Вислава Шимборска.
Тень.

Моя тень словно шут  королевы.
Королева   со стула привстанет -
тотчас шут по стене вырастает
в потолок головой оболелой .

Может, так  ощущение боли
проявляется в мире двумерном,
и шуту при дворе моём скверно,
и другой ему хочется  роли.

Королева  в окно поглядела,-
из окна шут метнулся навылет,
сделав то, что  она б не посмела,
так уж роли они поделили.
 

Взял простак на себя этот блеск, и
пафос ложный , что мне постыло ,
всё , на что  не хватает силы -
- жезл, корону, плащ королевский.

Ах, как легко поведу я плечами,
ах, как легко не зальюсь я слезами,
король, при нашем  прощанье, 
на вокзале, король, на вокзале.
Король, это шут на пути  улёгся,
под колёса,король,  под колёса.


Mój cień jak błazen za królową.
Kiedy królowa z krzesła wstanie,
błazen nastroszy sie na ścianie
i stuknie w sufit głupią głowę.

Co może na swój sposób boli
w dwuwymiarowym świecie. Może
błaznowi źle na moim dworze
i wolałby się w innej roli.

Królowa z okna się wychyli,
a błazen z okna skoczy w dół.
Tak każdej czynność podzielili,
ale to nie jest pół na pół.

Ten prostak wziął na siebie gesty,
patos i cały jego bezwstyd,
to wszystko, na co nie mam sił
- koronę, berło, płaszcz królewski.

Będę, ach, lekka w ruchu ramion,
ach, lekka w odwróceniu głowy,
królu, przy naszym pożegnaniu,
królu, na stacji kolejowej.
Królu, to błazen o tej porze,
królu, położy się na torze.