыла - мяне на руках. "Вы думаеце, што -сё гэта зрабiлi забойцы Абруза?"
  
  
  "Гэта факт. Вы вэб -, хто мог бы ih iдэнтыфiкаваць".
  
  
  Па nah вырва-ся горкi смех. "Я не маю нашай найменшага падання аб тым, хто пасла- забойца-, але я магу сказаць вам адну рэч, напэ-на. Гэта не яны, людзi стралялi - Фрэнка Абруза i Кiрбi. Не, сапра-ды. Яны хочуць, каб яе была жывой".
  
  
  "Дзетка, ты по-ны маленькага сюрпрыза". Шчыльна обвив пальцамi яе запясце, яе пацягну- ee да машыны i запiха- у нах.
  
  
  Мне вельмi не хацелася пакiдаць цела Мередита там, дзе яно было, але эга забойца -сё яшчэ мог быць паблiзу, шукаючы нас. Мне трэба было як мага хутчэй даставiць дзя-чыну - бяспечнае месца.
  
  
  "Раскажы мне пра гэта, Шэйла", - сказа- я, заводзячы машыну.
  
  
  "Вы не будзеце задаволены".
  
  
  "Яе, напэ-на, не буду. Усё ро-на скажы мне".
  
  
  "Фрэнк Абруз не забра- мяне - Лас-Вегасе выпадкова. Ёй была прадста-лены эму. Гэты чалавек, якога яе веда-, прыйшо- наведаць мяне i сказа-, што Абруз бы- у горадзе i эму спадаба-ся мой прывядзенне. Ён сказа-, што можа арганiзаваць для нас сустрэчу Што ён i зрабi-. Толькi пазней, пасля таго, як Фрэнк вырашы-, што ён гатэль б мяне пакiнуць, гэты чалавек зно- звяза-ся са мной. Ён сказа-, што я эму павiнна, i ён бы- гатовы забраць грошы ".
  
  
  "Вы думаеце, ён падкiну- вас да Абрузу, каб вы маглi шпiёнiць для яго?"
  
  
  "Што-то - гэтым родзе. Ён веда-, што мафiя збiралася даставiць Абрузу - катэдж 200 000 даляра-. Ён запатрабава-, каб яго паведамi- эму, калi прыйдуць грошы. Ён сказа-, што гэта будзе рабаванне, ёй паверыла эму. Яе баялася, што ён заб'е мяне, калi я не зраблю так, як ён сказа-. Таму ей патэлефанавала яму было, калi прыйшлi грошы ".
  
  
  Яе пераварва- яе гiсторыю, калi еха- да яе дадому.
  
  
  "Вы ведаеце, аб чым ёй кажу, цi не так?" - спытала яна дзiкiм голасам. "Вы ведаеце, што гэта азначала, калi ей патэлефанавала".
  
  
  Яе адчынi- дзверы яе дома i запалi- святым у гасцiнай. Яе агледзелася вакол з "Люгером" у руцэ, i падышо- да тэлефона.
  
  
  "Яго падставiла Абруза", - сказала Шэйла. "Яны прыйшлi i забiлi майго эга, эга целаахо-ца- i чалавека па iмя Кiрбi. Яны застрэлiлi ih -сiх. Гэта была бойня".
  
  
  "Вы не ведалi, што яны збiралiся рабiць", - сказа- яе эй.
  
  
  Да- аператара далёкай сувязi нумар тэлефона службы экстранай дапамогi. Незалежна ад таго, куды адправi-ся Хоук, а гэта ахоплiвала вялiкую тэрыторыю, дзя-чына, якая адказала на званок па нумары службы экстранай дапамогi, ведала, як з iм звязацца.
  
  
  Шэйла расчынiла шафу i выцягнула бутэльку бурбона. "Я сказа- сабе, што гэта. Але гэта па-чарто-ску не дапамагае. Фрэнк Абруз бы- мафiёзi, але ён ставi-ся да мяне прыстойна. Яе забi- эга". Яна падняла бутэльку. "Вы хочаце зняць гэта?"
  
  
  Яе, пакiва- галавой. У мяне на лiнii была дзя-чына Хока. Яе вымавi- кодавыя словы, якiя пераканалi яе, што я не ашуканец: "Абердинский сiнi". Яе сказа- дзя-чыне, што хачу пагаварыць з гэтым мужчынам.
  
  
  "Я перадам паведамленне, N3", - сказала яна
  
  
  
  
  
  
  выразным, эфекты-ным голасам. "Дай мне свой нумар, i пакла- трубку. Ён ператэлефануе на працягу пятнаццацi хвiлiна".
  
  
  "Паспяшайся. Час палiць мне фалды".
  
  
  Яе павесi- трубку. Шэйла аднесла бутэльку на кухню. Яе, рушы- услед за ёй i выявi-, што яна стаiць ля ракавiны i плача.
  
  
  Яна пацерла вочы. Яна дастала шклянку, налiла на два пальца бурбона i выпiла эга, як глыток гарбаты. "Гэты Кiрбi. Наколькi добра ты эга веда-?"
  
  
  "Мы былi сябрамi."
  
  
  "Ён абра- непадыходны дзень, каб наведаць Фрэнка Абруза". Яна выпусцiла шклянку, i ён разбi-ся аб падлогу. Яна -ткнулася тварам у маю кашулю. "Хто мог паслаць забойцу, Нэд? Мафiя?"
  
  
  "Можа быць. Можа, яны даведалiся, што вы падставiлi ih паважанага старэйшага дзеяча".
  
  
  "Я баялася, што яны гэта зробяць. Яе -цякала ад iх i ад забойца- Абруза". Яе пальцы -пiлiся мне - рукавы. "Вы абвiнавачваеце мяне - гэтых чатырох смерцi, цi не так?"
  
  
  "Не так моцна, як ты винишь сябе".
  
  
  Яна пацягнула мяне, прыцiснулася вуснамi да майго. Ee вусны былi цёплымi. "Нед, уведи мяне - спальню".
  
  
  "Я вось чакаю тэлефанавання".
  
  
  "Ты думала заняцца са мной любо-ю. Зрабi гэта цяпер. Мне гэта трэба цяпер".
  
  
  Гэта пра-да, што гэтая думка прыходзiла мне - галаву некалькi разо-. Скажам, з дзясятак. У першы раз яе -бачы- ee у фiльме, знятым Мэрэд. Але памiж намi засталiся без адказу пытаннi.
  
  
  Яе пагладзi- мяккiя светлыя валасы Шэйла. "Пазней."
  
  
  "Ад гэтага мне стане лягчэй. Калi ласка".
  
  
  "Пазней", - зно- паабяца- я. Каб даказаць, што я ме- на -вазе гэта, яе, нахiлi-ся да ee вусна-. Яе, адчу-, як растулiлiся яе вiльготныя вусны, адчу- яе iмклiвы мову. Мая рука падабралася да яе круглай грудзей. На ёй не было бюстгальтара.
  
  
  Калi яе пачу- шум, яго адвярну-ся ад нах. Яе, нацiсну- на выключальнiк стогнамi i запалi- сяргей на задняй дзень. У двары было цiха. Яе, выйша- на вулiцу з "люгером" напагатове i прыслуха-ся, правяраючы паветра, як ганчак на паляваннi. Што-то пайшло не так. Яе адчу- гэта. Шэйла зняла дом у тупiку. Блiжэйшыя суседзi былi занадта далёка, каб пачуць што-небудзь, акрамя выбуху. Ih асветленыя вокны -тваралi маленькiя аранжавыя квадрацiкi - густых ценях далёка -нiзе. Шэйла гатэля прыватным, але адзiнота можа быць пасткай. Яе, падума-, як лёгка было б каму-небудзь загнаць нас у кут.
  
  
  ¦нутры зазванi- тэлефон. Яе пада-ся да дзень, i замкну- iх на заса-ку, затым хутка прайшо- праз кухню - гасцiную. Яе зня- трубку з крэсла- падста-ка.
  
  
  Выразны i эфекты-ны жаночы голас сказа-: "Трымайце лiнiю, N3. Мiстэр Хок iдзе".
  
  
  "Што здарылася, Нiк?" ён спыта-.
  
  
  "У мяне ёсць маё пасылка, якую вы адправiлi мяне забраць. Яе гатовыя даставiць яе".
  
  
  "Вы хутка дамаглiся вынiка-".
  
  
  "Мне дапамаглi. Дэнвер добра?"
  
  
  "Адвязi яе туды. Яе патэлефаную загадзя i -сё зраблю для цябе. Якi характар твайго супрацiву, Нiк?"
  
  
  "Я пакуль не магу даць вам дакладнага выставах па гэтай нагоды. Але улад вельмi моцная. Яе, лiчу, што мы можам мець справу з двума рознымi групамi", - сказа- я. "Мэрэд кiну- вучобу".
  
  
  "Тады нам не варта марнаваць час на размовы. Прэч адсюль адтуль". Ён кiну- трубку.
  
  
  "Калi хочаш узяць з сабой нейкiя рэчы, упакуй ih", - сказа- яе Шэйла. "Мы сыходзiм. Усё будзе - парадку".
  
  
  "Ты сапра-ды - гэта верыш, Нэд?"
  
  
  "Вядома, ведаю. I яго па-чарто-ску добры прарок". Яе спрабава- супакоiць яе нервы. На самай дэла, яе б не шталь плацiць! у бяспецы, пакуль нас не атачылi людзi, якiм давяра- ёй.
  
  
  "Вы павiнны былi задаць мне яшчэ адзiн лейцара. Калi вы збiраецеся эга задаць?"
  
  
  "Я дума-, што дазволю табе сказаць мне свой уласны шлях", - сказа- я.
  
  
  "Добра. Можа быць, вам цiкава, чаму забойцы Абруза хочуць мяне жывым? Рэ-матызму - яны думаюць, што - мяне ёсць 200 000 даляра-".
  
  
  Пакуль яна пакавала рэчы, яе стая- ля акна i глядзе- на цёмную вулiцу праз шчылiну - жалюзi. Яе не бачы- нашых машын, нашых агнё-, нашых руха-. Гук, якi чу- яе раней, мог быць гукам вандро-нага сабакi цi коткi, маторным кашлем удалечынi, тузiнам рэча-. Але маё неспакой захо-валася.
  
  
  Шэйла занадта до-га заставалася - спальнi. Яе зачынi- шторы i падышо- да дзень спальнi. Яе павярну- ручку i адчынi- дзверы - цемры.
  
  
  Цiкава, чаму яна выключыла святым, яе нагой штурхну- дзверы шырэй. "Шэйла?"
  
  
  "Я вось чакаю цябе, Нэд".
  
  
  Брылё- -сёй пакоi ззаду мяне пада- на ложак, дзе яна праляжала на падлозе. Яе аголенае цела было белым плямай на сiнiм покрыве ложка.
  
  
  "Ёсць яшчэ адна рэч, аб якой трэба паклапацiцца", - сказала яна. "Iдзi сюды i займiся са мной любо-ю, дарагая".
  
  
  Яна была выдатным творам мастацтва.
  
  
  "Гэта не зойме шмат часу, дарагi", - сказала яна нiзкiм i хрыплым голасам. "Мне так смажанiны, што я гору на сустрэчы з кароткiм".
  
  
  Яна была цалкам бландынкай, сапра-дная рэч. Адна гладкая пачатках подогнулась, яна павярнулася на бок i працягнула рукi. Сяргей, пранiкальны праз адчыненыя дзверы, лашчы- яе по-ныя грудзi.
  
  
  "Сыч бога, Нэд, апусцi пiсталет i iдзi сюды".
  
  
  Яго зрабi- два крокi да яе, iдучы па паласе свеце, як вулiчны кот, якi iдзе праз плот. Яе мог адрознiць толькi смутныя абрысы мэблi - прыцемненых кутах пакоя. Дзверы - ванную злева ад мяне была зачынена, вокны зашморгнены. Некаторым жанчынам падабалася рабiць гэта
  
  
  
  
  
  
  у цемры, але я не дума-, што Шэйла будзе адной вакол iх. Калi яе, падышо- да ложка, у глыбiнi душы пастаянна тикало папярэджанне.
  
  
  "Я сказа- вам, што гэта можа пачакаць", - сказа- я.
  
  
  "Пазней можа быць занадта позна".
  
  
  Яе голас мог крыху змянiцца, але, можа, ёй памыля-ся. Можа быць, яе толькi падума-, што - яе словах было пасланне.
  
  
  Яе, схiля-ся над ёй. Яе, чу- яе дыханне. Суровы, узбуджаны. Яе правё- рукой па ee грудзей, i на iх бы- банк. Яе закрану- ee благога жыцця кончыкамi пальца- i адчу-, як яна дрыжыць. Яе зразуме-, моцнага, як яна трымалася.
  
  
  "Так", - сказа- я, усё яшчэ дакранаючыся яе. "Думаю, мы павiнны зрабiць гэта цяпер".
  
  
  Яе, адчу-, як мышцы яе жыцця падскочылi ад напружання, калi яна зрабiла глыбокi спалоханы -дых. Гэта таксама было папярэджаннем, наколькi яна магла мне сказаць.
  
  
  Яе, падума-, што хутчэй, чым трэба было разгарнуцца i зрабiць крок назад да дзень. Шэйла гуляла ролю, i яна гуляла яе добра, таму што ад гэтага залежала яе жыццё. У цёмнай спальнi бы- зламыснiк.
  
  
  Цiкава, дзе ён яе агледзелася. У той жа час, для маёй схаванай а-дыторый, сказа- ёй: "Ты вельмi перакана-ча, дзетка. Скажы мне яшчэ раз, як моцна ты хочаш, каб яе ложка з табой у ложак".
  
  
  "Ты ведаеш, колькi, Нэд". Яна паспрабавала зрабiць свой голас гуллiвым.
  
  
  Побач са мной на прикроватной тумбачцы знаходзiлася лямпа, але калi яе дзiрваном за шнурок, рапто-ная -спышка святла можа асляпiць мяне на досыць до-гi час, каб забiць. Яе выключы- гэта.
  
  
  "Скiнь вопратку, дарагi", - пракурня-кала Шэйла. "Тады ёй раскажу табе -сё, што табе спадабаецца".
  
  
  "Гатовы паспрачацца, - сказа- я.
  
  
  Гэй, сказалi распрануць мяне, i гэта было нядрэнна з боку майго схаванага працi-нiка. Мужчына рэдкiх лячэбных трымаецца на агнястрэльную зброю, здымаючы з сябе скрынi.
  
  
  Працягну-шы руку да Шэйла, яе, прасуну- руку пад яе паяснiцу i падня- яе з ложка, пагрузi-шы свой рот у ямку ee горла. Мае вусны кранулi яе вуха, i яна прашаптала: "Дзе ён?"
  
  
  Ён бы- так блiзка, што чу- нават шэпт. Ён уста- з iншага боку ложка.
  
  
  Яе адшпурну- аголеную дзя-чыну i выцягну- "люгер" з кабуры, але стрэлiць не паспе-. Пачатку другой мужчына накiну-ся на мяне ззаду, прыцiсну-шы рукi да баках.
  
  
  Я не разлiчва- змагацца з камандай.
  
  
  "Трымай эга", - хмыкну- здаравяк з iншага боку ложка свайму сябру.
  
  
  Адвё-шы пятку таму, яе злавi- чалавека ззаду сябе за галёнка, i ён вылая-ся, але мне не -далося вырваць хватку эга. Ён веда-, што робiць.
  
  
  Здаравяка пералез праз ложак i -дары- мяне па твары вакол пiсталета "Магнум" 357-га калiбра. Ён бы- моцным. ¦дар разарва- мне губу, расхiстаць зубы, парэза- шчаку.
  
  
  Яе падня- нагу, сцебану- здоровяка у пахвiну, але ён прадбачы- гэты крок i памча-ся. Ён бы- на нагах гэтак жа хуткi, як баксёр.
  
  
  Да майго здзi-лення, ён засмяя-ся. "Падобна, у нас ёсць жменька, Джэйк".
  
  
  Джэйк кракта-, спрабуючы -трымаць мяне. Яе, разгарну-ся i кiну- эга на тумбачку. Лямпа -пала на падлогу, але Джэйк трыма-ся.
  
  
  Здаравяка падышо- i зно- удары- мяне. Мне здавалася, што я сутыкну-ся са сцяной.
  
  
  "Не забi эга", - пачу- яе плач Шэйла. "Калi ласка, не забiваць эга".
  
  
  Дзверы - ванную адчынiлiся, i - пакой увайшо- яшчэ адзiн мужчына. Мае каленi правiслi пада мной, калi здаравяка -дары- мяне першай пачала другi раз. У гало- звiнела. Яе -дыхнула паветра i кiнулася назад, убi-шы Джэйка - спiнку ложка. Ён крэкну-, чым балюча, i пстрыкну- яе эга хваткай i падня- свой "люгер".
  
  
  Трэцi мужчына накiну-ся на мяне збоку i -дары- яго руляй пiсталета - галы. Яе хiтну-ся бокам, выпусцi- "люгер" i -па- бы, калi б мае рукi не натыкнулiся на палiто здоровяка. Яе адчу- разры- тканiны, калi злавi- яе.
  
  
  "Кравец вазьмi, гэта мяжа", - сказа- ён. Ён так моцна стукну- мяне кулаком, што я адарва-ся ад нага, прызямлi-ся на падлогу на плечы i заскользил па стогны.
  
  
  Яе паспрабава- устаць, але не змог. Яе губля- прытомнасць.
  
  
  Выбiраючыся вакол чорнай ямы, яе прыжмуры- вочы. Я не мог здагадацца, як до-га яе бы- без скляпеннi, але яе -сё яшчэ бы- у спальнi, ляжа- жыватом на падлозе.
  
  
  Зламыснiкi сцягнулi маю куртку з маiх плячэй i спусцiлi па руках, каб звязаць ih, а затым звязалi мае запясцi ззаду мяне палосамi прасцiны. Мае ногi былi звязаны такiм жа чынам. Яе рукi ссуну- дастаткова, каб зразумець, што яны зрабiлi дбайную працу. Яе б не выслiзну- праз сваiх кайдано-.
  
  
  "У цябе тут крутое печыва, куколка", - сказа- здаравяка. Яе эга стала вядома грубы голас. Ён падышо- да мяне i ткну- нагой мне - бок, каб праверыць, цi -сё яе без прытомнасцi. Ёй дазволi- эму думаць, што я бы- без прытомнасцi.
  
  
  "Пакiнь эга - спакоi", - сказала Шэйла. "Гэта не эга вiна, што ён апыну-ся тут, калi вы прыйшлi".
  
  
  Здаравяка засмяя-ся. У яго было дзi-нае пачуццё гумару. Зно- пстрыкну-шы вачыма, яе, глядзе-, як ён адвярну-ся ад мяне. Не рухаючы галавой i не выдаючы сябе, яе мог бачыць толькi эга ступнi i ногi. Ногi - цёмных бава-няных штанах былi памерам з шпалы. На нагах былi красо-кi.
  
  
  "Нам было цяжка знайсцi цябе, лялька, але цяпер, калi мы вярнулiся
  
  
  
  
  
  зно- разам, гэта будзе весела. Ты -сё яшчэ любiш мяне? "Па шоргату нага, i гуку Шэйла, якi плюе, як кошка, яе здагада-ся, што гэты мужчына дакрану-ся да яе. Смеючыся, ён сказа-:" Ты станеш прыязней. Яшчэ да таго, як ноч скончыцца, вы станеце ценымногие прыязней. "
  
  
  Гэта было падобна на пагрозу.
  
  
  "Я дапамог табе здзiвiць эга. Хiба гэта нiчога не значыць?" - спытала Шэйла.
  
  
  "Не падманвай мяне, куколка. Ты адыгра- гэтую маленькую сэксуальную сцэну да дасканаласцi, таму што ведала, што любы промах пакiне тваiм хлопцу вялiкую дзiрку - жываце". Эга голас шталь сур'ёзней. "Ты павесiла трубку? Ты падманваеш грамадзянiна, лялька?"
  
  
  "Няма. Яе проста не хачу, каб эга забiлi дарма".
  
  
  Яна -сё яшчэ гуля- ролю, гуля- косця маiм жыццi.
  
  
  Яе асцярожна перамясцi- сузившийся погляд, спрабуючы знайсцi таварыша- здоровяка. Яе за-важы- аднаго вакол iх справа, якi сядзiць на падлозе на кукiшках. Як i вялiкi мужчына, ён насi- цёмную вопратку i красо-кi. На яго галаву нацягнулi панчоха, скажаючы рысы асобы. Яе, успомнi-, што Хоук сказа-, што забойцы, якiх ёй бы хацелася, былi халоднымi i эфекты-нымi прафесiяналамi. Гэты чалавек i гiгант з жвiровым голасам, безумо-на, заслуго-ваюць апiсання.
  
  
  Яны падышлi да дома, падрыхтава-шыся увайсцi - яе, не спалоханыя жыхаро-. За выключэннем аднаго слабага гуку, якi яе пачу-, гук, якi я не змог улавiць, iм гэта -далося. Яе здагада-ся, што яны -вайшлi праз акно ваннай, верагодна, праз перагародку выцягнулi. Яны схапiлi Шейлу, калi яна -вайшла - спальню, а затым прымусiлi яе зняць адзенне i загадалi прывабiць мяне - ложак i заспець знянацку.
  
  
  Якi сядзе- побач мужчына абшука- мае кiшэнi i вывалi- ih змесцiва на падлогу. Ён прачаса- ih рукой, адсо-ваючы тое, што эга не цiкавiла. Ён паглядзе- на маю запальнiчку AX i суну- яе - хвiлiну штано-. Адкры-шы мой кашалёк, ён праверы- мае дакумэнты. Ён колькасць грошы i закiну- кашалек праз плячо. "Гэй, Лось, злавi".
  
  
  "Нед Харпер", - сказа- здаравяка, чытаючы мае вадзiцельскiя правы. Ён усмiхну-ся. "Згодна з гэтым, ён кiро-ца грузавiка. Колькi кiро-ца- грузавiко- пакуюць люгеры - наплечные кабуры?"
  
  
  Яе прааналiзава- размову. Гэтыя людзi не ведалi, што яе агент AX, таму яны не былi звязаныя з забойцам - гатэлi. Па гэтае жа прычыне яны, верагодна, не нясуць адказнасцi за забойства Мэрэд. Гэта пацвердзiла маю тэорыю аб тым, што я ме- справу з двума рознымi групамi ворага-.
  
  
  Шэйла сказала: "Я не магу сказаць вам, чаму - яго была зброя. Яе сустрэла эга толькi сёння. Ён разма-ля- са мной у рэстаране. Мне спадаба-ся эга стыль, таму яе дазволiла яму было прывесцi мяне дадому".
  
  
  "Табе трэба было трохi сэксу, цi не так?"
  
  
  "Яе не елi - апошнi час", - з выклiкам сказала яна Мусу. "Я бы- занадта занятая -цёкамi ад цябе, каб жыць нармальным жыццём".
  
  
  Яе крадком паварушы- рукой, спрабуючы вызвалiць шпiльку - рукаве. Без шанца-. Яны не сцягнулi маю куртку досыць далёка, каб паказаць схованку нож, але iм выпадкова атрымалася заблакаваць эга сузор'i сёння.
  
  
  "Гэтая птушка не кiро-ца грузавiка", - сказа- мужчына, якi сядзе- на кукiшках побач са мной. "Усе гэта кажа аб тым, што ён ёсць, але я -пэ-нены, што гэта не так. Вы бачылi, як ён сябе паводзi-".
  
  
  "Можа быць, яго даслала мафii. Гэта будзе смех". Вялiкi мужчына падышо- да мяне i нахiлi-ся. Ён перавярну- мяне i -дары- мяне па твары.
  
  
  Задыхаючыся, як быццам яе толькi што прыходзi- у прытомнасць, яе шырока раскры- вочы. Яе -бачы- твар, замаскiраваную чулком, шырокiя плечы, бычыную шыю. Рука, схватившая маю кашулю на перад, была як дзве маiх, а мая не была маленькай.
  
  
  Спачатку бiт з чулком збянтэжы- мяне. Чаму яны хавалi свае рысы асобы, калi Шэйла, мабыць, ну добра ведала? Тады яе зразуме-, што яны не ведалi, з хема яшчэ сустрэнуцца, калi -варвуцца - дом. Маскi былi яшчэ адной мерай засцярогi, якая займаецца зрабiла ih экспертамi - сваiм дэла.
  
  
  "Як ты сябе адчуваеш, жарабец?" - спыта- мяне здаравяка.
  
  
  Мае валасы былi вiльготнымi ад крывi, ва-кадавяць па парэзы каля вуха, i мой гол пульсавала, чым балюча. Калi яе загавары-, мой голас абсурдна так, як быццам яе насi- баксёрскi муштук. "Я выдатна сябе адчуваю".
  
  
  Здаравяка заходу -нутр свайго палiто, выцягну- пiсталет з-за пояса i -дары- iм мой кадык, прымусi-шы мяне задыхнуцца. "У мяне шчыльны графiк, i я магу зэканомiць вам толькi хвiлiну. Вы наёмны забойца? Мафiя адпра-лена вас сюды з кантрактам на бландынку?"
  
  
  Iso усiх сiл спрабуючы перавесцi дыханне, яе, зiрну- на Шейлу, якая займаецца сядзела - крэсле, усё яшчэ аголеная, але з прыцiснутай да яе рэшткамi разарванай прасцiны, часткова якая хавае яе цела. Яе крохкае твар бы- бледным, цёмныя вочы напо-нiлiся спалохам. Яна турбавалася, рады яе не толькi аб сабе, але i абсталяваннем мне.
  
  
  "Гавары, цi ты -жо чу-", - сказа- мне Муз.
  
  
  "Так", - хрыпла сказа- я.
  
  
  Лось кi-ну- i адпусцi- маю кашулю, даючы мне -пасцi. "Чуеш, Шэйла? У цябе праблемы з мафiяй".
  
  
  "Гэта ты забi- Абруза".
  
  
  "Але яны гэтага не ведаюць. Яны ведаюць толькi, што ты была там, i цябе не забiлi, так што ты, павiнна быць, выдада эга". Лось гучна засмяя-ся.
  
  
  Трэцi мужчына
  
  
  
  
  
  з'явi-ся - дзвярах спальнi. Ён бы- апрануты, як i -се астатнiя. "Я задернул усе жалюзi i хутка агледзе- дом. Грошай, падобна, тут няма".
  
  
  "Калi гэта так, яна гэта добра схавала. Шэйла разумная дзя-чынка. А ты, лялька?"
  
  
  "Занадта ярка, каб кiнуць табе выклiк. Яе не крала грошы. Яе табе гэта сказала".
  
  
  "Я пакiну- гэта вам. Вы былi адказныя за гэта".
  
  
  "Лось, будзь яны - мяне, яго б служыць ih цябе. Хiба ты не бачыш, што я напалохана да смерцi?"
  
  
  "Ты баiшся, добра, але людзi за 200 000 даляра- пройдуць праз многае. Хто ведае гэта лепш за мяне?" Ён звярну- увагу на мужчыну - дзвярным праёме. "Iдзiце па дарозе, вазьмiце нашу машыну i прыганю яе да дому. Мы можам правесцi тут большую частку ночы, але Шэйла дасць нам тое, што мы хочам".
  
  
  "Што, калi яна не разма-ляе?"
  
  
  "Сiд, яе ненавiджу, калi мужчына глядзiць на цёмны бок рэча-. Мы патрацiлi месяцы, высочваючы дзя-чыну, i зараз мы яе знайшлi. Што трэба зрабiць, каб ты зразуме-, што справы пайшлi па-iншаму? лепш?"
  
  
  "Дзвесце тысяч бакса- дапамогуць, - сказа- Сiд.
  
  
  "Калi яна нам не скажа, клянуся богам, мы праверым i далей праз пяць штата-. Мы забiлi чатырох чалавек на гэтыя дзвесце тысяч, i гэта наша".
  
  
  Лось схапi- прасцiну на съежившейся дзя-чыны. Затым ён схапi- ee за валасы i вырва- вакол крэсла.
  
  
  У апошнi раз яе бачы-, ee, яны выцягвалi яе вакол пакоя.
  
  
  Яе пачу- крык Шэйла, а затым яе голас абарва-ся. Яна была - iх на кухнi. Я не веда-, што яны з ёй робяць, але мог уявiць.
  
  
  Мне трэба было знайсцi што-небудзь, каб разарваць свае путы. Яе -спомнi- пабiтую лямпу, якая займаецца -пала на падлогу, калi яе змага-ся аднаго вакол забойца- з прикроватной тумбачкай. Перавярну-шыся, яго змог зазiрнуць пад ложак на iншую бок. Разбiтая лямпа -сё яшчэ ляжалi. Яе, перакацi-ся на ложак i пад nah. Калi яе выкацi-ся з iншага боку, яе апыну-ся - межах дасяжнасцi лямпы.
  
  
  Адзiн кавалак падставы лямпы выгляда- досыць вострым, каб разрэзаць лiсты, якiя злучаюць мае рукi. Яе, уста- на спiну, поерзал i намаца- вышчэрблены кавалак шкла. Паколькi я не мог бачыць, што раблю, я, напэ-на, таксама парэза- б рукi, але тут нiчога не зробiш.
  
  
  Яго, сядзе- там, i пiлава-, калi вярну-ся адзiн вакол мужчын.
  
  
  "Паглядзi на сябе", - сказа- ён. Гэта бы- Сiд, якога Лось пасла- за машынай. "Ты тупы прыдурак. Табе спатрэбiцца гадзiну, каб вызвалiцца такiм чынам".
  
  
  Яе зно- пачу- крык Шэйла, у яе голасе гучалi боль i жах. Яе сцiсну- зубы i папрацава- над ланцугом, сцiскаючы кавалак шкла - маiх крывацечных пальцах. Пакуль мужчына - дзвярным праёме не спыня- мяне, яе, працягва- спрабаваць вызвалiцца.
  
  
  "Дзя-чына кажа табе пра-ду. Няма сэнсу мучыць ee", - сказа- я.
  
  
  "Ты не разумееш Лася. Эму падабаюцца такiя рэчы. Нават калi б ён гэй даверы-, ён, верагодна, зрабi- бы тое ж самае".
  
  
  "Ён, павiнна быць, атрыма- мноства удара- у Фларыдзе, калi вы абстралялi катэдж Абруза".
  
  
  "Так, усе чацвёра ляжалi там мёртвыя, i Лось выхапi- у мяне драбавiк, i да- iм яшчэ адзiн стрэл. Увесь час смяя-ся. Ён жа вырадак вар'ят, гэты Лось". Сiд сказа- гэта тонам голасу, якi выкарыста- бы большасць людзей, калi б яны сказалi, што iншы - гэта жыццё кампанii.
  
  
  Яе парэза- костяшку пальца- i паморшчы-ся. "Чаму вы наогул цi грошы дзя-чыне?"
  
  
  "Мы павiнны былi схаваць ih. Мы не маглi б з'явiцца багатымi - рапто-на, цi не так? На працягу шостага месяца-, затым iх забойства- аб любым дзi-ным даляры, упавшем - злачынным свеце, збiралiся далажыць людзям, якiя кiруюць мафiяй. . "
  
  
  Ён амаль забы-ся пра тую хлусню, якую сказа- Мусу, аб тым, што я прафесiйны кiлер, якога паслалi клапацiцца аб Шэйла Брант. Яе сказа-: "Я проста выконва- кантракт. Я не - мафii".
  
  
  "Мы парушылi два закона мафii. Мы скралi частку ih грошай i забiлi заслужанага капа. Яны шукаюць нас мацней, чым копы. I дзя-чыну таксама. Мы думалi, што - нас ёсць дзя-чына i грошы схаваныя - надзейным месцы, але яна знiкла ".
  
  
  Размова дава- мне кашто-ны час, i яе стара-ся эга падо-жыць. "Яе гатэль б ведаць, як у цябе атрымалася знайсцi дзя-чыну. Яе, дума-, што - мяне там ёсць унутраны пасля".
  
  
  Сiд падышо- да мяне. На самай дэла ён удары- мяне нагой па рэбрах. "Хопiць старацца. Цябе не збегчы, прыяцель". Ён досталь рэвальвер i -сталява- на яго глушыцель. "Лось за-сёды дае мне працу, якая займаецца эму гэта не цiкава. Ён атрымлiвае дзя-чыну, а яна - цябе".
  
  
  Яе, зразуме-, што ён прыйшо- у пакой, каб забiць мяне. Мяркуючы, што я працава- на мафiю, яны не збiралiся пакiдаць мяне - жывых, каб распавесцi маiм босам тое, што я -свядомi-. Яе выгiналася па падлозе да па матэматыцы i з пiсталетам, вырашы-шы выйсцi, супрацi-ляючыся. Ён толькi адступi-, пагарджаючы мае марныя спробы дабрацца да яго. Яе, бачы-, як мала рэвальвера паднялося i нацелилось на мяне, як халодны i смяротны вачэй. Падаючы на бок, яе перакацi-ся да стрелявшему, спрабуючы вывесцi эга па процiваг. Ён зно- пада-ся назад, рэвальвер не завага-ся. Потым ён застрэлi- мяне.
  
  
  Яе пачу- баво-на зброi з глушыцелем, i адчу-, як лупi- вочы -пiлася мне - грудзi, як распаленая заклепкi. Ён зно- стрэлi- у мяне. Яе -па-
  
  
  
  
  
  ¦кол балюча, калi другая лупi- вочы трапiла мне - шыю, але цяпер мне здалося, што я бы- удзельнiкам скляпеннi. Стрэл бы- падобны на -кус пчалы, не больш.
  
  
  Ляжу на праведзеныя вылiчэннi, мая кашуля была хiстацца крывёю, яе глядзела, як Сiд i рухаецца - мой бок, амаль бязгучна ступаючы - сваiх подкрадывающихся нагах. Маё бачанне было недакладным. Да таго часу, калi ён падышо- да мяне, ён выгляда- не больш чым невыразнай формай.
  
  
  Ён упёрся нагой у мяне i штурхну- мяне - спiну. Яе бездапаможна глядзе- на яго. Ён зно- зрабi- рэвальвер. Яе, дума-, што ён зробiць апошнi пераварот, лупi- вочы памiж вачэй, але ён апусцi- зброю. Ён вырашы- даць мне сцячы крывёй да смерцi.
  
  
  Мае вочы глядзелi - столь. Мяне паралiзавала слабасць. Сiд нахiлi-ся i расшпiлi- маю куртку, каб штогод на рану на грудзях. Ён здава-ся задаволеным. Ён сышо-.
  
  
  Цяпер яе амаль не бачы- столi. Цемра па-зла - кутках майго розуму. Яе падума- пра Хоуке i пра тое, як ён адрэагуе, калi даведаецца, што страцi- Killmasterа. Ёй здалося, што ён закла- пасмяротнае пахвальнае лiст у маё справа, перш чым зачынi- эга наза-жды - эпiтафiя для агента, забiтага пры выкананнi службовых абавязка-.
  
  
  Яе падума- пра Пэте Стылi, рудым, якi пажада- мне -дачы. Яна можа до-га даведвацца, што я рушы- услед за N1 i N2 i Дэвiдам Кiрбi - шэрагi тых, каму не пашанцавала. Яе падума- пра Кiрбi i Шэйла Брант, i сказа- сабе, што падвяду ih, забi-шы сябе ....
  
  
  Але потым, як плывец, якi -здымаецца за паветрам, яе вырва-ся па якая ахiнула мяне чарнаты. Я не мог гэтага растлумачыць, але я бы- яшчэ жывы. Мае вочы спынiлiся на столi i сфакусавалiся на nen. Яе не ме- -я-леннi аб часу, не ме- уя-лення, як до-га яе бы- без прытомнасцi.
  
  
  У дом панавала змрочная цiшыня. Слабы сяргей увайшо- у пакой, як быццам за акном наступi- свiтанак. Забойцы сышлi, яе дума-, што я адзiн.
  
  
  Яе чу- машыну. Па гуку матора яго зразуме-, што ён спынi-ся каля дома. Дзверы машыны зачынiлiся. Яе ляжа- i прыслухо-ва-ся, спадзеючыся. Адкрылася -ваходная дзверы. Яе пачу- shaggy - гасцiнай. Яны рушылi да кухнi.
  
  
  Ёй папрацава- ротам, але не выда- нам гук. Яе бы- занадта слабы. Калi яе паспрабава- паварушыцца, столь, здавалася, правалi-ся, i яе ледзь не страцi- прытомнасць.
  
  
  Зно- shaggy, цвёрдыя i цяжкiя. У дзвярах з'явi-ся мужчына i зазiрну- да мяне. На nen былi паласаты касцюм i капялюш. Яе выда- гук, напружаны бурчанне.
  
  
  Ён мяне чу-. Ён увайшо- у пакой i паглядзе- на мяне зверху -нiз. Яе -бачы- халодныя шэрыя вочы на невыразительном, рябом твары. Нарэшце ён уста- побач са мной на каленi. Ён даста- нож, парэза- мне кашулю спераду i агледзе- рану. Я не мог сказаць, цi бы- ён зацiка-лены - дапамозе мне цi проста цiкавi-ся тым, колькi мне засталося жыць.
  
  
  "Хто ты?" - сказа- ён нарэшце. У яго бы- слабы sicilian акцэнт.
  
  
  Мой рот сфармава- слова. "Харпер".
  
  
  Ён уста-, пайшо- у ванную i вярну-ся з хатняй аптэчкай. Ён што-што веда- пра агнястрэльных раненнях. Ён хутка спынi- мой крывацёк, затым разрэза- прасцiну i пача- намотваць палоскi кардон вакол маёй грудзей, як павязку. Ён не звярну- увагi на маю рану на шыi, таму яе, вырашы-, што гэта -сяго толькi драпiна, i не настолькi сур'ёзная, каб выклiкаць непакой.
  
  
  "Хто стрэлi- у цябе, Харпер?"
  
  
  Яе, пакiва- галавой, паказваючы, што не ведаю. Яе бы- не - стане гаварыць аб тым, што адбылося.
  
  
  Ён вывуча- мяне хвiлiну, як быццам вырашаючы, што са мной рабiць, затым разрэза- палоскi кардон тканiны, якiя злучаюць мае запясцi i лодыжкi. Гэта эга рябое твар было цьмянае знаёма, але я не мог каму-эга.
  
  
  Падня-шыся, ён яшчэ раз агледзе- пакой, затым выйша- з дома, больш не разма-ляючы са мной. Яе, чу-, як эга машына завялася i паехала.
  
  
  Гэта iмя раптам прыйшло мне - галаву. Валанте. Марка Валанте. Яе бачы- эга фатаграфiю - газетах падчас расследавання арганiзаванай злачыннасцi Мiнiстэрствам юстыцыi. Па ная-ных дадзеных, ён бы- адным вакол людзей наверсе.
  
  
  Калi яе, успомнi-, што ён правё- некалькi хвiлiна на кухнi, перш чым знайшо- мяне, яе, падня-ся на карачкi. По-занне запатрабавала вялiкiх намагання-. Яе павольна шэл да дзень, калi мая рука дакранулася да адраснай кнiгi. Мае пальцы стулiлiся вакол яго.
  
  
  Мне -сё ро-на прыйшлося адпачываць. Яго жым лежачы на бок, змагаючыся з галавакружэннем, i шталь вывучаць кнiгу. Павiнна быць, ён выпа- вакол аднаго кiшэнi вакол зламыснiка-, калi мы змагалiся. Успомнi-шы, як яе парва- палiто Лася, яго вырашы-, што кнiга належыць эму. Суну-шы эга - хвiлiну, яе зно- папо-з. Мне давялося зрабiць па-зу i адпачыць тры разы, перш чым яго нарэшце дабра-ся да кухнi.
  
  
  Расцягну-шыся - дзвярным праёме, падня- яе галаву i паглядзе- на Шейлу, якая займаецца нерухома ляжалi каля крэсла, да якога яна была прывязаная. Палоскi кардон тканiны, якiя звязвалi яе, усё яшчэ бо-талiся на ручках крэсла i на нiжнiх ашэстак.
  
  
  Яе здабы- свой голас. "Шэйла?"
  
  
  Тое, што яна не рухалася i не адказала, мяне не здзiвiла. Але яе зно- прахрыпе- яе iмя голасам, по-ным балюча i лютасцi. Потым яе падпо-з да яе. Крохкае твар бы- у сiняках i крывi. Бандыты жорстка перабiлi сл.
  
  
  Яе закрану- протянутого запясцi дзя-чыны. Было холадна. Яе, заплюшчы- вочы на хвiлiну, прыносячы
  
  
  
  
  
  
  трымаючы эмоцыi пад кантролем. Затым яе падцягну-ся да цела.
  
  
  Яе бачы-, што яна была забiтая такiм моцным ударам, што зламала гэй шыю. Адзiным, хто мог нанесцi такi -дар, бы- Лось. "Сукiн сын", - падума- я.
  
  
  Яе, адчува- сябе вiнаватым, таму што вярну- яе, i не змог абаранiць. Яе бы- яшчэ жывы, а яна памерла. Але самай моцнай эмоцыяй, якая займаецца ахапiла мяне, напо-нiла мяне рашучасцю, была лютасьць. Яе выйду вакол гэтага i атрымаю Муса эга i сябро-, яе дума-, што зраблю гэта не толькi для Дэйва Кiрбi, але i для Шэйла.
  
  
  Дзе-то я выявi- больш сiлы, чым яе дума-. Яе, працягну- руку, схапi-ся за край кухоннага крэсла i падня-ся на ногi. Пагойдваючыся, яе агледзелася i паплялася да акна. Яе сарва- шторы i накры- iмi аголенае цела дзя-чыны. Яе павалi-ся на крэсла, пакуль не набра-ся дастаткова сiл, каб прабрацца - гасцiную i здзейснiць неверагодна павольнае падарожжа да тэлефона. Яе зня- трубку з кручка i набiрае нумар аператара.
  
  
  У маiх каркающих словах не было асаблiвага сэнсу, але мне -далося перадаць, што мне патрэбна дапамога. Калi одзiна вакол двух палiцэйскiх Бонэма прыбы- у дом яе бы- без прытомнасцi на падлозе, трубка была зацiснутая - маёй руцэ так i моцнага, што эму было цяжка яе вызвалiць.
  
  
  * * *
  
  
  Ёй бы- навiнкай для персаналу бальнiцы - акрузе, недалёка ад Бонэма. Яны лячылi некалькi агнястрэльных ранення-, за выключэннем сезону палявання, калi переутомленным спартсменам звычайна -давалася падстрэлiць аднаго або двух iншых паля-нiчых, i мяне дадаткова прыцягвала тое, што я бы- самым шчаслiвым чалавекам, якога яны калi-небудзь сустракалi.
  
  
  "Адна лупi- вочы разарвала толькi еожу на тваёй шыi. Табе можа стаць горш, гуляю - сэнсарны футбол", - сказа- доктар. "Але табе вельмi пашанцавала з тым, што трапiла табе - грудзi". Ён падня- наплечную кабуру, якую яе насiлi. "Гэта замарудзiла рух кулi i збiлiся ee ад сустрэнуць вашых жыццёва важных органа-. Лупi- вочы прайшла праз скураную абсталяванне i адхiлiлася ад траекторыi. Вы скончылiся крывёю дастаткова, каб прымусiць стрэлкi паверыць у тое, што ён забi- вас.Вам пашанцавала, мiстэр Харпер ".
  
  
  "Ага", - сказа- я. Мне пашанцавала, але Шэйла памерла.
  
  
  "Твой добры самарыцянiн таксама дапамог. Ён пышна перавяза- цябе. Цiкава, цi ме- ён нейкае медыцынскае адукацыя".
  
  
  Яе, усмiхну-ся, калi пачу-, што мафiёзi Марка Валанте называюць Добрым самаритянином.
  
  
  Па-тара дня, якiя яе правялi - бальнiцы, вярнулi мяне - норму. Яе -сё яшчэ бы- слабы, але адчува- сябе блiзка да намiнале. Доктар сказа-, што я магу перасо-вацца па сваiм пакоi, i, калi -сё пойдзе добра, яе магу выпiсацца вакол бальнiцы на працягу нядзелях. Ён гэтага не веда-, але планава- яе неафiцыйна праверыць гэта праз трыццаць хвiлiна.
  
  
  Яе, падышо- да акна i паглядзе- на бальнiчную стаянку. Там i чака- патрапаны "Форд" з фарсiраваным рухавiком. Ранiцай яе эга прывёз па Бонэма. Лось i эга таварышы былi ад мяне амаль на два днi. Я не збiра-ся дазваляць ih следзе станавiцца халадней.
  
  
  "Прайшло шмат часу з тых тхара, як яго бачы- мужчыну - вашым фiзiчным стане", - сказа- доктар. Збiццё, якое ты атрыма-, прымусiла б мяне пакiнуць вас на некалькi дзён. Але не душыце на сябе занадта рана. Вы можаце выявiць, што вы не так моцныя, як думаеце ".
  
  
  "Я буду асцярожны, Док". Ёй нават не дума- аб тым, што кажу. Яе, дума- пра Лосе.
  
  
  Пасля таго, як доктар выйша- праз палаты, яе зня- бальнiчны халат i надзела вулiчную вопратку. Яе прычапi- параненае ад кулi наплечное гаджэт, свой талiсман на поспех, i праверы- "Люгер".
  
  
  Мае планы не былi -згодненыя з Хоуком. Пакуль у нас не было рашэнню падрабязна абмеркаваць падзеi - Бонэме. Аднойчы мы разма-лялi па тэлефоне з iмi тхара, як палiцыя даставiла мяне - бальнiцу, што было неабходна, таму што мой прысутнасцi - дом з забiтай дзя-чынай запатрабавала некаторых тлумачэння-.
  
  
  На самай дэла палiцыi Бонэма пагражала арыштаваць мяне. Яны вельмi знервавалiся з-за таго, што - дзень майго прыезду - ih горадзе адбылася акты-нага адпачынку смяротных выпадка-. Але Хоук тузану- за некаторыя нiтачкi, i раптам больш не было да нас пытання-, нам цiску. У газетах таксама не было артыкула-.
  
  
  Яе выйша- праз бальнiцы па чорнай лесвiцы. Яе хутка шелл на стаянцы, калi до-гая машына збочыла з шашы i спынiлася побач са мной. Дзверы расчынiлiся, i Хоук сказа-: "Нiк, яе рады, што ты -ста-".
  
  
  Спадзеючыся, што я не падобны на школьнiка, зло-ленага на кручку, яе паслуха-ся эга сiгналу i се- у лiмузiн.
  
  
  "Я мяркую, вы планавалi патэлефанаваць мне. Вядома, вы б не пакiнулi шпiталь i зно- не занялiся б пагоняй, не паведамi-шы мне пра гэта".
  
  
  "Вядома, няма", - сказа- я.
  
  
  "Вы не баялiся, што я накладу вета на гэтую iдэю, i скажу, што вы не - стане пераследваць зграю забойца-?"
  
  
  "Не, сэр", - адказа- ёй з павагай у голасе. "Вы ведаеце, яе б звольнi-ся з працы, калi б не адчува-, што змагу з гэтым справiцца".
  
  
  "Калi ты станеш занадта стары для гэтай працы, Нiк, яе парэкамендую цябе на дыпламатычную службу", - уздыхну- Хоук. "Я бы- у Дэнверы
  
  
  
  
  
  
  Так як я падазрава-, што ты пацягнеш што-то накшталт гэтага, ёй падышо-. Гатэлi б вы, каб хто-небудзь бы- прызначаны - якасцi падмацавання? "
  
  
  "Не, сэр. Яе лепш займуся гэтым у адзiночку".
  
  
  Хоук засуну- гукаiзаляваную шкляную панэль памiж намi i двума мужчынамi на пярэднiм сядзеннi.
  
  
  "Гэта -жо не проста лейцара працава- Кiрбi, цi не так, Нiк?"
  
  
  Яе, пакiва- галавой. "Ёсць i дзя-чына. Але тут ёсць нешта большае, чым асабiстая помста. Чалавек, якi вядзе забойца-, - садыст, якi працягне забiваць людзей, калi эга не спынiць".
  
  
  Хок перавярну- панэль перад сабой i выцягну- магнiтафон. Ён нацiсну- кнопку. Афiцыйным голасам ён сказа-: "Дайце мне даклад, N3".
  
  
  Ёй распавё- пра падзеi, якiя адбылiся з моманту майго прыбыцця - Бонэм, i тады Хоук выраслi на дыктафон. "Гэта паклапоцiцца аб афiцыйнай часткi. Астатняе, што сказана, строга памiж намi двума. Ёй дазволю табе працягнуць гэта на тваiх умовах. Прыбяры гэтых ублюдка-, Нiк".
  
  
  "Вы разумееце, што наша бяспека была -зламаная на базе на узбярэжжы Каралiны, цi не так?"
  
  
  "Я паклапачуся пра гэта", - жорстка сказа- Хоук.
  
  
  "Я думаю, што на базу пранiк агент мафii. Яны хацелi iнфармацыю, якую мы сабралi пра дзя-чыну, i яны хацелi забойца- Фрэнка Абруза. Яны не могуць дапусцiць, каб пакой iншадумца- забiла чалавека, якому яны абяцалi бяспеку i пенсiю. Гэта прамы выклiк i абразу ".
  
  
  "Згодны", - сказа- Хоук. "Я прыйшо- да такiх жа выснова-".
  
  
  "У галаваломцы ёсць некаторыя адсутнiчаюць часткi. Напрыклад, чаму забойца, вiдавочна, працуе на мафiю, паспрабава- забiць мяне, але Марка Валанте дапамог мне. Распытайце сваiх эксперта- у мафii пра гэта. Можа быць, яны могуць прыдумаць тэорыю".
  
  
  "Лiчыце, што, што гэта зроблена".
  
  
  "Людзi, якiя забiлi Абруза i Кiрбi, цяпер шукаюць свае крывавыя грошы. Яе перакананы, што Шэйла сказала iм пра-ду, i што яна не ведала, што здарылася з грашыма. Яны забiлi яе без уважлiвай прычыны, за выключэннем таго, што забойства здзейснi- Лось. Ну, дарэчы, трое, а чацвёра ".
  
  
  "Якое следства павiнна iсцi адсюль?" - спыта- Хоук.
  
  
  "Гэтая адрасная кнiга, якую Лось выпусцi-, калi мы змагалiся мiнулай ноччу. У ёй сем iмёна-. Яе збiраюся нанесцi вiзiт кожнаму вакол гэтых людзей. Можа быць, одзiна вакол iх прывядзе мяне да Ласю".
  
  
  "Калi Лось i эга са-дзельнiкi або мафiя не зловяць вас першымi". Хоук прагарта- адрасную кнiгу. "Гэта жаночыя iмёны, усе яны".
  
  
  "I кожны - сваiм горадзе. У Лася ёсць сябро-кi па -сёй карце".
  
  
  "Яе праверыць файлы ФБР. Можа, яны раскажуць нам што-небудзь пра Лася i эга сябрах. Мяркуючы па вашаму апiсанню, ён памерам з Вясёлага Зялёнага Гiганта. Гэта пачатак".
  
  
  Яе, пацягну-ся за адраснай кнiгай, але Хоук не спяша-ся вяртаць яе: "Нiк, гэта больш, чым спiс iмёна-. Калi гэта каталог сэксуальнага характару. Вы чыталi яны каментары, якiя Мус напiса- аб сямi дзя-чат?"
  
  
  "Так", - сказа- я. "Даволi пiкантная штука".
  
  
  "Ён апiсвае, што кожны вакол iх робiць лепш за -сё - сэксуальнай сферы." Працуе - Лос-Анджэлесе "гучыць сенсацыйна".
  
  
  "Асабiста мне спадабалiся рэкамендацыi, якiя ён да- Кары - Вегасе. Голас што я вам скажу, даць вам ведаць, наколькi дакладныя запiсы Лася".
  
  
  "Ты - моцны фiзiчны -зор, мой хлопчык, але я не разумею, як ты мог бы асабiста даследаваць прадмет, у глыбiнi, не вымотваючы сябе да костак i костак", - сказа- Хоук вясёлым голасам. "Напрыклад, beauty Барбары такiя, што нават Муз не мог ih апiсаць. Ён проста падкрэслi- яе iмя, i -сталява- за iм клiчнiкi".
  
  
  "Можа, ён зрабi- гэта, таму што яна вэб-нявiннiца - гэтай кампанii".
  
  
  "Я хутчэй сумняваюся, што Лось ведае нявiннiц", - сказа- Хоук. "Мяркую, мне не трэба паказваць на тое, што -се гэтыя дзя-чаты, верагодна, залучаныя - злачынны свет, i, хутчэй за -сё, будуць звязаны з бандытамi, якiя без вагання- заб'юць вас, калi яны западозраць?"
  
  
  "Гэта будзе вясёлае падарожжа, добра".
  
  
  Хоук закры- кнiгу i перада- мне. "Што яшчэ, Нiк? Цябе што-небудзь стрымлiвае?"
  
  
  "Няма", - схлусi- я. "Галасаванне i -сё. Яе буду на сувязi".
  
  
  Ён зно- вымавi- маё iмя, калi яе выходзi-, вакол машыны. "Шэйла выпусцi- на цябе моцнае -ражанне, цi не так? Якой яна была?"
  
  
  "Я не мог сказаць. Я не веда- яе так добра".
  
  
  Яе не згада-, што адно па iмёна- у кнiзе Муса можа належаць дзя-чыне, якую мы ведалi, як Шейлу Брант. Экс не змог прыпiсаць гэй мiнулае, але яно павiнна быць у нах было да таго, як яна сустрэла Фрэнка Абруза.
  
  
  Яе пераследва- прывiд Шэйла, а таксама яе забойца-.
  
  
  5
  
  
  Калi - маёй працы i бы- адзiн вялiкi недахоп, акрамя колькасцi гадзiн i высокай смяротнасцi, так гэта тое, што мне даводзiлася праводзiць больш часу - чужых краiнах, чым у сваёй уласнай.
  
  
  Яе не бачы-, El Pueblo Nuestra Senora la Reinda de Los Angeles de Porciuncula, вядомую большасцi вакол нас, як толькi Лос-Анджэлес, на працягу двух гадо-. Горад змянi-ся не зусiм да лепшага. Клiмат, гэтак падобны на клiмат мiжземнаморскiх краiн, бы- па-ранейшаму выдатным, i дзя-чынкi таксама. Але руху i смогу -змацнiлiся.
  
  
  Калi яе прабiра-ся - тэлефонную будку аптэкi, мне было цiкава, як Працуе
  
  
  
  
  
  якая займаецца ацэньвалi першую старонку сэксуальнага who's Who Лася, будзе пара-но-вацца з некаторымi вакол п'яных, якiя сядзяць ля фантана содавай, чакаючы, каб ih выявiлi. Вялiкая амерыканская мара аб славе нiколi не памiрае.
  
  
  Калi спыта- яе Працы, у трубку адказа- жаночы голас, якi прагуча- расчаравана. "Я пазваню эй". Пакуль яе чака-, яе, паглядзе- на ногi дзя-чат ля фантана з газiро-кай i расчынi- дзверы кiёскi, каб ёй мог карыстацца кандыцыянерам. Днi станавiлiся -сё гарачэй, i яе насi- вельмi павязкi на грудзях.
  
  
  Голас Працуе, здава-ся гарачым, але, магчыма, на мой погляд, па-плывала кароткае апiсанне Лася ee талента- у спальнi. Калi ёй сказа- эй, што iншы прапанава- мне звязацца з ёй, яна запрасiла мяне зайсцi. Гэта было так жа проста, як падзенне з барнага крэсла. "Я без розуму ад новых знаёмства-", - сказала яна.
  
  
  Не-забаве яе выявi- прычыну. Знаёмства з новымi людзьмi было справай Працавала. Яна працавала - бардэлi. Яна павяла мяне -верх па лесвiцы, чапляючыся за руку i кажу сiняй паласой.
  
  
  "Цябе вельмi рэкамендуюць. Яе атрыма- твой нумар з Лася", - сказа- я.
  
  
  "Лось? О, вядома". Яна зацягнула мяне - пакой, i спусьцiла маланку на маiх штанах, пакуль яе -сё яшчэ глядзе- па баках. "Я павiнен цябе агледзець, дарагая, i добранька прыняць ванну. Лэдзi, на якую яе працую, кажа, што чысцiня - гэта побач з росквiтам".
  
  
  Яе -хiлi-ся ад яе спрытнай хiтрыкi. "Яна, павiнна быць, сапра-дны фiлосаф. Яе б гатэль сустрэцца з ёй калi-небудзь".
  
  
  "Не, ты б не шталь. Яна халодная, як складаць даляр крэдытнага лiхвяра. Большасць мадам халодныя. Яны, фiльмы, дзе - iх ёсць залатыя сэрца, - гэта вялiкая галiвудская лухта. Што з табой, дарагая? закрану-? "
  
  
  "Па крайняй меры, яе знайшо- суразмо-цы", - падума- я. Калi б яго спыта-ся - яе, як дабрацца да стадыёна, яна, верагодна, дадала бы склад бейсбольнага клуба i леташнi рэкорд.
  
  
  Працавала прыцiснулася да мяне. Яна была вялiкай дзя-чынкай, бландынкай праз салон прыгажосцi, i яе наза-сёды было шмат тынкаваць. Ee соску кулямi калолi маю грудзi.
  
  
  "Што здарылася з тваiм тварам, мiлая?" Яна дакранулася да разрэзу на краi маёй вусны, шво-, якiя доктар увё- мне - галаву. "Вы выглядаеце так, быццам -палi - бетонамяшалку".
  
  
  "Я трапi- у аварыю*
  
  
  "Мне шкада." Ee рука зно- схапiла мяне. "Ой, ты сапра-дны мужчына, цi не так?"
  
  
  Верагодна, яна сказала гэта сваiм клiентам, але вялiкага сэнсу не маюць так, як быццам яна амелы гэта на -вазе. Яе паспешлiва адступi- i пача- расшпiльваць маланку, ведайце, што калi б Хоук убачы- мяне цяпер, ён бы засмяя-ся.
  
  
  "Я хачу спытаць вас аб Лосе. Калi вы бачылi, эга - апошнi раз?"
  
  
  "Я сапра-ды не памятаю. Вы для гэтага прыйшлi сюды, каб даведацца, дзе - зале Лось?"
  
  
  "Ты разумная дзя-чына. Ты адразу мяне раскусила, цi не так?" Ёй лiслiвi- iso усiх сiл. "Я шукаю вялiкага кло-н. Мы страцiлi сувязь, разумееце, аб чым яе?"
  
  
  Яна прысунулася да мяне лiжа, i абняла мяне левай рукой за талiю. Ee правая рука зно- знайшла маю маланку. Яна была хутчэй кiшэннiка. "Раз вы тут, вы можаце атрымаць задавальненне ад наведвання. Што вас -збуджае?"
  
  
  Яе схапi- ee за руку i павярну- далонню -верх. Яе пасадзiлi тры дваццатых у яе скручаныя пальцы. "Раскажы мне пра Лася".
  
  
  Яе прыязнасць рэзка згасла. Яна акуратна скончылася банкноты i запiхнулi ih мне - пояс: "Я прадаю сэкс, а не iнфармацыю".
  
  
  "Мы з Мусом старыя сябры. Але мы страцiлi сувязь, як я -жо сказа-. Слухай, ён да- мне твой нумар, цi не так?"
  
  
  "Ты мог зманiць пра гэта. У любым выпадку, я не памятаю, калi бачыла Лася - апошнi раз, i я не ведаю, дзе ён. Нават калi ён твой да-но страчаны брат, я не хачу казаць пра nen".
  
  
  Яе досталь, яшчэ дзве дваццаткi, скла-шы -се пяць i засуну- у яе блузку з глыбокiм выразам. "Вы -пэ-неныя?"
  
  
  "Я абсалютна -пэ-нены. Лось любiць збiваць з панталыку людзей, i - яго гэта добра атрымлiваецца. Нiхто не кажа пра nen з незнаёмцамi".
  
  
  "Дайце мне стары адрас, нават нумар тэлефона. Я не скажу, дзе яе эга -зя-".
  
  
  Працуе, порылась памiж сваёй вялiкай грудзьмi i выцягнула купюры. Яна разгладзiла ih маршчынкi. "Я не бачы-, эга некалькi месяца-, можа быць, нават год. Шчыра. I яе нiколi не веда- адрасы. Ён час ад часу прыходзi- сюды, галасаванне, i -сё".
  
  
  "У яго было iмя, цi не так?"
  
  
  "Я дума-, ты эга прыяцель. Сябры ведаюць iмёны яшчэ iншы". Яна шпурнула - мяне купюры, i яны -палi на падлогу. "Ты нават не падобны на яго сябра. Ты выглядаеш занадта сумленным. Вазьмi хабар i отбей ee".
  
  
  Правалi-шы перамовы, яе паспрабава- больш прамы падыход. Яе адкiну- куртку, каб яна магла бачыць "Люгер" у скураных ножнах. "Мне трэба iмя, Працавала".
  
  
  Яна облизнула нiжнюю губу. "Вы копп?"
  
  
  "Не, проста мужчына шукае Лася".
  
  
  "Джонс - эга iмя". Яна нервова засмяялася. "Вы, напэ-на, не верыце мне, але гэта чыстая пра-да. Эга завуць Эдвард Джонс. I гэта -сё, што я магу вам сказаць".
  
  
  "Дзякуй", - сказа- я, падыход да дзень. "Вы можаце пакiнуць хабар".
  
  
  Яе чака- каля дома тры гадзiны, павалiлася на автокресло i стара-ся выглядаць неза-важна. Яе бы- каля дома
  
  
  
  
  
  Ёй бы- гатовы завалiць сябе аналiзам персанажа-, калi нарэшце з'явiлася Працуе, i спынiла таксi.
  
  
  Картэр, падума- я, добра, што ты не даверлiвая душа.
  
  
  Яе паеха- на таксi, якое прывяло мяне праз горад да таннага жылога дома. Яе рушы- услед за Працу -нутр як раз своечасова, каб за-важыць, як яна -збiраецца -верх па лесвiцы. У канцы до-гага калiдора грудастая бландынка пастукала - дзверы. Не атрыма-шы адказу, яна пастукала мацней. Затым яна павярнулася i -бачыла мяне, i яе вочы пашырылiся ад сцяга дазволу на выкананне.
  
  
  "У тваёй гiсторыi не было пра-ды, - сказа- ёй прывiтанне, - але я атрыма- кашто-насць сваiх грошай. Ты прывё- мяне сюды".
  
  
  "Разумны, як кравец, цi не так?" яна плюнула.
  
  
  Яе паспрабава- дзверы. "Вiдавочна, Лася няма дома. Што вы прапануеце нам з гэтым рабiць?"
  
  
  Яна пабегла да наступнага лесвiчнага пралёту. Яго пераследва- яе да даху i загна- у кут. Яна змагалася i царапала мне твар, спрабавала -дарыць мяне каленам у пахвiну i называла некалькi лаянак, якiх я не чу- гадамi. Улiчваючы мае самыя разнастайныя падарожжы, гэта шмат гаварыла пра яе сло-нiкавым запасе.
  
  
  Яе пацягну- ee за запясцi i прыцiсну- да краю даху. "А цяпер давайце паслухаем пра-ду пра Лася".
  
  
  "Ты не оттолкнешь мяне. Ён бы, але ты не будзеш".
  
  
  "Не разлiчвай на гэта, Працавала. Лось забi- майго сябра i -ставi- дзя-чыну да смерцi. Яе знайду эга, i мне -сё ро-на, што мне рабiць па шляху".
  
  
  Яна цяжка дыхала. "Гэта пра-да наконт дзя-чыны? Ты на узро-нi?"
  
  
  "Дзя-чыну звалi Шэйла. Вы калi-небудзь чулi, каб Лось згадва- яе?"
  
  
  "Нiколi. I яе не бачы-, - эга - апошнi час. Ён жы- у кватэры, калi яе эга ведала. Яе дума-, ён гатэль б ведаць, што вы эга шукаеце. Гэта вэб-прычына, па якой яе прыйшла. Клянуся, гэта так".
  
  
  "Ён называе сябе Эдвард Джонс, цi вы гэта выдумалi?"
  
  
  "Ён выкарыста- гэта iмя, калi яго эга веда-. Ён, верагодна, выкарыста- яшчэ дзясятак. Калi вы мне не верыце, калi ласка, вярнiцеся - дом i распытайце iншых дзя-чат. Яны скажуць вам тое ж самае. Ён раба-нiк. Ён выхваля-ся, што нарабi- некалькi вялiкiх del ".
  
  
  Яе адпусцi- ee. "Выдатна."
  
  
  "Я магу iсцi?"
  
  
  "ляцi", - сказа- я.
  
  
  Працавала азiрнулася, калi падышла да лесвiцы.
  
  
  "Ён уставi- яе да смерцi?"
  
  
  "Ага", - сказа- я. Мой голас бы- хрыплым.
  
  
  Яе выявi-, што танны замак на дзень кватэры лёгка выкрываецца. Пакоi былi пустыя, мэбля ляжаць пыл. Апошнi насельнiк сышо- даволi да-но. Яе агледзелася з агiдай. Яе, спадзява-ся на большае.
  
  
  Кампанiя чакала мяне ля падножжа лесвiцы. Яе паспрабава- не паказваць свайго сцяга дазволу на выкананне, калi -бачы- ee.
  
  
  "Тое, што вы сказалi, прымусiла мяне задумацца, - сказала Праца.
  
  
  "Зрабi- гэта?"
  
  
  "Я маю на -вазе аб дзя-чыне. Яна была тваёй дзя-чынай?"
  
  
  "Няма ёй сказала. "Але яна не заслуго-вала такой смерцi".
  
  
  "Я не магу распавесцi вам пра Лася больш, чым ёй ужо распавё-. Але я магу назваць вам iншае iмя. Вы ведаеце, як дзейнiчаюць драпежныя? дамо-ленасцей, яны iдуць да каму-то па мафii цi да хлопца, якi фiнансуе рабавання на частку здабычы. У Лос-Анджэлесе ёсць чалавек па iмя Хаскелл. грошы для рабавання ".
  
  
  "Дзякуй, Працавала".
  
  
  "Забудзь пра гэта. I я маю на -вазе менавiта гэта. Забудзь, што я табе сказала".
  
  
  Таблiчка на дзень Хаскелла казала, што ён займаецца нерухомасцю. То-сты дыван у пярэднiм пакоi паказва-, што ён зарабля- на гэтым грошы або подрабатывании. Эга сладострастная сакратарка адарыла мяне усмешкай, по-най зубо-, i без шчырасцi, i сказала, што мiстэр Хаскелл нiкога не прымае без папярэдняга запiсу.
  
  
  "Як трапiць на прыём?"
  
  
  Яна зно- паказала зубы. Яна павiнна была рэкламаваць зубную пасту. "Калi чалавек не ведае мiстэра Хаскелла, на рэдкiх лячэбных ведае".
  
  
  "Я ведаю Эдварда Джонса", - сказа- я. "Цi будзе гэта дастаткова?"
  
  
  Яна сабрала некалькi папер i -вайшла, каб паведамiць iмя свайму босу сам-насам. Калi яна вярнулася, яна сказала, што мiстэр Хаскелл сёння вельмi заняты i, як аказалася, нiколi не чу- пра Эдварда Джонсе.
  
  
  "Iншымi словамi, яе павiнен сысцi".
  
  
  ¦смешка зно- заквiтнела, на гэты раз дваццаць чатыры карата. "Ты зразуме-, бастер".
  
  
  Чорны кадылак сядзе- ля абочыны, калi выйша- яе вакол будынка на сонечны сьвяты Калiфорнii. За рулём сядзе- шафёр у унiформе з тварам, падобным на чалавека з другога паверха.
  
  
  Яе, нахiлi-ся, каб пагаварыць з iм, калi праходзi- mimmo "Кэдди". "Не варта насiць пашытую форму. З-за гэтага выпукласць пад рукой вылучаецца, як няро-насць на шыне".
  
  
  Ён усмiхну-ся i паляпа- па выпукласцi. "Голас дзе яе ношу свае рэкамендацыi".
  
  
  Яе прыпаркава-ся - полквартале i шталь чакаць. Шафёр, вiдавочна, прыеха- на Хаскеллом. Праз дзесяць хвiлiна з'явi-ся по-ны мужчына, якi выгляда- так, быццам ён нес кавун пад палiто, i се- у машыну.
  
  
  Калi Кэдди праеха- яе, адста- ад яго. Нашай мэтай апыну-ся шыко-ны загарадны клуб у прыгарадзе. Та-стун бы- гульцом у гольф. Яе правё- большую частку дня, назiраючы за iм у бiнокль. У яго бы- драйв, як у старой. Да таго часу, як ён, нарэшце, паплё-ся назад у клуб, яе шталь ахвярай сур'ёзнай нуды.
  
  
  Прыйшо- час, каб зрабiць ход. Яе падня- бiнокль i пайшо- на стаянку
  
  
  
  
  
  . Рухаючыся ззаду шэрагу а-тамабiля-, яе, падышо- ззаду да шафёра, якi, скрыжава-шы рукi, прыхiну-ся да капоце "Кэдди".
  
  
  "Добры дзень", - мякка сказа- я.
  
  
  Ён рэзка развярну-ся, i яго рэзка -рэза- адкрытымi - эга сонечнае спляценне. Яе задернул эга памiж двума машынамi, каб мы не прыцягвалi увагi, i зно- удары- яго эга. Эга вочы закацiлiся, як мармур, i эга нязграбная рука бязвольна саслiзнула з гузiка- пiнжака.
  
  
  "Давайце паглядзiм на вашы рэкамендацыi", - сказа- яго i моцна пацягну- за куртку. Кнопкi пасыпалiся дажджом аб борт "кадзiлака". Яе даста- па кабуры - яго пад пахай пiсталет 38-га калiбра.
  
  
  "Цяпер мы будзем чакаць твайго боса", - сказа- ёй эму.
  
  
  Калi Хаскелл выйша- праз клуб, шафёр напружана сядзе- за рулём. Эга стойкi была з-за пiсталета, якi -ваткну- яе эму - шыю ззаду.
  
  
  "Макс, што з табой?" - спыта- Хаскелл, падыход лiжа.
  
  
  "У яго балiць жыццё", - сказа- я. Яе нагой штурхну- правую дзверцы машыны. "Сядайце, мiстэр Хаскелл".
  
  
  Та-стун паглядзе- на мяне з задняга сядзення. У яго бы- гладкi загар для гольфа, але цяпер ён выгляда- трохi бледным. "Гэта не кажа - карысць вашага меркаваннi", - буркну- ён. "Я чалавек з некаторым уплывам".
  
  
  Яе чака- до-га, i мяне раздзiрала нецярпенне. "Сядайце - машыну, мiстэр Хаскелл, або яе пролью трохi крывi вашага шафёра на гэтыя дарагiя жырыно-скi скураныя сядзеннi".
  
  
  Ён се- у машыну i, бурча-, адкiну-ся на спiнку крэсла. Скла-шы пульхныя пальцы разам, ён сказа-: "Табе лепш мець вельмi добрая нагода для гэтага дзеяння".
  
  
  "Поспех спараджае сама-пэ-ненасць, мiстэр Хаскелл, - сказа- я. "Яе не танны бандыт, i мне напляваць, наколькi ты важны для цябе".
  
  
  Эга маленькiя вочы трывожна перамясцiлiся, але ён захава- самавалоданне. "Я мяркую, што вы той чалавек, якi сцвярджае, што з'я-ляецца адным Эдварда Джонса".
  
  
  "Я не сказа-, што яго эга iншага. Ёй сказа-, што ведаю яго. Яе хачу з вамi трохi iнфармацыi аб тым, дзе знайсцi мiстэра Джонса".
  
  
  "Мы нiколi не абменьвалiся адрасамi".
  
  
  Я не бачы- прычын звяртацца з Хаскеллом - белых пальчатках. Нягледзячы на "Кадылак" з шафёрам, эга устланный дыванамi офiс i сябро-ства - загарадным клубе, ён бы- не больш чым выдасканаленым бандытам. Яе прыцiсну-, мала рэвальвера да эга каленным кубачку. Рэзкi -дар выклiка- прыступ балюча.
  
  
  "Хто ты, кравец вазьмi?" онлайн гатэль ведаць.
  
  
  "Я той чалавек, якi зада- вам лейцара пра Эдварда Джонсе".
  
  
  "Ён не бы- у Лос-Анджэлесе некалькi месяца-. Яе не ме- з iм справы да-жэй гэтага".
  
  
  "Хто працуе з Джонсам? У яго ёсць пара сябро-, якiх ён выкарысто-вае - працы. Яе хачу ведаць ih iмёны".
  
  
  Ён паморшчы-ся i пацёр кожнаму племенi. "Калi б вы былi знаёмыя з гэтым чалавекам так жа добра, як яе, вам не было б цiкава эга шукаць. . Ён любiць забiваць людзей".
  
  
  "Голас чаму яе шукаю эга".
  
  
  "Я не магу распавесцi вам пра эга сябро-, таму што я ме- справу з iм адзiн. Ён вельмi асцярожна ставi-ся да такiх дэталя-. Ён пераста- прыходзiць да мяне за фiнансаваннем, таму што знайшо- iншага заступнiка. Думаю, каму-то - Арганiзацыi".
  
  
  Яе выйша-, вакол машыны. Яшчэ адзiн нуль. Выдаткаваны марна дзень, калi не лiчыць задавальнення блiжэй пазнаёмiцца з мiстэрам Хаскеллом, без якога яе мог бы абысцiся.
  
  
  "Хiба ты не збiраешся сказаць мне, хто ты?" - спыта- Хаскелл.
  
  
  "Чаму яго павiнен я? Ты мне нiчога не сказа-".
  
  
  Яе кiну- эга шоферский пiсталет у смеццевы бак на вулiцы.
  
  
  Ён уначы ёй патэлефанава- Хоуку па нумары - матэлi. "Давай пара-наем запiсу, - сказа- я, калi ён падышо- да лiнii.
  
  
  "У мяне ёсць што-якая iнфармацыя пра чалавека, якi спрабава- забiць вас у гатэлi - Бонэме. Па-першае, эга клiкалi на самай дэла Куган. У яго было палiцэйскае дасье. Ён бы- наймiтам, адным вакол лепшых. Здавалася, ФБР трохi здзi-лены, што вы змаглi адолець эга ". У голасе Хоука было прыкметнае задавальненне.
  
  
  "Хто адда- сваю эму загады?"
  
  
  "Ён бы- незалежным падрадчыкам. Найма-ся любому, хто мог заплацiць эму ганарар, якi бы- высокi. ФБР сцвярджае, што ён не -ваходзi- у рэгулярную зарплату мафii".
  
  
  "А што наконт Валанте?"
  
  
  "Ён бы- блiжэйшым сябрам Фрэнка Абруза".
  
  
  "Баюся, у мяне мала. Лася няма, у Лос-Анджэлесе".
  
  
  Хоук прачысцi- горла мiс "А як наконт Працуе? Яна дажыла да выста-лення а?"
  
  
  У гэтым не было нiякiх сумнева-. У маiм бос была рыса бруднага старога.
  
  
  Шэсць
  
  
  Яе рана жым лежачы спаць i праспа- да свiтання. Мяне гэта адзiная перадача шыпячы гук. Вочы сощурились, яе ляжа- i прыслухо-ва-ся, учапi-шыся пальцамi - дзяржальню "люгера". Затым яе адчу- рапто-ны прылi- цяпла да майго твару.
  
  
  Адкiну-шы прасцiну, яе, павярнулася i -пала на падлогу, прысядаючы, з Вильгельминой у руцэ. Аранжавыя языкi полымя лiзнулi сцяну майго нумары - матэлi. Шыпенне, якое яе чу-, было звязана з тым, што фiранкi на шкляных дзвярэй ва -нутраны дворык загарэлiся. Яны -жо згортвалiся - чорны труць, i агонь разгара-ся стогнамi.
  
  
  Яе схапi- вогнетушыцель стогнамi - холе i, увайшо-шы - пакой, здрыгану-ся ад спякоты. Вогнетушыцель хутка патушы- полымя. Яе выйгра-, але калi б яе праспа- на пяць мiн да-жэй, усё было б iнакш.
  
  
  Яе выпусцi- вогнетушыцель, зно- падня- Люгер i сарва-
  
  
  
  
  
  абвугленыя шторы. Хто-то зрабi- акуратную дзiрку - шкляной дзень i працягну- руку, каб падпалiць шторы. Гэта была выдатная прафесiйная праца. Пакуль яе стая-, любуючыся дзiркай, лупi- вочы прабiла дзверы каля маёй галавы. Яе, чу-, як лупi- вочы прайшла mimmo i стукнулася - далёкую сцяну. Iмгненне праз яе ляжа- на падлозе.
  
  
  Бандыт схава-ся за невысокай цаглянай сцяной з iншага боку закрытага пацiа i - басейна. У цьмяным святле яе мог бачыць, мала эга стрэльбы, калi ён просовывал эга праз сцяну. Паколькi яе не чу- стрэлы, вiнто-ка павiнна быць аснашчана глушыцелем. Гэты мужчына бы- прафесiяналам ва -сiм, за выключэннем таго, што ён прамаза- па маёй гало- на шэсць цаля-. Можа, яе крыху ссуну-ся, калi ён нацiсну- на спускавы кручок.
  
  
  Я не адказа- эму на агонь, таму што не мог ясна эга бачыць. Ён таксама не мог мяне дастаць. Мы гулялi - чакальную гульню, кожны вакол нас спадзява-ся на адкрыццё. Эга цярпенне перасягнула маё. Яе вырашы- пераехаць. Абня-шыся на падлогу, яе, пача- адступаць.
  
  
  Калi ёй бы- далей ад дзвярэй, яго -ста-. Яе нацягну- штаны. Цiха iдучы басанож, яе пабег па застеленному дываном калiдоры i падня-ся па лесвiцы на пачатку другой паверсе матэля. "Калi пашанцуе, яе змагу стрэлiць у яго зверху", - падума- я. Але калi яе падышо- да парэнча- балкона другога паверха, ён знiк вакол свайго хованкi.
  
  
  Груды хмызняку на тэрыторыi матэля забяспечвалi добрае сховiшча, але стрэлку даводзiлася кiдацца памiж iмi. Рана цi позна яго эга -бачу. Яе чака-, злёгку дрыжучы на прахалодным паветры. Акрамя штано-, на мне была толькi павязка на грудзях.
  
  
  Нарэшце яе за-важы- скрюченную постаць, якая -цякае ад мяне. Перш чым яе паспе- стрэлiць у яго, ён скокну- у далёкi кут будынка.
  
  
  Яе хутка спусцi-ся па прыступках, прабег mimmo шэрагу а-тамата- па продажы напоя- з аплатай манетамi i вылеце- на парко-ку. Мой мужчына адыходзi-. Ён пералез цераз драцяную агароджу i скокну- у машыну, прыпаркаваную на абочыне дарогi за тэрыторыяй матэля. Ён узя- матацыкл i памча-ся.
  
  
  Яе мог бы стрэлiць, але гэта, верагодна, не спынiла б яго, i яе, не хаце- прыцягваць нато-п. Яе прайшо- назад у свой пакой, задайце сабе вiдавочны лейцара. Адкуль патэнцыйны забойца ведае, дзе мяне знайсцi?
  
  
  Потым сняданку яе, выеха- па матэля i паеха- праз горад да дому, дзе сустрэ- Works.
  
  
  Ля дзвярэй мяне сустрэ- моцны кiтаец. Яе не бачы-, - эга - свой першы вiзiт, i не пашкадава- аб гэтым. Ён бы- пабудаваны як трактар i не выгляда- прыязным.
  
  
  "Што вы хочаце - гэты час дня?" - злосна спыта- ён.
  
  
  "Занадта рана для бiзнесу?"
  
  
  "Калi - вас няма сустрэчы. А - вас няма".
  
  
  Яе прытулiлася плячом да дзень, калi ён спрабава- зачынiць яе перад маiм тварам. Яе усмiхну-ся эму. "Скажы Працы, што да яе прыйшо- iншы".
  
  
  "Завод сёння нiкога не бачыць".
  
  
  "Ты памыляешся - гэтым", - сказа- ёй эму. "Яна мяне бачыць".
  
  
  "Мiстэр, не спрабуйце паступiць са мной жорстка. Яе магу кiнуць вас у наступны блок".
  
  
  "Можа быць, ты мог бы. Але калi яе вярнуся, мне давядзецца паказаць пекла".
  
  
  Ён закiну- галаву i зарагата-, падобны на ро- падвясныя матора. "Раней яе бы- прафесiйным барацьбiтом. Магутны Шань, Тэрор Усходу, хоць яе нарадзi-ся адкрыта тут, у Лос-Анджэлесе. Вы калi-небудзь глядзелi рэстлiнг па тэлевiзары?"
  
  
  "Я стараюся не рабiць гэтага".
  
  
  "Паслухай, круты хлопец, ёй працую толькi тут. Але я яе даста-лю тваё паведамленне, калi ты хочаш пачакаць".
  
  
  "Дзякуй."
  
  
  "Усё - парадку. Вы мяне развлекаете".
  
  
  Ён пусцi- мяне -нутр i адышо-, усё яшчэ пасмейваючыся. Ён увайшо- у заднюю пакой на першым плане паверсе, зачынi-шы за сабой дзверы. Яе чу- галасы, адзiн жаночы. Пакуль яе чака-, яе задава-ся пытаннем, чаму дзя-чыну, якая займаецца учора была гэтак даступная, сёння так цяжка -бачыць.
  
  
  На лесвiцы, па якой мяне напярэдаднi вяла Працы, з'явiлася бландынка. Яна была вельмi падобная на Працу, за выключэннем таго, што была маладзей i цяжэй - сцёгнах. На ёй было неглiжэ, якое на-рад цi мела значэнне.
  
  
  Пазяхаючы i пацягваючыся, яна паклiкала мяне: "Што табе трэба, салодкi?" Яе тон голасу паказва- на тое, што што б гэта нам было, яна ведае, дзе яе магу гэта дастаць.
  
  
  Жах Усходу вярну-ся i перапынi-ся. "Заблудись", - прагырка- ён дзя-чыне. Вiдавочна, што эга больш не заба-ляла. Ён ткну- у мяне вялiкiм пальцам. "Давай, круты хлопец".
  
  
  Яго -вайшо- у пакой, у якой жалюзi былi шчыльна зашморгнены ад сонца. Танныя пахкiх рэчыва- забруджвалi паветра, а мэбля -я-ляла сабой сумесь цiкi i галiвудскага гратэск. Вялiкi кiтаец зачынi- за мной дзверы, i я пачу- пстрычка замка.
  
  
  Ждавшая мяне жанчына была зусiм не падобная на Працу. Гэй было за трыццаць, i, павiнна быць, дзе-то - яе продка- бы- усходнi чалавек. Ee вочы былi злёгку раскосымi, а скура амелы жа-тлявае адценне. Яе чорныя валасы былi падстрыжаныя блiзка да мэты. Зiготкая мандарынавыя схаваныя аблягаюць яе стройнае цела, а до-гiя пазногцi былi пафарбаваныя - успрымальным вобласцi. У цёмным пакоi яе вочы ззялi, як вочы сiямскi коткi, згуслаю - нах на каленях.
  
  
  "Гэта ён, Алида?" - спыта- Шан.
  
  
  "Вядома, гэта ён".
  
  
  "Ты не
  
  
  
  
  
  
  iншы Працуе, мiстэр. "Ён схапi- мяне за рука-, збiраючы прыгаршчу эга то-стымi пальцамi." Яе магу вам зламаць шыю ".
  
  
  Кот на каленях у жанчыны падня- галаву, як быццам пачу- пагрозу. Эга малюсенькi язычок слiзга- па эга отбивным.
  
  
  "Пачакай хвiлiнку", - сказа- я. "У чым прычына непрыязнасцi?"
  
  
  Жанчына пагладзiла котку i засмяя-ся паглядзела на мяне. "Я кiрую гэтым домам. Вы прыйшлi сюды -чора пад iлжывым падставай. Вы даставiлi нам непрыемнасця-".
  
  
  "Што за бяда?"
  
  
  "Горшы выгляд. Працавала здзейснiла памылку, калi не распавяла мне пра цябе з самага пачатку. Я не дазволю табе -бачыць яе зно-. Гэта справа, у якiм ты -дзельнiчаеш, не яе справа".
  
  
  кiтаец цяжка апусцi- мне руку на плячо. "Ён цяпер мой?"
  
  
  "Яшчэ няма", - сказала эму Алида. Яна паказала на мяне до-гiм пазногцем. "Вы дабралiся да дзя-чыны, сказа-шы, што Лось звалi-ся жанчыну да смерцi. Можа, вы зманiлi. Можа, у вас ёсць iншыя прычыны шукаць эга".
  
  
  "Што б яны былi?"
  
  
  "Напрыклад, дзвесце тысяч даляра-".
  
  
  Гэта бы- толькi лейцара часу, калi яна выпусцiць Шан супраць мяне, i я не збiра-ся сыходзiць, не пагавары-шы з Турбава-. Такiм чынам, шалёным рухам назад яе -дары- яго локцем па цвёрдым жывата Шана. Ён хмыкну-, чым балюча i сцяга дазволу на выкананне.
  
  
  Павярну-шыся, удары- яе эга каленам. Эга твар было якiм за-годна, толькi не загадкавым. Лiнiй балюча прабеглi да эга вачам, i ён сагну-ся, як касалапы чалавек, якi спрабуе зацiснуць грэцкi арэх памiж каленамi.
  
  
  Калi ён пацягну-ся да мяне, яе зрабi- iлжывы выпад, а затым удары- яго эга рабром правай рукi. ¦дар, разрубивший дошку, трапi- эму збоку - то-стую шыю. Эга вочы выпучены, а дыханне свiшча праз зубы. Злавi-шы эга - палiто, вырва- яе эга па процiваг i шпурну- сабе на сцягна. Ён упа- на падлогу, як пiянiна, якое -пала з двух паверха-.
  
  
  Яе выцягну- Люгер. "А дзе Працуе?"
  
  
  Алида -стала i кiнула ката мне - твар. Яе адхiлi-ся, i сиамец праляце- mimmo, воблакi лютасьць. Ён прызямлi-ся на спiну Шана i пача- прабiрацца -верх. Кiтайцы паспрабавалi эга адштурхнуць, i кот усадзi- кiпцюры - галаву мужчыну.
  
  
  Бедны Шан крыча- дастаткова гучна, каб разбiць шкло.
  
  
  Яе лёгенька стукну- ката па спiне Люгером. Ён мя-кнула i скокну- да блiжэйшага стала.
  
  
  "Ты - парадку?" Яе спыта- Шана, але ён не слуха-. Яе, павярну-ся да Алиде, i яна адкрыла скрыню, крэсла. У мяне была iдэя, што дама не шукае для мяне гасцявую кнiгу. Яе схапi- ee за спiну обтягивающего сукенкi, i яно парвалася, калi яна курчылася. Калi яна павярнулася, у руцэ - нах была "Беретта" 38-га калiбра.
  
  
  Яна назвала мяне iмем, якое не стала вядома ад сваiх кiтайскiх продка-. Гэта бы- 100-працэнтны амерыканскi мат. Перш чым яна паспела спусцiць курок, яе -дары- яе па запясця цяжкiм "Люгером", i "Беретта" выскачыла з яе пальца- i стукнулася аб сцяну.
  
  
  Яе -ставi- наканечнiк люгера адкрытыя памiж яе по-нымi нянавiсцi вачыма. "Лейцара бы- у тым, дзе Працуе?"
  
  
  Алида прывяла мяне наверх. Дзя-чына сядзела на ложку i раскладвала пасьянс. Яна змрочна зiрнула на мяне. "Паглядзi, хто тут. Мой талiсман".
  
  
  "Я спрабавала трымаць эга далей ад цябе. Паслухайся маёй парады, i нiчога яму было не гаварыць", - сказала Алида.
  
  
  На Завод бы- аднадзённы фiнгал. Яе, падышо- да яе i падня- яе падбародак. "Хто на вас працава-?"
  
  
  "Хлопец, па iмя Оскар. Оскар Снодграсс".
  
  
  "Я не думаю, што гэта было эга iмя".
  
  
  "Ходзяць чуткi, што капа мафii бы- забiты, i частка грошай мафii была выкрадзена. Лось дастаткова дзiкi, каб зладзiць такую хiтраванне. I вы прыйшлi шукаць Лася. Алiсiя кажа, што гэта дзi-нае супадзенне".
  
  
  "Мяне не цiкавяць грошы. Яе сказа- вам, чаму мне патрэбен Лось".
  
  
  Дзя-чына паглядзела на Алиду. "Што я буду рабiць? Яе эму веру".
  
  
  "Я iшо- да Хаскеллу. Ён не сказа- мне нiчога, што мне трэба было ведаць. Але хто-то спрабава- забiць мяне, i цяпер яе знаходжу тут вас i гэтую лагодную мадам у напрузе. Што за гiсторыя, Працуе?"
  
  
  Яна скончылася карткi - стос на ложку. "Алида, яе скажу эму".
  
  
  Тады паспяшайся. Яе, хачу, каб ён пайшо- адсюль. Я не хачу больш праблем з мафiяй ".
  
  
  "Учора -вечары сюды прыходзiлi двое мужчын, - сказала Праца. "Я не магу назваць вам ih iмёны, але магу сказаць, на каго яны працуюць".
  
  
  "Мафiя".
  
  
  "Вотум хто. Яны ведалi, што ты бы-, каб убачыць мяне. Oni гатэлi ведаць, што табе было трэба. Кароткi вырадак -дары- мяне, i я спалохалася. Яе сказа- эму, што ты шукаеш Лася".
  
  
  Яе, падума-, што яны пераследвалi мяне. Яе прывё- ih сюды, як прывё- у Айдаха. Яны былi цярплiвыя i -партыя, i цяпер яны ведалi тое, чаго не ведалi раней, што Лось бы- ih раба-нiком.
  
  
  "Яны спаляць цябе", - сказала Алида. "Я спадзяюся, яны цябе добра обожгут".
  
  
  Яе, спусцi-ся па лесвiцы. Магутны Шань трыма-ся за падлакотнiкi крэсла i грымаснiча-, калi бландын у неглiжэ наносi- ёд эму на валасы. Сiямскi кот сядзе-, аблiзваючы лапу, i засмяя-ся глядзе- на мяне, калi яе праходзi- mimmo. "Мiлая котачка", - сказа- я. Ён бы- сапра-дным жахам Усходу.
  
  
  Сем
  
  
  Яе, выеха- па Лос-Анджэлеса - дзесяць гадзiн ранiцы на по-днi. Другiм iмем у маленькай чорнай кнiжцы Лася было Тэрэза, i Тэрэза была - Сан-Дыега. Яе спадзява-ся пагаварыць з ёй у абодва канца дня.
  
  
  
  
  
  Гонка пачалася. Мафiя ведала амаль столькi ж, колькi веда- яе. Яны пашлюць салдат, каб высачыць Лася. Адзiным маiм перавагай была маленькая чорная кнiжка з сям'ю iмёнамi.
  
  
  Яе глядзе- у люстэрка задняга выгляду, спрабуючы каму машыну, якая займаецца будзе пераследваць мяне. Яе, вырашы-, што гэта карычневы седан, Б'юiк. Кiро-ца паспрабава- збiць мяне з панталыку: ён дазволi- iншай машыне ненадо-га -стаць памiж намi, а калi яе замарудзi- ход, ён на некалькi мiль прамча-ся наперад.
  
  
  Пакуль ён бы- там, яе збочы- з гало-най дарогi на першую даступную бакавую дарогу. Яе пад'еха- да станцыi тэхабслуго-вання i сказа- дзяжурнаму, каб ён завадатара- "форд" i праверы- пад капотам. Яе, увайшо- -нутр i адкры- безалкагольны напой.
  
  
  Карычневы "б'юiк" з'явi-ся яшчэ да таго, як дзяжурны скончы- праверку алею. На пярэднiм сядзеннi сядзелi двое мужчын. Адзiн павярну-ся, каб штогод на "Форды", але яны працягвалi iсцi. Яны -сё яшчэ спадзявалiся, што ну не за-важылi.
  
  
  Усё яшчэ трымаючы - руцэ бутэльку з напоем, яе выйша- праз бакавую дзверы вакзала i падня-ся на пагорак за ёй. Дзяжурны паклiка- мяне, але я працягва- iсцi. Яго спынi-ся на групе дрэ- i прысе- на кукiшкi. Яе добра бачы- станцыю, але мяне там нiхто не бачы-.
  
  
  Кiро-ца карычневай машыны прагуля-, чакаючы, калi яе зно- з'я-люся. Калi яе гэтага не рабi-, ён паварочва-ся i вярта-ся.
  
  
  Яе дапi- i глядзе-, як абслуго-ваючы сцягвае капот "форда". Маё паводзiны эга азадачыла, але мая машына была - яго. Ён не турбава-ся аб тым, што мае рахункi скончацца.
  
  
  "Б'юiк" вярну-ся. Двое галаварэза- пракансультавалiся з мужчынам ПРАЦЭНТА¦. Ён паказа- у тым кiрунку, у якiм я пайшо-. Мафiёзi гэта абмярко-валi. Затым яны пабеглi - гару. Яны баялiся, што я кiну- "форд" i спрабава- сысцi ад iх хады.
  
  
  "Iдзiце, хлопчыкi, - падума- я.
  
  
  Калi яны падышлi лiжа, цяжка дыхаючы i праклiнаючы яе, праслiзну- за дрэва. Больш высокi мужчына бы- у лепшай форме. Ён апярэджва- свайго таварыша на тры крокi. Ён прабег mimmo майго хованкi, бегаючы па -скрайку зараснiка-. Нiзкарослы мужчына крыкну- эму услед: "Прывiтанне, Джо. Притормози. Думаеш, гэта Алiмпiйскiя гульнi?"
  
  
  Трымаючы бутэльку з бутэлькай на маленькi нiтка, яе выйшла з-за дрэва. "Прывiтанне, маляня, - сказа- я.
  
  
  Ён спынi-ся, як быццам наткну-ся на бялiзнавую вяро-ку. "Джо!", ён закрыча-.
  
  
  Яе -дары- яго эга ва гало- пустой бутэлькай з-пад пiва, i ён павалi-ся кучай.
  
  
  Джо пама-ча-. Ён азiрну-ся i -бачы-, што я iду да яму. Эга рука прамiльгнула пад палiто, i зно- з'явiлася з пiсталетам 45-га калiбра. Затым ён завага-ся. Ён не стрэлi-.
  
  
  Яе не пыта-ся, чаму ён трыма- агонь. Яе, схапi-ся за яго.
  
  
  Бандыт ахiну- мяне нагамi i -дары- мяне па гало- вакол .45. Мы каталiся па дзiкай траве i кустах, пакуль змагалiся. Яе схапi- эга за запясце i тузану-. Яе злама- эга. Гук бы- падобны на трэск сухой дубiнкi. Бандыт застагна-. Яе -дары- яго эга двойчы i адпо-з.
  
  
  Ён уста- i выбi- "Люгер" у мяне вакол рукi. Яе збi- эга. Ён зно- уста-, звесi-шы зламанае запясце, i -дары- мяне здаровай рукой. Ён бы- крутым. Ён працягва- прыходзiць. У рэшце рэшт яе кiну- эга правым кросам.
  
  
  Эга настойлiвасць была дзi-най. Ён зно- з цяжкасцю падня-ся на ногi.
  
  
  Яе стамi-ся. Гэта было самае вялiкае, што я прыкла- да сябе, з iмi тхара, як мяне падстрэлiлi, i я адчува-, што мая энергiя высiльваецца. Па пара-наннi з Джо Магутны Шань бы- лёгкай здабычай.
  
  
  "Вечары скончана", - сказа- ёй эму. Х'юга саслiзну- мне - далонь. "Я бераг цябе для размо-, але я магу перадумаць".
  
  
  Сонечны сьвяты блiсну- на лязе стилета, калi яе, рушы- да яму. Джо падня- здаровую руку. "Я не збiраюся адбiраць у цябе гэтую штуку. Давай пагаворым".
  
  
  "Хто вакол вас працава- над Працы?"
  
  
  "Хлопец, якога ты прыбi-. Але я б зрабi- гэта. Бiзнэс ёсць бiзнэс".
  
  
  Яе падышо- лiжа, i прыставi- лязо нажа да эга кадыку. "Хто твой бос?"
  
  
  "Валанте. Марка Валанте".
  
  
  "I што вы павiнны былi сказаць яму было - апошнi раз?"
  
  
  "Што вы шукаеце раба-нiка па iмя Лось. Мы атрымалi гэта ад дзя-чыны. Валанте сказа- нам заставацца з вамi".
  
  
  Яе сабра- зброю, засуну- эга 45-й калiбр сабе за пояс, -кла- у похвы штылет i павё- эга назад да Шорты з "люгером" на спiне.
  
  
  Джо паглядзе- на свайго партнёра. "За-тра - яго будзе пякельная гала-ны боль. Валанте папярэджва- нас, што ты не дробязь".
  
  
  "Як до-га вы перасьледуеце мяне?"
  
  
  "Мы знайшлi цябе - Лос-Анджэлесе, але з iмi тхара, як ты выпiса-ся вакол бальнiцы, на цябе хто-то бы-. Валанте працягва- мяняць войска".
  
  
  Валанте бы- разумным чалавекам. Калi б ён прытрымлiва-ся адной групы салдат, яе б ih за-важы-.
  
  
  Яе перавярну- Карузлiка i выцягну- пiсталет па эга наплечной кабуры. Яе, выпраста-ся i паглядзе- на Джо, мяркую, што, колькi ён ведае. Гэта бы- малады сiмпатычны мужчына, апрануты акуратна i дорага. Я не мог паверыць, што ён бы- звычайным бандытам. Ён бы- занадта круты, занадта стромкiм, стая- са зламаным запясцем, звiсаючы, але стрымлiва- любыя прыкметы балюча, акрамя маршчын вакол эга цёмных вачэй.
  
  
  "Я -сцешаны, што Валанте пакла- мне на хвост твой талент. Ты, павiнна быць, эга нумар адзiн.
  
  
  
  
  
  
  "Я бы-, пакуль гэта не здарылася. Можа, мяне больш не будзе".
  
  
  "Хто забi- Мередита?" Яго зада- лейцара раптам, спадзеючыся атрымаць рэакцыю, якая займаецца скажа мне, калi ён схлусi-.
  
  
  Яе не-разумела нахмуры-ся. Ён прыцiсну- зламанае запясце да жывата, злёгку уздрыгваючы. "Хто такi Мэрэд?"
  
  
  "Ён працава- на станцыi тэхабслуго-вання - Айдаха. Хто-то перарэза- эму горла".
  
  
  "Не яе. Ёй нiкога не ведаю. Валанте бы- у Айдаха, але ён не бачы- нiякiх дзеяння-. Калi ён дабра-ся да месца, усё было скончана. ад крывацёку да смерцi ".
  
  
  "Ён бы- мне карысны. Ён-гатэль ведаць, што ёй вядома".
  
  
  Гэта таксама спрацавала. Эму давялося пачакаць, пакуль яе выйду вакол бальнiцы, i даць мне развязаць павады, але эга хлопчыкi заставалiся са мной дастаткова до-га, каб атрымаць iмя Лася. Пры цяперашнiм становiшчы-дэль-мая паездка - Лос-Анджэлес апынулася больш выгаднай для мафii, чым для мяне. Хоуку гэта не вельмi -зрадуе.
  
  
  "У Валанте можа быць свой нагода дапамагчы табе,каб ты бы- жывы", - сказа- Джо. "Я б не шталь эга забiваць".
  
  
  "Хацелi б вы карыстацца такой жа прывiлеем?"
  
  
  "Жывы, ты маеш на -вазе?" Ён нервова засмяя-ся. "Я адказа- на -се твае пытаннi, чувак. Чаго яшчэ ты хочаш?"
  
  
  "Пакуль што вы не распавялi мне вялiкiх сакрэта-. Нiшто Валанте не пярэчы- бы, каб яго веда-, улiчваючы абставiны. Узнiкаюць складаныя пытаннi". Яе даста- "Люгер" эму - складваць даляр. "А цяпер падумай добра. Як Валанте наогул вядома абсталяваннем мне?"
  
  
  "Ён пайшо- на сход пра-лення, вышэйшае кiра-нiцтва Арганiзацыi. Яны казалi аб забойстве Фрэнка Абруза. Ваша iмя было выкладзена на крэсла. Пра-ленне прагаласавала за тое, каб перадаць справу Валанте. У яго бы- асаблiвы цiкавасць. Ён i Абруз былi блiзкiя ".
  
  
  "Бы- яшчэ адзiн мужчына - Бонэме, штат Айдаха. Ён пайшо- туды, каб -дарыць дзя-чыну. Ён спрабава- забiць мяне". Яе трыма- "люгер" нерухома, усё яшчэ цэлячыся эму - складваць даляр. "Што ты ведаеш пра Кугане?"
  
  
  "Мафiя эга не пасылала. Яны даслалi Валанте".
  
  
  "Што цяпер будзе рабiць Валанте?"
  
  
  "Я не магу чытаць эга думкi, чувак". Джо пача- гаварыць больш жорсткiм голасам. "Я магу здагадацца, збольшага. Ён папросiць аб сходзе пра-лення. Ён назаве iмя Лася. Гэта слова дастанецца кожнай сям'i - краiне, i яны пачнуць прачэсваць месца, дзе вар'яты вырадак мог хавацца ".
  
  
  "Я так разумею, вы чулi пра Лася да таго, як Працуе назвала вам эга iмя".
  
  
  "Проста плёткi. Пагаворым аб прафесii. Ён псiхапат. У нашы днi Арганiзацыя стараецца трымацца далей ад яго тыпу. Голас чаму ён дзейнiчае самастойна. Але чуткi аб такiм хлопца ходзяць кругам".
  
  
  "Гэта добра, Джо. Ты мне вельмi дапамог". Мае вусны адарвалiся ад зубо- у халоднай -смешцы. "Засталося закрануць яшчэ адзiн момант. Хто вакол вас спрабава- забiць мяне сёння ранiцай?"
  
  
  "Яе, цi Маляня, ты маеш на -вазе? Валанте сказа- нам заставацца з табой, але у нас не было загаду забiваць. Мы гэтага не рабiлi".
  
  
  "Не падманвай мяне, Джо. Гэты чалавек бы- прафесiяналам, як i ты".
  
  
  Джо змакрэ-. "Дзе-то - гэтай калодзе ёсць джокер. Мэрэд, Куган - гэта не тыя людзi, аб якiх ёй нiчога не ведаю. Савет дырэктара- не хаце-, каб сябро-ка Абруза памерла, перш чым яна праспявала iм песню. Яе сказа- вам свае загады ад Валанте. Ён сказа-, заставайцеся з гэтым хлопцам, Картэрам, ён разумны, ён можа дапамагчы нам знайсцi Лася. Ён сказа-, што яго не буду падключаць вас, калi гэта не стане абсалютна неабходным. Хiба - мяне не было шанца- зусiм няда-на? "
  
  
  "Ага", - сказа- я. "Вядома, вы гэта зрабiлi. I вы маеце рацыю. У калодзе ёсць джокер".
  
  
  Ён бы- там яшчэ з часо- Бонэма. Чалавек, якi веда- тое, што ведала мафii, i вельмi шмат веда- пра AX. Чалавек, якi наня- Кугана, перарэза- горла Мэрэд i зладзi- мне пастку - матэлi. Яе апусцi- "люгер" i пакiну- Джо i эга спадарожнiка без прытомнасцi на схiле -згорка. Яе аплацi- абслуговаму персаналу з шырока адкрытымi вачыма на бензiн, якi ён залi- у "форд". Затым яго падня- капот "Б'юiка-" i вырва- праводку.
  
  
  "Яны будуць побач", - сказа- я. Але яны не паспелi сысцi са станцыi своечасова, каб мяне дагнаць.
  
  
  Яе праеха- тыя, што засталiся 110 мiль да Сан-Дыега, калi стрэлка спiдометра была на мяжы. Да по-дня яго бы- у межах бачнасцi бухты. Лятучыя чайкi стыльна i вытанчана плывуць па ветры.
  
  
  Пакуль яе спяша-ся паабедаць, яе будава- свае планы. Прыйшлося патэлефанаваць Хоуку. Было якое-што, што яго гатэль, каб ён праверы- крынiцы AX.
  
  
  Але спачатку была Тэрэза, якая займаецца натхнiла пачатку другой свецiцца -рывак па чорнай кнiгi Муса. Да цяперашняга часу яе веда- на памяць усе тэлефонныя нумары па -сiм кнiг, якую набiра-. Тэрэзы i разма-ля- з жанчынай голасам вiскi.
  
  
  "Ты хочаш спатканне з Тэрэзай?"
  
  
  "Так, нiбыта." Лейцара мяне не здзiвi-. Была вялiкая верагоднасць, што кожная дзя-чына - кнiзе была прастытуткай або дзя-чынай па выклiку.
  
  
  "У цябе ёсць асаблiвыя асабiстыя густы, дарагая?"
  
  
  "Я б адда- перавагу не абмярко-ваць ih па тэлефоне".
  
  
  Яна засмяялася i дала мне адрас. Ён знаходзi-ся - заняпалым раёне, недалёка ад набярэжнай, пасярод вулiцы, якая займаецца выглядала прывабнай, як турэмны корпус.
  
  
  Яе замкну- дзверы "форда", калi вылез вакол машыны, гадаць, забяспечыць цi нават гэтая абно-лена засцярогi машына, калi яе вярнуся. Гэты квартал
  
  
  
  
  
  не бы- часткай горада, дзе мужчыны ходзяць у цэрквы.
  
  
  Будынак, да якога яе, падышо-, было бяльмом на воку, якое павiнна было быць знесена шмат гадо- таму, але гукавы сiгнал, усталяваны - зношанай дзвярной скрынцы, працава-. Жанчына з жо-тымi валасамi выглянула вонкi, затым агледзела вулiцу, нiбы хачу пераканацца, што я не -зя- з сабой а-тазак.
  
  
  "Я тэлефанава-", - сказа- я. "Я прыйшо- да Тэрэзе".
  
  
  Яна была падазронай. Можа, ён не бы- падобны на яе звычайнага пакупнiка. "Ты не адзiн, вакол пастаянных сябро- Тэрэзы".
  
  
  "Я б гатэль быць адным вакол iх. Яе шмат чу- аб ёй".
  
  
  Жанчына вырашыла -смiхнуцца. Зубы былi не самыя лепшыя. Яе жо-тыя валасы былi пафарбаваныя да-но, i не вельмi добра, а нафарбаваныя бровы нагадвалi крылы кажана. Яна расчынiла дзверы шырэй, каб яе мог працiснуцца mimmo, затым ссунула завалу.
  
  
  "Вы чакаеце рэйду?"
  
  
  "У нашы днi нiколi не ведаеш. Нялёгка больш зарабляць на жыццё сумленна".
  
  
  Ёй бы- упэ-нены, што яна наогул нiчога не ведала аб тым, каб сумленна зарабляць на жыццё, цi нават пра тых, хто гэта веда-. На ёй былi белыя чаравiкi, аблягае штаны i блузку-швэдар з зебровыми палоскамi, туга нацягнутымi на яе пышную грудзi. Блузку -прыгожвалi вялiкiя соску, як камянi.
  
  
  "Ты добры хлопчык", - сказала яна, прабягаючы па мне позiркам. "Трымаю грошы, ты сапра-ды мiлы".
  
  
  Мяне называлi як за-годна, але нiколi не салодкiя. Яе выцiсну- -хмылку, згуляць ролю, прадыктаваны абставiнамi. Гэтая жанчына, безумо-на, не была вакол iх, хто бы- бы зацiка-лены - тым, каб раздаваць iнфармацыю незнаёмцу.
  
  
  "А голас i Ронда", - сказала яна, кладучы руку мне на плячо. Яе пальцы былi памерам з сасiску.
  
  
  Мужчына выйша- праз дзень ля падножжа лесвiцы, якая вядзе на пачатку другой паверсе дома. Рукавы эга кашулi былi абрэзаны i агалялi шырокiя плечы. На яго шырокiм поясе блiшчалi металiчныя заклёпкi. Эга штаны сядзелi гэтак жа шчыльна, як i - жанчыны, агаляючы выпукласцi на яго магутных нагах. У яго бы- твар месяца, у кутках маленькiх вачэй выступi- тлушч.
  
  
  "Скажы нам, што ты хочаш, каб Тэрэза зрабiла для цябе, дарагая", - прапанава- ён, агаляючы зубы, якiя былi у яшчэ горшай форме, чым у жанчыны.
  
  
  Яе адчу- паколванне - патылiцы. Яе бы- не - звычайным бардэлi. Здавалася, што - хату нiкога няма, акрамя нас траiх i дзя-чыны, якую яе не бачы-.
  
  
  "Яе гатэль б спачатку -бачыць яе".
  
  
  "Яна выдатная цыпачка. Вы не будзеце расчараваныя".
  
  
  "Хай паднiмецца, Ронда", - сказала жанчына. "Гэта разумная просьба".
  
  
  Ронда пакiва- галавой. "У мяне такое адчуванне, што ён званар. Ён не дава- вам нiякiх рэкамендацый, цi не так?"
  
  
  "Лось", - сказа- я. "Лось да- мне нумар Тэрэзы".
  
  
  "Добрае iмя". Ён працягну- руку. "Закласцi пяцьдзесят адкрытыя сюды. Гэта, як плата за прыкрыццё. Праца за пяцьдзесят даляра- - самы танны трук, якi можа выкарысто-ваць гэтая цыпачка".
  
  
  Яе скрыжавала эга далонь, i ён падня-ся па рыпучай лесвiцы, каб пагаварыць з Тэрэзай, а затым памаха- мне рукой з пляцо-кi. "Яна кажа, падымайся".
  
  
  Першае, што я -бачы-, адкры-шы дзверы спальнi, было мноства бiзуно- i рамянё-, раскладзеных на дра-ляным стале. Другая рэч была дзя-чынай. Яна сапра-ды была выдатнай.
  
  
  "Як цябе завуць, дарагая?" сказала яна хрыплым голасам.
  
  
  Тонкая камбiнацыя была яе адзiным прадметам адзення. Яна абапiралася на стос падушак на непрыбраным ложку. Мэбля - па-цёмным пакоi была старой i трухлявай. У камодзе былi толькi грабянец i трэснуты рукамыйнiца, а выцвiлыя фiранкi пахла пылам. Адзiным кашто-ным прадметам тут была Тэрэза. У нах былi чорныя валасы, алi-кавы колер асобы, высокiя скулы, якiя падцягвалi скуру яе хударлявага твару. Ee цела было маладым i гнуткiм, i яна выглядала так, як быццам яна была -сiм тым, што сказа- Муз - сваёй маленькай чорнай кнiжцы.
  
  
  Але ён не згада- пугi.
  
  
  "Нед", - сказа- яе эй. "Мяне клiчуць Нэд".
  
  
  "А - чым твая гульня?"
  
  
  Яе зно- паглядзе- на крэсла. Цяпер яе веда-, у якiм дом знаходжуся, i гульнi, у якiя гулялi, былi сапра-ды вельмi жорсткiмi. Яе падума-. Улiчваючы схiльнасць Муса, было вырашана, што ён будзе насiць нумар такога месца. Толькi дзя-чына не зразумела. Яна была занадта добрая, каб быць тут.
  
  
  "Вы будзеце здзi-лены, калi ёй раскажу вам аб сваёй гуляе", - сказа- я.
  
  
  "Я люблю сюрпрызы". У яе -смешцы была сапсаванасць. Яна была вакол iх жанчын, для якiх Фа-ст амела душу.
  
  
  "Я хачу ведаць, дзе - зале Лось".
  
  
  "Я здзi-лены, добра. I трохi расчараваная".
  
  
  "Я павiнна знайсцi яго, Тэрэза".
  
  
  "Ты не сказа- пра гэта Ронда. Калi б ты сказа-, ён бы не дазволi- табе -бачыць мяне".
  
  
  "Голас чаму ён не згада- пра гэта".
  
  
  Тэрэза сунула - рот скручаную цыгарэту i чыркнула запалкай аб дра-ляны падлогу. Камбiнезоны саслiзну- з яе пляча, агалi-шы невялiкую круглую грудзi. Яна зно- дразняще -смiхнулася мне. "Лось з'еха- вакол горада".
  
  
  Пах, распа-сюдзi-ся па пакоi, сказа- мне, што яе цыгарэта была не па iх, якiя яна магла б прапанаваць начальнiку палiцыi. Яе, падышо- да ложка. "Калi б вы гатэля- знайсцi Лася, куды б вы пайшлi?"
  
  
  "У пекла. Галасавання, дзе ён павiнен быць". Яна засмяялася, паказа-шы зубы. Яны былi чыстымi, ро-нымi i белымi. Усё - ёй было -сё iдэальна, акрамя таго, хема яна была.
  
  
  "Цi былi - яго сябры - Сан-Дыега, у якiх яго мог знайсцi?"
  
  
  "Я гляджу на людзей i адразу ж, у гэты першы раз, яе ведаю, спадабаюцца яны мне цi не. Ты мне падабаешся". Яна прытулiлася галавой да маёй назе. Яе голас бы- мяккiм. "Калi гэта важна, я дапамагу табе. Чаму ты спрабуеш знайсцi Лася?" "Ён забi- некалькi чалавек".
  
  
  
  
  
  
  Яна падняла галаву. "Вы не палiцэйскi. Яе магу даведацца палiцэйскiх ih па хадзе". Яна пагладзiла маю нагу. "Ты таксама не адчуваеш сябе палiцыянтам".
  
  
  "Ён забi- майго сябра".
  
  
  Дзверы - спальню адчынiлiся. ¦вайшлi Ронда i желтоволосая жанчына.
  
  
  Тэрэза выпрасталася, яе выдатны рот скрывi-ся. "Табе трэба было пачакаць, Ронда!" яна закрычала: "Я магла б прымусiць эга расказаць мне больш".
  
  
  "Мы чулi дастаткова". Ён узя- з крэсла самы вялiкi дубец. "Мiстэр, калi Лось калi-небудзь пазнае, што хто-то вакол нас была вам на хвост, мы -се будзем шкадаваць".
  
  
  "Не хвалюйся. Яе эму не скажу".
  
  
  "Няма чаго будзе распавядаць". Ён пстрыкну- пугай, i рушы- да мяне. "Я бачы- твой то-сты кашалёк, калi ты выкла- пяцьдзесят. У цябе нядрэнны кавалак грошай".
  
  
  "Вазьмi эга, Ронда!" - сказала желтоволосая жанчына.
  
  
  Яе, зразуме-, што яны былi абсалютна гатовыя забiць мяне за ная-ныя, якiя яе нес, цi нават проста - якасцi ласкi Ласю.
  
  
  Ронда адхапi- дубец, i ён падня- крэсла з прамой спiнкай каля ложка. Дубец праця- паветра i абвi-ся вакол ножкi крэсла, калi яе падня- эга, каб абаранiць свой твар. Ронда вылая-ся i паспрабава- выцягнуць дубец.
  
  
  Яго зрабi- два крокi да яму i разбi- крэсла пра эга галаву. Ён раскало-ся, i ён упа- на каленi. Яе -дары- яго эга кулаком па твары, i кро- хвастала.
  
  
  З вiскам Тэрэза заскочыла на ложак, сунула руку пад падушку i выцягнула а-таматычны "Бауэр" 25 калiбра. Яны былi гатовыя да -сяго, гэтая банда.
  
  
  Тэрэза не загадала мне спыняцца на месцы або падымаць рукi. Яна зрабiла пiсталет i нацiснула на курок. Лупi- вочы трапiла - сцяну. Яна была занадта -схваляваная, каб страляць адкрытымi.
  
  
  Яе хутка перагледзе- сваё меркаванне аб дзя-чыне. Яна была выдатнай, але мне б не хацелася натрапiць на нах - цёмным завулку.
  
  
  "Прыстрэль яго, Тэрэза", - заклiкала Жо-тыя Валасы. Яна была выдатным чирлидером. Да- гэй зваротны -дар i нырну- за дзя-чынай.
  
  
  Яе стукну-ся аб ложак жыватом, i яна павалiлася пад маiм вагой. Тэрэза звалiлася з аднаго боку, тупаючы нагамi. Пад комбинезоном на ёй нiчога не было. Сiла майго скачка перанесла мяне праз ложак, як хакейную шайбу, слiзгальную па лёдзе, i ён прызямлi-ся на нах. Падзенне мяне змякчыла, але дзя-чынка выда- гук, як хворая птушка.
  
  
  Пiсталет у кiшэнi камiзэлькi вылеце- праз яе рукi i паляце- па падлозе. Ронда выцер акрыва-лены нос, падня-ся на ногi i захiста-ся.
  
  
  Яе, пацягну-ся за Люгером, але Жо-тыя Валасы скокнулi мне на спiну. Яна, павiнна быць, важыла 160. Яе, разгарну-ся i перакiну- яе цераз плячо, i яна павалiлася на ложак.
  
  
  Ронда спрабава- падабраць маленькi а-тамат. Падобна на тое, эму было цяжка гэта бачыць. Яе схапi- эга за шыю адной рукой i штурхну- наперад, так што эга мэта стукнулася аб сцяну. Ён пралi-ся на твар i ляжа- нерухома.
  
  
  Жо-тыя Валасы -стала дыбарам на зламанай ложка i закрычала. "Ронда. Ён прычынi- табе боль, Ронда?"
  
  
  "Не, дарагая, - сказа- я. "Эму падабаецца бiцца галавой аб сцяну".
  
  
  "Вырадак. Калi ты прычынi- боль Ронда ..."
  
  
  Яе выцягну- "люгер", i яе голас сарва-ся на сярэдзiне жывата прапановы. "Што ты сказала, дарагая?" - спыта- яе саркастычным голасам.
  
  
  Яна прысела на ложку i мо-чкi паглядзела на мяне.
  
  
  Яе схапi- ашаломленага Ронда за пояс, пацягну- эга - цэнтр пакоя i перавярну- тварам уверх.
  
  
  "Не страляйце - Ронда!" жанчына закрычала.
  
  
  Яе даста- "Люгер" адкрыта на брыдкi твар Ронда. Яе сказа-: "Чаму б мне не застрэлiць эга, лялька?"
  
  
  "Я раскажу табе пра Лосе. Гэта тое, што ты хочаш, цi не так? Ён з'еха-, вакол горада некалькi месяца- таму. Яны схавалi здабычу з рабавання з нейкай дзе-кай, i яна -цякла з ёй. Яны палявалi на нах".
  
  
  "Ты ж сказа-, што яны, цi не так, дарагая?"
  
  
  "Лось, Джэк Хойл i трэцi мужчына. Хойл - невысокi хлопец, ростам да пляча Ронда. У яго адкрыта тут тату". Яна дакранулася да свайго левага перадплечча. "Мы нiколi не бачылi трэцяга чалавека".
  
  
  Яе пакапа-ся - кiшэнi Ронда i атрыма- свае пяцьдзесят даляра- перад ад'ездам.
  
  
  8
  
  
  Яе толькi што прыбы- у Сан-Францыска, i Хок разма-ля- па тэлефоне.
  
  
  "Вы былi - Сан-Дыега? Якое вакол гарачых лiка- у маленькай чорнай кнiжцы ёсць?" - спыта- ён самым сардоническим голасам.
  
  
  "Тэрэза. Мiлая дзя-чына", - сказа- я. "I салодкая, як каралавая цмок".
  
  
  "Я павiнен калi-небудзь пачуць пра яе. Але пакуль што па справе. Вы дамаглiся нейкiх поспеха-?"
  
  
  "У мяне ёсць iмя i апiсанне члена банды Лася. Эга клiчуць Джэйк Хойл".
  
  
  "Мы можам праверыць эга - файлах праваахо-ных органа-, але гэты маршрут не далi нам шмат чаго пра Лася. Даследчыкi праверылi ФБР i правялi кампутарны пошук па iмя Эдвард Джонс. Нiчога. Кароткае выклад на аснове отрывочное апiсанне, якое вы нам далi, далi, яны ж вынiкi ".
  
  
  "Я не здзi-лены. Гэты чалавек, па-вiдаць, вельмi добры - сваiм дэла. Настолькi добры, што ён, верагодна, нiколi не бы- затрыманы законам.
  
  
  
  
  
  не магу сказаць, колькi нявырашаных рабавання- па -сёй краiне было эга працай ".
  
  
  "Ну, N3, што далей?"
  
  
  Яе распавё- эму аб нападзе на мяне - матэлi, i iнфармацыя, якую яго выцiсну- вакол лейтэнанта Марка Валанте. "Ёсць якое-што, што можа зрабiць для мяне даследчы аддзел. Даведайся iмёна- лютых ворага- Фрэнка Абруза, асаблiва эга былых ворага-, якiя цяпер могуць сядзець у савеце дырэктара- мафii".
  
  
  "Я магу сказаць вам гэта шчыра вакол галавы. Гэта была частка файла Абруза, назапашанага да таго, як вы -вайшлi - кадр. Ёсць чалавек па iмя Лоджыi, якi бы- супернiкам Абруза, калi яны былi маладымi галаварэзамi на шляху -верх. I Росi . Яны абодва -ваходзяць у кiруючы савет мафii "
  
  
  Адно iмя было знаёма. "Лью Росi?"
  
  
  "Доктар Лью. Азартныя гульнi, прастытуцыя i наркотыкi. У яго i Абруза былi розныя погляды на азiяцкую здзелку, i яны раней канфлiктавалi па праблеме наркотыка-", - сказа- Хоук. "Нiк, скажы мне, аб чым ты думаеш".
  
  
  "Гэты туз у калодзе, чалавек, якi забi- Мередита, пасла- забойцу да Бонэму, каб ён забi- дзя-чыну, i стрэлi- у мяне - матэлi. Я думаю, што ён у вышэйшым эшалоне Арганiзацый. Ён, павiнна быць, бы- на сустрэчы, дзе Валанте чу- абсталяваннем мне. Гэта лепшае тлумачэнне эга веда- аб мафii i нашай арганiзацыi ".
  
  
  "Калi ты маеш рацыю, у чым эга мэта?"
  
  
  "Я думаю, ён наладзi- Лася - забойстве Фрэнка Абруза. 200 000 даляра- былi адплатай. Ён сказа- Ласю:" Я ведаю, дзе вы можаце атрымаць дзвесце тысяч, калi вы зробiце для мяне працу ". Цяпер ён у безвыходным становiшчы. Ён не можа дазволiць Братэрства знайсцi эга. Ён не хаце-, каб Шэйла Брант нам з хема разма-ляла, i не хоча, каб мы злавiлi Лася ".
  
  
  "Гэта патлумачыла б некаторыя падзеi, якiя адбылiся", - пагадзi-ся Хок. "Але пакуль што лепшым варыянтам для нас застаецца маленькая чорная кнiга".
  
  
  "Я працую над гэтым", - сказа- я.
  
  
  * * *
  
  
  Тэлефон у ложку рэзка зазванi-. Яе sel. У гасцiнiчным нумары было цёмна. Яе паднёс слуха-ку да вуха. Гэта бы- аператар, якi нагада- мне, што я пакiну- званок у 20:00.
  
  
  "Дзякуй", - сказа- я. Седзячы на краi ложка, яе уключы- лямпу i зазiрну- пад павязку на грудзях. Скура добра гаiлася, на паверхнi, але - мяне былi непрыкметныя раны.
  
  
  Мне снiлася Шэйла Брант. Яе зно- перажы- момант, калi знайшо- яе цела - кухнi дома - Бонэме. Потым ee смерцi яе, дума- пра яе часцей, чым ёй бы гатэль, каб хто-небудзь веда-. Хоць яе, веда- яе зусiм нядо-га, нешта прабегла памiж намi, электрычнасць, якое было - асно-ным сэксуальным, але абяца- нешта большае.
  
  
  Вакол акна гасцiнiчнага нумара, яе -бачы- агнi моста Залатыя Вароты. Цяпер прыйшо- яе шукаць дзя-чыну па iмi Пенi, спадзеючыся, што яна дасць мне ключ да месцазнаходжанню тых, хто забi- Шейлу i Дэвiда Кiрбi.
  
  
  Iмя Пенi было трэцiм, якое Лось напiса- у маленькай чорнай кнiжцы, якая займаецца далучаецца мяне да Працы i Терез. "Пенi. Выдатныя сiськi", - напiса- Лось у верхняй частцы старонкi, якую ён прысвяцi- дзя-чыне. Я не мог сабе -явiць, што яна лепш, чым Працуе. Пад гэтым каментаром Лось пералiчы- палавыя акты, якiя Пенi здзейснiла з асаблiвым майстэрствам. Калi Лось бы- квалiфiкаваным суддзёй, а, вiдавочна, такiм, Пенi бы- амаль такой жа рэдкасцю, як Страдывары.
  
  
  Яе падня- кнiгу i апрану-ся. Яе праспа- пяць гадзiн i адчува- сябе бадзёрым, бадзёрым. Гэта будзе незабы-ная ноч. Сёння вечарам яе збiра-ся - кафэтэрый Лiз Бердзiк.
  
  
  Асабняк, пабудаваны пасля землятрусу i пажару, якi спустошы- Сан-Францыска - 1906 годзе, знаходзi-ся на вяршынi -згорка. Гэта бы- самы вядомы бардэль горада, i жанчына, якая займаецца iм кiравала, была легендай свайго часу. Аднойчы драматург захаце- зрабiць гiсторыю яе жыцця асновай для брадвейскага мюзiкла. Паведамляецца, што Лiз Бердзiк падзякавала яго, але яна не мела патрэбу - агалосцы. Дзверы адчынiла пакаё-ка i праводзiла мяне - старамодную гасцiную, дзе вiселi пышныя чырвоныя драпiро-кi. Мэбля была антыкварнай, дыван та-шчынёй у цаля. Яе сумнява-ся, што асабняк губернатара - Сакрамэнта таксама бы- мэбляваныя.
  
  
  Лiз Бердзiк -вайшла - пакой, пакаё-ка зачынiла за сабой падвойныя дзень i пакiнула нас адных. Яе стара-ся не выглядаць аслепленым. Яе чака- убачыць жанчыну старэй. Лiз Бердзiк было -сяго за трыццаць.
  
  
  Яе до-гае сукенка скользило па дыване, калi яна рушыла да мяне, працягнула мне халаднаватую тонкую руку i паглядзела мне адкрыта - вочы. "Вы трохi крыху раней, але я яе паклiчу некаторых дзя-чат. Яе упэ-ненай, што - мяне ёсць яны, якiя вам спадабаюцца", - сказала яна.
  
  
  "Было дамо-лена, што я -бачу Пенi".
  
  
  "Так, мы казалi аб ёй, калi вы тэлефанавалi, але сёння яе не будзе. Яе спадзявалася, што вы паспрабуеце каго-небудзь яшчэ", - усмiхнулася яна.
  
  
  Ee вочы былi халоднага нефрытавага колеру i оценивающими, нягледзячы на -смешку, якую яна насiла. Яе падума-, цi варта мне прапанаваць гэй Ложак. Ёй сказа-, што я бiзнесмен, якi прыеха- на кангрэс, i яшчэ параi- мне наведаць яе дома.
  
  
  "Пенi - адна вакол нашых самых папулярных дзя-чат, але - нас ёсць i iншыя, гэтак жа прывабныя. Яго мог бы зрабiць выбар для вас, калi вы давяраеце маю думку", - прапанавала яна.
  
  
  "Я -пэ-нены, што - вас выдатны густ, мiс Бердзiк ".
  
  
  
  
  
  
  "Мiсiс Бердзiк", - паправiла яна мяне. "Я -дава." Яе до-гiя попельныя светлыя валасы пералiвалiся на святла, i яна рухалася з пачуццёвай грацыяй, калi яна падышла да крэсла i села.
  
  
  "Але мяне цiкавiць толькi Пенi". Яе адары- яе, як мне здавалася, прастадушнай усмешкай. "Мой яшчэ, прарабi- з ёй вялiкую працу".
  
  
  "У такiм выпадку вам проста трэба пачакаць, пакуль вы - наступны раз не прыедзеце - Сан-Францыска".
  
  
  "Што здарылася з за-трашняй ноччу?"
  
  
  "Баюся, Пенi тут не будзе".
  
  
  "Мiсiс Бердзiк, зрабiце ласку прыезджаму пажарным. Скажыце, як я магу звязацца з Пенi. Калi яна не жыве тут, дайце мне яе адрас. Яе мог бы патэлефанаваць гэй, i, можа быць, што-небудзь зладзiць".
  
  
  "Вы Ведаеце, у нас тут ёсць правiлы. Мы не выдаем такую iнфармацыю аб нашых дзя-чат. У iх ёсць права на -ласную жыццё, калi яны не працуюць".
  
  
  Па меры таго, як ён станавi-ся больш настойлiва, яна станавiлася -сё строме.
  
  
  Здзi-лены рапто-ным падазрэннем, сказа- ёй: "Вы спрабуеце перашкодзiць мне -бачыць яе?"
  
  
  Яна -смiхнулася i не адказала, але яе паводзiны было дастаткова адказ.
  
  
  Пакаё-ка -вайшла - пакой, асцярожна пастука-шы. Яна прынесла паднос з парай напоя-. Яе сядзе- са шклянкай у руцэ, i задава-ся пытаннем, чаму мадам аказвала мне VIP-абслуго-ванне, калi яна вiдавочна не збiралася дазваляць мне бачыцца з Пенi.
  
  
  "Калi ёй патэлефанава-, папрасi- яе пагаварыць з Пенi, але яе злавi- вас. Чаму гэта было, мiсiс Бердзiк?"
  
  
  "Таму што, вiдавочна, яе тут не было. У гэты час яе дума-, што яна вернецца пазней у той жа дзень. Яе памыля-ся".
  
  
  Яе страсяну- ледам у шклянцы, але не шталь пiць. "Дзе яна?"
  
  
  "Я не думаю, што гэта твая справа". Яна не падвысiла голас, але цяпер яе вочы сталi сталёвымi.
  
  
  (Нахмуры-шыся, паднёс свой шклянку. Ёй не давяра- гэй. "Нашы дзя-чынкi бяруць адпачынак, цi ведаеце. Яны наведваюць сваяко-. Яны хварэюць. Яны такiя ж, як усе, нягледзячы на тое, што вы можаце пачуць".
  
  
  Яе ненавiдзе- выцягваць стрэльбу - элегантнай абстано-цы самай класнай кавярынькi Сан-Францыска, але, абно-лена здавалася неабходнай.
  
  
  Лiз Бердзiк падняла бровы, калi "Люгер" слiзгану- мне - руку. Аднак яна выглядала менш чым здзi-лена.
  
  
  "Цяпер мы пераходзiм да сапра-днаму справе, цi не так, мiстэр Харпер?"
  
  
  "Пiсталет павiнен даць вам зразумець, што я настроены сур'ёзна. Вельмi сур'ёзна".
  
  
  "Пенi пакiну- нас на некаторы час. Я не магу сказаць больш дакладна".
  
  
  Мець зносiны з ёй было -сё ро-на, што мець справу з жанчынай, прычыненай ледзяной сцяной.
  
  
  Яна працягнула шклянку. Кожнае яе рух было падобна на вершы. "Вы хочаце сказаць мне, чаму вы носiце пiсталет, мiстэр Харпер?"
  
  
  "Людзi працягваюць спрабаваць -садзiць у мяне кулi".
  
  
  "Мне шкада гэта чуць. Але мы жывем у жорсткiя часы. Зараз, калi вы зрабiлi з мяне зброю, што мне рабiць?"
  
  
  "Я спадзява-ся, што гэта трохi страсяне цябе. Яе недаацанi- цябе". Яе -ста- i прыбра- Люгер " у кабуру. "Я шукаю чалавека, у якога - адраснай кнiзе было iмя Пенi. Буйнога чалавека па iмя Лось, а часам i Эдвард Джонс. Ён круты персанаж".
  
  
  "Такога чалавека нiколi не было - гэтым дом".
  
  
  "Я хачу спытаць пра nen Пенi".
  
  
  "Прабачце. Гэта не можа быць арганiзавана. Вам лепш сысцi, мiстэр Харпер".
  
  
  Яе не рушы-. Яе стаяла, гледзячы на нах, i сказа-: "Назавiце цану".
  
  
  "Я не прадаю iнфармацыю".
  
  
  Яе, усмiхну-ся гэй. "Я не кажу аб iнфармацыi".
  
  
  На гэты раз яна была здзi-леная. "Вы маеце на -вазе, для адной вакол маiх дзя-чынак?"
  
  
  "Не, мiсiс Бердзiк. Нам адна па сустрэнуць вашых дзя-чынак".
  
  
  Яна зразумела. I, кравец вазьмi, яна -смiхнулася i сустрэлася са мной вачыма. "Гэта было б вельмi дорага. Лепшае за-сёды дорага".
  
  
  "Я хачу самага лепшага", - сказа- я.
  
  
  Яе расцягну-ся на ложку i глядзе-, як Лiз распранаецца. Ee канечнасцi блiшчалi залацiста-карычневым святлом у святле старада-няй лямпы. Яе стан была тонкай, а плечы маленькiмi, але грудзi была вялiкай i по-най. Яны пагойдвалiся, калi яна рухалася да мяне. Як i яе твар, яе цела было - выдатным стане.
  
  
  "Як ты думаеш, што гэта табе дасць? Я маю на -вазе, акрамя вiдавочнага".
  
  
  "Вы мяне цiкавiце. Яе хачу даведацца, што вамi рухае", - сказа- я.
  
  
  Яна хрыпла засмяялася. "Вы не даведаецеся аб шлюхе, калi абкладзеце яе - ложак. Шлюха - гэта актрыса, а ложак - гэта сцэна". Яна нахiлiлася да мяне i прыцiснулася вуснамi да майго. Яе мова слiзгану- памiж маiмi вуснамi, а яе рука слiзганула па маiм сцягне. "Але я не шлюха. Вы гэта разумееце?"
  
  
  "Не зусiм", - сказа- я.
  
  
  "Я не абслуго-ваю сваiх клiента-. Гэта робяць мае дзя-чаты. Я не прадаюцца".
  
  
  "Тады чаму вы прынялi маю прапанову?"
  
  
  "Гэта не было прапановай", - сказала яна. "Гэта бы- выклiк".
  
  
  Яе павалi- яе на ложак. Мае рукi слiзганулi па яе целе. Яе, адчува-, як яе пальцы нацiскаюць на гузiкi маёй кашулi. Яе дапамог гэй, зня-шы эга. Калi яна -бачыла маю перавязаную рану, яна не задала пытання-. Калi яе, займа-ся з ёй любо-ю, яе стрыманыя рысы пачырванелi. Яе мова высуну-ся для майго, рукi, гладящие маю спiну, раптам напружылiся, а затым яна з дзiкiм крыкам кiнулася пада мной ...
  
  
  "Ну як гэта было?" спытала яна.
  
  
  "Як ты i сказа-, ты лепшы".
  
  
  - Так ты, Нэд Харпер. Акрамя таго, хто ты? Бандыт, палiцэйскi, што?
  
  
  "Да лiжа копу".
  
  
  Яна дакранулася да павязкi. "Гэта ж кулявое раненне, цi не так?"
  
  
  "Камплiменты аднаго чалавека, якога вы, як вы сцвярджаеце, нiколi не бачылi". "Як ты думаеш, яе збiраюся дапамагчы табе толькi таму, што ты жым лежачы са мной у ложак?" "Я знайду эга, з тваёй дапамогай або без нах. Ён забi- па меншай меры пяць чалавек. Адзiн апыну-ся маiм блiзкiм сябрам. Адна была прыгожай жанчынай. Ён злама- гэй шыю".
  
  
  
  
  
  "Спынiць", - сказала яна рэзкiм голасам. "Лось прыязджа- сюды двойчы. Ён не бы- маiм тыповым клiентам. Ён бы- грубым i жорсткiм, i ён мог сказаць, што ён бы- злачынцам. Але ён веда- Пенi да таго, як яна пачала тут. Яна сказала, што ён iншы. Яе сказала гэй, што - неи нiчога добрага. Ёй бы- рады, калi ён не з'явi-ся зно-, затым другога вiзiту ".
  
  
  Яе пацалава- ee у шыю. "Дзе яна, Лiз?"
  
  
  "Яе не абараняла Лася. Ёй дапамагала Пенi. Яна сказала, што не хоча цябе бачыць, што гэта паставiць пад пагрозу яе жыццё".
  
  
  "Адкуль яна гэта стала вядома?"
  
  
  "Яна не стала -давацца - падрабязнасцi. Яна пайшла - спешцы, як толькi ёй паабяцала, што не перадачы камандавання я ee". Лiз скривилась - маiх руках. "Можа, Лось кантактава- з ёй. Ты пра гэта думаеш?"
  
  
  "Магчыма."
  
  
  "Я ведаю, дзе яна спынiлася. Не ведаю, цi хачу табе сказаць. Iнфармацыя можа забiць цябе, калi з ёй будзе Лось".
  
  
  "Скажы мне, - сказа- я.
  
  
  Яна -здыхнула: "Гэта стары летнi катэдж за горадам. Яе апiшу для вас дарогу". Яна -стала i падышла да старада-няга пiсьмовага стала. Яна выдатна рухалася. У нах была маленькая, жорсткая задняя частка, як у маладых дзя-чат.
  
  
  Яе, глядзе-, як яна сядзела на крэсле i пiсала на вытанчаным кавалачку сiняй паперы. Ee по-ныя грудзi калыхалiся, калi яна рухалася. Сяргей гуля- на яе гладкiх плячах. Гэта была сапра-дная бландынка, залацiстая памiж сцёгна-.
  
  
  Бязгучна яе, уста- з ложка. Яе, абня- яе i пагладзi- ee грудзей. Яе -зя- ih - далонi i важда-ся ee соску, адчуваючы, як яны зно- становяцца цвёрдымi.
  
  
  Нахiлi-шы галаву, яна сядзела нерухома, атрымлiваючы асалоду ад маiмi ласкамi. Яе адчува- пах яе валасо-, пах духавы ee целе.
  
  
  "Я рады, што прыеха- у Сан-Францыска", - сказа- я.
  
  
  Павольна яна прытулiлася да мяне, затым павярнулася i выпусцiла галаву мне на плячо. "Як шмат часу - цябе ёсць, Нэд?"
  
  
  "Дастаткова шмат", - сказа- я.
  
  
  Ee рука пяшчотна дакранулася да майго твару. Яе падня- яе i занёс назад у ложак ...
  
  
  Дом, у якiм спынiлася Пенi, знаходзi-ся высока на скале, недалёка ад Сан-Францыска. Указаннi Лiз было лёгка прытрымлiвацца. Яе прыпаркава-ся - пяцiдзесяцi ярда- ад дома на абочыне бязлюднай дарогi, выйша- вакол машыны i цiха зачынi- дзверы. Начное паветра бы- прахалодным i вiльготным, -сёй тэрыторыi гатэля, а была вiльготнай ад летняга дажджу. Па абодва бакi ад мяне лес, шталь густым, зарослы хмызняком па краях дарогi.
  
  
  Яе бачы- машыну каля -ваходных дзень дома. Асцярожна падышо-шы, яе абагна- машыну i прысе- пад адным вакол асветленых вокна- дома. ¦нутры разма-лялi два чалавекi. Яе чу- ih голасу, хоць не мог разабраць ih сло-. Одзiна па -сiм галасо- належа- мужчыну.
  
  
  Мой "Люгер" у руцэ, яе згарну- за кут хаты. Яе раптам адчу- хваляванне. Мае пошукi падыходзяць да канца.
  
  
  Яе абалонкi, на ципочках, хутка рухаючыся - ценi. Калi яе, падышо- да -ваходных дзень, яе пачу-, як галасы становяцца -сё гучней. Людзi выходзiлi. Павярну-шыся, яе шталь шукаць сховiшча. Shaggy мужчыны, гучныя i рэзкiя, разышлiся на дзень. Яе, кiну-ся да прыпаркаванай машыне i нырну- nah.
  
  
  Сяргей залi-, ноч, намалява-шы жо-тую паласу па зямлi. Малюнак мужчыны прарвалася - дзвярны праём. Гэта бы- не Лось. Ён не бы- памерам з гiгант з грамавым голасам. Яе адчу- рэзкае расчараванне.
  
  
  "Замкнi дзверы", - сказа- мужчына сваёй спадарожнiцы, дзя-чыне, якую бачы- яе толькi мелькам. Ён спусцi-ся па прыступках. Эга прысадзiстая форма здавалася знаёмай. Тое ж самае i з эга няро-нымi крокамi, калi ён наблiжа-ся да машыны.
  
  
  Ён нават не зiрну- у бок майго форда, прыпаркаванага на дарозе. Ён адкры- дзверы сваёй машыны i - сель нах. ¦ваходныя дзверы дома зачынiлiся, i дзя-чына знiкла.
  
  
  Мужчына павярну- ключ запальвання. Яе пачу-, як матор заварушы-ся, i адчу-, як машыну пачатак млявае рух, калi мужчына пераключы- перадачу на заднi ход. Яе, схапi-ся за ручку дзень на сваiм баку, i скокну- у машыну, калi мужчына пада-ся ад дома.
  
  
  Ён нацiсну- на здзекi. "Якога чорта?"
  
  
  "У мяне ёсць пiсталет, так што паслабцеся. ¦ключыць верхнi брылё-. Яе хачу штогод, як ты выглядаеш".
  
  
  У яго былi цёмныя валасы i суровы твар. На nen была кашуля з кароткiмi рукавамi, i яе бачы- татуiро-ку якара на яго перадплечча.
  
  
  "Iмя Джэйк Хойл, цi не так?"
  
  
  "Ты павiнен быць мёртвы", - сказа- ён. "Сiд -садзi- у цябе кулю".
  
  
  "Я памятаю выпадак". Яе -дары- яго эга па твары Люгером. Дастаткова моцна, каб пераканацца, што я цалкам эга увагi. "Дзе Лось?"
  
  
  "Ты не хочаш эга бачыць. Ты не - сваёй лiзе. Лось ёсць такiх, як ты, на дэсерт".
  
  
  "Я дума-, што ён аддае перавагу збiваць жанчын".
  
  
  "Паслухайце, самым мудрым крокам, якi вы маглi б зрабiць, было б адкрыта цяпер выйсцi вакол гэтай машыны i з'ехаць куды-небудзь за тысячу мiль адсюль".
  
  
  Дыска- ноч у Айдаха гарэла - маёй гало-, зно- яркая, напа-няючы мяне лютасцю. Яе -спамiна-, як Сiд спакойна усадзi- у мяне кулю, пакуль яе ляжа- звязаны i бездапаможны.
  
  
  
  
  
  
  Яе успамiнаючы Шейлу Брант i Дэвiда Кiрбi.
  
  
  Яе так моцна прыцiсну- "люгер" да эга горла, што ён ахну-. "Я зада- вам лейцара. Калi вы не адкажаце на яго, i яе падарву вам мазгi па -сiм сядзення гэтай машыны".
  
  
  Ён хрыпла сказа-: "Цяпер яе сустракаюся з Ласем".
  
  
  "Добра. Яе пайду з табой".
  
  
  "Гэта твае пахаванне". Па крайняй меры, ён на гэта спадзява-ся.
  
  
  Ён час ад часу пагляда- у мой бок, калi вё- машыну. "Лось ведае пра вас. Ён ведае, што вы нейкi федэральны агент".
  
  
  "Як ён гэта даведа-ся?"
  
  
  "У яго ёсць сувязi. У яго яны ёсць аж да верхавiны Арганiзацыi. Вы атрымаеце сваё, мiстэр. Вы жывяце - лiшняе час".
  
  
  Яе, суну- цыгарэту - рот. "У цябе ёсць мая запальнiчка. Ты зня- яе - мяне - Бонэме".
  
  
  "Вы ж нiчога не забываеце? Яе падары- дзя-чыне запальнiчку".
  
  
  Яго -рэза- - прыборную панэль. "Едзь хутчэй. Яе вельмi хачу зно- убачыць Лася".
  
  
  Вылая-шыся, Хэйлi мацней нацiсну- на педаль газу. "Ронда бы- право-. Ты вар'ят".
  
  
  "Ронда сказа- мне, што не ведае, дзе ты бы-".
  
  
  "Ён гэтага не зрабi-, але - нас ёсць агульны аднаго. Ён патэлефанава-. Яе, падума-, што вы прыедзеце - Сан-Францыска, каб убачыць Пенi. Вы знайшлi гэтую адрасную кнiгу, страчаную Музом. "
  
  
  "Толькi мне не трэба больш глядзець, цi не так?"
  
  
  "Няма. Гэта нiтка твайго шляху, мiстэр".
  
  
  Не мяняючы тону голасу, Хэйлi павярну- руль. Калi машына павярнула, мяне кiнула на прыборную панэль.
  
  
  Я не бачы-, як ён суну- руку - палiто, але бачы- выблiск стрэлу i чу- гук, калi ён нацiска- на курок. Ён бы- хуткi. Ён бы- вельмi хуткi. Але лупi- вочы не трапiла - мэта. Яе -жо -па- на падлогу машыны. У мяне не было часу -сё абдумваць. Яе стрэлi- у рэ-матызму. Люгер гучна выбухну- -нутры закрытай машыны. Хэйлi выда- булькаючы гук вакол горла i павалi-ся на руль.
  
  
  А-тамабiль еха- па адкрытым тратуары без выгiба-. Хойл старанна выбра- месца. Калi б усё склалася так, як ён планава-, ён забi- бы мяне адным хуткiм стрэлам i змог бы -трымаць машыну ад з'езду з дарогi. Але эга план не спрацава-.
  
  
  Беспiлотны а-тамабiль павярну- налева i пранёсся праз дарогу. Ён урэза-ся - канаву, калi яе спрабава- дацягнуцца да руля, i мяне адкiнула на цела Хойла. Выскачы-шы праз канавы, машына прабiлася скрозь падлесак i, нарэшце, спынiлася. Яе, бы- уражаны, што ён не перакулi-ся.
  
  
  Яе выпраста-ся, прыцiсну- Хойла да сядзення i памаца- эга пульс. Эга не было. Ён бы- мёртвы. У мяне не было выбару, акрамя як застрэлiць яго. Тым не менш, яе бы- зламаны развiццём. Яе не гатэль эга смерцi. Яе гатэль дабрацца да Лася.
  
  
  Яе прыйшлося "люгер" i выцягну- цела Хойла вакол машыны. Яе зно- прывезлi матор, Машына вылецела праз канавы i зно- трапiла на тратуар. Яе паеха- назад у дом.
  
  
  Мне трэба было прымусiць Пенi паведамiць мне месцазнаходжанне Муса, у адваротным выпадку яе вярну-ся з таго месца, адкуль пача-.
  
  
  У дом усё яшчэ гарэ- святым. Яе абышла эга i знайшла адкрытае акно спальнi. Яе не бачы-, Пенi, але чу- ee. Яна прымала душ. Яе, чу-, як цячэ вада.
  
  
  Яе сел на заднюю прыступку i зня- абутак, затым узлама- замак на дзень. Яе цiхенька прайшо- праз кухню i гасцiную - спальню.
  
  
  Пенi спявала - душа. Ён не даведа-ся мелодыю. Пенi не была Барброй Стрэйзанд. Мой запальнiчка была на грудзях. Яе кiну- эга - хвiлiну i сель чакаць, пакуль яна скончыць.
  
  
  Калi яна выйшла, вакол ваннай, на ёй былi шапачка для душа, пара тэпцiк i нiчога больш. Мы паглядзелi адзiн на аднаго. Сюрпрыз бы- узаемным. Яна не чакала -бачыць у сваёй спальнi незнаёмага, а яе не чака- убачыць яе - касцюме для дня нараджэння.
  
  
  Запiска, якую Лось зрабi- o ee грудзей, была дакладнай. Яны былi выключнымi. Усё - яе целе было выключным. Яна зрабiла Ракель Уэлч падобнай на хлопчыка-падлетка.
  
  
  "Гэй, як ты трапi-?" яна сказала.
  
  
  "У задняй дзень. Яе узлама- замак".
  
  
  "Вы не раба-нiк, не цi так?"
  
  
  "Я Нэд Харпер. Чалавек, якога ты не хаце- бачыць".
  
  
  "Той, хто разма-ля- з Лiз па тэлефоне?" Яна зняла шапачку для душа i страсянула валасы. "Вы, павiнна быць, якi-то аператар, калi прымусiлi яе распавесцi, як мяне знайсцi".
  
  
  "Мы знайшлi агульную мову".
  
  
  "Ты ведаеш прычыну, па якой яе не хаце- цябе бачыць. Хойл сказа- мне, што ты вмешиваешься - рэчы, якiя не твая справа. Ён сказа-, што калi ты з'явiцца, яе павiнна пазбягаць цябе i паведамiць эму пра гэта".
  
  
  "I ты справиллась з гэтым даволi акуратна".
  
  
  "Не дастаткова акуратна. Гэта вiдавочна". Яна адкрыла шафу i дастала халат. "Добра, калi яе надзену гэта? Ненавiджу казаць аб справах, пакуль яе голая. Пазней, калi хочаш, яе зно- эга здыму".
  
  
  "Я сумняваюся, што мы так прыязнай".
  
  
  "Нiколi не ведаеш. Ты выпадкова не наткну-ся на Хойла?"
  
  
  "Ага", - сказа- я.
  
  
  "Я бая-ся гэтага. Што з iм здарылася? Нiчога добрага, трымаю грошы".
  
  
  "Ён не вернецца".
  
  
  Яна прыняла навiнкi не вытрыма-шы
  
  
  
  
  
  
  . "Ён сказа-, што можа паклапацiцца пра цябе сам. Яе эму не паверыла. Аднойчы яны спрабавалi забiць цябе, i ты перажы- гэта. Ты справi-ся з Ронда. Яе б сказа-, што ты даволi круты".
  
  
  Яе падума-, цi павiнен ёй быць усцешаны. Ёй сказа-: "Ты даволi шмат абсталяваннем мне ведаеш".
  
  
  "Усё, што веда- Хойл. Ён бы- вялiкiм балбатуном". Яна зашпiлiла халат i сядзела перад маiм крэслам. "Ты i сама даволi гаваркая".
  
  
  "Я за-сёды кажу, калi мне страшна, - прызналася яна. - Баюся, ты заб'еш мяне таксама".
  
  
  Яе сказа-: "Яе рэдкiх лячэбных забiваю жанчын".
  
  
  "Вы хочаце выпiць? У мяне ёсць трохi спiртнога - iншым пакоi".
  
  
  "Не, дзякуй."
  
  
  Яна падышла да майго крэсла i расшпiлiла халат. Калi яе не рушы- з месца, яна схапiла мяне за руку i прыкладае сваё цела. Вiдавочна, яна лiчыла, што лепшая абарона - гэта добрае напад.
  
  
  "Давай таргавацца", - мякка сказала яна.
  
  
  "Аб чым мы гандлюем?"
  
  
  "Маё жыццё i -сё, што я магу атрымаць".
  
  
  "Я хачу ведаць, дзе - зале Лось".
  
  
  Злёгку надувшись, яна зно- сцягнула халат. "Хэйлi прыеха- у Сан-Францыска одзiна. Лось дзе-то - шляху".
  
  
  "Гэта не тое, што сказа- Хойл. Ён сказа-, што Лось бы- тут".
  
  
  "Ён схлусi- табе. Лось не прыйшо-. Ён дазволi- Хойлу прыйсцi аднаму. Гэта было памылкай. Яны недаацанiлi цябе".
  
  
  Хэйлi, мабыць, прыдума- гiсторыю пра тое, калi прычал мяне на сустрэчу з Музом. Ён цягну- час, чакаючы вырашэння схапiць пiсталет.
  
  
  "Хто звязаны з Ласем - мафii?" - спыта- яе Пенi.
  
  
  "Ён нiколi нiкому пра гэта не каза-. Ёсць чалавек, вядома, з вялiкiм вагой, з якiм ён ме- справу. Арганiзацыя - цэлым не -хваляе Лася, таму што яны думаюць, што ён вар'ят i некантралюемы. Але бы- адзiн чалавек наверсе, якi фiнансава- некаторыя рабавання для Лася, як адпачываць здзелкi памiж iмi двума. Лася сказа-, што яны апынулiся аднаму сябру некаторыя паслугi ".
  
  
  "Ты што-небудзь ведаеш, Пенi? Ты шмат гаворыш, але вельмi мала кажаш мне".
  
  
  Яна прыкусiла губу. "Я раблю -сё магчымае, каб дапамагчы цябе. Яе хачу выратаваць сваю шкуру". Яна ускудлацiла валасы. "Дай мне падумаць. Яны адступiлi, спрабуючы пайсцi па следзе Шэйла Брант. Яны спрабуюць знайсцi грошы, якiя яна скрала. Але клянуся табе, Хэйлi не сказа- мне, дзе зараз Лось i Крэддок".
  
  
  "Крэддок", - па-тарыць яго. "Раскажы мне пра Крэддоке".
  
  
  "Сiд Крэддок - трэцi чалавек, якi -дзельнiча- у некаторых рабавання Лася. Ён удзельнiча- у забойстве Абруза. Гэта стройны мужчына з павойнымi валасамi i дзiцячым тварам. Гэта -сё, што я магу -спомнiць аб nen".
  
  
  Яна прадставiла адну карысную iнфармацыю. Яе падбадзёры- яе. "Хойл, павiнна быць, вельмi цябе давяра-".
  
  
  "Ён выхваля-ся - спрабава- вырабiць на мяне -ражанне. Ён бы- прывязаны да мяне, нават калi яе, была любiмым заняткам Лася", - сказала яна. "Ён паказа- добры густ, Харпер. Яе папулярным у гэтай хе-ры".
  
  
  "Я веру гэтаму."
  
  
  "Магу яе зрабiць вам прапанову?"
  
  
  Яе, усмiхну-ся гэй. "Я дума-, ты -жо гэта зрабiла".
  
  
  "Дзе-то ёсць вялiкая пачак грошай. Дзвесце тысяч даляра-. Галасаванне колькi яны атрымалi, калi забiлi Абруза". Яна падцiснула вусны. "Гэта выклiкае - мяне жаданне думаць пра гэта. Яе бы гатэль, каб усё гэта ператварылася - грошы i валяцца - iх голай. Дзвесце тысяч даляравых купюр. Не маглi б вы пакласцi на мяне двухсоттысячную купюру? -даляравы матрац, палюбо-нiк? "
  
  
  "У мяне няма твайго -я-лення".
  
  
  "Яны пакiнулi гэта Шэйла. Яны рассталiся, затым працы - Фларыдзе i даверыць яе эй. Хойл сказа- мне гэта".
  
  
  "Лось i эга сябры памылялiся наконт Шэйла. Яна не збегла з грашыма".
  
  
  "Тады што здарылася?"
  
  
  "У нах нiколi не было рашэнню сказаць мне. Яе мяркую, што гэта было адабрана - нах. Яна баялася сутыкнуцца з Ласем, таму яна -цякла".
  
  
  Вiдавочна, ёй стала вядома ад Пенi усё, што збiра-ся. Яе -ста- з крэсла. Яна рушыла -след за мной да чорным прыступках, дзе яе надзе- чаравiкi.
  
  
  Больш яна не задае мне пытання- аб Хойле. Яе, падума-, што яна дакладна не бядуе па яму.
  
  
  "Гэй, паслухай, Харпер. Выкажам здагадку, табе -дасца знайсцi грошы, пакуль ты спрабуеш загнаць Лася. Што ты з iмi робiш?"
  
  
  "Я не дума- пра гэта".
  
  
  "Дзвесце тысяч. Гэта дзiвiць уя-ленне".
  
  
  Яе штодзеннае балетныя тэпцiкi. "Вы збiраецеся прапанаваць, каб яе здала эга вам?"
  
  
  "Ну, мы -сё ро-на маглi б падзялiцца гэтым. Гэта грошы мафii. Слухай, яе ведаю аб кнiжцы ён Лася, што - цябе ёсць. Ты хаце- дзя-чат, чые iмёны былi - ёй. Яе магла б табе дапамагчы. Яе ведаю свой шлях. вакол публiчных дамо- вельмi добра ".
  
  
  "Ты сказала, што баiшся мяне".
  
  
  "За дзвесце тысяч. Яе прайду па падпаленай вугальнай клумбе, буду танчыць голай на лужку Белага дома i обслужу першую кавалерыйскую дывiзiю. Вазьмi мяне з сабой. Харпер, i давай пашукаем грошы. Мы маглi б многае з гэтым зрабiць. яе мог бы даць табе сэкс, якога ты нiколi раней не рабi- ".
  
  
  "Не, дзякуй", - сказа- яе эй. "Ты занадта лёгка забылася Хойла".
  
  
  Дзевяць
  
  
  Яе вярну-ся да маленькай чорнай кнiжцы, i да спiсу iмёна-, якi зараз звузi-ся да чатырох. Гэта былi Джэнiс, Ева, Барбара i Кары. Яе вырашы- паехаць у Портленд i спачатку знайсцi Джэнiс. Калi б яе намалява- там прабел, яе б вярну-ся - Рына - Дэнвер i Лас-Вегас, дзе павiнны былi быць iншыя дзя-чыны.
  
  
  Лось веда-, што - мяне ёсць эга адрасная кнiга. Ён веда-, што я шэл
  
  
  
  
  
  па спiсе дзя-чат, спадзеючыся даведацца, што эга месца. Калi ён даведаецца, што я забi- эга адзiн Хойла, ён не стане сядзець на месцы, падума- я. Дзе-то па шляху, у адным вакол гэтых чатырох гарадо-, яе знайду Лася, цi ён знойдзе мяне.
  
  
  Бардэль у Портлендзе -я-ля- сабой стары дом, размешчаны - выцвiлым жылым квартале недалёка ад раёна мясаперапрацо-кi. Яе, пастука- у дзверы рана ранiцай i спыта- Джэнiс. Пазяхаюць дзя-чына з ускудлачаны валасамi памахала мне рукой.
  
  
  Кава рана ранiцай не так духмяна, як ружанец. Пахне мiнулай ноччу, целамi i сэксам, а часам i выпi-кай, а калi пакаё-кi ужо прыбiраюцца, пах аналагiчны вайсковым отхожему месца.
  
  
  Дзя-чына з взлохмаченными валасамi вплеталась у пакаёвак, яе кароткая начная кашуля калыхалася - руху сцёгна-. Пакаё-кi агледзелi мяне, вiдавочна, не разумеючы, чаму яе не магу адкласцi сваю юрлiвасць да ночы.
  
  
  Пастука-шы - дзверы, дзя-чына сказала: "Джэнiс. Гэта той чалавек, якi тэлефанава-".
  
  
  Джэнiс адказала сонна. "Выдатна." Дзя-чына, якая займаецца далучаецца да мяне дзень, усмiхнулася, паляпала мяне па шчацэ i рушыла далей па калiдоры.
  
  
  Да-ганогая брунэтка - жо-тай пiжаме адкрыла дзверы i пацерла скручаны кулак - вока. Яна не назвала зашпiлiць верх пiжамы. "Вы кажаце, што шукаеце Лася?"
  
  
  "Гэта правiльна."
  
  
  Яна адчынiла дзверы шырэй. "Увайдзiце."
  
