Лешек Александр Мочульски.

Вздохи

Пустыми часами в пустыне,
которой не видно конца,
 тоскуя по Милости, стынут
в холодных слезах сердца.
Когда сбившиеся  с дороги ,
не знаем мы сон или бденье ,
когда от нас зависит немного,
разве что сердцебиенье.
Обречённые в переходной эпохе
из  века тьмы к веку гроз,
к Тебе возносятся наши вздохи
осужденных в долине слёз.
Но что ж это  я в отчаянье плачу,
Ведь мне как  и всем этот жребий роздан.
А я  быть желаю таким как воздух,
и словно вода , так же прозрачным.
Где прячется ветер, когда он не дует?
Я вечером -будет ли завтра ? -гадаю.
От ветра с водою прошу я ответа,
но нету его у воды и у ветра .

Leszek Aleksandr Moczulski

Westchnienia

W pustkowiu pustych godzin,
kiedy nadejdzie ich kres?
tęskniący za Miłosierdziem
w ochłodzie jedynie łez.
Gdy zbite w ciemność drogi,
nie wiemy noc czy dzień,
gdy od nas nic nie zależy,
nic oprócz bicia serc.
Skazani na życie wśród śmierci,
po ciemnym wieku jeszcze ciemniejszy wiek.
Do Ciebie lgną nasze westchnienia
skazańców doliny łez.
Cóż że rozpaczy dotknąłem
Cóż że rozpaczy dotknąłem,
los mój jest jak los wszystkich.
A przecież chcę być jak powietrze,
i jak woda. Aż tak przezroczysty.
Gdzie wiatr jest kiedy nie wieje?
Myślę wieczorem czy jutro będzie mi rano.
Patrzę na wodę, na przezroczyste powietrze.
woda, wiatr, człowiek nie wie tak samo.