  
  Маё адлюстраванне рухалася - люстэрка - по-ны рост, калi яго -вайшо- у пакой. Яшчэ адно люстэрка было -стано-лена - столi над круглай двухспальным ложкам. У смецця ляжалi аголеная бландынка, якая займаецца павярнулася на бок, каб штогод на мяне, ша-ковая прасцiна слiзгала па яе белым целе.
  
  
  "Мая сябро-ка Дэлiя".
  
  
  Яе, кi-ну-, i бландынка кi-нула - рэ-матызму.
  
  
  "Лось наня- нас, каб мы зладзiлi пару шо- для яго, i эга сябро-. Ён бы- не зусiм у моеи гусце", - сказала Джэнiс.
  
  
  "Як да-но ты атрыма- вестку ад яго?"
  
  
  "Студзень", - сказала бландзiнка. "Гэта было яшчэ - студзенi".
  
  
  "Ён прывё- з сабой чалавека, на якога гатэль вырабiць -ражанне". Джэнiс -смiхнулася. "Я думаю, мы -разiлi эга, цi не так, Дэлiя?"
  
  
  "Вы робiце ста-ку".
  
  
  "Хто бы- гэты чалавек?" Яе спыта-.
  
  
  "Мiстэр Смiт, - сказала Джэнiс. "Знакамiты мiстэр Смiт. Мы зладзiлi шо- для многiх эга сваяко-".
  
  
  Дэлiя хiхiкнула. "Ён не хаце-, каб выкарысто-валася эга сапра-днае iмя".
  
  
  "Як ён выгляда-?"
  
  
  "Высокi i худы. Ён насi- кропках. Калi б ён не бы- з Ласем, яе б падума-, што ён бухгалтар".
  
  
  "Паколькi ён бы- з Ласем, што вы думаеце?"
  
  
  Бландынка падперла падбародак рукой. "Iдзi, зараз жа. Калi ты шукаеш Лася, ты ведаеш, якiя - яго дзелавыя партнёры".
  
  
  "Мiстэр Смiт бы- чалавекам арганiзацыi. Важным, - сказала Джэнiс. Яна села на ложак побач з бландынкай. Вакол iх атрымалiся б выдатныя крэсла- падста-ка для кнiг.
  
  
  У адрозненне ад некаторых людзей, якiх я распытва- яе пра Лосе, яны былi гатовыя мне дапамагчы, але я выявi-, што - iх не было нiякай дадатковай iнфармацыi. Яе падзякава- ih, i яны запрасiлi мяне як-небудзь вярнуцца.
  
  
  "Спытай мяне цi Делию", - сказала Джэнiс. "Нам падабаецца працаваць у камандзе".
  
  
  Праз трыццаць мiн, затым таго, як ён выеха- па Портленда, "Лiнкальн" з ровам пранёсся за мной па адкрытай дарозе. Кiро-ца выеха- на паласу для абгону i паскоры-ся побач з маiм фордам.
  
  
  Яе -бачы- твар, а затым, мала стрэльбы. Яе крутану- руль, урэза-ся "фордам" - больш цяжкую машыну i адначасова прыгну-ся.
  
  
  Стрэл па драбавiка прабi- акно, але прамахну-ся.
  
  
  Лiнкальн бы- занадта грувасткiм, каб мая легкавая машына кiнула эга - намець. Кiро-ца прыцiсну- эга да дарозе i тузану- -ласныя колы. Крыло соприкоснулось з крылом, а затым "Форд" выеха- з тратуара, яго занесла на абочыну, i ён заеха- у зону для пiкнiка недалёка ад шашы.
  
  
  Яе нацiсну-, здзека-, колькi адважы-ся, i рэзка уключы- перадачу, калi задняя частка машыны рэзка разгарнулася i стукнулася аб бочку з смеццем. Яе сцiсну- зубы, спрабуючы кантраляваць намець. А-тамабiль зно- разгарну-ся i стукну-ся аб дра-ляны крэсла для пiкнiка, а затым перавярну-ся на бок.
  
  
  Яе, павiнна быць, жы- правiльна. Яе штурхну- дзверы i выбра-ся цэлым.
  
  
  Лiнкальн працягва- ехаць. Яе, бачы-, як ён схава-ся з выгляду за пагоркам. На пярэднiм сядзеннi сядзелi два чалавекi, кiро-ца i -зброены чалавек. Твар, якое -бачы- яе перад тым, як стрэлi- драбавiк, яе нiколi не бачы- выразна, да сённяшняга дня, але я веда-, што яно належыць Ласю. Ён усмiха-ся, калi нацiска- на курок.
  
  
  "Форд" атрымалi раненнi. Прыйшлося пакiнуць у гаражы. Яе арандава- iншую машыну i паеха- у Рына, спыняючыся па дарозе толькi каб паесцi i патэлефанаваць Хоку.
  
  
  "Я падыходжу да Ласю. Ён адчувае, як я дыхаю на яго шыi, i эму гэта не падабаецца. Ён спрабава- забiць мяне сёння".
  
  
  "Нiк, будзь асцярожны".
  
  
  "З гэтага моманту я не буду звязвацца з вамi tac часткi. У мяне такое пачуццё, што я буду вельмi заняты".
  
  
  "Вам неабходную iнфармацыю, якую мы сабралi пра Джэйку Хойле?"
  
  
  "Няма, сказа- я. "Ён памёр."
  
  
  Яго без працы знайшо- Еву - Рына. Цёмны трейлерный лагер знаходзi-ся на -скраiне горада. Было тры дзя-чыны i мадам, у кожнай бы- свой трэйлер. Ева заба-ляла клiента, i мне прыйшлося чакаць з мадам, ведучы свецкiя размовы аб узаемнай незацiка-ленасцi. У офiсе было гарачага i душна, а мадам была я стараюся жанчына.
  
  
  
  
  
  спрабавала зрабiць выгляд, што - адваротным выпадку. Яе светлы парык не падыходзi-, а чырвоныя пазногцi былi iрванымi.
  
  
  Калi ёй перайшо- да размовы пра Лосе, яе за-вагi сталi больш ажы-ленымi. Яна -спомнiла вялiкага галаварэза; яна не можа рэкамендаваць эга, як клiента або як прыстойнага чалавека. Ён забi- адну па ee дзя-чынак, таму што эму падабалася трохi гвалту, змяшанае з эга падлогай. У мадам былi шырокiя погляды, але яна не можа мiрыцца з такiмi паводзiнамi.
  
  
  Яе развяза- гальштук. Мадам працягвала гаварыць, па-тараючы адно i тое ж зно- i зно-. Нарэшце клiент Евы выйша- па трэйлера i накiрава-ся да сваёй машыны. Пакiну- ёй мадам -сё яшчэ балбатаць аб дзi-ным сэкс.
  
  
  Ева была рудавалосай дзя-чынай, якая займаецца растолстела i -гразла - расчараваннi. Яна сказала, што - Рына i - любым iншым месцы, аб якiм яе гатэль б згадаць, занадта шмат канкурэнцыi. Занадта шмат разведзеных раздаюць эга. Занадта шмат аматара- па -сёй краiне, занадта шмат гэтай новай сэксуальнай свабоды. "Хiпi будуць рабiць гэта па любой прычыне або наогул без прычыны. Яе ненавiджу хiпi", - сказала яна.
  
  
  Абмеркаванне i атмасфера мяне прыгняталi. Яе -жо заплацi- мадам, але досталь, яшчэ дваццаць i пакла- на ложак. Ева сабрала ну, як пыласос. Яна сказала, што, вядома, памятала Лася. Яны пазнаёмiлiся, калi яна была - Дэнверы, у лепшыя часы.
  
  
  "Яе часткi думаю аб тым, каб вярнуцца", - сказала яна. "Тады -сё было лепш, у тым лiку мяне". Яна вiнавата -смiхнулася. Яна зразумела, што не клапоцiцца пра сябе. Гэй падабалася занадта добра паесцi, i адзiнае практыкаванне, якое яна рабiла, было на спiне.
  
  
  Размова бы- падобны на раку, якая цячэ не - тым напрамку. Яе абверг паведамленнi смi гэй, што мяне цiкавiць Лось. "Мне вельмi шкада", - зно- папрасiла прабачэння яна. Яна -стала, адкрыла дзве банкi пiва i перадала мне адну. "Лася - апошнi час не было".
  
  
  Было час, калi яна была апантаная iм, i калi ён думалi яе чым-то асаблiвым. Але адносiны до-жылiся нядо-га, i ён падтрымлiва- сувязь у асно-ным сыч старых мелодый. У апошнi раз ён зазiра- раней у гэтым годзе.
  
  
  "Я з'ехала па Дэнвера адразу пасьля таго, як ён пазнаёмi-ся ён з iншай дзя-чынай i пераста- прыходзiць. Яна была афiцыянткай. Вакол невялiкага гарадка недалёка ад Дэнвера. Яна была тыпу нравяться Ласю. Яе, памятаю, што яна з гатэлем мець вялiкiя грошы." Ева цынiчна засмяялася. "Я мяркую, ён не сказа- гэй, як ён збiра-ся гэта зрабiць. Пазней яе чу-, што ён пасялi- яе - дом".
  
  
  I далей маналог пераста- мяне стамляць. Яе, сказа-: "Гэтая дзя-чына была бландынкай? Ты памятаеш яе iмя?"
  
  
  "Iмя, няма. Яна была, што я называю, арыстакратычна знешнасцi. Высокiя скулы, вялiкiя цёмныя вочы. Можна было падумаць, што яна мадэль".
  
  
  Яна казала пра Шэйла Брант.
  
  
  "Што здарылася?" - спытала Ева, улавi-шы на маiм твары нейкi выраз, аб якiм я не ведала.
  
  
  Яе уста- i прыхiлi-ся да дзень трэйлера спiной да яе. "Не думаю, што ты ведаеш, што з ёй здарылася".
  
  
  "Я нiколi не чула. Можа, Лось пакiну- яе i сышо-, гэтак жа, як ён зрабi- са мной".
  
  
  "Пазней Лось выявi- вялiкую сувязь", - сказа- я. "Ён павiнен быць побач з чалавекам, надзеленым уладай. У Арганiзацыi".
  
  
  "Гэта навiна для мяне, - сказала Ева. "Тут не так шмат вiнаграднай лазы".
  
  
  Ка-бой shell асяроддзя- трэйлера-, эга капялюш была спушчана, каб схаваць вочы. Ён нес зялёную сумку для пакупак. Яе, глядзе-, як ён наблiжаецца да мяне.
  
  
  "Вы не сказалi, навошта шукаеце Лася, - сказала Ева. Яна сядзела каля мяне, адкрываючы яшчэ адну банку пiва.
  
  
  Ка-бой спынi-ся. Эга капялюш была новай i нязграбна гафрыраванай. Ён палез у сумку для пакупак i выцягну- абрэз.
  
  
  Яе зрабi- выпад у бок, калi ён падня- зброю i зрабi- эга на мяне. Яе -дары- Еву плячом, i выгна- яе з лiнii агню, калi стрэлi- драбавiк. Свiнец струменi-ся праз дзвярны праём трэйлера i стукну-ся аб сцяну, як горад.
  
  
  Падышо-шы да акна, яе адхiну- фiранку. Ка-бой перезаряжал. Яе выбi- шкло ствалом Люгера i стрэлi- у яго. Ён страцi- капялюш, калi збег у сховiшча.
  
  
  "Божа мой! Што адбываецца?" - сказала Ева.
  
  
  Яе пабег да дзень, пакуль ка-бой хава-ся за трэйлерам мадам. Яго спусцi-ся да зямлi, як плывец, ныраюць на мелкаводдзi. У апошнюю хвiлiну яе, павярну-ся, удары- сябе па плячы i перакулi-ся. Яе зрабi- стрэл, калi сель, i лупi- вочы вылецела па трэйлера - цалi ад асобы ка-боя, калi ён выгляну- з-за вугла. Ён схава-ся з выгляду.
  
  
  Яе, ускочыла на ногi i зiгзагамi накiравалася да эга хованцы. Яе, стрэлi- на бягу, спрабуючы адгаварыць эга ад таго, каб ён выпусцi- зарад па абрэза. Згарну-шы яе, прыхiну-ся спiной да стагнаць трэйлера.
  
  
  З хвiлiну ён не выдава- нам гук. Потым пачу- яе дзя-канне мадам. Па трэйлера- выглядалi дзя-чыны. Адзiн закрыча- на -весь голас. Мадам выйшла з-за кута трэйлера, ee парык саслiзну- вось на галаву.
  
  
  Ка-бой shell аб ёй, выкарысто-ваючы яе як шчыт.
  
  
  Ён абня- яе з драбавiком - адной руцэ, гатовы стрэлiць - мяне. Яе даста- "люгер" -нiз i стрэлi- памiж нага, мадам, адарва-шы частка ка-бойскiя боты. Некаторыя пальцы засталiся з iм. Эга крык зацямнi- жаночы
  
  
  
  
  Мадам выскачыла па эга рук, калi ён упа-. Яна паспяшалася - прычэп, якi адарва-ся ад зямлi.
  
  
  Расцягну-шыся на спiне, ка-бой павярну-ся, спрабуючы навесцi на мяне драбавiк. Мая наступная лупi- вочы трапiла эму - галаву.
  
  
  Дзя-чынкi выскачылi па трэйлера-, атачы-шы мяне, калi яе апусцi-ся на каленi побач з мёртвым баевiком. Яе нiчога не мог сказаць па тым, што засталося ад яго асобы. Яе пакапа-ся - эга кiшэнях i знайшо- кашалёк з кiро-чымi правамi, выдадзенымi Сiднэй. Л. Крэндаллу - Калiфорнii. Яе, падума-, што эга стройнае целасклад было правiльным. Ён мог быць iншым партнёрам Муса, тым, хто пусцi- у мяне кулю - Айдаха.
  
  
  Яе вярну- кашалёк эму - хвiлiну. Эга штаны, сарочка i чаравiкi таксама былi новымi. Ён купi- вопратку для гэтай працы, каб адцягнуць падазрэннi.
  
  
  "Я бачыла гэтага хлопца раней. Ён тырча- тут апошнi дзень або каля таго", - сказала дзя-чына - чорнай камбiнезоне. "Ён вё- там пiкап".
  
  
  Яе, падума-, што яны з Мусом рассталiся. Лось з'еха- у Портленд, а Свд прыеха- сюды. Яны прыйшлi, каб хутка мяне прыкончыць.
  
  
  Яе паспяша-ся да пiкапу i хутка абшука- яго, спадзеючыся знайсцi якую-небудзь падказку, якая займаецца прывядзе мяне да Лася. Ня-дала. Дакументы - бардачку паказалi, што грузавiк бы- арандаваны двума днямi раней у Рына.
  
  
  Мадам падышла да мяне, калi яе се- у машыну. Яе пачу- удалечынi палiцэйскую сiрэну. Мадам сказала: "Вам лепш застацца i растлумачыць гэта палiцыi".
  
  
  "Вы паклапацiцца пра гэта для мяне", - сказа- яе эй.
  
  
  * * *
  
  
  Яе прыбы- у Дэнвер - 20:30. i з'е- то-сты бiфштэкс, запi-шы двума кубкамi чорнай кавы. З iмi тхара, як ён выпiса-ся вакол бальнiцы - штаце Айдаха, яе выспа-ся -сяго адну ноч, i лекар, якi параi- мне расслабiцца, бы- бы узрушаны, даведа-шыся, чым займа-ся яе.
  
  
  Наколькi яе веда-, Лось таксама бы- у горадзе. Яе скарацi- шэрагi эга банды на два, але ён падабра- яшчэ аднаго супольнiка потым Бонэма, чалавека, якi вё- "Лiнкальн", калi Мус спрабава- застрэлiць мяне за межамi Портленда.
  
  
  У вольны час яе дума- аб гэтым чалавеку. Следчыя AX, а затым правярае месцы забойства- у Кi-Уэст, вылучылi здагадка, што чатыры забойцы напалi на дом, дзе Дэвiд Кiрбi сустрака-ся з Фрэнкам Абрузом. Толькi двое мужчын прыйшлi з Ласем - Бонэм, але, магчыма, там увесь час бы- яшчэ адзiн член банды.
  
  
  У мяне былi i iншыя фактары, якiя трэба было -лiчваць, пакуль яе спрабава- ацанiць магчымыя шанцы супраць мяне. У калодзе бы- таямнiчы туз, чалавек, якога - яе яшчэ не апазна-. Яе перакана- сябе, што ён бы- дзялком мафii, указавшим на Фрэнка Абруза, i што гэта бы- чалавек, якога мне апiсалi чаро-ная пара Джэнiс i Дэлiя, важная фiгура Арганiзацыi, на якую гатэль вырабiць -ражанне Лось. Дзя-чынкi сказалi, што ён высокi, носiць кропках i падобны на бухгалтара.
  
  
  Нарэшце, бы- Марка Валанте, стары сябра Фрэнка Абруза. Аднойчы Валанте працягну- мне руку дапамогi, але яе забi- двух эга хлопчыка- i збi- ih са свайго следу. Валанте, магчыма, не будзе так ласкавы да мяне, калi мы зно- сустрэнемся.
  
  
  "Ну, нiхто не сказа- мне, што гэта будзе лёгкая праца", - падума- я.
  
  
  Яе аплацi- свой вячэру i спынi-ся - тэлефоннай шапiках у вестыбюлi рэстарана, каб патэлефанаваць Барбары, дзя-чыне, для якой яе прыеха- у Дэнвер.
  
  
  Барбара была адзiнай па сямi дзя-чынак, пералiчаных у маленькай чорнай кнiжцы, якую Лось не апiса- досыць падрабязна. Ee iмя было падкрэслена, а Мус паставi- потым яго радок клiчных знака-, як быццам яна не паддалася славесным апiсаннi. Яе падума-, што калi яна была настолькi асаблiвай у спальнi, што Мус не мог ацанiць яе выступ, то яна павiнна быць высока ацэнена асяроддзя- прыродных цуда- Па-ночнай Амерык.
  
  
  Яе павiнен бы- прызнаць, што цiка-насць грызла мяне, калi набiра- яе нумар па кнiгi. Потым аднаго званка падчас размовы перапынiлася запiс, каб паведамiць мне, што набраны нумар мной больш не выкарысто-ваецца. Гэта было вялiкiм расчараваннем, хоць ён амаль чака-, што - мяне узнiкнуць цяжкасцi з кантактам з некаторымi дзя-чатамi па -сiм кнiг. Усе яны былi дзя-чатамi па выклiку або прастытуткамi, ih прафесiя была мабiльнай.
  
  
  Яе, стая- у тэлефоннай кiёскi i пыта-ся - сябе, што мне рабiць далей. У мяне не было рашэнню даведацца, калi Лось запiса- нумар Барбары. Можа, дзя-чына з'ехала вакол горада. Нават калi б яна толькi памяняць адрас яе бы-, вiдавочна, у тупiку. Я не веда- нас яе прозвiшча, нам таго, як яна выглядала. У мяне была магчымасць паехаць у Лас-Вегас i паспрабаваць звязацца з Карой, апошняй дзя-чынай у спiсе, але мне не хацелася здавацца так хутка.
  
  
  Вырашы- параiцца са спецыялiстам. Яе злавi- таксi. "Я шукаю чалавека, якi ведае мясцовыя бардэлi", - сказа- яе долговязому кiро-цу.
  
  
  "Паглядзiм. Бардэль - гэта шыко-ны публiчны дом, на самай справе?"
  
  
  "Тэхнiчна гэта не павiнна быць фантастычным", - сказа- я.
  
  
  "У вас ёсць свой чалавек. Эммет Рыплi, як напiсана - лiцэнзii. Вы можаце называць мяне Рэд".
  
  
  "Добра, Рэд. Ты ведаеш прастытутку?
  
  
  
  
  
  
  Барбару Амед? "
  
  
  Ён падума- пра гэта. "Не на-скiдку. Але я ведаю пару, якая займаецца гатэля б, каб ты называ- ih Барбарай, калi табе так падабаецца".
  
  
  "Я шукаю канкрэтную дзя-чыну". Яе sel - кабiну. "Адвядзiце мяне да таго, хто ведае прадмет лепш, чым вы".
  
  
  Ён дума- аб гэтым. "Ну, ёсць адна магчымасць". Ён адвёз мяне - бар Милли's. "Зайдзiце туды i пагаварыць з бармэнам, якi выглядае, як слон, насталы эму - твар. Яе буду чакаць вас".
  
  
  Не было нiякай памылкi, што ме- на -вазе бармэн Рэд. Ён бы- падобны на былога баксёра. Яе сказа- эму, што эга парэкамендавала Рыплi.
  
  
  Ён да- мне бурбон i ваду. "Каго вы аддаеце перавагу: бландынак, брунетак або рудых?"
  
  
  "Я аддаю перавагу Барбару".
  
  
  "Калi вы маеце на -вазе Барбару, Дзя-чыну-Базум, яна з'ехала вакол горада. Ведаеце, яна была стрыптызёршай. Хастлинг проста працава- з ёй на па-ста-кi".
  
  
  Яе прызна-ся, што не ведаю, як выглядала Барбара.
  
  
  "Ну, акрамя Базам, яе магу -спомнiць яшчэ адну Барбару, якая займаецца магла б быць тваёй дзя-чынай". Ён падышо- да тэлефона i пагавары-, вярну-ся i напiса- адрас у запалкавай скрынцы. "Яна кажа прыйсцi".
  
  
  "Якая яна?" - спыта- я, устаючы з барнага крэсла.
  
  
  "Венера Мiлоская - цяпле", - сказа- ён.
  
  
  Рыжы Рыплi адвёз мяне па адрасе, якi апыну-ся старым будынкам у раёне з мноствам кафэ, памер i кава. Яе, выйша- i заплацi- за праезд. "Взлетай, Рэд. Яе магу застацца ненадо-га".
  
  
  Яе панцыр па калiдоры, нуждавшемуся - афарбо-цы, i пастука- у дзверы - канцы. Барбары было крыху больш за дваццаць. На ёй была куртка па аленевай шкуры, штаны колеру хакi i сандалi. Сцены маленькай кватэркi -прыгожвалi плакаты рок-гурто-.
  
  
  "Якое палягчэнне", - сказала яна. "Апошнi хлопец, якога пасла- сюды Чарлi, бы- старэйшы за Генры Кiсiнджэра".
  
  
  "Колькi вы атрымлiваеце за фокус?" Яе спыта- сл.
  
  
  "Сотня бакса-. Некаторыя думаюць, што гэта занадта шмат, але я працую - унiверсiтэце". Яна -смiхнулася. "Зрабi два, i ты зможаш застацца на -сю ноч".
  
  
  "Якая ваша спецыяльнасць?"
  
  
  "Мiжнародныя адносiны", - сказала яна са спакойным выглядам.
  
  
  "Я дам вам сотню для iнфармацыi, гульня не патрабуецца. Яе шукаю Лася".
  
  
  "I яе, падума-, што гэта будзе вясёлае спатканне. Ну што ж. Сотня гэта сотня. Дайце мне грошы, i я дам табе адрас Лася".
  
  
  Гэта было занадта проста. Яе сказа-: "Ён у горадзе?"
  
  
  "Ён зайшо- учора. Давайце паглядзiм на ная-ныя", - настойвала яна.
  
  
  Яе выцягну- грошы, радуючыся, што мне не прыйшлося падаваць афiцыйны бiбл. У маленькай папяровай аддзеле AX былi людзi, якiя проста не разумелi.
  
  
  Барбара асцярожна скончылася купюру i сунула яе - яго шырынi штано-. Затым яна кiнула мне тэлефонную кнiгу. "Муз патэлефанава- i папрасi- мяне прыехаць. Яго яшчэ не была, але я яе напiсала адрас на вокладцы".
  
  
  Яе вырва- адрас па кнiгi. "Я здзi-лены, што ты не спыта-, навошта яго эга шукаю".
  
  
  "Мне -сё ро-на. Я не -я-ляю, што ты член эга атрада Дзiцянята- Ска-та-, але гэта не мая справа. Толькi не гаварыць яму было, што я цябе пасла-".
  
  
  Яе, падума-, што яна можа быць падобная на Венеру Милосскую, але - нах складаць даляр, як у Chase Manhattan Bank.
  
  
  Калi яе, павярну-ся, каб сысцi, яна -зяла з тарца цяжкую шкляную попельнiцу i -дарыла мяне ёю па гало-. Удар бы- добры. Ёй апыну-ся на каленях i круцi- галавой, спрабуючы растлумачыць яе.
  
  
  Яшчэ яна ведала каратэ. Яна скокнула мне на спiну i -дарыла мяне па патылiцы краем рукi. Яе адключы-ся.
  
  
  Яе прачну-ся ляжу на спiне на падлозе. Маё палiто было знята, i Вiльгельмiны вынута па кабуры у мяне пад пахай. Калi яе скончы- гаварыць сабе, наколькi яе бы- дурны, дазволi-шы гэй заспець мяне знянацку, яе, перакацi-ся на бок.
  
  
  Барбара разма-ляла з хема-то па тэлефоне. "Ён тут", - казала яна. "Усё пад кантролем".
  
  
  Яе, зразуме-, што рукавы - мяне закатаны. Яшчэ яна дастала штылет вакол похва-. Можа, ён не бы- дурнем, проста яна была разумнай. Многiя прафесiйныя шпiёны абшуквалi мяне i не за-важылi гэты маленькi нож. Барбара гэтага не зрабiла.
  
  
  Яна зiрнула на мяне, калi яе sel. Яна падняла "Люгер", якi трымала - руцэ, i зрабiла эга мне - галаву. Ee вочы папярэдзiлi мяне, што я не праiгнарава-. Яе сядзе- нерухома.
  
  
  "Добра", - сказала яна па матэматыцы i на iншым канцы лiнii, i павесiла трубку.
  
  
  "Лось?" Яе спыта- сл.
  
  
  "Вы ведаеце пра месцазнаходжанне Лася не менш за мяне, - сказала яна. "Я напiса- адрас у тэлефоннай кнiзе шэсць месяца- таму".
  
  
  У мяне закружылася гол. Яе сказа-: "такiм чынам, яе ваш вязень. Не маглi б вы мне сказаць, чаму?"
  
  
  "Я калекцыяную шпiёна-".
  
  
  Мае вочы пачалi хмары. Яе правё- па iм рукой. Раптам з падазрэннем яе праверы- абедзве рукi. Пазнака iголкi была справа. Яе агледзе-ся i за-важы- iголку для падскурных iн'екцый на падлакотнiку крэсла.
  
  
  "У гэтым няма нiчога фатальнага", - сказала Барбара. "Я веда-, што раблю. На самай дэла яе не вывучаю мiжнародныя адносiны. Яе студэнткай медсёстры".
  
  
  "Што яшчэ ты?"
  
  
  "Вы будзеце здзi-лены", - сказала яна з усмешкай. "Я чака- вас некалькi дзён, мiстэр Картэр. Яе пача- думаць, што вы не збiраецеся з'я-ляцца". Пакой яна нахiлялася, ён павольна паварочваючыся то - адзiн бок, то - другi. Яе саслiзну- на бок. "Ты погибаешь", - сказала Барбара. "Проста расслабься i дазволь наркотыку працаваць. Ты бегаеш па краiне, страляючы - людзей i збiваючы ну, табе -сё ро-на трэба крыху адпачыць". "Як ..." Мне было цяжка гаварыць. Мае словы былi невыразнымi. "Як ты ... ведаеш?" "Яе дачка Марка Валанте", - сказала яна
  
  
  10
  
  
  Гэта заняло - мяне шмат часу, але я нарэшце выбра-ся вакол глыбокага калодзежа цемры i адкры- вочы. Ранiшнi сонечнае сьвяты струменi-ся - вокны кватэры дзя-чыны. Яе, прыжмуры-ся i адвярну-ся ад яго. У мяне была слабая гала-ны боль, якая займаецца, можа быць пахмеллем з-за лекi, якое Барбара Валанте -вяла мяне - руку, або з-за -дару, нанесенай мне цяжкай попельнiцай.
  
  
  Яе, падума-, што -сё мае сваю кампенсацыю. Па крайняй меры, цяпер яе веда-, чаму Муз паставi- клiчнiк, затым яе iмя - сваёй кнiзе. Не кожны дзень такi танны бандыт, як Лось, забiвае з дачкой правадыра мафii.
  
  
  Яе, чу-, як у iншым пакоi па радыё грае рок. Гучнасць была высокай. Гэта зусiм не дапамагло маёй гала-нога балюча. Мае рукi былi прывязаныя да спiнкi дра-лянага крэсла, на якiм яе сядзе-. Мае лодыжкi былi туга прывязаныя да ашэстак -нiзе. Яе спрабава- рухацца, але беспаспяхова. Эксперт была мяне - крэсла, каб ёй заста-ся.
  
  
  Яе, заплюшчы- вочы i паспрабава- прывесцi думкi - парадак. Прэпарат мяне высек -сю ноч. Званок Барбары павiнен бы- быць мiжгароднiм. Гэтым тлумачыцца, што яна паклала мяне спаць набольш васьмi гадзiн.
  
  
  Адкрыццё таго, што Барбара была дачкой Валанте, шакавала. Мне было цiкава, як дзя-чынка апынулася - Дэнверы, калi ee бацька, як паведамляецца, аперырава- на ¦сходнiм узбярэжжы. Мае -спамiны пра тое, што я чыта- аб падраздзяленнях мафii, былi невыразнымi, але я веда-, што Лью (Доктар) Росi адказва- за тэрыторыю Дэнвера мафii.
  
  
  Яе, адкры- вочы i паклiка- дзя-чыну. "Барбара!"
  
  
  Трохi паменшылася гучнасць радыё. Барбара -вайшла - дзверы з кубкам кавы - руцэ. Гэтай ранiцай яна была значна менш падобная на прадукт контркультуры Амерык. Яна была элегантна апранутая - зялёнае сукенка, а яе чорныя валасы былi сабраныя - акуратны пучок на патылiцы.
  
  
  "Сёння ты зусiм iншая. Табе трэба было стаць актрысай", - сказа- я.
  
  
  "Калi б яе стала актрысай, людзi пачалi б западаць на мяне, даючы мне сакавiтыя ролi, як толькi стала вядома, хто яе". Яна зрабiла глыток кавы i паглядзела на мяне яснымi блакiтнымi вачыма. "Я прайшо- праз перыяд, калi атрымлiва- асалоду ад такой увагай, а потым яе вырасла. Яе прыеха- сюды, каб сысцi ад уплыву майго бацькi i людзей, якiя чулi пра nen. Ёй памяняць прозвiшча i пачала вучыцца на медсястру. "
  
  
  "Значыць, учора -вечары ты дала мне частку пра-ды".
  
  
  Яна падарыла мне цвёрдую адкрытую -смешку. Калi яна гэта зрабiла, яна выглядала амаль як суседская дзя-чынка. Вэб-рознiца заключалася - тым, што большасць дзя-чат па суседстве не падыходзiлi для развароту часопiса Playboy.
  
  
  "Мне шкада, што мне прыйшлося -дарыць цябе попельнiцай, але я бая-ся, што не змагу справiцца з табой, калi ты не ашаломлены. Мне сказалi, што цябе цяжка здушыць, i сысцi. Мой iнструктар па каратэ кажа, што я адна па эга лепшых вучня-, але яго не асаблiва моцная, i адчувала, што мне трэба, гэта невялiкае перавага ".
  
  
  "Ты звярта-ся са мной, як са старой наста-нiцай у школе, - сказа- я.
  
  
  Яна падышла аблiзвае i злёгку дакранулася пальцамi да гузы на маёй патылiцы. "Гэты вузел развалiцца. I падобна на тое, у цябе няма страсення мозгу".
  
  
  "Простае страсенне мозгу - найменшае вакол маiх турбот".
  
  
  "Вы думаеце, што хто-то плануе забiць вас, мiстэр Картэр?"
  
  
  "Многiя людзi спрабавалi".
  
  
  "Не турбуйся пра гэта. Вы - надзейных руках з Валанте". Яна паднесла кубак кавы да маiх вусна-. "Голас. Зрабi глыток. На дадзены момант гэта лепшае, што я магу для цябе зрабiць. Мне трэба на заняткi".
  
  
  Яе праглынула гарачы кава: "Ты i Лось. Гэта спалучэнне не здаецца натуральным".
  
  
  "Я тады не веда-, хто такi Лось. Я маю на -вазе, якi ён бы- -нутры. Той факт, што ён бы- раба-нiком, не ме- для мяне нiякага значэння. Якое гэта можа мець значэнне для дачкi Марка Валанте? "
  
  
  Яна зно- паднесла кубак да маiх вусна-.
  
  
  Па радыё -мяша-ся - музыку i абвясцi- гадзiну. Было 8:30 ранiцы.Ён пача- паведамляць навiны, у тым лiку стральбу - трэйлеры - Рына. Ён не каза-, якi гэта бы- кемпiнг.
  
  
  "Лось здава-ся мне адным па тых рэдкiх людзей, якiя жывуць сваiм жыццём, не належачы на нас, на каго", - сказала Барбара Валанте. "Ён бы- моцным i сама-пэ-неным, ён не бая-ся нiкога i нiчога на зялёнай зямлi Бога. Пазней, калi ёй стала вядома эга дастаткова добра, яе зразуме-, што эга сiлы можа стаць жорсткасцю. вынiк фантастычнага эга. Ён такi смелы, ну, ну, вар'ят ".
  
  
  "Здаецца, усе згодныя з гэтым".
  
  
  Барбара Валанте была разумнай i красамо-най дзя-чынай. Таксама сэксуальна. Але я не забы-ся, што яна зладзiла мне пастку. Калi б яго мог вызвалiць рукi, я не бы- бы такiм прыязным. Яна вярнула кубак кавы на кухню.
  
  
  
  
  
  . Радыё выключилось. Яе пачу-, як адчынiлiся яшчэ адна дзверы, якая займаецца, па-вiдаць, вяла на чорную лесвiцу шматкватэрнага дома. Шэпчуць галасы. Барбара налiла крыху вады - кухонную ракавiну, вiдавочна, ополоснув сваю кубак, затым вярнулася.
  
  
  "Я павiнен сысцi, мiстэр Картэр. Мой бацька хутка будзе тут, каб пагаварыць з вамi. А пакуль на кухнi ёсць хто-то, хто складзе вам кампанiю".
  
  
  Яна патэлефанавала эму. Ён увайшо- у пакой i -смiхну-ся мне. Ён зня- палiто, i я -бачы-, што - яго на плячы рэвальвер "Смiт i Вессон" 38 калiбра. У яго таксама была гiпсавая павязка на запясце. Яе, успомнi-, што эга клiчуць Джо. Ён працава- у Валанте.
  
  
  "Я ведаю, што ты адчуваеш, Картэр. Зьбянтэжаны. Вы, агенты, AX, павiнны быць лепшымi па -сiм лепшых, але адна маленькая дзя-чынка -зяла вас адна".
  
  
  "Яна не маленькая", - сказа- я. Ёсць месцы, дзе яна зусiм не маленькая ".
  
  
  Барбара Валанте засмяялася. Затым яна -зяла сумачку i выйшла за дзверы кватэры, пакiну-шы мяне сам-насам з лейтэнантам свайго бацькi.
  
  
  "Я i сам бы- трохi збянтэжаны тым, як ты прывё- мяне - Калiфорнiю. Такiм чынам можна было разбурыць будучыню амбiтнага маладога чалавека", - сказа- Джо.
  
  
  "Прабачэннi. У той час гэта здавалася правiльным".
  
  
  Джо sel i паглядзе- на гадзiннiк. Вiдавочна, Валанте павiнен бы- прыбыць у любы час.
  
  
  "Як ты сюды трапi-?" Яе спыта- эга. "Я дума-, што страцi- цябе".
  
  
  "Валанте зразуме- гэта. Ён сказа-, што - цябе, па-вiдаць, ёсць спiс сябровак Лася, старых i новых. Магчыма, у спiсе была Барбара. Так што пасля таго, як ты патрос мяне - Калiфорнii, ён пасла- мяне сюды, каб паспрабаваць перахапiць цябе. "Ён пакапа-ся - кiшэнi i выцягну- маленькую чорную кнiжку Лася. "Цяпер яе ведаю, адкуль у вас iмёны. Яе абшуква- вас учора -вечары".
  
  
  "Вы былi тут, у кватэры, калi яе, разма-ля- з дзя-чынай.
  
  
  "Па суседстве. Барбара патэлефанавала мне пасля таго, як паклала цябе спаць". Ён зно- усмiхну-ся. "Дасканалая дзя-чына. Мне патрэбна такая, як яна".
  
  
  "Мы абодва павiнны".
  
  
  "Калi - нах што-то было з Лосом, i Валанте стала вядома аб гэтым, адбы-ся выбух, якi можна было пачуць на -сiм шляху да Покипси. Валанте сапра-ды падарва- свой стейк. Яе дума-, ён каго-небудзь заб'е. было б лепш, калi б ён амела. "
  
  
  "Я ведаю, што Вы маеце на -вазе." Яе зно- крадком правяра- свае путы. Гэта было бескарысна. Калi яе выйду на свабоду, хто-то павiнен будзе мяне вызвалiць.
  
  
  "Калi Валанте усталява- для нах шляхо-, яна прымусiла эга з'есцi эга словы", - працягну- Джо. - "Яна сказала эму, што ён больш не кiруе яе жыццём. Але гэта спрацавала. Барбара кiнула Лася. сама, i Валанте дарава- яе. Цяпер ён нават ганарыцца тым, што яна засталася з iм ".
  
  
  Малады лейтэнант Валанте, вiдавочна, шмат дума- аб сваiм бос. I значна больш ён дума- пра дачку боса.
  
  
  Ён зно- паглядзе- на гадзiннiк, уста- i паглядзе- у акно на вулiцу -нiзе. "Там oni."
  
  
  У калiдоры пачулiся shaggy. Джо кiну-ся адчыняць дзверы. Ён так iмкну-ся дагадзiць свайму босу, што гэта кiдалася - вочы. Валанте -вайшо- у пакой i спынi-ся, злосна гледзячы на мяне. Двое мужчын з iм рассталiся. Адзiн прыхiну-ся да дзень i скрыжава- рукi на сваёй то-стай грудзей. Iншы падышо- i се- ля кухоннай дзень.
  
  
  "Картэр, ты бы- для мяне выпрабаваннем. У тую ноч у штаце Айдаха, ты мiна- крывёй, як захраслi свiння, i заткну- яе дзiрку ад кулi. Ёй дазволi- табе жыць. Ты адплацi- мне, збi-шы маiх людзей i замiнаючы мне" - сказа- Валанте.
  
  
  "У вас былi свае прычыны гуляць у" Добрага самарыцянiна ". Вы думалi, што я магу прывесцi вас да забойца- Абруза. У той час вы не ведалi, што Лось бы- замяшаны".
  
  
  Якi сядзе- чалавек запалi- цыгару срэбнай запальнiчкай. "Разумны хлопчык, цi не так, Марка?"
  
  
  "Вельмi разумны. Думаю, пара даведацца, чаго яшчэ ён навучы-ся".
  
  
  "Ваша дачка паабяцала, што я не пацярплю", - сказа- яе Валанте.
  
  
  "Такiм чынам, яе, каза- што-небудзь пра гвалт? Мы -сяго толькi хочам задаць некалькi пытання-". Валанте падышо- i пстрыкну- жалюзi на вокнах. Гэта было дрэнным прадвесцем.
  
  
  "У мяне няма часу на гульнi, Марка. Iдзем прикончим эга цяпер", - заро- мужчына - крэсле.
  
  
  Яе крадком назiра- за чалавекам у крэсле з таго моманту, як ён увайшо- у кватэру. Яе вельмi гатэль, даведацца, хто ён такi. Хлопец, прислонившийся да дзень, бы- пасрэдным бандытам па мафii, з флегматычным тварам i тупымi вачыма. Але чалавек у крэсле бы- апрануты дорага, з срэбнымi запiнкамi i туфлямi вакол скуры алiгатара. Ён здава-ся босам ро-нага рангу Валанте. Ён мяне асаблiва цiкавi-, таму што ён бы- высокi, худы i насi- кропках. За выключэннем ахайнай адзення, ён выгляда- як бухгалтар, а не як бандыт. Ён бы- падобны на чалавека, якога дзве дзя-чыны па Портленда назвалi адным Муса.
  
  
  "Я -зя- цябе з сабой, таму што гэта ваша тэрыторыя, Лью. Але я вяду гэта шо-. I яе хачу ведаць, што Картэр даведа-ся падчас сваiх падарожжа-", - адрэза- Валанте.
  
  
  Яе злавiлi iмя. Яе злавiлi iмя. Чалавекам у крэсле бы- Лью Росi.
  
  
  
  
  
  Лью Доктару. Стары вораг Фрэнка Абруза.
  
  
  Выцягну-шы чорную кнiгу, Джо перада- ee Валанте. "Я знайшла гэта - Картэра. Гэта належала Мусу. Менавiта тут Картэр атрыма- iмёны дзя-чынак".
  
  
  "Як ты гэта атрыма-, Картэр?"
  
  
  "Лось страцi- эга падчас лому".
  
  
  Валанте прагарта- старонкi. Росi нахiлi-ся наперад. Эга вочы за акулярамi блiшчалi, як яркi чорны метал. Калi эга iмя або адно па эга псе-данiма- будзе знойдзена - кнiзе, гульня для яго будзе скончана. Валанте западозры- бы ён, што я толькi што зразуме- - Росi наня- Лася, каб той забi- Абруза.
  
  
  "Проста дзявочыя iмёны", - сказа- Валанте, i Росi, здавалася, расслабi-ся. Валанте падышо- да старонцы, на якой было iмя Барбары. Ён у гневе вырва- яе i скамячы-. "Вырадак". Затым ён зно- паглядзе- на мяне. засталося праверыць, Картэр? "
  
  
  Яе трыма- рот на замку.
  
  
  "У апошнi час вы былi вельмi занятыя - зносiлi публiчныя дамы, збiвалi з панталыку людзей i забiвалi некалькiх ... Але - вас яшчэ няма Лася або грошай, я думаю".
  
  
  "Грошай няма. У Лася ih net. Двое вакол забiтых мной мужчын былi датычныя да забойства Абруза. Яны былi - Бонэме з Мусом, калi ён забi- дзя-чыну Бранта", - сказа- яе Валанте.
  
  
  "Я зразуме- гэта. Але я не магу дазволiць табе займець Лася. Яе знойдзены атрымаць задавальненне ад спагнання до-гу крывi, якi мне належыць. Фрэнк Абруз бы- маiм самым старым сябрам. Мы вярнулiся назад. правесцi тут некаторы час з Лью, пакуль яе паеду - Вегас, потым Муса ".
  
  
  Росi -ста-, зацiсну-шы цыгару - кутку rta. "I яе збiраюся паклапацiцца пра цябе", - ухмыльну-ся ён.
  
  
  Валанте, магчыма, не гатэль маёй смерцi, але Росi бы- упэ-нены. Ёй бы- упэ-нены, што ён збiра-ся пусцiць мне кулю - вочы, як толькi Валанте сыдзе. Нiякiх кры-д. Проста рэч, пра якую трэба клапацiцца.
  
  
  "Вы зразумелi, што-што, але не -сё", - сказа- яе Валанте. "Вы прапусцiлi самае важнае".
  
  
  "Што гэта такое?"
  
  
  "Ён тармозiць, Марка. Табе лепш iсцi, калi хочаш злавiць Лася", - сказа- Росi.
  
  
  "Што здарылася, Росi, баiшся пачуць тое, што я кажу? У мяне ёсць твой нумар".
  
  
  "Аб чым ты кажаш?" - запатрабава- Валанте.
  
  
  "Аб тым, што Фрэнка Абруза замовiлi. Гэта было не проста рабаванне, якое Лось зладзi- у Фларыдзе. Гэта было -дарам па тваiм аднаму. Росi нацкава- Лася на Абруза, i з iмi тхара, ён працуе супраць вас, а людзi, спрабуючы перашкодзiць вам даведацца. "
  
  
  Лью Росi адступi- на крок i -ста- побач з Валанте ззаду Джо. Ён нечакана Джо -дары- кулаком у спiну. Малады хлопец адкры- рот i ахну-. Ён зрабi- крок да майго крэсла i працягну- руку з гiпсавай павязкай. Затым ён упа- тварам унiз, i яе -бачы- нож памiж эга лапаткамi.
  
  
  Марка Валанте рэзка павярну-ся. Яе крыча- на яго. "Не, Валанте. Iншы хлопец!"
  
  
  Ён зразуме-, што здзейснi- памылку, але было -жо позна. Мужчына на дзень, хлопчык Росi, стрэлi- у яго, i эга, цела зварухнулася ад траплення кулi. Valante -парта адма-ля-ся падаць. Ён зрабi- по-ны паказальнiка-, выцягну-шы пiсталет, i сутыкну-ся з чалавекам, якi -ваткну- эму кулю - спiну.
  
  
  Мужчына на дзень зно- нацiсну- на курок. Эга стрэльбу, абсталяванае глушыцелем, прыняло гук слiны. Лупi- вочы трапiла - Валанте, як кулак - плоць. Валанте, нарэшце, пача- падаць, але стрэлi- сам. Затым ён упа- на падлогу каля майго крэсла.
  
  
  Бандыт Росi прыхiну-ся да дзень, яго ногi былi расста-леныя, як быццам ён спадзява-ся -зяць сябе - рукi i не -пасцi. Ён зрабi- сваю працу. Ён выратава- свайго боса. Але ён памiра-. Стрэл Валанте трапi- эму - жыццi. Ён павольна выслiзну- за дзверы, як п'яны, якi вырашы- сесцi на падлогу. Эга каленi звiсалi. Эга ногi раптам соскользнули наперад, i ён павалi-ся згуслаю кучай.
  
  
  Лью Росi пла-на выцягну- нож вакол спiны Джо i выцер эга аб палiто маладога мафiёзi. Ён закацi- павекi Джо, каб пераканацца, што той мёртвы. Затым ён пераступi- праз Джо i штурхну- Марка Валанте нагой. Ён зно- падштурхну- яго, затым зiрну- на мяне. "Расчараваны, Картэр?"
  
  
  "Ага", - сказа- я.
  
  
  Нарэшце Росi праверы- свайго чалавека. Ён не выгляда- з пабiтым сэрцам, калi пацвердзi-, што забойца мёртвы. Вакол было мноства замен. "Як ты даведа-ся?" ён спыта- мяне.
  
  
  "Мноства аскепка- склалася разам. Хто-то па мафii пасла- Кугана забiць мяне i дзя-чыну - Бонэме. Гэта бы- не Валанте - на-гатэль прымусiць дзя-чыну пагаварыць, а яе - прывесцi эга да забойца- Абруза. Калi яе выявi-, што - Лася бы- яшчэ - мафii. Яе, скла-шы два i два разам. Абруз сапсава- здзелку па продажы наркотыка- з кiтайскiмi камунiстамi. Яе, мяркую, гэта была ваша здзелка. Але вы гатэля- смерцi Абруза па больш важнай прычыне, чым проста злосць. "Цяпер яе здагадвалася. "Ён ведае пра сустрэнуць вашых таемных адносiнах з камунiстамi i збiра-ся пагаварыць. Вы баялiся, што мы ведаць, аб чым iдзе гаворка, i таму вы пазбавiлiся ад Абруза i Кiрбi. А потым у iх Мередита, i мне прыйшлося разабрацца, перш чым мы што-то выявiм. Вы, павiнна быць, забiлi Мередита самi - эга забойца выкарыста- нож ".
  
  
  
  
  
  .
  
  
  "Яны не называюць мяне Доктарам, таму што я вывуча- медыцыну. У ранейшыя часы яе рабi- шмат iмгненных аперацый". Ён шчо-кну- нажом i суну- эга - хвiлiну: "Я ледзь не заспе- цябе - матэлi. Ты шчаслiвы вырадак, Картэр".
  
  
  "Гэта таму, што я чысты сэрцам".
  
  
  "Цябе таксама вельмi цiкава. Паколькi ты не збiраешся пакiдаць гэтую кватэру жывым, яго мог бы таксама расказаць табе абсталяваннем -сiм астатнiм". Ён зно- се- у крэсла i зно- запалi- цыгару. "У мяне добрыя адносiны з гэтымi Кiтайцамi. Здзелка з наркотыкамi была -сяго толькi прыкрыццём - падставай для мяне сустрэцца з iмi. Яе выкарыста- сваiх людзей, каб пранiкнуць у AX i перадаць iнфармацыю камунiстам. Одзiна вакол маiх людзей на вашай базе - Каралiне стала вядома пра месцазнаходжанне Шэйла Брант па сустрэнуць вашых файла-. Камунiсты заплацiць за маю дапамогу высакаякаснымi лекамi. У мяне лепшы запас у краiне. Для estestvenno, мафiя не -зрадуецца вядома аб маiх асабiстых справах. Абруз шталь падазроным, таму эму прыйшлося сысцi ".
  
  
  "Як вы плануеце растлумачыць гэтую сцэну Арганiзацый? Праца, якую вы зрабiлi з Джо, практычныя носiць свае iнiцыялы".
  
  
  "Ты зрабi- гэта, Картэр. Ты добры - звароце з нажом. Ты таксама забi- Валанте i майго хлопчыка вунь там. Гэта мая гiсторыя, i Барбара Валанте збiраецца яе падтрымаць".
  
  
  Ён патэлефанава- Барбары - бальнiцу i сказа- эй, што ee бацька паранены, i эй, лепш як мага хутчэй вярнуцца - кватэру. Ён павесi- трубку i, сель, гледзячы на мяне з крэмневай усмешкай на тонкiх вуснах.
  
  
  "Ты да- мне пякельнае час, чалавек AX. Але цяпер ты - мяне".
  
  
  Яе змакрэ- i адчайна торга- вяро-кi. Нейкiм чынам мне давялося паведамiць Хоку тое, што я толькi што даведа-ся. Але мне не хацелася знаходзiцца - межах нумарах мiль ад старога, калi ён усвядомi-, што - AX пранiклi мафiёзi, якiя працавалi на чырвоных кiтайца-.
  
  
  Росi -ста-. Ён выцягну- вакол кiшэнi хустку i засуну- мне - рот. "Барбара павiнна быць тут хвiлiна праз дзесяць. Я не хачу, каб ты крыча- цi бра- удзел у размове".
  
  
  Ривненской праз дванаццаць хвiлiна яна пабегла па калiдоры i нырнула - кватэру. Яна збялела, калi -бачыла жудасную сцэну: тры цела, адно вакол якiх належала яе перад бацькам. Многiя жанчыны -палi б у прытомнасць. Яна толькi выдавала здушаны гук агонii.
  
  
  Росi зачынi- дзверы i зацiсну- гэй рот рукой. Яны змагалiся, пакуль ён не прыставi- нож да яе горла.
  
  
  "Я ведаю, што табе цяжка, Барбара, - сказа- ён сваiм мяккiм голасам, - але ты павiнна захо-ваць спакой i весцi сябе. Ад гэтага залежыць ваша жыццё i жыццё Адстойнiк".
  
  
  Яна кi-нула, i Росi адпусцi- ee. Яна выпусцiла рыданнi вакол горла, яе вочы прасiлi мяне растлумачыць, што я не мог гэй даць.
  
  
  "Я хачу, каб ты падышла да тэлефона", - сказа- эй Росi.
  
  
  "Каму павiнен патэлефанаваць ёй?" - хрыпла спытала яна.
  
  
  "Хто за-годна, калi толькi ён з'я-ляецца членам савета дырэктара-. Яе прапаную Сэла Терлицци або Дона Корвоне. Давайце зробiм гэта Терлицци. Ён за-сёды шмат дума- пра вас. Ён паверыць усяму, што вы кажаце".
  
  
  Барбара чмыхнула i рэзка -здыхнула. Яе вочы кiнулiся да мяне, i ён паспрабава- загаварыць, нягледзячы на кляп, але выявi-, што толькi задыхаюся.
  
  
  "Што я збiраюся сказаць, Росi?" - спытала яна голасам, якi раптам шталь больш жорсткiм.
  
  
  "Той Нiк Картэр забi- твайго бацькi, i Джо, i што я спрабую забiць эга. Усё будзе - парадку, калi - вас па-стануць праблемы з размовай. Гэта зробiць эга перакана-чым. Тады ты кладзеш трубку, не паведамляючы нiякiх падрабязнасця-. "
  
  
  Росi сабра- усе зброю - пакоi i раскла- эга на стале. Ён узя- Бра-нiнг Валанте, якi нес. "А цяпер, Барбара, калi ты не перадаеш паведамленне - дакладнасцi так, як я яе перадаю эга, цябе, яе, выстрелю Картэру у твар".
  
  
  Эга план здабыва- форму. Бос мафii, якога павiнна была патэлефанаваць Барбары, праглыне яе гiсторыю. Пасля таго, як яна павесiць трубку, Росi заб'е нас абодвух. Затым ён скажа мафii, што я забi- дзя-чыну, перш чым ён заб'е мяне. Ён, павiнна быць, прадума- яшчэ некалькi дэталя-, каб апошняя частка была перакана-чай, але сутнасць была вiдавочная.
  
  
  Яе злавi- погляд Барбары i пакiва- галавой. Яе, спадзява-ся, што яна зразумела. Калi яна завершыць званок, мы абодва былi мёртвыя.
  
  
  Яна падышла да тэлефона. Росi shell аб ёй. Яе перакулi-ся праз крэсла i звалi-ся на падлогу, адчайна спрабуючы зламаць яго, каб вызвалiць рукi. Мне гэта не -далося, але з-за удара- аб падлогу Росi тузану-ся галавой. Калi яго погляд адарва-ся ад Барбары, яна схапiла iголку для падскурных iн'екцый, якую выкарыстала напярэдаднi -вечары, i -бiла яе эму - плячо з усёй сiлай.
  
  
  Рапто-ная боль прымусiла Росi крыкнуць. Нават яе здрыгану-ся, убачы-шы прылада, якi стаiць у яго - руцэ, як iголкi дзiкабраза. Росi вылая-ся i вырва- яго. Пакуль ён гэта рабi-, дзя-чына -дарыла эга тэлефонам. Ён упа- на сцяну, i яна пабегла на кухню i зачынiла дзверы. Нягледзячы на свой вышэй, дзя-чынка думала хутка. ¦цёкi было для нах лепш, чым спрабаваць застацца i бiцца з Росi.
  
  
  Росi ня-пэ-нена пакруцi- галавой. Ён бы- так попела-, што я падумала, што ён збiраецца стрэлiць - мяне, проста каб выпусцiць паветра вакол селязёнкi
  
  
  
  
  
  Затым мы абодва пачулi, як бразнулi дзверы на чорную лесвiцу. Ён зразуме-, што эму трэба спынiць Барбару, iнакш -весь план эга развалiцца. Ён кiну-ся да дзень, якую яна закрыла, расчынi- яе плячом i пабег праз кухню. Яе, чу-, як ён спуска-ся па лесвiцы.
  
  
  На кухнi адкры-ся скрыню. Барбара -варвалася - пакой з мясным нажом. Яна цяжка дыхала. "Я зачынiла заднюю дзверы i нырнула - каморку зь мётламi. Ён прабег mimmo мяне", - сказала яна, вызваляючы мяне.
  
  
  Яе выхапi- у нах нож i перарэза- вяро-кi, якiя злучаюць мае лодыжкi. Яе падня- пачатку другой пiсталет з глушыцелем i панёсся праз кухню да лесвiцы.
  
  
  Росi выйша- на вулiцу i нырну- назад -нутр, калi не -бачы- дзя-чыну. Ён падня- вочы, калi яе з'явi-ся на пляцо-цы другога паверха.
  
  
  Эга лупi- вочы збiла аскепкi з боку адкрытай дзень ззаду мяне. Мой парва- рука- ягонага палiто.
  
  
  Ён адкры- дзверы, якая займаецца вяла на вулiцу, i скокнула - нах. Да таго часу, як я спусцi-ся на -зровень вулiцы, ён знiк за вуглом дома.
  
  
  11
  
  
  Калi яе, вярну-ся - кватэру, Барбара сядзела на каленях побач з бацькам. Боль адбiлася на яе бледным твары.
  
  
  "Я ведаю, што гэта запатрабуе ад вас шмат чаго, але мне патрэбна ваша дапамога. Яе павiнен хутка знайсцi Росi", - сказа- я.
  
  
  "Што ты думаеш, кравец вазьмi?"
  
  
  "Ён не збiраецца адма-ляцца ад сваёй пасады i бегчы. Ён прыдумае яшчэ адну гiсторыю, каб расказаць Арганiзацый. Напрыклад, што вы здрадзiлi свайго бацькi i аб'ядналiся са мной".
  
  
  Яна -стала. "Тады мы павiнны спынiць яго, перш чым ён зможа звязацца з iмi".
  
  
  "Дакладна."
  
  
  Яна ехала на маленькiм фиате. Калi мы з'язджалi з жылога дома, яна сказала: "У Расеi ёсць маёнтак у прыгарадзе. Думаю, ён туды паедзе".
  
  
  Яе зрабi- яе на вулiцу, дзе -чора -вечары пакiну- арандаваную машыну. Машына -сё яшчэ была там, з бiлетам за незаконную парко-ку на лабавым шкле.
  
  
  "Вы вядзеце машыну", - загада- я. Яе sel побач з ёй, збiраючы вiнто-ку, якую праверы- на базе AX - Па-днёвай Каралiне.
  
  
  Дом Росi стая- на -згорку. Жалезныя вароты ахо-валi -ваход, а тэрыторыю акружа- высокi плот.
  
  
  "Калi -зламаць вароты, спрацуе сiгналiзацыя", - сказала Барбара. "Вы павiнны патэлефанаваць у дом i папрасiць, каб вас прынялi".
  
  
  Яе праслiзну- пад руль, i заня- яе месца. Затым яе праеха- праз вароты, адкры- замак i выбi- ih. А-тамабiль праеха- па брукаванай дарозе, адна частка варот -сё яшчэ вiсела на капоце. Погнутое крыло царапало шыну, вялiкага сэнсу ня маюць, як разьбяная файл.
  
  
  Калi мы праязджалi mimmo, на нас крыча- мужчына - вопратцы садо-нiка. Пачатку другой мужчына прабег праз кусты з пiсталетам у руцэ. Яе падня- вiнто-ку адной рукой, скрыжава- рукi на грудзях i высуну- мозгу - акно. Яго нацiсну- на спускавы кручок, i беглы чалавек павярну- у бок сажалкi.
  
  
  "Гэта машына Росi", - крыкнула Барбара, паказваючы на "кадылак" на пад'язной дарожцы. "Ён тут, добра".
  
  
  Яе выскачы- вакол машыны i стрэлi- у бензабак "кадзiлака". Яе напампава- яшчэ дзве кулi, затым выцягну- запальнiчку AX i кiну- яе - газ, якi пача- працякаць праз бакам.
  
  
  "Што робiш?" - здзi-лена спытала дзя-чына.
  
  
  "Пераканацца, што ён не зможа сысцi", - сказа- я.
  
  
  Полымя -зарвала куза- кадзiлака, а затым выбухну- бак. Мужчына - форме шафёра з'явi-ся на лесвiцы, якая спускаецца па кватэры над гаражом.
  
  
  "Нiк!" - усклiкнула дзя-чына, паказваючы на яго.
  
  
  Яе, прыхiну-ся да капоце сваёй машыны, паставi- вiнто-ку на месца i -садзi- кулю - грудзi шафёра, пакуль ён усё яшчэ спрабава- дастаць рэвальвер з-пад камзолы.
  
  
  Побач са мной у крыле заскуголi- лупi- вочы. Хто-то - дом стрэлi- у мяне. Яе, прысе- i пабег да iншай баку машыны, дзе Барбара -жо сядзела на кукiшках. Яшчэ адзiн пiсталет завё-ся. У дом было як мiнiмум двое мужчын.
  
  
  Трымаючы вiнто-ку на каленях, яе, паглядзе- на дзя-чыну. Яна цяжка дыхала, i румянец вярну-ся да яе твару.
  
  
  "Барбара, - сказа- я, - з табой усё - парадку".
  
  
  "Так ты, Нiк".
  
  
  "Я хачу, каб ты адкацiлася з машыны i схавалася колах кусто- руж", - сказа- яе эй. "Вы можаце страляць па гармаце?"
  
  
  "Вядома яе магу."
  
  
  Яе пасадзiлi гэй у руку свой "люгер". "Страляць па хаце. Табе не абавязкова мець мэта. Проста фатаграфуйце. Яе хачу прыкрыццё".
  
  
  Затым яе пралез праз адчыненыя дзверы машыны i павярну- ключ. Узя- ровар, ляжу на праведзеныя вылiчэннi на сядзенне, нацiскаючы рукой на педаль акселератара. Яе, працягну- руку i нацiсну- на перадачу, i машына пакацiлася па дарожцы да пярэдняй частцы дома.
  
  
  Яе выкацi-ся на лужок i, прабiраючыся скрозь кусты, апыну-ся ля сцяны. Яе прапо-з пад вокнамi - кут хаты. Ззаду бы- унутраны дворык i зашклёная веранда. Лью Росi жыль стыльна.
  
  
  Узя-шы невялiкую каменную ла-ку, яе шпурну- яе - шкло. Выбег мужчына, шукаючы мяне. Яе чака-, я стаю сьпiнай да стагнаць. Нарэшце ён рызыкну- выйсцi на двор. Калi ён праходзi- mimmo мяне,
  
  
  
  
  
  Яе, выйша- i -дары- яго эга прыкладам вiнто-кi.
  
  
  Яе, увайшо- у дом праз пабiтыя шкляныя дзень i выявi- жанчыну - чырвоным сукенка, якая сядзела - куце. Гэй было за трыццаць, i яна была так напалохана, што дрыжала -сiм целам.
  
  
  "Хто ты, кравец вазьмi?" - сказала яна дрыготкiм голасам.
  
  
  "Яе Нiк Картэр. Вы жанчына Росi або эга, гаспадыня?"
  
  
  "Нам одзiна. Яе прыязджаю вакол Вегаса. I калi яе калi-небудзь выберусь адсюль, я не вярнуся".
  
  
  Яго -вайшо- у пакой пабольш, па калiдоры, выскачы- мужчына i стрэлi- у мяне. Яе стрэлi- са стрэльбы з сцягна, i мой лупi- вочы трапiла - вазу на до-гiм стале справа ад чалавека. Ён адскочы-. Перавярну-шы до-гi крэсла, штурхну- яе эга, каб заблакаваць -ваход у калiдор. Потым яе выкарыста- эга, як шчыт.
  
  
  Мужчына пусцi- дзве кулi мне - плячо. Яе ляжа- на праведзеныя вылiчэннi i застагна-. Яе палiчы- да дзесяцi, перш чым ён клюну-. Затым яе пачу-, як ён наблiжаецца да мяне. Яе пачака-, пакуль ён падышо- да стала i нахiлi-ся над iм, каб знайсцi маё цела. Затым яе, узмахну- вiнто-кай i выбi- рэвальвер у яго вакол рукi.
  
  
  Ён схапi- мяне за валасы, што было як нельга лепш. Мой вой бы- не такiм фальшывым, як стогн. Яе думала, ён збiраецца вырваць мне валасы з коранем. Падня-шыся, удары- яе эга прыкладам па падбародку. Затым яе пераступi- праз яго i пайшо- па калiдоры, уставленному дзвярамi.
  
  
  "Росi", - крыкну- я. "Ты занадта баязлiвы, каб выйсцi?"
  
  
  Няма адказу.
  
  
  Яе расчынi- дзверы пусты спальнi i рушы- далей.
  
  
  "Росi", - крыкну- я. "Вы павiнны забiць чалавека ззаду, як Джо?"
  
  
  Цiшыня.
  
  
  Яе паспрабава- iншую дзверы. Ванная. Жанчына ва -нiформе пакае-кi скурчылася - ваннай.
  
  
  "У цябе тут цудо-нае месца, Росi", - крыкну- я. "Скажу табе, што я збiраюся з ёй зрабiць. Яе падпалю яе, калi ты не выйдзеш".
  
  
  Ён выйша-. Ён выскачы- па бялiзнавага туалета, удары- мяне дзвярыма, i збi- мяне з нага, а затым накiну-ся на мяне.
  
  
  Нож блiсну-, калi ён уторкну- эга мне - горла. Яе тузану-ся, схапi- эга за запясце двума рукамi i пача- згiнаць эга руку назад. Ён упа- i вырва-ся, вонзив мне кулак - рэбры. Затым ён зно- удары- нажом, парэза-шы до-гую дзiрку - назе маiх штано-, калi яе адкацi-ся.
  
  
  Мы сустрэлiся - калiдоры, цяжка дыхаючы. Ён стая- на каленях, а яе - на сваiм, i ружжо, якое выпусцi- яе, ляжала на падлозе памiж намi.
  
  
  "Падымi гэта, Картэр", - сказа- ён. "Паспрабуй падняць, i яе адрэжу табе руку".
  
  
  Яе забра- Х'юга перад тым, як пакiнуць кватэру Барбары. Яе -кла- нож у далонь, i калi Росi -бачы- гэта, ён падня- руку, каб кiнуць свой нож.
  
  
  Барбара застрэлiла яго. Яна -вайшла - дом i сядзела - канцы калiдора. Яна падняла "люгер", моцнага -зяла эга абедзвюма рукамi i прастрэлiла эму патылiцу. Яна павольна падышла да нас i спынiлася, гледзячы на мерцвяка. Нарэшце яна павярнулася да мяне з безуважлiвым выразам твару i сказала: "Код ... ён парушы- код Каты ... вырадак".
  
  
  На наступную ранiцу мы развiталiся - чорным. Яе до-гiя валасы былi сабраныя - цнатлiвы пучок на шыi, а на яе бледным твар не было макiяжу.
  
  
  "Я мяркую, вы цяпер збiраецеся - Лас-Вегас, каб паспрабаваць знайсцi пасля Лася", - сказала яна.
  
  
  "У мяне такое пачуццё, што ён будзе чакаць мяне".
  
  
  "Вы чыталi газеты? Палiцыя не можа зразумець, што адбылося. Яны думаюць, што iдзе нейкая вайна памiж бандамi".
  
  
  "Мы выйшлi як раз своечасова", - сказа- я.
  
  
  "Нiк, яе павiнен я, што-што сказаць".
  
  
  "Ты маеш на -вазе што-то накшталт, можа, мы сустрэнемся зно-, калi абставiны палепшацца?
  
  
  "Думаю, мне наогул не трэба гэта казаць".
  
  
  Нумар, якi Лось запiса- для Кары - Лас-Вегасе, бы- нумарам ранча, законнага бардэлi, якiм кiруе жанчына па iменi Арлин Брэдлi. Калi яна стала вядома, што я не хачу спрабаваць таленты ee дзя-чынак, жанчына Брэдлi праводзiла мяне - малообставленный кабiнет i се- на якое верцiцца крэсла.
  
  
  "Кара пайшла адсюль некаторы час таму. Яна не прызначана для гэтага, i яна знайшла сабе iншую жыццё".
  
  
  "Вы памятаеце чалавека па iмя Лось?"
  
  
  "Ён i яшчэ трое прыйшлi сюды, каб убачыць Кару. Для estestvenno, яе не стала ih распытваць. Але я падума-, што гэта былi людзi, з якiмi гэй, не варта было звязвацца. Як я -жо сказа-, яна мне падабалася. ee элемента - такiм месцы ".
  
  
  Яна дастала здымак вакол скрынi крэсла i перадала мне. "Я -зя- гэта. Гэта дзя-чына, аб якой вы кажаце?"
  
  
  Гэта была Шэйла Брант.
  
  
  "Што вам трэба, мiстэр Харпер? Што з'я-ляецца прадметам гэтых пытання-?" - спытала жанчына.
  
  
  "Кара мёртвая. Як вы сказалi, яна звязалася не з людзьмi. Толькi яе ведала яе, як Шейлу Брант".
  
  
  Яна цепнула вачмi. Навiны, здавалася, моцна -дарылi па ёй. Калi яна зно- загаварыла, яе голас бы- хрыплым. "Табе трэба было сказаць мне раней. Ёй сказа-, што яна мне падабаецца, i яе сур'ёзна. Бы- чалавек, вядомы як Лось, адказны за яе смерць?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Ён у Лас-Вегасе. Учора -вечары яго бачыла эга - казiно".
  
  
  "Калi Мус з'явiцца тут, ты патэлефануеш мне - маю гасцiнiцу?"
  
  
  "Вядома."
  
  
  Яе палява- на Лася ён ноччу - казiно, клубах i гатэлях
  
  
  
  
  
  але яе эга не знайшо-.
  
  
  Арлин Брэдлi патэлефанавала мне, калi яе снеда-. "Ён звяза-ся са мной. Вы можаце выйсцi?"
  
  
  Яе еха- пад пякучым сонцам на ранча. Пульс у мяне учащался, адрэналiн зашкальва-. Мае пошукi падышлi да канца.
  
  
  "Яны пыталiся пра вас, як i вы пра iх. Ёй сказала, што вы былi тут i збiраецеся вяртацца. Яны хочуць, каб яе задаволiла вам пастку", - сказала Арлин Брэдлi.
  
  
  "Вы прынялi прапанову?"
  
  
  Яна -першыню -смiхнулася. ¦смешка была тонкай, жорсткай i стрыманай. "Думаю, яны думаюць, што хто-то вакол майго бiзнесу не можа пярэчыць супраць ih. Яны прапанавалi мне 10 000 даляра-, каб яе пакiнулi цябе аднаго, каб яны маглi цябе забiць".
  
  
  "Яны, павiнна быць, знайшлi грошы".
  
  
  "Грошы?" - сказала яна, нахмуры-шыся.
  
  
  "Усё ро-на. Скажыце iм, што вы гэта зробiце. Скажыце iм, што вы паклалi ih пастку".
  
  
  "I замест гэтага вы ih зловiце".
  
  
  "Я паспрабую", - сказа- я.
  
  
  Па дарозе на ранча яе праеха- mimmo старога горада-прывiд. Мы паехалi да яго, i ён прабiра-ся скрозь пыл, пакуль не знайшо- будынак, якое выглядала прыдатным для таго, што яе гатэль. Яе выня- вакол машыны вiнто-ку i схава- яе на кроквах каля дзень.
  
  
  "Цi магу я спытаць, чаму вы гэта робiце?" - сказала Арлин.
  
  
  "У мяне ёсць пiсталет, якога дастаткова для абароны з блiзкай адлегласцi. Але яны могуць паспрабаваць забiць мяне з адлегласцi".
  
  
  Яна глядзела на бязлюдную вулiцу. Хоць паветра мiгце- ад са-чанка, яна дрыжала. "Iдэальнае месца для перастрэлкi. Як у кiно. Толькi гэта не выдумка".
  
  
  "У цябе на ранча некалькi коней. Скажы Ласю, што збiраешся -зяць мяне на шпацыр сёння нiяк не калi. Ты прывядзеш мяне сюды, затым -цячэш з коньмi i пакiнеш мяне хады".
  
  
  "Гучыць iдэальна. Для iх".
  
  
  "Я хачу, каб яны давяраюць гэтаму. Калi яны зно- звяжуцца з вамi?"
  
  
  "Лось сказа-, што прыедзе апо-днi. Расклад эму падыдзе. Тое ж самае з тым, што я кiну- цябе тут без каня".
  
  
  Вярну-шыся на ранча, яна налiла мне выпiць i паднесла свой шклянку да майго. "Да поспеху."
  
  
  "Да злачынства", - сказа- я.
  
  
  Яна -смiхнулася пачатку другi раз з нашай сустрэчы. "Я захо-ваю бачнасць цвёрдасцi, таму што гэта лепш для бiзнесу. Але я магу моцна спачуваць людзям. Як Кары. Як ты".
  
  
  Яе налi- нам яшчэ адну. "Тады да сябро-ства".
  
  
  Мы ехалi - горад-прывiд пад такiм гарачым сонцам, што мая кашуля прылiпла да спiны. Яе спешы-ся.
  
  
  "Ты бачыш ih, Нэд?"
  
  
  "Я -бачы- водблiск сонечнага святла. Яны, верагодна, глядзяць праз бiнокль. Давай, взлетай. Яны будуць побач. Яны не захочуць прапусцiць сустрэчу".
  
  
  Яна рванулася, пакiну-шы маю конь. Гэта не -ваходзiла - план. Але гэта не мела значэння. Лось -сё ро-на прыйдзе. Яе, веда-, што магу на гэта разлiчваць.
  
  
  Яе сел на абвiслы веранду аднаго вакол да-но закiнутых крам i выкуры- цыгарэту. Потым яе -бачы- машыну - знаёмы Лiнкальн. Ён спынi-ся - канцы вулiцы, i з яго выйша- мужчына. Буйны мужчына. Ён стая- i глядзе- на мяне, i я адчу-, як мой складаць даляр сцiснулася.
  
  
  Мая конь выда- шум. Яе, зiрну- на жывёла i -бачы- iншага бандыта, надыходзячага з процiлеглага боку. Ён шэл, ведучы каня. Эга ногi падымалi пыл малюсенькiмi спiралямi.
  
  
  Яны планавалi злавiць мяне пад крыжаваны агонь.
  
  
  Яе кiну- недакурак цыгарэты. Яе -ста- i перамясцi-ся памiж двума будынкамi. Стаяць ля адной сцяны вакол хацiн, яе, чака-, пакуль мае сталкеры зробяць крок. Гэта не заняло шмат часу. Лось выйша- з-за вугла.
  
  
  "Як табе спадабалiся мае дзя-чынкi, Харпер?"
  
  
  "З парай усё было добра / *
  
  
  "Але не так прыгожа, як Шэйла? Яна была мiлка. Мне вельмi шкада, што я злама- гэй шыю. Мы некалькi разо- былi разам. Але вялiкiя грошы замутят галаву жанчыны, сказяць яе мысленне".
  
  
  "Яна не рабавала цябе".
  
  
  Лось падышо- лiжа. "Тады хто гэта зрабi-? Яе атрыма- гэй працу - дом Арлин, але я яе нiкому больш не распавяда- пра грошы. Так як жа яны маглi знiкнуць, як яна сказала?"
  
  
  Мая рука звiсала збоку, i ён павярну-ся так, што Лось не мог бачыць маю руку. Яе рушы-, разгарну- "Люгер", i Лось ад сцяга дазволу на выкананне адвiсла.
  
  
  "Думаю, яна здзейснiла памылку, сказа-шы Арлин", - сказа- я.
  
  
  "Кiнь, Харпер!"
  
  
  Iншы мужчына абышо- дом i падышо- да мяне ззаду. Ён стая- на кукiшках, яго пiсталет бы- накiраваны на мяне. "Я сказа-, кiнь, малалетак".
  
  
  "Не страляйце - яго", - крыкну- Лось. "Я хачу пачуць, што ён скажа пра грошы".
  
  
  Яе кiну- "Люгер" i пада-ся назад да хацiны. "Арлин заваявала Шейлу i заслужыла яе давер. Яна сказала мне, што вы прапанавалi гэй 10 000 даляра- за гэтую -стано-ку. Гэта правiльна, Лось, або яна сказала вам, што гэта была паслуга для старога сябра?"
  
  
  "Яна сказала, што гэта ласку".
  
  
  Яе, павярну-ся i нырну- у адкрытае акно хацiны. Яе стукну-ся плячом аб гнiлыя дошкi, i яны падалiся, выплё-ваючы пыл. Яе, чу-, як Лось, i iншы мужчына крычалi аднаго на аднаго. Яе, уста-, падбег да кроква- i пацягну-ся за зло-ленай там вiнто-кай. Яе павiнен бы- ведаць, што эга больш не будзе. Арлин вярнулася i перамясцiла эга. Яна падставiла мяне па-сапра-днаму.
  
  
  Праблема заключалася - тым, што я не -сведамля-, што яна замяшаная, пакуль Лось зно- не прынёс грошы. Лось сказа-, што атрыма- Шэйла працу - дом,
  
  
  
  
  
  Аднойчы яны зрабiлi Арлин манюка, па меншай меры, з-за хiбы. Лось сказа-, што ён усё яшчэ не знайшо- грошай, а гэта азначала, што ён не мог прапанаваць Арлин 10 тысяч даляра-. Гэта двойчы зрабiла яе манюка. I яна дала мне гэтую рэплiку аб тым, як моцна яна ставiлася да Шэйла i да мяне. Яна сказала мне, што будзе чакаць, калi яе выйду па гэтай пасткi жывым. Напэ-на, з пiсталетам.
  
  
  Лось пабег па ганка дома. Ён бы- падобны на буйвала. Ён кiну-ся праз дзверы, не спыняючыся, i правалi-ся праз падлогу. Эга алёнка бы- больш, чым маглi вытрымаць гнiлыя дошкi. Эга прышпiлiлi у пакоя-. Ён вылая-ся i курчы-ся, шукаючы мяне.
  
  
  Ёй ступi- да яму i яго эга па твары подобраной дошкай. Удар бы- такiм моцным, што дошка раскалолася.
  
  
  Iншы мужчына на заходзе - акно. Яе кiну- у яго штылет, але пайшо- паспешлiва i прамахну-ся. Яе адхiлi-ся - дзверы. Калi б iншы Муса не падня- эга, мой "Люгер" усё яшчэ ляжа- бы звонку.
  
  
  Яе рыссю павярну- за кут. Пiсталет -сё яшчэ бы- на месцы, але яе не нахiлi-ся косця яго. Арлин сядзела памiж будынкамi, трымаючы - адной руцэ павады нервовай конi, а - iншы - ма-зер сярэдняга вагi.
  
  
  "Iдзi i забяры яго. Яе вярнулася, каб дапамагчы табе", - сказала яна.
  
  
  "Не, ты вярнулася, каб праверыць з хлопчыкамi, i штогод, цi -сё iдзе па плане. Гэта не так. Яе -сё яшчэ жывы, i яны ведаюць пра-ду. Ты скрала грошы - Шэйла. Яна збегла, калi выявiла, што яны прапалi. нiколi не здагадвалася, што гэта - цябе ёсць. Яна табе давярала. "
  
  
  Яна стрэлiла па а-таматам.
  
  
  Яе кiну- фiят - пыл. Яе, падня- галаву як раз своечасова, каб убачыць, як спадарожнiк Муса высуну-ся праз вокны i стрэлi- у Арлин. Лупi- вочы была 45-га калiбра i разарвала гэй, твар.
  
  
  Яе -скрыкну- i кiну-ся на мужчыну, выцягваючы эга праз вокны. Яе -дары- яго эга па твары i схапi- эга за руку з пiсталетам, пакуль мы кацiлiся па пыльнай вулiцы. З-за кута вылез Лось. Ён падня- валун, падня- эга над галавой i ступi- да мяне.
  
  
  Чалавек пада мной спрабава- накiраваць пiсталет у патрэбным кiрунку, але я трыма- яе эга за запясце. Яе -дары- яго эга зно-. Яе, веда-, што прыйдзе Лось. У апошнi момант яе адкацi-ся. Лось выпусцi- валун. Iншы мужчына сядзе-, i валун удары- яго эга, з жахлiвым гукам, як калi б нож бы- у мяса. Я не сумнява-ся, што гэты чалавек мёртвы. Без сумневу.
  
  
  Лось выгляда- збiтым з панталыку такiм паваротам падзей. Ён недаверлiва пакiва- сваёй вялiзнай галавой. Затым ён падышо- да свайго сябра. Ён вырва- 45-й калiбр вакол пальца- мужчыны.
  
  
  Яе дапо-з да "Люгера". Павярну-шыся, яе Лася стрэлi- у грудзi. Двойчы. Яе, стрэлi- у яго - трэцi раз, калi ён уста- з дзiкiмi вачыма i шевелящимся ротам, нiбы гатэль што-небудзь сказаць.
  
  
  Нарэшце ён звалi-ся i замёр у пыле. Яе павольна падня-ся на ногi. Горад-прывiд здава-ся амаль беззвучным, як могiлкi. Ёй бы- адзiным чалавекам у nen, хто заста-ся - жывых. До-гая цiкавасць скончылася, i мая праца была зроблена, за выключэннем таго, што я распавё- Хоуку пра якiя пракралiся на базы AX. Але за-тра будзе iншым.
  
  
  Эпiлог
  
  
  Яе знайшо- у Хоука у басейна эга клуба - зялёнай сельскай мясцовасцi Вiрджынii, недалёка ад Вашынгтона. Ён прыма- гэтак неабходныя сонечныя ванны. Эга кастлявыя локцi i каленi былi падобныя на дзвярныя ручкi - колер слановай косткi.
  
  
  "Як прайшла -борка?" Яе спыта-.
  
  
  "Усiм абсталяваннем паклапацiлiся. Нам давялося зачынiць базы - Каралiне i Дэнверы, але мы атрымалi кантроль над усiмi шпiёнамi мафii. На шчасце, аперацыя была на ранняй стадыi, i яны не перадалi нiякай важнай iнфармацыi. "
  
  
  "У цэлым мафii нiчога не ведала аб угодзе Росi з камунiстамi цi пра тое, што ён бы- запричастным да шпiянажу для AX. Абруз, верагодна, таксама мала што веда-. Ён бы- проста падазроным. Але падазрэннi могуць быць смяротнымi, калi вы зблыталiся з такiмi людзьмi, як Лью Росi ".
  
  
  Хоук прыадчынi- адно вока.
  
  
  "Гэта было дарагое i крывавае справа, Нiк, але гэта наша праца, твой i мой. Брудная справа, за якое не даюць медалё-".
  
  
  "Я ведаю", - сказа- я.
  
  
  "Вы гатовыя за-тра паехаць у Лондан?"
  
  
  "Так, сэр."
  
  
  "Нiк", - паклiка- ён, калi яго адышо-. Ён sel - шэзлонгу. "Хто дыска- бабуля, што чакае цябе - машыне?"
  
  
  "Надзейны iнфарматар".
  
  
  "Вы маеце на -вазе дачка Валанта?" сказа- ён .
  
  
  * * *
  
  
  Барбара з нецярпеннем чакала. "Пойдзем куды-небудзь i кладзёмся спаць, Нiк. За-тра наступiць вельмi хутка". Яна прысунулася да мяне лiжа, калi яе ад'язджа- па клубу. "Ваш бос бы- здзi-лены?" "О, вядома", - сказа- я. "Ён амаль страцi- дарунак прамовы".
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Агент - Контрагент
  
  
  
  Нiк Картэр.
  
  
  Агент - Контрагент
  
  
  Прысвячаецца служачым сакрэтных служба- Злучаных Штата- Амерык
  
  
  
  Першая кiра-нiк.
  
  
  Пераследуючы небяспечную дзiчыну, паля-нiчы часам выя-ляе, што ён мiмаволi памяня- ролю са сваёй здабычай, i шталь ахвярай. Многiя дзiкiя жывёлы валодаюць хiтрасцю, неабходнай для засад, напрыклад, ягуар-забойца па Мату-Гросу, якi хава-ся па -ласным следзе, каб заблытаць i забiць паля-нiчых сабак адным ударам кiпцюро-, за-сёды забiваючы апошнюю сабаку - зграi першай. I слон-разбойнiк-дабi, якi распрацава- агiдную звычку адрываць канечнасцi - праследавацеля--людзей.
  
  
  Чалавек, вядома, самы хiтры вакол усiх арганiзатара- засад, i яе -важлiва абдума- гэты факт, калi шэл па цёмнай лясной сцежцы. Гэта было iдэальнае месца для засады; i да яе, веда-, што гэта было запланавана менавiта так.
  
  
  Яго шэл асцярожна, павольна, назiраючы за кожным дрэвам i кустом на прадмет руху, прыслухо-ваючыся да найменшага гуку. Мой "Люгер", Вiльгельмiны, ляжа- напагатове - кабуры, але без рыштунак. Штылет "Х'юга" ляжа- у замшавых ножнах, прывязаных да майго правага предплечью, пад курткай, якую яе насiлi. Яе толькi што прайшо- mimmo навiсае галiнкi, калi пачу- гук ззаду сябе. Яшчэ да таго, як ён павярну-ся, яе зразуме-, што гэта азначае - мужчына звалi-ся з дрэва на зямлю ззаду мяне.
  
  
  Яе, павярну-ся як раз своечасова, каб убачыць опускающуюся руку з нажом у яе. Тонкае вострае лязо было накiравана выплат прама - маю грудзi.
  
  
  Падня-шы левае перадплечча, каб заблакаваць яго, яе, схапi- мужчыну за запясце. У той жа час яе тыцну- указальным i сярэднiм пальцамi правай рукi - вочы мужчыну. Але ён прыцiсну- свабодную руку да пераноссi, як раз своечасова, каб выратаваць вочы.
  
  
  Яе схапi- эга iншае запясце абедзвюма рукамi, паварочваючыся i адварочваючыся ад яго, i моцна пацягну-, нахiляючыся наперад. Мужчына праляце- праз маё плячо i стукну-ся аб зямлю спiной. Нож вылеце- па эга рукi. Яе напружы- мышцы на правым перадплеччы, i штылет саслiзну- мне - далонь. Перш чым мужчына паспе- зрушыцца з месца, засуну- яе тонкi струмень стилета эму пад падбародак i трымала эга там.
  
  
  "Поспехi - наступны раз", - сказа- ёй цiха.
  
  
  Яе не -садзi- нож мужчыну - падбародак, як звычайна. Яе трыма- эга там, пакуль эга вочы звузiлiся на мяне.
  
  
  Раптам ён усмiхну-ся. "Вельмi добра, N3", - сказа- ён.
  
  
  "Якiя-небудзь прапановы?" - спытала я, прыбiраючы штылет з эга горла.
  
  
  Ён sel i ачысьцi-ся. "Што ж, яе мог бы згадаць, што вам варта выкарысто-ваць больш клубы у кiдку. I што вашага штылет не з'я-ляецца праблемай, i лiчыцца горш, чым German Траппер's Companion, якi вы толькi што забралi - мяне. Але я думаю, вы -сё гэта ведаеце, у любым выпадку. I вы, здаецца, спра-ляецеся са сваёй працай, нам, нягледзячы на што ".
  
  
  Яе Х'юга пакла- назад у ножны. "Дзякуй", - сказа- я.
  
  
  Яе прайшо- першы тэст на курсах павышэння квалiфiкацыi. Маiм супернiкам бы- памочнiкам iнструктара па айкiдо - акадэмii AX, i яе павiнен бы- прызнаць, што ён зрабi- па-чарто-ску добрую працу, перакана-шыся, што я памятаю асновы самаабароны. Мы былi на тэрыторыi суперсекретной школы для агента- AX.
  
  
  "Цяпер працягвайце iсцi па гэтым шляху, пакуль не прыехалi да перасячэння з сцежкай, якая вядзе назад у трэнiровачны цэнтр", - сказа- ён мне. "Чакайце чаго за-годна".
  
  
  "Я за-сёды гэта люблю", - адказа- ёй, усмiхаючыся.
  
  
  Пакiну- ёй эга там i пайшо- па звiлiстай дарожцы. Месяц выслiзнула з-за аблока-, асвятлi-шы пасля жудасным серабрыстым святлом. Яе руха-ся асцярожна, гатовы да -сяго. Даеха-шы да скрыжаваньня, яе спынi-ся на хвiлiну. Яе, веда- аб адсутнасцi гукавой насякомых, а гэта азначала, што ёсць вялiкая верагоднасць, што паблiзу - зале хто-то яшчэ. Яе толькi пача- свой шлях, вядучы да трэнiровачнага цэнтру, калi мужчына выскачы- праз цемры на сцежку адкрыта перада мной. Яе выцягну- свой "люгер" i дабi- чалавека да эга зброi. Яе нацэлi- "люгер" эму - грудзi i нацiсну- на курок. Пачу-ся пстрычка - пусты лiчбавыя камеры.
  
  
  "Ты мёртвы", - сказа- я. "Лупi- вочы 9 мм складаць даляр".
  
  
  Постаць у цёмным касцюме засмяялася, i я -бачы-, што на яго твар бы- надзеты панчоха. Смех i гэты панчоха прымусiлi мяне круцiцца - галы. Пакуль яго -сё яшчэ спрабава- зразумець гэта, яе пачу- ззаду сябе лёгкi шум. Гэты чалавек бы- усяго толькi прынадай. Але - гэтым не было сэнсу. Iнструктары нiколi не працавалi - камандах супраць вас, нашых начных практыкаваннях.
  
  
  Перш чым яго змог павярнуцца тварам да другога мужчыну, яе адчу- рапто-ную рэзкую боль, якая -зарвалася - падставы чэрапа. Яркiя агнi -спыхнулi на мяне - цемры. Мае каленi падагнулiся, -сёй тэрыторыi гатэля, а стукнулася мне пра патылiцу. Яе дзе-то пачу- нiзкi стогн, хрыпы гук, i ён зыходзi- вакол майго -ласнага горла.
  
  
  Яе пачу- голас. - "Гэта ён?"
  
  
  "Так, гэта ён", - адказа- iншы мужчына з нейкiм акцэнтам.
  
  
  Яе з болем адкры- вочы i -бачы- дзве цёмныя фiгуры, што плылi - цемры. Яны абодва
  
  
  насiць панчошны маскi. Яе паспе- спытаць. - "Што гэта?"
  
  
  "Рэальная жыццё, мiстэр Картэр", - сказа- той з акцэнтам. "Не, школьныя гульнi, як вы думалi".
  
  
  Яе прыжмуры-ся скрозь затуманеныя болем вочы, каб убачыць абрысы асоб для панчохамi, але было занадта цёмна, каб нешта разглядзець. Ва -сякiм выпадку, не патрабавалася нiякiх блiскучых выснова-, каб высветлiць, што гэта не iнструктары вучэбнай акадэмii. Яе проста спрабава- адгадаць, як яны патрапiлi на тэрыторыю, калi адзiн вакол iх моцна -дары- мяне нагой у бок.
  
  
  Яе, хмыкну- i вылая-ся сабе пад нос. Боль была пакутлiвай. Чалавек з акцэнтам нацэлi- мне - твар "кольт " кобра" 38 Special.
  
  
  "Гэта было проста, каб пераканаць вас, што гэта не гульня, мiстэр Картэр", - сказа- мне той, у каго бы- Кольт. Iншы мужчына дыха- неглыбока i выгляда- так, нiбы гатэль б па-тарыць -рок.
  
  
  Ён суну- маленькi пiсталет назад у хвiлiну i выцягну- праз пiнжака чорны канверт. Выда-шы гарлавы гук, ён кiну- канверт побач са мной на зямлю.
  
  
  Той, у каго бы- акцэнт, зно- загавары-. "Гэта паведамленне для вашага начальства, мiстэр Картэр. Гэта тычыцца маючай адбыцца канферэнцыi - Каракасе. Яе прапаную вашым людзям прачытаць эга -важлiва i сур'ёзна".
  
  
  Мой розум кружы-ся - по-най балюча цемры. Канферэнцыя -я-ляла сабой сустрэчу памiж амерыканскiм вiцэ-прэзiдэнтам i прэзiдэнтам Венесуэлы, якая займаецца павiнна была прайсцi - Палас-дэ-Мiрафлорэс, Белым палацы, на працягу наступных двух тыдня-. Гэта было важнае палiтычнае падзея, якое павiнна было умацаваць эканамiчныя i палiтычныя сувязi памiж ЗША i Венесуэлай.
  
  
  Яе гатэль задаць пытаннi, каб яны загаварылi яшчэ трохi. Але яны скончылi размову. Той, хто штурхну- мяне раней, збiра-ся даць мне апошнi -дар, перш чым яны сышлi. Эга бяда была - тым, што ён занадта любi- сваю працу. На гэты раз ён зрабi- свой цяжкi чаравiк мне - галаву. Яе схапi- эга на нагу i засмяя-ся павярну-. Яе пачу- трэск касцей, i ён закрыча-, страцi-шы ра-навагу i цяжка звалi-шыся на свайго таварыша. Iншы мужчына адхiсну-ся, i яны абодва -палi.
  
  
  "Дурань!" - закрыча- мужчына з кольтом, спрабуючы -стаць на ногi, спрабуючы прыцэлiцца.
  
  
  Да таго часу яе бы- на нагах, i нейкiм чынам ён апыну-ся памiж мной i пiсталетам, што мяне задавальняла. Ён удары- мяне вялiкiм кулаком у твар, але я прыгну-ся, i ён адляце- ад маёй скiвiцы. Мужчына з пiсталетам ускочы- i -цёк у цень. Яе -дары- iншага мужчыну, разбi-шы кулаком эга - вышыню. Ён упа- на спiну, i я кiну-ся на яго зверху, але ён упёрся нагой мне - жыццi, i штурхну-. Яе паляце-, i да таго часу, калi яе зно- уста- на ногi, ён выслiзну- у кусты.
  
  
  Але ён не збiра-ся забыцца, як эму падабалася штурхаць мяне, i гэта дало мне энергiю, аб якой ёй нават не падазрава-. Ёй дазволi- стилету -пасцi мне - руку i шпурну- эга эму услед. Ён трапi- эму - спiну, калi ён уваходзi- у густы хмызняк. Ён закрыча-, схапi-ся за спiну i кiну-ся наперад, знiкшы праз поля гледжання - кустах.
  
  
  Калi яе, падышо- да трухлявым мужчыну, iнструктар выйша- па ценi ззаду мяне. "Гэй, - крыкну- ён, - што тут адбываецца?"
  
  
  Ён падышо- да таго месца, дзе яе захо-ва-, i -бачы- штылет, якi тырчыць па -сёй спiны бандыта. Ён сказа-. - "Iсус!" "Што, кравец вазьмi, здарылася?"
  
  
  Яе зня- маску панчоха з мужчыны i -бачы-, што ён мёртвы. Твар было незнаёмым. "У нас былi госцi", - сказа- я. "Адзiн сышо-".
  
  
  "Ты забi- гэтага?" Ён выгляда- трохi хворым.
  
  
  Iнструктары AX - спецыялiсты па самаабароне, але большасць вакол iх не праводзяць шмат часу - палявых умовах. Яны прывучаюць нас гультаяваць, але нiколi не робяць брудную працу.
  
  
  "Падобна на тое, што я гэта зрабi-", - сказа- я, праходзячы mimmo спецыялiста па каратэ з адвiслай скiвiцай, каб падняць канверт, якi мае тыя, хто напада- пакiнулi са мной. Яе адкры- эга i ледзь мог прачытаць паведамленне - цьмяным месячным святле.
  
  
  На маючай адбыцца канферэнцыi - Каракасе -рад ЗША i асаблiва выведвальная сетка AX будуць падвергнутыя жорсткаму знявазе i цяжкасцi. Гэта адкрыты выклiк для AX: каму, якую форму прыме прынiжэньня i як яно будзе рэалiзавана, а таксама прадухiлiць эга, калi зможаце. Калi вы прайграеце, мiр убачыць неэфекты-насць AX i неэфекты-насць -рада Злучаных Штата- у сусветных справах.
  
  
  Падпiсана проста "Спойлеры". Усе паведамленне, уключаючы подпiс, было злепленае па выразак часопiса- па.
  
  
  Бледнатвары iнструктар па каратэ падышо- да мяне косячыся на мерцвяка. Калi ён загавары-, яго голас бы- халодным. "Гэта пакiнулi гэтыя людзi?"
  
  
  "На самой справе, - сказа- я.
  
  
  "Магу яе -бачыць гэта, калi ласка?" - спыта- ён голасам iнструктара.
  
  
  "Баюся, што няма", - адказа- я.
  
  
  Эга твар напо-нiлася гневам. "А цяпер паслухай, Картэр. Гэты прыкры iнцыдэнт адбы-ся на тэрыторыi школы, што ты хочаш рабiць. "
  
  
  Яе суну- паперу - хвiлiну пiнжака. "Дэвiд Хок атрымае по-ны даклад".
  
  
  Усё - AX падпарадко-валiся Хоуку, нават бос гэтага чалавека - навучальным цэнтры. Яе падазрава-, што iнструктара абура- той факт, што я рабiла справаздачу непасрэдна перад Хоуком. Калi яго прайшо- mimmo iм, каб забраць свой штылет, мне здалося, што ён збiра-ся мяне спынiць.
  
  
  "Як ты думаеш, цi зможаш ты -зяць у мяне гэтую паперу?" - спыта- яе з саркастычнай усмешкай.
  
  
  Ён вага-ся хвiлiну. Яе, веда-, што ён вельмi гатэль прыняць выклiк, але ён веда- аб маiм званнi. Гэты адзiны факт напалоха- яго, нягледзячы на яго чорны пояс па каратэ.
  
  
  Ён адышо- у бок, i яе досталь, штылет. Яе ачысьцi- лязо на спiне мерцвяка i вярну- эга - ножны. "Вы можаце аднесцi цела - трэнiровачны цэнтр, - сказа- я, - але пакiньце эга там, пакуль не пачуеце распараджэння- ад Хоука. I нiчога не вымайце па эга кiшэня-".
  
  
  Iнструктар проста пiльна глядзе- на мяне, на яго твар было напiсана абурэньне.
  
  
  "А пакуль практыкаваннi скончаныя", - сказа- я. "Сёння больш не наза-жды хавацца - ценi".
  
  
  Яе, павярну-ся i накiрава-ся назад да будынка-. Мне трэба было адразу патэлефанаваць Хоуку.
  
  
  * * *
  
  
  Праз Пару дзён Хоук i яе сядзелi за до-гiм сталом для перамова- вакол чырвонага дрэва - штаба-кватэры AX з кiра-нiком ЦРУ, начальнiкам Агенцтва нацыянальнай бяспекi, начальнiкам сакрэтнай службы i дырэктарам палiцыi бяспекi Венесуэлы. Хоук папрасi- гэтых людзей сустрэцца з намi, таму што ih агенцтва збiралiся забяспечыць бяспеку Каракасской канферэнцый.
  
  
  Хоук бы- на чале свайго крэсла i каза- скрозь велiзарную смярдзючую цыгару. "Ва -сiх вас ёсць копii паведамленнi, джэнтльмены", - сказа- ён. "Калi хто-то вакол вас захоча яшчэ раз вывучыць арыгiнал, ён у мяне тут". Эга хударлявае цела здавалася наэлектризованным ад энергii, а яго цвёрдыя ледзяныя вочы глядзелi недарэчна - вясёлым твар фермера па Канэктыкута. Яе за-важы-, як i шмат разо- раней, што, калi Ястраб каза-, людзi -важлiва слухалi, i нават гэтыя вядомыя людзi.
  
  
  "Няма нiякiх звестак аб тым, хто гэта напiса-?" - спыта- бос ЦРУ. Гэта бы- высокi рудавалосы мужчына з пранiзлiвымi блакiтнымi вачыма i манерамi пяцiзоркавага генерала.
  
  
  "Я дазволю N3 адказаць на гэты лейцара", - сказа- Хок, засо-ваючы цыгару - роце.
  
  
  Яе, пакла- рукi перад сабой на стале. Яе трываць не магу гэтыя бюракратычныя сходу, асаблiва калi мне даводзiцца адказваць на мноства пытання- па выведкi.
  
  
  "Немагчыма адсачыць матэрыялы, якiя яны выкарысто-валi для самога паведамленнi, - сказа- я. "Мы праверылi, паперу, канверт, выразкi i клей, i гэта -сё звычайныя рэчы, якiя яны маглi б купiць у любым вакол тысячы крам у гэтым раёне".
  
  
  "А як наконт самiх мужчын?" - нецярплiва спыта- кiра-нiк сакрэтнай службы. Ён бы- каржакаваты i светлавалосы, з шэрымi палосамi на скронях. Ён выгляда- вельмi нервовым.
  
  
  "Чалавек, якога яе забi-, апыну-ся прада-цом абутку - вялiкiм унiвермагу тут, у Вашынгтоне. Нiякiх зачэпак. У яго няма запiса- нам у адным вакол нашых аддзела- або - палiцыi. I -сё, што я магу расказаць вам пра эга аднаго - тым, што ён высокi хлопец з е-рапейскiм акцэнтам ".
  
  
  "Рускi?" - спыта- агент АНБ. Гэта бы- пажылы мужчына з белымi валасамi i до-гiм выступо-цам падбародкам. Ён малява- у нататнiку перад сабой, але пiльна глядзе- на маё твар.
  
  
  "Я не магу сказаць напэ-на", - сказа- я. "Магчыма, гэта бы- балканскi акцэнт. I, вядома, гэта можа быць фальшывым".
  
  
  Вэнэсуэлец пастука- пальцамi па стале. Гэта бы- буйны мужчына з алi-кавым тварам i цёмнымi густымi бровамi. Ён бы- тым чалавекам, якi паспяхова фробель урад Венесуэлы падчас серыi спроба- перавароту некаторы час таму, i цяпер ён, вiдаць, хвалява-ся. "Тады мы паняцця не маем, хто стаiць за гэтым паведамленнем", - павольна вымавi- ён з моцным акцэнтам.
  
  
  "Баюся, што такое цяперашняя сiтуацыя", - прызна-ся Хоук. "Я Нават подпiс для нас нiчога не значыць".
  
  
  "Калi б гэта залежыць ад мяне, яго б не шталь турбавацца пра гэта", - сказа- кiра-нiк АНБ. "Усё гэта, верагодна, свайго роду розыгрыш".
  
  
  "Або проста некаторыя людзi, затаившие злосць на AX", - пракаментава- кiра-нiк сакрэтнай службы. "Аматары, з якiмi лёгка справiцца, калi яны з'явяцца - Каракасе".
  
  
  "Я не думаю, каб расейцы цi чырвоныя кiтайцы выконвалi заданнi такiм чынам", - павольна вымавi- чалавек па ЦРУ. "Але тады амаль немагчыма адгадаць, як КДБ i L5 павядуць сябе - гэта цi iншай сiтуацыi".
  
  
  "Цвёрды i халодны факт застаецца фактам", - сказа- Ястраб, - "што iснуе пагроза канферэнцый. У запiсцы гаворыцца аб прынiжэннi i, суме-шыся, а не толькi аб зрывах. I яна адрасаваная канкрэтна AX. госпада? "
  
  
  Наступiла кароткае ма-чанне. Нарэшце, кiра-нiк ЦРУ зно- загавары-. "Вашы людзi частцы трапляюць туды, дзе чакаецца замах, - сказа- ён, - каб заблакаваць ih ката- вашымi". Ён зiрну- на мяне
  
  
  "На самай справе", - сказа- Хок, адкiну-шыся на спiнку крэсла i аглядаючы крэсла. "Так што, калi AX павiнен быць на гэтай канферэнцыi, цалкам магчыма, што хто-то плануе забiць нашага вiцэ-прэзiдэнта або прэзiдэнта Венесуэлы, цi абодвух".
  
  
  За сталом кiпела казаць. Кiра-нiк сакрэтнай службы змрочна паглядзе- на Хоука. "Я не разумею, як мы можам зрабiць такую выснову па дакументах, Дэвiд", - сказа- ён. "Я думаю, вы перабольшваеце яе важнасць".
  
  
  Супрацо-нiк АНБ уста- з крэсла i шталь хадзiць -зад i наперад каля до-гага крэсла, сашчапi-шы рукi за спiной. Ён бы- падобны на брытанскага палко-нiка - адста-цы, крочы- па пакоi. "Я думаю, мы -се ставiмся да гэтага занадта сур'ёзна", - сцвярджа- ён. "Праклятая запiска можа быць розыгрышам".
  
  
  Да гэтага часу тхор яе на-мысна ма-ча-. Хок гатэль пачуць меркаванне кожнага, перш чым мы выкажам сваё. Але цяпер яе, падума-, што пара мне выказацца.
  
  
  "Гэта занадта добра спланавана для жарты", - сказа- ёй цiха. "Вы Памятаеце, гэтым людзям удалося атрымаць доступ на тэрыторыю трэнiровачнага цэнтра AX. I яны ведалi маё iмя i здолелi знайсцi мяне там. Той з акцэнтам, якi да- мне запiску, сказа- менавiта гэта: Я прапаную вашым людзям прачытаць гэта -важлiва i сур'ёзна. "Я агледзе-ся вакол крэсла. "Ён не выгляда- так, як быццам жартава-".
  
  
  "Калi б яе не забi- чалавека - такой сiтуацыi, яе б таксама гатэль iнтэрпрэтаваць усё гэта даволi сур'ёзна", - з'едлiва сказа- супрацо-нiк Сакрэтнай службы.
  
  
  Я не мог дазволiць сабе выходзiць па сябе. "Одзiна вакол мужчын трыма- накiраваны на мяне рэвальвер, а iншы бi-ся са мной", - холадна сказа- я. "Калi б ты бы- там, ты б, напэ-на, паставi-ся да гэтага сур'ёзна. Яе выкарыста- свой нож, таму што мне трэба было спынiць чалавека, а не таму, што я люблю забiваць".
  
  
  Начальнiк сакрэтнай службы толькi падня- бровы i паблажлiва -смiхну-ся мне. "Нiякая крытыка вашага меркаваннi не прызначалася вам, мiстэр Картэр. Яе проста спрабую паказаць, што спецслужбы рэгулярна атрымлiваюць такiя запiсы. Мы проста не можам дазволiць сабе -спрымаць ih -сё сур'ёзна".
  
  
  Вэнэсуэлец прачысцi- горла. "Гэта пра-да. Але гэты здаецца мне iншым. I там, дзе ёсць якая-небудзь магчымасць замаху на жыццё майго прэзiдэнта, я не магу рызыкаваць. Яе знайшлi падвоiць ахову - Палацы Мiрафлорэс падчас канферэнцый. А паколькi вашага вiцэ-прэзiдэнту таксама можа пагражаць небяспека, яго настойлiва рэкамендую вам прыняць дадатковыя меры засцярогi ".
  
  
  "Я толькi што разма-ля- з вiцэ-прэзiдэнтам", - сказа- кiра-нiк ЦРУ. "Эга " - гэта зусiм не турбуе. Яе сказа- эму, што -се чатыры агенцтва -сё ро-на будуць мець там людзей, i ён лiчыць, што гэтага дастаткова".
  
  
  Хок зно- паглядзе- на супрацо-нiка сакрэтнай службы, якi прыцiсну- счэпленыя рукi да рота. Нягледзячы на свае цынiчныя за-вагi, ён, вiдавочна, разуме-, што нясе гало-ную адказнасць за жыццё i асабiстае дабрабыт вiцэ-прэзiдэнта.
  
  
  "Што вы думаеце?" - спыта- эга Хоук.
  
  
  Ён сур'ёзна паглядзе- на Хоука. "Што ж, яе я павiнен прызнаць, што мы гаворым тут аб жыццях кiра-нiко- канферэнц-зала, па меншай меры, патэнцыйна. Яе знайду дадатковых людзей у паездку - Каракас, каб адпавядаць бяспекi - Венесуэле".
  
  
  "Добра", - сказа- Хок, жуючы цыгару. Ён правё- рукой па сiвым валасам, затым даста- цыгару iso rta. "Што тычыцца AX, у нас звычайна не было б агента - гэтай краiне на сустрэчы. Але паколькi AX бы- адмыслова згаданы - запiсцы, яе адпра-ляю свайго гало-нага чалавека - Нiка Картэра - на канферэнцыю". Ён махну- мне рукой. "Вiцэ-прэзiдэнт лiчыць, што было б нядрэнна, калi б яе суправаджа- эга, таму яе таксама паеду".
  
  
  Кiра-нiк ЦРУ перавё- позiрк з мяне на Хоука. "Мы клапоцiцца аб допуску абодвум".
  
  
  Чалавек па АНБ павольна пакруцi- галавой. "Я -сё яшчэ думаю, што вы адпра-ляецеся - пагоню за дзiкiмi гусямi", - з'едлiва сказа- ён.
  
  
  "Можа быць, i так", - прызна-ся Хоук. "I, вядома, ёсць i трэцяя магчымасць". Ён зрабi- па-зу, атрымлiваючы асалоду ад чаканнем. "Пастка", - працягну- ён, суну-шы халодную цыгару назад у рот. "У запiсцы гаворыцца, што зневажаць будзе менавiта AX. I -сё гэта - адкрыты выклiк AX. Можа быць, хто-небудзь хоча, каб N3 або яе бы- там па нейкiм схаваным матывах".
  
  
  "Тады навошта iсцi?" - запярэчы- агент АНБ. "Я думаю, гэта тое, што ты будзеш шчаслiвы пераседзець у iншым месцы".
  
  
  Хоук жава- цыгару. "За выключэннем таго, што я дзейнiчаю не так, - сказа- ён. "Мне не падабаецца iдэя хаваць галаву - пясок i спадзявацца, што пагроза знiкне або што хто-то iншы паклапоцiцца абсталяваннем для -сiх нас".
  
  
  "Мы вiтаем вашым прысутнасцi, сеньёр Ястраб", - сказа- венесуэльскi чыно-нiк.
  
  
  Чалавек па ЦРУ звярну- на мяне свой разумны i сур'ёзны погляд. "Я спадзяюся, што ваша паездка пройдзе без прыгод", - сказа- ён.
  
  
  Яе, усмiхну-ся эму. "Хочаце верце, хочаце не, яе таксама на гэта спадзяюся".
  
  
  Другая кiра-нiк.
  
  
  У Каракасе была Страсная субота, i -весь горад сабра-ся на фестываль. Былi фарбы быка-, парады з маля-нiчымi папла-камi i -се - яркiх рэгiянальных строях, канцэрты i выставы
  
  
  i танцы на плошчах. Каракас заба-ля-ся з распушчанымi валасамi. I -сё ж гэта было не тое яркае, звар'яцелае карнавальнае настрой, якое заставалася са мной, калi яе пасялi-ся - сваiм пакоi - гатэлi El Conde -сяго за шэсць дзён да канферэнцыi. Гэта было халоднае, страхавiтае адчуванне моцнага ветру, свiсцячага па вузкiх брукаваных вулачках старой часткi горада. Я не мог пазбавiцца ад жудаснага адчуваннi, што горад спрабуе сказаць мне што-тое, што -рачыстасць хавае ад выпадковага назiральнiка. Што-то злое.
  
  
  Ястраб вылеце- раней i -жо бы- у горадзе. Ён думалi, што нам лепш паехаць асобна i спынiцца - розных гатэлях.
  
  
  Яе павiнен бы- звязацца з Хоуком - невялiкiм рэстаранчыку каля офiса American Express - дзевяць вечара. Гэта дало мне некалькi гадзiн сам-насам з сабой, таму я пайшо- у кiёск на рагу i купi- газету i лiсток карыды. Яе -зя- паперы з сабой у блiжэйшы кафэ на тратуары, але з-за ветру яе вырашы- сесцi -нутры. Яе замовi- Кампары i выпi- яго, пакуль чыта- усе апавяданнi аб канферэнцыях, гадаць, цi будзе гэты форум рабiць сапра-дныя загало-кi, перш чым усё гэта скончыцца.
  
  
  Скончы-шы з газетай, яе даследава- навiнкi карыды. Мне за-сёды падабалася добрая карыда. Калi вы займаецеся забойствам i спрабуеце не быць забiтым, а вы гуляеце са смерцю - гвалто-най смерцю - бой быко- выклiкае - вас адмысловае зачараванне. Вы iдзiце, плацiце грошы i сядайце - барреру - у пярэднi шэраг. I вы ведаеце, што на аренее будзе смерць, можа, нават смерць чалавека. Але незалежна ад таго, паб'е цi смерць быка або чалавека, вы ведаеце, што - па меншай меры, на гэты раз - вы выйдзеце жывым. Незалежна ад таго, хто памiрае, там не заб'юць вас цi працi-нiка. Такiм чынам, вы сядзiце на сваiм оплачиваемом месцы i -спрымаеце -сё з пачуццём адхiленасцi, ад якога, як вы ведаеце, прыйдзецца адмовiцца, як толькi вы вернецеся - свет за межамi арэны. Але падчас спектакля вы сапра-ды можаце атрымлiваць асалоду ад смерцю, самаздаволена i маркотна ад смерцi, якая пераследвае вас на вулiцах.
  
  
  Пакуль яе чыта- газету аб карыдзе, яе, зiрну- i за-важы- мужчыну, якi наглядае за мной.
  
  
  Яе хутка паглядзе- на газету. Яе не гатэль, каб мужчына веда-, што яго эга бачы-. Яе затрыма- погляд на старонцы i адпi- "Кампари", назiраючы за мужчынам краем вочы. Ён сядзе- за столiкам звонку, гледзячы на мяне праз акно. Яе нiколi раней не бачы-, эга асоб, але мне прыйшло - галаву, што эга агульнае целасклад было падобна на чалавека з пiсталетам, якi напа- на мяне - трэнiровачным цэнтры. Гэта можа быць той жа самы мужчына.
  
  
  Але - Каракасе, верагодна, ёсць тысяча чалавек, падобных гэтаму. Яе злавiлi рух i зно- падня- вочы. Мужчына кiда- некалькi монетт на крэсла, збiраючыся сысцi. Уста-шы, ён зно- вельмi хутка паглядзе- на мяне.
  
  
  Пасля таго, як мужчына сышо-, яе кiну- некалькi монетт на крэсла, суну- паперу пад паху i пайшо- за iм. Да таго часу, як я дабра-ся да вулiцы, iнтэнсi-нае рух закрыла эму поле зроку. Калi рух спынiлася, яго нiдзе не было вiдаць.
  
  
  Пазней, у рэстаране каля офiса American Express, яе распавё- Хоуку пра iнцыдэнт. Як звычайна, ён жава- до-гую цыгару. Ястраб - сапра-дны патрыёт, але калi - яго ёсць законны шанец здабыць добрую кубiнскую цыгару, ён сапра-ды не можа адмовiцца ад нах.
  
  
  "Вельмi цiкава", - сказа- ён задуменна, выпусцi-шы - мой бок кольца дыму. "Вядома, гэта можа нiчога не значыць, але я думаю, што нам лепш дзейнiчаць з асаблiвай асцярожнасцю".
  
  
  "Вы былi - Белым палацы, сэр?" Яе спыта-.
  
  
  "Я заходзi- сёння раней. Там шмат людзей, Нiк, але там вельмi мала арганiзацый. Людзi вакол службы бяспекi, здаецца, больш -схваляваныя фестывалем, чым канферэнцыяй. У мяне дрэннае прадчуванне".
  
  
  "У мяне такое пачуццё, што я нават не пайшо- туды", - прызна-ся я.
  
  
  "Я хачу, каб ты за-тра пайшо- у палац i до-га, ненадакучлiва агледзе-ся. У цябе востры нюх на непрыемнасцi. Выкарысто-вай эга, i далажы мне сюды за-тра нiяк не калi".
  
  
  Яе спыта-. - "Калi прыедзе наш вiцэ-прэзiдэнт са сваёй свiтай?"
  
  
  "За-тра позна -вечары. Нашы паравыя па сакрэтнай службы будуць з iм. Бос збiра-ся прыехаць сам, але ён павiнен бы- паехаць на Гаваi з прэзiдэнтам".
  
  
  "Што запланава- вiцэ-прэзiдэнт?"
  
  
  "Будзе некалькi дзён агляду славутасця- Каракаса i эга наваколля з прэзiдэнтам i iншымi афiцыйнымi асобамi. Таксама будуць арганiзаваны банкеты, прыёмы i прыватныя перамовы з прэзiдэнтам Венесуэлы. Затым на канферэнцыi пройдуць адкрытыя перамовы з адмiнiстрацыяй прэзiдэнта Венесуэлы. Прэса, вядома, будзе. Канферэнцыя будзе мець ранiшнюю i дзённую сесiю. Яе бы гатэль, каб яна была карацей ".
  
  
  Хоук правё- рукой па сваiм сiвым валасам i -таропi-ся на кубак густога кавы, якую замовi- раней. Мы сядзелi - маленькай будцы ля акна. У маленькiм рэстаранчыку было шмат людзей, i вакол нас панавалi размовы на iспанскай.
  
  
  "Калi вiцэ-прэзiдэнтам -першыню з'явiцца тут на публiцы? "-
  
  
  спыта-ся - яе.
  
  
  Хоук строс попел з цыгары i паглядзе- на цёмную вузкую вулiцу. "За-тра -вечары - яго запланаваны гала-вячэру - эга гонар й Палас-дэ-Мiрафлорэс. Потым вячэры будуць танцы".
  
  
  "Я б гатэль прысутнiчаць на прымеце, сэр", - сказа- я.
  
  
  "У мяне -жо ёсць запрашэння для нас", - сказа- Хок, жуючы цыгару. "На самой справе, у нас ёсць дазвол на наведванне -сiх мерапрыемства-, якiя запланаваны для вiцэ-прэзiдэнта. Я не думаю, што нам трэба наведваць усе вакол iх, паколькi пагроза была для самой канферэнцыi, i паколькi хлопцы па Сакрэтнай службы будуць на iх кругласутачна, прывязаныя да асаблiва багаты вiцэ-прэзiдэнта. Але мы павiнны быць там на першым плане мерапрыемстве, калi толькi трэба будзе асабiста сустрэцца з супрацо-нiкамi Сакрэтнай службы ".
  
  
  "Мы пойдзем асобна?"
  
  
  "Так. Усе, акрамя супрацо-нiка- службы бяспекi, падумаюць, што мы - члены пасольства тут, у Каракасе. Вiцэ-прэзiдэнт ведае наша прыкрыццё i будзе падыгрываць эму".
  
  
  Яе бачы- трывожныя маршчынкi вакол пранiзлiвых вачэй Хоука. "Вы ведаеце, - сказа- я, - цалкам магчыма, што а-тары гэтага папярэджання не плануюць нiчога больш жорсткага, чым дэманстрацыю перад Белым палацам".
  
  
  "Цi, можа быць, гэта проста вялiкая жарт, калi хто-то сядзiць i смяецца над намi - рука-".
  
  
  Яе, пацiсну- плячыма. - "Можа быць." Але я не даверы- бы гэтаму нас на iмгненне.
  
  
  "Ты спрабуеш мяне суцешыць, Нiк. Яе, павiнна быць, старэю".
  
  
  Яе, усмiхну-ся. "Я проста хачу, каб вы расслабiлiся, сэр".
  
  
  Хоук зно- даста- цыгару iso rta i выкiну- яе - маленькую попельнiцу. "Я проста гатэль б пазбавiцца ад жахлiвага прадчування таго, што адбудзецца што-то смяротнае i заспела нас знянацку".
  
  
  Ён зно- глядзе- на крэсла. Яе гатэль сказаць што-то, каб падняць настрой, але нiчога не мог прыдумаць. Гэта пачуццё кранула i мяне.
  
  
  На наступны дзень рана ранiцай яе -зя- таксi да Палас-дэ-Мiрафлорэс. Гэта было велiзарны будынак, напрыклад, у тысячу пакоя-. Канферэнцыя павiнна была праходзiць у Вялiкай прыёмнай. Прыём, вячэру i вечары будуць праходзiць у банкетнай зале i вялiкiм бальнай зале.
  
  
  Яе паказа- свае даверчыя граматы - гало-нага -ваходу, i без працы змог увайсцi. На самай дэла, гэта было занадта проста. Дзяжурная венесуэльская палiцыя, здавалася, занадта старалася дагадзiць. Палац бы- зачынены для гледачо- па-канферэнцыi, але -нутры ён бы- перапо-нены людзьмi, у якiх былi спецыяльныя прапускае або якiм-небудзь чынам былi звязаны з канферэнцыяй.
  
  
  Унутры бы- сапра-дны парадак. Ёй бы- уражаны. Яны нават пакiнулi дзяжурных гiда-, каб дапамагчы афiцыйным наведвальнiкам зарыентавацца. Калi яе, стая- i глядзе- на вялiкi алейны хольст's невядомага лацiнаамерыканскага мастака, да мяне падышо- гiд.
  
  
  "Perdóneme, сеньёр. Зорак i адчуваю сябе molstarle.
  
  
  "Усё - парадку", - адказа- ёй па-iспанску. "Вы мне не замiнаеце".
  
  
  "Я проста хачу паказаць, што далей па калiдоры - зале Пiкаса", - усмiхну-ся мужчына. На nen была шэрая форма i кепка, што нагадала мне лацiнскую версiю Тетеревятник.
  
  
  "Gracias", - сказа- я. "Я абавязкова -бачу эга перад ад'ездам. Хiба палiцыя зладзiла штаба - палацы?"
  
  
  "Так", - сказа- ён. "У дзяржа-ных кватэрах. Iдзiце выплат прама па гэтым калiдоры, i ты -войдзеш у яго".
  
  
  Яе падзякава- эга i прайшо- у вялiкую пакой, якая займаецца выкарысто-валася як штаба бяспекi. Атмасфера была неспакойнай, але, калi магчыма, нязмушанай. Званiлi тэлефоны, афiцыйныя асобы вялi сур'ёзныя размовы, але iншыя мужчыны жартавалi, смяялiся i казалi аб фестывалi або карыдзе - нядзелю. Здавалася, па-стала вялiкая блытанiна. Не-забаве чакалi вiцэ-прэзiдэнта, i ахо-нiкi спрабавалi сабраць групу, каб паехаць у аэрапорт.
  
  
  Яе, пагавары- з парай знаёмых супрацо-нiка- ЦРУ, але, падобна, яны не праявiлi асаблiвай цiкавасцi да канферэнцыi. Одзiна вакол iх пяць хвiлiна распавяда- мне пра танцоры, якога ён сустрэ- напярэдаднi -вечары. Нiхто не веры- у пагрозу. Яе выйша- праз пакоi i прайшо- па палацы, гледзячы на асобы. Я не ведаю, чаго яе чака-, так што паглядзiце - можа быць, чалавек, якi назiра- за мной у рэстаране, я не ведаю. Але я таксама спрабава- ацанiць сiтуацыю, каб атрымаць уя-ленне аб палацы i эга бяспекi, як гэта рабi- Хоук. На жаль, мае -ражаннi не былi лепш за яго. Мне здавалася, што я сяджу на калянасцi запаволенага дзеяння, якая займаецца павiнна падарвацца, калi менш за -сё гэтага чакалi. Гэта было непрыемнае адчуванне.
  
  
  Калi яе сыходзi-, адзiн праз агента- ЦРУ схапi- мяне.
  
  
  "Палiцыя бяспекi Венесуэлы арыштавала групу радыкала-, i яны будуць трымаць ih - камерах, пакуль гэта не скончыцца", - сказа- ён мне. "Няма нiчога вакол Вашынгтона, нiякiх зачэпак па сустрэнуць вашых тых, хто напада-. На -сiх франтах -сё выглядае цiха. Праблема - тым, што вiцэ-прэзiдэнт не -спрымае запiску сур'ёзна.
  
  
  Яе, паглядзе- на яго. "Ну, што я магу прадумаць, на гэта адна прычына."
  
  
  "Каб wouldnt?"
  
  
  "Мы прафесiяналы", - шматзначна сказа- я. Яе, павярну-ся i пайшо- прэч ад яго, перш чым ён паспе- сказаць яшчэ адно слова. Новыя разумныя хлопчыкi з невыразнымi асобамi, якiх цяпер найма- ЦРУ, мяне не вельмi -ражвалi.
  
  
  Вiцэ-прэзiдэнт прыбы- пазней без здарэння-. Вулiцы на шляху да гасцiнiцы, дзе спынi-ся ён i эга фармiраванне, кiшэлi встречающими, размахивающими амерыканскiмi i венесуэльскiмi сцягамi. Яе бы- у гатэлi, каб назiраць за прыбыццём, i гэта было шумна. Кiра-нiк сакрэтнай службы стрыма- сваё абяцанне наконт дадатковых людзей. Эга агенты былi па-сюль. Па крайняй меры, здавалася, што яны сур'ёзна ставiлiся да сваёй працы.
  
  
  Увечары яе надзе- смокiнг i паеха- на таксi назад у Палас-дэ-Мiрафлорэс. Гэта было падобна на ноч -ручэння прэмii Оскар у Галiвудзе. Вулiцы былi забiтыя людзьмi, рух было немагчымым. Яе прайшо- апошнi до-гi квартал да палаца. На гэты раз парадны -ваход блакавалi супрацо-нiкi службы бяспекi. Усярэдзiне, у зале для прыёма- з высокiмi столямi, вiцэ-прэзiдэнт стая- у асяроддзi некалькiх абраных прадста-нiко- прэсы.
  
  
  Вiцэ-прэзiдэнт, - высокi чалавек, i ён узвыша-ся над большасцю навакольных эга людзей. Гэта бы- сiвавалосы высакародны мужчына, цiхi i стрыманы. Эга голас чулi толькi самыя блiзкiя людзi, калi ён адказва- на пытаннi журналiста-. Побач з iм сядзела эга прыгожанькая цёмнавалосая жанчына - струменiстым до-гiм сiнiм сукенка. Яе зно- выявi-, што вывучаю людзей, але нiчога падазронага не -бачы-. Яе пача- задавацца пытаннем, цi не бы- право- кiра-нiк АНБ. Можа быць, мы з Хоуком занадта сур'ёзна ставiлiся да -сяго гэтага. Можа быць, чалавек у рэстаране бы- проста венесуэльцем, якi проста любi- тарашчыцца на замежнiка-. А можа быць, яны людзi - трэнiровачным цэнтры проста спрабавалi напалохаць мяне гэтым пiсталетам. Можа быць.
  
  
  Банкет прайшо- цудо-на, але без падзей. Прэзiдэнт Венесуэлы з'явi-ся - по-ным ваенным касцюме з куфрам, набiтым медалямi. Вiцэ-прэзiдэнт сядзе- справа, на чале до-гага банкетнай крэсла. Eda была цудо-ным спалучэннем кантынентальных i венесуэльскiх стра-, а вiна было яшчэ лепш.
  
  
  За вячэрай амаль насупраць мяне сядзела прыгожая маладая дзя-чына. Яна была самай прыгожай жанчынай за сталом: пышная, стройная, з до-гiмi цёмнымi валасамi i дзi-на цёмна-сiнiмi вачыма. На ёй было чорнае креповое сукенка з глыбокiм выразам, якое адкрывае пачатак захапляльнай дух фiгуры. Яна некалькi разо- лавiла мой погляд падчас ежы, i аднойчы мне -смiхнулася. Пазней у бальнай зале яна падышла да мяне i прадставiлася.
  
  
  "Яе Iльза Хоффманн", - сказала яна па-ангельску з лёгкiм акцэнтам.
  
  
  Яна шырока -смiхнулася мне, i я мiжволi падума-, што чым больш вы яе бачылi, тым лепш яна выглядала. Аблiпальную чорнае сукенка падкрэслiвала выпукласць яе по-най грудзей i эфектны выгiб сцёгна-. Яна не магла насiць што-небудзь пад сукенкай, i яе стаячыя соску выразна праглядалiся скрозь прылеглую тканiну. Яна была вышэй, чым яе -я-ля-, а ногi - нах былi до-гiмi i тонкiмi.
  
  
  "Я рады пазнаёмiцца з табой, Iльза, - сказа- я. "Яе Скот Мэтьюз".
  
  
  "Яе гатэль не глядзiць на вас падчас абеду, але ваш твар здаецца такiм знаёмым. Яе працую тут, у амбасадзе, Германiй. Магла цi вы яе, вас там убачыць?"
  
  
  "Гэта магчыма", - сказа- я. "Я працую - амерыканскiм пасольстве, няда-на пераведзены вакол Парыжа".
  
  
  "Ах, яе люблю Парыж!" Яна зно- усмiхнулася. Ee вочы былi шырока раскрытыя i нявiнныя, а -смешка прыцягвала любога мужчыны з жывой крывёю - венах. Яна была неверагодна прыгожай дзя-чынай. "Ценымногие больш, чым у маiм родным горадзе Гамбургу".
  
  
  "Я таксама добра правё- час у Гамбургу", - сказа- я, не разумеючы па нагоды яе акцэнт. Гэта бы- у асно-ным нямецкi, але, падобна на тое, было што-то яшчэ. Аднак гуляла музыка, i яе не шталь марнаваць час на разважаннi пра гэта. Яе спыта- сл. - "Хочаце патанчыць?"
  
  
  "Вельмi," сказала яна.
  
  
  Мы выйшлi на перапо-нены танцпляц. У адным канцы вялiкага залы гуляла невялiкая група. Людзi стаялi i разма-лялi невялiкiмi групамi i сно-далiся па танцполу. Яе трыма- Ильзу вельмi блiзка, i яна, падобна, не пярэчыла. Яна прыцiснулася сваiм цёплым целам да майго, i -смiхалася мне - вочы. Эфект бы- сенсацыйным.
  
  
  У сярэдзiне жывата песень вiцэ-прэзiдэнт i прэзiдэнт Венесуэлы пакiнулi бальная зала для прыватнай размовы. З iмi пайшла група мужчын у цывiльным. Яе назiра- за iмi хвiлiну, i Iльза за-важыла.
  
  
  "Я сустракалася з вашым вiцэ-прэзiдэнтам, - сказала яна, - i ён мне вельмi падабаецца. Ён сапра-дны дыпламат, настолькi непадобны на вобраз " жудаснага амерыканца "".
  
  
  "Трымаю грошы, ты эму таксама спадабалася", - усмiхну-ся я.
  
  
  "Ён, здаецца, вельмi джэнтльменам, адчувальным чалавекам", - сур'ёзна адказала яна.
  
  
  Музыка спынiлася. Мы стаялi тварам адзiн да аднаго. Яе пачына- жадаць, каб у мяне было больш часу для сябе - Каракасе. Iльза магла б быць вельмi прыемным заба-кай. "Ну, - сказа- я, - мне гэта спадабалася".
  
  
  "Ты вельмi добра танцуеш, Скот, - сказала яна. "У цябе шмат пачуцця- тарэра.
  
  
  Табе падабаюцца карыды? "
  
  
  "Я гляджу ну, калi магу", - сказа- я.
  
  
  Яна -смiхнулася. - "Ах, яшчэ адзiн адданы коррид!" "Я збiраюся на карыду за-тра нiяк не калi. Карлас Нуньес - мой любiмы тарэра".
  
  
  "Мне падабаецца Эль Кордобес", - сказа- я. Яе, веда-, што яе за-вагу было запрашэннем, але - мяне былi справы больш важныя, чым глядзець бой быко-. Акрамя таго, у мяне было прыроджанае падазрэннем да жанчынам, якiя так хутка прая-лялi iнiцыятыву пры першых сустрэчах.
  
  
  "Эль Кордобес - пачатку другi мой фаварыт", - з iмпэтам сказала яна. Ee блакiтныя вочы адкрылi тое, аб чым яе падазрава- усё гэта час - яе эй падаба-ся не менш, чым яе. "Табе трэба iсцi. Гэта будзе выдатная карыда".
  
  
  Мае вочы сустрэлiся з яе. "Дзе ты будзеш сядзець?"
  
  
  "На першым плане шэрагу на цянiстай боку", - сказала яна. "Я буду адна".
  
  
  "Я пайду, калi - мяне будзе магчымасць", - сказа- я. "Я б гатэль убачыць цябе там".
  
  
  "Я таксама гатэлi б цябе бачыць, Скот".
  
  
  Яе збiра-ся запрасiць яе на яшчэ адзiн танец, калi -бачы-, як мужчына выходзiць па бальнага залы. У мяне была толькi чвэрць апытанне эга асоб, але я бы- амаль упэ-нены, што гэта бы- чалавек, якi назiра- за мной у кафэ.
  
  
  "Дараваць мяне, Iльза", - рэзка сказа- я i рушы- услед за мужчынам.
  
  
  Ён ужо прайшо- праз шырокi дзвярны праём. Некаторыя людзi -сталi - мяне на шляху, i спынiлi мяне. Да таго часу, як я -вайшо- у калiдор, яго мог бачыць толькi патылiцу чалавека, якi хутка шэл да гало-нага -ваходу - палац.
  
  
  Калi яе дабра-ся туды, ён ужо бы- звонку. Яго хутка прайшо- mimmo групы гасцей ля -ваходу, спусцi-ся mimmo ахо-нiка- на прыступках. Яе нiдзе не бачы- гэтага чалавека. Ён знiк. Яе, спусцi-ся па прыступках на -зровень зямлi i паглядзе- mimmo двух людзей, якiя гулялi пар у канцы будынка. Цёмная фiгура як раз сворачивала за кут у бок палаца i садо-.
  
  
  Яе паспяша-ся -нiз па дарожцы, а затым кiну-ся бегчы, калi схава-ся з выгляду. Яе ненадо-га спынi-ся на тым месцы, дзе мужчына павярну- за кут. Яшчэ адна дарожка праходзiла па стогны будынка-, але на ёй нiкога не было.
  
  
  Лаючыся сабе пад нос, яе пабегла па дарожцы, не зводзячы вачэй з саду. Яе, прайшо- каля дваццацi ярда-, калi двое мужчын выйшлi па ценi перада мной. У аднаго - руцэ бы- пiсталет.
  
  
  "Чыстая vaya tan-дэ-приса!" сказа- той, у каго бы- пiсталет. "Espere un minuto, popshot". Ён каза- мне трымаць эга адкрыта тут.
  
  
  Вiдавочна, гэта была пара супрацо-нiка- венесуэльскай палiцыi бяспекi. Яны не ведалi мяне - твар. Той, у каго бы- пiсталет, бы- залiшне пыху.
  
  
  "Я працую - амерыканскай выведцы", - сказа- ёй па-iспанску. "Вы бачылi, як сюды iдзе мужчына?"
  
  
  "Амерыканская разведка?" - па-тарыць той, у каго бы- пiсталет. "Магчыма. Паднiмiце рукi над галавой, калi ласка".
  
  
  "Глядзi, кравец вазьмi!" Яе сказа-. "Я спрабую злавiць чалавека, якi шэл па гэтай дарожцы. Ён выслiзгвае, пакуль вы трымаеце мяне".
  
  
  "Тым не менш, - сказа- той, у каго бы- пiсталет, я павiнен цябе праверыць".
  
  
  "Добра, паслухайце, яе пакажу вам свае паперы", - злосна сказа- я.
  
  
  Iншы мо-чкi падышо- да мяне з панурым выразам твару. Яе, пацягну-ся за сваiм пасведчаннем асобы. як толькi ён прыбы-. Ён тут жа -дары- мяне кулаком у твар, збi-шы мяне з нага. Яе недаверлiва паглядзе- на iх дваiх. Яе, чу-, што венесуэльская таемная палiцыя даволi жорсткая, але гэта было смешна.
  
  
  "Табе сказалi трымаць рукi -верх!" сказа- чалавек, якi мяне -дары-. "Мы будзем шукаць для вас iдэнтыфiкацыi".
  
  
  Той, у каго бы- пiсталет, трыма- рэвальвер каля майго асобы. "Цяпер ты будзеш сядзець галасаваць так, абапiраючыся рукамi на тратуар, пакуль мы будзем цябе абшукваць".
  
  
  З мяне было дастаткова. Яе стамi-ся працаваць з армiяй грубых супрацо-нiка- службы бяспекi, i мне асаблiва надакучыла глупства гэтых двух палiцэйскiх у цывiльным.
  
  
  Яе стрэлка -дары- нагой па шчыкалатцы, i костка гучна трэснула. У той жа час яе схапi- эга за руку з пiсталетам i моцна пацягну-. Мяне не хвалявала, стрэлiць цi пракляты пiсталет, i ва -сiх здарыцца сардэчны прыступ. Але не спрацавала. Палiцэйскi праляце- наза-сёды мной i моцна стукну-ся тварам. Яе схапi- пiсталет, калi ён пралята- mimmo, i вырва- эга - яго з рук. Iншы мужчына кiну-ся на мяне. Яе адкацi-ся ад яго, i ён стукну-ся аб тратуар. Яе прыкла- рукаяць свайго пiсталета да эга патылiцы, i ён павалi-ся побач са мной. Яе -ста- на каленi - той момант, калi першы мужчына спрабава- устаць на ногi. Яе -ваткну- эму - твар рэвальвер, i ён замёр.
  
  
  Iншы рукой яе выцягну- сваю I. D., вакол кiшэнi i прыкла- да эга твару, каб ён мог прачытаць. Пачатку другой палiцэйскi спрабава- сесцi, спрабуючы засяродзiцца на мне.
  
  
  Яе спыта- першага. - "Вы чытаеце па-ангельску?"
  
  
  Ён глядзе- на мяне хвiлiну, цяжка дыхаючы, затым зiрну- на свайго смятого таварыша. Калi ён зно- паглядзе- на мяне, на яго твар з'явiлася новае пакора. "Так", - сказа- ён. Ён хутка даследава- маю картку. "Вы з AX?"
  
  
  "Гэта тое, што я спрабава- табе сказаць, - нецярплiва сказа- яго адразу.
  
  
  Ён пры-зня- цёмныя бровы. "Падобна на тое, што была зробленая памылка".
  
  
  Яе -ста-, i ён з цяжкасцю падня-ся на ногi. "А цяпер давайце паглядзiм на вашу картку", - цiха сказа- я. Ён досталь, эга i працягну- мне. Пакуль яго правяра-, ён дапамог свайму таварышу падняцца. Мужчына не мог паставiць на правую нагу нiякай цяжкасцi. Калi ён зразуме-, што - яго зламаная лодыжкi, на яго твар вярнулася некаторая варожасць.
  
  
  I. D. праверана. Так, гэта была тайная палiцыя. Яе вярну- картку разам з пiсталетам другога чалавека. Ён мо-чкi прыня- гэта.
  
  
  "Добра", - сказа- я. "Цяпер мы абодва задаволеныя". Яе пача- сыходзiць.
  
  
  "Вы паведамiце пра гэта?" - спыта- чалавек з пiсталетам.
  
  
  Яе -здыхну-. "Не, калi ты перастанеш целить вакол гэтай штукi - мяне", - сказа- я, паказваючы на рэвальвер. Яе, павярну-ся i накiрава-ся назад да пярэдняй часткi палаца. Таямнiчы чалавек зно- знiк. I -дзел у гэтай сiстэме бяспекi сапра-ды пачынала дзейнiчаць мне на нервы.
  
  
  Трэцяя кiра-нiк.
  
  
  На наступную ранiцу яе папрасi- Колiнза, агента, адказнага сакратара за аперацыю ЦРУ, звязацца з пасольствам Заходняй Германii, каб даведацца, цi працуе там дзя-чына па iмя Iльза Хоффманн. Была нядзеля, i офiс бы- зачынены, але Колiнз асабiста веда- нямецкага амбасадара i мог патэлефанаваць дадому эму.
  
  
  Амбасадар сказа-, што там працуе дзя-чына па iмя Iльза Хоффманн, i да- апiсанне, якое запар.гэта пераканала мяне, што гэта маё дзя-чына, якую яе сустрэ- напярэдаднi -вечары. Пасол пасла- свайго намеснiка на прыём i сказа- эму, што можа -зяць з сабой яшчэ аднаго супрацо-нiка. Магчыма, Iльза выказала жаданне паехаць, i ён узя- яе.
  
  
  Яе спрабава- успомнiць, хто сядзе- побач з Ильзой за вячэрай. Мне здалося, што я -спомнi-, што яе атачалi мужчыны сярэднiх гадо-. Любы вакол iх мог быць па пасольства. Той факт, што пазней яна падышла да мяне, адна, сама па сабе не характэрны. Было для estestvenno, што эй захочацца знайсцi больш цiкавую кампанiю.
  
  
  Колiнз паспрабава- звязацца з гэтым супрацо-нiкам у яго дома, але адказу не было. Гэты хлопец, верагодна, заба-ля-ся - свой выхадны.
  
  
  Дзя-чына, падобна, была сапра-днай, але гэта не зрабiла мяне менш падазроным. У мяне -сё яшчэ было дрэннае прадчуванне з нагоды гэтага задання. Хок да- некалькi рэкамендацый ЦРУ i венесуэльскай палiцыi бяспекi. Цяпер ахова здавалася мацней, але пачуццё не знiкла. Яно таксама было - Хоука. Прадчування - гэта не вельмi навукова, але - маiм дэла вы вучыцеся звяртаць увагу на iнтуiцыю. Яны могуць развiцца па серыi невялiкiх факта-, якiх недастаткова, каб патрэсцi вас на свядомым узро-нi, але ёсць предчуствия, якiя запаляць чырвоны сьвяты дзе-то глыбока -нутры вас. Я не ведаю, што гэта. Яе проста ведаю, што шмат разо- ратава- сабе жыццё, вынiкаючы сваiх здагадак.
  
  
  Можа, гэта не мела нiчога агульнага з дзя-чынай, або нават з мужчынам, якога бачы- яе - кафэ, а магчыма, i - палацы. Гэта можа быць што-то не звязанае з iмi, хаваецца глыбока - ценi майго падсвядомасцi. Але дзя-чына i таямнiчы мужчына былi дастатковай прычынай для маёй насцярожанасцi, прадчування або адсутнасцi прадчування-.
  
  
  Яе паабеда- у кафэ побач з плошчай Ибарра, недалёка ад Авенида Баральт. Пакуль яе эль, прайшо- парад, i яго эга добра бачы-. Там былi танцоры - касцюмах, папла-ках, па галовах пап'е-машэ на жэрдзях i - павязках. Людзi весялiлiся, i я пача- трохi расслабляцца.
  
  
  Нiяк не калi яе сустрэ- Хока - рэстаране, як i было сказана. Ён сядзе- на вулiцы на сонейку, апрануты - ярка-сiнюю спарты-ную кашулю з расшпiленым ка-няром i сiнi шалiк са свабодным вузлом. На гало- у яго бы- цёмна-сiнi бярэ, вясёлы склоненный набок. Ён выгляда- як якi старэе персанаж Хеммингуэя. Яе здушы- -смешку i се- насупраць яго за маленькi столiк.
  
  
  "Устраивайся ямчэй, Нiк, i не рабi нiякiх за-ваг па нагоды адлегласць. Яе спрабую растварыцца - святочнай нато-пе".
  
  
  Пад беретом -сё той жа стары Ястраб. Ён выцягну- адну вакол сваiх до-гiх кубiнскiх цыгар, адкусi- кавалак з аднаго абодва канца, i выплюну-. Затым ён засуну- цыгару - рот i павольна павярну-, змочваючы. Цыгара здавалася несумяшчальнай з беретом i кашуляй. Нарэшце ён запалi- эга i пача- -цягвацца - зiготкую жыццё. Для яго гэта бы- свайго роду рытуал, i ён нiколi не перастава- здзi-ляць мяне.
  
  
  "Вы прыгожыя, сэр", - сказа- яе, нягледзячы на -гаворваннi эга.
  
  
  Ён пiльна паглядзе- на мяне. "Не так прыгожы, як дыскi чарнявая прыгажуня, з якой ты танчыла -чора -вечары. Як ты думаеш, што гэта - аплачваецца адпачынак?"
  
  
  "Яна настаяла", - сказа- я. "Яна здавалася мне вельмi зацiка-ленай".
  
  
  "Так, яго ведаю", - сказа- ён. "У цябе альбо ёсць, альбо няма". Ён крыва -смiхну-ся.
  
  
  "На самай дэла, яна мяне насцярожыла", - сказа- я, успомнi-шы. "Я праверы- яе сёння ранiцай, але, падобна, яна - парадку".
  
  
  "Што-небудзь яшчэ цiкавае на стойцы рэгiстрацыi?" - сказа- ён, старанна глытаючы цыгару. "Я маю на -вазе, акрамя дзя-чыны?"
  
  
  Яе распавё- эму аб гэтым чалавеку i аб сваёй сустрэчы з палiцыяй бяспекi Венесуэлы. "Вядома, я не -пэ-нены, што гэта бы- той жа чалавек, - сказа- я.
  
  
  - Або, калi гэта было так, ен мае якое-то ста-ленне да пагрозе. Няма нiчога дрэннага - тым, што мужчына ходзiць у той жа кафэ, i на спажыванне, што i яе - той жа дзень. Можа, яе проста нервуюся ".
  
  
  Прыйшо- афiцыянт, i мы абодва замовiлi Pernod. Мы не аднавiлi наш размова, пакуль ён не прынёс напоi i не сышо-.
  
  
  "Дзя-чына практычныя папрасiла мяне сустрэцца з ёй сёння нiяк не калi на карыдзе", - сказа- я, калi ён сышо-.
  
  
  Бровы Хоука пры-знялiся. "У самым дэла?"
  
  
  "Яна сказала, што яна фанатка".
  
  
  Хоук пача- жаваць цыгару, яго хударлявы твар бы- змрочным, костлявое цела схiлiлася над сталом. "Што ты сказа- гэй?"
  
  
  "Я сказа- эй, што дабяруся туды, калi змагу. Але - мяне ёсць iншыя думкi. Яе хачу вярнуцца - палац сёння нiяк не калi, каб штогод, што я магу даведацца аб маiм загадкавым чалавеку".
  
  
  "Гэта асвяжальнае адносiны", - сказа- ён, стараючыся не -смiхацца. "У мяне часам ствараецца -ражанне, што цябе цяжка -цiснуць працу - сваю бурную палавое жыццё".
  
  
  "Гэта проста хлуслiвыя гiсторыi, якiя распа-сюджвалi подлыя супрацо-нiкi КДБ з мэтай дыскрэдытаваць мяне", - усмiхну-ся я.
  
  
  Ён хмыкну-. "На самай дэла, калi вы бярэцеся за справу, вы вельмi -партыя. Але я хачу, каб вы былi асаблiва асцярожныя - гэтым дэла. Гэта можа быць вельмi небяспечна для вас".
  
  
  "Якiя-небудзь тэорыi?"
  
  
  Ён сядзе- у задуменнi хвiлiну, перш чым загаварыць. Цёплае па-дзённае сонца блiшчэла на яго сiвых валасах i окрашивало твар у сонечны колер. "Нiчога асаблiвага. Але калi той чалавек, якi напа- на вас у навучальным цэнтры, бы- у КДБ, i калi ён апыну-ся тым чалавекам, якога вы бачылi тут двойчы, гэта можа азначаць, што яны наладжваюць вас на што-то".
  
  
  "Калi б пашанцавала, яны маглi б забiць мяне - школе".
  
  
  "Магчыма, гэта не падышло б для ih мэта-", - павольна сказа- ён. Ён паглядзе- на мяне. "У колькi пачынаецца карыда?"
  
  
  "У чатыры. Гэта павiнна быць адзiнае мерапрыемства - Венесуэле, якое пачынаецца своечасова".
  
  
  Ён зiрну- на свае наручныя гадзiны. "У вас вельмi шмат часу, каб зрабiць гэта".
  
  
  "Вы хочаце, каб яе пазнаёмi-ся з дзя-чынай на карыдзе?"
  
  
  "Так, ведаю. Я думаю, нам лепш высветлiць, у чым складаецца яе цiкавасць да цябе. Калi гэта чыста любо-ны - ну, атрымлiвай асалоду ад, але будзь асцярожны. Калi гэта не так, мы хочам ведаць аб гэтым".
  
  
  "Добра, - сказа- я. "Гэта карыда".
  
  
  "Вярнiся да мяне за-тра ранiцай. Яе буду глядзець Пiкаса - Museo de Bellas Artes у дзесяць ранiцы за-тра.
  
  
  "Я буду там", - сказа- я.
  
  
  Калi вы нiколi не былi - Nuevo Circo - 15:30. у нядзелю падчас фестывалю вы нiколi не даведаецеся, як выглядае по-ны хаос. Вакол блукае нейкi час так шмат прыхiльнiка-, што практычна немагчыма прайсцi па адной кропкi - iншую, не прабiваючыся скрозь iх. Па-сюль ёсць спекулянты, якiя прадаюць квiткi - два-тры разы даражэй звычайнай. Розныя гандляры забiваюць адкрытую пляцо-ку перад арэнай, а сотнi кiшэннiка- старанна працуюць. Мне было нялёгка знайсцi спекулянта з бiлетам у цёмную секцыю баррера, дзе, па словах Iльзы, яна будзе сядзець. Квiткi - першыя шэрагi не так проста дастаць падчас фестывалю. Але - рэшце рэшт яе атрымала бiлет i -вайшо-.
  
  
  ¦нутры атмасфера была зусiм iншай. Было па-ранейшаму шумна, але - нато-пе панавала атмасфера ма-клiвага чакання, зусiм не падобная на предигровое час на матчах па амерыканскiм футболе. Яе знайшо- сваё месца, якое было адкрыта - арэны, дзе -сё было вiдаць з блiзкай адлегласцi. У гэты момант прагуча- горн, i чалавек на канi перасёк арэну i зня- капялюш - бок прэзiдэнцкай ложы. Ён бы- адказным службовай асобай i атрымлiва- дазвол ад прэзiдэнта арэны на працяг карыды.
  
  
  Яе агледзе-ся у папрасi- Iльзы i праз некалькi хвiлiна за-важы- яе, якая сядзела за -сё праз дзве секцыi. Яна мяне не бачыла. Мужчына, якi арандава- падушкi, шэл па праходзе побач са мной, i я -зя- адну. Без падушкi гэтыя каменныя трыбуны могуць быць даволi непрыемнымi. Некалькi хвiлiна два сядзення побач са мной былi пустымi, але затым падышла пара ангельца- i заняла ih. Парад тарэра скончы-ся, i аркестр спынiла гуляць. На арэне запанавала цiшыня. Яе зно- зiрну- на Ильзу, i яна, здавалася, хацела мяне.
  
  
  Потым вароты адчынiлiся, i адтуль з грукатам вылеце- вялiкi чорны бык. Тарэадоры стаялi за перашкодай i змрочна глядзелi, як бык атакава- шчыт бурладеро адкрытымi перад iмi, урэза-ся - дрэва i гучна эга раскало-. Жывёла Iльзы, Нуньес, бы- адным вакол мужчын, якiя назiралi за тым, што адбываецца. Ён бы- першым тарэра на рахунку.
  
  
  У англiчанкi побач са мной, здавалася, усё было - парадку, гледзячы на пачатковыя веранiкi i родильясо з вялiкай чырвонай накiдкай, таму што -сё было так маля-нiча i прыгожа. I вось сапра-ды падабалiся хупавыя бандерильеро. Але яна пачала бляднець, калi бык збi- конь пикадора i ледзь не забадае пикадора. Нуньес бi-ся з быком, i эга накiдка была прыемнай.
  
  
  але трохi крычыць. Нарэшце ён пайшо- на забойства, i кро- пацякла. З першай спробы меч трапi- у костка, i эму прыйшлося выцягнуць сл. Але другая спроба аказалася больш удалай - лязо -вайшло чыста. Куадрилья Нуньеса гналася за быком па крузе, пакуль ён не -па- на каленi, i матадор прыкончы- эга кiнжалам - падставы чэрапа. Затым выйшла запрэжка мула- i працягнула заляпаныя малiнавымi пырскамi тушу mimmo нас, сыходзячы з рынга. Да таго часу ангельскай лэдзi -жо надакучыла. Яна была сапра-ды зялёнай, калi яе муж адвё-.
  
  
  Нуньес пакланя-ся па рынгу. Ён бы- удастоены -знагароды хутчэй па павагi да сваёй рэпутацыi, чым эга працу. Ён не заслуго-вае гэтага за гэты бой. Эга накiдка была даволi добрая, але ён дрэнна забi- быка. Замест таго, каб зайсцi праз рогi, што неабходна для добрага забойства, але патрабуе пэ-най мужнасцi з боку тарэадора, Нуньес нанёс удар жывёле, як вучань мяснiка.
  
  
  Калi крыкi трохi ацiхлi, яе паклiка- Iльза. Яна павярнулася на гук майго голасу, i ёй памаха- гэй.
  
  
  "Тут ёсць свабодныя месцы, калi вы хочаце далучыцца да мяне", - крыкну- я.
  
  
  Яна не стала чакаць другога запрашэння, а адразу накiравалася да мяне. На Iльза была кароткая замшавая спаднiца i такi ж гиллетт над празрыстай белай блузкi. Калi яна рухалася, спаднiца адкрывала яе до-гiя загарэлыя сцёгны.
  
  
  "Баюся, у майго любiмага тарэра бы- дрэнны дзень", - сказала яна, сядаючы побач са мной. Да- гэй сваю падушку.
  
  
  Яе крыва -смiхну-ся. - "Хiба мы не памыляемся час ад часу?"
  
  
  Яна -смiхнулася - рэ-матызму i асляпiла мяне. Можа быць, ён даможацца большага поспеху - сваiм другiм быку ".
  
  
  "Я -пэ-нены - гэтым", - сказа- я. "Мне шкада, што я сышо- так хутка -чора -вечары. Але яе -бачы- чалавека, якога яе веда-, i ён сыходзi-".
  
  
  Яе, глядзе- на яе твар, чакаючы рэакцыi, але яе не было. Ёй бы- упэ-нены, што яна таксама бачыла гэтага чалавека, i мне было цiкава, цi ведае яна яго. Але калi яна гэта зрабiла, яна гэтага не паказвала.
  
  
  "Я ведаю, што бiзнэс важней зносiн", - сказала яна. "Калi толькi размова не з'я-ляецца бiзнэсам".
  
  
  Яе -смiхну-ся. "Добра сказана."
  
  
  Вы можаце каму, калi жанчына хоча легчы з вамi - ложак, нават калi яна спрабуе схаваць гэта ад вас. У асно-ным гэта тое, як яна глядзiць на вас, i жэсты, якiя яна робiць рукамi i целам. Часам яна выходзiць праз сябе, калi яе размова зусiм не спакуслiвы. Яна можа параiць вам заблудзiцца або растлумачыць апошнюю тэорыю тэрмадынамiкi. Але ee цела, ee хiмiя за-сёды выдае сл. Iльза працягвала казаць аб тонкасцях карыды, але я мог сказаць, што яна гатэля мяне так жа моцна, як i яе. Нават калi - нах былi схаваныя матывы для жадання -бачыць мяне, яе, выявi-, што з нецярпеннем вось чакаю гэтага вечара.
  
  
  Пачатку другой тарэадора, як раз выходзi-, каб памацаць свайго быка, вялiкага прыгожага быка з аднаго вакол лепшых ранча. Тарэра бы- нiкому не вядомым, але ён рызыкава-, каб спадабацца нато-пе.
  
  
  "Оле! Оле!" - крычалi яны.
  
  
  "Ён добры, - сказала Iльза.
  
  
  "Так". Яе, бачы-, як ён выконва- марипосу, прымушаючы плашч лунаць, як матылёк. "Вы ведаеце каго-небудзь па тарэра?"
  
  
  "Не асабiста", - сказала яна. "Хоць мне падабаецца глядзець, як яны выступаюць, яны не - маiм гусце, цi ведаеце. У любым выпадку, лацiнаамерыканскiя мужчыны звычайна мне не падабаюцца".
  
  
  "Як до-га вы - амбасадзе?" - спыта- я, мяняючы тэму.
  
  
  "З моманту майго прыезду - Каракасе, амаль год таму. Яе думала, што хачу -бачыць свет".
  
  
  "А цяпер няма?"
  
  
  Яна паглядзела на мяне сваiмi блакiтнымi вачыма, а затым зно- паглядзела на кольца. "Гэта можа быць самотна ... для дзя-чыны - чужым горадзе такога памеру".
  
  
  Калi б гэта не бы- зялёны святым, яе б нiколi эга не бачы-. "Вы хадзiлi на прыём учора -вечары з халасцяком", - сказа- я.
  
  
  "Ах, Людвiг". Яна смяялася. "Ён добры чалавек, але любiць калекцыянаваць матылько- i чытаць до-гiя кнiгi па старажытнай гiсторыi. Яе нават не -пэ-неная, што эму падабаюцца дзя-чыны".
  
  
  Мы абмянялiся -смешкамi. Яе спыта-. - "Вы працуеце на яго?" Яе, веда-, што Iлзэ Хоффманн не працуе на iм.
  
  
  Яна не глядзела на мяне, але працягвала глядзець на тарэра. "Не, не на Людвiга. На чалавека па iмя Штайнер".
  
  
  Рэ-матызму бы- правiльным, але я -сё яшчэ не бы- задаволены. "Я добра ведаю мекленбург-пярэдняя памеранiя. Дзе вы там жылi?"
  
  
  "На по-начы горада. На Фрыдрыхштрасе. Побач з паркам".
  
  
  "Ах, так. Яе ведаю мясцовасць. Вы жылi там са сваiмi бацькамi?"
  
  
  "Мае бацькi загiнулi - а-тамабiльнай катастрофе, калi ёй была вельмi маленькай, - сказала яна.
  
  
  Гэта таксама было пра-дай. Амбасадар згада- Коллинзу, што Iльза Хоффманн засталася сiратой.
  
  
  Мне шкада.
  
  
  Глядзелi карыду. Яе купi- у прада-ца два напою, i Iльза, падобна, вельмi спадабалася. Нуньес зно- з'явi-ся i выступi- лепш, чым з першай спробы. Заставалася толькi двое быка-, i, па чутках, гэта былi няспелыя цяляты з второразрядного ранча.
  
  
  "Чаму б нам не сысцi зараз i не выпiць дзе-небудзь разам?" - прапанавала яна.
  
  
  Яе, паглядзе- у яе блакiтныя вочы i зно- убачы- там запрашэнне. "Гучыць выдатна, - сказа- я.
  
  
  Мы выпiлi - суседнiм кафэ, а затым запрасi- яе Iльза павячэраць у Эль-Хардин, на Авенида Альмеда. Пасля таго, як мы скончылi вячэру, яна запрасiла мяне вярнуцца - сваю кватэру, каб выпiць. Паколькi яе -сё яшчэ не зразуме- яе, i паколькi "спакуслiвае абяцанне - яе вачах сапра-ды кранула мяне, я пайшо-.
  
  
  У нах была вялiкая жыллё недалёка ад плошчы Мiранда. Ён бы- абста-лены - старада-нiм iспанскiм стылi i упрыгожаны выдатнымi прадметамi антыкварыяту. Бы- невялiкi балкончык з выглядам на вузкую вулачку.
  
  
  Калi мы -вайшлi -нутр, Вячаслава-на павярнулася да мяне i, я стаю вельмi блiзка, сказала: "Ну, галасы, i мы, Скот".
  
  
  Ee вусны былi мяккiмi i по-нымi, i ну было лёгка дастаць. Яе скарацi- невялiкае адлегласць, i пацалава- ee. Яна адказала цяпло, як быццам чакала -весь дзень. Яна неахвотна адсунулася.
  
  
  "Зрабi нам выпiць, пакуль яе пераапранаюся", - сказала яна.
  
  
  Яна знiкла - спальнi. Яе налi- нам пару каньяко- па крыштальнага графiна, i да таго часу, як я яе скончы-, вярнулася Iльза. На ёй бы- до-гi аблiпальны халат, якi нiчога не пакiда- для -я-лення. Яна прыкрыла шторы, затым падышла да мяне i выпiла каньяку.
  
  
  Яе зня- куртку, калi яна была - спальнi, i не знайшо- час схаваць люгер i штылет. Яе назiра- за выразам яе твару, калi яна ih бачыла. Яе, спадзява-ся, што гэта будзе сюрпрыз, i так яно i было. Але я не мог быць упэ-нены, што гэта было сапра-ды.
  
  
  "Што гэта такое, Скот?" яна сказала.
  
  
  "О, толькi зброю", - нядбайна сказа- я. "Мы павiнны прыняць дадатковыя меры засцярогi - пасольстве, калi адбываецца што-то накшталт гэтай канферэнцыi".
  
  
  "Так. Вядома", - сказала яна.
  
  
  Яе разгляда- кожную дэталь яе цела скрозь шчыльную тканiну яе халата. Паднёс свой шклянку. Яе нават не спрабавала яго, але - дадзены момант гэта чаму-то не здавалася важным. Iльза зрабiла глыток i таксама штурхну-. Яе, абня- яе за тонкую талiю i прыцягну- да сябе. Якiм-то чынам халат -змацня- эфект. Ад майго дотыку не было -тоена нам аднаго выгiбу або выгiбу плоцi. Яго пацалава- яе зно-, i яна настойлiва прыцiснулася да мяне, пакуль мае рукi рухалiся па яе целе.
  
  
  "Ох, Скот, - сказала яна.
  
  
  Яе, нахiлi-ся i павольна расшпiлi- халат, дазваляючы яму -пасцi на падлогу. Яна сядзела нерухома, гледзячы мне - вочы. Ee цела было нават больш эфектным, чым яе мог сабе -явiць. Ee дыханне стала павярхо-ным, яе по-ныя круглыя грудзях пошевелились. Яе зня- кабуру i ножны на шпiльцы i кiну- ih на столiк каля шырокай канапы ззаду нас. Яна дапамагла мне распрануцца, затым падышла да канапы i ложкi на яго.
  
  
  "Iдзi сюды, Скот", - прашаптала яна.
  
  
  Я пайшо- да яе. Мы ляжалi разам iрына i хвалюючы водар ee духавы напо-нi- мае ноздры. Яе цёплая плоць была - маiх руках, а яе салодкi густ адчува-ся на маiх вуснах. Яна настойлiва рухалася да мяне, калi мае рукi i вусны пакрывалi яе выпукласць грудзей, плоскi узбуджаныя соску. Ee рука была на мне, i яна вяла мяне да яе, а затым мяне ахапiла гарачая слодыч. Яе сцягна калыхнулiся да мяне, а ногi стулiлiся вакол маёй спiны. Яна выпусцiла нiзкiя пачуццёвыя гукi - горле, пакуль наша запал нарастала. Затым яна выда- рэзкi крык, i яе мяккая плоць моцна задрыжала, калi яе выбухну- -нутры нах.
  
  
  Крыху пазней Вячаслава-на -стала на каньякамi. Яе ляжа- расслабленым i сытым на кушэтцы, расцягну-шыся ва -весь рост. Калi гэта было тое, што Iльза прапано-ва- у рэ-матызму на мае сумневу, гэта было бессэнсо-на працягваць турбавацца пра яе.
  
  
  Тым не менш, яе -важлiва сачы- за ёй, i - той жа час не зводзi- вачэй са свайго зброi на блiжэйшым стале. Ёй дазволi- Iльза выпiць ee каньяку перад тым, як выпiць свой.
  
  
  "Вам спадабалася?" - спытала яна мяне пасля таго, як яе зрабi- глыток.
  
  
  "Выпi-ка або адпачынак?" Яе спыта-. Менавiта тады яе адчу- лёгкае галавакружэнне.
  
  
  "Забавы", - усмiхнулася яна - рэ-матызму.
  
  
  "Гэта бы- першы клас". Калi яе сел на край канапы побач з ёй, яе, адчу-, што мае рукi сталi цяжкiмi.
  
  
  "Мне гэта таксама спадабалася".
  
  
  Яе сапра-ды пача- напружвацца. Яе адчува- галавакружэнне i слабасць, i для гэтага не было нiякiх прычын. Калi толькi Iльза не напампавала мяне наркотыкамi.
  
  
  "Якога чорта..." - сказа- я. Словы проста не падыходзiлi.
  
  
  Iльза нiчога не сказала. Яна трохi адышла ад мяне.
  
  
  Яе, паглядзе- на нах. Ёй раптам вельмi раззлава-ся - на нах i на сябе. Яе аслабi- пiльнасць, нягледзячы на папярэджаннi Хоука i мае -ласныя сумненнi.
  
  
  "Сука!" - сказа- ёй гучна, i яго словы дзi-ным рэхам адгукнулiся - мяне - вушах. Яе моцна -дары- яе па твары, i яна з прыглушаным уздыхам -пала на канапу.
  
  
  Яе -ста- i п'яна пахiсну-ся. Яе схапi- сваю вопратку i шталь яе нацягваць. "Якое тваё сапра-днае iмя?" - спыта- я, спрабуючы зашпiлiць маланку на штанах.
  
  
  Яна паглядзела на маё зброю, але - мяне не хапiла смеласцi паспрабаваць завалодаць адным вакол iх. Яна выцерла струменьчык крывi iso rta. "Мяне клiчуць Таня Савiч", - сказала яна.
  
  
  Цяпер на мне былi чаравiкi. Яе зрабi- крок да стала Люгер i штылет ляжала там, i ледзь не -палi мне на твар.
  
  
  Яе, схапi-ся за крэсла, але перакулi- яго, i ён павалi-ся на падлогу. Яе абапёрся на падлакотнiк канапы, стаяць над дзя-чынай па iмя Таня Савiч.
  
  
  "А вы працуеце на КДБ", - сказа- я.
  
  
  "Так. Мне шчыра шкада, мiстэр Картэр", - цiха сказала яна. "Ты мне падабаешся."
  
  
  Яе, паглядзе- на нах i -бачы- двух Тань. "Гэта бы- каньяк, цi не так? Але ты сама эга-файл. I яе назiра- за табой, калi ты хадзi- за шклянкамi. Што ты зрабiла, накололась процiяддзем раней?"
  
  
  "Гэта бы- не каньяк", - сказала яна амаль няшчасна. "Гэта была памада. I - мяне гiпнатычны iмунiтэт да ee таксiчным эфектам".
  
  
  "Гiпнатычны...?" Яе не змог скончыць лейцара. Яе, адчу-, як блiзкая цемра захлiснула мяне, а затым яе -па- на падлогу.
  
  
  Мяне больш не хвалявала зброю. Яе проста гатэль перамагчы чарнату i выбрацца -сёй кватэры. Калi б яе змог дайсцi да калiдора, хто-небудзь мог бы мне дапамагчы. Нейкiм чынам яе знайшо- у сабе дастаткова сiл, каб -стаць на ногi i, спатыкаючыся, рушыць да дзень.
  
  
  Як толькi яе падышо- да яму, ён адкры-ся, i там стаялi двое мужчын. У аднаго невысокага, лысага бандыта была дурная -смешка. Iншым бы- чалавек, якога яе бачы- у кафэ i - палацы, верагодна, той, хто трыма- пры мне пiсталет у трэнiровачнай школе - Вашынгтоне. Ih асобы разбеглiся, калi наркотык пача- дзейнiчаць. Больш высокi па дваiх, той, хто мучы- мяне з часо- Вашынгтона, ступi- да мяне.
  
  
  "Падобна на тое, вы крыху не - сабе, мiстэр Картэр".
  
  
  Яе нязграбна замахну-ся на яго. Ён лёгка -хiлi-ся, i яе -па- на яго каржакаватага таварыша, якi схапi- мяне, i на iмгненне падтрыма-, а затым моцна -дары- мяне па гало-.
  
  
  Яе -па- назад у кватэру i зно- прызямлi-ся на падлогу. Калi невысокi каржакаваты мужчына -ста- наза-жды мной, схапi- яе эга за ногi i выцягну- ih з-пад яго. Ён упа- на падлогу побач са мной. Яе амаль не чу- рускiх лаянак. Высокi мужчына падышо- i -дары- мяне нагой у бок.
  
  
  "Не рабi яму было балюча", - пачула яго словы дзя-чыны. "Няма неабходнасцi прычыняць эму боль". Голас, здавалася, зыходзi- iншага па абодва канца до-гага тунэля або, можа быць, праз iншага абодва канца свету.
  
  
  Высокi мужчына гучна вылая-ся на дзя-чыну. Каржакаваты мужчына -скочы- на ногi. Галавакружэнне станавiлася -сё горш i горш. Яе паспрабава- -стаць на каленi, але цяжка звалi-ся на бок. Яе -весь час дума- аб тым, што яны прыйшлi забiць мяне. Гэта бы- змова з мэтай забойства гало-нага агента СЯКЕРА, i ён увянча-ся поспехам. Але нi - аднаго вакол мужчын не было зброi.
  
  
  "Вы думаеце, што тое, што мы збiраемся з iм зрабiць, не пашкодзiць эму?" Каржакаваты беларуская непрыгожа засмяя-ся. Ён моцна -дары- мяне нагой па рэбрах. Яе застагна- i павалi-ся на спiну. Яе, чу-, як дзя-чына па iмя Iльза Хоффманн або Таня Савiч выражаны -дала падабраныя словы коренастому мужчыну. Затым галасы зацiхлi i сталi глуха гудзець у вушах.
  
  
  Праз хвiлiну цемра вярнулася, i на гэты раз ужо не атрымалася адштурхнуць яе. Яе раптам пада-, правальва-ся праз бяздоннае чорнае прастору, маё цела павольна круцiлася, калi яго пада-.
  
  
  Чацвёртая кiра-нiк.
  
  
  Калi яе ачу-ся, яе ляжа- на падлозе - ярка асветленай антысептычнай пакоi плошчай каля дзесяцi квадратных фута-. У пакоi было пуста, калi не лiчыць белай ложка. Калi яе глядзе- на iх, потолочные свяцiльнi моцна свяцiлi - маю галаву. Яе iso усiх сiл спрабава- сесцi, i адразу адчу- боль у праведзеныя вылiчэннi, у тым месцы, дзе мяне былi нагамi. Яе агледзе- свае рэбры. Былi жудасныя сiнякi, але нiчога не зламалася.
  
  
  Яе паняцця не ме-, як яны мяне сюды змясцiлi. Спачатку яе нават не мог успомнiць падзеi, якiя прывялi да адключэння свядомасцi, але затым паступова вярнулася - сцэне з дзя-чынай. Па-чарто-ску разумна з ih боку падмяшаць гэй, на памаду прэпарата. Але што яна сказала аб сваiм iмунiтэце? I чаму яе цяпер успомнi-, як яе заспакаяльны голас гавары- са мной у непераадольнай чарнаце, яе пачуццёвы, непа-торны голас загада- мне спаць спакойна? Справа - тым, што я цалкам адключы-ся, настолькi цалкам, што адчува- бы сябе адпачылым, калi б не пульсуючая боль у праведзеныя вылiчэннi.
  
  
  З некаторым працай яе уста-, падышо- да ложку i сел на ee край, пацёр твар рукамi, спрабуючы ачысцiць галаву. Якое б лекi яны нас выкарысто-валi супраць мяне, яго дзеянне было часовым, i, вiдавочна, бясшкодным. Па нейкай прычыне я не мог зразумець, oni гатэлi займець мяне жывым i цэлым. Можа быць, яшчэ да таго, як усё скончылася, яе б пашкадава-, што яны не пусцiлi мне кулю - долi - кватэры дзя-чыны.
  
  
  Яе -спомнi- цёплую плоць Танi пада мной iрына. У КДБ за-сёды былi папулярныя сэкс як зброю. Але гэтага было б недастаткова, каб атрымаць мяне без новага касметычнага прэпарата. Хадзiлi чуткi, што рускiя працуюць над сотнямi лека- i што яны на шмат гадо- апярэдзiлi Захад у гэтай галiне. Магчыма, ёй бы- першым варожым агентам, супраць якога яны -жылi гэты прэпарат. Яе не хаце- выпрабо-ваць гэтага першынства.
  
  
  Азiраючыся назад, я не зразуме-, нетыповага паводзiн Танi для звычайнага агента КДБ.
  
  
  Была гэтая спроба зберагчы мяне ад збiцця мужчынамi i згадка пра... нейкiм гiпнозе. Гiпнатычны iмунiтэт, галасаванне, i -сё. Яе нiколi раней не чу- гэты тэрмiн. Мой сэнс проносился праз разнастайныя рашэннi i верагоднасцi, i нам да чаго не прыйшо-, i мой гол-моцна пульсавала. Мне толькi -далося цалкам заблытацца, калi яе пачу- гук на дзень.
  
  
  Яе а-таматычна напружы-ся. Дзверы адчынiлiся, i -вайшлi двое мужчын, якiя з'явiлiся - кватэры Танi. У то-стага, лысага хлопца была такая ж непрыгожая -хмылка. Высокi абыякава паглядзе- на мяне.
  
  
  "Што ж, - сказа- высокi, - спадзяюся, ты добра адпачы-". Гэта вызначана бы- голас чалавека, якi напа- на мяне - Вашынгтоне.
  
  
  Яе сказа-. - "Гэта бы- ты - панчосе чалавек у Вашынгтоне".
  
  
  "Так, гэта бы- я", - паблажлiва сказа- ён. "Чалавек, якога вы забiлi, бы- проста амерыканцам, якi працава- на нас. Ён бы- расходным матэрыялам".
  
  
  "I вы сачылi за мной у Каракасе".
  
  
  "Вядома. Мы гатэлi не губляць кантакт, перш чым у доктара Савiч з'явiцца шанец прывабiць вас у пастку".
  
  
  "Доктар Савiч?"
  
  
  "Вы хутка -бачыце яе", - сказа- ён. "Цяпер падымайцеся, мiстэр Картэр. У вас прызначаная сустрэча - нашай лабараторыi".
  
  
  "Лабараторыя?" Яе -ста- i ацанi- адлегласць i становiшча кожнага чалавека, гадаць, цi змагу я яе прайсцi mimmo - iх да дзень. "Дзе ён?"
  
  
  Высокi мужчына усмiхну-ся. "Вы -сё яшчэ - Каракасе. Мы толькi што прывезлi вас у новае установай КДБ, Картэр, створанае спецыяльна для вас".
  
  
  Каржакаваты мужчына заро-. - "Вы кажаце занадта шмат!"
  
  
  Высокi мужчына нават не зiрну- на яго. "Гэта не мае значэння, - холадна сказа- ён.
  
  
  Цiкава, што гэта значыць. Калi яны мелi намер забiць мяне, чаму яны гэтага яшчэ не зрабiлi? Пакуль для мяне -сё гэта не мела сэнсу.
  
  
  Яе спыта-. - "Што ты збiраешся са мной рабiць?"
  
  
  "Вы хутка даведаецеся. Пайшлi. I не доставляйте нам нiякiх праблем".
  
  
  Яе прайшо- mimmo - iх да дзень, i яны рушылi -след за мной. Яе агледзе-ся па белым калiдоры, спадзеючыся знайсцi дзверы, падобную на выхад. Гэта бы- кароткi калiдор з дзвярыма - кожным канцы i парай iншых пасярэдзiне. Яе, вырашы-, што канчатковыя дзень павiнны быць выхадамi. Яны былi зачыненыя, але што-то мне падказвала, што ну не адкрыюць. Па-першае, у рускiх не было пры сабе ключо-.
  
  
  Магчыма, гэта мой адзiны шанец збегчы. Не было нiякай гарантыi, што я буду - якой-небудзь форме, каб паспрабаваць гэта праз пяць хвiлiна. Мы павярнулiся i пайшлi да дзень у далёкiм канцы калiдора. Менавiта тады яе распача- спробу.
  
  
  Раптам яе, спынi-ся i зно- напа- на каржакаватага чалавека, якi атрымлiва- асалоду ад фiзiчнай часткай майго сваю -ладу. Яе цяжка наступi- на яго левую нагу, i пачу- храбусценне i гучны крык балюча. Яе -дары- яго эга локцем па шырокаму твару i адчу-, як эга нос расплющился. Ён стукну-ся аб сцяну побач з сабой.
  
  
  Высокi мужчына вылая-ся i схапi- пiсталет у куртцы. Ён досталь пiсталет, i ён бы- падобны на той, якi ён прицелил мне - галаву - Вашынгтоне. Знаёмства не дало мне пачуццi камфорту. Яе, схапi-ся за руку з пiсталетам, iншай рукой -дары- яе эга па вачах. Ён заблакава- -дар i хутка удары- каленам у пахвiну. Калi ён удары- яе, адчу- жудасную боль i моцны прыступ млоснасцi. Яе, хмыкну- i страцi- руку з пiсталетам. Мае рэакцыi былi павольней з-за пабочнага дзеяння прэпарата, i гэта дало яму было iстотнае перавага.
  
  
  Яе замахну-ся рукой яго горла, i ён часткова зня- яго. Але яе досталь эга слiзгальным ударам па адамовому яблыку. Ён войкну- i -па- на сцяну. Яе, павярну-ся i накiрава-ся да дзень у канцы калiдора. Мне прыйшлося пераскочыць праз прыгорбленую постаць каржакаватага чалавека, якi проста спрабава- устаць на ногi. Яе, спадзява-ся, што гэтаму высокаму мужчыне спатрэбiцца хвiлiна, каб прыйсцi - сябе, але мае чаканнi былi неда-гавечнымi. Ёй бы- толькi на па-дарогi да дзень, калi рэвальвер, стрэлi-.
  
  
  "Стой, Картэр. Цi наступная лупi- вочы пранiжа твой мозг".
  
  
  Гэта была перакана-чая пагроза. Яе, спынi-ся i прыхiну-ся да стагнаць, не гледзячы на яго. Мой шанец на -цёкi -па-. Праз хвiлiну высокi мужчына падышо- да мяне i -ваткну- рэвальвер мне - рэбры.
  
  
  "Ты вельмi адваротны хлопец, Картэр", - сказа- ён, затаi-шы дыханне, прыцiскаючы руку да горла.
  
  
  Iншы агент КДБ падышо- да нас. "Калi б не яны, - хутка сказа- ён па-руску, паказваючы вялiкiм пальцам у iншую частку будынка, - яе б забi- эга выплат прама тут i цяпер. Павольна i пакутлiва".
  
  
  Каржакаваты мужчына выцягну- свой рэвальвер i падня- яго, каб ударыць мяне па гало- i твару.
  
  
  "Няма!" - сказа- высокi мужчына. "Падумайце аб мiсii".
  
  
  Каржакаваты завага-ся з дзiкiм позiркам у вачах. Кро- цякла па эга носа па вуснах да падбародка. Нос ужо опух, на эга чалавека. Яе, паглядзе- на яго i пашкадава-, што змог забiць эга. Гэта заняло бы -сяго хвiлiну больш, i гэта паста-ляла б мне велiзарнае задавальненне.
  
  
  Але мужык апусцi- пiсталет.
  
  
  "Iдзi, - сказа- высокi. "Яны -сё яшчэ чакаюць нас у лабараторыi".
  
  
  * * *
  
  
  Яны прывязалi мяне да асаблiвых дра-лянага крэсла. Яе бы- у лабараторыi. Гэта была вялiкая пакой, якая займаецца нагадала мне аперацыйную - вялiкiм амерыканскiм шпiталi, за выключэннем таго, што - поле зроку не было аперацыйнага крэслы. Магчыма, крэсла, да якога яе бы- приязан, служы- ён жа мэта-. У пакоi было некалькi адзiнак электроннага абсталявання, на пультах кiравання мигали каляровыя агнi. На машынах працавалi два тэхнiка, а - астатнiм яе бы- адзiн. Агенты выйшлi праз пакоя, прывяза-шы мяне да крэсла.
  
  
  Гэты крэсла сам па сабе бы- машынай. Гэта было падобна на электрычны крэсла, але з праводкай было ценымногие складаней. Бы- нават гала-ны -бор з якiя тырчаць з яго электродамi. Спачатку яе, падума-, што гэта нейкая сiстэма гармат катавання-, але гэта не мела нiякага сэнсу. Нават рускiя не пайшлi на такое, каб проста замучыць чалавека, нават каб атрымаць вышэйшыя сакрэты. Iснавалi i больш прымiты-ныя спосабы, якiя маглi б выконваць гэтую працу не горш любой машыны. У любым выпадку агенты не маюць глыбокую дзяржа-ную таямнiцу нам, у Расеi, нам на Захадзе. Я не бы- выключэннем. На самай справе, у агента- AX было менш прычын, чым у большасцi, для ежы сакрэтнай iнфармацыi, паколькi заданнi AX былi больш звязаныя з канкрэтнымi фiзiчнымi дзеяннямi супраць iншага боку, чым з расследаваннем i зборам дадзеных.
  
  
  Пакуль яго -сё яшчэ спрабава- ва -сiм разабрацца, яе пачу-, як за маёй спiной адчынiлiся дзверы, i - пакой увайшлi тры чалавекi. Таня была адна вакол iх. На ёй бы- белы халат i кропках - рагавой аправе. Ee валасы былi сабраны - пучок, i яна выглядала вельмi змрочнай i рашучай. Яна сустрэлася з маiмi вачыма i до-га глядзела у iх, перш чым загаварыць. Думаю, яна спрабавала сказаць мне, што шкадуе абсталяваннем -сiм гэтым, але до-г на першым плане месцы.
  
  
  "Як вы сябе адчуваеце, мiстэр Картэр?" - несамавiты спытала яна.
  
  
  "Нядрэнна, улiчваючы абставiны", - адказа- я.
  
  
  Двое мужчын акружылi яе. Адзiн бы- мне знаёмы, таму што я толькi што прачыта- эга справа перад ад'ездам па Вашынгтона. Гэта бы- Алег Дзiмiтра-, рэзiдэнт КДБ у Каракасе i чалавек, адказны за -сё, што тут адбывалася. Ён бы- сярэдняга росту, з сiвымi валасамi i вялiкай радзiмай плямкай на правай шчацэ. Эга вочы былi жорсткiмi i халоднымi.
  
  
  "Такiм чынам, вы - сумна вядомы Нiк Картэр", - сказа- Дзiмiтра-.
  
  
  "Мяркую, адма-ляць гэта бескарысна, - адказа- я.
  
  
  "Так, бескарысна. Яе Алег Дзiмiтра-, як вы, напэ-на, ужо ведаеце. Гэтая мiлая дзя-чына, якая займаецца дапамагла нам злавiць вас, - доктар Таня Савiч, самы блiскучы бихевиорист Расii. А гэты джэнтльмен - ee калега, доктар Антон Калiнiн".
  
  
  Сiвавалосы мужчына - белым халаце па iншы бок ад Танi паглядзе- на мяне па-над ачко- i кi-ну-. Эга погляд прымусi- мяне адчуць сябе амёбай пад мiкраскопам. Яе перавё- позiрк з яго на Таню.
  
  
  Яе спыта-. - "Бихевиорист?"
  
  
  "На Самой Справе, Нiк. Спадзяюся, ты не супраць, калi яго назаву цябе Нiкам".
  
  
  Яе прыслуха-ся да яе голасу, i цяпер зразуме-, чаму ён абсурдна не зусiм па-нямецку. Гэта бы- рускi голас, якi спрабуе iмiтаваць англiйская з нямецкiм акцэнтам. Гэта было не iдэальна, але было дастаткова, каб прымусiць мяне гадаць.
  
  
  "Можаш клiкаць мяне як хочаш", - сказа- я. "Я не думаю, што гэта мае вялiкае значэнне. Хоць было б нядрэнна даведацца, што вы збiраецеся рабiць. Маё цiка-насць -зяло верх мной наза-жды. Вы трое стварылi шабаш ведзьма- КДБ або што-то - гэтым родзе?"
  
  
  Таня -смiхнулася, але асобы мужчын засталiся каменнымi. Дзiмiтра- загавары- першым напружаным высокiм голасам. "Класiчны амерыканскi герой, а, мiстэр Картэр? Дзёрзкая жарт перад тварам небяспекi".
  
  
  Яе, паглядзе- на Дзiмiтрава. "Гэта лепш, чым плакаць", - злосна адказа- я.
  
  
  "Мы цяпер зоймемся гэтым, Алег, - сказа- эму лекара Калiнiна.
  
  
  Дзiмiтра- хмыкну- i пайшо-. Яе пачу-, як дзверы лабараторыi адкрылася i зно- зачынiлiся, калi ён сыходзi-. Два тэхнiка - станко- не звярталi на нас нiякай увагi. Калiнiна падышо- i -ваткну- мне - вочы лiхтарык. Працуючы, ён гавары- са мной цiхiм голасам.
  
  
  "Доктар Савiч спецыялiзуецца на кантролi над паводзiнамi", - павольна сказа- ён, гледзячы мне - вочы. "Яна з'я-ляецца адным вакол вядучых расiйскiх спецыялiста- у такiх галiнах, наркатычнага кантролю над свядомасцю, гiпнотерапii i агульных метада- кантролю паводзiн".
  
  
  Ён выключы- сьвяты гасподзь, i я паглядзе- на Таню.
  
  
  "Гэта пра-да, Нiк, - сказала яна. "Мы гадамi эксперыментавалi з кантролем чалавечага паводзiна-. Яе правё- шмат даследавання- у гэтай галiне. Лекар Калiнiна цесна супрацо-нiча- з нашай групай, запiсваючы i аналiзуючы фiзiчнае -здзеянне метада- лячэння нашых пацыента-, ён выбiтны лекар нашай краiны ".
  
  
  Яе спыта-. - "Вы плануеце правесцi наза-жды мной паводнiцкiя эксперыменты?"
  
  
  "Ты будзеш першым мужчынам, якога будуць кантраляваць нашы -дасканаленыя метады", - адказала яна, i яе голас паказа- яе ня-пэ-ненасць. Цяпер ёй бы- упэ-нены, што Таня не ведала, што эй прыйдзецца прымянiць свае веды i навыкi - такiх жахлiвых справах. Ee блакiтныя вочы схавалiся за акулярамi - рагавой аправе.
  
  
  "Ты збiраешся... выкарыстаць мяне як-небудзь?"
  
  
  Таня хутка паглядзела мне - вочы i зно- адвярнулася.
  
  
  Калiнiна вось прыйшо- на дапамогу. "Мы збiраемся знiшчыць Нiка Картэра", - сказа- ён. "Па крайняй меры, на час. Вы больш не будзеце iснаваць, як Нiк Картэр".
  
  
  Яе проста глядзе- на яго. Можа быць, ёй бы- право- - апошняя лупi- вочы - кватэры Танi можа быць лепш для мяне - до-гатэрмiновай перспектыве.
  
  
  "Больш не iснаваць?"
  
  
  "Мы збiраемся правесцi трансплантацыю асобы", - працягну- Калiнiн. "Вы станеце зусiм iншым чалавекам. I гэты чалавек будзе запраграмаваны намi, мiстэр Картэр. Вас, як кампутар будзе праграмаваць тэхнiк. Вы пачынаеце разумець?"
  
  
  Яе перавё- позiрк з яго на Таню. "Божа мой, Таня", - прашапта- я.
  
  
  Блакiтныя вочы сустрэлiся з маiмi. Яна прыцiснулася да мяне сваiм прыгожым тварам i -зяла з блiжэйшага столiка бутэлечку.
  
  
  "Гэта намбулин, - сказала яна па-дзелавому, - прэпарат, зусiм няда-на распрацаваныя нашымi лабараторыямi. Гэта тое, што вы б назвалi наркотыкам, якiя змяняюць свядомасць. Ён мае -ласцiвасцi, аналагiчныя ЛСД, але дзеяннi нашага лека- ужо больш абмежаваны ".
  
  
  "Мне не трываецца пачуць", - саркастычна сказа- я.
  
  
  Яна праiгнаравала за-вагу i працягнула. "Калi -водзяць намбулин, разумовыя працэсы перарываюцца на базавым узро-нi, i асобу змяняецца. Якi прымае наркотык становiцца вельмi пакорлiвым i адчувае павышаную -нушальнасць".
  
  
  "Прапанова", - падума- я. "Такiм чынам, гэта -сё."
  
  
  "Частковы", - сказала Таня. "Знаходзячыся пад уздзеяннем прэпарата, вы будзеце надзвычай успрымальныя да намовы квалiфiкаванага гипнотерапевт. I да метада- кантролю паводзiн, распрацаваным за гады нашых даследавання-".
  
  
  Яе спыта-. - "З якой мэтай?"
  
  
  Таня адвярнулася.
  
  
  "Няма сэнсу -давацца - падрабязнасцi", - сказа- Калiнiна, узя-шы - Танi флакон i напо-нi-шы -пырсквае вадкасцю. "У любым выпадку, вы не -спомнiце нiчога вакол таго, што мы гаварылi - гэтай размове".
  
  
  Што-то - эга самодовольном асобы мяне вельмi раззлавала. "Кравец цябе бяры!" - крыкну- ёй эму.
  
  
  Эга вочы -спыхнулi, каб сустрэцца з маiм позiркам, i мне падалося, што я за-важы- у iх слабую -спышку страху, калi ён паглядзе- на мяне. "Калi ласка, без драматызму, мiстэр Картэр. Вы толькi усложните сабе задачу".
  
  
  Таня -стала з крэсла i падышла пагаварыць з адным вакол тэхнiка-. Калiнiна трыма- -пырсквае перад тварам, штурхаючы поршань, каб ачысцiць апарат ад бурбалак адбору проба- паветра.
  
  
  Лютае адчай ахапiла маю грудзi. Гэта было самае блiзкае да панiкi, што я калi-небудзь адчува-. Яе нiколi не бая-ся фiзiчнай балюча або смерцi, але -сё было па-iншаму. На самай справе яны збiралiся забiць мяне, знiшчыць маю асобу, а затым выкарысто-ваць маё цела - сваiх бязбожных мэтах. Ад адной думкi пра гэта - мяне па спiне прабягалi мурашкi. I цяпер яе, веда-, што пагроза зняважыць AX не была пустой. На падрыхто-ку гэтага плана - якiм бы ён нам бы- - у iх сышлi месяцы або нават гады. I з вядучым агентам AX, якi выконва- гэта, яны былi амаль як дома.
  
  
  На дапамогу Калiнiну падышо- тэхнiк. Таня павярнулася i паглядзела на нас праз пакой. Тэхнiк прывяза- гумовую трубку да майго пляча i закаса- рука- маёй кашулi. Яе -бачы- выступо-цы вены на перадплечча. Намбулин -ваходзi- адкрытымi - вену.
  
  
  Мой складаць даляр шалёна калацiлася. Калi Калiнiна падышо- да мяне з iголкай, яе шталь адчайна змагацца з скуранымi рамянямi, усiмi сiламi iмкнучыся ih парваць. Калi б яе мог -стаць з гэтага крэсла, яе мог бы лёгка паклапацiцца аб гэтых мужчынах. Але повязi былi занадта моцнымi.
  
  
  Няма патрэбы змагацца, мiстэр Картэр, - мякка сказа- Калiнiна, схапi-шы мяне за перадплечча. - Бегчы - гэты момант зусiм немагчыма ".
  
  
  Iголка апусцiлася, i тэхнiк трыма- мяне за плечы, каб ён не мог рухацца. Твар Калiнiна бы- лёгкi намёк задавальнення, калi ён уторкну- iголку - пашыраную вену, а затым нацiсну- на поршань шпрыца.
  
  
  Пятая кiра-нiк.
  
  
  Мяне ахапiла пачуццё эйфарыi. Потым маё цела пачало дранцвець. Маё дыханне прыкметна замарудзiлася, i ён адчу-, як з iлба i верхняй вусны капае пот. Мяне нават не хвалявала, што мяне напампавалi наркотыкамi, i жудаснае пачуццё панiкi знiкла. Яе -сё яшчэ мог успомнiць усё, што яны сказалi мне, i я веда-, што яны збiраюцца выкарысто-ваць мяне - нейкiм жудасным эксперыменце па тэрору, але мяне гэта больш не турбавала. Яе, веда-, што я павiнен быць, але мяне гэта не хвалявала. Некалькi хвiлiна яе, змага-ся з гэтым пачуццём, спрабуючы распалiць гне-, якi адчува- яе -нутры сябе, але нiчога не засталося. Што б яны рабiлi, што б яны нам казалi, мяне гэта задавальняла. Было па-дурному змагацца з гэтым, турбавацца пра гэта. Яе бы- у ih -лады, ih сiла была велiзарнай. Яе подчинюсь гэтага i, магчыма, нейкiм чынам выжыву. У рэшце рэшт, гэта было тое, што сапра-ды важна - до-гатэрмiновай перспектыве.
  
  
  Ih асобы искривились перада мной - Танi i Калiнiна, - i яны глядзелi
  
  
  на мяне, як марскую свiнку - клетцы, але я не пярэчы-. У iх была яго праца, i ён дазволi- iм гэта зрабiць.
  
  
  Калiнiн пацягну-ся да майго твару i пры-зня- мае павекi. Ён кi-ну- Танi i сышо-. Таня падышла да мяне тварам. Яна села вельмi блiзка. Яе, паглядзе- у яе блiскучыя блакiтныя вочы i выявi- вымярэнне, па якому раней сумава-.
  
  
  "Цяпер ты адчуваеш сябе вельмi расслабленым, вельмi важны", - сказала яна мне мяккiм пранiкнёным голасам. Голас, iнтанацыi -змацнiлi маё пачуццё дабрабыту.
  
  
  "Так", - сказа- я, гледзячы - цёмна-сiнiя басейны ee вачэй.
  
  
  "Калi ты глядзiш мне - вочы, твае вочы стамляюцца. Твае павекi становяцца вельмi цяжкiмi, i ты хочаш ih зачынiць".
  
  
  Мае павекi задрыжалi.
  
  
  "Цяпер цяжка трымаць вочы адкрытымi. Калi яе досчитаю да пяцi, вы зачынiце вочы, таму што захочаце. Вы адчуеце велiзарнае палягчэнне, калi зачынiце вочы. Пасля таго, як вы ih зачынiце, вы павольна акунуцца - глыбокi транс. Одзiна. Вы вельмi сонны. Два. У вас вельмi цяжкiя павекi. Тры. Вы глыбока расслабленыя i пакорлiвыя. Чатыры. Калi вашы вочы зачыняцца, вы дазволiце маiм голасе накiро-ваць вас сустрэнуць вашых адказах i дзеяннях. Пяць ".
  
  
  Здавалася, мае вочы зачынiлiся ва -ласнай залп. Яе, веда-, што не змагу -трымаць ih ад закрыцця, але нават не хаце- спрабаваць.
  
  
  "Вы цяпер знаходзiцеся - гiпнатычным трансе i хто адгукнецца на мой голас".
  
  
  Яна казала мяккiм, цiхiм манатонным голасам, якi бы- чаму-то надзвычай перакана-ча. Яе выявi-, што адчуваю вялiкую прыхiльнасць да прыгожага гучаннi яе голасу - гэтага пачуццёвага, спакуслiвай галасы, - i мне хацелася рабiць усё, што ён прасi- мяне.
  
  
  "Вы разумееце?" - спытала яна.
  
  
  "Так, яе разумею."
  
  
  "Добра. Цяпер мы збiраемся, каб надзець гэта колцавае прылада на вашу галаву i прымацаваць электроды". Яе, адчу-, як хто-то перамяшчае абсталяванне мне на галаву. Ён бы- падобны на павязку на галаву, i ён успомнi- лабiрынт правадо-, якiя выходзiлi з яго.
  
  
  "Пакуль яе кажу з табой, Нiк, ты будзеш атрымлiваць а-дыёвiзуальныя дадзеныя з машыны. Тое, што ты бачыш i чуеш, будзе прыемным i дапаможа табе дасягнуць стану глыбокага трансу". Дзе-то я пачу- пстрычка кнопкi, i затым вiр прыгожых кветак атакава- чарнату, створаную Таняй. Разам з кветкамi прыйшла мяккая музыка, выдатная музыка, якую ёй нiколi раней не чу-. I голас Танi суправаджа- выдатныя вiдовiшча- i гукi.
  
  
  "Усе мышцы вашага цела мякка расслабляюцца, лёгка расслабляюцца, i вас ахоплiвае велiзарнае пачуццё эйфарыi. Вы знаходзiцеся на эскалатары, якi рухаецца -нiз. З кожнай нагой вы павольна апускаюцца -нiз, i вы становiцеся яшчэ больш разняволенымi. "
  
  
  Машына стварыла для мяне эскалатар, i - плы-ным слiзгаценнi мяне панесла -нiз праз лабiрынт фарба- - мяккую цемру.
  
  
  "Вы наблiжаецеся да нiжняй частцы эскалатара i -ваходзiце - вельмi, вельмi глыбокi транс. Вы цалкам -спрымаеце мой голас". Яе дасягну- дна i апыну-ся - цудо-най, свабодна якая лунае цемры, з якой нiколi не хаце- сыходзiць.
  
  
  "Я папрашу вас злiчыць да пяцi, але вы прапусцiце лiчбу тры. Вы не зможаце вымавiць лiчбу тры. Цяпер палiчыце да пяцi".
  
  
  Мае вусны варушылiся. "Адзiн, два, чатыры, пяць". Мой рот i мозг не маюць нiчога агульнага з нумарам тры.
  
  
  "Вельмi добра", - сказала Таня. "А цяпер скажы мне сваё iмя i хто ты".
  
  
  Што-то глыбока -нутры мяне супрацiвiлася, але гэты усемагутны голас пыта-ся - мяне, таму ёй адказа-: "Яе Нiк Картэр. Яе працую - AX, дзе - мяне кодавае iмя N..." Я не мог успомнiць нумар, i рэйтынг Киллмастера ". Далей да- больш падрабязную iнфармацыю аб iдэнтыфiкацыi.
  
  
  "Добра. Цяпер паслухайце мяне -важлiва. Вы забудзецеся пра -се, што толькi што сказалi мне, i -сё астатняе, што звязана з вашым мiнулым. У гэты самы момант у вас развiваецца по-ная i татальная амнезiя".
  
  
  Адбылася дзi-ная рэч. Мяне ахапiла экзатычная дрыжыкi, i калi яна прайшла, яе, адчу- галавакружэнне. Калi фiзiчныя эфекты прайшлi, яе, адчу- сябе iнакш. Гэта была тонкая рознiца, але здавалася, быццам увесь свет вакол мяне знiк. ¦ сусвеце нiчога не засталося, акрамя майго лунаюць цела i галасы Танi.
  
  
  "Хто ты?"
  
  
  Яе падума- хвiлiну. Нiчога не выйшла. Яе стара-ся iso усiх сiл, але -сё яшчэ не мог адказаць. У мяне не было асобы. Ёй бы- iстотай, якiя плаваюць у бязмежнай цемры, якiя чакаюць, каб мяне назвалi, класiфiкавалi i класiфiкавалi.
  
  
  "Не ведаю", - сказа- я.
  
  
  "Дзе ты жывеш?"
  
  
  "У гэтай чарнаце", - адказа- я.
  
  
  "Адкуль вы прыйшлi?"
  
  
  "Я не ведаю."
  
  
  "Добра. Яе освежу тваю памяць. Цяпер ты -бачыш перад сабой вобраз чалавека". Машына зажужжала, i я -бачы- чалавека. Ён бы- высокiм, з цёмнымi валасамi i шэрымi вачыма. "Гэты мужчына - гэта ты", - працягнула яна. "Вы - Рафаэль Чавес".
  
  
  "Рафаэль Чавес", - сказа- я.
  
  
  "Вы венесуэлец, якi правё- некалькi гадо- у Злучаных Штатах. Вы нарадзiлiся
  
  
  у Маргарыце i атрыма- адукацыю - Каракасе. Вы працавалi па некалькiх напрамках, але цяпер вы акты-ны рэвалюцыянер ".
  
  
  "Так", - сказа- я.
  
  
  "Вы жывяце - кватэры на Авенида Балiвар, 36, тут, у Каракасе".
  
  
  "Авенида Балiвар, 36".
  
  
  Яна працягнула распавядаць мне, што - мяне няма сям'i цi сябро-, i што людзi, з якiмi яго мела зносiны, былi нешматлiкiмi - гэтым будынку, якiя былi таварышамi па рэвалюцыi.
  
  
  "Пазней ты даведаешся пра сябе больш", - нарэшце сказала яна. "А пакуль вы павiнны адпачыць. Яе буду адлiчваць ад пяцi назад. - Падчас рахункi вы павольна выйдзеце па трансу i зно- вернецеся - прытомнасць. Пяць. Вы зно- падымаецца -верх па эскалатары. Чатыры. Вы цалкам у стане спакой. адпачылi, але вы становiцеся больш -свядомленымi. Тры. Калi вашы вочы адкрываюцца на рахунак да аднаго, вы нiчога не -спомнiце да таго, як зачынiце вочы, зусiм нiчога. Два. Калi вашы вочы адкрыюцца, вы успомнiце толькi тое, што я сказа- аб тым, што вы - Рафаэль Чавес. Вы нiчога не -спомнiце да наступлення по-най амнезii. Одзiна ".
  
  
  Яе адкры- вочы. Там сядзела дзя-чына, i ён веда-, што бачы- гэты твар раней, але паняцця не ме-, пры якiх пры iншых абставiнах. Павiнна быць, гэта было незадо-га да таго, як ён зачынi- вочы. Яе адразу за-важы-, што яна не вакол Венесуэлы, i гэта зменшыла мой цiкавасць да хорошенькому тварык. Яе, разма-ля- з ёй на беглым iспанскай.
  
  
  Яе спыта-. - "Qué pasó?"
  
  
  "Вы былi пад лёгкiм заспакойлiвым, сеньёр Чавес. Вы патрапiлi - аварыю i атрыма- -дар па мэты, i мы клапоцiцца пра вас на працягу некалькiх дзён. Вы сапра-ды даведалiся сваiх рэвалюцыйных паплечнiка-, дон? "
  
  
  Яе агледзе- пакой. Тэхнiк расшпiлi- повязi, якiя трымалi мяне на крэсле, i зня- што-то з маёй галавы. "Чаму... так", - сказа- я. Справа - тым, што я амаль нiчога не -спомнi-.
  
  
  "Гэта доктар Калiнiна, а яе Таня Савiч, вашы рускiя сябры - рэвалюцыйным руху. Гэтыя iншыя таварышы - Менендес i Сальгадо. Яны былi з вамi - руху на працягу некаторага часу. Мы прывезлi вас сюды, у гэтую прыватную клiнiку, лячыць вас. У рэшце рэшт, канферэнцыя не за гарамi ".
  
  
  Яе спыта-. - "Канферэнцыя?"
  
  
  Таня -смiхнулася. "Не спрабуй узгадаць усё адразу. Табе трэба пайсцi - свой пакой i адпачыць".
  
  
  "Так", - тупа сказа- я. "Адпачываць. Яе вельмi стамi-ся".
  
  
  * * *
  
  
  У пакоi, у якую мяне адвялi, было прыемна цiха. Была толькi ложак, на якой можна было легчы, але - дадзеных пры iншых абставiнах яе не мог чакаць бальнiчнай койкi. У рэшце рэшт, ёй бы- чалавекам, якi адшуква-ся законам, цi не так? Шчыра кажу, яе мала што мог успомнiць. Мне шкада, што я не спыта- дзя-чыну, як здарылася няшчасце, таму што я не памята- аб гэтым. Адно было ясна - мне патрэбныя былi таварышы, якiя вылечылi мяне. Мне яны вельмi патрэбныя. Яны паняцця не мелi, наколькi сур'ёзная маёй амнезii. Ну, гэта праяснiцца праз некалькi гадзiн. Добры сон мяне паправiць. Але мяне турбавала тое, што я не мог успомнiць важную канферэнцыю, аб якой казала дзя-чына. Мой мозг закружился ад спроба- -спомнiць, але - рэшце рэшт яе, засну-.
  
  
  Яе раптам прачну-ся пасярод ночы. У мяне былi галюцынацыi, цi гэта бы- толькi дзi-ны сон? Павiнна быць, гэта бы- сон. Яго бы- у якой-то чужой краiне, у пустэльнай краiне. Яго бег па цёмнай брукаванай вулiцы i гна-ся за мужчынам. Яго трыма- у руцэ до-гi чорны пiсталет нямецкай вытворчасцi, верагодна, Люгер. Яе стрэлi- у гэтага чалавека i спрабава- забiць эга. Ён павярну-ся i стрэлi- у мяне, i я адчу- пякучы боль у праведзеныя вылiчэннi. Пiсталет у маёй руцэ раптам ператвары-ся - сякера з кароткай ручкай. Потым яе прачну-ся.
  
  
  Гэта бы- дзi-ны сон. Яе не памята-, каб бы- у якой-небудзь краiне, акрамя Венесуэлы i Аднастайна. I яе нам разу - жыццi не стрэлi- у мужчыну. Цi яе? Для мяне -сё гэта не мела сэнсу.
  
  
  Калi настала ранiца, яны прынеслi мне паднос з ежай, i яе з прагнасцю -зя- на сябе. Скончы-шы, яе разгледзе- свой твар у люстэрку. Па крайняй меры, гэта было знаёма. Але, падобна, гэта асоба не належала Рафаэлю Чавесу. Яе, зiрну- на вопратку, якую яны прынеслi мне, але не вядома сл. Кiшэнi былi пустыя, апазнання не было. Прыкладна праз гадзiну прыйшо- Менендес i адвё- мяне назад у пакой са крэслам з дротам i iншым абсталяваннем.
  
  
  "Добрай ранiцы, сеньёр Чавес", - павiтала мяне дзя-чына, якая назвалася Таняй. "Вы гатовыя да новага лячэння?"
  
  
  "Так, яе так мяркую", - сказа- я, гледзячы на машыны. "Але -сё гэта неабходна? Яе гатэль б ведаць, якое лячэнне яе атрымлiваю".
  
  
  "Калi ласка, - сказала Таня, паказваючы мне вялiкi крэсла. "Вы павiнны нам давяраць, сеньёр Чавес. Мы вашы сябры".
  
  
  Яе sel - крэсле, але мне стала не па сабе. Яе гатэль выбрацца вакол гэтага будынка, пабадзяцца па вулiцах Каракаса, вярнуцца - сваю кватэру на Авенида Балiвар. Ёй бы- упэ-нены, што гэтыя знаёмыя вiды вернуць мне памяць i зробяць мяне здаровым. Яе паабяца- сабе, што, калi гэта занятак не прынясе вынiка-, ёй адразу пайду дадому.
  
  
  "А цяпер расслабся", - сказа- мне чалавек па iмя Калiнiна.
  
  
  "Я дам вам легкае заспакаяльнае ". Ён уторкну- мне - перадплечча -пырсквае i зрабi- падскурную iн'екцыю.
  
  
  У маёй гало- прамiльгнула назва. Намбулин. Дзе яе чу- гэта раней? Перш чым яго змог больш думаць пра гэта, яе пача- адчуваць, што мяне ахоплiвае глыбокая эйфарыя, i я страцi- цiкавасць да сло- i -сяму астатняму.
  
  
  Хто-то паправi- мне гала-ны -бор. Я не пярэчы-. Праз хвiлiну пачу- яе голас Танi.
  
  
  "Вы хочаце заплюшчыць вочы. Вы зачынiце ну, на лiк да пяцi". Яна палiчыла, i мае вочы зачынiлiся. У цемры раптам успыхну- колер, i яе пачу- нейкую дзi-ную музыку, якая займаецца чамусьцi падалася мне знаёмай. Голас змо-к, але колер i музыка працягвалi цягнуць мяне -нiз i -нiз. Мне здавалася, што я на эскалатары. Затым па маёй галавы пачу-ся другi голас. Голас распавяда- мне абсталяваннем мне -сё. Кожная дробязь, з даты майго нараджэння да маёй няда-няй дзейнасцi - левым руху за вызваленне Венесуэлы ад тыранiчнага iмперыялiзму Злучаных Штата-. Былi выявы канкрэтных сцэн. Калi -сё скончылася, яе атрыма- падрабязную карцiну свайго мiнулага. Маёй амнезii вылечылася.
  
  
  Ёй бы- членам палiтычнай групы пад назвай "Самасуд", мэтай якой было звяржэнне -рада Венесуэлы i -сталяванне левага рэжыму з дапамогай рускiх. Мяне завербавалi некалькi месяца- таму, i пару дзён таму яе, бы- паранены падчас дэманстрацыi ля амерыканскага пасольства.
  
  
  Таня зно- загаварыла. "Ваш лiдэр папрасi- нас, каб паведамiць вам, што шэрагi дружыннiка- вытанчаюцца з-за баязлiвага дэзертырства перад тварам жорсткай палiцэйскай тактыкi. Таму дзейнiчаць трэба цяпер. Вы былi выбраны, каб правесцi гэта дзеянне.
  
  
  "Венесуэла стала занадта залежнай ад Злучаных Штата-", - працягнула яна. "Злучаныя Штаты купляюць каля 40 працэнтны экспарту нафты Венесуэлы, што дае амерыканцам смяротную эканамiчную хватку для Венесуэлы. Прэзiдэнт Венесуэлы i эга капiталiстычная -рад павiнны быць знiшчаныя, перш чым яны перададуць усю краiну амерыканцам. Бы- распрацаваны план. распрацаваны з улiкам маючай адбыцца Каракасской канферэнцый.
  
  
  "Канферэнцыя будзе сустрэчай памiж прэзiдэнтам Венесуэлы i вiцэ-прэзiдэнтам Злучаных Штата-. Яна прадаставiць унiкальную магчымасць нанесцi -дар абодвум гэтым ворагам народа. Пазней вам паведамяць аб характары план i дэталi таго, як гэта павiнна быць выканана. Вы разумееце? "
  
  
  "Так, яе разумею."
  
  
  "Добра. Калi вы прачнецеся, вы -спомнiце - дэталях усё, што я вам сказа-, i -сё, што вы чулi i бачылi, знаходзячыся - глыбокiм трансе. Калi - вашым розуме узнiкнуць пытаннi аб дэталях, ваша падсвядомасць дасць адказы i запо-нiць любыя прабелы гэта можа вас турбаваць. Вы не будзеце падвяргаць сумневу сваю iдэнтычнасць, як Рафаэля Чавеса i не будзеце сумнявацца - абгрунтаванасцi эга палiтычнай фiласофii ".
  
  
  Праз некалькi хвiлiна мае вочы натуральным чынам адкрылiся, i ён успомнi-, як Таня лiчыла-у адваротным парадку ад пяцi да аднаго. Яе таксама -спомнi- усё аб сваiм мiнулым жыццi. Што б яны нам зрабiлi са мной, гэта спрацавала. Яе цалкам акрыя- ад амнезii.
  
  
  Таня -смiхнулася. - "Як вы сябе адчуваеце, таварыш?"
  
  
  "Вельмi добра", - адказа- я. "Наркотык прымусi- мяне -спомнiць. Яе павiнен прыняць удзел у мiсii супраць Каракасской канферэнцый, цяпер яе успомнi- аб гэтым. Яе буду гатовы?"
  
  
  "Вы будзеце гатовыя", - сказала яна.
  
  
  Калiнiна адвярну-ся i падышо- да тэхнiку - далёкiм канцы пакоя, пакiну-шы нас сам-насам з Таняй. "Мы з табой... мы ведаем адзiн аднаго лепш, чым яе памятаю?" Яе спыта-. У мяне бы- мiмалётны вобраз Танi, якая ляжыць аголенай iрына.
  
  
  Што-то было - яе вачах, затым яе твар расплы-ся - лёгкай усмешцы. "Я спадзява-ся, што ты -спомнiш. У нас бы- вечар разам. Хiба ты не памятаеш?"
  
  
  "Не зусiм", - сказа- я. "Але мiмаходам, нейкi -спамiн яе атрыма-, мне хацелася б успомнiць больш".
  
  
  Яна цiхенька засмяялася. "Магчыма, мы зно- правесцi некалькi хвiлiна разам, перш чым ты пакiнеш клiнiку".
  
  
  "Гэта тое, чаго варта чакаць", - сказа- я.
  
  
  Хоць яе адчува- сябе цалкам добра, яны настойвалi, каб яе заста-ся - сваiм пакоi i адпачы-. Яе крыху падума- пра Таню. Дзi-на. Мой населены пункт расii была самым важным у маiм жыццi, але я не мог перастаць думаць аб гэтай незвычайнай дзя-чыне.
  
  
  Калi я не дума- пра Таню, яе спрабава- аднавiць мiнулае, якое амаль забы-ся з-за аварый. I, як я паспрабава- успомнiць, мне -спомнi-ся невялiкi выпадак. Яе басанож забег у глiняны дом на -скраiне Маргарыты. Потым яе, успомнi-, што гэты дом бы- маiм домам, а прыгожая чарнявая жанчына па iменi Марыя, была маёй мамай. Яна i мой бацька памерлi, калi мне было дзевяць гадо-. Не-забаве пасля гэтага яе прыеха- у Каракас, дзе жы- у сваяко- i вучы-ся на дзяржа-нага служачага.
  
  
  Ва -сiм гэтым усё яшчэ было што-то дзi-нае. Яе мог успомнiць, што-што праз свайго мiнулага, але гэтыя рэчы здавалiся нерэальнымi, мысленне вобразы бляклыя i цьмяныя. I калi яе пераста- думаць пра iх свядома, яны проста знiкалi - забыццi i не здава-ся сапра-днай часткай мяне.
  
  
  Дзi-на, але самымi яркiмi маiмi -спамiнамi засталiся яны некалькi гадо-, якiя яе правё- у Амерыцы, працуючы на пагрузнай платформе.
  
  
  Яе правё- увесь дзень у сваiм пакоi. У тую ноч да мяне прыйшла Таня. Яна цiха -вайшла i зачынiла за сабой дзверы. Яе -ста- з канца койкi, дзе чыта- газету ах Каракасской канферэнцый. У нах бы- стетоскоп, а - руцэ яна трымала планшэт.
  
  
  "Магу яго памацаць твой пульс?" спытала яна.
  
  
  "Вядома."
  
  
  Яна трымала маё запясце сваёй маленькай мяккай рукой. Нашы погляды сустрэлiся, i яна хутка адвярнулася. Яна зрабiла адзнаку на сваёй дыяграме, затым прыставiла стетоскоп мне да грудзей i з хвiлiну прыслухо-валася.
  
  
  "Вы адчуваеце млоснасць?"
  
  
  "Няма."
  
  
  "Ёсць лi потаадлучэнне - сне?"
  
  
  "Не тое, каб яе памята-".
  
  
  Мой погляд перамясцi-ся з яе по-ных вусна- на пачуццёвыя выгiбы яе цела. I зно- у маёй гало- прамiльгну- дражнiла вобраз - Таня аголенай iрына. Ee наступны лейцара здава-ся экстрасенсорным.
  
  
  "Ты сказа-, што -спомнi- ... блiзкасць памiж намi, Рафаэль".
  
  
  "Так, яе -спомнi- гэта."
  
  
  "Не маглi б вы расказаць мне, што вы -спомнiлi?"
  
  
  Яе -смiхну-ся. "Няма. Гэта была ты. Iрына".
  
  
  Яе прыгожыя блакiтныя вочы пазбягалi майго погляду. Яе -зя- у нах планшэт i стетоскоп i кiну- ih падлогi. Затым яе мякка падсуну- ee да сябе. Яе, пацалава- яе, i яна адказала.
  
  
  "Ты сапра-ды спа- са мной, цi не так?" - цiха спыта- я.
  
  
  Яна паспрабавала адсунуцца, але я яе -трыма- яе. "Рафаэль, ты не палюбо-нiк", - запярэчыла яна. "Ты рэвалюцыянер. У цябе не было часу на жанчын".
  
  
  "Яе, павiнна быць, знайшо- час хоць бы раз, - аспрэчы- якiя з'явiлiся - смi паведамленнi яе эй.
  
  
  Яе вочы знайшлi мае. "Так, адзiн раз". Здавалася, яна -спамiнае. "Незадо-га да дэманстрацыi ля амерыканскага пасольства. Яе прынесла запiску - вашу кватэру, i вы прасiлi мяне застацца".
  
  
  "I мы пацалавалiся, i я прыцiсну- цябе так блiзка", - сказа- я, павольна праводзячы рукамi па -сёй да-жынi яе цела.
  
  
  "Рафаэль, калi ласка..." - слаба запратэставала яна.
  
  
  Яе расшпiлi- яе форму да талii i прасуну- руку -нутр, прыцiскаючы ee да сябе. Яе лашчы- ee грудзей i адчува-, як ад майго дотыку яе соску дубянеюць.
  
  
  "Рафаэль ..."
  
  
  Мы зно- цалавалiся. Яна перастала супрацi-ляцца i з рапто-най велiзарнай запалам адказала на маю ласку, яе цела адчайна напружы-ся, калi яе даследава- яе рот. Калi пацалунак скончы-ся, мы абодва затаiлi дыханне i прагнулi большага.
  
  
  "Ах, Божа мой, Рафаэль", - выдыхнула яна.
  
  
  Яна скiнула форму i выпусцiла яе на падлогу. Яе назiра-, як яна сцягвала трусiкi са сваiх до-гiх гладкiх сцёгна-. Яна падышла да ложку i пацягнулася, яе цела дрыжала ад -збуджэння. Яе хутка распрану-ся i жым лежачы побач з ёй. Мае пальцы i вусны перабiралi кожны цаля яе гарачай дрыготкай плоцi.
  
  
  Раптам яна паспрабавала адсунуцца, але ёй моцнага прыцiсну- ee. "Што я раблю з табой?" усклiкнула яна. Яе здушы- яе словы, глыбока пагрузi-шыся - яе рот мовай. Яна зно- пачала адказваць.
  
  
  Я не веда-, што яна амелы на -вазе, i мне было -сё ро-на. Яе мог думаць толькi пра яе саспелай, цяплом целе. Яна застагнала ад жадання, калi яе перавярну-ся на нах. Яе сцягна адкрылiся для мяне, i я адчува-, як яе пазногцi -пiваюцца - маю спiну. Яе рэзка -вайшо- у нах, i яна -скрыкнула ад задавальнення. Тады -сё было цемрай, безотлагательностью i нарастаючай не-таймаванай запалам.
  
  
  Шостая кiра-нiк.
  
  
  Мяне зно- прывязалi да крэсла, i - пакоi было зусiм цёмна. Яны зрабiлi мне яшчэ адну iн'екцыю, але на гэты раз не было нiякiх умоляющих галасо-. Ва мне дзейнiча- толькi наркотык. Танi i Калiнiна нават у пакоi не было.
  
  
  Яны што-то згадалi пра "апошняй фазе". Яе, чу-, як яны казалi гэта па-расейску, i чаму-то -сё зразуме-, хоць ён не памята-, каб калi-небудзь вывуча- рускую.
  
  
  Калi яе sel - крэсле, у цемры перада мной па-ста- вобраз. Гэта бы- прэзiдэнт, i ён прама-ля- палiтычную гаворка. Ён бы- усяго - дваццацi футах ад мяне i размахва- рукамi падчас размовы. Ён каза- рэчы, якiя мяне вельмi хвалюе. Яе пакры-ся халодным потым. Эйфарыя змянiлася моцным гневам, паколькi словы прэзiдэнта станавiлiся -сё больш i больш абразлiвымi, усё гучней i гучней. Эга твар павольна скрывi-ся i стала жудасна скажоным. Праз хвiлiну твар было -сё, што засталося ад малюнка. Ён пача- пашырацца, становячыся -сё больш i больш гiдкi, па меры таго, як кры-ды хваста- па эга скрюченных вусна-. Твар было так блiзка, што я падума-, што магу працягнуць руку i атакаваць яго.
  
  
  Яе пачу- крык у пакоi i зразуме-, што ён зыходзi- вакол майго -ласнага горла. Яе люта дацягну-ся да гэтага жудаснага твару, спрабуючы разарваць плоць голымi рукамi, драпаючы яе пальцамi.
  
  
  Але я не мог гэтага дасягнуць. Крык бы- лямантам по-нага расчаравання i бездапаможнага адчаю з-за немагчымасцi дацягнуцца да жудаснага асоб i знiшчыць эга. Праз хвiлiну голас зацiх, i запанавала цiшыня, скажонае твар працягвала рухацца перада мной.
  
  
  Раптам
  
  
  Голас Танi пачу-ся вакол цемры. "Гэта ваш вораг. Гэта чалавек, якi стаiць памiж вашым народам i свабодай. Ён брыдкi, брыдкi жывёла, i ён сiлкуецца трупамi свайго народа. Вы за-сёды эга не любiлi i баялiся, але цяпер вы паглынутыя адчайным, жорсткiм агiдай. Вы ненавiдзiце эга больш, чым калi-небудзь ненавiдзелi каго-небудзь або што-небудзь у сваiм жыццi ".
  
  
  Яе дума-, што мая грудзi вотум-вотум выбухне ад агiды i нянавiсцi, якiя яе адчува- да скажонага твару. Яе -весь час успамiна- гнюсныя словы прэзiдэнта i сцiска- кулакi да тых тхара, пакуль пазногцi не разарвалi далонi.
  
  
  Нарэшце малюнак знiкла - цемры, i змянiлася iншым. Спачатку гэта было мне не знаёма, потым яе -спомнi- пра гэта праз газеты. Гэта бы- амерыканскi вiцэ-прэзiдэнт. Ён гавары- па-ангельску, але яго эга выдатна разуме-. Ён патлумачы-, што будзе цесна супрацо-нiчаць з урадам Венесуэлы, што Злучаныя Штаты будуць прапано-ваць больш эканамiчнай i ваеннай дапамогi, каб прэзiдэнт Венесуэлы застава-ся ва -ладзе. Пакуль ён каза-, яго твар змянiлася. Эга вочы станавiлiся -сё больш злымi, а па усць вывярга-ся агiдныя, агiдныя словы.
  
  
  Калi нарэшце запалiлася святым, яго бы- увесь у поце. Тэхнiк зня- мяне з крэсла i адвё- назад у мой пакой. Прэпарат i непераадольныя эмоцыi цалкам знясiлiлi маю энергiю. Мае ногi былi настолькi слабымi, што я ледзь магла хадзiць.
  
  
  Вярну-шыся - мой пакой, тэхнiк дапамог мне сесцi на ложак i паглядзе- на мяне зверху -нiз.
  
  
  Ён спыта-. - "З табой усё добра?"
  
  
  "Я думаю так."
  
  
  Ён сказа- ласкава. - "Гэта -сё неабходна для вашай мiсii".
  
  
  Яе глыбока -здыхну-. - "Дзе Таня Савiч?"
  
  
  "Яна занятая праектам".
  
  
  "Я павiнен яе -бачыць".
  
  
  "Баюся, гэта немагчыма".
  
  
  Яе, паглядзе- на яго. Гэта бы- малады вэнэсуэлец па iмя Сальгадо. Эга твар выглядала сумленным. Можа быць, з-за шчырасцi, якую яе туды, убачы-, яе, выпалi- тое, пра што нават не здагадва-ся, што дума-.
  
  
  "Ня-жо таксама яе той, хема мяне называюць? Ня-жо таксама -сё гэта неабходна для народнай медыцыне рэвалюцыi?"
  
  
  Эга вочы звузiлiся на мяне. "Ты сумняваешся - гэтым?" - з трывогай спыта- ён.
  
  
  "Я... я не ведаю. Думаю, што няма. Часам мне здаецца, што я схаджу з розуму".
  
  
  "Вы не сышлi з розуму. На самай дэла, вы цяпер цалкам здаровыя". Эга голас бы- заспакаяльным.
  
  
  Яе спыта-. - "Як до-га яе бы- тут, у клiнiцы?"
  
  
  Ён завага-ся, нiбы задаючыся пытаннем, адказваць мне. "Паза-чора -вечары вас прывё- таварыш".
  
  
  "А калi яе буду гатовы з'ехаць?"
  
  
  "Сёння."
  
  
  Яе слаба пры-зня-ся на локцi. - "У самай дэла?"
  
  
  "Апошнi этап завершыцца сёння пазней. У вас будзе яшчэ некалькi азнаямленчых занятка-. Наступны будзе не вельмi прыемным для вас, але ён скончыцца раней, чым вы даведаецеся пра гэта. Гэта абсалютна неабходная частка вашай падрыхто-кi да працы - канферэнцыi ".
  
  
  "Што гэта за праца?"
  
  
  "Яны скажуць вам пазней сёння".
  
  
  Раптам дзверы адчынiлiся, i -вайшо- доктар Калiнiна. Ён злосна паглядзе- на тэхнiка. "Што гэта? Чаму вы -сё яшчэ з сеньёра- Чавесам?"
  
  
  Тэхнiк выгляда- спалоханым. - "Ён гатэль трохi пагаварыць".
  
  
  "Вяртайся да працы", - коратка сказа- Калiнiн.
  
  
  "Так, вядома." Сальгадо павярну-ся i выйша- праз пакоi.
  
  
  Яе, глядзе-, як Калiнiна падыходзiць да мяне. Мне не падабалася думка аб тым, што тут робяць рускiя, i што маiм суайчыннiкам не дазваляецца гаварыць са мной. Вэнэсуэлец павiнен кантраляваць сваю рэвалюцыю, але Калiнiна ставi-ся да Сальгадо, як да найнiзкага.
  
  
  Калiнiна нацягнута -смiхну-ся мне. "Мне вельмi шкада, што так рэзка адабра- у вас Сальгадо, сеньёр Чавес, але - яго ёсць абавязкi - iншым месцы. Вы добра сябе адчуваеце?"
  
  
  "Выдатна", - адказа- я.
  
  
  Ён памаца- мой пульс i нейкi час нiчога не каза-.
  
  
  "Вельмi добра. Табе трэба адпачыць, а мы прыйдзем за табой потым абеду. У цябе наперадзе сур'ёзнае занятак".
  
  
  "Ня-жо таксама яе сапра-ды магу пакiнуць гэта месца сёння позна вечарам?"
  
  
  Мой лейцара заста- эга знянацку. Але пасля кароткай па-зы ён адказа-: "Так. Сёння -вечары вы будзеце гатовыя".
  
  
  "Добра", - сказа- я. "Ненавiджу заключэнне".
  
  
  "Мы -се дзецi", - свядома сказа- ён. "Але мы павiнны прыносiць ахвяры на карысць рэвалюцыi. Хiба гэта не так?"
  
  
  Ёй кi-ну-. Калiнiна нацягнута -смiхну-ся i пайшо-.
  
  
  Яе ненадо-га засну-. Раптам яго пачу- уласны крык. Яе сел на ложак адкрытыя, увесь у поце i трасучыся. Яе правё- дрыготкай рукой па роце, гледзячы на процiлеглую сцяну. На мяне было не падобна баяцца - столькi яе, веда- аб сабе. Павiнна быць, яны давалi мне лекi. Мне прыснi-ся яшчэ адзiн кашмар.
  
  
  Яе бачы- выродлiвыя асобы з цёмнай пакоi i чу- рэзкiя злыя галасы. Усё гэта было змяшана з маiмi вобразамi. Яе панцыр па цёмным завулку з "люгером" у руцэ. Яе павярну- за кут, i раптам перада мной з'явiлася вялiкая скры-лены твар. Ён выгляда- як прэзiдэнт, але гэта было дэфармаваны твар якое вiсела - цемры.
  
  
  Яе стрэлак па люгера зно- i зно-, але гэта агiднае твар толькi смяялася мной наза-жды. Рот адкры-ся, пагражаючы паглынуць мяне. На мяне наблiжалiся до-гiя вострыя зубы. Тады яе, закрыча-.
  
  
  Затым лёгкага абеду мяне адвялi назад у пакой з машынамi - яны называлi гэта пакоем арыентацый. Тэхнiк папярэджва- мяне, што гэты сеанс будзе iншым, i ён не перабольшва-. Таня сустрэла мяне - пакоi, калi метады мяне прывязвалi да крэсла.
  
  
  "Гэта будзе непрыемна", - сказала яна. "Але -сё скончыцца раней, чым вы гэта даведаецеся".
  
  
  "Я дума- пра цябе раней", - сказа- я. "Я прасi- цябе, але яны сказалi, што ты занадта занятая, каб мяне бачыць".
  
  
  Мужчыны скончылi звязваць мяне рамянямi i падышлi да адной вакол машын. Раней яны не выкарысто-валi яго. У яго была невялiкая панэль кiравання, але на яго прыла-ку былi дзясяткi мiгцяць каляровых агнё-.
  
  
  "Тое, што яны сказалi табе, было пра-дай", - адказала Таня.
  
  
  "Цi -бачу я яго - цябе зно-, пасля таго, як пайду адсюль?"
  
  
  Яна адвярнулася. "Магчыма. Усё залежыць ад вынiка- мiсii".
  
  
  "Я нiчога не ведаю аб мiсii", - абверг паведамленнi смi яе эй.
  
  
  "Хутка ты будзеш ведаць".
  
  
  На гэты раз яны выкарысто-валi iншыя прылады - драцяную металiчную стужку на грудзях i новы гала-ны -бор. Таня прасачыла, каб усё было як след, i выйшла праз пакоi.
  
  
  Яны выключылi святым, i яго -бачы- яшчэ некалькi фатаграфiй у цемры. Выявы былi нават больш рэальнымi, чым яны, што я бачы- тых ранiцай. На гэты раз мне не зрабiлi -кол, але я веда-, што дзеянне ранiшняй дозы яшчэ не цалкам знiкла.
  
  
  Прэзiдэнт з'явi-ся - пакоi. Ён снарада скрозь нато-п, засмяя-ся махаючы рукамi i усмiхаючыся. Як толькi выява з'явiлася, павязка пачатку што-то рабiць са мной. У гало- па-стала жудаснае цiск, боль стала амаль невыносным. Пакуль яе, глядзе-, як рухаюцца выявы, агонiя узмацнялася. Яе iso усiх сiл спрабава- вызвалiцца, адкрываючы i зачыняючы рот i прыжмуры-шыся, чым балюча. Стала толькi горш, пакуль я не падума-, што мой гол вотум-вотум выбухне. Крык вырва-ся - мяне вакол горла. Мужчына аддзялi-ся ад нато-пу i пабег да прэзiдэнта, размахваючы вялiзным мачэтэ. Лязо злучылася, адця- галаву прэзiдэнта, эга i мэта паляцела - нато-п, пралiваючы кро- па-сюль. Людзi смяялiся i смяялiся.
  
  
  Боль знiкла, i ён адчу- толькi салодкую пустэчу фiзiчнага камфорту. Прэзiдэнт бы- мёртвы, i свет бы- выратаваны ад яго тыранii.
  
  
  Яе, спадзява-ся, што сеанс скончы-ся, але гэтага не адбылося. Яшчэ адна сцэна запо-нiла пакой, калi прэзiдэнт прама-ля- публiчную гаворка. Боль прыйшла зно-, i яе упёрся - нах, скруцi-шыся -нутры, каб супрацi-ляцца гэй. Але мяне гэта -разiла. На гэты раз жудаснае цiск у галы суправаджалася вострай болем у грудзях, як быццам у мяне здары-ся сардэчны прыступ. Яе чу- свой крык, але боль не праходзiла. Мужчына наставi- пiсталет на прэзiдэнта i адарва- стрэлам эму патылiцу. Боль адразу сцiхла.
  
  
  Але зно- пакой напо-нiлася малюнкамi, на гэты раз амерыканскага вiцэ-прэзiдэнта. Ён еха- у чорным "Кадзiлаку" на афiцыйным парадзе, i ён веда-, што прэзiдэнт Венесуэлы еха- наперадзе яго - машыне. Вiцэ-прэзiдэнт бы- у дарагiм касцюме - тонкую палоску, iмперыялiстычнай жэстыкулюючы нато-пе. Цiск зно- прыйшо-, але на гэты раз не было сцiску - грудзях, толькi жудасная боль у гало-. У вынiку рапто-нага выбуху дыму i абломка- машыны вiцэ-прэзiдэнта была знiшчана нябачнай бомбай, i -се, якiя знаходзiлiся - машыне, загiнулi. У пакоi пачатку другой прагрыме- моцны выбух, i машына прэзiдэнта Венесуэлы разбурылася. Боль прайшла наза-жды.
  
  
  Яе павалi-ся - крэсла, калi мяне адшпiлi- i адключылi прылада. Побач са мной бы- доктар Калiнiна, але я яе не бачы-, i да Лепшага.
  
  
  "Горшае -жо ззаду, - сказа- ён мне.
  
  
  Калi ён скончы- слухаць мяне сваiм стетоскопом, ён дапамог мне -стаць з крэсла i правё- па калiдоры - звычайную проекционную пакой. На далёкай стогн бы- -будаваны экран, а - задняй частцы пакоя была кiёска для праектара.
  
  
  Калiнiна -кла- мне - руку зараджаны "Люгер". Яе тупа глядзе- на яго, -сё яшчэ анямелыя ад жорсткага сеанса-. Гэта бы- пiсталет, вакол якога стрэлi- ёй у сваiм кашмары.
  
  
  "Прэпарат ужо скончы-ся, - каза- мне Калiнiна, - i ваша рэакцыя на розныя раздражняльнiкi падчас гэтай частцы падрыхто-кi будзе цалкам натуральнай. Вы будзеце трымаць пiсталет i рабiць усё, што захочаце. . "
  
  
  Яе проста глядзе- на вялiкi пiсталет. Яе, веда-, што гэта нямецкi пiсталет, але чаму-то асацыява- эга з Злучанымi Штатамi. Пакуль яе спрабава- гэта зразумець, у пакоi пацямнела, i фiльм пача-ся. Гэта былi сапра-дныя фатаграфii, як мяркуецца, зробленыя - апошнiя пару дзён на предконференционных сустрэчах. У фiльме бы- паказаны прэзiдэнт, якi iдзе па дарожцы перад
  
  
  Палас-дэ-Мiрафлорэс, побач з iм амерыканскi вiцэ-прэзiдэнт. Вакол былi аператары, i прэзiдэнт нядбайна разма-ля- са сваiм амерыканскiм госцем.
  
  
  Калi фiгуры на экране, здавалася, наблiжалiся да мяне, у маёй грудзей паднялося непераадольнае пачуццё нянавiсцi, i ён адчу- трывожнае пачуццё мэты, пачуццё моцнага дыскамфорту. Боль -змацнiлася з пачуццём по-нага агiды. Яе больш не бачы- экрана. Якiя iдуць да мяне мужчыны сталi вельмi рэальнымi. Яе падня- пiсталет у правай руцэ i зрабi- эга на дзве фiгуры. Яе спачатку нацэлi-ся на прэзiдэнта. Яе дрыжа- ад нянавiсцi i болю, i пот цёк па маiм iлбе. Яго нацiсну- на курок. Фiгуры нетаропка iшлi да мяне. Яе, бы- у лютасцi. Яе стрэлак па пiсталета зно- i зно-, i на грудзях прэзiдэнта шчыльным узорам -тваралiся чорныя дзiркi. Праз хвiлiну яе спусцi- курок - пусты патрон. Тым не менш дзве фiгуры працягвалi наблiжацца да мяне. Яе кiну- у iх пiсталет, а затым у прыступе лютасцi кiну-ся да iх. Яе моцна стукну-ся i цяжка -па- на падлогу.
  
  
  Загарэ-ся сяргей, Калiнiна дапамог мне падняцца. Яе задыха-ся i бы- знясiлены. Цяпер, калi фiльм скончы-ся, боль i гне- сышлi, вакол мяне.
  
  
  "Вельмi добра", - саладжава каза- Калiнiн. "Выдатна, наогул-то".
  
  
  "Я хачу... прыбрацца адсюль", - сказа- ёй эму.
  
  
  "Добра, - сказа- ён. "Мы не будзем мець патрэбу - вас, да сённяшняга дня, калi - вас будзе апошняя сесiя. Вы можаце вярнуцца - свой пакой".
  
  
  Мяне адвялi назад у белую пакой з ложкам, i яе цяжка жым лежачы. Здавалася, што прайшло некалькi пакутлiвых бяссонных дзён з iмi тхара, як я прачнулася тым ранiцай. Яе ненадо-га засну-. Але на гэты раз кашмар не было. Замест гэтага мне прыснi-ся вельмi падрабязны сон пра Таню. Яна была аголенай - маiх руках. Цёплая мяккасць яе цела паглынула мяне, паглынула мяне жаданнем. Усе пачуццi былi пабуджаны - я чу- яе выдатны голас i адчува- ап'яняльны водар ee брас. I на працягу -сяго скляпеннi, у запале страсцi, яна -весь час казала мне: "Даруй, Нiк. Даруй, Нiк".
  
  
  Я не мог зразумець, чаму яна выкарысто-вае гэта замежнае iмя, але не шталь папра-ляць яе. Мяне не хвалявала, як яна мяне называла. Нiшто не мела значэння, акрамя гарачай, патрабавальнай плоцi, выгiнаецца пада мной.
  
  
  Яе раптам сель. Яе падума- пра Таню i яе выкарыстаннi замежнага iмя. Нiк. Што гэта значыць? Яе мары- аб Люгере, якi Калiнiна -ваткну- мне - кулак. Пакуль яе ляжа- там, чакаючы, што яны прывядуць мяне на заключную сесiю, яе падума-, цi не было за апошнiя пару дзён чаго-то большага, чым яе веда-, большага, чым казалi мне гэтыя людзi. Але яны павiнны былi быць законнымi. Яны ведалi -сё абсталяваннем мне, усё аб маёй фiласофii i маёй працы з рухам. Мы -се працавалi вячасла- аднаго справы, i ён павiнен бы- iм давяраць.
  
  
  Калi яны прыйшлi за мной, яны сказалi, што цяпер раннi вечар, i мяне адпусцяць праз некалькi гадзiн пасля добрай ежы. Мяне адвялi - ориентационную, але не прышпiльвалi k асаблiвых крэсла. Замест гэтага яны папрасiлi мяне сесцi на звычайны крэсла побач з Сальгадо. Праз некаторы час ён сышо-, i -вайшлi Таня i Калiнiна з трэцiм чалавекам, рускiм па iмя Алег Дзiмiтра-.
  
  
  "Сеньёр Дзiмiтра- цесна супрацо-нiчае з лiдэрам руху", - патлумачы- мне Калiнiна.
  
  
  Яе перавё- погляд з мужчын на Таню. Пад пахай яна несла пачак папер. Яна ня-пэ-нена мне -смiхнулася.
  
  
  "Мы пачнем?" - несамавiты спытала яна.
  
  
  "Добра, - сказа- я. "Давайце пачнем."
  
  
  Яны придвинули тры крэсла i - такую гульню тварам " да мяне, мужчыны па абодва бакi ад Танi. Яна прыкладае паперы сабе на каленi. Дзiмiтра- пiльна глядзе- на мяне, як бы спрабуючы ацанiць мае патаемныя думкi i пачуццi.
  
  
  "Мы просiм вас яшчэ раз прайсцi курс тэрапii", - сказала Таня. "Тады ты будзеш гатовы".
  
  
  Калiнiна рыхтава- впрыски. Ён нахiлi-ся наперад з крэсла i зрабi- мне -кол. "На гэты раз вы атрымаеце толькi невялiкая колькасць заспакаяльнага сродкi, - сказа- ён, - таму што мы вас выпусцiм адразу ж затым заканчэння сеансу". Вадкасць патрапiла - маю вену, ён выцягну- iголку i прыцiсну- ватовы дыск да малюсенькай ране.
  
  
  "Цяпер, - сказала Таня сваiм ро-ным, цiхiм голасам, - вы адчуваеце сябе вельмi расслабленым i спакойным". Яе голас гудзе-, задобрыць мой мозг, i не-забаве яе апыну-ся - эга -лады. Ёй бы- цалкам пакорлiвым.
  
  
  "На гэты раз яе папрашу вас адкрыць вочы, але вы не павiнны выходзiць вакол глыбокага трансу. На рахунак пяць вы адкрыеце вочы, але застанецеся - гiпнатычнае стане".
  
  
  Яна павольна лiчыла. Калi яна сказала пяць, мае вочы адкрылiся. Яе пераводзi- погляд з аднаго твару на iншае. Яе выдатна -сведамля-, што -сё, што мяне акружала, але -сё яшчэ знаходзi-ся - стане вышэйшай эйфарыi. Ёй бы- цалкам паслаблены i веда-, што знаходжуся - по-най уладзе гэтага голасу.
  
  
  "Вы былi абраныя для выканання найбольш важнай мiсii"
  
  
  Гэтая населены пункт расii, якую -сё ж распачала рэвалюцыi, - сур'ёзна сказала Таня. - Пасляза-тра адбудзецца Каракасская канферэнцыi. Будзе ранiшняя i дзённая сесiя. Будуць прысутнiчаць прэзiдэнт Венесуэлы, вiцэ-прэзiдэнт Злучаных Штата- i iншыя высокапаста-леныя асобы. Канферэнцыя адбудзецца - Палас-дэ-Мiрафлорэс.
  
  
  "Вы пойдзеце на дзённае пасяджэнне непасрэдна перад тым, як канферэнцыя збiраецца зно-. Вам дадуць графiн з вадой, якi вы можаце перанесцi - пакой. Калi канферэнцый адновiцца, прылада, схаванае - графiнi, заб'е -сiх у гэтым пакоi".
  
  
  Мяне ахапiла дрыготка задавальнення.
  
  
  "Вы не будзеце выкарысто-ваць зброю, каб забiць нашых ворага-, як вы спрабавалi зрабiць раней. Але вы заб'яце ih. Вы разумееце?"
  
  
  "Так, яе разумею."
  
  
  "Ваша асоба будзе выглядаць па-iншаму, калi вы прачнецеся ад гэтага трансу. Мы зробiм вас падобным на амерыканскага шпiёна па iмя Нiк Картэр".
  
  
  "Нiк Картэр", - па-тарыць яго. Нiк! Так называла мяне - сне Таня. Гэта было прадчуванне, як у сне аб "Люгере".
  
  
  "Вы -войдзеце - будынак пад iмем Нiка Картэра. Член нашай групы дасць вам графiн са схаваным прыладай. Вы прынясiце графiн у канферэнц-зала i паставiць эга на крэсла. Вы зможаце гэта зрабiць, таму што гэта Нiк Картэр, ад якога мы пазбавiлiся, мае вышэйшы -зровень дапускаць на канферэнцыю ".
  
  
  "Я разумею", - сказа- я.
  
  
  "На працягу наступных двух дзён вы будзеце адлюстро-ваць вакол сябе Нiка Картэра. Цяпер яе пачну чытаць па файле пра гэта агента, i вы павiнны памятаць кожную дэталь, каб вы маглi паспяхова выдаваць сябе за Картэрам. Акрамя таго, у вас ёсць пэ-ныя веды аб гэты чалавек глыбока -нутры вас. Вы можаце выкарысто-ваць толькi дастаткова гэтага веды, каб выканаць сваё -васабленне, i не больш таго ".
  
  
  Яна чытала паперы на каленях. Iнфармацыю запомнiць было нескладана. Як-то мне гэта падалося вельмi знаёмым.
  
  
  "Гэта яе выдала сябе за Ильзу Хофман", - падумала Таня. "А потым таго, як мы адпусцiм вас, вы неадкладна паведамiце пра гэта босу Картерса, Дэвiду Хоуку. Ён пацiкавiцца, чаму вы былi па-за сувязi, на працягу двух дзён, i ён спытае абсталяваннем мне, якую ён ведае, як Iлзе Хоффманн. Вы скажаце, што вы з'ездзiлi са мной на загарадную вiлу на некалькi дзён, таму што вы гатэля- праверыць мяне, але цяпер вы перакананыя, што я па-за падазрэння- ".
  
  
  "Так", - сказа- я. "Вышэй падазрэння-". Iнфармацыя незгладжальнае запiсвалася - маiм мозгу.
  
  
  "Вы будзеце выдаваць сябе за Нiка Картэра гэтак жа трапна, як i -мееце, робячы усё, што ад вас чакаюць да по-дня - дзень канферэнцыi. Затым вы праiгнаруеце любыя загады, якiя яны могуць вам даць, i адправiцеся - палац. Вы павiнны быць у калiдоры адкрыта на -ваход у канферэнц-зала ривненской - гадзiну дня. У гэты час да вам падыдзе наш чалавек. На nen будзе цёмна-сiнi касцюм i чырвоны гальштук з белай гваздзiком на лацкане. Ён працягне вам гэты графiн, якi вакол iх, што будзе выкарысто-вацца на стале для перамова- ". Яна -зяла - Дзiмiтрава вялiкi багата упрыгожаны графiн. "Унутры яго, пад iлжывым дном, будзе гэта прылада".
  
  
  Яна асцярожна выдалiла электронны гаджэт. Гэта было падобна на мудрагелiстае транзисторное радыё.
  
  
  "Прылада кiруецца з дапамогай пульта дыстанцыйнага кiравання. Яно выпраменьвае гук у шырокiм дыяпазоне частот, шырэй, чым усё, што было створана раней. На пэ-ных частотах i узро-нях гучнасцi гук разбурае цэнтральную нервовую тканiну. Вельмi кароткi -здзеянне прыводзiць да пакутлiвай смерцi".
  
  
  Яна замянiла гаджэт у графiнi. "Прылада будзе настроены на патрэбную частату з дапамогай пульта дыстанцыйнага кiравання, а затым ва -мовах дзённага сеансу. На працягу некалькiх хвiлiна яно заб'е -сiх у межах чутнасцi, але не закране нiкога за межамi пакоя. Пасля таго, як яно выканае сваю працу, яно выдаваць значна больш нiзкi гук, якi па-ранейшаму будзе гучаць вельмi высокiм для сустрэнуць вашых вушэй. Вы зможаце пачуць гэты гук за межамi канферэнц-зала, дзе вы будзеце знаходзiцца ".
  
  
  "Я пачую гук за межамi канферэнц-зала", - па-тарыць яго.
  
  
  "А потым таго, як наш чалавек дасць вам графiн для вады, вы падыдзеце да ахо-нiкам на дзень пакоя i скажаце iм, што персанал палаца папрасi- вас даставiць графiн, каб была свежая вада для члена- канферэнцыi. Паколькi - Нiка Картэра ёсць дазвол на -ваход у канферэнц-зала, яны дазволяць вам аднесцi графiн -нутр i паставiць эга на крэсла. Пакiньце эга ля сцяны, а iншы графiн аднясiце - блiжэйшую службовую пакой у калiдоры. будзеце трымацца далей ад непасрэднай блiзкасцi, пакуль не -бачыце, што -се -вайшлi - канферэнц-зала для дзённай сесii.
  
  
  "Калi вы пачуеце пранiзлiвы гук вакол пакоя, вы даведаецеся, што прылада выканала сваю працу. Цяпер слухайце -важлiва". Дзiмiтра- -ста- i павярну- цыферблат на маленькай машынцы на суседнiм стале. Яе пачу- пранiзлiвы крык, якi абверг паведамленнi смi мне шум некаторых самалёта-.
  
  
  "Гэта гук, якi вы пачуеце".
  
  
  Голас эга спынi-ся на iмгненне. "Калi вы гэта пачуеце, - павольна сказала яна, - вы -спомнiце -сё, што было пахавана - вашым падсвядомасцi. Вы -спомнiце усё, што я каза- вам раней не памятаць. Вы -спомнiце усё, што адбылося да вашага звароту - гэтую клiнiку. Але вы не памятаеце нiчога, што тут адбылося. Гэта адкрые вам пра-ду, але прывядзе да сур'ёзнага замяшання. Вы прызнаецеся першаму па матэматыцы, якi загаворыць з вамi, што вы падклалi прыладзе смерцi - канферэнц-зала. Усё гэта ясна? "
  
  
  "Усё ясна, - сказа- я.
  
  
  "Акрамя таго, калi наш чалавек уручае вам графiн, ён скажа:" Viva la: рэвалюцыя толькi! Гэтыя словы -мацаваць вашу рашучасць забiць прэзiдэнта Венесуэлы i амерыканца, i вы адчуеце непераадольнае жаданне аднесцi графiн - пакой, як яе. праiнструктава- вас ".
  
  
  "Viva la revolutión", - сказа- я.
  
  
  Калiнiн уста-, падышо- да столiка i досталь, падораны мне "люгер", i штылет у ножнах. Ён уручы- мне зброю.
  
  
  "Паста- пiсталет", - сказала Таня. "Ножны на стидете павiнны быць прымацаваныя да вашага правым предплечью".
  
  
  Яе рушы- услед яе iнструкцыям. Зброю здавалася мне нязручным i грувасткiм. Калiнiна прынёс мне цёмны пiнжак i гальштук, i Таня загадала надзець ih-над зброi.
  
  
  "Зброя належала Нiку Картэру, - сказала Таня. "Вы будзеце ведаць, як iмi карыстацца. Шведа- таксама была эга".
  
  
  Дзiмiтра- нахiлi-ся i што-то прашапта- Танi на вуха. Яна кi-нула.
  
  
  "Вы не будзеце спрабаваць вярнуцца - сваю кватэру на Авенида Балiвар. Вы таксама не будзеце звязвацца з Линчевыми або хема-небудзь, хто звязаны з гэтай мiсiяй, нават з персаналам гэтай клiнiкi".
  
  
  "Вельмi добра", - сказа- я.
  
  
  "Цяпер, Рафаэль Чавес, вы выйдзеце па гiпнозу, калi яе отсчитаю ад пяцi да аднаго. Вы будзеце бегла гаварыць па-ангельску, i гэта мову, якi вы будзеце выкарысто-ваць, пакуль не выканаеце сваю мiсiю. Вы будзеце гатовыя да завершыце мiсiю, i вы будзеце прытрымлiвацца -сiм маiм iнструкцыям у дакладнасцi.
  
  
  "Я пачну бiбл цяпер. Пяць. Вы - Рафаэль Чавес, i вы змянiць ход сучаснай гiсторыi Венесуэлы. Чатыры. Ваш прэзiдэнт i вiцэ-прэзiдэнт Злучаных Штата- - вашы смяротныя ворагi. Тры. Вы не задумвалiся. без мэты, але забiць гэтых двух мужчын так, як мы запланавалi. Два. Калi вы прачнецеся, вы не даведаецеся, што знаходзiлiся пад гiпнозам. Вы не -спомнiце iмёны тых, хто тут з вамi, але вы даведалiся, што мы сябры рэвалюцый, якiя падрыхтавалi вас да вашай мiсii ".
  
  
  Калi яна дасягнула нумар адзiн, -трох перада мной на хвiлiну, здавалася, расплылась, а затым зно- стала сфакусаваныя. Яе пераводзi- погляд з аднаго твару на iншае.
  
  
  "Ты добра сябе адчуваеш, Рафаэль?" - спытала мiлая маладая жанчына.
  
  
  "Я адчуваю сябе выдатна", - адказа- ёй, гэй, па-ангельску. Дзi-на, але я сказа- гэта без працы.
  
  
  "Хема ты будзеш у наступныя два днi?"
  
  
  "Нiк Картэр, амерыканскi шпiён".
  
  
  "Што вы будзеце рабiць пасля таго, як з'едзеце адсюль?"
  
  
  "Далажыце па матэматыцы па iмя Дэвiд Хок. Ёй скажу эму, што бы- з вамi - з Iлзэ Хоффманн - падчас адсутнасцi Адстойнiк".
  
  
  "Добра. Iдзi паглядзi на сябе".
  
  
  Яе, падышо- да люстэрка. Калi яе -бачы- свой твар, яно выглядала iнакш. Oni змянi- маю знешнасць, так што я выгляда- у дакладнасцi як Нiк Картэр. Яе закат - пiнжак i выцягну- "люгер". Iмя Вiльгельмiны прамiльгнула - маёй гало-. Яе паняцця не ме-, чаму. Ва -сякiм выпадку, гэта не здавалася важным. Яе выцягну- затвор i уставi- патрон на патрон пiсталета. Ёй бы- здзi-лены сваёй здольнасцю звяртацца з зброяй.
  
  
  Яе зно- павярну-ся да траiм вакол iх. "Я не ведаю сустрэнуць вашых iмёна-", - сказа- я.
  
  
  Мужчыны, вiдавочна, задаволена -смiхалiся. Аднак загаварыла дзя-чына. "Вы ведаеце, што мы вашы сябры. I сябры рэвалюцый".
  
  
  Яе вага-ся. "Так", - сказа- я. Яе нацэлi- пiсталет на асветленай праз пакой i прыжмуры-ся -здо-ж ствала. Гэта бы- цудо-ны iнструмент. Яе суну- эга назад у кабуру.
  
  
  "Здаецца, ты гатовая", - сказала дзя-чына.
  
  
  Яе затрыма- яе погляд на iмгненне. Яе, веда-, што памiж намi нешта было, але не мог успомнiць яе iмя. "Яе гатовы". Яе адчу- рапто-нае жаданне сысцi адтуль, заняцца самым важным справай у маiм жыццi - мiсiяй, да якой мяне падрыхтавалi гэтыя людзi.
  
  
  Мужчына - дзелавым касцюме загавары-. Эга голас здава-ся даволi а-тарытарным. "Тады iдзi, Рафаэль. Адпра-ляйся на канферэнцыю - Каракасе i забi сваiх ворага-".
  
  
  "Лiчыце, што, што гэта зроблена", - сказа- я.
  
  
  Сёмая кiра-нiк.
  
  
  "Дзе, кравец вазьмi, ты бы-?"
  
  
  Дэвiд Хоук - чорнай лютасьцi тупа- па нумары гатэля. Эга сiвыя валасы былi взлохмачены, а вакол халодных блакiтных вачэй утваралiся глыбокiя маршчынкi. Я не веда-, што амерыканцы здольныя на такiя прыступы гневу.
  
  
  "Я бы- з дзя-чынай", - сказа- я.
  
  
  "Дзя-чына! На два днi? Падчас вашага безвременного адпачынку адбылiся важныя падзеi. Было б не дрэнна, калi б вы прыйшлi сюды на iнструктаж".
  
  
  "Яна здавалася занадта зацiка-ленай занадта хутка, - сказа- я. - Мне трэба было высветлiць, выкарысто-валася яна як-то супраць нас. Яна запрасiла мяне на пару дзён у загарадную вiлу, i я не мог звязацца з вамi да таго, як мы з'ехалi. Пасля таго, як мы дабралiся да вiлы, у мяне не было нiякай рашэннi з вамi звязацца ".
  
  
  Хок прыжмуры-ся, гледзячы на мяне, i я бая-ся, што ён бачыць мяне скрозь маю маскiро-ку. Ёй бы- упэ-нены, што ён веда-, што я не Нiк Картэр, i ён проста гуля- са мной у гульнi.
  
  
  "Гэта -ся гiсторыя?" - з'едлiва спыта- ён.
  
  
  Ён не веры- у гэта. Мне даводзiлася iмправiзаваць. "Ну, калi ты павiнен ведаць, яе захварэ-. Спачатку яе, падума-, што дзя-чына атруцiла мяне, але гэта бы- проста цяжкi выпадак хваробы турыста. Яе б не прынёс табе нiчога добрага, нават калi б мог -сталяваць кантакт ".
  
  
  Калi яе каза-, яго вочы былi прыкаваныя да майго твару. Нарэшце яны трохi памякчэлi. "Госпадзе. Мы знаходзiмся на парозе кульмiнацыi нашай самай вялiкай мiсii за многiя гады, i вы вырашаеце захварэць. Што ж, можа, гэта мая вiна. Можа, яе занадта моцна вас падштурхо-ва-".
  
  
  "Мне вельмi шкада, сэр", - сказа- я. "Але мне трэба было праверыць дзя-чыну. Цяпер ёй перакананы, што яна па-за падазрэння-".
  
  
  "Ну, я думаю, гэта што-то, нават калi гэта што-то негаты-ны".
  
  
  "Можа, гэта была ахвотна на дзiкiх гусей", - сказа- я. "У любым выпадку, яе вярну-ся да працы. Што новага?"
  
  
  Хок выцягну- до-гую кубiнскую цыгару. Ён адкусi- нiтку i заката- эга - рот, але не запалi-. У мяне было моцнае адчуванне дэжа вю - Ястраб - iншым месцы, якi робiць тое ж самае. Усе здагадкi i -спышкi немагчымых па--успамiна- прымушалi мяне нервавацца.
  
  
  "Вiцэ-прэзiдэнт сышо- з розуму. Ён кажа, што мы перашчыравалi з пытаннямi бяспекi. Ён схапi- некалькiх супрацо-нiка- ЦРУ i патрабуе дадатковых хлопца- па Сакрэтнай службы дадому. Сказа-, што для прэсы нязручна мець армiю ахо-нiка- вакол, як быццам мы не давяраем венесуэльскай палiцыi ".
  
  
  "Гэта вельмi дрэнна", - сказа- я. На самай дэла усё было нармальна. Чым менш вакол будзе амерыканца-, для якiх яе буду дзейнiчаць, тым лягчэй будзе мая праца, калi яе прыеду на канферэнцыю.
  
  
  "Ну, у палацы, але -сё яшчэ шмат людзей з пiсталетамi - кiшэнях. Яе выклiка- N7, калi падума-, што ты мог бы быць дзе-то на дне шестифутовой дзiркi".
  
  
  Упершыню яе зразуме-, што адна вакол прычын, па якой Хоук бы- так попела-, заключалася - тым, што ён сапра-ды непакоi-ся абсталяваннем мне. Дакладней, пра Nike Картэры. Нейкiм чынам гэта -сведамленне кранула мяне, i я злавi- сябе на думкi, што лёс Картэра спасцiгла ад рук карнiка-.
  
  
  Яе спыта-. - "N7 - гэта Клей Вiнцэнт?"
  
  
  "Так. Ён пасялi-ся - трэцiм гатэлi, Лас-Америкас. Яе загада- эму правяраць ваша знiкненне". - саркастычна сказа- ён. "Цяпер ён можа перайсцi да больш важных пытаннях. Сёння -вечары вiцэ-прэзiдэнт прысутнiчае на пазапланавай вечарыне, якая займаецца праводзiцца - садках амерыканскага пасольства. Прэзiдэнт Венесуэлы абавязкова зьявiцца. Паколькi канферэнцыя адбудзецца за-тра, яе хачу пачаць прыняць асаблiвыя асабiстыя меры засцярогi, асаблiва - дачыненнi да любых падзей, не -ключаных у першапачатковы графiк ". Ён жава- цыгару.
  
  
  Згадка пра гэтых ворагах народа прымусiла мяне -спыхнуць. Мяне ахапiла гарачая акты-нага адпачынку нянавiсцi, i мне прыйшлося iso усiх сiл стрымлiваць гэта. Адно няправiльнае рух з Хоуком можа разбурыць мiсiю.
  
  
  "Добра, яе буду там", - сказа- я.
  
  
  "Ты сапра-ды - парадку, Нiк?" - раптам спыта- Хок.
  
  
  "Вядома, а чаму бы i няма?"
  
  
  "Я не ведаю. Проста на iмгненне ты выгляда- iнакш. Твой твар змянiлася. Ты -пэ-нены, што -сё яшчэ не хворы?"
  
  
  Яго хутка прыня- нагода. "Гэта можа быць", - сказа- я. "Я сёння не зусiм у адзiночку". Яе, дума-, што - любы момант ён раскрые сваю маскiро-ку, i мне прыйдзецца забiць эга па люгера - кiшэнi. Яе не гатэль эга забiваць. Ён здава-ся добрым чалавекам, нават калi бы- адным вакол ворага-. Але любога, хто -стане на шляху маёй мiсii, трэба будзе лiквiдаваць - альтэрнатывы не было.
  
  
  "Ну, ты сапра-ды не - адзiночку", - павольна сказа- Хоук. "Я збiра-ся адправiць вас у амбасаду, каб праверыць, цi ёсць пара памочнiка-, якiя будуць у палацы за-тра, але я не думаю, што вы гатовыя да гэтага. Вам лепш адпачыць да гэтага вечара. "
  
  
  "У гэтым няма неабходнасцi, сэр", - сказа- я. "Я буду шчаслiвы пайсцi - амбасаду i..."
  
  
  "Кравец пабяры, N3! Ты лепш ведаеш, чым спрачацца са мной. Проста вяртайся - свой пакой i заставайся там, пакуль ты не спатрэбiшся. Яе патэлефаную табе, калi прыйдзе час ехаць у амбасаду".
  
  
  "Так, сэр", - цiха сказа- я, удзячны за магчымасць пазбегнуць большай колькасцi кантакта- з амерыканцамi, чым гэта было абсалютна неабходна.
  
  
  "I не звязвайся з гэтай праклятай дзя-чынай", - крыкну- мне Хоук.
  
  
  * * *
  
  
  Сады амбасады прыгожыя - любы час, але - той вечар яны былi асаблiва пышныя. Па-сюль былi лiхтары. Для гасцей былi -сталяваныя палаючыя мангалы, i сталы з ежай. У адным канцы саду была пляцо-ка, дзе -весь вечар гра- аркестр.
  
  
  Ястраб i Вiнцэнт былi са мной, але мы не разма-лялi яшчэ з адным.
  
  
  Яе раней сустрэ- Вiнцэнта - прыбiральнi. Мы абмянялiся прывiтаннямi, i мне было даволi няёмка. Яе, веда-, што павiнен бы- ведаць яго, але я не бы- гатовы да сустрэчы з iншым агентамi AX. Мне давялося блефаваць - ходзе нашай размовы, i я бая-ся, што мяне не пераканалi. Вiнцэнт коратка распавё- пра штаба-кватэры AX i аб папярэднiм заданнi, над якiм мы працавалi разам. Яе дазваля- яму было гаварыць i проста згаджа-ся з усiм, што ён каза-.
  
  
  Вiцэ-прэзiдэнт з'явi-ся даволi рана -вечары. Яе стара-ся цалкам эга пазбягаць. Эга твар i голас выклiкалi - мяне такiя моцныя эмоцыi, што я бы- упэ-нены, што адкрыю сваё прыкрыццё, калi сустрэнуся з iм тварам да твару. Яе, падышо- да групы, i проста слухалi, як яны гуляюць. Музыка была выдатнай, i ён з нецярпеннем чака- таго дня, калi мая радзiма вызвалiцца ад тыранii. Упершыню за некалькi гадзiн яе пача- расслабляцца.
  
  
  Але поспех не -трымалася. Яе пачу- ззаду сябе голас, i гэта бы- жудасны голас амерыканскага вiцэ-прэзiдэнта.
  
  
  "Мiстэр Картэр".
  
  
  Яе, павярну-ся, паглядзе- эму - твар i адчу- жудаснае цiск у галы, але змага-ся з агiдай. Памiж вiцэ-прэзiдэнтам стаялi двое супрацо-нiка- сакрэтнай службы, якiя кi-нулi мне.
  
  
  "Мiстэр вiцэ-прэзiдэнт", - сказа- яе жорстка.
  
  
  "Я думаю, вы не сустракалiся з прэзiдэнтам", - каза- монстар. Ён паказа- на надыходзячую постаць, i яе -бачы- чалавека, якога ненавiдзе- больш за -сё на свеце. Гэта бы- прамалiнейны i салiдны мужчына, на выгляд бяскры-дны стары з шырокай усмешкай i грудзьмi, набiтай стужкамi i медалямi. Але я веда-, што ён увасабляе, i гэта прымусiла мой стра-нiк сцiснуцца. Ён падышо- i ста- побач з намi. Двое палiцыянта- у цывiльным i медперсанал былi ззаду.
  
  
  "Спадар прэзiдэнт, гэта одзiна па -сiм лепшых маладых людзей у нашых спецслужбах", - сказа- вiцэ-прэзiдэнт. "Мiстэр Картэр".
  
  
  "Мне прыемна пазнаёмiцца з вамi, мiстэр Картэр".
  
  
  Блiзкасць гэтага асобы рабiла мой гне- амаль некантралюемым. Яе змага-ся з непераадольным парывам кiнуцца на яго i разарваць на кавалкi голымi рукамi. Пот выступi- у мяне на лбе, i я адчу- моцнае сцiск - грудзях, якая займаецца працягвала дрэды i дрэды. У мяне так моцна балела моманты, што я дума-, што яна вотум-вотум выбухне.
  
  
  "Яго... яго..." - выдыхну- я i адвярну-ся ад гэтых двух мужчын. Мне трэба было -зяць сябе - рукi, але я не веда-, як гэта зрабiць. Яе, азiрну-ся са змрочным тварам. "З задавальненнем, спадар прэзiдэнт, - сказа- я.
  
  
  Усе глядзелi на мяне, як быццам яе сышо- з розуму. Супрацо-нiкi службы бяспекi -важлiва вывучалi мяне.
  
  
  "З вамi -сё - парадку, малады чалавек?" - спыта- прэзiдэнт.
  
  
  Мае вочы iso усiх сiл спрабавалi сустрэцца з эга позiркам. "О, так, - хутка сказа- я. "Я буду - парадку. У мяне толькi што была сутычка з турыстамi".
  
  
  Вiцэ-прэзiдэнт -важлiва сачы- за маiм тварам. "Вам лепш адпачыць, мiстэр Картэр", - цiха сказа- ён. Праз хвiлiну яны перайшлi да размовы з амерыканскiм амбасадарам.
  
  
  У рапто-ным адчаi яе, павярну-ся, каб пайсцi за iмi. Мая рука -вайшла - куртку. Яе збiра-ся выцягнуць "люгеры" i прастрэлiць iм галовы. Але калi яе адчу- халодны метал пiсталета насупраць сваёй рукi, яе прыйшо- у сябе. Гэта не было планам, i ён павiнен бы- падпарадко-вацца загадам. Яе выцягну- руку i выцер пот пра куртку. Яе, увесь дрыжа-. Яе i азiрну-ся, каб убачыць, цi за-важы- хто-небудзь мае дзеяннi, i калi яе, павярну-ся да будынка, яе -бачы-, што мой калега па AX Клей-Вiнцэнт глядзiць на мяне. Ён увесь час глядзе-.
  
  
  Змагаючыся з панiкай, яго паспяша-ся да задняй часткi будынка амбасады, у мужчынскi туалет. Мне стала дрэнна, i я бая-ся, што мяне вырве. Яе -сё яшчэ дрыжа-, i здавалася, што гол-вотум-вотум расколецца.
  
  
  У прыбiральнi яе палi- галаву халоднай вадой i цяжка прыхiну-ся праводзiлi да -мывальнiка. Яе выкiну- вакол галавы асоб, i боль i млоснасць пачалi сцiхаць. Калi яе, павярну-ся, каб знайсцi ручнiк, Вiнцэнт бы- там.
  
  
  "Што з табой, Нiк?" ён спыта-.
  
  
  Яго адвярну-ся ад яго i выцерся. "Павiнна быць, яе што-то не тое з'е-", - адказа- я. "Я думаю, яе -сё яшчэ трохi не - сабе".
  
  
  "Ты выглядаеш жудасна", - настойва- ён.
  
  
  "Цяпер яе адчуваю сябе добра".
  
  
  "Вам не здаецца, што вам варта звярнуцца да лекара амбасады".
  
  
  "Кравец, чыстая. Яе сапра-ды - парадку".
  
  
  Наступiла до-гае ма-чанне, пакуль яе груба расчесывал валасы.
  
  
  "Я што-то выпi- у тым кафэ - Бейруце, калi мы працавалi разам, - сказа- ён. "Памятаеш? Ты дапамог мне выбрацца вакол гэтага. Яе проста спрабава- адплацiць за паслугу".
  
  
  Што-то глыбока -нутры майго мозгу адрэагавала, калi ён згада- пра iнцыдэнт у Бэйруце. У мяне было вельмi кароткае бачанне, як Клей-Вiнсэнт падае на старую цагляную сцяну, i я збiраюся дапамагчы эму -стаць на ногi. Праз долю секунды сцэна знiкла, i ён падума-, цi -я-ля- вы яе наогул.
  
  
  Гэта мяне -зрушыла. Яе нiколi - жыццi не сустрака- Клею Вiнцэнта. Як я яе мог успомнiць, што бы- з iм у Бейруце? Яе нiколi не бы- за межамi Венесуэлы, акрамя таго часу, калi ёй бы- у ЗША. Ёй нiчога не веда- пра Лiване. Цi яе усё-такi бы- там?
  
  
  У мяне зно- з'явiлася адчуванне, што - маiм мiнулым што-то хавалi ад мяне - клiнiцы. Што-то вельмi важнае. Але, магчыма, яе памыля-ся. Магчыма, наркотыкi стымулявалi маё -я-ленне, каб яе мог прыдумляць сцэны, якiя дапамаглi б мне згуляць ролю Нiка Картэра.
  
  
  "Папрасiць прабачэння", - сказа- я. "Я цаню ваш iнтарэс, Клэй".
  
  
  Ён коратка -смiхну-ся, але потым да яго вярнулася заклапочанасць. "Нiк, якога чорта ты рабi- там пасьля таго, як з табой загаварылi?"
  
  
  "Што вы маеце на -вазе?" - абараняючыся, спыта-ся - яе.
  
  
  "Ну, на хвiлiну гэта выглядала так, як быццам ты збiра-ся за сваiм Люгером. Што адбывалася?"
  
  
  Яе думках прабег праз некалькi магчымых адказа-. "Ах, гэта. Думаю, яе даволi нервуюся. Яе, бачы-, як хлопец суну- руку - сваю куртку, i на хвiлiну мне здалося, што ён цягнецца за пiсталетам. Яе, адчу- сябе iдыётам, калi ён выцягну- хустку".
  
  
  Нашы вочы сустрэлiся, i сустрэлiся, калi Вiнцэнт ацанi- мой рэ-матызму. Калi б ён кiну- мне выклiк, мне давялося б забiць эга адкрыта тут, а гэта азначала б вялiкiя праблемы.
  
  
  "Добра, прыяцель, - сказа- ён. Эга голас шталь мякчэй. "Табе лепш адпачыць, так што за-тра табе стане лепш".
  
  
  Яе, паглядзе- на яго. Гэта бы- каржакаваты мужчына з рудаватымi валасамi, напэ-на, гадо- трыццацi двух. У яго было адкрытае, сумленнае твар, але я веда-, што ён можа быць стромкiм.
  
  
  "Дзякуй, Клэй", - сказа- я.
  
  
  "Забудзь гэта."
  
  
  Рэшту вечара яе стара-ся трымацца далей ад асно-най дзейнасцi. Ястраб з'явi-ся - якой-то момант, калi -се глядзелi на групу танцора-, i -ста- побач са мной.
  
  
  "Усё здаецца нармальным?" - спыта- ён, не гледзячы на мяне.
  
  
  "Так, сэр", - адказа- я. Цiкава, цi каза- эму Вiнцэнт абсталяваннем мне.
  
  
  "Здаецца, табе не трэба заставацца тут надо-га, Нiк, - сказа- ён. "Я таксама адпра-ляю Вiнцэнта назад у эга -сё. Але я -бачу вас за-тра рана ранiцай у палацы. Нягледзячы на тое, што -сё здаецца выдатным, у мяне -сё яшчэ такое пачуццё з нагоды папярэджання. Вы за-важылi таго чалавека, якi бы- пераследва- цябе? "
  
  
  Яшчэ адна незнаёмая сцэна прамiльгнула - мяне - гало- - мужчына, якi стаiць у белай пакоi, трымае мяне з пiсталетам. Не, гэта бы- калiдор, а не пакой. Яе закрану- свайго iлба рукой, а Хоук -таропi-ся на мяне.
  
  
  "Няма. Няма, яе эга не бачы-". Як ёй наогул вядома, аб якiм чалавеку ён кажа? У файле, якi мне чыталi мае таварышы, нiчога не было згадана. Калi толькi яе не забы-ся.
  
  
  "Нiк, ты -пэ-нены, што з табой усё - парадку?" - спыта- Хоук. "Калi тут Вiнцэнт, я, напэ-на, змог бы абысцiся без цябе канферэнцый".
  
  
  "Я - парадку!" - сказа- ёй некалькi рэзка. Яе, зiрну- на Хоука, i ён змрочна паглядзе- на мяне, жуючы не запаленую цыгару. "Прабачэннi. Але я адчуваю, што патрэбны на канферэнцыi, i я хачу быць там".
  
  
  Яе стара-ся не чуць у голасе грубую панiку. Калi Хоук выцягне мяне па -сiм службы бяспекi, я не змагу выканаць сваю мiсiю.
  
  
  "Добра", - нарэшце сказа- ён. "Убачымся за-тра, сынок".
  
  
  Я не мог глядзець на яго. - "Правiльна."
  
  
  Хоук прайшо- па садзе, а яе сышо-. Мне не хацелася вяртацца - гатэль. Мне трэба было выпiць. Яе -зя- таксi да Эль-Хардин, таму што адчува- сябе адзiнокiм, i чаму-то асацыява- гэта месца з дзя-чынай у клiнiцы. Калi яе, увайшо- -нутр, яе, бы- здзi-лены, убачы-шы яе сядзiць за кутнiм столiкам. Яна была адна, пацягваючы кубак вiна. Яна адразу мяне -бачыла.
  
  
  Вы таксама не будзеце звязвацца з Линчевыми або хема-небудзь, хто звязаны з гэтай мiсiяй, нават з персаналам гэтай клiнiкi.
  
  
  Яе адвярну-ся ад нах i падышо- да стала - iншым канцы пакоя. Яе адчу- жудаснае жаданне пайсцi да яе, распавесцi гэй, аб сваiх праблемах, узяць яе са мной у ложак. Але яна сама забаранiла мне -ступаць у кантакт. Прыйшо- афiцыянт, яе замовi- каньяк. Калi ён сышо-, яе падня- вочы i -бачы-, што яна сядзела каля майго крэсла.
  
  
  "Добры вечар, Рафаэль". Яна села побач са мной. Яна была нават прыгажэй, чым яе памята-.
  
  
  Яе iмя раптам прыйшло мне - галаву па -сёй глыбiнi майго падсвядомасцi. "Цябе клiчуць... Таня". Яе паглядзе- гэй, у вочы. "Я не павiнен гэтага ведаць, цi не так?"
  
  
  "Не, але я думаю, што ведаю, чаму ты гэта робiш. Усё - парадку".
  
  
  "Я не павiнен быць з табой, цi не так?"
  
  
  "Мяне папрасiлi звязацца з вамi. Каб даведацца, як вы сябе адчуваеце, i пераканацца, што вас прынялi, як Нiка Картэра".
  
  
  "Мяне прынялi за яго", - сказа- я. "Але той, каго завуць Ястраб, занадта заклапочаны маiм дабрабытам. Сёння вечарам мяне прадставiлi прэзiдэнту, i гэта было даволi груба на хвiлiну. Але я думаю, што прымусi- Хоука, што са мной усё - парадку. "
  
  
  Прыгожае твар Танi помрачнело. "Ястраб - адзiны чалавек, якi можа спынiць усю гэтую мiсiю. Вы павiнны пераканаць эга усiмi магчымымi спосабамi, што вы - Нiк Картэр i што вы можаце выканаць сваё заданне на канферэнцыях". Яе голас бы- напружаным i настойлiвым. "Вельмi важна, каб у вас бы- доступ у канферэнц-зала падчас абедзеннага перапынку".
  
  
  "Я разумею, Таня, - сказа- я. Яе гатэль
  
  
  абняць яе i пацалаваць. "Падыдзi - мой пакой", - сказа- я. "На якое-той час. Гэта... важна для мяне".
  
  
  "Ястраб, магчыма, назiрае за табой", - мякка сказала яна.
  
  
  "Не, гэта не так. Калi ласка, падыдзi, ненадо-га".
  
  
  Хвiлiну яна вагалася, затым працягнула руку i пяшчотна дакранулася да майго твару. Яе веда-, што яна гатэля мяне. "Я буду там праз па-гадзiны".
  
  
  "Я буду чакаць."
  
  
  Праз сорак пяць мiн мы стаялi - прыцемку майго гасцiнiчнага нумара, яе груба абня- Таню. Яе пацалава- ee, i яе мова слiзгану- мне - рот. Яна прыцiснулася да мяне сцёгнамi.
  
  
  "О, Рафаэль", - выдыхнула яна.
  
  
  "Здымай вопратку", - сказа- я.
  
  
  "Так".
  
  
  Распраналiся - цемры. Праз некалькi секунд мы абодва стаялi аголеныя i прагна глядзелi адзiн на аднаго. Таня была адной вакол самых прыгожых жанчын, якiх ёй калi-небудзь бачы-. Мае вочы паглыналi по-ную круглую грудзi, тонкую талiю, выгнутыя сцягна i до-гiя гладкiя сцёгны. I мяне зачарава- яе мяккi пачуццёвы голас. Голас, якi так мякка i перакана-ча гавары- са мной у клiнiцы. Памiж намi бы- дадатковы магнетызм з-за гэтых асаблiвых адносiн. Яе прагну- цела, якое належала гэтаму убаюкивающему, маня голасу, голасу, якi ме- такую -ладу наза-жды мной.
  
  
  Мы разам падышлi да ложка, i ён пацалава- яе там, прыцягну- да сябе i адчу-, як ee навучаныя грудзей прыцiснулiся да мяне, рухаючы рукамi па набухшим выгiбам яе сцёгна-.
  
  
  Мы абодва цяжка дыхалi. Яго адпусцi- яе, i яна ложка на ложак, i далей по-ныя крэмавыя формы выглядалi як крэмавыя на фоне беласцi прасцiн. Яе -спомнi- гарачыя моманты - сваёй палаце - клiнiцы. Раптам у мяне -знiкла iншая -спамiн, па скляпеннi, якi прыснi-ся мне - клiнiцы. Яе, бачы-, як Таня расцягнулася iрына замест ложка, -сiм яе целам запрашала мяне далучыцца да яе. Гэта бы- проста сон? Цi гэта сапра-ды здарылася? Ёй бы- жудасна сцiснутай з панталыку.
  
  
  Яго жым лежачы - ложак i жым лежачы побач з ёй, тварам да яе. Яе, дакрану-ся да яе гарачых вусна- сваiмi, затым правё- вуснамi па яе шыi i плячы.
  
  
  "У вас ёсць штаб-кватэра - Каракасе?" - спыта- у яго памiж пацалункамi.
  
  
  "Чаму ты так думаеш", - адказала яна здзi-лена.
  
  
  "У вас у кватэры ёсць шырокi канапа?"
  
  
  Яна паглядзела на мяне, i мне здалося, што я -бачы- страх у яе вачах. "Чаму ты пытаешся?"
  
  
  Яе сказа-. - "Там мы -першыню занялiся любо-ю, цi не так?" "Да клiнiкi. Як вы мне сказалi, гэтага не было - маёй кватэры. У маёй кватэры няма такога канапе". Яны паказалi мне пару фатаграфiй маёй кватэры на Авенидо Балiвар.
  
  
  Таня выглядала засмучанай. "Гэта важна?" спытала яна.
  
  
  "Не зусiм", - сказа- я, цалуючы яе. "Гэта толькi што прыйшло мне - галаву, калi яе -бачы- цябе тут".
  
  
  Яе твар зно- паслабiлася. "Ты маеш рацыю, Рафаэль. Гэта была мая кватэра. Яе проста правярала цябе - клiнiцы, каб даведацца, цi памятаеш ты".
  
  
  "З-за мiсii?"
  
  
  "З-за майго жаночага ганарыстасцi". Яна -смiхнулася i настойлiва прыцiснулася да мяне.
  
  
  Яе пераста- турбавацца пра гэта i забы-ся абсталяваннем -сiм, акрамя тэрмiновасцi свайго жадання i аксамiтнай мяккасцi-ee плоцi.
  
  
  Восьмая кiра-нiк
  
  
  На наступную ранiцу Хоук, Вiнцэнт i яго адправiлiся - Белы палац. Большая частка рэгулярных сiл бяспекi была там усю ноч. Да шостай гадзiне ранiцы гэта -жо бы- дурдом. Хоук сказа- Вiнцэнту i мне праверыць канферэнц-зала i прылеглыя пакоя да трыццацi дзевяцi, калi канферэнцыя павiнна была пачацца. Ёй бы- вельмi нервовым. У мяне -знiкла дзi-нае пачуццё, калi яе праводзi- усе гэтыя праверкi бяспекi, так як, лёгка перамяшчаючыся асяроддзi людзей, якiя былi там з адзiнай мэтай - спынiць мяне. Калi б яе не так нервава-ся, яго б атрымлiва- асалоду ад iронiяй усяго гэтага. Супрацо-нiкi службы бяспекi кi-нулi i -смiхнулiся мне, нават не падазраючы, што гэта яе паклапацi-ся аб тым, каб нiхто не пакiну- канферэнц-зала жывым.
  
  
  На працягу -сяго ранiцы асоб па арыентацыйнай пакоя вярталiся да мяне зно- i зно-, i кожны раз, калi гэта адбывалася, яе пакрывалася халодным потым. Сiла маёй нянавiсцi раздирала мяне на часткi. Яе гатэль працягнуць, выканаць сваю працу i пазбавiць свет ад гэтых двух злых людзей.
  
  
  "Ну, тут гадзiну да пачатку канферэнцыi, - сказа- мне Хоук, - i нам больш няма чаго рабiць, чым у нас было, калi мы пакiнулi Вашынгтон. За выключэннем таго, што мы не можам знайсцi высокага чалавека, якога нiхто, акрамя цябе, не бачы-. . "
  
  
  "Гэта не мая вiна", - рэзка сказа- я.
  
  
  Хок -важлiва даследава- мой твар, i я зразуме-, што зрабi- гэта зно-. Яе пазбяга- эга пранiклiвы вачэй.
  
  
  "Хто, кравец вазьмi, гэта сказа-?" - адрэза- ён у рэ-матызму.
  
  
  "Я... прабачце, сэр. Думаю, яго крыху нервуюся з-канферэнцыi".
  
  
  "Гэта зусiм не падобна на цябе, Нiк", - сур'ёзна сказа- ён. "Ты за-сёды захо-ваеш сябе - руках. Голас чаму яе лiчу цябе лепшым. Што з табой наогул? Ты ведаеш, што можаш зра-няцца са мной".
  
  
  Яе, паглядзе- на яго. Ён зрабi- на мяне дзi-нае -здзеянне, i яго не мог зразумець чаму. Мне падаба-ся гэты чалавек, i яго чаму-то адчува- сябе вельмi блiзка да яму, хоць нiколi не бачы-, эга да -чорашняй ранiцы. Гэта было дзi-на.
  
  
  Са мной усё - парадку, сэр, - сказа- я. - Вы можаце на мяне разлiчваць.
  
  
  "Вы -пэ-неныя?"
  
  
  "Так, яе -пэ-нена."
  
  
  "Добра. Калi ты што-небудзь выявiш, ты зможаш знайсцi мяне - штабе бяспекi".
  
  
  Калi ён пайшо-, мне захацелася стукнуць кулаком па стогны. Яе мог бы выглядаць, як Нiк Картэр, але яе не вё- сябе, як ён. I Хоук за-важы-. Калi б я не бы- больш асцярожны, яе б праваронi- -сю мiсiю.
  
  
  Да часу канферэнцыi палац бы- неверагодна клапатлiвым. Залы былi забiтыя людзьмi. Былi сотнi рэпарцёра- з усяго свету. Фота-спышкi спрацо-валi кожную хвiлiну, i было шмат крыка- i выгляд турызму. Калi кiра-нiкi прыбылi - канферэнц-зала, нато-п вакол iх была такой густой, што ih ледзь можна было -бачыць.
  
  
  Убачы-шы ih зно- з блiзкай адлегласцi, яе адчу- да iх такую варожасць, такую адкрытую нянавiсць, што мне давялося адвярнуцца. Яе нават не мог глядзець, як яны -ваходзяць у пакой. Праз некалькi хвiлiн усе былi -нутры, а за iмi зачынiлiся вялiкiя падвойныя дзень. Канферэнцыя пачалася.
  
  
  Калi яе дабра-ся да палаца i праверы- канферэнц-зала, звярну- яе -вагу на графiн з вадой, на до-гiм стале, вакол чырвонага дрэва. Ён бы- iдэнтычны таму, што мне, калi пазней, на перапынку. Ён ляжа- на падносе разам з тузiнам блiскучых крыштальных бакала-. Да по-дня вада, пакiнутая - графiнi, стане нясвежы, i супрацо-нiкi палаца будзе для estestvenno прынесцi свежую ваду для дзённай сесii.
  
  
  Ранiца до-жылася год. Яе неспакойна хадзi- узад i наперад па до-гiм калiдоры. Астатнiя ахо-нiкi паглядзелi на мяне. Залы былi по-ныя iмi. Два венесуэльскiх ахо-нiка, адзiн супрацо-нiк ЦРУ i адзiн агент сакрэтнай службы стаялi на варце ля -ваходу - канферэнц-зала. Кожны вакол iх веда- Нiка Картэра, i нiхто нават не зiрну- на мяне, калi яе раней агляда- пакой.
  
  
  Каля адзiнаццацi трыццацi, за па-гадзiны да перапынку, калiдор за межамi канферэнц-зала зно- пача- запа-няцца. Яе адчува- жудаснае напружанне - грудзях, i - мяне пачынала балець гол. Але на гэты раз боль была амаль прыемнай. Яе, веда-, што ён знiкне адразу пасля таго, як я выканаю сваю мiсiю.
  
  
  Незадо-га да перамены да мяне падышо- агент ЦРУ. Ён, вiдавочна, веда- мяне, i яе павiнна была ведаць эга. Яе сканцэнтрава-ся, i эга твар стала мне знаёма, хоць, вядома, гэта не так. Гэта -сё было абумо-лена, i - мяне не было часу турбавацца аб тым, як гэта працуе. Тым не менш, гэтыя сутыкнення прымушалi мяне нервавацца. Адзiн промах мог разбурыць усю мiсiю.
  
  
  "Дзе ты бы-, Картэр?" - спыта- мужчына. "Мы не бачылi вас тут пару дзён".
  
  
  "Ах. Яе правяра- некалькi падазроных асоб", - сказа- яе напружана, iso усiх сiл iмкнучыся гучаць для estestvenno.
  
  
  "Каго?"
  
  
  "Напярэдаднi вечарам яго бачы-, на стойцы рэгiстрацый мужчыну падазронага выгляду, але гэта аказалася тупiком".
  
  
  "Ах так, яе чу- пра гэта. Яе таксама чу-, што вы якое-то час спа- з нейкай нямецкай дзя-чынай. Цi ёсць у гэтым пра-да?" - усмiхну-ся ён.
  
  
  ¦смешка раптам нагадала мне тую, што была на твар амерыканскага вiцэ-прэзiдэнта, калi ён прадставi- мяне прэзiдэнту. "Чаму б табе не заблудзiцца, некампетэнтны вырадак!" - заро- я.
  
  
  Раптам яе за-важы- Хоука i Вiнцэнта, якiя стаяць за -сё - некалькiх футах ад мяне, i глядзяць на мяне. Я не бачы-, каб яны падышлi.
  
  
  "Табе варта трымаць на павадку", - злосна сказа- чалавек па ЦРУ, калi ён хутка прайшо- mimmo Хока i Вiнцэнта i пайшо- далей па калiдоры.
  
  
  Ястраб стая- там, вывучаючы мяне з хвiлiну. Калi ён загавары-, яго голас бы- спакойным i цiхiм. "Пойдзем з намi, Нiк, - сказа- ён.
  
  
  "Яе гатэль б быць тут, калi яны выйдуць", - сказа- я. "Могуць быць праблемы".
  
  
  "Кравец вазьмi, сказа- ёй пайсцi з намi!"
  
  
  Яе потерл рот рукой. У мяне былi праблемы, заставалася крыху больш за гадзiну да сустрэчы з чалавекам, якi падасць мне графiн. Але яе нiяк не мог адмовiцца ад Хоука. Ён не дава- мне выбару.
  
  
  "Добра, - цiха сказа- я.
  
  
  Хоук правё- нас у пустую асабiстую пакой каля штаба службы бяспекi. Калi мы апынулiся -нутры, Хоук зачынi- i замкну- дзверы, затым павярну-ся да мяне. Вiнцэнт стая- у баку, выглядаючы вельмi збянтэжаным.
  
  
  "А зараз", - сказа- Хоук рэзкiм нiзкiм голасам. "Што, кравец вазьмi, тут дзеецца? Яе -зя- у цябе -сё, што мог, Нiк. Ты вядзеш сябе, як маньяк".
  
  
  Яе злосна паглядзе- на Вiнцэнта. "Вы распавялi эму пра iнцыдэнт на вечарыне".
  
  
  "Не, не сказа-", - абараняючыся, сказа- Вiнцэнт. "Але я павiнен бы- гэта зрабiць".
  
  
  "Якi няшчасны выпадак?" - спыта- Хоук.
  
  
  "Проста невялiкi эмацыйны -сплёск", - сказа- Вiнцэнт.
  
  
  Яе аблiзну- перасохлыя вусны. Ёй бы- рады, што ён не згада- аб маёй спробе выцягнуць Люгер. Ястраб бы- рэзкiм. Ёй бы- упэ-нены, што ён ужо сумнява-ся - маёй асобы. Можа, ён за-важы- нейкi загана - маёй маскiро-цы. Можа, яны пакiнулi радзiмку, шрамм звяртаецца або што-то яшчэ, што выдала мяне. Няма, гэта павiнна быць мая вiна. Яе проста не вё- сябе, як Нiк Картэр.
  
  
  "Добра, што гэта?
  
  
  - нецярплiва спыта- Хоук. - Чаму ты -весь час па-чарто-ску нервуешся? Ты не бы- тым жа чалавекам з iмi тхара, як вярну-ся ён з вiлы ".
  
  
  Рэ-матызму бы- просты. Ёй бы- iншым чалавекам. Рафаэль Чавес. Але я не мог яму было гэтага сказаць. Ён бы- адным вакол ворага-. Абодва гэтыя агенты АХ былi маiмi ворагамi.
  
  
  "Я проста не ведаю, сэр. Можа быць, гэта таму, што -сё гэта па-чарто-ску хвалюе, з нато-памi людзей, толпящимися вакол, шумам i блытанiнай. I самае горшае - ведаць, што што-то можа здарыцца - любую хвiлiну, а мы не быць у стане што-небудзь з гэтым зрабiць. Гэтая праца па забеспячэнню бяспекi не - маiм стылi ".
  
  
  Абодва мужчыны ма-чалi хвiлiну. Хок адвярну-ся i падышо- да акна. "Баюся, гэтага недастаткова, Нiк". Ён павярну-ся да мяне. Эга хударлявае цела, здавалася, яшчэ больш сцiснулася - т-iдавага жакеце, а яго халодныя вочы, здавалася, адкрыта глядзелi на мяне. "Што ж адбылося - яны два днi, калi цябе не было?"
  
  
  "Менавiта тое, што я табе сказа-", - сказа- я.
  
  
  "Мне не падабаецца гэта казаць, Нiк, але я думаю, што ты нешта хаваеш ад мяне. Гэта таксама не падобна на цябе. Мы за-сёды былi вельмi шчырыя адным з адным, цi не так?"
  
  
  Цiск у галы i грудзей расло. Да таго, як мне давялося апынуцца - гэтым калiдоры, заставалася менш гадзiны. А Дэвiд Хок гатэль пагаварыць i пагаварыць.
  
  
  "Так, мы за-сёды былi шчырыя".
  
  
  "Тады давайце будзем шчырыя", - сказа- Хоук. "Я думаю, што што-то здарылася, калi ты знiк, i я не разумею, чаму ты мне пра гэта не распавядаеш. Яе ведаю, што - цябе павiнны быць прычыны стрымлiвацца, але для нас абодвух было б ценымногие лепш, калi б Вы выкладваеце гэта. Гэта тычыцца дзя-чыны Гофмана? "
  
  
  Яе кiну- на яго погляд. "Не, гэта не мае нiчога агульнага з дзя-чынай. Якога чорта гэта павiнна быць? Ёй жа сказа- вам, што яна была выразнай. Вы сапра-ды верыце, што я вам хлушу? Яе, зразуме-, што крычу, але было -жо позна.
  
  
  "Супакойся, Нiк, - цiха сказа- Вiнцэнт.
  
  
  Iмгненне Хоук нiчога не каза-. Ён зно- глядзе- на мяне, не адрываючы ад мяне сваiмi суровымi халоднымi вачыма. Цiск у маёй галавы i грудзей небяспечна -зрастала, i ён адчува- сябе, як бомба, якая рыхтуецца выбухнуць.
  
  
  "Нiк, - павольна сказа- Хок, - я здымаю цябе з гэтай справы". Эга твар раптам стала старым i стомленым.
  
  
  Мяне прабi- халадок. Яе, павярну-ся, каб сустрэцца з iм позiркам. "Ты не можаш гэтага зрабiць", - глуха сказа- я. "Я табе патрэбен тут".
  
  
  "Калi ласка, паверце мне, калi ёй кажу, што не хачу. Вы нумар адзiн у маiм спiсе, i вы гэта ведаеце. Ваш паслужны спiс кажа сам за сябе. Але тут што-то не так. Пачуццё, якое яе адчу-, калi прыбы- у Каракас - жудаснае адчуванне, што што-то пайшло не так, - усё яшчэ са мной. На самай дэла, за апошнiя пару дзён яно стала ценымногие мацней ". Ён паглядзе- на Вiнцэнта. "Ты таксама гэта адчуваеш, цi не так, Клэй?"
  
  
  "Так, сэр", - сказа- Вiнцэнт. "Я чуствую гэта."
  
  
  "Ты за-сёды вельмi цанi- iнтуiцыю, Нiк. Ты сам шмат разо- каза- мне пра гэта. Што ж, яе таксама. I шчыра цяпер у мяне вельмi моцнае пачуццё, што цябе не варта -дзельнiчаць у гэтым. прызначэннi больш. Для вашага ж даброты, а таксама для дабра канферэнцый ".
  
  
  "Сэр, дазвольце мне паказаць вам, што я - парадку", - сказа- я. "Проста дазволь мне застацца на перапынак".
  
  
  Эга брыво нахмурылася: "Чаму - апо-днi?"
  
  
  Я не мог глядзець эму - вочы. "Гэта проста здаецца асаблiва небяспечным часам. Калi яны шчасна вернуцца - канферэнц-зала, малаверагодна, што што-то пойдзе не так. Яе пайду, калi вы хочаце, каб яе сышо-".
  
  
  "Я хачу, каб ты пайшо- зараз жа", - холадна сказа- Хоук. "Вiнцэнт, iдзi паклiч аднаго па венесуэльскiх ахо-нiка-. Яго адпра-ляю аднаго назад у гатэль з Нiкам, проста каб пераканацца, што ён дабярэцца туды - парадку".
  
  
  "Гэта не абавязкова!" - злосна сказа- я.
  
  
  "Прабач мяне, Нiк, але я думаю, што гэта так", - сказа- Хоук. Эга голас бы- рэзкiм, як i вочы.
  
  
  Вiнцэнт накiрава-ся да дзень, i яе раптам запанiкава-. Я не мог дазволiць гэтым людзям перашкодзiць мне выканаць маё заданне. Што-то пстрыкнула -нутры, i мая мэта праяснiлася. Яе, веда-, што мне трэба рабiць. Прыйшлося ih забiць. Мяне ахапiла жорсткая, халодная рашучасць.
  
  
  Яе хутка заходу - пiнжак i выцягну- "люгер". Яе нацэлi- эга на Хоука, але i пагавары- з Вiнцэнтам. "Трымайцеся адкрыта тут", - рэзка сказа- я.
  
  
  Яны абодва глядзелi на мяне - по-ным шоку.
  
  
  "Ты сышо- з розуму?" - недаверлiва спыта- Хоук.
  
  
  Вiнцэнт адвярну-ся ад дзень. "Падыдзi сюды, каб яе мог цябе бачыць", - сказа- я. Як толькi ён гэта зробiць, яго заб'ю ih абодвух. Але яе павiнен дзейнiчаць хутка.
  
  
  "Што гэта, Нiк?" - спыта- Вiнцэнт нiзкiм напружаным голасам.
  
  
  Яе сказа-. - "Мяне клiчуць Рафаэль Чавес". "Я мсцi-ца. Цяпер гэта не мае значэння, цi ведаеце вы. Нiк Картэр мёртвы, i я выдаю сябе за яго. На працягу гадзiны яе завяршу сваю мiсiю, i -се -дзельнiкi канферэнцыi будуць мёртвыя. Нiшто мяне не спынiць, так што варушыся перада мной, як я сказа- ".
  
  
  Ястраб Вiнсэнт i абмянялiся поглядамi.
  
  
  "Я бачы- сакрэтную татуiро-ку на тваёй правай руцэ, калi ты мы- посуд гэтым ранiцай", - павольна сказа- Хоук. "Не, ты не ашуканец. Косця бога, Нiк, адкласцi гэтую штуку i пагавары- з намi".
  
  
  Эга словы прывялi мяне - лютасць. Яе нацэлi- пiсталет эму - грудзi. Але потым яе -бачы-, як Вiнцэнт кiну-ся да мяне.
  
  
  Яе, павярну-ся, каб сустрэць яго, але спазнi-ся на долю секунды. Наступнае, што я памятаю, ён бы- зверху мяне, i мы павалiлiся на падлогу.
  
  
  Калi мы патрапiлi, мясiсты кулак Вiнцэнта -рэза-ся мне - твар. Гэта бы- цяжкi -дар, i ён ашаламi- мяне. Затым яе, адчу-, як "Люгер" выкручваецца вакол маёй рукi. Яе трыма-ся iso усiх сiл, але Вiнцэнт амела перавага. Пiсталет -па- на падлогу. Але я яе адна-ля- сiлы. Яе зампхнулся на Вiнцэнта нагой i моцна -дары- яго эга нагой у пахвiну.
  
  
  Ён закрыча- i -па- са мной на спiну. Яе за-важы- "Люгер", потым -зя-ся за яго.
  
  
  "Не рабi гэтага, Нiк. Мне прыйдзецца страляць". Ястраб стая- над намi, трымаючы на мне сваю беретту. Яе, паглядзе- скрозь до-гi глушыцель эму - вочы i зразуме-, што ён бы- вельмi сур'ёзны. Яе павольна -ста-.
  
  
  "Ты думаеш, ты зможаш спынiць мяне гэтым?" - спыта- яе пагрозлiвым голасам, якi не прызна- сваiм.
  
  
  "Я цалкам упэ-нены, што змагу", - спакойна сказа- ён. "Але не прымушай мяне рабiць гэта".
  
  
  "Я забяру - цябе гэтую цацку i заб'ю ёю", - заро- я. Яе зрабi- крок да яму.
  
  
  "Яе прыстрэлю, Нiк, - сказа- Хоук. Але яе мог бачыць намёк на страх у эга вачах - ён бая-ся, што не зможа мяне забiць.
  
  
  Я як раз збiра-ся назваць эга-блеф, калi -бачы-, што Вiнцэнт, хiстаючыся, зно- падня-ся на ногi. Калi Хоук асцярожна нацэлi- пiсталет мне - грудзi, - Вiнцэнт падышо- да мяне. Яе схапi- эга i пацягну- перад сабой, каб абаранiць сябе ад "Беретты Тетеревятник". Затым яе моцна штурхну- Вiнцэнта, i ён цяжка -па- на Хоука. Абодва мужчыны отшатнулись, i пiсталет стрэлi-, выда-шы цiхi стук. Лупi- вочы -рэзалася - столь.
  
  
  Яе рушы- хутка, стукну-шы правую руку аб шыю Вiнцэнта, i ён адляце- ад Тетеревятник, расчышчаючы мне шлях. Калi Хоук зно- апуска- пiсталет, каб зно- прыцэлiцца, яе схапi- эга руку з пiсталетам i пацягну-, моцна паварочваючыся, калi пацягну- эга да сябе. Ён пераляце- праз маё сцягно i павалi-ся на падлогу, "Беретта" стукнулася аб сцяну ззаду яго. Ён бы- аглушаны.
  
  
  Яе, пацягну-ся за Люгером, але тут Вiнцэнт зно- схапi- мяне. Яе, упа-, але тут жа прыйшо- у сябе i нанёс левы хук - шырокае твар Вiнцэнта. Эга скулы трэснула, i ён пахiсну-ся ад удару. Эму было балюча, але ён не скончы-. Яе, бачы-, як эга рука зайшла пад куртку. Адным рухам суну- яе сабе штылет у далонь i адправi- эга - палёце - той момант, калi Вiнцэнт прыцэлi-ся. Нож упi-ся яму было пад рэбры, ён ахну-, яго вочы пашырылiся, i ён упа- на бок.
  
  
  "Госпадзе, Нiк!" - крыкну- Хоук, недаверлiва гледзячы на цела Вiнцэнта. Хок прыйшо- у прытомнасць, але -сё яшчэ бы- занадта слабы, каб рухацца. Яе схапi- "люгер" i асцярожна нацэлi- эму - галаву. Ён павiнен памерцi. Iншага шляху не было. Яе сцiсну- палец на спускавым кручку, але што-то мяне спынiла. Хоук глядзе- на мяне з выклiкам i злосна ды пакры-джана.
  
  
  Нянавiсць i лютасць перапо-нiлi маю грудзi. Гэты чалавек стая- у мяне на шляху. Яе павiнен бы- лiквiдаваць эга. Мой палец зно- сцiсну- цвёрды метал спускавога кручка. Яе, паглядзе- на гэта маршчынiсты твар, i засты-, ашаломлены нечаканым воплескам эмоцый. Не ведаю чаму, але я яе занадта любi- i паважа- гэтага чалавека, каб страляць. I -сё ж мне прыйшлося нацiснуць на курок. Яе пакры-ся халодным потым, калi супярэчлiвыя эмоцыi ахапiлi мой запалены мозг. Яе, аблiзну- перасохлыя вусны i зно- прыцэлi-ся. Мой абавязак бы- ясны. Дэвiд Хок павiнен бы- памерцi.
  
  
  Але я не мог гэтага зрабiць. Яе проста не мог нацiснуць на курок. Можа, мне -сё-такi не давялося эга забiваць. Яе мог бы звязаць эга i трымаць у баку, пакуль не завяршу сваю мiсiю.
  
  
  Хоук глядзе- на маё твар. Ён не выгляда- вельмi здзi-леным, калi яе апусцi- пiсталет.
  
  
  "Я веда-, што ты мяне не заб'еш", - цiха сказа- ён.
  
  
  Яе, закрыча-. - "Заткнiся!" Яе бы- занадта засмучаны i кароткiм з панталыку, каб ясна думаць.
  
  
  Яе звяза- Хоуку рукi i ногi эга гальштукам i рамянём. У мяне забегалi, замiтусiлiся думкi, яе змага-ся, як агент AX, а не рэвалюцыянер-аматар. I яе звяза- Хока, як прафесiянал, хоць веда-, што нiколi раней не рабi- нiчога падобнага. I было гэта дзi-нае пачуццё, якое адчува- да яе старому. У гэтым не было больш сэнсу, чым -спышкi невядомых успамiна- i вар'яты сны, якiя мне снiлiся апошнiя некалькi дзён.
  
  
  У мяне зно- з'явiлася адчуванне, што з усiм гэтым што-то не так, - з людзьмi - клiнiцы, мiсiяй, у якой яе бы-, i са мной. Але не было часу разбiрацца.
  
  
  Яе зацягну- Хоука у камору. Яе не заткну- яму рот, таму што веда-, што пакоя цалкам гуканепранiкальнасцю. Ён проста глядзе- на мяне.
  
  
  "Ты пад наркотыкамi або што-то - гэтым родзе", - сказа- ён.
  
  
  "Ма-чы, i я не заб'ю цябе", - рэзка сказа- я.
  
  
  "Ты не хочаш мяне забiваць. Ты сапра-ды верыш, што вы чалавек па iменi Чавес? "
  
  
  "Яе Чавес".
  
  
  "Гэта няпра-да", - рашуча сказа- ён. "Ты Нiк Картэр. Кравец пабяры, ты Нiк Картэр!"
  
  
  Ад яго - мяне кружылася гол. Гала-ны боль вярталася - гала-ны боль, якая займаецца пройдзе толькi пасьля таго, як я яе заб'ю сваiх ворага-. Яе зiрну- на гадзiннiк i -бачы-, што - мяне засталося каля па-гадзiны. Яе запхну- Хоука - шафа, зачынi- i замкну- дзверы. Яе, зiрну- на Вiнцэнта, калi падышо- да дзень. Ён выгляда- мёртвым, i па нейкай вар'яцкай прычыне мне было вельмi шкада.
  
  
  Яе, выйша- у калiдор i з здзi-леннем выявi-, што ён амаль пустынны. Венесуэльскi палiцэйскi -ваходзi- у пакой аховы - iншым канцы залы. Ён мяне не бачы-. Вiдавочна, нас нiхто не чу-. Але яе не гатэль нам з хема сутыкацца. Супрацо-нiкi службы бяспекi могуць задацца пытаннем, адкуль яе, або хто-то, хто бачы-, як я iду па калiдоры з Хоуком i Вiнцэнтам, можа пачаць складаць два i два. Яе вырашы- выйсцi вакол палаца праз бакавы -ваход. Яе мог прайсцi праз сад i вярнуцца праз гало-ны -ваход. Хацелася б спадзявацца, што нато-п разышлася б падчас па-дзённага перапынку. I любы, хто бачы-, як ён увайшо-, проста здагада-ся, што я пайшо- на раннi абед. Яе хутка агледзе-ся, цiха прайшо- па калiдоры i выйша- праз бакавую дзверы.
  
  
  Дзявятая кiра-нiк.
  
  
  Яе выкiну- вакол галавы Хоука i Вiнцэнта. Мае гадзiны паказвалi дванаццаць трыццаць пяць - усяго дваццаць пяць хвiлiна да сустрэчы са сваiм кантактам за межамi канферэнц-зала.
  
  
  Яго хутка прайшо- праз сад да пярэдняй часткi палаца. Нават у гэты адносна спакойны час усюды былi людзi. А-тамабiлi запо-нiлi вулiцы, прыдатныя да тэрыторыi палаца. Пад'язныя шляхi былi перакрытыя, але ахо-нiкi прапускалi машыны падвышанай бяспекi.
  
  
  Абыходзячы будынак, яе -бачы- сотнi людзей, бадзяюцца па тэрыторыi - чаканнi з'я-лення сано-нiка-.
  
  
  Яе толькi пача- спускацца да нато-пу, калi з боку дарогi да мяне падышо- мужчына, заступа- мне дарогу. Яе, паглядзе- на яго i зразуме-, што гэта бы- чалавек па ЦРУ, з якiм яе сутыкну-ся раней. Я не мог iгнараваць яго. Гэта яшчэ больш выклiкала б эга падазрэннi.
  
  
  "Скажы, Картэр, яе магу пагаварыць з табой?"
  
  
  Яе нядбайна павярну-ся да яму, спрабуючы не звяртаць увагi на нарастаючае цiск у грудзях. Мой гол пульсавала, чым балюча. "Так?"
  
  
  "Я проста гатэль сказаць, што прашу прабачэння за зробленае мной за-вагу. Я не вiнавачу цябе - тым, што ты раззлава-ся".
  
  
  "Так, усё - парадку", - сказа- я. "Я занадта востра адрэагава-. Яе проста крыху нервуюся. Мая вiна". Яе пача- сыходзiць ад яго.
  
  
  "Тады нiякiх кры-д?" ён спыта-.
  
  
  Яе, павярну-ся назад. "Не, без кры-д. Не турбуйся пра гэта".
  
  
  "Добра." Ён працягну- руку. Яе -зя- эга i трыма- за хвiлiну.
  
  
  Ён з палёгкай шырока -смiха-ся. "Ведаеш, яе разумею, як гэты выгляд абавязка- можа сапра-ды цябе дастаць. Думаю, гэта чаканне i назiранне. Я не ведаю, як супрацо-нiкi Сакрэтнай службы робяць гэта дзень, каб нiяк не калi, месяц за месяцам".
  
  
  Яе зiрну- на гадзiннiк. Было дваццаць да аднаго. Яе стара-ся не паказваць свае эмоцыi. "Так, у iх цяжкая праца. Яе дакладна не хачу гэтага. Што ж, мне трэба сустрэцца з калегам. Убачымся пазней".
  
  
  "Вядома, добра, - сказа- ён. "Супакойся, Картэр".
  
  
  Яе, павярну-ся i пайшо- далей па до-гай сцежцы. Адчуванне мiсii было настолькi моцным -нутры мяне, што я не мог думаць нам аб чым iншым. Яе не адчува- нiчога вакол сябе, акрамя свайго шляху скрозь сгущающуюся нато-п. Калi яе, падышо- да -ваходу, група памочнiка- заблакавала тратуар. Яе прабi-ся скрозь iх, i яны паглядзелi на мяне, як на вар'ята. Але цяпер не было часу на выгоды. Яе абмiну- купку рэпарцёра- каля гало-ных прыступак i прайшо- mimmo iх. Нато-п станавiлася -сё гусцей.
  
  
  Калi яе, дабра-ся да лесвiцы i пача- падымацца па ёй, мяне заблакавала нато-п. Яе протискивалась скрозь iх локцямi. Яе штурхну- аднаго мужчыну супраць iншага, i ён крыкну- мне што-то непрыстойнае. Яе урэза-ся - жанчыну, ледзь не збi-шы яе з нага. Але яе нават не шталь азiрацца.
  
  
  Мне трэба было своечасова дабрацца да калiдора.
  
  
  "Гэй, паглядзi, хлопец!" хто-то крыкну- мне -след.
  
  
  Яе павольна падыма-ся па прыступках. "Дайце мне прайсцi", - запатрабава- я. "Дай мне прайсцi, кравец вазьмi". У такiм выпадку яе нiколi не паспею туды своечасова.
  
  
  Ёй бы- рухаемся тэрмiновасцю маёй мiсii, не звяртаючы -вагi на нас, на што, акрамя прымусу дабрацца туды, куды яе абалонкi. Наверсе лесвiцы нато-п была яшчэ шчыльней, i ахо-нiкi затрымлiвалi -сiх.
  
  
  Яго спатыкну-ся, i толкнулся - iх. Супрацо-нiк службы бяспекi Венесуэлы пiльна паглядзе- на мяне, калi яе прайшо- mimmo яго. Але мне трэба было трапiць у палац. Мой сувязны будзе чакаць мяне там ривненской - гадзiну дня. I ён не мог чакаць. Час павiнна было быць iдэальным.
  
  
  "Дараваць мяне", - сказа- я, падыход да iх. "Калi ласка, дайце мне прайсцi!" Але нiхто не рушы-. Усе былi занадта занятыя размовамi аб канферэнцыях i сусветных справах, каб нават не за-важыць маёй прысутнасцi. Я - iх прайшо- прабiраючыся праз масу тэл.
  
  
  "Гэй, расслабся!" - крыкну- адзiн мужчына.
  
  
  Яе прайшо- mimmo яго, не адказваючы. Ён амаль прайшо- праз людную зону адкрытымi перад дзвярыма. Яе, паглядзе- на гадзiннiк i -бачы-, што - мяне засталося -сяго семнаццаць хвiлiна. Яе прабi-ся да дзень, дзе ахо-валi некалькi палiцэйскiх.
  
  
  "Так?" - сказа- вэнэсуэлец у ваеннай форме. Наш ён, наш якi сядзе- з iм мужчына - цывiльным, не пазналi мяне.
  
  
  "Яе AX, - сказа- я. "Картэр".
  
  
  "Ваша пасведчанне асобы, калi ласка".
  
  
  Яе гатэль збiць чалавека з нага, i прабегчы mimmo яго. Пульсацыя - гало- была амаль невыноснай. Яе, памаца- у кiшэнi i знайшо- кашалёк Нiка Картэра. Яе адкры- эга i знайшо- пасведчанне асобы. i спецыяльны пропуск у палац. Паказа- яе дзяжурнаму.
  
  
  "Хм", - сказа- ён. Ён паглядзе- на фатаграфiю на картках, а затым уважлiва даследава- маё твар. Калi б Хоук i Вiнцэнт не маглi б сказаць, што я не Нiк Картэр, гэты чалавек не змог бы -бачыць скрозь маю маскiро-ку.
  
  
  "Не маглi б вы паспяшацца, калi ласка?" - нецярплiва сказа- я.
  
  
  Ва -сякiм выпадку, просьба, падобна, яго замарудзiла. Ён даследава- карту, як быццам у ёй бы- нейкi загана, якi толькi i чака-, каб ён яе выявi-. Вiдавочна, яе пакры-дзi- эга сваiм нецярпеннем, i ён збiра-ся падаць мне -рок.
  
  
  "Дзе вы размешчаны, мiстэр Картэр?"
  
  
  У мяне па-ста- амаль некантралюемы iмпульс стукнуць кулаком па эга самодовольному твару. Але я веда-, што гэта хутка пакладзе нiтка мiсii.
  
  
  "Гэта мае значэнне?" - сказа- я, сцiскаючы кулакi, спрабуючы стрымаць сябе.
  
  
  - Не асаблiва, - кiсла сказа- ён.
  
  
  "Гатэль Эль Конде", - сказа- я.
  
  
  "Gracias, muchas gracias", - саркастычна сказа- ён.
  
  
  Яго - гатэль, пагаварыць з iм на маiм роднай мове, сказаць эму, што ён iдыёт, мiжвольны iнструмент злоснага тырана. Але я прама-ча-.
  
  
  "Вашы карты, мiстэр Картэр". Ён вярну- ih мне. "Вы можаце -вайсцi - палац".
  
  
  "Вялiкае дзякуй", - сказа- яе, засмяя-ся. Яе -зя- кашалёк i паспяша-ся mimmo ахо-нiка- -нутр.
  
  
  Унутры было ценымногие цiшэй. У вестыбюлi было некалькi чалавек, але яны былi раскiданы, i - мяне не было праблем прайсцi. Яе, накiрава-ся да Вялiкай прыёмнай, якая займаецца выкарысто-валася для канферэнцый.
  
  
  Калi яе -вайшо- у гэтую частку палаца, была яшчэ адна праверка бяспекi, але одзiна вакол ахо-нiка- веда- мяне, так што гэта было хутка. Яе, прайшо- па калiдоры - канферэнц-зала. Ёй бы- амаль у мэты.
  
  
  У гэты момант начальнiк палiцыi бяспекi Венесуэлы выйша- па дзвярнога праёму -сяго - некалькiх ярда- ад канферэнц-зала. Яе, адчу-, як у жываце бурлiць агiду, а цiск у галы i грудзей расло. Як кiра-нiк жорсткай тайнай палiцыi ён бы- амаль гэтак жа паршывы, як i сам прэзiдэнт.
  
  
  "Ах, мiстэр Картэр!" - сказа- ён, калi -бачы- мяне.
  
  
  "Сеньёр Сант'яга", - адказа- я, iмкнучыся захаваць сябе - руках.
  
  
  "Усё iдзе добра, цi не так? Падобна на тое, што - нашых мерах засцярогi - рэшце рэшт не было неабходнасцi".
  
  
  "Так здаецца, сэр", - цвёрда сказа- я. У маёй гало- цiка- гадзiннiк. Павiнна быць, без васьмi хвiлiна гадзiну. Мне давялося сысцi ад яго.
  
  
  "Я -пэ-нены, што -сё будзе добра", - сказа- ён. "У мяне добрае прадчуванне. Вы бачылi сеньёра Хоука?"
  
  
  "Не з ранняга ранiцы", - схлусi- ёй, толькi здагадвацца, выда- мяне мой твар.
  
  
  "Ну, яе, упэ-нены, што знайду яго. Убачымся пазней, каб павiншаваць вас з такiм удалым нiяк не калi". Ён усмiхну-ся i паляпа- мяне па плячы.
  
  
  "Вельмi добра, сэр", - сказа- я.
  
  
  Ён вярну-ся - кабiнет, якi, здавалася, бы- чымсьцi накшталт прыбудовы да штаба службы бяспекi. Яе, уздыхну- з палёгкай i пайшо- па калiдоры - канферэнц-зала. Яе, паглядзе- на гадзiннiк, i яны сказалi пяць да аднаго.
  
  
  Яе -ста- насупраць адчыненых дзвярэй, як мяне загадалi. На iншым канцы калiдора дзяжурылi чатыры ахо-нiка, яны ж самыя, што былi там ранiцай. Яны ведалi мяне, так што мне не склала працы прайсцi mimmo iх. Засталося яшчэ дзве хвiлiны. Па калiдоры прайшо- майстар i паказа- свае даверчыя граматы. Варта-нiкi -пусцiлi эга - пакой. Па-сюль былi людзi вакол службы бяспекi, якiя хадзiлi па калiдоры, i стая- -нутры канферэнц-зала.
  
  
  Яе, паглядзе- уверх i -нiз па калiдоры. Мне было вельмi балюча. Напружанне i цiск у маёй гало- хутка нарасталi з цягам хвiлiна. Яе, веда-, што боль не пройдзе, пакуль яе не знiшчу сваiх ворага-. Але - мяне было жудаснае пачуццё, што -сё як-то не так. Гэта было -нутранае адчуванне, смутны, ноющее адчуванне, якое, здавалася, зыходзiла вакол схаванага кутка майго мозгу. Гэта не мела сэнсу - як i -сё астатняе, што адбылося за апошнiя некалькi дзён. Але якiм бы нас было пачуццё, яно пачало раздзiраць маю сумленне, нават калi мяне душыла тэрмiновасць маёй мiсii. Яе, адчува-, што - маёй гало- адбываецца жудасная барацьба, i яна магла б дапамогай мiкрафона- i дынамiка- мяне з розуму, калi б не спынiлася - блiжэйшы час.
  
  
  Яе пача- задавацца пытаннем, што мой кантакт бы- затрыманы.
  
  
  Але потым яе -бачы- эга - темноволосого венесуэльца у кансерваты-най цёмна-сiнiм касцюме i чырвоным гальштуку, якi iшо- да мяне па калiдоры. Ён бы- падобны на звычайнага -дзельнiка палацавага персаналу, але з белай гваздзiком на лацкане i графiнам у руцэ.
  
  
  Мой складаць даляр шалёна калацiлася аб рэбры. Праз хвiлiну ён бы- побач са мной, працягваючы мне графiн. "Сеньёр Картэр, дырэктар канферэнцыi, папрасi- мяне прынесцi свежую пiтную ваду - канферэнц-зала падчас па-дзённага перапынку". Ён каза- вельмi гучна, каб усе вакол нас чулi. "Паколькi - вас ёсць адмысловы допуск, не маглi б вы прыняць эга для мяне?"
  
  
  "О, добра. Яе вазьму гэта", - паблажлiва сказа- я.
  
  
  "Gracias", - сказа- ён. Затым рэзкiм шэптам: "Viva la: рэвалюцыя толькi!"
  
  
  Мужчына хутка пайшо- назад па калiдоры. Яе варта з графiнам у руках, ахоплены жудаснымi сумненнямi i збянтэжанасцю. Прыйшлося аднесцi прыладу - пакой. Было занадта позна думаць аб iншых адчува-. Самым важным справай у маiм жыццi было аднесцi гэты графiн у канферэнц-зала i паставiць эга на крэсла.
  
  
  Яе, падышо- да дзень.
  
  
  "Прывiтанне, Картэр", - сказа- там супрацо-нiк ЦРУ. "Што ж у вас там?"
  
  
  "Падобна, дырэктар канферэнцыях хоча свежай вады на стале для перамова-", - сказа- ёй нядбайна. "А яе хлопчык на пабягушках".
  
  
  Агент ЦРУ паглядзе- на графiн. Супрацо-нiк сакрэтнай службы ухмыльну-ся мне, затым таксама зiрну- на графiн. Яны здавалiся задаволенымi. Венесуэльскiя палiцэйскiя кi-нулi мне, каб яе аднёс графiн - пакой.
  
  
  Яе аднёс графiн -нутр. Iншы супрацо-нiк сакрэтнай службы паглядзе- на мяне, калi яе -зя- з крэсла амаль пусты графiн i замянi- эга тым, якi прынёс з сабой.
  
  
  Ён спыта-. - "Што -сё гэта значыць?"
  
  
  Яе, усмiхну-ся эму. "Вы б не гатэлi, каб удзельнiкi канферэнцыi, пi- нясвежую ваду, цi не так?"
  
  
  Ён паглядзе- на графiн i на мяне, затым усмiхну-ся - рэ-матызму. "Рады бачыць, што яны канструкты-на выкарысто-ваюць вас, людзей AX".
  
  
  "Вельмi смешна", - сказа- я.
  
  
  Яе -зя- стары графiн i суну- эга пад мышку, а затым азiрну-ся на той, якi толькi што паставi- у цэнтры крэсламi для нарад. I яе, пачу-, як у галы рэхам аддавалiся словы:
  
  
  Затым ва -мовах дзённага сеансу прылада будзе настроены на патрэбную частату з дапамогай дыстанцыйнага кiравання. Праз некалькi хвiлiна ён заб'е -сiх у межах чутнасцi.
  
  
  Яе, павярну-ся i выйша- праз пакоi.
  
  
  Звонку яе спынi-ся каля ахо-нiка-. "Цiкава, што мне з гэтым рабiць?" - сказа- ёй, iм, малюючы нецярпенне.
  
  
  "Унiзе па калiдоры ёсць камора", - сказа- адзiн па венесуэльца-.
  
  
  "Можа быць, ты мог бы падмесцi падлогу, Картэр, - засмяя-ся чалавек па ЦРУ, якi стая- на дзень. "Напэ-на, у кладо-цы ёсць венiк", - шырока -смiхну-ся ён.
  
  
  "Што гэта. Гадзiну камедыi ЦРУ?" - кiсла спытала яе, як быццам ih жарты мяне надакучылi. Мне было б напляваць на тое, што яны казалi цi рабiлi, пакуль яны не падазравалi, што самая вялiкая за апошнiя гады пралом у сiстэме бяспекi была здзейсненая выплат прама - iх пад носам.
  
  
  Яе аднёс стары графiн па калiдоры - камору. Памочнiкi i афiцыйныя асобы пачалi вяртацца - канферэнц-зала. Яе, паглядзе- на гадзiннiк i выявi-, што -жо была чвэрць другога. Зоркi шо- прэзiдэнт Венесуэлы i вiцэ-прэзiдэнт ЗША, прыбудуць праз некалькi хвiлiна. I не-забаве пачнецца дзённае пасяджэнне. I нiхто - канферэнц-зале не западозрыць, што рэшту эга жыцця можна вымераць хвiлiнамi.
  
  
  Усё iшло па плане.
  
  
  Дзесятая кiра-нiк.
  
  
  Выкiну-шы графiн, яе накiрава-ся назад у канферэнц-зала. Я як раз паспе- убачыць, як прэзiдэнт Венесуэлы i вiцэ-прэзiдэнт ЗША разам iдуць па калiдоры, пакла-шы руку амерыканца- на плячо венесуэльца. Ih атачалi агенты сакрэтнай службы. Калi яе -бачы-, як яны знiкаюць у канферэнц-зале, мяне ахапiлi нянавiсць i агiду.
  
  
  ¦нутры фатографы рабiлi некалькi фатаграфiй у апошнюю хвiлiну перад адна-леннем канферэнцый. Хадзiлi чуткi, што - ходзе ранiшняй сесii былi дасягнуты важныя эканамiчныя дамо-ленасцi. Несумненна, яны былi звязаны з фiнансавай дапамогай венесуэльскаму рэжыму на-замен дазволу на размяшчэнне амерыканскiх ваенных баз. Без майго -мяшання гэтая жахлiвая тыранii працягвалася б вечна.
  
  
  Я як раз заня- сваё месца насупраць -сё яшчэ адкрытых дзвярэй, як раптам побач са мной з'явi-ся начальнiк палiцыi бяспекi Венесуэлы. На гэты раз эга твар бы- змрочным.
  
  
  "Мiстэр Картэр, одзiна па сустрэнуць вашых агента- АНБ толькi што паведамi- мне, што вы правялi некалькi мiн у канферэнц-зале".
  
  
  Яе адчу- паколванне - задняй частцы шыi. Цiск у галы зно- -зрасла, у скронях жудасна запульсировало.
  
  
  "Так, сэр", - сказа- я. Мой розум накiрава-ся наперад. Можа, яны праверылi, i знайшлi гэта дырэктар канферэнцыi не заказва- свежую ваду.
  
  
  Цi ж асцярожны агент мог знайсцi прылада, проста агледзе-шы графiн. Магчыма, яны -жо выдалiлi прылада вакол пакоя.
  
  
  Ён спыта-. - "Вам усё здавалася нармальным?"
  
  
  Сцiск - грудзях крыху аслабла. "Так. Здавалася, усё - парадку".
  
  
  "Добра. Не маглi б вы пайсцi са мной на хвiлiнку? Яе бы гатэль, каб вы зiрнулi на гэты абно-лены спiс людзей з допускам да сакрэтнай iнфармацыi. Гэта не зойме шмат часу".
  
  
  Яе, адчува-, што на такой хуткасцi можна адхiлiцца ад маiх пастановы. Дзень канферэнц-зала яшчэ нават не былi зачыненыя. Ва -сякiм выпадку, яе не разуме-, як магу адмовiцца. Калi начальнiк палiцыi бяспекi Венесуэлы папрасi- вас што-то зрабiць, як вы гэта зрабiлi. Яе рушы- услед за iм у прыбудову службы бяспекi, недалёка ад канферэнц-залы. Калi мы -вайшлi, там бы- венесуэльскi палiцэйскi, але ён адразу ж выйша-, пакiну-шы мяне сам-насам з чалавекам, якога яе ненавiдзе- амаль гэтак жа моцна, як тых, хто збiра-ся яе знiшчыць.
  
  
  "Гэта спiс". Дастаткова беглага чытання, каб ... "
  
  
  Тэлефон на яго стале зазванi-. Ён падышо- да яму, каб адказаць, пакуль яе вывуча- спiс, iso усiх сiл спрабуючы кантраляваць свае эмоцыi.
  
  
  Эга твар на момант прасвятле-. "Ах, сеньёр Хоук!"
  
  
  Яе, адчу-, як сталёвыя цiскi стулiлiся на маёй грудзей.
  
  
  Твар венесуэльца змянiлася. "Якая!"
  
  
  У гэтым не было сумнева-. Ястраб якiм-то чынам выбра-ся на свабоду i цяпер тэлефанава- па iншай частцы палаца, не верачы сабе, што паспею сюды своечасова. Ён здагада-ся, што я збiраюся што-то выцягнуць падчас перапынку, якi толькi што заканчва-ся.
  
  
  "Я не магу - гэта паверыць!" - каза- венесуэльскi. Яе пацягну-ся да "Люгеру" i падышо- да яго ззаду. "Але, сеньёр Картэр тут з..."
  
  
  Ён павярну-ся да мяне - той момант, калi яе -дары- яго рукаяццю люгера пра эга галаву збоку. Ён цяжка -па- на падлогу i ляжа- без прытомнасцi. Побач са сталом матлялася тэлефонная трубка. Чу- яе голас Хоука з iншага абодва канца.
  
  
  "Прывiтанне? Што здарылася? Ты тут?"
  
  
  Яе пераступi- праз цела iнэртнай i пакла- трубку на месца. Яе, падышо- да дзень, i паглядзе- уверх i -нiз па калiдоры. Вакол нiкога не было. Яе выйшла - калiдор, хутка зачынi-шы за сабой дзверы. Будзем спадзявацца, што якое-то час нiхто не будзе заходзiць у прыбудову бяспекi.
  
  
  Яе вярну-ся - канферэнц-зала, калi яны закрывалi дзень. Праз некалькi хвiлiна канферэнцый адновiцца, i смяротнае прылада будзе актывавана. Яе стаяла - калiдоры, напружаны i востра адчуваючы жудаснае цiск. Ён хутка знiкне, нарэшце, таго, як прылада зробiць сваю працу. Агент сакрэтнай службы выйша- праз канферэнц-зала i кi-ну- ахо-нiкам. Ён падышо- да мяне.
  
  
  "Прывiтанне, Картэр", - сказа- ён прыязным голасам.
  
  
  Ёй кi-ну-.
  
  
  "Ну, яны там, у шляху. Яе i буду рады, калi -сё гэта скончыцца".
  
  
  "Я таксама", - сказа- я.
  
  
  Яе гатэль, каб ён сышо-, дазволi- мне проста стаяць i чакаць у адзiноце. Хутка будзе сiгнал, i я буду ведаць, што -сё скончана. Хто-небудзь можа выбрацца вакол пакоя за дапамогай, можа быць, ахо-нiк варта адкрыта на дзень. Але наш прэзiдэнт Венесуэлы, наш вiцэ-прэзiдэнт ЗША не выжылi - нiхто за сталом не выжы-.
  
  
  "¦сё здаецца цiхiм", - сказа- мужчына. "Занадта спакойна, на мой густ. У мяне такое дзi-нае пачуццё. У цябе яно ёсць?"
  
  
  "Не сёння", - сказа- я. "Але я сапра-ды хвалява-ся, калi -першыню сюды трапi-".
  
  
  "Ну, яно - мяне. Адкрытыя на патылiцы. Але -сё - парадку".
  
  
  "Так, яе, упэ-нены, што - нас будзе дзень без здарэння-", - сказа- я.
  
  
  "Ну, думаю, мне лепш пайсцi праверыць у палiцыi бяспекi. Убачымся пазней, Картэр".
  
  
  "На самой справе, - сказа- я.
  
  
  Ён пайшо- па калiдоры да прыбудове службы бяспекi. На маёй верхняй губе выступiлi малюсенькiя кропелькi банк. Калi б ён выявi-, што начальнiк службы бяспекi Венесуэлы ляжыць там без прытомнасцi, ён, верагодна, паспрабуе спынiць канферэнцыю, i гэта -сё сапсуе. Яе падума-, цi варта мне пайсцi за iм. Але - мяне было моцнае пачуццё, што я павiнен заставацца там, дзе ёй бы-. Заказы былi замовамi. Супрацо-нiк АНБ выйша- па калiдоры з процiлеглага боку i спынi-ся, каб пагаварыць з агентам Сакрэтнай службы. Яе атрыма- кароткую адтэрмiно-ку. Яе перарывiста -здыхну- i паглядзе- на дзень канферэнц-зала. ¦нутры пачыналася дзённае пасяджэнне. У любую хвiлiну прылада будзе актывавана.
  
  
  Раптам над будынкам пачу-ся гучны пранiзлiвы гук. Гэта бы- пранiзлiвы крык самалёта-, пролетавших над палацам у знак прывiтанне Каракасской канферэнцый. Гук праця- мае барабанныя перапонкi, i што-нешта дзi-нае пачало адбывацца -ва мне.
  
  
  Маё свядомасць -рэзалася - беспарадак сцэн, сло- i разумовых малюнка-. Яе бачы- сябе з пiсталетам Люгер. Яе бачы-, чужыя горада i кватэру, якая займаецца павiнна была быць у Амерыцы. Усё навальваецца на мяне, круцiлася - маiм мозгу, выклiкаючы млоснасць i галавакружэнне.
  
  
  Што-то глыбока -нутры
  
  
  мяне задумацца, што я прымусi- мяне падысцi да акна, каб яе зно- мог чуць гук. Але мяне стрымлiвала моцнае пачуццё до-гу. Яны загадалi мне заставацца за межамi канферэнц-зала. Нягледзячы на гэтыя загады, мне прыйшлося падысцi да акна i павольна, няёмка, я пайшо- па калiдоры да алькову, дзе веда-, што знайду яго. Яе вага-ся адзiн раз i амаль павярну-ся да свайго пасадзе каля канферэнц-зала, але затым падышо- да акна. Яе штурхну- эга, як раз у той момант, калi самалёты ляцелi назад, каб пачала другi раз абляцець палац.
  
  
  Спачатку, калi яны падыходзiлi да палаца, яе нiчога не чу-. Але затым, калi яны былi амаль адкрыта над галавой, яе пачу- гучны пранiзлiвы гук ih рухавiко-. Ён ператвары-ся - ро-, калi яны праляцелi над будынкам, блiсну-шы на сонцы.
  
  
  На гэты раз гук самалёта- мяне моцна -зрушы-. Гэта было падобна на велiзарную -дарную хвалю, якая прайшла праз усё маё цела. Раптам яго пачу- прыгожы голас Танi:
  
  
  Пасля таго, як яно выканае сваю працу, прылада будзе выдаваць значна больш нiзкi гук, якi па-ранейшаму будзе гучаць вельмi высокiм для сустрэнуць вашых вушэй.
  
  
  Гук самалёта- -сё яшчэ вiбрава- - маёй гало-. I яго пачу- у гало-, яшчэ адзiн пранiзлiвы гук, амаль такi ж, як толькi што выпусцiлi рэакты-ныя самалёты.
  
  
  Гэта гук, якi вы пачуеце. Калi вы гэта пачуеце, вы -спомнiце усё, што схавана - вашым падсвядомасцi.
  
  
  Раптам пра-да абрынулася на мяне з усiх бако-. Яе агледзе-ся, ашаломлены i жудасна збiты з панталыку. Што, кравец вазьмi, адбывалася? Чаму яе выдава- сябе за рэвалюцыянера па iмя Чавес? Яе, веда-, што яго Нiк Картэр, што я працава- у AX, i ён бы- тут, каб... Раптам яе -спомнi- сваю бiтву з Вiнцэнтам i Хоуком, i... Божа!
  
  
  Самалёты знiклi. Яе слаба прыхiну-ся да падваконнiку. Што, кравец вазьмi, усё гэта было? Чаму яе прыня- асобу венесуэльца, аб якiм раней нават не чу-? Што прымусiла мяне бiцца з Хоуком i Вiнцэнтам, калi яны проста спрабавалi ... адхiлiць мяне ад задання. Графiн! Яе прынёс графiн - канферэнц-зала -сяго некалькi хвiлiна таму i веда-, што - nen ёсць прылада, якое заб'е усiх у пакоi.
  
  
  Усё хутка вярталася. Яе не проста пазiрава- - я сапра-ды веры-, што яго чалавек па iменi Чавес. Усё, што я рабi- на працягу апошнiх двух дзён, было накiравана на забойства прэзiдэнта Венесуэлы i вiцэ-прэзiдэнта Злучаных Штата- - двух чалавек, якiх мяне паслалi - Каракас, каб абараняць! Раней яе нiчога не мог успомнiць, але -чора -вечары яго зно- сустрэ- Iлзэ Хоффманн i назва- яе Таняй - рускае iмя. I яна ведала пра маю смяротнай мiсii.
  
  
  Так, галасаваць i -сё! Я не мог успомнiць нiчога, што здарылася са мной мiж тым, як я сышо- у яе кватэру некалькi дзён таму, i тым часам, калi яе вярну-ся, мяркуючы, што яе Рафаэль Чавес. Але што-то -спомнiлася аб тым вечары - яе кватэры. Успомнi- пачуццё галавакружэннi i млоснасцi. Яе спрабава- уцячы, але мяне спынiлi двое мужчын. Яе, павiнна быць, бы- пад наркотыкамi. I яны што-то зрабiлi са мной, каб прымусiць мяне паводзiць сябе так, як ёй з iмi тхара. Гэта было прынiжэньне, аб якiм яны казалi - пасланнi. Нейкiм чынам яны выкарысто-валi мяне для забойства высокапаста-леных асоб канферэнцый. I "яны" былi КДБ. Таня прызнала гэта. Яе, успомнi-, як тлумачы- сваё знiкненне Хоуку, але менавiта гэтую гiсторыю яны сказалi мне распавесцi эму. Яе зусiм не памята- тых двух дзён, калi мяне не было, i, несумненна, яны гэтага гасцiнiцы. Павiнна быць, гэта было тады, калi мяне прымусiлi прыняць на сябе ролю Рафаэля Чавеса.
  
  
  Яе пабег вакол алькова, за кут, у гало-ны калiдор. Мне трэба было трапiць у канферэнц-залу. Прылада, якое яе там знайшо-, можа -жо працаваць i забiць -сiх у межах чутнасцi.
  
  
  Калi яе, падышо- да вялiкiх дзвярэй, ih ахо-валi трое мужчын, двое венесуэльскiх палiцыянта- i агента- сакрэтнай службы. Агент ЦРУ, якi бы- там раней, з'еха-, напэ-на, у кароткi перапынак. Агента сакрэтнай службы i супрацо-нiка АНБ, якiя разма-лялi яшчэ з адным за зачыненымi дзвярыма прыбудовы бяспекi, цяпер не было, а дзверы -сё яшчэ была зачыненая. Чалавек сакрэтнай службы, вiдавочна, бы- выкрадзены да таго, як знайшо- начальнiка палiцыi бяспекi.
  
  
  Яе напалоха- ахо-нiка- на дзень канферэнц-зала.
  
  
  "Я павiнен патрапiць унутр", - сказа- я. "Там ёсць зброя, i калi яе не выцягну эга хутка, яно заб'е -сiх у пакоi".
  
  
  Яе пача- працiскацца mimmo - iх, але практычна па венесуэльца- заступi- мне шлях. "Прашу прабачэння, сеньёр Картэр, але - нас ёсць строгi загад не перарываць канферэнцыю".
  
  
  Яе, закрыча-. - "Сыдзi з дарогi, iдыёт!"
  
  
  Яе адштурхну- ахо-нiка, але эга таварыш выцягну- пiсталет i спынi- мяне. "Калi ласка, сеньёр Картэр", - цiха сказа- ён.
  
  
  "Што здарылася, Картэр?" - занепакоена спыта- агент Сакрэтнай службы.
  
  
  Яе нецярплiва павярну-ся да яму. "Памятаеш графiн для вады, якi -зя- яго раней?"
  
  
  Ён задума-ся на iмгненне. "О, так." Эга вочы звузiлiся. "Што за кравец вазьмi, гэта бомба? "
  
  
  "Няма, але што-то такое ж дрэннае, можа нават горш", - сказа- я. "Я павiнен атрымаць гэтую чортаву штуку зараз".
  
  
  Яе пача- у трэцi раз, i венесуэльец моцна прыцiсну- рэвальвер да маёй спiне. "Навошта вы наогул яны прынеслi графiн - пакой, мiстэр Картэр?"
  
  
  Было вiдавочна, што яны збiраюцца прымусiць мяне -сё растлумачыць, перш чым мяне -пусцяць. А на гэта не было часу. Да цяперашняга часу пракляты механiзм мог ужо быць актываваны.
  
  
  Яе разгарну-ся, адкiну-шы назад левую руку. Мая рука трапiла - руку венесуэльца з зброяй, i пiсталет выпа- па эга рукi i з грукатам упа- на падлогу. Яе локцем упёрся - эга мясiсты твар i трывала злучы-ся. Пачу-ся глухi трэск касцей, ён гучна хмыкну-, затым звалi-ся на сцяну i саслiзну- на падлогу, дзе ён сядзе- ашаломлены i стагна-.
  
  
  "Нiк, сыч Бога!" Яе чу- крык супрацо-нiка сакрэтнай службы.
  
  
  Ён кiну-ся на мяне, i яе, павярну-ся эму насустрач, моцна стукну-шы эму - твар левай, i ён упа-.
  
  
  Iншы венесуэльец выцягну- свой пiсталет i, вiдавочна, збiра-ся выкарысто-ваць эга супраць мяне. Ён цэлi-ся мне - грудзi, а яе адчайна хапа-ся за руку з пiсталетам. Яе штурхну- пiсталет уверх i направа, калi ён нацiсну- на курок. Даклад прагуча- у калiдоры, i лупi- вочы -рэзалася - столь. Яе чу- крыкi вакол далёкага абодва канца калiдора. Праз хвiлiну -се ахо-нiкi будуць наза-жды мной.
  
  
  Яе моцна павярну- руку венесуэльца з пiсталетам i, нарэшце, здоле- адабраць у яго рэвальвер. Ёй дазволi- эму -пасцi i -ваткну- эму кожнаму племенi - пахвiну. Мужчына сагну-ся напалову, крычучы ад балюча. Пакуль ён усё яшчэ сцiска- сваю промежность, яе -разiла эга рукой па гало- i злучыла, дасла-шы эга - палёт да дзвярэй канферэнц-зала.
  
  
  Першы венесуэльец пача- уставаць, але я яе -дары- яго эга нагой у бок, i ён цяжка -па- на спiну. Яе пача- адкрываць дзень, але яны былi зачыненыя. Яе адступi-, каб штурхнуць ih.
  
  
  "Пачакай, Картэр".
  
  
  Гэта бы- супрацо-нiк Сакрэтнай службы. Яе, павярну-ся да яму -сяго на хвiлiну. Ён нацэлi- свой "Смiт i Вессон" 38-га калiбра мне - грудзi. Яе, паглядзе- на пiсталет, затым зно- на яго.
  
  
  "Я пайду - тую пакой", - спакойна сказа- я. "Калi ёй гэтага не зраблю, усё там памруць. Табе прыйдзецца стрэлiць па гэтай праклятай штукi, каб спынiць мяне".
  
  
  Яе адвярну-ся ад яе, падня- нагу i моцна -дары- нагой у дзверы. Яны з гучным грукатам расчынiлiся, i - яе уварва-ся - канферэнц-зала.
  
  
  Дзверы ударыла супрацо-нiка сакрэтнай службы i павалiла эга на падлогу. Усе астатнiя ахо-нiкi рушылi да мяне, i -дзельнiкi канферэнцыi з трывогай паглядзелi на мяне.
  
  
  "Што за чарта-шчына?" - крыкну- мужчына на падлозе. Ён бачы- ахо-нiка на падлозе - калiдоры.
  
  
  Прэзiдэнт Венесуэлы высакароднага выгляду паглядзе- на мяне са стрыманым цiкавасцю. Амерыканскi вiцэ-прэзiдэнт глядзе- на мяне - адкрытым шоку i страху.
  
  
  "Што -сё гэта значыць?" Гэта бы- амерыканскi памочнiк, якi уста- з-за крэсла. Пасьля першага шоку -сё канферэнцый абурылiся.
  
  
  "Калi ласка, захо-вайце спакой", - сказа- ёй цвёрдым голасам. "Гэты графiн на стале змяшчае смяротнае зброю. Эга функцыя - забiць усiх у гэтым пакоi".
  
  
  Адзiнаццатая кiра-нiк.
  
  
  Усё было шумна i бязладна. Некалькi мужчын паспешлiва паднялiся i -скочылi са сваiх месца-. Яе прайшо- mimmo - iх i перагну-ся праз крэсла.
  
  
  "Прыбярыце эга", - крыкну- венесуэлец па калiдоры.
  
  
  Яе -жо амаль дабра-ся да графiна, як венесуэльскi мужчына - цывiльным схапi- мяне ззаду. Я не мог дабрацца да графiна. Яе, павярну-ся i адчайна змага-ся, каб вызвалiцца.
  
  
  Менавiта тады прылада было актываванае. Усё - пакоi адчувалi гэта - яе мог сказаць у ih асобам. Гуку не было чуваць. Прылада дава- гукi з частатой, на якой вы не маглi зразумець, цi чуеце вы, цi проста адчуваеце. Але адно было ясна - ён узьдзейнiча- на кожнае нервовае валакно - нашым целе. Гук пранiк у самую асяродак майго мозгу, раздзiраючы i драпаючы мае нервы, бязлiтасна скаланаючы ih, выклiкаючы пакутлiвую боль i млоснасць. Боль пачалася - гало- i грудзей, сапра-ды гэтак жа, як i яны жудасныя адчуваннi, якiя - мяне былi на працягу апошнiх двух дзён, але - лiчаныя секунды гэта стала па-чарто-ску горш. Пара мужчын за сталом ня-пэ-нена кладуць рукi на галовы, i адзiн ужо -па- на крэсла.
  
  
  "Адпусцi мяне, кравец вазьмi!" Яе крыча- на венесуэльца.
  
  
  Ён выпусцi- мяне па сваёй хiтрыкi, ривненской настолькi, каб ударыць мяне кулаком у твар. Гэта моцна -дарыла мяне, i я -па- на крэсла. Але да гэтага моманту ахо-нiк адчу- -здзеянне машыны смерцi. Ён схапi-ся за галаву. Яе моцна -дары- яго эга па твары, i ён упа-.
  
  
  Яе спрабава- iгнараваць нарастаючую пакутлiвую боль у гало- i грудзей, змагаючыся з млоснасцю, якая займаецца мяне асiльвала. Яе ня-пэ-нена закат на крэсла, схапi- графiн з вадой,
  
  
  i спатыкну-ся з iм з iншага боку крэсла.
  
  
  Яе звалi-ся, калi -па- на падлогу i выпусцi- графiн. З вялiкай цяжкасцю яе падпо-з да яго i зно- падня- яго, затым, хiстаючыся, зно- падня-ся на ногi.
  
  
  На такой блiзкай дыстанцыi дзеянне прылады было яшчэ больш моцным. Яе хiста-ся. Яе, зiрну- на прэзiдэнта Венесуэлы i -бачы-, што ён адкiну-ся на спiнку крэсла з ашклянелымi вачыма. Амерыканскi вiцэ-прэзiдэнт адчайна спрабава- -стаць з крэсла. Усе астатнiя - пакоi вельмi хутка захварэлi.
  
  
  Яе спатыкну-ся аб акно i разбi-ся сьвiнцовае шкло графiнам. Я як раз збiра-ся кiнуць эга праз разбiтае шкло, калi - пакой уварва-ся Хоук.
  
  
  "Спынiць, што ты робiш, або яго продю цябе дзiрку адкрытымi - тваёй гало-. Яе сур'ёзна".
  
  
  Яе паглядзе-, а ён нацэлi- на мяне сваю "Беретту". Яе, бачы-, як змянiлася выраз эга асобы, калi ён адчу- вiбрацыю ад машыны.
  
  
  "Гэта ультрагукавое зброю", - слаба сказа- я. "Я пазба-ляюся ад гэтага".
  
  
  Не чакаючы, калi ён нацiсне на курок, яе, павярну-ся да яго спiной i кiну- графiн праз разбiтае шкло. Ён упа- яшчэ больш шкла, затым упа- на тратуар унiзе, разбi-шыся на кавалкi.
  
  
  Змучаны, яе, павярну-ся да Хоуку. Яе бы- так слабы, што прыйшлося прыхiнуцца да падваконнiку. Раптам яе, адчу-, што боль ацiхла, i маё жыццё пача- супакойвацца. Яе агледзе- пакой i -бачы-, што iншыя таксама адчулi палёгку. Яны пачалi падаваць прыкметы жыцця. Прэзiдэнт Венесуэлы пасуну-ся - крэсле, а вiцэ-прэзiдэнт ЗША прыкла- руку да лба. Ёй бы- упэ-нены, што з iмi -сё будзе - парадку. Яны не падвяргалiся -здзеянню досыць до-га атрыманы для сапра-ды сур'ёзнай тра-мы. Але я падазрава-, што ва -сiх нас будзе пахмелле - абодва канца дня.
  
  
  У пакоi паступова вярталася некаторы падабенства нармальнага жыцця. Удзельнiкi канферэнцыi даволi хутка папра-лялi, азiраючыся iншы на iншы, з хваравiтым, разгубленым выразам асоб.
  
  
  Да мяне шэл Хоук, накiрава-шы сваю "беретту" мне - грудзi. Пара ахо-нiка- падышлi да яму з фланга-. Ён стая- адкрыта перада мной, усё яшчэ трымаючы на мне пiсталет. Людзi з iх выглядалi так, быццам стралялi б пры найменшай правакацыi.
  
  
  "Спачатку ты кiдаеш нажом у аднаго па сваiх калега-, да таго ж старога сябра, i угрожаешь маiм жыццi", - злосна крыкну- Хоук. "Тады вы оглушаете кiра-нiка венесуэльскай палiцыi бяспекi. А цяпер гэта!"
  
  
  Чалавек, якога яе збi- па дарозе, падышо- да групы, яго твар усё яшчэ скрывi-ся ад балюча, якую ён перанёс. "Ён сцвярджа-, што - графiнi для вады было зброю", - сказа- мужчына. "Потым тут пачалося нешта жудаснае. Калi ён пазбавi-ся ад графiна, усё гэта было спынена".
  
  
  "На самай справе", - сказа- той, хто сядзе- за сталом амерыканец. "Гэта спынiлася - тую хвiлiну, калi ён выкiну- графiн - акно".
  
  
  "Так што было - графiнi, Нiк?" - спыта- Хоук. "Цi вы -сё яшчэ лiчыце сябе рэвалюцыянерам па iмя Рафаэль Чавес?"
  
  
  "Як Вiнцэнт, сэр?" - спыта- я, iгнаруючы эга лейцара. "Гэта...?"
  
  
  "Забi- эга?" Хоук скончы- за мяне. "Няма. З iм усё будзе - парадку. Цябе не хапiла да эга, запечаныя прыкладна на па-цалi".
  
  
  "Слава богу", - тупа сказа- я. Цяпер, калi канферэнцыя была выратавана разам з жыццямi яе кiра-нiко-, яе, адчу-, што мяне ахоплiвае по-нае знямогу. Мне трэба было паспаць каля нядзелях. I яе, выявi-, што мне -сё ро-на, што яны думаюць пра маiх тлумачэннях. "Не, сэр, цяпер яе разумею, што я не Чавес. Я думаю, што мая памяць вярнулася за-часна, калi праляцелi самалёты. Oni гатэля-, каб яе запомнi-, але не раней, чым пачую яе нiзкачашчынны сiгнал ад прылады. Затым Яе павiнен бы- ведаць, хто гэта, i разумець, што я зрабi- *.
  
  
  "Яны?" - сказа- Хоук, вывучаючы маё твар.
  
  
  "Людзi, якiя затрымалi мяне на два днi", - сказа- я.
  
  
  Хоук вывуча- мае вочы i, мабыць, вырашы-, што я зно- вяду сябе, як Нiк Картэр. Ён прыбра- пiсталет у кабуру i адмахну-ся ад iншых агента-. Да нас падышо- вiцэ-прэзiдэнт.
  
  
  "Што, кравец вазьмi, тут адбылося?" ён спыта- нас.
  
  
  Прэзiдэнт Венесуэлы -ста- з крэсла. Ён адказа- вiцэ-прэзiдэнту скрозь шум у пакоi. "Падобна на тое, гэты малады чалавек толькi што выратава- нам жыццё. Галасаваць што здарылася, сеньёр вiцэ-прэзiдэнт".
  
  
  Вiцэ-прэзiдэнт перавё- погляд з прэзiдэнтам Венесуэлы на мяне. "Так", - павольна сказа- ён. "Я лiчу, што гэта вельмi добра падсумо-вае. Але што гэта была за д'ябальская штука, якую ты выкiну- у акно, Нiк?"
  
  
  "Я не -пэ-нены, сэр", - сказа- я. "Але калi мы зможам адасобiцца на хвiлiнку, яе буду рады падзялiцца з вамi сваiмi тэорыямi".
  
  
  "Добрая iдэя", - сказа- прэзiдэнт Венесуэлы. "Джэнтльмены, гэтая канферэнцыя будзе перапынак на адну гадзiну, а затым мы зно- збярэмся тут, каб завяршыць нашы справы".
  
  
  У нас была вельмi асабiстая сустрэча. Прэзiдэнт Венесуэлы, вiцэ-прэзiдэнт ЗША Хоук i яе падышлi да прыбудове службы бяспекi, а -сiх астатнiх папрасiлi сысцi. Начальнiка палiцыi бяспекi Венесуэлы -жо загадзя даставiлi на лячэнне.
  
  
  Праз некалькi хвiлiна яе заста-ся сам-насам з двума сано-нiкамi i Коршакам.
  
  
  "Вы дзейнiчалi вельмi хутка, малады чалавек", - сказа- прэзiдэнт Венесуэлы, сашчапi-шы рукi за спiной.
  
  
  "Дзякуй, сэр", - сказа- я.
  
  
  "Тым не менш, Картэр, - сказа- вiцэ-прэзiдэнт, - табе прыйдзецца многае растлумачыць. Хто-то сказа- мне, што гэта ты прынёс графiн - пакой".
  
  
  "Баюся, што гэта правiльна, сэр", - адказа- я.
  
  
  Хоук скрывi-ся. "Падобна на тое, што Калодзежны выкралi i пераканалi паверыць у тое, што ён бы- венесуэльскiм рэвалюцыянерам, намеревавшимся забiць вас", - кiсла сказа- ён. Ён закуры- до-гую цыгару i пача- хадзiць па пакоi, згорбi-шыся - сваiм т-iдавага пiнжаку.
  
  
  "Вельмi цiкава", - сказа- прэзiдэнт Венесуэлы. "А цяпер вашыя нармальныя здольнасцi вярнулiся, сеньёр Картэр?"
  
  
  "Так, сэр."
  
  
  Амерыканскi вiцэ-прэзiдэнт се- на край крэсла. "Усё гэта вельмi прыемна для нас тут, у гэтай зале. Але калi прэса даведаецца пра гэта, яны будуць крычаць, што амерыканскi агент сабатава- канферэнцыю i спрабава- забiць прэзiдэнта i мяне".
  
  
  "Я згодны, - сказа- Хоук. "Гэта нетолькi растлумачыць".
  
  
  "Гэта таксама прыйшло мне - галаву, сэр, - сказа- яго вiцэ-прэзiдэнту. "Але - нас ёсць пара патэнцыйных клiента-, якiя сапра-ды адказныя за гэта".
  
  
  "I хто яны?" - спыта- прэзiдэнт.
  
  
  Яе, успомнi-, што сказала Таня, ён ноччу - сваёй кватэры, як раз перад тым, як прэпарат высек мяне. Яе, паглядзе- на Хоука, шукаючы дазволу сказаць iм, i ён кi-ну-. "КДБ", - сказа- я.
  
  
  "Qué demonio!" прамармыта- прэзiдэнт.
  
  
  "Затрымаеце прэсу на дваццаць чатыры гадзiны, - сказа- я, - я паспрабую ih знайсцi. Пасля гэтага мы -бачым, што -ся сусветная прэса пазнае гiсторыю. Сапра-дную гiсторыю".
  
  
  Хоук з хвiлiну вывуча- мой твар, затым паглядзе- на вiцэ-прэзiдэнта. "Цi можам мы мець столькi часу?"
  
  
  Вiцэ-прэзiдэнт падня- бровы. "З дапамогай -рада Венесуэлы", - сказа- ён, звяртаючыся да прэзiдэнта.
  
  
  Прэзiдэнт паглядзе- на мяне цвяроза. "Я давяраю гэтаму маладому па матэматыцы. Яе буду цалкам супрацо-нiчаць з вамi. Калi ласка, трымаеце мяне - курсе. А цяпер, сеньёр вiцэ-прэзiдэнт, яе павiнен убачыцца са сваiмi супрацо-нiкамi да адна-лення канферэнцыi. Убачымся - канферэнц-зале. Мiстэр Картэр, калi вы зможаце апра-даць сябе, вы атрымаеце вышэйшыя -знагароды маёй краiны ".
  
  
  Перш чым яе паспе- запярэчыць, ён сышо-. Вiцэ-прэзiдэнт уста- з-за крэсла i падышо- да мяне. "Цяпер, калi гэта -сё - сям'i, Нiк, яе адчуваю, што я павiнен выказаць адну апошнюю думка".
  
  
  "Думаю, яго ведаю, што гэта", - сказа- я. "У мяне ёсць дваццаць чатыры гадзiны на даверы. Таму што я сапра-ды мог быць дэзерцiрам. Цi, можа быць, проста вар'ятам. Калi мой час скончы-ся, ёй сам па сабе".
  
  
  "Што-то - гэтым родзе, Нiк. Цяпер ты мне здаецца нармальным. Але бяспека - гэта бяспека. У маёй гало- павiнна быць некаторы сумне-. Спадзяюся, ты не супраць, што я кажу так адкрыта".
  
  
  "Я разумею. Яе буду адчуваць тое ж самае, сэр", - сказа- я.
  
  
  "Я паста-лю сваю працу - Адстойнiк", - раптам сказа- Хок, не гледзячы на мяне. "Я безумо-на эму давяраю".
  
  
  "Вядома", - сказа- вiцэ-прэзiдэнт. "Але iсцi наперад, Дэвiд. Прэса не будзе чакаць вечна".
  
  
  Вiцэ-прэзiдэнт выйша- праз пакоi. Яе i Хоук былi адны. Потым до-гага ма-чання яе нарэшце загавары-.
  
  
  "Паслухайце, мне вельмi шкада, - сказа- я. "Калi б яе бы- з дзя-чынай паасцярожней..."
  
  
  "Спынiць, Нiк. Ты ведаеш, што мы не можам абаранiцца ад усiх непрадбачаных абставiна-. У любым выпадку, яе прасi- цябе праверыць ee. Яна разлiчвала на гэта. Нiхто не мог пазбегнуць пасткi, у якую ты трапi-. Гэта было вельмi добра спланаванае, i гэта было задумана экспертамi. Зараз давайце будзем рэканструяваць тое, што адбылося ".
  
  
  "Што ж, яе, магу выказаць здагадку, што мяне напампавалi наркотыкамi, а затым... можа быць, гiпноз, я не ведаю. Яе сапра-ды нiчога не магу -спомнiць з таго вечара - кватэры дзя-чыны. Наркотык бы- у яе памадзе...".
  
  
  Хоуку -далося ухмыльнуться. "Голас чаму ты винишь сябе. Не будзь дурным, мой хлопчык. Але калi выказаць здагадку, што гэтая дзя-чына была агентам КДБ, i яны адвезлi цябе - якое-небудзь зацiшнае месца, каб загiпнатызаваць цябе - чаму яны пратрымалi цябе два днi. Гiпноз запатрабава- б толькi некалькi гадзiн, самае большае. I як яны могуць прымусiць вас зрабiць што-тое, што супярэчыць вашаму маральнаму кодэксу? Гiпноз так не працуе ".
  
  
  "Ну, яе проста здагадваюся, але калi б iм удалося змянiць усю маю асобу, усю маю асобу, гэта мой маральны кодэкс змянi-ся б разам з гэтым. Калi б яе сапра-ды прыня- той факт, што я бы- рэвалюцыянерам, якi веры- у гвалто-нага звяржэння эга -рада гэтая iдэя спрацуе. I мы ведаем, што рускiя выкарысто-ваюць метады кантролю паводзiн, якiя могуць цалкам зламаць мараль i цэласнасць чалавека i зрабiць рабом эга -мо-най рэакцыi. Спалучэнне гiпнозу i кантролю паводзiн мог пераканаць мяне, што я бы- Чавесам ".
  
  
  "Так", - задуменна сказа- Хоук. "I гэта была па-чарто-ску разумная iдэя. Вазьмiце лепшага амерыканскага агента, пера-тварыце эга - забойцу i адпусцiце яго, каб ён зрабi- нейкую брудную працу для вас.
  
  
  А потым дазволiць эму i эга краiне -зяць на сябе вiну. Цяпер яе пачынаю разумець пагрозу - гэтым папярэджаннi ".
  
  
  "Якое было напiсана, каб даставiць нас сюды", - сказа- я.
  
  
  "Зусiм фантастычным. I ёй трапi-ся на гэта - кручок, ляшчына i грузiла. Калi хто-то вiнаваты, Нiк, то гэта яе".
  
  
  "Я таксама прачыта- запiску", - сказа- я. "Можа быць, нам лепш перастаць вiнавацiць i пачаць думаць аб завяршэннi гэтага задання. Мы знiшчылi ih грандыёзны план, але цяпер мы павiнны ih злавiць". Яе, паглядзе- у падлогу. "У мяне ёсць iдэя, што яны паляпваюць па спiне, смеючыся над гэтым i, магчыма, атрымлiваюць ад гэтага задавальненне. Што ж, весялосць за мой кошт скончы-ся. Калi яе знайду ih, яны не будуць смяяцца".
  
  
  "Я падазраю, што вы ih -жо працверазiлi", - сказа- Ястраб, - "а потым таго, як вы перапынiлi ih нажом. Адкуль вы ведаеце, што гэтая дзя-чына па КДБ?"
  
  
  "Таму што яна сказала мне", - сказа- я. "Цi, па крайняй меры, яна прызналася, калi яе спыта- сл. Гэта было як раз перад тым прыёмам прэпарата., калi прэпарат мяне высек. У любым выпадку, яе сапра-днае iмя - Таня Савiч, i - яе нямецкай акцэнце ёсць намёк на рускую мову. "
  
  
  "Гэта -сё, што вы можаце -спомнiць пра яе?"
  
  
  "На дадзены момант. У мяне ёсць жыллё, якую трэба праверыць, i пасольства Германii, i рэстаран, дзе яе я бачы-. Акрамя таго, яе памятаю клiнiку, мужчын у белых халатах i Таню, якая займаецца давала мне iнструкцыi абсталяваннем -сiм гэтым". Я не памятаю ih iмёны або тое, што яны зрабiлi са мной там. Калi яе пакiда- клiнiку, мне завязалi вочы, таму яе паняцця не маю, дзе гэта ".
  
  
  Хоук скрывi-ся. "Ну, па меншай меры, ты пазбег трагедыi, якую яны запланавалi, Нiк. Ты кажаш, што выйша- па трансу за-часна?"
  
  
  "Пралятаючы самалёты выда- гук, падобны на той, якi яго павiнен бы- пачуць з машыны. Гэты гук разам з папераджальнымi паведамленнямi, якiя маё падсвядомасць адпра-ляла апошнiя два днi, прымусiлi мяне падысцi да акна, каб пачуць гук. КДБ, павiнна быць, гатэль, каб яе вярну-ся да сваёй сапра-днай асобы пасля таго, як забойства было скончана. Калi б яго адма-ля-, што яго Нiк Картэр, гэта магло б збiць з панталыку рэпарцёра-. Яны б не даведалiся, хто на самай дэла вiнаваты. Або яны маглi б толькi што зразуме-, што сышо- з розуму. КДБ гэтага не гатэль. Oni гатэлi, нас зняважыць, i iм гэта амаль удалося ".
  
  
  "З табой усё - парадку, Нiк?" - спыта- Хок, уважлiва назiраючы за мной.
  
  
  "Я - парадку", - запэ-нi- яго эга. "Але тады яе павiнен дзейнiчаць".
  
  
  Ён хмыкну-. "Добра. Дзя-чына наш вэб-гало-ная гераiня?"
  
  
  "Вэб -. Але яе што-што памятаю аб гэтым загадкавым чалавеку. Што-то новае. Думаю, ён бы- у клiнiцы".
  
  
  Хоук зацягну-ся сваёй смярдзючай цыгарай i выпусцi- кольца дыму. "Гэта лiчбы. Што ж, вам, хутчэй за -сё, спачатку варта правесцi некалькi тэста-, але - нас цяпер няма на гэта часу. Працягвайце, калi вы адчуваеце, што гатовыя".
  
  
  "Я гатовы да гэтага", - сказа- я. "Але трымаеце палiцыю i iншых агента- далей, пакуль не скончацца мае суткi. Гэта -се, аб чым яго прашу. Я не хачу спатыкацца аб памочнiка-".
  
  
  "Добра, Нiк, - сказа- Хоук.
  
  
  "Тады -бачымся - вашым гатэлi".
  
  
  * * *
  
  
  За вялiкiм сталом вакол чырвонага дрэва пасадзi- мяне спадар Людвiг Шмiт, намеснiк пасла Заходняй Германii, якi павiнен бы- адвезцi Таню на прыём у тую ноч, калi яе сустрэ- ee. Шмiт ляжа- у сваiм крэсле з высокай спiнкай, трымаючы - правай руцэ до-гую цыгарэту.
  
  
  "Ах, так. Яе адвё- фрэйлейн Хоффманн прыём. Яна гатэля- прысутнiчаць на дыпламатычным мерапрыемстве. Яна разумная дзя-чына, цi ведаеце. Яна патэлефанавала хворы адразу потым прымае. Вiдавочна, яна з'ела што-то на карыдзе, што знервавала яе стра-нiк. жудасна. Яна да гэтага часу тхор не вярнулася да працы ".
  
  
  "Як до-га яна была з табой тут?" Яе спыта-.
  
  
  "Нядо-га. Гамбургскi дзя-чына, калi я не памыляюся. Ee бацька бы- рускiм бежанцам".
  
  
  "Гэта тое, што яна табе сказала?"
  
  
  "Так. Яна гаворыць па-нямецку з лёгкiм акцэнтам з-за яе сямейнага становiшча. У яе сям'i разма-лялi дома па-руску".
  
  
  "Так, - сказа- я, - разумею".
  
  
  Гер Шмiт бы- вельмi худым, бясполым мужчынам гадо- сарака, вiдавочна, вельмi задаволены сваёй роляй у жыццi. Ён спыта-. - "Мiлая дзя-чына, ты не згодны?"
  
  
  Яе -спомнi- яны часы, калi мы сядзелi з ёй iрына, ложку i ложкi. "Вельмi мiлая дзя-чына. Магу яе, звязацца з ёй па адрасе, паказанаму - сустрэнуць вашых файлах?" Гэта было тое ж самае месца, куды яна далучаецца мяне - тую ноч, калi напампавала мяне наркотыкамi.
  
  
  "Я -пэ-нены, што зможаш. У рэшце рэшт, яна хворая".
  
  
  "Так. Калi я не знайду яе дома, цi ведаеце вы, дзе яшчэ яе мог бы пашукаць? Рэстараны, кафэ або спецыяльныя месцы для адпачынку?"
  
  
  "Але я ж сказа- табе, што дзя-чынка хворая".
  
  
  "Калi ласка", - нецярплiва сказа- я.
  
  
  Ён здава-ся раздражнёным маёй настойлiвасцю. "Ну, яе, сам часам вё- яе паабедаць у маленькае кафэ непадалёк адсюль. Я не памятаю назвы, але эй падабаецца венесуэльская халлака, i яе там падаюць. Гэта страва па кукурузнай мукi".
  
  
  "Я ведаю", - сказа- я. Яе, успомнi-, што Таня заказвала гэта - Эль-Хардин потым карыды.
  
  
  Шмiт самаздаволена -таропi-ся на Сейлин..
  
  
  "На самай дэла, я думаю, што я прыцягваю дзя-чыну, - канфiдэнцыйна сказа- ён. - Быць халасцяком у гэтым горадзе - цудо-нае занятак".
  
  
  "Я мяркую," сказа- я. "Што ж, паспрабую яе знайсцi ee дома, гер Шмiт. Добры дзень".
  
  
  Ён не -ста-. "З задавальненнем", - сказа- ён. Ён зно- утаропi-ся - столь, верагодна, марыце аб сваiм сэксуальным патэнцыяле, як нежанатага мужчыны вакол Каракаса.
  
  
  Яе сапра-ды не чака- знайсцi Таню - яе кватэры. Павiнна быць, яна дамовiлася пакiнуць эга - тую хвiлiну, калi пачалася апошняя фаза аперацыi - мой захоп. Але я спадзява-ся знайсцi там якi-небудзь ключ да разгадкi. На першым плане паверсе будынка мяне сустрэла то-стая венесуэлка, якi не гавары- па-ангельску.
  
  
  "Buenos tardes, сеньёр", - гучна сказала яна, шырока усмiхаючыся.
  
  
  "Buenos tardes", - адказа- я. "Я шукаю маладую жанчыну па iмя Iлзэ Хоффманн".
  
  
  "Ах, так. Але яна тут больш не жыве. Яна пераехала вельмi рапто-на, некалькi дзён таму. Незвычайная iншаземкi, калi вы мяне прабачце за тое, што кажу гэта".
  
  
  Яе -смiхну-ся. "Яна -сё -зяла з сабой?"
  
  
  "Я не праверы- уважлiва кватэру. Тут так шмат кватэр, а яе занятая жанчына".
  
  
  "Вы не пярэчыце, калi яе пагляджу наверсе?"
  
  
  Яна пiльна паглядзела на мяне. "Гэта супраць рабi-. Хто вы, скажыце калi ласка?"
  
  
  "Проста яшчэ мiс Хоффманн", - сказа- я. Яе палез у хвiлiну i прапанава- жанчыне прыгаршчу балiвара-.
  
  
  Яна паглядзела на iх, затым зно- на мяне. Яна працягнула руку i -зяла грошы, гледзячы праз плячо - хол. "Гэта нумар восем", - сказала яна. "Дзверы не зачынены".
  
  
  "Дзякуй", - сказа- я.
  
  
  Яе, падня-ся па лесвiцы - яе кватэру. Калi пашанцуе, змагу яе спынiць Таню i яе таварыша- да таго, як яны сядуць на самалёт у Маскву. Але я хвалява-ся - яны -жо, напэ-на, ведалi, што ih змова правалi-ся.
  
  
  Наверсе яе, увайшо- у кватэру. ¦спамiны зно- нарынулi на мяне, адна за iншы. Шырокi канапа стая- пасярод пакоя, як i - тую ноч, калi Таня не змянiлася сваё цела на зло- амерыканскага агента. Яе зачынi- за сабой дзверы i агледзе-ся. Цяпер усё было па-iншаму. У nen не хапала жыцця, жвавасцi, якую дала эму Таня. Яе порылась - скрынях невялiкага пiсьмовага крэсла i не знайшо- нiчога, акрамя пары бiлета- у тэатр. У наступныя дваццаць чатыры гадзiны яны не прынясуць мне шмат карысцi. Яе, прайшо- праз астатнюю частку кватэры. Я пайшо- у спальню i знайшо- там, у смеццевай кошыку памяты праграму карыды. Яе пазна- почырк Танi, таму што яна рабiла запiсы - праграме, калi яе, бы- з ёй на карыдзе. Проста напамiн пра тое, што трэба забраць прадукты. Для мяне гэта было бескарысна. Яе проста кiну- эга назад у кошык для смецця, калi пачу- гук у гасцiнай. Дзверы - калiдор адкрывалася i закрывалася вельмi цiха.
  
  
  Яе пацягну-ся да Вильгельмине i прыцiсну-ся да стагна- побач з дзвярыма. У другiм пакоi была цiшыня. Хто-то пераследва- мяне. Хто-то, хто назiра- за шматкватэрным домам i бая-ся, што я падыду занадта блiзка, каб супакоiцца. Можа, гэта сама Таня. Яе пачу- амаль нячутны рыпанне дошкi пад дываном. Яе веда- дакладнае месцазнаходжанне гэтай дошкi, так як сам наступi- на нах раней. Здавалася, не было нiякiх прычын адкладаць канфрантацыю. Яе, выйша- у дзвярны праём.
  
  
  У цэнтры пакоя стая- мужчына з пiсталетам. Ён бы- маiм загадкавым чалавекам, i пiсталет бы- той жа, вакол якога ён зрабi- мне - галаву - Вашынгтоне, i тота, якi, як я яе памятаю, бачы-, у белым калiдоры - лабараторыях КДБ. Ён павярну-ся, калi пачу- мяне.
  
  
  "Кiнь гэта", - сказа- я.
  
  
  Але - яго былi iншыя iдэi. Ён стрэлi-. Яе, зразуме-, што ён збiраецца стрэлiць за долю секунды да стрэлу, i нырну- на падлогу. Пiсталет гучна прагуча- у пакоi, i лупi- вочы -рэзалася - сцяну ззаду мяне, калi яе стукну-ся аб падлогу. Пiсталет зно- заро- i раскало- дрэва побач са мной, калi яе перавярну-ся i пача- страляць. Яе стрэлi- тройчы. Першая лупi- вочы разбiлi лiхтар ззаду стрэлка. Пачатку другой увайшо- у эга грудзi i адкiнула эга назад да стагнаць. Трэцяя лупi- вочы трапiла эму - твар, адкрыта, пад скулы, i праляце- у бок галавы, забрызгав сцяну малiнавым мешанiнай. Ён моцна стукну-ся аб падлогу, але нават не адчу- гэтага. Чалавек, якi пераследва- мяне на працягу -сёй гэтай мiсii, памёр раней, чым эга, цела становiцца вядома аб гэтым.
  
  
  "Кравец!" Прамармыта- я. У мяне бы- жывы сведка, чалавек, якi мог бы мне -сё расказаць. Але мне прыйшлося забiць эга.
  
  
  Яе хутка падня-ся на ногi. Людзi - будынку чулi стрэлы. Яе, падышо- да распасцёртае постацi i зазiрну- у эга кiшэнi. Нiчога. Чыстая пасведчання- асобы, iлжывых або iншых. Але на кавалку паперы было маленькае нацарапанное паведамленне.
  
  
  "Г Ла Масия. 1930 г."
  
  
  Яе суну- паперу - хвiлiну i падышо- да акна. Яе чу- кудлаты i галасы - калiдоры.
  
  
  Яе адчынi- акно i выйша- на пажарную лесвiцу. Праз некалькi хвiлiна яго апыну-ся на зямлi, пакiну-шы будынак далёка ззаду сябе.
  
  
  Калi яе, выйшла на вулiцу, цямнела. Паведамленне - запiсцы круцiлася - маёй гало- зно- i зно-. На Авенида Казанова бы- рэстаран La Masia. Яе раптам спынi-ся, успомнi-шы. Яе чу- аб гэтым месцы, таму што ён бы- вядомы сваёй халлакой, каханым венесуэльскiм стравай Танi, калi б яна сказала мне i свайму сябру Людвiгу пра-ду. Можа быць, падума- я, што лiтара "Т" пазначае Таню, i што таямнiчы чалавек, па -сёй бачнасцi, расейскi агент, ме- намер сустрэцца з Таняй там у 19:30 або 19:30? Гэта была вэб-зачэпка, якая займаецца - мяне была, так што я мог рушыць услед за ёй.
  
  
  Яго прыйшо- у рэстаран рана. Танi нiдзе не было вiдаць. Яе се- за столiк у задняй частцы дома, дзе яе мог бачыць усё неза-важна, i шталь чакаць. У 7:32 -вайшла Таня.
  
  
  Яна была такой жа прыгожай, як я яе запомнi-. Гэта не было iлюзiяй. Афiцыянт падвё- яе да столiка перад уваходам. Затым яна -стала i пайшла па маленькаму калiдоры - бок жаночай пакоя. Яе уста- i пайшо- за ёй.
  
  
  Яна -жо знiкла - пакоi з паметкай "Дамы", калi яе, падышо- да маленькай нiшы. Яе чака- яе там, радуючыся, што мы будзем адны i -далечынi ад людзей у сталовай, калi яна выйдзе. Праз хвiлiну дзверы адчынiлiся, i мы сустрэлiся тварам да твару.
  
  
  Перш чым яна паспела зрэагаваць, яе схапi- яе i моцна прыцiсну- да стагнаць. Яна гучна ахнула.
  
  
  Яна сказала. "Вы!" "Што ты робiш? Адпусьцi мяне, цi ёй закричу".
  
  
  Яе ляпну- ee па твары тыльным бокам далонi.
  
  
  Яе заро- на нах. - "Як вы думаеце, гэта нейкая гульня - эксперыментальнай псiхалогii?" "Нам з табой трэба з дапамогай мiкрафона- i дынамiка- рахункi".
  
  
  "Калi ты так кажаш, Нiк, - сказала яна. Яна трымала твар рукой. Ee голас шталь мякчэй.
  
  
  "Я так кажу, дарагая, - сказа- я. Ёй дазволi- стилету -пасцi на далонь маёй правай рукi.
  
  
  "Ты збiраешся... забiць мяне?"
  
  
  "Не, калi вы не зробiце гэта абсалютна неабходным", - сказа- я. "Мы з табой выходзiм вакол гэтага месца разам. I ты будзеш паводзiць сябе так, як быццам выдатна праводзiш час. Або ты атрымаеш гэта пад рэбры. Павер мне, калi ёй скажу, што заб'ю цябе, калi ты паспрабуеш што-небудзь."
  
  
  "Вы можаце забыць час, калi мы былi разам?" - спытала яна тым пачуццёвым голасам.
  
  
  "Не падманвай мяне, дзетка. Усё, што ты зрабiла, было толькi бiзнэсам. А цяпер варушыся. I паводзь сябе шчаслiвай".
  
  
  Яна -здыхнула. "Добра, Нiк".
  
  
  Мы без праблем выйшлi па -сiм рэстарана. Яна прыехала на машыне, таму яе прымусi- яе адвезцi мяне туды. Мы - такую гульню - iм, i ён се- за руль. Машына знаходзiлася зусiм адна - цёмным завулку.
  
  
  "Цяпер. З хема вы сустракалiся - рэстаране?"
  
  
  "Я не магу вам гэтага сказаць".
  
  
  Яе прыставi- да яе нож. "Кравец вазьмi, ты не можаш".
  
  
  Яна выглядала напуджанай. - "Ён агент".
  
  
  "КДБ?"
  
  
  "Так".
  
  
  "I ты таксама?"
  
  
  "Так. Але толькi дзякуй маiм спецыяльным ведам - таму што я навуковец. Ёй адпавядала ih мэтам".
  
  
  Узя- машыну i выеха- на Авенида-Казанова. Яе спыта-. - "Куды ехаць у клiнiку?" "I не гуляйце - гульнi са мной".
  
  
  "Калi яе завяду цябе туды, яны заб'юць нас абодвух!" - сказала яна амаль са слязьмi на вачах.
  
  
  "Якi шлях?" - па-тарыць яе.
  
  
  Яна была вельмi засмучаная. "Прама Павярнiце i вынiкайце па бульвары, пакуль я не скажу вам, куды павярнуць зно-".
  
  
  Яе зрабi- паказальнiка-.
  
  
  "Дзе Аляксандр?" спытала яна. "Той, хто павiнен бы- мяне сустрэць".
  
  
  "Ён мёртвы", - сказа- я, не гледзячы на нах.
  
  
  Яна павярнулася i з хвiлiну глядзела на мяне. Калi яна зно- паглядзела наперад, яе вочы остекленели. "Я сказала iм, што вы занадта небяспечныя", - амаль нячутна сказала яна. "Цяпер вы сапсавалi ih грандыёзны план".
  
  
  "Ну, можа, гэта было не так wouldnt i выдатна", - з'едлiва сказа- я. "Гэта Дзiмiтра- кiрава- гэтай гало-най схемай?"
  
  
  Яна была -зрушаная, даведа-шыся, што я ведаю iмя Дзiмiтрава. Яна была сапра-дным пачатко-цам у сваiм пошты бизнесявляется, нягледзячы на свае фантастычныя здольнасцi. "Ты занадта шмат ведаеш", - сказала яна.
  
  
  "Я знайду эга - гэтай так званай клiнiцы?"
  
  
  "Я не ведаю", - сказала яна. "Магчыма, ён ужо сышо-. На наступнай вулiцы, павярнiце налева".
  
  
  Яна дала мне далейшыя рэкамендацыi, i я рушы- услед за iмi. Калi яе рэзка павярну- прама, яна павярнулася да мяне. "Я хачу ведаць. Што пайшло не так? Калi вы выйшлi па гiпнозу i як?"
  
  
  Яе, зiрну- на нах i -смiхну-ся. "Я схаджу з розуму, спрабуючы адгадаць пра-ду апошнiя пару дзён. Цяпер ёй дазволю табе на час паваражыць".
  
  
  На наступным скрыжаваннi мы зрабiлi апошнi паказальнiка- налева, i Таня сказала мне спынiцца перад старым домам. Першы паверсе выгляда- як невыкарысто-ваны магазiн, а верхнiя паверхi здавалiся бязлюднымi.
  
  
  "Голас у яго, - цiха сказала яна.
  
  
  Яго вырашэння навукова-даследчых задач рухавiк. Паглядзе-шы - люстэрка задняга выгляду, яе, убачы-, што ззаду нас пад'ехала яшчэ адна машына. На хвiлiну ёй, падума-, што гэта могуць быць сябры Танi, але потым усвядомi- квадратны твар за рулём. Хоук запазычы- чалавека ЦРУ, каб ён сачы- за мной.
  
  
  Мой рапто-ны гне- ацiх. Яе не мог эга вiнавацiць, улiчваючы тое, як ён паводзi- сябе - апошнi час. Яе вырашы- праiгнараваць свайго вартавога жывiцу.
  
  
  "Выходзь", - сказа- ёй, Танi, махну-шы гэй пiсталетам.
  
  
  Мы вылезлi. Таня была напружаная i вельмi напалохана.
  
  
  "Нiк, не прымушай мяне iсцi з табой. Яе паказала цябе штаба. Калi ласка, выратуй мяне. Успомнi яны, моманты, якiя мы правялi разам. Ты не можаш забыць гэта цяпер".
  
  
  "Так, магу", - холадна сказа- я. Яе падштурхну- ee "Люгером", i яна прайшла вакол будынка да бакавой дзень.
  
  
  Нiчога вакол гэтага не было знаёма. Калi мяне прывялi, мяне моцна напампавалi, i калi яе выйша-, мне завязалi вочы. Але я -спомнi- прыкладныя адлегласць ад вулiцы да бакавой дзень, i яно было такiм жа. ¦нутры, калi мы спускалiся па крутой лесвiцы на цокальны паверх, яе налiчы- столькi ж крока-, колькi пералiчы-, калi выйша- вакол клiнiкi. У гэтым не было сумнева- - Таня вяла мяне - львiную логава.
  
  
  Дванаццатая кiра-нiк.
  
  
  Калi мы -вайшлi - белы калiдор, яе шталь -спамiнаць усё больш i больш асобных iнцыдэнта-. Яе раней стая- у гэтым калiдоры, i чалавек, якога яе толькi што забi- у кватэры Танi, трыма- мяне тут.
  
  
  "Вы -спамiнаеце", - сказала Таня.
  
  
  "Так. Была пакой, пакой арыентацый. Яе бы- прывязаны да крэсла".
  
  
  "Гэта толькi наперадзе".
  
  
  Яе, рушы- далей па калiдоры. "Бы- яшчэ адзiн мужчына", - сказа- я. "Вы з iм працавалi разам. Яе памятаю iмя Калiнiна".
  
  
  "Так", - цяжка сказала Таня.
  
  
  Ёй адкры- дзверы, на якую паказала Таня, трымаючы мой "Люгер" напагатове. Яе, увайшо- -нутр з Таняй адкрыта перада мной. На мяне нарынулi -спамiны. Падскурная iн'екцыя. Гiпноз. А-дыёвiзуальныя сеансы. Так, яны па-чарто-ску добра папрацавалi мной наза-жды.
  
  
  Крэсла з рамянямi i правадамi -сё яшчэ стая- у цэнтры пакоя. Стогнамi вiсела тэхнiкi, але адна частка -жо была часткова разабраная. Побач стая- тэхнiк. Яе веданне эга. Мне прыйшло iмя Менендес. Ён павярну-ся i з хвiлiну глядзе- на мяне ня-цямна.
  
  
  "Добры райос!" - сказа- ён, змрочна вылая-шыся, калi зразуме-, што - эга падземную крэпасць пранiклi.
  
  
  "Стой тут адкрыта", - сказа- я, робячы пару крока- да яму.
  
  
  Але ён запанiкава-. Ён пача- шнарыць у скрынi камоды побач з сабой i досталь пiсталет. Ён выгляда- як стандартны а-тамат Beretta. Калi ён павярну-ся да мяне, яго стрэлi- па люгера i трапi- эму - складваць даляр. Ён павалi-ся назад на часткова разабраную машыну, расцягну-шыся сабака рук i нага, яго вочы глядзелi - столь. Адзiн раз тузанулася пачатках, i ён бы- мёртвы.
  
  
  Праз хвiлiну яе пачу- ззаду сябе голас Танi. "А цяпер твая чарга, Нiк".
  
  
  Яе, павярну-ся i -бачы-, што яна схапiла пiсталет i цэлiцца - мяне. Яе не назiра- за ёй уважлiва, бо проста не -я-ля- яе, як страла. Гэта бы- пачатку другi раз, калi яе памыля-ся наконт нах. На яе твары было сумнае, але цвёрдае выраз. Калi яе падня- "люгер", i далей невялiкi пiсталет стрэлi- у пакоi, i лупi- вочы патрапiла - мяне. Яе крутну-ся, урэза-ся на вялiкi крэсла i звалi-ся на падлогу. На шчасце, яе стрэл бы- дрэнны, i яна трапiла мне - левае плячо, а не - грудзi. У мяне -сё яшчэ бы- Люгер.
  
  
  Таня зно- прицелилась, i ён веда-, што на гэты раз яе аб'ектам будзе лепш. Я не мог гуляць з ёй у гэтыя гульнi. Яна вырашыла зладзiць разборку. Яе стрэлi- па люгера i апярэдзi- яе да другога стрэлу. Таня схапiлася за жыццё i, отшатнувшись, павалiлася на падлогу.
  
  
  Яе, уста- i падышо- да яе. Яна лежачы на спiне, трымаючыся рукамi за скрыва-лены месца на жываце. Яе вылая-ся сабе пад нос. У яе вачах ужо свяцi-ся бляск глыбокага шоку. Яна беспаспяхова спрабавала дыхаць ривненской.
  
  
  "Якога чорта табе давялося гэта рабiць?" - сумна спыта- я.
  
  
  "Я... была занадта напалохана, Нiк. Яе не маглi вярнуцца - Маскву..., по-ны правал. Мне сапра-ды... мне вельмi шкада. Ты мне так падаба-ся". Ee мэта павярнулася набок, i яна -жо была мёртвая.
  
  
  Яе, схiлi-ся над ёй на хвiлiну, успамiнаючы. Нават пасля смерцi яе твар бы- прыгожым. Нейкая чортава страта! Яе суну- "люгер" у кабуру, уста- i падышо- да шафы, адкуль тэхнiк досталь пiсталет. Яе адкры- некалькi скрынь i знайшо- запiсы аб маiм фiзiчным стане. Яны, разам з гэтымi машынамi, павiнны распавесцi гiсторыю. Яе б прасi-, каб сюды даслалi фотарэпарцёра-. Само абсталяванне было б загало-кам. Цяпер яе бы- практычна апра-даны. I бы- бы панiжаны Крэмль, а не Вашынгтон.
  
  
  Але дзе бы- Дзiмiтра-? Калi б ён збег цяпер, усё гэта пакiнула б непрыемны асадак у роце. Мая праца была ценымногие больш, чым проста ставiць Крэмль у няёмкае становiшча. Яе павiнен бы- паказаць КДБ, што яны зайшлi занадта далёка. Гэта бы- лейцара прафесiйнага прынцыпу.
  
  
  Яе пачу- shaggy - калiдоры.
  
  
  Яе зачынi- скрыню камоды i зно- схапi- пiсталет. Яе чу- гук у калiдоры.
  
  
  Яе, падышо- да дзень, калi - холе прабег мужчына. Гэта бы- Калiнiна, калега Танi, нязграбна якi -цёк з цяжкiм чамаданам у руцэ. Ён бы- амаль у канцы калiдора.
  
  
  Яе крыкну-. - "Стой!"
  
  
  Але ён працягва- бегчы. Пацукi хутка пакiдалi карабель, якi тоне. Яе стрэлi- па люгера i трапi- эму - правую нагу. Ён расцягну-ся на падлозе, не даходзячы да выхаду, якi вядзе да лесвiцы.
  
  
  Яе пачу- ззаду сябе гук. Павярну-шыся, яе -бачы- iншага мужчыну, невысокага, каржакаватага, з хрущевским асобай iншага чалавека вакол аддзела КДБ Мокрыя Справы. Ён цэлi-ся - мяне па рэвальвера.
  
  
  Яе прыцiсну-ся да стагнаць, калi ён стрэлi-, i стрэл трапi- у сцяну за -сё - некалькiх цалях ад маёй галавы. Затым яе -бачы- iншага мужчыну - калiдоры за стралком, больш высокага мужчыну з сiвымi валасамi i партфелем пад пахай. Гэта бы- Алег Дзiмiтра-, аператар-рэзiдэнт, якi адказва- за нажом. Ён бы- тым, хто яе сапра-ды гатэль, з якiм мне давялося дамовiцца, перш чым КДБ сапра-ды зразумее, што яны не могуць гуляць у гульнi з AX. Ён вельмi хутка бег па калiдоры да далёкага канца, верагодна, да другога выхаду.
  
  
  Мужчына па КДБ зно- стрэлi-, i ён прыгну-ся, калi лупi- вочы прасвiстала над маёй галавой. Яе стрэлi- у рэ-матызму, але прамахну-ся. Ён прыцэлi-ся - трэцi раз, але яе, стрэлi- першым i трапi- эму - пахвiну. Ён закрыча- ад балюча i -па-. Але да таго часу Дзiмiтра- знiк у iншым канцы калiдора.
  
  
  Яе пабег да трухлявым агенту. Ён курчы-ся на падлозе, у эга твару струменi-ся пот, вакол горла даносiлiся хрыплыя гукi. Ён зусiм забы-ся пра пiсталет у правай руцэ. Яе выбi- эга па эга рукi i пабег па калiдоры. Ён, верагодна, дажыве да суда. Але я не дума-, што ён будзе рады гэтаму.
  
  
  Яе рушы- услед за Димитровым - пакой у канцы калiдора, але -нутры убачы- адкрытае акно, якое выходзiць у завулак. Дзiмiтрава не было.
  
  
  Яе з цяжкасцю пралез праз акно - цёмны завулак як раз своечасова, каб убачыць, як вакол далёкага абодва канца вылятае чорны седан. Яе, выбег на вулiцу i сустрэ- там чалавека па ЦРУ.
  
  
  Ён сказа-. - "Што, кравец вазьмi, адбываецца, Картэр?"
  
  
  Яе, паглядзе- у тым напрамку, у якiм чорны седан еха- па бульвары. Ёй бы- упэ-нены, што ён накiро-ва-ся - аэрапорт. Праз гадзiну бы-, паездка - Рым. Верагодна, Дзiмiтра- збiра-ся iм паляцець.
  
  
  "Там ёсць некалькi забiтых i параненых рускiх", - сказа- я. "Схадзi i прасачыць, каб жывыя засталiся на месцы. Яе збiраюся - аэрапорт, каб ih босам".
  
  
  Ён паглядзе- на кро-, якая цячэ - маю руку вакол рукавы камзолы. "Божа мой, чаму ты не -зя- мяне туды з сабой?"
  
  
  "Твая праца заключалася - тым, каб проста назiраць за мной, а не штурмаваць крэпасць. У любым выпадку, тлумачэннi занялi б занадта шмат часу. Убачымся на допыце".
  
  
  Яе се- у машыну Танi i з'еха-. Калi б яе памыля-ся i Дзiмiтрава не было б у аэрапорце, яе б нiчога не страцi-. Яе мог бы абвясцiць эму агульную трывогу i прыцягнуць да справы венесуэльскую палiцыю. Але я бы- амаль упэ-нены, што мой думаю -- дакладная.
  
  
  Праз дваццаць хвiлiна яе бы- у аэрапорце. Калi яе, увайшо- у будынак аэравакзала, яе успомнi-, наколькi яно вялiка. Яно было пабудавана на некалькiх узро-нях. Нават калi б Знак бы- там, мне вельмi лёгка, што эга было страцiць. Калi толькi б ён не здагада-ся пра рэйс у Рым. Гэта бы- рэйса TWA, якi павiнен бы- вылецець праз па-гадзiны. Яе, падышо- да бiлетнай касе. Дзiмiтрава нiдзе не было вiдаць, таму яе спыта- пра nen агента, падрабязна апiса-шы яго.
  
  
  "Так, Так. Чалавек, якi адказвае такому апiсанню, бы- тут, за выключэннем чалавека, якога яе бачыла з вусамi. Ён бы- тут усяго некалькi хвiлiн таму".
  
  
  "У яго бы- багаж?"
  
  
  "Ён не правяра-, сэр".
  
  
  Гэта прыкiну-. Ды i вусы Димитрову далiся б лёгка.
  
  
  "Я думаю, ён назва- iмя... Джорджыа Карлотти", - сказа- клера. "У яго бы- iтальянскi пашпарт".
  
  
  "I ён толькi што сышо-?"
  
  
  "Так, сэр."
  
  
  Яе падзякава- эга. Дзiмiтра- бы- тут, цяпер яе бы- у гэтым упэ-нены. Яе мог проста падысцi да брамы i пачакаць, пакуль ён здасца, але гэта яшчэ трохi пашанцавала. Акрамя таго, каля брамы будзе нато-п падарожнiка-. Калi б Дзiмiтра- адважы-ся на бойку, там магло б атрымацца вельмi заблытацца.
  
  
  Яе агледзе- блiжэйшы магазiн з часопiсамi, але Дзiмiтрава там не было. Затым яе, падышо- да акна абмен валюты. Яе нават спусцi-ся - камеру порцыямi, багаж i спыта-. Дзiмiтра- быццам бы знiк.
  
  
  Яе толькi што павярну- за кут, калi за-важы- яго.
  
  
  Ён накiро-ва-ся - мужчынскi туалет з партфелем пад пахай. Ён мяне не бачы-. Сiвыя вусiкi змянi- эга агульны выгляд. Гэта была невялiкая камуфляж, але - яго не было часу на лепшую.
  
  
  Дзiмiтра- увайшо- у туалет, i дзверы за iм зачынiлiся. Застаецца спадзявацца, што туалет не бы- перапо-нены.
  
  
  Яе выцягну- "люгер", калi адкры- дзверы.
  
  
  Унутры Было як раз збiра-ся памыць рукi - ракавiне насупраць маленькай пакоi. Яе агледзе-ся i бы- рады -бачыць, што - пакоi больш нiкога няма.
  
  
  . Дзiмiтра- зiрну- у люстэрка i -бачы- у nen маё адлюстраванне. Эга твар посерело ад страху.
  
  
  Ён павярну-ся да мяне тварам, суну- руку - пiнжак i павярну-ся. Ён адчайна спрабава- дастаць пiсталет. Яго нацiсну- на курок люгера i пачу- глухi пстрычка.
  
  
  Яе, зiрну- на пiсталет. Яе, веда-, што камера загружаная. Ён толькi што да- асечку - няспра-ны картрыдж, такое здаралася толькi адзiн раз вакол мiльёны. Яе, схапi-ся за эжектора акрыва-ленай левай рукой.
  
  
  Але не было часу. Дзiмiтра- выцягну- вялiкi ма-зер парабелум i старанна прыцэлi-ся мне - грудзi. Ён низменному прысе-.
  
  
  Яе нырну- на кафляная падлогу. Лупi- вочы стукнулася аб плiтку ля маёй галавы i адскочыла - пакоi, калi яе дазволi- Х'юга слiзгануць мне - руку. Яе рэзка павярну-ся да Димитрову i запусцi- штылет. Ён урэза-ся - эга верхнюю частку сцягна.
  
  
  Яе спадзява-ся на тулава, але, напэ-на, мне пашанцавала, што я што-небудзь закрану- пры дадзеных пры iншых абставiнах. Дзiмiтра- закрыча-, калi штылет -дары- яго эга i эга ма-зер -па- на падлогу. Ён выцягну- до-гi нож i палез за страчаным пiсталетам.
  
  
  Тым часам яе выкiну- дрэнны картрыдж з "Люгера", i ён з грукатам упа- на падлогу. Яе нацэлi-ся на Дзiмiтрава гэтак жа, як ён на ма-зер. Калi ён пацягну-ся да яго, ён падня- вочы i -бачы-, што - яго няма шанца-.
  
  
  Ён падня- рукi i пада-ся з пiсталета. Убачы-шы выраз майго твару, ён раптам загавары-. "Добра, мiстэр Картэр. Вы выйгралi. Яе здаюся вам".
  
  
  Яе падня-ся на ногi, i ён таксама -ста-. Мы стаялi праз пакой аднаго ад аднаго, нашы вочы глядзелi - -пор. Мая левая рука пачала жудасна хварэць.
  
  
  "Вы зрабiлi вялiкую памылку, Дзiмiтра-, - сказа- я. "Вы выбралi AX, каб нас прынiзiць".
  
  
  "Я патрабую перадаць мяне палiцыi", - сказа- ён. "Я зда-ся..." Ён павольна апусцi- рукi, затым раптам палез у хвiлiну, i - эга руцэ з'явi-ся малюсенькi Дерринджер.
  
  
  Яго нацiсну- на спускавы кручок Люгера, i на гэты раз пiсталет стрэлi-. Лупi- вочы зачапiла Дзiмiтрава крыху вышэй за сэрца, i адкiнула эга назад. Эга на iмгненне вочы глядзелi на мяне шырока расплюшчанымi вачыма, а затым ён сутаргава схапi-ся за рэйку для ручнiко- побач з iм. Калi ён упа-, тканкавае ручнiк вылецела па раздатачнага прылады до-гай прасцiн, напалову прикрывавшей эга нерухомае цела.
  
  
  "Вашы крамлё-скiя босы могуць падумаць пра гэта - наступны раз, калi яны прыдумаюць грандыёзны план", - сказа- яго трупа.
  
  
  Яе паху люгер назад у кабуру. Яе як раз закiдва- Х'юга назад у ножны, калi двое палiцэйскiх -варвалiся - дзверы з аголенымi пiсталетамi. Яны паглядзелi на Дзiмiтрава, а затым на мяне з змрочным выглядам.
  
  
  "Qué pasa aqui?" крыкну- адзiн.
  
  
  Яе эму паказа- сваё пасведчанне асобы. "Патэлефануйце начальнiку палiцыi бяспекi", - сказа- я. "Скажыце эму, што -се рускiя змо-шчыкi затрыманыя".
  
  
  "Ты, сеньёр Картэр", - сказа- мужчына.
  
  
  Яе выйша- праз пакоi i прабi-ся праз нато-п цiка-ных падарожнiка- да блiжэйшай стойцы, дзе яе мог патэлефанаваць. Яе думках запомнi- месцазнаходжанне падземнага штаба КДБ, мудрагелiстай лабараторый, дзе бы- праведзены фантастычны эксперымент на чалавечай марской свiнцы - на мне. Ястраб захоча перабрацца туды, каб змянiць чалавека па ЦРУ i расказаць палiцыi аб тым, што адбылося. Ён бы- бы -пэ-нены, што прэса перадала гiсторыю правiльна.
  
  
  Яе атрыма- тэлефон ад бiлетнага касiра агента, але на хвiлiну пама-ча-, перш чым набраць нумар. Не падабалiся мiсii, якiя заканчвалiся выступамi на сцэне. Будзе больш сустрэч па бяспецы, i мне давядзецца распавесцi сваю гiсторыю мноству людзей. Мне гэта зараз не трэба. Мне патрэбен бы- вечар з такой дзя-чынай, як Таня Савiч. Мяне пераследва- выглядзе яе безжыццёва цела, усё яшчэ прыгожага - смерцi. КДБ цi не, але яна была асаблiвай.
  
  
  Яе зрабi- глыбокi -дых i павольна выдыхну-. Што ж, можа, калi мне пашанцуе, з'явiцца яшчэ адна брунэтка з глыбокiмi блакiтнымi вачыма i пачуццёвым мурлыкаць голасам. I, магчыма, яна не была б варожым агентам, i мне не прыйшлося б яе забiваць. Гэта было што-тое, што падтрымлiвала мяне на працягу наступных некалькiх тыдня- бюракратычных клопата-.
  
  
  Яе зня- трубку i набiрае нумар Хоука.
  
  
  Анатацыя
  
  
  "МЫ ПАХАВАЕМ ВАС!"
  
  
  Камунiстычная пагроза нiколi не здавалася такой рэальнай! На-рад AX даручы- Киллмастеру сваю новую мiсiю, як прыйшло паведамленне ад iх - яны пагражалi нанесцi смяротны -дар мiжнароднаму -плыву краiн па-ночнай i па-днёвай амерыкi.
  
  
  Вiдавочна, гэта была праца для Нiка Картэра - самая смертаносная - эга кар'еры. Киллмастеру наканавана было згуляць гало-ную ролю - д'ябальскiм сюжэце, кiра-нiку AX. Што яны з iм зрабiлi? Ня-жо таксама яны сапра-ды стварылi самага кашто-нага агента AX супраць тых самых сiл, якiя ён пакля-ся абараняць? Толькi калi Нiк трапi- пад чары пачуццёвага рускага аператы-нiка, ён пача- разумець, як эга выкарысто-ваюць. Але было -жо занадта позна? Эга сэнс ужо належа- КДБ?
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Гадзiна ва-ка
  
  
  перакла- Ле- Шкло-скi - памяць пра загiнулага сына Антона
  
  
  Арыгiнальны назо-: Hour Of The Wolf
  
  
  Першая кiра-нiк
  
  
  Рэакты-ны знiшчальнiк з грукатам праляце- mimmo мяне, разносячы дарогу перада мной.
  
  
  Яе пракля- пiлота i -сiх эга продка-, калi яе iso усiх сiл пераварочва- руль свайго Сiтраена. Яе мог бы зэканомiць гэтыя намаганнi. Дарога -я-ляла сабой не што iншае, як глыбокую сцежку для вазо- - сцены горы, i векавыя канавы трымалiся гэтак жа, як шруба, на тонкiх шынах майго 11cv. Яе мог ехаць толькi - адзiн бок, i - гэтым кiрунку iшлi каляiны. Улiчваючы валуны справа i глыбокую бездань злева, гэта таксама было добра. Цёмны, тонкi лес окутывал мяне на рэдкiх прамых канцах, i хоць яго мог бы схавацца ад знiшчальнiка пад чарнiльна-чорнай лiстотай, гэта была пiрава перамога. За мной гна-ся полк югасла-скiх салдат, i Бог ведае, колькi вакол iх прайшлi праз горы, каб акружыць мяне.
  
  
  Citroen сутыкну-ся з вялiкiм каменем на дарозе i адкiну- мяне на дзень. Калi машына зно- звалiлася, астатняя частка выхлапной трубы адарвалася. Салон бы- напо-нены выхлапнымi газамi. Шрубы i гайкi открутились хутка, i адзiны шанец, якi - мяне бы-, - гэта кiраванне. Яе паглядзе- уверх праз разбiтае лабавое шкло. Рэакты-ны знiшчальнiк пралята- на-скос. Эга корпус ззяла - месячным святле i ператвары-ся - цудо-ны сiлуэт, калi ён спуска-ся -нiз, каб накiраваць на мяне яшчэ адзiн зарад.
  
  
  Думаю, ён не мог рухацца больш некалькiх секунд. Мiж iншым, яе да-но павiнен бы- памерцi. Яе -жо амаль гадзiну адбiва-ся ад праследавацеля-, i адзiнае, што мне -далося зрабiць, - гэта заблытаць маю арыентацыю. Яе прайшо- па -сiх магчымых бакавым дарогах, i тое, як яны звужае, прымушала мяне баяцца, што яны знiкнуць у нiкуды. Яе паняцця не ме-, дзе знаходжуся, акрамя крутога абрыву дзе-то - Динарских Альпах. Павiнна быць, у далiнах было сховiшча, але -сё, што я бачы-, гэта армiя, кулi i гэты пракляты самалёт. Пры цяперашнiм становiшчы рэча- гэта бы- бы паток майго заданнi, i AX мог бы пазбавiцца агента N3, яе, акрамя таго, не забы-ся, што гэта -жо адбылося з NI i N2, шмат гадо- таму - розных месцах.
  
  
  Знiшчальнiк прыляце- павiтаць мяне стрэлам мiласэрнасцi. Яе еха- так хутка, як мог, у кiрунку эга агню. Стары 11cv жудасна тросся. Citroen 11cv вырабля-ся з 1938 па 1954 год, i па тым, як ён адрэагава-, ёй бы- упэ-нены, што - мяне эга прататып. Фары на якая выступае прыборнай панэлi нiколi не працавалi, таму я не мог сказаць, наколькi хутка яе еха-. Па крайняй меры, можна было назать на газ. Я не дума-, што гэтага будзе дастаткова, але гэта бы- адзiны шанец, якi - мяне бы- з тым надыходзячым самалётам, якi нырну-, каб выпусцiць свае залпы.
  
  
  Citroen тросся - знак пратэсту, i ро- выхлапу зрабi- такi шум, што я нават не мог чуць свае думкi. Вецер дзьму- праз адкрытае лабавое шкло, мае вушы змерзлi, а валасы закручивались вакол асобы. Самалёт бы- цяпер так блiзка, што - мяне стварылася -ражанне, што эга паглыне паветразаборнiк.
  
  
  Яе нацiсну- здзекi iso усiх сiл. Кулямёт калiбра .50 стральбы чэргамi з крыла- знiшчальнiка. Дарога перада мной разарвалася, i машына пакрылася дажджом вакол камянё-, камяко- цвёрдай зямлi. А-тамабiль падскочы- i выслiзну- ад куль, i па рапто-нага выкiду пара яго зразуме-, што яны патрапiлi - радыятар. Кiпячая вада з шыпеннем хвастала уверх i сцякала па маiм твары аблокамi пякучага пара. Яе, нацiсну- на газ i зно- набiрае хуткасць. Пары- ветру, калi паля-нiчы праляце- мной наза-жды, наступiла мёртвая цiшыня, якая займаецца за-сёды варта за атакай. Яе слуха- сваё дыханне, павольна выходзiць вакол лёгкiх. Часовая адтэрмiно-ка.
  
  
  Але F-86 -жо зно- паварочва-ся для чарговай атакi, i ён веда-, што пiлот патрапiць у мяне рана цi позна. Так, F-86, Sabre. У югаслава- яны былi - дадатак да 150 F-84. Яе, лiчу, што больш за -сё мяне закранула -сведамленне таго, што дары дзядзькi Сэма вотум-вотум прыкончаць мяне. Югаславы выкарысто-ваюць Sabre для барацьбы з партызанамi - вузкiх цяснiнах, таму што звышгукавыя F-X4 i МIГ 2I рухаюцца занадта хутка для такой вышынi. "Сэйбер" за-сёды бы- лепшым знiшчальнiкам, але перавагу - паветры тут не мела значэння, не супраць старога "Сiтраена".
  
  
  Вэб-прычына, па якой ёй заста-ся жывы, заключалася - тым, што я што-то веда- па прылад эга кулямёта-, напрыклад, абмежаванне на колькасць патрона- у крамах, якiя апусцелi б потым трыццацi секунд бесперапыннай стральбы. Лётчыка- вучылi страляць чэргамi - адну-дзве секунды. Але з-за ура-наважанасцi Sabre чатыры кулямёта калiбра .50 патанаюць у носо з-за аддачы. Так што ёсць тэндэнцыя страляць перад мэтай. Так што славянскi пiлот стрэлi- туды, дзе ёй бы- бы, калi б яе не нацiсну- на здзекi i не руха-ся з ён жа хуткасцю. Дзякуй маiм ведам камбiнацыi кароткiх чэрга- i нырання - нос яе вытрыма- чатыры паслядо-ных напада-, але я сумнява-ся, што ён будзе працаваць да тых тхара, пакуль не скончыцца палiва, i пiлот не будзе вымушаны вярнуцца.
  
  
  Яе павярну-, каб паказальнiка-, i на мяне абрынулася начная цень дрэ-. Наза-жды мной ззаду вiсе- "Сейбр", чакаючы, пакуль яе выйду на прамы адрэзак дарогi, каб ударыць. Яе, нахiлi-ся над рулём i адчу-, як пот залiва- мой твар, мышцы спiны напружылiся, як быццам яны адчувалi -дары куль. Калi б пiлот вырашы- паспрабаваць атаку ззаду, мой разлiковы запас ходу зменшы-ся б прыкладна -двая. У Citroen проста не было хуткасцi, каб кампенсаваць гэтую рознiцу.
  
  
  Дарога вiлася праз некалькi крутых паварота-. Рухавiк закашлял, распалены з-за недахопу вады, i працава- павольней, калi яе зно- шталь падымацца на пагорак. Яе мог бы выйсцi i бегчы хутчэй, па меншай меры, так яе, дума- у роспачы. Яе бы- на па-дарогi да гэтага, спрабуючы зрабiць апошняе намаганне.
  
  
  Дзе-то недалека ад кусто- пачалася стральба. Кулi прасьвiдравалi борт Сiтраена, i мяне абпырскала асколкамi шкла бакавых вокна-, што разарвала пакрыццё на шматкi. Салдаты стаялi -здо-ж дарогi са смяротнымi а-таматычнымi вiнто-камi. Выйсцi вакол машыны азначала б скончыць жыццё самагубствам. Яе, нахiлi-ся глыбей, пад абадком вузкага лабавога шкла, калi наступны залп скалану- машыну. З гэтага часу каляiны ад вазо- павiнны выконваць усе кiраванне.
  
  
  Дарога была хiстацца прахалодным месяцовым святлом. Са сваёй пазiцыi я не мог сказаць, як до-га дарога яшчэ будзе свабоднай, але - мяне было сумнае пачуццё, што гэтага хопiць, каб Сэйбр зно- атакава-. У лесе пачулiся новыя стрэлы, пакуль разрозненыя, што сведчыла аб тым, што асно-ныя сiлы салдат яшчэ не прыбытку. Не тое каб гэта мела вялiкае значэнне: я бы- у пастцы, як бы вы на гэта нас глядзелi.
  
  
  Сяргей прасочвалася скрозь дрэвы i дасягну- капота i даху. Яе пачу- далёкi гук рэакты-нага знiшчальнiка, калi ён наблiзi-ся. ¦ аскепках люстэрка задняга выгляду яе мiмаходам убачы- самалёт. Малюнак запо-нiлi люстэрка, а над маёй галавой бушава- крыжаваны агонь. Яе зно- паспрабава- ацанiць адлегласць, на гэты раз належачы - асно-ным на сваю iнтуiцыю, i змянi- сваю папярэднюю тактыку, на-мысна адкладаючы да апошняга моманту, каб затым зно- даць газе. Сiтраен бы- упартым французам. Ён адмовi-ся здацца. Ён iрвану- наперад з сiлай, якую, як мне здавалася, ён выкарыста- да-ным-да-но.
  
  
  Але гэтага было мала. На гэты раз пiлот максiмальна дакладна скомпенсировал кулек нос, i кулi са сталёвай кашуляй разарвалi "Сiтраен" ад кармы да рашоткi радыятара. Яе павярну- руль направа, перпендыкулярна каляiна-, так што вялiкая частка напада- была паглынутая амаль вертыкальным кузавам машыны. Але панэль прыбора- была безнадзейна разбурана, а таксама што-то патрапiла пад капот. Полымя па-зло па половицам. Агонь бы- гарачым, i мяне ахутала густое алеiстае воблака дыму. Сiтраен памiра-. Шыны былi разарваныя на шматкi, палi-ны бак працяка-. Пярэдняя вось злева адскочыла, а -сё, што -нiзе, было разарвана на шматкi.
  
  
  Вобада без шын слiзгалi па каляiне. Я не мог больш кiраваць. Па шчацэ цякло шмат крывi, але я не мог сказаць, наколькi сур'ёзна яе бы- паранены. Машына цяпер кацiлася пад касой, скатаваны метал плака- у вар'яцкай i сляпой лютасцi, i павольна пача- падаць з канца узгорка - яр.
  
  
  Ёй адчайна чапля-ся за сядзенне, кусаючы вусны ад асляпляльнаю балюча ад апёка-. "Сiтраен" моцна затрэсла i рэзка адкiнула мяне - iншы бок. Яе -дары- у дзверы цяжкiм ботам, i яна расчынiлiся. На шчасце, у 11cv пе-ня- ззаду, так што дзверы расхiнаецца ветрам. Гэта было адзiнае, што выратавала мне жыццё. Наступнае, што я памятаю, ёй выпа- вонкi i кацi-ся па няро-най дарозе, хапаючыся за дарогу, каб не звалiцца з канца, якi знаходзi-ся - дзесяцi сантыметрах ад мяне.
  
  
  Машына рушы- па краi, урэза-шыся - камянi, кусты i дрэвы, пакацiлася -зад i наперад i пракладвала сабе шлях на дно глыбокага яра. Калi яна дасягнула дна скалiстага цяснiны, яна взорвалсась морам чырвонага полымя.
  
  
  Хiстаючыся, яе пабег у кусты, выцiраючы кро- з разарванай шкуры, i маё жыццё выкручва-ся ад шоку i гiдкай млоснасцi. Неба афарбавалася - чырвоны колер скрозь падпалены корпус "Сiтраена" унiзе. Мне даводзiлася спяшацца. I калi б я не паспяша-ся, у мяне вакол былi б сотнi салдат, прыцягнутых выбухам машыны. Але на адну хвiлiну мне прыйшлося спынiцца, каб аддыхацца... Потым яе папо-з далей праз кусты.
  
  
  Мая маленькая газавая бомба -сё яшчэ была прылепленая да маёй назе лiпкай стужкай, хоць на-рад цi можна было чакаць, што гэтая праклятая штука моцна дапаможа - такiм адкрытым прасторы. Мой востры, як брытва, штылет бы- выняты па эга похва- i цяпер ляжа- у маёй руцэ. Яе спустошы- свой "Люгер", калi прарыва-ся праз блокпост да па-ночна--сход ад Метковича, i цяпер пiсталет бы- там, асяроддзя- падпаленых рэштка- 11cv. Але асаблiвай рознiцы гэта не мела. Увесь арсенал зброi AX'а бы- бы бескарысны, калi б салдаты за-важылi мяне цяпер. Ih было занадта шмат, каб змагацца з iмi.
  
  
  Меткович бы- пачаткам майго кашмару. Да гэтага -сё iшло гладка. Яе прыеха- у Югаславiю на iтальянскай тра-леры, а потым даплы- да берага. Меткович знаходзi-ся некалькi - глыбiнi сушы, новы сельскагаспадарчы гарадок дзе-то - перадгор'ях Динарских Альпа-, разбiваць, якая аддзяляе -збярэжжа Далмацii з Боснii i Герцагавiны. У Метковиче кантактная асоба прадставiлi мне дакументы, вопратку i машыну. Кантактным асобай бы- цiхi харват з невыразным тварам, хоць, трымаю грошы, гэта выраз зменiцца, як толькi ён даведаецца, што здарылася з эга знакамiтым "Ситроеном". Дакументы выглядалi нядрэнна, але рабочыя чаравiкi сядзелi, як тэпцiкi цыркавога блазна, а штаны, швэдар i то-стая скураная куртка сядзелi на мне туга, як гарсэт па кiтовы рэбра-.
  
  
  Дакументы пастаяннага а таксама распрацо-ваюцца, хоць i выглядалi яны цалкам законна, вы нават не прайшлi пост аховы на блокпосце. Прыйшлося прабiвацца праз кукурузнае поле да iншай дарозе, i з таго моманту яе бы- у бегах. I -сё ж салдаты не здавалiся. Яе i спадзява-ся, што яны падумаюць, што я мёртвы, калi -бачаць, як выбухнула машына, але -дача была не са мной. Яго -жо мог бачыць наблiжаюцца лiхтары, i час ад часу чу- крыкi сяржанта-, раздававшиеся, як загад аб пошуку. Можна сказаць, яе -сё яшчэ бы- у бегах.
  
  
  У лесе было цiха, калi не лiчыць пастаяннага шолаху салдат i рэдкага лайя сабак.
  
  
  Яе, веда-, што хутка выйду на мкстность са беднай раслiннасцю, таму што лясы тут звычайна былi не больш некалькiх квадратных кiламетра-, так як -сёй тэрыторыi гатэля, а была занадта сухi. Але - цемры лес усё ж вырабля- -ражанне вялiзнага збору. Здавалася, ён бясконца расце па маленькiм схiлах i далiнах, зарослым каравымi старымi дубамi. Дрэвы прымалi гратэскныя формы, калi -ва мне расла патрэба знайсцi шлях -нiз, дарога па-ранейшаму не знаходзiлася.
  
  
  Давялося спусцiцца -нiз. Дарога была запо-неная салдатамi, i -сё новыя i новыя групы ih устремилясь праз пагоркi з iншага боку. Не было выбару, акрамя як спусцiцца. Але схiл гары застава-ся, як бы здзекуючыся мной наза-жды, занадта стромкiм, занадта слiзкiм i занадта голым, каб спрабаваць гэта зрабiць.
  
  
  Яе, адчува- сябе знясiленым, i боль ад тра-ма- стала невыноснай. Цяжка было дыхаць. Яе спынi-ся на грэбнi. Раптам яго пачу- глухое цурчанне вады. Яе, веда-, што яно зыходзiць адкуль-то перада мной, хоць адзiнае, што я мог бачыць, гэта вузкая западзiна, якая займаецца -збiралася па скалах, i зарасла на -згорку. Калi там была вада, то гэта павiнна была быць рака: гук бы- занадта моцным для ручая. А рака азначала яшчэ больш глыбокую далiну, якая займаецца, верагодна, прарэзала горны луг злева ад мяне. Гэта азначала для мяне, што схiл будзе мець скалу, па меншай меры з двух па чатырох бако-, так што я не мог нiкуды iсцi, акрамя як у абдымкi салдат з ih сабакамi.
  
  
  Цяпер яе таксама мог чуць брэх сабак. Прывезлi сабак, верагодна, узятых у памежнiка-. Яе саслiзну- па схiле, перасёк невялiкую западзiну i чапляючыся рукамi, як кiпцюрамi, узлез на апошнюю вяршыню. Гук сабак ззаду мяне шталь гучней. Як, у iмя Iсуса, яны прайшлi па маiм следзе? Яны павiнны былi мець добрае нюх..
  
  
  Апошнi спуск бы- вельмi стромкiм i пакрыты велiзарнымi валунамi. Яе моцнага сцiсну- абпаленыя рукi i падня-ся над килями. Потым рэзка павярну- прама i, спатыкаючыся, пабег па выгiбу -ступа. На адну хвiлiну гук вады спынi-ся, тонкая куча высунулася -верх i зно- знiкла. Яе выйша- праз -скрайку лесу i, як я i чака-, дасягну- скалы, отрезавшей мне апошнi шлях да -цёка-. Яна была амаль вертыкальнай i слiзкай i сыходзiла - яр, якi бы- настолькi цёмным, што толькi шум вады пада мной паказва- на тое, што мяне чакала, калi яе калi-небудзь дасягну эга дна.
  
  
  Вiбрава- ад пульсавалай балюча - грудзях i гало-, яе стая- у роспачы, гледзячы - абодва бакi на яр. Месяц выйшла з-за аблока- i зно- заззяла - по-ную сiлу. У любым метрах справа ад мяне i на столькi ж метра- нiжэй яе -бачы- руiны рымскага акведука. Практычна усё, што ад яго засталося, - гэта шэраг каменных арак, падобных на палi, якiя -звышалiся над побач гранiтных зубо- i кудзелiстых раслiн. Гэта было б падобна на скрыжаванне Нiягарскага вадаспаду па зношанаму канаце, якое зрабiла б мяне iдэальнай мiшэнню для салдат. Калi, вядома, яе змагу спусцiцца туды жывым, каб паспрабаваць.
  
  
  Сагну-шыся, яго пабег па краi, прыцiскаючы левую руку да цела, каб процiдзейнiчаць вострай балюча. Яе дума-, злама- яе рэбры або проста парва- мышцу, калi выкацi-ся вакол машыны. Ён амаль дасягну- кропкi адкрытыя над акведуком, калi пачу- shaggy каля мяне. Яе нахiлi-ся наперад на жываце i прыцiсну-ся да зямлi, робячы лёгкiя -дыхi праз адкрыты рот.
  
  
  Двое падышлi да мяне - напружаным хваляваньнi, не падазраючы, што я бы- досыць блiзка, каб пачуць ih цiхi шэпт. Яны насiлi чэшскiя пiсталеты-кулямёты M61. Мужчыны зрабiлi яшчэ некалькi крока- i спынiлiся, нервава-ся i, несумненна, хачу, каб яны былi - iншым месцы - тую ноч. Яны занадта до-га спецаперацыi - пагонi. Яе павiнен бы- за iмi назiраць, не выдаючы сябе шумам.
  
  
  Мо-чкi яе забра-ся - больш глыбокую цень i падышо-, каб прыцiснуцца да дрэва. Яны падышлi да мяне, меншы мужчына злёгку нахiлi-ся наперад, нiбы гатэль звалiць цемру вачыма. Яе застава-ся цалкам нерухомым, i ён не бачы- мяне, пакуль ледзь не наступi- мне на ногi. Затым яе працягну- левую руку, схапi- эга за падбародак i тузану- галавой назад. Правай рукой прыцiсну- яе штылет да эга горла.
  
  
  Салдат выда- булькаючы гук i -па-, пры гэтым кро- залiла эга тунiку. Яе павярну- цела - бок другога чалавека, перш чым ён змог прыцэлiцца вакол свайго M61, i апыну-ся на nen, у той час яе кiну- у яго нож. Ён iнтуiты-на адвярну-ся, прымусi-шы свайго мёртвага таварыша -пасцi памiж намi i закрану-шы эга ствалом сваёй вiнто-кi. Пачу-ся гук рвущейся тканiны, падушаны праклён, а затым мой нож трапi- у мэта пад грудзiнай, у эга складаць даляр. Ён цiхенька усхлiпну- i -па- на зямлю побач са сваiм таварышам.
  
  
  Яе дума- забраць ih зброю з сабой, але потым вырашы- пакiнуць эга на месцы. Было б нядрэнна мець а-таматы, але калi б яе падня- ih, яе б яшчэ больш стамi-ся, а несцi ih, верагодна, замарудзiла б мой спуск да акведук. Яе, падбег да краю яра, i паглядзе- унiз. Калi-то канал працягва-ся праз пагорак, на якiм яе цяпер стаю, але з гадамi ён забi-ся, магчыма, з-за вялiзнага апо-зня. Яе яшчэ не адрознi- зморшчыну сушы, дзе гэта адбылося, i рэзкi кут памiж рознымi пластамi, якiя ляжаць у верхняй частцы акведука. Якiм бы крутым нас бы- гэты схiл, ён бы- лепш, чым перпендыкулярныя сцяны з абодвух бако-.
  
  
  Як мага хутчэй яе, спусцi-ся па небяспечным схiле, чапляючыся за скалы i хапаючыся за раслiны i маладыя дрэвы, каб не -пасцi. Нягледзячы на мае намаганнi, пайшо- абвал па друзлых камянё- i бруду, i адчу- яе густ канцы акведука. На iмгненне мне здалося, што я злама- шчыкалатку, але яна трымала мой аленка, калi яе -ста- i асцярожна слiзгану- вакол вапняковага выступу. Акведук перасяка- цяснiну старажытнымi руiнамi, якiя маглi рассыпацца пада мной у любы момант.
  
  
  Яе пача- па-зцi на карачках. Прыйшлося старанна выбiраць свой шлях. Яе бы- прыкладна на дзесяць метра- наперадзе гiганцкай апорнай калоны, калi з пагорка наза-жды мной пачу-ся пранiзлiвы крык. Былi знойдзены мёртвыя салдаты. Яе, чу-, як яны бегаюць па кустах i апала лiсцi; затым пачулася яшчэ больш крыка-. Яе павярну-ся i -бачы- салдат, якiя стаяць на краi рова. Усе ih M61 пачалi страляць адначасова... Кавалачкi гранiту, аскепкi сланца i раслiн абрынулiся на мяне пралi-ным дажджом. Яе, прыцiсну-ся да камянё-, маленькаму хованцы, якое змог знайсцi, зараз папо-з назад, не ведаю, куды iду. Мае балетныя тэпцiкi паслiзнулiся, ад чаго адарвалiся кавалкi якi абрыну-ся акведука. Горад куль i срикошетивших аскепка- пранёсся mimmo мяне, як рой злых пчол. Некалькi чалавек соскользнули са схiлу. Двое байцо- спынiлiся - пачатку -ступа i пачалi страляць праз сваiх а-тамата-. Ёй адчайна чапля-ся за камянi, мой складаць даляр калацiлася па рэбрах.
  
  
  Стральба спынiлася гэтак жа хутка, як i пачалася. Яе ляжа- нерухома. Одзiна вакол двух мужчын пача- смяяцца, парушы-шы цiшыню, а затым захаце- накiну-ся на мяне. Ён уставi- новы магазiн у свой пiсталет-кулямёт. Мой нож бы- слiзкiм ад крывi. Яе мо-чкi выцер яе аб нагавiцы i мацней сцiсну- у руцэ, чакаючы эга наблiжэння-. Яе, чу-, як мужчына падышо- лiжа, каб прыкончыць мяне. Яе застава-ся нерухомым. Мой адзiны шанец заключа-ся - тым, што ён апынецца занадта сама-пэ-неным потым гэтай сваёй чаргi па а-таматам. У цемры было цяжка сказаць, цi жывы яе або няма, i ён разлiчва- на элемент нечаканасцi.
  
  
  Цяпер ён бы- на па-дарогi да таго месца, дзе яе ляжа-. Магазiн эга M61 бы- вылучаны наперад, i ён злёгку пагойдва-ся пры хадзе. Эга вочы нервова i спалохана блукалi, яе пачака-, пакуль ён напалову адвярну-ся, затым ускочы- i кiну- штылет.
  
  
  Кiдок зверху бы- цяжкiм i добрым, i лязо знiкла - левай частцы грудзей салдата. Эга цела напружы-ся, i я бая-ся, што ён -падзе з акведука, перш чым яго змагу дабрацца да яго. Яе схапi- эга i здоле- выцягнуць нож, як раз перад тым, як ён пача- падаць. Нож выйша- чыстым. Ён павярну-ся i паглядзе- на мяне адкрыта. У эга вачах з'явiлася выраз здзi-лення i балюча, затым цьмяная пустэчы, калi зно- адкрылi агонь кулямёты.
  
  
  Яе выкарыста- эга цела як шчыт. Кулi патрапiлi эму - спiну, i затрясли яго, як лялька. Яе спрабава- слiзгаць з iм па акведук, але было немагчыма -трымаць эга i адначасова -трымлiваць ра-навагу. Лупi- вочы трапiла - маю куртку, i я адчу- пякучы боль, калi яна апалiла мне бок. Мае пальцы страцiлi хватку. Салдат скруцi-ся - бок, а затым упа- з акведука.
  
  
  Затым яе страцi- ра-навагу на няро-най паверхнi. Яе пахiсну-ся, паспрабава- ухапiцца, але гэта было безнадзейна. Калi яе саслiзну- праз край, схапi- яе эга з усёй сiлай, якая займаецца - мяне яшчэ заставалася. Па цяснiне завыва- халодны вецер. Мае пальцы анямелi, i ён больш не мог трымацца. Кропля вады з'явiлася праз расколiны над маёй галавой, як быццам яна была выцiснутая вакол каменя маёй хваткай. Яна павольна саслiзнула -нiз i увлажнила маю губу. Гэта была самая салодкая вада, якую ёй калi-небудзь спрабава-.
  
  
  Затым камень рассыпа-ся пад цiскам маiх рук, i я -па-...
  
  
  
  
  
  Кiра-нiк 2
  
  
  
  
  Яе прыйшо- у прытомнасць у моры балюча, пераходзячай у iнстынкты-ную сляпую панiку, i мая рука адчула гладкае цвёрдае дрэва. Тады яе зразуме-, што не падаю, i што югасла-скiя салдаты больш не iдуць мне па пятах.
  
  
  Яе паспрабава- пагушкаць галавой, але яна была цяжкай. Мае вочы, здавалася, былi залепленыя, i яе не мог ih адкрыць. Паступова мае думкi сталi сувязнымi, па меры таго як я пранiка- скрозь то-стыя пласты падушанай памяцi. Яе, успомнi-, як кiда- стары Сiтраен пад кулi. Яе -спомнi- невялiкi шанец, якi да- мне акведук, i бессэнсо-ную барацьбу, якую яе вё-, каб выратавацца ад праследавацеля-, калi рызыкну- перайсцi праз яго. I бязлiтасны паток, калi мае пальцы соскользнули з каменя. Адчуванне падзення, з апошняй яснай думкай, як бы яго гатэль i забiць тых, якiя прымусiлi мяне звалiцца - гэта падзенне. Гэта павiнна быць пастка; iншага адказу не было. Потым гэтага бы- туман, калi ледзяная плещущаяся вада дасягнула мяне i затапiла мяне. Час холаду i вiльгацi, эга зруйнавальная цвёрдасць i нiчога больш.
  
  
  Нiчога, да гэтага часу тхор. Банк прылiпа- да маёй грудзей. Цяпер яе гэта адчу-. У мяне не было нiякiх прычын, каб заставацца - жывых, але я яе бы-. Затым было адчуванне прыемнага адчуваннi мяккiх пальца-, пагладжваюць маю скуру, i адчуваннi вiльготнай тканiны на маiм твары.
  
  
  "Ссст", - прашапта- che-то голас. Затым мяккi голас на серба-харвацкай працягну-: "Цiха. Цяпер ты - бяспецы.
  
  
  На некаторай адлегласцi яго пачу- iншы жаночы голас, якi коратка сказа-: "Замо-кнi, Арвия!"
  
  
  Павольна яе адкры- вочы i за-важы-, што гляджу на маладое твар. Дзя-чына сядзела на каленях побач са мной, амаль абня-шы мяне, нахiлi-шыся. Яна была малады, гадо- дваццацi, на ёй была цёмна-сiняя спаднiца i светла-блакiтная вышытая блузку. Яе до-гiя прамыя валасы былi колеру палiраванай медзi. "Можа, яе мёртвы, i гэта рай", - падума- я.
  
  
  Дзя-чына павярнула галаву i сказала праз плячо: "Мама, мама, ён, нарэшце, прачну-ся".
  
  
  "Тады iдзi неадкладна знайдзi свайго бацькi".
  
  
  Дзя-чына зно- паглядзела на мяне. Перш чым -стаць, яна прыцiснула тканiна да лба. Яна выцерла рукi аб до-гую спаднiцу. Яе валасы даходзiлi да плячэй i вiлiся вакол яе по-най грудзей.
  
  
  Яна спытала. - "Хто ты?"
  
  
  Перш чым яе паспе- адказаць, яе мацi закрычала: "Арвия, iдзi неадкладна паклiч свайго бацькi".
  
  
  Дзя-чына пацягнулася i паспяшалася да дзень. Мой погляд прасачы- за прыгожымi лiнiямi ee маладога цела, лiнiямi ee грудзей i нага. Яна пакiнула дзверы прыадчыненымi, i я -бачы-, што цяпер дзень. Але сонца амаль не пранiкала -нутр гэтай маленькай квадратнай пакоi. Гэта павiнна была быць пакой на ферме, улiчваючы дра-ляны пол, дра-ляныя сцены i саламяны дах. Яна была дрэнна абста-леная грубай самаробнай мэбляй, цёмнай i старой. Насупраць мяне бы- камiн, дзе маленькая прысадзiстая жанчына помешивала што-то - чайнiку. Ee валасы былi попельна-шэрымi, былi туга завязаныя - вузел на маршчынiстым круглым тварам. Сялянкi вядуць стомны лад жыцця, i гады бяруць сваё. Яна цалкам праiгнаравала мой прысутнасцi i не сказала мне нашы словы.
  
  
  Яе ляжа-, расцягну-шыся ля сцяны, захутаны - пару ко-дра- па конскага воласа. Па адчуваннi паколвання на скуры яе, зразуме-, што я голы. Яе -бачыла маю мокрую вопратку на вяро-цы над галавой жанчыны.
  
  
  До-гi час не было нам гуку, акрамя рухамi старой. Затым дзверы адчынiлiся, i -вайшла Арвия, за ёй рушы- услед каржакаваты мужчына з сэра-чорнымi валасамi, до-гiмi вусамi i вялiкiмi чырвонымi вушамi. Агонь ачага ханс эга твару рэзкi рэльеф, падкрэслiваючы рэзкiя лiнii i куты, глыбока пасаджаныя вочы i вузкi рот. Ён загавары- толькi тады, калi адкрыта -ста- перада мной, а затым усё яшчэ вага-ся, спачатку глыбока -здыхну-шы.
  
  
  Значыць, ты прачну-ся, - сказа- ён нарэшце. "Мы былi вельмi занепакоеныя. ты . .. так до-га спа-.
  
  
  Як вы сябе адчуваеце зараз?' - спытала Арвия, здымаючы прыпаркi.
  
  
  Мне стала лепш, - сказа- я, здоле-шы адлюстраваць -смешку на твар. - Скажы мне, дзе яе цяпер?
  
  
  Гэта вёска Джзан на рацэ Нерэтва.
  
  
  Мяне цалкам задаволiла гэтая iнфармацыя. Меткович таксама бы- на Неретве, як раз перад тым, як рака ператваралася - вялiкую дэльту. А паколькi да-жыня ракi -сяго некалькi сотня- мiль, гэта азначала, што я -сё яшчэ знаходзi-ся - раёне сваёй мiсii. Яе, прыхiну-ся да стагнаць, i спыта-: "Джзан - гэта маленькая вёска?"
  
  
  Рот старога скрывi-ся - кiслай -смешцы.
  
  
  Одзiна па самых маленькiх. I становiцца -сё менш.
  
  
  "Гэта над Мостаром?" Мостар - гэта невялiкi горны пасёлак прыкладна - трыццацi кiламетрах ад Метковича.
  
  
  "Мы тут, на па-дарогi памiж Мостаром i Коничем, дзе дарога адыходзiць ад ракi".
  
  
  Яе аблiза- вусны. - Значыць, мы побач з Аптосом?
  
  
  Вочы дзя-чыны пашырылiся ад страху, i яна нiбы збялела пад загарэлай скурай. Нахмуры-шыся, бацька падцiсну- вусны i задуменна пакiва- галавой. - Так, - сказа- ён мякка, затым падня- мясистую мозолистую руку. - Я думаю, мы дастаткова пагаварылi.
  
  
  "Занадта шмат, Iосiп", - дадала эга жанчыны. Яна падышла да мяне з цяжкай кубкам, у якой бы- гарачы суп. Яна працягнула мне кружку, i ён абапёрся на локаць, каб узяць ee. Ee вочы былi ганарлiвыя i яе скiвiцы былi напружаныя. - Занадта шмат, - рэхам адгукнулася яна, зно- павярну-шыся. - I гэта не прынясе шмат карысцi.
  
  
  - Заткнiся, жанчына, - загада- мужчына. потым мне: "Еш, а потым адпачывай". .. Сёння ноччу ты павiнен пакiнуць Джзан, хто б ты нам бы-.
  
  
  - Няма, - выдыхнула Арвия. - Ён яшчэ занадта слабы.
  
  
  "Ты нiчога не можаш зрабiць."
  
  
  - Я разумею, - сказа- я. Яе адчу- смак кiпячага мяшанкi. Гэта бы- цудо-ны суп па фасолi з цэлымi кавалкамi баранiны i памiдорамi, i ён обжигал мой халодны пусты стра-нiк. - Ты вельмi рызыкава-, схава-шы мяне, - працягну- яе. - Дастаткова таго, што ты выратава- мне жыццё.
  
  
  - Магчыма, мы цябе выратавалi жыццё. Занадта рана казаць пра гэта. Менш за месяц таму яго б з задавальненнем рызыкну-, колькi б часу гэта нас заняло, але цяпер. . Ён перапынi- сябе, раптам зьбi-шыся з панталыку.
  
  
  Арвия скончыла думка за яго. Голас ee абсурдна таропка i дрожаще. "За-тра або пасляза-тра Джзана больш не будзе".
  
  
  Якое-то час яе ма-ча-. Яе вывуча- мужчыну i эга дачка, працягваючы ёсць. Выпi-шы апошнюю кроплю, паднёс кубак побач з покрывам i спакойна спыта-: "Што тут адбываецца?"
  
  
  Мужчына сцiсну- зубы i прашыпе- скрозь iх: "Гэта не твая бiтва".
  
  
  - Паслухайце, - сказа- я. - Ты выратава- мне жыццё, яе да гэтага часу тхор не ведаю, як. Ты хава- мяне i клапацi-ся абсталяваннем мне, i я ведаю, што будзе з табой i тваёй сям'ёй, калi цябе зловяць. Так што не кажаце мне, што гэта не мая бiтва. Гэта не бiтва, - злосна сказала жанчына - ачага.
  
  
  Iосiп, ты дурань. Гэта -жо не бiтва. Бiтва скончана.
  
  
  - Раскажыце мне пра гэта, - настойва- я.
  
  
  - Лепш заставацца аднаму аднаму чужымi, - упарта адказа- ён.
  
  
  Ну, яе магу быць такiм жа упартым, як i -се.
  
  
  Яе спыта-. - "Чаму ваша вёска знiшчана?" - Мне трэба ведаць, iнакш я не пайду. У адваротным выпадку я не магу сысцi.
  
  
  Мужчына - роспачы падня- рукi да неба, з шкадаваннем уздыхну-шы. "Не сакрэт, што краiна мае вострую патрэбу - & nb. Тут, у Джзане, у нас ёсць вялiкая плоскасць, побач з ракой, дзе мы вырошчваем кукурузу i вiно. Каб паказаць наша шчасце, мы аддаем перавагу будаваць вакол дрэва, а не вакол каменя, i мы ганарымся гэтай мясцовай традыцыяй".
  
  
  - Працягвай, - сказа- я.
  
  
  "Цяпер Сербiя хоча ператварыць Джзан - вайсковы лагер, таму што там ёсць вада, i лёгка дабрацца да гало-нага лагера - Сараеве".
  
  
  Калi ён так грэблiва выказва-ся пра "Сербii", мне давялося з цяжкасцю стрымаць смех. Сербы складаюць 42% насельнiцтва Югаславii, таму яны кантралююць палiтыку i -рад. Iншыя этнiчныя групы, харваты, славенцы, баснiйцы, чарнагорцы i македонцы, ненавiдзяць серба-. Краiна -я-ляе сабой лапiкавая ко-дру вакол незалежных груп i рэгiянальных памкнення-. Нядзi-на, што Iосiп грэблiва называ- югасла-скiх салдат сербамi, паказваючы на тое, што лiчыць ih больш няпрошанымi гасцямi, чым мяне. Але цяпер было не да смеху. Сiтуацыя была занадта цяжкай для гэтага. "Яны захапiлi -ладу, каб змагацца з супрацiвам?"
  
  
  'Так.' Мы абодва ведалi, што база Супрацiву - зале - Аптосе.
  
  
  - Што з табой будзе?
  
  
  Твар старога Iосiпа выглядала так, нiбы яно было высечана па -сiм гранiту; эга голас бы- напружаны i по-ны нянавiсцi. - Яны размешчаны - лагерах за шмат мiль адгэтуль. Яны заб'юць нас, як звяро-. Гэта наша смерць. Iосiп працягну- ужо больш спакойным тонам: - Адзiн вакол жыхаро- знайшо- вас без прытомнасцi, выкiнутым на бераг ракi. Сяляне яны прынеслi вас сюды, так як у мяне было месца, каб размясцiць вас. Вас хацелi салдаты. Мы б дапамаглi любому схавацца ад iх.
  
  
  Сям'я была ня-цешнай, як быццам размовы аб вымушаным перасяленнi пазбавiлiся ih мужнасцi. Iосiп спынi-ся i павярну-ся. Ён пастая- iмгненне, апра-лены дзвярным вушаком. Сонца ззаду яго велiчна адкiдала цень на зношаны падлогу, выкладзены эга продкамi. "Замкнi дзверы гэтай бэлькай побач з ёй", - сказа- ён. "Я постучу тры разы павольна. Нiкога больш не впускай. Потым усё oni сышло.
  
  
  Калi ih shaggy сцiхлi, яе -ста- i замкну- дзверы, як ён сказа-. То-стая круглая бэлька -ваходзiла - дра-ляныя зацiскi па абодвум бакам дзень i выглядала досыць трывалай, каб вытрымаць даволi жорсткую атаку. Яе абмаца- сваю вопратку i выявi-, што яна -сё яшчэ мокрая. Мне хацелася выйсцi, але я бы- паранены, моцна зьбiты, i адчува- моцную боль. Кожны мускул -ва мне напружы-ся i ны-.
  
  
  Пасярод пакоя яе некалькi нерашуча прайшо- 108 прыступак тайцзы-цюань, эзатэрычнай формы Коэн Vii. На выкананне -сяго рытуалу - мяне сышло дваццаць хвiлiна, але потым яе, адчу- сябе асвежаныя i натхнёныя, а затым кароткага адпачынку па-тарыць эга зно-. Потым трэцяга разу яе вярну-ся да сваiх ко-драх i пагрузi-ся - дзэн-транс. Вызвалi-шыся ад свайго цела i знешнiх адчування-, яе, разважа- пра лёс Джзана i аб якая не адбылася сваёй мiсii.
  
  
  Толькi праца з самага пачатку выглядала падазрона. ..
  
  
  У цябе рэпутацыя ва-ка, N3, - сказа- мне Хоук з абыякавым тварам. "Табе спадабаецца гэта новае заданне".
  
  
  Калi мой бос звяртаецца да гумару, ён нязменна сарказмам. Яе плясну- па мячы перад сабой, я ведаю, што адказваць бессэнсо-на. Мяч трапi- у траву вакол дванаццатай лункi. Вялiкi выбiты дзёран узляце- i прызямлi-ся мне на чаравiк.
  
  
  Рыпаючы зубамi, яе корпа-ся - пустазеллях, каб знайсцi свой мяч. Мы былi - Delaware Golf & Country Club, на супрацьлеглым баку Потомака далей ад офiса- AX - Вашынгтоне. I мы прикинулись купкай звычайных абывацеля- сыч гэтай гульнi. Для мяне гэта было проста: мне не трэба было прыкiдвацца.
  
  
  "Вы калi-небудзь чулi пра Полгаре Мiлане?" - спыта- Хоук, iдучы за мной.
  
  
  Яе штурха- нарцысы сваёй клюшкай для гольфа. Яе калi-то веда- Мiлана - Германiй, - адказа- я. "Цяпер эму, павiнна быць, пад шэсцьдзесят. Апошняе, што я чу- пра nen, гэта тое, што - гарах сваёй роднай Югаславii ён узначальва- якое-то харвацкае рух за незалежнасць.
  
  
  - Полгар Мiлан таксама бы- агентам AX. Мы дапамагалi пакрываць эга выдаткi, калi ты разумееш, аб чым я. Мы нiколi не ведалi эга групу. Я не ведаю, цi з'я-ляюцца эга людзi сапра-днымi патрыётамi, цi гэта проста банда галаварэза-, забiвае i грабящая пад -сёабдымнымi лозунгамi свабоды i рэвалюцыi. Дастаткова таго, што Мiлан бы- там са зброяй, якое ён час ад часу даста-ля- вакол свайго лагера - Аптосе.
  
  
  - Што, сэр ? Вы маеце на -вазе, што Мiлан мёртвы, а яго група -сё яшчэ дзейнiчае?
  
  
  'Менавiта так. Ён бы- застрэлены - перастрэлцы з югасла-скiмi войскамi дзесяць дзён таму. Гэта была сутычка, якая займаецца не амелы да нас нiякага дачынення. Ты -жо знайшо- свой мяч? - нядбайна спыта- ён.
  
  
  'Не.'
  
  
  "Вы за-сёды можаце -зяць гэтыя два штрафныя ачкi".
  
  
  "Я знайду гэты мяч".
  
  
  Ён падня- плечы. - 'Што б гэта нам было людзi Мiлана да гэтага часу тхара выкарысто-ваюць базу - Аптосе.
  
  
  Аптос - гэта арлiнае гняздо - гарах. Гэта былы рымскi лагер рабо-, названым так у гонар першапачатковай кар'еры, якая знаходзiлася там яшчэ раней, у часы -лады грэка-". Добра, калi вам падабаецца старажытная гiсторыя. Якое дачыненне -сё гэта мае да ва-ка?
  
  
  - Не будзь такiм нецярплiвым, Нiк. Ты больш нiколi не знойдзеш гэты мяч". Хоук прыхiну-ся да дрэва i дэманстраты-на даста- цыгару па цэлафану, пакла- яе - рот i закуры-. Ён працягва- у смярдзючым воблаку дыму. "У Мiлана - якасцi гадаванца бы- напа-дзiкi белы во-к. Дзi-ны выбар, але больш цi менш прыдатны, калi вы ведалi гэтага чалавека. Гэты во-к па-сюль хадзi- з iм, i не толькi па адданасцi. Не ведаю, як Мiлану гэта -далося, але ён зрабi- невялiкi надрэз у сэрвiсы складках скуры на шыi ва-ка. Гэта было як маленькая плоская сумка. Яе нельга было -бачыць з-за футра, i во-к яе як бы ахо-ва-. Мiлан выкарыста- гэтую сумку для перавозкi сакрэтнай iнфармацыi.
  
  
  Гэта вельмi незвычайна, цi не так?
  
  
  Яе таксама за-сёды так дума-, але Мiлан у сваёй перакручанай манеры думалi, што гэта выдатная iдэя".
  
  
  - А цяпер ён мёртвы?
  
  
  "Во-к цяпер у зале - эга -давы".
  
  
  А дзе гэтая жанчына нябожчыка Мiлана?
  
  
  "У Аптосе. Дзе ж яшчэ".
  
  
  Яе спынi-ся, абапёрся на рукаяць клюшкi для гольфа i адчу-, яе раптам вельмi стамi-ся. Яе занадта да-но працава- у Хоука - АХ, каб не ведаць, да чаго гэта прывядзе. - Не, не каза- мне. Дай адгадаю. Калi Мiлан загiну-, у ва-чынай шкуры была iнфармацыя, i яна патрэбна нам адкрыта цяпер. Цяпер яго я павiнен адправiцца - Аптос аб ёй .
  
  
  - Голас-голас.
  
  
  Але гэтая жанчына ведае, што я павiнен прыйсцi?
  
  
  'Так. Яна чакае вас ужо два днi.
  
  
  "Чаму я за-сёды апошнiм чую такую iнфармацыю?"
  
  
  'Ну давай жа. Яе знайшо- твой мяч, - сказа- Хок, падымаючы нагу з таго месца, дзе ён бы- -цiснуты - зямлю. - Калi мы вернемся, яе намалюю вам карту Аптоса i скажу, як звязацца з нашым чалавекам у Метковиче. .. '
  
  
  Так i было: ад Метковича да акведука Джзан. Гэта вялiкага сэнсу не маюць па-вар'яцку, але мой населены пункт расii, няхай i амаль проваленная i, вiдавочна, паста-леная пад пагрозу, усё яшчэ працягвалася. Учора гэта бы- не проста блокпост каля Метковича. Гэта бы- блокпост для аднаго чалавека, якi падтрымлiваецца войскамi, сабакамi i знiшчальнiкамi. Хто-то папярэджва- югаслава-, што я прыеду, а гэта азначала, што маё прыкрыццё сарвана, а мае дакументы цяпер занадта небяспечныя для выкарыстання. Аптос мог стаць пасткай, а - мяне не было рашэнню даведацца пра гэта. Даводзiлася быць вельмi асцярожным, але -жо сёння ноччу наза-жды было прабiрацца - Аптос.
  
  
  У дзверы тройчы пастукалi. - 'Прывiтанне. Ты чуеш мяне?'
  
  
  Яе пазна- голас Арвии, але не адказа-.
  
  
  - Я адна, - сказала яна. "Калi ласка, упусцi мяне".
  
  
  Яго загарну-ся - адно па ко-дра- i падкра-ся да дзень. Там я прыкла- вуха да халоднага дрэва i -важлiва прыслуха-ся, але нiчога падазронага не пачу-. Нам рыпання цяжкiх бота-, нам цiхага дыхання мужчын, якiя стаяць побач з ёй.
  
  
  'Што ты хочаш?'
  
  
  'Яе . ...Яе прынесла новыя бiнты... для твайго боку, - сказала яна, дергаясь, як бы разгубi-шыся.
  
  
  Яе -жо завяза- вакол талii палоску тканiны, але яна аслабла з маiх практыкавання-, i была хiстацца крывёю. Яе -спомнi- тузанне - праведзеныя вылiчэннi мiнулай ноччу, i страх, што злама- рэбры. Але гэта было не так. На шчасце, лупi- вочы, пакiну- толькi драпiну. Скура па-ранейшаму была пяшчотна-жо-та-фiялетавай, дзе, па меншай меры , не было адваротнай ружовай паласы, i павязкi трэба было змянiць, перш чым яго змог адправiцца далей. - Добра, - сказа- я. - Але не -ваходзь, пакуль я не скажу.
  
  
  - Як хочаш, - адказала яна.
  
  
  Яе прыбра- засланку i вярну-ся да одеялу. Затым яе пазяхну-, i дзверы адчынiлiся досыць шырока, каб прапусцiць яе . Яна тут жа зно- закрыла эга i паставi- бэльку на месца.
  
  
  Ах, - уздыхнула яна, падыход да мяне. Кончык яе мовы выслiзну- i увлажнил вусны. У яе вачах бы- яркi бляск. - Мы зусiм адны, ты гэта ведаеш?
  
  
  - Пачакай хвiлiнку, Арвия. Твой бацька ведае, што ты тут?
  
  
  "Ён бы- вельмi заняты. Яе не хаце- турбаваць яго.
  
  
  "Угу. I твая мацi?'
  
  
  - Яна таксама была занятая.
  
  
  Яна апусцiлася на каленi побач са мной i працягнула рукi. 'Разумееце? Яе прынесла цябе бiнты. У руках у нах бы- вялiкi скрутак, белы бiнта. - Я перевяжу цябе грудзi. Тады ты адчуеш сябе ценымногие лепш.
  
  
  - Дзякуй, - сказа- я, усмiхаючыся-эй. Яна была так блiзка, што я адчу- цёплую грудзi на сваiм твары, каб удыхнуць водар яе свежай скуры. Яна нацягнула прасцiну на маю талiю i асцярожна пачала развязваць павязку, яе пальцы слiзгалi па маёй аголенай скуры.
  
  
  Я за-сёды была тут адна, - сказала Арвия, тузаючы выбеленную тканiна. "А паравыя такiя сумныя. Там, адкуль ты родам, сумна?
  
  
  'Нiколi. Але да гэтага часу тхара мне не было так сумна - Джзане
  
  
  "Гэта пра-да, калi ты жанчына", - надзьму-ся яна. "Усе мае сябро-кi замужам i маюць аднаго цi двух дзяцей, i я хачу тое ж самае для сябе. Яго любiла раней i таксама ёсць шанцы выйсцi замуж, але я не хачу выходзiць замуж за хлопца па Джзана. Яны, як авечкi, а ты... .. '
  
  
  Яе рукi цяпер абпальвалi маю голую скуру. Яны апускалiся самi па сабе, ныраючы пад ко-дру i, кружачыся вакол майго жыцця i паяснiцы. Яна дакранулася да мяне адзiн раз, вельмi лёгка. Яе, затаi- дыханне. Затым яе адкiну- ко-дру - бок, i яе вочы засцiлiся, i напо-нiлiся жаданнем, калi яна паглядзела на мяне зверху -нiз.
  
  
  Яна хрыпла засмяялася, калi яе ружовы язык зно- слiзгану- mimmo ee вусна-. Павольна, удзельнiка-, яна расшпiлiла блакiтную блузку i паказала сваю пругкую, круглую грудзi. Лёгкi адценне сама-пэ-ненасцi прабег па яе твары, калi яна павольна падняла сваё цела, каб вылезцi з-пад спаднiцы. Мае вочы блукалi па яе галечы, i яна прысела на кукiшкi, каб спусцiць трусiкi са сваiх дрыготкiх сцёгна-. Яна выпусцiла эга на падлогу побач з блузкой i спаднiцай.
  
  
  Ee вочы былi прыкаваныя да майго цела, i яна прашаптала нiзкiм, мяккiм голасам. 'Яе-хачу цябе. Яе гатэля цябе, калi -першыню -бачы- цябе, калi бацька прывё- цябе сюды мiнулай ноччу.
  
  
  Арвия ложку побач са мной на ко-дру. Яе правё- рукой па гладкасцi ee ягадзiц. Яны былi прыгожай формы, i яе грудзей былi цёплымi i мяккiмi, прыцiскаючыся да маёй грудзей. Яна падняла твар i моцнага прыцiснула свой адкрыты рот да майго , калi яе рука слiзганула -нiз памiж намi. Яе не мог не ахнуць, калi прахалодныя пальцы стулiлiся вакол мяне; затым яна прыцiснулася -сёй да-жынёй яе цела да мяне... - Так, зараз, - прастагнала яна. "Цяпер, калi ласка."
  
  
  Яе падцягну- яе пад сябе, i яна рассунула ногi, каб прыняць мяне. Яе, адчува-, як дрыжыць яе цела, калi яна павольна рухала сцёгнамi наперад i назад. Яе сцягна прыцiснулiся да маiх ног, а лодыжкi сагнулiся i стулiлiся вакол маiх лытак. Яе пагрузi-ся глыбока - яе мяккую плоць, i яна напружылася пада мной, стагнала пад маiмi штуршкамi, адкрываючы i зачыняючы свае сцягна i матаючы галавой наперад i назад, у чыстай i по-най капiтуляцыi. Яе, адчува-, як расту i расширяюсь - ёй з вытанчаным задавальненнем, якое расло ва мне, i я выявi-, што яна наблiжаецца да сваёй кульмiнацыi, калi яна мацней сцiскала мяне i рухалася пада мной з большай сiлай.
  
  
  Больш! Так. Яшчэ, - малiла яна, яшчэ больш возбуждаясь, штурхаючы мяне па нагах пяткамi. Затым яна -скрыкнула, крыкам, якi рэзка прарэза- цiшыню хацiны. Яна канвульсi-на тузанулася, стагнала ад задавальнення, калi яе скончы- у нах. Затым яе цела бязвольна откинулось таму, i яна змо-кла, калi не лiчыць некантралюемай дрыжыка- ee сцёгна-, якiя моцнага прыцiснулiся да маiх сьцёгнах. Мы абодва ляжалi нерухома, стомленыя i цалкам задаволеныя.
  
  
  Пазней мы - такую гульню на ко-дры i -зялi суп, якi яе мацi пакiнула - салярка. Твар Арвии пачырване- ад задавальнення, калi яна глядзела на мяне з беззастенчивым цiкавасцю, пакуль яе, разма-ля- з ёй.
  
  
  Слухай уважлiва, - сказа- я. - Ты ж ведаеш, што я edu - Аптос, цi не так? - Я так i думала, - адказала яна па-над гурткi канца. Яна працягнула суп, i вочы яе зно- сталi сумнымi. - Але ты нiколi не даможашся поспеху. Па-сюль салдаты.
  
  
  Яе паспрабую, Арвия. I калi яго змагу , яе пастараюся дапамагчы вам i вашым людзям.
  
  
  Але як?'
  
  
  Яе, пакiва- галавой, згубi-шыся ва -ласных думках. 'Я не ведаю, як. Але калi Джзан будзе знiшчаны з-за таго, што салдаты хочуць змагацца з па-станцамi, Аптос павiнен я чым-небудзь дапамагчы.
  
  
  - Ты добры чалавек, - прашаптала яна.
  
  
  "Самае гало-нае, што вы павiнны супрацi-ляцца як мага да-жэй. Як толькi вы сядзеце - цягнiк, мы больш нiчога не зможам зрабiць.
  
  
  Арвия на iмгненне прывяла погляд, а затым мо-чкi працягнула нашы гурткi на крэсла. Яна павярнулася i -стала перада мной, усё яшчэ ма-клiвая, i яе твар было азмрочана страхам i непакоем. Нарэшце яна рэзка сказала: "Я б гатэль... .. што можа быць яе магу спынiць вас ад вашага вар'яцкага плана. Гэта безнадзейна для нас i вас. .. занадта небяспечна.
  
  
  Яе засмяя-ся, абапiраючыся на локцi, каб вывучыць яе скульптурную прыгажосць. - Гарачыя словы. пранiзлiвыя. Але яе так до-га бы- крут, i мяне нашы разу не злавiлi.
  
  
  'Нiколi?'
  
  
  - Ну, амаль нiколi.
  
  
  - Ты заслуго-ваеш -знагароды, - сказала яна, цяжка дыхаючы. "Ты заслуго-ваеш многiх узнагарод. I мне таксама становiцца гарачага. Горача, як агонь. Яна сядзела наза-жды мной, i я адчу-, як у нiжняй часткi майго цела зно- разгараецца агонь. "I - нас застаецца шмат гадзiн", - дадала яна. "Шмат гадзiн."
  
  
  
  Кiра-нiк 3
  
  
  
  
  З надыходам цемры Iосiп, верны свайму слову, выве- мяне за межы Джзана. Ён правё- мяне па практычна пустых вулiцах, праз шырокую далiну за вёскай, а затым на скалiсты мыс. Праз некалькi гадзiн мы спынiлiся, i пад хованкай вакол валуно- ён развё-ся вогнiшча i звары- кавы. Выкарысто-ваючы востраканечны палку, ён вычарцi- зямлi карту i патлумачы- мне сетка шляхо-, па якiм мне трэба было прайсцi, каб дабрацца да Афона.
  
  
  "Гэта адрознiваецца ад таго, што было намечана раней", - сказа- я, успомнi-шы маршрут, названы мне Хоуком.
  
  
  - Так, - адказа- ён. - Але ты зараз выходзiш праз iншага месца. Яе пакажу табе самы кароткi шлях адсюль, i нават такiм шляхам табе спатрэбiцца шмат гадзiн, каб дабрацца да задняй часткi Аптоса.
  
  
  - Ззаду?
  
  
  "На жаль, маiм сябрам, - патлумачы- ён мне. "Я не чара-нiк. У Аптос вядуць толькi дзве дарогi, i яны не звязаныя памiж сабой. Вы павiнны памятаць, што ёсць важкая прычына, па якой Apthos цяжкадаступны. Калi-то гэта была турма для рабо- i гладыятара-, а цяпер. .. - Ён уздыхну-, дрыжучы. "Вы былi б павiнны вярнуцца да Метковичу, калi хочаце наблiзiцца да Афтосу спераду", - мякка дада- ён.
  
  
  - Пакажы мне дарогу, Iосiп, - сказа- я, -нутрана простонав. Гэта была -жо сотая памылка. - Хок сказа- мне, што жонка Мiлана чакае мяне, але пэ-ным чынам i - пэ-ны час. Яе ужо спазня-ся, што само па сабе было падазрона, i калi яе нарэшце дабяруся туды, гэта будзе не ён боку . Партызаны маглi б быць вельмi адчувальныя да гэтых кропках, асаблiва з пальцам, якi яны трымалi на спускавым кручку.
  
  
  Калi Iосiп скончы- сваё тлумачэнне, i яе па-тарыць эму маршрут па памяцi, ён сцёр карту i зно- сабра- рэчы. Затым, моцнага абня-шы мяне, ён слiзгану- - ноч i знiк.
  
  
  Ёй бы- адзiн. Жонка Iосiпа далучаецца маю адзежу - парадак, а Арвия прыгатавала для мяне пакет з ежай, каб яе мог працягваць шлях. Мой газавая бомба была адзiным зброяй, якое - мяне засталося. Яе страцi- свой штылет, калi саслiзну- унiз з акведука: "Бомба цяпер была - мяне - кiшэнi. Сям'я Iосiпа зняла яе з маёй ногi, калi ёй бы- без прытомнасцi, i старанна высушыла разам з усiмi маiмi рэчамi. Яна стала амаль бескарысная, i - Джзане не было нiчога, што я мог бы выкарыстаць замест згубленага зброi.
  
  
  Яе пача- iсцi павольным, упэ-неным крокам, каб захаваць сваю энергiю, i нiколi не адхiля-ся ад напрамка-, якiя да- мне Iосiп. Гэта была до-гая прагулка. Пакуль яе панцыр па цёмных далiнах, вецер завыва- асяроддзя-, сухiх дрэ-, щипая мой твар. Яе панцыр па высокiх хрыбтах, а на маiх нага, ляжа- вялiзны мёртвы свет, i крыкi начных звяро- -сялялi - мяне надзею, што - ва-ка Мiлана не занадта шмат сваяко- у гэтым раёне. ¦сёй тэрыторыi гатэля, а хутка пачала падымацца, ператвараючыся - масi-ныя скалы, i, нарэшце, калi гарызонт афарбава-ся - ружовы колер вiдна, яе дасягну- Афона.
  
  
  Хоук не перабольшва-. Аптос бы- арлiным гняздом, дзе-то высока - гарах. Прырода стварыла сапра-ды непрыступную крэпасць, акружаную непраходнымi гарамi i непрыступнымi скаламi. Гэта было падобна на востра- у неба, а чорны -ваход уя-ля- сабой не што iншае, як вузкi праход каля сямi метра- да-жынёй, злучаны з дарожкай галавакружнай лесвiцай, вытесанной -ручную.
  
  
  Яе шталь падымацца да лагера, адчуваючы сябе голым i неабароненым, лёгкай здабычай для -сяго i -ся... Я падня-ся па вiнтавой лесвiцы i дайшо- да перавала. Адкрытыя наперадзе яе -бачы- старое -мацаванне. Яно было залiта шэрым святлом без ценя-. Адзiным гукам бы- шэпт ветру над плато.
  
  
  Было занадта цiха, занадта падазрона цiха. Стандартная працэдура заключалася - тым, што выставiлi вартавых , а мяне б ужо паклiкалi. Калi яе панцыр па вузкiм праходзе, яе адчува- на сабе погляды вакол схаваных шчылiн, але нiчога не бачы-. Яе шталь асцярожней раз'юшанай пумы, i мае нервы напялiся, калi яе адчу- што-то яшчэ: я адчу-, што iду адкрыта - пастку.
  
  
  Яе прайшо- прыкладна палову праходу, калi перада мной вакол скалы з'явiлiся дзве вялiзныя постацi. У цьмяным святле я не мог разглядзець ih асоб, i яны пригнулись да мяне. Яе, разгарну-ся вакол сваёй восi, думаючы, што змагу вярнуцца да выхаду. Але ззаду да мяне таксама наблiжалiся дзве цёмныя ценi. Мы сышлiся - дзiкiм перапляценнi рук i нага.
  
  
  Кулак урэза-ся мне - жыццi. Яе а-таматычна парырава- эга з дапамогай прыёму Tie Sjow Shemg Sjie, схапi-шы левай рукой левае запясце нападнiка i заблакава-шы эга левую руку сваiм правым перадплеччам. Яе сцiсну- абедзве рукi i выцягну- сiлу па эга напада-. Перш чым ён паспе- што-небудзь прыдумаць - рэ-матызму, яе апусцi- левую руку i прыбра- правую, нацiскаючы перадплеччам, прымушаючы эга страцiць ра-навагу. Тады яе -дары- яго эга нагой у каленны кубачак.
  
  
  Калi -сё зроблена правiльна, гэта можа адключыць эга час. Але я стрымлiва-ся, таму што не хаце- гасiць ih наза-жды. Божа мой, гэтыя паравыя павiнны былi быць на маёй баку. Праблема была - тым, што я бы- адзiным, хто гэта веда-... Мужчына страцi- прытомнасць, урэза-шыся - чалавека ззаду яго.
  
  
  - Гэй, - закрыча- я. "Гэй, пачакай хвiлiнку. яе . .. '
  
  
  Гэта было -сё, на што - мяне было час. Пачатку другой мужчына скокну- мне на шыю ззаду. Эга рукi пацягнулiся да -сiх частках цела, да якiх ён мог дацягнуцца. Яе ужы- прыём Шань Сьен Дэн Шоу, затым прыгну-ся i моцна штурхну- эга - жыццi падэшвай левага чаравiка, прыкiну-шыся, што ударяю эга левай рукой па твары, каб пераканацца, што ён не будзе парыраваць мой -дар.
  
  
  Ён выда- хрыплы крык i -па-.
  
  
  Яе працягну-. Чалавек, якi -па- пад цяжарам майго першага нападнiка, ускочы- на ногi i маментальна -чапi-ся маiмi пальцамi - горла.
  
  
  Чацвёрты мужчына моцна -дары- мяне па нагах i ён упа-. Iмгненна ён скокну- на мяне зверху, i некалькi секунд я не бы- упэ-нены - тым, што што тое бачу. Павiнна быць, ён бы- адным вакол самых вялiкiх людзей, з якiмi яе калi-небудзь сутыка-ся. Гэта бы- гiгант, не менш шосты фута-, ро-ных прапорцый. Эга плечы былi настолькi вялiкiмi, што здавалася, што ён насi- наплечнiкамi для рэгбi. Можа быць, гэта таму, што ён скурчы-ся, але эга гол з квадратнай скiвiцай на плячах не выглядала так, быццам у нах ёсць шыя. Эга ногi былi створаны для таго, каб трымаць бiльярдны крэсла, а рукi былi крыху танчэй. Эга левая рука павiнна была быць шырынёй не менш метра. У яго не было правай рукi. Замест гэтага - яго бы- трехконечный крук. Усё, што эму трэба было зрабiць, гэта накiраваць гэты крук у пэ-ным кiрунку, i я бы- бы разрэзаны, як рыба.
  
  
  Ён паспрабава- низменному, рэзка нырнуць. У мяне не было часу, каб паспрабаваць кiдок жыватом; Гэта бы- ужо занадта заняты, пераварочваючыся i блокирая эга смяротны крук. Левай рукой схапi- яе эга запясце, падобнае на бервяно, а правай рукой схапi- эга за левае плячо, прыцiсну-шы свае чаравiкi да эга лытках. Эга ногi адляцелi - бок, i ён праляце- наза-сёды мной па дузе. Калi ён стукну-ся аб зямлю, ён здрыгану-ся.
  
  
  Яе тут жа -скочы- i закружился вакол сваёй восi, каб нас на iмгненне не губляць эга па -вазе. Ён прызямлi-ся на ногi кулём, i зно- атакава-. Яе выпусцi- нагу i зно- схапi- гэтую руку, выкарысто-ваючы -сю яе жахлiвую сiлу, каб павярнуць яе напалову. Затым, сагну-шы эга руку, секану- яе эга далонню. Павiнен бы- адбыцца рэзкi пералом косткi, затым якога эга крук шталь б бескарысным. Але замест гэтага мая рука здранцвела, чым балюча. Эга рука была металiчнай да самага локця.
  
  
  Ха, ён фыркну-. - Цяпер ёй цябе заб'ю. Эга вочы былi памерам з сподкi, зiхатлiвыя нянавiсцю i злосцю.
  
  
  Ён замахну-ся на мяне сваiм гакам i заро- ад гневу. Яго парырава- удар левай, i эга -дар адбi-ся -нiз. Затым яе, адступi- у бок, каб ударыць эга - дыяфрагме суставамi правага кулака. Але ён бы- такiм жа хуткiм, як i высокiм. Ён схапi- мой кулак далонню левай рукi i пача- эга сцiскаць. Яе, адчува-, як напружылiся сухажыллi i косткi, як быццам яны вотум-вотум падарвуцца i зламаюцца, як падпалка.
  
  
  Мае сiлы вычарпалiся. Ён сцiсну- мацней, яго рука сцiскала маю, як цiскi. Мае ногi дрыжалi, ужо аслабленыя шматгадзiнным пераходам. Яшчэ iмгненне, i трое iншых мужчын скокнуць на мяне, i -сё будзе скончана. Маiм адзiным шанцам бы- удар Djöe Фэн-Sjie pi, але гэта пакiнула б мяне неабароненым ад гэтага жахлiвага крука.
  
  
  Мая левая рука кiнулася наперад, адбiваючы эга запясце. Мая правая рука цяпер была вольная, але - гэты самы момант эга правая рука -змахнула, i вострыя канцы эга крука -пiлiся - маю куртку. Яе iso усiх сiл штурхну- эга - плечы. Ён спатыкну-ся, i пачу-ся трэск, калi скураны рука- аддзялi-ся ад пляча.
  
  
  Пякучы боль праця- мой мозг, i цёмная кро- хлынула скрозь мой пацёрты швэдар. Тым не менш, яе дазволi- сабе напасцi на яго перш, чым ён паспе- вызвалiць свой крук, а астатнiя трое накiнулiся на мяне ззаду. Яе -дары- яго эга, па правай галёнкi левай нагой i зрабi- просты кiдок каленам.
  
  
  Эга рукi гайданулiся, як лопасцi ветрака, i ён зно- упа-. Яе упёрся сцёгнамi эму - грудзi i прыцiсну- эга рукi каленамi. Яе скрыжава- рукi так, што мае запясцi былi прыцiснутыя да эга горла, калi гэта можна назваць горлам, i ён адда- усё, што - мяне было. Яго не спрабава- забiць эга, яе проста гатэль адключыць эга, спынi-шы прыток крывi да эга мозгу. Гэта было немагчыма. Мая параненая рука адчувала вострую, пульсавалую, пакутлiвую боль, але я навалi-ся на яго -сiм сваiм вагой, ведаю, што мне трэба разабрацца з iм i хутка. Яе, чула, як ззаду мяне iдуць трое мужчын, i рукi волата слiзгаюць мне пад ногi. Яе нацiсну- мацней. Эга вочы пачалi закочваць. Што-то халоднае i металiчнае прижалось да майго правага скронi. Жаночы голас сказа-: "Калi ён памрэ, яе знясу табе галаву".
  
  
  Яе павольна павярну-ся, яшчэ, не хачу, каб аслабiць цiск, i выявi-, што гляджу - ствала вiнто-кi "Часы Канькаеш".
  
  
  Яе паглядзе- трохi вышэй. Жанчына цвёрда працягнула свае до-гiя прамыя ногi, прыцiсну-шы прыклад да пляча вiнто-кi, i з звыклай упэ-ненасцю пазiрала на мяне. Гэй, было каля трыццацi. Яе штаны i кашуля свабодна бо-талiся там, дзе яе стан звужалася i туга нацягвалася там, дзе ee по-ныя грудзi i сакавiтыя ягадзiцы прыцiскалiся да мяккай зношанай тканiны. Яе сiнявата-чорныя валасы былi коратка падстрыжаныя i прылягалi да лба, падпаленым вачам i гордаму чырвонага роце.
  
  
  Яе зно- паглядзе- на мужчыну. Ён ужо шталь сiняга колеру, i яе ледзь мацней прыцiсну- эга горла з ненармальным пачуццём. - Страляй, - сказа- яе эй. "Па крайняй меры, тады боль спынiцца ".
  
  
  "Я абавязкова гэта зраблю. Яго абавязкова заб'ю цябе, калi ты не выканаеш мой загад.
  
  
  "Калi яе адпушчу яго, ён заб'е мяне".
  
  
  - Iдыёт, - прашыпела яна. "З iмi тхара, як вы патрапiлi сюды, вам было накiравана зброю. Калi б мы iнтэрнатах тваёй смерцi, ты б да-но бы- трупам. Але ты раззлава- Хэш сваiм выклiкам, i ён выйша- праз сябе. Не зло мяне цяпер, цi ты страцiш сваё жыццё.
  
  
  Яе адчу- прылi- горкага захаплення прыгажосцю i сiлай гэтай жанчыны, i падума-, як добра было б вызвалiць у ёй частка гэтага фанабэрыстасцi. Тады яе зразуме-, што павiнен бы- застацца - жывых, каб паспрабаваць, i што яна трымала стрэльбу, якiм абавязкова скарыстаецца. Яе, уздыхну- i прыслабi- хватку. - Добра, - сказа- я. 'Але яе . .. '
  
  
  'Нiчога такога. Нам словы.' Ios ткнула мяне сваiм стрэльбай, каб падкрэслiць свае словы. - Давай, адпусьцi эга i захо-вай спакой. Хэш Падра паклапоцiцца аб тым, каб ты сказа- нам тое, што мы хочам ведаць, а не тое, што ты хочаш сказаць.
  
  
  Са спакойнай абыякавай пазiцыяй яе павольна саслiзну- з мужчыны i пакла- рукi на зямлю. Цяпер не час паказваць страх. Мужчыны сабралiся вакол нас, адзiн кульга-, а iншы пацiра- жыццё там, дзе яе эга закрану-. Iншыя далучылiся да iх спустясь са скал, пакуль усе шэсць не partizan -таропiлiся на мяне скрозь продуваемую ветрам цемру, усё спадзеючыся, што я абрынемся на зямлю i буду малiць аб лiтасцi.
  
  
  "Хэш? Хэш, ты - парадку? - з трывогай спытала жанчына. Чалавек на зямлi уцягну- паветра, i эга масi-ная грудзi надзьму-ся, як паветраны шар. Праз iмгненне ён сель, адкашля-ся, сплюну- i -смiхну-ся з набiтым залатымi зубамi ротам. - Так, - заро- ён. "Гэта была добрая спроба, але недастаткова, каб спынiць Падру".
  
  
  - Вам спатрэбiлася жанчына, каб выратаваць вас? - нядбайна адказа- я.
  
  
  Ён нахiлi-ся наперад i тыцну- цвёрдым кончыкам свайго крука - маё горла, як раз над артэрыяй злева. З халоднай лютасцю ён сказа-: "Сачыць за сваiмi словамi, iнакш яны могуць стаць тваiмi апошнiмi. Нават самы гучны звон зма-кае, калi з яго знятая званiца".
  
  
  Яе з цяжкасцю праглыну-, раптам адчу-шы сваю мову. - Ты бы- дурны, калi спрабава- шпiёнiць за намi.
  
  
  "Я прыйшо- сюды не шпiёнiць, - сказа- ёй Хэш-Падрэ. "Мяне клiчуць Картэр, Нiк Картэр, i яе... .. '
  
  
  - Ты хлусiш, - рыкаючы, перапынi- ён.
  
  
  " Уставай, Нiк Картэр павiнен бы- прайсцi праз Дзверы некалькi дзён таму.
  
  
  "Дзверы... ты маеш на -вазе гало-ны -ваход?"
  
  
  - Як быццам ты гэтага не веда-, - усмiхну-ся Падра. - Мы паслалi чалавека, каб сустрэць Картэра i правесцi эга сюды. Але нашага чалавека злавiлi да таго, як ён знайшо- Калодзежны, сапра-днага Картэра. Так што эму -сё ро-на давядзецца прайсцi праз Дзверы, таму што ён не ведае нiчога лепшага. Але ты прыйшо- праз iншы -ваход. Толькi Карака мог паслаць цябе. Ён бачыць у нас маленькiх дзяцей?
  
  
  - Я не ведаю Карака, - агрызну-ся я. - Але калi ты прыбярэш ад мяне гэты рыбало-ны кручок, яе раскажу табе, як я сюды трапi-.
  
  
  Замест гэтага крук пайшо- яшчэ глыбей. Яе здрыгану-ся, адчу-шы, як кро- сочыцца па -сёй лёгкага парэзы на маёй плоцi. Яе хутка сказа-: "Полгар "Мiлан", ён бы- тут гало-ным, цi не так?"
  
  
  'I што?'
  
  
  "Я -дава. .. Калi яе змог пагаварыць з эга -давой, яе змог бы даказаць, хто я".
  
  
  Хэш Падра падума-, што гэта вельмi весела. Ён адкiну- галаву назад i гучна засмяя-ся, захлынаючыся, i кожны раз, калi ён зно- смяя-ся, крук апуска-ся трохi глыбей. Яе падума-, паспею яе -дарыць эга па твары да таго, як гэты крук разарве мне -сё горла.
  
  
  - Калi б вы пагаварылi з эга -давой, што б вы вось сказалi? - спыта- ён, калi пераста- смяяцца. - Што б ты сказа-?
  
  
  'Гэта забудзь. Гэта па-нямецку.
  
  
  - Паспрабуй, - шырокай краiнай ён. Эга вочы ззялi, як у кошкi. Ён пераключы-ся з сербахарвацкай на англiйская з моцным акцэнтам i па-тарыць: "Паспрабуй".
  
  
  Яе стомлена паглядзе- на яго. Мне гэта падабалася -сё менш i менш. Мужчыны страцiлi цярпенне, i жанчына пагрозлiва -змахнула вiнто-кай. Пакiну- ёй ih на некаторы час у напружаннi, а затым працытава-: "Wir niemals wünschen vorangehen unsere Hass". Што азначае: Мы нiколi не забудзем нашу нянавiсць.
  
  
  Жанчына тут жа адказала наступным радком верша. "Wir haben jeder абер eine einzige Hass". Або: Ва -сiх нас ёсць толькi адна нянавiсць.
  
  
  Яе глядзе- на нах - здзi-леннi на iмгненне. 'Ты...'
  
  
  Жанчына Полгара. Сафiя.'
  
  
  - Але я яе памятаю Полгара старым. I ты . .. "Дзякуй. Але па матэматыцы i столькi гадо-, наколькi ён сябе адчувае, а Полгар за-сёды адчува- сябе. .. маладым. Яна злёгку -смiхнулася мне, а затым працытавала: "Мы каханага, як адзiн, мы ненавiдзiм, як адзiн, у нас ёсць толькi адзiн вораг". Калi вы Нiк Картэр, не маглi б вы сказаць мне апошнiя два радкi ?
  
  
  - Гэта толькi адно, i -сяго адно слова, - сказа- я. "Германiя нiколi не перастане ненавiдзець Францыю".
  
  
  "Апошняе слова - "Англiя!".
  
  
  "Але падчас пачатку другой сусветнай вайны . .. '
  
  
  - Гэта верш часо- Першай сусветнай вайны, - паправi- яе сл. Песня нянавiсцi Эрнста Лиссауэра. Але ваш свет змянi-ся. Яе кiну- шматзначны погляд вакол сябе. "Ваш вораг цяпер ворагi вашага мужа, а не Францыi цi Англii".
  
  
  Яна апусцiла "часы"... "Прабачце, але мы з Полгар пажанiлiся - Берлiне шмат гадо- праз пасля таго, як ён сустрэ- вас. Мы нiколi не сустракалiся. Яе павiнна была быць асцярожная.
  
  
  "Не - чым сябе вiнавацiць".
  
  
  Сафiя, Мiлана павярнулася да Хэш-Падрэ i астатнiм. Гэта Нiк Картэр, - сказала яна па-сербохорватски. "Выпадкова ён прыйшо- сюды праз гэты -ваход, а не праз Дзверы, i пазбег i армii, i Карака. Вiтайце яго.
  
  
  Яны вiталi мяне з ён жа непераадольнай запалам, з якой бiлiся са мной некалькiмi хвiлiнамi раней. Яны сто-пiлiся вакол мяне з усiх бако-, пакуль Падрэ не прыйшлося аддаць загад, блiскаючы гакам у ранiшнiм святле.
  
  
  Калi мы дабралiся да лагера, Сафiя загаiла мае раны, а затым прыгатавала для нас адукацыю. Памiж кавалачкам гвивеча, тыповага балканскага рагу па змешаных гароднiны, i глытком белага вiна, з густам восьмага адцiску вiнаграду, яе распавё- аб нападзе югаслава-, аб Джзане i пра сваё падарожжа на Афон.
  
  
  Большая частка была пра-дай. Яе не згада- Арвию. Гэта не ну справа. Яе таксама пазбяга- прычыны, па якой яе бы- тут. Мяне вiдавочна чакалi, але лухта з гэтым вершам паказвала на тое, што гурт не ведала майго мэта-. Хоук не зая-ля- аб гэтай сакрэтнасцi. Ён толькi сказа- мне, што жонка Мiлана аб гэтым настойвала. Але балканская палiтыка хутка мяняецца, i асцярожнасць была зразумелай. Затым было выпадковае згадка пра чалавека, якога паслалi сустрэць мяне, i iншага чалавека, Карача. Мне гэта таксама не спадабалася. Але я падрабязна расказа- iм тое, што я сказа- iм. Для гэтых людзей сцiпласць -сяго - двух кроках ад баязлiвасцi, i невялiкае перабольшанне не пашкодзiць гiсторый, асаблiва калi вы хочаце, каб яна была на ih баку. Акрамя таго, яе, сам атрыма- задавальненне.
  
  
  Калi яе скончы-, яны перадалi мне бутэльку, i яе сел ля каменя. Здавалася, самае складанае ззаду. Яе прыеха-, згадзi-ся, а астатняе будзе лёгка . Я не забы-ся свайго абяцаннi, што паспрабую атрымаць дапамогу для Джзана, але мне прыйшлося чакаць сваёй чаргi. Хок - сваёй фамильярной, рэзкай манеры падкрэслi-, што iнфармацыю, якую нясе во-к Мiлана, трэба атрымаць любой цаной. Гэта бы- мой загад, i мой загад бы- важней за -сё. Яе, паглядзе- на Сафiю i зно- пераключы-ся на нямецкi.
  
  
  - Фра- Мiлан, - пача- я.
  
  
  "Калi ласка, клiчце мяне Сафiяй", - сказала яна.
  
  
  Падра, зразуме-шы сэнс, калi ня кожнае слова, коратка -смiхну-ся i закацi- вочы. Яе праiгнарава- эга, гэй -смiхну-ся i паспрабава- толькi што адкрытую бутэльку. "Сафiя, як бы мне нам падаба-ся Афтос i ваша гасцiннасць, мне хутка прыйдзецца з'ехаць".
  
  
  'Так. Табе патрэбен во-к майго мужа.
  
  
  - Мне не патрэбны -весь гэты во-к, - паспешлiва сказа- я. "Таго, што - яго з сабой, дастаткова".
  
  
  'Гэта немагчыма.'
  
  
  'Немагчыма?' Яе хутка зрабi- глыток вiна. Яго -жо мог уявiць свой зваротны шлях, спрабуючы -трымаць пад кантролем лютая жывёлiна, не страцi-шы пры гэтым нам кавалачка костак. "Нельга падзялiць гэтыя дзве рэчы".
  
  
  - Я маю на -вазе, - цiха сказала яна, - у мяне няма гэтага ва-ка.
  
  
  'Ён прапа-? Збег? Цi ашале-?
  
  
  "Ён у Карака".
  
  
  Яе пачу-, як мой голас шталь гучней. - Хто такi гэты Карака?
  
  
  Наступiла до-гае ма-чанне. Сафiя павярнулася тварам да ранiшняму сонцу. Першыя прамянi iскрылiся - яе валасах, асвятляючы высокiя скулы i шыю па слановай косцi. Яе вочы, здавалася, злавiлi эга цеплыню, але калi яна паглядзела на мяне, яны сталi халадней i непримиримее, чым калi-небудзь. Як i яе голас, калi яна, нарэшце, працягнула на сербска-харвацкай. - Спачатку яе раскажу табе, як памёр Полгар, Нiк. Ён i яшчэ дзевяць чалавек трапiлi - вайсковую засаду, такую ж, як маё, па якой вы пазбеглi, калi -вайшлi - Церна-Гару. У iх не было шанца-.
  
  
  Церна Гара - перакладзе з турэцкага азначае Чарнагорыя. Яе спыта-: "Эга здалiся, Сафiя?"
  
  
  Яна кi-нула. "Здраднiк бы- адным вакол нас, стомленым ад бiтва- i перакананым вялiкай узнагародай.
  
  
  Ён памёр заслужанай смерцю здраднiка. Мы сагнулi два дрэва разам i прывязалi эга памiж iмi. Затым мы перарэзалi вяро-кi, -трымлiвальныя дрэвы".
  
  
  "Але забойствы на гэтым не сканчаюцца", - прагырка- Падра.
  
  
  "Цяпер мы знаходзiмся - эпiцэнтры грамадзянскай вайны. Мы павiнны вырашыць, хто -значалiць нас потым смерцi Полгара.
  
  
  - М мы раскалолiся напалам.
  
  
  "Iншая палова, - сказа- я, - гэта Карака?"
  
  
  'Так. Эван Карака, лейтэнант майго мужа. Ён камандуе большай часткай, Нiк. Ён кантралюе большую частку лагера, а мы - iзгоi.
  
  
  'Ты? Але ты жанчына Мiлана.
  
  
  "Тут жанчына разглядаецца як сужыцелька мужчыны, а не як эга лiдэрам", - сказала яна з жалем. "I - Карака ёсць во-к".
  
  
  "Яна мае на -вазе эга меч", - патлумачы- Падра. "Во-к памёр разам з Полгаром, i Карака садра- з яго скуру. Ён выкарысто-вае эга, як татэм, як доказ таго, што ён законны спадчыннiк Полгара. I што яшчэ горш, мужчыны слухаюцца i iдуць за iм, як блеющие спалоханыя авечкi.
  
  
  "Жыццё тут жорсткая, а барацьба за незалежнасць Харватыi до-гая, можа быць, занадта до-гая. Начальнiкi страцiлi душу разам з маладосцю, - уздыхнула Сафiя. - Але гэта для estestvenno. Калi вы становiцеся старэй, вы хочаце мацней трымацца за тое, што засталося".
  
  
  - Ба, - злосна -склiкну- Падра. "Мы павiнны атакаваць. Мы павiнны адпомсцiць за Полгара i нашых загiну-шых брато-. Але няма! Мы - Аптосе зно- змагаемся з мiнулым i гуляем у гульнi, каб забыцца аб будучынi. Па словах Карака, мы рэалiсты, i я думаю, што мы тут загниваем".
  
  
  - Але ты ж разумееш, Нiк, чаму гэта немагчыма для нас, - сказала Сафiя. "На баку Карака шмат людзей, i ён застанецца ва -ладзе, пакуль у яго ёсць гэты ва-чыны мех. Ён не адмовiцца. Мне шкада, што вы -сё ро-на прыйшлi сюды, i зараз павiнны вярнуцца з пустымi рукамi.
  
  
  Яе, задума-ся на iмгненне, калi горкае пачуццё прабегла па маiм целе. Тады яе спыта- па-нямецку: Ведае цi Карака пра гэта дэла, Сафiя?
  
  
  "Вядома, няма", - адказала яна па-нямецку. "Мы з Полгаром трымалi гэта - сакрэце".
  
  
  - Значыць, што б там нам было, яно -сё яшчэ там?
  
  
  'Так.'
  
  
  Яе, уста-, пацягну-ся i аддаючыся непазбежнага, яе сказа- па-сербохорватски: "Тады застаецца толькi адно".
  
  
  - I гэта?
  
  
  Трэба забраць гэты меч з Карака ".
  
  
  
  Кiра-нiк 4
  
  
  
  
  Сафiя ахнула, калi яе вочы пашырылiся. - Не, гэта немагчыма!
  
  
  'Яе павiнен гэта зрабiць.'
  
  
  Падра адкры- было рот, каб нешта сказаць, але яе спынi- яго. "Паслухайце, яе разумею вашу праблему i спачуваю эй", - сказа- я. Яе праеха- па-свету i падня-ся на гэтую богам забытую гару не для таго, каб вярнуцца з пустымi рукамi. Яе павiнен рабiць сваю працу, i гэта па-чарто-ску важна. I Карака павiнен гэта зразумець.
  
  
  "Ён заб'е цябе".
  
  
  - Так, Падра. Можа быць.'
  
  
  - Раскажы яму было пра... .. '
  
  
  - Не, Сафiя. Гэта застаецца нашым сакрэтам.
  
  
  - Але што ты збiраешся рабiць? .. ?
  
  
  Яе пакуль не ведаю. Яе пайду куды-небудзь. Ёй няёмка -ста-, разважаючы, цi магу яе распавесцi iм што-небудзь яшчэ вартае. Але не было. - Скажыце мне, дзе эга знайсцi, i пажадайце мне -дачы, - сказа- я.
  
  
  - Нiк, мы не можам дазволiць табе зрабiць гэта.
  
  
  - Вам прыйдзецца мяне застрэлiць, калi вы хочаце мяне спынiць. Твар Падры скамянела i пацямнела, пакуль не стала падобна на чырвонае дрэва. Раптам ён заро-: "Тады пайшлi
  
  
  -сё .'
  
  
  - Табе гэта не трэба, - сказа- я. "Гэтая ва-чыная шкура... .. '
  
  
  - Гэта так жа важна для нас, як i для цябе, Картэр. Ён павярну-ся i закрыча- на астатнiх. "Якiя ж мы трусы, што дазваляем гэтаму незнаёмцу рабiць нашу працу. Мы павiнны пазмагацца з Караком i вырашыць гэты лейцара раз i наза-жды.
  
  
  "Але Хэш. Нас так мала, а - Карака так шмат людзей .. - Ён здушы- яе пратэст зруйнавальным ударам правай рукi па зямлi i лютым праклёнам. Зно- наступiла цяжкая цiшыня, i - мяне -знiкла панурае адчуванне, што во-к Мiлана становiцца сiмвалам, за якi боку сутыкнуцца. I яе буду - цэнтры гэтага, калi кро- пачне цячы. Адзiн за iншым мужчыны кiвалi i выказвалi сваю згоду з Падрой, пакуль, нарэшце, не пачу-ся агульны гучны крык, якi заклiкае нас iсцi. Сафiя падышла i -стала побач са мной, яе вочы былi цёмнымi i грознымi.
  
  
  - Пайшлi, - усклiкнула яна, падня-шы вiнто-ку - паветра. "Мы -се пойдзем".
  
  
  - I хутка, - крыкнула Падра, пакуль мы зно- не -палi духам.
  
  
  Грамавы смех бы- адказам, але смех бы- апошнiм, аб чым дума- яе. Мне не падабалася думка, што я павяду ih на бойню. Сафiя iшла побач са мной па вузкiм праходзе, яе плечы былi распра-люся, а фенаменальная грудзi горда выпячена. Яна iшла, як мужчына, без ганарыстасцi i заляцаннi, хоць час ад часу яе сцягно тычылася майго .
  
  
  Мы, павiнна быць, выглядалi як стары плакат, калi -вайшлi - горад. Вы ведаеце, такiя плакаты: гераiчная сялянская пара, па-стаiчнаму глядзiць у будучыню, ён з рукой на рычагах сваёй гiганцкай машыны, а яна са снапом пшанiцы - руках. Толькi - мяне не было такой мiлай цацкi, а Сафiя трымала - руках старое ружжо. За намi iшла разнамасная каманда, апранутая - рыззё, i якая трымала зброю. Усемагутны Бог . ..
  
  
  Мы iшлi па зарослым вулачках памiж рэшткамi цагляных i бетонных будынка-. Калi-то нiжнiя паверхi былi - асно-ным табернами, невялiкiмi крамамi з дра-лянымi навесамi на завесах, якiя можна было апусцiць, каб яны служылi прыла-камi. Верхнiя паверхi былi дамамi з га-бцамi i лесвiцамi, а даху былi пакрытыя дахо-кай. Але цяпер стары Афтос бы- мёртвы, зранены надвор'ем i грэбаваннем, пакуль ад яго не засталася нiчога, акрамя груды зарослага друзу.
  
  
  Час ад часу mimmo праходзiлi адзiнокiя жанчыны, у асно-ным апранутыя з нага да галавы - чорнае. Яны спяшалiся далей, спыняючыся толькi на iмгненне, каб павярнуцца i штогод нам услед. На вузкiх вулачках супраць нас то-пiлiся людзi, адны старыя i гордыя, а часцей маладыя, з краснеющими асобамi i цынiчнымi цi нясмелымi вачыма i нерашучай хадой.
  
  
  - Хiба вы з Падрой не казалi, што людзi тут старыя? - з цiка-насцю спытала яе, Сафiю.
  
  
  "Гэта яны, хто сабра-ся вакол Карака, i каго мы ведаем шмат гадо-. Але Карака таксама завербава- новых. Яе вусны выгнулiся - чханнi. "Яны кажуць, што яны тут, каб змагацца за правае справу, але часам яе задаюся пытаннем, наколькi глыбокiя ih намеры. Асаблiва мяне цiкавiць Карака.
  
  
  "Па крайняй меры, гэта гучыць як вар'ят".
  
  
  "Мы не проста злодзеi, - сказала яна. Потым яна задумалася, не дагавары-шы фразы.
  
  
  Як i большасць рымскiх гарадо-, Афон амела форму ас i размяшча-ся сiметрычна вакол праспекта, над якiм узвыша-ся храм. Ад гэтага храма амаль нiчога не засталося, але калi мы падышлi да прыступак, што вядуць да яму, Сафiя паказала пальцам i сказала: "Ты -жо не можаш эга убачыць, Нiк. А з другога боку дома Вигилуса. Гэта бы- самы вялiкi i лепшы дом, i ён да гэтага часу тхор змяшчаецца - лепшым стане, чым iншыя дамы, так што менавiта тут спынi-ся Карака. Яе калi-то, маршрут там, - з горыччу дадала яна.
  
  
  "Вигилус, мэр, цi не так?"
  
  
  - Хутчэй камандзiр гарнiзона. Губернатар правiнцый жы- у Сплiце. На самай дэла гэты горад заснава- iмператара-паганца дыёклетыяна. Аптос бы- невялiкiм памежным пастом, i вигилус адказва- за невялiкi гарнiзон, i рабо-, якiя працавалi - каменяломнях i навучалiся быць гладыятарамi.
  
  
  Вы -сё яшчэ можаце бачыць загоны i цямнiцы ", - за-важы- Падра, подошедшая да нас. Ён махну- гакам на патанулы амфiтэатр. "Яны памерлi там. .. або дажылi да смерцi - Римэ".
  
  
  Яе вывуча- до-гую авальную чару. "Падобна, ён усё яшчэ выкарысто-ваецца", - сказа- я, убачы-шы, у якiм добрым стане ён бы-.
  
  
  - Так i ёсць, - працягну- Падра. "Мы за-сёды выкарысто-валi эга для стральбы па мiшэнях i занятка- спортам. Не так да-но, калi Полгар бы- яшчэ жывы, Карака прапанава- выкарысто-ваць эга для iншых гульня- - старых гульня-.
  
  
  "Гладыятарскiя фарбы? Ты жартуеш.'
  
  
  "Не да смерцi, а менавiта так, як яны старажытнарымскiя спаборнiцтва". Сафiя сумна пахiтала галавой. "Полгар не -хваля- гэтага, але ён давяра- Караку, як свайму лейтэнанту, i тады гэта здавалася бяскры-днай забавай".
  
  
  - Я таксама, - сказа- я.
  
  
  "I, як i - выпадку з рымлянамi, яго папулярнасць -зрасла". Глыбока -здыхну-шы, Падра паднялася па прыступках. "Гэта чыстае вар'яцтва - змагацца аднаго з адным. Калi гэта скончыцца?
  
  
  - Клянуся Караком, - змрочна сказала Сафiя i павяла нас наверх.
  
  
  Для храмам была вялiкая плошча, а адразу за ёй знаходзiлася па-разбураная вiла, акружаная рэшткамi сцяны. Не до-га думаючы, мы накiравалiся да вiле.
  
  
  - Галасаваць менавiта, - сказала Сафiя, i яе -першыню пачу-, як дрыжыць яе голас. Мужчыны далучылiся да нас ззаду, крадком пераглядваючыся i прыглушаючы галасы. Атмасфера была спакойная: зараджанае спакою, папярэдняе моцнай навальнiцы, i кожны вакол нас, гэта выдатна -сведамля-. Панылы ранiшнi сьвяты не пракра-ся за намi на вiлу. Мы iшлi па гулкому калiдоры з мiгатлiвымi паходнямi. Потым мы -вайшлi - прасторную прастакутную пакой, асветленую трехногими каструлямi. У паветры цяжка вiсе- пах палаючага алею. Стагоддзi таму вiла была -прыгожана -прыгожваннямi становiшча i багацця: цяжкiмi дыванамi, выкладзенымi -ручную мазаiчнымi крысамi i багатымi фрэскамi. Цяпер дывано- не стала, падлогу патрэска-ся i пакры-ся брудам, ён рыпе- пад нагамi, а фарба пацьмянела або парэпалася. Цяпер не было нiякай iншай мэблi, акрамя до-гага крэсла па неабчасанага дрэва i пары лавак, на якiх чалавек дваццаць глядзелi на нас дзiка.
  
  
  Мой погляд кiну-ся -здо-ж крэсле да невялiкага -звышэння - iншым канцы пакоя. ¦звышэнне было любы некалькiмi каменнымi блокамi, i было пакрыта тканiнамi i шкурамi, вельмi пацёртымi. На nen стаяла круглае крэсла без спiнкi, па логiцы названае рымскiм крэслам, i зно- трехногая жаровня.
  
  
  У гэтым крэсле сядзе- мужчына. Яе вывуча- эга - неуверенном святле жаро-нi. Ён бы- по-ным, з густой кучаравай барадой, закрывавшей эга твар, з тварам, пакрытым жорсткiмi маршчынамi i шнарамi. Ён бы- апрануты як за-жды, пакамечаны - форму колеру хакi, якую насiлi партызаны Кастра, а яго до-гiя чорныя валасы -прыгожвала палiцэйская фуражка.
  
  
  У яго на каленях ляжа- МАБ а-таматычны пiсталет, якi ён ласкава гладзi-, як любiмую цацку.
  
  
  Ён паглядзе- на мяне з асаблiвым цiкавасцю i спыта-: "Хто ты?"
  
  
  "Нiк Картэр".
  
  
  Ён sel адкрытымi. Эга голас шталь больш рэзка. - Я чу- пра цябе, Картэр.
  
  
  - А яе чу- пра вас. Яе не шталь дадаваць тое, што чу- пра nen. - Вы Эван Карака, лейтэнант Полгара Мiлана.
  
  
  "Мiлан " мёртвы".
  
  
  'Яе ведаю гэта.'
  
  
  "Голас чаму яе больш не магу быць эга лейтэнантам". Карака на iмгненне пагладзi- сваю бараду, яго вочы звузiлiся. - Ты - дрэннай кампанii, Картэр.
  
  
  'Яны мае сябры. У тым сэнсе, што мы -се сябры Мiлана, - спакойна адказа- я. - Але яе тут для сябе.
  
  
  'Чаму?'
  
  
  "Каб атрымаць шкуру ва-ка Мiлана".
  
  
  Наступiла цiшыня. Карака адкрыта паглядзе- на мяне цёмнымi злымi вачыма. - Эга шкуру? - рэзка спыта- ён. 'Для чаго? Каб аддаць эга паездак, фотаздымкамi, музыкай i сл сборищу незадаволеных?
  
  
  Побач са мной Падра руха-ся - моцнай лютасьцi, i ён пакла- руку эму на плячо, каб супакоiць. - Няма, - сказа- яго Караку. "Але з-за гэтага". Яе глыбока -здыхну- i згарэ-, iмправiзуючы, пакуль каза-. "Я сустрэ- Мiлана шмат гадо- таму - Берлiне. Аднойчы ён сказа- мне: "Нiк, яе цяпер вяртаюся на радзiму, але нiколi не забывай мяне. Вяртайся да свайго амерыканскаму народу, не забывай мяне". I ён не памёр, мы - маiм складаць даляр, нам складаць даляр многiх свабодалюбных амерыканца-".
  
  
  У гэты момант людзi Карака пачалi мармытаць i неспакойна рухацца, а адзiн вакол iх раптам закрыча-: "Гэта пастка". Iншы закрыча-: "Не гэтаму эму гэта!"
  
  
  Яе, павярну-ся i -бачы-, што гавораць былi маладымi людзьмi, па-вiдаць, двума навабранцамi Карака. Гэта мела сэнс. Яе, павярну-ся да платформе, i вочы Карака паглядзелi на мяне, по-ныя iронii.
  
  
  - Ты тут чужы, Картэр, - сказа- ён. "Вы не разумееце, як iдуць справы - нас".
  
  
  Яе стамi-ся ад таго, што мяне называюць незнаёмцам. Раптам мне надакучыла -ся гэтая праклятая мiжусобiцы. - Я прыйшо- для сябе, але не толькi для сябе, - агрызну-ся я на яго. - Гэты меч не належыць нам, табе, нам, мне, нам, паездак, фатаграфiямi, музыкай. Але ён належыць усяму адкрыты басейн. Гэта сiмвал таго, за што памёр Мiлан. Гэта сiмвал свабоды i незалежнасцi для народа- усiх краiн".
  
  
  Зно- пачу-ся гул галасо- i руху асяроддзя- мужчын. На iмгненне мне здалося, што я зайшо- занадта далёка. Затым адзiн вакол мужчын старэй за сталом здзi-лена сказа-: "Вы можаце зрабiць гэта для нас?"
  
  
  'Так. I яе гэта зраблю Слова было распа-сюджана, i яно будзе азначаць падтрымку i грошы для вас. Дайце мне гэта.
  
  
  Яе сапра-ды захапi-ся. Усё, што мне цяпер было трэба, гэта феерверк i сцяг, каб мяне абралi прэзiдэнтам. Хваляванне - пакоi было вялiкiм, i здавалася, што я магу выцягнуць Сафiю i яе банду адсюль жывымi.
  
  
  У гаме наступнай дыскусii выразна бы- чутны голас старога. "Я кажу, што мы павiнны даць эму гэтую шкуру", - сказа- ён. "Свет павiнен пачуць аб нашай барацьбе, i калi Картэр зможа... .. '
  
  
  - Глупства, - фыркну- Карака. "Гэта -сё хлусня. Усё яшчэ . .. " Горкiя эга вочы дзi-на заблiшчэлi, i ён павольна пача- усмiхацца. Гэта была непрыгожая -смешка. Ён нагну-ся, падабра- шэрую футравую шкуру i пакутлiва сцiсну- яе - руцэ. - Хочаш гэты меч? Добра, прыйдзi за iм. Я не хачу, каб вы былi побач з Сафiяй або Падрой, у выпадку, калi гэта ваша хiтрасць, каб дыскрэдытаваць мяне. Гэта, верагодна, бы- трук эга. Ён выгляда- досыць хiтрым, каб зрабiць што за-годна. Але я падышо- да яго i бы- амаль на адлегласцi выцягнутай рукi, калi ён сказа- мне спынiцца. Затым ён кiну- скуру да маiх ног. Яе схапi- ee i хутка правё- пальцамi па nah, шукаючы маленькi хвiлiну ззаду на шыi. Яе агледзе- эга, два, тры разы, напа-паварота, каб схаваць свае пошукi ад Караца.
  
  
  Затым выпусцi- яе шкуру на падлогу. - Карака, - холадна сказа- я. "Гэта не во-к Мiлана".
  
  
  Карака фыркну-, яго рука сутаргава сцiсну- пiсталет. Эга голас шталь гучным i пагрозлiвым. 'Не будзь дурным. Яе сам бачы-, як памiра- гэты во-к, i зня- шкуру. Ты называеш мяне як ашуканца?
  
  
  "Гэта не во-к Мiлана".
  
  
  Карака напружы-ся, задыхаючыся ад гневу, а затым раптам засмяя-ся. Гэты чалавек бы- вiдавочна вар'ятам, i гэта рабiла эга - сто разо- больш небяспечным, а -се эга дзеяннi непрадказальнымi. Ён павярну-ся да сваiх людзей, яго важкi твар пад барадой стала свiнцовым. "У яго ёсць мужнасць, у гэтага Картэрам", - злосна выдыхну- ён. "Ён прыходзiць, як быццам мы эга падначаленыя, сцвярджае, што гэта не маё шкура i абвiнавачвае мяне - хлуснi. Ну i жарт!'
  
  
  Маладыя людзi, вiдавочна, пагадзiлiся з iм. Яны сагнулiся ад смеху, хоць не зводзiлi вачэй з мяне, нам з паездак, фатаграфiямi, музыкай, нам з невялiкай групы, якая трымае - руках нажы i агнястрэльную зброю.
  
  
  Яе спыта-. - Дзе сапра-дны во-к? - Ты хаваеш гэта?
  
  
  Твар эга раптам стала сур'ёзным, рукi, падобныя на кумпяк, схапiлi МАБ i ён нацэлi- эга мне - грудзi. "Забяры шкуру," сказа- ён; эга голас бы- халодным i ясным, праразаючы гул, як ланцэт. - Вазьмi яе, Картэр. I забяры сваiх шакала-, пакуль яе не звары- вакол вас, усiх мыла.
  
  
  Падра заро- ззаду: "Падобна на тое, ты не ведаеш, што з гэтым рабiць, Карака".
  
  
  Карака плюну- у гневе, яго вялiкi палец пабяле- на спускавым кручку. Нараста- выццё цёмнай лютасьцi эга людзей, якiя чакаюць, што адно слова вызвалiць ih. Гэта была б бойня, пол бы- бы залiты нашай крывёю. Карака -ста-. Эга вочы вар'яцка зiхацелi.
  
  
  Яе, скокну- наперад. Адзiн чалавек падня-ся, каб абаранiць Карака. Нядо-га думаючы, яе вырва- у яго вiнто-ку i -дары- яго эга прыкладам па твары. Закрыча-шы, ён упа- дагары. Ззаду мяне людзi Карака крычалi ад дзiкага -збуджэння, распространявшегося, як iмклiвы лясны пажар. Карака, здзi-лены маёй хуткай атакай, спатыкну-ся аб сядзеннi i -па- з дзi-ным пiскам. Тады яе схапi- эга за валасы, тузану- уверх i выхапi- пiсталет па эга слабых пальца-.
  
  
  Яе усадзi- у яго ствала, як раз у той момант, калi яго людзi збiралiся штурмаваць платформу. Яе, закрыча-. - 'Останавитесь!' Цi ён памрэ першым!
  
  
  Мужчыны замерлi, i на долю секунды здалося, што яны замерлi. Некаторыя закранулi свайго зброi, як быццам не былi -пэ-неныя, што я гэта ме- на -вазе, але нiхто не рызыкну-.
  
  
  - Падра, - усклiкну- я, - Сафiя. I астатняе. Iдзiце сюды.'
  
  
  Падра ад душы засмяя-ся, калi ён дабра-ся да мяне.
  
  
  - Я - вас не сумнява-ся, - заро- я. - Так што я таксама цябе зно- выцягну. Цi ёсць выхад?
  
  
  - Вунь там, - сказа- Падра, паказваючы на вароты, амаль схаваныя - ценi. Памiж намi i варотамi стаяла не менш тузiна змрочных мужчын.
  
  
  - Загадай iм, Карака, - сказа- я. Ён паглядзе- на мяне скоса, вочы закацiлiся - ружовых вачнiцах, а на лбе выступiлi кропелькi банк. Яго зно- груба ткну- эга - печань. Ён выкрыкну- загад, i людзi, мармычучы, слухалiся эму.
  
  
  K дзень -тварылася сцежак. Яе пача- цягнуць эга з платформы. Ён спатыкну-ся, але - яго не было выбару. Яе мацней сцiсну- эга руку i глыбока -цiсну- пiсталет эму - рэбры, каб падагнаць яго. Яе адчува- пах эга жудаснага банка.
  
  
  - Ты не выжывеш, сабака, - прастагна- ён.
  
  
  "Тады i ты не павiнен выжыць", - змрочна паабяца- ёй эму. "Ты будзеш жыць так жа до-га, як i мы".
  
  
  Карака, вiдавочна, дума-, што мы заб'ем яго, як толькi пройдзем гэты праход. Таму што ён сам зрабi- бы гэта пры iх жа пры iншых абставiнах. У вар'яцкiм роспачы ён змага-ся, царапаясь i кусаясь. Я не веру, што ён -сведамля-, што рабi- у гэты час. Чыстая жывельная панiка была занадта моцная - nen для гэтага. Але мая рука апынулася занадта блiзка да эга роце, калi яго, змага-ся з iм, i ён укусi- яе. Мая рэакцыя была мiжвольная i а-таматычнай: яе выпусцi- пiсталет. Яе -сё яшчэ трыма- эга за руку, але затым Падра выпадкова спатыкну-ся аб мяне, яшчэ мацней пазбавi-шы мяне процiваг, i Карака вырва-ся на волю. Ён прарва-ся праз ачапленне з крыкам. 'Забiце ih. Забiце ih.'
  
  
  Не было часу нават праклясьцi сябе. Стары турэцкi меч сцебану- мяне жорсткiм ударам. Яе скурчы-ся, i рэч зачапiла мой скальп. Затым яе -бачы- iншую магчымасць i, нахiлi-шыся, разарва- самую вялiкую тканiна, на сцэне, i яна развалiлася, як абрус на накрытом стале. Яна прызямлiлася на падлогу разам з яшчэ некалькiмi мужчынамi, якiя спрабавалi падкрасцiся да нас ззаду. Потым трыножак пахiснулася i з грукатам звалiлася. Падпаленае алей расплескалось па паветры шырокай дугой. Агнiсты лiвень шыпе- i пырска- на халодны падлогу, патокi лавы -спыхвалi полымем, выклiкаючы - пакоi по-нае замяшанне i жах. Дзявяцера нас нырнулi - кiрунку выхаду, наносячы -дары злева i справа вакол сябе. Карака разам пракля- д'ябла i свайго старога псiха. Падра шпурля- вакол сябе цела амаль гэтак жа хутка, як i изрыгал свае праклёны. Сафiя выкарыстала стары Mannlicher як бейсбольную биду. Эга адзiны стрэл мала што каштава- супраць гэтай арды, нават калi б гэй, ёсць магчымасць прыцэлiцца.
  
  
  З боку да мяне падышо- яшчэ яныне мужчына. Яе -дары- яго эга i так моцна, што ён адскочы- назад у перакуленай жаро-нi. Ён адрэагава- так, як быццам трапi- у асiнае гняздо i падскочы- у дзiкiм танцы, пляскаючы рукамi па дымлiвай задняй частцы штано-. Падра разгарну-ся i збi- з нага чалавека, якi спрабава- напасцi на Сафiю. Трэцi бы- з кароткiм нага, перш чым ён змог выкарыстаць свой 45-й калiбр. Двое iншых асцярожна наблiзiлiся i сталi, гатовыя ударыць мне - галаву. Падра зачапi- аднаго, а яе -зя- iншага, то чаго мы абодва -дарылi ih аднаго пра аднаго галовамi. Яны -палi, як два яйкi, каб ih растапталi астатнiя. Больш за -сё гэта нагадвала старамодную бойку - бары.
  
  
  Нарэшце мы падышлi да масi-най старой дзень, зробленай па то-стых бярвення, змацаваных перакладзiнамi. Мы адкрылi яе i зачынiлi перабi-шы che-то вялiкi палец. Перакрываючы гук крыку, Падра зачынi- затвор дзень.
  
  
  "На якое-то час гэй прыйдзецца ih затрымаць", - сказа- ён.
  
  
  - Можа быць, на хвiлiну, - змрочна сказа- я. У дзверы -жо люта стукалi. Яе, чу-, як Карака выкрыква- загады. "Нiякiх сякер, iдыёты. Разбiць гэтую чортаву дзверы - шматкi. Падарву яе. Забiце ih. Не дайце iм збегчы.
  
  
  Яе хутка агледзе-ся, каб злiчыць людзей, амаль сляпы, у цемры. Нас засталося толькi шасцёра, адзiн чалавек стагна- ад балюча, адна эга рука была нямоглая, як зламанае крыло, прижатое да праведзеныя вылiчэннi, а iншы з залiтым крывёю тварам.
  
  
  'Што гэта за дзверы?' - спыта- яе Падру.
  
  
  "Ты дума-, што яны будуць выкарысто-ваць такую дзверы для пархатага сераль?"
  
  
  "Ну, i куды ж мы накiруемся?"
  
  
  Pass - выходзь на вулiцу, - проста сказа- ён.
  
  
  "Тады нам лепш сысцi, - сказа- ёй эму, - пакуль яны не адумалiся i не абышлi вiлу".
  
  
  Падра накiрава-ся - цемру, - вузкi калiдор, якi цалкам схаваны цемрай. Сафiя схапiла мяне за руку i пайшла побач, амаль бесперапынна лаючыся i рыкаючы, спатыкаючыся аб нябачныя абломкi.
  
  
  Так жа рапто-на, як мы -вайшлi - чернильную цемру, мы зно- выйшлi па -сiм нах, у прамень яркага сонечнага святла, якi на iмгненне асляпi- нас. Вакол нiадкуль з'явiлася цень, цьмяная, у незнаёмым свеце. Iнстынкты-на яе высек эга, адчуваючы по-нае задавальненне ад парваных сухажылля- i нерва-. Падра закрыча-, i мы -се рушылi -след за эга велiзарнай фiгурай, iмчыць па заднiм двары вiлы. Гук бота- бы- усяго - некалькiх футах ззаду нас.
  
  
  Мы падышлi да стагнаць вiлы, якая займаецца цудам ацалела. Падра i трое iншых мужчын пералезлi праз нах, i яе спынi-ся ривненской настолькi, каб падштурхнуць Сафiю -след за iмi. Яна працягнула мне руку зверху, упiраючыся нагой у iншы бок сцены, i мы разам апынулiся на вулiцы, па iншую бок. Пякучы дождж свiнцу зашыпе- над намi i сцебану- па верхняй частцы сцяны, дзе мы толькi што сядзелi.
  
  
  Падра паказа- гакам у тым напрамку, у якiм нам варта рухацца. Мы чулi, як людзi Карака бегалi туды-сюды па iншы бок сцены, шукаючы рассыпающееся месца, праз якое можна было б прайсцi. Затым мы згарнулi за кут, спусцiлiся па вузкiм завулку, перасеклi двор i памчалiся па выбоiстай руiнах разбураных дамо-.
  
  
  "Тут, яны тут!" пачу-ся крык ззаду нас. Мы не адважылiся спынiцца, каб азiрнуцца. "Яны прайшлi тут. Тут! Адрэжце ih.
  
  
  Падра знiк у Тэрмах, будынку, у якiм калiсьцi размяшчалася купальня. У свой час гэта было багата упрыгожанае будынак, асаблiва для такой дальной заставы, як
  
  
  Аптос. Але, напэ-на, памiж двума гладыятарскiх турнiрамi iм больш няма чаго было рабiць. Мы -вайшлi - калидариум, велiзарны цэнтральны зала з джакузi, занадта адкрыты, каб адчуваць сябе камфортна. Мы пабеглi да меншым пакоях ззаду, як толькi з'явiлiся людзi Карака i пачалi страляць у нас.
  
  
  Мы падышлi да фригидарию, дзе калi-то была халодная лазня, i одзiна вакол нашых круцi-ся, па грудзях эга хвастала кро-. Мы пакiнулi эга там, мёртвага, i паспяшалiся праз меншы аподитерий, рымскi аналаг распранальнi, i спусцiлiся па некалькiх лесвiчным пралётах на нiжнi -зровень.
  
  
  - Што задума- гэты Падра? - спытала яе, Сафiю, цяжка дыхаючы. "У нас няма шанца- апярэдзiць ih".
  
  
  'Мы . ... мы спрабуем дабрацца да каналiзацыi, - задыхаючыся, прашыпела яна.
  
  
  Падра спынi-ся перад вялiкiм скрыняй па пяшчанiку. Там, унiзе, была вiдавочнай толькi цемра. - Унiз, - коратка загада- ён, i без вагання- нырну-. Мы слепа рушылi -след за iм i спусцiлiся - ваду i бруд. Сафiя прызямлiлася мне на грудзi i штурхнула мяне - бруд.
  
  
  - Хутчэй, хутчэй, - настойлiва сказа- Падра, i мы, спатыкаючыся, поплелись за iм, належачы па большай частцы на гук эга булькающих крока-. Двое пакiнутых мужчын прыкрывалi адступленне.
  
  
  - Будзь асцярожны, куды ставiш ногi, - папярэдзiла, зая-ляюць мяне Сафiя. "Я не нашу абутку".
  
  
  - Што здарылася з тваёй абуткам?
  
  
  - Прапалi, - лаканiчна сказала яна i працягнула. Яе бег побач з ёй, мае нагавiцы прылiпалi да ног, i нацiралi скуру на -нутраным боку сцёгна-. Мы прабiралiся праз лабiрынт смярдзючых, цёмных тунэля-, не затрымлiваючыся до-га на адным i тым жа, але за-сёды згортваючы - адзiн вакол калiдора- ён цi iншага боку. Крыкi i shaggy нашых праследавацеля- рэхам аддавалiся вакол нас, i было немагчыма каму ih адлегласць або кiрунак. Цяжка дыхаючы, мы пабеглi далей.
  
  
  Яе паспе- спытаць. - "Мы збiраемся схавацца тут?"
  
  
  'Няма . .. Няма . Карака будзе ахо-ваць -ваходы, каб не даць нам... калi. .. з пацуком у пастцы. Мы павiнны . .. дабрацца да кар'ера, дзе мы расположимся лагерам. Мы тут . ... у бяспекi, - выдыхнула Сафiя.
  
  
  Раптам мы пачулi гук крока-, якiя бягуць па каменю адкрытымi перад намi, адразу за наступным вуглом. Падра у лютасьцi спынiлася, калi з-за кута з'явiлася постаць, i iшла амаль адкрыта - мае абдымкi. Яе развернулс i з усёй сiлы -садзi- кулак эму - жыццi. Паветра вырва-ся праз эга лёгкiх, i ён упа- галавой у брудную ваду.
  
  
  Пачатку другi чалавек адышо- у бок, калi ён выйша- з-за кута i зрабi- свой ма-зер на мяне. Яе а-таматычна i замёр, чакаючы стрэлу. Але - гэты момант у маiх вушах пачу-ся громападобны гук, i эга мэта знiкла - чырвоным пляме. Мужчына -па- на камянi, i яе -бачы- Падру, якi стая- над iм з пiсталетам у левай руцэ.
  
  
  Яе не губля- часу дарма. Астатнiя людзi Карака стралялi па для кута - сляпой спробе забiць нас. Свiнец шугану- уверх i заскуголi- у уверцюра рикошетящих куль i вострых асколка- каменя - нашых вушэй.
  
  
  Яе, нагну-ся, каб падняць ма-зер, але тут Падра спыта-: "Вы б не аддалi перавагу зброю Карака?"
  
  
  "Вядома, але я кiну- гэта".
  
  
  Ён працягну- мне пiсталет, якi -сё яшчэ дымился. "Як намеснiк камандзiра, яе запатрабава- эга для сябе, але на самой дэла ён павiнен быць у цябе".
  
  
  - Дзякуй, Падра, - сказа- я i -зя- Ма-зер.
  
  
  - Яны дабралiся да амфiтэатра хутчэй, чым яе чака-, - прагырка- ён скрозь дзiкi стук куль. "Цяпер мы - пастцы".
  
  
  - А iншага выйсця няма?
  
  
  Але гэта было няда-на. Калi мы вернемся, яны выскачаць з-за кута i расстраляюць нас на шматкi.
  
  
  - Калi мы гэтага не зробiм, - з трывогай сказала Сафiя, - яны, хто ззаду нас, дагоняць нас i заб'юць. Гэта безнадзейна.
  
  
  "Ну, - сказа- я, - можа быць, яе змагу нагнаць упушчанае". Яе палез у хвiлiну i выцягну- газавую бомбу.
  
  
  Гэта была больш новая, палепшаная версiя: менш, лягчэй, i больш канцэнтраваная. Ён была памерам i формай, як батат i амелы спецыяльнае запальванне, таму яна не можа выпадкова спрацаваць, калi -падзе - непадыходны момант. Яе выцягну- чэку i - мяне было дзве секунды.
  
  
  Яе кiну- эга - кут перад намi, дзе яна пранеслася памiж групай мужчын, што стаялi з другога боку. Яе пачу- спалоханы крык, калi аднаго вакол iх ударыла гэй, на галы, i бомба выбухнула з трэскам. Шум - гэта палова псiхалагiчнага эфекту, як метады АХ сказалi мне. Праход напо-нi-ся дымам i гарам.
  
  
  Iмгненна мы пачулi, як людзi Карака пачалi задыхацца, затым пачулiся стогны i ванiтавыя пазывы. Цяпер яны хiсталiся, ну ванiтавала, лёгкiя разывались, чым балюча.
  
  
  Одзiна вакол iх вывалi-ся з-за кута, сагну-шыся напалову ад балюча i млоснасцi, яго твар было скажонае пакутай. Падра выда- дзiкi ро- i апусцi- свой крук у шыю чалавека. Ён упа-, як працяты бык.
  
  
  - Не -дыхайце, - перасцерагальна крыкну- я. 'Бяжым!' Мы пабеглi. Мы павярнулiся i памчалiся - тым кiрунку, у якiм прыйшлi, пакуль Падра не знайшо- iншы тунэль. Мы -вайшлi - яго, i ён зно- павё- нас праз сетку падземных труб, уверх па ухiлам да бакавых калектарам, а затым зно- -нiз, каб спусцiцца - асно-ныя калектары, а часам проста па крузе, выгiнаючыся i паварочваючы. Яе страцi- усялякае пачуццё напрамкi. Наш -цёкi прыня- характар дзi-нага скляпеннi.
  
  
  У якой-то момант мы спынiлiся пад абсыпанай дзiркай з па-разбуранай лесвiцай, якая вядзе да бледным небе над намi. Мы паднялiся наверх, як мага хутчэй i трохi перавялi дыханне, калi выявiлi, што гэты выхад не ахо-ваецца.
  
  
  Адтулiну адкрывала доступ да поля, по-нага камянё- i кусто-. На другiм баку поля была скала, якая займаецца спускалася -нiз, i калi мы дасягнулi яе канца, Падра паказа- -нiз i сказа-: "Ну! Мы пойдзем па ёй, а затым у кар'ер.
  
  
  Каменяломнi -я-ляла сабой шырокую далiну, якая займаецца выглядала так, як быццам яе рука выкапала гiганцкi. Эга боку -я-лялi сабой кудлатыя правiльныя тэрасы карычневых скал з прожылкамi i парапеты, абрамленыя калючымi зараснiкамi i выродлiвымi каржакаваты дрэвамi. Ён амаль прадставi- сабе рабо-, б'юцца пад рымскiмi бiзунамi, пакуль спуска-ся -нiз.
  
  
  - Калi-то я жылкi - Берлiне, - сумна сказала Сафiя. "Потым у Аптосе. А цяпер галасаванне тут.
  
  
  Гэта павiнна быць нiтка свеце.
  
  
  
  Кiра-нiк 5
  
  
  
  
  Лагер знаходзi-ся на плато з выглядам на заходнiя кар'еры. Ён склада-ся вакол двух разбураных хацiн, якiя, як я мяркую, былi казармамi легiянера i камандным пунктам. Вядома, ён бы- задуманы як абарона ад магчымага па-стання рабо-, з адным толькi уваходам, а астатнiя схiлы, стромкiя i цалкам недаступныя. Гэта было дастаткова бяспечна, настолькi бяспечна, наколькi прытулак магло iх быць пры дадзеных пры iншых абставiнах.
  
  
  Горны паветра бы- халодны, нават цяпер, потым па-дня, i - нiшы - стогн самай вялiкай хаты гарэ- невялiкi агонь. Одзiна вакол мужчын прыцiсну-ся спiной ён да таго ж стогны, напяваючы сабе пад нос. Iншы мужчына прысе- адкрытымi каля брамы, пакла-шы вiнто-ку на каленi, i -зiра-ся - адзiную сцежку.
  
  
  Яе знаходзi-ся - самай маленькай хацiне, якая займаецца служыла паездак, фатаграфiямi, музыкай спальняй, кухняй, каморы i зброевай. Са мной былi Сафiя i Падра. Усе трое сядзелi на кукiшках на матрацы паездак, фатаграфiямi, музыкай, самым зручным месцы - пакоi. У нас была бутэлька вiна, якая займаецца хутка скончылася, пакуль мы разма-лялi яшчэ з адным.
  
  
  - Карака больш не будзе нас турбаваць, - нiзкiм голасам сказала Падра. - Не, пакуль мы тут у бяспецы.
  
  
  "Не так шмат нас засталося, каб пазмагацца з iм, калi ён нападзе, - за-важы- я. "Нас чацвёра, акрамя вас i мяне".
  
  
  - Так, але Карака -жо аднойчы спрабава- штурмаваць лагер, калi мы былi выгнаныя вакол Афона i адправiлiся сюды, каб працягнуць бой. Мы, вядома, не страля- на паразу, але выпадкова паранiлi некалькiх. Для яго гэта было вялiкiм маральным паразай".
  
  
  "Тады - нас было больш людзей", - сказала Сафiя. "I -сё ж два цi тры добрых стрэлка могуць адбiць напад".
  
  
  - Што мяне больш турбуе, - працягва- Падра, - так гэта тое, што Карака будзе трымаць нас у аблозе i чакаць, пакуль мы не памром ад голаду i смагi. Эга маладыя рэкруты -жо акружылi плато.
  
  
  Яе спыта-. - "Як до-га мы зможам тут пратрымацца?"
  
  
  Падра узя- жменю зямлi i дазволi- гэй павольна пратачыцца скрозь пальцы. Ён не адказа-.
  
  
  - Няхай паспрабуе, - выдыхнула Сафiя. "Мы нiколi не здадзiмся".
  
  
  Падра засмяя-ся над яе супрацiвам. "Ты добра дерешься, як жанчына".
  
  
  - Дастаткова добра, каб выратаваць сваю шкуру? - з гонарам адказала яна. - Цi ты забы-ся, што я выратавала цябе, калi Нiк ледзь не забi- цябе?
  
  
  Гiгант кашляну-, зно- павярну-ся да мяне i паспешлiва змянi- тэму. "Дарэчы пра шкурах, гэта была сапра-ды не мая шкура?"
  
  
  Яе, зiрну- на Сафiю. Яна кi-нула, i ён сказа- эму. "На шыi не было кiшэнi. Я не ведаю, што гэта была за ва-чыная шкура, але гэта бы- не во-к Мiлана.
  
  
  - Цьфу, - фыркну- Падра. "Мы -се былi абдураныя казкамi Карака . Але дзе ж тады сапра-дная шкура?
  
  
  - Толькi Карака гэта ведае, - прамармытала Сафiя.
  
  
  I мне давядзецца гэта высветлiць.
  
  
  Яны паглядзелi на нах з здзi-леннем. - Ты маеш на -вазе, што збiраешся вярнуцца? - спыта- Падра.
  
  
  "Не," сказала Сафiя з дзi-най гарачнасцю. "Гэта было дастаткова дрэнна для першага разу, i Карака нават не чака- нас. Цяпер ён гатовы i не ведае лiтасцi".
  
  
  Яе, уста- i пача- хадзiць па пакоi, як звер у клетцы. "Я не думаю, што ён чакае, што мы зробiм што-то адкрыта цяпер. Калi мы будзем дзейнiчаць зараз, пакуль ён усё яшчэ думае, што мы абараняюцца. .. '
  
  
  "Ах, але гэтая група мужчын -нiзе", абверг паведамленнi смi мне Падра, кiваючы галавой. 'Усё яшчэ . .. '
  
  
  - Бачыш, - узмалiлася Сафiя. - Не спрабуй, Нiк. Калi ласка...'
  
  
  "Рана цi позна нам давядзецца прайсцi праз гэта, i я думаю, што чым раней, тым лепш".
  
  
  "Нiк право-, Сафiя". З сур'ёзным уздыхам Падра падня-ся на ногi. "Наш лагер ператвары-ся - пастку. Мы павiнны iсцi.
  
  
  'Добра. Але нам не трэба вяртацца - Аптос.
  
  
  'Як? Ты маеш на -вазе, што мы -цячэм, як пабiтыя сабакi, i адразу аддамо перамогу Караку? Хiба ты толькi што не сказала, што мы нiколi не здадзiмся?
  
  
  У салоне павiсла няёмкая цiшыня. Наша дыханне здавалася вельмi гучным - вузкiх межах каменных сцен. Падра падышо- да мяне i шматзначна падня- свой крук.
  
  
  "Я ведаю сваiх суайчыннiка-. Без срэбнага мовы Карака, якi мог бы збiць ih з панталыку, яны прыслухаюцца да здароваму сэнсу. Без гэтай шкуры яны -бачаць эга голым. Праз некалькi гадзiн гэтыя людзi стомяцца чакаць, ih гне- будзе астываць дзень ото дня. Можа быць, мы зможам праслiзнуць пазней.
  
  
  Яе спыта-. - "Праз каналiзацыю?"
  
  
  'Так . .. i няма. Мала хто ведае, але - рымскiх гарадах было цэнтральнае ацяпленне. Вялiкiя вогнiшчы - падвалах i каналы - сценах, каб прапускаць гарачы паветра.
  
  
  - Але гэта немагчыма, Падра! - усклiкнула Сафiя. "Гэта чыстае самагубства".
  
  
  "Але гэта павiнна быць зроблена," абыякава сказа- Падра. Затым ён пазяхну- i дада-: "Абудзiце мяне нiяк не позна. А пакуль яе буду спаць. Вы можаце працягнуць абмеркаванне з Картэрам, калi хочаце. Падра з разумелай усмешкай выйша- па хацiны.
  
  
  "Апусцiце фiранку", - сказала Сафiя, маючы на -вазе ко-дру, служы- дзвярыма. Яе прыслабi- вяро-ку, -трымлiвальную эга на месцы, i яна -пала - адтулiну.
  
  
  "Падыдзi i сядзь побач са мной".
  
  
  Калi яго зно- апыну-ся на матрацы, яна прыцiснулася да мяне i цiха спытала: "Нiк, табе сапра-ды трэба вярнуцца да гэтай шкурай?"
  
  
  - Ды i ты сама ведаеш, што я павiнен гэта зрабiць.
  
  
  "Вы -жо зрабiлi больш, чым хто-небудзь можа зрабiць. Ценымногие больш. На тваiм месцы яе б пакiнула Афон да таго, як мяне замучылi або пацярпелi паразу - бiтве, якая займаецца не была маёй .
  
  
  - Тое ж самае ёй магу сказаць i аб табе, Сафiя. Полгар мёртвы.
  
  
  "Гэта мая барацьба, Нiк. Яе зрабiла яе сваёй . Яе больш нiчога не сказа-, толькi пагладзi- яе ша-кавiстыя чорныя валасы.
  
  
  "У свой дваццаць пяты дзень нараджэння яе, прачнулася з сумным пачуццём, што пражыла чвэрць стагоддзя, нiчога не дамогшыся. Не-забаве пасля гэтага яе сустрэла Полгара Мiлана". Яна казала спакойна, вочы яе былi задумчивы. "Цяпер, калi ён сышо-, Аптос - гэта -сё, што мне засталося верыць".
  
  
  'Вы яшчэ маладыя. Вы можаце знайсцi iншага чалавека.
  
  
  - Так, - сказала яна, пагладжваючы мой твар кончыкамi пальца-. - Але потым лепшага ты не хочаш згаджацца на меншае. Калi ласка, давайце допьем вiно.
  
  
  Мы разбуры- бутэльку. Ee палачкi пакрылiся плямамi ад выпi-кi, а дыханне стала крыху цяжэй. - Не сыходзь, - прашаптала яна. "Скажы сваiм людзям, што шкура знiшчана".
  
  
  - Але я ведаю, што гэта не так, Сафiя, i гэтага дастаткова, каб усё iшло сваiм парадкам. Ёсць яшчэ адна рэч: абяцанне, якое да- жыхарам Джзана.
  
  
  "Так, яе, памятаю, ты сказа-, што горад захоплiваюць, i ты гатэль iм дапамагчы".
  
  
  - Дапамагчы, - саркастычна сказа- я. "Выдатная дапамога - гэта Аптос".
  
  
  "Ты атрымаеш дапамогу", - паабяцала яна. - Ты як-небудзь атрымаеш яе, калi адзiн вакол нас выжыве. Слёзы навярнулiся на яе вочы. - Калi ласка, не сыходзь, - зно- сказала яна. "Я не хачу, каб ты памiра-".
  
  
  "Калi хто памрэ, дык гэта гэты дзёрзкi вырадак з барадой".
  
  
  'Ты вар'ят. Такi ж вар'ят, як i Полгар, - закрычала яна. Затым яна кiнулася да мяне i з варварскай сiлай прыцiснула свае вiльготныя вусны да маiх .
  
  
  Яна вырвалася на свабоду, так жа рапто-на, як i учапiлася, пакiну-шы нас абодвух задыхацца i прагнуць большага. Прамень сонца прабi-ся скрозь шчылiну - стогны i асвятлi- яе твар, i -бачы- яе -смешку, якая займаецца была адначасова i сумнай, i цёплай, i пяшчотнай. Яе прыцягну- ee да сабе i прагна пацалава- у вiльготны адкрыты рот. Нашы пацалункi распалiлi некантралюемы агонь. "Так, так", - прастагнала яна, калi расшпiлi- яе i зня- з нах блузку. 'Так . .. '
  
  
  Адным рухам -нiз яе, расшпiлi- маланку на яе штанах i нацягну- ih ee сакавiтыя сцягна. Яе адчува- цяпло яе цела, калi яна рухалася да мяне, спускаючы штаны па нагах. Цяпер на ёй былi толькi майткi, i якiм-то чынам гэтай незвычайнай жанчыне -далося знайсцi ша-кавiстыя на навобмацак i вельмi маленькiя, проблiск яе жаноцкасцi - свеце, якi складаецца вакол жорсткiх i бязлiтасных мужчын. Яе сцягну- трусiкi, i ee ягадзiцы i сцёгны вызвалiлiся для маiх даследуюць рук. Павольна правё- рукой па ee жывата i сцегна-, а затым глыбока пранiк гэй, памiж нага. Яна стагнала i калацiлася ад жадання.
  
  
  Сафiя дапамагла мне скiнуць вопратку, нервова пацягну-шы штаны i швэдар, падставi-шы маё цела на халодны паветра хацiны. Мы откинулись на ложку i мо-чкi абнялiся, атрымлiваючы асалоду ад дакрананнямi сябра аднаго - цемры.
  
  
  Горача, нашы вусны злiлiся разам, i -ся пяшчота была выкiнутая за борт. Яе рукi обвились вакол мяне i прыцягнулi да сябе, калi яна пакусвала мае вусны, глыбока уцягвала мой мову - рот i праводзiла пазногцямi глыбока - маёй спiне. Яе, адчува- яе грубую пажада, ee соску цвярдзеюць на маёй грудзей, яе цела рухалася, калi яна пастаянна стагнала.
  
  
  Слабыя крыкi жывёлы захаплення вырывалiся вакол яе горла, калi яна абдымала мяне. Яе твар было скажонае пажадлiвасьцю, рот прагна варушы-ся, сцягна рытмiчна адчынялiся i зачынялiся вакол мяне. Мы больш не адчувалi нiчога, акрамя неверагоднага хвалявання цяпер. Яе падня- свае штуршкi, i цудо-ная боль задавальнення прымусiла Сафiю варочацца пада мной. "Ах, ах, оооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооочичичичихауууу!" закрычала яна. Яе адчува- толькi расце -нутры мяне велiзарнае напружанне i трэнне нашых цела- яшчэ адзiн аб другога.
  
  
  Затым яна закрычала, закрычала ад амаль невыноснай iнтэнсi-насцi задавальнення, i -сё - нашых целах, здавалася, злiлося разам у апошнiм выбуху.
  
  
  Калi -сё скончылася, мы задрамалi шчаслiвым сном без сно-, нашы цела пяшчотна пераплялiся.
  
  
  
  Кiра-нiк 6
  
  
  
  
  Мы выйшлi па хацiны незадо-га да заходу. Яе, адчува- сябе адпачылым потым скляпеннi, але замерзлым. Сафiя настаяла, каб яе пакiнулi сваю iрваную скураную куртку i замест нах лiшнi надзе- швэдар. Яе завадатара- абодва швэдры - штаны i заткну- МАБ на свой пояс. Сафiя пераапранулася - чыстыя штаны i кашулю i адшукала пару туфля-. Яна запэ-нiла мяне, што - iх шнуркi, якiя не парвуць. У промнях заходзячага сонца яе твар было залатым i незвычайна прыгожым. Ee вусны былi по-нымi i чырвонымi.
  
  
  Падра выйша- па iншай хацiны, трасучы плячыма i пачухваючы грудзi гакам. У яго бы- той жа разумее погляд у вачах, i калi Сафiя -бачыла, што ён наблiжаецца, яна густа пачырванела i паспяшалася назад у хацiну, каб знайсцi сабе занятак .
  
  
  - Усё зроблена? - коратка спытала я, iгнаруючы эга погляд.
  
  
  "Настолькi гатовая, наколькi гэта магчыма. Ён павярну-ся, каб штогод у кар'ер. "Яна дзiкая котка, - мякка сказа- ён, - але нават - дзiкiх котак ёсць складаць даляр".
  
  
  Яе, кi-ну- у знак згоды.
  
  
  У святле заходзячага сонца ценi былi до-гiмi, а сцежак -здо-ж -сходняга схiлу здавалася стужкай пылу. Далёка -нiзе вiднелiся вялiзныя валуны, якiя, верагодна, хавалi людзей Карака, а да гэтых валуно- цягнулiся падступныя аскепкi сланца. Сланец бы- падобны на сухi зыбучий пясок, i шталь пасткай для любога, хто спрабава- падняцца або спусцiцца па яму. Але шлях бы- бы занадта добра ахо-ваецца, каб спрабаваць зрабiць што-то падобнае.
  
  
  - Мы маглi б пайсцi iншым шляхам, - змрочна прапанава- Падра.
  
  
  'Нядобра. Там -зыходзiць сонца, i людзi Карака могуць пералiчыць нас па пальцах, хто паспрабуе з гэта боку, калi мы не скарыстаемся сцежкай. Я думаю, мы павiнны пайсцi па сцяжынцы. Мы будзем у ценi, i яны не падумаюць, што мы паспрабуем пройдти.
  
  
  - Добрая iдэя, Картэр, - за-важы- Падра.
  
  
  Бясшумна мы заскользили з вяршынi плато -нiз да -ступы над паласой сланца. Мы асцярожна рушылi, трымаючы зброю напагатове, i пачалi спа-заць па сланцаваму схiле.
  
  
  Цяпер мы былi на адкрытым паветры, i кожны цаля нашага апускаецца бы- пакутлiвай барацьбой з друзлым сланца-. Гэта патрабавала ад нас по-най канцэнтрацыi, i калi людзi Карака за-важаць нас зараз, у нас не будзе нашых адзiнага шанец. З кожным крокам яе чака-, што мяне застрэлiлi. Мае мускулы напружылiся - жорсткай сударгай, калi яе, схапi-ся за изрытую каляiнамi зямлю i саслiзну- унiз па кароткiм участках, занадта круты, каб iсцi iнакш. Час як быццам спынiлася, але паступова перад намi вымалё-валiся велiзарныя валуны.
  
  
  Нарэшце мы дасягнулi мяжы сланцавага схiлу. Яе перакацi-ся памiж першымi камянямi, на якiя наткну-ся, i Падра рушы- услед за мной. - Мы зрабiлi гэта, - ухмыльну-ся ён мне. - Цяпер давайце прикончим гэтых ублюдка-. Тут толькi навабранцы Карака i нiкога вакол маiх былых брато-. На гэты раз яе не буду страляць толькi для таго, каб паранiць".
  
  
  Яе, кi-ну- у знак згоды, а затым адправi-ся праз пустынны, жорсткi пейзаж, праз падлесак i вакол валуно-. Амаль парыж мы з Падрой кралiся, пастаянна сачыць за сцежкай. Вартавыя Карака не маглi быць далёка, i сцежак звядзе нас разам у зручны час.
  
  
  Раптам мы падышлi да глыбокага рова, дзе калi-то, шмат стагоддзя- таму, адарва-ся велiзарны валун з грукатам пранёсся па дне далiны, пакiну-шы там глыбокi пасля. Яе асцярожна падпо-з да краю бы з Падрой, якi па-зе ззаду i затым, шэпчучы праз плячо, сказа-: "Двое мужчын".
  
  
  Падра трохi наблiзi-ся, каб ён мог зазiрнуць за край. Наперадзе ляжа- спадзiсты схiл каля дваццацi метра-. На шарык, абароненага ад лютага ветру, стаялi два бандыта, прыставi-шы драбавiк да скал. Адзiн мужчына круцi- цыгарэту, а другi выпi- вакол бутэлькi. - Хiба табе не каза-? - пагардлiва сказа- Падра. "Гэта не змагары за свабоду. Яны злачынцы. У iх няма нiякага палiтычнага разумення. Iм няма чаго рабiць тут, у Аптосе.
  
  
  Яе -спомнi- словы паездак, фатаграфiямi, музыкай: "Мы не проста злодзеi". У наступны момант Падра нацэлi- вiнто-ку на бутэльку.
  
  
  - Няма, - прашыпе- я, адштурхо-ваючы эга руку. "Калi вы выстрелите, шум прыцягне -сiх астатнiх".
  
  
  - Ты маеш рацыю, - уздыхну- ён. - Прабач, Картэр.
  
  
  Яе сказа- эму прыкрыць мяне, а потым саскочы- у акоп, накiрава-шы на iх МАБ. - "Наш гук".
  
  
  Яны не змаглi своечасова дабрацца да свайго зброi, i, на шчасце, нават не паспрабавалi. Яны павольна выпрасталiся, трымаючы рукi над галавой, на тварах было напiсана здзi-ленне.
  
  
  - Падра, - крыкну- ёй праз плячо. "Iдзi сюды i вазьмi ih зброю".
  
  
  Ён слiзгану- праз край траншэi i накiрава-ся да гадзiнным, па-за лiнii агню майго а-тамата - выпадку супрацiву.
  
  
  Раптам з-за сляпой зоны з'явiлася група -зброеных людзей. Нейкi час яны стаялi там, ih асобы былi по-ныя збянтэжанасцi i здзi-лення, затым яны адкрылi агонь. Свiнец са свiстам рикошетил вакол Падры i мяне.
  
  
  Ёй кiну-ся - бок i падня- пiсталет-а-тамат, каб адказаць на смяротную атаку. Падра нырну- за скалiсты -ступ, стрымана цэлячыся - iх кожнай куляй . Група тых, хто напада- рассеялася, пакiну-шы дваiх забiтымi i траiх параненымi. Яе прыстрэлi- iншага, калi ён дасягну- канца западзiны. Яшчэ адзiн чалавек, нязграбны вусаты бандыт, ледзь не наляце- на мяне, калi -па- з куляй Падры - грудзi. Яе, адышо- у бок i стрэлi- у чалавека з пацучыным тварам, якi цэлi-ся - Падру. Ён тузану-ся назад, а затым упа- наперад, слiзгаючы па тым, што засталося ад яго асобы.
  
  
  Стралянiна сцiхла, калi людзi Карака перагрупавалiся, i ён змог далучыцца да Падрэ да таго, як стральба зно- разгарэлася.
  
  
  Яе спыта-. - "Як справы?"
  
  
  "Ну трапнасць горш, чым ih дыханне", - сказа- ён, перезаряжая ма-зер. Боепрыпаса- для МАБ у хацiне паездак, фатаграфiямi, музыкай не было i яе выкарыста- апошнi патрон. Одзiна вакол хлопца- Карака кiда-ся ад хованкi да хованцы, але глеба аслабела, i ён паслiзну-ся. Яго зрабi- свой апошнi стрэл. Лупi- вочы трапiла эму - спражку i знiкла - куце жыцця. Там я стая- са сваiм пустым пiсталетам, цяпер не чым iншым, як дарагi i складанай металiчнай дубiнкай.
  
  
  "Падра, яны акружаць нас".
  
  
  " Так, i я баюся, што мы нарабiлi дастаткова шуму, каб прыцягнуць -сю ih кампанiю".
  
  
  - Тады давай прыбiрацца адсюль да д'ябла .
  
  
  Выхад па -сёй кар'еры ператвары-ся - кашмарную чараду цяжкiх узыходжання- i рапто-ных кароткiх сутычак. Яе -зя- Schmeisser MP 40 у аднаго вакол забiтых. "У вас тут па-чарто-ску дзi-ная калекцыя зброi", - за-важы- яе Падрэ. "Мой яшчэ, калi ты будзеш змагацца супраць прыгнятальнiка-, як партызану, замест таго, каб дазволiць iм забяспечваць цябе, ты будзеш задаволены -сiм, да чаго дотянешься".
  
  
  "Так што ёсць верагоднасць, што - Карака няма нiякага радыёабсталяваньня, накшталт рацый".
  
  
  "Не, ну ён не мае."
  
  
  "Ну, яе, мяркую, гэта тое, чаго мы павiнны быць удзячныя".
  
  
  Мы караскалiся па расколiн i ярах, па крохкiя пад маёй цяжарам старажытных скал, па калючым, скры-леным кустах, изводившим нашу скуру. Раны на праведзеныя вылiчэннi i руцэ пульсавалi тупы пякучай болем, i ён дрыжа- на халодным ветры. Яшчэ адзiн грэбень, яшчэ адна расколiна; бяжы, змагайся i зно- бяжы. Падра задава- тэмп. Мы абодва былi знясiленыя i задыхалiся, калi нарэшце дабралiся да поля i знiзiлi хуткасць да павольнай рысi. Мы страцiлi людзей Карака па выглядзе i - апошнi раз агледзе-шыся, саскочылi - каналiзацыю.
  
  
  Праз па-гадзiны мы былi на вiле. Мы проползли -здо-ж задняй сцяны на iншы нiтка будынка- i выглянулi з-за контрфорса. Па разбураным двары неспакойна хадзi- вартавы з стрэльбай на плячы. Падра кi-ну- галавой у бок разбураных варота- у некалькiх ярда- ззаду ахо-нiка. - Мы пойдзем у склеп, - прашапта- ён. - Там мы можам залезцi - паветраводы. Ён пакла- ма-зер у хвiлiну i прапанава- мне пакiнуць шмайссер. "Для гэтага няма месца", - сказа- ён мне.
  
  
  "У нас будзе твой пiсталет, толькi калi нас зловяць". Ён фаталистически -здыхну-.
  
  
  Яе, павярну-ся i паглядзе- на вартавога, задаючыся пытаннем, хто бы- больш падмануць, Карака, Падра цi яе. Гадзiнны, здавалася, iшо- цэлую вечнасць. Час ад часу ён садзi-ся, каб пацерцi свой чаравiк i што мармытаць пра сябе. Нарэшце ён схава-ся за вуглом. Яе глыбока -здыхну- i пабег за Падрой.
  
  
  Гадзiннага яшчэ не было вiдаць, калi мы дасягнулi аркi i нырнулi - засохлая, з пахам цвiллю склеп. У цэнтры знаходзi-ся форнакс, скляпеннi антычнага ачага, над якiм памiж сценамi разветвлялись вузкiя трубы, плошчай каля па-метра.
  
  
  - Гэта будзе шлях для нас, - сказа- я. - Ты -пэ-нены, што гэта прывядзе нас да Караку?
  
  
  'Так. Яны вядуць у кожны пакой вiлы.
  
  
  - Тады давай паспрабуем пранiкнуць у спальню. Мы можам заспець яго, калi ён прыйдзе адзiн. Дарэчы, што адбудзецца, калi мы затрымаемся?
  
  
  - Гэта было б вельмi сумна, - суха адказа- Падра. "Мы не зможам разгарнуцца i прагнаць пацуко-".
  
  
  Яе глядзе- на адтулiны з яшчэ большым агiдай. Падра паказа- на трубу, у якую гатэль -лезцi, i яе прыцiсну-ся, каб адштурхнуцца нагой ад краю i трапiць -нутр. Там я перавярну-ся на жыццё. Падрэ было яшчэ цяжэй, але ён забра-ся ззаду мяне, пакуль яе рухалася цаля за цаляй, абапiраючыся на перадплечча i пальцы нага.
  
  
  Гэтыя старыя паветраводы, павiнна быць, функцыянавалi - мiнулым прыкладна гэтак жа, як i сёння. Акрамя рашотак на падлозе, у рымлян былi выхады - нiжняй частцы сцяны. Лiжа, да столi былi больш вузкiя адтулiны. Гэта была дзi-на эфекты-ная сiстэма.
  
  
  У цемры мы па-злi, час ад часу спыняючыся, каб перадыхнуць. Гэта было бруднае, изнурительное справа. Яе -весь час дума-, што мы лёгка можам затрымацца - вузкiм месцы, i пацукi будуць грызцi мне ступнi.
  
  
  "Цяпер мы - гало-ным зале", - за-важы- Падра - адным па прамежка-. "Яшчэ адна пакой цi два, яшчэ тры, я думаю."
  
  
  - Спадзяюся, ты маеш рацыю, Падра.
  
  
  Ён нiчога не сказа-, толькi фыркну-. Мы працягвалi па-зцi па трубе, пакуль не дасягнулi якая абрынулася секцыi. Павольна яе расчышча- праход, перадаючы Падрэ кавалкi каменя i бруду. Затым мы папа-злi далей.
  
  
  Гукi пачалi прасочвацца аднекуль зверху. Я не бы- упэ-нены, што яны кажуць, але я бы- абсалютна -пэ-нены, што пазна- голас Карака. Яе памарудзi-, жэстам загада- Падрэ паводзiць сябе цiшэй i працягну- шлях, слiзгаючы вельмi цiха, каб нас нiхто не пачу-.
  
  
  Яе затрыма- дыханне, калi дабра-ся да выхаду, дзе шум бы- самым гучным. Тая ж самая сiла, якая займаецца разбурыла трубу ззаду нас, пашырыла яе тут. Паступова мне -далося знайсцi дастаткова месца, каб перасо-вацца на кукiшках. Падра бы- побач са мной, згорбi-шыся i абапiраючыся на сцягна. Ён бы- падобны на камiнара. Яе, нахiлi-ся наперад, мiлiметр за мiлiметрам, i агледзе- пакой, мае вочы прывыклi да цьмяным святле паходня-.
  
  
  Каля тузiна мужчын сядзелi за хiсткiм сталом. Чацвёра вакол iх выглядалi, як ветэраны старой гвардыi, якiя засталiся з часо- кiра-нiцтва "Мiлана". Астатнiя былi дзёрзкiмi маладымi бандытамi Карака. Карака хадзi- узад i наперад у расчараваннi або нецярпеннi, а можа, i - тым, i - iншым, калi ён удары- правым кулаком па левай руцэ. Падра цiха заро-, нiбы жывёла, почуявшее ворага, i перамясцi- свой аленка - якi расце раздражненнi.
  
  
  З гэтымi словамi ён абрыну- кавалак каменя. Гук бы- аглушальным. Ёй бы- упэ-нены, што яны пачулi б гэта - пакоi. Але няма, размова працягва-ся без перапынку.
  
  
  Яе, чу-, як Карака сказа-: "Да чорта -даву Мiлана i гэтага iдыёта з гакам. Мы павiнны глядзець фактах - твар. Мы слабеем, а армiя становiцца мацней. Днi нашай славы ззаду. Мы для iх не больш чым стрэмка - праведзеныя вылiчэннi.
  
  
  "Калючкi -сё яшчэ можа быць моцным", - абверг паведамленнi смi эму одзiна вакол мужчын старэй .
  
  
  "Ба. На колькi до-га? Наша зброя састарэла i састарваецца. Захад страцi- цiкавасць i адвярну-ся ад нас. Нiкога гэта не хвалюе.
  
  
  - Але гэты чалавек, Картэр, сказа-... .. '
  
  
  - Ён сказа-, ён сказа-, - закрыча- Карака. "Гэта -сяго толькi адзiн чалавек".
  
  
  - Ты чака- большага, Эван? - спакойна спыта- стары. "Толькi - аднаго чалавека бы- шанец дабрацца да Аптоса, i Картэру гэта -далося".
  
  
  - Я нiчога не чака-, - горача запярэчы- Карака. "Толькi холад, голад i ганебная смерць, калi мы будзем працягваць у тым жа духу".
  
  
  "Iншага шляху няма".
  
  
  "Ёсць."
  
  
  Барадаты маршалак з пакрытым плямамi тварам людзi не грубай паглядзе- на старога: "Слухайце, усе вы. Наш кантакт у Метковиче зрабi- некалькi запыта- уладам. Ён кажа, што калi мы цяпер будзем паводзiць сябе цiшэй, то мы можам атрымаць пэ-ныя саступкi.
  
  
  - Ён хлусiць, - прашыпе- Падра.
  
  
  Яе прыцiсну- палец да вусна-, каб прымусiць эга зама-чаць, але - маiм мозгу круцiлiся супярэчлiвыя думкi. Цi бы- кантакт Карака у Метковиче тым жа, што i - мяне? Калi так, то цi ён бы- тым, хто ён югасла-скую армiю, i яны ледзь не забiлi мяне? I акрамя таго, калi -рад было такiм прымiрэнчы, то чаму яны захапiлi Джзан?
  
  
  "Голас чаму, - працягва- Карац, стукаючы косткамi пальца- па стале, - запрасi- яе людзей вакол Белграда наведаць нас тут".
  
  
  'Тут?' прагырка- Падра, прыгнечаны. Ён выгляда- так, быццам збiра-ся падарвацца ад лютасцi. - Ён прывё- сюды ворага-? Мiлан перавярну-ся б у труне, калi б пачу- гэта".
  
  
  - Ш-ш-ш, - прашыпе- ёй эму.
  
  
  - Але што, калi мы не пагодзiмся? - цiха спыта-ся стары.
  
  
  "Тады далучайся да тых маньякам у каменяломнi", - ра-ну- Карака. "У нас ёсць шанец на бяспеку, i спакой, i калi вы не -бачыце гэтага для сябе, падумайце аб будучынi сваiх род i дзяцей. Мы заключаем выгадную здзелку i скончым з усiмi гэтымi гадамi кровапралiцця.
  
  
  Яе пачу- рык побач са мной i шорганне нага. Перш чым паспе- што-небудзь зрабiць, раз'юшаны Падра скокну- праз адтулiну - пакой, равучы ад лютасьцi i абурэння. Усе твары павярнулiся - бок эга, узрушаныя з'я-леннем гэтага почерневшего ад сажы дзiкуна.
  
  
  Яе вылая-ся на англiйскай i сербска-харвацкай, але паспяша-ся далучыцца да белокурому дзiкуну, задаючыся пытаннем, памру яе цяпер. Яе лепш памру я стаю, чым у гэтым брудным паветраводзе. - Кравец вазьмi, Хэш, - закрыча- я на яго. "Паглядзi, што ты нарабi-."
  
  
  "Чалавек можа трываць толькi пэ-ную колькасць, i не больш", - ра-ну- ён. Ён ступi- наперад i агрызну-ся на старых. - Ты, Вета-, мой родны мужчына! Вы -жо забылi, як мы плячом да пляча з Полгаром змагалiся за гонар Харватыi? I ты, i я апыну-ся, будзеш по-заць перад сербамi, цалаваць iм боты? Ён закрыча-, яго вочы блiснулi гневам. - Добрая продаж, Эван? Вы прадалi нас, вы зрабiлi гэта.
  
  
  Голас Караца абсурдна, як крэмень. - "Ты вар'ят, Хэш. Нашым марам прыйшо- паток, i мы павiнны прыняць рэальнасць. Навошта табе больш крывi на тваiх руках? Рэвалюцыя нiколi не бывае паспяховай."
  
  
  Падра махну- гакам. "Калi тут i ёсць кро-, так гэта кро- серба- у сумленным баi. А як жа кро- на тваiх руках? Кро- харвата-?
  
  
  Людзi Карака падышлi лiжа, нешта мармычучы.
  
  
  - Цi ён вам не сказа-? крыча- Падра. - Хiба ён не каза- табе, што атачы- i загада- забiць нас?
  
  
  - Хлусня, хлусня, - пракрыча- голас. "Ты здраднiк".
  
  
  Падра выпусцi- кулак, як гарматнае ядро. Пачу-ся трэск, i мужчына -ляце- у чалавека ззаду яго. Людзi Карака на iмгненне отшатнулись, а затым зно- падышлi да нас.
  
  
  Падра парырава- нажом сваiм гакам i -дары- нападнiка каленам у пахвiну. Яе удары- яго далонню па твары i пачу- храбусценне касцей. Калi яе збiра-ся напасцi на iншага чалавека, яго адчу-, як лупi- вочы -пiлася мне - нагу. Прыкладам -рэзалiся мне у грудзi, i рапто-ная, асляпляе боль, здавалася, разарвала мне галаву. Яе, хiсну-ся, узя- сябе - рукi i паспрабава- схапiцца за адно па стрэльба- перада мной. Нато-п насунулася i прыцiснула нас спiной да стагнаць. Яе паспрабава- прыгнуцца, але спазнi-ся на долю секунды.
  
  
  
  Кiра-нiк 7
  
  
  
  
  Вакол цемры пачу-ся голас. "Ён прыходзiць у сябе".
  
  
  - Выдатна, - отзвался iншы голас. - Ты гатовы, Гарт? У мяне вельмi мала часу для гэтага.
  
  
  Першы голас лаканiчна адказа-: "Гэтак жа гатовы, як i ён". Павольна цёмныя тучы рассеялiся, але спачатку - гэтым не было нiякага сэнсу. Яе плава- у моры балюча. Павольна яе зразуме-, што я зусiм голы, сяджу на жалезным крэсле. Калi яе паспрабава- паварушыцца, то выявi-, што мае запясцi i лодыжкi скаваныя вострымi металiчнымi кайданамi.
  
  
  У некалькiх футах ад мяне стая- невысокi мясiсты мужчына. Эга велiзарны жыцця навiса- над поясам, i бы- бачным скрозь дзiркi - кашулi. Ён бы- зусiм лысы, i - эга бясформеннай асобы была дыска- манументальная бесклапотнасць прафесiйнага ката, проста выконвае сваю працу. Пачу-ся шоргат руха-. Эван уста- з крэсла i сел на кукiшкi побач з маёй рукой.
  
  
  - Добры вечар, Картэр, - бадзёра сказа- ён. "Ты i Падра моцна мяне -зрушылi, калi -вайшлi скрозь гэтыя сцены".
  
  
  Яе нiчога не каза-. У мяне -жо былi праблемы з тым, каб прымусiць маё горла працаваць. Яно здава-ся высахлых i здушаным, як быццам хто-то наступi- на яго падчас працы фарбы.
  
  
  "Але я думаю, што магу што-што вярнуць", - сарданiчнай усмiхну-ся Карака. "Сардэчна запрашаем у мой пакой адпачынку".
  
  
  Яе агледзе-ся i пача- разумець, дзе я. Яе знаходзi-ся - маленькай квадратнай лiчбавыя камеры з груба отесанными сценамi. Паветра бы- напо-нены зловонием крывi i экскрымента-. У дрыготкiм святле адзiнай жаро-нi яе, убачы-, што на лiчбавыя камеры з другога боку два дзень з замкамi i вузкiмi шчылiнамi на -зро-нi вачэй. Сцены былi абвешаны старымi прыстасаваннямi для катавання-: зацiскi для нага, i ступня-, палатно кругловязаное (трыкатаж, пазнакi, спiнны валiк, падвесныя разбiваць i бранзалеты з арэля-, мноства запятнанных, iржавых шчыпцо- i шпiлек. Яе, адчу-, як жо-ць падступiла да горла, а па голаму целу пабеглi мурашкi.
  
  
  Карака павярну-ся да мяне i пацягну- маю галаву за валасы, жорстка павярну-шы яе, несумненна, я памятаю той момант, калi яе тузану- эга за валасы. - Я хачу -сё ведаць пра ва-ка Мiлана, - настойлiва прашапта- ён. "Я хачу ведаць, што - гэтым такога важнага.
  
  
  Яе выда- эму некалькi лаянак, ад якiх эга твар пабяле-, i ён адпусцi- мае валасы, як быццам эга ужалили. "Я б гатэль, каб Падра бы- тут адкрыта зараз, каб убачыць, хто вакол вас першым будзе малiць аб лiтасцi. Але зараз вам проста прыйдзецца малiць у два разы больш, каб зрабiць гэта правiльна. Гарт!
  
  
  Ён парывiста махну- iншаму мужчыну, i Гарт падышо- да крэсла. Яе не мог бачыць, што ён рабi-, але - мяне -знiкла трывожная думка, што я не проста сяджу - старым крэсле. Яе, чу-, як ён мiтусi-ся на карачках. Праз хвiлiну яе адчу- з'едлiвы пах распаленага металу i дыму.
  
  
  - Ты збiраешся распавесцi мне, Картэр. Рана цi позна ты мне скажаш.
  
  
  Смурод станавiлася -сё мацней, i цяпер яе за-важы-, што крэсла стала непрыемна гарачым. Па меры таго, як стары метал крэсла станавi-ся -сё больш гарачым, сцiска- яе кайданы . Мая скура гарэла. Яе сцiсну- зубы i ма-ча-.
  
  
  - Ты думаеш, я не змагу зламаць цябе, Картэр?'
  
  
  Языкi агню папа-злi -верх па сядзення крэсла, пакуль Гарт важда-ся з маленькiм мехам па авечай шкуры. Агонь разраста-ся, лiза- мае рукi i обжигал скуру. Шипованное жалеза стала вiшнёва-чырвоным, i -вайшло новае смурод, яшчэ адно смурод, смурод гарэлай плоцi. Мяне зажаривали жы-цом.
  
  
  - Картэр, у чым сакрэт праклятага ва-ка? Яе ведаю, што ён ёсць, i - мяне няма часу на тое, каб прасiць цябе па-добраму, пакуль войска серба- -жо - шляху. Расказвай.'
  
  
  Яе пачу-, як сэм выпалi- гэта. 'Казёл . ... каза.
  
  
  'Якая? Якая каза?
  
  
  "Ваша сямейная goat, Карака".
  
  
  "Што з гэтым?"
  
  
  Яе змага-ся - палаючай крэсле, мае лёгкiя сцiскалiся ад дыму i балюча. Тым не менш, мне -далося -дыхнуць дастаткова адбору проба- паветра. "Ваша сямейная казу... Шкада, што ваша мацi нiколi не чула аб супрацьзачаткавых сродках". Карака -дары- мяне сваiм вялiкiм кулаком па твары i разбi- губу. "Цаля за цаляй яе пашлю цябе - пекла", - ра-ну- ён на мяне. - Гарт, дастаткова. Прывяжы эга да арэля-.
  
  
  Гарт палi- вадой агонь пад кратамi, развяза- мяне i груба пацягну- па халодным каменным падлозе. Мае нервы -зарвалiся, i боль была амаль невыноснай, калi грубы камень цёрся аб маё обожженую скуру. У наступны момант Гарт зашпiлi- цяжкiя жалезныя кайданы арэля- на маiх запясцях. Арэлi - гэта амаль дагiстарычны папярэднiк дыбкi, катаваннi, якая займаецца падымае ахвяру - паветра, а затым раптам скiдае яе на зямлю. Гэта жорсткi метад выцягвання рук, скручвання цяглiц, разрыву сустава- i пералому касцей.
  
  
  Гарт падня- мяне за запясцi, пакуль ён не павiс так, што мае пальцы нага, ледзь дакраналiся да зямлi. Затым ён падышо- да стогны аб арэлямi i -зя- у руку згорнуты пугу. Ён страсяну- эга ззаду сябе i павярну-ся да Караку, чакаючы загаду.
  
  
  Вочы Карака былi лiхаманкавымi i нецярплiвымi, калi ён павярну-ся да мяне. "Гэта рымскае прылада, Картэр. Гэта робiць эга вельмi прыдатным для катавання-, цi не так?
  
  
  Затым ён адступi- назад i кi-ну-. Дубец вылеце- i сцебану- па маiм целе. Боль была амаль невыноснай, калi сырая скура павярнулася вакол голых сцёгна- i жыцця. Яе сця-ся - дугу, у сваiм вiсячым становiшчы.
  
  
  "Голас, як рымляне адзначалi свята Луперкалii", - засмяя-ся Карака. "Кожны год пятнаццатага лютага мужчыны танцавалi на вулiцах, збiваючы сваiх род пугамi, зробленымi па вярбовых галiнак. А цяпер раскажы мне аб тым ва-ка Мiлана, Картэр. Скажы мне, пакуль можаш.
  
  
  Зно- пугу удары- мяне, пакiну-шы пунсовую паласу на голым целе. Яе iso усiх сiл змага-ся з ланцугамi, утрымлiвальнымi мяне, спрабуючы пазбегнуць шлепающего бiзуна. Але Гарт бы- майстрам сваёй справы i нiчога не выпуска-.
  
  
  "Во-к Мiлана, Картэр. Што з гэтым ва-ком?
  
  
  Голас Карака шталь для мяне незразумелым, калi Гарт зно- i зно- бi- мяне. Крык рэхам разнёсся - лiчбавыя камеры, i калi ён замёр, яе зразуме-, што гэта зыходзi- ад мяне самога.
  
  
  " Во-к. ..'
  
  
  Яе павiнен бы- адпачыць. Яе павiнен бы- прымусiць Гарту спынiцца, iнакш яе нiколi не знайду выхаду па гэтай катаваннi. Са стогнам апусцi- яе галаву наперад i зрабi- выгляд, што страцi- прытомнасць. Маё цела абмякла i нерухома павiсла - жалезных кайданах. Гарт удары- мяне яшчэ некалькi разо-, але мне -далося падавiць якiя рвуцца вакол горла крыкi. Праз хвiлiну яе пачу-, як дубец -па- на падлогу.
  
  
  Карака бы- па-чарто-ску злы. - Ты зайшо- занадта далёка, iдыёт, - крыкну- ён Гарту. "Падымi эга".
  
  
  - Вам прыйдзецца пачакаць.
  
  
  'Не магу дачакацца.'
  
  
  "Табе прыйдзецца."
  
  
  - Кравец вазьмi, Гарт, у мяне ёсць справы больш важна, чым глядзець, як ён вiсiць тут. Паклiч мяне, калi ён зно- зможа гаварыць.
  
  
  Яе, чу-, як Карака выйша- праз падзямелля. Дзверы зачынiлiся за iм з глухiм стукам.
  
  
  Хвiлiны цягнулiся, як стагоддзя. Пот струменi-ся па маiм целе, упiваючыся - апухлыя раны, але ён не руха-ся. Гарт нецярплiва хадзi- узад-наперад. Яе, чу-, як ён шоргну- запалкай, каб запалiць цыгарэту. Пах серы i дрэннага тытуню казыта- ноздры. Але час цягнулася, i раптам Гарт прамармыта-: "Да-бешка!"
  
  
  Дзверы адчынiлiся i зно- зачынiлiся. I Гарт сышо-. Яе глядзе- у пустую пакой, i дума-, колькi часу - мяне будзе, перш чым ён вернецца. Праз некалькi хвiлiна яе пачу- цiхi скрыгат i вырашы-, што мой адпачынак ужо скончы-ся. Але потым яе, зразуме-, што гукi даносiлiся з-за маёй спiны, з-за камеры. Гэта было падобна на тое, як мышы бегаюць па сценах.
  
  
  - Картэр, - пачу- яе шэпт. "Картэр".
  
  
  Яе павольна павярну-ся - сваiх ланцугах тварам да дзень на iншым канцы. Два прывiдных асоб з изможденными вачыма, ледзь адрознымi - дрыготкiм святле. Яе адразу пазна- ih. Гэта былi людзi паездак, фатаграфiямi, музыкай, двое з трох, якiя загiнулi - першай сустрэчы з Караком.
  
  
  'Вы нас чуеце?'
  
  
  'Так.' Яе спыта-. - Падра з вамi?
  
  
  - Няма, - адказа- адзiн вакол мужчын.
  
  
  - Хiба ён не бы- з табой? - спыта- iншы мужчына. Можа быць, ён збег.
  
  
  - Цi памёр, - з горыччу дада- першы.
  
  
  - Я дума-, вы -сё мёртвыя, - сказа- я.
  
  
  "Яны берагуць нас для iншай смерцi: на гульнях ".
  
  
  - Гульнi ?
  
  
  "На арэне. Супраць абраных Караком забойца-. Мэнтана -жо няма, а мы наступныя.
  
  
  "Карака сышо- з розуму". - Я ледзь мог паверыць уласным вушам.
  
  
  'Так, але . .. ' Мужчына вага-ся, затым сказа- з трывогай: 'Яе чую Гарту. Бывай, Картэр.
  
  
  Асобы знiклi, i я зно- заста-ся адзiн.
  
  
  Частка маёй сiлы вярнулася, якая сiлкуецца жахам ад таго, што яны толькi што сказалi мне. Упёршыся нагамi - сцяну, яго падцягну-ся, каб схапiцца за разбiваць над кайданамi на руках . Мае пальцы былi слiзкiмi, але я трыма-ся. Зрабi-шы глыбокi -дых, яе пача- караскацца -верх рука за рукой так хутка, як толькi мог . Мышцы маiх рук i плячэй напружылiся да мяжы, але я працягва- падымацца.
  
  
  Як толькi яе дабра-ся да цяжкай перакладзiны, яе пачу- гук надыходзячых крока-. У роспачы яе, перакiну- нагу праз бэльку i -скараска-ся на нах. Яе люта тузану- кайданы, я ведаю, што павiнен вырвацца, перш чым Гарт дабярэцца да мяне i пачне хвастаць назад сваiм дубцом. У кайдано- былi простыя замкi-клiпсы, якiя выкарысто-валiся для навясных замка- у iх праграму часы, верагодна, у самыя раннiя днi Афона. Дзверы са скрыпам адчынiлiся, i цень Гарту падалася на каменным падлозе. У той жа час яе знайшо- кропку цiску i вызвалi- кайданы. Потым Гарт -бачы- мяне. Якiм бы то-стым ён нам бы-, ён зрэагава- з хуткасцю пантэры.
  
  
  Ён схапi- пугу i занёс эга за сабой, яго твар перакрывi-ся ад рапто-най лютасцi.
  
  
  Яе схапi- жалезную ланцуг так хутка, як толькi мог, i кiну-ся на яго. Адкрыты наручник -дары- яго эга збоку на галы, раздрабнi-шы высокага да крывавай кашыцы. Падаючы, ён стукну-ся аб крэсла з кратамi i павалi-ся на зямлю. Не раздумваючы, яе скокну- на яго зверху i прызямлi-ся -сiм сваiм вагой эму на грудзi. З булькала стогнам ён, здавалася, садзьму-ся; кро- i слiзь хлынулi па эга адкрытага rta. Павiнна быць, яе злама- па меншай меры палову эга рэбра-, i цяпер раздробленая костка пранiкла - эга лёгкiя.
  
  
  Яе, веда-, што знешняя дзверы не зачынены, але яе таксама ме- справу з другiм замкам на дзень пачатку другой гатэль i вызвалiць iншых зняволеных. Яе хутка абшука- цела Гарту у папрасi- ключо-, але нi - яго, нам дзе-небудзь на лiчбавыя камеры яе ih не знайшо-. .. У роспачы яе паклiка- двух мужчын, каб яны сказалi мне, дзе яны былi.
  
  
  "Ключы ёсць толькi - Карака", - адказа- адзiн вакол мужчын.
  
  
  - Не турбуйцеся пра нас. Пазьбягай, пакуль можаш, - сказа- iншы.
  
  
  - I калi зможаш, пайшлi дапамогу.
  
  
  Яе ненавiдзе- пакiдаць мужчын у вязнiцы, але яны мелi рацыю. Гэта бы- адзiны рэ-матызму. - Я зраблю гэта, - паабяца- я.
  
  
  Яе, выбег праз камеры катавання- Карака - до-гi цёмны калiдор. Калi яе спынi-ся, каб падумаць, у якiм напрамку мне iсцi, яе пачу- крык аднаго вакол мужчын. "Павярнi прама, гэта адзiны выхад!"
  
  
  Без далейшых пытання- яе iрвану- направа. Яе, веда-, што мяне заб'юць, голага i бяззбройнага, як толькi адзiн вакол ахо-нiка- Карака -бачыць мяне. Калiдоры былi бясконцымi, часткi заканчвалiся тупiкамi або абвальвалiся, прымушаючы мяне вяртацца назад i пачынаць спачатку. Яе трапi- у пастку цьмяна асветленай ма-клiвай сеткi. Але здавалася, што ён вядзе -верх.
  
  
  Яе, рушы- наперад, у цемру, i выявi-, што потым першапачатковага прылiву адрэналiну мае сiлы слабеюць. Вострыя каменныя сцены церлiся аб маю разарваную скуру, а падэшвы босых нага, пакiдалi крывавыя сляды. Адзiнае, што прымушала мяне рухацца, - гэта мая моцная нянавiсць да Караку i маё жаданне прымусiць эга заплацiць.
  
  
  Праз тое, што здавалася вечнасцю, тунэль ужо не бы- такiм цёмным, як раней. Далёка наперадзе яе, за-важы- шэры святым у канцы тунэля i, дрыжучы ад знямогi, пабег туды. Што-то турбавала мяне: напа-прытомным папярэджанне спрабавала мяне спынiць. Але яе строс эга, i дайшо- да брамы.
  
  
  Потым яе зно- уварва-ся - свет. Яе апусцi-ся на каленi, мае ногi былi занадта слабыя, каб стаяць адкрыта, i я адчу- зямлю пад сабой. Гэта была прасякнутая крывёй суглинистая глеба: суглинистая глеба рымскага амфiтэатра.
  
  
  
  Кiра-нiк 8
  
  
  
  
  Здранцвелае ад холаду, запечанай крывi i бруду, яе i падня-ся на ногi. Гэта была арэна амфiтэатра, на якую Падра паказа- мне напярэдаднi, i ён затрыма-ся - авальнай кальцы. Наза-жды мной, у шэрагах лавак, сядзелi дзесяткi людзей Карака з паходнямi, асвятляючы разбураецца руiны. А на вяршынi амфiтэатра размяшчалася аддзяленне асасiна- з а-таматамi i вiнто-камi. Прыкладна пасярэдзiне до-гай выгнутай сцяны была карпусы каменнных лавак у скрынках, i на адной вакол iх бы- Карака. Побач з iм была пара прыяцеля- з паходнямi, а па-над унiформы было накiнуць старое ко-дру, каб абаранiць сябе ад халоднага ветру. Эга вочы былi прыкаваныя да мяне, а рот скрывi-ся - д'ябальскай -смешцы. З таго месца, дзе яе захо-ва-, ён выгляда-, як нiкчэмны "нерон" у паношанай тозе.
  
  
  Адкрыта перада мной на зямлi ляжала абезгало-ленае цела мужчыны. Яе, веда-, што гэта бы- Мэнтана, трэцi зняволены групы паездак, фатаграфiямi, музыкай. У яго былi завязаныя вочы, як у пакаранага. Спачатку я не зразуме- чаму, потым успомнi-, што нейкая група гладыятара-, андабатов, змагалася -сляпую з павязкамi на вачах.
  
  
  Яе не мог не задацца пытаннем, колькi мужчын i жанчын стаяла там, дзе яго цяпер бы-; колькi вакол iх было д'ябальску сумна сыч задавальнення крыважэрных тырана- накшталт Карака.
  
  
  Яе пачу- голас Карака. - "Картэр!" Ён смяя-ся, як вар'ят. - Цябе не чакалi - якасцi наступнага атракцыёну. Але добра, што гэта можа працягвацца".
  
  
  "Гарт мёртвы".
  
  
  - Я гэтага i чака-, у адваротным выпадку вы не змаглi б збегчы. Паглядзiм, як до-га ты пратрымаешся, перш чым далучыцца да яму.
  
  
  - Яны, хто вотум-вотум памруць, вiтаюць вас, - саркастычна сказа- я, падня-шы руку.
  
  
  З iншага боку арэны, вакол варот выйша- вялiкi цёмны воiн. Ён бы- апрануты - вузкiя штаны i боты, яго аголеная грудзi блiскацела - святле паходня-. Ён нес утяжеленную рыбало-ную сетку i трызубец, зброю старажытных ретиариев.
  
  
  Калi ён падышо- да мяне, яе, прысе-, мае пальцы нага закранулi зямлi. Гладыятар кружы- вакол мяне, стрымлiваючы мяне iлжывымi нападамi трызубца.
  
  
  - Iдзем, - адрэза- я. 'Што цябе спыняе? Баiшся голага чалавека?
  
  
  Ён усмiхну-ся i проста пача- круцiць сетку, як ласо, пастаянна пашыраюцца, плоскiмi кругамi над сваёй галавой, гатовы адпусцiць i кiнуць на мяне. Яе, веда-, што лепш не глядзець на сетку i назiраць за выразам эга вачэй i эга асобам.
  
  
  Галасаваць яно! Доля секунды перад кiдком. Яе прыгну-ся i адкацi-ся ад яго. Адна па свiнцовых гiр -рэзалася мне - нагу, але сетка прамахнулася i -пала на падлогу арэны.
  
  
  Яе, ускочы- i кiну-ся на яго перш, чым ён зно- змог схапiць сваю сетку. Ён адхiсну-ся, i на iмгненне мне здалося, што я дастану яго. Але ён перапынi- мяне эга трызубцам, i мне давялося прыгнуцца, каб ён не нанизал мяне на свой трызубец. Ён загна- мяне - кут.
  
  
  Яе, стая-, задыхаючыся, не -пэ-нены, што змагу дзейнiчаць досыць хутка - наступны раз. I нават калi б мне гэта -далося, мне прыйшлося б адхiнацца ад наступнай атакi, i ад наступнай. Яе здушы- жаданне сесцi адпачыць i дазволiць яму было прыкончыць мяне.
  
  
  У маёй працы на АХ яе змага-ся з падводнымi лодкамi i вадароднымi бомбамi, рэнтгена-скiмi прамянямi i изменяющими свядомасць наркотыкамi, усiмi вынаходствамi, якiя толькi можна -явiць, але гэта было iншым, страшна iншым. Гэта была вайна, тактычнай да яе прымiты-наму аблiччу, пазба-леная яе сучаснай складанасцi. Гэта прымушала дзiкiх звяро- бiцца яшчэ з адным, i гэта нейкiм чынам рабiла гэта яшчэ больш жахлiвым.
  
  
  Але я адчува-, як звер расце -нутры мяне, i оскалился на гэтага гладыятара дваццатага стагоддзя, як толькi ён сабра-ся для чарговай спробы. Яе напружы- слых, каб пачуць смяротны гук кружащейся сеткi. Яе чака-, згорбi-шыся, мае цяглiцы напружылiся.
  
  
  Ён проста кiну- эга зно-.
  
  
  Яе, нырну-, як i раней, але на гэты раз яе, павярну-ся i схапi- закручаную сетку, перш чым ён паспе- яе адпусцiць. Гладыятар кiну-ся на мяне, падня-шы трызубец. Яе адкiну- якая круцiцца сетку, спадзеючыся, што гэта саб'е эга па процiваг.
  
  
  Ён спатыкну-ся i заблыта-ся - сетцы, якая займаецца накрыла эга.
  
  
  Яе тут жа апыну-ся зверху, вырашы-шы праявiць да яму столькi ж мiласэрнасцi, колькi ён ме- да мяне, калi пайшо- у атаку. Яе павалi- эга на зямлю i вырва- трызубец, вакол эга рукi. Ён закрыча- ад жаху, калi яе, павярну-ся, каб усадзiць трызубец эму - грудзi. Усё было скончана за секунду. Адзiн раз ён уздрыгну-, паблядне- ад смерцi, а затым безжыццёва -па- на зямлю.
  
  
  Яе, стая-, схiлi-шыся над целам, абапiраючыся на дрэ-ка трызубца. Яе пачу- рык людзей Карака. Яе, павярну-ся да лавак i -бачы- Карака на троне. Эга твар бы- бледны ад гневу. Праз iмгненне яе вывал трызубец i падышо- да Караку.
  
  
  Ён адразу зразуме-, што я задума-. - Не спрабуй, Картэр, - крыкну- ён. "Ты не можаш кiнуць гэты трызубец так далёка, i, акрамя таго, мае людзi заб'юць цябе".
  
  
  "Каго хвалюе, як я памру, Карака? Яе мог бы таксама -зяць цябе з сабой.
  
  
  "Я за-сёды дума-, што вы, амерыканцы, аматары спорту".
  
  
  "Спорт?" Яе правё- рукой па крывавай сцэне. "Вы лiчыце гэта спартовым? Якi - гэтым сэнс, Карака?
  
  
  Ён зларадна засмяя-ся. "Мяне гэта заба-ляе".
  
  
  - Ты сапра-ды хворы, - сказа- я з агiдай. "Ты вар'ят ".
  
  
  - Не казаць мне, хто я. Табе нiколi не даводзiлася жыць тут, у гэтай праклятай пякельнай дзiркi.
  
  
  "Я пачынаю разумець. Ты сапра-ды ненавiдзiш Аптос.
  
  
  "Я пагарджаю Аптос". Карака загадным жэстам шчыльней загарну- ко-дру; эга вочы былi, як гранiт. "Кожная хвiлiна, праведзеная тут, была для мяне пакутай. Але гэта хутка скончыцца.
  
  
  - Значыць, Падра усё-ткi ме- рацыю. Вы прадалi сябе сербам.
  
  
  'Прададзена . . Ён падня- плечы. - Але не адда-. Пагадненне з Белградам дало мне грошы i -ладу, якiя мне належыла. Але гэта таксама азначае, што людзi нiколi больш не будуць мерзнуць, пакутаваць ад голаду цi страху".
  
  
  З якiх гэта тхор -рад трымае сваё слова? Цябе падманваюць, Карака.
  
  
  'Няма. Я не буду цябе слухаць. Мае людзi будуць шчаслiвыя.
  
  
  - Яны прыйшлi сюды не для таго, каб быць шчаслiвымi, Карака. Яны прыйшлi сюды, каб стаць свабоднымi.
  
  
  'Свабоднымi?'- Карака сапра-ды плака- ад смеху. "Аптос -сю маю жыццё бы- халоднае душу турмой. Толькi смерць прыносiць сюды свабоду. Ён плясну- у ладкi, сiгналiзуючы аб iншым гладыятару. "Голас чаму яе так люблю гульнi. Яе апошнi вызвалiцель свайго народа. Цяпер змагайся i будзеш свабодным, Картэр.
  
  
  Хоць вакол rta не было пены, у Карака, мабыць, што-то не - парадку з галавой. Вiдавочна, ён падда-ся суровасцi свайго iснавання i пакутава- ад параноi i дакучлiвых iдэй велiчы, у думках strays памiж марамi аб былой славе Аптоса i прывiдамi свайго асабiстага будучага велiчы. Я не мог вiнавацiць эга аб жаданнi свету, але разважны чалавек зразуме- бы, што гэты шлях сэнсу i саморазрушителен. Карака бы- вiдавочна не да разваг; Гэта дарма трацi- сiлы, спрабуючы пагаварыць з iм.
  
  
  Яе, павярну-ся да яго спiной i пайшо- назад да цэнтру арэны. Там я павярну-ся да брамы, адкуль павiнен бы- з'явiцца мой наступны працi-нiк.
  
  
  Новы гладыятар бы- вышэй i цяжэй папярэдняга.
  
  
  Эга грудзi была пакрыта шнарамi, яго рукi былi абкручаны цести, абручамi вакол скуры i металу, падобнымi на медныя кастэты, i ён трыма- кароткi меч i круглы фракiйскi шчыт. Ён не губля- часу дарма i пайшо- адкрыта на мяне, рассякаючы паветра сваiм смяротным мячом. Яе павярну- назад, i ён, лаючыся i цяжка дыхаючы, рушы- услед за мной. Яе спынi-ся, развярну-ся i кальну- у яго трызубцам. Ён узмахну- сваiм вострым, як брытва мячом i -садзi- эга адкрыта - дрэ-ка, зно- пакiну-шы мяне бяззбройных.
  
  
  Ён кiну-ся наперад, каб засячы мяне, i я плясну-ся на зямлю. Яе хутка адкацi-ся - бок. Эга меч апусцi-ся, ледзь не закрану-шы мяне, i пагрузi-шыся - зямлю.
  
  
  Калi гладыятар выцягну- меч для чарговай спробы, яе -дары- яго эга нагой. Ён адвярну-ся, i мая пятка прамахнулася - некалькiх цалях ад яго пахвiны i -дарыла па -нутранай баку эга сцягна. Зарычав ад балюча, ён пада-ся назад. Яе не мог нанесцi вялiкай шкоды, але на iмгненне эму перашкодзi-. Эга твар бы- чырвоным ад гневу з-за публiчнага прынiжэньня з боку бяззбройнага чалавека. Яе паспяша-ся далей ад яго, у гало- у мяне гудело, i было зусiм пуста, яе адчайна хаце- якую-небудзь iдэю. Дарэмна. Раптам гладыятар зно- пайшо- да мяне, размахваючы мячом i рубя вакол сябе мячом.
  
  
  У гэты момант яе, нагну-ся, зачарпну- двума рукамi жвiру i зямлi i раз'юшана шпурну- ih эму - твар. Як я i чака-, ён падня- шчыт, каб абаранiць вочы, i бруд не выклiкала эму нiякага шкоды. Але эга -вагу было абстрагавацца на iмгненне. Высока падскочы-шы, удары- яе эга па предплечью босай левай нагой, а затым правай нагой у локаць. Меч вылеце- па эга знямелыя пальца- i паляце- па арэне, па-за дасяжнасцi эга.
  
  
  У лютасьцi ён удары- мяне цестом ; -дар выбi- -весь паветра вакол майго цела, i шпурну- мяне на зямлю з выцягнутымi рукамi i нагамi.
  
  
  Ён павярну-ся i пайшо- за сваiм мячом. Як бы яе нам бы- здранцве-, яго веда-, што не магу дазволiць эму вярнуць гэты меч. Як толькi ён зно- дабярэцца да гэтага, ён парэжа мяне на шматкi. Яе б выгляда- так, быццам мяне штурхнулi праз шкляныя дзверы.
  
  
  Яе, ускочы- на ногi i рушы- услед за iм.
  
  
  "Хаджии" Я закрыча- так гучна, як толькi мог, нiбы яе бы- раз'юшаным апачем. Ашаломлены, гладыятар павярну-ся. "Хаджии!" Яе зно- закрыча- i дабралася да яго перш, чым ён зразуме-, што з iм адбываецца. Ён паспрабава- падняць свой шчыт , але было занадта позна. Мае ногi -зляцелi - смяротнай -дары i патрапiлi эму - горла. Эга мэта адкiнулася назад, i ён пачу-, як хруснулi пазванкi.
  
  
  Ён упа-, не выда-шы нам гук, эга вочы былi шырока адчыненыя, шыя согнулась пад дзi-ным кутом.
  
  
  Яе пабег за мячом i пераможна падня- эга над галавой, пераможна махну-шы панурага Караку.
  
  
  'Што?' - усяго спыта- яе. - Можа быць, львы? Або - рамках на калясьнiцах?
  
  
  - Не будзь iдыётам, - злосна фыркну- ён. "Дзе нам узяць льво- або калясьнiцы?"
  
  
  - Не хвалюйся, Эван. Яе даю вам лепшае -я-ленне, якое вы бачылi за апошнiя гады.
  
  
  "Iдзi да чорта, Картэр". Ён ускочы- на ногi, адной рукой учапi-шыся - парваная ко-дру вакол яго, iншы дзiка жэстыкулюючы. "Мiлан -ста- у мяне на шляху. Цяпер вы прыйшлi сюды, каб падняць гэта дзярмо. Ты павiнен бы- памерцi некалькi дзён таму, як Мiлан. Але якiм-то чынам табе -далося дабрацца да Аптоса. На гэты раз табе не збегчы.
  
  
  У гневе Карака не разуме-, што каза-.
  
  
  - Ты адда- Мiлана? - спыта- я, ашаломлены гэтым прызнаннем. "Ён бы- дурань, ён жы- ва -чорашнiм i за-чарашнiм".
  
  
  - А мой сувязны - Метковиче? Гэта таксама бы- адзiн па сустрэнуць вашых людзей?
  
  
  - Я добра заплацi-, каб эга намагання-, запэ-нiваю вас. Як i -се тут, ён змагаецца за лепшае жыццё, а не на бессэнсо-ныя iдэалы. Карака спынi-ся, усмiхну-шыся, нiбы атрымлiваючы асалоду ад сваёй асабiстай жартам. Потым павольна зно- сель, разгладжваючы зморшчыны свайго старога ко-дры. Ён што-то прашапта- аднаму вакол сваiх ката-, i той тут жа пабег прэч.
  
  
  "Яе што-што падрыхтава-, i -пэ-нены, што вы знойдзеце гэта цiкавым, Картэр", - звярну-ся з лiстом ён да мяне. "Проста пачакай i атрымлiвай асалоду ад сваiмi апошнiмi хвiлiнамi на гэтай зямлi". Змучаны, яе спынi-ся, прыставi-шы меч да зямлi. Я з трывогай падума-, што - яго можа быць у рукаве. Да гэтага моманту чыстае супрацi- можа напампаваць - маю кро- адрэналiну досыць, каб працягваць рух. Думка аб тым, каб здацца гэтага барадатага ублюдку цяпер, была невыноснай. Ён раздзел мяне дагала, лупцавалi i катава-, i, нарэшце, планава- забiць мяне, але эму прыйдзецца пачакаць, пакуль пекла не замерзне, перш чым яе здамся i опущусь на каленi - пылу перад iм.
  
  
  Яе, дума-, што на гэты раз ён мяне злавi-. Яе дрыжа- ад холаду i хiста-ся ад знясiлення. Нейкiм чынам мне -далося выжыць у двух гладыятарскiх баях, але i адзiным спосабам займець ро-нага працi-нiка было тое, што маiм трэцiм супернiкам бы- бы карлiк-калека. Са мной усё было скончана, i мы абодва ведалi гэта.
  
  
  Раптам з-за варот пачу-ся глыбокi злавесны гук. Валасы на патылiцы -сталi дыбам, i мяне ахапi- халодны, лiпкi страх. Яе пачу- бразгат жалезных рашотак i злоснае рык, донесшееся да мяне.
  
  
  Ва-кi!
  
  
  Шэсць велiзарных галодных ва-ко- вырвалiся вакол загона- пад арэнай. Некаторы час яны неспакойна хадзiлi -зад i наперад каля -ваходу, нiбы збiтыя з панталыку сценамi i назiрае нато-пам.
  
  
  Глыбокi нараканьнi пакажа падня-ся - нато-пе мной наза-жды. " Мне вельмi шкада, што мы вымушаныя абыходзiцца без льво-, Картэр, - весела крыкну- Карака. - Але я спадзяюся, ты не будзеш пярэчыць супраць альтэрнатывы.
  
  
  Ёй адказа- эму серыяй лаянак на сербска-харвацкай мове.
  
  
  Караку усё гэта вельмi спадабалася. - Калi вам цiкава, - сказа- ён са злосным смехам, - ну важак - любiмчык Мiлана. Яе эга была на дыету, каб трохi зламаць эга, гне-, але, падобна, ён не зламаны. На самай дэла, гэты голад толькi зрабi- эга трохi злей. Але, можа быць, потым добрай ежы ён стане крыху паслухмяней.
  
  
  Карака зарагата- яшчэ гучней i ледзь не сагну-ся напалову - сваiм каменным сядзенне, пакуль яе глядзе- на волкава з завороженным жахам. Значыць, па адным у iх бы- во-к Мiлана. Так што -ся гэтая лухта пра тое, што ён мёртвы, i з яго садраная скура, была хлуснёй. Але гэта азначала, што эга таямнiцай да гэтага часу тхор не раскрытая. Веданне таго, што жывёла было важным, без разумення таго, якiм чынам, павiнна быць, было пакутай для Карака. Ён не мог рызыкаваць забiць ва-ка раней , чым ён гэта зразуме-, i ён не мог падабрацца досыць блiзка, каб даведацца. Нейкiм чынам гэта прымусiла мяне адчуваць сябе лепш; хоць i не моцна, улiчваючы сiтуацыю. Маё заданне складалася - тым, каб знайсцi ва-ка, i галасаваць ён тут. Толькi нам адзiн вакол гэтых звяро-, падобна, не хаце- прыслухо-вацца да розуму. Рыкаючы i грызучы, яны драпалi зямлю, абнюхваючы сваю здабычу: мяне.
  
  
  Раптам яны кiнулiся - атаку, апусцi-шы калматыя хвасты да зямлi.
  
  
  Мае вiльготныя пальцы сцiснулi меч.
  
  
  Яны напружылiся i скокнулi. Яе, адскочы- у бок, люта кiдаючыся на iх. Але яны былi занадта хуткiя для мяне, i я адчу-, як вострыя зубы разарвалi мне сцягно. На iмгненне яе запну-ся, але затым аднавi- ра-навагу i мячом праця- блiжэйшага да мяне ва-ка. Ён упа- бокам на iншага ва-ка, якi як раз збiра-ся скокнуць мне на горла. Трэцi во-к адпо-з назад. Яго -дары- мячом i ледзь не рассек эга напалову. Па-сюль была кро-, якую -тапталi - пыл назойлiвыя, бязлiтасныя жывёлы. Яны кружылi вакол мяне, рыхтуючыся да чарговай атацы, але раптам усе адступiлi на самага вялiкага ва-ка.
  
  
  Задыхаючыся, яе, паглядзе- у ih бок так жа засмяя-ся, як яны глядзелi на мяне. Правадыром, верагодна, бы- во-к Мiлана, i ён здава-ся самым небяспечным па -сёй нумары.
  
  
  Раптам атрад зно- распа-ся, i яны зно- напалi на мяне. Махаючы мячом i рубя яе, кiну-ся на iх. Яе уступi- у бой з адным па волкаву, i ён упа-, яго морда вгрызлась - пыл, а мэта закружылася таму - апошняй канвульсii. Iншы во-к скокну- наперад, i ён правё- лязом па эга мордзе, i ён, выццё, чым балюча, адхiсну-ся.
  
  
  Тыя, што засталiся двое проста працягвалi атакаваць, усё хутчэй i хутчэй. Асаблiва самы буйны. Як Мiлану -далося прыручыць гэтага вялiзнага монстра? Гэта здавалася амаль немагчымым. Тым не менш, Мiлан i Сафiя змаглi -трымаць эга, спосабам, якога Карака не зразуме-. У адчаi паспрабава- яе выветрыць сабе галаву. Шэпт думкi пранёсся - маёй гало-, зародак iдэi. Гэта здавалася вар'яцтвам, але што мне было губляць?
  
  
  Яе iso усiх сiл крыкну- ва-ку, каб ён спынi-ся. Замест сербска-харвацкага яго выкарыста- нямецкi. "Стой. Слухай маю каманду.'
  
  
  Але яны працягвалi нападаць. Ёй кiну-ся на iх з мячом, не разумеючы, чаму яе, дума-, што Мiлан навуча- свайго ва-ка нямецкай мове. Але гэта адпавядала таму, што я веда- пра паездак, фатаграфiямi, музыкай, i сузор'i сёння замежнай мовы не дазваляла ва-ку слухаць каго-небудзь яшчэ. Tac часткi дрэсiруюць палiцэйскiх сабак у ЗША.
  
  
  Паранены во-к вярну-ся - бой. Кро- капала - яго iso rta. Яе зно- паспрабава- сказаць эму спынiцца i легчы. "Абразлiвае. Унтергехен".
  
  
  Во-к Мiлана завага-ся на долю секунды, схiлi-шы галаву набок. Здавалася, ён слухае, таму яе працягва- крычаць, спадзеючыся своечасова -лавiць знаёмы знак.
  
  
  "Унтергехен, ширешейхер Шойзаль".
  
  
  Во-к рашуча адрэагава- цяпер, калi яе назва- эга агiдным смярдзючым пачварай. Ён пада-ся назад i спынi-ся - замяшаннi. Астатнiя таксама спынiлiся i сталi чакаць.
  
  
  Час, здавалася, спынiлася. Яе за-важы- групу мужчын, якiя, здавалася, затаiлi дыханне, а Карака нахiлi-ся i тузану- сябе за бараду. Усе ма-чалi i чакалi.
  
  
  Затым яе пачу- галасы. "Картэр, Картэр, мы тут".
  
  
  Яе злёгку павярну-ся, усё яшчэ баючыся ва-ко-, i краем вока -бачы- шэсць тых, што бягуць па полi фiгур. Падра, Сафiя, двое мужчын вакол кар'еры i двое па падзямелля-. Нейкiм чынам гэты нязломны Падра збег, калi яны схапiлi мяне, i эму -далося вярнуцца, каб выратаваць нас.
  
  
  Але ён павё- Сафiю i астатнiх выплат прама на арэну з зброяй i зграяй ва-ко-. Ва-кi зно- пачалi неспакойна рыкаць, i я веда-, што мае каманды вашага гадаванца Мiлана працягнуцца нядо-га.
  
  
  - Не, - крыкну- яе Падрэ. 'Заставайся там. Заставайся там!'
  
  
  - Але, Картэр. .. '
  
  
  'Я - парадку. Заставайся там.'
  
  
  Ня-пэ-неныя, яны спынiлiся, i адзiн вакол бандыта- Карака адкры- па iх агонь. Пыл ляцела побач з iмi, i стрэлы рэхам аддавалiся - авальнай чары. Рушы- услед яшчэ адзiн шквал стрэла-, i Сафiя, i яе група адступiлi - цень брамы.
  
  
  Наступныя некалькi iмгнення- прайшлi - iмклiвым дзеяннi. У маiм распараджэннi былi толькi ва-кi i меч, а наконт ва-ко- яго бы- не занадта упэ-неным. I -сё ж яе адважы-ся. "Mit mir", - ра-ну- я на iх, падбягаючы да трыбуна-. - Mit mir, euch dickfelligen Nilpferde!
  
  
  Жывёла Карака зрабiла тое, што эму было сказана, iдучы побач са мной, рыкаючы i скуголячы, нiбы вiтаючы да-но страчанага гаспадара. Астатнiя ва-кi ахвотна рушылi -след за iм. Хiтрасць цяпер заключалася - тым, каб дзейнiчаць як мага хутчэй, перш чым загавор будзе разбурана. Як толькi да гэтага ва-ка прыйшло, што я не такi фамiльярным, якiм здава-ся, ён перастане мяне слухацца i накiнецца на мяне.
  
  
  Але адкрыта цяпер ва-кi елi вакол маёй рукi. Вобразна кажу, вядома. Калi мы падышлi да стагнаць пад сядзеннем Карака, ёй загада-: " Ангрейфен". Ангрейфен.
  
  
  - Картэр, - заро- Карака зверху мной наза-жды. 'Што хочаш для . .. '
  
  
  Яе працягва- падганяць волкава. "Ангрейфен! Вейтер. Вейтер. Tasche und der toten Mann.
  
  
  У мяне было адчуванне, што ну не трэба было моцна -гаворваць, каб пайсцi на Караком: яны былi вельмi галодныя цяпер. Усе яны з дзi-най грацыяй i хуткасцю скокнулi на вяршыню сцены i подогнули там заднiя лапы для наступнага скачку.
  
  
  - Спынi ih, Картэр.
  
  
  'Няма!'
  
  
  На трыбунах падня-ся шум, мужчыны запанiкавалi. Некаторыя спатыкалiся аб спiнкi лавак, спрабуючы -цячы. Некаторыя кiдалi паходнi i хiсталiся - iмгненнай цемры, нiчога не бачу. Некаторыя вакол iх паднялi зброю, але вагалiся, баючыся закрануць сваiх. Ва-кi наблiзiлiся да Караку, до-гiя разцы блiшчалi ад слiны. Повизгивая ад гневу i страху, барадаты правадыр збег са свайго месца. Эга ко-дру лунала для эга спiной, як сточаная моллю накiдка, калi ён, спатыкаючыся, кiда-ся памiж радамi лавак, не ведаю, у якi бок бегчы; эга страх перашкаджа- кожнай эга думкi. Ён разгарну-ся i стрэлi- па свайго рускага Нагана - надыходзячых драпежнiка-. У панiцы ён прамахну-ся на некалькi метра-. Ён зно- пабег i -па- на рассыпающиеся лавы.
  
  
  Велiзарныя звяры оскалили зубы i кiнулiся на сваю съежившуюся здабычу. З вусна- Карака сарва-ся здушаны крык жаху. Ён брыка-ся iso усiх сiл, але з ва-камi эму было немагчыма справiцца. Дамкрат Карака верш, калi гадаванец Мiлана схапi- эга - сонную артэрыю. Яе -бачы- брызнувшую кро-, а затым пачу- iншы гук, якi -здымаецца на арэне: гук вострых скiвiц, вгрызающихся - мяккую плоць.
  
  
  
  Кiра-нiк 9
  
  
  
  
  Большасць людзей Карака прыйшлi - сябе, затым першага ж шоку. Яны адкрылi агонь па ва-кам па вiнтовак i а-тамата-.
  
  
  Ва-кi былi абаронены надзейнае кутамi лавак i спiнкамi скрынь, але я бы- iдэальнай мiшэнню. Яе пабег k стагнаць, якая займаецца часткова баранiла мяне ад куль, затым нагну-ся ён да часткi, якая займаецца павалiлася пад цяжарам часу. Яе пераскочы- праз друзлы камень i пайшо- назад па дарожках, да пирующим ва-кам.
  
  
  Некаторыя па жывел паглядзелi на мяне пры маiм наблiжэннi, i пагрозлiва зарычали. Яе не спынi-ся. Яе нiчога не змог бы зрабiць для Карака, нават калi б захаце-. Але я не мог дазволiць сабе страцiць па выглядзе ва-ка Мiлана. Гэты во-к бы- прычынай таго, чаму яе прыйшо- сюды, i, кравец пабяры, я не вярнуся з пустымi рукамi.
  
  
  Ва-кi пачалi адцягваць цела Караца - бок, як сабакi. У той момант, калi яны пакiнуць сховiшча мiж лавак, яны стануць лёгкiмi мiшэнямi для зброi. Кулi тут жа разарвалiся вакол iх, i яны пабеглi ва -се бакi, яшчэ больш напалоха-шы мужчын наверсе.
  
  
  "Бляйбен", Яе паклiка- гадаванца Мiлана.
  
  
  Велiзарны во-к рэзка спынi-ся, як быццам бы- на канцы до-гай вяро-кi. - Iдзi сюды, - загада- я, уражаны тым, як добра Мiлан падрыхтавана гэтага ва-ка. Ён паслухмяна падбег да мяне. Ён пацёр мяне носам, обагрив маю скуру крывёю Карака, пропитавшей эга морду.
  
  
  Тады яе зразуме-, што павiнен я адчуваць утаймавальнiк льво-, калi засо-вае галаву - пашчу льву. Ёй дазволi- ва-ку сесцi i правё- рукамi па ка-няры эга шыi у папрасi- патайной кiшэнi.
  
  
  Раптам яго пачу- яшчэ адну чаргу. Павярну-шыся, яе убачы- Сафiю, Падру i чацвярых iншых, нясуцца праз арэну да пролому у стогн, страляючы на хаду.
  
  
  - Вяртайцеся, - крыкну- я. 'Калi ласка, вярнiцеся.'
  
  
  Але трэск ih вiнтовак i зваротны стук а-тамата- зрабiлi занадта шмат шуму, каб мой голас бы- пачуты. Свiнец запырскала Сафiю i яе людзей, калi баевiкi Карака паспрабавалi нацэлiцца на ih якi зьбiрае, якiя бягуць цела.
  
  
  Одзiна вакол мужчын, паранены з перавязанай рукой, раптам схапi-ся за твар, калi яго патылiцу знiк у вынiку выбуху мозгу i костак. Астатнiя пяцёра пераскочылi праз пралом у стогны i папа-злi -нiз па шэрагах туды, дзе яе хава-ся за скрынямi .
  
  
  - Нiк, ты - парадку? - Сафiя плакала, абдымаючы мяне. Яе моцнага абня- яе, адчу- дрыжыкi яе вусна- i прысмак солi, i далей iсцi -нiз. - Дзякуй богу, ты - парадку.
  
  
  Мне не перашкодзiла б шведа- ", - сказа- я, усмiхаючыся-эй.
  
  
  Калi яна i за-важыла маю галiзну, то, па меншай меры, не паказа- гэтага. - А ты, Князь, яшчэ жывы, - чмыхнула яна i адной рукой прыцягнула жывёла да сябе, як бяззубую а-чарку.
  
  
  "Вы знайшлi тое, што хацелi?" - спыта- Падра.
  
  
  - Яшчэ не, - сказа- я. "Мiлан " добра схава- сумку".
  
  
  - Я знайду гэта для цябе, - сказала Сафiя. - Я ведаю, дзе яно.
  
  
  "Мы павiнны сысцi неадкладна потым гэтага", сказа- Падра. 'Адразу.'
  
  
  - У мяне таксама з'явiлася такая iдэя, Падра.
  
  
  - Гэта горш, чым ты думаеш, iншы.
  
  
  'Што ты маеш на -вазе?' - спыта- яе, гадаць, наколькi горш можа быць.
  
  
  У рэ-матызму над нашымi галовамi пачу-ся свiсцячы вiск, гук, якi ёй занадта добра веда-: мiнамёты!
  
  
  'Ныраем.'
  
  
  Магутны выбух падня- -сю сцяну амфiтэатра. Каменныя сцены i шэрагi лавак рассыпалiся - асляпляльнай успышцы святла. - Гэта сербская армiя, - крыкну- мне Падра скрозь пралi-ны дождж, вакол цэменту i камянё-. Вакол нас загрукацела яшчэ больш снарада-. Яны скалыналi арэну i прабiвалi вялiкiя дзiркi - разбураных будынках. Успыхнула полымя, i мы пачулi стаката надыходзячых буйнакалiберных кулямёта-. Людзi Карака разгубiлiся, яны стралялi i крычалi, каб пазбегнуць грому напада-.
  
  
  - Армiя далучаецца артылерыю, - крыкнула Сафiя, перакрываючы шум. "Яны атачаюць нас. Мы -жо бачылi ih - кар'еры. Людзi Карака злавiлi нас у пастку, але калi яны зразумелi, што наблiжаецца армiя, яны пабеглi, як сука труса-.
  
  
  Яна працягнула мне скамечаны лiст паперы. - Гэта тое, навошта ты прыйшо- сюды, Нiк?
  
  
  - Спадзяюся, - сказа- я, разгортваючы паперу. Для мяне гэта было не што iншае, як паведамленне, зашыфраванае i по-нае знака-. Яе проста пакласцi эга назад, а потым зразуме-, што мне няма дзе эга захо-ваць.
  
  
  Падра пасмяя-ся над маёй сiтуацыяй. "Якi - цябе памер?"
  
  
  '50.' Яе сказа- эму е-рапейскi эквiвалент сорак чацвёртага памеру ЗША. Яе, падума-, што Падра проста жартуе, але ён спакойна падня- вiнто-ку i прыцэлi-ся - чалавека высока над намi, на трыбуне. - Я пастараюся не пашкодзiць касцюм, - заро- ён. Затым ён стрэлi-.
  
  
  Якi -цякае мужчына -скочы-, калi - яго з'явi-ся трэцi вачэй, а затым скацi-ся па лавак у некалькiх футах ад нас.
  
  
  - Цяпер можаш апранацца, - з задавальненнем сказа- Падра.
  
  
  - Дзякуй, - сказа- я i падпо-з да трупа. Распрануць эга было знясiльваючай працай, але мне патрэбна была гэтая шведа-. Здымаючы з яго ва-няную кашулю i штаны, яго спыта-: "Як ты выбра-ся вакол вiлы, Хэш?"
  
  
  Ён абыякава пацiсну- плячыма. - Я не бы- без прытомнасцi, як ты. Калi мяне цягнулi - падзямелля, было -сяго чацвёра ахо-нiка-. З маiм хуком i добрай левай рукой шанцы былi прыкладна ро-нымi. Яе сутыкну-ся з Сафiяй, калi пайшо- за дапамогай. Мы вырашылi паспрабаваць выратаваць вас вакол падзямелля. У той час мы не ведалi, што вы тут выступаеце на арэне.
  
  
  "Гэта было для мяне гульнямi". Яе, адчу-, як на маю хрыбетнiку прабегла дрыжыкi. "Прынц выратава- мяне. Яе нiколi не бачы- сабаку, настолькi добра дрессированную, як гэты во-к. Гэта неверагодна.'
  
  
  "Мiлан сам бы- ва-ком", - з ухмылкай сказа- Падра. "Яны разумелi адзiн аднаго. Яны абодва любiлi адну i тую ж жанчыну.
  
  
  - Хэш, - запратэставала Сафiя, пачырване-шы.
  
  
  "I што за жарт; У Карака яна была -весь гэты час.
  
  
  - З iм не да жарта-, - змрочна сказа- я, подползая да мёртвага правадыру.
  
  
  "Так, мы бачылi гэта", - сказала Сафiя. "Ён памёр страшнай смерцю".
  
  
  - Але не горш, чым ён заслуго-ва-, Сафiя, - адказа- я, падымаючы Наган там, дзе эга выпусцi- Карака. Яе падпо-з назад да яе, прыцiсну-шыся да задняй сценцы скрынi, калi на арэне мiнамётны снарад разарва-ся, абсыпа-шы нас жвiрам i вострымi металiчнымi аскепкамi.
  
  
  "Карака адда- твайго мужа", - сказа- яго паездак, фатаграфiямi, музыкай. "Пазней эга кантакт паведамi- армii, што я прыйду. На самай справе, што эга забi- во-к, калi ён спрабава- наладзiць эга супраць мяне.
  
  
  Яе, павярну-ся да Падрэ i спыта-: "Чаму цяпер армiя атакуе? Бо Карака выхваля-ся, што сустрэнецца з прадста-нiкамi -рада, каб дамагчыся свету. У гэтым не было неабходнасцi.
  
  
  "У серба- занадта шмат нянавiсцi да нас". Бялявы гiгант сумна пакiва- галавой. "Бялград -бачы- магчымасць прымусiць Эвана занядбаць сваёй абаронай - iмя мiру, i цяпер яны забiваюць нас. Разма-ляць з iмi - не больш чым выкарысто-ваць зброю на вайне. Яе спрабава- папярэдзiць Карака, але... .. '
  
  
  Ён уздыхну-, затым скiну- з сябе меланхалiчны настрой. - Але - нас больш няма часу на размовы. Мы павiнны выбрацца адсюль, пакуль яшчэ можам.
  
  
  Яе пагадзi-ся, i мы памчалiся да блiжэйшага выхаду пад бесперапынны гром выбуха- i пыл ад падзення каменных груд, палымяны вакол нас, як туман. Калi мы выбеглi вакол амфiтэатра i памчалiся па вулiцах, на заходнiх пагорках ззя- яркi адв = β. Нас нiхто не спрабава- спынiць. ¦сёй тэрыторыi гатэля, а трэслася пад маiмi нагамi, а - вушах грукаталi выбухi. Сцены i слупы разляцелiся на аскепкi цэглы i цэменту. Агонь i пыл падымалiся да неба, як грыбы. Мужчыны з крыкамi бегалi вакол i былi раздушаныя або разарваныя на шматкi . Гэта было мёртвае - Аптосе, мёртва - жахлiвых маштабах, i было не больш чым пацешным практыкаваннем для югасла-скай армii.
  
  
  Мы беглi па вулiцы, як раз у той момант, калi горад рва-ся на кавалкi. Затым мы памчалiся па невялiкай плошчы mimmo дрыжачых будынка-. Наперадзе яе -бачы- вялiкае збудаванне i пачу-, як Падра крычыць на мяне, калi яе бег: "Дзверы. Маско-скiя Вароты".'
  
  
  Мы дасягнулi гало-ных варот Аптоса - запалу бiтвы. Людзi Карака змагалiся за сваё жыццё, не ведайце лiтасцi, ведайце, што лiтасцi iм не будзе. Барвовае сонца асвятляла ih зброю. У лепшым выпадку гэта была хiсткая лiнiя абароны, i ён сумнява-ся, што яны пратрымаюцца до-га.
  
  
  Чацвёра харвата-, Сафiя, во-к i яе, нырнулi - нато-п, пастаянна перамяшчаючыся, пакуль снарад за снарадам падалi на горад. Перасякаючы пустую плошчу, мы -вайшлi - руiны разбiтага снарадамi дамы, працiснулiся mimmo вузкага балкона, i, спатыкаючыся, спусцiлiся па цёмнай, крошащейся лесвiцы, высечанай у скале шмат гадо- таму. Задыхаючыся i кашляючы ад дыму i пылу, мы працiснулiся праз шчылiну - гарадской стагнаць. Мы згрудзiлiся звонку -мацавання- на вузкага краю -ступа.
  
  
  - Прабач , - нацягнута сказа- Падра. - Гэта наш адзiны шанец. Адступленне, там, як ты прыйшо-, Картэр, адкрыта цяпер падобна на месца баявых.
  
  
  Я не бы- упэ-нены, што гэта ценымногие лепш.
  
  
  Бой кiпе- зусiм побач. Цяпер яе убачы-, што Вароты -я-лялi сабой масi-ную арку, большую частку якой знiшчылi. Невялiкi мост перасяка- невялiкi яр, якi ляжа- перад iм. Югасла-скiя войскi занялi мост i выкарысто-валi эга для масiраванага наступу на горад. За войскамi -бачыць шэраг СУ-100, рухомых гармат. А па дарозе прыладамi для iшла калона, французскiя АМХ-13 лёгкiх танка-. Апыну-шыся на пазiцыi, яны сокрушат -сё на сваiм шляху.
  
  
  "З такiм жа поспехам можна спрабаваць забiваць мух пушечными ядрамi", - сказа- я.
  
  
  - За-сёды адно i тое ж, - пагардлiва прагырка- Падра. "Мы наносiм удар у найбольш зручны для нас час, а затым рассеиваемся - гарах. Вайско-цы нiколi не змогуць нас знайсцi, нават з гэтым магутным рыштункам.
  
  
  - Але не на гэты раз, - аспрэчы- якiя з'явiлiся - смi паведамленнi яе эму.
  
  
  "Толькi з-за вар'яцкага здрады аднаго вакол нашых людзей".
  
  
  "Я не -пэ-неная, Хэш, што гэта было так". - Сафiя разгублена паглядзела на мяне. - Што ты маеш на -вазе, Нiк?
  
  
  "Ах, Карака сапра-ды бы- дурань. Але тое, што ён зрабi-, каштавала грошай, вялiкiх грошай. Яны людзi, якiх ён сабра- вакол сябе, былi бандытамi, а не патрыётамi. Гэта азначае, што - яго павiнна была быць схаваная падтрымка, i мне было цiкава, хто б гэта мог быць.
  
  
  "Па крайняй меры, не камунiсты".
  
  
  'Няма. Па крайняй меры, не Расея цi Цiта, - адказа- я. - I Захад эга таксама не забясьпечва- яе -пэ-нена. Ёсць толькi адзiн варыянт: Кiтая".
  
  
  'Кiтай?'
  
  
  "Праз Албанiю. Цi, можа быць, Албанiя аплацiла рахунак. Мы, напэ-на, нiколi не даведацца напэ-на. Але я яе ста-лю на гэта. У канчатковым вынiку Албанii - зале побач з гэтай краiнай, у якой было шмат узлёта- i падзення- - адносiнах з Расеяй, i з невялiкiм колькасцю грошай Албанiя можа трохi разварушыць сiтуацыю. Губляць iм няма чаго, i калi Харватыя калi-небудзь стане незалежнай, з хема-то - руля, якi захоча падтрымаць Албанiю, Албанiя зможа зарабiць дастаткова: отхватив ладны кавалак Югаславii".
  
  
  "Карака нiколi б не пагадзi-ся".
  
  
  'Магчыма, няма. Але што эму было губляць?
  
  
  - Тое, што мы -сё страцiлi, - сумна сказала Сафiя. "Аптос".
  
  
  - Так, Аптос, - горка -смiхну-ся Падра. "Але пры Караке Аптос разросся - пухлiну, i яе давялося вячасла-. Аптос памрэ, але наша барацьба будзе жыць.
  
  
  "Мы -се памром, калi опозорим эга", - сказа- я. "Тады мы памром, як мужчыны", - разважа- Падра, спускаючыся па стогны траншэй. - А не як звяры, прячущиеся - пячорах.
  
  
  "Я не бачу, куды мы можам пайсцi", - сказала Сафiя.
  
  
  Мы прайшлi скрозь ценi на няро-най баку траншэi. Мае нервы былi напружаныя, а ноздры трэсла ад паху кордита i бруду. На нас пасыпалiся новыя снарады, калi надыходзячыя салдаты прабiлi пралом у беднай лiнii абароны з такой сiлай, што -сёй тэрыторыi гатэля, а сотряслась ад выбуха-. Яе чу- крыкi людзей Караца, запаниковавших перад нарынула атакай i даволi па-дурному разбегавшихся, калi югасла-ская армiя штурхнула ih на бойню.
  
  
  Наш шлях пад Брамай бы- свабодны. Салдаты накiдвалiся на сваiх ахвяра-, i анi не цiкавiлiся тым, што адбывалася пад мастом. Але зно- жа, зно- пад адкрытым небам, мы зно- апынулiся - пекле. У пяцiдзесяцi метрах ад нас былi дрэвы, скалы i камянi. Калi б мы змаглi дабрацца да iх, мы былi б у бяспекi. Але памiж намi i тым хованкай былi сотнi салдат, СУ-100, танкi, мiнамёты, гранатамёты, кулямёты i пражэктары. Пражэктары -ключалiся - прыцемках i метадычна блукалi - тумане фарбы, вышукваючы магчымую мэту.
  
  
  Одзiна вакол былых зняволеных у цямнiцу перахрысцi-ся. Потым мы -се пабеглi, як чорт. Прамень святла разгарну-ся i асвятлi- нас. Яе пачу- грукатлiвыя прылады. - Кладзiцеся, - крыкну- я, i мы распласталiся на зямлi.
  
  
  Воплескi агню i гукi грому; два 35-мм снарада разарвалiся -сяго - трох метрах ад нас.
  
  
  Мы -скочылi на нагi i пабеглi неадкладна, кашляючы i чихая, але часова хаваючыся - аблоках пылу. Вакол нас падалi кавалкi каменя, i камякi зямлi, але я бы- удзячны гэтаму стрэлку. Ён стрэламi падня- пыл, якая займаецца зацямнiла нас.
  
  
  Одзiна вакол пражэктара- свяцiла- над воблакам, чакаючы, калi яно спадзе i адкрые нас. Кулямётны агонь залiва- зямлю, каб пераканацца, што мы не -станем на ногi. Калi пыл нарэшце асла, у нас кружылiся галовы, i мы задохались, але мы дасягнулi скал. Падра выгляда- трохi зялёным. Ён схапi- мяне за плячо сваёй касматай левай рукой i нервова сказа-: "Мы не можам спынiцца. Мы павiнны неадкладна рухацца далей.
  
  
  "Далей добра, але з танкам".
  
  
  " Танк? Але чаму?'
  
  
  "Пагоркi -сеяныя войскамi. Мы нiколi не пройдзем хады. Значыць, нам трэба што-тое, з чым можна рухацца. Цяпер танкi прыбываюць сюды апошнiмi, а гэта азначае, што калi мы захопiм апошнi танк у калоне, мы зможам разгарнуць эга i прарвацца, не натыкаючыся на супрацi-. Добра? Акрамя таго, - дада- яе - якасцi перакана-чага аргумента, - адзiнае, што можа спынiць адзiн танк, - гэта iншы танк. Гучыць разумна, цi не пра-да?
  
  
  - Ты вар'ят, Картэр. Падра пераводзi- позiрк з мяне на танкi, i наадварот. "Як мы гэта робiм?" - спыта- ён. - Пакiнь гэта мне. Дай мне тры хвiлiны. I мне патрэбен во-к.
  
  
  "Не, мы не можам..."
  
  
  Падра бы- перапынены выбухам яшчэ адной гранаты. Яе, упа- на зямлю i схава- галаву паездак, фатаграфiямi, музыкай у выгiне рукi. Снарады разрывалiся - дрэвах над намi, i на нас падалi цвёрдыя кавалкi ствало- i галiнак. Калi Сафiя зно- падняла галаву, яе -бачыла, як па яе шчацэ сцякае кро-.
  
  
  - Вазьмi з сабой Прынца, - сказала яна, выцiраючы кро-. Яе асцярожна вылез з-за абароны скал, Прынц побач са мной. Яе асцярожна рушы- праз падлесак -здо-ж дарогi, ведаю, што мы iдэальная мэта для любога кулямётчыка, якi выпадкова за-важыць нас, калi мы накiро-ваемся да апошняга танка.
  
  
  Яе, дума-, што дабра-ся да яго, але тут пачу- цяжкi стук iншай машыны, приближавшейся да павароту наперадзе; спазнi-ся спрабуе нагнаць упушчанае. Поманив ва-ка назад, яе, прысе-, чакаючы, пакуль ён пройдзе mimmo нас.
  
  
  Ззаду пагоркi рэхам адклiкалiся брэхам гармат, разрывамi мiнамётных снарада- i ро-ным гучным трэскам кулямёта-. Аптос памёр страшнай смерцю. Вялiзныя кавалкi скалы адарвалiся i -рэзалiся - бел-блакiтны сьвяты разрывающихся снарада- i жо-та-памяранцавае свячэнне разбуральнага агню. Паветра бы- по-ны крыка- i дыму.
  
  
  Апошнi танк бы- ужо лiжа, вывяргаючы выхлапныя газы i перамолваючы зямлю пад сабой. АМХ-13 - стары, але -сё яшчэ эфекты-ны танк, якi выкарысто-ваецца - такiм жа колькасцi мадэля-, як Fiat. Ён амела 35-мiлiметровую хуткастрэльную гармату i 7,62-мм кулямёт. Адзiн член экiпажа танка назiра- за тым, што адбываецца праз адкрыты пярэднi люк, а другi сядзе- у вежавым люку, трымаючы - руках кулямёт. Ён яшчэ не стрэлi-, - i не мог, не знясучы галавы сваiм людзям перад iм, - але эму не цярпелася заняць пазiцыю, i пастраляць.
  
  
  AMX-13 павольна пранёсся mimmo, i мы з Прынцам папа-злi за iм. Яе заскочы- на борт, выкарысто-ваючы ручку над выхлапной трубой, i во-к скокну- за мной. У нас не было часу аддыхацца. Як бы цiха мы нашы паводзiлi сябе, стралок, павiнна быць, адчу-, што што-то не так. Ён павярну-ся, убачы- нас i пацягну-ся за вiнто-кай. Яе стрэлi- у яго па Нагана. Гук стрэлу згубi-ся - шуме фарбы. Наводчык кашляну- i ляпну- а-таматам, калi ёй загада- ва-ку атакаваць.
  
  
  Прынц бы- сапра-дным харвацкiм патрыётам i дакладна веда-, што ад яго патрабуецца. Ён падышо- да вежы i нырну- у люк, не звяртаючы -вагi на мёртвага стрэлка. ¦нутры танка завяза-ся неверагодны бой. Яе пачу- рык, крык i адзiночную рикошетившую кулю. Танк, дрыжучы, спынi-ся, i кiро-ца танка, якi стая- наперадзе упа- падстрэлены. Яе прастрэлi- эму галаву да таго, як ён упа- на зямлю.
  
  
  Ён перавярну-ся i замёр побач з танкам.
  
  
  Скiну-шы стрэлка з танка, яго скокну-, каб прыбраць двух iншых. Яе знайшо- ну там з перекушенными глоткамi. Прынц добра справi-ся са сваёй задачай. Як толькi яе збiра-ся пазбавiцца ад гэтых тэл, Падра, Сафiя i яе людзi выйшлi, вакол кусто- i забралiся на танк.
  
  
  "Прынц вельмi дапамог зрабiць гэта", - сказа- яе iм. 'Хутка. Вызначыць мне з целамi.
  
  
  Спачатку яе скiну- аднаго, затым iншых Падра. Ён начапi- ih на кручок i выцягну-, нiбы гэта былi вялiкiя кавалкi ялавiчыны. Затым ён i Сафiя саскочылi - танк, а двое iншых засталiся наверсе. Сафiя прыкметна збялела, гледзячы на кро-, але хутка акрыяла. Адзiны стрэл не -далася iнтэр'ер, i гэта было нашай гало-най клопатам - дадзены момант.
  
  
  Яе сел на вадзiцельскае сядзенне i паглядзе- на панэль кiравання, спрабуючы -спомнiць, як запусцiць гэты танк. Толькi рухавiк заглух, а -сё астатняе, здавалася, было -ключана i функцыянавала. Будучы французскiмi, рухавiкi AMX павiнны былi быць Хотчкисс або Renault, а на прыборнай панэлi злева ад мяне былi датчыкi i кнопкi, якiя здалiся мне знаёмымi. Яе знайшо- рычагi, двайныя запалохванне, рычагi пратэктара i, нарэшце, зразуме-, якую ручку трэба павярнуць, каб запусцiць рухавiк. Шум -нутры бы- аглушальным, асаблiва калi яго некалькi разо- нацiсну- на педаль газу.
  
  
  Яе высуну- галаву вакол пярэдняга люка, каб штогод, kuda edu, i -ключы- перадачу. Танк з агiднай хуткасцю iрвану-ся наперад.
  
  
  - Куды мы пойдзем, Нiк?
  
  
  - Пакуль не - той бок, Сафiя. Яе павiнен павярнуць гэтую штуку.
  
  
  Яе не проста кружы- вакол. Яе змага-ся з разваротам i пача- рухацца наперад i назад, наперад i назад. Гэта было -сё ро-на, што вырвацца з цеснай парко-кi пасярод горада. Да таго часу, калi яе мане-рава-, яе бы- мокрым ад банка, але яе цалкам авалода- монстрам. Ён не моцна адрознiва-ся ад бульдозера. Яго вельмi выкарыста- перадачы i трыма- высокiя абароты. Мы пачалi адпа-заць ад Аптоса.
  
  
  Яе спыта-. - "Куды вядзе гэтая дарога?"
  
  
  "У рэшце рэшт, у Читлук", - адказа- Падра. "Там мы будзем у бяспецы".
  
  
  - Калi мы даможамся поспеху, - сказа- я. - Калi за намi цяпер не за-важаць, гэта ненадо-га. Мы - iдэальная мэта для ih знiшчальнiка-, i яны зразумеюць, што мы на шляху да Читлуку". Яе зрабi- па-зу, каб падумаць, а затым сказа-: "цi Можам мы як-небудзь прыдумаць, як дабрацца да Джзана?"
  
  
  'Магчыма. Але гэта вялiкi крук.
  
  
  Сафiя падышла да мяне. - Ты -сё яшчэ хочаш iм дапамагчы?
  
  
  - Я да- iм слова. Мiж iншым, нам трэба куды-небудзь ехаць, i мяркуючы па тым, як iшлi справы - Аптосе, падобна, вайско-цы зрабiлi -сё магчымае. У Джзане мы не сустрэнем вялiкага супрацiву. I калi мы калi-небудзь захочам дапамагчы гэтым людзям, мы павiнны зрабiць гэта цяпер".
  
  
  - I - нас ёсць танк, - бадзёра сказа- Падра.
  
  
  - Я проста спадзяюся, што мы не опоздаем, - занепакоена сказала Сафiя.
  
  
  Яе паеха- на танку i збочы- з гало-най дарогi, дзе Падра сказа- мне павярнуць у бок Джзана. Цяпер мы ехалi па вузкiм, пабiтым сцяжынках. Танк iмча-ся па -згорках, я тоне, падлесак i перамолваючы эга гусенiцамi. Мы натыкалiся на камянi, якiя рассыпалiся пад цяжарам, прымушаючы нас вар'яцка слiзгаць.
  
  
  Павольна, ры-камi мы спускалiся з пагорка-, жахлiвая язда па серпантын i стромкiм спускам.
  
  
  
  Кiра-нiк 10
  
  
  
  
  Праз некалькi гадзiн мы дасягнулi па-ночнага прыгарада Джзана. Вулiцы былi пустэльныя, дома цёмныя. Яе пачу-, як Падра стрымана сказа-: "Тут рана кладуцца спаць".
  
  
  - Думаю, яны -жо сышлi, - змрочна адказа- я. 'Мы спазнiлiся. У Джзане -се такiя. .. '
  
  
  'Трымайцеся. Яе бачу брылё-. Падра нахiлi-ся наперад, выцягваючы шыю. "Так, на вакзале, на iншым канцы горада".
  
  
  Яе рушы- услед эга -казанням i не-забаве -бачы- сьвяты магутных лямпа-. Абмiну-шы апошнi кут, яе, выйша- на плошчу перад вакзальных дваром.
  
  
  Плошча была абнесена спехам збудаваных плотам па калючага дроту, нiбы гэта бы- часовы загон для жывёлы. На станцыi, усяго толькi адзiнокай платформе -здо-ж кiёскi, стая- паравоз з тэндэрам. Лакаматы- бы- руплiвым 2-4-2 з чорнымi клапанамi i вузкай трубой. Змейка пар павольна падыма-ся -верх з другога гарба катла. Да тэндэру бы- прычэплены стары дра-ляны грузавы вагон, а за iм невялiкi пасажырскi вагоны.
  
  
  Над тэрыторыяй гарэлi працо-ныя лiхтары, патрулявалi жменька салдат. У iх з сабой была 64А, сербская версiя расейскага а-тамата АК мясцовага вытворчасцi - Крагуевац. Некалькi салдат загружалi фургон.
  
  
  Пры яркiм святле яго убачы-, што груз складаецца з людзей. Страчаныя, ашаломленыя асобы мужчын, жанчын i дзяцей бездапаможна глядзелi вакол по-нага таварнага вагона. Нешматлiкiя бездапаможныя пажыткi былi схаваныя памiж iмi, згорнутыя - дарожныя сумкi або забiтыя - старыя кардонныя валiзкi. Аднаму Богу вядома, у якi лагер будуць адпра-леныя жыхары Джзана.
  
  
  "Мы своечасова", - сказа- яго паездак, фатаграфiямi, музыкай побач са мной. 'У дакладнае час. Яны б сышлi праз гадзiну . Тады ёй крыкну- Падрэ: "Я iду шчыра да iх. Яе iду адкрыта да цягнiка.
  
  
  'А потым?'
  
  
  - Мы паедзем цягнiком. Занадта шмат людзей, каб -цiснуцца - танк. Яе паспрабую пралезцi памiж таварным вагонам i ахо-нiкам, каб у вас было вольнае поле для агню.
  
  
  "Мы азызласць цягнiку. .. ' Яе, чу-, як ён бурчэ- пра сябе. Ён пстрыкну- пальцамi. - Хапсаки, мы азызласць цягнiку. .. Ён сапра-ды хворы ".
  
  
  Мы прагрымелi праз пад'езд, грушы дра-ляныя слупы плота, i праз калючы дрот. Частакол прагну-ся, сплющился, i ззаду нас размоталась калючы дрот. Падра адкры- агонь па а-таматам, а двое iншых partizan выкарысто-валi вiнто-кi, узятыя - забiтых салдат.
  
  
  Яе паеха- шчыра, адкрыта да таварнага вагона. Мы заспелi ih знянацку. Яны не чакалi, што якi-небудзь вакол ih уласных танка- урэжацца - вароты, не кажу -жо аб тым, каб адкрые па iм агонь. Двое салдат, аб якiх ёй больш за -сё турбава-ся, былi самымi блiзкiмi да людзей. Але людзi паездак, фатаграфiямi, музыкай расстралялi ih першымi. Падра бы- заняты стральбой па астатнiм, зусiм не звяртаючы -вагi на горад куль.
  
  
  Да- больш газу на правай гусенiцы i адпусцi- левую. Танк павярну-ся i спынi-ся побач з машынай. Яе выключы- рухавiк i выскачы- праз пярэднi люк. Нахiлi-шыся, яе пабег да адкрытых дзвярэй. -- Iосiп , -- усклiкну- я . -- Iосiп , ты тут ?
  
  
  У машыне было цёпла ад чалавечых тэл. Тым не менш, яны захо-валi магiльнае ма-чанне потым нашага нечаканага нападу. Сяляне стаялi, мiргаючы, асоб ih застылi i помрачнели ад страху.
  
  
  " Iосiп, яе вярну-ся, каб дапамагчы табе".
  
  
  Яе пачу- рэ-матызму адкуль-то вакол задняй частцы машыны. Затым вусаты харват, якi выратава- мне жыццё, прарва-ся скрозь нато-п, -смешка асвятлiла эга звычайна нiчога не выказвае твар. "Вы не забылiся".
  
  
  Арвия падышла да яго ззаду. Яна парывiста кiнулася вакол машыны - мае абдымкi. Яе пахiсну-ся пад яе цяжарам, схапi-шыся за нах, каб яна не звалiлася. "Ты не забы-ся мяне".
  
  
  Сафiя горда сышла з танкамi. "Хто гэты дзiця?" - рэзка запыталася яна.
  
  
  Арвия адарвалася ад маёй грудзей. -- Хто, -- злосна адказала яна, -- гэтая старая?
  
  
  Раптам у мяне з'явiлася трывожнае адчуванне, што я бы- у большай бяспецы на арэне. "Калi ласка, Сафiя,- гэта Арвия. .. '
  
  
  Падра выратава- мяне ад дылемы. "Выжылыя салдаты бягуць", - усклiкну- ён. - Але яны вернуцца з падмацаваньнем. Мы павiнны iсцi.'
  
  
  Яе падштурхну- двух ра-нiвых жанчын да таварнага вагона. - Хутка, iдзiце -нутр. Мы за-сёды можам пагаварыць пазней.
  
  
  Мы павiнны выбрацца адсюль першымi.
  
  
  - А куды мы можам паехаць? - жаласна спыта-ся Iосiп.
  
  
  'Я не ведаю. яе . .. ' Яе вага-ся i прыдума- на iмгненне. "На захад, у Iталiю".
  
  
  'Iталiя?' Арвия запляскала - ладкi. - О, ты думаеш, гэта магчыма?
  
  
  - Вядома, - хутка сказа- я. - Але не - тым выпадку, калi мы застанемся тут. Хутчэй, сядай у вагон.
  
  
  Яе дапамог гэй падняцца на борт, дзе яе бацька працягва- распа-сюджваць iнфармацыю. "Мы азызласць - Iталiю. Iталiя. Свабоды.'
  
  
  - Ты таксама -ваходзь. Сафiя.'
  
  
  - Не, Нiк. Яе не зайду сюды...'
  
  
  - Цяпер не час злавацца, - сказа- я. - Там можна зрабiць значна больш карысных рэча-, а - лакаматыве для цябе няма месца. Ты патрэбна мне там, у Сафii, каб аблегчыць iх падарожжа. Калi ласка, рабiце, як я кажу.
  
  
  На iмгненне яе спалоха-ся, што яна адмовiць. Але пасля нядо-гага ма-чання яна -лезла - вагон разам з астатнiмi, вусны яе былi сцiснутыя, а твар бы- суровы. Перш чым адна вакол двух жанчын паспела стварыць яшчэ якiя-то праблемы, яе, зачынi- дзверы.
  
  
  Мне не падабалася iдэя пакiдаць бедняко- у таварным вагоне, але гэта было -сё, што было магчыма. На iмгненне яе абдумва- iдэю пасадзiць некаторых вакол iх у вагон аховы, але ён бы- занадта малы, каб змясцiць усiх, i спатрэбiлася б занадта шмат часу, каб вырашыць, хто дзе павiнен сядзець. Гэты пасажырскi вагон бы- занадта адкрытай мiшэнню. Яе пабег да лакаматыву. Кабiна была пустая.
  
  
  - Дзе, - крыкну- я, - кiро-ца гэтай штукi?
  
  
  'Тут.' Падра пабег вакол цыстэрны да мяне. - Я твой iнжынер, Картэр.
  
  
  'Ты? Вы сапра-ды -мееце кiраваць цягнiком?
  
  
  Ён усхвалявана i горда памаха- вiнто-кай. "Мой бацька сорак гадо- вазi- экспрэс па Шибеника - Трогир".
  
  
  Ён падцягну-ся, i прибежавший за iм во-к ускочы- у кабiну.
  
  
  Абодва глядзелi на мяне вакол кабiны. - Ты, - сказа- Падра, - будзеш маiм памочнiкам.
  
  
  "I што гэта значыць?"
  
  
  -- Гэта значыць, што вам давядзецца кiдаць у топку вугаль. .. '
  
  
  Не ведаю лепшага рашэння, яе, залез у кабiну, але адчу- невялiкае недавер да таго, што ён прэтэндуе быць машынiстам. Справядлiва. Пазней яе выявi-, што памiж Шибеником i Трогиром нiколi не было экспрэса. Акрамя таго, калi падумаць, ёй нiчога не веда- пра бацьку Падры.
  
  
  Падра вывуча- датчыкi, пачухваючы падбароддзе гакам. "Пар трохi высоковат. Гэта добра.'
  
  
  Лупi- вочы прасвiстала mimmo эга вуха.
  
  
  'Што гэта?' - ра-ну- ён, калi стрэл прасвiста- памiж намi. Ён схапi- свой сербская M48 i падышо- да баку, звернутай у бок двара. "Ах. Не, дзевяць серба-, там, на полi. Ён стрэлi- левай рукой. - Цяпер толькi восем. Не спыняйся i не жуй нос, Картэр. Адпусцiце гэтыя здзекi - галасо- - i вылучыце дросельную засланку. Каб галасаваць так. I iголкi гэты рэверсi-ны стрыжань.
  
  
  Яе зрабi-, як ён сказа- мне. Яе, уздыхну- з палёгкай, калi цягнiк пача- павольна рухацца наперад; колы павярнулiся з рапто-най сiлай пара. Падра стрэлi- так хутка, як толькi мог, праклiнаючы сербскiя свiнцовыя кулi, рикошетившие ад ашалё-кi лакаматы-. Яе павiс на дросселе, цягнiк мiжволi затросся i пацягну- усё далей i далей ад станцыi.
  
  
  Паступова мы удалося сабраць хуткасць i -сё хутчэй i хутчэй паехалi па чыгуначным шляхах. Стрэлы сцiхлi, i салдаты знiклi, пакуль мы ехалi па левым беразе ракi Нерэтва.
  
  
  "Куды iдзе гэтая лiнiя?"
  
  
  - На по-дзень, да -збярэжжа, - адказа- Падра, падыход, каб змянiць мяне - iнструмента-. "Калi ты знойдзеш дзе-небудзь рыдлё-ку... ... нам патрэбен пар. Рыдлё-ка напалову пагрузiлася - вуглi. Яе пача- кiдаць вугаль, спрабуючы атрымаць дакладнае -я-ленне аб геаграфii мясцовасцi, каб зарыентавацца. Мяне працяла думка. - Да Метковича? - спыта-ся - яе .
  
  
  'Так.'
  
  
  Значыць, кола замкнулася, падума- яе пра сябе. Яе вяртаюся да кропкi выйсця. А - нейкага харвата - Метковиче здарылiся б канвульсii, калi б ён веда- гэта, смяротныя канвульсii.
  
  
  Пагоркi адкiдвалi - месячным святле цёмна-сiнiя ценi, а рэйкi здавалiся блiскучымi срэбнымi нiткамi. Праляцелi мiль, i гарыстая мясцовасць стала больш няро-най, калi мы пакiнулi далiну Джзан ззаду. Вострыя скалы стулiлiся вакол нас, i дарога звузiлася i стала больш ветранай. Падра -зiра-ся - цемру наперадзе нас, корпаючыся ля з iнструментамi. I яе зграба- вугольчыкi - ненаедны ачаг.
  
  
  "Спадзяюся, ён не выбухне", - сказа- Падра. Ён пастука- па манометры, i чорная стрэлка паднялася яшчэ на некалькi пункта-. "Гэта стары труп, на nen больш рэгулятара-, чым у мяне - штанах".
  
  
  "Ну, па меншай меры , у нас пакуль дастаткова вугалю".
  
  
  "Тады мы будзем ехаць, пакуль ён працягвае гэта рабiць". Ён тузану- за вяро-ку, i рэзкi, злавесны гук пачу-ся па до-гай трубы на вяршынi другога катла. - Мне падабаецца гэты гук, - сказа- ён, зно- тузаючы за струну. Час iшло, у трывожнай i трывожнай цiшынi. Начныя ценi згусцелi, i цяпер яе мог бачыць святыя, просачивающийся скрозь збiралiся таварнага вагона. Без сумневу, хтосьцi запалi- лiхтар, якi цяпер гайда-ся на стропиле. Загрукалi шатуны, i вяслярныя кола- зарыпелi на стромкiх паваротах. Паравоз грыме-, вывяргаючы дым i пар.
  
  
  Рэйкi вiлiся праз пустынныя горы. Яшчэ адзiн круты паказальнiка-, i з абодвух бако- схiлы сталi строме.
  
  
  Дзi-на, але мясцовасць ператварылася - невялiкае плато. Вузкая паласа -здо-ж глыбокага скалiстага цяснiны. Адкрытыя наперадзе вiдне-ся эстакадны мост; старая канструкцыя вакол дра-ляных бэлек, якая злучала дзве боку цяснiны. Ён бы- больш sta ярда- у да-жыню i ме- выгнутую форму для большай трываласцi, а на супрацьлеглым баку бы- яшчэ адзiн выгiб, рэзка поворачивавший - гару.
  
  
  Яе, выгляну- вакол кабiны i -бачы- гало-ная моста адкрыта перад намi. - Працягвай, - крыкну- ёй праз плячо.
  
  
  Лакаматы- i вагоны затрэслiся яшчэ мацней, калi мы падышлi да хiсткай будынка. Глухi гук кола- бы- аглушальным, i яе не глядзе- на неверагодную глыбiню пада мной. Паравоз бесклапотна грыме-, вывяргаючы дым па перагрэтага катла са страшным гукам якi выходзiць пара.
  
  
  Раптам яго пачу- беспамылковы гук стрэла-. Падра гучна вылая-ся, хутчэй раздражнёна, чым здзi-лена, i зно- пацягну-ся за вiнто-кай. Iншыя кулi патрапiлi - паравоз i тэндэр, прабiлi дрэва або срикошетили аб жалеза.
  
  
  Яе падпо-з да Падрэ i выгляну- вонкi. Недалёка ад нас еха- яшчэ адзiн цягнiк, якi на велiзарнай хуткасцi накiро-ва-ся на нас. Iншы паравоз бы- з сучасным дызельным рухавiком, якi штурха- перад сабой платформу. Ee салдаты -камплектавалi безоткатной гарматай i чым-то накшталт пары 65А, ручных кулямёта- з канiчным пламегасителем i двума апорамi. Яны стралялi - нас, вакол усяго, што - iх было.
  
  
  "Адзiн удар па безоткатного зброi, i мы сышлi з рэек". Падра -спрыня- гэта па-фiласофску. "Але ih цягнiк хутчэй?"
  
  
  - Яны даганяюць нас, цi не так?
  
  
  - Тады я думаю, што -сё скончана. Той схiл вунь там нас замарудзiць.
  
  
  Салдаты працягвалi страляць, калi мы дасягнулi абодва канца моста i згарнулi на до-гi схiл. Мяне ахапi- страшэнны жах, калi наш стары цягнiк павярну- для паказальнiка- i запавольваючыся, з цяжкасцю -збiра-ся па крутым схiле. На шчасце, пераследуе платформы занадта моцна кiвалася для дакладнай стральбы. Гэта адзiнае, што нас пакуль ратавала. Але дызель i платформы цяпер былi на мосце, i - блiжэйшы час будуць шчыра за намi, страляючы з блiзкай адлегласцi.
  
  
  Не было нiякага устано- пазбегнуць катастрофы. Цi гэта? Мой мозг працава- у шалёным тэмпе, тузаючы за тонкую нiтку надзеi. Было б самагубствам спрабаваць, але, можа быць, калi пашанцуе. ...
  
  
  Яе крыкну- Падрэ. - "Застанься адзiн на якое-той час. Справляйся, як можаш".
  
  
  Ён з недаверам утаропi-ся на мяне. - Добра, але для чаго?
  
  
  "Адзiны спосаб утрымаць ih ад таго, каб выратаваць нас, - гэта збiць ih дызель да таго, як яны дабяруцца да нас. Наш пасажырскi вагон марна. Можа быць, яе змагу выкарысто-ваць яго, каб пратаранiць мост разам з iмi.
  
  
  - Божа, дапамажы нам! - усклiкну- Падра . - Ты ж не збiраешся лезцi назад i адчапiць эга?
  
  
  - У цябе ёсць iдэя лепей?
  
  
  Падра недаверлiва мiргну-, затым нырну- за лапатай. Ён стая- i пырха-: "Калi нам патрэбен пар. Картэр, яе спра-люся.
  
  
  Яе не мог не -смiхнуцца эму, пакуль по-з назад да тэндэру. Стрэлы па югасла-скiх палявых гармат i агонь а-тамата- 65А пераследвалi мяне, пакуль яе по-з па вуглях i спуска-ся на маленькую платформу. Месца было мала, i цягнiк моцна дергало, i мачту.
  
  
  Яе, скокну- у таварны вагон. Мая босая пачатках кранула падножкi, а рукi -чапiлiся - жалезную перакладзiну лесвiцы, якая вядзе на дах. Яе моцнага схапi-ся за яго, а затым пача- падымацца.
  
  
  Яе не акрабат. Яе перасёк дах таварнага вагона на руках i каленях, не збiраючыся спрабаваць -стаць i -трымаць ра-навагу ва -сёй гэтай стральбе i разгойдваннi. Яе дасягну- другога боку вагона i паглядзе- унiз, дзе mimmo мяне мiльгалi чыгуначныя шпалы. Два вагона пампавалiся i бязладна церлiся адзiн аб другога.
  
  
  Кулi цяжка -рэзалiся - дра-ляныя сценкi вагона. Яе чу- крыкi i стогны сялян -нутры, i мне стала цiкава, колькi вакол iх ужо было сумна. Гне- переполнял маю грудзi, калi яе спуска-ся -нiз. Яе апусцi-ся на каленi на невялiкую платформу i тут жа пача- тузаць мацаванне счаплення. Гэта бы- просты крук з маленечкiм мацаваннем, але з гадамi ён праржавелi. Мае пальцы адчайна тузалi мацаванне, спрабуючы вызвалiць эга. Яшчэ больш свiнцу оцарапало металiчнае шасi вакол мяне, i лупi- вочы люта прасвiстала mimmo маёй галавы, прамазала на валасок. Яе чу- крыкi параненых сялян. Наперадзе, у кабiне, Падра люта вылая-ся, а Прынц пача- выць. Яе працягва- працаваць над штыфтам, але не змог эга вырваць.
  
  
  Нарэшце, па сканчэннi, здавалася, вечнасцi, мне -далося выдраць мацаванне. Яе скiну- i павярну-ся, каб схапiцца за лесвiцу, каб было за што трымацца. Лупi- вочы сарвала рука- маёй ва-нянай кашулi i оцарапала на скуру перадплечча, але я яе амаль не за-важы-. Яе бы- занадта заняты, назiраючы, як пусты вагон спыняецца, а затым павольна пачынае слiзгаць назад. Спачатку здавалася, што ён толькi па-зе, не маючы дастатковай хуткасцi, каб спынiць надыходзячых салдат, але нечакана ён набiрае хуткасць i пакацi-ся -нiз па схiле да моста.
  
  
  Цягнiк нашых праследавацеля- ужо бы- на па-дарогi -верх па цяснiне. Наш вагон iрвану-ся да яму, коцячыся, калi яны завярнулi за паказальнiка- i панеслiся -верх па мосце. Ад вядучых кола- дызеля паляцелi iскры, калi паспешлiва спрацавалi пне-матычныя запалохванне, i платформы, моцна захiсталася, калi цягнiк спынi-ся.
  
  
  Вагон iмча-ся да iх. Яе, затаi- дыханне. Цяпер югасла-скiя салдаты засяродзiлi агонь на вагоне, адчайна спрабуючы падарваць яе i збiць з рэек гранатамi, але машына бязлiтасна iмчалася на iх, як ракета.
  
  
  Яны -рэзалiся яшчэ - iншы з аглушальным стукам. Дрэва, метал i чалавечая плоць ляцелi - паветры, раптам суправаджаюцца асляпляльнаю выблiскам грибовидного аранжавага святла i густога вострага чорнага дыму. Часткi моста i лакаматы- паплылi скрозь цёмны воблака - сярэдзiну каньёна.
  
  
  Полымя прагна лизало зламаныя бэлькi эстакады. Яе назiра-, як рэшткi лакаматы- i платформы -сё яшчэ ненадзейна чаплялiся за пасажырскi вагон, куляючыся вогненным шлейфам на дно цяснiны. Там скрынi з боепрыпасамi падарвалiся з грукатам, сотрясшим зямлю i осветившим неба.
  
  
  Перш чым верш апошнi гром выбуху, яе пачу-, як Падра весела гудзе - паравозны гудок. Яе засмяя-ся з вялiкiм пачуццём палягчэння i, ухмыляючыся, падцягну-ся па лесвiцы назад у кабiну лакаматыва.
  
  
  
  Кiра-нiк 11
  
  
  
  
  Праз некаторы час яе -жо сядзе- у кабiне паравоза, высуну-шы галаву - акно. На дадзены момант нам не патрэбен вугаль, таму яго супакоi-ся. Яе уцягну- галаву назад i паглядзе- на ва-ка. Во-к паглядзе- на мяне. Ён сядзе- у куце, ненавiдзячы кожнае iмгненне гэтай паездкi. - Паслухай, - сказа- яе Падрэ. "Мы павiнны пачаць думаць пра эде".
  
  
  - Баюся, у гэтым цягнiку няма рестарации.
  
  
  'Ага. Што ж, Прынц выглядае ценымногие лепш, i ён пачынае прая-ляць асаблiвы iнтарэс да канкрэтнай сцегнавой косткi.
  
  
  - Мы хутка будзем у Метковиче. Яе пазнаю гэты раён.
  
  
  "Я спадзяюся, што станцыя добра адрэста-раваная".
  
  
  Падра паглядзе- на мяне з болем. 'Ты жартуеш.'
  
  
  - Сапра-ды, - уздыхну- я. "Я -пэ-нены, што яны будуць чакаць нас у Метковиче. Ваенныя, павiнна быць, перадалi туды паведамленне.
  
  
  "Я здзi-лены, што мы яшчэ не падышлi да iншага цягнiка", - адказа- Падра. "Можа быць, яны будуць чакаць нас на сартавальнай станцыi Метковича, адкуль у нас будзе шанец збегчы. Але мане-ровая станцыi - зале на па-днёвай баку горада, недалёка ад порта. Калi мы зможам туды прайсцi i знайсцi лодку. .. '
  
  
  - Голас ты жартуеш, - сказа- я. - Нават калi б мы змаглi дабрацца да гаванi i скрасцi лодку , досыць вялiкую, каб даставiць туды -сiх, мы б патанулi праз пяць хвiлiна. Мы нiколi не дабяромся да Адрыятыкi, не кажучы -жо пра Iталii.
  
  
  'Iталiя! Ты i твае абяцаннi, Картэр.
  
  
  "На жаль, гэта перапынiла некалькi акалiчнасця-", - сказа- я - сваю абарону. Больш таго, у Югаславii для iх больш няма бяспечнага месца. Што яшчэ мне рабiць? Адвезцi ih - Албанiю?
  
  
  Падра кiну- на мяне востры погляд, як быццам збiра-ся сказаць, што менавiта з iмi рабiць. Але ён не хаце- гэтага, i праз секунду зно- усмiхну-ся. "Магчыма, у дадатак да iншых вашым мастацтвам, вы таксама можаце падзялiць ваду. Тады мы -се зможам прайсцi хады.
  
  
  Яе праiгнарава- эга каментар. - Як наконт аэрапорта?
  
  
  - Гэта да па-ночна-захад ад Грэх, напрыклад, у любым пяцiдзесяцi кiламетрах адсюль.
  
  
  - Я не маю на -вазе нацыянальны аэрапорт у Кастэль-Стафилич, Хэш. Цi няма дзе-небудзь паблiзу вну аэрадрома? Падра задуменна пагладзi- сябе па валасах. 'Ты маеш рацыю. Ёсць такi. Да по-начы ад Метковича. Гэта недалёка ад чыгункi. Але можна i адразу забыцца. У нас усяго некалькi стрэльба-, i многiя вакол нашых людзей - старыя фермеры i старой".
  
  
  - Голас i -ся прычына, па якой мы павiнны паспрабаваць, - змрочна сказа- я. - Таму што многiя вакол нас не -зброены або не -меюць змагацца. Нам трэба зрабiць што-то хутка i, што-то нечаканае. У адваротным выпадку нiхто вакол iх нiколi не -бачыць Iталiю. Вы ведаеце iншы спосаб?
  
  
  Ён сумна пакiва- галавой. - А калi мы туды дабяромся, што тады?
  
  
  - Не ведаю, - цiха адказа- я, зно- высуну-шы галаву - акно.
  
  
  Мы вiхлялi па далiнах, mimmo -звышаюцца скал, праз зацененыя хмызняком цяснiны. Паступова мы спускалiся, i маршрут станавi-ся менш небяспечным. Начны вецер завыва- у мяне - вушах, i бледная месяц асвятляла бледныя стужкi сталёвыя наперадзе, пакуль мы прасо-валiся па краi плоскай зарослай шклянкi.
  
  
  Мы -вайшлi - далiну Нерэтва, каля чатырох тысяч гектара- непраходных балот у Хутово Затокi, недалёка ад Каплины i Метковича. Яе перасёк iншую частку далiны, калi ад'язджа- па Метковича шмат стагоддзя- таму на Сiтраене. Гэта было адно вакол найбуйнейшых месца- зiмо-кi i палявання на пералётных птушак у Е-ропе. Там былi дзесяткi тысяч качак i дзiкiх гусей.
  
  
  Ноч была яснай, i над верхавiнамi дрэ- ззялi рассеяныя агнi Метковича. Сяргей наблiзi-ся, i дрэвы i балоты парадзелi. Падра замарудзi- рух лакаматыва, калi мы праязджалi mimmo першых дамо- i сцяга. Ён уключы- зваротны, зачынi- дросель i павярну-ся да мяне.
  
  
  - Вунь там я бачу запасны шлях. Нам лепш спынiцца i прайсцiся хады да аэрапорта. Мы не можам ехаць далей. Ты ведаеш, як карыстацца выключальнiкам?
  
  
  'Я думаю, так. Але чаму мы паварочваем тут?
  
  
  - Вы не ведаеце, калi сюды прыбудзе наступны пасажырскi цягнiк?
  
  
  'Не.'
  
  
  - Ну, яе таксама. I я не хачу, каб нявiнныя людзi памiралi".
  
  
  Пар шыпе- праз рухавiк, а вакол тармазо- ляцелi iскры, калi мы спынiлiся каля перамыкача. Яе, саскочы- i пайшо- да выключальнiка. Мне давялося адвiнцiць старамодны замак, i яе ледзь не злама- спiну, паварочваючы выключальнiк старым рычагом.
  
  
  Замак выдзьму- густое воблака пара мне - твар, калi Падра зно- прынёс эга. Павольна ён папо-з уверх па бакавым схiле. Ён шыпе- i грыме-, а вакол трубы -сё яшчэ шэл дым, калi Падра i во-к выбралiся вакол кабiны. Да таго часу, калi яе вярну- перамыкач у зыходнае становiшча, Падра ужо адкры- дзверы таварнага вагона i дапамог людзям выйсцi.
  
  
  Ih было каля дваццацi, некаторыя з самаробнымi павязкамi, некаторых падтрымлiвалi двое iншых. У машыне засталося чацвёра: яны загiнулi, калi на нас абстралялi салдаты.
  
  
  Сафiя i Арвия не пацярпе-. Яны прыбеглi да мяне. - Нiк, - паклiкала Сафiя. 'Што здарылася? Што гэта бы- за шум?'
  
  
  Яе хутка расказа- iм, што адбылося на мосце, дзе мы зараз знаходзiмся i якiя нашы планы.
  
  
  - Але - нас мала часу, - сказа- ёй iх. "Мы павiнны дабрацца да аэрапорта, да таго, як цягнiк выявяць i нас выследят. Дарэчы, тут ёсць што паесцi?
  
  
  - У жыхаро- нашага горада ёсць eda з сабой. Упэ-неная, яны з радасцю падзеляцца, - хутка сказала Арвиа.
  
  
  "Мы з Арвией прыйшлi да пагаднення адносна цябе", - з гонарам сказала Сафiя.
  
  
  'Фантастыкi. Але вы павiнны будзеце сказаць мне пазней, калi - нас будзе трохi больш часу. Цяпер нам пара iсцi, а яе галодны. Шчыра, як Прынц, а ты ведаеш, якi ён, калi галодны.
  
  
  Не-забаве пасля гэтага Падра i яе -значалiлi групу, подкрепляясь ежай з сялян. Пакуль мы iшлi, мы елi хлеб, гароднiна, яйкi, сыр i вэнджаную баранiну. Мы кармiлi Прынц патроху, каб трымаць эга побач з сабой, далей ад астатнiх. Яе, бая-ся, што ён напалохае ih, але яны, здавалася, узялi эга - прыдачу разам з усiм астатнiм у гэтай дзi-най адысеi, Прынц бы- трохi непакорлiвым, таму што эму не хапала мяса, але, на шчасце, ён любi- сыр.
  
  
  Мы iшлi як мага цiшэй па пустых вулiцах спячага горада, але два дзесяткi перапалоханых сялян нарабiлi шмат шуму. Некалькi чалавек пыталiся мяне, чаму мы спынiлiся - Метковиче, i было па-чарто-ску складана адказаць. Яе нават сэм не бы- так упэ-нены.
  
  
  Опузен i Плоче знаходзяцца ценымногие лiжа, да Адрыятыцы, i там было б ценымногие прасцей знайсцi лодкi для вольнага падарожжа - Iталiю. Але калi выказаць здагадку, што мы прабiлiся жывымi, i ён веда-, што Падра ме- рацыю, калi сказа-, што - нас, верагодна, узнiкнуць праблемы - самiх гэтых гарадах. Абодва з'я-ляюцца курортнымi i рыбацкiмi гарадамi з насельнiцтвам у некалькi сотня- душ i невялiкiмi хованкамi -нутры цi звонку. Туды вядуць выдатныя дарогi, што - дадзеным выпадку было б для нас недахопам. Ih рыбацкiя лодкi былi сямейнымi лодкамi, занадта маленькiмi для -сiх нас. Мы павiнны скрасцi парай, якi курсiруе памiж Плоче i Трпанье, i рызыкнуць пераправiцца на nen. Яе сумнява-ся, што нам калi-небудзь атрымаецца прайсцi mimmo патрульных караблё- МЗС тыпу "Аса".
  
  
  Не тое, каб Меткович бы- такi вялiкай праблемай. Гэта адносна вялiкi горад, дарога, чыгуначнае аддзяленне i важнае камерцыйнае будынак. Пабудаваны - месцы, дзе Нерэтва разветвляется на пяшчаную дэльту з дванаццаццю пратокамi, Меткович мае шмат прэснай вады. Тым не менш, ён у зале недалёка ад хваёвых лясо-, белых пляжа- i сiняга сукенка далматинского -збярэжжа. Гэта старамодны горад, i -сё зачыняецца - 7:30 вечара. Радыё Бялград знiкае праз эфiру - по-нач, калi - горадзе больш няма - свеце.
  
  
  Адсутнасць начнога жыцця рабiла нас небяспечна прыкметнымi. Праязджала машына, цiка-ны палiцэйскi, самотны заблуда- межах пешай досягае i мы выя-леныя. Мы заставалiся - ценi, i пайшлi па вузкiх вулачках. У якой-то момант мы заблукалi i апынулiся на гарадской плошчы. Gradska vilecnica , ратуша, з'я-ляецца адной вакол нямногiх турыстычных славутасця- Метковича. Яна праходзiць праз усю гаму архiтэктурных стыля-. Яна часткова раманская, з крысамi - стылi готыкi i позняга рэнесансу i верхавiнай, якую лепш за -сё апiсаць як а-стра-венгерская выступ. Адзiнае, чаго тут не хапае, так гэта турэцкiх кравец, але - некалькiх кварталах мы праехалi mimmo мячэцi, пабудаванай у 1566 годзе, у часы султана Сулеймана Пышнага.
  
  
  Я не спыня-ся на хвiлiну, каб палюбавацца -сёй гэтай прыгажосцю. Яе нават не пакiну- групу, каб нанесцi вiзiт свайму старому дарагому сябру, связному, якi паведамi- абсталяваннем мне вайско-цам па просьбе Эвана Карака. Не тое каб у мяне не было спакусы нанесцi гэты вiзiт, але я бы- на чале мноства людзей, якiя слепа давяралi мне, каб выцягнуць ih па калатнечы жывымi. На жаль, яе не амела нам найменшага падання, што рабiць, калi мы дабралiся да аэрапорта.
  
  
  Мы пералезлi праз сцяну на iншым канцы горада. Ва -сiх югасла-скiх гарадо-, здаецца, ёсць нейкая сцяна, што засталася з тых часо-, калi вайны былi лакальным справай. Мы перасеклi -частак балота i вузкую паласу мiжземнаморскага хмызняку, або маккии, алiвак, iнжыра i размарына. Нарэшце мы падышлi да могiлак, а з другога боку, запэ-нi- мяне Падра, мы змаглi -бачыць самалёты.
  
  
  Царква была падобная на кадр вакол старога фiльма пра Дракулу. Было цёмна; закiнутая тэрыторыя была по-ная разбураных скульптур i мёртвых дрэ-. Яна называлася Капэла Блажэннага Iвана Урсини, Каплiца блажэннага Iвана Урсини. Дастаткова было перасекчы старыя могiлкi, каб ля самага старога Iвана папа-злi мурашкi . Надмагiллi датаваныя да-но. Было нават некалькi стекков, надмагiлля- богумилов, рэлiгiйнай секты, якая склалася - гарах Боснii i Герцагавiны - сярэднiя стагоддзя. Вiдавочна, вы рызыкавалi заразiцца якой-небудзь рэлiгiйнай свавольствам, таму што палову часу я не веда-, што плача гучней, вецер або жанчыны Джзана.
  
  
  Мы падышлi да до-гай цеснай групе маккиа , за якой вiднелiся туманныя далёкiя агнi. Мы працiснулiся праз падлесак, i там бы- аэрапорт, як i абяца- Падра.
  
  
  Мы дасягнулi жвiровай дарогi, якая вядзе выплат прама да брамы. Вароты на самай дэла -я-лялi сабой не што iншае, як дзiрку - плоце вакол поля, з будкай, з аднаго боку, i будкай ледзь большага памеру з другога. У меншай стая- ахо-нiк, а - большай хто-то драма-; такiм чынам, поле было больш чым абаронена. Для мяне гэта бы- аэрапорт. Ён склада-ся вакол двух 2000-метровых узлётна-пасадачных палос, перасякальных - выглядзе вузкай лiтары X. У канцы па адной узлётна-пасадачных палос, з боку брамы, знаходзiлася двухпавярховая дыспетчарская вышка, увянчаная антэнай i радыёлакацыйным абсталяваннем. Побач з вежай знаходзiлiся два ангара.
  
  
  З таго месца, дзе мы стаялi, было немагчыма сказаць, што адбываецца на полi. Яе веданне Iл-14 i некалькi РТ-33 ля ангара-, але тыя, што засталiся самалёты -я-лялi сабой не што iншае, як нявызначаныя чорныя фiгуры, прыпаркаваныя -здо-ж агароджы па перыметры. Iл-14с i РТ-33, да нас былi нам да чаго. Мае надзеi -складалiся на прыладах, якiя яго яшчэ не мог iдэнтыфiкаваць, а гэта азначала, што трэба падысцi блiжэй, каб убачыць, што яны вакол сябе -я-ляюць .
  
  
  Нiк. .. '
  
  
  Яе, павярну-ся. Арвия падышла да мяне i пяшчотна дакранулася да маёй палачкi. - Нiк, калi мы не дабяромся да Iталii жывымi... .. '
  
  
  - Мы дабяромся, Арвия, - сказа- я, мо-чкi скрыжава-шы пальцы. "Усё ро-на, цi здолеем мы цi не", - надзьму-ся яна з жаночай логiкай. - Я хачу табе што-што сказаць. Мы з г-жой Мiлан до-га i напружана абдумвалi сiтуацыю i вырашылi, што лепшае, што мы можам зрабiць, гэта... . .. '
  
  
  'Ляжаць!' - раптам зашыпе- Падра. Мы -се -палi на зямлю як раз перад тым, як джып "Шкода" прагрыме- mimmo, менш чым у метры ад нас. Джып спынi-ся побач з гадзiнным, якi трохi пагавары- з трыма мужчынамi - джыпе. Затым джып зно- крану-ся з месца i пад'еха- да вышкi. Ахо-нiк у вялiкiм дом нават не варухну-ся.
  
  
  Хваляванне, здавалася, перапынiла ход думак Арвии. Яна села, мiргаючы i старанна выдаляючы травiнкi з валасо-. Перш чым яна змагла вярнуцца да таго , што гатэль мне сказаць, Падра спыта- мяне: "Што цяпер, Картэр?"
  
  
  "Мы нападаем на ахову i заходзiм -нутр".
  
  
  "Я з нецярпеннем вось чакаю гэтага. Але як?'
  
  
  Яе сур'ёзна задума-ся на хвiлiну. Нарэшце ёй адказа-: "Атака камандас з адцягваюць мане-рамi. У каго-небудзь ёсць кавалак сыру?
  
  
  Мы з Падрой павольна iшлi па абсыпанай жвiрам дарожцы mimmo кiёскi гадзiннага, Прынц бы- побач з намi. Затым мы зрабiлi кругавы рух у кабiнку. Ахо-нiк у вялiкiм дом павiнен бы- за-важыць нас, але з таго месца, дзе мы цяпер знаходзiлiся, мы бачылi, як эга вусны шевельнулись - задаволеным храпе.
  
  
  У некалькiх ярда- ад кiёскi яе, пакла-шы руку на плячо Падры. Ён тут жа спынi-ся, каб яе мог прашаптаць эму: "Я iду першым. Калi яе выцягну чалавека адтуль, ты пойдзеш у iншую караулку.
  
  
  "Ён нiколi не прачнецца ад сваiх сно-", - прадказа- Падра. "А потым мы сядзем на якi-небудзь самалёт?"
  
  
  - Баюся, не любы самалёт. Нам трэба знайсцi такi, якая займаецца зможа змясцiць нас усiх, але не настолькi вялiкi, каб нам спатрэбiлася цэлая каманда пiлота-.
  
  
  - Ты добры пiлот?
  
  
  "Такi ж добры, як вы кiро-ца".
  
  
  Я не думаю, што ён бы- занадта задаволены гэтым адказам. - Скажыце, - цiха спыта- ён, - што нам рабiць, калi такога самалёта там няма?
  
  
  "Хэш, - сказа- я, - мы можам толькi спадзявацца".
  
  
  Мы па-злi да вартавому, пакуль не апынулiся адкрытымi за iм. У поле зроку не было нашых машын, нашых руха- на поле. Яе, кi-ну- Падрэ, i ён кi-ну- у рэ-матызму, каб даць мне ведаць, што ён зрабi- справу. Ён пакiну- сваю вiнто-ку - аднаго вакол мужчын. Гэта была праца для бясшумнага нажа або бясшумнага крука.
  
  
  Яе пацёр кавалак сыру пад носам у Прынца, патрыма- эга там дастаткова до-га, каб ён зразуме-, што я раблю, а затым кiну- эга праз каравульнай памяшканне на -злётна-пасадачную паласу па iншы бок плота.
  
  
  Во-к нырну- за сырам, mimmo вартавога.
  
  
  Мужчына выйша- штогод, што адбываецца, i я падышо- да яго ззаду. Бываюць моманты, калi прыходзiцца хадзiць басанож, i гэта бы- адзiн вакол такiх моманта-. Яе атрыма- невялiкую карысць ад нечаканасцi. Напад адбылося так хутка потым вар'яцкай вылазкi Прынца, што ахо-нiк нават не падня- свой 64А, не кажучы -жо пра тое, каб накiраваць эга - патрэбным кiрунку. Ён не чу- мяне, пакуль не стала занадта позна. Гадзiнны павярну-ся, i я -бачы-, як раззлаваны цiка-насць яго твару змянiлася здзi-леным разуменнем. Затым яе рассек эму гартань далонню, i эга вочы закацiлiся пад павекi. Яе зацягну- эга назад у каравульнай памяшканне перш, чым ён паспе- звалiцца на зямлю. Яе тут эга эга 64А i эга М57, югасла-скай версii рускай вiнто-кi Токарава М1933. Яе таксама -зя- эга то-стыя ва-няныя шкарпэткi i боты. У яго былi ногi больш, чым у мяне, але я бы- гэтаму рады. У мяне моцна апухлi ногi i жудасна хварэлi. Па iншы бок брамы Падра -жо паклапацi-ся аб спячым стражнике. Ён стая- да мяне спiной, i я за-важы-, што ён робiць вокамгненнае рух правай рукой. Потым ён адступi- назад, i ён убачы-, што ахо-нiк па-ранейшаму на сваiм месцы, толькi мэта эга цяпер крыху апусцiлася на грудзi, а грудзi наскрозь прасякнутая крывёй. Да мяне далучы-ся Падра, таксама з зброяй. "Я пакiну- эга шчаслiвым", - сказа- ён. "Цяпер у яго два хмылiцца rta. Ты -жо знайшо- самалёт?
  
  
  'Яшчэ няма.'
  
  
  Цяпер яе мог бачыць усё поле. Яе, паглядзе- на яго канцы, молячыся, каб нам пашанцавала. У шэраг выстраiлiся тры "Тетеревятник", яшчэ адна група РТ-33, абломкi фюзеляжа З-47, яшчэ адзiн Iл-14 i пара верталёта- "Алуэтт III". Нiчога такога.
  
  
  Яе, адчува-, як расчараванне расце - маёй грудзей. Гне- ад таго, што я бы- так блiзка i - той жа час так далёка, пакута ад усведамлення таго, што я падбухторва- нявiнных людзей да па-стання толькi для таго, каб выявiць, што дарога зайшла - тупiк.
  
  
  Але затым яе -бачы- самы далекi кут аэрапорта, дзе сяргей бы- самым слабым. Гэта была знаёмая форме самалёта. Гэта здавалася немагчымым, але гэта было так: Iль-2, транспартны самалёт двухмоторные.
  
  
  "Хэш, зьбяры -сiх сюды, i хутка ".
  
  
  Падра зрабi- крок наперад; ён праверы-, вольная цi дарога, затым махну- кручком. Кусты на другiм баку дарогi заварушылiся, вакол iх выходзiлi людзi, якiя беглi з усiх нага, каб далучыцца да нас.
  
  
  - Ты знайшо- прыладу? - спыта- Падра.
  
  
  - Магчыма, - усмiхну-ся я. "Руская копiй DC-3". Яе перасёк поле, i -се пайшлi за мной.
  
  
  Было мноства здзi-леных погляда-. У поле, iшло -сяго некалькi чалавек, i мы не маглi выглядаць так, як быццам мы там былi на законных падставах. Але, мабыць, югасла-ская армiя такая ж, як i -се iншыя армii: вы нiколi не iдзiце туды добраахвотнiкамi, i нiкому не перашкаджаеце. Да таго ж дыска- пярэстая брыгада, што маршировала па аэрадроме, была прапушчана аховай.
  
  
  Мы мiнулi Ястребки, З-47 i прайшлi пад вялiкiм Iл-14. Яе бег наперадзе, i група вынiкала за мной у бязладнай лiнii. Яе -сё дума-, чаму яго бягу, таму што амаль непазбежна Iл-2 можа быць разабралi, скончылася палiва або - такую гульню акумулятары. Яны не выпускалi Iл-2 амаль дваццаць гадо-, i ён не мог быць прыдатным да палёта-, проста не мог быць. Але я працягва- бегчы. Гэта бы- наш адзiны шанец. Дабра-шыся да Iл-2, яго, iрвану- дзверы i -пiхну- -сiх -нутр.
  
  
  - Ты не iдзеш? - спытала Сафiя, паднiмаючыся на борт.
  
  
  "Так шчыра".
  
  
  "Гэта жудасна", - паскардзiлася яна. "Ён нахiльны, i - nen няма крэсла-".
  
  
  "Гэта грузавы самалёт. Крэслы прыбраныя.
  
  
  Яе хадзi- вакол яго, скiдаючы калодкi перад коламi, спрабуючы -спомнiць, што я веда- пра Iл-2. Ну, у асно-ным гэта была мадыфiкаваная Дакота; размах крыла 95 фута-, да-жыня 64 фута- i алёнка 12,5 тоны, камплект рухавiко- магутнасцю 1800 конскiх сiл, з столлю 16000 фута- i хуткасцю 140 вузло-, калi наступалi эму на хвост. Але гэты самалёт нiколi не даляцiць, не - такiм стомленым стане, не з акiсленнем крыла- i плямамi якая працякае гiдра-лiчнай магiстралi.
  
  
  Але, у шынах было паветра, i гэта бы- добры знак, падума- я, пакуль не -спомнi-, што аднойчы галандцы выратавалi знiшчальнiк часо- пачатку другой сусветнай вайны, калi асушылi польдэрамi, шыны якога таксама былi пад цiскам.
  
  
  Яе пабег назад да дзень, i падня-ся на борт. Яе змрочна падума-, што, калi пашанцуе, мы маглi б проста завесцi гэтыя рухавiкi. Калi б яны провернулись, яны маглi б зарабiць. I калi б яны зарабiлi, яе мог бы нейкiм чынам падняць гэтую праклятую машыну - паветра, калi б нiхто не нацiска- на гэтыя дроселi занадта шмат разо-, або не лёта- занадта шмат раз з занадта вялiкай наддувом або занадта нiзкiмi абарачэннямi.
  
  
  Яе, прайшо- у кабiну. У Iл-2 няма трехопорного шасi, таму ён нахiлены на хвост. Яе сказа- усiм некалькi добранамераных сло- падбадзёрвання, хоць сам амаль не спадзява-ся, i зачынi- за сабой фiранку. Калi яе, павярну-ся, Падра сядзе- у крэсле пiлота.
  
  
  - Пастой, Хэш. Яе паказа- вялiкiм пальцам направа. - Добра, - сказа- ён, падыход да правага крэсла.
  
  
  - Гэта значыць, што на гэты раз ты разгребаешь вуглi.
  
  
  Кабiна -я-ляла сабой вузкi цесны шафа з малюсенькiмi акенцамi. Яе слiзгану- у крэсла пiлота i пстрыкну- некалькiмi перамыкачамi. Як i - большасцi самалёта- расiйскай вытворчасцi, прыборы размешчаны задам наперад, таму мне давялося даследаваць панэль справа налева. Але агнi свяцiлiся належным чынам, i стрэлкi выскачылi, паказваючы на тое, што - мяне было дастатковую напружанне, цiск палiва i адбору проба- паветра. Яе, прайшо- праз пускавыя аперацыi, тузаючы дроселi, палi-ны клапан i -се кнопкi i рычагi там, дзе яны павiнны быць у DC-3, адчайна молячыся, каб гэтага хапiла для гэтай скрынкi.
  
  
  Раптам пражэктар асвятлi- наш корпус, асляпi-шы мяне, калi прабi- лабавое шкло. Гэта была светлавая вiнто-ка, iнтэнсi-ны пражэктар з вузкiм прамянём, якi дыспетчарская вышка выкарыстала для дарожных мане-ра-. Ён засяродзi-ся на нас, i заста-ся там.
  
  
  - Галасаваць i -сё, - сказа- яе Падрэ. "Нас выявiлi".
  
  
  " Блажэнны Арнир! Што цяпер?'
  
  
  "Памалiся", - сказа- ёй эму, нацiскаючы кнопку запуску. Левы рухавiк пача- трэсцiся, i калi шум падня-ся да высокага, ро-нага выццё, ёй пераключы-ся на "Сетку". Прапелер -ключы-ся, узя- яе да сябе эга, i кiрава- дроселем . Вакол выхлапных труб вырвалася полымя , i Падра здрыгану-ся.
  
  
  - Не хвалюйся, - крыкну- ёй скрозь шум. 'Гэта нармальна. Не турбуйцеся аб тым, што гэты джып едзе да нас.
  
  
  Праз поле з боку вежы пранеслася "Шкода", набiтая салдатамi i зброяй. Падра ужо -ста- са свайго месца i -таропi-ся - маё акно, з-за чаго мне было крыху больш складана -ключыць правы рухавiк. Яе адштурхну- эга i сказа-: "Вазьмi зброю i вазьмi людзей, каб трымаць ih далей ад нас". Мне трэба некалькi хвiлiна, каб разагрэць рухавiкi.
  
  
  Ён выбег праз фiранку, не сказа-шы больш нам словы. Рухавiкi чихали i тарахтели, што было звычайнай справай для машын таго часу. Наколькi яе веда-, гэта былi нармальныя гукi для рухавiко- Швяцова. Замiгцела лямпачка, якая паказвае, што задняя дзверы адкрыта, i загарэлiся яшчэ дзве лямпачкi, якiя паказваюць на тое, што люкi над крыламi адкрыты. Я не чу- шуму, але бачы-, як джып моцна занесла, i з яго выпала некалькi салдат.
  
  
  Мне нiчога не заставалася рабiць, акрамя як заставацца на месцы i чакаць, пакуль прогреются рухавiко-. Тэмпература падымалася так павольна, што я пача- сумнявацца, цi зможам мы калi-небудзь адарвацца ад зямлi.
  
  
  Югаславы кiнулiся да нас, цэлячыся - мяне, рухавiкi i шыны. Падра i эга людзi адбiвалiся сваiмi вiнто-камi i а-таматамi 64А, якiя мы -зялi - вартавых. Некалькi салдат паспрабавалi наблiзiцца, спынiлiся на месцы, -сталi i азiрнулiся, як быццам што-то забылiся. Потым яны склалiся напалову на асфальт. Джып кружы-, бесперапынна страляючы. Па "ангара" пад'еха- яшчэ адзiн джып з падмацаваньнем. Наза-сёды было -злятаць цяпер або нiколi.
  
  
  Яе -сталява- закрылкi на дваццаць градуса-, штурхну- рычагi кiравання наперад i адпусцi- запалохванне. Мы пачалi рух. Мы згарнулi на -злётна-пасадачную паласу. Погляд на ветроуказатель сказа- мне, што мы эдэме не - той бок: у мяне бы- спадарожны вецер, i мы павiнны былi разгарнуцца, але я яе не збiра-ся гэтага рабiць. У мяне было досыць праблем з падтрыманнем гэтай скрынкi - вертыкальным становiшчы, так як яна, здавалася, амела непрыемную звычку цягнуць направа. Потым яе, успомнi-, што гэта рускiя рухавiко-, а не Пратт i Уiтнi, i што яны круцяцца - процiлеглых кiрунках.
  
  
  Хуткасць у зямлi павялiчылася да мiну, затым да пятнаццацi нумарах. Iнструменты ажылi; датчыкi накшталт - норме. Зно- самалёт пацягнула направа, i зно- яе рулил хваставым рулём напрамкi. Нiтка узлётна-пасадачнай паласы маячы- неверагодна блiзка. Да- адказ цiск. Самалёт бы- гатовы, але -сё яшчэ не мог падняцца. Божа, падобна, нам трэба ехаць у Iталiю, а не ляцець.
  
  
  Пачатку другой джып еха- шчыра на нас. Эга кiро-цам, па-вiдаць, бы- нейкi маньяк, якi гатэль лабавога сутыкнення. Двое мужчын вар'яцка выпрасталiся ззаду, страляючы вакол свайго зброi - рухавiкi. Нос Iл-2 ужо падня-ся, так што я мог назiраць за тым, што адбываецца, але - той жа час быць лепшай мiшэнню. Маторы зара-лi, вакол выхлапных труб вырвалася белае полымя.
  
  
  Джып пача- хiлiцца, калi кiро-ца спрабава- пазбегнуць намi - апошняй спробе. Ён стрэлi- у самалёт, i ён адчу-, як самалёт завибрировал, але было занадта позна выбiрацца i правяраць, што адбылося. Яе тузану- рычаг назад, i гарызонт знiк. Мы былi вольныя.
  
  
  Яе працягва- нацiскаць на левы руль напрамкi, каб рухацца направа, i мы праляцелi над канцом поля, не больш чым у сотнi метра- над зямлёй. ¦здым мой бы- стромкiм, пад вельмi касым вуглом амаль у кiламетр. Затым выра-нава- яе эга, i павярну- налева. Калi яе ляце- пад вуглом, яе мог бачыць дзеяннi на -злётна-пасадачнай паласе. Дзе-то там, дзе яе, вырва-ся на волю, бушава- пажар. Джып, павiнна быць, перакулi-ся i загарэ-ся.
  
  
  Яе падня-ся на вышыню 35 000 фута-, узя- курс на захад-па-днёва-захад, кантралява- астуджэнне i выра-нава- самалёт. Здавалася, у нах камфортная крэйсерская хуткасць каля нумарах вузло-, i як бы яе нам выйсцi гатэль па -сiм паветранай прасторы Югаславii, мне -сё ро-на хацелася пазбавiцца ад дамагаюцца самалёта-. Яе мог бы забрацца трохi вышэй, але -сё ро-на не настолькi, каб ухiлiцца ад берагавых зенiтных гармат i батарэй з-2. Акрамя таго, людзi ззаду -жо дастаткова змерзлi з усiмi гэтымi адкрытымi аканiцамi. Калi яе залезу вышэй, то зраблю iх толькi горш.
  
  
  Яе, зiрну- у бакавое акно, спрабуючы зарыентавацца, але нiчога не -бачы-. Аднак у агульных рысах маё кiрунак было правiльным, а - астатнiм гэта не мела вялiкага значэння. Рана цi позна мы дасягнулi б Адрыятычнага -збярэжжа, а затым i Iталii.
  
  
  
  Кiра-нiк 12
  
  
  
  
  Заслону затрымце- так моцна, што я не за-важы-, як Падра зно- увайшо- у кабiну. Я не бачы- яго, пакуль ён не апусцi-ся на месца другога пiлота. Там ён мо-чкi глядзе-, як вырываюцца выхлапныя газы вакол правага рухавiка. Праз хвiлiну ён павярну-ся да мяне. i сказа- здушаным голасам: "Я нiколi раней не лёта-".
  
  
  - Не хвалюйся, Хэш. Часам мы тое робiм - першы раз.
  
  
  - Куды мы будзем у Iталii?
  
  
  - Не ведаю, мы паляцець да блiжэйшай узлётна-пасадачнай паласы. Магчыма, у Пескару цi далей па -збярэжжы, недалёка ад Бары. Гало-нае цяпер, каб мы знiклi вакол паветранай прасторы Югаславii. Як толькi мы мiнаем выспы Палагружа, мы ад iх адыдзем.
  
  
  "Гульня будзе выйграная". Ён дазволi- гэтаму выразу праслiзнуць праз эга рот. 'Гучыць нядрэнна. Колькi часу нам спатрэбiцца, каб гэта зрабiць?
  
  
  "Сорак, сорак пяць хвiлiна. У два разы больш яшчэ да iтальянскага -збярэжжа. Гэта значыць, калi - нас не -знiкне новых праблем.
  
  
  - Гэтага не будзе, - упэ-нена сказа- ён. "Мы пакiнулi нашых ворага- ззаду".
  
  
  - Па крайняй меры, у Метковича. I яе, сумняваюся, што яны паспрабуюць перахапiць нас над сушай, дзе можа быць занадта шмат сведак нападу. Але як толькi мы апыняемся над морам, мы становiмся легкай здабычай для -сяго, што яны дасылаюць па Кастэль Стафилич.
  
  
  "Якiя шанцы, калi яны гэта зробяць?"
  
  
  Яе сказа- эму пра-ду. "Прыкладна такiя ж, як у Аптоса".
  
  
  - Ааа, - сказа- ён мякка. Пасьля па-зы ён спыта-: "Тады чаму б нам не ляцець нiжэй, каб пазбегнуць ih радара-?"
  
  
  "Сучасны радар можа выявiць самалёт амаль з нуля метровы, - патлумачы- ёй эму. - Хоць трохi здаровага сэнсу падкажа iм, якi наш маршрут палёту: самы кароткi шлях усёй краiны. Я не хачу апускацца нiжэй, калi яны атакуюць i мне прыйдзецца мане-раваць, або калi што-то пойдзе не так, i мне прыйдзецца паспрабаваць планаваць. А вакол для людзей яе не хачу iсцi вышэй".
  
  
  Ён здагадлiва кi-ну-. "У спiне холадна, i некаторыя людзi баяцца памерцi ад недахопу кiслароду".
  
  
  - Тут не зусiм сярэдзiна лета, - заро- я. - Вярнiся i скажы iм, што яны не памруць. I скажыце iм дыхаць праз рукi, калi перад iмi занадта моцны вецер.
  
  
  Яе зно- праверы- датчыкi, але -се было - парадку. Абароты засталiся ранейшымi, цiск масла i тэмпература па-ранейшаму знаходзiлiся справа ад чырвонай лiнii. Рухавiкi па-ранейшаму гучалi так, як быццам яны працавалi на звычайным рэйсе.
  
  
  Яе, паглядзе- унiз, калi берагавая лiнiя ператварылася - ланцужок агнё-, цьмяных агнё- некаторых прыморскiх мястэчак i рыбацкiх вёсак. Вялiзныя шэрыя прасторы Динарских Альпа- цяпер засталiся ззаду мяне, а перада мной ляжалi вялiзныя, плы-ныя выдмы цьмянай вады, пустыня Адрыятыкi. Там, унiзе, было па-чарто-ску мокрай, але адсюль гэта выглядала, як пясчаная пустыня. Стары самалёт працягва- ра-цi, i ён амаль пача- верыць, што нам гэта -далося.
  
  
  Потым яе пачу- чые-то хiхiканне. Яе, павярну-ся i -бачы-, што Сафiя i Арвия працiснулiся - кабiну. Во-к бы- з Сафiяй, i ён выгляда- настолькi няшчасным, наколькi можа быць няшчасна жывёла".
  
  
  - Мы -жо над вадой, - сказа- яе iм. "Праз дзесяць цi пятнаццаць хвiлiна мы -се зможам дыхаць ценымногие лягчэй".
  
  
  Жанчыны хiхiкалi i штурхалiся ля вокна-, каб вызiрнуць вонкi. Яе, паглядзе- на Сафiю i -спомнi- надменную, презрительную жанчыну, якую сустрэ- у першы раз, i -сё, што я мог зрабiць, гэта павярнуцца i пагушкаць галавой. Яна хутчэй памрэ, чым прызнаецца, што - ёй ёсць што-то мяккае i жаноцкае. I -сё ж ён, вiдавочна, прысутнiча- у ёй у схаванай форме.
  
  
  Кабiну раптам пачатак моцна трэсцi, як быццам велiзарная рука схапiла самалёт за хвост i гэтак жа трэсла эга. Сярэбраная -спышка пранеслася mimmo акна, на якое паказала Сафii, i паляцела далей, абпальваючы нас шалёным парывам адбору проба- паветра.
  
  
  Яе змага-ся з рулём i педалямi, каб выправiць магчымы намець, а затым зно- паглядзе- у акно. Уласна, у гэтым i не было неабходнасцi: я веда-, што гэта такое; а таксама яе веда-, што за iншая сярэбраная -спышка была высока над намi.
  
  
  "Сафiя, Арвия, вяртайцеся да астатнiх. Хутка. Скажыце iм усiм, каб яны па-злi назад, як мага далей, схiлi-шыся i апусцi-шы галовы.
  
  
  Яны зрабiлi тое, што я сказа-. Яе, паглядзе- у Падру. Ён трыма- у руках знойдзеныя iм у самалёце сiгнальныя ракеты, калi трывожныя маршчыны слiзгалi па эга лбе. - Праблемы, так? - сказа- ён, працягваючы мне некалькi ракет.
  
  
  - По-на, - змрочна сказа- я. "Куча мiга-".
  
  
  Мiг-21-Ф, калi быць дакладным. "Фишбед" са хуткасцю 2,2 Маха з ракетамi класа "паветра-паветра" "Атол" пад крыламi. Лепшае, што можа прапанаваць Югаславii. Яны -дваiх супраць дваццацiгадовага, бяззбройнага шрубавага самалёта.
  
  
  'Што мы павiнны рабiць? Хiба мы не павiнны спусцiцца нiжэй?
  
  
  "Высока або низменному, гэта не мае значэння. Але калi яны наблiзяцца, Хэш, запалi столькi ракет, колькi зможаш, i выкiнь ih - акно.
  
  
  'Я не разумею.'
  
  
  - У мяне няма часу тлумачыць. Галасаваць яны iдуць.'
  
  
  Самалёты праляцелi па шырокай, пикирующей дузе, якая займаецца павiнна была апынуцца ледзь вышэй нашага хваста. З выццём яны ляцелi, амаль датыкаючыся кончыкамi крыла- у фантастычным страi.
  
  
  "Цяпер, Хэш," крыкну- я. "Выкiнь гэтыя ракеты".
  
  
  Яе таксама запалi- ракеты так хутка, як толькi мог, i выкiну- ih вакол вокны. Яе б адда- перавагу мець пiсталет Наталля, якi адсо-ва- б маякi далей ад самалёта. Але яе б не паспе- перазарадзiць i перадаць эга Падрэ, а Мiгi былi -жо занадта блiзка.
  
  
  Ззаду нас, вакол крыла- Мiга- вырвалiся чатыры невялiкiх выбуху. Як я i меркава-, яны абстралялi нас вакол сваiх Атола-. Ракеты хутчэй, больш i акуратней, чым зброя. Атолы падышлi да нас, калi Мiгi -зляцелi, каб штогод на дзi-ны феерверк па-за дасяжнасцi. Пад намi -спыхвалi ракеты распаленым дабяла полымем, абпальваючы нашы крылы i жываты. Ракеты мiльганулi аблiзвае, а затым адна за iншы нырнулi -нiз, прэч ад самалёта, iдучы за падаючымi маякамi-ракетамi.
  
  
  'Якая . .. што адбываецца? - выдыхну- Падра з адкрытым ротам.
  
  
  "Атолы прыцягваюцца да спякоце, а гарачыя ракеты вылучаюць больш цяпла, чым выхлапы нашых старых рухавiко-". Яе патлумачы- эму. "Часам быць трохi састарэлым - гэта перавага".
  
  
  Ракеты стрэлiлi далёка пад намi, па так званым мэтам - бок Адрыятычнага сукенка. Яны знiклi пад паверхняй, i праз iмгненне мора выбухнула шарамi аранжавага полымя i шыпячы белай пенай.
  
  
  - Ха, - усклiкнула Падра. 'Мы зрабiлi гэта. Мы вырвалi iх зубы".
  
  
  - Ты так думаеш, - рашуча сказа- я. "У мiга- больш iкло-, i яны -жо вяртаюцца з наступным укусам".
  
  
  Два югослава былi -сяго толькi двума срэбнымi кропкамi ззаду нас, i яны хутка наблiжалiся. Яе выцер рукавом мочку, каб выцерцi пот, спрабуючы думаць. Яе прыбра- газ, i мы пачалi знiжацца - шырокiм стромкiм слiзгаценнi. Мае рукi былi мокрымi ад банка iнструментах. Тры тысячы фута- i яшчэ нiжэй.
  
  
  - Значыць, мы ih губляем, - усклiкну- Падра.
  
  
  Эга наi-насць зняла напружанне i прымусiла мяне засмяяцца. "У прывязанай козы яшчэ больш шанца- супраць Прынца, Хэш. Але калi нам прыйдзецца ныраць, я не хачу падаць занадта далёка. I, можа быць, проста можа быць, змагу яе затрымаць ih дастаткова до-га, пакуль мы не перасячом мяжу.
  
  
  - А калi мы прыйдзем iтальянскага паветранай прасторы?
  
  
  "Можа быць, проста Мiгi тады не пойдуць за намi".
  
  
  Вышынямер паказва- 2500 фута-, потым 2000, а яе працягва- знiжацца. Яе, спадзява-ся, што калi Мiгi i нападуць, то зробяць гэта цяпер. Калi б яны гэта зрабiлi, яго мог бы -зяць аднаго праз iх з намi.
  
  
  Але знiшчальнiкi засталiся ззаду, нiбы ацэньваючы нас. - Што яны робяць? - нервова спыта- Падра. - Чаму яны не iдуць?
  
  
  - Яны зробяць гэта дастаткова хутка. Можа быць, яны правядуць жараб'ё-ку, каб даведацца, хто прыйдзе першым.
  
  
  Левы Iмгненне выйша- па будаваць на прабежку, зно- жа - класiчным стылi. Павольна, але на самой справе ён снарада над намi, спускаючыся пад вуглом да нашага хваста. У крутым бакавым павароце яе, разгарну-ся на 180 градуса-, замарудзiлiся настолькi, што мой спiдометр завiс трохi вышэй крытычных абарота-. Гэта прымусiла пiлота Мiргае пiкiраваць ледзь строме. Але Мiг-21 - мане-раны самалёт, i мы нам на хвiлiну не знiкалi па -сiм поля зроку. Ён падышо- лiжа для пэ-нага прамога траплення.
  
  
  "Кулямёты. .. - пача- Падра.
  
  
  - Зброя, Хэш, - паправi- яго эга. "З гэтым старым куфрам дастаткова некалькiх блiзкiх напада-, каб цалкам разарваць нас на шматкi".
  
  
  Рушыла -след бамбаванне свiнцом. Фюзеляж бы- працяты сiтам , а крылы запо-неныя адтулiнамi памерам з кулак. Кабiну веды асвятля- асляпляльная -спышка святла. Ледзяной вецер вы- праз разбiтае лабавое шкло, i па прыборнай панэлi пача- вырывацца густы чорны дым. IЛ-2 рэзка тузану-ся.
  
  
  - Зрабi што-небудзь, - крыкнула мне Падра. - Тады ты нiчога не можаш зрабiць?
  
  
  Яе, схапi-ся за рычагi, молячыся, каб яны -се яшчэ працавалi i працягвалi працаваць яшчэ адну секунду. ¦сяго адна секунда...
  
  
  - Так, - крыкну- ёй у рэ-матызму. 'Зараз!'
  
  
  Яе нацiсну- на рычаг элеронов i тузану- румпель сабе на каленi, выпусцi-шы -весь газ. Карабель здрыгану-ся да костак, спрабуючы зно- падняцца, раптам дернувшись хвастом, у немагчымае становiшча.
  
  
  Iмгненне планава- праляцець над намi, а затым вярнуцца па крузе, але яго выве- самалёт на яго траекторыю. Пачу-ся аглушальны выццё, калi пiлот паспрабава- здзейснiць круты набор вышынi, каб не сутыкнуцца з намi, перавярну-ся ад сцяга дазволу на выкананне i стрэлi- нам у твар полымем. Месяцовы сяргей ззя- на серабрыстых крылах, калi экiпаж iso усiх сiл спрабава- кiраваць самалётам. Але з-за эга, хуткасцi i вышынi - мы былi цяпер на вышынi 1500 фута- - у iх больш не было вышынi i месца для гэтага.
  
  
  Бiтва была кароткай. Сучасны знiшчальнiк бы- разгорнуты супраць старой здабычы, i сучаснае -збраенне доказам сваю неэфекты-насць. Ён замёр, не - сiлах набраць вышыню, калi мора падня-ся, каб забраць яго. Купал адляце- назад, i фiгуры - шлемах адчайна вырвалiся вонкi. Затым самалёт павалi-ся - Адрыятычнае мора.
  
  
  Кончык крыла стукну-ся аб хвалю, i ён закружился - паветры, пакуль iншая акты-нага адпачынку не падхапiла яго, i ён перавярну-ся -верх нагамi - ложбину хвалi. Там ён ляжа-, брухам уверх, як мёртвая чайка з распасцёртымi крыламi. Павольна ён пача- тануць.
  
  
  У нас былi -ласныя праблемы, з якiмi трэба было змагацца, але гэтага нельга было зрабiць па захопленых крыка- Падры. "Мы збiлi ih! Гэй, Картэр. Ну i жарт.'
  
  
  - Вядома, жарт, - горка фыркну- я, працягваючы пампаваць вогнетушыцель. "I, вядома, вы ведаеце, хто смяецца апошнiм?"
  
  
  Кабiна ператварылася - мокрую кешью, пакуль яе спрабава- выра-наваць самалёт i патушыць пажар. Увесь самалёт бы- изрешечен, правы рухавiк шкада туза-ся, вывяргаючы маслянiсты дым. Полымя лизнуло паветразаборнiкi i обугленное крыло, або тое, што ад яго засталося. Яе змрочна падума-, колькi вакол нашых пасажыра- загiнула або было параненае.
  
  
  "Падра, вярнiся i паглядзi, як пажываюць нашы людзi", - крыкну- ёй скрозь грамавы памiрае рухавiка. Яе лiхаманкава працава- на вогнетушыцеля- рухавiка, тушив агонь у правым рухавiку пенай. Падра уста- з крэсла i схапi-ся за фiранку. 'Але,. .. мы можам зрабiць гэта цяпер?
  
  
  "Мы можам ляцець далей на адным рухавiку", - паспешлiва сказа- ёй эму. "Калi змагу яе патушыць агонь . Але ёсць яшчэ той iншы Момант.
  
  
  'Мы Не можам . .. ?
  
  
  "Не, гэтая жарт спрацо-вае толькi адзiн раз. Больш таго, у нас ужо няма на гэта сiл. Спяшайся!'
  
  
  Яе не гатэль, каб ён бы- у кабiне побач са мной, калi прыйдзе нiтка. Голас чаму яны выкарысто-ваюць павязкi на вачах у пакараннях смерцю. Пачатку другой Мiг ужо бы- на пазiцыi, i эму не перашкаджалi - эга гуляе, як iншаму. З бязлiтаснай дакладнасцю ён дабярэцца да нас. I нiхто вакол нас не сказа- бы гэта зно-.
  
  
  Яе выра-но-ва- адмовi- рухавiк, злёгку плануючы, каб падтрымлiваць хуткасць, адначасова подравнивая рэшткi руль напрамкi, каб збалансаваць нера-намернае цягавы высiлак левага рухавiка. Iмгненне павярну- для напада-.
  
  
  - Глядзi, - усклiкну- Падра. Толькi тады яе i за-важы-, што ён не выкана- майго загаду. Ён усё яшчэ стая- побач са мной. "Глядзiце, гэта яшчэ не -сё".
  
  
  Ён паказа- праз разбiтае ветравое шкло. Ён ме- рацыю: да нас прыляцелi яшчэ шэсць знiшчальнiка-. На долю секунды страх сцiсну- маё горла, а потым яе зразуме-, што гэта не Мiгi. Гэта была палова эскадрыллi знiшчальнiка- G-91Y "Фiят" з зялёна-бела-чырвонай кукардай iтальянскiх ВПС.
  
  
  - Божа мой, - узрадава-ся я. "Мы за мяжой".
  
  
  - Iншы самалёт усё яшчэ будуць атакаваць? У яго яшчэ ёсць час.
  
  
  'Я не ведаю.'
  
  
  Яе, затаi- дыханне, гадаць, як Падра, завершыць цi Iмгненне сваю атаку i рызыкне цi мiжнародным iнцыдэнтам. Iмгненне мог лётаць па крузе вакол больш старых i лёгкiх G-91Y. Яе зразуме-, чаму сюды прыляцелi Г-91, а не Ф-104. Яны маглi стартаваць з травяных узлётна-пасадачных палос паблiзу.
  
  
  Iтальянскi самалёт наблiзi-ся, расплываясь па гарызонту. Iмгненне вага-ся - нерашучасцi. Потым раптам узвi-ся i схава-ся -далечынi.
  
  
  - Ён вяртаецца, Картэр, - здушана усхлiпну- Падра. "Ён вяртаецца. Цi значыць гэта...
  
  
  Так, - усмiхну-ся я. Яе -ключы- навiгацыйныя агнi, паваротную платформу, затым уключы- радыё.
  
  
  - Так, - сказа- яе эму. "Гэта гульня выйграная".
  
  
  
  Кiра-нiк 13
  
  
  
  
  Пескара - прыгожы марскi курорт у вусце Фольи. Тут мала прамысловасцi, але, што больш важна, шмат пяшчаных пляжа-, цёплая вада i гарачае сонца. На жаль, ён амаль нiчога не бачы-, акрамя як праз свайго гасцiнiчнага нумара.
  
  
  Яе спынi-ся - гатэлi Pensione Cristallo побач з пляжам, дзе легкi брыз i пяшчотны плёскат хваль дапамаглi мне акрыяць ад тра-ма-. Хок прадставi- мне двухтыднёвы водпуск па хваробы за кошт АХ.
  
  
  Высадка суправаджэння была даволi нецiкавай потым нашага пераходу; а затым звычайнай ната-скай мiтуснi -рэгуляванне прайшло гладка. Наш чалавек у Римэ прыеха-, каб атрымаць складзены лiст паперы, якi яго -зя- у Прынца, i пазней ён сказа- мне, што сэнс гэтага паведамлення склада-ся - тым, што Албанiя рыхтуе пераварот у Югаславii з дапамогай некалькiх югасла-скiх байцо- супрацiву. Ih лiдар, нейкi "Мiлан", бы- да таго часу мёртвы. Фантастыка.
  
  
  Яе, рызыкава- жыццём i здаро-ем, каб атрымаць менавiта гэта паведамленне па Аптоса. Гэта бы- адзiн вакол самых iранiчных вынiка- маёй мiсii. Але потым яе, успомнi-, што вырва- з-пад носа - югаслава- танк i самалёт, i правё- частку жыхаро- вёскi праз ih войска i авiяцыю.
  
  
  Iтальянскае -рад клапацiлася аб жыхарах Джзана; яна гарантавала прытулак i абяцала працу. Сафiя, Падра, i двое апошнiх мужчын па -сiм ih групы збiралiся вярнуцца - Югаславiю, каб працягнуць барацьбу за незалежнасць, але пакуль яна адпачывала са мной у гатэлi. Швейцар падня- нямала шуму вакол Прынца, але Падра напалоха- эга яшчэ больш, чым Прынц, i - рэшце рэшт швейцар пагадзi-ся.
  
  
  Во-к цяпер бы- з Падрой, таму што - гэты момант эму не трэба было нiчога, акрамя хатняга гадаванца.
  
  
  Падра i Прынц стаялi звонку, у калiдоры, ахо-ваючы маю дзверы на выпадак, калi цiка-ныя паспрабуюць мяне патурбаваць. Яе ляжа- голы на шырокай ложкi. Арвия ляжалi побач са мной i лашчыла мяне сваёй пругкай грудзьмi.
  
  
  З iншага боку Сафiя пачуццёва рухалася, прыкусi-шы мочку майго вуха.
  
  
  Гэта до-жылася -жо чатыры дня, пачуццёва, дзiка i нязмушана, перарываючыся толькi сняданкам, якi мы елi - нумары. Дзя-чыны, падобна, зразумелi, што мяне дастаткова для iх, каб падзялiцца.
  
  
  Яны дамовiлiся аб гэтым разам падчас паездкi на цягнiку. I яго змог прадставiць горшы форму адпачынак па хваробе.
  
  
  Нiтка
  
  
  
  
  Змест
  Кiра-нiк 2
  
  
  Кiра-нiк 3
  
  
  Кiра-нiк 4
  
  
  Кiра-нiк 5
  
  
  Кiра-нiк 6
  
  
  Кiра-нiк 7
  
  
  Кiра-нiк 8
  
  
  Кiра-нiк 9
  
  
  Кiра-нiк 10
  
  
  Кiра-нiк 11
  
  
  Кiра-нiк 12
  
  
  Кiра-нiк 13
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  
  Наш агент у Римэ знiк.
  
  
  перакла- Ле- Шкло-скi - памяць пра загiнулага сына Антона
  
  
  Арыгiнальны назо-: Agent vermist in Rome
  
  
  
  
  
  Першая кiра-нiк
  
  
  У АЙ ёсць некалькi люкса-, у гатэлi на Манхэтэне, якi я не буду называць. Яе зарэгiстрава-ся там, а потым двух тыдня- R&H (адпачынку i адна-лення) ранча AX - паля-нiчых угоддзях Вiрджынii, недалёка ад Вашынгтона, акруга Калумбiя.
  
  
  У гэтай арганiзацыi ёсць некалькi сваiх агента- умовах эга супрацо-нiка-, i гэта дае мне хатняе адчуванне . Гэта таксама задавальняе адчувальнасцi Хоука да бяспекi; - Хок, шэры, ананiмны i iранiчны кiра-нiк AX. З аднолькавай лёгкасцю ён адпра-ляе мяне - якой-небудзь партовы шынок, якiя кiшаць галаварэзамi, але - той момант, калi яе вяртаюся - ЗША, затым небяспечнага задання, ён назiрае за мной, як калi б ёй бы- непакорлiвым дзiцем.
  
  
  У мяне яшчэ заставалася два месяцы неаплачанага адпачынку, i гэта было выдатнае заканчэнне ваеннага месца для пачатку. У маiм люксе была вялiзная спальня з супер-ваннай i гасцё-ня з цалкам укомплектованным барам. У nen была кухня з абслуго-ваннем нумаро-, а шэф-кухар прымуша- вас думаць, што вы знаходзiцеся - Парыжы часо- Напалеона Трэцяга, а не - змрочным Нью-Ёрку. I абслуго-ванне было стрыманым i эфекты-ным. У мяне таксама была куча назапашвання- па зарплаце, якiя сабралася на маiм банка-скiм i лiчыць.
  
  
  Яе зня- трубку побач з ложкам i назвала коммутаторы нумар Тигги.
  
  
  Тигги - гэта Табiтай Инчболд. Пятифутовая iдэальна складзеная ангельская дворянинка (бацька - граф), якi мяня- прывiлеi мясцовай шляхты, на працу сакратаром у фiрме па сувязях з грамадскасцю на Мэдысан-авеню.
  
  
  "Гэта Нiк Картэр, Тигги".
  
  
  "Цьфу ты." Яе голас бы- сумессю кокнуць i а-стралiйскага. 'Ты тут? У горадзе?' Тигги можа спакаваць шмат сэнсу - некалькi кароткiх сло-.
  
  
  Спатрэбiлася -сяго некалькi хвiлiна ажы-ленай балбатнi - абмеркаванне Тигги была по-ная завэлюмаванай намёка- на наш апошнi незабы-ны вечар разам - каб дамовiцца аб сустрэчы для выпi-кай i супольнай вячэрай.
  
  
  У гэты час было палова чацвёртай. Яе прыня- до-гую ванну i скончы- ледзяным душам, каб асвяжыцца i вярнуцца да жыцця. У ваннай было люстэрка да столi, i ён бы- задаволены тым, што -бачы-. Яе зно- бы- у парадку. Да мяне вярну-ся скiнуты аленка, мае мышцы функцыянавалi, як наза-сёды, i не засталося шнара- ад спроба- iншы-канкурэнта выразаць кiшкi вакол майго жыцця i выкарысто-ваць ih, як пятлю, каб павесiць мяне. Толькi слабая серабрыста-белай лiнii паказвала, дзе эга востры, як брытва, нож кукри пача- сваю працу.
  
  
  Яе намылi- твар i пагалi-ся гладка i чыста, перш чым нанесцi з'едлiвы ласьён пасля галення. Вярну-шыся - спальню, яе лянiва апрану-ся.
  
  
  Яе слiзгану- у сваю куртку. Каб кампенсаваць месца - адзеннi для люгера Вiльгельмiны, напо-нi- яе левы -нутраны хвiлiну скураным кашальком. Яе мiмаходам зiрну- у люстэрка спальнi i не знайшо- усё гэта нездавальняючым. Яе паправi- гальштук i бы- гатовы адправiцца - бар, якi мы з Тигги выбралi - якасцi адпра-ной кропкi.
  
  
  У той момант, калi яе, пакла-шы руку на дзвярную ручку, тэлефон прарэзлiва зазванi-.
  
  
  - Кравец, - сказа- яе -слых, але -сё ро-на вярну-ся i -зя- трубку.
  
  
  Яе паднёс трубку да вуха i пачу- што-то падобнае на магнитофонную запiс карнавал, толькi наадварот. Яе нацiсну- чырвоную кнопку на тэлефонным пера-тваральнiку, звычайным абсталяваннi - нумарах гасцiнiцы нашай арганiзацыi, i на па-слове пачу- знаёмы голас. "...i яе, ведаю, што ты - адпачынку, але паршывы бюджэт, з якiм мне даводзiцца працаваць, азначае, што - мяне няма яшчэ такiх людзей, як ты. Якiм бы слабым ты нам бы-, ты наш адзiны даступны агент.
  
  
  Гэта бы- Хоук. Ён бы- на iншым канцы провада чырвонага тэлефоне i разма-ля- са мной праз свайго офiса - Вашынгтоне.
  
  
  - Я прапусцi- пачатак, бос, - сказа- я, заклiкаючы -сё сваё цярпенне. - Не маглi б вы расказаць мне яшчэ раз, што здарылася... - Рым, - выпалi- ён, яшчэ больш затыкаючы мяне. "Што-то смуроднае знойдзена - Тыбр. Гэта што-то - Клем Андэрсан, i па-чарто-ску мёртвы. Клем Андэрсан бы- няважным iнфарматарам у Iталii. На самай дэла ён нiколi не бы- часткай нашай арганiзацыi, але час ад часу дапамага- нам, забяспечваючы нас iнфармацыяй, якую вялiкiя хлопцы вакол ЦРУ i Iнтэрпола маглi не за-важыць.
  
  
  Хоук, кiра-нiк звышсакрэтнага, самага маленькага i самага смяротнай падраздзялення глабальнай разведвальнай службы Амерык, працягну-: "Ён дасла- нам кучу расплывiстых здагадак аб якiм-то дерьмовом фiльме, якi яны збiраюцца зняць. Такi фiльм, у якiм шпiянаж i контрразведка прадста-лены як гламурны справа. Але вы -сё пра гэта ведаеце.
  
  
  Аднойчы - неасцярожны момант ёй сказа- Хоуку, што мне вельмi спадаба-ся фiльм, якi яе бачы-. З таго дня ён пакiну- ува мне пасля таго, сваiм дзiцячы i упартым зместам. Ёй бы- фанатам кiно. Адно вакол iх стойкiх, непераадольных памылак аб маёй асабiстай (ха-ха) жыцця.
  
  
  "Спачатку яе, падума-, што гэта чарговая раман у кiно на суму ад дзесяцi да дваццацi мiльёна-", - працягну- Хоук. "Але Клем працягва- сцвярджаць, што -сё значна глыбей. Ёй дазволi- эму даследаваць гэта, таму што ён бы- добрым чалавекам, вельмi карысным у нашай сеткi. Яе -жо не звярта- на гэта -вагi, але цяпер Клем мёртвы. Так што, магчыма, Клем даведа-ся што-то важнае. Цябе забранiраваны бiлет на паездку Alitalia - 20:15 па аэрапорта кэнэдзi, ny. У цябе ёсць час, каб паспець верталётам, якi даставiць вас вакол Манхэтэна - аэрапорт.
  
  
  "Але, сэр ..." - сказа- я, назiраючы, як i сакавiтая пухлая Тигги знiкае - тумане.
  
  
  - Табе не спатрэбiцца больш за гадзiну, каб прачытаць лiст дадзеных, - заспакаяльна сказа- ён. - Шчыра цяпер ён паступае па тэлексе гатэля. Вы знойдзеце код у сваiм паштовай скрынi на стойцы рэгiстрацыi. Усё, што вам трэба, у зале, у гэтым канверце. Грошы на выдаткi, пасведчання- асобы, два пашпарты. Яе больш не буду цябе затрымлiваць. Яе -жо бачу, як загараюцца вочы пры думцы аб вясёлай iтальянскай салодкага жыцця. Але памятайце: гэта праца, а не прагулка". Яе згада- што-то аб дадатковым днi - Нью-Ёрку, якi мне патрэбен, але Хоук -жо павесi- трубку. Гэта была гульня, у якую ёй гуля-, i Хоук -сталё-ва- правiлы.
  
  
  Ёй патэлефанава- у дзяжурную частку i папрасi- прынесцi тэлекс, якi яе чака-, разам з усiм, што было - маiм паштовай скрынi. Затым ёй патэлефанава- у бар i пакiну- лэдзi Инчболд паведамленне аб тым, што, на жаль, мяне выклiкалi па больш тэрмiновых справах. Калi хлопчык на пабягушках прыйшо- з телексом i то-стым карычневым канвертам, яе працягну- эму дзве двадцатидолларовые купюры. Пяць даляра- былi таксама памiж левабярэжнай украiнай, а астатнiя - на кветкi, якiя трэба было даставiць Тигги. У мяне склалася -ражанне, што яны будуць для нах такiм жа вялiкiм суцяшэннем, якiм было для мяне заданне, якое мне раптам лi.
  
  
  Тэлекснай паведамленне да-жынёй шэсць фута-, якi развярну-ся, як велiзарны кавалак туалетнай паперы, на першы погляд выглядала не больш чым сумным справаздачай аб будучынi чыкагскай гандлю сояй. Аднак, калi яе прачыта- эга праз палярызаванае празрысты пластыкавы лiст з кодавым нумарам чатыры па канверта, ён раскры- эга важнае змест. По-ны справаздачу аб дзеяннях i падазрэннях Клему Андэрсана, мой прыкрыццё для гэтага задання з перадгiсторыяй i другое прыкрыццё - выпадку неабходнасцi. Адрасы двух кантактных дамо- у Римэ i некаторыя спехам сабраныя дадзеныя аб iмёнах, згаданых у справаздачах Андэрсана.
  
  
  Яе прачыта- эга хутка i акуратна, размотваючы паперу радок за радком i запiхваючы - стандартную шредерную машыну - нашых апартаментах. Чым больш чыта-, тым больш пераконва-ся, што Хоук адпра-ляе мяне на нейкую паляванне за прывiдамi. Ён ме- рацыю - самым пачатку. Гэта былi чуткi i плёткi, якiя здавалiся больш дарэчнымi - рэкламе фiльма, чым у расследаваннi AX. Некалькi цвёрдых факта-, а астатняе не больш чым бурбалкi. Ларэнца Концi, iтальянскi прадзюсер шырокаэкранных спектакля-, напо-неных сэксам i крывёю, якi -дзельнiча- напрыклад ва -сiх класiчных пастано-ках-ад "Адысеi" да "Ягня Марыi", рыхтава- новую эпапею пад назвай " Паток святла" . Фiльм з мiжнароднай акупацыяй аб тым, што можа адбыцца падчас Трэцяй сусветнай вайны.
  
  
  Кравец, усе, хто калi-небудзь чыта- газеты, ведалi пра гэта. За выключэннем, можа быць, Хоука, якi з цяжкасцю перачытва- замежныя навiнкi, затым нейкi час атрымлiва- асалоду ад комiксамi, а затым выкiдва- газету.
  
  
  Концi бы- ненадзейным i спрытным хлопцам. Нават у самых паспяховых эга фiльмах iнвестарам заставалася толькi частка прыбытку, у той час як Ларэнца, з другога боку, бра- прыбытак на -трыманне свайго палацо - Римэ, сваёй вiлы на Капры, свайго замка на по-днi Францыi, i вялiкая колькасць палюбо-нiц, пудзiла- жывёл, прыслугi i усялякiх падхалiма-. Але на-рад цi гэта была канфiдэнцыйная навiна. Iншыя паважаныя прадзюсары вакол Лондана або Галiвуду вынiкалi ён жа прагнай схеме.
  
  
  Клем Андэрсан зрабi- зноску аб невытлумачальным забойстве маладой а-стрыйскай зорачкi. Забойства, якое Концi, здавалася, ме- на сваёй сумлення, тым больш, што не-забаве пасля яе смерцi - яго здары-ся нервовы зры-, i ён звольнi-ся два месяцы адпачынку дома i - клiнiцы. Але гэта таксама было нармальна. Зоркi так жа замяняльныя, як сакрэтныя агенты. I зрывы для зорак вялiкага кiно гэтак жа частыя, як i раманы з маладымi акторкамi. Партнёрамi па Концi новага фiльма сталi сэр Х'ю Марсленд, былы брытанскi мiнiстр з сумне-най фiнансавай рэпутацыяй, але не чужы адкрыты басейн, шо--бiзнесу i зразумелых кантакта- з англiйскiмi дистрибьюторскими кампанiямi. Дэн П'еро Сiмка, непастаянны iтальянскi карлiк; палiтык i банкiр- "плэйбой", а таксама вельмi нармальны партнёр у такiм прадпрыемстве, як Верелдейнде. I, нарэшце, Стадс Мэллори, незалежны амерыканскi прадзюсар-рэжысёр, вядомы двума оскароносными фiльмамi каля дзесяцi гадо- таму.
  
  
  Склад бы- такiм, як i варта было чакаць ад эпапеi Концi. Каля дзесяцi топавых iмёна- па Англii, Францыi, Iталii i краiн па-ночнай i па-днёвай амерыкi. Большасць вакол iх былi запрошанымi зоркамi толькi ад пяцi да дзесяцi хвiлiна, але ih iмёны выдатна глядзелiся б у аб'яве. Дзве гало-ныя ролi згулялi Камiла Кавур, апошняя iтальянская сэкс-бомба, i Майкл, Спорт, англiйская злодзей у законе, у якога былi лепшыя гады, калi не лiчыць рэкламнай кашто-насцi.
  
  
  Тэлекснай паведамленне было цалкам знiшчана, як i празрысты лiст. Яе апусцi-ся на падлогу - позе ёгi, каб засяродзiцца i зно- праглядзець матэрыял, якi -жо бы- у мяне - гало-. Ёй дазволi- свайму розуму стаць зусiм пустым, а затым усё пайшло паведамленне зно-, як быццам яе чыта- эга на больш высокiм узро-нi канцэнтрацыi.
  
  
  Нiякiх цуда- не адбылося. Па агульным прызнаннi, гало-ныя героi фiльма былi аферыстамi, Клем зрабi- шмат нататак аб колькасцi ваеннай тэхнiкi, сабранай для версii Концi аб Трэцяй сусветнай вайне: танкi, самалёты, фальшывыя ракеты з падземнымi бетоннымi бункерамi для кармлення, але гэта таксама, было звычайнай справай. I ён таксама павiнен бы- за-важыць, што з матэрыяламi прыбыло шмат iтальянскiх, англiйскiх, амерыканскiх i ната-скiх афiцэра- сувязi.
  
  
  Кожны буйны фiльм пра вайну, нават калi ён легальны толькi напалову, можа разлiчваць на афiцыйнае супрацо-нiцтва -рада. У гэтым таксама не было нiчога незвычайнага. Заставалася толькi тое, што Клем бы- забiты. Але нават гэта не абавязкова мела дачыненне да эга даследаваннях фiльма Нiтка Свеце . Мяркуючы па некалькiх нататак, Клем бы- прыстойным чалавекам, але дастаткова сумнi-ным з-за сваёй прыхiльнасцi да азартных гульня-, i з-за сваёй пастаяннай запазычанасцi перад незаконнымi лiхвярам. I прычын, па якiх ён апыну-ся - Тыбр, можа быць значна больш, чым эга цiка-насць з нагоды кiнаэпапеi.
  
  
  У мяне было дзесяць хвiлiна, каб зно- сабрацца. Яе -зя- Вильгельмину, мой Люгер, Х'юга, мой штылет i П'ера, газавую бомбу, вакол ih сакрэтнага адрэзаць на дне валiзкi i зно- спакава- вопратку, якую ёй толькi што акуратна павесi- у гардэробе спальнi. Яе зня- куртку, каб надзець наплечную кабуру. Яе закаса- рука- i зашпiлi- вузкую абалонку стилета. На гэтым этапе мне не патрэбна была газавая бомба, куды яе ee звычайна кладу, таму яе закла- П'ера у хвiлiну. Яе -жо замовi- кошт, i пасыльны пастука- у дзверы, калi яе зно- надзе- куртку.
  
  
  Яе выкiну- усе вакол галавы i засяродзi-ся на сваёй новай асобы. У аэрапорце кенэдзi, ny ёй бы- ужо Роджэрам (Джэры) Кары, багатым тэхаскiм нафтавiком, у якога на розуме толькi адно - атрымлiваць асалоду ад жыццём i разумець, што - яго ёсць даход, якi нiколi не вычарпаецца. Гэта была дыска- ролю, якую яе любi- гуляць, але Хоук, кравец вазьмi, не дае мне яе досыць часткi.
  
  
  Як Карру, мне трэба было -кладваць сродкi - гэты фiльм не для таго, каб атрымаць прыбытак, а для таго, каб атрымлiваць асалоду ад перспектывай грамадства спелых зорак на сняданак, абед i вячэру, а можа быць, нават вельмi, вельмi познiм перакусам. Мне падабаюцца такiя рэчы - маёй ролi Нiка Картэра, калi б не той факт, што гэта перашкаджала маёй працы. Калi б мне прыйшлося выйсцi па ролi Джэры Карра, у мяне было б другое прыкрыццё з пашпартам; гэта Бэн Карпэнтэр, журналiст-фрылансер. Некалькi п'янiца, распушчаныя малюнак з большай сацыяльнай свабодай перамяшчэння, чым тэхаскi playboy.
  
  
  У аэрапорце кенэдзi, ny -смешлiвая дзя-чына, якая займаецца выглядала так, быццам сышла з iнтэрнэце эпохi Адраджэння або аднаго вакол апошнiх iтальянскiх фiльма-, дала Джэры Карру бiлет на самалёт першага класа. Да- правiльныя сiгналы - пасажырскiм тунэлi, i мяне прапусцiлi без ператрусу маiх асабiстых кашто-насця-: люгера, нажа i бомбы.
  
  
  У кiёску - зале вылету яе купi- досыць часопiса- i кнiг у мяккай вокладцы, каб запо-нiць рэйс праз Нью-Ёрка - Рым у выпадку, калi яе не змагу заснуць. У iдэале яе павiнен бы- выспацца - пачатку заданнi, але гэта павiнна быць зроблена натуральным чынам. Нават лепшыя лекары - AX не прыдумалi таблеткi, якая займаецца дала б мне сон, вакол якога яе, выходжу з такой фiзiчнай падрыхто-кай i прысутнасцю духу, як мне хацелася б.
  
  
  Самалёт Jumbojet бы- запо-нены толькi напалову, i ён бы- амаль адзiн на першым плане класе. Сяргей -ключылi з напамiнам не палiць, i яе прышпiлi- рэмень бяспекi. У мяне было пяць хвiлiна, каб паназiраць за маiмi спадарожнiкамi - засцярога, якую я за-сёды прымаю, падарожнiчаючы цi яе - самалёце, у а-тобусе цi - павозцы, запрэжанай аслом. Яе, дума- аб тым, наколькi яе магу расслабiцца i наколькi гэта бяспечна.
  
  
  Пасажыра- было -сяго дзесяць чалавек. Чацвёра бiзнесмена-, блiзкiх аднаму да аднаго, амаль аднолькавых у сваiх цёмных касцюмах i з гэтымi дыпламатычнымi партфелямi. Тры пары сярэднiх гадо- з залатымi таблiчкамi з iмёнамi, якiя iдэнтыфiкавалi ну як члена- раскошнай турыстычнай групы - сусветным турнэ. Усё нармальнае, нявiннае i далёкае, пакiдаючы мне цэлы шэраг сядзення- для сябе, з некалькiмi пустымi радамi наперадзе i ззаду мяне.
  
  
  Як толькi загарэ-ся зялёны сьвяты, i мы апынулiся - паветры, яе вярну-ся - туалет. Там я зня- кабуру з Люгера i ножны з стилета. Вярну-шыся на сваё месца, пакла- яе ih - уласны дыпламатычны партфель i павярну- замак бяспекi. Калi мне пашчасцiць зачынiць вочы падчас палёту, я не хачу рызыкаваць тым, што мая куртка-станiк расшпiлiцца, а - маiх спадарожнiка- па-стануць дзi-ныя думкi аб крадзяжах самалёта- i да таго падобным . Я як раз пагрузi-ся - лёгкае чытанне, калi дамафон прасiгналi- аб сваiм прысутнасцi. Спакуслiвы, мяккi жаночы голас сказа- на iтальянскай, французскай i англiйскай мовах, што будзе пададзеная eda.
  
  
  Сцюардэс было два. Я не мог сказаць пра одноq больш, чым тое, што яна была там. Але iншая прыцягнула маю -вагу з таго моманту, як яе -першыню за-важы- яе. Гэта была буйная жанчына. На некалькi цаля- вышэй маёй кiнутай Тигги. I пышней. Яна запо-нiла сваю мудрагелiстую унiформу да апошняга цалi, нахiляючыся, каб паставiць маю эду. У гэты момант усяго гэтага было так шмат, што яно амаль запо-нiлi -весь пакой. Яе, успомнi-, што калi-то жы- французскi кароль, куфлi для вiна якога выдувались дакладна па форме грудзей эга тагачаснай каханай палюбо-нiцы. Яе мог сабе -явiць, што павiнен бы- адчуваць гэты чалавек.
  
  
  Яе сказа-. - 'Дзякуй'
  
  
  Яна -смiхнулася. I яна была па тых жанчын, якiя -смiхалiся на -сiм шляху ад сваiх до-гiх, блiскучых, чырванавата-карычневых валасо- да самых до-гiх нага, абгорнутых нейлон, да кончыка- пальца- сваiх блiскучых мiнi-боцiка-.
  
  
  "За вячэрай чырвонае вiно", - сказала яна. "Але - нас таксама ёсць Colognola. Чырвонае вiно, якое, па меншай меры, не саступае Soave асяроддзя- белых вiна-, i яно адбываецца па рэгiёне, дзе яе нарадзiлася. Гэта таксама можна падаць.
  
  
  Яе англiйская бы- амаль без фiшка; толькi крыху скавана - выбары сло-, але вельмi займальна.
  
  
  Яе спыта-. - "Твая радзiма?"
  
  
  "Венето", сказала яна. "У Венецыi. Але яе па Падуi. Больш -нутр краiны.
  
  
  "Паспрабую Colognola", - сказа- я. "Але пры адной умове. .. '
  
  
  - Так i ёсць, сэр ... - Яна зiрнула на спiс пасажыра-, якi трымала - руцэ. - Мiстэр Карр? Мяне абслуго-валi апошнiм пасажырам у гэтай секцыi, а iншая сцюардэса -жо паехала са сваёй каляскай. - Што ты паспрабуеш гэта вiно са мной, - сказа- я.
  
  
  - Гэта цалкам кон рабi-, - цвёрда сказала яна. Але гэта больш было падобна на пачатак чаго-то, чым на по-ны адмову.
  
  
  - Правiлы створаны для таго, каб ih не парушаць або, па меншай меры, парушаць, синьорина, - сказа- я. - Синьорина?
  
  
  - Синьорина Morandi, - сказала яна. I зно- яна адарыла мяне адной вакол iх обволакивающих, комплексныя усмешак.
  
  
  "Разана- Morandi, мiстэр Карр".
  
  
  - Джэры, Разана-, - сказа- я. "Цi можам мы дамовiцца абыйсцi некаторыя вакол гэтых рабi-? Не падобна, каб твой аддзел бы- перапо-нены. Яе -спомнi- сваю часовую ролю багатага нафтай плэйбоя i знайшо- у папернiку дваццатку. "Калi ты аддасi гэта сваёй сябро-цы, яна, напэ-на, зможа паклапацiцца пра астатнiх пасажырах?"
  
  
  ¦смешка цяпер была усмешкай змо-шчыка.
  
  
  "Гэта больш супярэчыць правiлам, Джэры", - сказала яна, узя-шы бiбл. - Але Анджэле гэта спадабаецца. Гэта пара панчоха для нах. Яе хутка вярнуся з Colognola. Яно такое ж лёгкае i мяккае, як Соаве, але мацней.
  
  
  'Як ты?' Ёй сказа- гэта, перш чым яна пайшла.
  
  
  - Магчыма, - сказала Разана-. 'Паглядзiм.'
  
  
  Не-забаве яна вярнулася з двума бутэлькамi Colognola i маленькiм падносам з ежай для сябе. Яна апусцiлася на сядзенне побач са мной i паставi- паднос на палiцу перад сабой.
  
  
  "Засталося -сяго два нядзелях", - сказала яна. "А потым зно- пачынаецца хаос . Затым пачынаецца турыстычны сезон. ¦се месцы будуць занятыя. Усе яны хочуць чаго-то iншага. I гэтыя то-стыя старыя бiзнесмены, якiя пачынаюць мяне шчыпаць, таму што яны чыталi што-то аб гэтых iтальянскiх щипках i цяпер хочуць прымянiць гэта на практыцы. Мне ценымногие больш падабаецца, калi не так crowded, як цяпер. Нават калi грамадства так не думае".
  
  
  Яна зламала пломбы на бутэльках i откупорила ih натрэнiраваным рухам лейцара. Яна налiла крыху - мой шклянку, каб яе паспрабава-. Яно было такiм жа добрым, як яна i сказала, лёгкiм i духмяным, з добрым прысмакам.
  
  
  Ёй кi-ну-, i яна напо-нiла абодва келiхi. Мы выпiлi разам у невысказанном тосце. У мяне было -стойлiвае адчуванне, што мы п'ём, за адно i тое ж.
  
  
  Пасля некалькiх шклянак Разана- адсунула падзяляе нас нязграбны крэсла i прытулiлася да мяне -сiм сваiм вагой.
  
  
  "Так ужо лепш, Джэры", - сказала яна, спыняючы свае нявiнныя карыя вочы на маiх, а адна рука блукала па маёй руцэ, якая займаецца рухалася да яе грудзей. Яна не адштурхнула гэтую руку, а сцiснула яе яшчэ мацней.
  
  
  Iншая сцюардэса сабрала нашы падносы i дзве пустыя бутэлькi з-пад вiна. Сяргей на самалёце бы- выключаны, i, наколькi яе мог бачыць, iншыя пасажыры, бiзнесмены i гастролирующие багатыя пары сярэднiх гадо- спалi. Я не зусiм пачатковец у каханне з першага погляду, але звычайна гэта здараецца - моманты пагрозы, напружання, а. Нiколi, як цяпер: проста, спантанна i воодушевляюще: ад першапачатковага абмену поглядамi за ежай да iмклiвага разраду, якога -жо нельга пазбегнуць. На працягу некалькiх секунд мы апусцiлi спiнку iншага сядзеннi, i - нас было -сё прастору, адзiнота i выгоды, пра якiя толькi могуць марыць два чалавекi.
  
  
  Разана- дапамагла мне зняць куртку, не адрываючы вусна- ад майго rta. Яе мова была - мяне - роце, як згубленая, спалоханая рыба. Яна страсянула верхнюю частку сваёй унiформы i хутка пазбавiлася ад панчоха i туфля-. Высокая энергiчная жанчына з нечаканай пяшчотай лёгкай сэксуальнай матылькi.
  
  
  Далей ощупывающие рукi былi па-сюль. Пад маёй расшпiленай кашуляй, цяпер бессаромна нiжэй i больш настойлiва, а затым кусающий рот i той, хто шукае мову. Да- гэй столькi, колькi атрыма-. Затым яе уварва-ся - нах, там, дзе сыходзiлiся гэтыя до-гiя класiчныя ногi, i павольна рушылi -след якiя цягнуцца хвiлiны -заемнага экстазу. Гэта не патрабавала сло-; нашы свяцiльнi -жо сказалi нам усё.
  
  
  Калi мы разам дасягнулi кульмiнацыi, Разана- толькi глыбока -здыхнула з задавальненнем.
  
  
  Яе -сё яшчэ адпачыва-, калi Разана-, вёсак адкрыта i -смiхалася побач са мной. Калi не лiчыць лёгкага чырванi i таго, што -смешка яе цяпер нагадвала упитанную кашэчую -смешку, яна была цалкам узорам рэспектабельнай i шано-най сцюардэсы, уделившей некалькi хвiлiна балбатнi, i нiчога больш, з рэспектабельнаму пасажыру.
  
  
  "Калi ты калi-небудзь зно- захочаш лётаць з намi, Джэры, - сказала яна, - пераканайся, што робiш гэта - мiжсезонне, як цяпер".
  
  
  Яе спыта-. - "Ты займаешся каханнем толькi - паветры? - У рэшце рэшт, яе планую застацца - Римэ на некалькi тыдня-. Можа быць, яго мог бы выкарыстаць вольны час, каб штогод усе асно-ныя славутасцi. А гэта значыць, што ты - вышэйшая кропка усiх разыначак.
  
  
  - Што ж, дзякуй, Джэры, - сказала яна. "Я шмат лётаю туды i назад. Але калi яго бясплатна, вы можаце звязацца са мной па гэтым нумары. Яна дала мне нумар тэлефона, якi акуратна запiсаныя - нататнiк. "Я думаю, было б нядрэнна даведацца, што яшчэ мы можам зрабiць на зямлi без усiх гэтых людзей вакол нас". Яна памахала адной рукой iншым спячым пасажырам i захiхiкала. 'Дзе ты спынiшся? Калi гэта не занадта дзёрзка, можа быць, яго мог бы патэлефанаваць цябе туды.
  
  
  - Albergo Le Superbe, - сказа- я. "А калi мяне там не будзе, пакiньце паведамленне".
  
  
  - Што ты збiраешся рабiць у Римэ, Джэры?
  
  
  Гэта бы- нявiнны i вельмi вiдавочны лейцара, але я адчу-, як спрацавала мая сiстэма папярэджання. Лёгкае паколванне - шыi, якое, як я зразуме-, з'я-ляецца iнстынкты-ным прыкметай небяспекi.
  
  
  Гэта бы- лейцара, якi мог бы задаць мне любы, але момант бы- ня-далым. Амаль любы зрабi- бы гэта значна раней. Падрыхто-ка да блiзкасцi за-сёды робiцца з дапамогай размовы, i нiхто не чакае ад сэксу, каб трохi змякчыць мэта. I "мэта" - гэта тое, што я адчу- з першага моманту. Мне спатрэбiлася -сяго некалькi дзесятых секунды, каб апрацаваць гэтую думка - маёй гало-.
  
  
  - Я хачу наведаць там кiношнiка-, - сказа- я, не перапыняючы размовы. "Гэты Ларэнца Концi. Можа быць, яе -кладу трохi грошай у эга новую пастано-ку".
  
  
  "Ах, Нiтка Свеце", - сказала Разана-, i ён амаль -бачы-, як рэле пстрыкнула - прывiдзе для усмешлiвым, пачуццёвым тварам Мадонны - цёмна-бардовай рамцы. "Калi ты будзеш сустракацца з такiмi людзьмi, у цябе не будзе шмат часу для сустрэчы з якой той сцюардэсай Розаной".
  
  
  Яе запэ-нi- яе, што потым нашага сумеснага аргазму яна нiколi не зможа быць для мяне нязначнай.
  
  
  Мы крыху пагаманiлi аб сабе, аб лепшых рэстаранах у Рыфму, аб тым, якi выдатны гатэль Le Superbe, i гэтак далей. Гэта зно- былi нявiнныя разговлры, але яе выдала тое, што пасьля таго, як яна звязала маю паездку - Рым з "Канцом Свету" , яна адкiнула -сякую цiка-насць.
  
  
  Так што мы балбаталi i драмалi на працягу некалькiх гадзiн, усё яшчэ выдатны. Затым Разана- выбачылася.
  
  
  "Eda яшчэ не пададзеная", - сказала яна. "Сняданак перад прызямленнем. Ты не страцiш мой нумар тэлефона, Джэры?
  
  
  Яе сказа- эй, што не буду гэтага рабiць.
  
  
  Я не сказа- эй, што адпра-лю эга связному AX - Рым для паглыбленага расследавання синьорины Morandi, ee бiяграфii i -сiх яе мiнулых i сапра-дных сувязя- з "Канцом Свету" i нябожчыкам Клемом Андэрсам.
  
  
  
  
  Кiра-нiк 2
  
  
  
  
  У аэрапорце iмя Леанарда ды Вiнэя Фумичино пад Рымам панава- по-ны беспарадак. Яе паказа- правiльнае iмя i хутка прайшо- мытню i праверку бяспекi. Ёй кiну-ся - бой таксi. Iшла звычайная забасто-ка - аэрапорце, i канкурэнцыя за таксi была жорсткай. У рэшце рэшт яе знайшо- прыязнага -блюдка, якi пагадзi-ся адвезцi мяне з маiмi торбамi - горад разам з двума iншымi пасажырамi -сяго за долю на чалавека звыш агульнай сумы.
  
  
  Яны атрымалi маю бронь у гатэлi Le Superbe, i Хоук зрабi- свае звычайныя -мелыя падрыхтовак. Да мяне ставiлiся так, як быццам яе сапра-ды кантралява- тэхаскiя мiльёны. Калi яе зарэгiстрава-ся, спыта- яе, цi зарэгiстраваныя таксама Стадс Мэллори або сэр Х'ю Марсленд.
  
  
  - Абодва, мiстэр Карр. Парцье з радасцю пацвердзi- дадзеныя AX аб тым, што Le Superbe з'я-ляецца неафiцыйнай штаба-кватэрай стваральнiка- Wereldeinde.
  
  
  - Тады яе проста напiшу iм паведамленне, - сказа- я. У маёй руцэ бы- кавалак гасцiнiчнай паперы, перш чым яе, даста- ручку вакол кiшэнi. Яе напiса- абодвух адно i тое ж, тым самым пакры-шы рызыка таго, што адно па паслання- знiкне. Яе гатэль звязацца як мага хутчэй. "Дарагi сэр Х'ю, - напiса- яе (i "Дарагi Мэллори" у другiм паведамленнi), - Лью, Кевiн загада- мне -бачыцца з вамi - Римэ. Яе хачу, каб фiльм шталь шэдэ-рам. I думаю, што "Концец Свеце" усё яшчэ можа быць шанец зрабiць гэта " .
  
  
  Паднёс вялiкую неразборчивую подпiс, i клеру кiну-ся за сашчэпкамi для вiзiтных картак, якiя да- мне Хоук, идентифицировав мяне як члена прадста-нiчага х'юстанскага джэнтльменскага клуба .
  
  
  Пасыльны адвё- мяне на шосты паверх, у нумар, якi выгляда- больш элегантна, чым той, што я пакiну- у Нью-Ёрку. Le Superbe пача- сваю гасцiнiчную жыццё - яркiя часы на рубяжы стагоддзя-, i з эга шматлiкiмi зменамi стылю i рэканструкцыямi, нiколi не iшо- сучаснай тэндэнцыi павелiчэння запа-няльнасцi шляхам падзелу сваiх люкса- на больш дробныя памяшкання. Яе выня- дзве новыя купюры - 1000 лiр для пасыльнага, а затым уручы- эму адну па 5000 i загада- яму было вяртацца на максiмальнай хуткасцi з самай апошняй i самай по-най картай Рыфму. Яе даволi добра веда- горад, але планава- хутка асвоiцца, чакаючы адказу ад майго лепшага набору: двух паведамлення-.
  
  
  Ён вярну-ся перш, чым яе скончы- распаковываться. У якасцi -знагароды яе, адмовi-ся ад здачы, якую ён вярнуць гатэль.
  
  
  Яе выдаткава- пяць хвiлiна засяроджанага увагi на карце, якая займаецца - раскладзеным стане пакрывала палову маёй ложка - стылi барока. Яе пацвердзi- сваё веданне мiнулага, запо-нi- некалькi смутных плям у памяцi i вызначы- месцазнаходжанне нашых кантактных адрасо-: адзiн у высакароднай Париоли, iншы - шумным Трастевере па той бок Тыбра.
  
  
  Для далейшай неабходнай i звыклай руцiны яе, даста- "Люгер" з дыпламатычнага кейса, разабра- эга i капну- алеем на -дарны механiзм. Затым яе, распрану-ся - пяць хвiлiна ёгi. Затым яе жым лежачы, каб крыху адпачыць, чаго Разана- так шчаслiва пазбавiла мяне - самалёце, я хачу забыцца пра гэта да абодва канца дня, калi спатрэбiцца.
  
  
  Калi б яе не атрыма- адказу на свае паведамленнi, што-то было б не так, таму што чым больш яе, дума- пра Розане - факт, што яе стымулюючая прэлюдыя была адначасова эфекты-най i эратычнай, - тым больш пераконва-ся, што яна як-то звязана з "Канцом свету".
  
  
  Яе пагрузi-ся - глыбокi сон, i мне прыснi-ся прыемны сон, якi бы- расслабленым прайграваннем маёй сустрэчы з Розаной. Толькi - маiм сне - самалёце больш нiкога не было i справы апрацо-валiся трохi дбайней. Пакуль не празвiне- трывожны званок.
  
  
  Яе прачнулася хутка, i бы- незадаволены. Тэлефон зазванi-. Яе зня- трубку з кручка.
  
  
  - Мiстэр Карр? Жаночы голас з лёгкiм замежным акцэнтам.
  
  
  - Вы далучыцца да размовы?
  
  
  - Сэр Х'ю Марсленд для вас. Хвiлiнку, калi ласка.
  
  
  Яе пачака-, i занадта цёплы, занадта вiбруе голас заня- месца дзявочага.
  
  
  - Вы кажаце з Х'ю Марслендом, мiстар Карр, - сказа- ён. (За-сёды сцеражыцеся, калi ангелец забывае свой тытул занадта рана.) "Я атрыма- ваша паведамленне. Лью вельмi прадбачлiва параi- вам звязацца з намi. Як пажывае гэты стары дурань?
  
  
  Ёй адказа- iнфармацыяй, якую Хоук перада- мне па тэлексе. Лью, гэты стары вар'ят, падарожнiча- на сваёй яхце " Вар'яцкая Джэйн" ля бераго- Дайманд-Рыд разам з Мiмi, пятай мiсiс Кевiн. Прыйшлося павiтацца, чым у iх абодвух.
  
  
  - Баюся, з фiнансавай бокам " абодва канца Свету" усё - парадку, дарагi, - сказа- сэр Х'ю, трохi успомнi-шы Лью. - Але няма нiякiх прычын, чаму б нам не сустрэцца, каб трохi расслабiцца - la bella Roma. Ренцо Концi i што-хто вакол нас, хочам сустрэцца, каб выпiць i правесцi вечар. Ёй бы- бы рады, калi б вы далучылiся. Скажам, каля паловы сёмага - зале "Монца"?
  
  
  Ёй сказа-, што мне гэта спадабаецца.
  
  
  Кароткага размовы было амаль дастаткова, каб скласцi -я-ленне аб сэре Х'ю - плоцi i крывi. Пiсьменны i добра выхаваны ангелец з фальшывай знешнасцю грамадства стромкiх хлопца-, якому даводзiлася маскiраваць свой снабiзм, каб ён мог зарабiць фунт, марка, франк або лiру, якiя ён не атрыма- у спадчыну, як iншыя хлопчыкi. I было амаль напэ-на, што - "Канцы Свету" знойдзецца месца для яшчэ большай колькасцi грошай. Гэта было толькi сказана, каб зрабiць -клад больш прывабным для тупога, багатага техасца, прымусi-шы эга здавацца непатрэбным, так што, калi яны зловяць мяне, oni паслугай мяне i прыкiдвацца, што дзецi добра праводзяць час.
  
  
  Было -сяго пяць гадзiн папа-днi, i мой працяглы адпачынак лiквiдава- дыскамфорт ад рознiцы - часе. Яе смогу з карысцю выкарысто-ваць, яны дзве гадзiны, якiя - мяне засталiся да таго, як гульня пачалася. Яе апрану-ся (i - думках зрабi- сабе нататку купiць яшчэ некалькi яркiх кашуль i аксесуара-, каб зрабiць свой вобраз яшчэ больш перакана-чым), i спусцi-ся на лiфце, пазалочанай металiчнай клетцы, у вестыбюль.
  
  
  Швейцар выклiка- таксi, i я паеха- на Пьяцца Навона, дзi-на прыгожае i турыстычнае месца. Замест таго, каб заняць столiк на тэрасе Tre Scalini, яе перасек плошчу, павярну- на некалькi паварота-, i вярну-ся на свой маршрут, Corso Vittorio Emanuel. Яе прыеха- як раз своечасова, каб сесцi на а-тобус да Трастевере. Бы- цёплы вясновы дзень, i а-тобус бы- бiтком каржакаваты, i здавалася, што ты затрыма-ся на складзе, по-ным паху нясвежага бялiзны, але я веда-, што пазбавi-ся ад праследавацеля-.
  
  
  Кантактным адрасам была старая, бедна абста-леная кутняя кватэры над тытунёвай ла-кай, дзе прадавалiся цыгарэты, соль i латарэйныя квiткi. Яе падня-ся па хiсткай лесвiцы i пастука- тры разы. Дзверы адчынi- хударлявы хлопец гадо- дваццацi з iльнянымi валасамi, падобны на беспрацо-нага трактарыста. Iдэальная маскiро-ка кола- iнтэрнацыянальнага, вандро-нага студэнцкага насельнiцтва вобласцi. Ён захо-ва- сваю млявую позу наркаман, пакуль не зачынi- i замкну- за мной дзверы.
  
  
  Затым ён выйша- па сваёй паставы, i шталь выглядаць трохi больш чалавечным.
  
  
  - Хайман, ЦРУ , - сказа- ён. - Мне сказалi, што ты прыедзеш. Вы Джэры Карр, цi не так?
  
  
  'Менавiта так.' Яе пацiсну- эму руку.
  
  
  " Мне вельмi шкада Андэрсана, - сказа- Хайман. "Мы паняцця не мелi, што ён робiць. Яе абшука- усе эга рэчы, i - нас да гэтага часу тхара няма зачэпак. У яго была нейкая дзiкая тэорыя аб "Канцы Свету". Але адзiны змова, якi яе бачу - гэтым, - гэта звычайная спроба падаiць iнвестара- i, можа быць, нават публiку". Ён пусцi- мяне - заднюю пакой, у якой была такая ж смяротная атмасфера, як i - першай пакоi. Усё-ткi нейкая арганiзаванасць у гэтым павiнна была быць, таму што ён падышо- ушчыльную да старога канапы, адсуну- беспарадак на падлозе, i выцягну- з-пад яе кардонную скрынку.
  
  
  "Можа быць, вы знойдзеце што-то, што мы страцiлi па -вазе", - сказа- ён без асаблiвай перакананасцi. "Гэта эга рэчы, за выключэннем адзення, у якой ён бы- знойдзены, яго адзiнага добрага касцюма, у якiм ён бы- пахаваны, i яшчэ якi-якi адзення, якую эга служанка прадала на блышыным рынку".
  
  
  - Эга служанка? Мае вушы навастрылi ад магчымай падказкi. "Скарынкi. Амерыканская студэнтка. Як мяркуецца, - сказа- Хайман. Апошняя па до-гай серый. Чыстая месцах у гэтым кiрунку. Мы праверылi. Але вы можаце атрымаць яе адрас, калi хочаце. - Магчыма, - сказа- я. - Але спачатку дазволь мне разабрацца з гэтым.
  
  
  Я не адмахва-ся ад ЦРУ. Але былi часы, калi AX даведвалiся пра рэчы, якiя яны выпускалi з выгляду. I рэдкiх лячэбных бывала наадварот.
  
  
  - Я буду - iншым пакоi, калi спатрэблюся, - сказа- Хайман. "Б'юся аб заклад, яе тут адзiны, хто павiнен палiць гашыш у кадзiле, каб схаваць той факт, што я палю Camel".
  
  
  Яе сел на расхiстаны канапа i шталь аглядаць змесцiва скрынкi. Мне не было на чым спынiцца. Усе па-торы таго, што я -жо веда- па телекса. Куча нязграбна напiсаных запiсак Андэрсана самому сабе абсталяваннем усiм на святле; ад спаткання- з Карой i iншымi дзя-чатамi да нататак аб Концi, Марсленде i Мэллори. Клем Блессид Андэрсан бы- хранiчным писакой. Гэта такая ж дрэнная звычка для супрацо-нiка сакрэтнай службы, як i балбатаць - п'яным выглядзе. З iншага боку, яе веда- добрых агента- (нiколi не першакласных, але -сё ж добрых), якiя - п'яным выглядзе так шмат балбаталi i паведамлялi столькi супярэчнасця-, што зводзiлi з розуму контрразведчыка-, якiя спрабавалi атрымаць вакол ih балбатнi макулiнку пра-ды. Тое ж самае можна сказаць пра каракулях i нататках Андэрсана. За выключэннем таго, што сышо- з розуму, не вораг, а яе, Нiк Картэр, шукаю магчымасць, якая займаецца магла б выключыць адплата, i шукаю ключ да разгадкi таго, што магло стаць прычынай смерцi эга.
  
  
  Было толькi тры нататкi, якiя не былi дублiкатамi таго, што я раней кармi- у сваёй гало-. Невыразны накiд з iмёнамi Концi, Марсленда i Мэллори, якiя -твараюць трохкутнiк вакол лiтары L. Да iх пытальнiк i неразборлiва за-вага, якое можа азначаць CH, абазначэнне нумарнога знака Швейцарыi. А за гэтым варта што-тое, што чытаецца, як Юнгфрау, альпiйскi шпiль - Швейцарыi, або, па-нямецку - нявiннiца (вельмi малаверагодна), або Юнкер - па-нямецку дваранiн, або дзiкiя слiвы - наркаман. Цi, можа быць, нейкае кодавае слова. Пачатку другой была больш выразная нота, якая складаецца не больш чым з "R". "R", i кур'ер? Але хто гэта? У iмгненне хваробы мае думкi вярнулiся да Розане.
  
  
  Па-трэцяе, у сярэдзiне жывата пусты карткi лiтары "АА". На Клему былi праблемы з алкаголем, i ён, магчыма, збiра-ся звязацца з Рымскiм аддзяленнем Ананiмных Алкаголiка-, але гэта здавалася такiм жа надуманых, як i мая папярэдняя "нявiннiца".
  
  
  Яе падзякава- Хайман, запiса- адрас Кары i сышо-. Яна жылкi - госцевым дом непадалёк. На -сялякi выпадак яе, прайшо- некалькi завулка- да плошчы Санта-Марыя, такой жа звычайнай турыстычнай прыпынку - Трастевере, i злавi- таксi.
  
  
  У мяне яшчэ было трохi часу, каб купiць пару яркiх кашуль i пару высокiх бота- па кракадзiлавай скуры, каб падтрымаць свой iмiдж техасца. I - мяне яшчэ было трохi часу, каб пагалiцца - сваiм нумары i пераапрануцца для сустрэчы.
  
  
  Натхнёны мiстыкай гонак серыйных а-тамабiля-, зала Le Superbe - Монце бы- упрыгожаны рэпрадукцыямi старада-нiх а-тамабiля- гэтак жа, як некаторыя ангельскiя пабы, аздобленыя рэпрадукцыямi коней i паля-нiчых сабак. Цяпер, у палове сёмага вечара, эга напа-нялi здымачныя групы Концi, некаторыя па наступных, i самыя прыгожыя i ахайна апранутыя жанчыны, якiх ёй калi-небудзь бачы-, якiя сабралiся пад адным дахам.
  
  
  Яго -вайшо- у пакой Монце з некалькi шызоiднага манерай паводзiн, якая займаецца, здавалася, лепш за -сё падыходзiла Джэры Карру. Напалову ня-пэ-ненасць незнаёмца i напалову пыху чалавека, якi ведае, што можа выпiсаць любы чэк на васьмiзначнай суму. Яе праiгнарава- афiцыянта, якi спрабава- правесцi мяне да столiка, заста-ся на месцы, напалову загароджваючы -ваход, i -зiраючыся - панадлiвую цемру.
  
  
  Яе -сё яшчэ щурился, калi да мяне падышо- высокi, шчыльны мужчына з чырвоным тварам, лысеющей галавой i тугiмi рудымi вусамi над верхняй губой.
  
  
  Джэры Карр? Х'ю Марсленд. Яе пазна- голас вакол тэлефоннага званка. - Я рады, што вы змаглi прыйсцi. Мы -се - тым куце. Ён махну- мясiстай рукой у няпэ-ным накiрунку. "Даходы i падтрымайце шчаслiвае кампанiю з эга гаремных кампанiяй". Ён выда- храпящее iржанне, i я рушы- услед за iм.
  
  
  У эга групе i групе Концi было ссунута разам некалькi маленькiх столiка-. Мяне пазнаёмiлi з Ларэнца Концi, Ренцо з сябрамi, Стадсом Мэллори, якая старэе зоркай Майклам Спортам, квiтнеючай, узрушаючай Камiла Кавур i iншымi. Яе замовi- двайны "Чивас Рыга" са лёдам, sel - пазалочанае крэсла памiж сэрам Х'ю i Концi i паспрабава- -гледзецца - цемру, каб разглядзець сваiх новых таварыша- .
  
  
  Сэра Х'ю яе -жо апiса-. Трэба толькi дадаць, што памiж эга лысеючым чэрапам i рудымi вусамi - яго было вясёлае i нявiннае твар выхаванца англiйскай iнтэрната, хоць эму было далёка за сорак. Ён выгляда- як вясёлы i жыццярадасны дзiця, пакуль яе не -бачы- эга вочы. Стромкiя, разважлiвыя шарыкi па нержавеючай сталi. Ён бы- высокiм i некалькi каржакаваты з-за таго, што да-но сышо- па спорце.
  
  
  Ренцо Концi бы- iншы крайнасцю. Невысокi, каля пяцi фута-, стройны i элегантны, усяго 56 гадо-, па маiх дадзеных, з блакiтна-чорнымi валасамi. Альбо гэта было для estestvenno, альбо гэта была лепшая афарбо-ка, якую ёй калi-небудзь бачы-. Ён бы- чыста паголены, ме- арыстакратычны нос i цёмна-карыя вочы на загорелом твары. Эга сэра-зялёны касцюм па мохера бы- пашыты па iндывiдуальнай замове з iтальянскiм дасканаласцю. На nen была бледна-зялёная ша-ковая вадалазка. На левым запясце - яго бы- залаты "Rolex". На яго правым безыменным пальцы было старада-нi пярсцёнак з пячаткай вакол светлага золата. Ён усмiхну-ся i паказа- по-ны набор блiскучых белых зубо-; лепш, чым у большасцi эга зорак.
  
  
  Стадс Мэллори бы- вялiкiм, як Марсленд. Але ён, мабыць, бы- ценымногие то-шчы, нягледзячы на дарагi пашы- эга пухнатага твидового касцюма. Усё - nen было такiм новым, якiя адлюстро-ваюць эга новообретенное росквiт, што вам не патрэбна была дадатковая iнфармацыя, каб за-важыць гэта. Не ведаю чаму, але хто-то накшталт Ренцо можа -першыню хадзiць у касцюме, i -сё ро-на ствараецца -ражанне, што эга сям'я насiла эга праз пакалення - пакаленне. У той час, як хто-то накшталт Стадса выдава- ядро фальшивости, нягледзячы на -се фунты, якiя ён уклада- у свае дарагiя жырыно-скi касцюмы. У Зграi было до-гае i брыдкi твар, такое пачварнасць, якое некаторыя дамы, на якiх лёгка вырабiць -ражанне, называюць прывабным. Асаблiва са шнарам на левай шчацэ. У любы шчасны перыяд сваёй кар'еры ён мог бы гэта вячасла-. Так што ён, павiнна быць, гатэль захаваць яго, як памяць аб сваiм мiнулым Эга вочы былi бледна-блакiтнымi.
  
  
  Майкл Sports. Вы, несумненна, ведаеце, эга па фатаграфiях. Ён незвычайна прыгожы ангелец, крыху менш патрапаны, чым можна было б выказаць здагадку па эга знешнасцi на шырокiм экране. Выглядае на сорак, i расскрывает свой сапра-дны -зрост у пяцьдзесят з лiшнiм гадо-, толькi - канцы напружанай ночы са сцервамi i выпi-кi.
  
  
  Камiла Кавур зно- была чым-то зусiм iншым. А што-чым, на чым варта засяродзiцца, на iмгненне. Яна выглядала лепш, чым меркавалася - яе кинообразе, i гэты кинообраз зрабi- яе сэкс-сiмвалам усяго за два кароткiх года. На-рад цi яна можа быць вышэй нумарах шасцiдзесяцi фута- басанож або важыць больш нумарах фунта-, але вынiк бы- дасканалым. Яе мяккiя каштанавыя валасы былi падхоплены жо-тай аксамiтнай стужкай i спадалi на спiну. Яе фантастычнае цела было зачынена - аблягае аранжавым сукенка, аблягае дзве выступо-цы грудзей сливообразной формы. Калi яна павярнулася, каб ee прадставi- сэр Х'ю, два цёмна-карых вочы, амаль такiя ж чорныя, як саспелыя алi-кi, мелi асляпляльны эфект двух 250-ватных лямпа-.
  
  
  Астатняе складалi меншыя босы, супрацо-нiкi, акцёры i актрысы, аб чым сэр Х'ю -жо сказа- мне па тэлефоне. У мяне па-стала -стойлiвае адчуванне, што -ся вечара была -ладкованая для даверлiвага Джэры Карра, плэйбоя i магчымага iнвестара.
  
  
  Афiцыянт, апрануты так, нiбы збег з поля фарба XVII стагоддзя, прынёс мне вiскi, а Ренцо, ужо мой вялiкi iншым, ён прапанава- мне цыгарэту па плоскай плацiнавай трубкi, упрыгожанай гербам. Магчыма, герб сям'i. Яе ветлiва адмовi-ся ад цыгарэты i выцягну- сваю -ласную марку, цыгарэты з фiльтрам, якiя яе аддаю перавагу. Яны зроблены на заказ, i -прыгожаны манаграмай C, якая займаецца можа сысцi за Carr або Carter. Камiла - захапленнi заворковала i спытала, цi можна эй дзецi. Яе проста гатэль даставiць гэй задавальненне. Яна даверлiва нахiлiлася i ператварыла прыкурвання - асаблiвы, iнтымны акт.
  
  
  - Ой, - расчаравана сказала яна пасля до-гай зацяжкi. - Гэта звычайны тытунь, мiстэр Карр.
  
  
  - Прабач, - сказа- я. "Я зразуме-, што iтальянская палiцыя даволi складана, ставiцца да марыхуане".
  
  
  - Пух, - сказала яна. "Для бамжо- i хiпi - так, але не для такiх, як мы. Дотторе Сiмка, якi хутка прыбудзе, мае высокае палiтычнае становiшча, i -се ведаюць, што эга цягавiтасць часткова звязана з какаiнам. Тое ж самае тычыцца Ренцо.
  
  
  - Не, - сказа- я, адпаведна уражаны. - Клiч мяне проста Джэры, - дада- я.
  
  
  "Калi ты будзеш клiкаць мяне Камiлай", - сказала яна. Яна паглядзела на мяне на iмгненне. "Думаю, яе сяду побач з табой , Джэры", - сказала яна. "Нават калi твая цыгарэта - звычайны тытунь". Я не ведаю, што яна зрабiла з G, але гэта вялiкага сэнсу не маюць, як што-то сярэдняе памiж Ch i Dsj, i ад гэтага - мяне па спiне пабеглi дзi-ныя мурашкi.
  
  
  Цяпер у нас была невялiкая плошча для нас чацвярых: Камiлы, сэра Х'ю, Ренцо i мяне. Камiла прыцiснулася да мяне так блiзка, што памiж намi не было месца нават для папяроснай паперы.
  
  
  "У Джэры ёсць планы -дзельнiчаць у " Канцы свету", - сказа- сэр Х'ю са сдерживаемым смехам. - Але я сказа- эму, што баюся, у нас по-на грошай. На Самай Справе, Ренцо? - Баюся, яе таксама так думаю, - сказа- Концi. "Гэта бюджэт на восем мiльёна-, вельмi вялiкi - гэтыя днi, i - нас ужо ёсць два дадатковых мiльёна на магчымыя затрымкi i iнфляцыю. Большая частка нашага бюджэту сыходзiць на незвычайны рэквiзiт, i "спецэфекты". Знiшчаем цэлыя машыны. Каля дзесяцi здымак вотум-вотум пачнуцца. Будуць патоплены велiзарныя флаты, не кажучы -жо пра кiшэнных грошах у па-мiльёна даляра- на ганарары зорак накшталт Камiлы i папулярнага Мiстэра Спорту. Мы таксама выкарысто-ваем самых вялiкiх зорак па кожнай краiны, уключаючы Расею i, упершыню, Кiтая, для гасцявых роля-".
  
  
  - Якая ня-дача, Ренцо, - уздыхну- я. "Я б адда- апошнi даляр , каб аднойчы штогод такi фiльм". Паколькi гэты апошнi даляр павiнен бы- быць пахаваны пад больш чым дванаццаццю мiльёнамi брато- i сясцёр, -здых Концi бы- сустрэты шматзначным хмурным поглядам.
  
  
  Ёй была б рада, калi б Джэры атрыма- долю - нашым фiльме, - ласкава сказала Камiла. - Я толькi што сустрэла эга тут, Ренцо. Ты знакомишь эга са мной, а потым зно- прогоняешь. Гэта робiць мяне няшчаснай, i вы ведаеце, як гэта можа быць дрэнна для фiльма: затрымкi, па-торныя carinf.com не нясе адказнасцi, лекары, -колы, калi яе стану няшчасным". Яе апошнi фiльм " Мадонна дэ Сад " каштава- на некалькi сотня- тысяч баля- даражэй падзякаваць яе тэмпераменту i тэмпераменту. - Дзякуй, Камiла, - сказа- я.
  
  
  - Але, Камiла, куколка, - запратэстава- сэр Х'ю. "Вы павiнны ведаць, што ёсць мяжа -дзелу. Мы можам дазволiць сабе некаторыя па сустрэнуць вашых капрыза- з дадатковымi двума мiльёнамi.
  
  
  "Некалькi капрыза-, Х'ю?" - спытала Камiла, калi адна вакол яе рук з крывава-чырвонымi пазногцямi ложка на мой кожнаму племенi i злёгку сцiснула яго.
  
  
  - Калi ласка, Камiла, дарагая, - сказа- Рэнца. - Я не ме- на -вазе, што дапамагчы Джэры будзе немагчыма, проста складана. I калi ты хочаш зрабiць вакол гэтага праблему, можа мы што-небудзь прыдумаем. Але мы павiнны дачакацца П'еро, мiстэра Сiмку, нашага фiнансавага эксперта. У яго ёсць уласны швейцарскi банк, i ён з'я-ляецца нашым палiтычным сувязным. Не хвалюйся пакуль, дарагая Камiла, i ты таксама, Джэры.
  
  
  Яе спыта-, калi гэты мiстэр Сiмка далучыцца да нас. Гэты швейцарскi банк мог быць, як раз ён сувяззю, якую ёй хацелася - дзi-ным накiдзе Клему Андэрсана.
  
  
  - Хто ведае, - сказа- Рэнца. - Калi П'еро прыйдзе, ён прыйдзе. I калi эму цяпер падабаецца пахулiганiць - Сенаце, то ён будзе крыху пазней.
  
  
  "Ён устана-лiвае свае -ласныя законы", - сказа- Стадс Мэллори. - Як быццам ён выдае законы для Iталii.
  
  
  "Цi парушае законы", - чирикала Камiла.
  
  
  - Ну-ну, - сказа- сэр Х'ю, па-бацько-ску нахмуры-шыся. "Мы не павiнны дазваляць, каб Джэры прыходзiлi - галаву дзi-ныя iдэi".
  
  
  Ренцо засмяя-ся, нiбы сэр Х'ю толькi што распавё- самую вялiкую жарт у свеце. I, магчыма, гэта было так.
  
  
  Затым рушыла -след некалькi гадзiн выпi-кi i бязмэтнага балявання - зале "Монца", перш чым Ренцо паглядзе- на свой "Rolex" i сказа-, што пара перамясцiць -весь звярынец - рэстаран на вячэру; у гэты вечар ён наня- зусiм асаблiвую закусачную.
  
  
  "Мы можам паесцi там, а затым Стадс пакажа Джэры частка нашай запазычанай авiяцыi", - сказа- ён. "Я зарабi- свае мiльёны, сумяшчаючы бiзнес i задавальненне". Ён таксама змахну- гэта хвальба даданнем: "I голас, як ih зно- страцi-.'
  
  
  Паводле майго тэлексе, ён да апошняга дня бы- у да-гах перад банкамi i менш памярко-нымi прыватнымi крэдыторамi. Але я павiнен бы- сказаць, што ён працягва- паводзiць сябе як чалавек без адзiнай клопату - гэтым свеце.
  
  
  Шэсць лiмузiна- чакалi на звiлiстай дарожцы гатэля. Яе атрыма- частых быць першым. Ренцо, Камiла i яе на заднiм сядзеннi. Мэллори i сэр Х'ю на адкiдных крэслах насупраць нас, а Майкл побач з ливрейным кiро-цам.
  
  
  Ад гатэля да рэстарана - мяне сышло добрых дваццаць пяць мiн, якiя яе правё- цалкам паглынуты сабой. З аднаго боку, Ренцо з асцярожнымi, але падрабязнымi пытаннямi аб маiм фiнансавым становiшчы - тым выпадку, калi Верелдейнде запросiць мяне - якасцi iнвестара. З iншага боку, Камiла, якая займаецца -цягнула мяне - некаторыя вакол сваiх мерапрыемства- . Ледзь мы выйшлi, вакол гатэля, як я яе адчу- на сваiм сцягне маленькую ша-кавiстымi руку, правяраюць маю рэакцыю на яе дотыку.
  
  
  "Ёсць даволi шмат праблем з атрыманнем прыстойнай сумы па Злучаных Штата-, Джэры, - сказа- Рэнца. "Нягледзячы на -се гэтыя размовы аб свабодным прадпрымальнiцтве".
  
  
  "У мяне за-сёды ёсць некалькi мiльёна- у рэзерве - Наса-", - прызна-ся яе Ренцо.
  
  
  "Добрае размяшчэнне фiнансавы - Наса-". Сэр Х'ю павярну-ся, каб далучыцца да размовы. "Нiякiх праблем, калi вы хочаце хутка прывесцi свае справы - парадак".
  
  
  Камiла хiхiкнула i сцiснула маё сцягно. "Мне значна больш падабаецца, калi ты замедляешь свой бiзнес", - прашаптала яна мне на вуха. Яна вызначы-ся словы, за якiмi было рух мовы, узмацнiць свабодныя руху яе рукi.
  
  
  "Аднойчы яе атрыма- пераклад па Наса-, i гэта заняло -сяго два днi", - дада- Стадс Мэллори. "Калi б яе паспрабава- атрымаць эга праз Амерыку, гэта заняло б два-тры нядзелях".
  
  
  - I вам трэба было б запо-нiць пяцьдзесят форма- на бездапаможныя 400 000 фунта- стэрлiнга-, - фыркну- сэр Х'ю.
  
  
  Яе таксама фыркну-, але гэта было расчаравання- i задавальнення, якое прыйшло разам з гэтым. Я не веда-, колькi яшчэ змагу пратрымацца пад пяшчотнымi ласкамi Камiлы, не выбухнула. Ёга дала мне некаторы кантроль, але для дасягнення максiмальных вынiка- патрабуецца по-ная канцэнтрацыя. I з мовай Камiлы - маiм вуху, ee гульнямi каля майго пахвiны, яе павiнен бы- трымаць iншае вуха адкрытым для Концi, Мэллори i сэра Х'ю, i яны адказвалi, не звязваючы сябе напрамую.
  
  
  Яе сцiсну- зубы i з веданнем справы распавё- аб магчымасцях шэрагу шматнацыянальных кампанiй з офiсамi - Римэ цi Мiлане. Яе прашапта- нямую малiтву падзякi, калi лiмузiн нарэшце павярну- на обсаженную кiпарысамi алею да нашага рэстарана. Камiла выпусцiла амаль нячутны сярдзiты гук, як маленькi распешчаны дзiця, якi страцi- сваю цацку, калi яна адхапiла руку. Машына спынiлася. Калi кiро-ца адчынi- нам дзверы, Ренцо павё- нас праз велiзарную дра-ляную дзверы старога абтынкаванай фермерскай дома. Увесь першы паверсе ператварылi - сталовую. У кармавой частцы пад двума вялiзнымi вертелами стаялi два по-ных палаючага агню камiна, топившихся дровамi. На адным ражне вiсе- вельмi вялiкi дзiкi вяпрук, тлушч якога выцягва- маленькiя вогненныя языкi вакол вогнiшча -нiзе. На адным было тры гусака i пяць дзюбу.
  
  
  "Мы атрымлiваем тасканскай адукацыю - лепшым выглядзе", - сказа- Рэнца. Ён паказа- нам на гало-нае крэсла i спынi-ся, каб даць -ладальнiку некалькi кулiнарных савета-.
  
  
  Астатняя група -варвалася -нутр. Не-забаве пача-ся традыцыйны iтальянскi вячэру вакол некалькiх стра-. Для антипастой рушы- услед густы фермерскi агароднiннай суп i/або пасты. Затым смажаны кабан з печаным бульбай i артышокамi. Затым курыца цi гусь з мiкс-салатай i шынкамi. Затым велiзарныя латкi з салодкiмi каштанамi i крэмавымi пiрагамi. Потым сырная дошка памерам амаль з одзiна вакол стало- i, нарэшце, у давяршэнне за -сё -сякая розная дробязь, запиваемая каньяком, шампанскiм i граппа.
  
  
  Камiла села побач са мной. Яна эла усе стравы з такiм жа апетытам, як i пражэрлiвыя жарабцы насупраць нас. Калi яна за-сёды прыходзьце так, то ee маленькую пятифутовую фiгуру трэба было падтрымлiваць сталымi i упартымi практыкаваннямi. Наша паездка сюды дала мне нейкае -я-ленне аб тым, што гэта для трэнiро-кi. - Госпадзе, - сказа- Мэллори, накладваючы на вiдэльцы вышынных спагеццi i запiваючы ih кьянцi, - клянуся табе. Што-то ёсць у гэтым iтальянскiм паветры, ад чаго - мяне сцiскаецца жыцця. Дом у два вакол гэтых стра- былi б па-навартасным абедам, а тут яе працягваю ёсць".
  
  
  Дзе-то памiж макаронамi i вепруко- на -ваходзе па-стала нейкае хваляванне, i ва -сёй сталовай прайшо- шэпт.
  
  
  - П'еро iдзе, - сказа- Рэнца. "Маленькi мудрэц".
  
  
  У поле зроку з'явi-ся то-сты карчмар, адступаючы назад i низменному кланяючыся. А пасля яго яе -бачы- самога маленькага чалавека, якога калi-небудзь бачы-. П'еро Сiмка бы- ахайным, эфектна апранутым карлiкам з добра падстрыжаныя валасамi i акуратнай бародкай - форме сэрца. Ён насi- кароткую палку з булавешкай па слановай косцi не да-жэй чатырох фута-. У ботах на платформе на высокiх абцасах ён бы- каля пяцi фута- ростам.
  
  
  Эга падвялi да нашага столiка, дзе афiцыянт -жо пакла- на крэсла дзве падушкi. Усе -сталi, каб павiтаць яго, уключаючы Камiлу i, нязграбна iдучы за iмi, як таго патрабавала мая роля, ваш пакорны слуга.
  
  
  "П'еро".
  
  
  'Прафесар".
  
  
  - Нарэшце-то, - усклiкну- Ренцо. "Прафесар Сiмка. Мiстар Карр, пра каго я вам каза-.
  
  
  "Хопiць пра гэта, прафесар ", - сказа- маленькi чалавечак, моцнага сцiскаючы маю руку, як кiпцюрамi. "Мы тут як сябры. Яе П'еро, Джэры, i я рады пазнаёмiцца з вамi. Сядайце, каб яе мог нагнаць упушчанае - гэтым распусным обжорстве.
  
  
  Ён бездакорна гавары- па-ангельску з лёгкiм амерыканскiм акцэнтам, у адрозненне ад ён брытанскай чапурыстае, якая займаецца звычайна назiраецца - пiсьменных iтальянца-.
  
  
  Эга -смешка была адкрытай i нявiннай. Але - эга маленькiм складам цела адчува-ся моцны гне-. Гэта бы- не той за-сёды насцярожаны погляд эга зеленаватых вачэй, а што-то накшталт мяккага шоргату - эга хударлявым целе. Адзiнае, з чым яе мог пара-наць гэта, была ноч да-ным-да-но - Палембанге, Суматра. Затым яе вароча-ся сем бяссонных гадзiн у сваёй смецця. Пакуль я не зазiрну- унутр i не выявi- малюсенькага яркага i блiскучага крайта; адна вакол самых фатальных цмок ва -сёй прыродзе.
  
  
  Эга памер не перашкаджа- уя-ленням П'еро аб здаровым харчаваннi. Верны свайму слову, ён з галавакружнай хуткасцю е- антипасту i спагецi, i абагна- нас, калi падалi дзiка. Потым у яго бы- час пагаварыць.
  
  
  Сэр Х'ю распавё- аб маiм жаданнi iнвеставаць у "World End" , аб сваiх сумневах - тым, што гэта можна задаволiць, i пра прыкмеце Камiлы, што яна будзе вельмi незадаволеная, калi я не змагу стаць адным па яе спонсара-.
  
  
  "I ты б не хаце-, каб ёй была няшчасная, П'еро", - дадала Камiла.
  
  
  - Нiколi, маё дарагое дзiця, - сказа- П'еро, адразаючы вялiкi кавалак парсючынае вяндлiны i прикалывая эга да свайго лязе, як мiнiятурны ястраб, што кiдаецца на здабычу. - Каб убачыць цябе шчаслiвай, мужчына павярну- бы горы. А так як я не выглядаю памерам з бульдозер, тым больш у мяне прычын перасунуць ih для вас. Дай мне падумаць.'
  
  
  Ён заплюшчы- вочы, пакла- мяса - рот i задуменна праглыну-. Шэрая бародка рухалася -верх i -нiз па эга шырокаму галстуку, пакуль ён жава- i дума-.
  
  
  Ён расплюшчы- вочы, задаволена падморгваючы. "Адмова аргенцiнцам", - сказа- ён.
  
  
  Мне не трэба было гуляць, каб выглядаць ашаломленым. Яе спыта-. - Што гэта, П'еро?
  
  
  - Я думаю -слых, Джэры, - сказа- ён. "Часам не занадта акуратна. Я маю на -вазе, што - Буэнас-Айрэсе ёсць група багатых iдыёта-, якiя хочуць удзельнiчаць у нашым фiльме; невялiкае -дзел каля па-мiльёна. Нiчога не было падпiсана, нават не было поцiску рукi.
  
  
  I -весь свет ведае, што П'еро трымае сваё слова. Але калi б не гэта поцiск рукi, чаму б нашаму сябру Джэры Карру не заняць месца гэтых аргенцiнца-?
  
  
  "Чаму я не падума- пра гэта?" - усклiкну- сэр Х'ю з перабольшаным захапленнем, як быццам ён сапра-ды не дума- аб тым, каб дапамагчы дарагому Джэры Карру пазбавiцца ад часткi эга нафтадаляра- у той момант, калi ён скончы- чытаць маё паведамленне - "Супербе".
  
  
  - Ты сапра-ды думаеш, што зможаш гэта зрабiць? - спыта- яе - адпаведным здзi-леннi.
  
  
  'Змагу зрабiць?' - сказа- маленькi П'еро. - Я -жо зрабi- гэта, Джэры Карр.
  
  
  Голас мой поцiск рукi, сведкамi якой могуць стаць усе нашы сябры". Зно- гэтая моцная, падобная на кiпцюры мёртвай хваткай. - За пяцьсот тысяч долара- за -дзел у "World End" плюс звычайныя дадатковыя выдаткi. Але гэта справа юрыста- i за-тра-пасляза-тра. Больш нiякiх размо- пра грошы сёння -вечары. Сёння мы проста кампанiя вясёлых сябро-, якiя добра праводзяць час. Пагаджаешся?'
  
  
  - Добра, - сказа- я.
  
  
  - Выдатна, - сказа- сэр Х'ю.
  
  
  - Прыемна, што ты побач, - прамармыта- Стадс Мэллори.
  
  
  - Брава, - усклiкну- Ренцо.
  
  
  Адказам Камiлы было до-гi, пяшчотнае сцiск майго сцягна.
  
  
  У абодва канца вячэры справы не абмярко-валiся. Пазней мы зно- забiлiся - лiмузiны i паехалi - аэрапорт, дзе палiтычнае годнасць П'еро прывяло нас mimmo гадзiнных - тыл аэрапорта, дзе была сабраная першая частка ВПС Верельдейнде. Справаздачы Клему Андэрсана падрыхтавалi мяне да чаго-то впечатляющему, але яе -сё ро-на бы- здзi-лены. Мала таго, што Концi пераканалася, што розныя -рада прадаставiць лепшыя самалёты сваiх ваенна-паветраных сiл - рэакты-ныя "Фантомы", рэакты-ныя "Сейбры" i што-тое, што нават у цьмяным святле аказалася сапра-дным B-52, - але таксама была жменька выставленых лятучых цацак, аб якiх яе веда- толькi па справаздач AX : самалёты, якiя нават не згадвалiся - апошнiм выпуску All the world's Aircraft, гэтага незаменнага штогадовага рэестра таго, хто што вырабляе i каго забiвае. Два вакол гэтых сакрэтных самалёта- былi амерыканскiмi. Тры iншых выглядалi як рускiя мадэлi, аб якiх яе веда- толькi па чутках i тым некалькiм кантрабандным фатаграфiях. Ih было тры, што можа толькi сведчыць аб тым, што гэтыя неспасцiжныя -сходнiя суседзi прасо-валiся наперад значна хутчэй, чым магла паспяваць наша лепшая служба выведкi.
  
  
  Упершыню яго за-важы- сапра-дны энтузiязм у Ренцо, сэра Х'ю i Стадса. Малюсенькi П'еро шэл наперадзе, пераходзячы ад аднаго скарбы да iншага, як захоплены школьнiк.
  
  
  "Уявiце, калi б адзiн вакол гэтых аб'екта- з'явi-ся над Вашынгтонам, акруга Калумбiя, з сiмволiкай Савецкага Саюза, - сказа- ён, - у той момант, калi амерыканскi самалёт з'явiцца над Ленiнградам, а адзiн вакол iх, скажам, са свастыкай, з'явiцца над Пекiнам. Толькi -явiце сабе рэакцыю ва -сiх трох выпадках, i тое, як хутка цывiлiзацыя, якой мы яе ведаем, прыйдзе да канца".
  
  
  "Гэта гало-ная тэма "абодва канца свету", - прашапта- мне Ренцо. "Мы зробiм "Ватэрлоо" Лаурентиса падобным на старую камедыю Шырлi Темпл".
  
  
  Яе спыта-. - "Якi-небудзь фiльм з пасланнем?"
  
  
  Стадс Мэллори зарагата- - пустэльным аэрапорце. За вячэрай ён пастаянна упiва-ся граппа, напоем, якi можна выкарысто-ваць амаль як палiва для рэакты-ных рухавiко-, не занадта змяняючы працэс дыстыляцыi.
  
  
  - Гэта паведамленне, - сказа- ён. "Пасланне мёртваму адкрыты басейн". Са сваёй злёгку сутулой фiгурай у месячным святле, з басам, якое зыходзiць з эга до-гага сморщенного асобы, i з гэтым чорным плашчом, накинутым на плечы, ён бы- падобны на вампiра вакол аднаго фiльма па эга меншых брато- у кiно. - Стадс мае на -вазе, - сур'ёзна сказа- сэр Х'ю, - што вы маеце рацыю. Гэта фiльм з пасланнем, Джэры. I гэта пасланне складаецца - тым, што гэты дурны стары зямны шар проста не перажыве Трэцюю сусветную вайну з усiм зброяй, даступным цяпер нават малым краiнам".
  
  
  - Даступным нават для кiнакампанiй, - суха дада- я. Сэр Х'ю засмяя-ся. 'На самай справе. Вядома, гэтая цяжкая праца неабходная толькi для дэталя-: -злёт, пасадка i да таго падобнае. Нашы за баявыя сцэны, некаторыя вакол якiх будуць самымi узрушаючымi па калi-небудзь зьнятых, будуць знятыя - паменшаным маштабе. Да высокаму разраду самалёты над цацачнымi мястэчкамi, сажалкi, якiя будуць падобныя на акiяны, але -сё неверагодна рэалiстычна". "Гэта новы працэс, - сказа- Рэнца. "З кампутарамi мы можам загадзя запраграмаваць цэлыя паслядо-насцi. Дзве армii ваююць адным з адным, разбурэнне Нью-Ёрка бамбаваннямi, iмiтацыi ядзерных выбуха-. Адно нацiск кнопкi i проста такi паказальнiка-".
  
  
  "Табе на-рад цi патрэбен рэжысёр, пра-да, Х'ю", - поддразнил Стадс. - Я лепш пайду збiраць валiзкi. - Вы, Стадс? Чалавек, якi кiрава- па-станнем зулуса- - фiльме? - горача запратэстава- Ренцо . "Наша маленькая-вялiкая вайны будзе гэтак жа добрая, як дадзеныя, якiя мы -водзiм у кампутары. I, Стадс, няма рэжысёра, якi мог бы распрацаваць гэтую праграму лепш, чым вы. - Глядзiце, -мяша-ся сэр Х'ю .
  
  
  "Ужо позна, i мне становiцца холадна", - цiхi голас Камiлы рэхам адгукну-ся гуляе - вялiкiх хлопчыка-. - Мы вяртаемся, цi не так?
  
  
  - Ты правы, дзiця маё, - сказа- П'еро, iso усiх сiл спрабуючы вызвалiцца ад свайго захаплення. "Мае старыя косцi таксама пачынаюць астываць. Ёй зайздрошчу вам, маладыя людзi, якiя так хутка разаграваюцца. Ён адкрыта паглядзе- на Камiлу i мяне.
  
  
  Назад мы ехалi - тым жа лiмузiне. Камiла зно- прыцiснулася да мяне. Менш акты-на, але не менш панадлiва.
  
  
  "Сёння яе, застаюся з табой, Джэры", - сказала яна, калi мы выйшлi, вакол машыны.
  
  
  "Але гасцiнiца..." - падума- яе -слых.
  
  
  "Пух. Вы думаеце, што Le Superbe - адзiн па гэтае танных гатэля-, дзе выпадковая шлюха павiнна звяртацца да кiра-нiцтва за дазволам? Гэта раскошны i цывiлiзаваны гатэль, асаблiва для джэнтльмена, якi зня- лепшы нумар, i асаблiва для нашага з Ренцо iншы. Яна прыцiснула маю руку да сваёй пругкай маленькай грудзях. Ee сасок моцна праця- тонкi пласт тканiны. Мае нататкi аб Камiле ясна, цi будзе мне зразумець, што тры гады таму яна таксама была адной вакол iх выпадковых шлюх, якiя ладзiлi свае шо- у танных ружовых гатэлях. Але грошы, папулярнасць i некалькi больш выбарчы выбар культуры сцерлi той перыяд, па яе памяцi.
  
  
  Незадо-га да таго, як мы дасягнулi апошняга павароту перад Le Superbe, мы ледзь не сутыкнулiся. Патрапаны стары сiнi "Фiят-500" вылеце- праз завулка на Пьяцца дэла Репаблика выплат прама на нашу машыну. Кiро-ца Ренцо гераiчна тузану- стырно, i кiро-ца "фiята", буйная гарыла - клятчастай спарты-най куртцы, зрабi- тое ж самае. Дзве машыны з вiскам спынiлiся бок аб бок, насы кожнай паказвалi - розныя бакi. Яе -бачы- кроплi банк на твар iншага кiро-цы. Наш кiро-ца выгукну- эму некалькi iтальянскiх лаянак, той тут жа адказа- i паеха- далей.
  
  
  Адзiным перавагай было тое, што Камiла прызямлiлася мне на каленi, учапi-шыся - мяне - цудо-на жаху.
  
  
  "Божа мой, - сказала яна, - я думала, мы памром яшчэ да таго, як ляжам спаць".
  
  
  Ренцо, менш узрушаны, засмяя-ся. "Наша сла-нае рымскае рух", - сказа- ён. "Нiчога страшнага, хоць пасярод ночы гэта здараецца трохi зрэзаць".
  
  
  У вестыбюлi гатэля Стадс, сэр Х'ю i Майкл Спорту, якiя захапiлi майстар па вытворчасцi - машыне ззаду нас, пакiнулi нас адных. Ренцо падня-ся са мной i Камiлай у пазалочанай кабiне лiфта на трэцiм паверсе, дзе - яго бы- пастаянны нумар з не менш пастаянным патокам наведвальнiка-, у асно-ным дрэнных хлопца-. Мы працягнулi шлях на шостым паверсе пад амаль мацярынскай усмешкай пасыльнага.
  
  
  "Ах, яе ведаю гэты нумар", - сказала Камiла, праходзячы mimmo мяне па гасцiнай - спальню. "Я думаю, што ён прыгожы. Глядзi.' Яна тузанула за шнурок, i фiранка, якую яна адхiнула, адкрыла стогнамi люстэрка, простиравшееся ад падлогi да столi. "О, ты пакахаеш мяне на шырокiм экране", - паабяцала яна, сьмела ныраючы - ванную.
  
  
  Мне не трэба было выхаванне, каб распрануцца. Але Камiле было чаго здымаць, i яна была голай, як нованароджаны дзiця, калi яго толькi зня- куртку i штаны. Яна дапамагла мне з астатнiм, i ён бы- рады, што пакла- пiсталет i штылет - свой чамадан. Маленькую газавую бомбу, падобную на залатую цацанку, можна было пакiнуць на прыложкавыя тумбачцы. Мне не трэба было адказваць на заблытаныя пытаннi, якiя маглi б перашкодзiць маiм цяперашнiм намерам ...
  
  
  Мае прыцягваючы сваiмi блiскучымi педагагiчнымi здольнасцямi намеры, мае пачуццi, маю гарачнасць, - усё адбiвалася - гэтым люстэрку ва -весь рост. Камiла была права, што я б пакаха- яе на шырокiм экране. I ёй ме- рацыю наконт таго, як яна апрацо-вала свае гiганцкiя страва, вакол мяса, макароны i антипасты. I нам абодвум падабалася быць правымi.
  
  
  Першы раз бы- хуткiм, дыханне i iнстынкты-ным. Паляжа-шы побач некаторы час, каб аддыхацца i пяшчотна даследаваць iншы iншы, мы перайшлi да другога, больш павольнага крузе з до-гiмi па-замi i млявымi зменамi становiшча. Мы абодва адчувалi паколванне ад гэтага i ляжалi - цяпле i перапляталiся аднаго з адным. У люстэрку мы нiбы завiслi - бязважкасцi - прасторы, слiзгаючы па якiм-то чацвёртага сэксуальнаму вымярэннi.
  
  
  Але частка майго мозгу стала працаваць мацней. Мне пашчасцiла за-сёды знаходзiць у сэксе больш моцны стымулятар, чым, напрыклад, амфетамiн. Магчыма, сэкс выклiка- такое ж прывыканне, але менш шкоднае для цэнтральнай нервовай сiстэмы. Калi Камiле i было вядома што-то большае пра "Канец Свету" , чым далей шестизначная зарплата, ложак была прыдатным месцам для мяне, каб даведацца. I яе мог даведацца, толькi калi яна была цалкам расслабленыя. Улiчваючы дзеяння да гэтага часу тхара, яна здавалася - некалькiх ра-ндах ад некалькi больш слабой абароны.
  
  
  Яе мiнiяцюрнае цела цаля за цаляй было такiм жа цудо-ным, як i больш сакавiтае цела Розаны. У Камiлы таксама было невялiкае перавага - вопыце i адукацыi. У гэты момант яе i адчу- лёгкую дрыготку, у ёй, дрыжыкi, якая займаецца не амелы нiчога агульнага з холадам. Яе, бы- гатовы зно- пранiкнуць у нах.
  
  
  'Яго, Джэры. Ты, так, зараз, - сказала яна.
  
  
  Яе -бачы- у люстэрку яе маленькае цельца, изгибающееся, гатовае для мяне, i я -жо збiра-ся заплюшчыць вочы для першага руху. Затым яе зно- шырока адкры- ih, але занадта позна. У люстэрку -бачы- яе, як дзве мясiстыя фiгуры -вайшлi - пакой праз дзень у гасцiную.
  
  
  Яе паспрабава- павярнуцца, але першы, то-стая гарыла - клятчастай куртцы, ужо -дары- мяне па патылiцы кулаком памерам з кумпяк; -дар, ад якога мог бы -пасцi бык. Яе, упа- з ложка i прызямлi-ся на то-сты дыван, дзе ён упёрся мне - рэбры цяжкай обутой нагой. З-за туману балюча i затуманенного свядомасцi мне здавалася, што я чую голас Хоука, як у папярэднiя днi маiх трэнiровак. Ён сказа-: "Першае, што вы за-сёды павiнны памятаць, гэта тое, што вам не будзе апра-дання-, калi вас заспеты, калi вы не будзеце напагатове". Магчыма, калi-небудзь падаткаплацельшчыкi -дзячнай нацый змесцяць гэтыя словы, на мой надмагiльны камень.
  
  
  Яе напалову -сведамля-, як пачала другi наведвальнiк выцягвае Камiлу вакол нашага саду задавальнення-, адной рукой зачыняючы гэй рот, а iншы душачы ee барацьбу. Затым ён заткну- гэй рот вехцем, заклеi- эга стужкай i звяза- яе iрванымi палоскамi тонкай iльняной прасцiны Le Superbe.
  
  
  Яе, адчу-, што губляю прытомнасць, але, калi гарыла - клятчастай куртцы дапамог сваiм меркаваннi прыяцель моцнага звязаць Камiлу, яе схапi- П'ера, газавую бомбу. Яе схава- эга пад пахай. Яе, падума-, што нiхто не будзе абшукваць чалавека, якога ён выцягну- голым вакол смецця. Мне прыйшла - галаву яшчэ адна думка. Клятчастая куртка была - кiро-цы Fiat 500, якi ледзь не пратаранi- нас. Потым яе пераста- думаць.
  
  
  
  
  Кiра-нiк 3
  
  
  
  
  Прайшло некаторы час, перш чым яе зно- пача- думаць. Але праз дзесяць цi пятнаццаць хвiлiна яе, прыйшо- у сябе, звязаны, як рулет, на заднiм сядзеннi "фiят-500", якi iмчыць па незнаёмым вулачкам. Яны не знайшлi час завязаць мне вочы, што было дрэнным прыкметай. Вiдавочна, у iх не было филантропического намеры пакiнуць мяне цэлым i цэлым.
  
  
  Пульсуючая боль у гало- была моцнай, але, наколькi яе мог судзiць, нiчога не зламалася, i сур'ёзных тра-ма- у мяне не было. Мой розум павольна праяснi-ся, па меншай меры, дастаткова, каб прызнацца сабе, што цяпер ёй бы- уражаны нават больш, чым калi мая населены пункт расii пачалася.
  
  
  У гэты час маё заданне здавалася не больш чым стомнай задачай. Адпра-ляйцеся - Рым i даведайцеся, як мага хутчэй, цi ёсць падставы - сумневах Клему Андэрсана, ёсць цi што-то большае, чым проста дарагое i крычаць кiнавытворчасць. Калi б Клем бы- не правы, яе мог бы сабрацца i паляцець дадому, каб аднавiць свой неаплатны адпачынак i наладзiць разарваныя адносiны з Тигги. Цяпер яе веда-, што Клем не памыля-ся, але - чым ён бы- право-?
  
  
  На першы погляд усё выявiлася так, як разлiчва- Хоук. " Нiтка свету " бы- проста яшчэ адным надзвычай працаёмкiм i дарагiм фiльмам па сённяшнiх бюджэтным мерках. Але абуральныя абвiнавачваннi, верагодна, -я-лялi сабой не больш чым афёру Концi i эга таварыша- па няшчасцi. Хуткасць, з якой яны злавiлiся на маю прынаду, была яшчэ адным пацвярджэннем гэтага, як i ih прыемны невялiкi падарунак у выглядзе Камiлы, каб узбудзiць мой цiкавасць.
  
  
  Ih шырокая трывожная калекцыя i мудрагелiстай зброя былi значна больш, чым на самай дэла трэба фiльму, але гэта нядзi-на, улiчваючы тую раздзьмутую манiю велiчы, якую так частцы можна сустрэць у хатнiх вялiкiх кiнадзеячы. B-52 i iншыя найно-шыя знiшчальнiкi былi дарагiмi цацкамi, але, у прынцыпе, без агнявой моцы, не больш небяспечнымi, чым дырыжабль Гудьира, якi лётае над запо-неным рэкламай Рымам.
  
  
  Яе павiнен бы- прызнаць, што пад гэтай паверхняй iснавалi iншыя -зро-нi. Але яны -сё яшчэ былi настолькi расплывiстыя, i так мала даследаваны, што нiшто, з паспешна набросанных Клемом нататак да майго цяперашняга выкрадання, здавалася, не мела нiякай сувязi з мiжнародным змовай. Усё, што я за-важы- у Ренцо, сэре Х'ю, Стадсе i нават аб гэтым небяспечным карлике П'еро, гэта тое, што яны, здавалася, хацелi бачыць мяне - жывых, i (з дапамогай Камiлы) надзвычай шчаслiвым. Па крайняй меры, на час, неабходнае для падпiсаны чэк на па-мiльёна i перакладу грошай з Багамскiх астраво- у ih швейцарскi банк. Мы, магчыма, елi курыцу - той вечар, але нiхто вакол людзей, якiх сустрака- яе, не бы- вакол iх, хто забiвае курыцу, якая нясе залатыя яйкi. I Джэры Карр бы- такi курыцай у ih вачах.
  
  
  Мае бязладныя думкi рэзка абарвалiся, калi машына рэзка спынiлася. Гарыла - клятчастай куртцы расчынi- дзверы i выцягну- мяне на цвёрды падлогу. Да майго здзi-лення, яе выявi-, што гляджу на -ваход у загарадны рэстаран, дзе мы весялiлiся менш сямi гадзiн таму. Цяпер ён бы- мярцвяна-цiхi i закiнуты - змрочным святле месяца. Яе, успомнi-, як Ренцо, або хто-то яшчэ распавяда- мне, што двое жы- на ферме - некалькiх мiлях адсюль. Персанал да-но з'еха- дадому, у Рыме цi дзе-то паблiзу.
  
  
  Гарыла паставi- мяне на ногi i пацягну- за сабой. Эга грувасткi кампаньён адкры- дра-ляную дзверы новым блiскучым ключом. Цi бы- гэты зварот на месца нашай yahoo цесна звязаны з "Канцом Святла" ... цi не?
  
  
  Калi б Гарыла i той, на каго ён працава-, зладзiлi сапра-дную пагоню - а ёй, магу паклясцiся, што яна не пачалася да таго, як наш парад лiмузiна- выеха- вакол гатэля, - яна паказвала б на рэстаран. Закiнуты - непрацо-ны час, гэта было месца для гульня-, у якiя яны гатэля- пагуляць са мной. Нават самая мiнiмальная сувязь з злачынным светам дасць ключ у самыя кароткiя тэрмiны. I навiзна ih задумы не паказвала на Ренцо i эга паслугачо-, а - iншым кiрунку. Калi б яны эга вызначылi, у iх бы- бы свой уласны ключ. Стадс Мэллори сказа- за вячэрай, што гэта месца i -ся -сёй тэрыторыi гатэля, а вакол яго калi-то належалi сям'i Ренцо, да таго, як азартныя гульнi, дарагiя жырыно-скi хлопчыкi i сумне-ныя грошы адабралi гэта - яго полуаристократическое спадчынай. Яе -сё яшчэ лавi- рыбу - такой жа каламутнай & nb, як i раней.
  
  
  Дзверы была адкрыта. Гарыла i эга спадарожнiк панеслi мяне памiж сабой у сталовую. Напалову цягнучы, напалову несучы, яны веления мяне - струмень пакоя, да гiганцкiм ачаго-, цяпер пустынным i бязмо-ны з-за слабога дыму полупогасшего агню -нiзе. Клетку палiто, шпурну- мяне на крэсла, як мяшок з вуглём.
  
  
  "Тут трымаюць дровы", - у гневе сказа- ён свайму таварышу па-iтальянску. - Вазьмi дастаткова, каб мы маглi распалiць агонь, Пепе. Як-небудзь гарэзаваць смачнае тэхаскае барбекю.
  
  
  Яе не пратрыма-ся б так до-га, падда-шыся нарастальным страху перад перспектывай катавання-. Гэта одзiна прадпрыемства па прафесii. Але, прызнаюся, думка аб тым, каб поджариться на маленькiм вогнiшчы, не прымусiла мой складаць даляр бiцца ад радасцi. У мяне да гэтага часу тхара было гэта -спамiн аб гiганцкай свiннi, з якой капала велiзарная колькасць тлушчу на распаленыя да чырванi дровы -нiзе. Пепе вярну-ся з бярэмем дро-. Ён строс з вуглё- попел i кiну- на яе палову сваёй порцыi. Страляе полымя лизало дровы няправiльнай формы, i праз некалькi хвiлiна цэнтр зно- ператвары-ся - бушуючае полымя.
  
  
  Гарыла сарва- лейкопластырь з майго rta. - Добра, мiстэр Карр, - сказа- ён. "Цяпер прыйшо- час пагаварыць".
  
  
  Ён гавары- па-ангельску з моцным iтальянскiм акцэнтам, якi я не буду спрабаваць перадаць.
  
  
  Яе трыма- вусны сцiснутымi гэтак жа шчыльна, як з лейкопластырем на iх, i спрабава- надаць сабе якi выклiкае выгляд. Гэта не так проста, калi ты з голым членам i звязаны па руках i нагах, але ён, падобна, зразуме-. Ён загавары- з Пепе на iтальянскай дыялекце, i Пепе подтащил цяжкi металiчны круцi-, счарнелы i -сё яшчэ з рэшткамi дзiка, якi яе -сё яшчэ пераварва-.
  
  
  Гарыла грэблiва штурхну- мяне сваiм цяжкiм ботам, i Пепе плюну- мне - спiну. Яны выцягнулi трывалы нейлонавы шнур i сталi прывязваць мяне нерухома да вертелу.
  
  
  Разам яны везлi адсюль пурпуровую мяне да топцы i апусцiлi круцi- у трымальнiкi. Потым замацавалi барашковыми гайкамi. Круцi- падтрымлiва-ся двума вертыкальнымi кавалкамi каванага прасы, у якiх на ро-най адлегласцi былi зробленыя выемкi для кантролю адлегласцi да агнявой плiты. По-ныя гуманнасцi, яны пачалi з самага высокага -зро-ню.
  
  
  - Вы, без адзення, - сказа- гарыла, - гэта будзе прыемна сагрэцца пасля халоднага начнога адбору проба- паветра звонку, мiстэр Карр. Перш чым мы выйдзем праз сябе i дазволiць вам занадта моцна перагрэцца, у мяне ёсць некалькi пытання-.
  
  
  Яе выказа- эму свой рэ-матызму разам са сваiм меркаваннем аб nen, яго гаспадарах i эга магчымых пытаннях у струменi кароткiх прапано-.
  
  
  - Вельмi добра, мiстэр Карр! Пепе!
  
  
  Яны спусцiлi мяне на прыступку нiжэй, i цяпло -жо нельга было назваць камфортным. Я не мог перастаць пацець, i кожная кропля банк выдавала шыпячы гук.
  
  
  "Якiя вашы сапра-дныя адносiны з "World End"?" - спыта- гарыла - клятчастай куртцы. - Кравец вазьмi , - працадзi- яго скрозь сцiснутыя зубы. "Яго iнвестар. Яе -кладаю - гэта грошы, таму што думаю, што гэта прынясе больш грошай".
  
  
  Ён магiльна засмяя-ся. "Я -пэ-нены, што вы можаце дамагчыся большага поспеху, мiстар Карр, калi вас так завуць", - сказа- ён. - Табе -сё ро-на прыйдзецца расказаць. Якiя вашы сапра-дныя адносiны з "World End"?
  
  
  - Менавiта тое, што я сказа-, - заро- я.
  
  
  'Больш нiчога? Мiлы, нявiнны iнвестар?... Ён паказа- Пепе.
  
  
  Яшчэ на прыступку нiжэй. Тое, што раней было непрыемным запалам, зараз ператварылася - паленне.
  
  
  - Толькi гэта, - выпалi- я. "Толькi што, нават калi я не атрымлiваю ад гэтага прыбытку, яе -сё ро-на атрымлiваю ад гэтага свае грошы праз Камiлу Кавур. Яе магу дазволiць сабе грошы толькi на гэта. - Значыць, не зусiм нявiнны iнвестар, мiстар Карр, - булькнул гарыла з усмешкай гiены. - Але -сё ж недастаткова перакана-ча. Вы хочаце, каб яе даверы-, што вы -кладваеце па-мiльёна даляра- у маленькую дзя-чынку, калi вы можаце атрымаць тузiн такiх за пяцьсот, а не так да-но маглi купiць синьорину Кавур за пяцьдзесят? Пепе!
  
  
  Яшчэ адна прыступку нiжэй. Цяпер яе веда-, што не вытрымаю. Яе б таксама не шталь казаць, але гэта не дапамагло вырашыць праблему АХ. Вядома, Хоук мог паслаць яшчэ аднаго агента, але - залежнасцi ад таго, колькi часу iм спатрэбiцца, каб знайсцi маё цела, або ад таго, цi было маё знiкненне нена-мыснага, гэта затрымае некалькi дзён цi нават нядзелях. I калi Андэрсан сапра-ды што-то адчула, калi сапра-ды iснавала мiжнародная пагроза сусьветнаму парадку, гэта было б занадта мала.
  
  
  Пепе падкiну- у вогнiшча тры новых палена, i полымя стала яшчэ вышэй.
  
  
  Гарыла сказа-. - "Я думаю, што з гэтага боку ён ужо скончы-, Пепе", - сказа- ён са сваiм агiдным гумарам.
  
  
  Цяпер яе спiной вiсе- унiз. Спачатку гэта захо-ваюцца некаторы палягчэнне, так як адлегласць да агню павялiчвалася, але новае палiва, якое Пепе падкiдва- у яго, таксама -змацняла агонь, i ён ужо адчува-, як пухiры з'я-ляюцца на маiх плячах i ягадзiцах... I ён адчува- што-то яшчэ. ...
  
  
  Калi мае запясцi знаходзiлiся адкрытыя над агнём плiты, яе адчу- невялiкае знiжэнне напружання, калi нейлонавы шнур пача- плавiцца ад са-чанка. Яе сцiсну- запясцi, каб пратрымацца яшчэ крыху. Яе напружы- цяглiцы левай рукi, каб утрымаць П'ера, якi пасьпяхова хава-ся - мяне пад пахай.
  
  
  "Якiя вашы сапра-дныя адносiны з "Канцом свету", Мiстар Карр? Допыт сам па сабе бы- аднатонным... Улад цяпер была вакол мяне амаль невыносная. - Прыдумай што-небудзь больш перакана-чае, чым твая тарабаршчыны аб грошах i гэтай сучке па кiно. Таму што - адваротным выпадку нiтка свеце для вас надыдзе занадта рана, i вы не зможаце скласцi кампанiю для нашай невялiкай гутаркi.
  
  
  Пепе вiскну- ад смеху i -ста- побач са сваiм босам, каб блiжэй разгледзець спякотнае.
  
  
  Цяпер прыйшо- час, цяпер, калi яны абодва стаялi так блiзка да мяне. Слава богу, яны глядзелi больш на мой твар, чым на мае звязаныя запясцi, калi яго выцiснула яшчэ адну просьбу. - Чэснае слова, - крыча- яе, гуляць лепш, чым хто-небудзь на кiнастудыi Концi. - Гэта сапра-ды адзiнае. Яе проста нафтавiк, у якога грошай больш, чым мазго-. Яе чу-, такiм чынам можна крыху наблiзiцца да гламуру кiно. Не палiце мяне больш, сiньёр ...
  
  
  "Смажаны, як свiння, вiск, як свiння", - поддразнил мяне гарыла. - Нам патрэбен рэ-матызму лепей, мiстэр Карр. Можа быць, яшчэ раз павярнуць цябе тварам да агню?
  
  
  Ён зно- пача- паварочваць мяне. Гэта бы- той момант.
  
  
  Калi ён пача- рухаць мяне, яе, працягну- свабодную правую руку i адным хуткiм рухам выхапi- П'ера. Яе узвё- яе вялiкiм пальцам i кiну- памiж Пепе i гарылаю.
  
  
  "Ну, кравец..." - голас амаль усё, што ён усё яшчэ мог сказаць з'едлiва. Пепе павалi-ся на падлогу побач са мной. Рэзкiм рухам яе адскочы- ад вогненнай плiты i полымя i хутка перавярну-ся. Яе хутка вызвалi-ся з полурасплавленных вяровак на лодыжках i прыгну-ся, гатовы сустрэць сваiх ката-. Мне больш не трэба было турбавацца.
  
  
  Хараство гэтай газавай бомбы заключаецца - яе хуткiм i канцэнтраваным уздзеяннi на невялiкую плошчу. Яе, затаi- дыханне, але на-рад цi - гэтым была неабходнасць.
  
  
  Гарыла - клятчастай куртцы i Пепе -жо былi кандыдатамi на могiлках Кампа-Verano, калi яе зно- выдыхну-. Паветра, якi -здымаецца над плiтой агню, выносi- з сабой апошнiя рэшткi газу.
  
  
  Калi яе зно- уста- на ногi, яго адчува- сябе не так, як, нiбыта, дрэнна, не ценымногие горш, чым той, хто надгарэ-, засну-шы на пляжы - Маямi. Верагодна, у мяне засталiся пухiры i некалькi дзён дыскамфорт, але яе зно- буду - дзеяннi .
  
  
  Раптам ад палягчэння i -сведамлення свайго становiшча яе, зарагата-. Тут яе стая- адзiн у сталовай з двума трупамi. Тут ужо стая- Нiк Картэр, у мэты якога зно- вiравала думка вярнуцца да задання AX, чырвоны, як лобстара-, потым смажання, i -сё яшчэ такi ж голы, як Адам да грэхападзення, у добрых шосты мiлях ад Рыфмы.
  
  
  Перш чым яе зно- окунусь ва -ражлiвае або асэнсаванае дзеянне агента АХ, мне трэба было скончыць некалькi менш драматычных рэча-. Яе прабра-ся на кухню рэстарана i знайшо- у шафе якую-небудзь вопратку. Яе отдолжил брудную белую кашулю на тры памеру менш, чым мне было трэба, штаны са свабодным швом, брудную поварскую куртку, занадта маленькую, пару разваленых працо-ных чаравiк. Яго наогул не бы- непрыемны сюрпрыз нам для якой асяроддзя, акрамя цёмнай сподняга боку, але, па крайняй меры, цяпер мне не пагражала небяспека арышту за непрыстойныя паводзiны.
  
  
  Мёртвы цi не, але - мяне было адчуванне, што гарыла - клятчастай куртцы -сё яшчэ мне што-то павiнен. Акуратна нацягну-шы калекцыю адзення - сваю полупрожаренную тушку, яе зно- вярну-ся да эга i цела. Яе зня- эга куртку, якая займаецца дала б мне больш цяпла, чым кароткая белай куртка памочнiка кухары, i перакана-ся, што ключы ад "фiята" знаходзяцца - адным па эга кiшэня-. Яе выйша- праз вясковага рэстарана i зачынi- за сабой велiзарную -ваходныя дзверы. Затым яе sel - "фiят-500" i выкiрава- з пад'язной дарожкi. Яе бы- на Вiа Тибуртина i паеха- на захад, у бок цэнтра.
  
  
  Было каля пяцi гадзiн ранiцы, i першыя прамянi -зыходзячага сонца змагалiся з цемрай. Руху амаль не было i прыкмет жыцця амаль не было, пакуль я не звярну- на падлогу-абароту Пьяцца дэла Репаблика i не -бачы- колькасць палiцэйскiх машын перад Le Superbe. Ад грузавiко- да патрульных машын i мунiцыпальных машын хуткай дапамогi.
  
  
  Яе прыпаркава- "фiят" - завулку i пайшо- назад у "Ле Суперб". Калi яе паспрабава- увайсцi - пад'езд, мяне з абодвух бако- схапiлi два гiганцкiх карабинера, асно-най групы рымскай палiцыi.
  
  
  - Дакументы? - спыта- той, што справа ад мяне, хваравiта выкручваючы мне руку.
  
  
  "Вашы дакументы", сказа- той, што злева ад мяне, сцiскаючы маю iншую руку. 'Замежны пашпарт? Идентификационая карта?'
  
  
  - Яны - маiм пакоi, - сказа- я. "У гатэлi Le Superbe.
  
  
  Яе па-тарыць сваё прыкладанне па-iтальянску, i абодва афiцэра недаверлiва паглядзелi на мяне. Одзiна вакол iх паглядзе- у маю растрепанную, ярка размаляваную куртку. I аднаго погляду на мае абвiслыя штаны, мае абарваныя ногi было дастаткова, каб пераканаць яго, што я нiколi, нiколi не змагу быць пастаяльцам у Le Superbe. Яны абмярко-валi, цi пакiнуць мяне ляжаць у канаве або -зяць пад варту на до-гi спiс нераскрытых злачынства-, пачынаючы ад згвалтавання, вымагальнiцтва скрадзеных твора- мастацтва i заканчваючы махлярствам. Палiцэйскi, якi гатэль мяне арыштаваць, здавалася, выйграва- па ачках, пакуль мяне нарэшце не курорты жаночы крык радаснага пазнавання, у туалеце зараджа-ся а-тамат, праз вокны шостага паверха гатэля. Джэры, каро mio! Джэры. Гэта ён. Глядзi, П'еро!
  
  
  Яе падня- вочы i -бачы- Камiлу - маёй ярка-сiняй пiжамны куртцы у акне майго гасцiнiчнага нумара. Побач з ёй бы- маленькi П'еро Сiмка, а-тарытэтна якi паказвае на якi далучы-ся да iх камiсара палiцыi - форме. У мегафон ён аддава- выбуховыя каманды, якiя яшчэ больш парушалi i без таго парушаную цiшыню гэтага ранняга ранiцы.
  
  
  - Сяржант Адтуль У Атлантычны Акiян. Капрала- Инверно. Неадкладна адпусцiце гэтага чалавека i адвядзiце эга эга - пакой. Ён параi-ся з П'еро, якi дасягну- эга талii. "Пакой 79. Iмгненна!"
  
  
  Двое маiх тых, хто напада- iмгненна ператварылiся - ласкавых, клапатлiвых сябро-. Яны звярталiся са мной так, як быццам мяне гатэлi папесцiць - то маёй лiтаральнай капрызе, зварот, якое яе вельмi цанi-, - i правё- мяне праз аддалялiся шэрагi цiка-ных мiнако- i палiцэйскiх у вестыбюль, уверх па лiфта i - мой нумар, дзе Палко-нiк адасла- ih з кароткай падзякай.
  
  
  - Божа мой, - выгукну- Ренцо, сустракаючы нас у дзень. Камiла, П'еро, сэр Х'ю i Стадс стаялi ззаду яго, апранутыя - розныя пiжамы. "Мы думалi, што страцiлi цябе наза-сёды". Ён бы- прадзюсарам, а не акторам, i было цяжка -сумнiцца - эга шчырасцi, паколькi ён выразна паважа- знакi даляра.
  
  
  - Я таксама, - усклiкнула Камiла. "Гэтыя жудасныя людзi. Яе думала, ты памёр.'
  
  
  - Але дзе ты -зя- гэтую вопратку? - ра-ну- П'еро. Нават у гэтай мiтуснi ён застава-ся модным узорам для -сiх у сваёй атласнай пiжаме ад Валянцiна, ярка-чырвоным халаце i хатнiх тапачках ад Гучы.
  
  
  Я не буду марнаваць час на па-тор таго, што адбылося, як ён iм гэта патлумачы-. Яе паказа- на вадзiцеля "фiята", якi ледзь не пратаранi- нас раней, як майго выкрадальнiка, i Ренцо, i П'еро абмянялiся разумеюць поглядамi.
  
  
  "У свеце кiно ёсць ворагi, якiя не могуць перастаць спрабаваць сабатаваць вытворчасць "абодва канца свету" i спустошыць Ларэнца Концi", - сказа- Рэнца .
  
  
  "Цi гэта помста гэтых запальчывых аргентынца-", - падума- услых П'еро. - Хоць як яны маглi так хутка даведацца, што мы не мянялi ih iнтарэсы на iнтарэсы Джэры?
  
  
  Гэтыя рэакцыi падалiся мне больш чым паранаiдальнымi. Неспакой аб маёй бяспекi сэнсу вялiкага не маюць шчыра. Але ih развагi аб перадгiсторыi майго выкрадання былi блiзкiя да вар'яцтва. Хоць яны, магчыма, былi параноiкамi, гэта нiякiм чынам не паказвала на дачыненне маiх партнёра- па фiльме да гэтага розыгрышу. Яны перавярнулi неба i зямлю, каб знайсцi мяне. Яны -гаворвалi рымскую палiцыю i падраздзяленнi службы бяспекi iтальянскай армiй знайсцi мяне з iмi тхара, як за-важылi маё знiкненне. Дазвольце мне коратка расказаць пра тое, што адбылося потым майго знiкнення. Камiле спатрэбiлася менш пятнаццацi хвiлiна, каб вызвалiцца з разарваных прасцiн i схапiць тэлефон, каб папярэдзiць П'еро i Ренцо. Яны, у сваю чаргу, папярэдзiлi -се органы. Ee апiсанне двух зламыснiка- было занадта недакладным. Яна вадкасцi i крывi ih ростам каля васьмi фута- i мускулiстымi, як украiнскiя цяжкаатлеты. Але неабвержныя факты самага майго знiкнення, разарваныя прасцiны, вiдавочныя драпiны на дзень з узламанай замка былi больш чым дастатковым доказам выкрадання.
  
  
  Палiцыя i сiлы бяспекi, якiя праводзiлi расследаванне, спрацавалi хутка i эфекты-на. Праз дзесяць мiн, затым таго, як Гарыла, i Пепе -цягнулi мяне - тратторию , па -сiм горадзе былi -сталяваныя блокпосты. Трое мужчын працавалi з трыма рознымi телефонану, пасылаючы каманды дэтэктыва- для допыту некаторых вакол былых палюбо-нiка- Камiлы.
  
  
  - Не тое каб яе пакiнулi каму-то такiм няшчасным, - з задавальненнем сказала яна. "Але рэ-насць непрадказальная, i iм проста трэба было адсочваць кожны тое, каб знайсцi цябе, Джэры". У гэтую ранiцу, павiнна быць, было шмат чырвоных асоб i неперакана-чых зая- жонкам у Римэ. - Таму што я яшчэ не скончыла з табой, - паабяцала яна з гарэзлiвай усмешкай. Яна павярнулася да ложка, на якой сядзела, i паказала на пакой, по-ную кiношнiка-, палiцэйскiх i дэтэктыва-. "Голас хто-то, хто яшчэ не спа-, i перажы- жудаснае час. А цяпер яшчэ i беспокоите эга сваiмi пытаннямi i глупствам . Вунь. Усе вы. Камiла паклапоцiцца аб nen. Нават Ренцо i П'еро кi-нулi - рэ-матызму ee гарачыя загады, i - пакоi зно- стала пуста. Камiла паехалi пасыльнага - свой адрас, i загадала яму было прынесцi з туалетнага столiка яе касметычку.
  
  
  "Ты цяпер пакуль бескарысны для мяне, для нас, кiм бы яно нам было, бедны Джэры, - сказала яна. - Але - мяне ёсць выдатная мазь. Яна прыгожая па колеры. Як мужчынская сперма. Яна хiхiкнула. - I праз некалькi гадзiн твае апёкi зажывуць. Там по-на асаблiвых рэча-, фермента- i iншага. Аднойчы яе так апяклася на здымках у Сардзiнii, што доктар сказа- мне, каб спынiць carinf.com не нясе адказнасцi, як мiнiмум на тыдзень. Але ранiцай яе нанесла гэты чаро-ны крэм i - той жа дзень была бездакорнай, як за-сёды перад камерай. Гэты фiльм сабра- два мiльёны толькi - Iталii, i яе да гэтага часу тхара атрымлiваю касавыя зборы, калi мае адвакаты трохi падштурхнуць Ренцо , так што, як бачыце...
  
  
  Яе наогул нiчога не бачы-, але дазволi- гэй трохi са мной павазiцца. Яна -мела -кладцы мяне. Яна -зяла маленькую прастакутную касметычку - пасыльнага, калi ён вярну-ся. Ён нам разу не зiрну- на пухiры на маiм багровом цяля, калi яго ляжа- голы на ложку, i на Камiлу, усё яшчэ апранутую - верхнюю палову маёй пiжаме, калi яна была сагнутая мной наза-жды. Можна многае сказаць аб гэтых высакакласных гатэлях з ih самымi высокiмi коштамi.
  
  
  Камiла знайшла графiн памерам з маленькую малочную бутэльку з жамчужна-шэрай сумессю i хутка нанесла трохi эга змесцiва - маё цела. Адразу адчу- некаторы палягчэнне. Яе б парэкамендава- сл медыцынскiя паслугi, АХ... Дазволю даць iм савет, якi б ён нам бы-.
  
  
  Калi яна памазала мяне, мой розум пераключы-ся на больш высокую хуткасць. Як за-сёды на заданнi ад АЙ у мяне была немагчымая мешанiна рэча-, якiя трэба было зрабiць адразу, без выразнага устано- ih выканання. На самай дэла значна прасцей уцячы ад двух ледзь не поджаривших цябе галаварэза-, чым выслiзнуць вакол гатэля, ахо-нага паловай лепшых сiл рымскай i iтальянскай сiл бяспекi.
  
  
  Камiла выклiкала пакаё-ку - пакой i зно- заправiць ложак. Яна i пухлая, спакойная дзя-чына асцярожна перакочвалiся мяне на бок, а затым, наадварот, клалi чыстыя, мяккiя прасцiны, а затым хавалi мяне легкiм ко-драй. На вулiцы -жо развiднела, i Камiла задернула шторы на двух га-бечных вокнах.
  
  
  "Цяпер ты павiнен паспаць, Джэры," сказала яна. - Калi цябе гэта здасца цяжкiм, яе пакiну цябе дзве маленькiя пiлюлi, якiя могуць адправiць нават слана - краiну мар. Але я думаю, ты дастаткова стамi-ся, каб спаць у адзiноце.
  
  
  Яна нахiлiлася, каб неперакана-ча, па-сыход пацалаваць мяне - долi.
  
  
  "Я сама павiнна пайсцi спаць", - сказала яна. "Божа мой, я, напэ-на, падобная на старую ведзьму".
  
  
  Яна больш была падобная на 14-гадовую гиперсексуальную дзя-чыну-ска-та, якая грае - доктара, i яе таксама вось пра гэта сказа-. Гэй, гэта вар'яцка спадабалася. I ёй бы- рады, што яна не збiралася працягваць свой мiласэрны абавязак, седзячы на краi маёй ложка.
  
  
  Яе яшчэ раз падзякава- яе, i яна сказала, што - сне яе буду - по-най бяспецы, таму што палко-нiк Динджес расставi- гадзiнных у калiдоры, у лiфце i - вестыбюлi.
  
  
  Мне наза-жды было сустрэцца з чалавекам, яшчэ дзве гадзiны назад па адным вакол кантактных адрасо- АХ.
  
  
  Да- сабе пяць мiн, затым таго, як Камiла сышла, на выпадак, калi яна вернецца, каб забраць якую-небудзь забытую рэч, перш чым яе, паспрабава- сесцi i зрабiць заказ. Ласьён Камiлы бы- цудам. Ён амаль зно- адчу- сябе чалавекам. Я не кажу, што мне б хацелася натрапiць на што-нешта больш цвёрдае, чым шо-к або Камiла, але паленне знiкла, i ён выявi-, што магу апрануцца, не адчуваючы нiчога, акрамя некалькiх нязначных укола- балюча. Яе -зя- бутэльку з двума жо-тымi капсуламi , якiя Камiла засталася - якасцi снатворнага, i суну- яе - адзiн вакол бакавых кiшэня- камзолы. На гэты раз яе прымацава- штылет да левага предплечью i надзе- наплечную кабуру з Вильгельминой. Яе знайшо- аднаго, вакол брато--двайнят П'ера - сакрэтным аддзяленнi свайго партфеля i суну- эга - хвiлiну. Я не веда-, куды iду, а тым больш да каго, але я не збiра-ся зно- быць зло-леным бяззбройных.
  
  
  Яе выявi-, што магу нават прыняць тую позу ёгi, якая займаецца больш за -сё дапамагала мне з глыбокай канцэнтрацыяй. Такiм чынам, цалкам апрануты i амаль цалкам прыйшо- у сябе, яе сядзе-, скрыжава-шы ногi, на тебризском дыване - сваёй раскошнай кватэры.
  
  
  ЦРУ, а таксама -ласная сетка АХ ужо паведамiла Хоуку аб шуме майго выкрадання i майго вяртання. Але Бог ведае, наколькi скажонымi, недакладнымi, вызначана няпо-нымi i заблытанымi могуць быць гэтыя версii. Яе павiнен бы- даць свой уласны, правiльны даклад кампутара- АХ i яшчэ больш тонкiм розуму Хоука. Фiнансавага вундэркiнда АХ Голд Саймана таксама трэба было папярэдзiць, каб ён трохi падтасаваных дадзеныя, перш чым мне давядзецца -пiхнуць маiм новым партнёрам чэк на 500 000 даляра- праз банк у Наса-, якiм яе так выхваля-ся. Назва i адрас банка -жо былi - маiх предысториях, таму яе не здагада-ся, што частка дарогi -жо пракладзена. Але Голд гатэль б ведаць, калi i колькi. Адным па пераваг майго выкрадання i меркаваных тра-ма- было тое, што Ренцо прыйшлося важную дзелавую сустрэчу на дзень цi два. Гэта час было атрымана на гадзiннiк, якiя яе страцi-, i якiя яшчэ трэба было нагнаць.
  
  
  Нарэшце прыйшла адна думка. Яе пакапа-ся - чамадане i выцягну- нявiннае перавыданне кнiгi Зейн Грэючы. Аднак вы не маглi прагартаць старонкi, так як у нах не было старонак. У нах было толькi маленькае кампактнае складаць даляр па гелигнита, якое выбухнула праз сорак секунд, затым актывацыi, выда-шы дваццаць пстрычак, а затым раскiдала сваё змесцiва на падобных на канфецi стужках - велiзарным беспарадку на плошчы больш за пяцьдзесят квадратных метра-.
  
  
  Яе, падышо- да акна i адсуну- фiранку ривненской настолькi, каб штогод на пробуждающуюся вулiцу -нiзе. Дзве патрульныя машыны i пяцёра вiдавочных палiцэйскiх на вулiцы, плюс некалькi палiцэйскiх у цывiльным асяроддзя- мiнако-. На вулiцы пад бакавым акном было -сяго тры афiцэра - форме з а-таматычнымi карабiнамi пад пахай. Любое хваляванне на вулiцы прымусiла б ih бегчы туды, каб дапамагчы сваiм таварышам . Перад рэгiстрацыяй яе агледзе- будынак звонку i падума- аб тым, дзе яе бачы-, службовы -ваход. Ён усё яшчэ бы- там. Датаванае 1897 годам, будынак было пабудавана архiтэктарам, якi iмкну-ся iмiтаваць пышнасць вялiкiх палацо шаснаццатага стагоддзя. Усе верхнiя анфiлады мелi балконы, куты якiх былi складзеныя вакол масi-ных, цяжкiх краевугольных камянё-. Прастакутныя кавалкi каменя з дзесяцiсантыметровым выступам памiж кожным. Спатрэбiцца зусiм трохi высiлка-, каб з камфортам спусцiцца на дзесяць-пятнаццаць хвiлiна. Але спусцiцца неза-важаным на тры-пяць знака- хвiлiна, на якiя яе спадзява-ся, было трохi складаней.
  
  
  Яе, адышо-, зня- куртку i заката- калашыны. Затым яе надзе- халат. Усё яшчэ няголены i чырвоны ад смажання, ён не ме- патрэбу - касметыцы, каб надаць маiм твары знешнiя прыкметы напружання. Яе, увайшо- у гасцiную i адкры- дзверы.
  
  
  Перада мной выцягну-ся гiгант у форме з вiнто-кай, гатовай стрэлiць. Да мяне будуць ставiцца з усiм павагай, якое мне трэба для маiх планавання.
  
  
  Яе хачу добра выспацца, - сказа- ёй эму па-iтальянску. "Мае нервы вотум-вотум падарвуцца ". Яе скурчы-ся, чым балюча, каб усё выглядала больш перакана-ча, i карабiн, кi-ну- мне. "Калi ласка, прасачыць, каб мяне не турбавалi на працягу наступных трох гадзiн", - сказа- я. "Мне -сё ро-на, хто. Калi яе трохi пасплю, яе змагу пагаварыць з афiцэрамi вашымi, а пакуль яе хачу крыху паспаць.
  
  
  - Але гэта як раз i былi мае iнструкцыi, - сказа- ён, зно- выцягну-шыся па-вайсковаму.
  
  
  - Выдатна, - сказа- я. Хiстаючыся, яе вярну-ся - свой пакой i зачынi- дзверы. Яе мо-чкi пазбавi-ся ад халата, заката- калашыны i знайшо- у чамадане аэразоль са спрэем ад насякомых. Не ведаю, нашкодзiць цi эга змесцiва якой-небудзь мухi, але калi эга нанесцi на рукi з адлегласцi шосты цаля-, ён -тварае тонкi пласт, якi шчыльна аблягае скуру. Яна становiцца такой жа цвёрдай, як скура насарога, i, калi яна высахне, яе можна будзе зняць, як пальчатку. Гэта вытворнае неопрена, распрацаванае адным вакол нашых цуда-лекара--хiмiка-. Адкрыта цяпер мне гэта было б трэба.
  
  
  Яе, узмахну- рукамi - паветры i сагну- пальцы - максiмальны час высыхання дзве хвiлiны. Затым яго падня- кнiгу Зейн Грэючы з ложка i паднёс да акна. Яе зрабi- зморшчыну - верхнiм правым куце, якая займаецца актывавала гэтую штуку, павольна палiчы- да дваццацi пяцi i адкры- акно. Затым яе дазволi- эму сплысцi i зно- хутка зачынi- акно. Пятнаццаць секунд праз -спыхнула гэта вар'яцтва .
  
  
  Гелигнит выбухну-, як быццам два танкер сутыкнулiся яшчэ з адным, i канфецi прастрэлiлi -сю вулiцу - любым кiрунку, амаль ля -ваходу - гасцiнiцу.
  
  
  У гэты момант яе -жо бы- у iншага акна, а потым звонку. Яе спусцi-ся з балкона на цагляны мур кута, назiраючы адным вокам, як людзi кiнулiся са сваiх пасто- у завулку да месца выбуху.
  
  
  Мае рукi -чапiлiся - прасторныя нiшы, i яе апусцi-ся, ледзь схава-шыся па -вазе з вулiцы. Усяго за некалькi секунд больш, чым гэта было б у прыгожым, але старада-нiм лiфце, яе, спусцi-ся -нiз. Апыну-шыся там, яе, прайшо- па -сё яшчэ даволi пустой тратуары на iншы кут i пада- сiгнал таксi.
  
  
  Яе назва- эму пункт прызначэння, месца, недалёка ад майго другога кантактнага адрасу, але досыць далёка, каб пазбавiцца ад праследавацеля-.
  
  
  Калi яе выйша-, павярну- яе за два кута i -вайшо- у вестыбюль гатэля, дзе сонны служачы за стойкай кi-ну- мне, як быццам яе бы- звычайным турыстам, якому тут самае месца. Потым яе выйша- праз службовы -ваход. Яе наткну-ся на завулак. Праз два дамы ад маёй мэты яе увайшо- у порцiк i пачака- яшчэ тры хвiлiны, каб пераканацца, што за мною нiхто не сочыць. Праязджаючы частку i тратуар засталiся пустымi. Я пайшо- далей, а затым да- два кароткiх i адзiн раз до-гi сiгнал у звон са знакам Печы. Пачу-ся гук "Чык" з а-таматычнага адчынення дзень, i ёй бы- так i -нутры, на шляху -верх.
  
  
  На другiм паверсе - дзвярах мяне чака- лысаваты мужчына сярэднiх гадо-. Ён працава- у роднасным агенцтве -рада. На nen бы- линялый чырвоны фланэлевай халат без пояса над выпирающего жыцця, якi з цяжкасцю хавалi мятыя трусы жудаснага малюнак.
  
  
  "Пытаннi, пытаннi, пытаннi. Гэтыя мiлыя хлопчыкi па АХ думаюць, што яе камбiнацыя Lieve Lita i ANP. Наза-жды пагаварыць з iмi для разнастайнасцi.
  
  
  - Галасаванне для чаго яе тут, - сказа- я. - Давай, Мак.
  
  
  - Гилкрист, - сказа- ён панура. "Не Мак".
  
  
  Ён прайшо- праз ахайна, дагледжаную гасцiную, спальню, якая займаецца выглядала гэтак жа чыстай, як i неахайна. Скрыню вялiкага крэсла вакол арэхавага дрэва - далёкiм канцы ля сцяны бы- адкрыты, адкрываючы трансiвер, якi займа- палову скрынi. Iншая палова была занятая нагрувашчваннем электронных прылад, у тым лiку тэлефонам з многокнопочным прыладай перафарматаваць гаворкi.
  
  
  - Выкраданнi, забойствы, бомбы, - прабурча- ён. "Дума-, што я на дыпламатычнай службе, а не - рэспектабельным шпiёнскiм грамадстве. Дазволь мне патэлефанаваць, тады ты зможаш пагаварыць са сваiм начальствам праз пера-тваральнiк гаворкi. Можа, тады яе адпачну.
  
  
  Ён трохi павярну- свае цыферблаты, затым пастука- па клавiшы Морзэ побач з прыладай.
  
  
  Ён працягва- бурчэць. "Некаторым вакол нас даводзiцца зарабляць на жыццё - звычайныя гадзiны. З дзевяцi да пяцi. Не бегаць ад адной ложка да iншага i ад аднаго барбекю да iншага. Трымай, Картэр. Што ж, вам спатрэбяцца розныя шпiёны для вашай шпiёнскай сеткi.
  
  
  Сухi голас Хоука ужо абсурдна у мяне - вушах, калi яго, адказа- на званок. "Ты свайго роду генiй, Нiк," сказа- ён. "Я пасылаю вас вырашыць невялiкую праблему, i першая навiна, якую яе атрымлiваю, заключаецца - тым, што вы самi з'я-ляецеся гало-най праблемай. Тут напiсана..." Я чу-, як ён нецярплiва гарта- свае справаздачы. - Тут сказана, што цябе выкралi два хлопца, якiя прывязалi да цябе вертелу i збiралiся засмажыць цябе жы-цом, калi ты вырва-ся i сышо- ад iх. Смерць паводле "невядомай прычыне". Што ж, яе магу здагадацца без далейшых падказак, але я за-сёды дума-, што трэба чацвёра мужчын, каб схапiць аднаго, вакол маiх хлопца-. I шэсць, каб пазмагацца з табой.
  
  
  Яе рызыкну-, што эга перапыняць, каб растлумачыць эму, як мяне выкралi. Не тое каб гэта зрабiла Хоука больш памярко-ным.
  
  
  "Я ведаю, што твая валтузня з гэтай гарачай цыпочкой была неабходная, - сказа- ён, - але не - тым сэнсе, што ты знiзi- пры гэтым сваю абарону. Мяне не хвалюе, што ты ляжаш з хема то - ложак..." Я амаль адчува-, як эга думкi пераходзяць да сенсацыйнай, хоць i неверагоднага адкрыцця ... вашай iнфармацыi дае. Але не - тым выпадку, калi вы адкрыеце для сябе лiквiдацыi.
  
  
  - Мяне яшчэ не лiквiдавалi, - сказа- я.
  
  
  - Чые гэта дзецi? - спыта- ён , як быццам у мяне бы- з сабой по-ны каталог фота мiжнародных злачынца-.
  
  
  "Яны не паказалi мне свае кiро-чыя правы", - сказа- я, адказваючы на яго сарказм. "На целах таксама не было нiякiх дакумента-. Але я не думаю, што яны вельмi любiлi амерыканца-, што можа -казваць на камунiста-. Хоць i гэта нас да чаго не прыводзiць. Сёння дзядзька Сэм -сiм iншым, а на наступны дзень ён можа стаць ворагам".
  
  
  " Прытрымлiвайцеся чортавых факта-", - сказа- Хоук. "Прибереги сваю палiтычную фiласофiю для сваiх сябровак. У мяне ёсць ih фатаграфii - телексе, i Рым можа толькi пацвердзiць, што яны пазаштатныя члены гiльдыi. Яны здаюцца - арэнду для -сiх жадаючых. Але я хачу ведаць: знайшлi цi вы што-небудзь, што пацвердзiла б падазрэннi Андэрсана?
  
  
  - Яе знайшо- дастаткова, каб мець некаторыя падазрэннi, - сказа- я. "Але гэтага недастаткова, каб зразумець, наколькi гэта сур'ёзна i да чаго -сё iдзе". Яе пераключы-ся на кароткi план: мая iдэя аб тым, што "Нiтка Свету" бы- не больш тым, чым здава-ся на паверхнi, але таксама i тое, што калекцыя вну рэквiзiту можа быць вельмi павабнай для таго, хто горача жадае зладзiць мiжнародны бардак. За-сёды ёсць гэтыя паравыя, у любой кропцы свету.
  
  
  "Пакуль гэтыя двое не -варвалiся - маю спальню, - сказа- я, - я сумнява-ся, што Андэрсан право-. Але хто-то спрабава- мяне дапытаць. I яны, пытаннi, якiя яны спрабавалi выцiснуць вакол мяне, усё адкрыта паказвалi на "Паток святла".
  
  
  Ён зрабi- па-зу на некалькi секунд, каб абдумаць факты, якiя яе эму паведамi-. Яе зно- пачу- шоргат паперы.
  
  
  - Што-то яшчэ, - сказа- ён. "Бомбовая атака. Хто-то iншы спрабава- цябе забiць цi зно- той жа захаплення?
  
  
  - Гэта бы- я, - сказа- я. Перш чым ён паспе- абурыцца, яе паведамi- эму аб сваiм тэрмiновым па сыходзе Le Superbe, каб паведамiць эму абсталяваннем мне.
  
  
  - Добра, - сказа- ён з уздыхам. - Як ты цяпер збiраешся вяртацца? Вы зараз не -сталюеце -весь Калiзей?
  
  
  Яе сказа- эму, што не думаю, што гэта будзе неабходна, i пача- распавядаць яму было аб сваiм плане вярнуцца .
  
  
  - Няма, няма, Нiк, - сказа- ён. "Чым менш яе ведаю абуральным падрабязнасця- сустрэнуць вашых спосаба- працы, тым прасцей маё жыццё. Але чаго нiхто тут не можа зразумець, так гэта таго, што каму-то атрымалася даведацца, што вы былi - тым самалёце. Ты -пэ-нены, што гэтую дзя-чыну Розану не проста так прывабiла тваё фатальнае абаянне?
  
  
  - Магчыма, гэта дапамагло, - сцiпла прызна-ся я. - Але трымаю грошы, што яна чыя-то малая. Прадаста-ленне гэй адрас майго гатэля, магчыма, крыху паскорыла дзеянне. Але для iх гэта так жа кашто-на, як i для нас".
  
  
  - Хема б яны нам былi, - прабурча- Хоук. "Я правяду патройную праверку дзя-чаты: мы, Напэ-на, i Алиталия. Яе таксама перадам фiнансавыя дэталi Голд. Пяцьсот тысяч даляра-. Яе веда- гэта, але, магчыма, гэта будзе новая запiс. У мяне - шляху лiсты дадзеных аб сустрэнуць вашых новых таварыша-. Запрасi Гилкриста да перадачы крамзолi Андэрсана, каб яго мог тут жа прыкiнуць некалькi здагадак. Ты атрымаеш адказы ад Хайман. Гилкрист звычайна проста думае. АА, швейцарскi нумарны знак, нямецкiя нявiннiцы. Яе згада- слова, падобнае на Юнгфрау. "Можа быць, той Андэрсан бы- вар'ятам . А можа быць, i ты. Можа быць, мы -се. Ну, ты вяртаешся - гатэль i спрабуеш паспаць гадзiнку, перш чым зно- пайсцi адна-ляць сцэны вакол Рыфму часо- Нерона.
  
  
  Скремблер пстрыкну-, калi Хоук павесi- трубку.
  
  
  Ворчащий Гилкрист суну- шматкi паперы, якiя яе -зя- рэча- па Андэрсана, у прарэз свайго перадае абсталявання i бы- шчаслiвы развiтацца.
  
  
  Яе -зя- таксi i высадзi-ся за гатэлем, дзе за-важы- службовы -ваход. Мне было -сё ро-на, цi пабачыць мяне хто-небудзь, але я не хаце- аблажацца са сваiм брамнiк, перахiтры-шы яго.
  
  
  Яе, падня-ся на лiфце на сваiм паверсе i спынi-ся ля сцяны хола. Кут бы- у некалькiх футах ад маёй дзень. Дайшо-шы да кута, яе -бачы- вартавога, капрала па знаку адрознення, якi стая- насцярожана i напагатове ля дзвярэй маiх апартамента-. Добра.
  
  
  Яе вытрас жо-тыя капсулы вакол бутэлькi, якую пакiну- мне Камiла. Яе хутка шпурну- бутэльку - iншы нiткай зала. Яе не шталь чакаць вяртання вартавога. Ён бы- цягавiтым, добра выхаваным хлопчыкам, i ён мог на яго спадзявацца. У тую ж секунду, як да мяне даляце- гук удару бутэлькi аб сцяну, яе, нырну- у дзверы. Гадзiнны зрабi- належныя пяць-шэсць крока- па калiдоры, ужо трымаючы карабiн напагатове. Мне спатрэбiлася хвiлiна, каб закатаць калашыны, надзець халат i высунуць галаву праз дзень, каб убачыць, як гадзiнны вяртаецца на сваю пасаду з быццам не разумеючы яго выразам асобы.
  
  
  "Зараз ёй патэлефаную - абслуго-ванне нумаро-, каб паснедаць", - патлумачы- я. "Я проста гатэль, каб вы даведалiся, што гэта адбылося. Хiба толькi што не пачу- гуку? - Нiчога, сэр , - сказа- ён. "Невялiкi выбух. Студэнты, камунiсты, манархiсты. У вас за-сёды ёсць гэтыя парушальнiкi спакою. Дарэчы, на кухнi таксама ёсць адзiн вакол нашых людзей, якi сочыць за парадкам.
  
  
  Яе вырашы- рушыць услед радзе Хоука i паспрабаваць трохi выспацца перад наступнай аперацыяй. Ласьён Камiлы спрацава- так добра, за выключэннем некалькiх уразлiвых месца-, што гэта выглядала так, быццам мяне нiколi не падсмажваюць.
  
  
  Яе зня- халат, павесi- штаны i куртку, кiну- кашулю i гальштук на крэсла i падрыхтава-ся зно- легчы - ложак. Дзьму- халодны сакавiцкi ранiшнi ветрык, таму я пайшо- зачынiць акно - сваiм пакоi.
  
  
  Але не толькi гэта акно, але акно спераду было адкрыта. Яе па-чарто-ску добра веда-, што зачынi- яго, як толькi выкiну- бомбу. Хто-небудзь бы- у маiм нумары - час маёй адсутнасцi. Хто-то, хто -сё яшчэ мог быць там.
  
  
  
  
  Кiра-нiк 4
  
  
  
  
  Са сном прыйдзецца яшчэ трохi пачакаць.
  
  
  Яе выцягну- "Люгер" з кабуры, якая вiсела над камзолы, i накiрава-ся назад да дзень. Гэта было лёгка абшукаць нумар: няпрошаны госць не мог скарыстацца калiдорамi, каб вярнуцца ва -жо абшукалi раёне. Усяго дзве вялiкiя пакоi, гасцё-ня i спальня, а таксама вялiкая ванная пакой. Цаля за цаляй яе, прайшо- праз гасцiную. Яе не забы-ся зазiрнуць за канапа, за цяжкiя парцьеры. Бар з лiкёрам бы- занадта малы нават для чалавека такога памеру, як П'еро, але яго -сё ро-на зазiрну- у яго. Усё было пуста. Тое ж самае - спальнi: за шторамi, у шафе, пад ложкам.
  
  
  Празвiне- дзвярны званок. Гэтыя некалькi секунд яе выдаткава- на тое, каб замкнуць ванную звонку i зацiснуць крэсла пад дзвярной ручкай. Калi б наведвальнiк схава-ся там, ён не змог бы выйсцi, пакуль яе атрымлiваю паднос з абедам.
  
  
  Афiцыянт у белай куртцы працягну- мне паднос з ежай. З аднаго боку эга акружа- мой брамнiк, з другога - пачатку другi ахо-нiк у форме, якi запэ-нi- мяне, што бы- на кухнi i сачы- за падрыхто-кай сняданку. Яе падзякава- ih, да- чаявыя афiцыянту i пайшо- назад, каб скончыць свае пошукi.
  
  
  Ванная таксама была пустая.
  
  
  Але адкрытае акно заставалася загадкай. У маю адсутнасць хто-то -вайшо-, верагодна, з даху, дзе бы- няро-ны профiль вадасцёкавых жолаба-, дэкараты-ная скульптура i пакрыццё комiна- -сiх хавалi ад вачэй патрулё- на вулiцы. Ну i для гэтага спатрэбi-ся разумны, бясстрашны чалавек. Я не мог дазволiць сабе недаацэньваць сваiх працi-нiка.
  
  
  Пачатку другой агляд спальнi пацвердзi- мой дыягназ.
  
  
  Мой чамадан i дыпламатычны партфель старанна абшукалi. Усё было старанна вернута на свае месцы, за выключэннем амаль нябачных валасяных -шчыльняльнiка-, якiя яе - сваё абодва прадмета перад ад'ездам. Сакрэтнае аддзяленне - маленькiм партфелi не было выя-лена. Яе -зя- з сабой Люгер i нож, так што з майго боку, як Джэры Карра не было нiчога падазронага. Яе досталь вакол валiзкi нявiнны выгляд транзiстарны прыёмнiк i вярну-ся да працы. Яе зно- абшука- тры пакоi, на гэты раз на прадмет падслухо-ваюць прылад. Радыё выглядала як любое iншае радыё такога ж памеру, але некалькiмi рухамi эга можна было ператварыць у эфекты-ны дэтэктар схаваных электронных падслухо-ваюць прылад.
  
  
  Мне было -сё ро-на, праслухо-валi вы мяне. Яе захава- усё, што звязана з маёй сапра-днай асобай Нiка Картэра, для больш бяспечных месца-, чым апартаменты Le Superbe. Але я як-то бегла акiну- позiркам найно-шую, найскладанейшую вiдэаапаратуру: шырокавугольным аб'ектывы, не больш гало-кi канцылярскай кнопкi, здольныя перадаваць малюнак на экран, аддалены больш чым на кiламетр. Яе мог кантраляваць гаворка Нiка Картэра, але якiя рухаюцца запiса- таго, як я яе разбiраю i змазваю "Люгер", роюсь - сакрэтным аддзяленнi - запатрабава- замены газавай бомбы TT або iншых цацак (АХ Аддзела тэхнiчных трука-) не зусiм адпавяда- бы майму гиперсексуальному простаму вобразу Джэры Карра, тэхаскага плэйбоя.
  
  
  Яго атрыма- адзiн гукавы сiгнал у гасцiнай, маленькi цвiк-перадатчык на пастаменце - куце пакоя. Эга, верагодна, было дастаткова, каб улавiць нават самы прыглушаны размова - гэтым раёне. Пакiну- ёй эга туды, дзе ён бы-.
  
  
  У спальнi ih было два: адзiн за люстэркам над туалетным столiкам, iншы напалову скрыты за адной па тканкавых гузiка- на ватных падгало-е ложка. Я не веда-, адчуваць сябе задаволены або абражаным гэтым непрапарцыйным цiкавасцю да майго выкарыстання матраца. Але пакiну- ёй эга - спакоi. Любы мiкрафон можа працаваць у абодва бакi, i, магчыма, мне -далося б выкарысто-ваць ih, як нявiнных сведак для АХ.
  
  
  У ваннай не было нiякiх прыкмет чаго-небудзь. Збольшага гэта было звязана з тым, што праточная вада можа даста-ляць нязручнасцi нават самаму лепшаму подслушивателю. Таму, калi б мне калi-небудзь давялося сур'ёзна пагаварыць з хема небудзь, яе б зрабi- гэта пры по-ным садзейнiчаннi душа, якiя працуюць крана- i шматразовага змы-шы.
  
  
  Крыху менш усхваляваны, яе з'е- свой халодны сняданак, а затым плюхну-ся на ложак. Прайшло, павiнна быць, гадзiны па-тары, калi мяне гэта адзiная перадача званок тэлефона. Гэта была Камiла. Прамянiстая, яркая i клапатлiвая . Яна спытала мяне, цi дапамог мне ee ласьён.
  
  
  Чым да-жэй яе мог расцягваць сваё выздара-ленне, тым лепш гэта было для маiх планавання. Так што я падзякава- яе i сказа-, эй (пра-ды), што лекi цудо-ным чынам дапамагло мне, але (няпра-да), што я -сё яшчэ адчуваю лёгкую дрыжыкi, хоць ee таблеткi, калi мне магчымасць крыху паспаць.
  
  
  "Шчыра кажу, - сур'ёзна сказала яна, - вашы апёкi трохi сур'ёзней, чым звычайны сонечны апёк. Вам трэба крыху адпачыць. Ренцо патэлефануе вам. I калi вы можаце, мы -се можам паабедаць познiм вечарам, а затым пайсцi на нараду па сцэнары. Але гэта зойме некалькi гадзiн. У Римэ за-сёды познi абед. Так што адпачнi. Мне сапра-ды было трэба некалькi гадзiн, каб мой касметычны сыход адышо- ад разбуральнага дзеяння мiнулай ночы!
  
  
  Яе яшчэ раз падзякава- яе i кiну-ся назад на ложак, але не для таго, каб заснуць, i для таго, каб даць маiм целе супакоiцца, пакуль мой розум правяра- факты i будава- планы.
  
  
  Гэта паведамленне аб познiм абедзе сэнсу вялiкага не маюць добра. Галасаванне агляд сцэнара, нават лепш. Яе -сё яшчэ бы- занадта не iнфармаваны аб занадта многiх рэчах, i чым больш яе даведва-ся аб "Канцы Свету" , тым лепш гэта было. Можа быць, тады яе змагу пралiць крыху святла - гэтую цемру.
  
  
  Ренцо патэлефанавала праз некалькi хвiлiна. Яе выда- некалькi перакана-чых стогна-, калi адказа- на званок. Абед бы- прызначаны - два трыццаць, у ахайнай забягала-цы недалёка ад гатэля. Абмеркаванне сцэнарыя павiнна было адбыцца адразу ж пасля гэтага, - зачыненым пакоi для перамо- клуба.
  
  
  "Там вы -бачыце некалькi слайда- з iншымi дэталямi вакол нашага абсталявання", - сказа- Рэнца. "I тады вы адразу пачуеце асно-ныя лiнii сюжэту".
  
  
  "Ну i справы, мне б гэтага хацелася, Ренцо", - сказа- я. "Але я -сё яшчэ адчуваю, што з мяне злупiлi скуру жы-цом".
  
  
  "Я не хачу прыспешваць цябе, Джэры, - сказа- ён незадаволена, - але гэта можа быць важна i цiкава для цябе як для iнвестара... Калi толькi ты не перадума-".
  
  
  "Вядома, яе -сё яшчэ - дэла", - сказа- я. "Я проста спадзяюся, што змагу прайсцi праз усё гэта абмеркаванне сцэнарыя".
  
  
  - Выдатна, - сказа- ён. I ён сказа- мне, што крыху перанясе пачатку абеду, каб яе яшчэ крыху адпачы-. - I яе паклапачуся аб тым, каб мы скончылi трапезу каньяком Раманья вакол зямлi маёй сям'i. Гэта надасць вам сiл для выпрабавання- нашага апытання сцэнар. Пакуль.
  
  
  У мяне было пяць гадзiн вольнага часу. На лейцара, як я магу выкарысто-ваць гэты час, амаль адразу ж адказа- мой шано-ны гадзiнны, якi ветлiва пастука- да нас у дзверы i -ручы- мне канверт, пакiнутае для мяне на стале -нiзе.
  
  
  "Наш эксперт перакана-ся, што гэта не паштовая бомба", - сказа- ён. Але ён застава-ся са мной у гасцiнай, пакуль яе не адкры- яе без феерверка- i радыяцыi. Гэта было акуратна надрукаванае запрашэнне на адкрыццё выставы прымiтыва- - галерэi на Вiа дэла Фантанела - наступны а-торак.
  
  
  Паказа- яе гэта эму з каментаром, што мяне тым часам занеслi - спiс культурных лоха-. Ён засмяя-ся i пакiну- мяне - спакоi.
  
  
  Калi ён знiк, ёй уставi- пазногаць вялiкага пальца - адзiн вакол куто- i лёгка зня- пластык, якi, як я веда-, бы- там. Гэта бы- даклад Хайман аб тым, што Хоуку -далося раскапаць аб маiх пытаннях некалькi гадзiн таму. Знешнi механiзм дзяржоргана- можа мець хуткасць кулi-пераростка, але дробныя -радавыя -становы, такiя як АГ, могуць працаваць са хуткасцю святла, калi гэта неабходна.
  
  
  На прамавугольнай карце без пластыкавай абалонкi было шэсць маленькiх шэрых квадрата-. Яе аднёс эга - спальню i досталь 200-кратную ювелiрную лупу вакол схованкi - маiм дыпламатычным партфелi. Тады мне таксама спатрэбiлася дапамога маёй прыложкавыя лямпы, каб расшыфраваць шчыльна спакаваныя дадзеныя i перанесцi ih - памяць.
  
  
  Першы квадрат утрымлiва- у асно-ным раздражняльныя дэталi майго чэк на па-мiльёна даляра-, як гэта было апрацавана, калi калi-небудзь па-стане неабходнасць адмовiцца ад падпiскi. Пачатку другi i трэцi былi звязаны з аналiзам АХ крамзолi Андэрсана, i ён за-важы-, што разумнiкi -нутранай службы зрабiлi вакол гэтага не ценымногие больш, чым яе. Накiд з iмёнамi, засяроджанымi вакол лiтары L, з лiтарай Ч на ёй, i неразборлiвым Юнгом... i яшчэ з чым-то, атрыма- тузiн розных iнтэрпрэтацый. Адзiным, што мела сэнс, была iнтэрпрэтацыi, якую ёй ужо да- гэтаму сам, той факт, што лiтара L можа азначаць Лугана, дзе дотторе-прафесар Сiмка амела свае сувязi са швейцарскiм банкам. Але - лепшым выпадку гэта мела на -вазе нейкую валтузню з франкамi i лiрамi. Одзiна вакол скептыка- прачыта- нацарапанное слова як фармат вам нас, груба кажу: юнацкi рост, што, у сваю чаргу, можа ставiцца да П'еро Сiмкi, улiчваючы рост эга. Iншы сцвярджа-, што гэта павiнен быць jungflucht , яшчэ адзiн jung-freudig, яшчэ адзiн jung-flucht, адпаведна расслабленне, радасць, праклён. Яшчэ Адно без iншага. Гэта што тычыцца крамзолi.
  
  
  Для абазначэння АА мне, калi спiс гэтак жа бессэнсо-ных магчымасця- - ад рэкламнага агенцтва i а-тамабiльнай асацыяцыi да дробнага дваранства. Таксама не вельмi лагiчна. Яе б i сам гэта выявi- на дзесяць хвiлiна - бiблiятэцы насупраць амбасады.
  
  
  Першыя два квадрата пачатку другой радкi -трымлiваюць больш падрабязную iнфармацыю аб сэре Х'ю Марсланде, Ларэнца Концi, Стадсе Мэллори i П'еро Сiмкi. Усё гэта было вельмi цiкава, але я не мог нiчога падагнаць пад якую-небудзь схему. Акрамя хiба што бязлiтаснага славалюбства разам, па меншай меры, у сэра Х'ю i Статка, вялiкi эмацыйнай i псiхiчнай нестабiльнасцi, што не так wouldnt рэдкiх лячэбных сустракаецца - хатнiх вялiкiх дзеяча- кiно. Праблемы Статка, здавалася, былi сканцэнтраваны - асно-ным вакол бутэлькi. Ён бы- пастаянным п'янiцам i звычайна добра пераносi- вялiкая колькасць алкаголю. Але час ад часу, з iнтэрвалам ад па-года да па-тары гадо-, дзе-то - эга цяля спрацо-ва- засцерагальнiк, i эга з сiрэнай везлi - вельмi бяспечны дом састарэлых. Хоць у адчыталася адзначаецца зрушэнне Ренцо да какаiну, аб якiм Камiла згадвала раней, але эга непрытомнасцi не былi звязаныя з наркотыкамi цi алкаголем. Гэта адбывалася толькi тады, калi, як гэта было даволi часткi, ён бы- перагружаны або знясiлены -сiмi выхадкамi, якiмi ён фiнансава- сваю iмперыю i свой iмперскi лад жыцця. Яе бачы-, што сям'я эга мацi, нешматлiкая, хоць i старажытная ведаць, цi сапра-ды валодала землямi вакол Рыфму. ¦сёй тэрыторыi гатэля, а i -ласнасць былi экспрапрыяваныя спачатку фашыстамi Мусалiнi, а затым, пасля вайны, урадам хрысцiян-дэмакрата-.
  
  
  Яе таксама бачы-, што чатыры гады таму, потым аднаго па сваiх нервовых зрыва-, Ренцо бы- вылячылi i супакоi-ся на тым жа загарадным дом адпачынку, дзе - Стадса была адна вакол эга перыядычных бiтва- з белай гарачкай. Але гэта бы- дарагi, папулярны i -плывовы дом, i калi б мне давялося даследаваць спiс пацыента-, каб усталяваць новыя сувязi, яе б знайшо- палову людзей, якiя з'я-лялiся на першых старонках тэрыторыi баранцава мора - Е-ропе, а таксама некаторых амерыканца- i азiята-.
  
  
  Сэр Х'ю Марсленд бы- чалавекам без я-нага заганы на гербе. На шляху з шматабяцальнага студэнта па Бiрмiнгема праз Оксфардзе - яго было шмат неправераных недахопа-. Ён усё яшчэ караска-ся. У яго была таямнiчая здольнасць сыходзiць вакол прамысловых комплекса- непасрэдна перад тым, як ih паглыну- шум або банкруцтва, ужо монетизируя свае акцыi - фунтах стэрлiнга-, швейцарскiх франках цi нямецкiх марках. Ён некалькi разо- станавi-ся мiльянерам - фунтах, а - далярах прыкладна -двая больш. Удзячная каралева узнагародзiла эга дваранствам для эга дабрачынную дзейнасць (Ордэн Брытанскай iмперыi, 1963.; кавалер ордэна Брытанскай iмперыi, 1971 г.), хоць у маiх запiсах паказвалася, што эга дзейнасць у асно-ным зводзiлася да размяшчэння свайго iмя на бланках i даенню слупо- грамадства. Ён займа- некалькi полуоплачиваемых пасад, адна, вакол якiх была - Злучаных Штатах у аддзеле ААН ЮНIСЕФ. Ён не бы- жанаты, але любi- дзя-чат i час ад часу здава-ся трохi грубым з iмi, хоць стара-ся трымацца далей ад публiчных скандала-.
  
  
  П'еро Сiмка бы-, што нядзi-на, самым цiкавым па -сёй чацвёркi. Як i - Ренцо, у яго былi роднасныя сувязi са старой шляхтай. Але - адрозненне ад Ренцо, ён захава- сямейную -ласнасць падчас усiх змен -рада i амела першапачатковы капiтал, памножаны на цiкавасць да -сяго, ад нафтахiмiчнай прамысловасцi да скарба- мастацтва. Над iм бязлiтасна здзекавалiся i гналi з-за эга росту, ён адмовi-ся дазволiць сабе ператварыцца - блазна, i да гэтага моманту эга рост ужо шталь перавагай. З Трыеста да Сiцылii эга называлi Маленькiм Волатам. Эга родавыя маёнткi знаходзiлiся на по-начы, недалёка ад возера Гарда. Ён прыйшо- у палiтыку, як хрысцiянскi дэмакрат, але пазней адкало-ся, каб сфармаваць сваю -ласную яшчэ больш правую адкалолiся партыю. Ён на-рад цi ме- якое-небудзь значэнне на нацыянальных выбарах, але эга уласны выбарчы акруга за-сёды вярта- эга - Сенат, дзе ён выкарыста- сваё становiшча для перамова- i iнтрыг з усiмi iншымi партыямi. Ён бы- таленавiтым дарадцам для -сiх бако-, у тым лiку на мiжнародным узро-нi. А ААН выкарыстала эга паслугi для вядзення перамова- з арабскiмi тэрарыстычнымi групо-камi, з амерыканскiмi тупамаросами i верхаводамi па-станца- вакол Цэнтральнай Афрыкi. Адна мiланская газета назвала эга "маленькiм Генры Кiсiнджэрам", i, магчыма, гэта было не такое нiбыта дрэннае вызначэнне.
  
  
  Апошнi квадрат бы- жаночай тэрыторыяй. Спачатку Камiла, потым Разана-. Затым рушы- услед кароткi спiс палюбо-нiка- Камiлы, якi чыта-ся як " Хто, што, дзе - iтальянская прамысловасць, палiтыку, фiнансы i глабальная элiта". Большасць у спiсе былi прызнанымi паля-нiчымi за жанчынамi, якiя карыстаюцца грамадскiм а-тарытэтам, але я бы- некалькi здзi-лены, выявi-шы асяроддзя- iх П'еро Сiмку з за-вагай, што эга iмя - яе спальнi было Дон Лупо (Лорд-Во-к). У iншым паведамiлi, ён не згадва-ся як асаблiва акты-ны - здзелках, але тое, што я веда- аб Камiле вакол першых рук, заключалася - тым, што яна можа завесцi любога мужчыну, незалежна ад таго, наколькi ён вялiкi або малы. Нiчога асаблiвага аб палiтыцы - дэла Камiлы няма, толькi тое, што яна была зарэгiстраваная, як камунiстка, што - Iталii нiчога не значыць. Гэта свайго роду шык - багатых е-рапейскiх кiнематаграфiчных i тэатральных колах. Яе запомнi-, заняткi П'еро i выпадкова згада- пра iх Камiле вакол пэ-нага цiка-насцi i больш здаровага цiкавасцi. Мая жаданая Разана- здавалася больш цiкавай у святле маiх уласных прыгод. Яна нарадзiлася - Падуi -сяго дваццаць гадо- таму. Там яна хадзiла - школу i два гады вучылася - каледжы, перш чым у 19 гадо- стала сцюардэсай.
  
  
  Затым гэтага яна хутка перайшла ад нацыянальных рэйса- да межконтинентальным. Прычына, па якой гэй, давялося пакiнуць унiверсiтэт, заключалася - яе сувязi з якiм-небудзь студэнтам-маоистом i ee дзеяннямi. Але яна была зарэгiстраваная, як член Манархiчнай партыi вызвалення, адкалолася партыяй П'еро Сiмкi. Цалкам верагодна, што яна зрабiла сваю кар'еру дзякуй рэкамендацый П'еро, так як яе бацька бы- кiра-нiком некаторых па-ночных зямель Маленькага Гiганцкi.
  
  
  Усё гэта меркавалася некалькi ня-пэ-нены тлумачэнне, але выклiкала больш пытання-, чым адказа-. Калi яна нейкiм чынам была -цягнутая - "Нiтка Свету" праз П'еро, навошта гэй, удзельнiчаць у спробе забiць тэхаскi залатую курыцу, перш чым яна паспела зруйнаваць сваё залатое яйка? Цi яна -жо разарвала старыя сувязi з гэтым чалавекам i проста выкарыстала П'еро, як старога сямейнага знаёмага? Гэта будзе не першы раз, калi хто-то пераходзiць на другi бок, каб атрымаць працу, якую ён так адчайна хоча, проста каб дагадзiць вышэйстаячым. Але калi што-то i пахла "Канцом Свету", мой мiнулы вопыт звязва- гэта з арганiзацыяй з грашыма, а не з выпадковай шумнай групай моладзi.
  
  
  Мае думкi пачалi круцiцца. Одзiна па -сiм спосаба- пакончыць з бескарыснай марнаваннем часу на самазадавальнення - патэлефанаваць па тэлефоне, якi дала мне Разана-. Большасць авiякампанiй давалi членам экiпажа выхадны дзень або каля таго, калi яны вярталiся па до-гага пералёту, i кожная сустрэча з Розаной, усё ро-на, яна развеяла тайну або няма, амелы сваё зачараванне. Ды i Камiла - любым выпадку будзе занадта занятая са сваiм касметолагам блiжэйшыя некалькi гадзiн.
  
  
  Яе знайшо- нумар у сваёй запiсной кнiжцы i перада- аператару гасцiнiцы. Мая лiнiя амаль напэ-на прослушивалась, але з маiм цяперашнiм iмiджам не было нiчога незвычайнага - жаданнi патэлефанаваць прыгожай дзя-чыне. Тым больш, што некалькiм членам руху супраць Нiка Картэра або руху супраць Джэры Карра трэба было ведаць, што яны -жо аднойчы нашкодзiла.
  
  
  На званок адказала дзя-чына з центральноамериканским акцэнтам i закладзеным носам. Потым яго пачу- яе крык: "Ружы, нейкi жарта-нiк, Карр".
  
  
  Затым салодкi, хрыплы голас Розаны. "Добры Дзень, Джэры. Якi сюрпрыз! Я не думала, што зно- пачую пра цябе, цяпер, калi ты асяроддзях -сiх гэтых выдатных людзей вакол кiно. Акрамя таго, яе чула па радыё, што цябе выкралi, а потым ты збег. Яе думала, ты - бальнiцы i не можаш... э-э, што-то рабiць.
  
  
  Гэта выпала так чаро-на i нявiнна, што, здавалася, не было шанца- дзевяць да аднаго, што яна i была тым пальцам, якi паказа- мне на нашага гарылу - клятчастай куртцы i Пепе.
  
  
  - Няма, - сказа- яго тым жа вясёлым тонам. "Ён не - бальнiцы, i я таксама магу... э... карыстацца некаторымi рэчамi. Але, дарагая Разана-, ёсць яшчэ некалькi рэча-, у якiх я не -пэ-нены, i, можа быць, ты дапаможаш мне разабрацца, калi - цябе будзе час.
  
  
  Яе смех бы- такiм жа непрыстойным, як i цудо-ным. "У мяне за-сёды ёсць час для дабрачыннай дзейнасцi i клопату пра цябе", - сказала яна. 'Калi?'
  
  
  Яе спыта-. - "Як наконт зараз? Мне мелi сумне-ную гонар паставiць ахо-нiка перад маiм нумарам. Але калi яе скажу эму, ён прапусцiць маiх наведвальнiка-.
  
  
  - Ах, - сказала яна. "Гэта яшчэ больш хвалявання. Яе буду - вас праз пятнаццаць хвiлiна, у залежнасцi ад нашага жудаснага руху.
  
  
  Яна стрымала сваё слова. Яе папярэджвалi гадзiннага на дзень, i ён пачцiва пастука-, каб з рэ-насцю абвясцiць, што прыбыла юная лэдзi, якая назвалася медсястрой. - Не медсястра, а фiзiятэрапе-т, - бадзёра сказала Разана-. Яна -ляцела - гасцiную, у шэрай калматай кажушку i смешны шэрай шапцы, накшталт кепкi. Яна пранесла капялюш праз увесь пакой, апусцi-шы яе на перапо-нены крэсла. Потым яна вылезла праз палiто.
  
  
  " Божа мой", - сказала яна адным пропiссю. "Гэта ценымногие больш прыватным, чым у самалёце, i ты выглядаеш у так добра, як быццам уся твая гiсторыя была прыдуманая толькi з намерам прывабiць мяне сюды".
  
  
  Без палiто высокая арыстакратычная фiгура Розаны была прычынена ривненской настолькi, каб адпавядаць патрабаванням грамадскай прыстойнасцi. На ёй было кароткае сукенка па -сёй лёгкага аблiпальнай бэзавага матэрыялу. Яе прыгожыя ногi былi прыкрытыя жамчужна-шэрымi панчохамi. У шэрых замшавых туфлях на платформе яна даходзiла мне амаль да брова-.
  
  
  - Лепш, чым у форме, так? - сказала яна, смела кiваючы спаднiцай i кiну-шы беглы погляд на свае аголеныя сцёгны.
  
  
  - Дазвольце мне спачатку паказаць вам мой сцiплы нумар, - сказа- я. Яе галантна -зя- яе за руку. Яна павярнулася i прыцiснулася да мяне сваiм целам. Замест таго, каб акуратна даць мне руку, яна абняла мяне, у якiм удзельнiчала -сё яе цела.
  
  
  - Я не думаю, што ты наогул бы- паранены. Яна -здыхнула, адсо-ваючыся на некалькi цаля-. "I -сё ро-на яе буду няньчыцца з табой, як вар'ятка".
  
  
  Яна ахнула ад захаплення, калi -бачыла вялiкую ложак з люстэркам, на якiм яе задернул шторы, калi мы -вайшлi - спальню.
  
  
  "Гэта зусiм не тое, Джэры, што гэтыя чортавы крэсла - самалёце", - сказала яна, сядаючы на край ложка i скiдаючы балетныя тэпцiкi. Яна спрытна паднесла руку да талii i пачала сцягваць штаны. "Гэта як алiмпiйскi басейн для тых, хто трэнiруецца - ванне". Яна моцна заморгала. "Калi яе чытаю памiж радко-, вы, павiнна быць, гулялi тут з синьориной Кавур у той момант, калi яны схапiлi вас, на самай справе?"
  
  
  - Што ж, - сказа- я. "Яна выпадкова зайшла. Ты ведаеш, як гэта бывае, Разана-. Гэты свет кiно...
  
  
  Зно- Разана- засмяялася яна прыемнай усмешкай, якая займаецца ахапiла -се яе цела. I цяпер яе цела было аголена для яшчэ большага эфекту.
  
  
  "У газетах было што-то яшчэ, - сказала яна. "Яны сказалi, што цябе выкралi зусiм голым, i першая трывога была паднятая прыгажуняй Камiлай. Яна пазiравала навiнавых фатографам з прыцiснутай да яе прасцiн, робячы выгляд, што разма-ляе па тэлефоне. Пух, Джэры, не думай, што я зайздрошчу. Рэ-насць для нявiннiц, якiя не ведаюць, колькi розных, выдатных перажывання- павiнна быць у кожнага".
  
  
  Яе -жо зня- куртку i цяпер важда-ся са сваiм рамянём.
  
  
  - Стой, - загадала Разана-. 'Яе зраблю гэта сама. Ты хворы. Яе павiнен зрабiць усё для цябе.
  
  
  Яна мякка штурхнула мяне назад на ложак i пачала распранаць з воркующими гукамi, по-нымi спачування i непрыстойных камплiмента-.
  
  
  Яна была такой жа прыгожай, жаданай дзя-чынай, якой была тады - самалёце, але было што-нешта iншае, што-то нервовае i ахо-нае у яе бясконцым патоку сло-, як бы гэта сэксуальна нам вялiкага сэнсу не маюць. Яна не была пад кайфам ад наркотыка-; Яе -важлiва агледзе- яе. На атласнай скуры яе рук не было слядо- ад укола-. Але яна казала, лiсьлiвiлi мне, як быццам рабiла гарачае намаганнi, каб яе не -мешва-ся нам пропiссю нас сваiм пытаннем, акрамя як на падтрымку занятка- любо-ю. Пытаннi, якiя яе гатэль задаць гэй, як свайго роду шокавы эфект, мне давялося б зрабiць пры падслухо-ваюць прылад. Але яе мог накармiць гэтыя падслухо-ваюць прылады прыстойным кавалкам (для мяне) карыснай дэзiнфармацыi.
  
  
  З-за таго, як мы ладзiлi, нават гэтая невялiкая частка няслушнай iнфармацыi павiнна была адкласцiся на потым. Разана- завяршыла свой по-ны графiк медсёстры. Яе по-ныя, мяккiя вусны i дапытлiвы мову былi такiмi ж исцеляющими, як чаро-ны ласьён Камiлы, i яе стара-ся рабiць гэй столькi ж фiзiчных камплiмента-, колькi яна рабiла мне. Потым мы апынулiся на ложку. Шырока расчыненыя зiхатлiвыя вочы Розаны фiксавалi - люстэрку кожнае наша рух, як быццам яна не толькi даста-ляла задавальненне сабе i мне, але i задавальняла апошняе праслухо-ванне - гарэм нейкага дзi-нага нафтавага шэйха.
  
  
  "О, Джэры", сказала яна, усё яшчэ дрыжучы ад нашай кульмiнацыi. "Гэта было занадта добра". Здавалася, на нах -плываюць не толькi сэкс, якiм бы напружаным i карысным ён нам бы-. Прыйшо- час падняць гэты лейцара, i нiхто па слухаюць не палiчыць падазроным, што я выказваю некаторы цiка-насць, затым -чорашняй мiтуснi.
  
  
  - Паслухай, - сказа- я, гладзячы яе па валасах, i мы расцягнулiся на ложку побач з адным з адным. - Ты нiкому не казала, што я спынi-ся - "Ле Супербе", дарагая?
  
  
  Ee цела мiжволi адсунулася ад маёй рукi, але яе блiскучыя вочы не мiрганулi. Гульня вачэй была агульнавядомым доказам сумленнасцi, але гэтак жа часткi яе, бачы- у iх прыкмета вiдавочнай хлуснi.
  
  
  - Не, Джэры, - сказала яна. 'О, Госпадзе.' Яна адкацiлася ад мяне i падцягнулася, каб сесцi на ложку. "Вы не можаце думаць, што я маю нейкае дачыненне да зьвярам, якiя вас катавалi". Яна пачала плакаць. I суцяшаць усё гэта содрогающееся пышнасць было асалодай, якое зно- вяло ад аднаго да iншага, цяпер ужо больш мяккае, паколькi яе бра- на сябе ролю наглядчыка i ласкателя. Калi наша дыханне зно- выра-нялася, яе скончы- сваю анкету, больш извиняющуюся, прыязную, але -сё ж пытливую i адпаведную маёй ролi.
  
  
  "Кравец вазьмi, Разана-, дарагая, - сказа- я. - Я зусiм так не дума-. Але гэта было так рапто-на i так цалкам бессэнсо-на. Акрамя таго, нiхто не веда-, што я тут.
  
  
  "Ах". Разана- прыняла мае прабачэннi i -знагародзiла мяне бязладнай лiнiяй пацалунка- ад майго падбародка да пупка. - У Римэ усё за-сёды -сё даведаюцца вельмi хутка, Джэры. По-ная запа-няльнасць гатэля, таксiст, вашы кiношнiкi. Мяркую, хто-то прыня- вас за каго-то iншага, цi не так? - Павiнна быць, - сказа- я. "Але, бачыце, ёй нiчога пра вас не ведаю, акрамя таго, што вы прыгожыя i абсалютна -нiкальныя - смецця, i што вы родам па вялiкай вiнаробнай краiны Колоньолы".
  
  
  - Падуi, - неабдумана паправiла яна мяне, заба-ляючыся поглядамi - люстэрка. - Ты сапра-ды лiчыш мяне прыгожай, Джэры? Не занадта вялiкi?
  
  
  "Я не мог бы вытрымаць нам цалi больш," сказа- яе напалову пра-дзiва. "I на цалю менш будзе недастаткова". - Гэта вельмi мiла, - прабурчала яна. "У рэ-матызму скажу вам, якая яе простая дзя-чына".
  
  
  Яна распавяла мне сваю бiяграфiю, якая займаецца пацвердзiла тое, што я -жо прачыта- у микроотпечатке. Яна нават згадала пра мааiсцкай групы - унiверсiтэце i адмахнулася ад гэтага, як з дзiцячай капрызе. I што дзякуй падтрымцы П'ера яна атрымала працу.
  
  
  Гэта была магчымасць, за якую яе i спадзява-ся, i цяпер надышла мая чарга -хапiцца за нах са сумессю абурэння, агiды i рэ-насцi.
  
  
  - Маленькi Казанова, - выбухну- я. - Паслухайце, яе што-што чу- пра эга рэпутацыi асяроддзя- жанчын. I думка пра цябе з iм... Яе перакана-ча сцiсну- зубы, каб адштурхнуць вобраз Розаны з П'еро, вобраз хутчэй камiчны, чым абразлiвы.
  
  
  - Я сказала, што раскажу табе пра-ду, Джэры. Яна з выклiкам вздернула падбародак. "Такiм чынам, яе занялася любо-ю з донам Лупо , i гэта было не так дрэнна i агiдна, як вы думаеце. Мiж iншым, твая гарачая Камiла ледзь больш лилипута, i ты не чуеш, як я насмехаюсь над ёй, цi не так? 'Добра.' Яе скрывi-ся ад рыклiвы абурэння. "Вы павiнны ведаць, - сказала яна, - што мiлым маладым дзя-чатам рэдкiх лячэбных дарма аказваюць паслугi".
  
  
  Яе спыта-. - "Ты -сё яшчэ видишься з iм?"
  
  
  'Вижусь?' - сказала Разана-. 'Так. Мой бацька працуе на яго. I ён важны i пастаянны пасажыр першага класа. Але гэта не больш, таго, Джэры.
  
  
  Гэта вялiкага сэнсу не маюць пра-дападобна, i я не мог капаць далей, не раскрываючы сябе. У наступны раз, калi мы -бачымся, яе паклапачуся, каб гэта было месца, дзе яе мог бы бяспечна працягнуць сваё расследаванне. Цяпер час проста тикало.
  
  
  Нiбы адгада-шы мае думкi, яна пацягнулася, каб у апошнi раз пажадлiвыя зiрнуць у люстэрка.
  
  
  "У кожнай спальнi павiнна быць такая сцяна", - сказала яна. "Калi яе буду багатай... Але цяпер яго павiнна iсцi. У мяне сустрэча праз гадзiну.
  
  
  Яго не турбава-ся пра гэта. У мяне была прызначаная абедная сустрэча праз гадзiну.
  
  
  - Я патэлефаную табе за-тра, - паабяца- я. - Цi ты пазванi сюды. Я не ведаю, якi графiк у твайго сябра, але П'еро, i эга сябры склалi эга для майго -ступлення - кiнабiзнэс, але я не дазволю гэтаму разбурыць наша -з'яднанне.
  
  
  Яна -жо зно- была апранутая, калi так можна назваць прыкрыццё паветранай сукенкi, i ён рушы- услед за ёй у гасцiную. Раптам яна стала такой жа спакойнай i сур'ёзнай, як хвiлiну таму была бесклапотнай i захопленай сваёй далiкатнай балбатнёй.
  
  
  "Ты зрабi- мяне такой шчаслiвай за такi кароткi час, Джэры", - сказала яна. "У самалёце, а потым зно- тут. Настолькi, што гэта мяне палохае i прымушае задумацца".
  
  
  Яе выгляда- такiм жа сур'ёзным, як i яна, каб прыстасавацца да яе новаму настрою. Яна смяялася.
  
  
  - Не хвалюйся, Джэры, - заспакаяльна сказала яна. "Падума-шы, я не маю на -вазе знайсцi спосаб выйсцi за цябе замуж, як гэта зрабiла б большасць дзя-чат. Я думаю аб iншых рэчах. Але за-тра мы далей казаць i гуляць".
  
  
  Потым пацалунку яна пайшла.
  
  
  Яе, вярну-ся - гасцiную з пачуццём, што мае пытаннi маглi б справакаваць нейкiя дзеяннi - яе мэта-, не маючы нашы найменшага падання, у якiм кiрунку гэтыя дзеяннi будуць развiвацца.
  
  
  Яе задернул шторы на люстэрку перад тым, як пагалiцца i апрануцца да абеду. Мой транзiстар не дава- мне нiякага сiгналу, але - TT - аддзяленнi АХ, як-то паказа- мне люстэрка нашых уласных даследчыка-, якiя выдатна перадавалi вiдэамалюнак. Электронныя кампаненты былi раскiданыя па -сёй паверхнi i па асобнасцi, магчыма, былi занадта малыя, каб ih можна было выявiць пры пошуку. Мне было -сё ро-на, што хто-то можа атрымаць задавальненне, назiраючы, як мы з Розаной так занятыя на вялiкай ложка, але я не мог дапусцiць, каб староннiя вочы -бачылi мой дыпламатычны партфель, эга сакрэтнае аддзяленне i эга змесцiва.
  
  
  Яе змянi- свой касцюм на iншы, якi яе спецыяльна сшы-, каб непрыкметна схаваць "Люгер". Калi першай пачатку другой палове дня з Камiлай было нешта iнтымнае, яе павiнен бы- хутка зняць адзенне, не паказваючы свайго арсенала. Але - той жа час мне не хацелася iсцi бяззбройных на невядомую мне тэрыторыю, такога ж бяззбройнага ката - мяшку, як мiнулай ноччу. З Х'юга, стилетом, бы- прасцей. Яе проста прыкры- ножны на левай руцэ падвойным пластом бiнто-, што было дазволена для чалавека, якi няда-на ледзь не абгарэ-. Ласьён Камiлы не павiнен я бы- цалкам вылечваць кожны цаля майго цела. Тым больш, што яны сантыметры, якiя больш за -сё цiкавiлi Камiлу, засталiся цэлымi. Яе -жо прайшо- гэты тэст з Розаной.
  
  
  У люстэрку над ракавiнай - ваннай яе выгляда- амаль здаровым. У АХ мы не робiм складаных масак i макiяжу, мы пакiдаем гэта меншым братам па iншых служба-. Яе проста размазал трохi сiвiзны, пад вачыма i паглыбi- гэтыя некалькi маршчын на твары. Гэта, i яны некалькi уздыха-, якiя ёй час ад часу выпуска-, павiнны былi пераканаць маiх новых калег i -сiх разявак, што я яшчэ не цалкам акрыя- ад бурнай ночы.
  
  
  По-ны павагi, мой брамнiк завё- мяне да лiфта - канцы калiдора, дзе iншы гадзiнны -пусцi- мяне i праводзi- -нiз па лесвiцы. Там яшчэ адзiн карабiн прайшо- са мной да стойцы. Усё гэта было вельмi пахвальна, але моцна абмяжо-вала маю далейшую дзейнасць. У думках яе зрабi- пазнаку папрасiць П'еро трохi аслабiць пiльнасць, калi гэта магчыма.
  
  
  Ён, Ренцо i Стадс -жо з'ехалi, але сэр Х'ю чака-, каб адвезцi мяне на сустрэчу - клуб на сваiм "Роллсе" з шафёрам. Перад намi ехалi двое палiцэйскiх на матацыклах, а ззаду еха- трэцi афiцэр з а-таматам. Хто б нас спрабава- напасцi на мяне па дарозе, гэта бы- бы не хто-то вакол сябро- П'еро.
  
  
  Вестыбюль клуба амела менавiта той млявы, цёмны, ультрабуржуазный дэкору, якi iншы выкарысто-ваць iтальянцы, калi гаворка iдзе пра шыку i элегантнасцi. Там была -ся учорашняя вечара, акрамя парачкi гэта чыста эстрадных зорак, плюс парачка сядых, каржакаваты госпада розных нацыянальнасця-, якiм мяне прадставiлi. У асно-ным iнвестары i некалькi тэхнiчных спецыялiста-. Бы- таксама сцэнарыстам Кендал Лейн; худы, нервовы, заклапочаны амерыканец у сiнiм фланелевом блейзере, бэжавых штанах i - лапцях ад Гучы. Кожны раз, калi мне трэба было пацiснуць каму-небудзь руку, ёй бы- нязграбны, а кожны раз, калi яе выпадкова натыка-ся на каго-то, яе так нясмела аддаля-ся, што -се павiнны былi думаць, што маюць справу з вар'ятам нафтавiком. Калi б хто-то паспрабава- звязаць маю асобу з гэтым асаблiвым, несокрушимым Нiкам Картэрам, мой выгляд тут крыху збянтэжы- б гэтага чалавека.
  
  
  Абед бы- багатым у эде i напоях i нефармальным спосабам эга праведзены. Iтальянцы вельмi сур'ёзна ставяцца да эде i не дазваляюць сапсаваць яе размовамi аб справах. Ёй бы- памiж Ренцо i Камiлай. П'еро i сцэнарыст у такую гульню насупраць нас. Касметычныя працэдуры Камiлы зрабiлi яе прыгажэй, чым калi-небудзь. Але - яе выпадку гэтыя вiзiты да касметолага былi абавязковымi, хутчэй для некаторага сацыяльнага прэстыжу i плецены з iншымi клiентамi, чым для таго, каб дадаць да таго, што так выдатна прысутнiчала - пачатку. Яна нашэптва- мне цнатлiвыя iнтымныя рэчы, выста-ляла мяне напаказ, як быццам яе бы- новым пудзелем, i цалкам ставiла сабе - заслугу маё хуткае выздара-ленне.
  
  
  Адзiным, хто -сё яшчэ згадва- "Нiтка Свету", бы- пiсьменнiк-Лейн. Калi-то ён пачына- як пiсьменнiк, а цяпер шталь паспяховым сцэнарыстам, якiя спецыялiзуюцца на шпiёнскiх фiльмах. Ён не адчува- сябе звязаным ветлiвымi рымскiмi табу - дачыненнi да размо- аб эде. Ён дума-, што - яго па-чарто-ску добрая гiсторыя, i нiшто не можа перашкодзiць эму расказаць яе па частках перад афiцыйнай сустрэчай.
  
  
  Нягледзячы на паторгваннi, магчыма, наступствы декседрина, якi -сё яшчэ знаходзi-ся - эга арганiзме, Лейн бы- прыемным, рахманым чалавекам. Шчыры, але бесталковы левы лiберал, захрасну- дзе-то - 1930-х гадах. Эга вялiкi дакучлiвай iдэяй была трэцяя сусветная вайна. Цалкам апра-данае непакой. У гэтай сувязi, акрамя таго, па адной прычын iснавання АХ i майго -ласнага прызначэння. Эга гiсторыя, як i большасць добрых гiсторый, за-сёды пачыналася словамi: "А што, калi б..."
  
  
  -- Што, калi б, -- сказа- ён, ткну-шы пальцам праз крэсла - мой бок, за трэцiм стравай па -сiм фазана з полента , -- усё пачалося не з адной са звышдзяржа-, краiн па-ночнай i па-днёвай амерыкi, Расii, Кiтая, а з групы амаральных людзей, якая валодае дастатковай сiлай i здольнасцю стварыць шэраг iнцыдэнта- у гэтых трох краiнах? "Вялiкая тройка" iмгненна адрэагавала б iншы на iншы. I паколькi - iх ва -сiх дастаткова ядзернай зброi, каб знiшчыць увесь свет, гэта бы- бы паток Мацi-Зямлi. Нiтка свеце, разумееце?
  
  
  Яе сказа- эму, што зразуме-. Але цi не было гэта некалькi надуманых?
  
  
  - Я так не думаю, - злосна запярэчы- Лейн. "Увесь зямны шар - парахавая бочка. Дастаткова -зяць дванаццаць месяца- гвалту: бойня - Лотце, забойства падчас Алiмпiйскiх гульня-, выбухi - Лондане, кожны тыдзень выбухi - Белфасце, пакаранне дыпламата- у Судане, выгнанне брытанскага -рада з Бярмудзкiх выспа-... ох, Божа мой. I гэта толькi вярхушка айсберга".
  
  
  "Нiякай Трэцяй сусветнай вайны вакол гэтага не выйшла, - сказа- ёй эму.
  
  
  - А, - сказа- Лейн, як быццам да- эму наводку. "Проста таму, што -сё гэта расцягнулася на пэ-ны прамежак часу. Паспрабуйце -явiць, што было б, калi б усе гэтыя iнцыдэнты адбылiся на працягу двух-трох дзён. Дадайце да гэтага некалькi выбуха-... Што далей?
  
  
  "Тады -сё можа падарвацца", - прызна-ся я. "Але гэта -сё яшчэ здаецца мне трохi неверагодным". "Гэта пярэчанне выказвалася шмат разо-". П'еро павярну-ся на сваiм высокiм крэсле побач з iм, каб адказаць.
  
  
  "Ренцо можа растлумачыць".
  
  
  "Якiм-то цудам Кендал далi нам двухузро-невы сцэнар", - сказа- Рэнца. "I Стадс дакладна ведае, як зняць што-то падобнае - дасканаласцi. Для iнтэлiгентнага i зацiка-ленага гледача гэта становiцца iстотным перасцярогай. Для iншых, i, на жаль, для большасцi гэта не што iншае, як жорсткi чорны гумар. I нават для трэцяга -зро-ню, для зусiм бязмозгiх, гэта будзе настолькi фантастычнае вiдовiшча, што -весь свет абавязкова захоча купiць квiткi".
  
  
  "Але гэтая гiсторыя павiнна заставацца жорсткай", - настойва- Лейн. "Чорны гумар, прыгожа. Але нiякай камедыi. Думка аб тым, каб назваць гэтую таемную арганiзацыю ЛАЛ, крыху аслабляе яе.
  
  
  " ЛАЛ ", - спыта- я з по-ным ротам полента.
  
  
  "Лiквiдацыя -сiх форма- жыцця", - патлумачы- Ренцо. 'Мая iдэя. Але я не буду засо-ваць гэта табе - глотку, Кендал.
  
  
  "Фронт вызвалення Эфiопii назва- сябе ЭЛЬФ, ' - сказа- П'еро. - I - гэтым не было нiчога смешнага.
  
  
  - Ну, дайце падумаць, - сказа- Лейн, зрабi-шы твар генiя, якога мучаць усе гэтыя ёлупы, але якi спрабуе з iмi жыць.
  
  
  "З такiмi зоркамi, як Камiла i Майкл, - Ренцо махну- рукой у бок крэсла, за якiм асяроддзях нато-пу прыхiльнiка- сядзе- Майкл Спорту, - мы -сё ро-на маглi б зрабiць гэта, i зарабiць мiльёны".
  
  
  "Я зрабiла толькi адзiн фiльм, якi страцi- грошы", сур'ёзна сказала Камiла. "Але з улiкам гэтай магчымай продажу тэлебачаннi гэта можа быць проста не - рахунак выдатка-. Ты - бяспецы, iнвестуючы - мяне, Джэры.
  
  
  - Я жартую, - прашапта- яе вось на вуха, - з табой нiкога не хвалюе, у бяспекi ён цi не? У яе рэ-матызму атрыма- тую панадлiвую, гарэзную -смешку.
  
  
  За кубачкам кавы з каньяком у мяне была магчымасць пагаварыць з П'еро аб тым, што мяне моцна прыставала: аб маiх узброеных да зубо- праследавацеля-. Я не мог працягваць кiдаць гелигнитовые бомбы, калi гатэль зно- пакiнуць свой пакой. Такая мане-р ва -мовах iнтэнсi-нага руху напо-нiла б морг занадта вялiкай колькасцю нявiнных мiнако-. У любым выпадку, занадта шмат, каб прыкрывацца Хоуком. Вядома, я не магла сказаць П'еро, чаму мне патрэбна гэтая свабода, каб падтрымлiваць сувязь з АХ. Але лiшняя ахова нумарах - вельмi перакана-чы i пра-дападобны спосаб наблiзiцца да рымлянiн.
  
  
  "Гэта як быццам я... ну, не сам па сабе", - патлумачы- я, покосившись на Камiлу, якая займаецца толькi што разма-ляла з банкiрам на iншым канцы провада.
  
  
  Малюсенькiя вочкi П'еро за ружовымi лiнзамi засвяцiлiся так, што я амаль даверы- эга мянушцы Дон Лупо. - Я разумею, наколькi нязручнай можа быць абарона, - сказа- ён, моршчачыся i падморгваючы. "Амаль для кожнага мужчыны, якога яе ведаю, дружбы з Камiлай павiнна быць дастаткова, больш чым дастаткова, але я бачу, што гэтыя апавяданнi пра вас, техасцах, не перабольшанне, Джэры". Зно- гэта падморгванне. - Я паклапачуся аб тым, каб у будучынi такога абмежавальнага кiра-нiцтвам было трохi менш. Некалькi сло- адпаведным мiнiстэрствам.
  
  
  - Думаю, аднаго чалавека - лiфце досыць, - сказа- я. "Калi ён прапусцiць мяне, калi яе, хачу, каб мяне пакiнулi - спакоi". "Адзiн у лiфта на вашым паверсе i адзiн у вестыбюлi", - вырашы- для мяне П'еро. - Гэта добрае практыкаванне для нашых маладых афiцэра-. Але вас прапусцяць, калi левай рукой пацягнеце за правую мочку вуха. Выглядае так. Ён паказа- гэта мне.
  
  
  Гэта бы- добры, просты код. Маё павага да П'еро, i без таго высокая, -зляцела яшчэ вышэй. Важнае раздражненне знiкла, але гало-ны лейцара заста-ся па-ранейшаму без адказу. Рэндо пастука- фруктовым нажом па краi куфля з брэндзi.
  
  
  - Зараз мы адправiмся - канферэнц-зала на другiм паверсе, - абвясцi- ён. "Толькi члены групы
  
  
  " Нiтка свету", так што, баюся, нам пакуль прыйдзецца развiтацца з нашымi часовымi гасцямi ".
  
  
  Калi абедная група распалася, сябро-кi мужчын-iнвестара- i бойфрэнды жанчын-акцыянера- надзьмулiся. Яны вакол нас, хто падыма-ся па лесвiцы або падыма-ся на лiфце, былi абмежаваныя актывамi - памеры не менш за 300 000 даляра- кожны, плюс Лэйн, пiсьменнiк i некалькi тэхнiка-. Нас было трыццаць, мы былi склепаны моцным клеем грошай i прагнасцю, якая займаецца павiнна была рушыць услед за гэтым.
  
  
  Яе ненавiджу канферэнцыях, але й сесiя "World End" была крыху цiкавей, чым большасць iншых. Гало-ным чынам таму, што я напружва- слых, каб улавiць што-небудзь, на што можна было б навесiць падазрэннi Андэрсана i мае.
  
  
  Лейн пача- з кароткага апiсання сюжэту, якi яе, напрыклад, ужо веда-, ЛАЛ, група маньяка-, якiя маюць намер падарваць свет у цэлым. Гэта будзе зроблена шляхам запуску некаторых адцягваюць бамбавання- i правакавання некаторых iнцыдэнта- у прызначаных сталiцах i патэнцыйных пажара-, запускаючы механiзм адплаты Вялiкай тройкi да таго, як хто-небудзь у любым пункце свету пражыве дастаткова до-га, каб зразумець, што -сё гэта было памылкай.
  
  
  Там былi вядомыя, неверагодна сакрэтныя аэрапорты i прыватныя армii (нават больш неверагодныя для мяне прафесiйна, чым для астатняй а-дыторыi, якая займаецца прагна усё гэта праглынула). Яе павiнен я сказаць, што Лейн зрабi- гэта пра-дападобна i -кла- добрыя эмоцыi - двух гало-ных героя-. Брытанскi сакрэтны агент, якi праходзiць праз увесь гэты змова, i эга iтальянская гаспадыня, якая займаецца была -ведзена - зман тэрарыстамi, але i заводзiць з iм раман. Камiла i Майкл падтрымалi бурныя апладысменты, а Лейн перада- кароткае асабiстае выстава важнасцi фiльма для эга велiзарнай а-дыторыi: "Трэцяя сусветная вайна не толькi магчымая, але i, несумненна, знiшчыць цывiлiзацыю, як i нас". .'
  
  
  "Гэта -сё тое, што казалi i аб пачатку другой сусветнай вайны", - цынiчна фыркну- банкiр у шэрагу перада мной.
  
  
  - Галасаванне што можа здарыцца, - сказала шыко-ная графiня побач з iм. "Цi вы не глядзiце вакол у апошнi час."
  
  
  Зараз надышла чаргу Ренцо гаварыць; i ён згада- iмёны вялiкiх зорак, якiя будуць падыгрываць.
  
  
  Затым прыйшо- сэр Х'ю са стосамi папер, каб растлумачыць i абаранiць каласальны бюджэт. Да гэтага -ся -вага гледачо- была прыкавана, у тым лiку i да мяне. Гэта была майстэрня прэзентацыя, i цяпер яе -бачы-, як сэра Х'ю -далося выцягнуць мiльёны са сваiх суайчыннiка- i iншых людзей, i пакласцi ih на свой асабiсты банка-скi рахунак. Нам адна частка не была засвоеная, але калi вы вскроете яе на некалькi доляй, вы атрымаеце акуратную дыню, якую чацвёра партнёра- могуць акуратна падзялiць памiж сабой, калi яны не перарэжуць аднаму аднаму глоткi першымi.
  
  
  Эга паводзiны, яго манеры, таварыскiя, але арыстакратычныя, mandriva linux, але нiколi не паблажлiвыя, адпавядалi эга постацi. У яго былi лагодныя i добра iнфармаваныя адказы на некалькi каментаро- эга а-дыторый.
  
  
  "Нас адзiн акцёр не каштуе 100 000 даляра- за два днi працы".
  
  
  Сэр Х'ю: "Гэты робiць рэкламу. Калi ён цвярозы, i мы пры-несцi эга цяпер у бальнiцу - Сусэксе. Так?' Апошнi - западногерманскому прамысло-цу.
  
  
  "Грошы па страхо-цы здаюцца мне вельмi празмернымi. Яе плачу менш у год для усе мае заводы".
  
  
  Сэр Х'ю: Мне яны таксама здаюцца празмернымi, гер Шмiт. Але менавiта таму страхавыя кампанii, так квiтнеюць. Але без вар'яцтва. Нам удалося атрымаць частку самай дарагой у свеце ваеннай тэхнiкi - якасцi рэквiзiту - амаль бязвыплатную пазыку. Мы павiнны быць максiмальна абаронены - выпадку, калi адзiн вакол нашых B-52, якi каштуе больш, чым наш агульны бюджэт, можа разбiцца".
  
  
  На iншыя пытаннi таксама былi дадзены адказы з такiм жа абаяннем i пэ-насцю.
  
  
  Апошнi акт бы- для Стадса Мэллори. Ён каза- на здзi-ленне складна потым усяго выпiтага брэндзi. Ён патлумачы-, што " Паток Святла " стане першым фiльмам, у якiм цалкам выкарысто-ваецца камп'ютэрнае кiраванне. Ён распавё-, што адно-леныя мадэлi гарадо-, флато- i палё- бiтва-.
  
  
  "Усё гэта старамодным", - сказа- ён. - Але рознiца - тым, што -се гэтыя дробныя кампаненты -будаваныя - схему нашага асно-нага кампутара. Яе программирую, -ключаю машыну, нацiскаю кнопку, i шэсцьдзесят працэнтны " абодва канца свету " запiсваецца за адзiн дубль ".
  
  
  Гэта выклiкала бедныя апладысменты з боку вопытных - кiно iнвестара-, якiя на горкiм вопыце асвоiлi, што бясконцыя па-торныя carinf.com не нясе адказнасцi марскiх бiтва- у басейне могуць апынуцца амаль такiмi ж дарагiмi, як i сам фiльм.
  
  
  "Для iншых сцэн у нас ёсць студыi Ренцо, якая займаецца - цяперашнi час з'я-ляецца самай вялiкай у свеце", - працягну- ён. "Трафальгарская плошчу, Таймс-сквер, плошча Згоды - усе яны там адно-лены. А трэцяя здымачная група зробiць дадатковыя кадры на месцы па -сiм адкрыты басейн, як толькi Банi Соер i эга аператары прыбудуць сюды да канца наступнай нядзелях".
  
  
  П'еро выступi-, каб падзякаваць усiх нас за давер (i грошы) i сказаць нам, што за-тра будзе экскурсiя - студыю Ренцо.
  
  
  Лейн спыта- у Стадса, калi сход скончы-ся.
  
  
  "Нам патрэбна яшчэ адна сцэна", - сказа- ён. " Падарваны такi гiганцкi танкер. Выбуху газу - адным па эга бака- дастаткова, каб падняць -весь карабель метра- на трыста вакол вады. А калi -се бакi по-ныя, у вас будуць мiлi i мiлi падпаленай нафты. Iдэальна адпавядае нашым намерам, цi не так?
  
  
  Твар Статка расплы-ся - ухвальна -хмылка.
  
  
  "Гучыць выдатна, Кен", - сказа- ён. - Але як ён выбухне? "Усё проста: Тарпедай. Магчыма, дыстанцыйнае кiраванне з катэры, - сказа- Лейн. "Усё, да чаго можна дакрануцца. Гэта нельга прапусцiць. Нiякiм чынам.
  
  
  "Выдатна, Кен. Вы зробiце для мяне некалькi маля-нiчых малюнка-, i я атрымаю для вас мадэль гэтага танкер за меншы час, чым вам спатрэбiцца, каб напiсаць гэтую сцэну". Ён спынi-ся i пачуха- патылiцу. "Як мы ведаць, што одзiна вакол гэтых супэртанкера- праходзiць праз вузкi пралi-, скажам, у наступны панядзелак? Канал, напрыклад. А яшчэ лепш пад Ленiнградам.
  
  
  "Я папрашу Мэры патэлефанаваць у адну вакол гэтых буйных нафтавых кампанiй". Кен зрабi- пазнаку на адваротным баку канверта.
  
  
  Стадс за-важы- Камiлу i мяне ззаду яго.
  
  
  "Выдатныя iдэi, у гэтага хлопца, - хвалiлiся онлайн Лэйна. - Я пашлю Соера зняць сапра-дны карабель, а потым мы пяройдзем да эга выбуху - басейне!'
  
  
  Мякка, але рашуча Камiла тузанула мяне за локаць. "Я падумвала вярнуцца - гатэль, каб штогод, як добра ты паправi-ся, Джэры", - сказала яна. - Потым -тульны познi вячэру - маiм нумары, а потым якога мы -бачым, як добра ты паправi-ся. I цi трэба вам яшчэ якое-то лячэнне.
  
  
  Думка памерам з камара грызла - глыбiнi майго розуму, але прастата Камiлы задушыла гэтую думку. Мы вярнулiся - Le Superbe, i нас нiхто не турбава- - абодва канца дня i - абодва канца ночы.
  
  
  
  
  Кiра-нiк 5
  
  
  
  
  Яе прачну-ся - сваiм нумары. Камiла -тульна прыцiснулася да мяне, але як бы радасна усё гэта нам было, яе прачну-ся з пачуццём турботы за -сё страчанае час. Камiла прытулiлася да мяне, як чаро-ная п'я-ка, а вартавыя -сё яшчэ былi - по-ным складзе.
  
  
  Потым майго першай дзённай сустрэчы з Камiлай у яе нумары ёй патэлефанава- П'еро. Ён толькi радасна засмяя-ся i растлумачы- мне, што эму спатрэбiлася некаторы час, каб звязацца з якiм-небудзь мiнiстрам або генералам, так што я проста павiнен бы- паклапацiцца аб тым, каб тым часам трохi павесялiцца.
  
  
  Такiм чынам, мы з Камiлай гулялi - Тарзан i Джэйн, Рамэа i Джульету, Джуту i Джулi, i гэтак далей да абеду з усiмi стравамi - яе пакоях. Затым мы апранулiся для кароткай гутаркi з сэрам Х'ю i Стадсом - пакоi Камiлы, перш чым вярнуцца - мае апартаменты, дзе -сё яшчэ стая- на варце дужы падлетак, з карабiнам.
  
  
  У яе натуры чалавек дзеяння, i тое, што я рабi- цяпер, было больш падобна на працу для тых хлопца-, якiх Хоук называе "агентамi Дзiка Ханеса", асобiн, больш цярплiвых да бессэнсо-най балбатнi, чым яе, i што адна вадкая -нцыя iнфармацыя атрымлiваецца прыкладна па сорак лiтровы бруднай працы.
  
  
  Яе балбата- i спрабава-, наколькi мог, вырваць што-небудзь карыснае; але няма, нiчога. Сэр Х'ю i Стадс абмеркавалi невялiкiя перавагi Ла-Манша перад Фiнскiм залiвам пры выбуху гэтага адна. Хоць яны казалi аб цацках, у ih энтузiязме была нейкая непрыемная разыначка.
  
  
  - Але вы не разумееце, Стадс, - сказа- сэр Х'ю. "У Гранд у вас ёсць шанец, што падпаленая нафту дасягне i Дувра i Кале". Ён вымавi- назва французскага горада на англiйскай мове .
  
  
  "Але калi гэта адбудзецца не - Персiдскiм залiве, а перад Ленiнградам, - сказа- Стадс, - мы можам прымусiць гэтых рускiх адказаць усiм, што - iх ёсць па артылерыi i ракет".
  
  
  "Сюжэт дастаткова, каб расейцы маглi адрэагаваць", - сказа- сэр Х'ю. "Iдэя Кендал таксама складаецца - тым, каб мы - пачатку цалкам знiшчылi два горада".
  
  
  "Добра", - прызна-ся Стадс, адма-ляючыся ад Ленiнграда на карысць Дувра i Кале, як гулец у покер, выдае банкноты на крэсла сваю дрэнную руку. "Я загадаю сваiм хлопчыкам-мадэлiстам зрабiць мадэль ангельскай i французскай берагавой лiнii". Ён перакулi- сваю - соты раз двайную граппу.
  
  
  "Мне здаецца, - адважы-ся яе пракаментаваць, - што вы укладываете чортаву кучу -сяго - трохмесячны графiк".
  
  
  "У гэтым i хараство кампутара, Джэры, - сказа- сэр Х'ю. "Як толькi Стадс завершыць сваю праграму, мы за некалькi дзён зробiм тое, на што - любым супаста-ным фiльме сышлi б нядзелях". - Месяцы, - сказа- Стадс. Ён i сэр Х'ю ухмыльнулись адначасова.
  
  
  Яе спыта-. - " Калi ты пачынаеш? Яе б гатэль быць тут, але я падумва- зрабiць перапынак i з'ездзiць у Юнгфрау". Ёй дазволi- апошняму слогу назвы швейцарскай горы свабодна iсцi за iм, уважлiва сочачы, каб ih рэакцыяй.
  
  
  "Кравец вазьмi, мы пачынаем у сярэдзiне жывата наступнай нядзелях", - сказа- Стадс. "Як толькi Банi прыедзе сюды са сваiмi аператарамi. Заставайся тут. Вы за-сёды можаце зно- убачыць гэтую Юнгфрау. Акрамя таго, мiлая маленькая Камiла стаiць у маёй кнiзе значна вышэй.
  
  
  Гэта -сё, што я даведа-ся ад сэра Х'ю i Стадса. Вялiкi тлусты нуль. Ренцо i П'еро сышлi па сваiх справах.
  
  
  Яго спрабава- здабыць з Камiлы яшчэ некалькi факта- аб П'еро, але яна, як i Разана-, убачыла - гэтым рэ-насць i была гэтаму рада. Гэта мала што дадаць да таго, што я -жо веда-. Як i - выпадку з Розаной, яе каментар бы- да дзiвацтвы нядбайным: "Ты павiнен ведаць, што дзя-чына павiнна зрабiць некалькi рэча-, каб рушыць наперад у гэтым кiнасвеце, Джэры", - i зно- з павагай: "Ты здзiвiшся, калi ты пазнаеш, што ён за чалавек. Я маю на -вазе, для жанчын. Спачатку яе -спрыня- гэта як жарт, але ён выдатны чалавек, Джэры, i не толькi - палiтычным сэнсе. Ва -сiх сваiх дзеяннях ён падыходзiць да краю прорвы, i тады - вас ёсць месяцы, калi ён выдаляецца ад грамадскай сцэны, каб адпачыць i паклапацiцца аб сабе".
  
  
  Апошняе было чым-то новым, i Хоук павiнен разабрацца... калi яе калi-небудзь здабуду асабiстую свабоду.
  
  
  Гэта былi мае думкi i расчаравання-, калi яе прачну-ся. I - той момант, калi яе прачну-ся, перш чым Камiла паварушылася, што-то -стала на месца з гучным стукам.
  
  
  У барэ Стадс сказа-, што справа не пачнецца - абодва канца наступнай нядзелях. У клубе, потым абеду, ён папрасi- Лэйна даведацца, якi танкер праходзiць праз Ла-Манш, або пад Ленiнградам у панядзелак. А цяпер была ранiца чацвярга.
  
  
  Што-то было не так цi не так. Але калi б гэта было так, гэта цалкам можа паказваць на што-то значна больш сур'ёзнае, чым проста нейкая ваенная гульня - мiнiяцюры.
  
  
  Як агент AX - рангу Киллмастера, ёй ужо больш чым дастаткова выкарыста- свае таленты - iншых заданнях, каб падтрымаць мiлых юных лэдзi або пазбавiцца ад меншых члена- клуба, як я зрабi- некалькi начэй таму. Цяпер у мяне была нейкая зачэпка, i па-чарто-ску мала часу, каб праверыць яе. Мой дзень бы- падзелены на ранiшнi вiзiт у студыю. Яе павiнен бы- стрымаць гэтае абяцанне, калi б не гатэль сапсаваць i сваю ролю, i магчымасць даследаваць толькi месца. Потым бы- абед, за якiм рушыла -след яшчэ адна абавязковая сустрэча з Ренцо i эга адвакатамi, на якой яго павiнен бы- выпiсаць свой чэк. Паводле майго Ролексу, цяпер было 6:45 ранiцы.
  
  
  Яе выслiзну- вакол смецця, не патрывожы-шы Камiлу, прайшо- у гасцiную i адкры- дзверы.
  
  
  Гадзiннага больш не было.
  
  
  Яе вярну-ся, i хутка i цiха апрану-ся. Напiса- ёй запiску, по-ную пяшчоты, у якой сказа- Камiле, што бягу па справах i пабачуся з ёй гэтым ранiцай.
  
  
  Потым яе бы- звонку.
  
  
  Каля лiфта стая- вартавы, але яго пада- эму сiгнал мочкай вуха, як i дамовi-ся з П'еро. Ахо-нiк усмiхну-ся i дазволi- мне -вайсцi - кабiну лiфта. Тое ж самае з ахо-нiкам у холе. Ён таксама -смiхну-ся. Я не ведаю, што за гiсторыю распавё- iм П'еро, але мне было -сё ро-на.
  
  
  Вулiцы былi практычна пустыя, i любы таксi, подъезжающее да гатэлю, можа належаць iншай баку. Яе прайшо- пяць квартала- да Цэнтральнага вакзала i -зя- таксi без чаргi. Адда- яе кiро-цу кiрунак на кут каля дома AX-iн-Трастевере. У мяне не было нiякай сiмпатыi да гэтага надоедливому Гилкристу, i ён бы- амаль упэ-нены, што цяпер яго магу атрымаць дапамогу Хайман i эга паслугачо- па ЦРУ для працы.
  
  
  Яе прыня- звычайныя меры засцярогi, расплацi-шыся з кiро-цам, i, перакана-шыся, што за мной сочаць, не-забаве апыну-ся каля дзвярэй дома.
  
  
  Хайман адкры- дзверы. Тая ж млявая пастава i паводзiны, што i раней; сонныя вочы, апрануты - ярка-зялёныя пiжамныя штаны i старую вайсковую кашулю вакол баво-ны. Ён адразу ж бы- у рэжыме чакання, як толькi яе, увайшо- -нутр.
  
  
  "Ты атрыма- тую пасылку, якую пакiну- ёй у гатэлi?" Нiякага панурага непажаданыя з Гилкриста. Разумны малады агент, усё яшчэ захоплены гульнёй.
  
  
  "Атрымана, прачытана i захавана". - Я пастука- у галы. "Затым знiшчы-. У мяне ёсць вельмi бедныя падказкi i некалькi пытання- да DC. У вас ёсць чарга?
  
  
  "Проста пера-тваральнiк гаворкi", - сказа- Хайман. - Але гэтага дастаткова. Акрамя таго, яе больш не магу. Стары Gil - наш генiй зносiн. Голас чаму ён трымае -се цяжкiя фiгуры - Париоли. Не дайце сябе абдурыць гэтаму сварливому старому, Картэр. Ён ведае пра радыё, апрацо-цы дадзеных i кампутарным праграмаваннi больш, чым любы вакол гэтых так званых эксперта-. Ён за-сёды гатовы - выпадку небяспекi, але эму падабаецца прыкiдвацца простым бухгалтарам, якiя працуюць з дзевяцi да пяцi".
  
  
  - Прыемна ведаць, - сказа- я. - Але што мне цяпер трэба, дык гэта размова. Спачатку з роднай базай, потым з вамi. Дзе тэлефон?
  
  
  Мы прайшлi - заднюю пакой, дзе Хайман, мабыць, спа- на сгорбленном бахара-. Ён трапна штурхну- эга адным канцом, i - парваным плюше выявiлася высо-ная дошка са знаёмым чырвоным тэлефонам.
  
  
  - Мне застацца або сысцi? - спыта- Хайман.
  
  
  - Працягвайце слухаць, - сказа- я. "Магчыма, з гэтага моманту вы -жо засакрэчаныя на выпадак, калi мне зно- давядзецца мець справу з на-мысным або мiжвольным знiкненнем".
  
  
  - Так, - сказа- ён. - Я чу- аб тваёй маленькай прагулцы ён ноччу. У цiхiм Римэ у нас звычайна не бывае такiх дзеяння-. Ён упа- у крэсла, калi яе нацiсну- кнопку на тэлефоне для прамой сувязi са штаба-кватэрай АХ.
  
  
  Пачу-ся званок.
  
  
  "Чатыры гадзiны ранiцы, калi ты яшчэ не ведаеш", - сказа- голас Хоука.
  
  
  Яе прадставi- эга - пустым кабiнеце, з вялiкiм тэрмасам з кавы, велiзарнай кубкам i стосам папер на стале перад iм, яго до-гiя пальцы нецярплiва грукацелi, вывучаючы дадзеныя.
  
  
  Без далейшых уя-лення- яе распавё- эму аб сваiх апошнiх 24 гадзiнах i вымушанай бяздзейнасцi.
  
  
  - Добра, добра, - прамармыта- ён. "Калi ёсць што-тое, што я ненавiджу, дык гэта чалавека па AX, якi просiць прабачэньня перад самiм сабой. Яе ведаю, што Рым не джунглi, таму, калi вы дазволiць сябе выкрасцi, вы не можаце вiнавацiць ih за тое, што яны сочаць за вамi. Скажы што-небудзь пазiты-нае для разнастайнасцi. Яе дасведчаны з по-ным адлюстраваннем -сяго пройдзенага, а таксама дбайнаму просеиванию уласных атрыманых дадзеных. Але нават пры такiм выбары мне спатрэбiлася добрых пятнаццаць хвiлiна, каб дэталiзаваць усе размовы, як у спальнi, так i тыя, якiя носяць больш сацыяльны характар. Акрамя таго, яе, падзялi-ся з iм сваiмi назiраннямi, якiя маглi б мець якое-то ста-ленне да маёй мiсii. Калi вы - чым-то сумняваецеся, не пакiдайце гэта без увагi; гэта было убiта - нас усiх падчас нашага навучання. Так што мне прыйшлося -ключыць некалькi гутарак, якiя здавалiся мне тарабаршчыны, але маглi б мець сэнс для хлопца- на заднiм плане - Вашынгтоне, калi б яны скармiлi ih кампутара-.
  
  
  Хоук усё гэта выслуха-, а заадно зрабi- запiс гутаркi на магнiтафон для больш стараннага вывучэння пасля.
  
  
  "Паглядзiм", - сказа- ён, калi яе скончы-. "Не так wouldnt i дрэнна за-важыць гэтую памылку з датай на танкеры".
  
  
  "Не так нiбыта дрэнна" Хоука было прыкладна эквiвалентна урадавай медалi.
  
  
  "Цяпер задавайце пытаннi аб тым, што вы хочаце, каб мы тут зрабiлi", - сказа- Хоук.
  
  
  "У мяне ёсць два з трывалым падставай i двума здагадкамi", - сказа- я. "Першым прыярытэтам з'я-ляецца гэты танкер. Вы можаце зрабiць так, каб у панядзелак у пралiве Ла-манш не было-адна? I - а-торак таксама?
  
  
  - Няма праблем, - сказа- Хоук. "Энергетычны крызiс скончы-ся, i нашы кантакты з буйнымi судна-ладальнiка наладжаны. Таму яны паскараюцца або запавольваюцца настолькi, каб захаваць гэты -частак чыстым".
  
  
  - А Ленiнград?
  
  
  "Гэты твой дзi-ны прыяцель, Стадс, здаецца, не ведае, што там няма нiякiх прычальны збудавання-, каб прычалiць якi небудзь супертанкер", - сказа- Хоук. 'Наступны лейцара.'
  
  
  "Мне патрэбен по-ны даклад па гэтым швейцарскаму банку - Лугана i яшчэ крыху па дадзеных П'еро Сiмкi", - сказа- я. "Абодва могуць пайсцi на гэтую лiтару L, у накiдзе Андэрсана: Лугана i Дон Лупо. "Гэта не такi wouldnt i складана, - сказа- Хоук. "Але з гэтым Маленькiм Гiгантам будзе крыху больш складана. У вас ужо ёсць усё, што мы маглi б раскапаць, але я пагляджу, што яшчэ яе магу для вас зрабiць.
  
  
  - У тым жа кантэксце, - сказа- я, - варта праверыць усе дамы адпачынку - Сусэксе. Туды адправiлiся лячыцца Стадс i Ренцо. I - мяне такое адчуванне, што П'еро калi-то бы- там клiентам. Верагодна, пад iншым iмем. Але эга рост павiнен быць вядомы.
  
  
  - Сыдзе, - сказа- Хоук. 'I гэта -сё?'
  
  
  "Яшчэ адна думаю--, - сказа- я, - i адна просьба".
  
  
  - Iдзем!
  
  
  - Гэта здагадка вельмi расплывiста, - сказа- я. - Але, можа быць, вашы фiнансiсты добра папрацуюць над "Магнамутом", страхавой кампанiяй, якая займаецца дыктуе палiтыку "абодва канца Свету" . Калi яна падазроная, гэта можа азначаць, што гэта спосаб перамясцiць шмат грошай".
  
  
  - Кравец вазьмi, - сказа- Хоук. "Мы не агенцтва для неасцярожных грамадзян".
  
  
  -- Кравец, начальнiк, -- запярэчы- я, АХ таксама не фiнансавая кампанiя, а - вас ёсць па-мiльёна, якiя вы можаце не-забаве страцiць толькi для таго, каб падтрымлiваць маё прыкрыццё. Калi яе даведаюся, што грошы знiкаюць, яе я павiнен даведацца, куды яны сыходзяць i чаму. I, можа быць, Андэрсан менавiта гэта i гатэль даведацца. - Добра, - прагырка- Хоук. - А просьба?
  
  
  "Яе гатэль б мець по-ны кантроль над Хайманом, тутэйшым агентам ЦРУ, - сказа- я. "Я таксама гатэль б мець права выкарысто-ваць Гилкриста, на -сялякi выпадак".
  
  
  - Згодны на Хайман, - сказа- Хоук. - Я -жо паклапацi-ся пра гэта. Гилкрист - стары дурань, але калi вы думаеце, што вы эга выкарысто-ваць яе пагляджу, што змагу зрабiць. Але чаму ён? Яе магу прывесцi вам падборку iншых агента- у гэтым раёне, якiя на дзесяць гадо- маладзейшы за эга, i - дваццаць разо- лепш.
  
  
  - Я не хачу эга пакiнуць, - сказа- я. "Электронны ён генiй. Што-што - мяне - гало-, Галава, занадта глыбока, каб нават расказаць вам, але калi яе змагу сабраць усе разам, мне вельмi хутка можа спатрэбiцца гэты Гилкрист.
  
  
  - Калi ты так скачаш, - сказа- Ястраб, - я цябе эга забяспечу. Калi толькi вы не прыдумалi рымскi вiрус, якiм заразi-ся Клем Андэрсан.
  
  
  "Калi так, - сказа- я, - тое Гилкрист можа быць маiм процiяддзем ад таго, каб не скончыць так, як Клем Андэрсан". Хоук скончы- з сумным, але -хвальныя рыкам.
  
  
  ************
  
  
  Хайман падня-ся. - Значыць, я твой чалавек, - сказа- ён з ухмылкай. - Што мне рабiць, бос? - Бог ведае, калi прыйдзе час, - сказа- я. "Толькi дзве рэчы на дадзены момант". Яе, паглядзе- на гадзiннiк i -бачы-, што стрэлкi паказваюць ривненской восем гадзiн. Мяне не чакалi - дом Ларэнца Концi раней дзесяцi гадзiн. З рымскiм трафiкам можна было дадаць па-гадзiны да кожнай сустрэчы. "Па-першае, давайце паглядзiм, што я ведаю на дадзены момант i што вакол гэтага можна атрымаць. Па-другое, звяжы мяне з дзя-чынай Клему, Карой, на працягу гадзiны. Можа, яна нам хрэна не ведае, а можа, што-то ведае, не -сведамляючы важнасць эга.
  
  
  Хайман запхну- чырвоны тэлефон назад у эга логава - старым бахара- i -жо набiра- нумар на звычайным тэлефоне, якi стая- на хiсткiм стале.
  
  
  - Кара? - сказа- ён, скажам потым дваццацi гудко-.
  
  
  "Вядома, яго ведаю. Але ты бодрствуешь . Гэй, яе буду - цябе праз па-гадзiны з чалавекам, якая займаецца хоча пагаварыць з табой. Iншы Клему з хаты... Амерыка, адкуль яшчэ... ? Яе ведаю, але ён хоча пагаварыць з табой. Так што заставайцеся на месцы, пакуль мы не дабяромся туды. Можа быць, яе i куплю табе кубак кавы з корнетто. А калi гэтага недастаткова... - Ён крыху панiзi- голас, - ...падумайце яшчэ раз, хто дапамог вам разабрацца з цяжкасцямi, звязанымi з вашым часовым вiдам на жыхарства. Пакуль .
  
  
  "Яна тут." Ён павярну-ся да мяне i сел. "Цяпер дайце мне ведаць, што мне трэба ведаць".
  
  
  Як агент, яе аддаю перавагу дзейнiчаць у адзiночку, але бываюць выпадкi, калi добра мець каго-то побач, каб праверыць свае тэорыi. Гэта бы- адзiн вакол такiх моманта-, i Хайман бы- добрым, жорсткiм i разумным хлопцам для гэтай працы.
  
  
  "Мы даведалiся пра гэта...", - сказа- ёй эму. Я не буду па-тараць сваё рэзюмэ, але з Хайманом - гуляе i з дазволамi Хоука яе не шталь стрымлiвацца, за выключэннем, мабыць, некалькiх падрабязнасця- аб талентах Камiлы i Розаны.
  
  
  "Пакуль мяне не выкралi Гарыла - клятчастай куртцы i Пепе, - працягну- я , - я дума-, што Андэрсан сышо- з розуму, i -бачы- занадта шмат пагроз у звычайнай киноафере. Гэта захаплення ih пытаннi нагадалi мне тады аб чым-то большым. Але, з iншага боку, мне здаецца, што Рэндзо i эга са-дзельнiкi чыстыя, таму што iм давялося б чакаць, пакуль мой чэк апынецца - ih распараджэннi, перш чым яны маглi б лiквiдаваць мяне.
  
  
  "Я не бачу - гэтым вялiкага патэнцыялу", - сказа- Хайман. - Ды не вельмi.
  
  
  "Цяпер iдзе разумная частка," сказа- я. "Я пача- думаць у адным кiрунку. Што адбудзецца, калi гэты фiльм " Нiтка свету " - не больш чым свайго роду прыкрыццё, якое прымушае рэчы растварацца - паветры? Звычайныя кiношнiкi таксама лохi. Яны думаюць, што могуць пасмяяцца над сваiмi iнвестарамi. Але - працэсе яны назапасiлi дастаткова шмат небяспечнага зброi, каб невядомая трэцяя бок ператварыла - сцэнар "абодва канца Свету" - рэальнасць".
  
  
  Хайману спатрэбiлася некалькi хвiлiна, каб усё абдумаць. "Непра-дападобным", - сказа- ён. - Але магчыма.
  
  
  "Тады гэтая грубая памылка Мэллори мiнулай ноччу зно- змянiлi сiтуацыю", - сказа- я. "Калi ёсць змове з мэтай знiшчыць свет, i ён плануе падарваць супертанкер, ён павiнен быць у гэтым замяшаны. Так што, магчыма, хто-то вакол кампанii "World End" замяшаны - гэта. Можа быць, частка групы - змо-шчыкi, а астатнiя тупыя iдыёты.
  
  
  Хайман кi-ну-.
  
  
  "Калi б гэта была iншая група людзей, - патлумачы- я, - або якое-то iншае месца з меншай нато-пам i меншай колькасцю палiцыi, чым у Римэ, яе мог бы проста пайсцi туды i раскалоць некалькi значэнне навыку нападу. Пакуль яе не пачу- пра-ду.
  
  
  - Але калi вы зараз расколете некалькi значэнне навыку нападу i прымусiць П'еро задаваць нейкiя пытаннi - сенаце, будзе вельмi непрыемных сiтуацый для эга правасхадзiцельства, нашага амбасадара, i для вас самiх, перш чым гэтая п'янка скончыцца. Сiтуацыi, калi ЦРУ, а таксама АХ, больш не змогуць цябе цярпець, - скончы- за мяне Хайман. - Так што ж яго раблю, акрамя як пазнаёмлю цябе з Карой? "Назавiце сваiх людзей па iмёнах - гэтым спiсе", - сказа- я, працягваючы яму было надрукаваны спiс iмёна- калег-iнвестара-, якi мне на сустрэчы за абедам. "Асаблiвую -вагу да сувязях Мэллори. Ён вядомы рэжысёр, але ён пракла- сабе шлях праз краiны нязведанага. Пачына- у студыi - якасцi падручнага, прайшо- шлях праз сваё тэхнiчнае майстэрства - кiно, i на гэтым шляху было некалькi сумне-ных моманта-. Гэта зойме вас на сёння. Калi што-то яшчэ здарыцца, ёй постучу - тваю дзверы. У адваротным выпадку убачымся за-тра ранiцай у гэта ж час. Хайман выскачы- па начной кашулi, надзе- джынсы i линялую водолазку, сандалi i медальён, зроблены вакол старога крыжа СС.
  
  
  - Прабачце за беспарадак, - без патрэбы сказа- ён. - Але гэта -сяго толькi мой працо-ны касцюм.
  
  
  Ён выве- мяне на вулiцу. Мы перасеклi дарогу i выйшлi на вузкую вулачку каля плошчы Санта-Марыя. Яшчэ адно старое будынак i на паверсе на другiм паверсе.
  
  
  Кара адчынiла нам дзверы. Маленькая смуглявая дзя-чынка з бледным тварам; не гламурны, але азызлы твар на добрым целе, схаваным у яркiх, модных штанах i шырокiм ва-няным свiтэры. Праз ee плячо яе, зiрну- на пракураных пакой, у якой пахла затхлым ладанам i гашышам. Прастору, якое калi-то было ззамаладу, як -тульнае i вясёлае месца з маля-нiчымi плакатамi i раскiданымi падушкамi, але з-за адсутнасцi самаахвярнасцi i грошай, наадварот, рэзка апусцiлася i цяпер ператварылася - маленькую мышыную нару. Iншая маленькая мышка, некалькi пухленькая чорная дзя-чынка, ляжаць, не звяртаючы -вагi на беспарадак, i спа- на раскладанцы, пад полуукрытым iндыйскiм покрывам.
  
  
  - Магу яго атрымаць ад вас кубак кавы? - спытала Кара - Хайман, нават не зiрну-шы на мяне.
  
  
  'Вядома. Хадзем. Гэта Джэры Карр. Кара, Джэры.
  
  
  - Прывiтанне, - сказала яна без энтузiязму. Мы спусцiлiся па лесвiцы. Звонку мы падышлi да эспрэса-бара на куце, i - такую гульню на столiк. Затым яна спытала: "Ты... ты бы- сябрам Клему?"
  
  
  "Клi-ленд". Яе пакапа-ся - памяцi у папрасi- бiяграфii Клему. "Мы раслi разам. Ён нiяк не мог вырашыць, цi стаць эму акцёрам або пiсьменнiкам. У мяне была магчымасць пабываць у Римэ, так што я вырашы- пашукаць эга. Але потым пачу- яе..."
  
  
  - Тут ён таксама не змог гэтага вырашыць, - сказала Кара. Афiцыянт прынёс гэй гарачы двайны эспрэса, а затым першага глотка на бледны твар вярнулася якая то жыццё. "Бедны Клем. У яго была праца па запiсу ангельскiх тэкставы, i ён падума-, што мог бы працаваць у амерыканскай газеце. Але гэтая праца за-сёды была за-тра цi на наступным тыднi. Ён жы- недалёка адсюль, i яе пераехала да яму. Два месяцы праз... Бвам! Хто-то забiвае эга i шпурляе - ваду. Яе зусiм не - сабе. Блiн!'
  
  
  - Хрыстос, - сказа- я. "Клем нiколi не здава-ся..."
  
  
  - Ты што, нейкая рэлiгiйная какашка?.
  
  
  Не будучы рэлiгiйным ублюдкам або перакананым богохульником, яе сцiсну- зубы i шталь чакаць. Яе б не шталь наладжваць Кару супраць сябе, але не раней, чым у мяне будзе хоць нейкая iнфармацыя.
  
  
  - Прабачце, - сказа- я, - але я маю на -вазе, што Клем бы- не па тых хлопца-, якiя ператварае каго-то - ворага-. На самай дэла у яго наогул не было ворага-".
  
  
  - Гэта не так, - упэ-нена сказала Кара. Яна нахмурылася. "Я маю на -вазе, што ён бы- нейкiм неряхой. Яе прызнаю гэта, але ён бы- мiлым неряхой. Мы таксама нядрэнна ладзiлi, i - мяне не было нам аднаго празмерна ра-нiвага каханка-лацiнаамерыканцы".
  
  
  Яе надзьмутыя дзiцячыя вусны былi сцiснутыя - нацягнутай лiнii самакантролю. "Нам падабалiся адны i яны ж рэчы. I не толькi павярхо-на. Клем бы- по-ны мiстыкi, i мне гэта падабалася. Таро, Ицзин, трансцэндэнтальная медытацыя. Юнг.
  
  
  Мае вушы навастрылi. 'Што вы сказалi?'
  
  
  - Юнг, - пацвердзiла яна. "Для Клему Фрэйд бы- не чым iншым, як старым вiктарыянскiм не-ролагам для переутомленных венскiх цётачак. Але, па эга сло-, Юнг бы- на правiльным шляху з гэтым калекты-ным падсвядомасцю i эга унiверсальнымi мiфамi, цi ведаеце вы".
  
  
  - Я гэтага не веда-, - сказа- я. "Павiнна быць, пачалося потым Клi-ленда". 'Не ведаць гэтага.' Кара зно- стала сварлiвай, але я працягва- настойваць на тым, што можа быць сапра-днай зачэпкай.
  
  
  "Вы памятаеце што-небудзь, што ён каза- аб Юнге?" - "Проста гэтыя псiхiятры не разумелi эга - гэтыя днi", - сказала яна. - Вам нас, а не Гняздо. У яго таксама было iмя для тых назiральнiка- за душамi. Ён называла ih Юнгами.
  
  
  "Што ён ме- на -вазе пад гэтым?" Яе папрасi-.
  
  
  "Ну, па эга сло-, большасць псiхiятра- толькi забяспечвалi людзям alibaba, i не высвятлялi, чаму менавiта яны так пашалелi", - сказала яна. "Так што пацыенты проста працягваюць схадзiць з розуму, толькi трохi горш. Дзе сам Юнг прарэза- -сю гэтую лухту i паказа-, як людзям змянiць сябе. Толькi сапра-дны Юнга - гэта цяжкая дарога, i "юнгi" робяць выгляд, што могуць пайсцi па кароткiм шляху значна прасцей. Але якое, кравец вазьмi, усё гэта мае ста-ленне да цябе, хлопец?
  
  
  - Не кожны дзень забiваюць майго сябра, - урачыста сказа- я. (У некаторых камандах AX гэта адбываецца праз дзень, але гэта iншы лейцара.) "Яе гатэль даведацца пра гэта як мага больш".
  
  
  "Тады ты небудзь балючы сцярвятнiк, альбо маленькi дэтэкты-", - сказала яна, адсо-ваючы крэсла ад крэсла. "Я не вельмi люблю сцярвятнiка-, i з мяне дастаткова аматарскага вышуку Клему. Так што дзякуй за каву i да пабачэння .
  
  
  Было -жо палова дзевятай. У мяне была лепшая крупiнка золата, на якую яе толькi мог спадзявацца, таму яе дапусцi- гэй сысцi без каментаро-.
  
  
  Яе развiта-ся з Хайманом i -зя- таксi да гатэля. У вестыбюлi - мяне з'явiлася нешта знаёмае, неапiсальнае адчуванне, што за мной назiраюць. Але гэта таксама можа быць з-за гадзiннага - лiфце. Акрамя таго, яе -сё ро-на нiкуды не збiра-ся, акрамя свайго нумара, так што пакiну- эга - спакоi.
  
  
  Люкс бы- пустынi. Проста паведамленне, напiсанае шырокiмi мазкамi губной памады на люстэрку - спальнi, каб нагадаць мне пра Камiле.
  
  
  "Ты скацiна i подлы дзiкун", - напiсала яна вялiкiмi загало-нымi лiтарамi. "I яе, спадзяюся, што як мага часцей за мяне будуць помсцiць. Убачымся пазней - студыi. Няма подпiса-. Гэтак жа вялiкая прыпiска PS. "Ты пакiну- мне жудасныя сiнякi . Гэта будзе яшчэ адна прыемная артыкул у бюджэце на касметыку. Дзень.'
  
  
  Яе пагалi-ся, хутка пераапрану-ся i знайшо- лiмузiн, якi цярплiва чака-, каб адвезцi мяне - цэнтр iмперыi Ларэнца Концi.
  
  
  Рэндзо i эга, непасрэдныя падначаленыя правялi нас mimmo макета- гарадо-, якiя павiнны былi быць разбураныя перад Канцом Свету, i адвезлi нас на расчищенную буда-нiчую пляцо-ку, каб паказаць яшчэ больш ваеннай тэхнiкi. Ад арабскiх танка- да агнямёта-, плюс яшчэ шэраг рэча-, якiя да гэтага часу тхара былi - забароненым спiсе. Мы пераправiлiся на двух верталётах у Анцио, якi выгляда- так, як быццам ён бы- у агонii апошняга -варвання, з часткамi, запазычанымi - Шостага флоту i iншых ваенна-марскiх сiл НАТА, а таксама з некалькiмi па-майстэрску -зброенымi хуткаснымi катэрамi, прадста-ленымi iзраiльцянамi.
  
  
  Здавалася, што Ренцо i П'еро з дапамогай сэра Х'ю i Стадса маглi атрымаць формулу вадароднай бомбы ад Гары Трумэна без -мяшання Розэнбэрга- i Фуксов. У канцы пляцо-кi было два велiзарных склада, якiя мы не наведвалi. Калi яе спыта-, што там, мне адказалi, што гэта сховiшча рэквiзiту па -сiм мiнулых фiльма-. "Калi-небудзь ператвару яе эга - музей", - сказа- Рэнца.
  
  
  Гэта можа быць пра-дай, але я не дума-, што не буду чакаць, пакуль у мяне не будзе рашэнню купiць бiлет. Гэтыя склады проста папрасiлi правесцi больш ранняе расследаванне.
  
  
  Мы вярнулiся - адмiнiстрацыйны будынак, дзе Стадс зладзi- невялiкае шо- на сваiм кампутары. У яго была невялiкая макетная вёска, вакол якой засяродзiлiся танкi i артылерыя на пагорках вакол нах. Акрамя таго, шэраг маленькiх, якiя рухаюцца салдат у маштабе.
  
  
  Стадс узмахну- сваёй перфокартой - паветры, затым -ваткну- яе - слот маленькага кампутара, i -сё пачалося.
  
  
  Танкi i браневiкi рушылi наперад; артылерыя абстраляла вясковую плошчу запальнымi бомбамi; успыхну- агонь, маленькiя фiгуркi заварушылiся i -палi. На -се сышло тры хвiлiны.
  
  
  "I цяпер мы атрымлiваем некаторы -я-ленне пра тое, як гэта будзе выглядаць на экране", - сказа- Стадс з гонарам маленькага дзiцяцi. Ён запiса- усю сцэну на вiдэа, i потым таго, як мы пстрыкнулi выключальнiкам, якi пагрузi- увесь пакой у цемру, мы атрымалi дзеяння-, якое - канчатковым вынiку будзе выглядаць так як на насценным экране. Гэта было неверагодна. Гэта было вельмi што такое п/. Нават маленькiя салдацiкi рэальна перасо-валiся, змагалiся, падалi i памiралi на вялiкiх адлегласцях. "Вядома, гэта будзе перамяжо-вацца здымкамi буйным планам на здымачнай пляцо-цы", - растлумачы- Стадс. "Але, Божа мой , глядач атрымлiвае па-чарто-ску шмат воiн за вашы грошы".
  
  
  Яе павiнен бы- прызнаць, што -сё гэта было вельмi уражлiва, але дэманстрацыя тэхнiчнага майстэрства Стадса не развеяла маiх падазрэння-.
  
  
  Ренцо зладзi- нам цудо-ны абед у сталовай для супрацо-нiка- студыi. У Камiлы, падобна, не было нiякiх кры-д, акрамя таго, што яна час ад часу цвялiла мяне. А П'еро, збольшага зацiка-лены маёй ранняй шпацырам, увесь -смiха-ся i злое глядзе-.
  
  
  Пасярод гэтага хаосу мяне паклiкалi да тэлефона, дакладней, у раскошы Ренцо, мне паднесьлi тэлефон. Што -складняла задачу i рабiла яе яшчэ больш заблытанай, паколькi голас на iншым канцы лiнii належа- Розане, а Камiла сядзела побач са мной.
  
  
  - Прывiтанне, Джэры, - сказала яна сваiм хрыплым мядовым голасам. - Ты кажаш з Розаной.
  
  
  - О, прывiтанне, - асьцярожна сказа- я.
  
  
  "Гэта гучыць не вельмi сардэчна," сказала яна. - Ты кажаш... як быццам разма-ляеш з мужчынам, Джэры.
  
  
  - Спадзяюся на гэта -сiм сэрцам, - сказа- я.
  
  
  - Ой, ой, - хiхiкнула яна. "Вы знаходзiцеся колах самых розных людзей. Можа быць, такiя людзi, як синьорина Кавур?
  
  
  - Ну, што-то - гэтым родзе, - прызна-ся я.
  
  
  "У такiм выпадку, калi яе -бачу цябе зно-, ты будзеш поцелован у нос, у вушы, на падбародак..." Разана- пачала даваць дакладнае i гарэзлiвае апiсанне таго, куды яна будзе пасылаць -се гэтыя пацалункi, па-вiдаць, прымаючы задавальненне ад майго бездапаможнага прынiжэньня, як калi б яна была тут асабiста.
  
  
  -- Так, синьорина Марцi... Няма... я разумею ...
  
  
  Яе балбата- на сваiм канцы лiнii, як быццам гэта бы- спа размова.
  
  
  Скарыста-шыся у по-най меры ня-далым маiм становiшчам, Разана- стала сур'ёзнай.
  
  
  "Памятаеш, калi мы - апошнi раз бачылiся , яе каза- аб мысленнi?" - рашуча спытала яна. "Я падумала," сказала яна. Значна больш, чым гэта было магчыма, калi мы былi разам у смецця. Я думаю... Я падумала, Джэры, i я была дурнiцай. У мяне ёсць шмат важных рэча-, каб сказаць вам.
  
  
  - Выдатна, - сказа- я, хаваючы сваё хваляванне. - Дзе вы цяпер, синьорина Марцi?
  
  
  - У маёй кватэры, - сказала яна. - Мы можам пагаварыць сёння нiяк не калi? Яе, спадзяюся, што як мага хутчэй.
  
  
  "У мяне потым абеду прызначаная сустрэча з кiношнiкамi", - сказа- я. Яе нiколькi не мог прайсцi mimmo гэтага, не раскры-шы сваё прыкрыццё. - Але, можа быць, каля паловы пятага? - Добра, - сказала яна.
  
  
  У мяне закружылася гол. Магчыма, Разана- была адзiным чалавекам, якi мог разблытаць заблытаны клубок нiтак, якiм стала маё заданне. Калi так, то яна -я-ляла небяспеку для тых жа людзей, якiя спрабавалi падсмажыць мяне ён ноччу за межамi Рыфму. Яна можа быць выдатнай дзя-чынай, але - нах не было газавай бомбы. Мне заставалася зрабiць толькi адно. Яе не мог выцягнуць Хайман па эга гнязда. Яе таксама не мог даць гэй одзiна вакол двух кантактных адрасо- па тэлефоне. Але - нас усё яшчэ былi яны - два грозных вартавых у Le Superbe.
  
  
  - Калi вы можаце прайсцi адкрытыя да мяне - гасцiнiцу, синьорина, - сказа- я, дазволi-шы свайму голасу быць настолькi цiхiм, што мяне было ледзь чуваць. 'На працягу гадзiны. Пачакайце мяне там, у маiм пакоi. Ёй загадаю вас прыняць, i тады, яе, упэ-нены, мы -ладзiць гэты лейцара да нашага -заемнай задавальненню.
  
  
  Яе павесi- трубку. "Нафтавiкi", - сказа- я. Камiла i Ренцо нейкi час глядзелi на мяне. "Не пакiдаюць мяне - спакоi". Нам адзiн вакол iх, здавалася, не хаце- пытацца або даведвацца пра што-небудзь.
  
  
  Пятнаццаць хвiлiна праз, папрасi-шы прабачэння за тое, што iду - туалет, яе -ставi- радок скiду - таксафон. Ёй патэлефанава- у "Ле Суперб" i загада- дзяжурнаму праiнструктаваць гадзiнных -пусцiць мiс Morandi - мой нумар, i прасачыць, каб яе нiхто не турбава-.
  
  
  Яе вярну-ся да П'еро, Ренцо, Камiле i астатнiм з пачуццём палягчэння.
  
  
  Нарэшце кампанiя распалася. Мне прыйшлося хутка сысцi з Ренцо за некаторымi дакументамi i падпiсаць чэк у офiсе адваката. У П'еро было якое-якая справа, аб якiм трэба было паклапацiцца. Камiла сказала, што - нах прызначаная сустрэча са сваiм наста-нiкам мовы - 4 гадзiны, але, магчыма, мы маглi б павячэраць i потым гэтага. Ёй сказа-, што мне гэта падабаецца, i што, калi што-то пойдзе не так, мы маглi б сустрэцца пазней. Мне патрэбна была свабода дзеяння- ва -сiх кiрунках, таму што я не веда-, што Разана- гатэля мне сказаць.
  
  
  Яе стара-ся не здавацца адкрыта нецярплiвым падчас нашай паездкi назад у горад i бясконцага абмеркавання дагавора. Ястраб сцвярджа- на тым, каб мне далi iтала-амерыканскага адваката, каб усё выглядала вельмi пра-дападобна. I адвакат сцвярджа- аб тым, каб прачытаць усе другарадныя пункты двойчы, адзiн раз на iтальянскай i адзiн раз на англiйскай. Потым былi праблемы з праверкай подпiсы - банку, i калi -сё -ладзiлi i апячаталi, было -жо пяць гадзiн. Le Superbe знаходзi-ся -сяго - некалькiх кварталах ад гатэля. Ветлiва, але настойлiва яе адхiлi- просьбу Ренцо пайсцi - клуб i выпiць, каб адсвяткаваць гэтую падзею.
  
  
  "Цяпер ты адзiн вакол нас, Джэры, - сказа- ён.
  
  
  Яе сказа- эму, што нам лепш адсвяткаваць разам пазней тым жа вечарам, i было б несправядлiва падымаць тост разам без П'еро, Статка, сэра Х'ю, Камiлы i нават Майкла Спортса.
  
  
  - Ты маеш рацыю, Джэры. Але сёння мы гарэзаваць вялiкi свята. У зале Монца або дзе-небудзь на дыскатэцы. Яе абсталяваннем -сiм паклапачуся.
  
  
  'Добра.' Яе пацiсну- эму руку i памча-ся хуткай рыссю па ажы-леным тратуары.
  
  
  Гадзiнны у вестыбюлi ухвальна кi-ну-, калi яе, вярну-ся i сказа-, што - мае апартаменты сапра-ды пусцiлi маладую дзя-чыну. Пачатку другой гадзiнны на маiм паверсе пацвердзi- гэта.
  
  
  Яе расчынi- дзверы i закрыча-: "Разана-", i выявi- яе сакавiтае, прыгожае цела, распростертое на маёй ложка, з разрэзанай ад вуха да вуха шыяй.
  
  
  Багатым колькасцю крывi хто-то напiса- што-то па-iтальянску - люстэрку, тым самым люстэрку, якое зусiм няда-на было спiсана губной памадай Камiлы.
  
  
  "Смерць здраднiкам".
  
  
  Ee цела было яшчэ цёплым.
  
  
  
  
  Кiра-нiк 6
  
  
  
  
  Яе пасла- Розану на смерць. З маёй дзёрзкай упэ-ненасцю - мерах засцярогi Le Superbe яго адчува-, як быццам гэта мая рука дзейнiчала вострым як брытва лязом, каб парэзаць яе цудо-ную шыю.
  
  
  Яе дума- пра гэта, але не -пада- у нерашучасць, ад адчаю цi вiны. Агент AX - чалавек, але ён не можа дазволiць знешнiх наступства- эмоцый захлiснуць эга, незалежна ад таго, наколькi глыбока яны адчуваюцца. Хоць у думках праклiнаючы сябе за сваю дурасць, яе -жо пакава- мiнiмальная колькасць багажу, неабходнае для бяспечнага адступлення. Ясна было адно: вясёлы, памяшаны на сэксе тэхаскi нафтавай playboy Джэры Карр спынiла сваё iснаванне i бы- так жа мёртвы для маёй мiсii, як небарака Разана-.
  
  
  Ренцо i П'еро змаглi апра-даць мяне - забойстве двух бандыта-. I - П'еро было дастаткова палiтычнай улады, каб зберагчы мяне ад абвiнавачваннi - забойстве Розаны, калi яе выбегу - калiдор i падыму трывогу. Але нават усе намаганнi П'еро не змаглi б спынiць до-гi, зацягнутая працэс iтальянскага правасуддзя, з якiм мне трэба было сутыкнуцца. Днi допыта-, магчыма, iзаляцыя - якасцi ключавога сведкi. I, без сумневу, за мной зно- будзе кругласутачная сачэнне. I -сё гэта - той час, калi мне трэба было, як мага больш свабоды перамяшчэння.
  
  
  Яе змог кiнуць усё, акрамя таго, што было на мне, i лёгка пераноснага дыпламатычнага партфеля з запаснымi газавымi бомбамi, боепрыпасамi для "Люгера", глушыцелем i яшчэ некалькiмi бяскры-днымi прадметамi рыштунак. Яе пераапрану-ся. Яе змянi- чорныя лакаваныя балетныя тэпцiкi на пару грубых сандаля-, якiя па-першае, былi зручнымi, а два квадратных абцаса былi месцамi для прыёму ежы рэча-. Левы для цяжкага кастэт, правы для убудаванага радыеакты-нага трэкера.
  
  
  На iмгненне яе пастая- у нагах залiтай крывёю ложку i мо-чкi паабяца- Розане, што дзе-небудзь па шляху - рамках сваёй мiсii, калi гэта магчыма, яе адпомшчу за нах.
  
  
  Гадзiнны у канцы зала мiргну-, калi яе так хутка вярну-ся - залу. Таму эму было дазволена -бачыць Розану ва -сiм яе жывым пышнасцi, i ён не разуме-, што мужчына не можа затрымлiвацца яшчэ трохi. Але з амерыканцамi, здавалася, мелася на -вазе выраз эга, вы нiколi не ведалi. Яе пада- сiгнал вартавому - вестыбюлi i атрыма- ад яго такой жа недаверлiвы погляд. Але яшчэ больш яны здзiвяцца, калi знойдуць цела Розаны. Калi б мой асабiсты радар працава- правiльна, той, хто забi- Розану, запусцi- бы для мяне наступны этап пасткi на працягу некалькiх хвiлiна.
  
  
  Яе узя- першае якое трапiла таксi, выйша- у ажы-леным раёне каля Ватыкана i нырну- у кавярню.
  
  
  Маё дарагое на выгляд лёгкае саржевое палiто не выглядала двухбаковым, але варта было мне расшпiлiць стеганую падшэ-ку, як яно ператварылася - безгусто-ны зношаны плашч, якi, магчыма, веда- лепшыя днi, але - далёкiм i шэрым мiнулым. Невялiкi аэразоль знiшчы- усе зморшчыны на маiх цудо-ных штанах i прымусi- ih выглядаць бруднымi i неахайнымi пад палямi майго палiто. Невялiкага кавалачка наждачнай паперы было дастаткова, каб палiраваныя балетныя тэпцiкi выглядалi старымi i пацёртымi. Удары-шы складаным нажом па кутку дыпламатычнага партфеля, яго змог садраць цялячую скуру, пакiну-шы моцна пашкоджаны пакет для лiсто- .
  
  
  Джэры Карр увайшо- у маленькую кавярню, i пакiну- ёй эга там разам з падшэ-кай камзолы, маёй цёмна-шэрай капелюшом i рэшткамi цялячай скуры.
  
  
  Выйша- Бэн Карпэнтэр; пажылы, бедны, збянтэжаны грамадзянiн вакол таго ж ускраiннай свету пансiёна- i напiсання сцэнарыя- для статыста-, якi таксама бы- блажэннай тэрыторыяй Клему Андэрсана. Апошнi штрых мог пачакаць яшчэ трохi.
  
  
  Дом у Трастевере знаходзi-ся - некалькiх хвiлiнах хады, а Бэн Карпэнтэр бы- не вакол тых, хто марнуе свае лiры на таксi, калi толькi ён не занадта п'яны, каб пра што-то турбавацца. Яе прайшо- дзве мiлi, у асно-ным уздо-ж Тыбра, выглядаючы патэнцыйных праследавацеля-. На Понтэ-Гарыбальдзi, вялiкiм мосце, яе -жы- сваю звычайную тактыку стряхивания пераследу - завулках. Праз дарогу ад нашага кантактнага дома была кавярня, i я спынi-ся, каб выпiць кубачак горкага эспрэса, назiраючы за вулiцай i тратуарамi праз фiранку па па-наважкiя, перш чым перайсцi вулiцу i пастукаць.
  
  
  Хайман адкры- дзверы, з здзi-леннем у вачах.
  
  
  Ён спыта-. - Чаму не за-тра ранiцай? Але ён хутка -пусцi- мяне i зачынi- за мной дзверы. "Ты падобны на бамжа". Яе скiну- палiто, i ён цiхенька свiсну- пры выглядзе майго пашытага на заказ касцюма, якi пачына-ся з сярэдзiны сцёгна- i спуска-ся да шыi.
  
  
  - Мне патрэбен касцюм, - сказа- я, здымаючы пiнжак. - I некалькi кашуль. Старых. Гэта -сё.'
  
  
  - Даволi вялiкi памер, - прамармыта- ён. "Але я магу мець ih."
  
  
  Ён корпа-ся - глыбiнi шафы, пакуль яе распавяда- эму сваю гiсторыю па ваннай, дзе яе зафарбава- сiвiзной валасы.
  
  
  "Ты гуляеш супраць вопытных людзей", - сказа- ён, калi яе скончы-.
  
  
  Ён знайшо- касцюм, падобны на што-то. Ён бы- пакамячаным i падыходзiла мне ривненской настолькi, каб стваралася -ражанне, быццам ён до-гi час належа- Бэну Карпентеру. У яго была толькi адна кашуля, якая займаецца падыходзiла мне, але ён дума-, што зможа купiць яшчэ некалькi - адным, вакол вулiчных рынка-. На дадзены момант усё было - парадку.
  
  
  Яе перакла- змесцiва кiшэня- у свой новы касцюм, надзе- наплечную кабуру, перш чым надзець куртку, i бы- цалкам задаволены выглядам чалавека, якi глядзе- на мяне праз люстэрка. Хайман раскрытыкава- мяне.
  
  
  "Табе трэба яшчэ што-што", - сказа- ён.
  
  
  Яе так ганаруся гэтым, значна больш маладым агентам ЦРУ. але балюча чуць ад одолженного хлопчыка на пабягушках, што мне чагосьцi яшчэ не хапае. Але мне падаба-ся Хайман, i да гэтага часу тхара, ён бы- вельмi карысным. Так што я бы- цярплiвы.
  
  
  Яе спыта-. - Накладной барады?
  
  
  - Паху алкаголю, - сказа- ён. "Любы, хто падобны на цябе i не пахне таннай граппа, выклiкае падазрэнне".
  
  
  Яе прызнала, што ён ме- рацыю. У гэтага хлопчыка было будучыню, калi ён пражыве досыць до-га. Праца са мной не назiра-ся эга шанца- на выжыванне. Але я зрабi- сабе разумовую пазнаку, што калi мы абодва выжывем, яе звярну на яго -вагу Хоука. Хок пастаянна кажа аб новай крывi, якая займаецца патрэбна AX, але вэб-свежая кро-, якую мы калi-небудзь атрымлiваем, гэта кро-, пралiтая старымi прафесiяналамi накшталт мяне .
  
  
  "У мяне -сё яшчэ ёсць дыстыляваная Тарквинии, з якой да гэтага часу тхара вароцяць насы вулiчныя алкашы", - сказа- ён. - Давайце прысядзем - гало-най гасцiнай i нальём вам выпiць. Калi ты вып'еш, яе таксама вып'ю адзiн шкляначку.
  
  
  Мы вярнулiся - гасцiную i - такую гульню на крэсла з шатающимися ножкамi, а Хайман выцягну- корак па невядомай бутэлькi з бледна-пшанiчнай вадкасцю. Ён налi- мне два пальца - шырокi, не занадта чысты шклянку з вадой, у адпаведнасцi з трухлявай атмасферай свайго дома. Яшчэ да таго, як я яе падня- шклянку, атачы- мяне сiвушны пах. На-рад цi гэта можа быць горш купарваса, падума- я, робячы вялiкi глыток. Але было яшчэ горш. Яе праглыну- эга i здушы- ванiтавыя пазывы. Яе зно- падня- шклянку i выпi- яго.
  
  
  - Хм, - сказа- Хайман. Налi- сабе, таксама невялiкая, мiнiмальная колькасць.
  
  
  Ён выпi- i панюха-. У вачах з'явiлася сляза. Ён прыцiсну- рукi да талii i зно- панюха-.
  
  
  "У наступны раз яе паспрабую што-небудзь другон", - прастагна- ён.
  
  
  - У мяне ёсць для вас што-якая iнфармацыя, - сказа- ён, аддыха-шыся. - Гилкрист перада- яе з пасланцам. Гэта адпавядае таму, што ты сказа- сёння ранiцай. Але яе па-ранейшаму не бачу нiякiх зачэпак".
  
  
  Ён працягну- мне некалькi машынапiсных лiставай.
  
  
  "Я як раз збiра-ся ih паменшыць", - сказа- ён. "У мяне ёсць фоталабараторыя за шафай, але так прасцей. Знiшчыце ih, калi скончыце. Гэтая iмкненне банка - растваральнiк паперы. Ён пасуну- да майго месцы вялiкую бутэльку Кьянцi, i пача- яе чытаць.
  
  
  Банк Лугана апыну-ся сумнi-ным нават па швейцарскiм мерках прадпрыемствам, больш за 80% якога належала П'еро Сiмкi...
  
  
  Ён пачына- як памежны абменны пункт для iтальянца-, якiя перакладалi свае лiры праз мяжу i абменьвалi ih на значна больш бяспечныя швейцарскiя франкi. Ён пашыры-ся да нерухомасцi i давернага кiравання. У апошнiя гады, паводле дадзеных Хоука, ён шталь надзвычай акты-ным у скупцы залатых злiтка-. У суперзащищенных падвалах захо-валася эга, прыкладна - 40 000 000 даляра-. Цяпер, калi выбухну- грашовы крызiс, спекуляцыя золатам стала папулярнай, але гэта выходзiла за звычайныя рамкi.
  
  
  Хайман -жо прачыта- матэрыял, i калi яе скончы- з лiстом, згарну- яе эга i закла- у гэты растваральнiк.
  
  
  Страхавая кампанiя апынулася - тупiку. Гэта было адно па найстарэйшых, самых багатых i найбольш рэспектабельных таварыства- у Е-ропе, звязанае з рэспектабельнымi партнёрамi, як там, так i - ЗША.
  
  
  Дома адпачынку - Сасэксе бы- яшчэ больш трывожным. Нашы словы пра П'еро. Але некалькi былых супрацо-нiка-, якiх хутка адшукалi - Лондане i - Танбридж-Уэлсе, успомнiлi, што таямнiчы госць знаходзi-ся - замкнёным пакоi, у той самы час, калi Ренцо i Стадс знаходзiлiся там у якасцi пацыента-. Эга нiхто не бачы-, але эга бы- псiхiятрам - выбiтны юнгианец, гер доктар Унтенвейзер! Одзiна па iнфарматара- кля-ся голасна, што госць бы- дзiцем або падлеткам. Пры такiм росце П'еро пры кожным збеглым поглядзе здава-ся падлеткам.
  
  
  Як быццам аднаго джэкпота было недастаткова, расследавання - Англii таксама паказа-, што Easeful Acres была часткай до-гай прыбытковай сеткi прыватных клiнiк, якiя належаць коецерну - Лондане. А старшынёй пра-лення бы- не хто iншы, як наш iншы сэр Х'ю Марсленд. Больш таго, усе астатнiя - Савеце былi ма-клiвымi падста-нымi асобамi, задаволенымi штогадовымi плацяжамi, пакiну-шы сэра Х'ю по-ны кантроль.
  
  
  Гэтыя чатыры ключавыя фiгуры знаходзiлiся - адным i тым жа месцы - адзiн i той жа час. Гэта пра-да, што некалькi гадо- таму, але спатрэбiлася некалькi гадо- падрыхто-кi, каб завяршыць "Паток Святла".
  
  
  "Голас вяко- i расследаванне", - бы- апошнi каментар, але за iм рушылi -след пяць зорачак ***** , што азначала, што бюлетэнь таксама утрымлiва- самыя апошнiя навiнкi.
  
  
  "Trans-Ins Mutualité, - у паведамленнi было пазначана назва страхавой кампанii, якая займаецца не выклiкала падазрэння-, - па-вiдаць, часткова перайшла пад кiраванне швейцарскага банка. Усё яшчэ вельмi сакрэтная здзелка, але - асно-ным у ёй удзельнiчае некалькi карпараты-ных страхавых падраздзялення-. Як можна хутчэй, больш падрабязныя факты - шляху. Iм больш не трэба было прама-ляць для мяне назва гэтага швейцарскага банка. Меркавалася, што гэта будзе маленькае прадпрыемства П'еро - Лугана, а дэпартамент будзе займацца страхаваннем фiльма-.
  
  
  Так што П'еро i трое iншых маглi перакладаць грошы праз аднаго кiшэнi - iншы. Усё вельмi законна i без слядо- ih - кнiгах, каб не -стрывожыць iнвестара-. Iнвестарам таксама не трэба было ведаць, што ih грошы выкарысто-ваюцца не для выгадных укладання-, а для гэтага расце колькасцi залатых злiтка- у склепе.
  
  
  "Усё сыходзiцца", гатэль ёй сказаць, але Хайман прымусi- мяне зама-чаць.
  
  
  Пакуль яе чыта- справаздачы, ён пакла- на крэсла - сваiм радыё i уключы- гучную iтальянскую поп-музыку, змешаную з пахамi грапы. Цяпер музыка была перапыненая для зводкi тэрыторыi баранцава мора.
  
  
  '... гадзiну назад было знойдзена цела Розаны Morandi, двадцатиоднолетней супрацо-нiцы Alitalia, з перарэзаным горлам. Палiцыя шукае Роджэра "Джэры" Карра, багатага амерыканца, якi спынi-ся - гэтым нумары, i хутка сышо- у той час, калi, па словах лекара-, мiс Morandi была забiтая. Афiцэр, якi дзяжуры- затым папярэдняга iнцыдэнту з удзелам Карра, з упэ-ненасцю заявi-, што нiхто больш не -ваходзi- у нумар з iмi тхара, як ён -пусцi- мiс Morandi у адпаведнасцi з тэлефоннымi iнструкцыямi мiстэра Карра. Затым рушыла -след рэдакцыйная артыкул пра прагных да сэксу багатых амерыканца-, якiя пагражаюць традыцыйным целомудрию iтальянскiх жанчын, за якой рушыла -след пахвальнае апiсанне адшукваюцца.
  
  
  "Джэры Карр - высокi прыгожы мужчына з арыстакратычнай манерай паводзiн", - сказа- па. "Ён стыльна апрануты, i - апошнi раз эга бачылi - цёмна-шэрай фетравым капелюшы "Гомбург", светла-шэрым палiто, у англiйскай стылi i шэрым фланелевом касцюме. Яму было ад дваццацi васьмi да трыццацi пяцi гадо-, i ён крыху гаворыць па-iтальянску.
  
  
  Хайман паглядзе- на мяне i -бачы- сiвога, пакамячанага мужчыну, ад якога пахла граппа. Ён усмiхну-ся. "Спатрэбiцца даволi разумны хлопец, каб прывязаць вас да гэтаму апiсанню", - сказа- ён.
  
  
  - Але гэтыя вельмi разумныя хлопцы шукаюць, - змрочна сказа- я. "Схема, якую мы толькi што прачыталi, распрацавана не для слабанервных".
  
  
  - Але -бачыце, што я ме- на -вазе, калi сказа-, што зачэпак няма? - сказа- Хайман.
  
  
  - Цалкам на самай справе, прыяцель , - сказа- я. "Цяпер мы дакладна ведаем, i Ястраб паступова, як i Клем Андэрсан бы- на шляху да чаго-то вельмi важнага. Мы ведаем, што Ренцо, Стадс, П'еро i сэр Х'ю Марсланд -першыню сустрэлiся - Easefil Acres - Сусэксе, на чале з хема-то, каго Клем Андэрсан назва- бы "Юнгом" Гэтая лiтара L у нататках Гняздо: можа азначаць П'еро, або эга банка - Лугана, але гэта не мае значэння. Мы ведаем, што "Нiтка Свету" назапасi- дастаткова ваеннай тэхнiкi, каб пачаць маленькую вайну i, магчыма, актываваць вялiкую. Але пакуль мы не зможам даказаць, што зброя - гэта нешта большае, чым проста рэквiзiт, нам не было на што абаперцiся, прыяцель. - Гэта занадта на самай справе, - сказа- Хайман. - Куды гэта нас прывядзе, Картэр?
  
  
  Лiчылася, што Бэн Карпэнтэр правё- некалькi гадо- у А-стралii, i яе пача- гуляць ролю эга.
  
  
  - Да- эму кароткую iнфармацыю пра сябе. 'Цясляр. Як i Карр, у nen ёсць першы склад майго iмя. Калi - мяне будзе дастаткова часу, каб прыняць новую асобу, я не клапачуся аб тым, каб ператварыцца - Хасэ Гансалеса або Гельмуда Шмiта. Але калi патрабуецца хуткае пераключэнне, як мы даведалiся метадам спроб i памылак, зручней пакiнуць што-то вакол зыходнага iмя. Так што, калi хто-то спрабуе заклiкаць мяне да адказу на ih "Прывiтанне, Картэр", гэта будзе сапра-ды гэтак жа, як калi б ёй сказа-: "Мяне клiчуць Карр або Карпэнтэр"...
  
  
  Ён кi-ну-.
  
  
  - Вернемся да рэальных фактах, - сказа- я. "Лепшае, што мы можам зараз даказаць, гэта тое, што адбываецца амаль законная справай. Яе павiнен увайсцi - замкнёныя будынка на тэрыторыi Концi. I хутка.
  
  
  Хайман паглядзе- на гадзiннiк; Яе пакiну- свой "Rolex" у прыбiральнi кавярнi. Як бы яе нам, бы- да iх прывязаны, для Бэна Карпентера гэта было занадта дорага.
  
  
  - Вам лепш пачакаць да цемры, - сказа- ён. "Я даследава- гэта месца самастойна. Па-першае, у iх ёсць ахова i вартавыя сабакi. Як толькi вы пераадолець гэта, вы можаце сутыкнуцца з яшчэ больш складаным унутраным ахо-ным кольцам. Мы не маем справу з маленькiмi хлопчыкамi. Але - АХ павiнны былi гэта ведаць, iнакш яны б не паслалi Нiка Картэра.
  
  
  - Бэна Карпентера, прыяцель, - паправi- яго эга. "Дзе б мы былi. Магчыма, вы можаце пачаць трэнiравацца адкрытымi цяпер".
  
  
  - Добра, Бэн, - сказа- ён. "Што - цябе ёсць, каб зламаць Contiland?"
  
  
  Яе расшпiлi- куртку, каб паказаць эму кабуру, якую ён ужо бачы-. - I нож, - сказа- я. Яе не згада- П'ера. Вы павiнны трымаць некалькi рэча- у рэзерве на -сялякi выпадак. Паказа- яе эму абцас, нагружаны радыеакты-ным рэчывам, оставлявшим пасля. Мне давялося паказаць эму гэта, таму што яго гатэль, каб ён веда-, што трэкер - зале - тым жа транзисторном радыёпрымачы, што i падслухо-ваюць прылады.
  
  
  "Вы нацiскаеце гэтую кнопку", - патлумачы- я. - А - дыяпазоне хваль - гэта iндыкатар да-гаты i шыраты з дакладнасцю да пяцi працэнтны на кiламетр. Затым нацiснiце кнопку нiжэй, i вы пачуеце гукавы сiгнал, сiла якой павялiчваецца па меры наблiжэння- да обнаруживаемому элементу. Нiколi не выкарысто-вайце яго, пакуль я не спазнюся на сустрэчу або даклад больш чым на гадзiну".
  
  
  Ён правiльна симмитировал дзеяннi, затым суну- прылада - хвiлiну джынса-.
  
  
  "Усе вельмi разумныя". ён сказа-. - Але як прайсцi mimmo сабак i вартавых?
  
  
  "Што тычыцца гэтых сабак, - сказа- я, - купiць мне танны гамбургер". Яе пропитаю эга экстрактам валяр'яны. Гэта стане захапляльным нават для самай лепшай сабакi, i тады яе дадаю заспакойлiвы, якое дзейнiчае iмгненна. Яе застануся з аднаго боку, а з другога, у некалькiх сотнях ярда- ад мяне, будзеш адцягваць увагу ахо-нiка-.
  
  
  - Добра, - сказа- Хайман. 'Але як?'
  
  
  - Мы гэта высветлiм, калi пойдзем туды. Спачатку мы павiнны знайсцi месца для мяне. Я не магу больш падвяргаць гэты дом небяспекi, застаючыся тут. 'Замежны пашпарт?'.
  
  
  Яе кiну- эму дакумент Бэна Карпентера. Нiчога страшнага, з фальшывай вiзай шестинедельной да-нiны, каб не было сумневу з-за якога-то вiду на жыхарства. Дряхлое твар на фота было падобным. Яе сам бы- мадэллю для яго, а таксама для прыкладна дваццацi iншых фатаграфiй за сваю до-гую кар'еру.
  
  
  "У гэтым раёне няма сапра-дных пансiёна-, - падума- Хайман -слых. - I яе гатэль б, каб ты бы- побач, хоць i не занадта блiзка. Дыскi старая за бульварам прымае платных клiента-. Яна недальнабачна i не занадта пераборлiвая.
  
  
  - Дзякуй, - сказа- я.
  
  
  "Дазвольце мне спачатку патэлефанаваць". Ён сверился з кiшэнным дзённiкам, набiрае нумар i загавары- на скажоным iтальянскай з хема-то на iншым канцы лiнii. Ён перакана-ча павысi- голас, i шталь гандлявацца з-за аплаты.
  
  
  "У цябе ёсць пакой", - сказа- ён, пакла-шы трубку. - Трыццаць тысяч лiр у месяц, аплата наперад. Вы можаце прыводзiць людзей. Дзя-чынак, я маю на -вазе. Гэтая старая ведае, што яна рабуе цябе. Яна проста захоча убачыць ваш пашпарт, але не больш таго. Яна не вядзе запiса- для копо , таму што гэта чорны заробак. Пойдзем.'
  
  
  Iтальянскiя газеты друкуюць сенсацыi хутка, i як толькi мы выйшлi на вулiцу, маё ранейшае твар, акуратнага Джэры Карра, павялiчанае з фатаграфii, зробленай падчас абеду, уставилось на нас па -сiх газет.
  
  
  УЧСИДО! РАПИМЕНТО! ВИОЛЕНЦА! МИСТЕРО!
  
  
  "Забойства! Згвалтаванне! Гвалт! Сакрэт!'
  
  
  Паднёс iх сем плюса- за правiльнасць i здзiвi-ся, калi яго зно- выгляда- такiм чыстым, прахалодным i ахайным.
  
  
  Яе пазычы- у Хайман патрапаны чамадан для дадатковай адзення, якую эму удалося адкапаць у шафе. Мы спынiлiся каля рынкавага прыла-ка, i яе, дада- да яму дзве выкарыстаныя кашулi, выбеленыя джынсы, дадатковую пару абутку i патрапаны халат з надпiсам "Шпiталь ВМС ЗША, аддзяленне рэабiлiтацыi алкаголiка-, Неапаль".
  
  
  - Госпадзе, Бэн, - сказа- Хайман. "У гэтым уборы вы станеце каханым арандатарам Момы Пинелли".
  
  
  Яшчэ адна вулiца, кут, i ён падня-ся перада мной на два лесвiчных пралёта i прадставi- мяне Mome Пинелли, тлустай спадарыня гадо- пяцiдзесяцi-шасцiдзесяцi, апранутай - плямiстую чорную жалобную мантыю, напамiн аб тым, што Папа Пинелли, якi правё- шмат гадо- таму - Эфiопii, дазволi- Божай ласкi сысцi на яго. Валасы - нах былi белыя, а на радзiмкi на падбародку расло некалькi чорных пучко-. Яна была - добрым настроi i з энтузiязмам сустрэла мяне i мае 30 000 лiр. На мой пашпарт яна кiнула толькi беглы погляд.
  
  
  "Пакой ззаду, сiньёр Иеман, - сказала яна Хайману. - Калi хочаш паказаць. Яе занадта старая, каб бегаць туды-сюды. Твой iншы хоча амерыканскiя цыгарэты? У мяне яны -сяго - 300 лiр за пачак.
  
  
  - Пазней, мама. Ты переживешь нас усiх. Хайман пацалава- яе - абедзве палачкi i павё- мяне - заднюю пакой.
  
  
  "Калi ён хоча прыводзiць дзя-чат наверх, скажыце эму, што яны не могуць гучна вiшчаць цi крычаць", - крыкнула яна нам на-здагон. "У мяне ёсць iмя, якое трэба падтрымлiваць у гэтым раёне. Калi ён захоча гашышу, яе таксама магу атрымаць яго. I вельмi танна.
  
  
  Гэта было далёка ад люксамi Le Superbe, i не толькi - геаграфiчным плане. У пакоi была ложак з двума бруднымi ко-драмi, грубай муслиновой прасцiн i адной жорсткай белай прасцiнай.
  
  
  Яе таксама -бачы- вялiкi дра-ляны крэсла i маленькi крэсла з высо-най скрыняй. У ёй была ракавiна з авальным люстэркам, а -нiзе - непазбежнае бiдэ. Адно акно з выдатным выглядам на глухую сцяну - двух метрах за iм. Хайман важда-ся з iржавымi кранамi, i вада пацякла ры-камi. - Кран -сё яшчэ працуе, - сказа- ён з некаторым здзi-леннем. - Ты -сё зразуме- , Бэн. Далей па калiдоры туалет з душам. Паста-це свой чамадан - кут, i мы зможам пайсцi павячэраць i прадставiць вас, як новага акупант-iн-Трастевере. Няма сэнсу iсцi на тэрыторыю Концi раней дзесяцi гадзiн.
  
  
  Ён правё- мяне праз некалькi сцяга да траттории , якая займаецца складалася па адной пакоя i выходзiла вонкi з чатырма столiкамi на тратуары.
  
  
  "Лепшая паста - горадзе", - сказа- Хайман. - Мiж iншым, з часо- Вест-Гатовы тут не было нам аднаго турыста. Марка!
  
  
  Па задняй кухнi з'явi-ся хлопчык гадо- семнаццацi, у засаленном белым фартуху. "Марка, гэта мой стары яшчэ, Бэн", - прадставi- мяне Хайман па-iтальянску. I яе, прамармыта- iм некалькi сло-, якiя Карпэнтэр мог вывучыць. - Рады пазнаёмiцца з адным сiньёра Хайман, - сказа- Марка.
  
  
  - Ты нас обслужишь, Марка, - сказа- Хайман. "Для яго гэта бы- Дотторе Хайман. Бэн збiраецца пажыць з намi некаторы час. Так што, як сапра-дны рымскiм, прынясiце нам трохi чырвонага вiна, пакуль мы не вырашым, што паесцi.
  
  
  - Si dottore, Professore. - сказа- Марк. У iмгненне хваробы ён вярну-ся з двума бутэлькамi чырвонага вiна, чым-то накшталт Кьянцi, але мацней i ярчэй па колеры. "I некалькi сурвэтак, сыч бога", - паскардзi-ся Хайман. "Гэта месца губляе свой стыль". Марка вярну-ся са стосам папяровых сурвэтак, а мы з Хайманом -зялiся за ручкi, каб пара-наць накiды планавання паверха- студыi Conti i прылеглых тэрыторый.
  
  
  Адразу затым першае напоя- мы замовiлi спагеццi з мiдыямi, смажаным ягнём i артышокамi. I пакуль мы пiлi каву з граппа, мы -сё яшчэ пара-но-валi гэтыя накiды".
  
  
  "Добра", - сказа- яе над нашай апошняй версiяй. "Я думаю, што склады занадта блiзка адзiн да аднаго, але астатняе, здаецца, у маштабе". "Яны ахо-ваюць эга, як вайсковую базу", - сказа- Хайман. "Але яны засяродзiлi сваю -вагу на фронце тут".
  
  
  Эга ручка пастукала па брамцы пад'езда, куды Джэры Карр заеха- гэтай ранiцай на раскошнай машыне - якасцi до-гачаканага госця.
  
  
  "За iм няма сапра-дных дарог", - сказа- ён. "У iх ёсць плот вакол калючага дроту, сабакi i патрулi па -сiм тыле час ад часу. Вотум... - Эга пяро праводзiлася дрыготкую лiнiю. - Праблемы, - сказа- я. "Як мы дабяромся да задняй часткi, не прайшо-шы спачатку праз пярэднюю частку?"
  
  
  - Ты эксперт, - сказа- ён.
  
  
  Яе зно- паглядзе- на карту.
  
  
  - Няма дарог, - сказа- я. - Але я па-чарто-ску -пэ-нены, што за-важы- тут нейкую сцяжынку.
  
  
  Ста-лю крыж.
  
  
  "Я стараюся паля-нiчая сцежак, - сказа- Хайман. "Калi -сё пойдзе па гэтым шляху, яно можа трапiць у Ченточелли. I мы можам праехаць туды, не падыход да брамы.
  
  
  'У некалькiх хвiлiнах хады?'
  
  
  "У гэтым няма неабходнасцi, - сказа- ён. "У мяне - багажнiку два складаных ровара. А цяпер месца, дзе яе павiнен адцягнуць ахову.
  
  
  - Я бачы- у вашым дом стартавы пiсталет, - сказа- я.
  
  
  'Так.'
  
  
  "Цi ёсць у яго сiгнальная ракета, i цi ёсць яна - вас?" - Галасаваць i -сё, - сказа- ён. "Але гэта асветлiць -сю вобласць, каб яны маглi бачыць вас i мяне".
  
  
  - Не, калi мы знойдзем дрэва, - сказа- я. - А калi ты будзеш страляць не - той бок, дзе яе. Тады не -се асвятляецца, або, па меншай меры, не рэзка. Пачакай, пакуль мы дабяромся туды.
  
  
  Мы развiталiся каля дзвярэй карчмы. Хайман вярну-ся за сваiм зброяй i машынай. Яе вярну-ся да сябе, каб забраць боепрыпасы для Люгера. Праз пятнаццаць хвiлiна яе зно- сустрэнуся з iм у моста праз раку.
  
  
  Ён бы- як раз своечасова, у старым Пежо. Звонку ён выгляда- патрапаным, але як толькi яе sel - ёй, i мы ехалi на ро-най хуткасцi па -сё яшчэ загружанаму девятичасовому руху, яе мог на слых сказаць, што а-тамабiль настроены iдэальна.
  
  
  "Па-гадзiны туды на машыне", - сказа- Хайман.
  
  
  - Тады па меншай меры яшчэ па-гадзiны, каб дабрацца да месца. Тады павiнна быць ужо цёмна.
  
  
  Мы больш нiчога не сказалi, парушы-шы ма-чанне толькi для таго, каб узгаднiць нашы планы сустрэчы, калi справа будзе зроблена.
  
  
  - Не чакай мяне, - сказа- ёй эму. "Калi яе змагу -вайсцi, яе таксама знайду выхад. Яе прыйду да цябе дадому - сем трыццаць ранiцы. Калi мяне не будзе да дзевяцi, займiся гэтым радыё-i даведайся, не прылiпла цi што-небудзь жывое да маёй пятцы.
  
  
  Мы прыпаркавалi "пежо" - Ченточелли, далёка не зялёным прыгарадзе, i нiхто не звярну- на нас увагi, пакуль мы разбiралi i збiралi два складаных ровара. Хайман еха- наперадзе мяне па вулiцы, пакуль дома не парадзелi.
  
  
  - Гэта дзе-то тут, - мякка паклiка- ён мяне. - Памiж намi i студыяй каля кiламетра- лясо- i палё-. Але якi шлях куды вядзе?
  
  
  Нам пашанцавала. Дарожкi зараслi, але не настолькi, каб па iм нельга было ездзiць на ровары. Тры-чатыры няслушных павароту лёгка карэктавалiся з дапамогай компаса. Было ривненской сем хвiлiна адзiнаццатага, калi мы -бачылi до-гую агароджу вакол калючага дроту Рымскай iмперыi Ренцо.
  
  
  Гэта выглядала менавiта так, як я яе памята- тады збеглага агляду tem ранiцай. ¦сёй тэрыторыi гатэля, а перад плотам была расчышчана, за выключэннем групы дрэ- тут i там. Яе сказа- Хайману адмераць дзвесце крока- на по-нач, а затым, калi ён знойдзе добрае сховiшча, запалiць лiхтар па дыяганалi праз плот. Пакуль ён выбiра- сваю пазiцыю, яе рыхтава-ся i чыта- кароткую малiтву.
  
  
  Мы шкадавалi адзiн аднаму рукi, i ён знiк. Яе пача- мясiць чатыры аднолькавых шарыка па гамбургера-, якi ён да-, i змяша- ih з ро-нымi часткамi валяр'яны сродка- для сабак i заспакойлiвага для хуткага нака-т. Яе нават падмяша- здробненае снатворнае Камiлы, якое -весь час насi- з сабой, нягледзячы на -се пераапранання.
  
  
  Яе бы- так блiзка, што пачу- драпанне каленi i -бачы- бледныя ценi; гэта былi гiганцкiя нямецкiя а-чаркi. Двое бегалi -зад i наперад па iншы бок плота. Яе перакiну- чатыры гамбургера адзiн за адным праз плот. Яны спусцiлiся, не выда-шы нам гук. Яе -бачы- сабак, тых, што бягуць рыссю да двух розных месцах, якiя яе абра-. У мяне не было б шанца-, калi б яе -ступi- у бойку з гэтымi сабакамi, таму да- кожнай сабаку гамбургеры з начыннем, якая выклiкае дрымотнасць.
  
  
  Мне якраз хапiла часу, каб зняць колы з веласiпеда, перш чым Хайман, дзе б ён нас сядзе-, прымусi- заквiтнець на небасхiле новую зорку. Яе, пабег да плота, трымаючы перад сабой разабраны ровар. Там я -ваткну- раму - зямлю i пераскочы- четырехфутовый плот вытанчаным скачком з шастом.
  
  
  Калi яго прызямлi-ся, яго перавярну-ся i праляжа- ривненской пяць секунд, пакуль не перакана-ся, што вартавыя мяне не чулi i не бачылi. У любым пяцiдзесяцi ярда- яны крычалi аднаго на аднаго, прыцягнутыя святлом ракеты. Яе павольна прасо-ва-ся наперад, да блiжэйшага складзе. Яе мiну- сабак i вартавых, i - любы момант мог сутыкнуцца з новай трывогай.
  
  
  Але нiчога не адбылося. Па крайняй меры, ёй нiчога не за-важы-. Яе, спадзява-ся, што Ренцо i эга дружкi -жо настолькi задаволеныя пражэктарамi ля гало-ных варот, нямецкiмi а-чаркамi i якiя патрулююць вартавымi, што не распачалi нiякiх дадатковых мер засцярогi. У iх сапра-ды былi добрыя, трывалыя замкi з падвойным замкам на дзень першага склада, але добрыя, надзейныя замкi з падвойным замкам - дзiцячая анiмацыя для агента AX.
  
  
  Перш чым увайсцi, яе дбайна вышмарава- пе-ня- i замкi.
  
  
  Яе чака- арсенале, так што не здзiвi-ся, выявi-шы эга. Ёй бы- здзi-лены i шакаваны разнастайнасцю i смертоносностью зброi. Тут знайшлося што-то для -сiх: ад расейскiх ракет для знiшчальнiка Мiг-24 апошняй мадэлi да ядзерных боегаловак для нашага Т-2В, прадаста-ленага ваенна-марскога ФЛОТУ ЗША, i малых ракет для нашага Sabre 100-F (новая серыя, незарэгiстраваныя, сакрэтныя).
  
  
  Можна было быць упэ-неным, што нам адно па -сёй урада-, одолживших эга абсталяванне, не падазравала, што яно можа быць так хутка пера-творана - дзеючае зброю. Вiзiт на склад кiм-небудзь па Расеi, Кiтая цi па адной краiн НАТА, напэ-на, спынiць змова - зародку, перш чым ён зможа развiцца, нават калi ён пача-ся, дзякуй агаворка Стадса, у панядзелак.
  
  
  Яе зрабi- нябачныя закладкi на некалькiх скрынях з боепрыпасамi, выкарысто-ваючы то-сты аловак, якi змяшчае радыеакты-ны элемент. Мне не трэба было аглядаць iншую кладо-ку, але яе праляжа- без руху змрочныя дзесяць хвiлiна, пакуль начны варта-нiк абыходзi- абодва будынка. Паступова гэта ператварылася - жахлiвае аднастайнасць. Цяпер усё, што мне трэба было зрабiць, гэта пераканацца, што я выбра-ся адсюль жывым, каб папярэдзiць як мага больш людзей. Нават палiтычныя сувязi П'еро не змаглi выратаваць эга, з такiмi перакана-чымi доказамi.
  
  
  Неба -сё яшчэ было хмарным, калi яе павольна падпо-з да плота. Яе зно- павiнен бы- адцягнуць увагу, але на гэты раз яго павiнен бы- адцягнуць ih адзiночку. Яе -спомнi- грацыёзны старамодны флюгер на ферме, якая займаецца была часткай дэкарацыi Верельдейнде. Гэта было вiдаць з таго месца, дзе яе цяпер знаходзi-ся, i група штучных дрэ- схавае мяне ад часавых, якiх гэта приманит. Яе досталь свой Люгер, паляпа- па дзяржальнi i прыкруцi- глушыцель. Гэта рабiла эга трохi нязграбным, а цэлiцца было крыху больш складана, але - мяне бы- толькi адзiн шанец, i яго -сё ро-на павiнен бы- iм скарыстацца.
  
  
  Яе пры-зня-ся на локцi i пачака-, пакуль трохi аблокi расьсеюцца. Так было хвiлiна праз дзесяць. Па крайняй меры, у мяне было досыць апытання, каб зрабiць стрэл. Глушыцель выда- стрыманы кашаль, i флюгер разгарну-ся, i гук удару рэхам разнёсся па -сёй пляцо-цы. Яе пачу- бягуць shaggy, якiя наблiжаюцца да ферме. Яе -зя- свой нож i пача- капаць пад плотам трохметровую яму.
  
  
  Вакол фермы -сё яшчэ раздавалiся крыкi, калi яе зно- падня- раму свайго ровара, прыкруцi- колы i паеха- у кiрунку Ченточелли. Яе праклiна- сябе за тое, што бы- настолькi дурны, што не прымусi- Хайман чакаць у машыне. Цяпер кожная хвiлiна можа быць на рахунку. Спачатку наза-жды далажыць Хоуку, а потым пазбавiцца ад усяго, што звязана з "Канцом Свету". .
  
  
  Яе дума- аб гэтым, калi з роварам i -сiм астатнiм нырну- зламаючы галаву - замаскiраваную яму. Яе зно- уста- з люгером - руцэ, але зно- выпусцi- яго. Вакол ямы стаялi чацвёра мужчын, сцiскаючы - руках нязграбныя а-таматычныя карабiны.
  
  
  "Мы чакалi цябе, Нiк Картэр", - сказа- адзiн вакол мужчын, яго голас бы- скажоны капюшонам, якi ён нацягну- на галаву.
  
  
  
  
  Кiра-нiк 7
  
  
  
  
  Двое мужчын дапамаглi мне выбрацца праз ямы i старанна мяне абшукалi, а двое iншых трымалi мяне пад прыцэлам вакол свайго зброi. Потым першага прывiтанне нiхто не прамовi- да нас словы.
  
  
  Яны знайшлi штылет i забралi яго. Яны знайшлi газавую бомбу - кiшэнi маiх штано- i забралi яе разам з усiм астатнiм вакол кiшэня-, уключаючы якую то сашчэпку; Гэта было добра, таму што гэтая выпадковая сашчэпка -я-ляла сабой злучэнне магнiю, якое можа падарвацца - асляпляльным святле, дастатковай, каб часова заблакаваць iх агляд.
  
  
  Мiж iншым, усе чацвёра былi мускулiстымi, магчыма, больш моцнымi, чым Гарыла i Пепе, i нiбыта менавiта ценымногие разумней. Яны адвялi мяне - струмень дарожкi, дзе мяне чака- вялiкi "Фiят". Калi на карту было паста-лена так шмат, ён не мог рызыкаваць. Крычаць аб дапамозе не - маiх правiлах, але цяпер было не час для асабiстай гонару. I за тую долю секунды, што мне спатрэбiлася, каб удыхнуць i закрычаць аб дапамозе, як воющая сабака, одзiна вакол маiх дрэсiро-шчыка- адкры- мне рот i засуну- у яго грушападобны кляп.
  
  
  "Гэта зроблена для таго, каб пазбавiць вас ад непатрэбных высiлка-, Картэр", - сказа- ih прадста-нiк.
  
  
  Так што дарога назад у Рыме была такой жа спакойнай, як i мая паездка туды, хоць i не такой прыемнай. Яе, зразуме-, што мы -язджаем у Рым, калi мiмаходам убачы- вароты Порт-Маджорэ. Затым два бандыта па баках ад мяне - задняй частцы машыны апусцiлi шторы, а таксама шторку перад шкляной секцыяй, якая адлучае нас ад кiро-цы. Згаданая шкляная перагародка выглядала куленепрабiвальнай, а абедзве заднiя дзень не мелi рычаго-. Нават калi б мне -далося адолець абодвух сваiх ахо-нiка-, i адабраць у iх зброю, яго -сё ро-на бы- бы даста-лены туды, куды яны мелi намер -зяць мяне, у наглуха закрытай клетцы вакол шкла i металу.
  
  
  Мы ехалi яшчэ пяць мiн, а потым яе, адчу-, як машына спусцiлася па схiле i спынiлася. Мае ахо-нiкi адпусцiлi шторы i сталi чакаць, пакуль кiро-ца i эга спадарожнiк адкрыюць дзень звонку.
  
  
  Мы былi на падземнай стаянцы нейкага вялiкага будынка. Розныя нумары на розных а-тамабiлях; некалькi iтальянскiх, а-стрыйскi, швейцарскi, адзiн англiйская i адзiн з тэмамi, адмысловымi нумарамi, якiмi карысталiся мальтыйскiя дыпламаты. Яны былi - трох па шосты iтальянскiх нумарных знака-. CD для дыпламатычнага корпуса. Яе мог чакаць П'еро; па меншай меры сябро- П'еро.
  
  
  Як толькi дзень адчынiлiся, мне дапамаглi выйсцi. Яе -сё яшчэ бы- з вехцем - роце, яны -сё яшчэ моцнага трымалi мяне i мог толькi мо-чкi пратэставаць. Мяне пацягнулi да а-таматычнага лiфта.
  
  
  Чацвёра цяжкавагавiко- прыцiснулiся да мяне, хоць невялiкая металiчная таблiчка збоку выразна паказвала на англiйскай, французскай i iтальянскай мовах, што максiмальная нагрузка складае чатыры чалавекi або, самае большае 300 кг. Кожны вакол нас важы- не менш за дзевяноста кiлаграма-, так што я кi-ну- на металiчную пласцiну.
  
  
  "Так, так сорамна парушаць запаведзi", - сказа- адзiн па -сёй чацвёркi. - Але часам у цябе няма выбару, цi не так, Джордж?
  
  
  Лiфт падня-ся на чатыры паверхi i выйша- у адзiн па гэтае до-гiх калiдора- з радамi офiсных дзвярэй, гэтак тыповых для -радавых будынка- часо- Мусалiнi. У канцы залы было акно, i перад гэтым акном сядзела постаць з а-таматам пад пахай. Там, дзе праход на другi бок -твара- прамы кут, сядзела гэтак жа -зброеная постаць.
  
  
  Любая слабая надзея, якая займаецца - мяне, можа быць, каб вырвацца i рызыкнуць збегчы, знiкла. Я не дума-, што Нiк Картэр, Джэры Карр або Бэн Карпэнтэр перажылi б тады гэта подлунное iснаванне.
  
  
  Калi б яе не каза- i не збiра-ся гаварыць, яны б цiснулi на мяне катаваннямi, сыроваткай пра-ды, або i тым, i iншым. Ва -сiх гэтых выпадках, можа быць, гэтая доля секунды наступала, калi мне трэба было вырвацца, або, калi гэта не -далося, прывесцi каго-то са мной для кампанii - моргу.
  
  
  Яны правялi мяне цi, дакладней, працягнулi mimmo трох дзвярэй i спынiлiся ля чацвёртай. Лiдэр увайшо- i выйша- праз некалькi iмгнення-, жэстыкулюючы пальцам. Трое эга таварыша- -цягнулi мяне - пакой.
  
  
  Гэта бы- вялiкi прасторны кабiнет з закратаванымi вокнамi, што выходзiлi на Тыбр. У адной вакол сцен стая- вялiкi крэсла па цiка- дрэва сучаснага дызайну. Вакол яго былi расста-леныя зручныя крэслы. Адно было пустым, у iншых сядзелi пяцёра мужчын ва -зросце ад трыццацi пяцi да пяцiдзесяцi пяцi . Усё гэтак жа рэспектабельных, як i мае калегi-iнвестары - "World End", але не П'еро i не Ренцо.
  
  
  У крэсьле за пiсьмовым сталом сядзе- высокi хударлявы мужчына гадо- сарака, з до-гiмi жа-тлявымi валасамi i - акулярах у рагавой аправе. Яе нiколi не бачы-, эга раней. Яе нiколi раней не бачы- нiкога вакол мужчын. I -се яны больш былi падобныя на члена- камiтэта, готовившего мне вусны экзамен на ступень магiстра гiсторыi, чым на працада-ца- тых хлопца-, якiя спрабавалi мяне падсмажыць, перарэзалi Розане шыю, а цяпер пасадзiць мяне на вольнае месца.
  
  
  "Дзякуй, мiстэр Картэр", - ветлiва сказа- светлавалосы мужчына, нiбы не за-важы-, што мяне -пiхнулi - крэсла, i двое па тых хлопца- падышлi па абодва бакi ад мяне, каб утрымаць мяне там. .
  
  
  - Як бачыш, - сказа- ён, - нам вядома тваё сапра-днае iмя, а што-што вядома аб тваiх здольнасцях. Одзiна вакол нашых тут, мiстэр Алег Перестов, кажа, што - эга калега- былi цiкавыя сустрэчы з вамi.
  
  
  Невысокi лысы чалавек з глыбокiмi запалымi вачыма на славянскiм чалавек змрочна кi-ну- у знак згоды. Раптам iмя -спомнiлася. Ён бы- гало-ным чалавекам МГБ Расii для Заходняй Е-ропы. Таму мая мiмалётная думка аб удзеле камунiста- у час сустрэч не была памылковай . Але тады навошта рускае зброю - аддзеле рэквiзiту "абодва канца Свету"? Хiтрая адцягвае мане-р? Цi яе прапусцi- нешта важнае?
  
  
  - Я ведаю гэта, - сказа- ён з усмешкай, - я не дазволю вам нас найменшай свабоды перамяшчэння, пакуль не дам зразумець, што мы дзейнiчаем на адным баку. Магу папрасiць вас адкiнуць -се прадузятасцi, мiстэр Картэр?
  
  
  Я не бачы- у гэтым вялiкага сэнсу АХ -нутры - гэтай аперацыi, у якой таксама прысутнiча- Перестов. Цяпер ёй таксама вядома кiтайскае твар, якое належала Якое Фалу, члену Разведвальнай службы Чырвонага Кiтая. Магчыма, мне -далося выйграць трохi часу, таму ёй кi-ну-.
  
  
  'Добра.' - Узрадава-ся Бландын. "Дазвольце мне прадставiцца. Яе палко-нiк Пiт Норд, Нарвегiя, Iнтэрпол. Ён пакла- сваё пасведчанне асобы палiраваны крэсла i кi-ну- маiм ахо-нiкам, дазваляючы мне працягнуць руку i -зяць яго. Там былi эга iмя i фатаграфii, яго сувязь з Iнтэрполам i, у лiчбах, эга, асобу, якую ёй вядома, як аднаго вакол лепшых сусветных агента-.
  
  
  "Калi б яе веда-, хто вы такi, Картэр, - сказа- ён, - мы былi б пазба-леныя ад ён злашчаснай ночы чацвярга. У той час усё, што мы думалi, было тое, што вы былi проста яшчэ адным членам гэтай сумна вядомай асно-най групы "World End" . I Алег дасла- першыя сiлы, якiя змог атрымаць, каб атрымаць ад цябе iнфармацыю. Яе падазраю, што яны занадта вольна iнтэрпрэтавалi свае iнструкцыi, але тады яны змогуць апра-даць гэта перад вышэйшым судом".
  
  
  Перестофф ня-хвальна пацiсну- плячыма, а Кав Фол усмiхну-ся эга збянтэжанасцi.
  
  
  "Як толькi сталi вядомыя факты вашага -цёка- i загадкавай, да гэтага часу тхор не раскрытай смерцi Луiджы i Пепе, кожнаму малавопытнага стала ясна, што - гэтым павiнен быць замяшаны мiжнародны агент накшталт Нiка Картэра. Але - якой ступенi i з якога боку? Ваша мiнулае за-сёды было бездакорным.
  
  
  Перестофф i Да Фол сумна ко-залiся на сваiх месцах. "Бездакорны з пункту гледжання NATO,' Палко-нiк Норд удакладнi-, i абодва мужчыны зно- замерлi. - Але вы маглi б пайсцi iншым шляхам, якога мы не ведалi. Не так да-но сэр Х'ю Марсленд бы- адносна сумленным палiтыкам, а Ларэнца Концi бы- не больш чым кiнапрадзюсера- з ненасытнай смагай багацця i хвальбы. Стадс Мэллори бы- непрадказальным генiем, але не больш таго. П'еро? Дастаткова было ткнуць у яго пальцам, каб уся Iталiя, правая i левая заступiлiся за яго'
  
  
  Маё здзi-лены выраз прарвалася скрозь мае заткнутые вусны, i палко-нiк Норд на iмгненне змо-к.
  
  
  "У мяне зараз няма часу на лекцыю", - сказа- ён. Мы група рэформа- мiжнародных дзяржа-, Интерполу падабаецца прыклад, АХ i ЦРУ . Усё занадта брудныя, занадта выбухованебяспечныя i занадта нясцiплыя заказы паступаюць да нас", - удакладнi- ён.
  
  
  - Як я -жо сказа-, мы не маглi быць упэ-неныя - вашым дачыненнi да i не маглi падысцi да вас, пакуль не былi -пэ-неныя. Клем Андэрсан падпiса- сабе смяротны прысуд, калi спрабава- пагаварыць са Стадсом Мэллори, таму што ён дума-, што Мэллори была просты амерыканскi грамадзянiн, якога падманулi хiтрыя е-рапейцы. Хайман сказа-, што з табой усё - парадку, але, вядома, ты яшчэ мог гуляць з iм. Наш адзiны шанец склада-ся - тым, каб мiс Morandi, зно- звязалася з вамi.
  
  
  Так што, пакуль яе дума-, што непрыкметна правяраю сувязi Розаны у нумары-Ле-Суперб, яна дакладна так жа правярала i -сталё-вала давер да мяне.
  
  
  - Яна сказала нам, што, па ee сло-, вы больш чым на 100 працэнтны чыстыя i гналi яны ж мэты, што i мы: пракрасцiся - "Нiткi свету" i паспрабаваць знайсцi неабвержныя доказы супраць iх. Але звязацца з вамi было практычна немагчыма з-за то-стага экрана, якiм вас атачылi П'еро i эга сябры, - сказа- палко-нiк. "Мы вырашылi зно- паслаць Розану, з фатальным зыходам, якi вам занадта добра вядома". Ён зрабi- па-зу, як быццам гатэль, каб па-дайшо- да мяне.
  
  
  - Ты правiльна зрабi-, што знiк. Хайман, у гэты момант, паставi-шы сваю вернасць у першую чаргу на службу вам i АХ, адмовi-ся выступаць у якасцi пасярэднiка, але гэта не мела вялiкага значэння. Вы зрабiлi тое, на што мы спадзявалiся: пранiклi - замкнёныя складскiя памяшканнi. Такiм чынам, мы паставiлi мiкрафон на машыну юнага Хайман i два эга ровара, i рушылi -след за вамi на паважнай адлегласцi. На гэты раз мы выкарысто-валi агента-, якiя былi трохi больш вопытнымi. Ён усмiха-ся чаро-на i шчыра.
  
  
  "Такiм чынам, Картэр, калi вы збiраецеся да нас паверыць i ведаць, што нам трэба ваша супрацо-нiцтва, дайце нам ведаць кi-ком галавы. Калi вы знайшлi якiя-небудзь доказы, на гэтым складзе, тады - нас ёсць магчымасць пракрасцiся -нутр, дэмантаваць эга i пакласцi нiтку усяму гэтаму брудных справе.
  
  
  Яе, кi-ну-, прыня-шы хуткае рашэнне. Калi б палко-нiк Норд i эга таварышы былi тэмы, хема здаюцца, -се мае праблемы былi б ззаду. Нават калi яны былi не на яго баку, як толькi яе вызвалюся, яе змагу знайсцi спосаб выкарысто-ваць ih - нашых iнтарэсах. Ахо-нiкi з абодвух бако- знялi кляп i адступiлi. На гэтай нарадзе спрытных, уплывовых сiл яе выгляда- взлохмаченным, неахайныя, але ёй бы- патрэбен, i, з маёй iнфармацыяй, бы-, мабыць, самым важным чалавекам тут.
  
  
  - Выдатна, - сказа- палко-нiк Норд. "Спачатку кароткае -вядзенне". Ён руха- пальцам ад аднаго чалавека да iншага. Мiстэр Картэр, таварыш Перестофф, мiстэр Kau Фол, гер Берген, генерал Мазерацi, палко-нiк Ле Гранд. Ну, што ты там знайшо-? Дванаццаць вачэй i дванаццаць вушэй былi прыкаваныя да увазе, калi яе апiсва- змесцiва двух складо-. Нiхто не рабi- нататак. Гэта былi вопытныя агенты, навучаныя слухаць i запамiнаць. Палко-нiк Норд зрабi- пазнаку на лiсточку паперы i адда- эга аднаму па паслугачо- - капюшонах, якi хутка выйша- праз пакоi.
  
  
  Ён убачы- мае узнятыя бровы i расьсея- мае падазрэннi. "Гэта толькi для таго, каб падрыхтаваць наш транспарт, каб мы маглi з'ехаць, - сказа- ён, - як толькi мы атрымаем неабходнае адабрэнне i падтрымку -рада. Калi тое, што вы кажаце, пра-да хоць бы 20-працэнтны, палiтычная сiла П'еро больш не можа спынiць эга склады ад дэмантажу. Цяпер палова трэцяга. Калi бомба сапра-ды вотум-вотум выбухне, мне тэлефанаваць бессэнсо-на адпаведнаму мiнiстру - блiжэйшыя пяць гадзiн".
  
  
  - Але час важна, - запярэчы- я. "Да цяперашняга часу яны, магчыма, знайшлi гэта спячых сабак i, магчыма, дзiрку, якую яе зрабi- у плоце, каб зно- выбрацца".
  
  
  "Iм спатрэбiлася больш за год, каб сабраць гэта зброю на гэтых складах", - сказа- палко-нiк Ле Гранд, французскi агент. - Сумняваюся, што ih ble перавезцi на пяць гадзiн. "Калi яны паспрабуюць, то патрапяць у нашу пастку", - сказа- генерал Мазерацi. "У нас ёсць уласныя назiральнiкi на -сiх выхадах, i - мяне ёсць -ласнае невялiкае, але добра навучанае падраздзяленне камандас, вольны ад згубнага -плыву сiньёра П'еро Сiмкi - некаторых iншых галiнах вну мiнiстэрства-".
  
  
  "Я думаю, што цяпер мы можам дазволiць сабе трохi больш расслабiцца, пакуль не наступiць гадзiну -дару", - сказа- палко-нiк Норд. Ён нацiсну- кнопку званка на сваiм стале, i яе -бачы- прыгожую бландынку - форме - Iнтэрпол? Ачапленне ? Служба сталовай, якая займаецца - зале - рэжыме чакання дваццаць чатыры гадзiны - суткi? - Зрабiлi немалы фуршэт.
  
  
  Акрамя напоя-, закусак i бутэрброда-, у нас была магчымасць дапо-нiць абры-кi майго адкрыцця разрозненай, але падрабязнай iнфармацыяй па iншых крынiц.
  
  
  Да чаго -сё гэта прывяло, так гэта:
  
  
  "Нiтка свету" не бы- у авангардзе якой-небудзь групы змо-шчыка-. Гэта была эга -ласная д'ябальская схема разбурэння-, вышэйшы акт бязмэтнага гвалту для суперпсихопата. Эга вiдавочны сюжэт бы- адкрытай насмешкай над эга сапра-днымi намерамi. Бедны Кен Лейн. Ён наогул не -дзельнiча- у гэтым дэла i думалi свой сцэнар папярэджаннем аб Трэцяй сусветнай вайне. На самай дэла гэта бы- схематычны прыступкай на шляху да самага пачатку яна самай вайны, да самай апошняй бойнi.
  
  
  "Сённяшнi свет - гэта бочка з порахам, - сказа- гер Берген. - I чакаць, пакуль хто-небудзь эга падарве. Некалькi маленькiх, перагружаных груп, такiх як А вы, сэр Картэр, наша -ласная i выпадковыя адзiнокiя адданыя людзi тут i там, падзяляюць цяжар процiдзеяння гэтаму -згарання ".
  
  
  "Да гэтага часу тхор, - сказа- генерал Мазерацi, - цяжкасцi былi расьсеяны, i нам удавалася трымаць ih пад кантролем. Але -явiце, г-н Картэр, свет, у якiм адначасова адбываюцца такiя iнцыдэнты, як збiты лiванскага самалёт над Iзраiлем, стары iнцыдэнт з U-2, забойства прэзiдэнта, адначасовыя забойства дыпламата- i бамбавання самалёта-. з варожай маркiро-кай над ключавымi населенымi пунктамi. Змяшайце -сё гэта разам з па-станнямi, выбухамi - Белфасце, партызанскiмi войнамi - Цэнтральнай Афрыцы, рэвалюцыямi у Цэнтральнай i Лацiнскай Амерыцы, напружанасцю на Блiзкiм Усходзе i - парахавой бочцы Па-днёва-Усходняй Азii. Хто можа спынiць гэта, перш чым яно перарасце - вайну ва -сiм свеце?
  
  
  "Я перасцярог Крэмль ад занадта хуткiх дзеяння-", - змрочна сказа- Алег Перестов. "Але мае папярэджання не вытрымлiваюць панiкi i грамадскага цiску. Калi самалёт з амерыканскiмi або кiтайскiмi нумарамi скiне хоць адну бомбу над Ленiнградам, Масквой цi Камчаткi, мае камандзiры нацiснуць на кнопку, i адступяць - свае бамбасховiшчы. Мае папярэджання падзейнiчалi толькi адзiн эфект: запiс у маiм дэла аб тым, што мяне могуць падазраваць у тым, што я двайны агент.
  
  
  - Як i - выпадку з маiм начальствам у Пекiне, - умяша-ся Да Фол.
  
  
  Вялiкiя змо-шчыкi, былi прадста-лены П'еро, сэрам Х'ю, Ренцо i Стадсом, напрыклад, у такiм парадку. Магчыма, дадам маю прагную да сэксу i жаданую дзя-чыну Камiлу i некаторых тэхнiка- Стадса.
  
  
  "Мы змаглi рэканструяваць вялiкую частку гэтага змова з дапамогай Розаны", - сказа- палко-нiк Норд. "Яна гуляла ролю падвойнага агента з вялiкай рызыкай для сябе, але з усёй самааддачай. Дзякуй сл расследаваннях i знаходкам мы даведалiся, як i дзе -сё пачалося".
  
  
  Сем найменш сентыментальных джэнтльмена-, якiх вы знойдзеце на -сiм зямным шары, ушанавалi памяць загiнулай дзя-чыны хвiлiнай ма-чання.
  
  
  Яе парушы- ма-чанне. - "Змова пача-ся - тым вар'яцкiм дом у Сусэксе?"
  
  
  - Менавiта, - сказа- Норд. "Вы суммируете гэта за малую долю часу, якое заняло - нас. Больш за сем гадо- таму сэр Х'ю пача- прая-ляць прыкметы эмацыйнай i псiхiчнай нестабiльнасцi. Ён не шталь чакаць, пакуль iншыя, партнёры або сябры за-важаць эга i прымусiць да лячэння, а зрабi- гэта па -ласнай залп, i звярну-ся з лiстом за дапамогай да вялiкага па матэматыцы i - Е-ропе: Р доктару. Унтенвейзеру, нявiннай, але неабходнай пешке - гуляе, якая займаецца затым будзе развiвацца".
  
  
  Яе спыта-. - Андэрсан Джангел?
  
  
  'Правiльны. доктар Унтенвейзер апыну-ся здольным з дапамогай транквiлiзатара- i iншых лека- дапамагчы сэра Х'ю кантраляваць свае псiхатычных прыступы. Тое, што сэр Х'ю забi- дзя-чыну па выклiку - 1968 годзе, было няшчасным выпадкам, але эга -плы- гарантавала, што справа было схавана. доктар Унтенвейзер да- назву ён канкрэтнай хваробы, ад якой пакутава- сэр Х'ю, i якую ён падзяляе з Ренцо, Стадсом i П'еро. Гэта называецца agriothymia ambitiosa, некантралюемая i палкая патрэба знiшчыць нацый i стиреть з твару зямлi -се арганiзаваныя структуры грамадства.
  
  
  - Абазначэнне АА Андэрсана, - прамармыта- я.
  
  
  'Менавiта так.' - сказа- Норд. Тая ж хвароба, якая займаецца рухала Сирханом Сирханом, забойцамi Алiмпiяды i многiмi iншымi. Але на гэты раз гэтая хвароба пасялiлася - чалавеку, обладавшем як палiтычнай уладай, так i прэстыжам. Таксама цярплiвым чалавекам. Ён бы- гатовы чакаць шмат часу i рашэннi сабраць саюзнiка-, у якiх ён ме- патрэбу, i некалькi гадо- праз ён гэта зрабi-.
  
  
  Тым часам сэр Х'ю, то - якасцi -знагароды для лячэння, то сыч асабiстай бяспекi, зладзi- доктара Унтенвейзера - сваёй асабiстай бальнiцы Easeful Acres. Гэта самае шыко-нае месца для нервовых расстройства-, у асно-ным ад наркотыка- i алкаголю, якое толькi можна сабе -явiць. У пачатку 1970-х Камiла Кавур знаходзiлася там у якасцi пацыенткi потым нервовага зрыву, калi яна ператварылася па вулiчнай прастытуткi - кiназорку. Можа быць, гэта адбылося выпадкова.
  
  
  Ключавое значэнне мела адначасовае прыбыццё Ренцо потым сур'ёзнага нервовага зрыву, Стадса Мэллори, затым па адной эга шасцiмесячных п'янак i П'еро Сiмкi, iнкогнiта, потым спробы самагубства-, якая займаецца, як хацелася б, -вянчалася поспехам.
  
  
  Усе трое пакутавалi ад адной i ён жа прагрэсавальнай агриотимии амбициозы, усугубляемой тым, што яны лiчыць сябе законнай кры-дай на грамадства. Ренцо з-за страты свайго дваранскага статусу i страты сваiх шырокiх маёнтка-, чаго нiколi не маглi цалкам выправiць мiльёны ад яго фiльма-. Стадс думалi, што буйныя студыi i -рад ЗША адабралi - яго некаторыя патэнтавыя правы на некаторыя па эга электронных вынаходак. П'еро, самы прыкметны вакол траiх, па назапашванню зневажання- з дзяцiнства з-за свайго маленькага росту.
  
  
  Шанец прадставi- сэра Х'ю астатнiм падчас аднаго вакол сваiх вiзiта- туды - якасцi дырэктара. Эму было дастаткова дыягнастычных нататак на картках трох мужчын. Акрамя гэтага, мы можам толькi дапо-нiць гэта некаторымi здагадкамi. Але нам здаецца пра-дападобным, што яны некалькi тыдня-, якiя яны правялi разам там, яны разам арганiзавалi "Паток Святла" .
  
  
  П'еро, здавалася, прыня- на сябе кiруючую ролю, чым сэра Х'ю, але з эга боку не было пярэчання-. Разам яны мелi -се неабходныя мiжнародныя сувязi, але П'еро -сё бы- лiжа да вяршынi. I гэта было важна, калi яны дабралiся да таго рэквiзiту, якi гатэля- запазычыць. Што тычыцца самога -збраення, то яны выкарысто-валi падвойных i патройных агента- па розных краiн, ад кантрабандыста- да прагных да грошай здраднiка-. За дванаццаць мiльёна- даляра- можна купiць вельмi измеников. Студыi Ренцо i эга становiшча - свеце кiно зрабiлi -весь праект рэальным. Але Стадс, знешне выгляда-, як жарта-нiк, у якiм-то сэнсе бы- краевугольным каменем "абодва канца Свету". Толькi дзякуй эга тэхнiчным ноу-хау можна было запраграмаваць i прывесцi - дзеянне кампутар".
  
  
  - Таму што, дарагi Нiк, - сказа- палко-нiк Ле Гранд, - яны абсталявалi сапра-дны рэквiзiт, самалёты, танкi, канонерской лодкi, брытанскую падводную лодку Porpoise тым жа самым пультам, якi Стадс так блiскуча прадэманстрава- вам на сваiм мiнiятурным поле, краскi".
  
  
  "Гэтая iнфармацыя была перададзена нам, вашым мiстэрам Гилкристом, - сказа- генерал Мазерацi, - якi не так марудлiвы i не гэтак энергiчны, як здаецца".
  
  
  "I ён сам генiй, якi наблiжаецца да таленту Стадса Мэллори, калi справа даходзiць да кампутарнай электронiкi", - сказа- Перестов. "Аднойчы мы спрабавалi займець яго, але, на жаль, пацярпелi ня-дачу"...
  
  
  Стрэлкi насценнага гадзiннiка паказвалi, што цяпер толькi сёмая гадзiна.
  
  
  "Праз па-тара гадзiны, - сказа- палко-нiк Норд, - мы зможам атрымаць неабходныя дазволу па тэлефоне. Генерал Мазерацi зоймецца гэтым далей, так як на такiм узро-нi, вядома, гэта справа iтальянскага -рада".
  
  
  "Па дакладу сiньёра Картэра, - сказа- генерал, - яе beru на сябе по-ную адказнасць i запатрабую неадкладных дзеяння-. Дастаткова вуснага згоды, i гэта зойме -сяго некалькi хвiлiна. Прапаную перайсцi да канчатковага планаваннi.
  
  
  Палко-нiк Норд сказа- некалькi цiхiх сло- у интерком.
  
  
  - На самай справе, - сказа- ён. - Але спачатку даклад аб назiраннi за складам. Мiстэр Хайман -нiзе, i ён загада- эму далучыцца да нас. Ён павярну-ся да мяне. "Ён бы- вельмi незадаволены, калi даведа-ся, што мы вам "пазычылi", таму яе трохi змякчы- эга адчувае, даверы-шы эму наш назiральны пункт".
  
  
  Хайман увайшо- у пакой i ста- побач са мной. "Прабачце, Бен... Нiк", - сказа- ён. "Гэтыя людзi не паведамлялi мне, пакуль усё не скончылася. Але я веда-, хто яны i хто ты, таму мне прыйшлося працаваць з iмi".
  
  
  - Няважна, - сказа- ёй эму.
  
  
  Ён павярну-ся да стала - напа-вайсковай позе. "Нiякiх перасо-вання-, якiя можна было б iнтэрпрэтаваць як перамяшчэнне харчо- са складо-, сэр ", - далажы- ён палко-нiку Нордену. - Мiнiмальная Звычайная ранiшняя работа. Грузавiкi з ежай для студыйных прылада- i да таго падобнае. Гэтыя людзi спынiлi назiрання, калi яны пакiнулi пляцо-ку; досыць далёка, каб ih не было вiдаць, але яны не знайшлi - iх нiчога больш смяротнай, чым малочная бутэлька".
  
  
  - Добра, - сказа- палко-нiк. - А як наконт сабак i дзiркi, якую Картэр зрабi-, каб збегчы?
  
  
  "Я назiра- за гэтым месцам праз прыборы начнога бачання, сэр ", - сказа- Хайман. "Яны не знаходзiлi сабак да трох гадзiн ночы. Калi гэта адбылося, было шмат гучных каментаро-, i адзiн па гадзiнных зрабi- нейкi даклад. Яны не сталi правяраць плот, як гэта зрабi- бы адразу любы разважны ахо-нiк. Але адразу затым -зыходу сонца гэта месца выпадкова выявi- гадзiнны. Зно- шмат крыка-, i одзiна вакол мужчын паведамi- пра гэта па палявым тэлефоне. Там бы- чалавек, якi паправi- плот на пятнаццаць хвiлiна.
  
  
  - Якiя-небудзь далейшыя падзеi? - спыта- палко-нiк. - Нам аднаго важнага чалавека з фатаграфii?
  
  
  - Толькi Стадс Мэллори, сэр , - сказа- Хайман. "Але мы ведаем, што ён за-сёды прыходзiць у шэсць трыццаць, каб пагуляць са сваiмi кампутарамi i машынамi, незалежна ад таго, наколькi п'яным ён бы не бы- напярэдаднi -вечары".
  
  
  - Мы спадзяемся не-забаве вызвалiць эга ад напружанага графiка, - суха сказа- палко-нiк Ле Гранд.
  
  
  Затым мы разабралiся з асно-ным пытаннем: як, калi, чым i каго атакаваць.
  
  
  Адборнае падраздзяленне камандас генерала Мазерацi -жо цэлы гадзiну стаяла напагатове.
  
  
  З боку гэта праблемы няма. Праблемы -знiкалi толькi тады, калi -се гатэлi далучыцца да акцыi, i -сё - якасцi камандзiра-.
  
  
  Палко-нiку Нордену прыйшлося падняцца, каб падтрымлiваць парадак.
  
  
  - Няма неабходнасцi, джэнтльмены, нагадваць вам, што я камандуючы, - ра-ну- ён па-салдацку. "Мы не ладзiм тут рэкламнае шоу, для каго-то асабiста або для канкрэтнай краiны".
  
  
  Па-сюль чулася мармытанне узгаднення-.
  
  
  "Генерал Мазерацi, вядома ж, захоча -значалiць сваё падраздзяленне, - сказа- палко-нiк. - Я iду з iм. Цалкам адпавядае маёй пасадзе афiцэра Iнтэрпола. Г-н Хайман, якi займае часовую пасаду афiцэра сувязi, далучаецца да г-ну Картэру - якасцi сувязнога. Гэта -сё.'
  
  
  Ён пастука- па стале, каб заглушыць пратэсто-цы гукi, у тым лiку i мае.
  
  
  "Калi нас убачаць разам у такой аперацыi, - сказа- ён, - мы будзем нашай арганiзацыяй". Мiстэр Картэр, вы забываеце, што вас усё яшчэ шукаюць для допыту па справе аб забойстве синьорины Morandi. Калi наша населены пункт расii завершыцца, гэта будзе лёгка растлумачыць, але не раней.
  
  
  Нам прыйшлося пагадзiцца на гэта.
  
  
  "Акрамя таго, - дада- ён, каб зрабiць сiтуацыю больш памярко-най, - было б па-дурному страцiць нашу асно-ную групу - гэтай першай буйной аперацыi. Не разумею, што можа пайсцi не так, але недаацэньваць нашых супернiка- небяспечна. Калi што-то пойдзе не так, нас застанецца як мiнiмум пяцёра. Шасцёра, калi мы аб далучэннi мiстэра Картэра.
  
  
  - Лiчыце i мяне, - сказа- яе занадта хутка.
  
  
  "Калi мяне не будзе, - сказа- палко-нiк Норд, - кiра-нiцтва пяройдзе да таварыша Перестову". Так што я толькi што апыну-ся пад камандаваннем рускага па МГБ .
  
  
  "Генерал Мазерацi, - сказа- палко-нiк Норд, - я думаю, зараз вы можаце тэлефанаваць".
  
  
  Iтальянскi афiцэр, набiрае нумар i пагавары- з высокапаста-леным чыно-нiкам вакол Мiнiстэрства абароны. Ён набiрае яшчэ адзiн нумар, на гэты раз для важнага асоб у мiнiстэрстве замежных -нутраных спра- дэль.
  
  
  - Мы выходзiм, - сказа- ён. - Палко-нiк Норд, мiстэр Хайман, вы iдзеце? Астатнiя : да пабачэння.
  
  
  - Я прапаную вам усiм разысцiся, - сказа- палко-нiк Норд, - i як мага больш займацца сваёй звычайнай працай. Навiнкi хутка стануць вядомыя.
  
  
  Потым ён знiк.
  
  
  - Убачымся - маiм дом, - сказа- Хайман. - У той момант, калi ты будзеш упэ-нены, што я вярнуся. Вядома, сёння - восем гадзiн. Не хвалюйцеся. Яе буду трымаць вуха востра.
  
  
  На зваротным шляху - таксi яе купi- танны транзiстарны радыёпрымач. Пакiну- ёй сваё складанае прылада Хайману. Дзя-чына Пинелли сядзела - крэсле-пампавалцы - гасцiнай i адарыла мяне гарэзны усмешкай, якую, хутчэй за -сё, зберагла для позняга пахмелля.
  
  
  Яе, прайшо- у свой пакой i жым лежачы на абвiслы ложак у паслабленай позе ёгi. Радыё працавала на рымскай сеткi.
  
  
  Была звычайная ранiшняя праграма лёгкай музыкi з пятнадцатиминутными парадамi па хаце, перш чым пачалася iншая музычная праграма. Яе прыкiну-, што Норд, Мазэрацi, Хайман i атрад камандас змогуць дабрацца да студыi толькi праз дваццаць мiн, а затым ад па-гадзiны да двух гадзiн, перш чым пра гэта раскажуць у навiнах.
  
  
  Ривненской праз гадзiну i трыццаць сем хвiлiна з'явiлася навiна.
  
  
  "Прафесар П'еро Сiмка, сенатар ад Кале-ды-Валь - д'аморе, назва- гэта самым прамым уварваннем у асабiстую свабоду з часо- фашызму", - сказа- па. Ён асуджае ператрус студыi Ларэнца Концi сёння ранiцай, праведзены ваенным падраздзяленнем генерала Джулiо Мазерацi - суправаджэннi палко-нiка Iнтэрпола Просiць Нордена. Тут i цяпер кажа сенатар П'еро Сiмка..."
  
  
  Затым голас П'еро, як за-сёды дзi-на нiзкi для эга маленькага росту, прагуча- пагардлiва i пераможна.
  
  
  "...ранiшнi рыд самым жорсткiм i таталiтарным чынам", - сказа- ён. - Пошукi, якiя не з'я-ляюцца ривненской нiчога, але выявiлi што-што вельмi важнае. Яны паказалi даверлiвасць нашых военачальнiка- ih няздольнасць нават праз трыццаць гадо- вырвацца вакол до-гiх ценя- дыктатуры. У nen паказана выкрыццё таго, што нiбыта апалiтычная арганiзацыя Iнтэрпола, якая займаецца на дэла аказваецца нiчым iншым, як карумпаванай палiцыяй. Было б цiкава даведацца, цi не бы- асабiсты банка-скi рахунак палко-нiка Нордена, без сумневу, у iншай краiне, папо-нены нейкай сумай даляра- па Калiфорнii, паколькi гэта дзеянне выплат прама супярэчыць iнтарэсам iтальянскага кiно".
  
  
  Затым праграма зно- узя-ся за справу, паведамi-шы аб патрабаваннi П'еро да нарвежскаму -раду неадкладна адклiкаць палко-нiка Нордена. Акрамя таго, ён запатрабава- аб'явiць генералу Мазерацi вымову i панiзiць у званнi. Нам адзiн клерк вакол мiнiстэрства абароны цi -нутраных справа--дэль-не прызна-, што санкцыянава- гэтую акцыю, але гэта было палiтычным звычайнай справай.
  
  
  Яе выключы- радыё, папо-нi- свае боепрыпасы i iншыя рэчы, якiя мог схаваць у кiшэнях, i накiрава-ся да дома Хайман. Цяпер, калi навiна была - паветры, Хайман, верагодна, бы- дома.
  
  
  Ён дабра-ся туды -сяго за пяць мiн да мяне, i выраз эга асобы, калi ён адкры- мне дзверы, мела мала агульнага з эга звычайнай вясёлай усмешкай.
  
  
  - Там нiчога не было, Картэр, - сказа- ён.
  
  
  - Але я яе бачы-, гэтыя адкрытыя скрынi i нават бачы- адну вакол гэтых ядзерных боегаловак, - сказа- я. - Кравец вазьмi, Хайман, ты ж не думаеш, што я выдума- усю гэтую гiсторыю?
  
  
  "Усё, што я ведаю, - сказа- ён, - гэта тое, што я пайшо- туды з Мазерацi, mimmo ахо-нiка- Концi, i на тых складах наогул нiчога не было".
  
  
  "Можа потым прыбралi", - сказа- я.
  
  
  "У нас вакол плота было пятнаццаць чалавек з бiноклем", - сказа- Хайман. "З таго моманту, як ты -вайшо-, да таго, як увайшо- той атрад камандас".
  
  
  "Значыць, вас падманулi, усё замаскiрава-шы", - падума- яе -слых. "Можа быць, яны схавалi эга - якой-небудзь нявiнны рэквiзiт. Госпадзе, што гэта былi за пошукi? Дашкольнiкi, якiя граюць у нейкiя пошукi?
  
  
  - Калi яе сказа- "нiчога", яе ме- на -вазе "нiчога", Нiк, - сказа- ён ужо больш расслаблена. "Блiн, проста пустая пакой i голы, трохi пыльны падлогу. Але нiякiх прыкмет перамяшчэння чаго-небудзь большага, чым канiстра. Галасаваць так, Нiк.
  
  
  "Яны падманулi нас, - сказа- я. Яе sel, каб паглыбiцца - свае думкi. - Я павiнен бы- пайсцi з табой... але -жо занадта позна. Яе павiнен я вярнуцца.
  
  
  - Нiякiх шанца-, Нiк, - сказа- Хайман. "Концi -двая назiрання за сваёй студыяй, i карабiнеры пакорлiва папрасiлi эга прыняць дзве сотнi самых абраных супрацо-нiка- службы бяспекi, якiя -жо шукаюць Джэры Карра. Без шанца-.'
  
  
  "Тады яе гэта зраблю одзiна".
  
  
  "Нiк, ты не самы папулярны чалавек у Римэ, - аспрэчы- якiя з'явiлiся - смi паведамленнi мне Хайман. "Вас назвалi фанго, то ёсць "дзярмом", ад iмя генерала Мазерацi. Палко-нiк Норд -сё яшчэ думае, што вы сапра-ды што-тое знайшлi. Астатнiя цяпер на нарадзе, каб вырашыць, кiнуць цябе на разарванне ва-кам або прымусiць ма-чаць аб нашай арганiзацыi.
  
  
  Яе выплюхну- свае эмоцыi, калi падума- аб гэтай арганiзацыi, у якую -ваходзiлi беларуская i чырвоны кiтаец, якiм трэба было вырашыць, цi можна давяраць Нiку Картэру. Малаверагодна, што ih рашэнне будзе прадыктавана чым-то гэтак няясным i цёплым, як эмоцыi. З iншага боку, яны павiнны былi не адставаць ад мяне. У iх было шмат доказа-, каб паказаць, што праект "Нiтка свету" -я-ляе сабой велiзарную пагрозу, бомбу запаволенага дзеяння, якую трэба абясшкодзiць. I ёй бы- адзiным чалавекам, якi бачы- праект знутры.
  
  
  Яе, успомнi-, што не толькi бачы- i чапа- ключы, але i нябачна i несмываемо помечал ih сваiм спецыяльным тлустым ало-кам.
  
  
  - Мне патрэбен вугляроднае-иттриевый сканер, - сказа- я. - Як у выпадку з тым радыё, якое яе табе да-, але з пэ-ным атамным вагой. Такая рэч павiнна быць у нас ва -нiверсiтэце або яшчэ - дзяржа-ным навуковым аддзеле.
  
  
  "Я прыгатую каву, пакуль камiсiя вырашыць, цi хочуць яны -сё яшчэ даверыць вам йо-йо, я не кажу -жо аб такiм добрым сканары", - мякка сказа- Хайман.
  
  
  "Дзе яны праводзяць гэтую сустрэчу?" - Нам нельга губляць час, Хайман. Яе магу спытаць ih сам i растлумачыць iм свае прычыны. Перестов зразумее.
  
  
  "Яны тэлефануюць нам, а не наадварот", - сказа- Хайман. "Прабачце, але гэта так. Я не ведаю, дзе яны сустракаюцца, нiколi не падыма-ся так высока - гэтым клубе. Яе ведаю, што гэта не - офiсе ваенна-марскога ведамства-, дзе яны былi сёння ранiцай.
  
  
  Яе дума-, пакуль Хайман вары- просты растваральны кава. Яе адпi- вадкасць, якую ён паставi- перада мной у треснутой кубку. Яе, веда-, што бачы- ключы, але працягваць зая-ляць пра гэта, пакуль не -бачу зялёны колер, не мела нiякага сэнсу супраць уплыву П'еро.
  
  
  Тэлефон зазванi-. Хайман падня- эга.
  
  
  - Так, - сказа- ён. 'Так?' Я стараюся -смешка вярнулася на хлапечы твар. "Дзе?.. Ну, галасаванне i мы".
  
  
  "Ты -сё яшчэ - гэтым дэла, Нiк", - павярну-ся ён да мяне. - У iх сход, на вiле, на Апiевай дарозе. Мазерацi i Нордена там няма, але замена Мазерацi была, i яны прагаласавалi за цябе. Новы супрацо-нiк Iнтэрпола, якi застаецца пад непасрэдным кiра-нiцтвам Перестова, прагаласава- супраць. На вашай баку былi Перестов, ЛеГранд i Да Фаль. Берген, мiнiстр фiнанса-, прагаласава- супраць. Выснову: вам яшчэ адзiн шанец.
  
  
  Мы выйшлi з дома i такую гульню - эга "пежо", пакуль ён працягва- казаць. У той час хуткасць была важней, чым бяспека. Ён iмча-ся, як вар'ят па рымскiм корка-, у якiх i без таго по-на вар'ята- кiро-ца-. Менш чым праз пятнаццаць хвiлiна мы з вiскам спынiлiся на пад'язной дарожцы да старой вiле. Старыя вароты расчынiлiся i зачынiлiся за намi.
  
  
  Гэта была кароткая, сур'ёзная сустрэча, у якой не было таго аптымiстычнага духу таварыства, што бы- на папярэдняй сесii. Мне паведамiлi, што мяне выкарысто-ваюць толькi таму, што я -я-ляю апошнюю надзею, а не таму, што хто-то асаблiва верыць у мяне, цi любiць мае блакiтныя вочы.
  
  
  Мяне прадставiлi маёру Миллиардоне, iтальянскаму палiцэйскаму, якi змянi- генерала Мазерацi, i сеньёра Со-зе, подозрительному партугальскаму ваенна-марскiм аташэ - Iнтэрполе. На пасяджэннi старшынява- г Перестов.
  
  
  Яе патлумачы- iм, што - мяне няма тлумачэння, а толькi адна надзея. Яе паказа- iм свой фiрмовы аловак, i Перестов кi-ну-. Эга -ласныя агенты выкарысто-валi аналагiчны трук. Яе распавё- iм аб патрэбным мне сканары, i Миллиардоне адправi- пасыльнага на фiзiчны факультэт Рымскага унiверсiтэта "Альфа-Рамэа" з воющей сiрэнай.
  
  
  "Калi гэта добрае прылада, - сказа- я, - я магу знайсцi свае пазнакi - радыусе трох мiль. Зараз мы менш чым у палове гэтага адлегласцi ад тэрыторыi Концi, так што мы можам пачаць, як толькi гэтая штука дабярэцца сюды. Нам патрэбна тапаграфiчная карта для каардынат на мясцовасцi.
  
  
  Было мала агульнай балбатнi, пакуль мы не пачулi выццё сiрэны, якi сiгналiзуе, што "Альфа Рамэа" вяртаецца. У Миллиардона была падрабязная карта па-ночна-заходняй частцы на по-нач ад горада. Яна лежачы на стале - разгорнутым выглядзе, канцы звiсалi па абодва бакi. Ён стая- над ёй з ало-кам у руцэ; каржакаваты мужчына - мундзiры, з якiя тырчаць вусамi, як у старога, насцярожанага ката, гатовага да скачка.
  
  
  Палiцэйскi да- мне пазычаны прыбора- з фiзiчнага факультэта. Ён бы- амаль iдэнтычны таму прыбору, якi яе веда- па маiх практыкавання- у штаба-АХ кватэры. Яе падладжваць эга пад эксцэнтрычныя спалучэнне элемента-, тлумачачы свае дзеяннi.
  
  
  "Павiнна быць, гэта незвычайная камбiнацыя, у адваротным выпадку яна пакажа на любога, у каго ёсць люмiнесцэнтныя наручныя гадзiны ". Вунь там! Галасаваць яно!
  
  
  Павольна яе -ключы- вымяральнiк i атрыма- ад рэ-матызму вiбруе стрэлкi на шкале да-жынi. Да- гэй супакоiцца, перш чым перадаць прылада Миллиардону. Перестов паглядзе- праз маё плячо, цяжка дыхаючы.
  
  
  Iтальянец правё- прамую лiнiю па карце. Яе устанавi- шкалу на шырыню i прачыта- iншае лiк.
  
  
  Миллиардоне правё- другую лiнiю, якая займаецца перасякала першую - кропцы, як раз памiж двума прастакутнiкамi на карце, якiя абазначалi склады Концi, якiя яе наведа-, склад, у якi генерал Мазерацi уварва-ся i знайшо- пустым.
  
  
  - Дурная жарт, - з агiдай сказа- гер Берген. - Картэр на ih баку, i ён стрымлiвае нас. Любы вар'ят можа круцiць гэты сканер, каб атрымаць месцы, якiя ён ужо ведае. Гэта абсалютна бескарысна.
  
  
  "Я не веру, што прылада няспра-на", - сказа- палко-нiк Ле Гранд. "Я прачыта-, яны ж лiчбы на тым дыску, пра якiх згадва- мiстэр Картэр". Маёр Миллиардоне больш бы- падобны на то-стага мудрага ката, чым калi-небудзь.
  
  
  - Мiстэр Хайман, - сказа- ён. - Вы i лейтэнант Жисмонди абодва былi там. Вы кажаце, што не бачылi i не чулi нiчога незвычайнага падчас сваёй вахты, нiчога, акрамя звычайнага хвалявання, калi сабак знайшлi сьне, а потым, калi выявiлася пралом у вальеры. Калi ласка, раскажыце нам яшчэ раз . Крок за крокам, нiчога не выпускаючы".
  
  
  Хайман распавё- у дакладнасцi тое, што сказа- мне, але калi ён гатэлi спынiцца, маёр прымусi- эга працягваць, пакуль не прыбы- Стадс Мэллори.
  
  
  "Ну, ён тады заеха- на "Мэрсэдэсе" з шафёрам, - сказа- Хайман. "Выйша- вакол машыны i -вайшо- у iнжынерны аддзел, будынак, якое - зале памiж адмiнiстрацыйным корпусам i складамi. Потым яе пачу- гудзенне, ведаеце, як пры -ключэннi сiстэмы летняга. I большасць амерыканца- робяць гэта сакавiцкiмi ранiцамi. Гэта -сё.' - Лейтэнант Жисмонди, - сказа- маёр.
  
  
  Лейтэнант пача- было з самага пачатку, але Миллиардоне перапынi- яго.
  
  
  "Гэты гул бы- потым прыезду Мэллори", - сказа- ён. - Ты таксама гэта чу-? Добра падумай.'
  
  
  - Што ж, сэр , - сказа- лейтэнант Жисмонди. "Эга было чуваць выразна чуваць, але..."
  
  
  Раней за iншых зразуме- яе, аб чым думае Миллиардоне. - Лiфт, - сказа- я. "Увесь гэты пракляты падлогу апусцi-ся. Одзiна па тэхнiчных поспеха- вялiкага генiя Статка Мэллори". Маёр Миллиардоне усмiхну-ся - знак згоды.
  
  
  "Гэта як у тэатры, яе, мяркую," сказа- ён. "Паверсе, якi падымаецца, паверсе, якi спускаецца. Усё гэта частка ih iлюзорнага свету. I адзiнае доказ - слабы гул, якi можа быць чым за-годна. Затым эга шырокая кацiная -смешка знiкла.
  
  
  - Але чым гэта нам дапаможа? "Потым першага фiяска, я не магу дазволiць новай баявой часткi увайсцi - памяшканне, Ренцо для чарговай праверкi. Мае -ласныя карабiнеры нават не дазволiлi б мне прайсцi праз яны маско-скiя вароты". А П'еро ладзiць марш пратэсту.
  
  
  Усе асобы былi змрочныя, пакуль то-сты маёр жэстам дзiцяцi, разгадывающего загадку, не ляпну- сябе далонню па лбе.
  
  
  "Мы не можам увайсцi па сушы", - сказа- ён. "Мы з цяжкасцю можам спусцiцца з адбору проба- паветра. Але пад зямлёй дастаткова калiдора-, каб пабудаваць шашы. Нiхто не ведае -сiх катакомба- Рыфму, падземных хадавой прырост дзевятнаццацi стагоддзя-. Але яе, Гульельма Миллиардоне, ведаю ih лепш, чым любое iншае жывое iстота, таму што я -весь час прыходжу туды, каб iсцi за злодзеямi - ih логава. Гляньце сюды.'
  
  
  Ён схiлi-ся над картай i хутка накрэслi- ало-кам лiнii, сетку паварота-, якiя злiвалiся, перасякалiся, сыходзiлiся i зно- разыходзiлiся. Два праз iх прайшлi ледзь нiжэй двух перасякальных лiнiй нашага сканавання.
  
  
  "Я дурань, што адразу пра гэта не падума-", - аблая- ён сябе, здымаючы з крэсла кабуру для рэвальвера. - Вельмi верагодна, што менавiта гэтым шляхам яны даста-лялi свае звышсакрэтныя матэрыялы. А Мэллори пабудава- склад паверхам пад'ёмнiка, якi можа спускацца - катакомбы i зно- падымацца пры жаданнi.
  
  
  - Што вы збiраецеся рабiць, калi даберацеся туды, маёр? 'Насвiстваць мелодыю? Мы -сё яшчэ сутыкаемся з нязручнасцямi, звязанымi з немагчымасцю перакiнуць туды баявую частку". - Кравец вазьмi, - прызна-ся ён. 'Я не ведаю. Але я што-небудзь зраблю. Можа быць, яе падарву -сё, уключаючы сябе".
  
  
  - Выдатнае самаахвяраванне, маёр, - сказа- Перестов. - I цалкам у старой рымскай традыцыi. Але не практычна. Усе гэтыя ядзерныя боегало-кi разам могуць прывесцi амаль да таго ж выбуху, што i аварыi, якой мы спрабуем пазбегнуць".
  
  
  - Я iду з табой, - сказа- я. - Не - духу старажытнарымскiх кашто-насця-, таварыш Перестов, а таму, што я ведаю сваю зброю. Яе магу аддзялiць ядзерную зброю з няядзернай, а затым зрабiць мiну вакол некалькiх звычайных по-нае назва. Гэта дасць пажарнай камандзе права -вайсцi - вароты студыi, маёр. I тады вашы падпарадкаваныя могуць быць гатовыя аддаць тое, што нам спатрэбiцца, як толькi яны -войдуць туды, i знойдуць схаваныя боепрыпасы "абодва канца Свету" .
  
  
  - Голас i рэ-матызму, - сказа- маёр, задаволена паляпа- мяне па плячы. - Вы iдзiце, сiньёр Картэр. Жисмонди, арганiзуйце пажарную каманду па трывозе i збярыце баявое падраздзяленне Гилио, каб iсцi за iм. Гэта будзе азначаць для яго рэабiлiтацыю да таго, як П'еро зможа аддаць эга пад трыбунал.
  
  
  -- Калi Нiк пойдзе, -- сказа- Перестов тонам, што ня церпiць пярэчання-, -- яе таксама пайду. Яе прагаласава- за яго толькi таму, што ён наша апошняя надзея. Яе -сё яшчэ не давяраю яму было на складзе, по-ным такой зброi".
  
  
  -- Баюся, мне давядзецца далучыць у вас i сваё вартае жалю цела, калi прыйдзе Перестов, -- сказа- Да Фаль. "Я не думаю, што маё начальства -хвалiць, калi яго адпра-лю амерыканца i рускага разам. Нават пад вашым наглядам, маёр.
  
  
  Маёр Миллиардоне iso усiх сiл стара-ся захо-ваць самавалоданне, i эму гэта -далося.
  
  
  - Вы -пэ-неныя, што не хочаце, каб вас суправаджалi карабiнеры, конная палiцыя i палiцэйскi аркестр? 'Тады -сё - парадку. Мы адсвяткуем разам з намi. Але гэта -сё. Мы можам увайсцi - нязведаныя катакомбы адразу за месцамi, прызначанымi для турыста- у Санкт. Галиксте. Пойдзем.'
  
  
  Гэта было -сяго - некалькiх хвiлiнах язды ад здрабнеюць, дзе нас засталiся палiцэйская машына. Маёр Миллиардоне правё- нас mimmo горы старых веласiпедных абломка- да вузкага -ваходу.
  
  
  "Карты звонку, - сказа- ён, - i - мяне - гало-". Ён нырну-, i мы рушылi -след за iм. Праход пашыры-ся, i лiхтар якi iшо- наперадзе маёра паказа- шэрагi сагнаных машын, большай часткай разабраных на запчасткi прададзеныя на зладзейскiх рынках, але некаторыя па -сiм, у iх яшчэ былi - добрым стане.
  
  
  Маёр шэл наперадзе. Яе абалонка шчыра за iм, добра ведаю, што шчыра за мной идетт Перестов з чэшскiм пiсталетам у правай руцэ. За iм shell Да Фол, якi нес амерыканскi а-таматычны пiсталет, невялiкi -клад В'етнама - кiтайскi арсенал.
  
  
  - Яшчэ па-гадзiны, - азва-ся маёр Миллиардоне. "Спачатку нам ёсць чаго асцерагацца ад грамадства простых злодзея-, таму сябры, будзьце асцярожныя".
  
  
  Мы iшлi мо-чкi. Праз дзесяць хвiлiна Миллиардоне уключы- диммер на сваёй лямпе i пайшо- больш павольна. - Цяпер, - сказа- ён, паварочваючыся, - мы менш чым у двухстах ярда- ад зямель Концi. Яе прапаную прая-ляць крайнюю асцярожнасць. Ён гавары- па-iтальянску, якi шталь агульнапрынятым мовай у нашай мiсii. У iтальянскай мове слова разважлiвасць складаецца з трох складо-: prudenza. Маёр Миллиардоне яшчэ не скончы-, як з-за двух закратаваных варот, павалiлiся перад намi i ззаду нас, пачу-ся гучны i гулкi стук. У той жа час наша маленькае замкнёную прастору было залiта асляпляльным белым святлом. - Я думаю, - прагуча- барытон П'еро, - што правiльнае выраз для гэтага: як пацукi - капкане.
  
  
  
  
  Кiра-нiк 8
  
  
  
  
  Наша замкнутая пакой у тунэлi катакомба- выглядала як дэкарацыi да якой-то падземнай сцэны катавання-. Кожная дэталь была выразнай, як брытва, але прастору на ёй было чорным i непранiкальным, як яма.
  
  
  Сэра-карычневы камень i земляныя сцены са слядамi аранжавага i чырвонага. Куча выкрадзеных шын шараха-ся, як алтар, пад нiшай вакол старажытных костак. У куце побач з кратамi радыятара блiшчала новая храмаваная машына.
  
  
  Маёр Миллиардоне двойчы аглушальна стрэлi- па свайго а-таматычнага пiсталета. Перестов, Co, Фаль i яе уворачивались ад рикошетящих куль, якiя аказвалiся - жалезныя пруты.
  
  
  - Спынiць, - загада- Перестов. "Не маглi б вы -спомнiць, што я -сё яшчэ камандую вамi".
  
  
  Пачу-ся голас сэра Х'ю, з насмешлiвым смехам англiйскай сквайр.
  
  
  " З вiртуознасцю Стадса на-рад цi можна падумаць, што гэтыя цела - гэта крынiца нашых галасо-", - з'едлiва сказа- ён. "На самай дэла мы вельмi зручна сядзiм у офiсе Ренцо, назiраючы за вамi па замкнёным тэлебачаннi". Збянтэжаны маёр Миллиардоне прыбра- сваю зброю.
  
  
  - Праз некалькi секунд, - працягва- сэр Х'ю, - вас апрацуюць газам iмгненнага дзеяннi без паху кароткага, але эфекты-нага дзеяння. Калi вы заснеце, гэтыя людзi перавядуць вас у гэтыя больш прыемныя памяшканнi для допыту, якi цалкам можа стаць значна менш прыемным.
  
  
  - Затрымаеце дыханне, - загада- Перестов, але спазнi-ся i -жо спо-з на пыльны падлогу. Гэта было апошняе, што я -спомнi-, перш чым ачу-ся я-ген у нумары Ренцо.
  
  
  Спачатку яе -бачы- сцяну, спрэс пакрытую ша-ковымi гравюрамi.
  
  
  Эндзi Уорхол i малюнка- Мэрылiн Манро. Яе, падума-, што гэта галюцынацыя, пакуль не -бачы- знаёмыя твары, Ренцо, Стадса, сэра Х'ю i П'еро, якiя сядзелi - iншым канцы пакоя, i побач са мной, звязаныя па руках i нагах гэтак жа старанна, як яго, маёр Миллиардоне, Алег Перестов i Да Фаль.
  
  
  - Вы чатыры ня-дачнiка, - звярну-ся з лiстом да нас, П'еро, калi мы -се прыйшлi - сябе. "Такiя ж недарэчныя i бездапаможныя, як i сам свет, якi, як вы вiдавочна здагадалiся, мы збiраемся разбурыць. Хворая i зе-рала цывiлiзацыя, а вы служылi захавальнiкамi ee каналiзацыi - вiдавочны сiмптом яе слабасцi.
  
  
  "Гэта апошняе невялiкае нараду, - сказа- сэр Х'ю, - прызначана толькi для нашага забавы. Вэб-трагедыя Верельдейнде, найвялiкшае вiдовiшча - гiсторыi чалавецтва, як мы без перабольшання абвясцiлi, - гэта адсутнасць гледачо-".
  
  
  "Толькi сабой зразумела, - патлумачы- Ренцо, - што сапра-дны паток свеце не - аднайменным фiльме. Гэта зусiм недарэчна, нават па маiм паблажлiвым мерках. Але -се чацвёра вакол нас - людзi шоу-бiзнесу, i мы некалькi засмучаныя тым, што мы не атрымлiваем ста-ленне з а-дыторыяй".
  
  
  "Таму, калi чацвёра вакол вас, лепшых палiцэйскiх з сусветным iмем, папалiся - нашу пастку, - сказа- Стадс Мэллори з шырокай усмешкай, налiваючы сабе на чатыры пальца вiскi па крыштальнага графiна, - мы падумалi, вы, наша а-дыторыя, пленныая а-дыторыi. . Галасаванне tack.'
  
  
  Паталагiчная патрэба псiхапата- - а-дыторыi часткi была слабасцю, якая займаецца прыводзiла да ih падзення. Але адкрыта цяпер яе не бачы- добрага выхаду вакол гэтай сустрэчы. Мае спадарожнiкi яе былi туга звязаныя, а па абодвум бакам канапы, сядзелi два моцных ахо-нiка каля шостай фута- ростам, з пiсталетамi напагатове.
  
  
  П'еро, павiнна быць, за-важы-, што я размышляаю - гэтым кiрунку, таму што адрэагава-. - Ваша ахова, мiстэр Картэр, - сказа- ён, - iнданезiйцы. Звязаныя лаяльнасцю, якую можна атрымаць толькi за кошт высокай заработнай платы. I гэтыя апошнiя выкрыцця ну, не шакуюць, так як яны зусiм не разумеюць па-ангельску. Кiтайца- таксама няма, мiстэр Ко, Фол. "Страляйце - нас, тады мы памром", - сказа- маёр Миллиардоне. "Мы ведаем ваш план, i ёсць i iншыя, хто эга ведае. Магчыма, яны преуспеют там, дзе мы пацярпелi ня-дачу.
  
  
  - Я так не думаю, - сказа- П'еро. "Генерал Мазерацi - зале пад хатнiм арыштам i чакае расследавання. Хутчэй за -сё, гэта будзе ваенны трыбунал. Калi вашы цела будуць знойдзеныя пасьля таго, як ахо-нiкi студыi вас застрэлiлi - мэтах самаабароны, мы можам забiць апошнi цвiк у вечка труны... Акрамя таго, цяпер гаворка iдзе аб нашым заба-цы, а не пра сустрэнуць вашых прыярытэтах. Яе папрашу сэра Х'ю пачаць аповяд, так як план сапра-ды належыць эму".
  
  
  Сэр Х'ю нахiлi-ся наперад, элегантна апрануты, iдэал для любога дырэктара па кастынгу, ветлiвага ветлiвай, але эфекты-нага новага ангельскага бiзнэсмэна.
  
  
  -- Гадо- пяць таму назад, -- сказа- ён нязмушаным, гутарковай тонам, -- усё гэта дасягнула свайго апагею, калi яе -свядомi- сваё нервовае стан. Прытомнасць, спутанная гаворка, часовая яго атрад памяцi i да таго падобнае. Але што было яшчэ горш, гэта схiльнасць пускаць рэчы з-пад кантролю i ладзiць беспарадак, калi ёй бы- захоплены сваiмi эмоцыямi.
  
  
  Я за-сёды адчува-, што мне даводзiцца звязвацца з наёмнай шлюхай напрыклад, раз цi два - тыдзень; адзiны разумны шлях: нiякiх халодных нато-па-, толькi адкрытыя уверх i -нiз. Але яе гатэль час ад часу звяртацца з iмi трохi груба, таму мне прыходзiлася плацiць крыху больш. Але -сё стала яшчэ хмулацей, i аднойчы спакойнай ноччу яе амаль лiтаральна адарва- цыцкi гэтай тупы сукi. Мне варта было кучу грошай для юрыста-, сябро-, у некаторых мiнiстэрствах i гэтак далей, каб выбрацца вакол гэтага. Калi гэта скончылася, яе зразуме-, што мне патрэбна медыцынская дапамога.
  
  
  Да найвялiкшай поспеху - свеце, калi яе адкры- для сябе доктара Унтенвейзера. Ён знайшо- прыдатныя лекi, каб кiраваць маiмi нервамi i садысцкiмi выблiскамi. Падчас некалькiх сеанса- на канапе, ён прымусi- мяне зразумець, што на самой дэла са мной адбываецца не так, нiбыта, i шмат ненармальнага. У любым выпадку, не тое, з чым пры правiльным яе лячэннi не змагу весцi камфортнае жыццё. I ён бы- абсалютна мае рацыю. У наступныя гады нiякiх вiдавочных непрыемнасця- больш не было, за выключэннем ён маленькай памылкi, калi няшчасная дзя-чына засталася мёртвай. Але яе узвысi-ся - свеце так, што усё было акуратна замецена пад крэсла.
  
  
  Але што я, мой дарагi доктар Унтенвейзер не мог патлумачыць, - сказа- сэр Х'ю так нядбайна, як калi б гаворка iшла аб скурнай сыпы, - што мне не хапае маiх ранейшых разбуральных задавальнення-, i што мне трэба што-то вялiкае, што-тое глабальнае, каб замянiць гэта. Менавiта тады на сцэне з'явiлiся Ренцо, Стадс i П'еро , менавiта - такiм парадку. Ренцо?
  
  
  "У сэра Х'ю бы- доктар Унтенвейзер - эга асабiстай клiнiцы, - сказа- Рэнца. Эга I слава хутка распа-сюдзiлася - iнфармаваных колах па -сiм адкрыты басейн. Яе сам пакутава- ня-далым тыпам нервовых расстройства-, а таксама пакутуе ад тых жа выблiска- гвалту, якiя сэр Х'ю думалi гэтак небяспечнымi для свайго iмiджу. У маiм выпадку гэта былi хлопчыкi. I - той момант, калi кволы падлетак з тварам херувiма Батычэлi выказа- сваю ня-дзячнасць i памёр ад перытанiтам, якiм ён заразi-ся з-за разрыву прамой кiшкi, яе -бачы- эга клiнiку Easeful Acres, як месца для адпачынку, пакуль некалькi дзелавых сябро- замялi гэтую справу. '
  
  
  Ён таксама каза- з вiдавочным абыякавасцю вар'ята.
  
  
  "Мае сябры запэ-нiвалi мяне, што доктар Унтенвейзер не шталь б -мешвацца - яны некалькi доз какаiну, якiя час ад часу патрэбныя мне, як i вялiкаму Шэрлаку Холмсу, для рэалiзацыi маiх творчых здольнасця-. I гэта было дадатковым стымулам для мяне, каб пайсцi - гэтую клiнiку. Да майго вялiкага здзi-лення, яе знайшо- у гэтай клiнiцы выдатнага калегу па свету кiно i вашага суайчыннiка мiстэр Картэр, Стадса Мэллори.
  
  
  - Я пайшо- туды, каб крыху адпачыць ад выпi-кi, - бадзёра сказа- Стадс Мэллори. "Не тое каб яе алкаголiк, няма. Але час ад часу, раз або два - год, гэтая лухта проста выслiзгвае вакол майго rta. Затым яе раблю нейкiя вар'яты свавольствы, i мне зно- даводзiцца лячэння, каб зно- выбрацца вакол вузла. На гэты раз яе адсвяткава- свой апошнi "Оскар"; Яны назвалi гэта вяртаннем Мэллори, як быццам мяне калi-то не было. Яе паеха- у Мексiку, у модны публiчны дом. Яе пача- sp вiскi, што для мяне -сё ро-на, што не пiць. Але да таго часу, як я перайшо- на тэкiлу, яе спрабава-, якое-якiя трукi з чатырма такiмi шлюхамi адначасова. Яе таксама праграмiст - галiне сэксу. Гэтыя дурныя мексiканскiя шлюхi не падпарадко-валiся маiм загадам, i я выкарыста- адну вакол гэтых старых брытва-, каб вывесцi ih вакол сябе. Адну вакол гэтых сук панеслi - магiлу, а iншая -жо нiколi не будзе хадзiць. Астатнiя таксама крыху пацярпе-. Але - Мексiцы можна купiць што за-годна, так што я купi- сабе алiбi. Тым не менш, у мяне было адчуванне, што прыйшо- час зно- паляжаць адпачыць у некалькi больш прахалоднай асяроддзi. Яе сел на самалёт у Сасэкс, дзе -сё склалася разам".
  
  
  - Аднойчы яе бы-, дзе тое - Афрыцы, - у сваю чаргу працягва- П'еро, - пад псе-данiмам "Чарльз Стрэттон". Яе абра- гэтае iмя, таму што так звалi знакамiтага генерала "Маленькi вялiкi палец". Ёй бы- фiзiчна знясiлены мiсiяй у Цэнтральнай Афрыцы. Гэта бы- вялiкi поспех, хоць i не зусiм бяспечны. Як i - маiх сябро- тут, у мяне ёсць пэ-ная схiльнасць да экстравагантнасцi. Перш чым сiтуацыя была -рэгулявана, адбылося нямала дзi-ных забойства- сем'я- белых фермера-. Навiнкi на першых палосах пра катаваннi, згвалтаваннi дзяцей, выманнi кiшак, у некаторых выпадках дзяцей елi адкрыта на вачах у ih бацько-. Яе б усё ро-на пайшо- адкрытыя туды, калi б Арганiзацыя Аб'яднаных Нацый папрасiла мяне аб гэтым, але больш для таго, каб далучыцца да гэтых маленькiм групам, чым для таго, каб уладзiць праблемы".
  
  
  - Гэты П'еро, - заро- Стадс, - за-сёды робiць што хоча.
  
  
  П'еро усмiхну-ся i працягну-: "Час ад часу сэр Х'ю наведва- сваю клiнiку Easeful Acres, каб праверыць бухгалтарскiя кнiгi, штогод, як ён лечыцца - доктара Унтенвейзера i пашукаць iнфармацыю, якая займаецца магла б дапамагчы эму - эга пошты бизнесявляется. Не шантаж, а веданне, скажам, садамii бачнага дваранiна магло б дапамагчы эму з новым iмем, цi не так?
  
  
  Сэр Х'ю хутка узлама- мой псе-данiм, вядома па -сiм ih дасье яшчэ двух роднасных душ у Ренцо i Стадсе i звё- нас разам. Вельмi таемна - маiм асабiстым крыле для серыi сустрэч, якiя прывялi да праекту " Паток святла" .
  
  
  "Але менавiта П'еро сапра-ды сабра- усе разам", - сказа- Стадс. "Кравец вазьмi, П'еро, мы -се былi бездакорным патрапаныя да твайго даходу, а iнакш бы i не было". - Скажам так, нашы навыкi дапа-нялi адзiн аднаго, - сцiпла сказа- П'еро. "Мы -се, свядома цi несвядома, прагнулi нападу на iстэблiшмэнт, якi прычынi- нам боль. Мяне пакаралi тым, што смяялiся наза-жды мной з-за майго росту. Ренцо страцi- сваё спадчыннае маёмасць. Сэра Х'ю, нягледзячы на яго славу, i багацце, усё ж даводзiлася трываць шэраг тонкiх насмешак з-за эга нiзкага паходжання. I яны пазбавiлiся Стадса фруктовы эга вынаходлiвасцi без бачнага водгукi або -знагароджання".
  
  
  "Толькi нiхто вакол нас не мог адпомсцiць, як ён гатэль", - задуменна сказа- Ренцо. "Нашы невялiкiя выхадкi, хоць тэхнiчна i з'я-лялiся злачынствамi, былi дзiцячай забавай. Святы
  
  
  Георгiй бы- гатовы для забойства дракона-, але займа-ся толькi забойствам мух . Цяпер разам мы можам дамагчыся чаго за-годна... ".
  
  
  "Студыя Ренцо i яе рэпутацыю - якасцi кiнадзеяча наштурхнулi мяне на гэтую iдэю, - сказа- П'еро. "Нам дапамаглi мае -ласныя дыпламатычныя сувязi, а таксама мiжнародныя дзелавыя партнёры сэра Х'ю, а таксама тэхнiчныя навыкi i прэстыж Стадса. Мы сабралi боепрыпасы i ядзерныя боегало-кi, неабходныя для аснашчэння ih носьбiта-, якiя -сё -рада ахвотна далi нам на аснове сцэнарыя фiльма- Ренцо аб палях бiтва-. Гэта заняло час, але гэта адбылося. Адзiнае падазрэнне зыходзiла ад пары звышадчувальных гугнявы вашай арганiзацыi i звышадчувальнасць iншы мiстэра Картэра, Клему Андэрсана, якога давялося лiквiдаваць.
  
  
  У нас вечар пятнiцы. Мы -чатырох вырашылi добра павячэраць у горадзе, магчыма, у кампанii чаро-най сябро-кi мiстэра Картэра, синьорины Кавур, i некалькiх iншых шчодрых дам. За-тра Рэндзо, сэр Х'ю i адпра-ляем яго прыватны самалёт Рэндзо - падрыхтаванае намi прытулку. Згодна з лепшым спецыялiстам, яно абаронена нават ад самых небяспечных ападка- падчас прыгатаванай намi баявых. Для дадатковай бяспекi - нас ёсць сховiшча- глыбока пад зямлёй з фильтрованным паветрам i з усiмi магчымымi выгодамi. У нас дастаткова багацця- у выглядзе iх выдатных залатых злiтка- якiя ёй адпра-ля- па Лугана - курсе апошнiх шостага месяца- . У нас ёсць уласная армiя, якая складаецца па тысячы чалавек, такiх, як два ахо-нiкi тут. Яе, спадзяюся, што вы -сё рады даведацца гэтую гiсторыю зараз.
  
  
  У рэ-матызму Перестов плюну- на раскошны дыван. Астатнiя не адказалi.
  
  
  - Не зусiм дыска- захопленая а-дыторыя, на якую яе разлiчва-, - уздыхну- сэр Х'ю. "Але я навучы-ся жыць са сваiмi маленькiмi расчараваннямi".
  
  
  "Чаму гэтая амерыканская сволач не ляцiць шчыра з табой?" Да Фол не магла стрымаць свайго цiка-насцi. " Мiстэр Мэллори застанецца яшчэ на некалькi гадзiн, каб запраграмаваць апошнiя касеты i нацiснуць кнопку кампутара", - сказа- П'еро. "Яшчэ адзiн самалёт гатовы перавезцi эга, каб ён мог далучыцца да нас у бяспечнае час . I глядзець i слухаць наша маленькае выступ у працягу тых двух дзён, калi яшчэ могуць працаваць радыё i тэлебачанне". Стадс Мэллори выпi- сваю моцную трэцюю чарку. Ён падсуну- крэсла наперад, яго блакiтныя вочы злёгку выпучились ад таго, што павiнна было адбыцца. - Ты абяца- мне першую ахвяру, П'еро, - сказа- ён. "Прабачце за выраз". Ён палез у хвiлiну i выцягну- вялiкi нож для ачысткi гароднiны. Ён адкры- яго, i адтуль выйшла до-гае крывое лязо.
  
  
  Яе, чу-, як побач са мной пачасцiлася дыханне маёра Миллиардоне, але ён нават не мiргну-.
  
  
  - Бачыце, - хмыкну- П'еро. "Паколькi вы былi для нас такой нездавальняючай а-дыторыяй, нам прыйдзецца атрымаць задавальненне ад вас якiм-небудзь iншым спосабам".
  
  
  Стадс ускочы- з крэсла i -ваткну- нож у Миллиардоне крыху нiжэй пупка. Маёр заро-, але i толькi. Адсутнасць рэакцыi зводзiла Стадса з розуму ад лютасцi. Зно- i зно- ён утыка- нож у iтальянскага афiцэра. Але лёс злiтавалася над чалавекам, бо трэцi цi чацвёрты -дар прыйшо-ся мужчыну - складваць даляр, i скрыва-ленае цела саслiзнула на мяне. - Зусiм неасцярожна, Стадс, старажытнасцi, - сказа- сэр Х'ю. - Я мяркую, цяпер мая чарга гэтага кiтайскага джэнтльмена?
  
  
  Ён уста- i падышо- да Да Фалу, выцягваючы па камiзэлькi сагнутую iголку майстры паруснага справы. Што гэта значыла, i яе нiколi не даведаюся, таму што - гэты момант Да Фол -кусiла капсулу з цыянiдам, якую -весь гэты час хава- у зубах, i памёр перш, чым сэр Х'ю паспе- дакрануцца да яму.
  
  
  "Жо-ты ашуканец". Сэр Х'ю надзьму-ся, як то-сты школьнiк, якi не можа пагуляць.
  
  
  - Ну-ну, - усмiхну-ся П'еро. "Мы можам толькi спадзявацца, што зможам падняцца над гэтым жудасным радыкалiзмам i нацыяналiзмам нашых сябро- па Iнтэрпола i.... Ренцо, удачы табе з рускiм.
  
  
  Яе што-што веда- аб падрыхто-цы МГБ. Як i наша навучанне - AX, яно было накiравана на захаванне сакрэта- перад тварам катавання-. Але тое, што мелi на -вазе нашы працi-нiкi, у канчатковым вынiку было не больш чым звычайнай катаваннем, як самамэтай.
  
  
  Стройны, злы i элегантны - пашытым на заказ касцюме Ренцо падня-ся з крэсла. Эга чалавека тонкая, халодная -смешка, нiбы партрэт элегантных продка- эпохi Адраджэння, якiх ён сцвярджа-.
  
  
  - Дзякуй, П'еро, - сказа- ён. "Я атрымлiваю асаблiвае задавальненне ад ператварэння гэтых блеющих гетэрасексуальных тыпавы - хнычущее жэле. Такiм чынам, пачну яе з эга пралетарскiх палавых залоз. Па нагруднай кiшэнi ён досталь, вузкiя замшавыя ножны, вакол якiх вылез тонкi хiрургiчны скальпель.
  
  
  Ён ужо бы- у межах дасяжнасцi канапе, калi Перестов закрыча-: "Я разаб'ю цябе яйкi!" Ён iрвану-ся наперад скаванымi ланцугамi нагамi i моцна i мэтанакiравана -дары- Рэндзо у пахвiну.
  
  
  Рэндзо сагну-ся напалову ад балюча i адхiсну-ся. Калi ён падня-ся на ногi i эга, дыханне нармалiзавалася, ён зашыпе- на двух ахо-нiка-.
  
  
  - Ты заплацiш за гэта, Беларуская. Иы заплацiш за гэта.
  
  
  У мяне дужы стра-нiк, але я адвярну-ся, калi Ренцо пача- эга рэзаць. Перестов до-га памiра-, але выстая-. У самым канцы пачулася некалькi стогна-, але -жо на-рад цi яны былi чалавечымi. Гэта былi мiжвольныя рэфлексы раздзеленага i змучанага кавалка плоцi, якi страцi- усякую сувязь з свядомасцю. Яе ненавiдзе- усё, за што выступа- Алег Перестов, але - той момант яе, спадзява-ся, што -чыню не менш годны зыход.
  
  
  - А цяпер ты, Картэр, - сказа- П'еро. Але ён адкiну-ся на спiнку крэсла i больш не руха-ся. "Я думаю, што -сё, што вы бачылi, адбываецца з вашымi сябрамi, будзе занадта лёгка для вас, Картэр. Я думаю... - Ён падня- маленькую руку да сваёй больш дзiцячы расчесанной казлiнай бародкаю, з выразам глыбокай засяроджанасцi.
  
  
  "Звычайнае забойства, здаецца, занадта вульгарным для нашага вялiкага шо-", - сказа- ён.
  
  
  - Тое, што на Розане дзецi? - спыта- яе, робячы здагадка. Яе гатэль звязаць разам некаторыя разрозненыя нiткi перад смерцю.
  
  
  "Ты адгада-?" - ветлiвае спыта-ся карлiк. - Так, дакладна так жа, як яе абшуква- твой пакой, калi ты так спрытна знiк у той першае ранiцу. Яго чалавек, якi любiць лёгкую атлетыку, i - майго росту ёсць пэ-ныя перавагi . Мне не склала адмысловай працы праслiзнуць праз дах гатэля, спусцiцца на балкон i абодва разы прабрацца непрыкметна з вулiцы. Бедная Разана-, яна -сё яшчэ рабiла выгляд, што працуе - нашых iнтарэсах. Але - нас было шмат доказа- яе сувязi з палко-нiкам Норденом, так што мне прыйшлося яе прыбраць. Да жаль. Яна была б прыгожай служанкай у нашым новым дом.
  
  
  - Яна давярала табе, - сказа- я.
  
  
  "Кожны палiтык павiнен расчараваць некалькiх выбаршчыка- у карысць больш высокай палiтыкi", - сказа- П'еро з цярпеннем вар'ята, якi спрабуе навязаць сваю логiку сур'ёзнага неверующему .
  
  
  "Цяпер усе згодныя з тым, што самая вялiкая праблема - свеце - гэта перанасяленне. "World End" будзе садзейнiчаць вырашэнню гэтай праблемы. I якая б раса нас -знiкла вакол гэтага, наша праца - дамiнаваць над ёй".
  
  
  Ён усмiхну-ся. - Але я спазнюся на наш вячэру. Ты, Картэр, будзеш адзiным членам нашай глабальнай а-дыторыi, хто пазнае мэта нашага шо-". Ён засмяя-ся. - Так што я нават не дакрануся да цябе. Мы адвязем вас назад у катакомбы, назад у той жа зачыненай месца. Там мы пакiдаем вас з ручкай i паперай, каб запiсаць свае апошнiя -спамiны, калi свет выбухае над галавой, i вы памiраеце ад голаду i смагi. Мая iронiя - тым, што я спадзяюся, што старонкi будуць захаваны; аповяд пра архiтэктара гэтага падзеi: сэре Х'ю, Ренцо, Стадсе i мне. Праз некалькi сотня- гадо- гэтыя запiсы будуць знойдзеныя разам з вашымi косткамi i косткамi раннехрысцiянскiх пакутнiка-. Ён пляска- у ладкi i сказа- што-то азiяцкiм мове, якi я не мог адразу разабраць. Одзiна вакол ахо-нiка- моцна -дары- мяне па гало-, i ён страцi- прытомнасць раней, чым змог супрацi-ляцца.
  
  
  Калi яе прыйшо- у сябе, ён зно- апыну-ся - сваёй закратаваныя катакомбная лiчбавыя камеры. П'еро пакiну- пражэктар уключаным, пада-шы мне маленькi столiк, некалькi шарыкавых ручак i каля тузiна нататнiка-. Галасаванне i -сё: новая мэбля, куча выкрадзеных шын, машыны, старыя, вельмi старыя косткi i яе. Яе мог бы аблажацца, калi б запiса- захопленыя словы П'ера, але, магчыма, яго мог бы зрабiць што-то яшчэ з паперай.
  
  
  Але што? Злавiць пацука, прывязаць да яе паперку, а потым адпусцiць? Але хто, кравец вазьмi, своечасова за-важыць гэта паведамленне? Яе знервава-ся - сваёй бездапаможнасцi. Не той выпадак, якi можна было б назваць тыповым для Нiка Картэра. У якасцi дадатковага абразы яны пакiнулi мне мой Люгер, мой штылет, маю газавую бомбу i змесцiва -сiх маiх кiшэня-.
  
  
  У майго нажа бы- напiльнiк, але ён нiчога не дава-. Гэта было б усё ро-на што узломваць сейфы банка "Чэйз Манхэтэн" з дапамогай нажа для выкрыцця лiсто-, проста практыкаванне - бездапаможнасцi.
  
  
  Яе працягва- думаць коламi, пакуль мае гадзiннiкi адлiчвалi гадзiны, як хвiлiны, i я не мог знайсцi рашэннi. Была ранiца суботы, потым ночы дрымоты i iмгнення- тупiка. П'еро, Ренцо, i сэр Х'ю -жо павiнны быць у паветры, накiро-ваючыся да свайго утульнаму i далёкаму хованцы . Дзе-то наза-жды мной Стадс Мэллори уносi- апошнiя штрыхi - свой камп'ютэрнае праграмаванне. Далей у Вашынгтоне Хоук запалохва- некаторых нявiнных супрацо-нiка-, запэ-нiваючы старэйшых афiцэра-, што -сё будзе - парадку, таму што Нiк Картэр працава- над гэтай справай i веры-, што гэта так.
  
  
  Дзе-то - заходнiм канцы тунэля пачу-ся шум. Пацукi? Дробныя зладзюжкi, якiя прыйшлi схаваць тут яшчэ больш сваёй здабычы? Нават палiцыя обрадывала бы мяне, нават калi б у iх бы- загад на Джэры Карра.
  
  
  "Смейся, ты на малюнку". Гэта бы- насмешлiвы голас Хайман, якi вырабля- -ражанне вялiзнага палягчэння.
  
  
  - Тровато , мы знайшлi яго, - пачу-ся голас, якi, як я яе помнi-, належа- лейтэнанту Жисмонди, памочнiку маёра Миллиардоне. - А дзе астатнiя? "Табе патрэбен разак". Яе -жо аддава- загады, не губляючы больш часу.
  
  
  - Сяржант Фацио, - пачу- яе адказ Жисмонди. "Аварыйную гарэлку".
  
  
  Асвячэння Ренцо пакiне звонку маёй камеры апраметную цемру, але яе -бачы- Хайман i маладога старшыны-iнжынера, калi яны падыходзiлi да крата-. Затым яе -бачы- слабую -спышку гарэлкi, разрезающую метал, як алей. Я, спатыкаючыся, вылез праз адтулiны i апыну-ся - абдымках Хайман.
  
  
  - У нас менш сарака васьмi гадзiн, - сказа- я. - Я раскажу табе -сё па дарозе. Гэй, добры дзень..."
  
  
  Гэта дородному Гилкристу, якi з'явi-ся побач з лейтэнантам Жисмонди.
  
  
  - Выходныя па суботах, - прабурча- ён. "Я не згаджа-ся, калi -зя-ся за гэтую працу. Але малады Хайман захапi- мяне, i я павiнен прызнаць, што некаторыя тэхнiчныя аспекты мяне цiкавяць. Тое, што ён сказа- аб тым, што кампутар кантралюе -весь арсенал... "
  
  
  - Затыкнiся i слухай, - ра-ну- я. "Тое, што я хачу сказаць, можа зацiкавiць вас больш. I ты, Гилкрист, можаш быць нашым адзiным выхадам адсюль.
  
  
  Падганяючы нас, як мага хутчэй, яе распавё- iм сваю гiсторыю, а яны распавялi мне сваю. Мой план бы- вядомы, але ih бы- наступным: схапiць гэтую кампанiю, ЦРУ , Генерал Мазерацi i -весь эга атрад камандас знаходзiлiся разам з Джэры Кары, Бэнам Карпентером i Нiкам Картэрам. Яго мог гэта выказаць здагадку. Але чаго я не мог i выказаць здагадку, на што не мог спадзявацца, дык гэта таго, што Хайман падума- аб маiм транзисторном трэкеры, а затым перакана-ся Жисмонди. Такiм чынам, яны дзейнiчалi не толькi неафiцыйна, але i зно- незаконна, калi падключылi атрад камандас, каб далучыцца да Гилкристу i высачыць мяне. Машына адзначыла, яны ж самыя кропкi, якiя нам цi - карце склада. Жисмонди адкарэктава- карты, падрапаныя маёрам Миллиардоне. Iм не -далося нават блiзка падабрацца да гало-нага -ваходу на тэрыторыю, якi цяпер бы- добра закрытай хлопцамi з "абодва канца Свету" , але яны выбралi iншы, вакольны маршрут.
  
  
  - Але мы -сё - тым жа становiшчы, - скончы- яе - свой аповяд. - Вы кажаце, што яны не дапусцяць камандас да расследавання. Нiхто вакол нас не зможа прарвацца праз -радавы апарат, якi П'еро пакiну- нам у якасцi блакады. Нават калi б мы -вайшлi, то не знайшлi б нiчога, акрамя чыстага офiсе i такiх жа пустых складо-. I - iх там дастаткова прыватнай армii, каб цалкам раздушыць нас, перш чым у нас з'явiцца шанец -зламаць падлогу i вынесцi -весь арсенал паверхню. Яны за-сёды могуць сказаць, што стралялi - нас, таму што мы знiшчалi ih прыватную -ласнасць".
  
  
  'Наша арганiзацыя -сё яшчэ iснуе, - сказа- лейтэнант Жисмонди. "Я на сувязi, як з генералам Мазерацi, так i з палко-нiкам Норденом, якi -сё яшчэ чакае высылкi. Яны гатовыя пачаць паветраную атаку, калi спатрэбiцца, i па вашаму аповяду яе, зразуме-, што гэта трэба цяпер".
  
  
  - Нiякiх шанца-, - сказа- я. - Занадта вялiкi рызыка, калi -се гэтыя ядзерныя боегало-кi так блiзка адзiн да аднаго. Яе сам магу забяспечыць чысты выбух, каб сапсаваць расклад "World End", але толькi - крайнiм выпадку. У мяне -сё яшчэ ёсць карты - рукаве.
  
  
  - Лепш бы гэта бы- туз, мiстэр Картэр, - з горыччу сказа- Жисмонди.
  
  
  - Але, гэта жанчына, - сказа- я.
  
  
  
  
  Кiра-нiк 9
  
  
  
  
  Адразу затым па-дня ён жа суботы выгалены i менш патрапаны Бэн Карпэнтэр сядзе- побач з Камiлай Кавур на заднiм сядзеннi яе "ролс-ройса". Прыгожая машына iмчалася да майстэрнi Ларэнца Концi. Гэта каштавала мне вялiкiх намагання-, але мы былi там...
  
  
  "Наколькi вам вядома, яна частка банды, - запярэчы- Хайман. "Мы ведаем, што яна была пацыенткай ён клiнiк, калыскi усяго гэтага жаху".
  
  
  - Але i сотнi iншых таксама, - сказа- я. "Яна не была там у гэта ж час. I нiхто не згада- пра яе, калi яны хвалiлiся - кабiнеце Ренцо. У iх не было прычын трымаць яе супрацо-нiцтва - сакрэце, так як яны лiчылi, што мы -сё ро-на будзем мёртвыя. У мяне ёсць iдэя, Хайман, i, эй-богу, мы павiнны nah -хапiцца. Таму што гэта амаль усё, што - нас засталося.
  
  
  - Добра, - незадаволена пагадзi-ся ён.
  
  
  - Перш за -сё, - сказа- я, заканчваючы свой спiс прыярытэта-, - пераканайцеся, што Мэллори там. Гэта важна. Адзiны спосаб спынiць гэта - змянiць эга праграму, i адзiны, хто можа гэта зрабiць, - гэта Гилкрист.
  
  
  'Магчыма?' - Каржакаваты чалавечак абурана фыркну-. - Пакажы мне кампутар, Картэр, i я зраблю з iм усё, што за-годна. Ад гульнi на рацэ Суёнсi да падрыхтовак соуза меньер i бамбардзiро-кi Гуама. Тое, што можа зрабiць гэты троль па Тэхаса Мэллори, Гилкрист можа зрабiць двойчы.
  
  
  - Добра, - сказа- я. "Хайман, патэлефануй Камiле Кавур у Le Superbe. Занадта вялiкая верагоднасць таго, што людзi за стойкай даведаюцца мой голас, як голас Джэры Карра. Скажыце гэй, што для рэкламы i прасо-вання "World End" ee запрашаюць прысутнiчаць на адкрыццi новай заправачнай станцыi. Яе ганарар складзе 100 000 лiр. Гилкрист i яе будзем чакаць яе там. Тады яго, вазьмуся за справу. Калi ты не пачуеш мяне на дваццаць чатыры гадзiны, можаш кiдаць свае бомбы.
  
  
  Ён кi-ну-, усё яшчэ незадаволены.
  
  
  - У нах ёсць доступ у студыю, - сказа- я. "Нiхто там, акрамя Стадса Мэллори, не ведае маю ролю, як Бэна Карпентера, а яна вядомая тым, што падбiрае бяздомных гультаё- i скручивает ih - невялiкi рулон або што-то - гэтым родзе. Як толькi мы апынемся - студыi, мы зробiм гэта, i, спадзяюся, пры садзейнiчаннi Камiлы " .
  
  
  -- Вы думаеце, -- сказа- лейтэнант Жисмонди з цынiчнай ухмылкай, - што синьорина Кавур так любiць браць на сябе ролю выратавальнiцы толькi таму, што час ад часу з'я-ляецца на дабрачынных балях?
  
  
  "Не, але я думаю, што - Камiлы ёсць некалькi больш асабiстыя матывы для справе захавання таго, што мы называем цывiлiзацыяй. Калi яе памыляюся, яе мярцвяк.
  
  
  - Адкрыта, як я, - паскардзi-ся Гилкрист. - Але яе гатэль б убачыць куртка Мэллори. Калi гэта скупы -рад дасць мне толькi пятую частку эга бюджэту... але, можа быць, гэта зменiць ih думкi".
  
  
  Камiла адказала на прынаду, якую працягну- гэй, Хайман. Але было пятнаццаць рызыко-ных хвiлiна на запра-цы, перш чым яна пагадзiлася на астатнюю частку майго плана.
  
  
  Спачатку крытычнае i непахвальныя разгляд маёй знешнасцi - вобразе Бэна Карпентера, перш чым яна нават прызнала, што ведае мяне. Затым мы выдаткавалi яшчэ трохi часу на яе ацэнку майго цяперашняга з'я-лення - зале.
  
  
  "Валацуга", - сказала яна. - Але - цябе -сё яшчэ ёсць дыскi моцная мужнасць, якая займаецца мне падабаецца, Джэры, Бэн! Можа быць, яе падумаю пра iншае iмя..."
  
  
  - Нiк Картэр, - сказа- я. - Гэта маё сапра-днае iмя. I табе гэта лепш ведаць " .
  
  
  "Але я чула пра вас," сказала яна. Яе вочы падазрона звузiлiся. "Пра вас ходзiць даволi шмат гiсторый. I, мяркуючы па тым, што я чула ад сябро-, яны не занадта добрыя".
  
  
  Так што гэта была гульня "усё цi нiчога". Яе, гуля- з ёй у адкрытую i да- гэй кароткi даклад аб сiтуацыi. Хема б нам была Камiла, яна вызначана не была дурной. Потым маiх тлумачэння- яна час ад часу задае пытаннi.
  
  
  - Я табе не веру, - сказала яна, калi яе скончы-.
  
  
  "Нiхто не настолькi вар'ят, каб адмовiцца ад вялiкага фiльма са мной у гало-най ролi з-за такога вар'яцкага i дзiкага плана".
  
  
  Менавiта дыскi рэзкасць - яе адказе, у якую яе i спадзява-ся на якую паставi- сваю будучыню, калi магчыма, будучыня -сяго чалавецтва. Таму яе настойва- далей.
  
  
  - Я таксама не чака-, што ты мне паверыш, Камiла, - сказа- я. Яе падтрыма- гэта позiркам, якi, як ён спадзява-ся, верне прыемныя -спамiны аб мiнулых часах разам. - Я проста прашу вас даць мне шанец даказаць, што тое, што я вам кажу, - пра-да. Калi вы -сё яшчэ мне не верыце, вы можаце перадаць мяне iтальянскiм уладам, i вы атрымаеце шырокую рэкламу - iтальянскiх газетах. Больш i лепш, чым было б у выпадку адкрыцця новай заправачнай станцыi". "Ренцо, асяроддзя- iншага, зрабi- мяне зоркай, - сказала яна. "Такiм чынам, зараз вы просiце мяне здрадзiць эга за што-тое, што мне здаецца чыстай фантазiяй". Да таго часу, калi яна пачала спрачацца, справа была -ладжана больш чым напалову.
  
  
  Яе спыта-. - "Гэта было фантазiяй? - Забойства Розаны? Усё, чаго яе хачу, гэта каб вы прысутнiчалi - момант супрацьстаяння памiж Стадсом Мэллори i мной. Для гэтага вам прыйдзецца прывесцi мяне i Гилкриста на тэрыторыю".
  
  
  - Чаму менавiта ён? Яна саступiла па -сiм цiка-насцi. Але, магчыма, гэта было i што-то яшчэ.
  
  
  - На iнжынерны генiй, як Стадс, - сказа- я. "Магчыма, ён адзiны чалавек, здольны пакрыць шкоду, нанесеную вашымi таварышамi ".
  
  
  Гилкрист выступi- наперад з адценнем задавальнення чалавек ад майго пахвальнага апiсання. У сваiм старым карычневым касцюме ён выгляда-, як во-к, якi спрабуе -смiхнуцца.
  
  
  "Над якiм фiльмам ён працава-?" - спытала Камiла. Але яна -жо апярэдзiла нас на сваiм "Роллсе", i уладным жэстам рукi пада- знак кiро-цу адкрыць нам дзень.
  
  
  - Не -се метады працуюць з плёнкай, - сказа- я.
  
  
  - Лепшыя вакол iх, - сказала Камiла. "Альберта, у студыю..."
  
  
  Мы прыехалi туды. Нiякiх складанасця- каля брамы. "Ролс" iмча-ся па гладкай цiхай дарозе да адмiнiстрацыйнага будынка, дзе швейцары, спатыкалiся яшчэ адзiн аб другi, каб адкрыць нам дзень i -пусцiць нас. З Камiлай у нашай кампанii -се гэтыя шляхi былi адкрыты. - Так, синьорина Кавур. вядома, синьорина Кавур. Гэта вельмi лёгка.
  
  
  Яна спытала Мэллори на стойцы рэгiстрацыi, i эй, сказалi, што ён у сваiм асабiстым кабiнеце - кампутарным цэнтры побач з сумна вядомым складам. Як я -жо сказа- эй раней, яна папрасiла не аб'я-ляць i далей.
  
  
  "Мы хочам здзiвiць Стадса", - сказала яна, раскры-шы сваю знакамiтую на -весь свет -смешку. "Мае сябры i я.'
  
  
  Частка майго здагадкi заключалася - тым, што супрацо-нiкi студыйнага комплексу будуць звычайнымi супрацо-нiкамi, якiя не маюць нiякага дачынення да праекту "Паток святла" . Дужыя хлопцы вакол службы бяспекi канцэнтравалiся - гало-ных варот i ля плота.
  
  
  Мяркуючы па -смешцы, якую яна атрымала - рэ-матызму, ёй бы- право-. Усе былi перакананыя, што Стадсу Мэллори вельмi пашанцавала з такiм чаро-ным стварэннем, як Камiла Кавур.
  
  
  Яе, пагавары- з Камiлай хутка i цiха, пакуль мы iшлi па крытыя праходу, якi злучае будынка-. Гилкрист бы- на крок ззаду нас. Яе па-таралi iнструкцыi, якiя дава- гэй зно- i зно- у "ролс-ройсе".
  
  
  - Дазвольце мне -вайсцi першым, - сказа- я. Рэ-матызму Стадса дасць вам першую падказку. Калi ён не пазнае мяне, нават калi -бачыць -ва мне толькi Джэры Карра, вы можаце патэлефанаваць у палiцыю. Але калi ён будзе узрушаны, убачы-шы мяне там жывым, тады вам прыйдзецца прызнаць, што я каза- пра-ду.
  
  
  - Так, так, - нецярплiва сказала яна. - Ты -жо дастаткова распавё- мне. Яе больш не дзiця. Але з адценнем дзiцячай свавольствы яна дадала: "Я магу даведацца, хто ты на самай дэла, пазней... па-свойму меркаваннi".
  
  
  Сонны мужчына - шэрай унiформе падня- вочы ад свайго крэсла ля -ваходу - тэхцэнтр. Ён ведае Камiлу i прымудры-ся -смiхнуцца, не -стаючы са свайго сгорбленного становiшча.
  
  
  - Мы пойдзем да мiстэру Мэллори, - сказала Камiла.
  
  
  - Вы знойдзеце эга - нумары 19, синьорина, - сказа- ён.
  
  
  Яе прымусi- Камiлу пастукаць у дзверы i адказаць на рык Стадса: " Хто там?"
  
  
  - Камiла, дарагi, - сказала Камiла з агiднай сарамлiвасцю. "Па горла - працы, але нiколi не занадта занятая для цябе". Стадс каза- голасам, як бы расшпiльваючы маланку. "Уваходзь, дзетка".
  
  
  А нах яе, увайшо- -нутр, пакiну-шы за сабой дзверы насцеж адкрытай.
  
  
  "Нiк Картэр", - сказа- ён з такiм здзi-леннем, якое не мог сабе прадставiць нас адзiн рэжысёр. "Якога чорта ты тут робiш."
  
  
  Эга правая рука пацягнулася да кнопкi на стале, а левая пацягнулася да скрынi.
  
  
  Яе, прайшо- праз пакой, перш чым абедзве рукi патрапiлi - мэта, асаблiва эга левая, якая займаецца была на цалю з пiсталета.
  
  
  Хоць Стадс бы- буйным i мускулiстым, ён таксама бы- хуткi на нагах. У той час, якое мне спатрэбiлася, каб выдраць провад сiгналiзацыi i зачынiць скрыню, дало яму было дастаткова часу, каб цалкам апамятацца. Камiла i Гилкрист таксама -вайшлi. Гилкрист зачынi- за сабой дзверы i замкну- яе, каб не пусцiць новых наведвальнiка-.
  
  
  Правай рукой Стадс схапi- венецыянскае прэс-пап'е, вясёлкавы шар памерам з бейсбольны мяч. Яе хутка скокну- наперад, злавi-шы эга -дар плячом. Яе упёрся кулаком эму - жыццi i адчу-, як ён пагрузi-ся ва -се гэтыя лiшнiя тлушчы, з-за якiх эга, калi-то моцнае цела обвисло. Яе зрабi- iншую руку эму - пахвiну. Сiтуацыя патрабавала хуткiх, цiхiх i бязлiтасных дзеяння-. Мой Люгер абясшкодзi- б цэлую армiю, але з Стадсом мне гэта не спатрэбiлася. Эга сiла сышла дзесяць гадо- таму, i з нах заста-ся толькi тонкi пласт лаку.
  
  
  Ён драпа- мне вочы, але яе -жо абедзвюма рукамi трыма- эга за горла, вялiкiм i паказальным пальцамi - кропцы цiску. Эга рукi апусцiлiся, нават не пача-шы сваю працу. У мяне былi толькi дзве тонкiя драпiны, каб паказаць, што я бi-ся. У мяне часам было больш тра-ма- у цырульнi.
  
  
  Яе нацiсну- ривненской настолькi, каб адключыць эга на некалькi хвiлiна. Яе сцягну- з эга талii тонкi рэмень па кракадзiлавай скуры i моцнага звяза- запясцi. Камiла хiхiкнула, калi яго штаны спалi, паказваючы, што ён чалавек, якi ненавiдзiць нiжняе бялiзну. Яе развяза- уласны гальштук, каб звязаць эга лодыжкi.
  
  
  Гилкрист нетаропка шпацырава- па пакоi цяпер, калi бой скончы-ся, чытаючы -се кампутарныя манiторы на сценах з радасцю дзiцяцi - заапарку.
  
  
  Калi Стадс прыйшо- у сябе, ён паглядзе- на мяне з выглядам обезвреженной кобры.
  
  
  - Вам трэба адказаць на некалькi пытання-, Стадс, - сказа- я, - перш чым мы вырашым, што з вамi рабiць. А цяпер ёй задаю пытаннi. "Вы такi моцны, Джэры, Нiк, Бэн". Камiла падышла да мяне -шчыльную, каб выказаць сваё захапленне.
  
  
  Гэта была мая -ласная праклятая памылка. Усё маё -вага была засяроджана на Стадсе - той момант, калi яна дастала "Люгер" з маёй кабуры i зрабi- эга да процiлеглага стогны. Яна отщелкнула засцерагальнiк з майстэрствам, якое набыла - пары спагеццi-вестэрна-, i, не дрыжучы, зрабiла мозгу ад мяне да Гилкристу i назад .
  
  
  - Абодва устаньце каля сцяны ён, - сказала яна. "Закласцi рукi за галаву. Цяпер пытаннi задае Камiла Кавур".
  
  
  - Добра сказана, - падбадзёры- яе Стадс. - Я веда-, што ты не - змове з iмi. У нас засталося не так шмат часу. Яе -жо -сё запраграмава-, i першая кнопка нацiснутая падачы".
  
  
  "У мяне таксама ёсць некалькi пытання- да вас, дарагi Стадс ", - сказала Камiла, не робячы нам кроку, каб адпусцiць эга, яе прыгожае твар было азмрочана хмурным поглядам.
  
  
  Яе абдумва- iдэю зрабiць скачок у яе бок. Яе мог заставацца нiжэй лiнii агню, але гук стрэлу усё яшчэ мог азначаць катастрофу, двайную катастрофу цяпер, калi Стадс -жо прывё- сваю машыну на хаду.
  
  
  - " Тады раскажы гэй свой план, Стадс - ваша грандыёзнае прадпрыемства па знiшчэннi -сяго свету, прыкiдваючыся, што вы здымаеце кiно".
  
  
  Стадс -смiхну-ся, усё яшчэ -пэ-нены - сваёй дакучлiвыя iдэi.
  
  
  " Нiтка свет рэальны, Камми , дарагая", - сказа- ён. - Але фiнал - толькi для галасавання такiх iдыёта-. Ён зрабi- няёмкае рух усiм целам у бок Гилкриста i мяне. "Самалёт гатовы даставiць вас i мяне на Вара Леноевики, астравок на по-нач ад Фiджы, дзе нас чакае наш уласны свет. П'еро, Ренцо, i сэр Х'ю -жо на па-дарогi. Ад Рыфмы да Калькуты. Па Калькуты - Нанда, а адтуль апошнi скачок туды.
  
  
  "Гэта не кiно?" - спытала Камiла. Усе, акрамя такога вар'ята, як Стадс, маглi чуць гне- у яе голасе.
  
  
  "Кравец вазьмi няма, дзетка. Moda Loe Lenoeviki ты будзеш сапра-ды каралева, - сказа- Стадс. "Больш, чым кiназоркай. Каралева усяго свету, што нам застаецца. Мы будзем трэба правiць гэтым светам. П'еро, Ренцо, сэр Х'ю, вы i я.
  
  
  "Дзякуй, Стадс", - сказала Камiла. "Я гуляла шлюху раней у сваiм жыццi. Спатрэбiлася шмат намагання-, каб стаць кiназоркай, i я аддаю перавагу заставацца такой".
  
  
  З бездакорнай дакладнасцю яна стрэлiла яму было адкрыта - сярэдзiну эга шырокага iлба. Маршчыны сцяга дазволу на выкананне паднялiся, вiтаючы кулю, i там, дзе яна -вайшла, расцвiла ружа. Затым яна страцiла прытомнасць.
  
  
  Гилкрист -жо рушы- на гук стрэлу, i я рушы- услед за iм.
  
  
  "Нацiснi гэтыя дзве кнопкi на цэнтральнай панэлi, Картэр", - сказа- ён, паказваючы на дзве чырвоныя кнопкi, як стары iнструктар па тушэннi пажара-. Я кажу гэта, ён ужо пстрыка- перамыкачамi i рычагамi. - Адно дабраславеньне, пакiну- нам гэты Мэллори, - сказа- ён. "Восьмисантиметровый сталёвы экран памiж гэтым кампутарным цэнтрам i астатняй часткай будынка".
  
  
  Нiхто вакол нас не звярта- увагi на Камiлу, пакуль Гилкрист не перакана-ся - нашай бяспекi.
  
  
  "Паглядзiце на гэта," сказа- ён, пстрыкаючы апошнiм выключальнiкам школьным жэстам. "Гэта дае нам выхад на..." ён блiзарука зiрну- на маленькую панэль "... па крайняй меры , на сорак восем гадзiн."
  
  
  Тады гэтага было даволi лёгка. Проста трохi камп'ютэрных тэхналогiй, але гэта была праца Гилкриста.
  
  
  Яе зня- трубку з крэсла Стадса i патэлефанава- Хайману i Жисмонди па тэлефоне 911.
  
  
  - Цяпер можна дзейнiчаць, - сказа- я. "Вазьмiце з сабой атрад камандас. Мы заваявалi кампутарным цэнтрам, i я думаю, што тутэйшая адпачываць армii высветлiла, што адбываецца, i цяпер дзейнiчае. Стадс Мэллори амаль мёртвы.
  
  
  Камiла прыйшла - прытомнасць i сядзела побач са мной, цёплая i дрыготкая.
  
  
  "Растлумачце iм, што я застрэлiла яго, каб абаранiць свой гонар i рэпутацыю", - сказала яна, як быццам амелы на -вазе гэта.
  
  
  "Нам адзiн суд у гэтай краiне не дасць мне нiчога, акрамя медаля".
  
  
  Яна трохi надзьму-ся, таму што - нас з Гилкристом ледзь хапiла на нах часу - нашых спробах перапынiць праграму Стадса. Але большую карысць, той факт, што - свету -сё яшчэ будзе магчымасць палюбавацца буйным планам Камiлы Кавур, перамагло.
  
  
  Яе б проста прашыты гало-ны кампутар пiсталета стрэламi, але для Гилкриста гэта было -сё ро-на, што разрэзаць Мону Лiзу, каб паправiць сцяну за ей.
  
  
  - Гэтыя рэчы неацэнныя, - прамармыта- ён. "Паколькi вы можаце забiць каго-то з нажом i вiдэльцам, мы не вяртаемся да таго часу, калi мы елi рукамi, цi не так? О божа, няма. Гэта не павiнна быць разбурана.
  
  
  У маiм багажы было дастаткова тэхнiчных веда-, каб паклапацiцца пра больш грубых дзеяннях, такiх, як прыпынак i реверсирование шын, настроеных i разлiчаных на ключавыя дзеяннi.
  
  
  Гилкрист займа-ся больш тонкiмi праблемамi, такiмi як пошук самалёта- i баявой тэхнiкi, ужо якiя накiро-валiся на поле лаянцы. Ён выраслi ih некалькi раней, чым мог адбыцца ядзерны выбух. Ён запраграмава- ih лётаць па крузе, пакуль НАТА i iншыя сiлы змаглi б выявiць ih i вывесцi па зборцы.
  
  
  Настольны тэлефон тэлефанава- дзесяць разо-, перш чым ёй адказа-. Гэта бы- Хайман. Ён знаходзi-ся - адмiнiстрацыйным будынку разам з Жисмонди i толькi што рэабiлiтаванымi палко-нiкам Норденом i генералам Мазерацi.
  
  
  "Усё спрацавала менавiта так, як ты i сказа-, Картэр, - у захапленнi -склiкну- Хайман. "Калi узброеныя сiлы Ренцо зразумелi, што тэхнiчнае будынак зачынена, яны папа-зла, як нумар пацуко-. Мы абшукалi склад i знайшлi схаваныя боепрыпасы. Некаторыя вакол iх ужо выходзiлi на iстужачныя канвееры для загрузкi - дыстанцыйна кiраваныя транспартныя сродкi".
  
  
  "Вы можаце атрымаць любую -знагароду, якую можа прапанаваць майго боку", - умяша-ся генерал Мазерацi.
  
  
  АХ так не думае, генерал, - сказа- я. "Цяпер мне трэба - тэрмiновым самае хуткае амерыканскае транспартны сродак, якое можа даставiць мяне адсюль у Калькутту. Адтуль у Нанда, а адтуль самалёт паменш, якi можа даставiць мяне на невялiкi востра- пад назвай Вера Леноевики. У мяне там яшчэ ёсць няскончаныя справы.
  
  
  "Хiба яе не няскончаную справу, Нiк?" - спытала Камiла.
  
  
  "Ты, дарагая, няскончаная задавальненне," сказа- я. "На жаль, з гэтым прыйдзецца трохi пачакаць".
  
  
  Яна выглядала змрочнай, пакуль я не злучы- яе з Хайманом, якi паведамi- гэй, колькi фатографа- чакае ля гало-ных варот. Мы з Гилкристом збiралiся выйсцi праз чорны ход.
  
  
  
  
  Кiра-нiк 10
  
  
  
  
  Яе спа- вялiкую частку шляху, у самалёце не было сцюардэс накшталт Розаны.
  
  
  Калi я не спа-, яе сядзе- за шифрующим телексом - задняй часткi вялiкага самалёта на тэлефон, спрачацца i абменьва-ся iнфармацыяй з Хоуком.
  
  
  Мне проста пашанцавала, што эксперыментальны, пакуль яшчэ звышсакрэтны самалёт чака- мяне на -злётна-пасадачнай паласе ната-скага аэрапорта пад Неапалем. Генерал Мазерацi дасталi мяне туды на хуткiм двухмесным самалёце iтальянскiх ВПС.
  
  
  Хок сачы- за кожным маiм крокам вакол свайго офiса - Вашынгтоне, акруга Калумбiя, i мой бос, як i ёй, гатэль цалкам выканаць сваю працу, не пакiну-шы выпадковых бактэрый, якiя маглi б па-торна заразiць свет. Ён туза- за нiтачкi, лая-, пагража- i шантажава- там, дзе трэба, i самалёт стая- з пiлотам, другiм пiлотам, двума штурманами i узводам дэсантнiка-, запра-лены i гатовы да палёту, чакаючы, калi яе выйду вакол самалёта генерала Мазерацi. .
  
  
  Старшы штурман дапамог мне падняцца на борт i паведамi- аб нашых шанцах - раскладзе палёта-. Бiзнес-джет Ренцо бы- хуткiм у сваiм класе, але па пара-наннi з гэтым самалётам ён бы- падобны на безгусто-ны спарты-ны а-тамабiль супраць Формулы-1. I самалёт Ренцо iшо- звычайным маршрутам праз Калькутту i Нанда, аэрапорт на астравах Фiджы, на райскi востра- Верелдейнде. З перасадкамi i -сiм вольным часам, якое яны маглi сабе дазволiць, у разумных азадка- не было прычын вагацца, каб прыбыць у ih прыватны аэрапорт пазней, чым - нядзелю нiяк не калi. Мы праедзем без прыпынка- па прамым маршруце праз Па-ночны полюс i дабяромся да выспы рана ранiцай таго ж дня.
  
  
  Загад Хоука прыйшо- па тэлексе, перакладзены на афiцыйны дзяржа-ны мову сакратаром i телексистом, i пазба-лены свайго звычайнага сарказму, але ясны, кароткi i по-ны:
  
  
  БЯГУЧАЯ НАСЕЛЕНЫ ПУНКТ РАСII ДАЕ ВАМ ПО¦НЫЯ ПА¦НАМОЦТВЫ КИЛМАСТЕРА УВАЙСЦI ¦ ШТАБА ВЯРХО¦НЫХ АСОБ I КАНЧАТКОВАЯ ЛIКВIДАЦЫЯ СТОП ПА¦ТАРЫЦЬ КАНЧАТКОВАЯ ЛIКВIДАЦЫЯ СТОП ДЭСАНТНIКI IНШЫ ЗАГАД, ХОЦЬ ВЫ МОЖАЦЕ АДДАВАЦЬ УСЁ, ШТО МОЖНА ПРАПАНАВАЦЬ ...
  
  
  Далей рушыла -след некалькi ярда- падрабязнасця-, у асно-ным якiя тычацца месцазнаходжання вiлы, яе -нутранай i знешняй бяспекi, iнцыдэнта-, якiя спланава- Хок " пры падтрымцы шэрагу прадста-нiко- прэсы, якiя супрацо-нiчалi з АГ, каб iмiтаваць тое, што Гилкрист чыта- з кампутарных стужак. Будуць загало-кi аб выбухах у Парыжы i Лондане. У рэальнасцi таксама былi б нейкiя выбухi, але старанна кантраляваныя i бясшкодныя. СССР паведамi- бы пра страты атамнай падводнай лодкi. Паведамляецца, што Кiтай пратэстуе супраць iнцыдэнту на мяжы з Манголiяй. Наш ФБР удалося своечасова адбiць напад на вядомага палiтыка. Астатняя частка телекса -трымо-вала дэталi для дэсантнiка-. Гэта было жорсткае падраздзяленне, якiм камандава- амерыканскi палко-нiк.
  
  
  У самым канцы: "ДОБРАЯ ПРАЦА". Гэта вялiкая заслуга для такога чалавека, як Ястраб, але затым адразу ж рушыла -след "ГЭТА ЧАС... НIТКА".
  
  
  За па-гадзiны да таго, як нам трэба было сустрэцца з востравам Леноевики, палко-нiк, мяне гэта адзiная перадача.
  
  
  - Мы наблiжаемся да выспы з по-дня, - сказа- ён. "Праз тры хвiлiны пасля таго, як мы зависнем над iм, вы з хлопчыкамi выберацеся вонкi, i мы будзем спадзявацца, што вы прызямлiлiся на яго па-ночнай ускрайку".
  
  
  - На самай справе, - сказа- я. "Напрыклад, у двух мiлях ад вiлы". Ён кi-ну-. "Самалёт працягвае палёт i прызямляецца на астравах Элiс", - сказа- ён. - Яе сувязi з брытана-амерыканскiм камандным пунктам кароткiх хваля-. Прыемна пазнаёмiцца, Картэр. Мы абмянялiся поцiскам рукi, i ён адда- кароткi загад сваiм людзям прыгатавацца i выстраiцца - люка. Гэта былi проффи. Нiякай лухты, калi яны па двое выпалi па плоскасцi, спакаваныя усiм, што належыць, i яшчэ некалькiмi прадметамi.
  
  
  Яго адкры- свой "Rolex" i глядзе- на секундную стрэлку, пакуль яна не прайшла по-ны круг тры разы. Потым яе выйша- праз люк.
  
  
  Мы ляцелi занадта высока, каб нас маглi -бачыць, хiба што - тэлескоп вышэй Палобар, або каб нас за-важылi радары, якiя знаходзяцца за межамi Вашынгтона i Масквы. Яе нацягну- сваю кiслародную маску i шталь адлiчваць секунды, пакуль не змагу пацягнуць за вяро-ку i атмасфера не стане дастаткова шчыльнай, каб можна было дыхаць. Потым яе выкiну- сл. Час працы i размяшчэнне былi iдэальнымi. Калi яе, нырну- праз хмарны покрыва, яе -бачы- пад сабой прыгожы -частак выспы, по-ны пальма- i садо-, якiя мякка свяцiлiся на пяшчаным пляжы. Выкарысто-ваючы вяро-кi, яе пракла- свой шлях праз бязветраны паветра i лёгка прызямлi-ся на расчищенный -частак зямлi, абаронены какосавымi пальмамi.
  
  
  Яе адшпiлi- прывязь i згарну- парашут - невялiкi шарык, якi схава- ля падножжа аднаго, вакол дрэ- i прысыпалi травой i какосавым валакном.
  
  
  У мяне не было часу атрымаць асалоду ад райскай становiшчам. Падчас апуска- яе -жо -бачы- вiлу i цяпер накiро-ва-ся - гэтым кiрунку, карыстаючыся хованкай пальма- i трапiчных кусто-. Iтальянскi палац семнаццатага стагоддзя, магчыма, выгляда- бы недарэчна тут, у Цiхiм акiяне, але гэтая вытанчаная архiтэктурная прыгажосць вызначана не выглядала б так.
  
  
  Мне спатрэбiлася крыху намагання-, каб атрымаць доступ. Як гаварылася - адчыталася Хоука, бяспека засно-валася на руцiне. Былi патрулi -зброенай аховы, але яны рабiлi аб'езд праз ро-ныя прамежкi часу. Яе прапо-з па каменнай стагнаць, схава-ся за якi прысе- грыфона i не спяша-ся. Яе засек ih двойчы, перш чым скарыстацца дзесяццю хвiлiнамi адпачынку, якiя - мяне былi, i перасекчы сад, -зламаць акно на першым плане паверсе i апынуцца на вiле. Цяпер усё, што мне трэба было зрабiць, гэта паклапацiцца аб тым, каб не патрапiць у поле зроку абслуговага персаналу. Па маёй iнфармацыi, не было нiякiх гадзiнных -нутры, але яе не шталь рызыкаваць.
  
  
  Па схеме, якую яе запомнi-, мне -далося знайсцi вялiкую гасцiную i размясцiцца за вялiкiм крэслам з высокай спiнкай па залацiстай скуры.
  
  
  Яно было велiзарным i нагадвала трон. I калi гэта бы- трон, то для П'еро Сiмкi. Сядзенне было пры-знята на шэсць цаля-, i было дастаткова шырокiм, каб эга можна было накрыць звычайнай рукой з растапыранымi пальцамi. Яно стаяла - цёмным куце пакоя i захо-ваюцца мне добры агляд дзень у калiдор. Яе уладкава-ся там чакаць столькi, колькi спатрэбiцца; па-гадзiны, два гадзiны, пяць гадзiн i больш.
  
  
  Цяпер у мяне бы- час пераасэнсаваць у розуме аперацыю, запомнiць змесцiва пакоя i зрабiць некалькi практыкавання- у ма-чаннi. Палко-нiк i эга парашутысты -жо павiнны былi сабрацца на бязлюднай па-днёвай баку выспы. Адтуль яны адправяцца - невялiкi прыватны аэрапорт. Затым яны пачакаюць, пакуль не атрымае сiгнал аб тым, што маёй акцыю "Киллмастер" скончана. Калi яны не атрымаюць гэты сiгнал, на працягу двух гадзiн, затым прызямлення прыватнага самалёта, яны пачнуць дзейнiчаць i пачнуць сваю -ласную аперацыю. Але Хоук аддае перавагу, каб iдэнтыфiкуюцца амерыканскiя войскi не - спецаперацыi нам - чым, акрамя як у крайнiм выпадку, у выпадку вiдавочнай надзвычайнай сiтуацыi.
  
  
  Сама пакой -я-ляла сабой невялiкi музей, по-ны кашто-ных прадмета-. У тым лiку мноства карцiн i скульптур, аб якiх ёй стала вядома па -сiм выпадковага погляду на спiс выкрадзеных i знiклых прадмета- мастацтва: iтальянскiх, французскiх, ангельскiх. Мэбля супернiчала адным з адным па прыгажосцi i рэдкасцi. З высокага абабiтай панэлямi столi звiсала гiганцкая люстра з тысячамi выдатных крыштальных ледзяшы, якiя звiсаюць з пазалочанай рамы. Яна была падобная на шкiлет кринолина гiганцкай мiльянершы.
  
  
  Прайшо- гадзiну, i я зрабi- некалькi практыкавання- ёгi, каб трымаць нервы - тонусе i мышцы гнуткiмi. Было -сяго два напружаных цяперашнi час. Не-забаве затым таго, як я размясцi-ся там, у гасцiнай з'явiлася бронзавая фiгура iнданэзiйскай служанкi. У нах было царскi годнасць, нягледзячы на малую да-жыню яе спаднiцы. Яна была апранута ва -сё чорнае з белым карункавым фартухом са складкамi. Яна пацягнула за рычаг, i пярэдняя частка старада-няга камоды расчынiлiся, адкры-шы тры вялiкiх тэлевiзiйных экрана. Потым яна зно- пайшла. Праз сорак хвiлiна увайшо- нейкi дварэцкi, каб бегла агледзець пакой. Але ён падышо- да мяне не лiжа, чым на чатыры метры. Ён здава-ся задаволеным i пайшо- зно-. Вiдавочная прыкмета таго, што чакалi гаспадаро-.
  
  
  Яе, чу-, як самалёт iдзе на пасадку. I менш чым праз дзесяць хвiлiна яе пачу- у калiдоры гулкi голас сэра Х'ю.
  
  
  - Усё iдзе гладка, П'еро, - сказа- ён.
  
  
  ""Пра-да" рыхтуе -ласнае аб'яву вайны з-за знiклай падводнай лодкi. Стадс, павiнна быць, ужо збiраецца паляцець, каб далучыцца да нас.
  
  
  Дварэцкi -пусцi- ih у пакой i спыта- джэнтльмена-, якiя напоi iм падаць.
  
  
  - Я паклапачуся пра выпi-кi, Чарльз, - сказа- сэр Х'ю. " Мы не хочам, каб нас турбавалi на працягу наступных некалькiх гадзiн, таму што мы канферэнцый". Праз панэль ён уключы- тры экрана, на кожным экране паказвалiся розныя сцэны беспарадка-: задыханы рэпарцёр паведамля- аб выбуху бомбы - цэнтры Лондана; не што iншае, як дым i шум, вырабленыя аддзела крымiнальнага вышуку па падгаворваннi Хоука. Шакаваныя аглядальнiк ААН у Нью-Ёрку распавё- аб прамым нападзе кiтайскага ганаровым госцем мерапрыемства ста- пасол дэпутата СССР. На трэцiм экране былi навiнкi па Даласа. "Вельмi блiзка да iншаму палiтычнаму забойства".
  
  
  П'еро заня- сваё месца на троне, за якiм яе -сё яшчэ хава-ся. Сэр Х'ю напо-нi- тры высокiх шклянкi вiскi i содавай. Ренцо зручна расцягну-ся iрына.
  
  
  Яе пачака-, пакуль сэр Х'ю апынецца на па-дарогi памiж двума iншымi, перш чым нырнуць у пакой з люгером - руцэ.
  
  
  - Рукi за галаву, - ра-ну- я. 'Вы -сё. Хутка! Здзi-ленне i по-нае нявера - тое, што Нiк Картэр яшчэ жывы i цяпер тут, у гэтым пакоi, прымусiлi ih падпарадкавацца так хутка, як ёй таго хацелася б.
  
  
  - На гэты раз я вам усё раскажу, - сказа- я. "Але -жо не так моцна, як вы. Дастаткова, каб вы ведалi, што гэта паток вашага падарожжа, хлопцы.
  
  
  Ренцо руха-ся з хуткасцю гепарда. Эга гладкi акуратны парык -дары- мяне адкрыта, у твар, i перш чым паспе- яе зрабiць хоць адзiн стрэл, ён трапным ударам каратэ выбi- пiсталет вакол маёй рукi. Астатнiя, усё яшчэ ашаломленыя гэтай сцэнай, зно- апусцiлi рукi.
  
  
  Адным рухам адкiну- яе "Люгер" далей ад iншых, i штылет Х'юга -жо паласну- паветра, накiро-ваючыся - горла Ренцо. Калi яго якое памiрае цела -пала на зямлю, яе зно- трыма- пiсталет у руцэ, збi- сэра Х'ю на шляху да дзень i цалкам кантралява- сiтуацыю.
  
  
  - Уставай, вырадак. Яе недастатковай штурхну- высакароднага ангельца. Цяпер яе трыма- бяспечную дыстанцыю. Свабоднай рукой абмаца- яе эга валасы i валасы П'еро, каб пераканацца, што больш не будзе жарта- з парыкамi.
  
  
  "Цяпер мы збiраемся зрабiць што-то iншае", - сказа- я. "Марсленд, звяжы Сiмку". Яе кiну- эму кавалак электрычнага шнура, якi вырва- вакол таршэра. - А яе пракантралюю .
  
  
  З нянавiсцю на кожным цалi свайго чырвонага асобы, сэр Х'ю зрабi- тое, што эму сказалi. Яе, сачы- за тым, каб вузлы былi правiльна завязаныя i шчыльна -рэзалiся - скуру.
  
  
  - Добра, - задаволена сказа- я, калi ён скончы-. Яе штурхну- звязанага П'еро, якi цяпер бы- крыху больш за дзiцячага карнавальнага шарыка, на бок.
  
  
  "Я мяркую, вы ведаеце, што гэта нiтка для вас," сказа- я. "Калi вы хочаце сказаць апошнюю малiтву, апошняе слова, зрабiце гэта хутка".
  
  
  - Гэта абуральна, Картэр. Сэр Х'ю паспрабава- надаць свайму голасу парламенцкую годнасць, але з трэскам правалi-ся. "Нельга так жорстка забiваць людзей".
  
  
  "Мiжнароднае журы прызнае вас больш вiнаватым, чым любога нацыста, павешанага - Нюрнбергу", - сказа- я. - Але на гэта пойдуць месяцы. I агалоска, якая займаецца затым будзе нададзена вашым капрызам, можа прывесцi iншых да такой жа згубнай iдэi. Мой бос лiчыць, што некаторыя формы вар'яцтва так ж заразныя, як пранцы, калi прыцягнуць увагу шырокай грамадскасцi. Ваша смерць преподнесется як няшчасныя выпадкi.
  
  
  - Але гэта не спынiць Паток Свеце , - выхваляючыся сказа- сэр Х'ю. - Эга -сё яшчэ можна спынiць, калi вы дасце нам магчымасць адправiць Стадсу тэлекс.
  
  
  - Вы не можаце телексировать мёртваму па матэматыцы, - сказа- я. I - некалькiх кароткiх прапановах яе распавё- iм аб смерцi Стадса i фальшывых тэлевiзiйных малюнках, якiмi яны так атрымлiвалi асалоду ад. Апошняе прымусiла што-то пстрыкнуць - буйным англичанине.
  
  
  Вы можаце быць гатовыя да -сяго, акрамя рапто-нага прыступу вар'яцтва. Тое, што спачатку здавалася павольным, iнэртным целам, ударыла мяне, як рэакты-ны бульдозер. Сваiмi рукамi ён выбi- "люгер" з маiх рук, i эга аленка ледзь не павалi- мяне на падлогу. Краем вока бачы- яе, як П'еро з надзеяй заварушы-ся пад тэлеэкранамi, але цяпер у мяне не было часу звяртаць на яго -вагу. Сэр Х'ю змага-ся люта i брудна, як самы небяспечны працi-нiк, з якiм ёй калi-небудзь сутыка-ся, i эга сiла падвоiлася ад яго вар'яцкай лютасцi. Адна вялiзная рука схапiла мяне за пахвiну i дзiкiм ры-ком разарва- штаны, шырынку i астатняе. Ён схапi- маленькi замшавы мяшочак, у якiм яе трыма- П'ера, i шпурну- газавую бомбу - далёкi нiтка з пакоя.
  
  
  Ён веда- Нiка Картэра, гэта дакладна. Але эга мане-р каштава- эму частак плюса-. Яе -дары- яго эга галавой у жыццё, з-за чаго ён се- на падлогу. Яе, нахiлi-ся над iм i нанёс эму смяротны -дар каратэ па шыi.
  
  
  Павольна яе вярну-ся, каб узяць Люгер i прыкончыць П'еро, не губляючы больш часу. Тады яе, адскочы-. Люстра з тысячамi хрусталей з грукатам звалiлася вакол мяне. Полы купал iскрыстага свеце цяпер шталь маёй клеткай. У металiчнай раме былi адтулiны для маёй рукi, але мой Люгер бы- на адлегласцi выцягнутай рукi.
  
  
  Амаль сябро-ская -смешка зыходзiла ад корчащегося П'еро, усё яшчэ бы- у кайданках.
  
  
  - Так што цяпер мы толькi -дваiх, Картэр, - сказа- ён. - Можа быць, мы -сё ж такi зможам перайсцi да справы. Яе ведаю, што ты дорожишь сваёй рэпутацыяй, i я не хачу яе падвяргаць небяспецы. Вы можаце паведамiць, што -тапiлi мяне, i я абяцаю знiкнуць .
  
  
  Ён зрабi- яшчэ некалькi корчащихся руха- i праз некалькi iмгнення-, нягледзячы на туга зацягнутыя вузлы, бы- вольным. "Акрамя таго, што я аматар спорту, яе яшчэ i акрабат", - сказа- ён. "Вы павiнны развiць шмат навыка-, калi хочаце выжыць". У эга голасе была горыч, але ён замянi- яе усмешкай. "У мяне -сё яшчэ больш чым дастаткова мiльёна-. Яе магу узнагародзiць вас ценымногие лепш, чым ваша скупы -рад.
  
  
  Яе, пакiва- галавой. - Гэта не спрацуе, П'еро, - сказа- я. "Ёсць кампанiя, гатовая дапамагчы вам, калi я не змагу гэта зрабiць". -- Калi б я вам даверы-, -- сказа- ён, усё яшчэ - добрым настроi, пацягну-ся, лёгкiмi крокамi падышо- да "люгеру" i падня- эга, - а яе яшчэ не -пэ-нены, што веру, тады вы б, так што, калi вы кажаце пра-ду, яны могуць выдумаць тую ж гiсторыю аб маiм утоплении.
  
  
  Вы можаце верыць, што я наза-сёды знiкну, як П'еро Сiмка. Цяпер, калi вашаму сябру, Хоук, здаецца, так добра дасведчаны аб нашай маленькай схеме планавання змяншэння насельнiцтва, яго ведаю, што - мяне няма будучынi - палiтыцы цi дзе-небудзь яшчэ, як П'еро Сiмкi. Але з новай асобай, з iншым iмем, яе магу разлiчваць на прыемную жыццё - маёй каханай Афрыцы. I тады ты зможаш сысцi - адста-ку, як самы багаты агент AX за -сю гiсторыю".
  
  
  - Нi за што, - сказа- я. - Ёсць яшчэ што-што, што трэба -ладзiць, акрамя абодва канца Свету , П'еро. Ты забываеш Розану.
  
  
  Ён выбухну-. - "Гэтая дурная шлюха". "Хацелi б вы супаставiць яе з П'еро Сiмкi?"
  
  
  - Як i раней, П'еро, - сказа- я. "Жыццё за жыццё".
  
  
  Гне- назапашва-ся - маленькiм демоне. Мой вэб-надзея заключалася - тым, каб зачапiць эга такiм чынам.
  
  
  - Акрамя таго, - сказа- я, - гэта было б не зусiм сумленна - адносiнах да Розане. На вагах яна не толькi пера-зыходзiць цябе па вазе, але i сто па приличию.
  
  
  'Прыстойнасць!' Эга голас страцi- сваю глыбiню i абсурдна, амаль пранiзлiва. "Тады дазвольце мне распавесцi вам пра -сiх спосабах, якiмi яе трахал гэтую сялянскую суку". Ён ураза-ся - падрабязнасцi, з якiх толькi шано-ны доктар Унтенвейзер бы- бы - захапленнi.
  
  
  Яе адкрыта пазяхну-. "Павiнна быць, ты выгляда-, як малпа на целе Венеры Милосской", - з'едлiва сказа- я.
  
  
  'Малпа?' - заро- ён. "Малпа - клетцы. Малпа ты Картэр. Я вольны.' Ён узмахну- люгером i з гонарам зрабi- эга на мяне праз адну вакол рашотак. Кудахча ад задавальнення, ён прыбра- сваю руку перш, чым яе паспе- яе схапiць. 'Мы збiраемся згуляць у гульню. Гульня пра дрэннага хлопчыка, дразнящего малпу. Потым яе прыстрэлю цябе, Картэр, прыйдуць твае сябры цi не. Я думаю, што я, П'еро Сiмка, усё ж збягу.
  
  
  Ён танцава- вакол маёй клеткi, суну- зброю -нутр, а затым зно- хутка выхапi- эга, калi яго рызыкну- кiнуцца на яго. Зно- i зно- ён скака- па-за дасяжнасцi, калi яе ныра- да яму i не лавi- нiчога, акрамя адбору проба- паветра. Яе пачырване- ад расчаравання-, сутаргава выдыхну- i запавольва- рухi з кожнай ня-далай спробай. Да апошняга моманту, калi мая рука самкну-ся вакол эга галавы i сцiснула так моцна, што ён выпусцi- зброю.
  
  
  Цяпер ён пача- прасiць. Ён не шталь дама-ляцца, калi яе уцягну- эга гало-ку з пересохшими вуснамi - адтулiну. У яго была неверагодная сiла для эга невялiкага памеру, але эга нiтка бы- ужо вядомы, як толькi яе схапi- эга маленькую гало-ку, памерам з какосавы арэх. - Усё, - сказа- ён хрыпла. "Усе мае грошы, Картэр, жанчыны, усё, што хочаш... аааа..."
  
  
  Яе падума- аб целе Розаны, калi яна праляжала на падлозе, купаючыся - сваёй крывi, на маёй ложка - "Супербе", i нахiля- эга галаву -нiз, пакуль не пачу-, як шыя зламалася.
  
  
  Разам са мной у клетцы затрыма-ся таршэр, i, калi мне не было чаго баяцца П'еро i зброi, яе выкарыста- яго, каб падняць люстру на некалькi цаля- над зямлёй. Потым гэтага мне спатрэбiлася крыху больш, чым цягнуць i штурхаць, каб вызвалiцца ад гэтай штукi.
  
  
  Яе -зя- "Люгер" i зрабi- тры стрэлы з iнтэрвалам у тры секунды. ¦згоднены сiгнал з палко-нiкам. Хоук мог бы пазбавiць мяне ад эга рэпартажу - газеце, якi цяпер будзе.
  
  
  БРЫТАНСКI ФIНАНСIСТ I IТАЛЬЯНСКI ДЗЯРЖА¦НЫ ДЗЕЯЧ ЗАБIТЫЯ ЗАТЫМ ПАДЗЕННЯ З БАЛКОНА.
  
  
  ЗАГАДКАВАЕ САМАГУБСТВА ВЯДОМАГА ПРАДЗЮСАРА.
  
  
  Якую б гiсторыю Хоука нам выста-лены, для мяне -сё зводзiлася да аднаго i таго ж: "Загад выкананы".
  
  
  Нiтка.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Змест
  Кiра-нiк 2
  
  
  Кiра-нiк 3
  
  
  Кiра-нiк 4
  
  
  Кiра-нiк 5
  
  
  Кiра-нiк 6
  
  
  Кiра-нiк 7
  
  
  Кiра-нiк 8
  
  
  Кiра-нiк 9
  
  
  Кiра-нiк 10
  
  
  
  
  
  
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"